Pisanie na językach obcych
„Pisanie zaliczamy do największych osiągnięć ludzkiej duszy, w których wyraża się jego wolność. Pozostawia ono indywidualną przestrzeń. Jest on źródłem przyjaźni, drogą, na której jest wiele do odkrycia.” (Pommerin, Holoubek)
Proces pisania rozpoczyna się po procesie czytania i wymaga więcej czasu ponieważ:
Pisanie wymaga dokładnego przedstawienia;
Przy pisaniu świadomość rewiduje precyzje (zgodność wyobraźni, obrazu dźwięku i obrazu słowa) w sposób dokładniejszy niż podczas czytania;
Pisanie jako czynność musi być wyuczone i zautomatyzowane przez ciągłe powtarzanie
Dla uczniów uczących się języka obcego występuje duży problem podczas pisania. Jest to zarówno związane z nową pisownią, jak też z wymową każdej litery lub połączeń poszczególnych liter. Jeśli istnieje różnica na tej płaszczyźnie między językiem ojczystym, a obcym, uczący potrzebuje dużo czasu, aby opanować język obcy w piśmie
Nauka pisania powinna rozpocząć się od ćwiczeń związanych z przepisywaniem tekstu. Tego typu ćwiczenia powinny być zadawane jako zadania domowe. Na lekcji powinny one być zrobione jeszcze raz na tablicy.
Następnym krokiem jest dyktando, które służy do optycznego odtworzenia wymawianych słów. Ćwiczenia tego typu pomagają nam sporządzić w późniejszym okresie notatki na podstawie słownie przekazywanych informacji. Mają one także duży wpływ na rozwój rozumienia ze słuchu.
Pisanie występuje na lekcjach jako czynność, która jest środkiem do celu, oraz jako czynność celowa. Jeśli chodzi o pisanie jako czynność która jest środkiem do celu, mamy tutaj do czynienia z takimi ćwiczeniami jak: uzupełnianie luk w tekście, transformacje, dyktanda, szkic przebiegu dialogu itp. Jeśli uczący się produkują swoje teksty w języku pisanym, mówimy wtedy o pisaniu jako o czynności celowej.
Rola pisania w procesie nabywania języka obcego jest bardzo duża. Wszystkie pisemne ćwiczenia rozwijają zarówno leksykalne, jak i gramatyczne kompetencje. Utrwalają one również struktury, które są później wykorzystywane przy komunikacji językowej. Ćwiczenia te można później poprawiać, omawiać, opracowywać, a na końcu jeszcze raz napisać. Wśród tego typu pisemnych ćwiczeń możemy wyróżnić:
1. Ćwiczenia, przygotowujące do tak zwanego pisania „wolnego” (np. dokończyć dowolnie zdania, zmiana rodzaju tekstu i formy tekstu, zmiana perspektywy.
2. Pisanie tekstów i listów apelujących (np. napisać radę, dać znak, napisać list, zrobić wywieszkę)
3. Pisanie opowiadające (opowiedzieć historyjkę obrazkową, zajęcie stanowiska na temat obrazka, co przychodzi Pani/Panu na myśl na podstawie obrazka, opis obrazka)
4. Pisanie o ludziach (opis osób, opis przebiegu dnia, uzasadnić wybór osoby)
5. Pisanie argumentujące
Przy pisaniu wolnym uczący może wyrażać i rozwijać własne myśli, uczucia, pomysły i opinie. Może także użyć w taki sposób, jaki tylko chce swoją fantazje. Może wypowiadać się jako podmiot fikcyjny. Może również nie zwracać uwagi na konwencje stosowane podczas pisania. Ćwiczenia te zmuszają piszącego do poszukiwania nowego słownictwa. Uczący się musi także zastosować różne, czasami trudniejsze struktury gramatyczne, które nie są zbyt często stosowane przez niego podczas mówienia.
Coraz więcej mówi się także o pisaniu kreatywnym. Autentyczne teksty powstają pod wpływem:
Postępowanie pod wpływem skojarzeń (pisanie na podstawie słów kluczy, Clustern)
Podstawa tworzenia tekstów ( np. nietypowe i zwyczajne porównania, motywujący początek pisania, znajdowanie i słowne dobieranie metafor, dokańczanie bajek, wspólne pisanie historii, pisanie własnego wiersza)
Modele wizualne (np. pisanie skojarzeniowe na podstawie obrazków, przyporządkowanie myśli i wypowiedzi do przedstawionej na obrazku sytuacji, pisanie historii na podstawie własnej fotografii lub rysunku)
Na podstawie muzyki (fragmenty zdań na podstawie programu muzycznego jako podstawa własnego tekstu, muzyczne fantazjowanie)
Teksty powstające dzięki technice kreatywnego pisania prowadzą zawsze „do refleksji nad środkami językowymi (refleksja gramatyczna) i działaniem językowym (stylistyka), a tym samym do diagnozy oraz korektury błędów.
Proces pisania jest procesem aktywizującym. Wymaga on od piszącego zawsze określonego planu. Piszący musi znać zawsze zamiar, cel, temat i czytelnika. Musi on także poszukać możliwych treści. Musi się także zastanowić nad wewnętrznym podziałem różnorodnych płaszczyzn tekstu.
Na podstawie powyżej przedstawionych argumentów jest pisanie czynnością, która przyczynia się do intensywnego uczenia się języka. Nadaje się ono do utrwalania języka i działa pozytywnie na inne sprawności językowe.