Słowo "hazardzista" kojarzy się większości Polaków z osobą uzależnioną od hazardu. Terminologia fachowa stworzona przez dr Clustera hazardzistą nazywa także graczy, którzy zarabiają regularnie na zakładach. A ty do której z sześciu grup należysz?
Kim jest hazardzista?
Def.1. Gra losowa to gra, której celem jest przewidzenie wyniku określonego zdarzenia, a wynik ten jest w dużym stopniu uzależniony od czynników losowych.
Def.2. Hazardzista jest to osoba, która świadomie bierze udział w grze losowej, ryzykując utratę pieniędzy lub rzeczy wartościowych głównie dla uzyskania wymiernych korzyści lub w celach drugorzędnych jak uznanie czy przyjemność z gry. [1]
Polak hazardzista
Według badań CBOS-u statystycznym hazardzistą w Polsce jest mężczyzna w wieku od 18. do 24. lat z wykształceniem średnim mieszkający w dużych, ale nie największych miastach (100-500tys. mieszkańców) z dobrym statusem materialnym (powyżej 1500zł dochodu na osobę w rodzinie) o raczej lewicowych poglądach politycznych. [10]
dr Robert L. Cluster
Za ojca profesjonalnej opieki nad nałogowymi hazardzistami powszechnie uważa się amerykańskiego psychiatrę Roberta L. Custera (1927-1990).
Z jego inicjatywy w 1972 roku powstał w Brecksville pierwszy ośrodek leczenia hazardzistów. W tym samym roku, wraz z Josephem Dunnem i Irvingiem Sacherem, założył Krajową Radę ds. nałogowego hazardu, która zajmuje się między innymi uświadamianiem społeczeństwu czym jest nałogowy hazard i wspieraniem hazardzistów i ich rodzin w walce z nałogiem.[2][3]
Custer, który jako pierwszy potraktował patologiczną skłonność do hazardu jako uleczalną chorobę, przyczynił się znacząco do zakwalifikowania jej jako zaburzenia psychiatrycznego w 1980 roku przez Amerykańskie Towarzystwo Psychiatryczne i wpisania na listę Międzynarodowej Klasyfikacji Chorób.
Profesjonalni hazardziści (Professional gamblers)
Profesjonalni hazardziści stworzyli z hazardu zawód i utrzymują się z grania. Specjalizują się i szkolą w grach, które wybrali i potrafią kontrolować zarówno ilość pieniędzy jak i czas poświęcony na grę.
Profesjonalni hazardziści nie są zatem uzależnieni od hazardu. Cierpliwie czekają na okazję do postawienia korzystnego zakładu i starają się maksymalizować swoje zyski.[5]
Przykładem profesjonalnego gracza jest amerykański multimilioner George Elsworth Smith, który na przełomie XIX i XX wieku dorobił się na wyścigach konnych.
Antyspołeczni hazardziści (Antisocial gamblers)
Antyspołeczni hazardziści używają hazardu by nielegalnie zdobyć pieniądze. Są często zamieszani w ustawiane mecze, wyłudzanie bonusów, grę obciążonymi kostkami czy znaczonymi kartami. Zachowania przestępcze świadczą o trudnościach życia zgodnie z normami społecznymi. Mogą powoływać się na diagnozę kompulsywnego hazardzisty, aby legalnie bronić się przed prawem.
Przypadkowi towarzyscy hazardziści
Przypadkowi towarzyscy hazardziści grają dla rozrywki i towarzystwa. Hazard może być dla nich formą relaksu. Hazard nie przeszkadza w życiu rodzinnym, społecznym czy zawodowym. Przykładem takich graczy są osoby, które stawiają okazjonalnie, np. z okazji Mistrzostw Europy, finału Ligi Mistrzów czy Olimpiady.
Poważni towarzyscy hazardziści
Poważni towarzyscy hazardziści poświęcają więcej czasu na hazard niż przypadkowi hazardziści. Pod względem priorytetów życiowych hazard jest na drugim miejscu po rodzinie.
Hazard to dla nich przyjemność, źródło odpoczynku i najlepsza rozrywka. Poważny towarzyski hazardzista jest niczym pasjonat, który mówi, myśli i koncentruje się na grze jak na specyficznym hobby. Wciąż jednak potrafi on kontrolować ilość przeznaczonego czasu i pieniędzy na grę.
Hazardziści ucieczkowi
Hardziści ucieczkowi uciekają się do uprawiania hazardu w celu ucieczki od problemów. Hazard tłumi ich nudę, samotność, niepokój, depresję czy gniew. Hazard nie jest źródłem przyjemności, lecz sposobem na uśmierzanie wewnętrznego bólu. Hardziści ucieczkowi nie są hardzistami kompulsywnymi. Są raczej podobni do osób nadużywających alkoholu dla ulgi i ucieczki przed problemami.
Kompulsywni hazardziści
Kompulsywni hazardziści to gracze, którzy stracili kontrolę nad swoją grą. Hazard jest dla nich na pierwszym miejscu. Jest ważniejszy niż rodzina, pracodawca czy przyjaciele. Ci z czasem są coraz bardziej negatywnie nastawieni.
Ten rodzaj uzależnienia jest postępowy i niszczy każdy aspekt życia hazardzisty. Aby móc kontynuować grę kompulsywni hazardziści mogą łamać swoje moralne zasady poprzez dopuszczenie się kłamstw, kradzieży czy defraudacji i zaczynają ukrywać swoje uzależnienie. Gracz kompulsywny nie potrafi przestać grać z własnej woli, czuje wewnętrzny przymus gry. Często targa nim poczucie winy.
Wielu graczy patologicznych ma co najmniej jeszcze jedno inne zaburzenie kontroli impulsów[6] i popełniają trzykrotnie częściej samobójstwa niż inni ludzie z zaburzeniami[7].
Literatura