Janusz Bałdyga
Redas Dirżys
Nezaket Ekici
Elżbieta Jabłońska
Vlodko Kaufmann
Jarosław Kozłowski
Robert Kuśmirowski
Dominik Lejman
Teresa Murak
Paul Panhuysen
Andrzej Paruzel
Grupa R.E.P.
Paweł Susid
Andree Weschler
Janusz Bałdyga (ur. 1954, Lublin)
Artysta performance, twórca obiektów, instalacji.
W 1979 roku obronił dyplom w pracowni prof. Stefana Gierowskiego na Wydziale Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Od czasów studenckich współtworzył grupę twórczą Pracownia, zwaną również Bałdyga-Onuch-Szajna. Wraz z Jerzym Onuchem i Łukaszem Szajną prowadził Galerię Pracownia w Studenckim Centrum Środowisk Artystycznych „Dziekanka”. Artyści przestali działać pod szyldem grupy w 1981 roku. Bałdyga od połowy lat 70. stale współpracuje z teatrem Akademia Ruchu. Oprócz tego prowadzi autorski cykl dydaktyczny. Od wielu lat realizuje warsztaty performance z zakresu dynamiki przestrzeni i przedmiotu.
Aktualny stan moich doświadczeń sytuuje mnie w strefie „pomiędzy” - mówi Bałdyga - z jednej strony opisuje ją performance, traktowany jako sztuka konfrontacji i przewartościowań, z drugiej swoiście pojmowana rzeźba, statyczna, bezwzględna. W jego praktyce artystycznej działanie i przedmiot istnieją niezależnie ale spotykają się również w symbiotycznych układach - obiekty współistnieją z performances, niekiedy są ich wynikiem, za pośrednictwem akcji uwalniają swój potencjał.
W latach 80. jego działania dotyczyły operacji na znakach i symbolach wyabstrahowanych z rzeczywistości polityczno-społecznej. W połowie lat 80. zaczął zajmować się badaniem przestrzeni, jej kierunków i napięć, możliwościami jej konstrukcji i aktywizacji. Od tamtego czasu jego język plastyczny przeszedł konsekwentny proces redukcji. Stosuje surowe materiały konstrukcyjne i tworzy z nich elementarne struktury - linię, okrąg, prostokąt, punkt. Przedmioty, których używa są nacechowane symbolicznie, akcje artysty nie podkreślają jednak tych własności, wręcz przeciwnie - przedmiot zdaje się elementem konstrukcji nowej historii. Bałdyga posługuje się pojęciem „miejsca znaczone”, w których ogromne znaczenie ma wyczucie przestrzeni i jej uwarunkowań oraz dynamika, jaką wnosi w nią obecność człowieka. Ciało artysty staje się również elementem konstrukcyjnym, narzędziem opisania przestrzeni, świadectwem zmagania się z materią (Wychylenia, Uwaga granica).
Redas Dirżys (ur. 1967 Olita (Alytus), Litwa)
Artysta performance znany ze społecznie zaangażowanych interwencji w przestrzeni publicznej i badaniu relacji społecznych, rzeźbiarz, grafik. Zajmuje się także działalnością krytyczną i kuratorską, prowadzi wykłady.
W 2001 roku ukończył Estońską Akademię Sztuk Pięknych w Tallinie.
Jeden z najbardziej kontrowersyjnych artystów litewskich. W swoich realizacjach podejmuje kwestie społeczno-polityczne z perspektywy lewicowej. Kwestionuje panujące w społeczeństwie standardy, zasady rządzące światem sztuki, interesuje go dekonstrukcja mechanizmów władzy. Jego działania można określić jako subwersywne. Działając w obrębie systemu próbuje rozsadzić go od środka. Prowadzi poszukiwania na polu sztuki, próbując rozstrzygnąć, jak być częścią systemu i jednocześnie pozostać buntownikiem. Znaczna część jego artystycznych wypowiedzi koncentruje się na krytyce koncepcji „iluzji wolności”, kultury oficjalnej, społeczeństwa obywatelskiego pojmowanego jako wartość dana, jednak krytyce subwersywnej, nie pozbawionej ironii. Prowadzi także warsztaty performance, których celem - jak mówi artysta - jest wyzbycie się ograniczeń formalnych, reprezentacji i klisz, które dominują w świecie artystycznym.
Andree Weschler (ur. 19, Francja)
Artystka urodziła się we Francji, od ponad dziesięciu lat mieszka i pracuje w Azji. Kształciła się w zakresie sztuk wizualnych w Akademia Sztuk Pięknych Nanyang w Singapurze, Uniwersytet Technologiczny Curtin w Australii oraz w L'Ecole Nationale des Beaux-Arts w Paryżu. Od 2000 roku regularnie uczestniczy w międzynarodowych wydarzeniach artystycznych w Azji, Europie i Ameryce Południowej. Jest artystką performance, pracuje w obszarze rozmaitych mediów - łączy rysunek, instalację, wideo, fotografię i dźwięk. Jej sztuka jest w dużej mierze oparta na ciele jako nośniku znaczeń i narzędziu do odkrywania sensów. Wykorzystuje je aby zbadać granice dopuszczalnych konstrukcji społecznych, jej akcje są także próbą manifestacji różnic cielesnych.
Nezaket Ekici (ur. 1970 Kirsehir/ Turcja)
Od 1973 roku mieszka w Berlinie i Stuttgarcie. Jej turecko-niemieckie korzenie w znaczny sposób wpływają na sztukę jaką tworzy, w swoich realizacjach odnosi się do funkcjonowania na styku skrajnie odmiennych kultur. Jest autorką performances, instalacji i wideo. Ukończyła historię sztuki i pedagogikę artystyczną w Ludwig Maximilians University i rzeźbę na Akademii Sztuk Pięknych w Monachium. Odbyła także studia z zakresu performance w Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych Braunschweig pod kierunkiem Mariny Abramovic. Pracowała z artystami o międzynarodowej randze takimi jak Ilya Kabakov i Tania Bruguera. Od dekady prezentuje swoje prace na wystawach i festiwalach na całym świecie.
Materią jej artystycznych działań stają się doświadczenia czerpane ze sfery społecznej, politycznej i kulturalnej. Wydestylowane z rzeczywistości motywy i emblematy są silnie nacechowane semantycznie i nadają jej realizacjom aktywistyczny wydźwięk. Artystka opowiada o kobiecie w kontekście władzy i kultury, pokazuje że zarówno jedno jak i drugie stygmatyzuje i służy jako narzędzie zniewolenia. Jednocześnie tematy skomplikowane i kontrowersyjne zostają ujęte w estetyzujący anturaż. Ekici wykorzystuje w tym celu przedmioty-fetysze, takie jak biała suknia, świece, flaga itd. Swoje akcje aranżuje w sposób poetycki.
Performances mają charakter procesualny, są otwarte na asocjacje i przekształcenia. Angażują widza zarówno emocjonalnie jak i intelektualnie poprzez wysublimowaną grę formą i znaczeniami motywów.
Ciało w jej działaniach jest nośnikiem ekspresji i idei, która staje się częścią instalacji w kontekście widowni. Aparat pojęciowy budują czas, ruch, przestrzeń, materiał, ciało, akcja i interakcja. Jej zamierzeniem jest budowanie dzieł otwartych na asocjacje i przekształcenia. Podejmuje dyskusję z rolą kobiety, interesuje ją także fetyszyzacja,
Vlodko Kaufmann (ur. Lwów, Ukraina)
Ukończ