Złoto, kadzidło i mirra
Król całego świata
Królowie Tarszisz i wysp przyniosą dary, królowie Szeby i Saby złożą daninę. I oddadzą Mu pokłon wszyscy królowie, wszystkie narody będą Mu służyły. Powtórzyłem strofę dzisiejszego psalmu. Pieśń ta została napisana i była śpiewana wiele wieków przed narodzeniem Jezusa. Żadna z postaci ówczesnego świata nie pasuje do tych słów. Pieśń jest modlitwą za króla, a zawierają się w niej życzenia wielkości, sławy, potęgi, także mądrości, sprawiedliwości, pokoju. Autorstwo psalmu przypisywane jest królowi Salomonowi - wielkiemu i znanemu władcy. Wszelako życzenia w nim zawarte wykraczają daleko poza wszystko, co wielki król Salomon mógł osiągnąć. Dlatego jeszcze przed narodzeniem Jezusa rozumiano ten psalm jako proroctwo, jako zapowiedź dotyczącą oczekiwanego Mesjasza, Bożego wysłannika, który utwierdzi na ziemi królestwo prawdy i sprawiedliwości.
Chrześcijanie Jezusa uważają za Mesjasza. Dlatego odczytujemy śpiewany dziś psalm za zapowiedź, która spełniła się właśnie na Jezusie. To Jemu królowie dalekich krain przyszli złożyć pokłon i dary. A niezwyczajny był to pokłon. Tego słowa używano na określenie hołdu składanego bóstwom oraz królom. To nie ukłon adresowany do znajomego na ulicy. To wyznanie wiary. Taki pokłon został złożony Dziecku biednych ludzi w lada jakim domu. Trzej królowie, i mędrcy zarazem, byli pierwszymi, którzy z dalekiego świata przyszli do Jezusa - Mesjasza. Prorocze słowa psalmu mówią więcej: oddadzą Mu pokłon wszyscy królowie, wszystkie narody będą Mu służyły. Innymi słowy - cały świat będzie królestwem Jezusa. Zresztą - takie właśnie wezwanie ma i nasza Parafia: «Chrystusa Króla Wszechświata».
Świat nie chce tego Króla
A co widzimy w naszym świecie? W Europie? W Polsce? Czy świat w którym żyjemy, czy narody, do których należymy, chce tego Króla i jego konstytucji? Chce Jezusa i jego ewangelii? Trudno o odpowiedź jednoznaczną. Bo wielu ludzi naszego - i europejskiego, i polskiego świata - pragnie, by zasady ewangelii były fundamentem życia jednostek, rodzin, społeczności. Ale równocześnie obserwujemy wielką niechęć, nawet wrogość wobec wszystkiego, co chrześcijańskie, a nawet wszystkiego, co religijne. Czy trzeba przypominać sprzed kilku lat spór polityków i milionów obywateli o preambułę konstytucji naszego państwa? Czy ma w niej być odwołanie do Boga, czy nie? Ostatecznie jest. Ku radości nas, wierzących. A równocześnie przeszkadza ono tak wielu niewierzącym - mogę ich zrozumieć, choć nie do końca. Nie pojmuję natomiast ludzi, którzy deklarują się jako chrześcijanie i są przeciwko odwołaniu się do Boga we wstępie naszej konstytucji.
Podobnie nie jestem w stanie zrozumieć tych, którzy z wielką wrogością występują przeciwko traktowaniu religii, jako równouprawnionego przedmiotu w szkole. Nikt przecież nie każe ich dzieciom na religię chodzić, dlaczego więc gardłują w tej sprawie? Wiem, dlaczego. Jezus od dnia swych narodzin był i wciąż jest znakiem sprzeciwu. Jedni składają Mu pokłon - tych ewangelista nazywał mędrcami. W tym samym dniu inni mają gotowe plany, jak się Jezusa pozbyć - pierwszym był okrutny i szalony król Herod. Ma on wielu wspólników dzisiaj także.
A Unia Europejska? Jej komisarze robią wrażenie ludzi chorych na schizofrenię czyli rozdwojenie jaźni. Z jednej strony jako jedną z podstawowych europejskich wartości okrzyknęli tolerancję, z drugiej strony konsekwentnie i nietolerancyjnie zacierają wszystko, co chrześcijańskie. Propozycje włączenia do traktatu konstytucyjnego Unii odwołania do Boga - Boga nie tylko chrześcijan - wywołały histeryczne reakcje unijnych polityków. Unia nie chce Jezusa i jego ewangelii. Nie chce króla pokoju i sprawiedliwości. Unia i jej politycy nie chcą, ale ufam, że Europejczycy chcą.
Trzeba wrócić do ubogiego domu
Zatem i dziś trzeba wybierać: czy stanę w orszaku mądrych Trzech Króli, czy stanę wśród popleczników głupiego i nieludzkiego Heroda. Domyślam się waszej odpowiedzi, waszego wyboru. Wolałbym być jednym z poganiaczy wielbłądów w orszaku Kacpra, Melchiora i Baltazara, niż dowódcą straży Heroda. I chciałbym z Trzema Mędrcami znaleźć się w zwyczajnym domu w Betlejem, gdzie Józef z Maryją znaleźli kąt dla małego Jezusa. Bo ewangelista powiada, że weszli do domu i zobaczyli Dziecię z Matką Jego. Trzeba nam więc wrócić do zwykłego, a nawet ubogiego domu naszej wiary i Jezusowego Kościoła.
Bo co by nie powiedzieć, ludzie Kościoła chcąc ugruntować wiarę, chcąc wyznać Boga, chcąc uczcić Jezusa starali się czynić to jak najpiękniej i okazale. I nic w tym złego. Czasem jednak można to, co istotne, zatracić w tym co tylko zewnętrzne. Tak było, gdy widzialne, administracyjne, organizacyjne struktury Kościoła rozrastały się zbytnio, gdy zaczynały dysponować znaczącymi środkami - czy to materialnymi, czy prawnymi. Biskupi byli jak książęta, proboszczowie jak dziedzice, nawet papież jak król - i to ponad królami. Kościelne instytucje były ponad wszystkim. W tym splendorze Kościoła, w jego sile i doczesnym znaczeniu zniknęło Dzieciątko z ubogiego domu w Betlejem.
Tak mi się wydaje, że wielu ludzi, którzy dziś występują przeciwko chrześcijańskiemu obliczu Europy, także Polski, wciąż walczy z tym, co w Kościele było i jest obce duchowi ewangelii, co nie ma nic wspólnego z ubogim domem w Betlejem, gdzie Jezus znalazł swój kąt na czas jakiś. Ta walka, niestety, zwraca się także przeciw samemu Jezusowi, przeciw Bogu.
Co możemy począć i zdziałać my szeregowi chrześcijanie? Parafianie i proboszczowie - wiejscy czy miejscy? A jestem jednym z was. Najważniejsze, by każdy, kto się do Jezusa przyznaje, był do Niego podobny. W prostocie, w codziennej zwyczajności dobra, w ewangelicznej życzliwości wobec każdego - czy to pasterza, czy króla; człowieka prostego czy znacznego. Przez wiarę stawiającą wymagania sobie, nie innym; przez nadzieję ożywiającą wszystkich wokół siebie; przez miłość, która nie szuka swego, lecz sobą obdarowuje. Ten potrójny dar będzie naszym złotem, kadzidłem i mirrą, które złożymy przed Zbawicielem w zwykłym, ubogim domu naszego życia.