Odwrócone imiona: 45 minut
Prosimy uczestników, aby wygodnie usiedli na swoich krzesłach. Zapowiadamy ćw., które będzie dla każdego ciekawe i zaskakujące.
Wprowadzamy grupę do krótkiego odprężenia: „zamknij oczy...nabierz trzy razy głęboko powietrza do płuc...opuść luźno ramiona... rozluźnij swoją twarz...swoje dłonie...swoje stopy”.
A teraz każdy ma się skoncentrować na swoim imieniu i odwrócić je w myślach. Niech powtórzy swoje imię w tej formie, aby mógł przyzwyczaić się do jego brzmienia.
A teraz każdy wyobraża sobie, że to odwrócone imię jest wyrazem, pochodzącym z obcego języka, którym posługuje się obce plemię albo nawet istoty z innej planety. W wyobraźni każdy bierze do ręki leksykon tego egzotycznego języka.
Wszyscy tak długo przeglądają ten leksykon, aż znajdą stronę, na której występuje to dziwne słowo, które utworzone zostało z odwróconego imienia. Być może zamieszczone zostało tam tłumaczenie albo obrazek, a może sens tego słowa wyjaśni się w jakiś inny sposób.
Ten, kto zrozumiał znaczenie swojego odwróconego imienia, może ponownie otworzyć oczy i w spokoju odczekać, aż zrobią to również pozostałe osoby.
Teraz kończy się runda wyobraźni. Każdy po kolei wymienia swoje prawdziwe imię, odwrócone imię oraz opowiada przez maksymalnie dwie minuty o tłumaczeniu, które przyszło mu do głowy w czasie tej krótkiej podróży do krainy fantazji.
Telegramy :30 minut
Przygotowanie: Pomieszczenie musi być wystarczająco duże, aby uczestnicy mogli siąść w podgrupach w pewnej odległości od siebie. Poza tym każda drużyna potrzebuje papier i przybory do pisania.
Prowadzący prosi uczestników, aby utworzyli grupy, liczące po sześć osób.
Członkowie każdej podgrupy przedstawiają się po imieniu, a jedna osoba, która została wybrana uprzednio na sekretarza, zapisuje je wszystkie po kolei.
Sekretarz podkreśla inicjały każdego członka grupy, przy czym powinien on uwzględnić wszystkie imiona i nazwiska.
Każda litera jest początkiem nowego słowa, a wszystkie razem tworzą wiadomość w telegraficznym skrócie. Każda grupa może dowolnie wybierać strukturę tego telegramu i zastanowić się, kto będzie jego odbiorcą. Gdy jedna z grup zanotowała np. następujące inicjały: D.S.-C.S.-T.Ś.- P.N.-S.P.-N.P., wtedy można ułożyć z tego taki tekst: „ Drogi szefie, czujemy się teraz świetnie. Proszę niczego nie pomylić.”
Podgrupy mają 20 minut na wykonanie tego zadania.
Następnie wszyscy zbierają się, aby utworzyć jedno koło. Każda grupa przedstawia swoich członków po imieniu i czyta na głos ułożony telegram.
I kto to był?: 10 minut
Prowadzący prosi uczestników o ustawienie się w kole.
Następnie szuka ochotnika, który chce przejąć specjalną rolę „trenera pamięci”.
jeden z uczestników rozpoczyna zabawę, przedstawiając się np. „Cześć, jestem spontaniczny Sebastian”. Do swojego imienia dodaje on przymiotnik, który rozpoczyna się od tej samej litery. Musi on wyrażać jakąś zaletę albo mocna stronę charakteru.
Następnie uczestnik ten wskazuje na inna osobę z grupy i pyta: ”A ty kim jesteś?” Każdy powinien unikać wskazywania swojego sąsiada z prawej lub lewej strony.
Zagadnięta osoba mówi :” Cześć, spontaniczny Sebastianie, jestem kapitalna Kaśka”, potem zwraca się do kogoś innego i pyta :”A ty kim jesteś?”
Trzecia osoba mówi: ”Cześć, kapitalna Kaśko, jestem sprytna Sabina”. I tak dalej.
Ale od czasu do czasu akcji wkracza trener pamięci i zanim padnie pytanie: A ty kim jesteś? , specjalista ten może wskazać na inna osobę, która już się wcześniej przedstawiła i zapytać: „ A kto to był?” W tym przypadku cała grupa musi odpowiedzieć jak grecki chór.
Zabawa toczy się tak długo, aż każdy się przedstawi i jego imię przynajmniej raz zostało wypowiedziane chórem przez całą grupę.
Kurtyna w dół: 20 minut
Przygotowania: Przesuwamy stoły i krzesła na bok, aby uczestnicy mieli dużo swobody. Poza tym potrzebujemy koc lub kawałek nieprzezroczystego materiału jako zasłonę.
Grupa dzieli się na dwie drużyny. Prowadzący i jeden ochotnik trzymają kurtynę. Druzyny siadają po obu jej stronach na podłodze. Ważne jest aby nikt nie mógł widzieć uczestników po drugiej stronie kurtyny.
Każda z drużyn wybiera w milczeniu jednego uczestnika, który staje bardzo blisko kurtyny, patrząc w jej kierunku.
Prowadzący liczy głośno: jeden, dwa, trzy! A nastepnie opuszczają kurtynę w dół. Obaj wybrani uczestnicy którzy stoją teraz naprzeciwko siebie próbują tak szybko jak to możliwe, zawołać imię partnera. Własna drużyna może przy tym pomagać. Powinien to być „pojedynek oko w oko”.
Ten kto pierwszy zawoła imię swojego partnera „wygrywa” go dla swojej drużyny.
Ta drużyna która zdoła zebrać po swojej stronie wszystkich uczestników zwycięża. Zdarza się to jednak stosunkowo rzadko. Dlatego też o wiele praktyczniejsze jest ustalenie przedziału czasowego, a po jego upływie zwycięża ta drużyna, która jest liczniejsza.
A kto urodził się w maju...