Data wykonania: 24 i 31 .03.09 |
Numer ćwiczenia i tytuł: 6.1. Właściwości tris(szczawiano)żelazianu(III)potasu |
Ocena: |
|
|
|
asystenta |
sprawozdanie |
Prowadzący: |
Wykonujący: Zofia Krasińska |
|
|
Cel ćwiczenia:
Celem ćwiczenia było zsyntezowanie i zbadanie właściwości fotochemicznych tris(szczawiano)żelazianu(III) potasu; wyznaczenie zawartości wody krystalizacyjnej w otrzymanym związku, jak również zbadanie reakcji charakterystycznych dla naświetlonych i nienaświetlonych roztworów tris(szczawiano)żelazianu(III) potasu. Dodatkowo spektrofotometryczne wyznaczenie stężenia powstałych podczas rozkładu fotochemicznego otrzymanego związku jonów Fe2+ i obliczenie natężenia światła.
Część doświadczalna:
Otrzymywanie uwodnionego tris(szczawiano)żelazianu(III) potasu:
Do małej zlewki wlano 15 cm3 wody, dodano 8 kropel 2 mol/dm3 H2SO4 i ogrzano do temperatury ok. 60oC.
W roztworze rozpuszczono 5 g soli Mohra Fe(NH4)2(SO4)2.6H2O i dodano do niego powoli, ciągle mieszając, 20cm3 kwasu szczawiowego.
Całość ogrzano do wrzenia, mieszając. Po zakończeniu ogrzewania odczekano do momentu opadnięcia na dno zlewki żółtego osadu szczawianu żelaza(II). Zlano znad osadu roztwór i trzykrotnie przemyto przez dekantację osad porcjami gorącej wody destylowanej po 20 cm3.
W 12 cm3 wody rozpuszczono 4,05g K2C2O4 ⋅ H2O, ogrzano do temperatury około 40oC po czym wlano do zlewki z osadem szczawianu żelaza(II).
Dodano powoli 20cm3 3% roztworu H2O2 , utrzymując temperaturę ok. 40oC , następnie roztwór doprowadzono do wrzenia i wlano do niego 5 - 8 cm31mol/dm3 roztworu kwasu szczawiowego do otrzymania klarownego roztworu barwy jasno zielonej.
Dodano 10 cm3 etanolu, zlewkę przykryto, umieszczono w misce z lodem w celu ochłodzenia i odstawiono w zaciemnione miejsce.
Po wykrystalizowaniu tris(szczawiano)żelazianu(III) potasu, zlano roztwór znad osadu, który przemyto kilkakrotnie przez dekantację małymi porcjami wody (nie więcej niż 10cm3) i dodano do niego 10cm3 etanolu.
Osad przesączono przez lejek ze spiekiem szklanym i przemyto 5 cm3 etanolu i pozostawiono do wysuszenia.
Badanie właściwości tris(szczawiano)żelazianu(III) potasu:
a) Oznaczanie zawartości procentowej wody krystalizacyjnej w otrzymanym K3[Fe(C2O4)3]·3H2O przy użyciu wagosuszarki:
Umieszczono na szalce urządzenia 1g uwodnionego związku.
Odczytano dokładną masę uwodnionego związku.
Odczytano procentową wilgotność próbki.
Sporządzenie światłoczułej kliszy.
Rozpuszczono 4g K3[Fe(C2O4)3] ⋅ 3H2O w 100 cm3 wody destylowanej, przelano 50 cm3 tego roztworu do krystalizatora i zanurzono w nim kawałek bibuły.
Bibułę wysuszono w suszarce w temperaturze około 60oC, umieszczono na niej folię z ciemnym, nieprzeźroczystym wzorem i wystawiono na 5 min. na działanie lampy kwarcowej.
Kawałek bibuły umieszczono w szalce Petriego z 25 cm3 0,03 mol/dm3 K3[Fe(CN)6] następnie w szalce Petriego z wodą destylowaną i wysuszono ponownie w suszarce.
Sporządzony negatyw dołączono do sprawozdania jako Załącznik 1.
Reakcje charakterystyczne naświetlonych i nienaświetlonych roztworów K3[Fe(C2O4)3]·3H2O
Przygotowano dwa zestawy po trzy probówki z roztworem tris(szczawiano)żelazianu(III) potasu, do których dodano: 1) 2 cm3 0,03mol/dm3 roztworu heksacyjanożelazianu(III) potasu; 2) 2 cm3 0,1% roztworu 1,10-fenantroliny w 0,1mol/dm3 HCl; 3) kilka kropli roztworu KSCN.
Zestaw 1 umieszczono za oknem, a zestaw 2 szafce bez dostępu światła i obserwowano zmiany zabarwienia poszczególnych roztworów po ok 30 min. Zaobserwowane zmiany zamieszczono w Tabeli 1.
Przygotowano probówkę z roztworem FeCl3, a następnie zadawano ją kolejno: 0,1% roztworem 1,10-fenantroliny w 0,1mol/dm3 HCl, rodankiem - KSCN, kwasem szczawiowym H2C2O4 i obserwowano zmiany zachodzące w roztworze. Obserwacje z przeprowadzonej próby zebrano w Tabeli 2.
Wyznaczanie stężenia jonów Fe2+ w naświetlonym roztworze K3[Fe(C2O4)3]⋅3H2O
Sporządzono 0,006 mol/dm3 roztwór K3[Fe(C2O4)3]
W pięciu małych zlewkach umieszczono po 10cm3 tego roztworu i wystawiono za okno na działanie światła słonecznego na 150s, 300s, 450s, 600s. Piątą zlewkę umieszczono w szafce (bez dostępu światła)
Z każdej zlewki pobrano 5cm3 roztworu, przeniesiono do kolbek miarowych na 50 cm3, zadano 2cm3 buforu octanowego i 10cm3 0,1% roztworu 1,10-fenantroliny w H2O i uzupełniono roztwór do kreski wodą destylowaną.Kolbki pozostawiono w szafce laboratoryjnej na pół godziny.
Zmierzono widmo elektronowe tak sporządzonego roztworu w zakresie widzialnym, stosując kuwetę o grubości warstwy 1cm. Wyniki zamieszczono w Tabeli 3.
Opracowanie i wyniki pomiarów:
Równania reakcji zachodzących podczas otrzymywania tris(szczawiano)żelazianu(III)potasu:
Fe(NH4)2(SO4)2 ⋅ 6H2O + C2O42-→ FeC2O4↓+ 2 SO42- + 2NH4+ + 6H2O
2Fe2++ H2O2 + 2H+→ 2Fe3+ + 2H2O
Fe3+ + 3 C2O42- + 3 K+→ K3[Fe(C2O4)3]↓
Równania te obrazują trzy etapy syntezy:
wytrącenie się osadu szczawianu żelaza(II)
utlenienie żelaza
powstanie tris(szczawiano)żelazianu(III)potasu
Otrzymany związek wytrąca się w postaci uwodnionej: K3[Fe(C2O4)3] ⋅ 3H2O
Wydajność przeprowadzonej syntezy:
Z powyższych równań reakcji wynika, że stosunek stechiometryczny soli Mohra do tris(szczawiano)żelazianu(III)potasu wynosi 1:1.
Masa uzytej do reakcji soli Mohra: 5g
Masa otrzymanego sadu: 4,83g
Zakładając 100% - ową wydajność reakcji:
392 g - 491 g
5,00g - x g
x = 6,26g
Wydajność przeprowadzonej syntezy:
Wyznaczanie ilości wody krystalizacyjnej w otrzymanym osadzie:
Wagosuszarka rejestrowała ubytek masy substancji po odparowaniu wody. Wynikiem końcowym była procentowa wilgotność próbki, wyrażona wzorem:
gdzie: w - wilgotność próbki
- masa odparowanej wody
- masa początkowa próbki
= 0,972g
w = 10,67%
Obliczono liczby moli wody odparowanej i postaci nie uwodnionej związku oraz ich stosunek:
mola
mola
mole
Powyższe obliczenia dowodzą, że w otrzymanym na skutek syntezy związku na jeden mol nie uwodnionej postaci tris(szczawiano)żelazianu(III)potasu przypadają trzy mole wody, co potwierdza zgodność jego struktury ze wzorem stechiometrycznym:
K3[Fe(C2O4)3] ⋅ 3H2O
Dzięki znajomości zawartości wody w otrzymanym związku, można przyjąć że masa molowa tris(szczawiano)żelazianu(III)potasu wynosi 491 g/mol. Informacja ta została wykorzystana podczas wyznaczania masy osadu, potrzebnej do sporządzenia roztworu o stężeniu 0,006 mol/dm3 .
Równania reakcji zachodzących podczas:
Naświetlania kliszy zanurzonej w roztworze K3[Fe(C2O4)3]:
2[Fe(C2O4)3]3-
2Fe2+ + 5C2O42- + 2CO2
Zachodzi redukcja żelaza do Fe2+
Wywoływania naświetlonej kliszy
Fe2+ + K+ + [Fe(CN)6]3-→ KFe[Fe(CN)6]
W miejscach naświetlonych obserwuje się powstawanie niebieskiego zabarwienia kliszy - powstaje błękit pruski.
Fe3+ + K3[Fe(CN)6] → 3K+ + Fe[Fe(CN)6]
W miejscach nienaświetlonych klisza pozostaje biała
Reakcje charakterystyczne tris(szczawiano)żelazianu(III)potasu oraz żelaza(III):
Tabela 1. Obserwacje wykonanych charakterystycznych reakcji tris(szczawiano)żelazianu(III) potasu.
Dodany odczynnik |
Badane zestawy |
|
|
Zestaw1: Za oknem |
Zestaw2: W szafce |
K3[Fe(CN)6] |
Pojawia się początkowo ciemnozielone, potem intensywnie niebieskie zabarwienie r-ru z obecnością niebieskiego osadu. |
Jasno zielona barwa roztworu. |
phen |
Roztwór przybiera krwistoczerwony kolor. |
Roztwór lekko ciemnieje - pomarańczowa barwa roztworu. |
NH4SCN |
Brak zmian |
Brak zmian |
Analizując wyniki zawarte w Tabeli 1., można wywnioskować, że K3[Fe(C2O4)3] reaguje z 1,10-fenantroliną i K3[Fe(CN)6], tylko pod wpływem światła. Jest to spowodowane absorpcją promieniowania przez cząsteczki tego związku, która powoduje przeniesienie elektronu z liganda na jon centralny. Dochodzi wtedy do redukcji żelaza i rozpadu kompleksu, zgodnie z równaniem:
2[Fe(C2O4)3]3- = 2Fe2+ + 5C2O42- + 2CO2
Podczas reakcji z fenantroliną: 2Fe2+ + 3fen → [Fe(fen)3]2+ powstaje kompleks o krwistoczerwonej barwie, jest to reakcja charakterystyczna dla jonów Fe3+.
Natomiast na skutek reakcji z K3[Fe(CN)6]: Fe2+ + K+ + [Fe(CN)6]3-→ KFe[Fe(CN)6]
powstaje granatowa zawiesina błękitu pruskiego, reakcja ta jest reakcją charakterystyczną dla jonów Fe3+.
Zmiany barwy które można zaobserwować dla zestawu 2 wynikają głównie z przypadkowego naświetlenia roztworów podczas ich sporządzania.
W żadnym z zestawów roztworów nie zaszła reakcja z NH4SCN, ponieważ kompleks Fe3+ ze szczawianem jest trwalszy od kompleksu z rodankiem.
Tabela 2. Obserwacje reakcji charakterystycznych FeCl3.
Dodany do roztworu FeCl3 odczynnik |
Obserwacje |
phen |
Brak objawów reakcji |
SCN־ |
Pojawia się intensywnie krwisto czerwone zabarwienie |
H2C2O3 |
Barwa roztworu jaśnieje, aż staje się żółta |
Na podstawie wyników zawartych w Tabeli 2., można wyciągnąć następujące wnioski na temat reakcji dla jonów żelaza:
FeCl3 nie przereagował z 1,10-fenantroliną, gdyż reakcja ta jest charakterystyczna jedynie dla żelaza (II)
Reakcja z rodankiem jest reakcją charakterystyczną dla jonów Fe3+i przebiega zgodnie z równaniem:
Fe3+ + 6SCN- → [Fe(SCN)6]3-
Jony kwasu szczawiowego C2O42- zdołały wyprzeć jony rodanku SCN-, co znaczy, że kompleks Fe2+ z jonami kwasu szczawiowego jest trwalszy od kompleksu z rodankiem.
[Fe(SCN)6]3- + 3C2O42- →[Fe(C2O4)3]3- + 6SCN-
Wzór strukturalny kompleksu żelaza(II) z 1,10-fenantroliną:
Kompleks ten posiada strukturę oktaedryczną co przedstawione jest na Rysunku1.
Rysunek 1. [Fe(phen)3]2+
Naświetlano porcje roztworu wyjściowego o stężeniu 0,006 mol/dm3 . Aby sporządzić 0,05 dm3 roztworu o tym stężeniu, obliczono masę potrzebnego tris(szczawiano)żelazianu potasu w następujący sposób:
Stężenie żelaza(II) w naświetlonym roztworze, obliczono na podstawie prawa Lamberta-Beera:
Gdzie: A - absorbancja
l = 1 cm - grubość kuwety
= 11,1.103 dm3/(mol.cm) - molowy współczynnik absorpcji wodnych roztworów kompleksów Fe(II) z 1,10-fenantroliną dla długości fali 510 nm.
Tabela 3. Dane doświadczalne badania spektrofotometrycznego roztworów kompleksu Fe(II) z 1,10-fenantroliną i stężenia Fe(II) wydzielonego w trakcie reakcji fotochemicznej.
czas naświetlania t [s] |
A |
εl [dm3/mol] |
cFe(II) [mol/dm3] |
0 |
0,3929 |
11100 |
0,0000354 |
150 |
1,7907 |
|
0,0001613 |
300 |
2,1061 |
|
0,0001897 |
450 |
2,7362 |
|
0,0002465 |
600 |
3,2198 |
|
0,0002901 |
Na podstawie danych zawartych w Tabeli 3. sporządzono wykres zalezności stężenia jonów żelaza (II) od czasu naświetlania roztworu:
Dodatkowo można policzyć, ilość światła zaabsorbowanego przez naświetlone roztwory tris(szczawiano)żelazianu(III)potasu, korzystając ze wzoru na wydajność kwantową:
oztworachchymzneych pomiarów:
Gdzie: I - natężenie pochłoniętego światła
t - czas naświetlania
- wydajność kwantowa
Gdzie: n - liczba cząstek, które uległy przemianie
- liczba Avogadro
- stężenie dla t = 0
Uzyskane wartości zebrano w Tabeli 4.:
Tabela 4. Zestawienie ilości światła zaabsorbowanego, liczby cząsteczek które uległy przemianie oraz czasu naświetlania dla poszczególnych stężeń jonów żelaza (II)
|
t [s] |
n |
I |
0,0001613 |
150 |
7,58·1019 |
4,18·1017 |
0,0001897 |
300 |
9,29·1019 |
2,56·1017 |
0,0002465 |
450 |
1,27·1020 |
2,33·1017 |
0,0002901 |
600 |
1,53·1020 |
2,11·1017 |
Przykład reakcji fotochemicznej: reakcja izomeryzacji 11-cis-retinalu rodopsyny oka.
Rodopsyna składa się z białka opsyny i 11-cis-retinalu, który jest pochodną witaminy A.
W wyniku absorpcji fotonu w czasie reakcji fotochemicznej 11-cis-retinal przechodzi w izomer trans (przejście pokazano na Rysunku 2.), następnie odłącza się od opsyny i rodopsyna się odbarwia. W ciemności następuje regeneracja barwnika: 11-trans-retinal ulega utlenieniu, powstaje 11-cis-retinal, który ma zdolność łączenia się z opsyną.
Rysunek 2. Fotochemiczna reakcja izomeryzacji 11-cis-retinalu.
Wnioski:
Przeprowadzone ćwiczenie miało na celu syntezę tris(szczawiano)żelazianu(III)potasu oraz zbadanie jego właściwości chemicznych i wyróżnienie reakcji charakterystycznych.
Przeprowadzone doświadczenie pozwoliło na zsyntetyzowanie tris(szczawiano)żelazianu(III) potasu i wykazanie, iż jest on substancją światłoczułą. Pod wpływem promieniowania słonecznego rozkłada się na Fe2+ ,C2O42-i 2CO2. K3[Fe(C2O4)3] w związku z jego właściwościami fotochemicznymi jest używany w fotografii - co ukazywała część doświadczenia, w której przy jego pomocy sporządzono kliszę fotograficzną. Wykonywane doświadczenie pozwoliło także na zbadanie wpływu czasu naświetlania roztworu K3[Fe(C2O4)3] na ilość (stężenie) powstałych jonów Fe2+. W początkowej fazie naświetlania zaobserwowano, iż stężenie powstających jonów rosło ze wzrostem czasu naświetlania. Jednak po osiągnięciu pewnej wartości stężenia (maksymalnej) dalsze naświetlanie wywoływało już mniejsze zmiany. W trakcie ćwiczenia zapoznano się również z charakterystycznymi reakcjami dla jonów żelaza: Fe2+ i Fe3+.
Otrzymano tris(szczawiano)żelaznian(III) potasu, z wydajnością 81,58%.
Obliczono stężenia jonów Fe2+ powstałych w wyniku fotochemicznego rozkładu tris(szczawiano)żelazianu(III) potasu, na podstawie wartości absorbancji zmierzonych spektrofotometrem. Wyliczono również natężenie światła padającego na próbkę, czyli światła lampy kwarcowej: I0 =
kandeli.
Oznaczono zawartość wody krystalizacyjnej, ustalając iż stanowią ją 3 cząsteczki, a ostateczny wzór to: K3[Fe(C2O4)3] ⋅ 3H2O.
Zbadano właściwości fotochemiczne tris(szczawiano)żelazianu(III) potasu w reakcjach z SCN-, phen i CN- oraz wykonując negatywy z bibuły nasączonej roztworem K3[Fe(C2O4)3] ⋅ 3H2O, która po wywołaniu i uprzednim naświetleniu zabarwiła się na niebiesko. W miejscach, które były zasłonięte od światła dowolnie wykonanym wzorem zabarwienie nie nastąpiło, gdyż w tych miejscach nie powstały wolne jony żelaza(II), związek K3[Fe(C2O4)3] ⋅ 3H2O nie uległ tam rozkładowi, ponieważ fotony nie miały do niego dostępu.
Celem ćwiczenia było zsyntezowanie i zbadanie właściwości fotochemicznych tris(szczawiano)żelazianu(III) potasu; wyznaczenie zawartości wody krystalizacyjnej w otrzymanym związku jak również zbadanie reakcji charakterystycznych dla naświetlonych i nienaświetlonych roztworów tris(szczawiano)żelazianu(III) potasu. Dodatkowo spektrofotometryczne wyznaczenie stężenia powstałych podczas rozkładu fotochemicznego otrzymanego związku jonów Fe2+ i obliczenie natężenia światła.
Oznaczono zawartość wody krystalizacyjnej w soli Mohra, ustalając że na jeden mol Fe(NH4)2(SO4)2 przypadaja 7 cząsteczek wody, a więc ostateczny wzór to: Fe(NH4)2(SO4)2·7H2O.
Obliczono stężenia jonów Fe2+ powstałych w wyniku fotochemicznego rozkładu tris(szczawiano)żelazianu(III) potasu, na podstawie wartości absorbancji zmierzonych spektrofotometrem. Wyliczono również natężenie światła padającego na próbkę, czyli światła słonecznego: I0 =
.
Zbadano właściwości fotochemiczne tris(szczawiano)żelazianu(III) potasu w reakcjach z SCN-, phen i CN- oraz wykonując negatywy z bibuły nasączonej roztworem K3[Fe(C2O4)3] ⋅ 3H2O, która po naświetleniu i wywołaniu zabarwiła się na niebiesko. W miejscach, które były zasłonięte od światła dowolnie wykonanym wzorem zabarwienie nie nastąpiło, gdyż w tych miejscach nie powstały wolne jony żelaza(II), związek
K3[Fe(C2O4)3] ⋅ 3H2O nie uległ tam rozkładowi, ponieważ fotony nie miały do niego dostępu.
Cykloaddycja fotochemiczna [2 + 2]
Metody fotochemicznej cykloaddycji [2 + 2] są prostymi i efektywnymi metodami otrzymywania pochodnych cyklobutanu: