Conrado Moreno: "pół Polak, pół Hiszpan; macho"

2007-01-23 19:00 /wp.pl/

„Ja często patrzę w niebo i nie wiem, czy to jest bardziej polskie, czy hiszpańskie.” (fot. Ś.K.) Conrado Moreno popularność zyskał dzięki programom „Europa da się lubić” oraz „Taniec z gwiazdami”. Jest pół Polakiem, pół Hiszpanem, spod przyklejonej mu przez media maski macho przemawia wrażliwy 25 latek. Z Conrado Moreno o Hiszpanii gorącej krwi rozmawia Agnes Lecznar. Urodziłeś się w Hiszpanii i spędziłeś tam połowę swojego życia. Teraz mieszkasz w Polsce, ale często jeździsz w rodzinne strony. Są tam miejsca, do których wracasz? Bardzo lubię Andaluzję, południe Hiszpanii. Nigdy nie byłem w Galicji, marzy mi się pielgrzymka do Santiago de Compostela. Ale muszę do tego dojrzeć, musi nadejść odpowiedni czas. To względy religijne przemawiają za tą pielgrzymką? Pielgrzymka do Composteli jest bardzo popularna wśród Hiszpanów, wiele osób odbywa ją bez religijnego podłoża, ale ja jestem wierzący. To jest wyjątkowa sprawa nie tylko ze względu na wrażenia duchowe, lecz także ze względu na doznania estetyczne, na piękne widoki, które rozciągają się na szlaku. Gdy odwiedzasz Madryt, miasto w którym dorastałeś, gdzie można Cię znaleźć? Bardzo lubię okolice Opery i Pałacu Królewskiego, skąd rozciąga się panorama na całe miasto, tam odnajduję spokój. Często chodzę do Retiro, parku, podobnego do Łazienek, ale znacznie większego. Ja w ogóle bardzo lubię spacerować po parkach. Okolice Retiro są moimi ścieżkami z dzieciństwa. Odwiedzam muzeum malarstwa del Prado i Reina Sofia, gdzie regularnie chodziłem z rodzicami. W Madrycie najbardziej lubię być podczas świąt ku czci Virgen de la Paloma, wtedy czuje się prawdziwy folklor. Jak wygląda Madryt podczas tego święta? Punktem kulminacyjnym jest procesja z posągiem Matki Bożej Palomy. Wszyscy mieszkańcy przebrani są w ludowe stroje madryckie. Panowie występują w szarych kamizelkach i kapeluszach, panie w długich sukniach. W Madrycie podczas każdej fiesty (przyp. red. święto, zabawa) na ulicach bawią się tłumy ludzi, rozstawione są stragany, gdzie można kupić jedzenie i pamiątki. W Hiszpanii jest wiele ciekawych fiest, z pewnością brałeś udział w niejednej. W pamięci utkwiła mi encierro, gonitwa byków w małym miasteczku Almorox. Byłem tam z moim przyjacielem torreadorem, ale on nawet nie wziął udziału w biegu, a raczej ucieczce przed bykami. Powiedział, że to dla szalonych ludzi, że to niebezpieczne. Poczułem ogromne uderzenie adrenaliny. Stałem na środku ulicy ogrodzonej barierkami, zza której patrzyli widzowie. Czekałem aż wypuszczą wściekłe zwierzęta. W pewnym momencie zobaczyłem byki biegnące wprost na mnie i myślałem już tylko o ucieczce. Trasa biegu prowadziła na arenę i tam się kończyła. Chodziło o to, żeby dobiec tam przed bykami. Udało się.

A gdzie bywasz nocami? W pijo (przyp. red. lansjerskich) dyskotekach, alternatywnych barach, imprezach salsowych? Madryt jest przecież jednym z najbardziej imprezowych miast świata, gdzie zabawa trwa siedem dni w tygodniu przez 24 godziny ma dobę.

Raczej nigdzie, ja w ogóle nie jestem typem imprezowicza. Poza tym Hiszpanie bawią się nieco inaczej niż Polacy. Tam bez przerwy chodzi się z jednego miejsca w drugiego, uprawia się clubbing. Impreza zaczyna się o 12 lub 1 w nocy. A kończy o szóstej. Jak nie o siódmej albo idzie się prosto do pracy.

Paella (przyp. red. typowe danie hiszpańskie składające się z ryżu, warzyw i owoców morza) czy bigos?

W tym zestawie wybieram paellę, ponieważ było to moje ulubione danie w dzieciństwie. Dziś przejadł mi się już trochę ryż, ale wciąż wolę go od kapusty.

Umiesz zrobić paellę?

Niestety, gotowanie nie jest moją mocną stroną.

Duże śniadanie, czy duża kolacja?

Duża kolacja. Nie bardzo lubię jeść rano, choć staram się robić to z rozsądku. A w nocy mam niekontrolowane ataki głodu.

Dwa zero dla Hiszpanii. A co jadasz na śniadanie?

Przekonałem się już do polskich śniadań, uwielbiam jajecznicę. Często jadam naleśniki i jest to jedna z niewielu rzeczy, które umiem sam ugotować.

Naleśniki się smaży (śmiech).

Tak (śmiech). Czasem mi się nie chce i wolę nic nie zjeść, niż sobie coś przygotować, takie lenistwo mnie ogarnia.

A czy nie jest to przekonanie wyniesione, po części, z kultury hiszpańskiej, że nie robisz czegoś, ponieważ ktoś inny może to zrobić za Ciebie?

Możliwe.

Oczywiście zmierzam do kultu macho.

To istotny temat. Od uczestników „Europa da się lubić” często oczekiwano zachowania zgodnego ze stereotypem kraju ich pochodzenia. To zawsze było dla mnie kłopotliwe. Ja z macho mam niewiele wspólnego. Hiszpania w umysłach wielu ludzi łączona jest z machismo. A jest to kraj, w którym 60% zatrudnionych to kobiety. W wielu domach to kobiety utrzymują rodzinę i tak też było w domu moich rodziców. Moja mama pracowała w wydawnictwie, wstawała codziennie rano i szła do pracy. Tata jest malarzem i grafikiem, więc zazwyczaj pracował nocami i zajmował się domem, gotował, sprzątał. Machismo obecne jest głównie w mniejszych miejscowościach Hiszpanii.

…i nie ma związku z faktem, że nie robisz sobie sam śniadań?

Nie.

A może ktoś Ci robi?

Nie…Ja wolę pospać dłużej i wyjść bez jedzenia, niż zjeść w domu.

Summa sumarum kolejny punkt dla Hiszpanii.

Rzeczywiście to także jest hiszpańskie przyzwyczajenie. Tam wychodzi się z domu bez śniadania, najwyżej pije się kawę, a śniadanie je się w barze, w drodze do pracy.

Wino, czy piwo?

Wino. Piję bardzo mało alkoholu, a jeżeli już to wino.

A masz hiszpański nawyk picia wina do posiłków?

Niestety nie, ponieważ zazwyczaj jadam sam, a samemu wolę w ogóle nie pić.

Pączki, czy churros con chocolate (przyp. red. ciastka smażone na głębokim oleju, podawane z czekoladą)?

Nie przepadam za słodyczami, ale z tego zestawienia wybieram churros con chocolate. To jest danie, deser typowo madrycki, śniadanie na Nowy Rok.

Alkoholu nie pijesz, za słodyczami nie przepadasz, nikt nie przygotowuje Ci śniadań. Z czego czerpiesz radość życia?

Z samego życia. (śmiech)

Wciąż na prowadzeniu Hiszpania. W jakim języku śnisz, po polsku, czy po hiszpańsku?

Nie mam pojęcia. Ale sny to bardzo ważny dla mnie świat, świadczą o wrażliwości człowieka. Ja pamiętam swoje sny, są bardzo kolorowe, często śni mi się woda. Zwracam uwagę na takie rzeczy.

Madryt, czy Warszawa?

Madryt i Warszawa, stawiam między nimi znak równości. Za Hiszpanią bardziej tęsknię ponieważ mnie tam nie ma. Być może gdyby relacja była odwrotna, jak mam nadzieję niedługo będzie, tęskniłbym tak samo za Warszawą.

Myślisz o przeprowadzce do Hiszpanii? Czuję ogromną potrzebę wyjazdu. Ciągnie mnie w świat. Najpierw chciałbym wziąć udział w wolontariacie w Ameryce Południowej. Taka przygoda zmienia punkt widzenia, spojrzenie na świat. Potem planuję pójść na podyplomowe studia dziennikarskie w Hiszpanii. Ale najpierw muszę napisać i obronić pracę magisterską. Nie chciałbyś zamiast tego brnąć w polski showbusiness? Wydaje mi się, że nie. Może po prostu nie dostałem jeszcze wystarczająco interesującej propozycji. Nie będzie Ci brakowało popularności? Nie. Na szczęście zachowałem dystans do tego wszystkiego. Myślę, że ta popularność jest iluzoryczna. Jestem tylko obrazkiem z telewizji. Jeśli ktoś ma trochę większe wymagania w stosunku do siebie samego, to nie pogodzi się z tym, że jest znany i lubiany dlatego, że pokazuje się w telewizji. To jest moja rola na dziś, przyjmuję ją, lubię i dalej ją odgrywam, ale nie chcę na tym poprzestać, nie chcę się do tego przyzwyczaić, chcę coś w życiu osiągnąć. Dlaczego ze mną ma być wywiad, a nie z kimś innym? Co ja takiego ciekawego zrobiłem, że ze mną akurat rozmawiasz? Jest mnóstwo cudzoziemców w Polsce z bardzo ciekawymi historiami. Właśnie dlatego chcę wyjechać, dopiero gdy wyjeżdżam, to rozumiem, że to zupełnie nieistotne, że jestem w Polsce rozpoznawalny, że to próżne. Z mojego quasi-testu psychologicznego wynika, że masz więcej przyzwyczajeń hiszpańskich, niż polskich. To, że uważasz się i za Polaka i za Hiszpana powtarzałeś wielokrotnie. A potrafiłbyś powiedzieć, które z twoich cech osobowości są polskie, a które hiszpańskie? To może metaforycznie zabrzmi, ale zawsze miałem wrażenie, że ducha mam bardziej hiszpańskiego, a serce polskie. Nie jestem krzykliwym, głośnym facetem, raczej jestem dość opanowany, spokojny, czasami nieśmiały. Myślę, że to bardziej polskie cechy. Nałożony na mnie przez media wizerunek macho zupełnie do mnie nie pasuje. Strasznie trudne pytanie. Dużo mam cech wspólnych polsko-hiszpańskich, jak sentymentalność, rozmarzenie, potrzeba głębokiego przeżywania. Bardzo lubię obserwować otaczający mnie świat, spacerować, podziwiać widoki, wdychać powietrze, cieszyć się tym, co mam dookoła. To jest piękno które powinno nas cieszyć, a na które często nie zwracamy uwagi. Ja potrafię się nimi cieszyć, to bardzo pomaga w życiu. Ja często patrzę w niebo, ale nie wiem, czy to jest bardziej polskie, czy hiszpańskie. W Sylwestra 2005/2006 miałeś dwa życzenia, żeby ukończyć studia i żeby związać się z jakąś ciepłą, wrażliwą osobą. Praca magisterska wciąż przed Tobą, a spełniło się to drugie życzenie? Nie, jeszcze nie. Jestem idealistą i wiem, że ta jedyna osoba się zjawi. Ja to wiem właściwie od zawsze, od dziecka. Nie chcę się wiązać z kimś, żeby tylko nie być samemu. Czekasz na tę osobę, szukasz jej? Nie czekam, ani nie szukam. Myślę, że ona gdzieś tam jest i kiedyś się po prostu spotkamy. Może…zobaczymy. Jaka jest ta idealna osoba? Wrażliwa, pełna ciepła, skromna, ale z charakterem. Bardzo istotne by miała swoją osobowość. Wierzy w marzenia, ponieważ marzenia uskrzydlają, a poza tym pięknie jest wspólnie marzyć.

A może podobnie do większości Hiszpanów, nie myślisz ani o małżeństwie, ani o poważnym związku przed trzydziestką? Rzeczywiście w Hiszpanii mężczyźni bardzo późno zakładają rodziny, ale to wiąże się z przyjętą kiedyś zasadą, że młodzi mogli się pobrać dopiero, gdy mieli własne mieszkanie. Dodatkowo w małych miasteczkach pary do dziś nie mieszkają ze sobą przez ślubem. A Ty jakie masz do tego podejście? Uważam, że gdy dwoje ludzi się kocha, to powinni być razem i żyć razem a nie czekać na jakieś ceremoniały. A jednym z moich marzeń jest założenie rodziny i trójka dzieci. Gdy widzę rodziców z dziećmi to od razu się uśmiecham, to największy dar życia i miłości dwojga ludzi. A co z małżeństwem, dopiero po trzydziestce? Założenie rodziny to poważna sprawa. Jestem w momencie, gdy moje życie się kształtuje, jeszcze nie wiem, jaką pójść drogą. Mam tak dużo planów, że nie pozwalają mi na to, by osiąść w jednym miejscu, nie mówiąc już o założeniu rodziny. Niezbędnik podróżnika Conrado Moreno? Zawsze mam przy sobie notes i długopis. Nie jestem przywiązany do przedmiotów. Najważniejsze nosimy w sobie. Rozmawiała: Agnes Lecznar Conrado Moreno popularność zyskał dzięki programom „Europa da się lubić” oraz „Taniec z gwiazdami”. Jest pół Polakiem, pół Hiszpanem, spod przyklejonej mu przez media maski macho przemawia wrażliwy 25 latek, który lubi patrzeć w niebo i marzy o rodzinie z trójką dzieci.

---