Fotogrametria to nauka i technologia pozyskiwania wiarygodnych informacji o fizycznych obiektach i środowisku w wyniku rejestracji, pomiar interpretacji zdjęć fotograficznych, obrazów utrwalonych dzięki emisji energii elekromagnetycznej oraz w inny sposób. Jest to określanie położenia, wymiarów i kształtu obiektów przestrzennych na podstawie ich obrazów fotograficznych i cyfrowych. Photos-światło, gramma-zapis, metro-pomiar

Dzieli się na:

naziemną (terrofotogrametria): jednoobrazową i dwuobrazową

lotniczą (aerofotogrametria): jednoobrazową (płaską) i dwuobrazową (przestrzenną)

satelitarną

Metody opracowań: analogowe, analityczne, cyfrowe.

Fotogrametria wynaleziona w 1859 roku przez A.Laussedeta rozwijała się przez ostatnie 140 lat. W tym czasie przeszła ona przez fazę fotogrametrii stolikowej, analogowej, analitycznej wkraczając ostatnio w fazę fotogrametrii cyfrowej.

Tradycyjnym i największym obszarem zastosowania fotogrametrii jest pozyskiwanie informacji topograficznych (np. map topograficznych) ze zdjęć lotniczych. Techniki fotogrametryczne stosuje się również do przetwarzania obrazów satelitarnych, a także pozyskania topograficznej lub metrycznej informacji o obiektach fotografowanych z bliskiej odległości.

Przed wynalezieniem samolotu do odtworzenia zależności między obiekta­mi wykorzystywano pomiary geometryczne wykonywane na fotografiach nazie­mnych. Był to okres tzw. fotogrametrii stolikowej.

W okresie fotogrametrii analogowej, rozpoczętej w roku 1901 wprowadze­niem pomiarów stereoskopowych, stosowano instrumenty optyczne i mechani­czne do rekonstrukcji trójwymiarowej geometrii z dwóch nakładających się fotografii. Mapy topograficzne były głównym produktem tego okresu.

W okresie fotogrametrii analitycznej komputer wypiera niektóre z drogich optycznych i mechanicznych komponentów zastępując pomiary analogowe i obliczenia operacjami matematycznymi. Powstające urządzenia to hybrydy analogowo-cyfrowe. Głównymi osiągnięciami tego etapu rozwoju fotogrametrii są aerotriangulacja analityczna, autografy analityczne i projektory ortofotograficzne. Wynikiem fotogrametrii analitycznej są nie tylko mapy topograficzne lecz również produkty cyfrowe takie jak mapy numeryczne i numeryczne modele te renu (NMT).

Fotogrametria cyfrowa to fotogrametria stosowana do analizy obrazów cyfrowych gromadzonych i przetwarzanych na komputerze. Obrazy cyfrowe mogą powstać w wyniku skanowania fotografii lub mogą być pozyskiwane przez kamery cyfrowe. Wiele zadań fotogrametrycznych może być wysoce zautomatyzowana (np. automatyczne generowanie NMT i tworzenie ortofotomap). Fotogrametria cyfrowa bywa czasami określana angielskim terminem softcopy photogrammetry. Jej produktami są mapy numeryczne, NMT i cyfrowe ortofotomapy przechowywane na komputerowych nośnikach informacji. Użytkownik może w łatwy sposób gromadzić te dane, zarządzać nimi i wykorzystywać do różnych celów. Rozwój fotogrametrii cyfrowej sprawił, że techniki fotogrametryczne są ściślej zintegrowane z teledetekcją i GIS.

Schemat procesu fotogrametrycznego obejmuje trzy główne etapy: pozyski­wanie obrazu, przetworzenie fotogrametryczne i opracowanie produktu.

Pozyskiwanie obrazu:

1. film z kamery lotniczej, obrazy cyfrowe z satelitów

2. wstępne przetwarzanie obrazów, skanowanie filmu lotniczego, impart obrazów cyfrowych

Przetwarzanie fotogrametryczne:

1. triangulacja

2. tworzenie stereopar

3. generowanie modeli wysokości

4. 1.ortorektyfikacja

5. 2.wydzielanie obiektów kartograficznych

Produkt końcowy:

1. 1.ortobazy

2. 1.ortofotomapy

1. 2.baza danych topograficznych

2. 2.mapy topograficzne

1. Fotogrametria i jej kierunki

---