12Obliczenie parcia spoczynkowego.
Dokładne określenie wartości parcia i odporu w przypadku ograniczonych przemieszczeń konstrukcji oporowej wymagałoby rozwiązania zagadnienia sprężysto- plastycznego.Takiego rozwiązania nie uzyskano.
Eo= q-obc. Naziomu, naprężenia pierwotne, Ko-stosunek naprężeń głównych przy zerowym odkształceniu (wsp. Rozporu bocznego)
Wpływ przesunięcia i odkształcenia konstr oporowej na rozkład i wielkość parcia
1Badania Terzagiego-dotyczące wartości parcia czynnego
rys
Wnioski z badań:rozkład parcia jest zależny od rodzaju przemieszczenia się sztywnej konstr oporowej, Culombowski rozkład parcia zachodzi tylko wtedygdy przemieszczenie konstr opor następuje przez obrót wokół dnej krawędzi, w przypadku wiotkiej konstr opor rozkład parcia zależny jest od jej deformacji i parcie koncentruje się w okolicy pkt podparcia tej konstr
2Dla sztywnych ścian oporowych: dla parcia czynnego nie uwzględnia się, dla odporu granicznego - PN
Dla obudowy wykopów- PN
3Inne rodzaje parcia: parcie i odpór pośredni, parcie wywołane obc liniowym, parcie gruntu poniżej zwierciadła wody gruntowej, parcie silosowe, parcie na ścianę o załamanym kształcie, parcie i odpór gruntów uwarstwionych. Pomija się naprężenia ścinające na styku poszczególnych warstw. Przyjmuje się założenie, że naprężenia wywierane przez każdą warstwę na ścianę opor = naprężeniom które wywierałaby ta warstwa rozpatrywana jako jedyna na wysokości ściany.
Inne propozycje obliczania parcia czynnego i biernego
Wg Brinca-Hansena oraz eurocodu nr 7 wyróżniamy 3 współczynniki parcia i odporu gruntu Kp- dla obc naziomu ,Kg - dla ciężaru gruntu, Kc- dla spójności. Współczynniki te są funkcją kąta tarcia wew gruntu, nachylenia naziomu i ściany opor, kąta tarcia gruntu o ścianę oraz geometrii pow poślizgu.
Projektowanie ścian oporowych
1 ISG
2 IISG
Wymagania konstr
Sciany opor z gruntu zbrojonego
Stateczność skarp i zboczy
Formowane w sposób naturalny- zbocze, sztuczny ?
W praktyce stosuje się wiele metod obl różniących się przyjmowaną powierzchnią poślizgu lub uwzględnieniem(w różnym stopniu) sił wew w bryle gruntu ulegającej zsuwowi. Przyjmowanie pow poślizgu w ośrodkach w przekroju poprzecznym w postaci: wycinka okręgu, spirali logarytmicznej, cykloidy, linii łamanej itp. Przebieg linii poślizgu jest bezpośrednio związany z budową geologiczną i wiarygodna ocena stat. Jest możliwa jedynie przy uwzględnieniu budowy geolog rejonu zbocza lub skarpy.
W analizie stateczności wyznacza się siły powodujące zsuw-czynne, występujące w płaszczyźnie poślizgu, oraz siły utrzymujące-bierne, wynikające z wytrzymałości ośrodka na ścinanie. Miarą stateczności jest wskaźnik stateczności określony jako stosunek sił(bądź momentów) utrzymujących do sił(bądź momentów) powodujących zsuw. Analiza polega na znalezieniu najmniejszej wartości wskaźnika statecznosci za pomocą obliczeń wykonanych dla różnych położeń pow poślizgu.
Metody obliczeniowe
1Zbocza o nieograniczonej wysokości,2 o ograniczonej wysokości.
Metody obliczeń zboczy o ograniczonej wysokości
metody pasków np. Felleniusa,Bishopa,...
metody pasków- po przyjęciu linii poślizgu dokonuje się podziału klina odłamu na odrębne paski tak gęsto,aby różnice wynikające z zastąpienia pow poślizgu płaszczyznami nie wpływały w sposób istotny na przeprowadzoną analizę.Siły na pow pionowych wynikają z wzajemnego oddziaływania pasków na siebie, siła Q przedstawia ciężar paska, siły T i N są składowymi siły reakcji nieruchomej części ośrodka.rys
rys
W przypadku przepływu wody gruntowej możemy postąpić dwojako:
1 uwzględnić ciśnienie wody gruntowej w porach gruntu(u), zmniejszając siłę normalną działającą w podstawie paska i wprowadzając efektywne parametry gruntu na ścinanie
2 do obc wprowadzić obc przenoszone przez szkielet z uwzględnieniem sił wyporu poniżej zwierciadła wody gruntowej, w tym przypadku nalży uwzględniać siłę ciśnienia spływowego J rys
Siłami naruszającymi stateczność analizowanego paska są ciężar własny Q oraz wypadkowa Ż sił działających na bokach tego paska. Siłą utrzymującą jest opór ścinania T działający w podstawie paska, określony z warunku stanu krytycznego Coulomba. Główną trudnoć stanowi wyznaczenie siły N (lub N'), która zależy nie tylko od ciężaru paska, ala również od sił działających na bokach każdego paska,tzn sił E i X których wypadkową oznaczono @ż Ponieważ siły te mają charakter wewnętrzny wypadkowa ich dla całego klina odłamu powinna = 0, a więc musi być spełniony warunek xx
Pomimo tego dodatkowego warunku liczba niewiadomych przekracza liczbę równań równowagi,zmusza to do przyjęcia dodatkowych założeń
Poszczególne metody oceny stateczności zboczy różnią isę sposobem uwzględniania rozkładu sił E i X dla analizowanej pow poślizgu
Metoda Felleniusa
Przyjmujemy walcową pow pośłizgu. Kryterium stateczności jest stosunek mom sił utrzymujących do mom sił powodujących zsuw.
Dokładne wyznaczenie wartości siły N stanowi główną trudność w analizie stateczności. O wartości tej siły decydują zarówno ciężar paska gruntu Q oraz różnica Ż sił działających na boki paska.
Fellenius przyjął, że siły Ż = 0
Rys
Z podanych w literaturze zestawień wynika że met Felleniusa daje najmniejsze wartości wskażnika stateczności
Metoda Bishopa
Jest modyfikacją met. Fell. (przyjmujemy alcową pow poślizgu, polegającą na innym określeniu sił działających w podstawie paska i odmiennym sposobie przyjęcia sił działających na bokach każdego z pasków. Metoda polega na zrównoważeniu momentów sił względem środka pow poślizgu i na spełnieniu warunku równowagi rzutów wszystkich sił ma oś pionową.
Ogólne rozwiązanie B. Uwzględnia wszystkie siły działające na bokach pasków w obliczeniach wskaźnika stateczności daje zwiększenie dokładności nieprzekraczające kilku %. Z tego względu boczne kliny pionowe są w obliczeniach najczęściej pomijane, a więc zakłda się, że siły wzajemnego oddziaływania pasków na siebie są poziome. Taka metoda nosi nazwę metody uproszczonej Bishopa.
Metoda Nonveillera
Jest stosowana do wyznaczania wskaźnika stateczności przy założeniu dowolnej pow poślizgu.
Sposób określania sił międzypaskowych jest podobny jak w met B, dlatego też najczęściej stosuje się wariant uproszczony polegający na pominięciu sił X
Rys
Metoda xxxx
Można ją stosować w przypadku pow poślizgu o dowolnym kształcie. Rozpatrując równowagę pojedynczego paska zakłada się,że suma rzutów sił na kierunek pionowy i na kierunek poziomy = 0. X zaproponował wprowadzenie dodatkowego równania momentów względem środka podstawy paska. Rozwiązanie jest możliwe po dokonaniu założeń dotyczących a) położenia sił na bokach pasków, b) lub ich nachylenia wyrażonego stosunkiem E/X
Metoda Morgensterna - pricea
Metoda ogólna umożliwiająca badanie stateczności przy dowolnej pow poślizgu. Równania równowagi pojedynczego paska wyprowadza się podobnie jak w met.X z warunków równowagi momentów względem środka podstawy paska oraz z sumy rzutów na kierunek normalny i styczny do podstawy paska. Zakłada się nieskończenie małą szerokość pasków dx podając równania równowagi w postaci równań różniczkowych
Metody graficzne
Do sił o znanych wartościach i kierunkach należą: ciężar własny paska gruntu Q, parcie wody w porach działające w podstawie paska prostopadle do pow poślizgu, siła spójności C działająca stycznie do pow poślizgu.
Wartości pozostałych sił są nieznane, natomiast znane są (lub mogą być założone) kierunki ich działania: reakcja R wzdłuż pow poślizgu odchylona jest o kąt tarcia wew od normalnej, zwykle zakłada się, że kierunki wypadkowej sił oddziaływania pasków na siebie jest równoległy do skarpy lub poziomy na odcinkach obejmujących większe strefy poniżej skarpy.
Metoda dużych brył- pozwala na określenie wskaźnika stateczności przy założeniu dowolnej pow poślizgu, najczęściej w postaci kilku przenikających się płaszczyzn. Sprawdzenia stateczności dokonuje się analitycznie lub graficznie (podobnie jak w met pasków) z tym że rozpatruje się całe bryły, najczęściej2lub 3, na które został podzielony klin odłamu.
Reakcje w podłożu przyjmuje się jak w stanie granicznym tzn wzdłuż linii poślizgu działa siła spójności C oraz R odchylona od normalnej o kąt fi. Siły wzajemnego oddziaływania między bryłami przyjmowane są równolegle do płaszcz poślizgu lub nachylenia skarpy. Czasem zakłada się,że przy pionowych liniach oddzielających poszczególne bryły, kierunek tych sił jest poziomy, a więc całkowicie pomija się opór ścinania wzdłuż linii oddzielających. Można też rozpatrywać równowagę tylko 1 z brył przyjmując wartości parcia czynnego i odporu oraz zakładając, że mają one kierunek poziomy.
Metoda jest przybliżona, dlatego różnice spowodowane różnym przyjęciem sił wew nie są duże. Metoda dużych brył pozwala na szybkie oszacowanie warunków stateczności i ustalenie sytuacji najmniej korzystnych. Dlatego stosuje się ją szczególnie we wstępnych fazach projektowania. Uzyskiwane wyniki nie odbiegają zbytnio od wyników z metody pasków.
Fundamenty głębokie.
Rodzaje fundamentów głębokich:pale,studnie,kesony,ściany szczelinowe.
Zakres stosowania pali:
-przekazanie obc na niżej leżące mocniejsze podłoże
-posadowienie obiektów budowlanych poniżej warstwy gruntu, która może ulec rozmyciu lub może być w przyszłości usunięta bądź naruszona przy wykonywaniu robót budowlanych
-zakotwienie obiektu budowlanego w gruncie przeciw sile wyporu wody
-przekazanie na podłoże dużych sił pionowych i poziomych
-stabilizacja osuwisk
-ograniczenie robót ziemnych i uniknięcie robót odwodnieniowych
-przyspieszenie robót,duża mechanizacja
-zagęszczenie gruntu niespoistego
-ograniczenie wielkości odkształceń podłoża
Podział pali ze względu na:
Materiał:drewniane,stalowe,betonowe,żelbetowe,strunobetonowe
Sposóbprzekazania obc na podłoże:pale stopowe,zawieszone,pośrednie,wyciągane,kozłowe,obc siłami poziomymi
Technologię:
1 pale gotowe wbijane
2 wykonywane w otworach wierconych
3 wykonywane na miejscu w otworach wybijanych
4wtłaczane (wciskane statycznie)
5zawiercane
6pale dużych średnic
pale gotowe wbijane:
drewniane, właściwie wykonane i wbite pale drewniane są najbardziej trwałymi z dotychczas znanych rodzajów pali (80-100lat), muszą się znajdować poniżej zwierciadła wody gruntowej, sosna świerk, jodła, dąb, modrzew; klon i buk na pale tymczasowe, pale drewniane długość 12-24m; dolną część powinnosię okuć stalowym xxxxx, w górze do wbijania użyć specjalny pierścień xxxx d=24+l ( d-średnica pala w cm, l- długość w m); Nt=120-250kN
pale prefabrykowane żelbetowe- o przekroju kwadratowym o boku od 25*25-45*45 cm
wady:duży ciężar,kosztowny transport, potrzebny ciężki sprzęt do wbijania, potrzebny teren do wykonania prefabrykatu, wstrząsy podczas wbijania
Pale Straussa, Wolfsholza, xxxx-nie stosuje się
Pale w. Mają średnicę D=35-45,50,60 cm, Nt =400-600kN
Otwór wykonuje się pod osłoną rury xxxx, spr. Profil gruntu, wykonanie otworu do pewnej głębokości, na rurę zakręcamy głowicę, mamy w niej 3 otwory: z przewodem do podawania betonu,sprężonego powietrza,xxxx(rurka fi 3 cale); wyprzeć wodę z dna wykopu,za pomocą lunety odprowadzamy wodę, podajemy beton, podajemy sprężone powietrze
Zalety: możliwość wykonywania do głębokości >20m, łatwość zorganizowania robót w miejscach trudnodostępnych, wykonawstwo nieuciążliwe dla otoczenia (nie ma drgań i hałasów jak przy palach wbijanych)
Wady: niski stopień mechanizacji, duży nakład pracy i wysiłek fizyczny, niebezpieczeństwo przewalenia trzonu pala
pale w otworach wybijanych -Comprssod, Raymonda, Sumplex
Franki D=35,40,50cm, Nt=600-1500kN
Istotą technologii jest wytworzenie jak największego korka (największego tarcia między korkiem a rurą)
Zalety: duża nośność, małe osiadania pojedynczych pali pod obciążeniem, zmechanizowane szybkie wykonawstwo 30-35mb na 1 zmianę, dobra jakość betonu, odporność na działanie czynników agresywnych
Wady: ograniczenie przydatności w gruntach spoistych, niebezpieczeństwo szkodliwych następstw zagęszczenia gruntów, wstrząsy i drgania przekazywane na podłoże
Vibro- średnica 40-60cm, długości do 30m, stosuje się rurę obsadową (stalowy lub żelbetowy xxx, Stożek o średnicy > niż rura. Wykonanie - wbija się w grunt rurę obsadową zakończoną xxxx Młot uderza w kołpak na granicy rury. Xxx jest betonowany. Wyciągamy rurę z gruntu, młot uderza silnie w górę słabo w dół z prędkością 30-60m/s.. Prędkość wyciągania <= 10 m/min
Zalety: duża nośność, prostota i wydajność wykonawstwa, Wady: wstrząsy, hałas , niebezpieczeństwo przerwania lub przewężenia trzonu pala.Metoda Vibro nie zaleca posadawiania się na nich odpowiedzialnych budowli
Pale dociskane siłownikami, odcinkowe używane do wzmocnienia posadowienia istniejących budowli.
Metoda Mega, Spencer White Prentis
pale zawiercane- mają trzon betonowy lub żelbetowy i śrubowe ostrze. Najczęściej stosowane jako pale kotwiące. Nośność podobna do pali Franki stosowane w budowlach komunikacyjnych
pale dużych średnic (kolumny), D>60cm, stosowane na przeniesienie dużych sił xxxx w budowlach komunikacyjnych (przyczółki mostów), Benoto, Salzgitter Nt=3.5-5(10)MN, N = 300-600kN, D do 2m
Wbijanie pali
Organizacja robót
Wbijanie pali w grunty niespoiste średniozagęszczone oraz w spoiste półzwarte i zwarte należy rozpoczynać od pali środkowych ze względu na opór gruntu rosnący w miarę przybywania pali. Niewłaściwe postępowanie może utrudnić a nawet uniemożliwić wbicie zaprojektowanych pali. Natomiast w przypadku gruntów słabych celowe jest rozpoczęcie wbijania od pali skrajnych. Istotne jest też właściwe dobranie ciężaru młota i wysokości jego spadania
Zjawiska wywołane wbijaniem pali
1 Grunty niespoiste- w gruntach średnio i gruboziarnistych wzrost zagęszczenia może prowadzić do wypychania gruntu do góry i na boki powodując nawet zniszczenie wykonanych wcześniej pali. Natomiast w gruntach luźnych i drobnoziarnistych może nastąpić duże osiadanie powodujące wystąpienie parcia negatywnego
2 Grunty spoiste- wbijanie powoduje wzrost ciśnienia wody w porach gruntu i jego przemieszczenie, następuje naruszenie struktury i wytrzymałości gruntu głównie na pobocznicy pala. Wbijanie pali może spowodować uniesienie wbitych sąsiednich pali lub uszkodzenia wykonanych wcześniej pali
Posadowienie obiektów na gruntach ekspansywnych
Grunty ekspansywne:iły
Zjawiska które mogą wystąpić przy zmianie wilgotności podłoża ekspansywnego:
1 skurcz wywołany wysychaniem
2 pęcznienie wywołane nawilżaniem
3 rozwój ciśnień pęcznienia w ile, gdy jest on ograniczony i nie może pęcznieć
Zmniejszenie wytrzymałości i nośności jako rezultat pęcznienia
Faza projektowania: projektowanie fundamentu na gruntach ekspansywnych
Poprawne wykonanie projektu posadowienia fundamentu na gruntach ekspansywnych wymaga od projektanta pewnej znajomości problemu. Nie można automatycznie przenosić rozwiązań literaturowych ze względu na różne grunty, różne warunki środowiskowe, różne mechanizmy awarii. Podłoże fundamentowe zbudowane z gruntów ekspansywnych musi spełniać warunki wymagane dla gruntów spoistych i dodatkowo trzeba uwzględnić dwa czynniki: stopień ekspansywności gruntu,techniczne możliwości zabezpieczenia podłoża przed działaniem czynników uaktywniających ekspansywność gruntu. Jeśli projekt jest opracowany przy założeniu, że dąży się do wyeliminowania czynników umożliwiających uaktywnienie ekspansywności, można przyjąć , że wszystkie iły są ekspansywne. Przypadki, w których posadowienie fundamentu trzeba projektować na warunki uwzględniające konieczność spęcznienia lub przesuszenia podłoża, nie wynikające z przyczyn klimatycznych należy zaliczyć do zadań specjalnych. Wtedy należy wykonać badania wg szczegółowego programu z uwzględnieniem proponowanych sposobów rozwiązania zadania, jak również obliczenia warunków bezpieczeństwa dla każdego etapu budowy i dla stanu eksploatacji. Powinno to być poprzedzone stadium oddziaływań podłoża na fundament i na obiekt.
Wybór sposobu posadowienia
Cechą charakterystyczną naszych gruntów ekspansywnych w stanie naturalnym jest ich duża wytrzymałość i mała ściśliwość (stan półzwarty lub twardoplastyczny) dlatego możliwe jest techniczne zabezpieczenie podłoża przed zmianami zawilgocenia ,należy w naszych warunkach stosować posadowienie bezpośrednie. Jednak jako bardzo niebezpieczne należy uzać bezpośrednie posadowienie obiektu na zboczach zbudowanych z gruntów ekspansywnych. Infiltracja wody w naturalne pow xxxxx obserwowanych w iłach powoduje zachwianie stateczności nawet przy nachyleniu zbocza 8-10%. Przypadek taki wymaga przeprowadzenia szczegółowej analizy stateczności i zachowania max warunków bezpieczeństwa.
Posadowienie na palach należy stosować tylko w szczególnych sytuacjach np. przy dużych obc, stosowane w krajach południowych posadowienie nawet lekkich obiektów na palach, w przypadku występujących gruntów ekspansywnych nie ma uzasadnienia w naszych warunkach.
Dla zabezpieczenia obiektu przed szkodliwymi przemieszczeniami podłoża gruntowego należy rozpatrzyć następujące środki:
-Środki zmierzające do uodpornienia konstrukcji budynku na ruchy podłoża (dostosowanie konstr do przeniesienia ewentualnych skutków niedostatecznego zabezpieczenia podłoża)
-Środki zabezpieczające podłoże przed działaniem czynników uaktywniających ekspansywność gruntu
-Środki zmierzające do eliminowania wrażliwości iłów na skurcz i pęcznienie (tzw podłoża wstępnie przygotowane)
10 podstawowych reguł dotyczących projektowania fundamentów bezpośrednich na gruntach ekspansywnych
1 grupa - fundamenty
-posadowienie obiektów; preferowane obiekty podpiwniczone. W gruntach silnie pęczniejących stosować posadowienie na płycie i dylatować fundamenty obiektów o różnych układach konstrukcyjnych
-minimalne zagłębienie fundamentów powinno wynosić -dla obiektów nipodpiwniczonych Dmin>=1,5m,dla podpiwniczonych Dmin>=0,5,D>=1,5m
2 grupa- ochrona przed wodą gruntową i opadową
-stosować zewnętrzny drenaż xxxx przy xxxx bocznym dopływie wody
-nie wolno wprowadzać wód opadowych bezpośrednio do podłoża, należy je kierować do kanalizacji
-nie stosować poduszek piaskowo-żwirowych pod fundamentami, lecz warstwy chudego betonu na całej szerokości dna wykopu odkrytego w danym dniu
-nie wolno niestarannie zasypywać wykopów po zewnętrznej stronie ścian przyziemia. Należy je uszczelniać cienkimi warstwami szczelnie ubitego iłu lub gliny. Stosować również opaski powierzchniowe wokół budynku.
-ciągi kanalizacyjne powinny być szczelne, należy stosować o ile to możliwe rury wiotkie dbać o szczelność łączy i podłączy.
-drzewa i krzewy- profilaktyka: sadzić drzewa co najmniej pojedyncze 1,5H, grupy drzew 2H (H - przewidywana wysokość drzewa); trzeba przycinać korony drzew ponieważ system korzeniowy rozwija się proporcjonalnie do korony. Dobór odpowiednich drzew i krzewów (najmniej pobierają drzewa iglaste)
3 grupa-dostosowanie konstrukcji do przeniesienia niekorzystnych wpływów ekspansywności
-wzmacnianie konstrukcji- stosowane podłużne zbrojenie ław i wzmocnione wieńce w poziomach stropów
-dylatacje wewnętrzne- dylatować pionowo posadzki piwnic obok ścian nośnych, dylatować poziomo ścianki działowe poniżej stropów w piwnicach
4-faza wykonawstwa i eksploatacji
Wykonawstwo robót w gruntach pęczniejących wymaga szczególnej staranności i sprawności. Każdy projekt obiektu na iłach powinien zawierać opis technologii prowadzenia robót fundamentowych w programie powinny być podane sposoby zabezpieczenia wykopu przed zalewaniem wodą gruntową i opadową, kolejność wykonywania poszczególnych zadań, uwagi dotyczące stateczności skarp i dna wykopu. Wszelkie odstępstwa od przewidywanych założeń powinny być rozpatrywane wspólnie z projektami. Każdy użytkownik szczególnie obiektów lekkich i niskich posadowionych na iłach powinien mieć instrukcję eksploatacji budynku i znać zagrożenia wynikające z budowy podłoża.
Wzmacnianie podłoża gruntowego
1.Zagęszczenie wgłębne gruntów niespoistych: za pomocą wybuchów , wibratorów, c)ciężkich ubijaków
Wibrofloatacja- pogrążanie wibroflota przez wpłukiwanie, zagęszczanie (drążenie leja i wsypywanie dobrze zagęszczonego gruntu; wyciąganie wibroflota, nie daje on pozytywnych wyników w gruntach zawierających>20% frakcji ilastych i pylastych.
Adc) polega na tym, że ubijaki stalowe betonowe o masie od kilku do 100ton zrzucamy z wysokości od kilku do kilkudziesięciu metrów. Za pomocą tej technologii zagęszczono warstwy do głębokości 30m (najbardziej efektywne do 10m). Można stosować do gruntów małospoistych.
2. wstępna konsolidacja gruntów spoistych
3. Konsolidacja za pomocą elektroxxxx
4.Zastrzyki-wprowadzanie zastrzyków w podłoże gruntowe: -przenikające(zaczyn wypełnia pory),-przemieszczające(zaczyn przemieści grunt otaczający), -otaczający(zaczyn otoczy bryłki gruntu)
Metody wykonywania zastrzyków-wraz z postępem wiercenia,przez rurę z rękawami,metoda strzemieniowa(jet grouting) zaczyn jest mieszany z gruntem , średnica do 1,5cm
5Wgłębna stabilizacja- kolumny wapienne
6Zbrojenie gruntów
-grunt zbrojony-składa się z nasypowego gruntu wzmocnionego taśmami z materiału wytrzymałego na rozciąganie np. stal a ostatnio geosyntetyki. Zasada działania polega na wykorzystaniu parcia między gruntem a zbrojeniem, które powoduje jakby sprężenie gruntu
-gwoździowanie- jest stosowane przede wszystkim w celu polepszenia stateczności zboczy i skarp wykopu. W skarpę wykopu wprowadzone są pręty stalowe o fi=2-8cm
-wkładki z geosyntetyków: separacja materiałów o różnych uziarnieniach, do budowy drenaży, do izolacji, wzmacnianie podłoża gruntowego,przy ścianach oporowych, przy zmniejszaniu osiadań.