Jeszcze dla tych, którzy zmuszeni są do walki z Sanepidem.
Przeklejone z
http://szczepienia.org.pl
Przesyłam wzór wniosku o stwierdzenie nieważności decyzji Sanepidu, który właśnie napisałam. W związku z tym, że dużo czasu poświęciłam na stworzenie tego wniosku (analiza wielu przepisów), chcę żeby posłużył innym w słusznej sprawie. Ma on zastosowanie w przypadku decyzji prawomocnych, od której nie złożono w terminie 14 dni odwołania. Jednak uzasadnienie można wykorzystać w przypadku odwołania, skargi do WSA lub NSA.
……………………………………………….
……………………………………………………
…………………………………………………….
Państwowy Wojewódzki
Inspektor Sanitarny w ………………….
ul……………………………….
…………………………………………
WNIOSEK
o stwierdzenie nieważności decyzji
Na podstawie art. 157 w związku z art. 156 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postepowania administracyjnego ( tekst jednolity Dz. U. z 2000 r. nr 98, poz. 1071) wnoszę o :
- stwierdzenie nieważności decyzji Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w …………………… z dnia …………. nr ………………………, w której nakazano
natychmiastowe stawienie się z dzieckiem ……………………………………………. w Punkcie Szczepień Niepublicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej ……………………. w ………………….., celem poddania dziecka obowiązującym szczepieniom ochronnym przeciw: błonicy, tężcowi, krztuścowi, poliomyelitis, zakażeniom Haemophilus influenzae typu b, Wirusowemu Zapaleniu Wątroby typu B, odrze, śwince, różyczce w ramach Narodowego Programu szczepień. Decyzji nadano rygor natychmiastowej wykonalności jako niezbędny ze względu na ochronę zdrowia ludzkiego.
Wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji składam w związku z tym, że decyzja ta została wydana bez podstawy prawnej i w rażący sposób naruszyła prawo.
UZASADNIENIE
1. W zakresie dotyczącym szczepień i zapobieganiu chorobom zakaźnym uprawnienia Państwowej Inspekcji Sanitarnej określa art. 5 pkt 3 i 4 ustawy z dnia 14 marca 1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej (Dz. U. z 2006 r. Nr 122, poz. 851), do których należy:
3) ustalanie zakresów i terminów szczepień ochronnych oraz sprawowanie nadzoru w tym zakresie,
4) wydawanie zarządzeń i decyzji lub występowanie do innych organów o ich wydanie - w wypadkach określonych w przepisach o zwalczaniu chorób zakaźnych.
Takim przepisem w ustawie z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi (Dz. U. Nr 234, poz. 1570 ) jest art. 33 ust. 1, zgodnie z którym:
W przypadku podejrzenia lub rozpoznania zakażenia lub zachorowania na chorobę zakaźną, państwowy powiatowy inspektor sanitarny może, w drodze decyzji, nakazać osobie podejrzanej lub osobie, u której rozpoznano zakażenie lub zachorowanie na chorobę zakaźną, poddanie się obowiązkom wynikającym z art. 5 ust. 1.
Zgodnie z definicją zawartą w art. 2 osoba podejrzana to:
- pkt 20 podejrzany o chorobę zakaźną - oznacza osobę, u której występują objawy kliniczne lub odchylenia od stanu prawidłowego w badaniach dodatkowych, mogące wskazywać na chorobę zakaźną;
- pkt 21 podejrzany o zakażenie - oznacza osobę, u której nie występują objawy zakażenia ani choroby zakaźnej, która miała styczność ze źródłem zakażenia, a charakter czynnika zakaźnego i okoliczności styczności uzasadniają podejrzenie zakażenia.
Moje dziecko ……………………… nie jest osobą podejrzaną o chorobę zakaźną jak i podejrzaną o zakażenie, w związku z czym decyzja z dnia …….. nr ……. była wydana bez podstawy prawnej i w rażący sposób naruszyła prawo
Na podstawie art. 33 ust. 2 w celu zapobieżenia szerzeniu się zakażenia lub choroby zakaźnej państwowy powiatowy inspektor sanitarny może, w drodze decyzji:
1) nakazać osobie podejrzanej o zakażenie lub chorobę zakaźną powstrzymanie się od wykonywania prac lub przebywania w miejscach publicznych;
2) zakazać korzystania z wody przeznaczonej do spożycia przez ludzi i na potrzeby gospodarcze, pochodzącej z ujęć, co do których istnieje podejrzenie skażenia;
3) nakazać przeprowadzenie zabiegów sanitarnych;
4) wprowadzić czasowy zakaz wstępu do pomieszczeń skażonych;
5) wprowadzić zakaz spożywania żywności podejrzanej o skażenie, a w razie potrzeby, zarządzić jej zbadanie, odkażenie, zniszczenie lub przeznaczenie do innych celów;
6) nakazać sekcję zwłok osoby zmarłej, u której rozpoznano lub podejrzewano chorobę zakaźną;
7) zakazać wykonywania sekcji zwłok ludzi i zwierząt, gdy sekcja zwłok mogłaby prowadzić do zakażenia osób lub skażenia środowiska, z wyjątkiem przypadku, gdy zachodzi podejrzenie popełnienia przestępstwa; nałożyć inne, konieczne do ochrony zdrowia publicznego, obowiązki i ograniczenia.
Zgodnie z tym przepisem, decyzje wydaje się w celu zapobieżenia szerzeniu się zakażenia lub choroby zakaźnej.
Zakażenie -(art. 2 pkt 32) -wniknięcie do organizmu i rozwój w nim biologicznego czynnika chorobotwórczego.
Choroby zakaźne -(art. 2 pkt 3) - oznacza to choroby, które zostały wywołane przez biologiczne czynniki chorobotwórcze, które ze względu na charakter i sposób szerzenia się stanowią zagrożenie dla zdrowia publicznego.
U mojego dziecka …………. nie stwierdzono ani choroby zakaźnej jak i żadnego zakażenia, w związku z czym jest to kolejny argument, że decyzja została wydana bez podstawy prawnej i w rażący sposób naruszyła prawo.
I tylko decyzjom wydanym zgodnie z art. 33 ust. 3, nadaje się rygor natychmiastowej wykonalności, a nie jak nadano w trybie art. 108 § 1 k.p.a. w decyzji organu I instancji.
Mając na uwadze, że wskazany w przepisie cel (w celu zapobieżenia szerzeniu się zakażenia lub choroby zakaźnej) oraz fakt, że decyzje powiatowego inspektora sanitarnego podlegają kontroli należy stwierdzić, że ustawodawcy chodziło o to żeby granic przedmiotowej i podmiotowej ingerencji w prawa obywatelskie nie zakreślać zbyt szeroko, a wręcz ograniczyć do niezbędnego minimum tylko w określonych przez prawo sytuacjach.
Ma temu służyć art. 33 ust. 3 ustawy z 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych, dający prawo do nadawania decyzjom rygoru natychmiastowej wykonalności gdy, zgodnie z art. 108 k.p.a., jest to niezbędne ze względu na ochronę zdrowia lub życia ludzkiego albo dla zabezpieczenia gospodarstwa narodowego przed ciężkimi stratami.
Ponadto, jak wynika z „Opinii prawnej do rządowego projektu ustawy o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi (druk sejmowy nr 324)” znak BAS-WAL-990/08 z dnia 19.05.2008 r. str. 10pkt 2.1.3.5 Zgodność art. 33 z konstytucją:
„Art. 33 projektu pozwala powiatowemu inspektorowi sanitarnemu nakazać osobie podejrzanej o chorobę zakaźną poddanie się obowiązkom, określonym w art. 5 ust. 1 (ust. 1), oraz przyznaje mu szereg uprawnień mających służyć zapobieganiu szerzenia się zarazy (ust. 2, np. wprowadzić czasowy zakaz wstępu do pomieszczeń skażonych). Projektowany art. 33 jest odpowiednikiem obecnego art. 25, który nigdy nie był kwestionowany przed TK. Warto również podkreślić, że w art. 39 ustawy wskazano środki, które pozostawiono osobie zobowiązanej do poddania się obowiązkom w trybie art. 33. Biorąc pod uwagę fakt obowiązywania podobnego przepisu od kilku lat, wskazany w samym przepisie cel (w celu zapobieżenia szerzeniu się zakażenia lub choroby zakaźnej) oraz fakt, że decyzje powiatowego inspektora sanitarnego podlegają kontroli należy stwierdzić, że granice przedmiotowej i podmiotowej ingerencji w prawa obywatelskie nie zostały zakreślone zbyt szeroko. W związku z tym art. 33 należy uznać za zgodny z ustawą zasadniczą”.
Nakazy określone w art. 33 ograniczają wolność osobistą wynikającą z art. 41 ust. 1 konstytucji.
Komentarz do art.41 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej (Dz.U.97.78.483), [w:] W. Skrzydło, Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej. Komentarz, Zakamycze, 2002, wyd. IV.
Wolność człowieka (o której wspomina art. 31) ma różne aspekty. Niewątpliwym jej elementem jest nietykalność osobista jednostki i jej wolność osobista. Nikt zatem nie może być pozbawiony wolności ani też ograniczony w jej korzystaniu inaczej, niż na warunkach określonych w ustawie. To właśnie ustawa winna określać kto, kiedy i z jakich powodów oraz na jakiej podstawie ma działać z naruszeniem wolności osobistej jednostki. Ograniczenie tego rodzaju musi mieć istotne społeczne podstawy. Rzecz idzie o to, aby w tej dziedzinie nie było dowolności, aby przypadki stosowania naruszenia wolności były określone nie przez organy władzy wykonawczej, które działają w tym zakresie, ale wyłącznie przez władzę ustawodawczą w drodze ustawy, aby karę pozbawienia wolności wymierzał tylko niezawisły sąd, a także, aby sposób wykonywania kary był wyraźnie określony.
Jak wynika z art. 33, nie zaistniała żadna z przesłanek dających podstawę do wydania decyzji nakazującej poddanie małoletniego dziecka obowiązkowym szczepieniom ochronnym w trybie art. 33, w związku z czym decyzja ograniczająca wolność osobistą jednostki została wydana bez podstawy prawnej wydana z rażącym naruszeniem prawa.
2. Decyzja ta narusza prawo pacjenta do wyrażenia zgody na udzielenie świadczeń zdrowotnych wyrażone w Rozdziale 5. Prawo pacjenta do wyrażenia zgody na udzielenie świadczeń zdrowotnych. ustawy z dnia 6 listopada 2008 r. o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta (Dz. U. z 2009 r. Nr 52, poz. 417).
I tak art. 15 stanowi, że przepisy tego Rozdziału stosuje się do wyrażenia zgody na udzielenie świadczeń zdrowotnych albo odmowy takiej zgody, gdy przepisy odrębnych ustaw nie stanowią inaczej.
Właśnie ustawa z 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi w art. 5 ust. 1 pkt 4 zobowiązuje osoby przebywające na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej do „stosowania się do nakazów i zakazów organów administracji publicznej służących zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych.”
Decyzje wydawane na podstawie art. 33 ustawy z 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi wypełniają przesłanki art. 15 ustawy z dnia 6 listopada 2008 r. o prawach pacjenta, gdzie nie wymagana jest zgoda lub odmowa, gdyż państwo realizuje ogranicza prawa osobiste .
Na podstawie art. 16 ustawy z dnia 6 listopada 2008 r. o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta, pacjent ma prawo do wyrażenia zgody na udzielenie określonych świadczeń zdrowotnych lub odmowy takiej zgody, po uzyskaniu informacji w zakresie określonym w art. 9.
Zgodnie z art. 9 ust. 2. pacjent, w tym małoletni, który ukończył 16 lat, lub jego ustawowy przedstawiciel mają prawo do uzyskania od lekarza przystępnej informacji o stanie zdrowia pacjenta, rozpoznaniu, proponowanych oraz możliwych metodach diagnostycznych i leczniczych, dających się przewidzieć następstwach ich zastosowania albo zaniechania, wynikach leczenia oraz rokowaniu i na podstawie ust. 5, po uzyskaniu informacji, o których mowa w ust. 2, pacjent ma prawo przedstawić lekarzowi swoje zdanie w tym zakresie. Pacjent ma prawo żądać, aby lekarz udzielił mu informacji, o której mowa w ust. 2, w pełnym zakresie (ust. 6). Pacjent, w tym małoletni, który ukończył 16 lat, lub jego ustawowy przedstawiciel mają prawo do uzyskania od pielęgniarki, położnej przystępnej informacji o jego pielęgnacji i zabiegach pielęgniarskich (ust. 8).
Zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 6 ustawy o prawach pacjenta, w rozumieniu art. 3 pkt 12 ustawy z 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej (tekst jednolity: Dz. U. z 2007 r. Nr 14, poz. 89):
„świadczeniem zdrowotnym są działania służące zachowaniu, ratowaniu, przywracaniu i poprawie zdrowia oraz inne działania medyczne wynikające z procesu leczenia lub przepisów odrębnych regulujących zasady ich wykonywania, w szczególności związane z zapobieganiem powstawania urazów i chorób poprzez działania profilaktyczne oraz szczepienia ochronne.”
3. Postępowanie w sytuacji odmowy poddania dziecka szczepieniom ochronnym określa § 15 i § 16 Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wykazu obowiązkowych szczepień ochronnych oraz zasad przeprowadzania i dokumentacji szczepień (Dz. U. Nr 237, poz. 2018), zgodnie z którym o fakcie uchylania się od poddania obowiązkowym szczepieniom ochronnym świadczeniodawca przechowujący karty uodpornienia zawiadamia pisemnie właściwego państwowego powiatowego inspektora sanitarnego, przekazując wraz ze sprawozdaniem kwartalnym listę osób, które pomimo ciążącego na nich obowiązku nie poddały się szczepieniom ochronnym oraz przedstawicieli ustawowych lub opiekunów faktycznych osób (§ 16). Przepisy Rozporządzenia nie regulują dalszego postępowania w stosunku do tych osób.
4. Nakazanie szczepienia pod groźbą zastosowania środków przewidzianych w art. 119 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, tj. grzywny w celu przymuszenia jest niezgodne z prawem gdyż stosuje się je wtedy, gdy egzekucja dotyczy spełnienia przez zobowiązanego obowiązku wykonania czynności; a w sytuacji gdy przepisy nie nakazują wydania decyzji, nie ma obowiązku poddania dziecka szczepieniom ochronnym.
5. Przepisy karne rozdziału 9 w art. 49-54 ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi określają katalog osób oraz zachowań lub zaniechań podlegających karze grzywny. W katalogu tym nie wymieniono rodziców odmawiających poddania dziecka „obowiązkowym szczepieniom ochronnym”.
Wynika z tego, że jest sprzeczne z istotą prawa zmuszanie pod groźbą kary rodzica do poddania małoletniego dziecka szczepieniom, których skutkiem może być wystąpienie niepożądanych odczynów poszczepiennych zagrażających życiu, a które mogą:
1).wymagać hospitalizacji w celu ratowania zdrowia,
2).prowadzić do trwałego ubytku sprawności fizycznej lub umysłowej,
3).kończyć się śmiercią.
Mowa tu o odczynach zawartych w załączniku Nr 1 Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 21 grudnia 2010 r. w sprawie niepożądanych odczynów poszczepiennych (Dz. U. Nr 254, poz. 1711).
Zatem zapis w decyzji, że „uchylanie się od poddania obowiązkowym szczepieniom ochronnym stanowi poważne zagrożenie dla zdrowia i życia” w świetle powyższego rozporządzenia brzmi wprost absurdalnie, gdyż właśnie szczepienie stanowi poważne zagrożenie dla zdrowia i życia.
Przepis art. 54 wyżej cyt. ustawy wskazuje, że w sprawach o czyny, o których mowa w art. 50-53, orzekanie następuje w trybie przepisów ustawy z dnia 24 sierpnia 2001 r. - Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia.
Państwowy Powiatowy Inspektor Sanitarny w ………….., wydając decyzję z dnia ….. nr ……. naruszył zasadę praworządności zawartą w art. 6 Kodeksu postępowania administracyjnego (tekst jednolity: Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071), zgodnie z którą „organy administracji publicznej działają na podstawie przepisów prawa.”
Naruszona została również zasada określona art. 8 k.p.a., która brzmi: „organy administracji publicznej obowiązane są prowadzić postępowanie w taki sposób, aby pogłębiać zaufanie obywateli do organów Państwa oraz świadomość i kulturę prawna obywateli”.