Skurcz izowolumetryczny komór
Skurcz przedsionków serca dopełnia krwią komory. Jednocześnie w sposób płynny dochodzi do przejścia skurczu przedsionków w skurcz komór. Skurcz komór powoduje zwiększenie ciśnienia komór ponad ciśnienie w przedsionkach. Prowadzi to do zamknięcia zastawek przedsionkowo- komorowych oraz naporu krwi bezpośrednio na płatki tych zastawek, co przyczynia się do zwiększenia ciśnienia w obrębie przedsionków. Skurcz izowolumetryczny charakteryzuje się zwiększeniem ciśnienia panującego w komorach bez zmian objętości komór. Jednocześnie zastawki półksiężycowate są dalej zamknięte, ponieważ ciśnienie w nich panujące przewyższa ciśnienie w obrębie komór. Tak, więc mięsnie komór napinają się i zwiększają ciśnienie, lecz nie przekracza ono ciśnienia naczyniowego, które wynosi około 80mm Hg. Komora w trakcie trwania tego rodzaju skurczu jest całkowicie zamknięta. Sam skurcz trwa do momentu, w, którym ciśnienie komorowe wzrasta na, tyle aby przekroczyć ciśnienie naczyniowe, co skutkuje otwarciem zastawki półksiężycowatej i wyrzutem krwi do naczyń. Jest to tzw faza wyrzutowa lub skurcz izotoniczny( inna nazwa). Podsumowując:
w trakcie skurczu izowolumetrycznego nie dochodzi do zmiany objętości komory a dochodzi do zwiększenia ciśnienia w niej panującego poprzez nacisk mięśniówki. Ciśnienie nie przekracza jednak wartości 80mm Hg
Przeciętny czas trwania skurczu izowolumetrycznego prawej komory to 5ms( znalazłem w necie info do sprawdzenia)
Celem tego skurczu jest osiągnięcie progowego ciśnienia, które umożliwi wyrzut krwi do naczyń - wobec tego cel możemy określić jako otworzenie zastawki półksiężycowatej, ponieważ sam proces wyrzutu dotyczy drugiego etapu skurczu komór.