wie stąd, że z niezwykłą jasnością przeświecała przez nie jej najgłębsza istota. Szaty bowiem w tym kraju nie zakrywają niczego — ciało duchowe ożywia naj­drobniejszy ich skrawek tak, że stają się częścią ciała. Płaszcz czy korona są równie nieodłącznym atrybu­tem wyglądu co usta lub oczy.

Nie pamiętam jednak stroju tej kobiety, pozostało mi tylko niewyraźne wspomnienie porażającego pięk­na jej twarzy.

• Czy to... czy to ona? — wyszeptałem.

• Nie — odparł mój Nauczyciel. — Nie mogłeś

0 niej słyszeć. Na ziemi nazywała się Sarah Smith

1 mieszkała w Golders Green.

• Zdaje się, że jest... no, że to bardzo ważna oso­
  ba?

• Tak, należy do wielkich. Słyszałeś już, że sława
  w tym kraju i sława na ziemi to dwie różne rzeczy.

• Ale kim są te olbrzymie postacie? Te, och... wy­
  glądają jak żywe szmaragdy... co tańczą i rozrzucają
  przed nią kwiaty?

• Nie czytałeś Miltona? Tysiąc aniołów jej służy.

• A kim są ci młodzi idący po obu stronach?

• To jej synowie i córki.

• Musiała mieć ogromną rodzinę.

• Każdy chłopak, który ją spotkał, zostawał jej sy­
  nem, nawet jeżeli był to tylko chłopiec od rzeźnika
  roznoszący mięso. A każda dziewczyna stawała się jej
  córką.

• Czy nie było to niesprawiedliwe względem ich
  rodziców?

• Nie. Zdarza się oczywiście, że niektórzy krad­
  ną dzieci, ale jej macierzyństwo było inne. Ci, których
  ono objęło, wracali do swoich prawdziwych rodziców
  z jeszcze większą miłością. Niemal każdy mężczyzna,
  który na nią spojrzał, stawał się w pewnym sensie jej

98

kochankiem. Ale miłość do niej nie prowadziła do zdrady, sprawiała natomiast, że stawali się oni wier-niejsi swoim żonom.

• A jak... ale, co to? Skąd tyle zwierząt naraz? Kot,
  dwa, cały tuzin kotów. I te wszystkie psy... ile ich jest!
  I ptaki. I konie!

• To jej zwierzęta.

• No, nie, tego już za wiele. Czy ona miała
  w domu prywatne zoo?

• Każde zwierzę lub ptak, które znalazły się w jej
  pobliżu, odnajdowały swoje miejsce w jej sercu. Dzięki
  niej stawały się sobą. Teraz obfitość życia, którą w Chry­
  stusie napełnia ją Ojciec, rozlewa się także na nie.

Spojrzałem zdumiony na mojego Nauczyciela.

— Tak — dodał — kamień rzucony w wodę wy­
wołuje rozchodzące się fale, które sięgają coraz dalej
i dalej. Tu jest podobnie. Kto wie, gdzie się to kończy?
Odkupiona ludzkość wciąż jeszcze jest młoda, dopie­
ro wkracza w pełnię sił, ale już teraz wystarczy rado­
ści w jednym małym palcu świętego lub świętej, ta­
kiej jak ona, aby cały Wszechświat obudzić ze śmierci
do życia.

Gdy rozmawialiśmy, Pani zbliżała się wciąż do nas, jednak jej spojrzenie skierowane było w inną stronę. Poszedłem za jej wzrokiem i zobaczyłem nadchodzące właśnie niezwykłe widmo, a raczej dwa: wysoki, chu­dy Upiór na chwiejnych nogach prowadził bowiem na łańcuchu drugiego Upiora, nie większego niż małpka kataryniarza. Ten wyższy miał na głowie miękki, czar­ny kapelusz i przypominał mi kogoś, nie potrafiłem jednak określić kogo. Kiedy znalazł się o kilka kroków od Pani, położył na piersi chudą, trzęsącą się dłoń, roz­czapierzył szeroko palce i zawołał głucho:

— Nareszcie!

Od razu przypomniało mi się to, czego nie mogłem

99

---