Denene Millner

na podstawie scenariusza Billa Condona

DREAMGIRLS

Dziewczęta Marzeń

Dla wszystkich dziewcząt, które odważyły się marzyć i dla tych po nich, na tyle bystrych, iż spostrzegły, że unoszą się na skrzydłach Dreamgirls.

Rozdział 1

- Effie, możesz szybciej? - rzuciła przez ramię Deena, pędząc w kierunku Teatru.

Lewą ręką przytrzymywała perukę, z każdym następnym energicznym ruchem sprawiającą wrażenie, że zerwie się z jej głowy i odleci. Prawą ściskała morelowe buty, które jej matka nosiła zazwyczaj do kościoła. Porwała je z szafy matki tuż po tym, jak May Jones wyszła na Radę Pedagogiczną, i przez całe półtorej godziny podczas nieobecności matki modliła się żeby: a) wróciła tak okropnie zmęczona po całym dniu pracy z trzecioklasistami i kłótniach z rodzicami ze Szkoły Podstawowej na Spruce Street, że pójdzie prosto do łóżka, nie spierając się zbytnio o godzinę, kiedy Deena gasi światła; b) nie wróci zbyt wcześnie szukając tych butów. Były po prostu idealnym dodatkiem do morelowych sukni, które razem z przyjaciółkami, Effie i Lorrell, uszyły sobie na Poniedziałkową Rewię Talentów R&B w Teatrze Detroit i najzwyczajniej w świecie nie byłaby w stanie wykonać kroków z odpowiednią gracją i wdziękiem, gdyby ich nie miała na nogach. Na szczęście, matka była tak skonana, że zamiast zapalić światło i poklepać Deenę po ramieniu, żeby dać jej znać o swoim powrocie, wsadziła tylko głowę do jej pokoju, po czym cichutko zamknęła drzwi, wycofała się do dużego pokoju i ułożyła się na rozkładanej kanapie, zupełnie nieświadoma tego, że jej córka leżała pod kołdrą całkowicie ubrana i w pełnym makijażu, czekając na odpowiedni moment, by wykraść się w ciemną noc i ruszyć w kierunku sławy. Niestety, May wróciła o wiele później niż Deena się spodziewała i postanowiła zrelaksować się czytając sobie w łóżku, co sprawiło, że upłynęło mnóstwo czasu, zanim Deena mogła się wykraść. Przez to Dreamettes spóźniły się na swój występ prawie całą godzinę.

- Słuchaj, idę tak szybko jak mogę, ale nie łatwo biec na obcasach - wysapała Effie, ciągnąc się z tyłu za o wiele bardziej zręcznymi Deeną i Lorrell. Brat Effie, C.C., który szedł wolniej ze względu na to, że niósł nuty i kosmetyczkę z przyborami do makijażu, zamykał pochód. - Poza tym, nie spóźniamy się na przedstawienie, dlatego że to ja idę za wolno, panno Moja Mama Późno Wróciła, więc nie zwalaj winy na mnie.

- Chodź i nie marudź - jęknęła Deena, przyspieszając. Lorrell, która pierwsza dotarła do Teatru, zatrzymała się przed ogromnym zadaszeniem, mającym tyle lamp, że oświetlało prawie cały budynek. Kiedy czytała napis widniejący na plakacie, na jej twarzy stopniowo pojawiał się uśmiech:

DZIŚ WIECZOREM

JAMES „THUNDER" EARLY

ORAZ REWIA MIEJSCOWYCH TALENTÓW

Teatr, który w szczytowym momencie swojej kariery był eleganckim kinem wyświetlającym kroniki filmowe i nieme filmy dla białej publiczności, stanowił jedynie cień swojej dawnej świetności - siedzenia, dywany i niegdyś wspaniała purpurowa kurtyna, o które od dawna nikt nie dbał, pokryte były kurzem i gdzieniegdzie pleśnią. Ale w każdy poniedziałkowy wieczór cała okolica ożywała - to była jedyna noc, kiedy ledwo wiążący koniec z końcem właściciele pozwalali czarnym wejść do środka, a pracownicy miejscowego radio dla kolorowych prowadzili niesamowicie popularną Rewię Motor City. Przychodził na nią każdy, kto miał w co się ubrać i dwa dolary pięćdziesiąt centów na bilet wstępu. Nawet gwiazdy R&B, takie jak James „Thunder" Early, miejscowy chłopak słynący z kilku hitów w stylu soul, które bezustannie puszczano w radiostacjach dla kolorowych wiedział, że podczas tournee po Detroit, żeby zyskać popularność i fanów Motor City, najlepiej wstąpić w poniedziałek do Teatru.

Deena pędem minęła przyjaciółkę i pospieszyła za kulisy, gdzie konkurenci ubrani w błyszczące smokingi palili cygara i popijali whisky z wypełnionych do połowy butelek, odpoczywając od wrzawy występu. Niemal wpadła na dwie elegancko ubrane damy w butach na wysokich obcasach, które wybiegały za drzwi z walizkami w rękach, najwidoczniej kłócąc się z mężczyzną błagającym je, by zostały i wysłuchały go.

- Dajcie spokój, nie możecie teraz wyjść. Co z waszym występem? A co z Jimmym? - pytał, dotykając ramienia jednej z kobiet.

- Marty, wiesz już, że potrafię się odezwać. Zobacz, że potrafię też odejść - powiedziała kobieta odsuwając się od niego.

- Joann, kochanie, Jimmy po prostu zachował się jak to zwykle on. Wiesz, że szaleje na twoim punkcie. Zwyczajnie szaleje.

. - Naprawdę? To może przekaż temu szaleńcowi ode mnie wiadomość, co ty na to? - powiedziała Joann, stając z Martim twarzą w twarz. - Powiedz mu, że mam jego numer. Jego numer telefonu.

- Ależ, kotku...

- Do domu. Gdzie mieszka - przerwała mu kobieta - razem ze swoją żoną.

Przyjaciółka Joann, wyglądająca na równie wściekłą, przeszła koło Deeny, która stanęła w miejscu, widząc dwie piękne, szykownie ubrane kobiety w obszywanych błyskotkami sukniach i biżuterii, jaką Deena widziała jedynie w eleganckich magazynach. Czytała je ukradkiem w bibliotece, gdzie miała się uczyć. Ich uroda uświadomiła Deenie, że ma kościste, delikatne ciało (nie wspominając już o jej ręcznie uszytej, szmacianej sukience); a ich głosy, głębokie, z atrakcyjną chrypką, sprawiły, że niemal wtopiła się w ścianę. Jak, pomyślała sobie, Dreamettes będą mogły kiedykolwiek współzawodniczyć z kimś takim?

- Chodź Joann, nasza limuzyna czeka - odezwała się kobieta, gestem dłoni wskazując brudną taksówkę, która właśnie zatrzymała się przed Teatrem.

- Cholera - zaklął Marty, rzucając spojrzenie na zgromadzony wokół tłum, przyglądający się temu widowisku, i ruszył w kierunku mężczyzny w jedwabnym garniturze, który właśnie przytrzymywał mu drzwi.

- Proszę pana - odezwał się mężczyzna do mijającego go pospiesznie Martiego. - Czy byłby pan zainteresowany nowoczesnym brzmieniem?

Marty splunął mu pod nogi i wszedł do środka bez słowa. Curtis szybko wsunął stopę w drzwi ruchem, który wyrwał Deenę z transu.

- O Boże! Jesteśmy za późno! - wykrzyknęła. Spojrzała na mężczyznę stojącego w przejściu. Jego twarz, skrzywiona w poczuciu odtrącenia, przypomniała jej własną trudną sytuację. Postanowiła jednak nie poddać się ogarniającemu ją lękowi. Stwierdziła, że nie po to tyle ćwiczyli i wierzyli tak mocno w to, co robią, żeby teraz się odwrócić i odejść, nieważne, jak bardzo się bała. Poza tym, Effie zabiłaby ją, gdyby teraz postanowiła nawet nie spróbować wejść na scenę. Deena wyprostowała się i podeszła do opierającego się o ścianę mężczyzny z błyszczącą grzywką ubranego w tani garnitur. W ustach trzymał peta.

- Hej, ty też jeszcze wchodzisz?

- Grałem już z godzinę temu - odpowiedział nonszalancko. Deena pobiegła z powrotem i chwyciła Lorrell za ramię.

- Chodź, musimy się tam dostać - powiedziała, ciągnąc ją do drzwi prowadzących za kulisy. - A gdzie Effie?

Lorrell, podążając za Deeną, obejrzała się na C.C., który dyszał tuż za jej plecami.

- C.C., idź tam i pomóż swojej siostrze - poprosiła, kiedy dotarli do drzwi i wpadli do środka, niemal uderzając nimi Pana Błyszcząca Grzywka.

- Och, przepraszam pana - powiedziała Deena, podczas gdy Lorrell wpadła na nią z taką siłą, że omal nie zderzyli się głowami. Na widowni słychać było wyraźnie podekscytowany tłum ludzi oklaskujących Little Albert & Tru - Tones, grupę pokroju Dreamettes. Deena, Lorrell i Effie widywały ich niemal codziennie po szkole, jak wykonywali na podwórku tę samą piosenkę, „Goin' Downtown". W tym samym czasie one rozśpiewywały się i pracowały nad krokami. Sądząc po krzykach publiczności to ćwiczenie bardzo się im opłaciło.

- Taylor. Curtis Taylor, junior - przedstawił się im mężczyzna, najwidoczniej niewzruszony nieszczęśliwymi minami dziewcząt. Ale Deena nie słyszała tego, co mówił; cała jej uwaga zwrócona była na Oak, łowcę talentów, który mijał ją właśnie w pośpiechu z notatnikiem w ręce. Zrobiła krok do przodu, tak że znalazła się tuż przed nim i lekko dotknęła jego klatki piersiowej.

- Słuchaj, wiem, że się spóźniliśmy, ale moja mama, ona nie lubi, kiedy wychodzę z domu w weekendy, więc musiałam poczekać aż położy się spać...

- Jak się nazywasz? - Oak przerwał jej z wyraźnym zniecierpliwieniem.

- Deena Jones - odpowiedziała, wyplątując się z płaszcza i uśmiechając promiennie. - Jedna z Dreamettes.

- Mieliście wyjść jako drudzy - warknął łowca talentów po przejrzeniu notatnika, prawie nie zwracając uwagi na słowa Deeny.

- Wiem - wyjąkała Deena. - Ale moja matka została długo na Radzie Pedagogicznej. Jest nauczycielką i...

- Trudno, moja droga. Zabawa już się kończy - powiedział i po prostu odwrócił się do niej plecami, chcąc powrócić do swoich spraw. Powstrzymał go jednak Curtis, łapiąc mocno za ramię i pochylając się nad nim. Wyraźnie górował nad nieprzyjemnym człowiekiem z wąsikiem grubości ołówka. Jego spojrzenie było ostre i groźne - niemal złowieszcze.

- Bracie, pozwól, że coś ci wyjaśnię - powiedział cicho nachylając mu się do ucha i cały czas mocno trzymając za ramię. - Widzę, że dobry z ciebie facet, więc nie chcę, żebyś wyszedł na słabeusza. Twoja praca nie polega na upokarzaniu ludzi, nie? Mylę się? Więc jak, pozwolisz im wystąpić w przerwie?

Curtis rozluźnił uchwyt i przyjaźnie poklepał Oaka po ramieniu. Deena słyszała, że poprzedni zespół kończył już grać, dopingowany grzmiącymi oklaskami i donośnym głosem konferansjera.

Oak spojrzał na swoje ramię, z powrotem na Curtisa, wyglądał na po części zawstydzonego, po części zirytowanego.

- No dobra - powiedział w końcu. - Mogę ich ustawić na sam koniec, po występie Małego Joe Nixona.

- Dziękuję! - wykrzyknęła Deena z podnieceniem w głosie, łapiąc Lorrell za rękę. - Który to Mały?

Oak wskazał na wielkiego mężczyznę na oko ważącego ponad 250 funtów. Pod źle dopasowanym garniturem wyraźnie było widać mięśnie ramion i grzbietu. Na ramieniu przewieszoną miał gitarę. Wtedy prowadzący zawołał do mikrofonu:

- Panie i Panowie, Mały Joe Dixoooooooooon! - ten przeszedł obok nich dumnym krokiem, zmuszając Deenę, Lorrell i właściwie wszystkich stojących mu na drodze do cofnięcia się o krok w kierunku ściany.

- Hmm, przebieralnia jest tam - odezwał się Oak, wskazując brodą niewielkie, odgrodzone od reszty pomieszczenie. Było wyjątkowo obrzydliwe - na zniszczonym dywanie walały się brudne papierowe serwetki i jednorazowe kubki, z popielniczek wysypywały się pobrudzone szminką niedopałki papierosów. Na jednej ścianie, tuż nad składanymi krzesełkami wisiał szereg podświetlanych luster.

Deena i Lorrell podeszły do lustra i zaczęły pospiesznie układać peruki kupione raptem dwa dni temu za pieniądze, które uzbierały wykonując różne drobne prace, na przykład, piorąc białym damom, które były zbyt zajęte lub zbyt dumne, by prać swoje własne ubrania. Nie mogły się powstrzymać od zachwytu, kiedy wciśnięte we trójkę do maleńkiej łazienki Lorrell przymierzały te nowe brązowe fryzurki, które falowały i wirowały przy każdym najmniejszym ruchu ramion.

- Te peruki sprawią, że wszyscy na rewii talentów nas zauważą - stwierdziła Deena, przybierając dumną pozę.

C.C. wpadł do przebieralni i rzucił torbę z przyborami do makijażu na pełną drobiazgów toaletkę. Dźwięki gitary Małego Joe Dixona i zawodzenie „baby, baby" doprowadzały go do szału.

- Mam nowe nuty dla perkusisty! - wykrzyknął podekscytowany.

- C.C., zaraz wchodzimy, gdzie Effie? - popędzała Deena.

- Jestem tutaj - Effie przechadzała się po korytarzu. Jej charakterystyczny czarno biały płaszcz imitujący skórę lamparta przykuwał uwagę tak samo jak i ona. Jeszcze lekko zdyszana oparła się o ścianę, rozchyliła płaszcz i zaczęła umieszczać na głowie kłąb syntetycznych włosów, które sprawiały wrażenie, że jej głowa jest za mała.

- Jezu, muszę odpocząć. Gdzie nasza przebieralnia? - obejrzała brudne pomieszczenie i skrzywiła nos.

- Effie, nie ma na to czasu - tłumaczyła Lorrell, wpinając agrafkę w przód sukienki, tak aby uwypuklić rowek między piersiami. - Wchodzimy za dwie minuty.

- Co? - uwaga Effie była wyraźnie napięta.

- Chodźcie, zróbmy sobie rozgrzewkę - powiedziała Deena, podchodząc do Lorrell i wystukując rytm. Lorrell zaczęła poruszać się z nią w rytm melodii, śpiewając i kołysząc się: „odejdź, odejdź, odejdź z mojego życia..."

Przestały śpiewać, kiedy dostrzegły spojrzenie dziewcząt ze Stepp Sisters, schodzących ze sceny po dobrym występie. Mijały wszystkich z wyraźną dumą. Zatrzymały się jednak widząc Dreamettes. Wyraźnie słychać było westchnienia, które sprawiły, że ciśnienie w przebieralni gwałtownie się podniosło.

- O nie! One mają nasze peruki! - wykrzyknęła Deena.

- Jesteśmy zrujnowane, chyba że uda nam się znaleźć nowe peruki - powiedziała Lorrell. - Inaczej wszyscy pomyślą, że ukradłyśmy ich pomysł na wygląd!

- Właściwie, po co nam peruki? - Effie była wyraźnie zdenerwowana.

- Bo musimy wyglądać - sapnęła Deena, odwracając się do lustra i zrywając z głowy sztuczne włosy. Szczerze mówiąc, nie mogła zrozumieć, dlaczego Effie nie pojmowała, że dziewczęta z zespołu muszą wyglądać podobnie - mieć coś wspólnego w wyglądzie, coś na kształt umundurowania. W końcu to nie był przecież zespół o nazwie Effie i Dreamettes, nawet mimo tego, że to jej brat pisał ich piosenki, a Effie śpiewała wszystkie solówki. Wygląd miał sprawić, że wszyscy zapamiętają Dreamettes jako zespół. Deena cały czas musiała przypominać o tym Effie.

- Daj spokój - Effie zawsze reagowała w ten sposób, kiedy zaczynały sprzeczki na temat „sławy", co zdarzało się zazwyczaj wtedy, gdy siadały u Effie, by obejrzeć w telewizji program „American Bandstand".

- Może im się wydawać, że w tych sukienkach wyglądają prześlicznie, jak trojaczki. Ale nie ma możliwości żebyś w najbliższym czasie wyglądała jak ja - żartowała.

Deena patrzyła się w lustro, oglądając swoje odbicie, kiedy zdejmowała perukę. Włosy spływały jej na twarz pod dziwnym kątem - odgarnięte z tyłu, z przodu dłuższe.

- Mam! Założymy peruki tył na przód!

- Co? - spytała Lorrell, gapiąc się na Deenę.

- Założymy peruki tył na przód!

Wszystkie trzy stłoczyły się przed lustrem, mocując peruki, aby ich nowe fryzury trzymały się na miejscu.

- Deena, to wygląda tak... inaczej - stwierdziła Lorrell, przecierając oczy w nadziei, że ich nowy styl będzie wyglądać lepiej niż w rzeczywistości.

- Wygląda bardzo efektownie. Idziemy! - powiedziała Deena, maszerując w kierunku sceny.

Effie, która zawsze bardzo się troszczyła o swój wygląd, szczególnie na tle koleżanek z zespołu, trochę się ociągała, starając się przyzwyczaić do nowego wyglądu. Nie była zbyt zadowolona.

- Przodem czy tyłem, włosy kupione w sklepie nie są naturalne. A co z sukienkami? Chodzi mi o to, że ta sukienka nie poprawia w żaden sposób mojej figury.

Lorrell stanęła i odwróciła się, przewracając oczami w kierunku Effie.

- Masz taką samą perukę jak ja?

- Tak - odpowiedziała Effie, przeglądając się w lustrze.

- Masz taką samą sukienkę jak ja?

- Tak - potwierdziła Effie, odwracając się i patrząc Lorrell w oczy.

- To się zamknij - powiedziała Lorrell i odeszła.

Effie obróciła perukę jeszcze raz i zaczęła coś z nią kombinować, kiedy stanął za nią Curtis.

- Wydaje mi się, że panienka wygląda doskonale.

Effie uśmiechnęła się do niego kokieteryjnie - jej spojrzenie mówiło: „Oczywiście, że tak" - i pognała za Deeną i Lorrell, które były już gotowe do wejścia na scenę.

- Jeszcze raz powiedzcie, jak się nazywacie? - spytał prowadzący.

- Dreamettes! - odpowiedziała Deena, krzycząc mu nazwę prosto w ucho, aby przebić się przez zawodzenie Małego Joe Dixona.

Konferansjer podziękował, szczypiąc Deenę w pupę. Ten gest spowodował, że dziewczyna prychnęła głośno, a to zwróciło uwagę Effie, która zobaczyła starego tłustego faceta dotykającego tyłka jej przyjaciółki. Podeszła do niego i klepnęła go w ramię. Kiedy się odwrócił jego oczy chwilę wędrowały po obfitych kształtach Effie, dopóki nie napotkały jej ognistego spojrzenia. Patrzyła na niego jakby za moment miał zabrzmieć dzwonek ogłaszający pierwszą rundę w zawodach boksu. Konferansjer odsunął się i wszedł na scenę mijając się ze schodzącym z niej Małym Joe.

- A teraz, proszę powitajmy nasze ostatnie zawodniczki, odważne, obfite... Creamettes!

- Dreamettes, Dreamettes! - wołała Deena, wybiegając z Lorrell na scenę i zajmując pozycję za Effie. Muzycy zaczęli grać, a ciężkie kurtyny rozsunęły się na boki z piskiem, odsłaniając wielkie, oślepiające reflektory i ciemne sylwetki blisko setek ciał. Wszyscy czekali na to, żeby Dreamettes zaśpiewały pierwsze nuty. Lorrell zamarła niepewna, czy kołysać się w rytm z Deeną, czy też uciec do wyjścia, gdzie z pewnością straciłaby swoje marzenia o zostaniu profesjonalną piosenkarką, ale za to znalazłaby miłe, spokojne miejsce do schowania głowy w piasek i ukrycia się przed tym tłumem ludzi, światłami i wysokimi oczekiwaniami. Deena była niewiele mniej przerażona, ale za to kontrolowała swoje nerwy o tyle lepiej, żeby złapać Lorrell za rękę i zmusić do lekkiego kołysania się w rytm muzyki. Effie, stojąca na środku sceny, nieświadoma tremy swoich koleżanek, czuła jak basy wibrują w jej żołądku i ruszała się w takt, wchłaniając całą energię muzyków włożoną w odegranie skomponowanej przez C.C. melodii. Jednak tłum nie wydawał się zbytnio poruszony. Potem zaczęła śpiewać. Jej głos brzmiał elektryzująco.

- „Odejdź" - grzmiała do mikrofonu, podczas gdy Deena i Lorrell wtórowały jej: „Odejdź".

C.C. obserwował wszystko zza kulis, naśladując kroki, które sam dla nich wymyślił. Obok niego stał Curtis. Zaintrygowany, przechwycił spojrzenie Effie, kiedy się obracała. Effie, dodatkowo zakręciła biodrami dla przystojnego mężczyzny, który właśnie skomplementował jej wygląd nie tylko słowami.

Deena, nic z tego nie zauważywszy, skoncentrowana była całkowicie na jurorach. Jeden z nich potrząsał głową, najwidoczniej zniechęcony ich brakiem obycia ze sceną. Właśnie wtedy Effie zaczęła śpiewać tak wysoko, z wyraźną siłą w głosie, że nawet ten niezbyt zachwycony juror miał na twarzy wyraz uznania.

Kiedy kończyła piosenkę ostatnią, tryumfalną nutą, cała publiczność była roztańczona i krzyczała, prosząc o więcej. Deena i Lorrell obejmowały się i skakały z radości, podczas gdy Effie dygała, jakby przed chwilą wystąpiła dla samej królowej.

- Dalej! - wołał konferansjer, wchodząc szybko na scenę, kiedy dziewczęta kłaniały się publiczności.

- Możecie wołać głośniej, o doskonałe, delikatne i drapieżne Dreamettes!

Tłum ryczał, wołając Dreamettes jeszcze wtedy, kiedy wszyscy zawodnicy stali już za kulisami, czekając na decyzję sędziów. Kiedy przydzielano punkty, Curtis wyszedł na korytarz Teatru. Znalazł tam konferansjera, który wyszedł na papierosa. Klepnął go w ramię i powiedział:

- Te dziesięć dolców mi mówi, że Dreamettes dzisiaj nie wygrają - nachylił się do niego, wręczając mu banknot.

Konferansjer wziął z jego ręki pieniądze i uśmiechnął się.

- Zrobione. I tak by nie wygrały - przydeptał niedopałek papierosa i wrócił do środka.

Chwilę później zawodnicy zostali zaproszeni na scenę. Dziewczęta, które stały na środku sceny były całkowicie przekonane o tym, że wezmą ze sobą główną nagrodę do domu.

- Pamiętajcie, że zwycięzca tegorocznego konkursu dostaje płatny angaż na cały rok w tym oto Teatrze Detroit - oznajmił konferansjer, przejmując wyniki od jednego z jurorów.

- I tą szczęśliwą, utalentowaną Gwiazdą Jutra jest... - jego następnym słowom akompaniował dźwięk bębna - Mały Joe Dixon!

Mały Joe podszedł do konferansjera na sam przód sceny, podczas gdy przegranych zasłaniała opadająca kurtyna i wszystkie światła reflektorów skierowały się na niego. Jednak nadal było wystarczająco jasno, by zauważyć ból i upokorzenie w oczach dziewcząt.

- Czy to znaczy, że nie będziemy sławne? - spytała zrozpaczona Lorrell. W jej oczach zbierały się łzy.

- No cóż, nie dzisiaj - w głosie Effie słychać było przygnębienie. - Chodźmy do domu.

C.C. podał Lorrell i Effie ich płaszcze, ale Deena cały czas stała w miejscu. Jej wściekłość była wyczuwalna z daleka.

- Czemu? - zapytała ostrym głosem.

- Bo jestem zmęczona i muszę jutro rano wstać do pracy, dlatego właśnie wychodzimy.

- Nie, pytam, o co tu chodzi? Lorrell, ile miałyśmy lat kiedy zaczęłyśmy razem śpiewać? - spytała Deena.

- Dwanaście.

- C.C., ile wymyśliłeś dla nas układów? Ile napisałeś dla nas piosenek? - zwróciła się do C.C.

- Nie wiem, może ze sto.

- A ty Effie? Powiedz mi, czy spotkałaś już kogoś, kto śpiewałby z takim szalonym zapałem, jak ty?

- Nie - odpowiedziała Effie pewnym siebie głosem.

- I cały czas nam się nie udaje. Więc pytam, o co chodzi? Właśnie wtedy pojawił się Curtis, wraz z dźwiękami muzyki

Jimmiego Early, który właśnie ćwiczył swoje hity na pianinie.

- Chodzi o to, że niepotrzebny wam konkurs dla amatorów. Nie ma w was nic z amatorów. Potrzebujecie jakiegoś przełomu i zamierzam wam go dzisiaj zaproponować. Trzydzieści dolców za śpiewanie jako chórek Jimmiego Early, dzisiaj wieczorem - powiedział. - I gwarantowany angaż na dziesięć tygodni w trasie, począwszy od jutra rano, to czterysta dolarów tygodniowo! - kontynuował Curtis, ciesząc się ich podnieceniem.

- O rany - jęknęła Deena. - Cztery stówy? Przysięgasz?

- Zabijcie mnie, jeśli kłamię. A pan Early zgodził się nająć moją ciotkę, Ethel, żeby opiekowała się wami, kiedy będziecie daleko od domu.

- Nawet mamie to się może spodobać! - ucieszyła się Deena.

- Effie, słyszysz? Będziemy śpiewać jako chórek Jimmiego Early!

- Nie robię chórków - powiedziała Effie, podchodząc do Curtisa, opierając rękę na biodrze i wysuwając jedną nogę na przód. W tej pozycji była tak blisko jego twarzy, że czuła zapach jego miętowej gumy do żucia.

- Daj spokój, Effie, wystarczy, że zrobimy parę „aaaa" i „ooo" - przekonywała podekscytowana Deena.

- Ja nie robię „aaaa" i „ooo" - odpowiedziała prosto Effie.

- Effie, posłuchaj - powiedziała Lorrell, przysuwając się do niej i podnosząc palec wskazujący. - To może być przełom w naszej karierze.

- Śpiewanie w chórkach to pułapka. Przepraszam pana, ale nie możemy przyjąć pańskiej oferty - stwierdziła Effie.

Deena i Lorrell umilkły, nie wiedząc, co dalej robić. Curtis wiedział już, o którą z nich musiał walczyć, żeby wygrać wszystkie. Przysunął się do Effie.

- Wiem, że jesteś naprawdę dobra i ty też o tym wiesz. Masz talent, a na dodatek jesteś waleczną tygrysicą, kotku - uśmiechnął się, ogarniając wzrokiem całą jej figurę.

Effie chyba odrobinę zmiękła. Czyżby właśnie nazwał ją tygrysicą? Przeniosła ciężar ciała na drugą nogę i wypięła piersi. Tak, flirtował z nią - ten przystojniak z gładko przyczesanymi włosami i jeszcze gładszą mową. Przyznała sama przed sobą, że, chociaż normalnie nie przyjęłaby tego typu komplementów od nieznajomego, ten koleś oferował prawdziwą płatną trasę koncertową i na dodatek powiedział o niej „tygrysica". Jej oczy uśmiechnęły się, ale nie odzywała się, chcąc usłyszeć, co jeszcze miał jej do powiedzenia.

- Ale to nie wystarcza - kontynuował Curtis. - Ktoś mógłby skrzywdzić dziewczynę taką jak ty, gdyby nie miała nikogo do obrony.

Postanowienie Effie stawało się coraz słabsze. Spuściła wzrok, a potem zerknęła na koleżanki, które patrzyły na nią błagalnym wzrokiem. Do tej pory to ona robiła większość tych rzeczy - organizowanie koncertów, zbieranie pieniędzy, zdobywanie dodatkowych funduszy na odświeżenie kostiumów. Może niewielka pomoc nie będzie oznaczać jej końca.

- Mogę to dla was załatwić, ale musicie mi zaufać - mówił dalej Curtis. - Uwierzcie mi, nie zawiodę was.

- Effie, co ty na to? - spytała Deena.

- No cóż, proszę pana...

- Curtis Taylor, junior.

- Curtis Taylor, junior, nasz manager, mówi, że dzisiaj śpiewamy jako chórki Jimmiego Early! - zawołała Effie.

Deena i Lorrell podskoczyły do niej i zaczęły ją ściskać i całować, zostawiając Curtisa z boku.

- Wspaniale Effie, kocham cię!

- Boże, w tej branży naprawdę są chwile wzlotów i upadków - powiedziała Lorrell, uśmiechając się.

- Drogie panie, proszę tu zaczekać. Zaraz wrócę, proszę mi tylko pozwolić zająć się waszymi interesami - przeprosił Curtis, wycofując się i ruszając pędem przed siebie. Effie z przechyloną na bok głową obserwowała, jak się spieszył. Tak, jest niezły, pomyślała. Niezły.

James „Thunder" Early ledwo wpuścił swojego managera, Martiego, do pomieszczenia i od razu wyskoczył do niego z pretensjami.

- Marty, mówiłem, żadnego majonezu! Ile razy muszę ci powtarzać, żadnego majonezu w kanapce z kurczakiem?

- Mamy większe problemy, mój drogi. Ostrzegałem cię, żebyś nie bzykał kobiet, z którymi pracujesz. Jest na świecie wiele innych...

- Z pewnością. Ale kto ma czas na to, żeby ich szukać? - odpowiedział z uśmiechem Jimmy, poprawiając swoją czerwoną błyszczącą marynarkę i siadając z powrotem przed toaletką. Rozłożył kanapkę na pół i użył starych serwetek, żeby wytrzeć majonez ze środka kanapki. Robiąc to, cały czas patrzył w lustro, najpierw na jedną stronę swoich na gładko przyczesanych włosów, a potem na drugą.

- Ja cały czas pracuję! - klawiszowiec i czterech trębaczy, którzy siedzieli w tym samym pomieszczeniu, z zapałem grając w kości, skwitowali jego żart wybuchem śmiechu.

- Tak, bo to Marty cały czas dba o to, żebyś pracował - Marty promieniał z radości.

Właśnie wtedy światła w pomieszczeniu zamrugały, sygnalizując, że za chwilę mają zacząć występ.

- Czy jesteście gotowi na przyjęcie Jimmiego Early? - krzyczał do mikrofonu konferansjer. Publiczność wrzeszczała jak oszalała i tupała tak głośno, że cały Teatr trząsł się w posadach. Jimmy wstał, ponownie poprawił swoją marynarkę i spojrzał w lustro. Poślinił palec i wygładził nim swoje wąsiki, a potem przejechał ręką po włosach.

- Spójrz, co dla ciebie znalazł, stary dobry Marty - głos Martiego ledwo było słychać przez hałas, jaki robiła widownia. - Mam elektryzującą grupkę dziewcząt, które chcą tu dzisiaj wystąpić.

- Super - powiedział Jimmy, nie do końca zdając sobie sprawę, o co chodzi.

- Rzecz w tym, że są we trzy.

- Potrzebuję tylko dwóch - Jimmy rzucił szybkie spojrzenie w tył. - To już i tak za dużo, żeby sobie z nimi radzić. Dodajesz mi trzy laski na scenę i zanim się obejrzę, spędzam cały swój czas, starając się utrzymać je z tyłu w linii prostej, żeby zostało miejsce na scenie dla Jamesa „Thunder" Early.

- Ale...

- Do diabła, Marty. Potrzebne mi tylko dwie.

Marty wzruszył ramionami, pokiwał głową i spojrzał na zegarek.

- W porządku. Zaczynamy.

Marty i Jimmy wychodzili już na scenę. Za nimi podążali pozostali członkowie grupy. Marty wpadł na Curtisa, który z niecierpliwością czekał przed przebieralnią, chodząc nerwowo w tą i z powrotem. Curtis wiedział, że jeśli uda mu się to przeforsować, będzie na dobrej drodze do spełnienia swoich marzeń - by zostać managerem zdolnych, ale ubogich artystów. Marzenie to towarzyszyło mu już od dzieciństwa, kiedy słuchał szafy grającej w rodzinnym miasteczku swego ojca w Mississippi i widywał Lady Day, wplatającą gardenie we włosy i skrzeczącą „Good Morning, Heartache". To, jak wspaniała byłą Lady Day, skłaniało Curtisa do zastanowienia się nad tym, jaka to wielka strata, że ktoś taki jak Billie Holiday, o anielskim głosie, musi spędzać całe życie, śpiewając w brudnych zapomnianych dziurach, za niewielkie pieniądze i w zamian za niewielkie uznanie. Świat zasługiwał, by usłyszeć Billie, a ona zasługiwała na publiczność, niezależnie od koloru jej skóry, niezależnie od koloru skóry jej publiczności. Aż tyle wiedział wtedy mały Curtis. A miał dopiero dwanaście lat.

Kilka lat później bawił się trochę w pisanie własnych piosenek, próbując, bezskutecznie, przekazać je do rąk uznanych, nagrywających swoją muzykę artystów. A później, amatorom szukającym jakiegoś materiału, który mogliby pokazać na konkursie młodych talentów. Wziął nawet ślub z jedną z takich amatorek, córką miejscowego sprzedawcy samochodów, która stylem przypominała Bessie Smith. Curtis ją kochał i to był jedyny powód, dla którego pohamował swoje muzyczne ambicje; chciała, by pomógł jej ojcu w prowadzeniu salonu używanych Cadillaców, a on obiecał, że będzie rozwijał swoje umiejętności sprzedażowe, by w końcu przejąć firmę. Ale Curtis nigdy nie zapomniał o swojej miłości do muzyki; w wolnym czasie bez przerwy badał rynek, przeglądał ogłoszenia drobne zamieszczane w „Billboard", obserwował sukcesy największych grup i nadal zajmował się trochę pisaniem tekstów. Teść Curtisa powierzył mu swoją firmę po śmierci (w tamtym okresie jego córkę zajmowała bardziej pogoń za kokainą niż za nowymi klientami salonu) i Curtis zaczął wykorzystywać część zarobków z handlu na sfinansowanie jego wejścia na rynek managerów muzycznych. Potrzebował zaledwie niewielkiej luki, by móc się w nią wstrzelić.

Uwaga Curtisa była maksymalnie napięta, kiedy zobaczył Martiego.

- Wszystko ustalone? - spytał z niecierpliwością w głosie.

- Tak, Jimmy zgodził się na dwie dziewczyny - odpowiedział Marty, przesuwając się koło rozmówcy i starając się podążać za swoim klientem.

Curtis zmrużył oczy, starając się przetrawić tę informację.

- Dwie?

- O cholera - wymamrotał, zanim popędził za artystą i jego managerem.

- Hej, poczekaj chwilę człowieku - zawołał rozzuchwalony.

- To zespół. Albo trzy, albo żadna.

- O co chodzi, Marty? - spytał Jimmy lekko rozdrażniony, zatrzymując się.

- Moje klientki zawsze pracują razem - powiedział Curtis, idąc zdecydowanie wolniej, aby uspokoić nerwy i wydać się bardziej zrównoważonym. Naprężył się i spojrzał Jimmiemu w oczy.

- Hej, ja cię znam - powiedział Jimmy, patrząc uważnie na Curtisa. - Czy to nie ty sprzedawałeś mojego Cadillaca?

- No... tak - wydusił Curtis, niezbyt pewien, czy powinien się zmartwić tym skojarzeniem. To nie był pierwszy raz, kiedy klient wypinał na niego dupę, kiedy jego samochód zaczynał pokazywać pierwsze oznaki zużycia. Po chwili jednak odzyskał pewność siebie.

- Tak. Oprócz firmy managerskiej prowadzę salon z używanymi samochodami na Woodward Avenue.

Jimmy uśmiechnął się przebiegle. Od razu poznał człowieka po głosie.

- No cóż, mój kociak potrzebuje tuningu. A Jimmy pracuje tylko z dwoma.

- Przykro mi bracie. Albo dwie, albo żadna - wtrącił się Marty, biorąc Jimmiego pod ramię i kierując go do windy prowadzącej na scenę.

- Więc żadna - odparł stanowczo Curtis, patrząc jak odchodzą. Jimmy wzruszył ramionami i wszedł do windy. Wyprostował się i patrzył, jak Marty naciskał przycisk uruchamiający windę. Zaczął się rozgrzewać i podskakiwać jak bokser tuż przed wielką walką, kiedy pojawiły się przed nim na scenie trzy pary zgrabnych nóg. Spojrzał na jedną parę i poprowadził wzrok ku górze, obejrzał uda, biodra, kobiece piersi i w końcu twarz. Przed nim stały trzy rozchichotane dziewczyny, które nie mogły się doczekać spotkania z nim. Na twarzy Jimmiego pojawił się szeroki uśmiech, kiedy uważniej spojrzał na jedną z nich. Była to Lorrell. Dziewczynie opadła szczęka. Najwyraźniej nigdy wcześniej nie spotkała gwiazdy tego formatu, gwiazdy, której muzykę słyszała wcześniej w radio. James „Thunder" Early pochodził z ulic Detroit. Niewiele było dzieciaków w Motor City, które nie znałyby go albo nie widziały na jakimś koncercie. Jego występy na scenie były elektryzujące. Podczas gdy trąbki nakręcały publiczność, Jimmy krzyczał i tańczył na scenie z pasją, która sprawiła, że stał się jednym z najbardziej ekscytujących muzyków R&B. Wszyscy chcieli podrobić jego styl, ale nikt nie potrafił tak poruszać biodrami, wydobywać takich nut z trąbki i tak działać na tłoczącą się w hali koncertowej publiczność, jak Jimmy, który rzeczywiście zasłużył na swój pseudonim „Piorun". Plotka głosiła, że miał całą flotę fantazyjnych samochodów, a jego żona opływała w diamenty. Mieszkali razem wśród białych w pięknym domu z hektarami trawnika.

Zachwycona tym, że Jimmy zwrócił na nią uwagę Lorrell pomachała mu, jeszcze bardziej zachichotała i odwróciła wzrok na Deenę. Deena również była podekscytowana, ale Effie, jak zawsze niczym skała, była całkiem spokojna.

- W porządku Marty - krzyknął Jimmy w dół windy, podchodząc do dziewcząt z wyciągniętymi rękami, aby objąć Dreamettes.

- Wszystko będzie w porządku - dodał potem do dziewcząt.

- Drogie panie, ratujecie mi życie! Potrzebowałem bardzo waszej pomocy, padam do stóp w podzięce - uklęknął przed Lorrell z wdzięcznością, sprawiając, że wybuchła radosnym śmiechem.

- Czy rozumiecie, co chcę wam powiedzieć? Dziękuję. Zrobię dla was wszystko, cokolwiek zechcecie. Wszystko. Co mogę dla ciebie zrobić kochana? - spytał, biorąc ją za rękę.

- Cóż, panie Early... Mógłby pan nas nauczyć piosenki - powiedziała lekko zawstydzona Lorrell, a jej głos był tak cichy, że ledwo go było słychać wśród wrzasków publiczności, skandującej z niecierpliwością „Thunder! Thunder! Thunder!".

Jimmy podskoczył, zagrał kilka akordów - dźwięki sprawiły, że publiczność ryknęła z podwójną siłą - i zaczął śpiewać: „trzynaście lat złotych płyt, rosnące koszta i rozmów w knajpach zgrzyt, tłuści muzycy i stereo dźwięki, kochanie, ten hit będzie nieśmiertelny".

Wstał, pianista zajął swoje miejsce, a Jimmy podszedł do Lorrell, nucąc jej do ucha.

- „Ale możesz oszukać w drodze na szczyt/ tu i tam" - śpiewał. - Spróbuj teraz, kochana.

Lorrell zestresowana powtórzyła ostatnie zaśpiewane przez niego wyrazy.

- „Oszukać w drodze na szczyt" - powtórzył Jimmy, tym razem z jeszcze większym naciskiem.

Deena dołączyła do niego. Słysząc jej słodki głosik, Jimmy uśmiechnął się szeroko.

- Tak, dobrze ci idzie, kochana - powiedział, odwracając się do niej i kołysząc wraz z nią w rytm muzyki. - „Oszukać w drodze na szczyt" - śpiewał dalej.

Tym razem dołączyła Effie, ze swoim niskim, głębokim głosem, który nadał słowom takiej siły, że Jimmy aż odskoczył.

- Cholera, wiedziałem, że tak ostro to zaśpiewasz! - zaśmiał się. - „To zawsze takie prawdziwe" - śpiewał.

Dreamettes chórkiem powtarzały po nim, kołysząc się w rytm narzucany przez pianistę.

- Tak - powiedział, podczas gdy dziewczęta śpiewały kolejną linijkę. - Tak, trzy będą idealne.

- Gotowi? - spytał konferansjer, wbiegając na scenę.

- Tak - odpowiedział Jimmy, zajmując miejsce.

Kurtyna poszła w górę i Jimmy z głośnym krzykiem wjechał na środek sceny na kolanach, wprowadzając tłum w niekontrolowany szał. Jimmy podskoczył i wykonał olśniewający obrót, wijąc się po scenie, podczas gdy trębacz wirował dookoła jednocześnie kołysząc się w szaleńczym rytmie narzuconym przez wokalistę. Jimmy wirował dalej, podskakiwał i tańczył, aż z jego twarzy tryskał pot. Całą duszę wkładał w śpiew.

„ Wiem, o co chodzi/ bywałem tu i tam Oszukując po drodze/ w każdym miejscu Żyję z mojej muzyki/ i z listy hitów Które grane są wciąż/ tu i tam Tu i tam/ Tu i tam"

Dreamettes były równocześnie niesamowicie podekscytowane, przerażone i stremowane - ze wszystkich sił starały się dorównać Jimmiemu i jego grupie. Lorrell cały czas gubiła rytm, a Deena fałszowała, co najmniej trzy razy starając się w tym samym czasie odpowiednio kołysać biodrami i śpiewać, zachwycona zarówno samym Jimmim, jak i sposobem, w jaki został przyjęty przez tłum. Effie dawała z siebie wszystko, by uspokoić dziewczęta, ale na nic się to nie zdało. Po prostu nie mogły rywalizować z mistrzem. Ale z pewnością miały się tego nauczyć.

Rozdział 2

Można by pomyśleć, że C.C. był osobistym służącym Effie, która tak też się zachowywała, mizdrząc się przed lustrem i rozkazując młodszemu bratu, by „położył zestaw kosmetyczny przy drzwiach, żebyśmy go nie zapomnieli" i „teraz ułóż moją suknię tak, żeby się nie pomięła" i „przestań się bawić moimi sukniami i znieś je na dół zanim wróci Jimmy!". A on usłużnie, bez słowa skargi, spełniał jej życzenia. Tak było między nimi od zawsze - Effie White stawiała żądania, Clarence Conrad White je spełniał. Osobom z zewnątrz wydawało się, że Effie wykorzystuje brata, który jest ulegającym słabeuszem i nie potrafi się jej przeciwstawić. Ale w rzeczywistości C.C. po prostu darzył swoją starszą siostrę podziwem i miłością, nie tylko ze względu na jej wiek, który powinien automatycznie wywoływać w nim szacunek, ale też dlatego, że szczerze uważał Effie za jedną z najbardziej utalentowanych piosenkarek, jakie w życiu słyszał. Ponadto, każda zaśpiewana przez Effie nuta sprawiała, że wierzył w to, że jest jednym z najbardziej utalentowanych, nieodkrytych pisarzy w Detroit. Ich obustronny podziw był z pewnością szczery - i było tak, odkąd C.C. i Effie rozmawiali z pastorem, wielebnym Goode Wright, i namówili go na to, by pozwolił im zostawać po próbach chóru i ćwiczyć we dwójkę, przygrywając sobie na pianinie. C.C., muzyk - samouk, potrafił zagrać większość melodii ze słuchu już w wieku lat sześciu, wymyślał piosenki, a Effie, którą podziwiał, śpiewała jego teksty. W wieku jedenastu lat C.C. był dyrektorem do spraw muzycznych dziecięcego chóru baptystów Beulah Land Missionary. A Effie? No cóż, była jego solistką.

Jak widać muzyka była, tym co ich łączyło. I żadne zachowania diwy, kłótnie w rodzeństwie czy zdrada kogoś z zewnątrz nie mogły nigdy zachwiać tej więzi.

- Panie, miej litość! Effie, ten autobus może tu być w każdej chwili! - Lorrell wrzeszczała prosto w otwarte okno państwa White, czekając niecierpliwie ze swoją małą walizeczką i podniszczoną szmacianą torbą. Ojciec Effie stał w drzwiach, gotowy odpowiednio pożegnać dziewczęta. Deena, która czekała na Effie na zewnątrz, zostawiła matce na poduszce notkę, w której napisała, jak bardzo jej przykro, że matka nie rozumie jej marzeń, i że wyjeżdża spróbować swych sił w showbiznesie. Teraz błagała Lorrell, aby się uciszyła. Nie chciała, by jej matka się obudziła i przyłapała ją na ucieczce z Jimmim, którego nazywała „wcieleniem szatana".

Ronald śmiał się, naciągając na uszy kapelusz, mający go chronić przed porannym zimnem.

- Zaraz zejdzie, kochanie - chichotał Ronald. - Effie nie przegapi żadnej szansy, żeby zabłysnąć.

Lorrell wciągnęła głośno powietrze.

- Effie jeszcze nigdy nie przegapiła okazji, żeby zabłysnąć, ale nie raz i nie dwa zdarzyło się jej spóźnić na autobus - odpowiedziała, cały czas wpatrując się w okno, jakby to miało pomóc w sprowadzeniu jej przyjaciółki na dół. Lorrell wiedziała lepiej niż wszyscy ludzie, jak trudno było nakłonić Effie White do postępowania zgodnie z ustalonym planem. A ten był bardzo napięty od czasu, kiedy Effie zdała do piątej klasy, a Lorrell, jej trzech braci i samotna mama przeprowadzili się do budynku D, znajdującego się na zaniedbanym, obdartym osiedlu, co było nieuchronnym skutkiem nieprzyjemnego rozstania rodziców. Lorrell spotkała Effie na przystanku pierwszego dnia w nowej szkole, śpiewała głośno odważną interpretację piosenki „Summertime". Lorrell, której nigdy nie krępowało przebywanie w centrum uwagi, nuciła sobie melodię i zanim autobus zatrzymał się na parkingu przed szkołą, oboje z C.C. wybijali rytm na jego książce, tworząc razem tak ostry duet, że aż kierowca musiał się do nich odwrócić, żeby przywrócić ich do porządku. Pragnąc zostać profesjonalnymi piosenkarkami, obie większość czasu w liceum spędzały w łazience i dominowały szkolne pokazy talentów. Cały czas szukały trzeciej wokalistki, żeby razem założyć trio, po tym jak szef miejscowego pubu powiedział im, że szło by im lepiej, gdyby Lorrell miała więcej niż jedną osobę w chórku. Niecały tydzień po tej sugestii Lorrell przedstawiła Deenie Effie, o oczach łani, cichą i skrytą, córkę nauczycielki jej brata z trzeciej klasy. Nikt, ani C.C., ani Lorrell, ani Deena, nikt nigdy nie miał wątpliwości, co do tego, która z nich powinna być główną wokalistką. A Effie spijała śmietankę swojej niby sławy, na tyle, na ile się dało - bawiła się do późna w nocy, podrywała chłopców, imprezowała i zachowywała się tak głośno i ekstrawagancko, jak tylko potrafiła.

- Czemu wrzeszczysz pod moim oknem jakbyś to ty tu rządziła? - wydyszała Effie, wychodząc przez metalowe drzwi. C.C. niósł jej wielką walizkę, dwie papierowe torby, zestaw do makijażu i ciągnął za sobą jeszcze jedną siatkę z materiału.

- Aha, bo wszystkie tu rządzimy, kochanie - odpowiedziała Lorrell.

- To nie potrwa długo - skwitowała Effie, wskazując podbródkiem na ulicę, którą właśnie nadjeżdżał srebrny bus z ogromnym napisem „James »Thunder« Early" z boku. Deena, Lorrell, Effie i C.C. zaczęli się przepychać, ich walizki i torby niemal latały w powietrzu, kiedy podnieceni ruszyli do stającego przy krawężniku busa.

- Spraw, żebym był z ciebie dumny - wołał C.C., biegnąc niemal za ruszającym busem. Effie, siedząc już w środku, oparła ręce na szybie. Z ruchu jej warg brat mógł odczytać, że odpowiada: „Tak zrobię".

Ale już wkrótce przekonały się, że trudno było czuć dumę na tego typu wyprawie. Nie było w niej nic, co wydałoby się im miłe; podróżowały brudnymi drogami od jednej hali koncertowej do drugiej, jedynie po to, by zobaczyć, jak właściciele odprawiają ich gwiazdę i traktują je jak wszystkie inne kolorowe panienki, które u nich bywają. Większość czasu musiały spędzać w wypełnionych dymem pomieszczeniach „tylko dla kolorowych" w różnych spelunach, czekając na swoją kolej do wejścia na scenę. Nikogo tak naprawdę nie obchodziło, że były chórkiem Jimmiego, co więcej, nawet Jimmy musiał naciskać na Martiego, żeby wymógł na właścicielach klubu podstawowe rzeczy dla niego - gwiazdy - takie jak darmowy drink, ciepły posiłek czy miejsce dla niego i zespołu, gdzie mogliby usiąść na chwilę przed występem i poćwiczyć. Czasem musiał się nawet upominać o swoją zapłatę. Jednym słowem, było to wszystko upokarzające - czekanie, aż grupa nijakich wyjców przebrnie przez swój występ zanim będą mogli wyjść na scenę, by pokazać wszystkim, jak to naprawdę powinno wyglądać.

Na dodatek, Boże, czy były jakieś ambitne dziewczyny, które czekały za kulisami, starając się by ktoś je zauważył? No cóż, widać było, że niezależnie od tego, jak bardzo Lorrell zainteresowała Jimmiego, każda z Dreamettes zwracała uwagę innych dziewcząt, które także starały się dostać do autobusu Jimmiego „Thunder" Early.

Mimo wszystko, w chwilach, kiedy krzepkie ciało Jimmiego wiło się na scenie, dziewczęta wiedziały, że są świadkami czegoś nieziemskiego. Wystarczyło żeby Jimmy ugiął lekko swoje muskularne nogi, poruszył energicznie biodrami, przekrzywił głowę na bok i zawołał „Heeeeeeeeeeeeeeej" i już cała publiczność wybuchała okrzykami i oklaskami jak wulkan. Tupaniu i dzikim tańcom nie było końca - jakby sam Duch Święty przechodził przez tłum. Sobotni wieczór nie był wyjątkiem. A jednak nie było nic boskiego w tym, co wzniecał Jimmy. „Człowiek czuje się samotny", zawodził podczas jednego z występów w Waszyngtonie D.C., kiedy Effie, Lorrell i Deena pociły się za jego plecami, wyśpiewując swoje „do, do, do, do" i kołysząc biodrami w rytm melodii. Ramiona im falowały, jakby energia Jimmiego przepływała przez ich ciała. Widziały już jego występ z dziesięć razy i miały dwa razy tyle prób, a jednak z każdym kolejnym przedstawieniem upijały się Jimmim, podziwiały, jak wzniecał emocje w pomieszczeniu, słuchały, jak modulował głos, zachwycały się jego poczuciem rytmu i tym, jak potrafił wydobyć z siebie i zgromadzonego tłumu maksimum emocji. Effie i Deena nauczyły się traktować jego występy jak dobry posiłek - przeżuwały wszystko dokładnie, przełykały i wstawały od stołu. Ale Lorrell, cóż, uwielbiała Jimmiego, więc wsysała jego występy jak tłusty facet wysysa szpik z kości, kołysząc biodrami odrobinę mocniej, tak żeby Jimmy to zauważył. Ku swojemu zaskoczeniu, była nawet trochę zazdrosna, kiedy Jimmy zaczynał flirtować z fankami po występie w Washington D.C.

- Czas zapalić światła - powiedział Jimmy, kiedy pianista zasygnalizował sekcji trębaczy i perkusiście, że pora kończyć utwór. Jimmy podszedł na sam przód sceny, przyłożył rękę do brwi, zmrużył oczy i patrzył na rytmicznie pulsujący tłum.

- Tak, popatrzmy, która z tych pięknych pań pójdzie dzisiaj z Jimmim do domu - myślał głośno, wymawiając słowa jak kaznodzieja. - Mam ciepłe łóżko, które czeka na jakąś miłą damę. No, która chce posiedzieć tatusiowi na kolankach?

Kobiety na widowni ruszyły energicznie na scenę, powstrzymane przez kilku miejscowych policjantów, którzy tak naprawdę byli po prostu kumplami Jimmiego z trasy, przebranymi w kostiumy za kilka centów i opłacanymi za pomaganie przy scenie. Jimmy dojrzał ślicznotkę o jasnej skórze i długich, czarnych lśniących włosach i rozkazał „policjantom", aby mu ją przyprowadzili na scenę.

- Jesteś tu z chłopakiem? - spytał rozchichotaną kobietę, która przysunęła się do niego, wyjaśniając mu coś na ucho.

- Co? Jest w łazience? Hej, niech ktoś zamknie łazienkę - po czym Jimmy zaczął tańczyć ze swoją „fanką". Lorrell wiedziała, że tak naprawdę jest to siostra perkusisty, która była z nimi w trasie. Jednak, mimo wszystko, nie podobał jej się sposób, w jaki patrzyła na Jimmiego, ani to, że zawsze, kiedy uważała, że nikt nie zwraca na nią uwagi przepychała się na stronę autobusu, po której znajdował się Jimmy.

Naenergetyzowana publiczność piszczała, kiedy Jimmy wrócił w głąb sceny i wezwał do siebie Dreamettes. Podeszły do niego w rządku.

- „To wszystko jest tak prawdziwe" - śpiewał, a muzyka stopniowo stawała się coraz mocniejsza, kiedy zbliżał się do mikrofonu.

- „Tak prawdziwe" - śpiewała Deena do mikrofonu Jimmiego. Effie jej wtórowała. Ale kiedy przyszła kolej na Lorrell, ta utkwiła swoje spojrzenie w jego oczach i dotknęła jego dłoni, oddając mu mikrofon.

- „Tak, to takie prawdziwe" - zaśpiewała uwodzicielskim głosem.

To wtedy postanowiła, że musi dostać się do „Harlemu", tej części autobusu, w której ciocia Ethel, przyzwoitka całej grupy, kazała przebywać męskiej części grona. A dziewczęta? One były w „Hollywood", oczywiście, po drugiej stronie autobusu. Ciocia Ethel jasno wytłumaczyła facetom z zespołu i całej reszcie, a szczególnie Jimmiemu, że „nie są mile widziani w Hollywood". Lorrell poczekała więc, aż ciocia Ethel zaśnie tak mocno, że podmuch jej chrapania zacznie unosić firanki, sprawdziła, czy ma przy sobie szminkę, przeszła nad ortopedycznymi butami starszej pani i udała się na tył autobusu. Idąc poprawiła sobie włosy i uśmiechnęła się szeroko widząc, że Jimmy ją obserwuje. Ułożyła się na miejscu tuż obok niego. Bez słowa podał jej swoją butelkę.

- Och, panie Early, nie mogę uwierzyć w to, co się ze mną dzieje - powiedziała, uśmiechając się tak, że widać jej było ósemki.

- W świecie R&B cuda zdarzają się cały czas, kochana - odparł z uśmiechem.

- A co właściwie znaczy R&B?

Jimmy pochylił się nad nią tak, że ich usta niemal się stykały.

- Rozkoszne i Boskie - wyszeptał.

- Och, panie Early, jest pan taki szalony - zaśmiała się cichutko zaskoczona jego sugestią, a nawet gotowa uciec od niego.

- Jimmy, maleńka, mów do mnie Jimmy.

- Och... panie Jimmy, jest pan taki szalony - powiedziała, uśmiechając się jeszcze bardziej, podczas gdy Jimmy przysunął się nieco bliżej i przytulił się do jej piersi.

Mimo że Effie była zajęta grą w pokera z Martim i jednym z trębaczy, od razu zorientowała się, co jest grane. Chciała zerknąć na Deenę, ale ta była już w swoim własnym świecie poduszek - czymś na kształt osobnego pomieszczenia, szałasu, który ułożyła sobie z satynowych poduszek i pluszaków. Deena miała trochę dodatkowych pieniędzy i zawsze ignorowała wspólne obiady i wieczorki towarzyskie po koncertach. Zamiast tego zazwyczaj pędziła do jakiegoś butiku, żeby wydać trochę pieniędzy na drobiazgi albo pobawić się perukami i wypróbować nowe makijaże, czy też po prostu pójść gdzieś i posiedzieć samotnie, jakby nie była członkiem grupy. Gdyby Effie jej dobrze nie znała, mogłaby pomyśleć, że się wywyższa. Ale, oczywiście, to nie byłaby żadna nowość. Jej matka wierzyła, że bycie nauczycielką zmieniło je obie w przedstawicielki klasy średniej. Czy ktoś mógłby w to uwierzyć? Bogaci w świecie muzyki. Deenie aż głowa puchła od tego wszystkiego. Effie przewracała oczami, potrząsała głową i odwróciła się do niej tyłem, ale zasugerowała partnerom od kart, żeby zwrócili uwagę na to, o czym rozmawiają Lorrell i Jimmy.

- Ładnie pachniesz - zachichotała Lorrell i przerwała niemal tak szybko, jak zaczęła. Odchrząknęła i powiedziała:

- Chciałam powiedzieć, że czuję się dziwnie. Masz żonę, prawda?

Jimmy, który ożenił się ze swoją miłością z liceum, zanim którekolwiek z nich skończyło siedemnasty rok życia i lata przed tym, zanim stał się znany, odpowiedział na pytanie z uśmiechem:

- Tak, kochanie.

I dodał mimochodem:

- Wszyscy wiedzą, że Jimmy jest żonaty. Uśmiech Lorrell zniknął.

- To zabieraj ode mnie swoje żonate łapska - powiedziała, uwalniając się z uścisków Jimmiego. Usiadł, przyglądając się, jak odchodzi.

- Hmm - chrząknął, układając się do drzemki i napotkał wzrok Effie. Zaśmiał się delikatnie i zamknął oczy.

Deena i Effie siedziały razem po koncercie przy rogu stołu w klubie „Blue Bleu", a Jimmy z kolegami poszli coś przekąsić. Dziewczęta starały się odizolować od hałasu, który cały czas jeszcze dochodził ze sceny, ale nie było to łatwe. W końcu udało im się przebrnąć przez ostatnie występy na trasie i wracały do tej samej desperacko trudnej sytuacji życiowej - mieszkania w najbiedniejszej dzielnicy, najbiedniejszej części Detroit. Jimmy i Dreamettes z niecierpliwością czekali na to, żeby położyć swoje zmęczone głowy na własnych materacach - mimo że ostatni występ w jego rodzinnym mieście nie był zbyt wielkim tryumfem.

Effie zrzuciła buty i postawiła je na świeżo przetartym z kurzu krześle. Rozejrzała się dookoła po klubie, wydawało się to jednak zbyt eleganckie słowo na tak małą zaszczurzoną klitkę, specjalizującą się w mocnych drinkach i gorących potrawach ze smażonego kurczaka, wołowiny i żołądków wieprzowych. W „Blue Bleu" nie było nic specjalnego; to po prostu mała dziura w ścianie, która była ulubionym miejscem tubylców - rozklekotane krzesła, odpadająca farba i wyszczerbione talerze potwierdzały to. Kolorowi specjalnie niszczyli ten maleńki klubik, a Ruby Mills, właściciel klubu, nie troszczył się zbytnio o świece, drogie srebrne nakrycia czy eleganckie ubrania kelnerów. Właściwie, jedyną rzeczą, która liczyła się dla jego klientów była drewniana scena i występy, a przynajmniej tak mawiał Ruby, aby usprawiedliwić swoje inwestycje we wszystko, z wyjątkiem wyremontowania tego miejsca. Effie wiedziała o tym, ponieważ kiedyś podawała tu drinki, mając nadzieję, że pomoże jej to w dostaniu się na scenę z własnym zespołem. Pomysł jednak nie wyszedł; zwolniono ją, zanim ktokolwiek się zorientował, jak dobrze śpiewa - jak na gust Rubiego spóźniła się o kilka razy za dużo. Effie dość podobało się to, że weszła do klubu razem z Jimmim i jego zespołem. Nawet nie musiała specjalnie przypominać się Rubiemu, żeby zwrócić na siebie uwagę. Wymuszonym gestem pozdrowiła jedną osobę z obsługi, zajętą wycieraniem nielicznych stolików, które Ruby upchnął pod ścianą. Większość ludzi zazwyczaj stało z drinkami w ręce i łykało posiłek, stojąc przy scenie, aby nie przegapić żadnych ważnych wydarzeń, więc tak naprawdę nie było tam wiele do sprzątania. Kelnerka odmachała jej i Effie wróciła do rozmowy.

- Po prostu mówię, że mogłoby ci iść lepiej, gdybyś była bardziej... no wiesz... - jąkała się Deena.

- Wstydzisz się? - drażniła się z nią Effie. - Taka lalunia, jak ty?

- Chłopcy chyba to lubią - powiedziała Deena, kuląc plecy w geście obrony.

- No cóż, mnie nie interesują chłopcy, Deena - odpowiedziała Effie, patrząc jak Curtis przechodzi od baru do ich stolika. Wstała i oparła łokcie o stół, wychylając się do przodu, by podkreślić swój okazały biust. Uśmiechnęła się szeroko, kiedy wręczał jej drinka i podał Deenie butelkę coli.

- O czym gadacie?

- No cóż, Curtis - odparła kpiarskim głosem Effie, jednocześnie patrząc na niego z powagą. - Czy ty zdradzasz swoją żonę, tak jak pan Jimmy Early?

- Effie - zareagowała z oburzeniem Deena. - Ja jej nie znam - powiedziała do Curtisa.

Effie skwitowała reakcję Deeny machnięciem dłoni.

- Deena ma rację. To nie nasz interes. Nawet nie wiemy, czy ty jesteś żonaty.

Curtis naprężył ramiona, aby wyglądać na jeszcze większego niż w rzeczywistości był.

- Byłem żonaty, ale nie udało się.

- Czy to była jedna z tych młodziutkich ptaszynek, jak Deena? Czy wolisz prawdziwe kobiety? - spytała Effie, prostując się.

- Effie, natychmiast przestań! - zażądała Deena, rumieniąc się mocno.

- Tak właściwie to wychowały mnie dwie starsze siostry i obie są tak samo prawdziwe jak i wy - odpowiedział bez namysłu Curtis, patrząc Effie prosto w oczy.

Effie podsunęła krzesło i poklepała je, sugerując, by Curtis z nimi usiadł.

- Może mi o nich opowiesz?

Curtis odchrząknął i zwrócił się do nich.

- Za chwilkę, drogie panie - powiedział i kiwnął głową do C.C., który podszedł do stolika, żeby uścisnąć rękę Curtisa.

- Gotowy? - spytał Curtis.

- Jak cholera.

Podeszli we dwóch do stolika, gdzie Marty z Jimmim pili razem whisky.

- To nic nie daje, Marty! Człowieku, pamiętam, jak panienki mdlały na mój widok! Padały już na samym początku, człowieku!

- zawołał podekscytowany Jimmy, cały czas starając się odreagować, po mało entuzjastycznym przyjęciu przez publiczność z Detroit, której wyraźnie nie spodobał się jego firmowy taniec pod koniec hitu „Fake Your Way To The Top". Był taki czas, kiedy Jimmy upadał na scenę, a kobiety na milę wokół zaczynały piszczeć i krzyczeć, starając się przy tym przebrnąć przez „ochronę", by dotknąć jego rozciągniętego ciała - ale nie tej nocy.

- Zbyt wielu innych ludzi teraz to robi - skarżył się.

- Masz rację, Jimmy - potakiwał Marty. - Wszyscy teraz to robią.

- Ale ja byłem pierwszy! Wiesz o tym przecież.

- I cały czas jesteś pierwszy! Zabiłeś ich dzisiaj. Było wspaniale. Wspa - nia - le!

- Pieprzysz, Marty! - Jimmy oparł się wygodnie i spojrzał uważnie na Martiego. - Czegoś mi trzeba, bracie, czegoś... - właśnie wtedy minęła ich Lorrell, która podchodziła do baru, gdzie natychmiast zaczęła flirtować z jednym z trębaczy. - Czegoś takiego - wskazał na Lorrell. - Panie miej litość! Mamo! - zawołał.

- Potrzebujesz nowocześniejszego brzmienia - zawyrokował Curtis. Jimmy tak bardzo gapił się na Lorrell, że nie zauważył, jak do stolika podeszli Curtis i C.C.

- Nie, złotko - zawtórował mu Jimmy z tonem niechęci w głosie. - Potrzebny mi nowy Cadillac. Ten, który mi ostatnio sprzedałeś przecieka.

Marty zarechotał. Zignorowali Curtisa i C.C., szybko wracając do rozmowy, jakby nie było koło nich tych dwóch mężczyzn. C.C. odrobinę się skulił, ale rezolutny Curtis mówił dalej.

- Jimmy, pamiętasz brata Effie, C.C.? To bardzo utalentowany młody kompozytor.

- Tak - Jimmy spojrzał na C.C., pstrykając palcami. - To ty napisałeś tę piosenkę dla dziewczyn. Jak to leci? „Odejdź, odejdź...". Ty napisałeś ten kawałek, nie?

C.4C. znowu się wyprostował.

- I zupełnie nikt mi przy tym nie pomagał - powiedział z dumą.

- Co sądzisz o tej piosence, Marty? - spytał Jimmy, patrząc cały czas na C.C.

- Sądzę, że jest...

- Nudna? - podsunął Jimmy.

- Tak, jest naprawdę nudna, mały - przytaknął Marty, biorąc łyk whisky.

- Nie jestem mały, proszę pana - odparł C.C. Jego oczy znacznie się zwężyły.

- Przykro mi, ale nie ma w tym duszy. Wiesz, o co mi chodzi, kochanie? Jestem Jimmy i muszę mieć duszę! - wrzasnął w niewiadomym kierunku w chwili, kiedy jeden z trębaczy na scenie grał solo. - Tak! - wrzeszczał dalej Jimmy. - Muszę mieć duszę, bracia!

Curtis wślizgnął się na siedzenie obok Jimmiego.

- Z pewnością duszę i może trochę gospel. Ale R&B, jazz, blues i wszystko inne zostało już zagarnięte przez innych ludzi - powiedział Curtis, pożyczając pomysł z wykładu, który wcześniej prowadził dla C.C. po tym, jak kilka nocy wcześniej we dwóch skończyli pisać piosenkę. Obaj spędzili ostatnio sporo wspólnych nocy, pisząc nowe utwory, korzystając z używanego pianina, które Curtis kupił na wyprzedaży z miejscowej szkoły. Zapłacił za nie pieniędzmi z interesu i szybko umieścił w zapchanym, zakurzonym garażu. C.C., który od tygodni namawiał go, by zagrał z nim pisane przez niego utwory, obiecał, że zapłaci za pianino i piosenki skomponowane dla Dreamettes. Curtisowi podobały się w tym chłopcu dwie rzeczy - jego energia i niewinność, które oznaczały, że jest tak głodny jak Curtis. Wystarczyły dwa zdania, by nakłonić C.C. do wyczarowania ponad tuzina oryginalnych utworów pop w ciągu trzech tygodni, kiedy pianino stało w garażu. Cały ten czas Curtis słuchał uważnie, tu zmieniając akord, tam wydłużając nutę, a wszystko, by stworzyć hit dla Jimmiego, którego Curtis desperacko pragnął zdobyć. Mógłby wtedy wydłużyć listę wykreowanych przez siebie talentów. C.C. spijał z ust słowa Curtisa - szanował nie tylko jego talent do biznesu, ale też jego wyraźną miłość do muzyki i to, że starał się otworzyć jego umysł i zrobić z niego kogoś więcej niż tylko autora drugorzędnych piosenek R&B. Chciał być częścią pracy Curtisa - przeczuwał, iż pewnego dnia okaże się, że Curtis tworzy historię. Być może dlatego nie złościł się nawet, kiedy Curtis zmieniał jego muzykę. Zamiast tego słuchał, kiwał głową i pochylał się nad pianinem, a Curtis spacerował w tą i z powrotem, dorzucając własne pomysły, podczas gdy C.C. wygrywał swoje kawałki.

- Musi być jakiś sposób na to, by nasza muzyka trafiła do szerszej widowni - powiedział Curtis, mrużąc oczy i pochylając się w kierunku Jimmiego. - Tylko że tym razem z własnymi wykonawcami, za własne pieniądze.

Poderwał go głos Jimmiego.

- Marty, ten człowiek wciska mi jakieś bzdury.

- Wiem, słońce - odrzekł Marty, naśmiewając się z Curtisa. Jednak głupawy uśmiech zniknął z jego twarzy, kiedy usłyszał śpiew C.C.

- „Chcę Cadillaca, Cadillaca, Cadillaca/ Niech pan na mnie spojrzy, jestem gwiazdą!" - śpiewał nieco głośniej, a Deena, Effie i Lorrell dołączyły się, jak to robiły niezliczoną ilość razy, ćwicząc w domu Effie, kiedy C.C. przygotowywał dla nich nowy materiał na pokaz miejscowych talentów. Po chwili nawet Jimmy przytupywał sobie w rytm chwytliwej melodii.

- Wiem, co chcecie zrobić, kociaki, i zapomnijcie o tym - odezwał się Marty, uderzając pięścią w stół. Stało się dla niego jasne, że Curtis chce mu zwinąć sprzed nosa jego najważniejszą i jedyną gwiazdę, z którą pracował.

- Jimmy Early to nie jakiś śmieć zza rogu, który czeka na swoją pierwszą w życiu randkę. Jest ważnym artystą z podpisanymi kontraktami na płyty.

- Z małą miejscową wytwórnią muzyczną, która nawet nie potrafi przepchnąć jego utworów na listy przebojów - wtrącił gładko Curtis.

- Z tym nic się nie da zrobić - wyjąkał Marty, patrząc na Jimmiego, który nagle zaczął się wszystkiemu uważnie przysłuchiwać.

- Jedno nagranie, człowieku - Curtis potrząsnął głową i zwrócił się do Jimmiego. - Tylko o to cię proszę. Jeden utwór z prostym haczykiem, który każdemu będzie się z czymś kojarzyć. „Spójrz na mój wóz/ jakby mój szofer gwiazdę wiózł" - powiedział melodyjnym głosem.

Marty poderwał się ze swojego miejsca i sięgnął po swój płaszcz i kapelusz. Curtis poczuł zbliżający się rozlew krwi.

- Wiesz, gdzie są wszystkie nowoczesne przeboje? W samochodzie, człowieku! Piosenki, które wprowadzają cię w dobry nastrój, kiedy jedziesz autem.

- No cóż, fani Jimmiego jeżdżą raczej autobusem - syknął przez zęby Marty. - Chodźmy stąd, Jimmy - podsumował, biorąc do ręki płaszcz Jimmiego. Ten wstał, minął Martiego i ruszył w kierunku pianina. Curtis się uśmiechnął. Pokonany Marty zdjął kapelusz i opadł ciężko z powrotem na siedzenie.

- Hej, kochanie, pamiętasz jeszcze tę melodię? - rzucił Jimmy w stronę C.C., pstrykając palcami i śpiewając fragment piosenki, wspierany przez chórek dziewcząt.

- Dobrze. Jedziemy - uśmiechnął się C.C., siadając na stołeczku przed pianinem.

Nie więcej niż dwadzieścia cztery godziny później Jimmy i dziewczęta stali w garażu Curtisa, wciśnięci między czteroosobową kapelę i ścianę pełną reflektorów domowej roboty. Curtis i Wayne, starszy facet, niby sprzedawca u Curtisa, w rzeczywistości pracujący jako asystent, przyniósł skrzynkę na narzędzia, do której powkładali część drobiazgów, by zrobić miejsce na używany magnetofon dwuścieżkowy i niewielką konsolę.

- Brzmi nienajgorzej, tylko trochę skrzypi - ocenił Curtis. - Może bez szaleństwa na początku. I, Jimmy, łagodnie jak w kościele. Ładnie i łagodnie, jak w kościele. Wiem, że masz świetny głos, ale do tej piosenki chciałbym, żebyś zaśpiewał łagodnie.

Curtis kiwnął głową do Wayne'a.

- Wstrzymać pracę! - Wayne zawołał do mechanika pracującego po drugiej stronie garażu, który właśnie malował sprayem felgi świeżo pomalowanego czarnego Cadillaca. Curtis wynajął go specjalnie, żeby zadał szyku.

- Nagranie „Cadillac". Ujęcie dziewiąte - rzucił Wayne. C.C. potrząsnął łańcuchami do opon, aby zaakcentować rytm, i wtedy Jimmy zaczął śpiewać. Dreamettes kołysały się za nim, dodając tu i ówdzie słodkie „oooch" i perliste „Cadillac". Curtis stał za konsolą. Wygładzał dźwięki, przyciszał trąbki i uwypuklał wokale. Włączył przycisk i jego wersja zaczęła wydobywać się z małych głośników. Brzmiała, jakby ktoś ją puszczał w maleńkim radioodbiorniku w samochodzie. Jimmy pokiwał głową i zaczął dalej śpiewać. Dwa wieczory później C.C. i Wayne stali na parkingu A&B Distributors w złotym Cadillacu Curtisa, załadowanym płytami z pierwszym wydaniem utworu „Cadillac". C.C. po prostu tryskał energią, kiedy cała trójka jechała do WAMK, gdzie Curtis umówił się na krótką rozmowę z Elvisem Kelly, znanym miejscowym spikerem radiowym, aby przesłuchał nową płytkę wydaną przez „Rainbow Records". Podejrzewał, że kiedy już Elvis usłyszy ich hit, nie będzie trudno go przekonać, by zagrał utwór na antenie.

- Curtis, czemu jeździmy w kółko tym samochodem, jakbyśmy nie mieli dokąd iść? I na dodatek ten śnieg... - marudziła Effie z tylnego siedzenia Cadillaca, wciśnięta między Deenę i Lorrell. C.C. był zdenerwowany. Curtis nie odpowiadał, tylko podgłośnił radio i jechał dalej. Effie tak marudziła, że nie usłyszeli, jak Elvis zaanonsował ich utwór:

- „Pozwólcie, że wam coś puszczę!" - krzyczał do mikrofonu. - „To coś innego niż Thunder i myślę, że się wam spodoba". W samochodzie trwała cisza, kiedy nagle z głośników popłynął głos Jimmiego, do którego po chwili dołączyły głosy dziewcząt. Omal nie eksplodowały z radości.

- Curtis, jesteśmy w radio! - wołała Effie, rzucając się mu na szyję. Ale właśnie wtedy, muzyka zamilkła.

- Co się stało? - spytała Lorrell, ze zdziwienia otwierając szeroko oczy.

- Stacja dla kolorowych... sygnał jest za słaby - odpowiedział C.C. Kręcił gałką przy radioodbiorniku, ale nie mógł znaleźć radiostacji.

- Curtis, zawróć. Szybko! - rozkazała Effie, popędzając go klepaniem po ramieniu. Samochód skręcił gwałtownie i zrobił spory znak w kształcie litery U na świeżo nagromadzonej warstwie śniegu. Kiedy tylko samochód skierował się z powrotem do miasta piosenka znowu zabrzmiała w głośnikach. Dziewczęta zaczęły śpiewać, chichocząc i wznosząc radosne okrzyki.

Tak wyglądał początek wznoszenia się na wyżyny list przebojów. Ale musieli się jeszcze napocić, żeby to osiągnąć: Curtis, Lorrell, Effie, Deena, C.C. i Wayne stali się marketerami i dystrybutorami utworu „Cadillac", który w ciągu kilku pierwszych tygodni stał się numerem osiem na listach przebojów R&B i dziewięćdziesiąt osiem na listach popowych - na których czarni artyści soul, krzyczący i wirujący w tańcu, zazwyczaj się nie pojawiali. Ich pierwszy i jedyny hit „Cadillac", z dedykacją dla Rainbow Records, został numerem trzydzieści osiem na liście przebojów „Billboard".

Stali się prawdziwymi gwiazdami - nikt nie mógł im niczego zarzucić.

Rozdział 3

W oczach C.C. płonął ogień. Trzęsły mu się nogi, ale nie mógł się zmusić do tego, żeby usiąść, mimo iż Effie delikatnie głaskała go po plecach mówiąc, że ktoś „za to zapłaci". Ale C.C. wiedział lepiej. Biali nigdy nie płacą, kiedy zabierają coś Czarnym, ponieważ już w 1963 roku, nikt nie uważał tego za kradzież. Curtis uciekł się więc do jedynej zemsty, jakiej w tej chwili mógł dokonać - podniósł pierwszą rzecz, którą miał pod ręką i rzucił nią z całej siły w telewizor, w którym oglądali przed chwilą ulubiony program Amerykanów, „American Bandstand". Gniew C.C. skierowany był na gości programu, Dave i Sweethearts, grupę szczupłych blondyneczek, które cieszyły się ostatnio dużym skokiem na listach przebojów oraz wzrostem ogólnej uwagi mediów, szczególnie „Billboard", lecz również radiostacji dla białych. Dave i dziewczęta prezentowali coś, co Dick Clark określał jako „ich cudowne nowe nagranie »Cadillac«". Szklanka rozbiła się w drobny mak na sztywno poruszającym się ciele Dava. Płyn kapał z twarzy Sweethearts i ciekł po ich sukienkach. Na tle cudownego nieba kołysały się, niewzruszone deszczem coca - coli, palmy, które stanowiły część wystroju studia.

- C.C.! - wrzasnęła Effie, podczas gdy Lorrell podeszła do telewizora i go wyłączyła. - Czy masz zamiar porazić prądem nasze tyłki, rzucając napojami w urządzenia elektryczne!

- Niech to szlag, Effie! Ten białas śpiewał moją piosenkę. Moją piosenkę! - krzyczał C.C., wymachując pięściami w powietrzu. - Nie wierzę!

Podbiegł do drzwi i otworzył je na oścież. Wszystkie trzy dziewczęta aż podskoczyły, kiedy nimi trzasnął. Słyszały, jak odpala silnik i rusza z piskiem opon, odjeżdżając w ciemną noc.

Curtis usłyszał, jak C.C. hamuje z piskiem opon na parkingu, ale cały czas patrzył przed siebie, mocno zaciągając się papierosem. Wayne, który przyglądał się siedemnastoletniemu chudeuszowi, jak zatrzaskuje drzwi od samochodu i kieruje swe ciężkie kroki do biura, podniósł się i przysunął do Curtisa. Spojrzenie pełne troski sprawiło, że wokół oczu pojawiło mu się więcej zmarszczek.

- Jak mogli tak zrobić? To moja piosenka, Curtis. Nasza piosenka! - zawołał C.C., wpadając do pomieszczenia i podbiegając do Curtisa, który niewzruszenie patrzył się przed siebie wydmuchując dym w zatęchłe powietrze biura.

- Marty mówi, że tak jest cały czas - odezwał się Wayne, potrząsając głową. - Kiedy już raz wypuści się jakiś hit...

- Ten typ - przerwał Waynowi Curtis - miał nas chronić. Ukradli nasz hit. Nigdy nie przypuszczałbym...

Curtis odwrócił wzrok na wspomnienie imienia „Marty", które poruszało nim do głębi.

- Zapomnijcie o Martim. Teraz muszę sam nad tym pomyśleć - powiedział Curtis, wstając powoli. Jego ciało zdawało się przewyższać C.C. Po chwili ściszył głos i dodał:

- Wszystko jest pod kontrolą.

Właśnie wtedy zadzwonił mu telefon. Curtis złapał słuchawkę, powiedział „tak", a potem tylko słuchał, nie odzywając się ani słowem przez jakąś minutę.

- C.C., idź teraz do domu. Bądź tu z samego rana w garniturze. Mamy dużo pracy.

Lekko zaskoczony, ale zbyt zdenerwowany, by zadawać jakiekolwiek pytania, C.C. powoli podszedł do drzwi, spoglądając kolejno to na Curtisa, to na Wayna, to na podłogę. Może był młody, ale za to na tyle sprytny, by wiedzieć, kiedy ma się zaniknąć i robić to, co mu każą. Uznał Curtisa za swojego mentora. Mimo że doświadczenie dealera samochodowego w przemyśle muzycznym było tak samo małe jak i jego własne, C.C. miał przeczucie, że jeśli będzie się go trzymał, Curtis wymyśli sposób na to, żeby młody autor piosenek otrzymał należne mu uznanie, a potem może coś więcej.

C.C. najpierw zobaczył ogłoszenie. Musiał je zobaczyć, biorąc pod uwagę to, że zajmowało całe okno salonu samochodowego. Napis głosił „Zamknięcie - Wyprzedaż Wszystkiego". Zaparkował na ulicy, wyskoczył z auta i stał przez chwilę, przyglądając się z wyrazem zaskoczenia na twarzy, jak Curtis wręczał młodej parze Afroamerykanów kluczyki do nowiutkiego, kremowego Cadillaca, którego właśnie wyprowadzał dla nich Wayne. Para nieomal podbiegła do samochodu. C.C. przechwycił spojrzenie Wayne'a i spytał gestami: „Co tu się dzieje?". Ten wskazał tylko brodą na Curtisa i podszedł do kolejnego klienta, starszego pana w wytwornym garniturze, bacznie przyglądającego się czerwonemu używanemu samochodowi, który, jak pamiętał C.C., był tuż po naprawach.

Curtis pomachał do C.C. ręką i zaprosił go do biura.

- Dobra, oto twoje zadanie: nie wypuszczaj stąd nikogo, kto przyjdzie oglądać samochód, bez kluczyków w ręce. Rozumiemy się? - spytał Curtis. - Chcę, żeby wszystkie samochody zniknęły stąd w ciągu najbliższych dziesięciu dni.

- A co z twoim interesem? - zaczął C.C.

- Teraz moim interesem będzie muzyka - przerwał mu Curtis. - I nie możemy tworzyć muzyki tutaj, tuż obok głównej siedziby Rainbow Records, jeśli musimy tu stać i przekonywać ludzi do kupowania tych samochodów. Ani mój główny autor tekstów, ani dyrektor muzyczny nie mogą wykonywać swojej pracy w takich warunkach - powiedział, klepiąc C.C. po plecach. - Potrzebuję cię teraz, żebyś oczyścił to składowisko z aut. Do roboty.

Na twarzy C.C. powoli pojawił się uśmiech. O cholera, pomyślał. Przez te wszystkie lata, kiedy pisał swoje piosenki, cały czas słał modlitwy do nieba, aby ktoś się na nich poznał, ale nigdy nie pomyślał, że jego prośby zostaną wysłuchane i że oprócz Rewii Talentów na Motor City i okazyjnych występów na weselach czy studniówkach, szersza publiczność pozna jego muzykę. A jednak, w ciągu zaledwie kilku miesięcy Curtis zmienił jego życie, wprowadzając skomponowaną przez niego muzykę do radio - nie tylko dlatego, że podobały mu się utwory C.C., ale dlatego, że miał prawdziwą pasję do muzyki, która go inspirowała. Godzinami przesiadywali przy pianinie, przestawiając nuty i deliberując nad tekstami, kłócąc się, kto był lepszy, Billie Holiday (ulubieniec Curtisa) czy Sarah Vaughn (idol C.C.). Nie znał żadnego człowieka tak ceniącego muzykę, ani nikogo innego, kto zauważyłby talent C.C. i zechciałby go przedstawić szerszemu gronu. Nikogo. I czuł podświadomie, że Curtis ma jakieś większe plany odnośnie jego osoby i muzyki, którą tworzy.

C.C. pokiwał potakująco głową swojemu nowemu szefowi, klasnął w dłonie i wyszedł na zewnątrz. Spostrzegł parę oglądającą przepiękny zielony samochód, który zawsze podziwiała Effie, ilekroć przychodziła do salonu Curtisa.

- Czyż nie jest piękny? - spytał, podchodząc do nich. - Mogę państwu zaproponować naprawdę okazyjną cenę za ten samochód.

Sprzedali wszystko w zaledwie siedem dni. Kiedy tylko ostatnie auto zniknęło za rogiem, Curtis postawił nowy neonowy znak, który głosił „Rainbow Records - Nowoczesne Brzmienie". Stanął w drzwiach z papierosem przyklejonym do dolnej wargi.

- C.C. podejdź do pianina i zagraj tę piosenkę, nad którą pracowałeś ostatnio - tę, jak ona szła? „Wkraczam, wkraczam, wkraczam na złą stronę" - zaintonował. - Mam na dzisiaj jeszcze kilka spraw do załatwienia, ale chcę, żeby Jimmy i dziewczyny przyszli tu jutro rano. Musimy to nagrać. Jeśli coś jeszcze trzeba zmienić w utworze, trzeba to zrobić teraz - dodał, biorąc walizkę i podchodząc do biurka, przy którym siedział Wayne.

- Wayne, pomóż mi to policzyć - powiedział, stawiając walizkę na podłodze. Otworzył ją. Była pełna pieniędzy. C.C. aż wstrzymał oddech, żeby nie wydać z siebie głośnego westchnienia. Wydawało mu się, że to pieniądze do zabawy. Było ich tam tyle... Starał się na nie nie patrzeć tak intensywnie, ale nie mógł oderwać wzroku. Curtis uśmiechnął się lekko ironicznie.

- No chodź, walnij mnie w łeb i weź sobie wszystko, chłopcze. Minęły ponad dwie godziny, zanim Curtis z Waynem policzyli, posegregowali i popakowali pieniądze w pliki, owijając je gumkami. Curtis kilka razy podszedł do pianina i zmieniał odrobinę tekst i kilka akordów w ich nowej piosence, ale wydawał się dość zadowolony z ostatecznego produktu, jeszcze zanim skończyli pakować pieniądze z powrotem do walizki.

- Chodź, przejedziemy się - rzucił do C.C., kierując się do wyjścia. - Wayne, zanikniesz za mnie, ok.?

- Jasne, szefie - Wayne i C.C. odpowiedzieli równocześnie. C.C. nie miał konta w banku, więc nie był stuprocentowo pewien, ale wydawało mu się, że banki zamykano po południu, więc nie mógł zrozumieć dokąd udają się o tej porze z taką furą pieniędzy w bagażniku. Curtis nie pomagał mu w domysłach, po prostu jechał w ciszy, mijając liczne instytucje finansowe i obdarte budynki ubogich dzielnic, co sprawiało, że czuł się trochę niepewnie. Coś było nie w porządku. Mimo że dziwne uczucie w jego brzuchu kazało mu siedzieć cicho, C.C. nie mógł się powstrzymać i spytał:

- Więc dokąd jedziemy, szefie?

- Jedziemy zająć się interesami - odpowiedział prosto Curtis.

- Wiem, szefie, ale wieziemy ze sobą walizkę pełną pieniędzy i już ponad kilka minut jedziemy jakimiś podejrzanymi ulicami i...

- Posłuchaj młodzieńcze, jest kilka rzeczy, których będziesz się musiał nauczyć o tym interesie. Chętnie ci w tym pomogę, ale zamiast gadać będziesz musiał się przyglądać i obserwować, dobrze?

- Rozumiem szefie, ale...

- Ale chcesz poznać plan gry, tak? - Curtis zerknął na C.C.

- To znaczy, czuję, że jestem częścią czegoś ważnego. I chcę się od ciebie uczyć, Curtis. Jesteś biznesmenem, który odnosi sukcesy i chcę się od ciebie tego nauczyć.

- Chcesz się uczyć, co? - powtórzył Curtis z ironią.

- Tak jest - odpowiedział z siłą C.C.

- No to naucz się tego - odezwał się po chwili Curtis. - Jedziemy do moich przyjaciół, którzy pomogą nam wypromować nowy singiel do radio. Ale to nie jest byle jaka radiostacja, młodzieńcze. Ja mówię o nich radiostacje dla białych. Nadają na cały kraj - wyjaśnił w końcu Curtis. - Mają znajomości w miastach, których nigdy jeszcze nie widzieliśmy, w ważnych miastach - w Atlancie, Nowym Jorku, L.A., Dallas, Miami. I nie mówię tu o powiązaniach z czarnymi prezenterami muzyki. Chodzi mi o powiązania z ludźmi, którzy pomagają innym wejść na rynek, na mapę „American Bandstand" - skończył i zaparkował samochód na tyłach jakiegoś industrialnego magazynu. Światła były przyćmione, cała okolica opustoszała. C.C. nie wiedział, gdzie do cholery jest. Curtis zgasił silnik, sięgnął do kieszeni marynarki i wyciągnął nowiutki studolarowy banknot.

- Idziemy - powiedział, wysiadając z samochodu i idąc do bagażnika.

Banknot okazał się naprawdę przydatny już przy tylnym wejściu tego magazynu, gdzie wartował krzepki ochroniarz w świetnie uszytym garniturze. C.C. nie spodobał się jego wygląd. Facet go po prostu denerwował - nie tylko dlatego, że wyglądał na podejrzanego typa, ale ponieważ wyglądał na białego podejrzanego typa, najgorszy rodzaj człowieka, jaki można spotkać wśród ciemnych ulic rasistowskiego Detroit. C.C. starał się mocno wyprostować, żeby wyglądać na potężnego faceta, który się nie boi, ale mimo starań był nadal niższy od Curtisa. Ochroniarz chwycił banknot, złożył go na pół i wsunął do kieszeni. Otworzył drzwi do windy towarowej, zapraszając Curtisa i C.C. do środka. Zjechali i wysiedli na podmokłą podłogę pustego magazynu, jeśli nie liczyć kilku biurek, długiego stołu i kolejnego białego, podejrzanego typa z siwymi włosami i brzuchem, który niemal wypływał spod ciasnej koszuli. Curtis podsunął mężczyźnie walizkę.

- Kto to, do cholery? - spytał mężczyzna, wskazując na C.C.

- Kto, on? - zapytał Curtis. - To C.C., pisze dla nas hity.

- Yhy. Miło... Miło pana poznać - wyjąkał C.C., wyciągając dłoń.

Mężczyzna zignorował go i zamiast podać mu rękę otworzył walizkę, zajrzał do środka i pokiwał głową. .

- Wyjeżdżam za trzy dni - powiedział. - Czy do tej pory będziesz miał wszystko, czego mi potrzeba?

- Bez problemu - zapewnił Curtis.

- Więc do zobaczenia - powiedział mężczyzna.

C.C. przyniósł pudła z singlem Dreamettes Nickiemu Cassaro, który, jak C.C. się później dowiedział, dostarczył ich nowy utwór wszystkim swoim „kumplom" w różnych miastach kraju, z jednym lub dwoma banknotami z walizki Curtisa w podzięce, jako niewielki dowód uznania, jak powiedział Cassaro, aby utwór Jimmiego pojawił się w ich programach radiowych. C.C. nie zastanawiał się nad tym zbytnio. Oczywiście, Nicky i jego zausznicy denerwowali go, ale doszedł do wniosku, że to standardowa procedura, jeśli chce się, żeby muzyka dostała się w odpowiednie ręce. A przynajmniej tak powiedział mu Curtis i C.C. w to uwierzył.

W końcu spikerzy radiowi wyrażali swoją wdzięczność w taki sposób, że niecały miesiąc później nawet niełatwo wzruszający się Curtis był poruszony.

- Numer piętnaście, na popowej liście przebojów! - wrzeszczał, wpadając do Rainbow Records i wymachując nad głową „Billboardem". - Idziemy jak burza!

C.C., który właśnie zajmował się ćwiczeniem czternastoosobowej grupy tancerek do nowego występu Jimmiego, zamarł w półobrocie, kiedy zdał sobie sprawę z tego, co właśnie powiedział Curtis.

- Numer piętnaście? - powtórzył, podbiegając do Curtisa i wyrywając mu z ręki „Billboard". - Gdzie to jest? Na której stronie?

- Na jedenastej - odpowiedział Curtis, wyłączając utwór „Wkraczając na złą stronę" płynący z używanych głośników, które C.C. pożyczył dla studio, by mogli ćwiczyć.

C.C. pospiesznie przerzucał kartki, z trudem powstrzymując podniecenie. I znalazł, ich nowa piosenka, wciśnięta na listę Gorąca Setka tuż za „Wildwood Days" Bobbiego Rydella i „Wipe Out" Surfaris. Obok tytułu jego piosenki widniało nazwisko Jimmiego i w nawiasie dodane było nazwisko C.C. i Curtisa. Na ten widok pod C.C. ugięły się nogi. Jednak Curtis przerwał jego zachwyt.

- Teraz słuchaj, C.C., musimy kuć żelazo póki gorące - mówił chodząc w tę i z powrotem. - Skontaktowałem się już z kilkoma osobami i zorganizowałem Jimmiemu występ w Apollo. Dwudziestego trzeciego czerwca. Wyjeżdżamy wszyscy w przyszły piątek - w ten sposób będziemy mieć cały tydzień na przećwiczenie naszych numerów na scenie, próby i przygotowanie całej reszty...

- Dwudziesty trzeci czerwca? - spytał C.C. i mina mu zrzedła.

- Cholera...

- Co jest? - zirytował się Curtis, zły, że C.C. nie wykazuje właściwej ekscytacji, słysząc jego najważniejszą wiadomość. Apollo był w końcu klejnotem w koronie wszystkich hal koncertowych - Nowy Jork, gdzie wszyscy bohaterowie muzyczni odnajdowali swoje przeznaczenie i zyskiwali sławę. Billie, Sarah, Ella, Little Anthony, Chuck Berry, Ray Charles - wszyscy oni tańczyli na tamtej scenie i śpiewali, starając się, by ich głosy rozkręciły publiczność wypełniającą salę. A teraz Curtisowi udało się zdobyć to miejsce dla Jimmiego, który będzie śpiewać piosenki C.C. A ten czarnuch jeszcze miał jakieś wątpliwości?

- Nic - odpowiedział C.C., orientując się, że popełnił gafę.

- Naprawdę nic. Po prostu dwudziestego trzeciego czerwca wybierałem się z kilkoma kolesiami z grupy na marsz do Cobo Hall.

- Marsz? - powtórzył Curtis ze szczerym zdziwieniem. - Czy chodzeniem po ulicy zarobisz pieniądze?

- No, nie, ale... - zaczął się jąkać C.C. - Ale myślę, że wszyscy powinniśmy uważać na to, żeby Człowiek trzymał się od nas z dala, kiedy my próbujemy jakoś poukładać sobie życie. To znaczy, Martin Luther King młodszy ma zamiar przemaszerować przed Cobo Hall. To będzie część historii.

- Posłuchaj, Człowiek będzie zbyt zajęty tańczeniem w rytm twojej muzyki, żeby mu się chciało dobierać do twojego tyłka - odparł Curtis. - Jeśli chcesz, by zapamiętała cię historia, pisz dalej świetne piosenki. Ludzie nigdy nie zapomną dobrej piosenki. Po prostu wróć do prób i wymyśl świetny układ, na jaki ta piosenka, twoja piosenka, zasługuje - mówiąc to, włączył adapter i położył igłę na czarnym krążku.

C.C. powoli odwrócił się do tancerek, które ustawiły się za nim w odpowiednich pozycjach, ich ciała odbijały się w lustrach poustawianych wzdłuż ściany. Nie zgadzał się z Curtisem, który twierdził, że wygra tę walkę przy pomocy kilku hitów. Wierzył, że ktoś musi walczyć na ulicach, i że na linii frontu byłoby o wiele więcej chętnych, gdyby miała nadejść prawdziwa zmiana. Ale C.C. wiedział też coś jeszcze: miał do wykonania zadanie, miał poczynić przygotowania do wielkiego przełomu i jeśli oznaczało to nieobecność na marszu Dr. Kinga, to była to ofiara, którą musiał złożyć. C.C. rzucił więc „Billborad" na metalowy stół i jeszcze raz uważnie mu się przyjrzał. Gdyby miał kilka minut, żeby przejrzeć czasopismo, zauważyłby artykuł ze strony trzeciej, o napaściach na managerów radiostacji w Atlancie, Dallas i Miami - chodziło o pobicia. Policja spekulowała, że mogło chodzić o łapówki, aby uznać jakąś płytę za najlepszą płytę w kraju. Nie mieli jednak żadnych podejrzanych, którzy byliby odpowiedzialni za tę falę przemocy. Ale dla Curtisa sprawa była jasna. Byłaby też przejrzyście jasna dla C.C.

- Pięć, sześć, siedem, osiem - zawołał C.C., podskoczył w lewo, obrócił się i wygiął biodra w przód. Tancerki naśladowały jego kroki. C.C. pilnował, by trzymały rytm.

Nie trzeba dodawać, że C.C. nie myślał o żadnym Martinie Lutherze Kingu Juniorze, ani o jego wielkim dniu czy Historycznym Zjeździe w Detroit, kiedy stał za kulisami w Apollo, a grzmiący ze znudzenia nowojorczycy traktowali Jimmiego, Dreamettes i jego świtę jak nieistotną grupkę tępych wieśniaków, którzy nie zasłużyli na tę legendarną scenę. Nawet ochroniarz stojący przy drzwiach, któremu najprawdopodobniej powiedziano, że występować będzie zespół z utworem numer jeden w kraju, powitał ich spojrzeniem mówiącym: „Kim jesteście i czego tu chcecie?", kiedy Curtis podał mu rękę i zaczął przedstawiać Jimmiego. Letnie przyjęcie pozostałych gwiazd przez publiczność, która słynęła z tego, że wygwizdałaby nawet własne matki, gdyby im się nie spodobała ich muzyka, sprawiło, że wszyscy, nawet Jimmy, byli ogromnie zdenerwowani.

- Jesteś pewien, że tancerki znają dobrze kroki? - dopytywał się Jimmy, kiedy Marty przebiegał szybko przez jego przebieralnię. - Bo one naprawdę muszą cały czas tańczyć równo, cały czas. Koniecznie.

Marty, starał się wciąż utrzymać resztki bezustannie malejącej kontroli nad Jimmim poprzez odwoływanie się do jego ego. Znowu wykonał kolejną próbę pomniejszenia tego, co dla nich uczynił Curtis i C.C.

- Wiesz, bracie, zastanów się, czy to ma sens, bo ja nie zostawiłbym ciebie i twojego występu na pastwę grupce amatorów - odpowiedział mu. - Jedno potknięcie z ich strony, a twój tyłek zostanie wystawiony na kopniaki - Marty nie zdawał sobie sprawy, że stoi za nim Curtis.

- Nie martwcie się o tancerki - uspokoił Curtis, pociągając papierosa. - C.C., tancerki i dziewczyny, wszyscy gotowi są do wyjścia na scenę i pokazania w Apollo, że Jimmy „Thunder" Early to prawdziwy artysta.

Effie, Lorrell i Deena miotały się po przebieralni otoczone grupką fryzjerek i wizażystek z grzebieniami i gąbkami do różu w pogotowiu.

- O Boże, widziałyście ten tłum ludzi? - spytała Effie z podnieceniem w głosie. - Nie widziałam tak ubranego tłumu od Wielkanocy.

- No tak, ale nie zachowują się, jak ludzie w kościele - rzuciła Lorrell. - Czy widziałyście, jak wygwizdali poprzednią grupę?

- Tak właśnie mają się zachowywać - wtrącił Curtis. - To pokaz talentów. Wszyscy jesteście w pewnym sensie mięsem armatnim, ale też rozgrzewką. Pamiętajcie, że występujecie przed główną gwiazdą. Nie zapominajcie o tym.

- Dajcie czadu. Nie mamy zamiaru spędzić tu całej nocy! - konferansjer wydzierał się na nich, waląc pięścią w drzwi, jakby chciał się przez nie przebić.

Jimmy spojrzał na C.C. i Curtisa, potem na dziewczyny, resztę zespołu i w końcu na Martiego.

- Wiecie wszyscy, że Jimmy się nie modli, ale kusi mnie, żeby zanieść dziś do nieba jakąś litanię - powiedział i ruszył na scenę.

- Panie i panowie! Powitajmy na legendarnej scenie Apollo Jimmiego Early i Dreamettes z ich hitem, który znacie z list przebojów „Steppin' to the Bad Side" - ogłosił konferansjer i zszedł ze sceny. Ciężkie purpurowe zasłony rozsunęły się, odsłaniając tancerzy. Dreamettes wbiegły na scenę tuż po nich, ruszając się z pasją, by przyciągnąć uwagę widowni. Publiczność zaczęła klaskać i niemal wybuchła, kiedy Jimmy wskoczył na scenę.

- „Chyba wkroczyłem na złą stronę" - śpiewał.

Curtis obserwował wszystko zza kulis. Podłoga dudniła w rytm muzyki. „Udało się", pomyślał, a jego serce wypełniło się dumą. Było jasne, że coś mu się udało, i że teraz wszystko miało się zmienić dla niego, dziewcząt, Jimmiego, dla C.C. i dla całego przemysłu muzycznego. Miał przejść do historii jako architekt nowej ery czarnych muzyków. To ja sprawiłem, że to się wydarzyło.

Marty obserwował wszystko niewzruszenie. Wiedział, co się dzieje. Ten występ miał być końcem jego pracy z Jimmim.

Główna taśma przechodziła powoli przez szpulę, a maszyna zapisująca sygnał audio wdzierała się na płytę. Jak nóż w miękkim maśle, wycinała rowki w obracającej się płycie z acetylowego lakieru, podczas gdy głos Martina Luthera Kinga juniora wypełniał pomieszczenie.

- Silnik jest już gotowy, jedziemy autostradą wolności w kierunku miasta równości... - powiedział King, podczas gdy miękki kawałek gorącego winylu opadał na tłoczarkę, która kształtowała płytę i wyciskała na niej etykietę: „Dr. Martin Luther King, junior, 1963, Zjazd Wolności w Detroit, Cobo Hall". - I nie możemy teraz pozwolić sobie na przystanek, ponieważ nasza nacja ma spotkanie z przeznaczeniem! Musimy przeć do przodu! - dźwięczał głos Kinga.

Trzymając album Kinga w ręce, Effie szła do garażu Rainbow Records, który był pełen ruchu jak mrowisko.

- Zrobiłam ciasto brzoskwiniowe, Effie! - zawołała do niej ciotka Ethel z kuchni, ale Effie już wyruszyła z misją, więc minęła ciotkę i wpadła jak burza do biura Curtisa, gdzie ten puszczał album Kinga swoim siostrom: Rhondzie i Janice.

- Curtis! - zawołała.

Spojrzał na nią i przechylił głowę.

- Effie, znasz moje sios... - zaczął.

- Powiedz mi jedną rzecz - Effie przerwała mu w połowie zdania. - Czy uważasz, że w porządku jest promować amatorszczyznę zamiast profesjonalizmu?

Curtis podniósł igłę z adaptera, a Rhonda i Janice spojrzały na siebie, podczas gdy Effie nadal atakowała ich brata.

- Nie jestem pewien, czy wiem, o co ci chodzi - zaczął.

- Chodzi o sprawiedliwość, Curtis. Chodzi o ludzi i ich obowiązki. Czyż nie to ciągle mi powtarzasz? „Ustaw się w kolejce, Effie. Czekaj aż na ciebie przyjdzie kolej" - powiedziała ironicznie.

- No tak, chyba... - Curtis chciał jej jakoś sensownie odpowiedzieć, orientując się w końcu, o co w tym wszystkim chodzi. Effie zaczęła ostatnio do niego uderzać, żądając, by jako jej manager/coś w stylu chłopaka - Curtis i Effie szczęśliwi z powodu ich triumfalnego przyjęcia w Harlemie stworzyli coś w rodzaju związku, wracając z Apollo do Detroit - dał jej partię solo.

- Tylko jedną piosenkę - prosiła za każdym razem, kiedy złapała go w jakimś kącie, a ostatnio nawet przy pozostałych dziewczętach. Curtis nie miał ochoty na ponowną taką dyskusję.

- To dlaczego tu jestem na jakiejś stronie B na singlu, kiedy taki amator, Martin Luther King junior, ma cały swój pieprzony album - zapytała wojowniczo.

Zastanawiając się, jak odpowiedzieć Effie nie doprowadzając jej do szału, odwrócił się z błagalnym spojrzeniem w oczach do sióstr.

- Czy on chociaż potrafi śpiewać? - spytała Effie z rękami na biodrach.

Chwilkę później wszystkie trzy dziewczyny razem z Effie wybuchły śmiechem, dając Curtisowi do zrozumienia, że dał się złapać. Effie pochyliła się nad nim i objęła go.

- Świetny z ciebie człowiek, Curtis - powiedziała słodko. - Czyż wasz brat nie jest wspaniałym człowiekiem?

Curtis przechylił się i delikatnie pocałował Effie, jasno pokazując publiczności, że ich związek rzeczywiście się rozwijał. W co dokładnie się rozwijał, nadal jednak podlegało dyskusji. Effie sądziła, że zmierzali ku oficjalnemu związkowi. Curtis nie należał do tych, którzy uciekają z podwiniętym ogonem, uważał, że będzie łatwiej, jak zajmie Effie, podczas gdy on będzie pracował nad marką. W najbliższym czasie miał zająć się seksownością i artyzmem Jimmiego. Mimo że Effie nie krępowało zbytnio kręcenie tyłkiem, Curtis nie uważał, że miała to, co mogłoby wzbudzić wielką sensację. W jej głosie za bardzo słychać było kościół, a na jej ciele było za dużo mięsa, stwierdził. Poza tym dość szybko zrozumiał, że o wiele łatwiej byłoby mu sprawić, żeby Effie myślała, że jest jej mężczyzną, niż wyjaśnić jej, że nie będzie następnym talentem Rainbow Records.

- Hej, maleńka, może poszukasz C.C. i popracujesz z nim nad tą piosenką, którą zaczął pisać? - zaproponował. - Ja teraz muszę wyjść i zobaczyć, jak idzie Waynowi z szukaniem dla mnie nowej sekretarki.

- Nie szukajcie za bardzo - powiedziała Effie, pochylając się po kolejnego buziaka zanim poszła do studio nagrań.

Curtis podniósł się z krzesła i skierował do biura, które było tak pełne różnych ludzi związanych z muzyką, że aż wylewali się oni na parking. Zaczęli się tłoczyć wokół Curtisa, kiedy tylko zorientowali się, kim jest.

- Ojej - powiedział Curtis, cofając się i szukając wzrokiem Wayne'a, którego właśnie karmiono historyjkami o ciężkim życiu pełnym pecha. Liczni, uważający się za obiecujących artystów, ludzie starali się go przekonać, że to właśnie oni zasłużyli na współpracę z Rainbow Records. Curtis podniósł ręce, prosząc tłum o spokój.

- Obiecuję, że skontaktujemy się z każdym z was, ale teraz potrzebny mi ktoś, kto potrafi odbierać telefony - przemówił Curtis. - Czy jest tu ktoś, kto ma jakieś doświadczenie jako sekretarka?

Przez tłum przepchnęła się młoda kobieta z migdałowymi oczami o barwie takiej samej jak jej jasnobrązowa skóra.

- Ja mogę to robić - powiedziała pewnym głosem.

Curtis zerknął na jej palce, ozdobione syntetycznymi kilkucentymetrowymi paznokciami. Jak miałaby sobie poradzić z pisaniem na maszynie listów czy kontraktów z czymś takim? Curtis podniósł do góry brew, a ona zaczęła kolejno odrywać sztuczne paznokcie.

- No dobrze, dobrze, praca jest twoja - obiecał Curtis. - Wayne? Pokaż pani... hmm, jak się nazywasz?

- Michelle Morris - zapiszczała.

- Dobrze, pani Morris - zaśmiał się Curtis. - Proszę ze mną - powiedział do niej i zwrócił się do tłumu:

- Dziękuję wszystkim za to, że tu wpadli. Wayne będzie tu z wami. Skontaktuje się z każdym z was z osobna. Rainbow Records wita was nowym brzmieniem!

Curtis wetknął głowę do studia nagrań, gdzie C.C. grał na pianinie, a jego siostra wyśpiewywała piosenkę napisaną dla niej przez młodszego brata. Kiedy ujrzała Curtisa dodała trochę więcej emocji, śpiewając: „Jesteś silny i mądry/ Weź moje serce/ a ja oddam ci siebie", i patrząc mu prosto w oczy. Kiedy kontynuowała, na jego twarzy pojawił się szeroki uśmiech. Zaśmiał się delikatnie.

- Hmm, nie chciałbym przerywać, a szczególnie tego, ale C.C., mój drogi, jesteś mi potrzebny w biurze - spojrzał na Effie i dodał.

- Zaraz go tu sprowadzę z powrotem, kochanie.

C.C. i Michelle ruszyli za Curtisem do salonu, gdzie siedziały Rhonda i Janice, szyjąc suknie za parawanem oddzielającym przebieralnię od sali konferencyjnej, w której Deena ciężko pracowała, starając się wcisnąć w nowy srebrny kostium.

- W porządku - powiedział Curtis. Potrzebna mi wasza opinia w pewnej kwestii. Wybieram zdjęcie na okładkę i chciałbym, żebyście mi powiedzieli, który album wybralibyście w sklepie z płytami.

C.C. i Michelle pochylili się od razu nad projektami, ale Curtis je przed nimi schował.

- Ale - dodał - nie w zwykłym sklepie z sąsiedztwa. Mówię o takim sklepie dla białych - i dopiero wtedy pokazał im projekty okładek. Na jednej stał Jimmy pochylający się nad mikrofonem, a za nim dziewczęta podziwiające piosenkarza. Na drugim było zdjęcie mężczyzny i trzech kobiet w sylwetce człowieka, ich twarze i ubrania były tak ciemne, że wyglądali niemal jak cienie. Trzecia próbka przedstawiała rysunek zabawnego faceta i trzech lasek nieokreślonej rasy. Michelle pokiwała nad nią z aprobatą. Curtis już chciał spytać C.C. o jego zdanie, kiedy zza parawanu wyszła Deena, w długiej rozkloszowanej od kolan srebrnej sukni - jej patykowate ciało zaokrągliło się od licznych poduszek, które Rhonda wszyła na prośbę Curtisa. Curtis przyglądał się z zaskoczeniem, jak pięknie Deena wygląda. Nawet kiedy obracała się przed lustrem wpatrywał się w nią, aż przechwyciła jego spojrzenie. Odwróciła się do niego przodem, by mógł podziwiać ją w pełnej krasie.

C.C., który cały czas patrzył na projekty okładek, nie dostrzegł tego mini pokazu mody, ale Rhonda i Janice widziały wszystko i wymieniły znaczące spojrzenia. Słyszały dochodzący z korytarza głos śpiewającej Effie, jeszcze zanim weszła do pomieszczenia śpiewając, jakby tylko dla Curtisa, „Jestem tu, kiedy mnie wzywasz/ masz ode mnie wszystko/ całą moją pewność siebie/ jesteś moim ideałem/ i kocham cię, o tak."

- No dobra - odezwała się Janice. - Lepiej śpiewaj tę piosenkę.

- To C.C. ją dla mnie napisał - odpowiedziała Effie, biorąc Curtisa za rękę.

- Co o tym sądzisz, Curtis? - spytał C.C., podnosząc w końcu wzrok znad okładek.

- Niezłe, ale trochę za delikatne - odrzekł Curtis. - Chcemy delikatne, ale nie aż tak.

C.C. był ogromnie zdziwiony, że Curtis tak szybko i szorstko odrzucił kawałek, nad którym tak długo pracował. Usiadł ciężko na krześle pokonany. Wciąż jeszcze nie był gotów na kłótnie z Curtisem, a tym bardziej nie przy tak dużej widowni. Może, pomyślał, zajmie się tym następnym razem, kiedy będą w studio tylko we dwóch. Może.

- Dobrze... - odezwała się Effie. - Ale jeśli to poprawimy, będzie na występie, prawda?

- Najpierw zajmiemy się tym, co ważne. Trzeba zarezerwować Jimmiemu miejsce w Miami, nawet jeśli miałoby to oznaczać wykupienie całego hotelu na własność - odpowiedział Curtis, starając się zmienić temat.

- Ale, Curtis, obiecałeś mi, że nie będę całe moje życie śpiewać w chórze.

- Oczywiście, kochanie. Czy myślisz, że pozwolę zmarnować tak wspaniały głos? - zareagował, starając się nie patrzeć Effie w oczy. Jego wzrok spotkał się ze wzrokiem Deeny. Uśmiechnęła się i schowała za parawan.

Kątem oka dostrzegając ruch, Curtis wyjrzał przez okno i zobaczył Martiego, jak wysiada z samochodu trzaskając drzwiami.

- Effie, będziesz musiała mi zaufać - powiedział, mimo że cała jego uwaga skupiona była na Martim.

- Czy możemy o tym porozmawiać wieczorem? - poprosiła Effie.

- Jasne. Wieczorem - odparł Curtis idąc do drzwi.

- O rany, prawdziwy z ciebie wąż! - syknął Marty, podchodząc do niego. - Tani, podrzędny oszust drugiej kategorii, kuglarz z rogu ulic! - wrzeszczał.

- Marty, nie wiem, o co ci chodzi, ale może porozmawiamy u mnie w biurze...

- Nie ma mnie raptem tydzień, a ty, za moimi plecami, odwołujesz daty? - przerwał Curtisowi. - Spędziłem sześć miesięcy, ustalając Jimmiemu tę trasę!

- Jimmy jest teraz zbyt popularny na takie podejrzane, zapyziałe miejsca. Myślę, że uda mi się zorganizować mu koncerty w Paradise na Miami Beach - powiedział Curtis, zachowując zimną krew.

- Miami? - powtórzył Marty z niedowierzaniem. - Naprawdę tam jedziesz, czubie! Nie da się tam zorganizować nawet występów Sammiego Davisa juniora. To miejsce jest tak białe, że nasi nie mogą tam nawet być parkingowymi.

- Po prostu udało mi się załatwić dla niego przesłuchanie - wyjaśnił Curtis.

Marty był zszokowany tą wiadomością.

- Fuksiarz, szczęście oszusta - powiedział w końcu z pogardą.

- A Miami to dopiero początek - dodał Curtis, ignorując zniewagę. - Nie widzę powodu, dla którego Jimmy miałby nie zagrać w Copa, Americana czy „American Bandstand."

- Za długo zajmuję się tym biznesem, żeby słuchać jakiegoś napaleńca gadającego bzdury - rzucił Marty i włożył kapelusz.

- To nie bzdury, to zmiana - odpowiedział Curtis. - Mówię o zmianach. Rozejrzyj się dookoła, człowieku. Nadszedł już czas! Ale Jimmiemu potrzebna jest nowa otoczka. Coś z większą klasą, bardziej chwytliwy dźwięk.

- Taki, który będzie lepiej pasował białej publiczności? - spytał pogardliwie Marty.

- Taki, który postawi go tam, gdzie powinien się znaleźć i da mu pieniądze, na jakie zasłużył - zareagował Curtis, odrobinę podnosząc głos. - Jimmy jest teraz na listach przebojów. Jest rozchwytywany. Możemy wiele dla niego zrobić.

- My? My nic nie musimy dla niego robić! - wrzasnął Marty. - Jimmy jest mój. Więc lepiej się wycofaj Curtis. Jimmy jest mój.

Żaden z nich nie zauważył Jimmiego, który podszedł z tyłu do Martiego.

- Jimmy - odezwał się - nie należy do nikogo. Marty obrócił się.

- Bronisz tego sprzedawcy samochodów, Jimmy? - zapienił się. - Nie widzisz, że cię wykorzystuje?

- Nikt nie wykorzystuje Jimmiego! Nikt! - powiedział z naciskiem Jimmy.

- Myślisz, że do kogo mówisz, mój drogi? - prawie wyszeptał Marty. - To ja, Marty. Ten, który zaopiekował się tobą, kiedy miałeś dziesięć lat i śpiewałeś na ulicy za marne grosze.

- Tak, Marty - odparł Jimmy. - Teraz są już inne czasy. I Jimmy jest inny.

Marty potrząsnął głową i obrócił się na pięcie, aby spojrzeć Curtisowi w twarz.

- Chcesz go, bracie? Masz go. Ja mam już dość - powiedział i minął Jimmiego, kierując się w stronę samochodu.

- Ale posłuchaj... - zaczął Jimmy.

- Nie można mieć wszystkiego, mój drogi! - krzyknął za siebie Marty.

- Proszę Marty, nie chcę, żebyś tak odszedł - uspokajał Jimmy.

- Kocham cię Jimmy, ale nie można mieć wszystkiego! - jeszcze raz krzyknął przez ramię Marty.

- Wracamy do pracy - powiedział Curtis. Ale obaj patrzyli jeszcze przez chwilę, jak Marty zakłada kapelusz i wsiada do swojego Plymoutha. Jimmy, który przyjaźnił się z Martim od lat, był zrozpaczony.

Rozdział 4

Stooooo laaaaat! - śpiewali Jimmy, Effie i Deena, kiedy Lorrell stała nad ciastem z jej imieniem i wielką różową osiemnastką wypisaną na lukrze. Uśmiechając się szeroko, czekała z niecierpliwością czterolatka, żeby zatopić palec w grubej warstwie masy, klaskała w dłonie i piszczała, aż w końcu zdmuchnęła świeczki przy głośnym aplauzie ze strony przyjaciół.

- A pomyślałaś życzenie, złotko? - spytał przebiegle Jimmy.

- No jasne - odpowiedziała Lorrell, a jej uśmiech zdradził włochate myśli, jakie ją nawiedzały od czasu występów w Miami Beach. Nie mogła zapomnieć o Jimmim ani na chwilę. A w szczególności, nie mogła zapomnieć o tym, co Jimmy wyszeptał jej do ucha, kiedy wyjeżdżali z Detroit.

- Jesteś teraz malutka, ale jak skończysz osiemnaście lat będziesz cała należeć do Jimmiego - powiedział, kiedy się do niego przytulała.

- Będziesz już całkiem dorosła i gotowa dla Jimmiego, prawda? Ja mogę naprawdę długo poczekać. Jestem cierpliwy. Jimmy potrafi czekać.

- Co, całe trzy dni, nie? - zaśmiała się.

- Cholera, to dla mnie strasznie długo, ale na szczęście dla ciebie jestem cierpliwy. Tylko nie każ mi czekać zbyt długo, słyszysz?

A teraz stali razem w trzypiętrowej kamienicy pani Barbary, która sprytnie przemieniła ją w luksusowy hotel dla Murzynów i odgrodziła od hotelu dla białych przy plaży. Czekali na swoją kolej do występów. Jimmy cały dzień mruczał jej „Sto lat", robiąc wiele szumu wokół tego, że Lorrell stała się kobietą. Wiedziała dokładnie, co to dla niego znaczyło, ale teraz, nie była już taka pewna, czy chce oddać swoje dziewictwo żonatemu piosenkarzowi, któremu było tak ciężko z powodu oddalenia od żony i odrzucenia przez nastoletnią przyjaciółkę, że otwarcie chwalił się tym, iż regularnie uprawiał seks ze swoimi fankami. Lorrell zagroziła, że kiedyś to nagłośni, ale Effie - niespodziewany adwokat Jimmiego - zaczęła go bronić.

- Słuchaj, Jimmy jest dorosłym mężczyzną, a dorośli mężczyźni mają swoje potrzeby. A kiedy mężczyzna taki jak Jimmy czegoś potrzebuje, dostaje to. To nie ma nic wspólnego z tobą. Będziesz mogła stawiać wymagania, co do tego, gdzie wsadza swojego ptaszka, kiedy już coś mu oferujesz. Ale na razie po prostu odwróć głowę i pamiętaj, że jeśli nie jesteś gotowa mu się oddać, jedyną kobietą, która może rościć prawa do Jimmiego to pani Early.

No cóż, po tym jak zdmuchnęła świeczki, Lorrell wiedziała, że jest gotowa być dla Jimmiego kimś więcej niż koleżanką z zespołu. Na dodatek, jakby to był znak od samego Stwórcy, kiedy otworzyła oczy, Jimmy klęczał przed nią z małym pudełeczkiem w dłoni. Lorrell chętnie sięgnęła po prezent i odpakowała go, a potem zapiszczała z radości. Wszyscy w pomieszczeniu westchnęli z zachwytem, widząc szmaragdowy pierścionek z oczkiem wielkim jak kostka palca. Lorrell podskakiwała ze szczęścia, starając się równocześnie pomóc wstać Jimmiemu, ale zanim się podniósł, pocałowała go tak namiętnie, że po całym kręgosłupie przeszły mu ciarki.

Deena przerwała ich uściski. Zeszła po schodach na palcach, ale odchrząknęła, by zrobić sobie wielkie wejście.

- Bardzo mi przykro, że się spóźniłam - powiedziała, podchodząc do Lorrell i całując powietrze dookoła jej policzków.

- No cóż, tak to bywa, kiedy ktoś przebiera się cztery razy - dogryzła jej Effie, niewinnie patrząc na swoje paznokcie u rąk.

Deena rzuciła jej krótkie spojrzenie, ale przemilczała ten komentarz. Effie objęła Lorrell i podeszła do Curtisa, zasłaniając mu widok na resztę.

- Curtis, czy to prawda, że płakałeś, kiedy pierwszy raz usłyszałeś śpiew Billie Holiday? - spytała, wysuwając do przodu klatkę piersiową i uśmiechając się do niego.

- Zastanawiam się, kto ci to powiedział - odpowiedział, rzucając znaczące spojrzenie w kierunku sióstr, Rhondy i Janice, które właśnie zaczęły chichotać.

- A może sam mi o tym opowiesz na górze - kusiła, biorąc go za rękę. Curtis nie zawahał się ani przez chwilę, tylko pozwolił Effie poprowadzić się na górę.

Jimmy, patrząc jak wychodzą, przysunął się do Lorrell.

- Hej, kochanie, co powiesz na to, żebyśmy przed wyjściem wzięli sobie kawałek ciasta i trochę szampana? - wyszeptał jej do ucha.

- A gdzie pójdziemy? - spytała.

Jimmy po prostu wskazał brodą na wyjście. Lorrell zaczynała się coraz bardziej denerwować.

- Dobrze, może się tam spotkamy? Zaraz do ciebie dojdę - powiedziała, starając się uniknąć jego spojrzenia.

- Nie każ mi czekać zbyt długo, dobrze? - wyszeptał Jimmy, zbierając się do wyjścia.

Upłynęło dobre piętnaście minut zanim Lorrell poszła za nim. Grała na zwłokę, pokazując Deenie pierścionek, oferując pomoc pani Barbarze przy zmywaniu i sprzątaniu po przyjęciu urodzinowym i udając, że przegląda gazetę z informacjami na temat przemowy Martina Luthera Kinga podczas tego, co prasa nazwała „Marszem na Waszyngton". Kiedy w końcu Deena poszła do swojego pokoju i cicho zamknęła za sobą drzwi, pani Barbara wyglądała na zadowoloną, że już nikomu nic nie trzeba, a C.C. poszedł posiedzieć trochę z miejscowym zespołem w pobliskim klubie dla kolorowych, Lorrell wreszcie wykrzesała z siebie tyle siły, żeby wejść na uginających się z niepokoju nogach na trzecie piętro. Zawahała się przez chwilę, zanim zapukała ostrożnie do drzwi Jimmiego. Otworzyły się niemal natychmiast, jakby stał tam przez cały czas i czekał na nią.

- Gdzie byłaś, kotku? Myślałem, że już nigdy nie przyniesiesz mi tu ciasta.

- O rany, Jimmy, zapomniałam ciasta. Zostało na dole. Zaraz zejdę i ci przyniosę - odpowiedziała Lorrell, ruszając z powrotem do drzwi.

Jimmy zdjął jej rękę z klamki i przyciągnął ją do siebie.

- To nic, kochanie. Wolę spróbować ciebie - powiedział i pochylił się by ją pocałować.

Lorrell, starając się jakoś wywinąć Jimmiemu, podsunęła się do jego biurka. Leżały na nim nuty i kosmetyczka, otwarta na tyle, że Lorrell mogła dostrzec w niej kokainę zamkniętą w charakterystycznym plastykowym woreczku. Słyszała, jak w sąsiednim pokoju jęczy jej koleżanka i coś delikatnie i rytmicznie postukuje w ścianę. Zawstydzona tym, że słyszy kochającą się przyjaciółkę, Lorrell odskoczyła od ściany, jak oparzona i wpadła na Jimmiego. Nie zauważyła, że stał tuż za nią.

- Kochanie, chyba się nie boisz odrobiny miłości? Co? - zapytał, głaszcząc ją wierzchem dłoni po policzku. Wziął jej brodę w dłoń i zaczął ją delikatnie całować, by po chwili wsunąć jej język głęboko w usta. Lorrell odepchnęła go.

- Nie boję się - wyjąkała. - Ale to wszystko dzieje się trochę za szybko.

- Nie martw się, dziecinko, nie będę się spieszył...

- Nie jestem dziecinką - przerwała mu Lorrell. - Jestem teraz kobietą.

- Wiem o tym - powiedział Jimmy. Każde jego słowo podkreślone było jękami Effie zza ściany. - A ja jestem mężczyzną. Chcę się z tobą kochać jak mężczyzna z kobietą - powiedział i zaczął ją kłaść na łóżko. Lorrell spojrzała nerwowo na tapczan i z powrotem na Jimmiego.

- Ja... nigdy tego jeszcze nie robiłam - wyjąkała.

- Cii... wiem - odpowiedział, całując ją delikatnie i powoli sięgając, by rozpiąć jej sukienkę. Lorrell starała się odwrócić wzrok, ale Jimmy skierował jej twarz w swoim kierunku.

- Rozepnij mi koszulę, a ja zdejmę ci sukienkę. Miło i delikatnie.

Kiedy skończyli się kochać, Lorrell wybuchła płaczem. Jimmy obcałowywał jej twarz, uspakajał ją i starał się ją utulić, podczas gdy ona trzymała rękę przy ustach, starając się powstrzymać histeryczny płacz.

- Spokojnie, kochanie, wszystko będzie w porządku - mówił do niej, cały czas ją całując. Odwróciła się do niego plecami, ale on przysunął się do niej i objął ją z tyłu, starając się pocieszyć szlochającą w poduszki dziewczynę.

- Jesteś teraz moja, kochanie. Tak oficjalnie. A ja jestem twój, słyszysz? Teraz jesteśmy razem ja i ty.

Lorrell trochę pocieszyła myśl, że jest teraz dziewczyną Jimmiego Early. Otarła łzy z policzka i uśmiechnęła się słabo.

- Och, Jimmy - westchnęła i pochyliła się, by pocałować swojego mężczyznę.

Do tej pory Effie też już była w łóżku z Curtisem. Ale on miał w głowie coś całkiem innego niż miłość.

Manager klubu Paradise szybko przypomniał Curtisowi, że mimo osiągnięć Jimmiego i Dreamettes w Miami na scenie Hotelu Crystal Room jego czarny tyłek jest nadal z Dalekiego Południa.

- Powiedz Jimmiemu i wszystkim, którzy mu towarzyszą, że mogą korzystać z przebieralni, ale niech zjedzą i wysikają się zanim tu przyjdą, bo czarnym nie wolno to korzystać z jadalni i z toalet - powiedział prosto Martin Jack zza swojego biurka, podczas gdy kolorowy kelner w białych rękawiczkach i fraku z muchą stawiał przed nim koktajl. Kelner odszedł do dalszej pracy po tym, jak obsłużył Martina Jacka - niskiego, przysadzistego mężczyznę z linią włosów cofniętą tak mocno, że patrząc na niego pod pewnym kątem wydawało się, że był łysy - zupełnie jakby usłyszał kogoś, kto podaje przepis na słodzoną herbatę, ale swoboda, z jaką Martin Jack wypowiedział słowo „czarny" ubodła Curtisa i sprawiła, że się wzdrygnął. Jednak jadąc na ten występ wiedział, że musi stać się gruboskórny, aby dostać to, po co tam przyjechał: publiczność producenta „American Bandstand" i salę pełną białych par kołyszących się w rytm muzyki Jimmiego. Skoro dziewczęta będą musiały najeść się w hotelu, przed przyjściem na koncert i skorzystać z toalety przed wyjściem, trudno. Mógł też znieść kilka komentarzy na temat koloru skóry, w końcu Dick Clark był tego wart.

- Nie ma sprawy - odpowiedział Curtis Martinowi Jackowi, który już zdążył zająć się jakąś gazetą na biurku, wyraźnie dając do zrozumienia, że uznaje rozmowę za zakończoną. Curtis zrozumiał tę sugestię i skierował się do wyjścia, zawahał się tylko na chwilę, kiedy kelner podbiegł usłużnie i otworzył przed nim drzwi.

- To naprawdę dobry wybór, panie Taylor, słyszy pan? - powiedział, zaskakując Curtisa, który nie spodziewał się, że został rozpoznany. Curtis kiwnął do niego głową i minął go. Była dziewiętnasta. Za półtorej godziny mieli tam być Jimmy i dziewczęta, więc musiał przywitać załogę autobusu i upewnić się, że wiedzą, jakie będą konsekwencje, jeśli coś schrzanią.

Jednak dwadzieścia minut później, zespół dał Curtisowi do zrozumienia, że mimo cudu, który sprawił wprowadzając ich na tę scenę, ani Jimmy, ani Deena, ani Effie za nic nie chcieli uspokoić swoich nerwów, by okazać mu wdzięczność. Właściwie, wychodząc z autobusu robili wokół siebie mnóstwo chaosu.

- Mówię tylko, że moja publiczność nie przywykła do oglądania mnie w takim stanie - mówił Jimmy, wskazując na swoje włosy, ułożone na kształt kasku Perry'ego Como, zupełnie inaczej niż jego normalne afro, pielęgnowane przez osobistego stylistę za pomocą odpowiedniej ilości wosku i tapirowania.

- A ten garnitur, bracie? Kremowy? A moje panie? Wyglądają jak panny młode na wiejskim weselu.

- Amen - dopowiedziała Effie, idąc z trudem na wysokich szpilkach numer dziewięć, które obcierały jej stopy numer dziesięć do krwi.

- Nie widzę w tych sukienkach nic złego - wtrąciła Deena, poprawiając swoją natapirowaną perukę i spoglądając w kieszonkowe lusterko. - Myślę, że wyglądają dość ładnie.

- Myślę, że wyglądają dość ładnie - szydziła Effie. - Ładnie na chudej drobnej laseczce, takiej jak ty, ale na kobiecie takiej, jak ja? Wcale nie było mi miło wciskać się w taki obcisły kombinezon. Tyle ci powiem.

Niewzruszony Curtis nie zadał sobie trudu, by im odpowiedzieć. Po prostu poprowadził całą grupę przez wejściowe drzwi, obok kuchni, prosto do przebieralni.

- Zaczekajcie tu. Wasza kolej będzie za jakieś piętnaście minut.

Właśnie wtedy do Jimmiego podszedł ostrożnie kelner otoczony kilkoma kolegami, którzy mamrotali coś, obserwując świtę Jimmiego od chwili, kiedy weszli do środka.

- Przepraszam, pana - powiedział do piosenkarza. - Nazywam się Cletus. Cletus Wilks. Mieszkam u pani Barbary, tam gdzie państwo się zatrzymali podczas waszego pobytu w Miami. Chcę tylko powiedzieć, że to dla nas niezwykły honor gościć tu pana. I ja, to znaczy, my - poprawił się, zerkając w tył na resztę - z radością dostarczymy panu, co tylko pan zechce. Nie za wiele kolorowych tu przychodzi, chyba że chodzi o pracę w kuchni. Będzie nam miło zobaczyć pana tu na scenie. Jesteśmy z pana dumni. Bardzo dumni.

Po raz pierwszy odkąd ubrano go w ten kostium Perrego Como, Jimmy się uśmiechnął.

- Dziękuję młodzieńcze - odpowiedział, wyciągając do niego rękę.

- Pomożesz nam bardzo, przynosząc tu kilka steków po występie - zaśmiał się.

- To na pewno niezły pomysł - przytaknął C.C.

Curtis zdenerwowany tą wymianą słów, ale nie aż tak pozbawiony wrażliwości, żeby przerwać, przeprosił ich i wyszedł.

- Wrócę tu z producentem - powiedział, poprawiając krawat i oddalił się.

- A wy się rozgrzejcie i przygotujcie! - zawołał do nich przez ramię. - O to chodzi - po czym zawołał C.C. - Idziemy!

Może i wyglądał na niewzruszonego, wchodząc do Crystal Room, ale to były tylko pozory. Kiedy wymienił uprzejmości z Mikiem Igerem, młodym, pewnym siebie producentem „American Bandstand", i usiadł w cieniu masywnej kurtyny w zatłoczonej sali teatru, omal nie zemdlał z wrażenia. Pomyślał sobie, że ten wieczór musi być idealny, a po tym, co widział w kuchni i autobusie, nie był do końca pewny, czy Jimmy powali na kolana białą publiczność. Ale wiedział też, że ten wieczór musi się udać. Po prostu musi. Curtis uścisnął dłoń Mika, przedstawił mu C.C. i poczęstował cygarem, starając się go zagadać. Mike jednak nie chciał go słuchać. Był zbyt zajęty śmianiem się z dowcipów prezentera, Sandiego Prica, wulgarnego komika, który przechodził przez salę, rzucając publiczności ostre i kąśliwe żarty.

- Kubańczyk, mam rację? - zagadnął Sandy bogato wyglądającego mężczyznę we fraku i z cygarem w dłoni. - Ty jesteś Kubańczykiem, ja Żydem. Mówię ci to z głębi serca: w moim sąsiedztwie może zamieszkać Murzyn, ale ty nie - powiedział, a lekko wstawioną publicznością wstrząsnęła fala śmiechu. Jakby ten śmiech dodał mu energii Price podszedł do swojej następnej ofiary, grubszej, bogato ubranej kobiety, siedzącej koło Kubańczyka.

- Pani na pewno jest Żydówką. Tu jest ze 105 stopni Fahrenheita, a pani jest jedyną tutaj osobą z futrze z norek. Czy jest pani na wakacjach? Czy specjalnie siadła pani koło Kubańczyka? Wzięła pani ze sobą broń?

Mike niemal spadł z krzesła. Curtis zaśmiał się nerwowo, głównie po to, by pokazać Mikowi, że słucha i dobrze się bawi, ale najwyraźniej to nie była prawda. Tymczasem komik podszedł do kolejnego mężczyzny, tym razem starszego pana, który siedział sam.

- O mój Boże. A co się panu stało? Czy ktoś jeszcze przeżył ten wypadek? - naigrywał się Sandy. Publiczność zagregowała jeszcze głośniejszym śmiechem.

- Nie, proszę pana - odpowiedział mężczyzna, starając się wychylić do kamery.

- Nie mów do mnie „proszę pana" - odpalił Sandy. - Nie jesteś Murzynem.

C.C. odwrócił się do Curtisa z miną mówiącą „co to ma być do cholery". Ale Curtis udawał, że tego nie zobaczył. Po prostu uśmiechał się cały czas i patrzył przed siebie, mniej więcej w kierunku komika. C.C. przyglądał się, jak obsługa, głównie Kubańczycy i Murzyni, podawali napoje i chodzili w tę i z powrotem, najwidoczniej niezrażeni i - co wydawało się C.C. najgorsze - przyzwyczajeni do tego, że takie słowa padały ze sceny.

- Ale tak serio, moi drodzy, Bóg zesłał nas na ziemię, żebyśmy się śmiali. Żydzi, Aryjczycy, Kubańczycy, Murzyni, nawet Portorykańczycy. No, właściwie, może nie Portorykańczycy - wyrecytował, a tłum ryczał ze śmiechu tak głośno, że jego dalsze słowa trudno było usłyszeć.

- Dziś wieczorem nastąpi historyczny moment. Wystąpią tu pierwsi w Historii Miami Murzyni z pierwszych stron gazet. W sumie, to dość wygodny układ: ci ludzie mogą pośpiewać, a potem pozmywać po sobie podłogi. W dzisiejszych czasach niełatwo o taki zestaw.

Słysząc to Jimmy po prostu opuścił nisko głowę, czując zbliżającą się porażkę. Effie i Lorrell spojrzały na siebie z szeroko otwartymi oczami i otwartymi ustami, głęboko dotknięte tym, co usłyszały. Stojąc tak, nie wiedziały, czy uciec ze sceny, czy też stać i czekać aż rozsuną się kurtyny i dać taki występ, żeby cała ta publiczność, razem z małym człowieczkiem, który ich tak bawił, padła z wrażenia. Obie spoglądały na Deenę, która poprawiała spódnicę i wygładzała rękawy, wyraźnie nie poruszona tym, co się działo. Rzeczywiście, nie zwracała najmniejszej uwagi na to, co mówił prezenter - czego innego można się spodziewać po miejscu takim, jak Paradise, gdzie czarni służący nie mogli nawet zamoczyć stóp w wodzie z basenu, by go wyczyścić, nie wspominając nawet o relaksacyjnej kąpieli. Deena była zdecydowanie za twarda, by coś takiego miało ją wzruszyć. W momencie, kiedy pojawili się w Miami postanowiła, że jest tam tylko z jednego powodu: aby zaśpiewać. Uśmiechnęła się najszerzej jak umiała, przybrała właściwą pozę i czekała na hasło prezentera.

- Więc proszę, dołączcie do mnie, witając utalentowanego Jimmiego Early i Dreamettes! - wrzasnął do mikrofonu Sandy, a kurtyny rozsunęły się, ukazując czekający na występ zespół.

Kiedy wystartowali z ugrzecznioną wersją „I Want You Baby", a Jimmy zaczął tańczyć przed kołyszącymi się dziewczętami z Dreamettes, Curtis rozejrzał się dookoła sali. Pokazał C.C. gestem, żeby ten też się rozejrzał: przy stoliku obok całowała się biała para, inne pary trzymały się za ręce, kołysząc się w rytm romantycznej muzyki. Nawet producent „American Bandstand" zdawał się być oczarowany spokojną wersją numeru jeden ich zespołu. Zapisywał sobie coś w notatniku, ale mimo usilnych starań Curtis nie potrafił nic z tego przeczytać.

Curtis spróbował swojej szansy.

- Oczywiście, że razem sprawimy, by „American Bandstand" był dla młodszej publiczności - odezwał się do producenta, który uśmiechnął się do niego, grzecznie udając, że słucha, po czym skupił uwagę z powrotem na scenie i akurat zdążył zauważyć, jak Jimmy porzuca swój romantyczny image i zaczyna soulować. Na dodatek zaczął po swojemu ruszać miednicą śpiewając: „Ochhhhh, błagam cię / Ochhhhh, kochanie, kochanie, proszę, proszę/ Ooooooch, Oooooch!". To był jego charakterystyczny taniec, który porywał wszystkie kobiety - siostry - do tańca; sprawiał, że zdejmowały majtki i rzucały je na scenę, ale tutaj, w Crystal Room, to się nie wydarzyło. O nie, naładowane seksualnie ruchy Jimmiego wywołały całkiem inną reakcję; biała kobieta odwróciła się, wyraźnie zgorszona. Jej mąż wziął ją za rękę i wyszedł z podniesioną głową. Wyszło też kilka innych par, podczas gdy Jimmy niepomny na to co się działo cały czas tańczył jak w transie, z zamkniętymi oczami.

Curtis dał znak Lorrell, która starała się przechwycić uwagę Jimmiego, ale i tak odnieśli już straty; producent „American Bandstand" zatrzasnął notatnik, a wraz z nimi marzenia o tym, by Jimmy Early czy Dreamettes robili cokolwiek dla Dicka Clarka, z wyjątkiem, może, czyszczenia jego butów. Curtis przełknął szybko swojego drinka i odwrócił wzrok od Jimmiego, patrząc na Deenę, która, w przeciwieństwie do pozostałych dziewcząt, cały czas z chłodnym wyrachowaniem obserwowała, co się działo. Rozejrzał się po sali i zobaczył, że kilku białych mężczyzn z publiczności także patrzyło się na Deenę. Curtis podniósł palec na kelnera, aby podszedł do jego stolika z kieliszkiem szkockiej, cały czas patrząc na Deenę.

- Podwójna szkocka - zamówił.

Po występie dziewczęta siedziały przed lustrem w przebieralni i niemal równocześnie ściągnęły swoje peruki.

- Kocha mnie pewien Jimmy, ale musi przestać mówić do mnie dziecinko - powiedziała nagle Lorrell. - Jestem już kobietą - dodała, wpatrując się intensywnie w swoje odbicie w lustrze.

- Widziałaś tego faceta, z którym siedział Curtis? - spytała podekscytowana Deena, ignorując Lorrell.

- Czy słyszałaś, co powiedziałam, Deena? - Lorrell zwróciła się do Deeny. - Jestem już kobietą.

- Lorrell, wiem - odpowiedziała ze zdenerwowaniem w głosie Deena.

- Jak to, wiesz? Czy Jimmy coś ci mówił?

- Nie musiał nic mówić - powiedziała z mieszaniną pogardy i obrzydzenia. - Jak mogłaś, Lorrell? Jesteś jeszcze małą dziewczynką!

- Nieprawda, Deena! Jestem już kobietą! - wrzasnęła ku swojemu własnemu zaskoczeniu. Nie trzeba było włączać całego budynku w tę rozmowę, zdecydowała jednak szybko i ściszyła głos. - Mam osiemnaście lat, więc jestem kobietą.

- Tak, jesteś tak samo dojrzałą kobietą, jak i ja - wtrąciła się Effie, wyciągając niewidoczne nitki z peruki. - I kochasz Jimmiego, tak samo jak ja kocham Curtisa. Nic złego w tym, że się kogoś kocha.

Deena odsunęła się od toaletki i od dziewcząt.

- Czy tylko o tym myślicie? - zapytała.

- Tak - odpowiedziały razem dziewczęta.

- Nie ma wątpliwości, że moja matka wychowała mnie lepiej - westchnęła Deena.

- Ojej, po prostu jesteś zazdrosna - powiedziała Lorrell.

- Właśnie. Daj sobie na luz. Chociaż raz - odezwała się Effie.

- Cudownie jest mieć kogoś, kogo się kocha - powiedziała, dotykając swoich oczu w lustrze. Podskoczyła, kiedy nagle otworzyły się drzwi, ale rozluźniła się, kiedy stanął w nich C.C.

- Jesteście grzeczne, dziewczynki? - spytał niewinnie.

- No cóż, ja tak, ale nie mogę tego powiedzieć o nich - odpowiedziała Deena.

Effie zerknęła na Deenę tak złym wzrokiem, że gdyby mogła, wypaliłaby jej dziurę w głowie samym spojrzeniem. Niepomni na to, co powiedziała Deena, C.C. i tuż za nim Curtis wsunęli się do pomieszczenia.

- A więc jak poszło z „American Bandstand" - niecierpliwiła się Deena.

- Niewłaściwy czas - odpalił Curtis.

- Cóż, może zainteresują się bardziej, jak zagramy w Copa - powiedziała Effie.

- Nie będziecie grać w Copa - odparł szybko Curtis. Zaciskał zęby, aż widać było napięcie na jego skroniach. Ten tik nerwowy ostatnio stawał się u niego coraz częstszy. Nie za bardzo chciał im to mówić, ale jeśli chciał, by jego plan wypalił, musiał działać szybko. Po wieczorze spędzonym z Effie Curtis wrócił do Crystal Room i namówił managera, który kręcił się w pobliżu baru na zwykłego drinka. Wypili kilka kieliszków wódki na zmianę z wytrawnym Martini, które donosiła im obsługa przygotowująca miejsce do kolejnych występów. Curtis wiedział, że musi wszystko obgadać ze starym Martinem Jackiem, bo to on ustawiał występy na jednej z największych scen w kraju. Wystarczyłoby, gdyby Martin Jack zadzwonił do Copa i innych dużych klubów dla białych, mówiąc, że Jimmy wygłupiał się na scenie, odstraszając białe kobiety z widowni - i kiedy tylko wydarzyłoby się to, Curtis i jego muzycy dostaliby dożywotni zakaz występowania dla białej elity. Biała publiczność mogłaby już nigdy ich nie zobaczyć na żywo czy usłyszeć w radio. Nie o to chodziło Curtisowi, więc łyknął whisky i zaczął działać.

- No, było kilka niezręcznych wyskoków, ale mimo to wydaje mi się, że występ był dobry - zaczął, pocierając palcem brzeg szklanki.

- Tak, myślisz? - spytał Martin Jack. - No zza mojego stolika wyglądało na to, że te wyskoki stanowiły duży problem. Te ruchy biodrami - czysta perwersja. Mamy tu do czynienia z ludźmi z wyższych sfer, którzy nie czują się dobrze na takich występach. To było dobre dla pospólstwa. Czuję, że straciłem ładnych parę setek dolców, kiedy te trzy stoliki opustoszały, co oznacza, że wasze wyskoki kosztowały mnie trochę kasy.

- Ale skoro tylko trzy z ponad stu par wyszły, nadal jesteś na plusie...?

- A masz te parę setek, żeby mi oddać, chłopcze? Sięgnij do kieszeni i wyciągnij mi gotówkę, a potem mi powiedz, kto tu jest na plusie, nawet wtedy, kiedy traci pieniądze. Taka logika nie ma najmniejszego sensu - odpowiedział Martin Jack, łykając swoją wódkę. - Powiem ci, że jedyną rzeczą, która ocaliła wam tyłki była ta laseczka na scenie. Ładna, maleńka, kolorowa dziewczynka.

- O kim mówisz?

- Ta z wielkimi oczami - odrzekł Martin Jack, uśmiechając się.

- Masz na myśli Deenę?

- Nie wiem, jak się nazywa, wiem tylko, że niezła z niej dupcia. Curtis natychmiast zrozumiał, czego mu było trzeba, żeby zmienić wspomnienia po ich występie: Deeny. Była ładna w taki sposób, który przypadał do gustu białym mężczyznom - szczuplutka, przyjemna, seksowna. On także widział, w jaki sposób patrzą na nią mężczyźni i w jaki sposób kobiety reagują, widząc, że ich partner nakręca się, obserwując jej czar i klasę. A jej głos, mimo że dość słaby, był idealny do radio - mało charakterystyczny, łatwy do przełknięcia. Idealny do popu. Z pewnością miała też styl i klasę wystarczające, by zacząć śpiewać solo, w przeciwieństwie do Effie, której ego, jak uważał Curtis, w takiej sytuacji urosłoby tylko do niewyobrażalnych rozmiarów.

Zanim jeszcze odszedł od baru po rozmowie z Martinem Jackiem, Curtis wiedział już, co zrobić, aby utrzymać Rainbow Records w grze i spełnić swoje marzenie o szczytach list przebojów. Musiał tylko jeszcze sprzedać ten pomysł dziewczynom, a w szczególności Effie.

- O co ci chodzi? Dlaczego mamy nie grać w Copa? - zareagowała Effie skrępowana tym, że Curtis wracał do ich rozmowy z poprzedniej nocy. - Powiedziałeś...

- Oddzielam was od Jimmiego - Curtis wszedł jej w słowo. Lorrell obróciła się, jakby diabeł posiadł jej duszę i podarował ją Curtisowi.

- Wiem, o co ci chodzi, Curtis! Chcesz nas rozdzielić, bo nie podoba ci się to, że jestem z Jimmim! Nikomu z was się to nie podoba, bo jesteście zazdrośni! - zawołała przez łzy. - Nic nie rozdzieli mnie z Jimmim! Nic!

Curtis był trochę zaskoczony tym wybuchem histerii. Wiedział, że Lorrell i Jimmy ze sobą spali (Jimmy omal nie wywiesił plakatu na autobusie, aby wszyscy się dowiedzieli, że pozbawił ją dziewictwa), ale nie spodziewał się, że Lorrell nie będzie chciała wyjść z cienia Jimmiego. Wiedział też, że nietrudno będzie ją zamknąć. Ale Effie...

- Rozdzielam was, bo Jimmy jedzie w dalszą trasę, podczas gdy wy zostajecie tutaj i działacie osobno - powiedział cicho.

Trzy kobiety znieruchomiały zszokowane tą informacją.

- Czy powiedziałeś osobno? - spytała Deena z oczami wielkimi jak spodki.

- W końcu - skomentowała Effie. - Na to właśnie czekałam. Curtis, kocham cię - powiedziała, rzucając mu się na szyję.

Oczy Lorrell, które tak szybko napełniły się łzami, równie szybko wyschły.

- Kochanie, pasuje mi takie rozwiązanie - powiedziała tak spokojnie, jak tylko potrafiła. - Może i ten Jimmy mnie kocha, ale nie chcę stać za nim na scenie całe moje życie!

Curtis przeszedł na środek przebieralni.

- Panie i panowie, przedstawiam wam Dreams! - dziewczęta zachichotały i zaczęły klaskać, kiedy Curtis rozłożył ramiona z uśmiechem. - Dreamettes to małe dziewczynki, a teraz jesteście przecież już dorosłymi kobietami.

- A widzisz, Deena? Mówiłam ci - zaśmiała się Lorrell, ale Deena nie przyjęła tego żartu do wiadomości.

- Zaczynamy za tydzień w Crystal, więc przed nami mnóstwo pracy i zmian - kontynuował Curtis. - Wprowadzę Jolly Jenkins do opracowania nowego występu na scenie. Zajmował się już filmami na Broadwayu, występami w klubach, czym tylko chcecie...

- Ale to C.C. zajmuje się naszymi układami - skrzywiła się Effie. - Zawsze się tym zajmował.

- W porządku, Effie - odezwał się C.C., zaznaczając swoją obecność po raz pierwszy od pojawienia się przełomowych informacji. Curtis powiedział mu już o swoich planach wynajęcia nowego choreografa - ładnie mu to przedstawił, mówiąc: „najmę kogoś, kto zajmie się układami dziewcząt, żebyś ty mógł się skupić na muzyce". C.C. na początku poczuł się trochę dotknięty - zawsze udawało mu się łączyć pisanie muzyki i wymyślanie kroków. Ale Curtis wyjaśnił mu krótko:

- Słuchaj, człowieku, jesteś dobrym tekściarzem, ale kiedy stoisz na scenie i uczysz dziewczęta, jak mają ruszać biodrami, to ci wcale nie pomaga. Pozwól mi zatroszczyć się o interes, a ty zajmij się muzyką - powiedział stanowczo. C.C. nie był zbyt zadowolony, ale kiedy już ochłonął, zrozumiał wszystko i jak zawsze zrobił to, czego chciał Curtis.

- Jolly jest najlepszy - potwierdził C.C.

Curtis podszedł do Deeny. Na ciemnej, dużej twarzy nadal miał przyklejony uśmiech.

- Będziemy występować w nowych, drogich miejscach. I w nowych strojach, które będą atrakcyjne dla młodszej publiczności - opowiadał, rozśmieszając ją. Curtis patrzył Deenie w oczy i wtedy wypuścił bombę.

- Effie, Deena będzie główną wokalistką.

- Deena będzie czym?! - wybuchła Effie, obracając się, by spojrzeć Curtisowi w oczy.

- Główną wokalistką - powtórzył.

- Co chcesz przez to powiedzieć? To ja zawsze robię główne wokale - mówiła, przestępując z nogi na nogę i opierając ręce na biodrach. - C.C., powiedz mu coś.

- Chcemy wypróbować czegoś nowego, Effie - tłumaczył C.C. cicho. W jego oczach wypisane było uczucie zdrady.

- Wiedziałeś o tym? - spytała cicho Effie, trochę zmieszana i głęboko zraniona.

- Właśnie przed chwilą omawialiśmy to z Curtisem - odpowiedział C.C. - To tylko tymczasowo, na próbę.

Effie chodziła nerwowo po pomieszczeniu, a słowa płynęły z jej ust niemal tak szybko, jak w głowie pojawiały się nowe myśli.

- W końcu mamy szansę na występy jako osobna grupa i to Deena robi główne wokale? Ona nie potrafi śpiewać tak jak ja.

- Ona ma rację, Curtis, nie potrafię - zgodziła się Deena z niepokojem. Zawsze podziwiała umiejętności Effie, sposób, w jaki wyśpiewywała nuty i od samego początku rozumiała, że jej głos był fantastycznym uzupełnieniem wyjątkowego instrumentu Effie, ale na pewno sam w sobie nie poderwałby publiczności. Pragnęła z całego serca być gwiazdą, ale nie była pewna, czy uda się jej zachowywać na scenie tak jak Effie, ani, czy uda się jej tak rozgrzać widownię jak inni piosenkarze soul.

- Nie chcę tego robić.

- Zrobisz, co ci każę - uciął Curtis. - To ma być nowe brzmienie, nowy wygląd...

- Nowy wygląd? - powtórzyła Effie, odsuwając się. - Nikt jej nie widział na płycie!

Curtis zaczynał się robić niecierpliwy. Nie mógł pojąć, dlaczego dziewczyny nie rozumiały jego wizji - wizji stworzenia z Dreams grupy o światowej klasie.

- Może się nam to udać tylko w jeden sposób: skłaniając się ku dzieciakom. To dzieciaki oglądają teraz telewizję - Curtis wiedział, że to, co teraz powiedział zabrzmiało chłodno. Ale jest, jak jest.

- Więc Deena będzie solistką, bo podoba ci się jej wygląd? - podsumowała cicho Effie ze łzami w oczach. - Czy według ciebie jestem brzydka, Curtis?

- Oczywiście, że nie kochanie - powiedział, podchodząc do Effie i głaszcząc ją po twarzy. - Wiesz, co do ciebie czuję. Nie bierz tego do siebie.

- A jak mam to niby odbierać? Deena jest piękna. Zawsze była piękna, ale to ja mam głos, Curtis. To ja mam głos. Nie możesz mnie zostawić w chórkach. Po prostu nie możesz.

- Effie, będziesz śpiewać w chórku ze mną - starała się ją pocieszyć Lorrell. - Co w tym takiego złego? Daj spokój. Pozwól spróbować Deenie. Tak dla odmiany.

C.C., który został poinformowany o zmianach na chwilę przed tym, jak dowiedziały się o nich dziewczęta, na początku zareagował tak samo jak siostra. Effie, wprowadzająca Dreamettes na szczyty list przebojów, to w końcu było coś, o czym oboje od zawsze marzyli, i w co oboje włożyli całą swoją pracę. I w chwili, kiedy ich marzenie było o krok od realizacji, wcinał się Curtis ze swoimi zmianami, które dają Effie raptem rolę postaci z chórku.

- Nie możesz tego zrobić moje siostrze - powiedział mu na początku. - To ją zabije.

- Dlatego przychodzę z tym do ciebie. Chcę, żebyś mi pomógł rozładować jej złość, młodzieńcze - wyjaśnił Curtis. - Posłuchaj mnie teraz, synu, musisz ze mną nad tym pracować. Przejmiemy szturmem cały przemysł muzyczny, ty i ja, i zrobimy wszystko, co sobie zaplanowaliśmy. Musimy to zrobić dobrze, zgodzisz się chyba ze mną?

- No tak, ale...

- Nie ma żadnego ale, chłopcze - przerwał mu Curtis. - Musisz zrozumieć, że jak dotąd nie skrzywdziłem nikogo z was i tak zostanie. Czy twoja siostra ma talent? Tak. Czy potrafi śpiewać lepiej niż ci wszyscy muzycy R&B z list przebojów? O wiele lepiej. Czy uda się wprowadzić na te listy przebojów Dreams? O nie. Nie z jej brzmieniem, wyglądem. Ale z pewnością możemy pozwolić jej śpiewać solo, kiedy już wejdziemy na listy. A wejdziemy tam tylko z Deeną. Po prostu zaufaj mi. Musisz ją namówić, sprawić, żeby zrozumiała to, kiedy ogłoszę te zmiany, albo nie będzie żadnych Dreams, żadnych list przebojów, żadnego Rainbow Records, ani mnie, ani ciebie. Po prostu daj mi trochę czasu, bracie. Zajmij się siostrą.

I C.C. tak właśnie zrobił. Kupił marzenie Curtisa - wypuszczenie Dreamettes na szerokie wody, a teraz byli tuż tuż od spełnienia go, nie mógł więc teraz zawieść. Dlatego zrobił dokładnie tak, jak mu powiedział Curtis i zaczął pracować nad Effie.

- Twój głos jest zbyt charakterystyczny - tłumaczył jej. - Żeby przebić się na listy przebojów potrzeba nam delikatniejszego brzmienia. Tego właśnie nam potrzeba.

- A co z moimi potrzebami? - wysapała z irytacją.

„ To coś więcej niż ty

Coś więcej niż ja

Cokolwiek się stanie

Jesteśmy rodziną

To marzenie nasze wspólne jest

I może spełnić się

I nie możesz nas powstrzymać

Ponieważ jest ci źle"

Curtis, Deena i Lorrell dołączyli do Effie i C.C. na scenie. C.C. intonował.

„To coś więcej niż ty

Coś więcej niż ja

Nasze marzenia

Są dla rodziny

Nie jesteśmy już sami

Są wśród nas inni

A naszym marzeniem

Podzielimy się ze sobą .

Więc nie myśl, że odchodzisz

Zostajesz z nami

By dodać swoją część

A jeśli znowu się zlękniesz

Będę przy tobie"

Deena i Lorrell podeszły do Effie i dołączyły do Curtisa, śpiewając wspólnie:

„Jesteśmy rodziną

Jak wielkie drzewo

Z gałęziami do nieba

Jesteśmy rodziną

Czymś o wiele więcej

Niż ty i ja

Jesteśmy rodziną

Jak wielkie drzewo

Coraz silniejsze

Coraz mądrzejsze

Coraz bliżej wolności

Potrzebujemy ciebie

Jesteśmy rodziną"

Effie nie mogła uwierzyć w to, co słyszy - nie mogła odczytać ukrytego znaczenia śpiewanych słów. Ale wiedziała, że skoro Curtis, jej mężczyzna, przekonał jej największego fana - jej młodszego braciszka - że to dla jej dobra, nie miała innego wyjścia, jak po prostu się na to zgodzić. Walka już się odbyła i zakończyła ich zwycięstwem, więc musiała dać za wygraną. Effie rzuciła się w ramiona Curtisa i ukryła w nich głowę, pokonana. Jej mężczyzna, jej ciało i krew podjęli decyzję. Oczywiste było, że jedyne, co mogła zrobić, to zgodzić się.

Rozdział 5

Jestem zdumiona, panie Taylor. Bardzo kocham moją córkę, ale nigdy nie uważałam, żeby miała głos - powiedziała May Jones, a jej palce bezwiednie podążały za kropelką wody ściekającą po szklance z wodą sodową. Nie mogła oderwać oczu od Deeny na scenie, która stała na samym środku, przy mikrofonie, ubrana w elegancką białą suknię, i przyciągała uwagę mężczyzn z publiczności Crystal Room. Wydawałoby się, że niedalej jak tydzień temu tkwiła w swoim małym mieszkanku ubrana w opadające skarpety, za duże koszule i powyciągane swetry, z nosem w książkach. Co jej dziewiętnastoletnia, skromna i delikatna pociecha mogła wiedzieć o „marzeniach mężczyzn"? Ale teraz stała na scenie, seksowna i wyrafinowana, jak wiele innych gwiazd, które May widziała w życiu (nie żeby było ich zbyt wiele; May wolała uduchowioną muzykę gospel od pełnych seksualnych aluzji tekstów i tańców, które towarzyszyły świeckiej muzyce). Była tak zaskoczona nowym, dojrzałym wyglądem swojej córki, kiedy zobaczyła ją przed występem w przebieralni, że w pierwszym odruchu chciała zaciągnąć ją siłą z powrotem do Detroit, gdzie mogłaby zapomnieć o tych głupotach związanych z byciem piosenkarką, wrócić do książek i stać się kimś szanowanym i podziwianym, na przykład pielęgniarką albo nauczycielką, jak jej mama i mama jej mamy. To po to, przede wszystkim, May tak ciężko pracowała przez te wszystkie lata, użerając się z dzieciakami w miejscowej szkole dla kolorowych. Nie wierzyła w całą tą gadkę o wzbogaceniu się i podróżowaniu po świecie, którą Effie i Lorrell karmiły jej córkę. Tego rodzaju sukcesy rzadko zdarzały się Murzynom, a kiedy już się zdarzały, pakowały ich w kłopoty, alkohol, narkotyki, seks i co tam jeszcze. Kiedy tylko sięgnęli szczytu, staczali się na łeb na szyję.

To dlatego May nie była pod wrażeniem, kiedy Curtis posłał po nią, aby mogła być świadkiem debiutu jej córki jako wokalistki Dreams. Powiedziała Curtisowi, że właściwie nie interesował jej sam występ, i że była o krok od zabrania swojego dziecka z powrotem do Detroit gdzie umożliwiłaby jej „właściwą edukację", Curtis jednak użył swojego uroku osobistego i przekonał ją, że transformacja Deeny to coś, co jako matka musi zobaczyć na własne oczy. A kiedy Deena wkroczyła na scenę w strumieniu światła i May usłyszała próbkę głosu swojej córki w towarzystwie dwunastu instrumentów i siły głosów Effie i Lorrell, nawet ona dała się uwieść atmosferze gwiazdorstwa Deeny. Jednak po chwili, May chwyciła mocniej szklankę i z trudem powstrzymywała się od rzucenia jej na scenę, skąd Deena wyśpiewywała skandaliczne słowa: „To my dziewczęta waszych marzeń/Chłopcy, uszczęśliwimy was, o tak!/To my dziewczęta waszych marzeń/Chłopcy, będziemy o was dbać/To my dziewczęta waszych marzeń, nie opuścimy was, o nie/Wystarczy, że zaczniesz marzyć, a my pojawimy się przy tobie". Dziewczęta wskazały na tłum i rozłożyły ramiona w geście „podejdź bliżej". May była jak zaczarowana.

- Deena ma w sobie coś lepszego, jakość - powiedział Curtis, nachylając się do ucha May, kiedy ta podziwiała swoją córkę.

- Mówi pan o niej, jakby była produktem - odpowiedziała May.

Curtis przerwał jej obserwowanie Deeny.

- Produkt. To mi się podoba - podchwycił po chwili namysłu i uśmiechnął się szeroko.

Jak wiadomo, produkt może być zapakowany, sprzedany i skonsumowany przez niemal każdego, wystarczy tylko znać rynek i wiedzieć, jak on działa. A Curtis wiedział, patrząc na Deenę, na to, jak publiczność spijała słowa z jej ust, że z odpowiednią strategią rynkową, jego „produkt" urośnie i stanie się większy niż ktokolwiek inny występujący w Crystal Room. O wiele większy. I od tej pory Curtis skupił się wyłącznie na tym, by Deena miała w zasięgu ręki wszystkie narzędzia, jakie mogły się jej przydać na drodze do zdobycia tytułu głównej wokalistki - wokalistki, jaką sobie wymarzył - a więc, odpowiednie suknie, grupę wizażystów, fryzjerów, ekspertów od zachowania zabiegających o to, by opracować dla niej właściwy styl i nauczyć, jak czerpać korzyści z władzy na scenie i w mediach. Nie trzeba dodawać, że Deena nie miała problemów z wkroczeniem w swoją nową rolę. Z chwilą, kiedy ich pierwszy hit „Dreamgirls" wszedł na szczyty list przebojów - raptem półtora miesiąca po tym, jak trio pokazało się na scenie - Deena czuła się prawdziwą gwiazdą. Diablica ukazała swoje prawdziwe oblicze, kiedy miała przybyć prasa, aby sfotografować Dreams przyjmujące swoją pierwszą złotą płytę.

- Curtis, kochanie - powiedziała Deena, zjawiając się nagle w jego biurze. - Ta suknia nie wystarczy. Ma zły kolor, a szwaczki pokłuły mnie szpilkami, kiedy chciały sfastrygować gorset. Nie mogę przez coś takiego przechodzić w tak ważny dzień. Mógłbyś coś z tym zrobić?

Effie, która po raz kolejny dostała odmowę zaśpiewania solówek na kolejnym krążku Dreams, płakała niezauważona przy drzwiach. Nie mogła uwierzyć, że Deena była w biurze jej mężczyzny, rozmawiała z nim, jakby był jakimś pomocnikiem technicznym, narzekając, że strój zespołu nie był wystarczająco dobry. A skąd jej się wzięło to „kochanie"? Effie musiała poważnie się skupić, by nie podskoczyć ze złości na krześle.

Dopiero po chwili Deena zorientowała się po sztucznym uśmiechu Curtisa i podążyła za jego wzrokiem ku szlochającej na krześle Effie.

- O, Effie, cześć - powiedziała obojętnym tonem i zwróciła się z powrotem do Curtisa. - Więc co zamierzasz z tym zrobić?

- Nie zamierzamy nic z tym zrobić - prychnęła Effie. - Wybrałaś tę kieckę doskonale wiedząc, że tylko na najchudszą z nas będzie pasować bez poprawek. Teraz się w nią ubierz albo idź goła.

- Słucham? - spytała Deena robiąc krok w tył. - O czym ty, do diabła, mówisz? Nie przypominam sobie, żebym cię prosiła o zdanie...

- Ależ, moje panie - Curtis wstał z krzesła i gestem dłoni nakazał im spokój. - Mamy dokładnie pół godziny do przyjazdu telewizji, nie ma czasu na zmianę garderoby - podszedł do Deeny i spojrzał jej w oczy. - W tej sukni wyglądasz cudownie. Nie będą mogli oderwać od ciebie oczu przez cały wieczór. Posiedź teraz i rozluźnij się, czekając na swoich fanów. To będzie wspaniały dzień, dziecinko.

Effie, pełna obrzydzenia po całej tej sprzeczce, opuściła pospiesznie pokój. Lorrell z trudem ją namówiła, żeby jednak przyszła na konferencję. Effie nie pożałowała tej decyzji. Kiedy weszła do sali zobaczyła tłumy fanów przyciśniętych do szyby, aby lepiej widzieć Dreams. Ale jej euforia znikła, kiedy reporterzy zaczęli zadawać pytania Curtisowi, który odpowiadał im w sposób, jakiego Effie nigdy by się po nim nie spodziewała.

- Ludzie pytają mnie, jak udało mi się stworzyć takie brzmienie, a ja zawsze im powtarzam, że to jak robienie smakowitego deseru lodowego - pysznił się przed kamerą Curtis. - Zaczyna się od gałki lodów, potem dosładza się ją sosem czekoladowym, orzeszkami i na samej górze kładzie się wielką słodką wisienkę.

- I tą wisienką jest Deena Jones? - zawołał jakiś reporter.

- Panna Jones jest wisienką, bitą śmietaną, sosem, orzeszkami i nawet bananem! - na te słowa reporterzy zaczęli przepychać się do Deeny, omijając Effie, jakby jej tam nie było.

Z pewnością to nie tylko oni ją tak traktowali. Nawet Curtis rozpoczął kampanię pomniejszania roli Effie w ich sypialni - polubił częste „wyprawy w interesach", znikał na całe dnie, czasem nawet zostawał w hotelu na noc, bo był zbyt zmęczony, żeby wracać do mieszkania. Kiedy był w pobliżu, cały czas spędzał w studio albo chodził do miejscowych pubów i radiostacji, żeby promować nowe single. Wszystko to sprawiało, że nie miał czasu dla Effie. Nawet kiedy rozpuszczała powabnie włosy, ubierała się w seksowną bieliznę i szła do łóżka wyperfumowana i ze szminką na ustach, odpychał ją.

„Chodź, zrób przyjemność swojej damie, bo chcę mieć trochę słodyczy w mojej cukiernicy", śpiewała mu delikatnie do ucha, kiedy kładł się do łóżka w jedną z tych rzadkich nocy. Podsłuchała wcześniej, jak odrzucił zaproszenie C.C., aby posiedzieli razem i popatrzyli na zespoły w małym klubie na Dwunastej Ulicy, mówiąc, że chce zostać w domu i położyć się wcześniej spać, żeby rano pójść do studia. Popędziła więc na górę, upiększyła się i położyła na jego łóżku, czekając aż wróci.

Curtis cmoknął ją w policzek i położył się na boku. Jego plecy stanowiły masywną ścianę, która go izolowała od jej seksualnych żądzy. Niewzruszona Effie przysunęła się do niego. Jej piersi opadły łagodnie na jego łopatki. Sięgnęła i zaczęła go delikatnie głaskać po klatce piersiowej i brzuchu, schodząc ręką coraz niżej.

- „Chodź, chcę mieć trochę słodyczy w mojej cukiernicy" - zanuciła.

Curtis westchnął ciężko, wyciągnął i odepchnął dłoń Effie.

- Effie, nie teraz, naprawdę...

- Jeśli nie teraz, to kiedy? Bo moja cukiernica jest cholernie pusta - prychnęła Effie i odsunęła się od niego. - O co chodzi? Powiesz mi coś?

- O nic nie chodzi. Po prostu jestem zmęczony i tyle - odpowiedział. - A teraz, jeśli nie masz nic przeciwko, muszę trochę odpocząć i sugeruję, żebyś ty również to zrobiła, biorąc pod uwagę fakt, że też musisz być wcześnie na nogach, jeśli chcesz zdążyć do radio i poćwiczyć, żeby zakończyć jutro nagrywanie płyty. Czy możesz wyłączyć światło, proszę?

Effie przełknęła łzy, wstała i wyszła z pokoju. Spojrzała jeszcze raz na swojego mężczyznę, zanim wyłączyła światło i wyszła cicho, zamykając za sobą drzwi. Bez słowa przeszła do kuchni i postanowiła osłodzić swój smutek czekoladowymi pralinkami i lodami, a potem, zbuntowana, poszła spać na kanapie w pokoju.

Kilka minut po czwartej rano do pokoju wpadł C.C. W jego oczach był strach.

- Effie, w Etta's Joint policja i kolorowi zwariowali! - zawołał, zrzucając z siebie płaszcz i wbiegając do środka.

Effie, jeszcze nieprzytomna ze złości i z braku snu, nie miała nastroju na tego typu teatralne zagrania.

- O rany, o czym ty mówisz? Jest czwarta rano, a ty tu wpadasz i wrzeszczysz jak wariat.

- Mówię ci, Effie, coś złego się dzieje na Dwunastej Ulicy. Nigdy w życiu czegoś takiego nie widziałem. Chyba nasi bracia zarazili się gorączką buntu z Watts.

- O czym ty, do cholery, mówisz? - spytała Effie, nadal nie wiedząc, o co chodzi.

- No, policja wpadła tam zaraz po ostatnim występie i powiedzieli, że zamkną to miejsce. A potem załadowali kilka osób do furgonetki, ktoś rzucił w nią butelką, potem poleciało kilka puszek. Cholera, chyba ktoś też wrzucił zapalone zapałki do baku z benzyną. Tam jest naprawdę gorąco. Effie, bunt!

- Co? - Effie w końcu zaczynała rozumieć słowa C.C. Usiadła. - Nie wtrącałeś się w to?

- Cholera, nie. Curtis obdarłby mi tyłek ze skóry, gdyby się dowiedział, że byłem tam, w samym środku - odpowiedział. Usiadł na kanapie i zdjął buty. - Ale powiem ci, że w tym, co się tam działo, było coś innego. Bracia mają już wszystkiego dość i nie mogę powiedzieć, że się z nimi nie zgadzam.

C.C. popełnił błąd, powtarzając to na głos tego samego wieczoru przy Curtisie, kiedy robili sobie przerwę podczas nagrywania piosenki Dreams, „Heavy", singla przygotowywanego na ich nowy album. Wayne poprawiał coś przy głośnikach i reszcie sprzętu, Deena i Lorrell żartowały sobie z zespołem, a Curtis przeglądał papiery, które przygotowywał na występ ważnego piosenkarza na następny dzień. W rogu cicho grał telewizor, zaraz obok siedziała naburmuszona Effie. Wszyscy dobrze słyszeli syreny i wystrzały w pobliżu.

- O czym myślisz chłopcze? - spytał Curtis.

- Ja... ja chcę tylko powiedzieć, Curtis, że... myślę, że ludzie mają prawo stanąć w obronie swoich praw, a szczególnie wtedy, kiedy ktoś ich coraz bardziej uciska - odpowiedział C.C.

Dźwięk tłuczonego na zewnątrz szkła sprawił, że zadrżał. Curtis odłożył długopis i oparł się wygodnie.

- Powiedz mi, C.C., w jaki sposób bronisz swoich praw, kiedy palisz własny dom? Powiedz mi.

- Ja... tylko... chciałem powiedzieć...

- Masz rację, to, co się tam dzieje jest bardzo ważne. Ale to nie ma nic wspólnego z tym, co my robimy tutaj. Ty masz swój luksusowy samochód, ładny domek i fajne ciuszki, a masz to wszystko dzięki ciężkiej pracy i hitom, które komponujesz. Może więc teraz siądziesz i coś napiszesz. Bo właśnie to może pomóc twoim braciom.

- Ale, widzisz - odezwał się C.C. - ludzie na ulicach zaczynają się zastanawiać, dlaczego sobie tu siedzimy w tym budynku i zakładamy te swoje fajne ciuszki, pojawiamy się w prasie i śpiewamy w miejscach tylko dla białych, nocujemy w hotelach tylko dla białych, podczas gdy nasze miasto się pali. Jak możemy być głosem młodych, kiedy młodzi walczą i wołają o pomoc? Jak możemy to ignorować?

- Nie ignorujemy tego - odpowiedział Curtis. - Tworzymy muzykę. I każdy cent, który tutaj zarabiamy wpada do kieszeni braci, chwytasz? Wspieramy Krajowe Stowarzyszenie Postępu Ludzi Kolorowych. Nagrałem też przemówienie Martina Luthera Kinga. To więcej niż wystarczające poświęcenie dla tego celu. Teraz wszyscy wracamy do pracy, bo inaczej wylądujemy tam, na ulicy.

C.C. usiadł, czując się pokonany. Wszyscy w pomieszczeniu starali się za wszelką cenę uniknąć jego wzroku. C.C. zrozumiał, że głupio wypalił. Podziwiał etykę pracy Curtisa, ale nie mógł się jednak pogodzić z tym, że jego szef był tak apolityczny, kiedy chodziło o to, co się działo na ulicy. Czyż nie na tych samych ludziach polegali, kiedy chodziło o kupowanie ich płyt? C.C. postanowił, że w jakiś sposób zrobi coś więcej - potrzebował tego. Ale Curtis miał rację: jeśli nie będą tworzyć, nikt im nie zapłaci, a jeśli nie dostaną pieniędzy, nie będą mieli co jeść. A to z pewnością nie pomogłoby nikomu.

Ciszę przerwało wycie syren. Curtis odepchnął papiery na bok.

- Wayne, gotowe?

- Tak, szefie.

- No to zaczynamy - powiedział Curtis. Na dźwięk jego słów wszyscy przyjęli poprzednie pozycje. Starali się oszczędzać Effie, która od czasu do czasu wzdychała do mikrofonu i nie zawsze nadążała z krokami. Przewracała oczami w kierunku Curtisa, ale on tego nie zauważał.

- Nagranie „Heavy, Heavy". Ujęcie trzydzieste - wyrecytował Wayne.

Zabrzmiała muzyka, a Deena pochyliła się do mikrofonu z zamkniętymi oczami. Zaczęła śpiewać: „Byłeś taki lekki i wolny/Uśmiechałeś się patrząc na mnie/Teraz między nami jest tylko zazdrość i nienawiść/Chodź kochanie, polecimy razem".

Włączyły się Effie i Lorrell „Ciężki, ciężki/stałeś się taki ciężki/ciężki, ciężki/Jesteś dla mnie za ciężki".

Curtis zatrzymał nagrywanie, uderzając pięścią w klawisz.

- Stop! - wszedł do pomieszczenia, gdzie nagrywali wokale. - Effie, cały czas jesteś za głośno. - Był już zmęczony tą całodzienną walką z Effie, żeby stonowała trochę swój soulowy głos, który górował nad delikatniejszym wokalem Deeny.

- Staram się Curtis... - zaczęła się tłumaczyć Effie.

- Jeśli ci nie wychodzi pozwól, że zrobię to za ciebie - uciął rozgniewany Curtis, odsuwając mikrofon od Effie. - Teraz powinno być lepiej.

Upokorzona Effie zagryzła wargę.

- Może zaczniemy od nowa rano - zasugerowała delikatnie Deena.

- Ten album ma już miesiąc opóźnienia - powiedział Curtis spokojniejszym już głosem. - Wiem, że jesteście już zmęczone, ale to ostatnie ujęcia.

Deena uśmiechnęła się delikatnie, prawie niewidocznie. Dostrzegła to Effie i zaczęła uważniej przyglądać się obojgu: Deenie i Curtisowi. To nie był moment, w którym po raz pierwszy coś dojrzała, ale teraz już była pewna, że coś jest nie tak.

- Jeszcze raz - powiedział Curtis, unikając spojrzenia Effie. Było jednak za późno. Kiedy dziewczęta zaczęły ponownie śpiewać, Effie specjalnie zaśpiewała swoją część mocnym altem, który obudziłby nawet umarłych, i całkowicie zagłuszyła Deenę.

Deena i Lorrell przestały śpiewać i spojrzały na Effie jak na oszalałą. Effie natomiast śpiewała dalej, przyciągając do siebie mikrofon i ciągnąc ostatnią nutę, specjalnie celując nią w Curtisa. „Mnie!" i wybiegła z pomieszczenia.

- Dokąd to niby idziesz?! - wrzasnął za nią Curtis, odsuwając krzesło od konsoli.

- Curtis, jesteś kłamcą! - krzyknęła Effie.

- Uważaj, co mówisz, Effie!

- Sypiasz z nią. I wszyscy o tym wiedzą! - krzyczała, wybiegając korytarzem na zewnątrz.

Wyszła w ciemną noc, pełną dymu. W oddali widać było płonący blok. Młodzi kolorowi ludzie z podskakującymi afro i uniesionymi w górę pięściami wyglądali, jakby tańczyli w płomieniach. Ich krzyki brzmiały jak głośne zawodzenie.

- Effie, wracaj tutaj! - zawołał Curtis. Przed nimi zahamował z piskiem jakiś samochód. Kierowca zaczął chaotycznie strzelać z pistoletu. Curtis złapał Effie i wciągnął ją z powrotem do środka.

- To interes Czarnych! Należymy do Czarnych! - wrzasnął Curtis, chowając się.

- Czarna siła, bracie! - odkrzyknął kierowca, wycofując się w innym kierunku i strzelając w powietrze. Curtis ruszył do biura, ale Effie padła mu w ramiona.

- Nie czuję się dobrze, Curtis - powiedziała. Spojrzał tylko na nią, kiedy razem szli z powrotem do studio. Nie odezwali się już ani słowem.

Deena, Effie i Lorrell pojawiły się na scenie CBS „Star Cavalcade". Trzy oszałamiająco piękne kobiety w pomarańczowych sukniach stały za kurtyną z cienkich srebrnych frędzli, przypominających sople. Deena podeszła na środek sceny i śpiewała do kamery, jakby była jej kochanką. W pomieszczeniu kontrolnym, Curtis wyszczekiwał rozkazy dyrektorowi technicznemu.

- Zbliżenie kamerą dwa - powiedział.

Poirytowany dyrektor telewizyjny potwierdził polecenie.

- Zbliżenie z kamery dwa - powtórzył.

Effie lekko przeszła na lewo, starając się przechwycić uwagę kamery, tak by ona także miała okazję śpiewać prosto do publiczności. Ale, niestety, wszystkie kamery skierowane były na Deenę.

- Niewiarygodne - wymamrotała Effie.

To Lorrell, której zadaniem było poruszać się zgodnie z Effie podczas solówki Deeny, pierwsza zauważyła, że jej koleżanka wybiega ze sceny. Pobiegła wołając za nią. Deena kątem oka zauważyła co się działo, a jej odbicie w monitorze potwierdzało, że została sama na scenie.

- Effie, coś ci odbija! - wołała Lorrell, goniąc za Effie. Ta odwróciła się i spojrzała z wściekłością na Deenę, która też już ją doganiała.

- Powiedz, co ci takiego zrobiłam?! - spytała Deena, mimo że dobrze wiedziała, o co chodziło.

- Ukradłaś mi marzenia, Deena! I ukradłaś mi mężczyznę! Za nimi pojawił się rozwścieczony Curtis.

- Nie chcę tego więcej słyszeć! - ryknął. Effie zupełnie go zignorowała.

- Nie udawaj, że nie wiesz o co chodzi! - krzyknęła do Deeny.

- Effie, nie krzycz, wszyscy usłyszą - odezwała się Lorrell.

- Nic mnie to nie obchodzi, niech słyszą!

- Ostrzegam cię, Effie - wysyczał przez zęby Curtis i chwycił ją za ramię. - Przestań psuć nam wszystkim pracę.

- Dlaczego, Curtis? Nie potrzebujesz mnie. Troszczysz, się tylko o jej kościsty tyłek - odwarknęła Effie.

Curtis podniósł rękę i przez chwilę chciał ją uderzyć w policzek. Ale wymyślił coś lepszego. Wskazał na nią palcem i powiedział:

- Wycofaj to.

- Bo co? - rzuciła Effie, patrząc mu w oczy, niemal prowokując do uderzenia.

Jednak uwagę Curtisa zwróciła obecność pracowników CBS. Nie miał zamiaru robić przedstawienia dla producentów, którzy tłoczyli się w korytarzu, oglądając dramat odgrywany przez Murzynów. O wiele bardziej przejmował się tym, jak teraz nakłoni ich do tego, żeby nie przejmowali się zbytnio nieudanym występem. Postanowił więc załatwić sprawę z Effie z godnością, przynajmniej przed nimi. Nie odezwał się do niej.

- Tak sądziłam - powiedziała Effie i wyszła.

Szła korytarzem CBS, a tusz spływał jej strugami po policzkach. Zrobiło się jej niedobrze od ciężkiego, gęstego powietrza. Starała się powstrzymać, ale było już za późno, zwymiotowała na chodnik, brudząc sobie przy tym buty i sukienkę. Wpadła do pobliskiej jadłodajni i poprosiła pierwszą z brzegu kelnerkę o serwetkę.

- Czy to ty jesteś z tego zespołu Murzynek? - spytała.

- Proszę, czy mogę dostać serwetkę? - Effie niemal błagała. Kobieta obejrzała Effie od góry do dołu i powiedziała:

- Jasne, ale musisz stąd wyjść. Nie potrzeba nam tu kolorowych, kiedy nasi bogaci klienci sobie jedzą.

Effie złapała od kobiety serwetkę, wytarła usta, wyprostowała się i wyszła, ratując resztki swojej godności. Nadal było jej niedobrze. Nie chciała w to wierzyć - z trudem o tym myślała, ale wiedziała, że musi iść do lekarza i potwierdzić swoje przeczucia.

Kilka dni później, kiedy Effie siedziała u lekarza, dowiadując się od pielęgniarki, że jest w trzecim miesiącu ciąży, Deena i Lorrell były na scenie w Las Vegas na ostatniej próbie technicznej.

- Panie i panowie! Scena Caesars Palace ma zaszczyt przedstawić państwu niesamowitą Deenę Jones i Dreams! - prezenter wygłosił hasło, na które dziewczyny miały wyjść zza srebrnej kurtyny na główną scenę, gdzie otaczał je tuzin luster. Miejsce Effie było puste. Deena i Lorrell śpiewały i tańczyły, jakby nic się nie stało. C.C. podawał kapeli nuty, a Curtis dowodził wszystkim spoza sceny.

Kiedy Effie weszła do sali, Deena i Lorrell były już całkiem przebrane i ćwiczyły numer, który miał otwierać ich występ.

- Przepraszam za spóźnienie - powiedziała Effie, zdejmując płaszcz. Deena i Lorrell zamarły w bezruchu. Pianista i perkusista przestali grać, a C.C. podszedł do sceny. Zbliżał się dramatyczny moment, wszyscy podświadomie już od dawna na to czekali i wiedzieli, że teraz się zacznie.

C.C. sądził, że uda mu się trochę załagodzić jej wybuch.

- Effie... - zaczął.

- C.C., przepraszam, że się spóźniłam na próbę. Byłam u lekarza, ale teraz czuję się o wiele lepiej - powiedziała, podchodząc do sceny.

- Słuchaj, postaraj się dzisiaj, dobrze? - poprosił.

- O czym mówisz, kochanie? Przecież jest Sylwester.

- Curtis wyszedł na chwilę zadzwonić. Może pójdziesz do swojego pokoju, a on zaraz do ciebie przyjdzie i sobie pogadacie - zaproponował C.C. po chwili wahania.

- Powiedziałam, że wszystko w porządku - zachmurzyła się Effie. Odwróciła się do Deeny i Lorrell. Wyczytała z ich twarzy, że coś jest nie tak. - Wybaczcie, idę się przebrać.

Właśnie kiedy Effie miała wychodzić, na scenę weszła Michelle Morris, sekretarka firmy, ubrana w kostium Effie, pospinany i poskracany, aby pasował do jej figury. Nie dostrzegła napięcia na sali i nie zauważyła też Effie.

- O Boże, tak się denerwuję. Chyba już znam kroki, ale to śpiewanie... - zatrzymała się na widok Effie.

Brwi Effie podjechały wysoko, a oczy wyglądały, jakby zaraz miały wyskoczyć z orbit.

- C.C., co się dzieje? Lorrell, co jest grane?

- Effie, Curtis miał...

- Mnie kochać - dokończyła Effie. - Curtis miał mnie kochać.

Do pomieszczenia właśnie wkroczył Curtis i widząc, co się dzieje dał muzykom i technikom chwilę przerwy.

- Jesteś w końcu Effie - powiedział. - Szukałem cię po całym... - przerwał, widząc Michelle.

- Odwracam się na chwilę, idę zająć się moimi osobistymi sprawami, a ty tu przychodzisz i zastępujesz mnie w moim własnym cholernym zespole? Grupie, którą sama stworzyłam - warknęła.

- Ostrzegałem cię od miesięcy, żebyś uważała na to, co robisz. - Curtis postanowił dać sobie spokój z udawaniem. - Zachowywałaś się podle, spóźniałaś się, dokuczałaś wszystkim. A dzisiaj nawet nie pojawiłaś się na próbie.

- To kłamstwo, nie dokuczałam wszystkim. Właśnie wracam od lekarza. Nie czułam się dobrze.

- Effie, daj spokój, nie dzisiaj. To trwa już za długo, to dziwaczne, destrukcyjne zachowanie. Poza tym, tak przytyłaś, że niedługo stracimy jednolitość w grapie. Potrzebujesz przerwy.

- Co? Nigdy nie byłam chudsza - zaprzeczyła Effie, patrząc na siebie, jakby to mogło coś udowodnić. - Mówisz tak, bo walisz ją w ten chudy pospolity tyłek.

- Kogo nazywasz pospolitą? - spytała Deena, kładąc ręce na biodrach. - Wiesz co? Jesteś po prostu zarozumiałą, zakochaną w sobie, nieprofesjonalną, głupią babą.

- Ciebie! - odkrzyknęła Effie. - Ciebie nazywam pospolitą dupą, którą on wali!

- A teraz posłuchaj mnie, panienko „Winię Cały Świat" - powiedziała przez zaciśnięte zęby Deena. - Za długo już ciebie znoszę, to marudzenie, zrzędzenie, chamstwo i krzyki.

- Do cholery, przestaniecie w końcu się kłócić? - wtrąciła się Lorrell.

- Zostaw Lorrell, to sprawa między mną i Deeną.

- Tak? - zapytała z niedowierzaniem Lorrell. - Tu chodzi też o mnie. Jestem częścią tego zespołu, tak samo jak i wy dwie. I mam tego dość, Effie. Mam dość problemów, jakich nam przysparzasz!

Effie potrząsnęła z wściekłością głową, jakby mogła sobie wytrząsnąć w ten sposób z głowy słowa koleżanki. Machnęła energicznie ręką i zawołała:

- Zawsze wiedziałam, że obie spiskujecie przeciwko mnie!

- Ona nie ma nic wspólnego z tą zmianą. Ty sama myślisz zawsze tylko o sobie.

Curtis wskoczył na scenę i chwycił ramię Effie, żeby podkreślić wagę swoich słów.

- Od razu wiedziałem, że będą z tobą kłopoty.

- Kłopoty? Curtis, jestem twoją kobietą.

- Ale teraz odchodzisz. Nie po to budowałem tę grapę, żebyś teraz ją zniszczyła. Odejdź i krzycz sobie do woli. Dam ci pieniądze.

- Nie ma pieniędzy wystarczająco brudnych, żeby mogły mnie kupić. Zapamiętaj to, Curtis! - zawołała.

- Daj spokój, weź pieniądze i odejdź - powiedział C.C.

Jego oczy zdradzały ogromne zmęczenie. Effie obróciła się i spojrzała bratu w twarz.

- I ty też jesteś z nimi, C.C.?

- Uspokój się Effie. Sama wiesz, co narobiłaś.

- Więc wykupili też twój czarny tyłek?

- Powiedziałem, uspokój się, przesadziłaś.

- Mogę zrobić coś jeszcze, o wiele więcej niż teraz - zagroziła Effie i zaczęła chodzić nerwowo po scenie.

Michelle pragnęła zapaść się pod ziemię, zniknąć za kurtyną albo uciec do biura, żeby popisać coś przy biurku, cokolwiek.

- Nie chcę w tym uczestniczyć. To wasza sprawa, mnie nic do tego.

- Teraz to dotyczy też ciebie, mała siostrzyczko. To teraz również twoja wina. Co musiałaś zrobić, żeby się tu dostać?

- Uważaj na to, co mówisz, panno „Effie Niewinna"! - odgryzła się Michelle. - Nie mam zamiaru wysłuchiwać uwag drugorzędnej diwy, która nie wytrzymuje stresu.

- Dobra, wszyscy wychodzą. Muszę pogadać z Effie na osobności - rozkazał Curtis i cała reszta ruszyła szybko za kulisy.

- Effie, tym razem sama sobie wykopałaś grób - zaczął, kiedy wszyscy już wyszli. - Daj spokój, jesteśmy w Caesars Palace, nie można cię było nigdzie znaleźć. Co miałem robić?

Effie nie odezwała się ani słowem, tylko stała i patrzyła. Ale Curtis starał się ją przekonać. Nie obchodziło go, czy się z nim zgadzała, czy nie, występ i tak miał się odbyć tak, jak go zaplanował, z Michelle zamiast Effie. Ale chciał, żeby Effie przyjęła do wiadomości, że to ona była sprawczynią całej tej afery, nie on.

- Może później, jak się trochę pozbierasz możemy cię z powrotem włączyć do grupy, ale w tej chwili, nie widzę możliwości współpracy, jeśli będziesz się tak zachowywać.

Effie po prostu zamknęła oczy i zaczęła robić to, co umiała najlepiej.

„I mówię ci, że nie odejdę

Jesteś najlepszy jakiego znam

Nie odejdę nigdy

Nie odejdę

Nigdy .

Nie, nie, nie

Nie będę bez ciebie żyć

Nie będę bez ciebie żyć

Nie chcę wolna być

Zostaję, zostaję

A ty, a ty

Będziesz mnie kochać

Będziesz mnie kochać

I mówię ci, że nie odejdę

Mimo kłopotów, nie odejdę

Nie odejdę nigdy, nie

Jesteśmy częścią tego miejsca

Jesteśmy częścią tego czasu

Mamy wspólną krew

I wspólny umysł

I czas, czas

Który spędzimy razem

Nie chcę obudzić się jutro rano

Z pustym miejscem koło mnie

Kochanie, nie odejdę nigdy

Nie odejdę nigdy

Nie będę bez ciebie żyć

Nie będę bez ciebie żyć, zrozum

Nie będę bez ciebie żyć

Proszę, nie odchodź

Zostań ze mną, zostań

Zostań i mnie przytul

Zostań i mnie przytul

Zostań i mnie przytul

Proszę zostań i mnie przytul, mój mężczyzno

Spróbuj, spróbuj, mój drogi

Wiem, wiem, że potrafisz

Przenosić góry

Krzycz, wrzeszcz i płacz

Mów, co chcesz

Nie odejdę

Zatrzymaj rzeki

Morduj i bij

Nie opuszczę cię

Nigdy, nie

Nie poznam już lepszego

Nie odejdę nigdy

Nie odejdę nigdy

Nigdy, nigdy, nigdy, nie

Nie będę bez ciebie żyć

Nie będę bez ciebie żyć

Nie chcę być wolna

Zostaję, zostaję

A ty, a ty

Będziesz mnie kochać..."

Effie przeciągnęła ostatnią bojową nutę, otworzyła oczy i spostrzegła, że jest sama. Curtis sobie poszedł.

Rozdział 6

Oświadczył się jej w Paryżu, kiedy szli wzdłuż Sekwany, patrząc na migoczące światła wieży Eiffla. To był niezwykły moment, pośród licznych konferencji prasowych, tournee i wypraw na zakupy w towarzystwie tłumów paparazzi. Deena wyglądała na wykończoną. W końcu była gwiazdą zespołu Deena Jones i Dreams, a za tym szła odpowiedzialność - to ona odpowiadała za główny wokal na scenie i na płytach, reagowała na pytania reporterów, zachowywała zimną krew wobec wszystkich delegatów z Europy i urzędników państwowych, którzy postanowili zalecać się do niej i dziewcząt, ubierała się i była gotowa grać swoją rolę o każdej porze dnia i nocy, aby żaden fotograf nie zrobił jej zdjęcia, na którym nie wyglądałaby nienagannie. Deena nade wszystko chciała móc wychodzić na wieczorne spacery, nie troszcząc się o to, kto widział ją trzymającą za rękę mężczyznę, nie musząc udawać, że nie są razem - a tak było odkąd Curtis uwiódł ją w oddalonym domku w okolicy Michigan, na długo przed tym, jak Effie wszystkiego się domyśliła. Twierdził, że trzeba ukryć ten romans, żeby media - i wszyscy inni - skupiły się na ich nagrodzie, na tym, że Dreams stały się światowymi gwiazdami, które mają wielu fanów, ogromne wpływy, pieniądze i prestiż porównywalny do Beatlesów.

- Jesteś - mawiał Curtis Deenie - jak czarny John Lennon w spódnicy. Bez niego Beatlesi nie mogliby istnieć. Tak samo jest z nasza grupą: nie ma Deeny, nie ma Dreams.

Deena cieszyła się ze szczęścia Curtisa. Upijała się jego prestiżem i szczęściem jak winem. Podziwiała jego siłę, sposób, w jaki zarządzał danym miejscem, kiedy do niego wchodził, to, jak go wszyscy słuchali. Niezależnie od tego, jak szalone rzeczy mówił, i tak wiadomo było, że mu się uda, bo potrafił czynić cuda, wydobyć wodę ze skały i uczynić z niej najsłodszy eliksir. Z podziwem przyglądała się, jak Rainbow Records stawało się słynne z pierwszorzędnej muzyki, jaką wydawało i ilości gwiazd nieporównywalnie większej od jakiegokolwiek innego studio nagrań. Większość wydawnictw muzycznych walczyło wówczas o to, by nagrać płytę czy dwie, bezustannie stojąc twarzą w twarz ze zbliżającą się ruiną i bankructwem. Podczas gdy pozostali ledwo dawali sobie radę, Curtis zajmował się budowaniem wizerunku swojej firmy na kilku grupach: Beat Machine, DeeDee Dawson, Family Funk, Martha Reed i fenomenalnym zespole młodych braci, Campbell Connection. Pod dyrekcją Curtisa, każda z tych grup dominowała listy przebojów pop i R&B. Oczywiście dziewczyny z Dreams cały czas pozostawały w centrum uwagi, niczym diamenty w koronie chwały Rainbow Records.

Jego siła i zdecydowanie w życiu zawodowym, w życiu intymnym zmieniały się w czułość i delikatność. Był pierwszym kochankiem Deeny i nie zmieniłaby tego za żadne skarby świata. Kochała go głęboko, bezwarunkowo. W rezultacie, Deena, zakochana bez pamięci, wypełniała plan Curtisa, co do litery, ubierając się, śpiewając i mówiąc w sposób, w jaki sobie życzył. Obojgu jednak z trudem przychodziło ukrywanie przejawów uczucia. Nie potrafiła trzymać w tajemnicy tego, co do niego czuła. Podobnie Curtis, mimo całej swojej siły. Prawdziwe uczucia nie potrafią kłamać, a ciekawskie siostry zawsze znajdą sposób na to, żeby powiedzieć prawdę wszystkim. Dlatego Deena i Curtis wymieniali między sobą czułe spojrzenia, a Rhonda i Janice rozpowiadały wszystkim, którzy chcieli słuchać o tym, że wiedzą, co te spojrzenia oznaczają - przede wszystkim gorące uczucie.

W końcu, po krótkim okresie publicznego uwodzenia, Curtis zaczął trzymać ją za rękę i całować na oczach mediów. Zrozumiał wtedy, że jako para dokonają więcej, zarówno Dreams, jak i on, staną w centrum uwagi mediów - i oświadczył się jej tej pięknej nocy nad paryską rzeką, a ona przyjęła go bez wahania.

- Tak, tak, tak, wyjdę za ciebie Curtisie Taylorze juniorze!

- zawołała, podskakując i rzucając mu się na szyję. Objęli się i zaczęli się długo i namiętnie całować i właśnie wtedy Deena zdała sobie sprawę, że nie chciałaby być teraz w żadnym innym miejscu na ziemi.

- Kupimy sobie piękny dom na wzgórzach Michigan i będziemy mieli grupkę dzieciaków...

- Hehe - zaśmiał się Curtis, wyzwalając się delikatnie z objęć Deeny. - Poczekaj, zwiążemy się, ale nadal będziemy mieli kupę pracy. Dreams mają teraz międzynarodową sławę, nie możemy zatrzymać tego pędu na dziewięć miesięcy, kiedy będziesz nosić w sobie nasze dziecko...

- Ale... nie chcesz mieć ze mną rodziny? - wyszeptała.

- Ależ oczywiście, kochanie, że chcę - odpowiedział łagodnie, głaszcząc jej twarz. - Chcę mieć dzieci z moją żoną, ale jeszcze nie teraz. Będziemy mieli mnóstwo czasu na powiększanie rodziny, ale teraz naszym dzieckiem jest zespół, nasza marka, nasze marzenie, żeby Deena Jones i Dreams stały się najsłynniejszą grupą pop na świecie. Nie możemy sobie pozwolić na utratę tego wszystkiego. Pomyślimy o tym za parę lat, kochanie. Ale nie teraz. Rozumiesz to, prawda, kochanie?

Deena przez chwilę milczała, ale po chwili niechętnie potaknęła.

- A jeśli chodzi o dom w Michigan - dodał z wahaniem - możemy to zrobić, ale nasze główne apartamenty powinny znajdować się w pobliżu Rainbow Records. Postanowiłem też, że musimy trochę zmienić kierunek. Pojedziemy na zachód kochanie. Przenosimy się do L.A.

- Co? - Deena cofnęła się ze zdziwienia.

- Hollywood - odpowiedział z jeszcze większą pewnością w głosie. - Kochanie, mam muzykę we krwi, a ty jesteś produktem, doskonałym i odnoszącym sukcesy, a takie produkty nie ograniczają się do jednego tylko gatunku. Chcę, żebyś była nie tylko na scenie. Twoja piękna twarz stworzona jest do czegoś więcej niż pokazywanie się na żywo - powinna być pokazywana na ekranach kin.

- Ekranach kin? - powtórzyła Deena, wciąż czując zmieszanie.

- Rozpoczynam działalność filmową w ramach Rainbow Records - oświadczył. - Wynająłem już producenta z Hollywood, Adama Brooksa, który ma się tym zająć. Szuka już czegoś dla ciebie. Teraz jest właśnie w L.A. i przegląda scenariusze filmowe.

- Co? To już wszystko umówione? - niedowierzała.

- Za miesiąc przenosimy się do L.A.

- A ślub? Zawsze marzyłam o ślubie w domu...

- Będziesz miała ślub, o jakim nawet nie marzyłaś, obiecuję. Kupię ci posiadłość większą niż jakikolwiek dom, jaki w życiu widziałaś i wyposażę go w najpiękniejsze przedmioty świata. Możesz zaplanować nasz ślub w ogrodzie pełnym ulubionych kwiatów. Wynajmę służących, którzy spełnią każde twoje życzenie, każdą zachciankę. I sprowadzę wszystkich z Detroit do Kalifornii, żeby byli świadkami tego, jak mówię „tak" kobiecie moich marzeń. To będzie niezapomniane przeżycie, zobaczysz.

Rzeczywiście, to było niezapomniane przeżycie. Curtis nad wszystkim sprawował pieczę. Mieli wspaniały ślub w altanie z tysiącem białych róż, pięćdziesięcioma gołębicami, dwoma zespołami na żywo, reporterami z „Ebony" i „Jet", z czterema tysiącami gości łącznie z rodziną, przyjaciółmi i, oczywiście, z licznymi sławami zaproszonymi, by podziwiać ślub we wspaniałym ogrodzie ich bogatej posiadłości w Beverly Hills, wybudowanej nie tylko dla ich osobistej satysfakcji, ale, uwaga, dla celów marketingowych, które nie miały nic wspólnego z wyrażaniem miłości. Kaseta video ze ślubu miała stanowić część promocji filmu, którą Curtis planował, żeby wzmóc zainteresowanie debiutem Deeny. To był pomysł Brooksa. Uznał, że jeśli zarząd studia i producenci filmowi dostaną taśmy dokumentujące wzniesienie Deeny z obdartych ulic Detroit na wyżyny międzynarodowej sławy, z większą chęcią ujrzą w Deenie świetną aktorkę, szczególnie dobrą do głównej roli w filmie o Kleopatrze.

Deena nie była przekonana, czy taśma - lub którakolwiek z szybkich przemów Curtisa - sprawi, że będzie w stanie odegrać tę rolę. Siedziała w sali kinowej w podziemiach swojej posiadłości, patrząc nerwowo, jak narrator opowiadał krótką historię Dreams, zaczynając od wczesnych fotografii Deeny, Effie i Lorrell i zamieniając Effie na Michelle. Deena skrzywiła się i zaciągnęła papierosem.

- Wszystko zaczęło się na ulicach Detroit, gdzie trzy dziewczyny, Deena, Lorrell i Michelle, zaczęły marzyć o sławie piosenkarek - zaczął narrator, a na ekranie pojawiał się klip ze zdjęć, które pokazywały głównie Deenę i Dreams starające się odtworzyć atmosferę rodzinnego getta w Detroit w tekturowej makiecie miasta. Miały peruki afro i porwane dżinsy, kilkucentymetrowe rzęsy i świecące paski.

- Podczas tryumfalnego marszu ku międzynarodowej sławie, grały wszędzie, od Białego Domu po Pałac Buckingham - kontynuował narrator. W tle słychać było piosenkę Dreams „Fm Somebody".

Deena oderwała wzrok od ekranu, żeby zapalić kolejnego papierosa, oglądając nerwowo, jak film pokazywał ich ślub i pracę Curtisa. Uśmiechnęła się na widok Teddiego Campbella, dziesięciolatka śpiewającego i tańczącego w Campbell Connection, a potem zaczęła uważniej się przyglądać, kiedy na ekranie pojawiła się twarz Curtisa.

- Myślę, że nasza muzyka jest tak popularna, ponieważ przekracza wszystkie możliwe granice - mówił do kamery Curtis. - Jest za i przeciw wojnie, dla młodych i starych, czarnych i białych - każdy może znaleźć coś dla siebie w ramach brzmienia Rainbow.

Deena uśmiechnęła się, słysząc jego słowa, ale potem opadła jej szczęka, kiedy narrator zaczął mówić o tym, co czekało „króla i królową sceny muzycznej."

- Deena Jones podbiła świat muzyki, sceny i telewizji, a wkrótce podejmie nowe, największe wyzwanie: kino - zapowiedział narrator, a ekran wypełnił się wizerunkiem Deeny w naszkicowanym kostiumie Kleopatry. - Scenarzyści z Hollywood pracują obecnie nad epicką wersją nieopowiedzianej jeszcze na dużym ekranie historii młodych lat Kleopatry z nowoczesną muzyką w tle.

- Litości! - krzyknęła Deena, gasząc papierosa w kryształowej popielniczce i wybiegając z salki kinowej. Popędziła korytarzem swego domu urządzonego w doskonałym guście. Dźwięk jej wysokich obcasów odbijał się echem. W dyskretnej odległości podążał za nią ochroniarz, Duży Rob.

- Rob, powiedz kierowcy, żeby trzymał w pogotowiu limuzynę. Muszę pojechać natychmiast do Rainbow Records - powiedziała.

- Czy Curtis jest u siebie w biurze? - spytała recepcjonistkę, zanim jeszcze doszła do drzwi.

- Właściwie jest teraz w sali konferencyjnej z panem Brooksem, Waynem, C.C. i kilkoma innymi. Mają spotkanie na temat filmu o Kleopatrze. Gratulacje! - odpowiedziała ciepło.

Deena nie odpowiedziała - po prostu minęła ją, jakby nie słyszała jej słów.

- Poczekam - powiedziała, wchodząc do sanktuarium Curtisa. Zamknęła za sobą drzwi i natychmiast zobaczyła swój wielki i czarno - biały plakat na szerokość ściany za biurkiem Curtisa. Stała tam, wpatrując się w niego i zastanawiając, jak uda jej się nadążyć za wizerunkiem, który stworzył dla niej mąż.

Nie była jedyną osobą, która wątpiła w Deenę Jones, gwiazdę filmową. W sali konferencyjnej dowiadywał się właśnie o tym Curtis.

- Na koniec zostawiłem złe wieści, Curtis - oznajmił Brooks, przełykając głośno ślinę, zanim dokończył to, co miał powiedzieć. W pomieszczeniu pełno było producentów, byli między innymi Wayne i C.C., a także cała kadra młodych białych chłopców, których Curtis najął do działu dystrybucji, marketingu, promocji. Wszyscy zachichotali nerwowo. - Paramount odrzuciło Kleo.

- Dlaczego? - spytał Curtis.

- Za późno. I nie są przekonani, czy Deena ma talent - odpowiedział prosto Brooks, dochodząc do wniosku, że właśnie tak powinien przekazać informację, a nie owijać w bawełnę.

Curtis zaczął nerwowo ruszać szczęką. Była to oznaka wkurzenia. Kiedy tak robił, zawsze działo się coś złego. Zawsze. Wszyscy w pomieszczeniu spuścili wzrok, starając się uchronić od jego gniewu.

- Do roboty, młody - powiedział złym głosem Curtis.

- Słucham szefie? - spytał Brooks. Tym razem tylko on się śmiał.

- Wiesz. Zrób to - powiedział Curtis, wzmacniając swoje słowa odpowiednim gestem dłoni. Brooks zaczerwienił się jak burak i powoli wstał ze swojego miękkiego krzesła, po czym zaczął skakać na jednej nodze, wykonując odgłosy jak małpa. Taką karę dawał mu Curtis, kiedy był w wyjątkowo podłym nastroju. Po raz pierwszy, kiedy kazał mu to zrobić, biały chłopak odmówił, nie miał zamiaru tak się poniżać przed innym mężczyzną, a tym bardziej czarnym mężczyzną. Ale szybko zaczął skakać, kiedy Curtis zagroził, że „wywali go na jego małpi tyłek", jeśli tego nie zrobi - co było opcją, na którą Brooks, wyrzucony z poprzedniego studio z powodu malejących zarobków firmy i przykrego nałogu kokainowego, nie mógł sobie pozwolić. Skakał więc i wydawał dziwne dźwięki za każdym razem, kiedy Curtis był wściekły, co zdarzało się dość często, a szczególnie w ostatnich dniach.

Curtis zaśmiał się, kiedy Brooks zaczął wykonywać jego polecenie. W końcu wszyscy zaczynali się śmiać, z wyjątkiem C.C. i Wayne'a, którzy spoglądali na siebie i potrząsali przecząco głowami.

- Zapomnij. Sami sfinansujemy ten film - powiedział Curtis pośród wybuchów śmiechu. Brooks przestał podskakiwać. W pomieszczeniu znowu zapadła cisza.

Do sali weszła Benita, sekretarka Curtisa, i pochyliła się nad jego uchem. Wstał natychmiast.

- Panowie? Spotkanie zakończone - powiedział i wyszedł. Wayne i C.C. podążyli tuż za nim.

- Po prostu nie wiem, gdzie to wciśniemy. Za bardzo się rozdrabniasz - odezwał się Wayne. - Muzyczna strona firmy zacznie na tym cierpieć. Już zaczyna.

- Muzyka sama się nakręca - sapnął Curtis.

- Te dni dawno się skończyły - przerwał C.C. - Samo umieszczenie imienia Deeny na płycie nie oznacza już, że płyta będzie hitem. A naszym muzykom w trasach zaczyna brakować materiałów. Szczególnie Jimmiemu. Potrzeba mu nowych utworów.

- Jimmy potrzebuje kilku dni trzeźwości - odpalił Curtis zatrzymując się przy biurku sekretarki. - Wayne, zacznij pracować nad składanką jubileuszową. Zamieścimy tam wszystkie największe hity i nagrabimy tyle zielonych, że będziemy mogli zrobić dziesięć filmów, a przy okazji opłacimy tych wszystkich bezużytecznych maruderów.

Curtis odszedł zostawiwszy C.C. i Wayne'a z otwartymi ustami i wpadł do swojego biura. Objął z tyłu Deenę stojącą przed plakatem przytłaczającym swoją wielkością.

- Jak tam moja ukochana żonka?

Deena odsunęła się trochę zdenerwowana tym, co chciała powiedzieć Curtisowi.

- Curtis - zawahała się. - Nie jestem pewna, jak ci to powiedzieć.

- Po prostu to powiedz, kochanie - Curtis rozluźnił trochę uchwyt.

- Wiem, jak wiele czasu poświęciłeś temu filmowi, ale... nie mogę zagrać tej roli - wydusiła w końcu z siebie.

- Oczywiście, że możesz, jesteś tylko trochę zdenerwowana, to wszystko...

- Nie, Curtis, nie rozumiesz - przerwała mężowi - ja nie chcę. Curtis wziął Deenę za rękę i poprowadził ją do wielkiej kanapy pod ścianą, z której widać było całe biuro. Usiedli.

- Obiecałem ci, że będziesz gwiazdą filmową i Kleo ci w tym pomoże. Ona była królową, Deena, władała całym narodem. Nie jakąś dziwką/ćpunką/służką, jak te wszystkie inne role, które tam mają dla czarnych aktorek.

- Wiem, że to ważna historyczna postać...

- A tu nie chodzi tylko o ciebie. Pomyśl o tych wszystkich nienarodzonych czarnych kobietach. Pewnego dnia powiedzą: mogę zagrać każdą rolę, jaką tylko zechcę. Spójrzcie na Deenę Jones, jej się udało.

- Ale to niedorzeczne - odparła niewzruszona Deena. - Przez większość czasu ona ma szesnaście lat.

- Dla mnie zawsze będziesz miała szesnaście lat - odpowiedział Curtis, całując jej rękę.

- Może w tym właśnie tkwi problem - wstała i podeszła do plakatu na ścianie. - Może nie widzisz mnie takiej, jaką jestem.

- Dokładnie wiem, kim jesteś - podszedł do niej i znowu objął w pasie. - Jesteś niewinna i radosna, uwodzicielska i beztroska, zbuntowana i pełna emocji. I jesteś piękna. Zawsze marzyłem o tym, by mieć taką kobietę u boku - wyszeptał jej do ucha. - Któż by uwierzył, że cały świat widzi, jak spełniają się moje marzenia. Jesteś moim marzeniem, Deena, nic tego nie zmieni. Pragnę nade wszystko, żebyś była szczęśliwa - zapewniał, obracając ją twarzą do siebie i całując delikatnie w usta. Deena dosłownie roztopiła się w jego ramionach.

- Powiedz mi, co mogę zrobić, żebyś była szczęśliwa, Deena - pytał, a Deena upijała się jego pocałunkiem i namiętnością.

- Wiesz, czego chcę - powiedziała.

- Na to mamy mnóstwo czasu - odpowiedział Curtis, odsuwając się trochę.

- Proszę, Curtis, pozwól mi nosić w sobie twoje dziecko - nalegała Deena.

Curtis zaczął nerwowo poruszać szczęką.

- Muszę iść na kolejne spotkanie - powiedział i wyszedł.

- Magic, do książek - warknęła Effie do siedmiolatki z oczami tatusia i charakterem mamusi.

Szczerze mówiąc, Magic już dawno miała dość siedzenia w kącie zapchanego biura, słuchania płaczu niemowląt i jęków matek czekających, aż urzędnik przejrzy ich papiery i skarci jak małe dzieci. I za co? Za książeczkę z kartkami, ledwo wystarczającą na kilka wycieczek na zakupy w brudnym warzywniaku na Trzynastej Ulicy, który specjalizował się chyba w czarnym chlebie, na wpół skwaśniałym mleku i zakurzonych torbach fasoli, nikomu nie smakującej, i owoców, przeważnie podgniłych. To wszystko nie wydawało się tego warte, nawet siedmiolatce, która dzięki matce i okolicznościom była mądrzejsza od innych dzieci w jej wieku. Magic nienawidziła biur opieki społecznej i wszystkiego, co się tam znajdowało. Nie rozumiała też, dlaczego jej matka narażała się na takie nieprzyjemne pytania za tak marną pomoc.

Effie robiła tak, bo nie miała wyboru. Po tym, jak Curtis wykopał ją z Dreams, walczyła, usiłując utrzymać się ze śpiewania. Sama próbowała nagrywać piosenki, które napisał dla niej C.C. Ale w niecałe dwa lata zmarnowała pół miliona dolarów, starając się utrzymać poziom życia, do którego przywykła, kiedy była gwiazdą słynnej na cały świat grupy. Nie zdawała sobie sprawy, ile Curtis i Rainbow Records wydawali, żeby opłacić jej rozrzutny styl życia. Wiedziała tylko, że Curtis i Wayne płacili za wszystko, kiedy tylko opuszczali hotel czy restaurację, a ich ubrania czekały na nie, kiedy tylko wchodziły do przebieralni przed występem. Podobnie bilety lotnicze, rachunki za serwis samochodu czy jakiekolwiek inne zachcianki. Jeśli dziewczęta potrzebowały pieniędzy, po postu dzwoniły do Rhondy, która zajmowała się finansami Rainbow Records i niemal natychmiast czekał na nie wypisany czek.

W ciągu dwóch lat po opłaceniu wysokich rachunków w szpitalu, po tym, jak urodziła dziecko, kupiła dom i wydała krocie na eleganckie zakupy na występy w towarzystwie pianisty i basisty z zespołu, konto bankowe Effie wyczyściło się do zera. Nie mogła zarobić, bo nie pozwalała na to jej tusza. Ledwo dawała radę na występach, które udało jej się załatwić. Odbywały się w zatłoczonych spelunach pełnych dymu z papierosów, który źle wpływał na jej głos i sprawiał, że jeszcze łatwiej się męczyła. Pomimo faktu, że śpiewała kiedyś z Dreams, właściciele barów i sponsorzy nie byli zainteresowani eks - gwiazdą, która straciła swoje walory. Kiedy pianista odszedł do miejscowego zespołu, który jeszcze nawet nie zaczynał zyskiwać rozgłosu, Effie wiedziała, że to koniec.

Jeszcze przed trzecimi urodzinami Magic Effie sprzedała dom, żeby spłacić długi i debet z karty kredytowej i przeprowadziła się do czynszówki w ubogiej dzielnicy, gdzie mieszkała, kiedy dorastała. Effie była dobrą mamą - karmiła i ubierała córkę najlepiej jak mogła - ale przeważnie pocieszała się butelką wina Southern Comfort i talerzem karczków z fasolką i chlebem kukurydzianym.

- Już - powiedziała Magic do mamy, klepiąc zamkniętą książkę leżącą na jej kolanach.

- To przeczytaj ją od nowa - powiedziała Effie, rzucając zagniewane spojrzenie córce, zanim zwróciła się ponownie do pracownika biura, przysadzistego, białego, lekko łysiejącego mężczyzny, który miał zmarszczki na całej twarzy od czoła aż po szczęki.

- Szukała pani w tym tygodniu pracy, panno Wbite? - spytał, postukując ołówkiem w stertę papierów leżącą na jego biurku.

Effie przewróciła oczami, oparła się i skrzyżowała ręce na piersiach.

- Proszę pana, może i pomaga mi pan, zadając te pytania, ale odpowiedzi niestety cały czas będą takie same. Umiem tylko śpiewać, a ponieważ od dawna nikt już nie pozwala mi śpiewać, przestałam też szukać pracy.

- Czy brała pani pod uwagę poproszenie ojca dziewczynki o pomoc? - spytał mężczyzna, notując coś w papierach.

- Magic nie ma ojca - powiedziała wzburzona Effie. - Czy dostanę już kupony, czy musi się pan poradzić kierownika?

Pracownik westchnął, napisał coś jeszcze w aktach i sięgnął do szafki, gdzie w folderze trzymał kupony Effie z wypisanym jej nazwiskiem.

- Proszę - powiedział.

Effie złapała kopertę z jego ręki i wstała z krzesła.

- Magic , chodź. Jak się pospieszymy złapiemy autobus 42 i dostaniemy się szybko do domu - poganiała, zerkając to na córkę, to na zegarek. - Chodź, bierz książeczkę i lecimy.

Effie i Magic zdążyły na autobus o 15.15 na przystanku nieopodal budynku pomocy społecznej. Effie wepchnęła się do pojazdu i kazała Magic usiąść koło starszego pana, który rozłożył koło siebie torby, zostawiając jednak wystarczającą ilość miejsca na małą osóbkę.

- Tu - wskazała Effie na siedzenie, szukając jednocześnie czegoś do trzymania, żeby się nie przewrócić podczas jazdy. Młoda kobieta z dzieckiem na ręku i torbą pieluch starała się przejść koło Effie, ale nie wystarczyło dla niej miejsca. Magic odwróciła twarz, ze wstydem patrząc na grubą i niechlujną matkę blokującą całe przejście w autobusie swoim wielkim cielskiem.

Effie dostrzegła to spojrzenie w oczach swojej córki i po raz kolejny poczuła ból w sercu. Spojrzała na swoją córeczkę i za siebie, przez okno na Woodward Avenue. Ulica była teraz zniszczona po bombach i nic się na niej nie działo - stanowiła pozostałość po buncie, który wyrył na zawsze znaki na tej niegdyś tętniącej życiem ulicy, centrum murzyńskiej społeczności. Nikt nie zadał sobie trudu, by ją posprzątać - biali nie widzieli takiej potrzeby, a czarni nie potrafili zgrać się na tyle, żeby zrobić to razem. W związku z tym, cała okolica była tylko cieniem swojej uprzedniej świetności, tak samo jak i jej mieszkańcy - zbyt biedni, zmęczeni i bezsilni, żeby coś zmienić czy ulepszyć.

- Będziesz kiedyś pracować? - spytała Magic. Była szczera do bólu, zupełnie jak jej matka.

Effie nie odpowiedziała jej. Patrzyła na stary zakład Curtisa, gdzie brakowało połowy liter z napisu „Nowoczesne Brzmienie". Okna były zabite deskami, a cały budynek był pomazany i obdarty z tynku. Zawsze, kiedy była w pobliżu, jej serce zaczynało bić szybciej, jakby coś miało się wydarzyć. Chciała usiąść i odpocząć, ale miała tak wiele do zrobienia: wysiąść koło bankomatu, popędzić do supermarketu po te kilka warzyw, których potrzebowała, i może kilka zabawek dla Magic, pod choinkę.

- Wysiądź na następnym przystanku i idź prosto do domu - powiedziała do małej, ignorując jej pytanie. - Dziadek będzie na ciebie czekać, a ja jeszcze muszę coś zrobić.

Zanim Effie wspięła się po schodach na trzecie piętro do swojego mieszkania, myślała tylko o swojej butelce i telewizorze. Pomodliła się po cichu, żeby okazało się, że córka śpi i dopiero potem weszła do środka. Magic spała na tapczanie, jej buzię oświetlały lampki z małej choinki stojącej na stole. Ojciec Effie, - Ronald, który przyszedł popilnować małej, podczas gdy córka była na zakupach, siedział przy plastykowym stoliku w kuchni z pocztówką w ręce.

- Od twojego brata - powiedział z uśmiechem.

- Odeślij mu ją - sapnęła Effie, rzucając zakupy na stół kuchenny.

- Tu są pieniądze.

- To je wydaj - krzyknęła.

- Effie White, jesteś uparta jak osioł - powiedział jej ojciec, zniesmaczony tym, że mimo usilnych starań nie udawało mu się przekonać córki, by przestała nosić urazę wobec Curtisa i, przede wszystkim, wybaczyła bratu. Ronald niejednokrotnie zapewniał ją, że C.C. mógłby pomóc jej w trudnej sytuacji, i że to ona sama przyczyniła się do powstania całego tego bałaganu. Próbował już wszystkiego oprócz zapłacenia córce, usiłując ją nakłonić do kroku naprzód - do odrzucenia pomocy opieki społecznej i poszukania możliwości skorzystania z tego cudownego instrumentu, jakim obdarzył ją Bóg, jej prawdziwego talentu. Ale Effie nie chciała o tym słyszeć nawet wtedy, kiedy jej ojciec wściekał się na nią i krzyczał, co ostatnio miało miejsce coraz częściej, niemal tak często, jak Effie się upijała. Bardzo często.

Effie, nie czując się gotowa na kolejne starcie z ojcem, podeszła do kanapy i pogłaskała córkę po twarzy.

- Chodź, kotku, czas do łóżka - szepnęła, całując ją delikatnie.

- Jesteś uparta jak twoja matka - powiedział Ronald.

- Idź do domu staruszku - urwała, machając ojcu na pożegnanie i podnosząc małą. Zaniosła ją do jej pokoju i została tam, dopóki nie usłyszała, jak ojciec zamyka za sobą drzwi wejściowe. Wyszła wtedy do kuchni i sięgnęła do szafki po swoją butelkę. Zawahała się przez chwilę, po czym powoli zamknęła szafkę, zostawiając butelkę na miejscu. Z telewizora doleciała ją reklama bożonarodzeniowej składanki Rainbow Records. Effie siadła na tapczanie i wpatrywała się w ekran. Dreams uśmiechały się, śpiewając „Winter Wonderland", a potem ich najsłynniejszy hit „Dreamgirls", który leciał jako tło muzyczne dla słów lektora. Effie zamknęła oczy i starała się usłyszeć swój głos.

Cały czas siedziała z zamkniętymi oczami, nawet kiedy reklama się skończyła, nawet po tym, jak skończył się program. Nie słyszała nic. W głowie brzmiały jej tylko słowa ojca, „jesteś uparta jak osioł". Nagły przebłysk świadomości sprawił, że Effie podjęła jedyną możliwą i sensowną decyzję: pójdzie do biura Martiego z samego rana i odzyska to, co się jej należy - swoją karierę. Nie tylko dla siebie, ale, przede wszystkim, dla swojej córki.

Rozdział 7

Jimmy nie mógł przestać przytupywać prawą nogą, mimo że stanowiło to dla niego wysiłek. Czuł się, jakby był już na scenie i tańczył, a jego dzwony falowały w gęstym, pełnym dymu powietrzu wypełniającym salon Deeny i Curtisa. Wprawdzie ze sprzętu Curtisa płynęła nowa piosenka Jimmiego, „Patience", on jednak słyszał inną łagodną melodię, która dochodziła z salonu. To był utwór „This Christmas" Donniego Hathawaya. O tak, Donny nieźle grał, pomyślał Jimmy. Ale nie ma nic lepszego od „Getto" Hathawaya, o rany, te bębny i Donny na organkach riffujący do mikrofonu. Tak, to dopiero muzyka, pomyślał Jimmy. No i James Brown mówiący wszystkim: „Powiedzcie to na głos - jestem czarny i jestem z tego dumny!", nawet Aretha się coraz bardziej starała: „Pomyśl o tym, co chcesz mi zrobić/Wolność! Wolność! Wolność!" Wszyscy prawdziwi artyści soul używali swojej muzyki, żeby ożywić ruch - wyrazić solidarność z ludźmi z ulicy, którzy przyjmowali ciosy armatek wodnych, uderzenia pałek i warczenie psów policyjnych jak prawdziwi wojownicy. Jak mężczyźni. Nic z tych trzęsących tyłkiem ze strachu bzdur, które Curtis z upodobaniem wpychał na listy przebojów. Jimmy omal nie zatkał sobie ust ręką. Tak bardzo chciał to wszystko powiedzieć na głos, ale wiedział, mimo swojego maniakalnego stanu, że nie wolno zadzierać z Curtisem. A szczególnie nie wtedy, kiedy przekonywał swojego managera za pomocą nowej piosenki, że najwyższy czas zmienić brzmienie Jimmiego Early i Rainbow Records.

„Cierpliwości drogie siostry/Cierpliwości drodzy bracia/ Póki nie nadejdzie nowy, lepszy dzień", głosy Lorrell i Jimmiego łączyły się w podnoszącej na duchu balladzie. C.C. pokiwał z uznaniem głową i powtarzał bezgłośnie słowa utworu, biorąc za rękę Michelle, która ostatnio ujawniła swoją słabość do producenta. Lorrell delikatnie położyła rękę na nodze Jimmiego, a drugą głaskała go po plecach, mając nadzieję, że uda się jej uspokoić partnera, cały czas wiercącego się i obgryzającego paznokcie. „Hej, Hej, cierpliwości, cierpliwości/Póki nie nadejdzie nowy, lepszy dzień", zakończyło się nagranie.

Na chwilę zapadła kompletna cisza. Jimmy, Lorrell, C.C., Michelle i Deena wstrzymywali oddech, czekając na komentarz Curtisa, który wysłuchał całego utworu z zamkniętymi oczami. W końcu Curtis przemówił:

- To jest dobre. O rany, to jest naprawdę dobre.

Jimmy poprawił dżinsową kurtkę ozdobioną cekinami, usiadł na samym brzegu kanapy i uśmiechnął się szeroko. Był strasznie zdenerwowany, ale C.C. stresował się jeszcze bardziej - praktycznie przez cały utwór wstrzymywał oddech. Wynikało to z tego, że produkcja nowego singla Jimmiego oznaczałaby, iż Rainbow Records zmienia swój styl i dostrzega to, co dzieje się w muzyce soul i wśród czarnych artystów, którzy teraz, bardziej niż kiedykolwiek, solidaryzowali się z czarną siłą i ruchem popierającym prawa czarnych.

- Pomyśleliśmy, że najlepiej będzie cię zaskoczyć, Curtis - powiedział podekscytowany C.C. - Dlatego najpierw sami to nagraliśmy.

- Coś w stylu prezentu na gwiazdkę - wtrąciła się Lorrell z uśmiechem.

- A C.C. ma układ na scenę do tego utworu - dodała Michelle, z dumą głaszcząc C.C. po ręce.

Deena również pogłaskała dłoń C.C.

- Ten utwór jest świetny. Ma w sobie taką siłę.

- Mówię ci, Curtis - przerwał Jimmy - tego właśnie nam teraz potrzeba. Tak jak to często powtarzasz, nowoczesnego brzmienia.

- Ale to jest piosenka z przesłaniem - zawyrokował Curtis. Szum w pokoju ustał, wszyscy znieruchomieli i uśmiechy znikły z ich twarzy.

- Ale mówi prawdę - odezwała się Michelle, jedyna osoba w pomieszczeniu, która nie widziała jeszcze jasno, że Curtis nie będzie chciał rozmawiać z nią na temat jej przekonań. - Jestem pełna gniewu. Mój brat walczy w Wietnamie, w bezsensownej wojnie, a ja jestem z tego powodu rozgniewana.

Zainspirowany słowami swojej dziewczyny i może zbyt przestraszony, że Curtis się potem tego przyczepi, C.C. wtrącił swoje dwa grosze:

- Dokładnie tak, Curtis. Czy muzyka nie powinna wyrażać uczuć ludzi?

- Nie - Curtis wstał. - Powinna się sprzedawać. Zaufaj mi Jimmy, wykombinuję dla ciebie jakiś nowy materiał. Deena, chodź ze mną, chciałbym, żebyś poznała pewnego faceta - powiedział podchodząc do drzwi i nie mówiąc ani słowa więcej na temat piosenki Jimmiego, tak jak zresztą wszyscy przypuszczali. Deena wstała, trochę zawstydzona. - I wypuść bluzkę na wierzch. Tak wygląda o wiele lepiej i pasuje do twojego wizerunku.

Deena poczekała aż jej mąż wyjdzie i podeszła do Jimmiego, który pokonany siedział na kanapie ze spuszczoną głową. Jego noga cały czas tupała.

- Tak mi przykro, Jimmy - powiedziała Deena, dotykając jego ramienia. Przeprosiła także innych.

Nikt nie przyjął jej słów do wiadomości, ani nawet nie spojrzał na nią, kiedy znikała za drzwiami. Właściwie nikt się nawet nie poruszył, oprócz Jimmiego, który wyjął z kieszeni kulkę srebrnej cynfolii i wysypał część jej zawartości na stolik.

- Ej, kochanie, nie musisz tego od razu robić - odezwała się Lorrell, potrząsając głową i marszcząc brwi.

Ale Jimmy potrzebował tego. I to bardzo.

I zaczynał tego używać, tak jak ludzie piją co rano kawę i jedzą na lunch kanapki, a na kolację tłustego kurczaka - odrobinkę koki albo amfy, żeby wstać, kilka pigułek, żeby się uspokoić, trochę marychy, żeby rozjaśnić umysł, i nieco alkoholu, żeby się wyluzować. Uważał, że narkotyki są jego zbawieniem, jedyną ukochaną, na którą zawsze mógł liczyć. Tak, Lorrell mu pomagała jak umiała; przekonała Curtisa, żeby napisał dla niego "Patience", a kiedy była w pobliżu, zawsze dawała mu to, czego potrzebował. Ale to było zbyt rzadko. Zawsze gdzieś wyjeżdżała z Curtisem i Deeną, jeździła eleganckimi wozami, wydawała masę pieniędzy - tak dużo pieniędzy! - i śpiewała na scenach, gdzie, tak naprawdę, na miejscu mogli się czuć tylko biali. Podczas gdy ona zabawiała się w miejscach stosownych dla gwiazdy pop (czytaj: białej gwiazdy pop), Jimmy czuł presję coraz mniejszej grupki fanów, którzy byli zbyt zajęci Dreams, wojną i prawdziwą muzyką soul, żeby zwracać uwagę na starego, tłustego Murzyna śpiewającego cały czas rockandrollowe piosenki w stylu „usialalala" sprzed siedmiu czy ośmiu lat, sprzed czasów Malcolma i Martina, sprzed czasów, kiedy wszyscy wyszli na ulice. Jego występy stawały się coraz rzadsze, a kiedy śpiewał zazwyczaj był to jakiś przegląd starych wykonawców w towarzystwie kilku innych mdłych artystów, których płyty zbierały kurz w magazynach sklepów muzycznych całej Ameryki.

To wszystko sprawiało, że Jimmy mógł tylko dąsać się w domu z Melbą, wierzącą katoliczką, która codziennie modliła się do Pana i wydawała pieniądze, zarobione przez Jimmiego na muzyce, której nie lubiła. Uwielbiała za to gospel, a poza tym swoją Biblię i pastora Kościoła Misyjnego Baptystów Beulah Land i wydawanie pieniędzy na drogie samochody, diamenty i ubrania. Nie informowała go, kiedy wychodziła z domu, po prostu szła sobie do diabła i pojawiała się długie godziny później z torbami pełnymi zakupów w jednej ręce i Biblią w drugiej.

To nie przeszkadzało zbytnio Jimmiemu, bo kiedy Melba wychodziła z domu, mógł kochać się ze swoją najdroższą damą, która niczego od niego nie chciała i uwielbiała Jimmiego jak kochanka. I, o tak, Jimmy kochał swoją białą kobietę bardzo mocno - swoją kokainę.

Oczywiście Curtis nie przeoczył tego faktu.

* * *

- Hej, muszę z tobą chwilę pogadać - powiedział Curtis, zamykając za Jimmim drzwi biura, do którego wcześniej go wezwał na spotkanie.

- Przepraszam za spóźnienie - odparł Jimmy, pociągając nosem i poruszając nerwowo nogą. Biała kobieta dawała o sobie znać z kieszeni spodni. Chciał wrócić do domu, rozebrać się do naga i pieścić się z nią na kanapie przy stereo - przytulać ją, słuchając muzyki Marana Gaye'a. Ale Jimmy wiedział, że to spotkanie było ważne. C.C. już go poinformował o wielkim programie telewizyjnym, który Curtis planował dla Rainbow Records, więc czekał na wezwanie i informację o tym, że bierze w nim udział.

- Zatrzymało mnie coś w domu, wiesz, jak to czasem jest. Ale już jestem. Co masz dla mnie, słońce?

- Posłuchaj mnie uważnie - zaczął Curtis. - Dick Clark poprowadzi specjalny program z gwiazdami Rainbow Records...

- Aha, słyszałem o tym co nieco - wtrącił Jimmy, wycierając nos i starając się z całych sił utrzymać nogę nieruchomo. - Będę zaszczycony wykonując moje utwory, ale musisz pozwolić C.C. popracować nad jakimś nowym materiałem dla mnie, bo, bracie...

- Posłuchaj mnie Jimmy, pozwól, że ci to jasno przedstawię, bracie - przerwał Jimmiemu Curtis. - Nie miałem zamiaru wprowadzać cię do tego programu, ale producenci chcą, żebyś wystąpił, ponieważ warto by było umieścić w programie na moją cześć pierwszą wypromowaną przeze mnie gwiazdę. Nie pozostaje mi więc nic innego, jak tylko pozwolić ci wystąpić. Ale powiem ci jedną rzecz - mówił Curtis wyprostowawszy się o biurko. - Masz być czysty i to od zaraz.

- Czekaj, o co ci chodzi, człowieku? - spytał Jimmy z oburzeniem.

- Chodzi mi o to, że masz przestać zabawiać się narkotykami i wyjść na scenę czysty jak łza. Masz problem, przyjacielu. Znamy się i lubimy od dawna, czasem robiliśmy różne głupie rzeczy, nie? Nie? - powtórzył Curtis, czekając, aż Jimmy odpowie.

- Jasne. Stare dobre czasy, bracie - wyjąkał Jimmy.

- Kiedy zaczynałem ten interes, bardzo mi pomogłeś w odniesieniu sukcesu. A teraz oddaję ci przysługę za przysługę, pozwalając ci na udział w tym programie. Jeśli rzucisz to całe picie i narkotyki i uda ci się występ, możemy wtedy wrócić do studio i zobaczymy, co się da zrobić, żebyś zyskał to nowoczesne brzmienie, o którym ostatnio rozmawialiśmy - dokończył Curtis.

- Ale... - zaczął Jimmy.

Jednak Curtis nie chciał więcej słyszeć od niego ani słowa. Już dawno skreślił Jimmiego. Stwierdził, że nigdy nie osiągnie sukcesu takiego jak Deena, bo nie był w stanie odrzucić w sobie ulicy. Mógłby dać Jimmiemu utwór Sinatry „My Way", a Jimmy spaprałby go tak, że sam Sinatra nie rozpoznałby swojej piosenki. To nie było nowoczesne brzmienie, o które walczyło Rainbow Records, nie pasowało do ich niewzruszonego wizerunku zdrowej solidnej klasy średniej, apolitycznych czarnych Amerykanów; nie było tam miejsca dla hałaśliwego, wojowniczego, ubranego byle jak, zmarnowanego ćpuna. Przynajmniej z punktu widzenia Curtisa. Ale skoro Dick Clark chciał Jimmiego w programie, Curtis powinien mu go dostarczyć i tak też zrobił.

Podniósł się ponownie z krzesła i wyciągnął rękę do Jimmiego.

- Muszę lecieć, bracie - powiedział. - Mam kilka spotkań, na których muszę być. Wiesz, jak to jest.

Jimmy powoli wstał z miejsca. Oczy miał czerwone z wściekłości.

- Tak, bracie, zajmij się swoimi interesami. Ja zajmę się moimi.

- Zrób to, bracie. Zrób to - odparł Curtis, kierując się do drzwi. - Występ w programie jest w przyszły wtorek. Moja sekretarka poinformuje cię o szczegółach. Zaśpiewasz „I Meant You No Harm", wiesz, miłym i ładnym głosem. Tak jak to lubią, bracie. I wszystkie kroki są już umówione, więc nie musisz się o to martwić.

- Tak - mruknął Jimmy - ładnym głosem.

- No dobra, kochany, trzymaj się - powiedział Curtis i wyszedł z pokoju.

Jimmy miał ochotę wyciągnąć rękę i zrzucić wszystko z biurka Curtisa, potem wszystko z półek i na koniec połamać meble. Jak, u licha, Curtis wykombinował, że robi jemu przysługę? To ja wyciągnąłem go za dupę z błota - gdyby nie ja, cały czas sprzedawałby spłukanym Murzynom swoje zepsute auta na zasyfionej Woodward Avenue, pomyślał Jimmy. A teraz, Curtis przechadzał się jak król, odgrywając rolę zbawiciela Jimmiego - jakby chciał pokazać, że to dzięki niemu Jimmy jest traktowany jak gwiazda, mimo że takie traktowanie należało mu się od dawna.

Jimmy wiedział, że zdemolowanie biura Curtisa to nie był najlepszy pomysł, ale nie chciał tak po prostu wyjść z poczuciem niesprawiedliwości. Wyjął więc z kieszeni swoją białą kobietę, za pomocą karty kredytowej Curtisa rozdzielił proszek na dwie równe ścieżki na biurku i wciągnął je jak odkurzacz.

- Tak, będę dla ciebie śpiewał ładnym głosem całą noc - powiedział na głos, oblizując palce, wycierając ślady z biurka Curtisa i wcierając je w zęby. Poderwał się i niemal wybiegł z biura po schodach, mijając studio Rainbow Records, prosto na ulicę. Obniżył rondo swojego kapelusza na brwi, żeby uchronić wrażliwe oczy przed słońcem. Musiał zadzwonić i pogadać z Cukiernikiem

- Jimmy potrzebował trochę cukiereczków. Tyle, żeby wystarczyło mu do następnego wtorku.

- Panie Early, pan wchodzi następny - oznajmił producent, stukając do drzwi przebieralni Jimmiego.

Jimmy chrząknął.

- Kochanie, zdawało mi się, że miałeś być dzisiaj czysty - powiedziała Lorrell, starając się nakłonić Jimmiego do wypicia letniej kawy. - Wiesz, jakie to ważne.

- Szło mi dobrze, kotku, dopóki Melba nie zaczęła awantury - westchnął Jimmy. - Nigdy mnie ze sobą nie zabierasz! Mam dosyć siedzenia w domu co wieczór! - naśladował ją. - I zanim się zorientowałem, zeszła na dół w swojej imprezowej sukience!

- Czekaj... czekaj chwilę - Lorrell aż cofnęła się ze zdziwienia. - Czy chcesz mi powiedzieć, że tam wśród publiczności jest teraz twoja żona? W tej chwili tam siedzi? - dopytywała się.

- Co miałem robić, kochanie? - Jimmy wzruszył ramionami. - Dlatego musiałem się jakoś rozluźnić.

Lorrell odstawiła kawę i sięgnęła po szampana.

- Masz, kotku, napij się.

- Dziękuję, Lorrell - Jimmy z wdzięcznością łyknął płyn.

- Wiesz co? - powiedziała słodko Lorrell. - Dzisiaj jest nasza rocznica. Nie pamiętasz? Pozwól mi się pocałować za każdy razem spędzony rok. Jeden, dwa, trzy, cztery, pięć, sześć, siedem, osiem. Osiem lat bezmałżeńskiego życia.

- Oj, chyba nie masz zamiaru znowu zaczynać - mruknął Jimmy.

Właśnie wtedy do przebieralni wetknął głowę pomocnik producenta.

- Pana kolej, panie Early.

Jimmy poderwał się z krzesła i udał się na scenę.

- Dlaczego taki jesteś, Jimmy Early? - zawołała Lorrell, idąc za nim korytarzem.

- Obiecuję Lorrell, że jej o nas powiem - rzucił jej przez ramię.

- Ale kiedy, Jimmy, kiedy? - Lorrell nie odpuszczała idąc z nim za kulisy.

- ... proszę kochanie, daj mi jeszcze trochę czasu.

- Czas nie stoi w miejscu, Jimmy. Teraz dopiero to naprawdę rozumiem. Nigdy mnie nie kochałeś - wyrzucała mu przekrzykując burzę oklasków towarzyszącą opuszczającym właśnie scenę braciom Tedy i Campbell.

- Kocham cię Lorrell. Przecież wiesz - powiedział Jimmy.

Lorrell spojrzała na miłość swego życia, zdesperowana, żeby mu uwierzyć.

- Ale teraz mam występ - dodał Jimmy.

- Już nie - powiedziała do siebie Lorrell. Z jej twarzy zniknęły emocje. - Już nie.

Jimmy wszedł na scenę i olśnił publiczność. „I mimo, że trudno mi to pokazać/chcę byś o tym wiedziała/że, kochanie, co dzień kocham cię mocniej/Ale nie mogę tego wyrazić słowami/nie chciałem cię skrzywdzić", śpiewał wpatrzony w żonę, która siedziała w drugim rzędzie. Melba kiwała głową w rytm muzyki, pewna, że to do niej kierował słowa. Artysta wykonał obrót i dostrzegł Lorrell oglądającą go zza kurtyny. Podszedł do niej i zaśpiewał patrząc jej prosto w oczy. „I umrę, jeśli mnie zostawisz/kocham cię, kocham cię...".

Zakołysał się i odwrócił z powrotem do publiczności, ponownie patrząc na swą żonę i śpiewał dalej. Wtedy jego biała kobieta stwierdziła, że czas, by pośpiewał też i dla niej. Jimmy zrobił krok do przodu i dał zespołowi znak, żeby przestali grać.

- Nie mogę tak. Nie mogę już śpiewać smutnych piosenek. Curtis, bracie, to twój wieczór i musisz się tu dobrze bawić! - krzyknął Jimmy do mikrofonu.

Publiczność zaśmiała się i zaczęła klaskać. Curtis pomachał Jimmiemu, starając się dobrze wypaść przed kamerami. Jimmy zwrócił się do dyrygenta zespołu.

- Brian, złotko, dam ci trochę czasu, a reszta zespołu wchodzi na scenę, kiedy ich wywołam, dobrze? Raz, dwa, trzy, jazda, zapraszam basistę!

Basista zaczął grać.

- Raz, dwa, trzy, jest nieźle. Saksofon na scenę - wołał Jimmy.

Saksofonista zagrał delikatną nutę w stylu funky. Jimmy widział, że kamerzyści z trudem nadążają za nim, kiedy tak szalał na scenie, biegając tam i z powrotem. W studio dyrektor techniczny gorączkowo sprawdzał scenariusz.

- Co on wyprawia? - zawołał, ale nikt mu nie odpowiedział. Wszyscy starali się uchwycić jego występ.

- Raz, dwa, trzy, o tak! Trąbki! Czadu! - wrzeszczał Jimmy. Sekcja dęta dołączyła się do występu. Jimmy zaczął wykonywać numer przypominający coś pomiędzy rapem i muzyką gospel.

„Hej panienko

Chodź się zabawić z Jimmim Early

Mam domek na wzgórzu

I Mercedesa na podwórzu

Mam basen jak lustro

I przyjaciół mnóstwo

Ubrań kilogramy

I kredyt dla swej damy

Ale mogę obudzić się jutro tam

I zostać sam

Ale Jimmy chce więcej/Jimmy chce więcej

Ale Jimmy chce więcej/Jimmy chce więcej/ Słuchajcie!"

Publiczność oszalała, klaszcząc i podskakując na siedzeniach, kiedy Jimmy zdjął płaszcz i odrzucił go. Przebiegał przez scenę, jak za starych, dobrych czasów - sycąc się każdym krzykiem, piskiem i gwizdem, wykonując układy sprzed lat.

„Jimmy chce żeberka

Jimmy chce stek, słoneczko

Jimmy chce zjeść twoje ciasteczko

Ale, by ukoić nerwy

Jimmy chce przerwy

Bo Jimmy duszę ma/Jimmy duszę ma

Jimmy duszę ma/Jimmy duszę ma/Jimmy duszę ma!"

Zerwał krawat i zdjął koszulę. C.C., który siedział trochę niżej z przodu, przed orkiestrą, zaśmiał się i pokręcił głową. Curtis rzucił mu znaczące spojrzenie, wstał z krzesła z wymuszonym uśmiechem na ustach i wyślizgnął się z loży. Popędził pustym korytarzem i wpadł za kulisy. Stanął tuż obok Lorrell, która stała tam potrząsając głową.

- Wiedziałaś, że chce to zrobić? - spytał.

- Curtis, jestem zszokowana, tak samo jak ty. Tego nie było na próbach.

- Bez żartów, Lorrell - powiedział Curtis, jego szczęki pracowały ze zdwojoną siłą.

„Nie mogę rocka grać

Nie mogę go śpiewać

Mogę ci, kochanie, swą duszę pokazać"

Jimmy odwrócił się, rozpiął guzik spodni i wypuścił na wierzch koszulę, wrzeszcząc do mikrofonu „Jimmy duszę ma!". Publiczność zachęcała go dzikimi wrzaskami.

„Wcześniej czy później/Nadejdzie taki czas Kiedy mężczyzna odwagę w sobie zbierze By stworzyć swoje brzmienie Chcę zrobić coś/By wstrząsnąć światem Jak Johnny Mathis/Ale tak nie potrafię Bo Jimmy duszę ma, Jimmy duszę ma..."

Odwrócił się i zdjął koszulę, a kiedy to zrobił, spodnie opadły mu do kostek. Publiczność zaczęła piszczeć - Melba jęknęła i zasłoniła usta elegancko ozdobioną biżuterią dłonią w rękawiczce. Dyrektor techniczny ryknął do mikrofonu:

- Zdjąć go z wizji!

Niemal natychmiast wszystkie monitory pokazały tablicę z informacją: „Przepraszamy, za chwilę dalszy ciąg programu", aby publiczność w domach nie zobaczyła, jak Jimmy wykonuje kolejny szalony obrót, zdejmuje z siebie spodnie i kłania się widzom. Ukłonił się jeszcze raz, przesłał całusa fanom, a także Lorrell i Curtisowi stojącym za kulisami i zszedł żwawo ze sceny.

- Hej, Curtis - powiedział z promiennym uśmiechem na twarzy. - Podobał ci się mój występ?

- Zrobiłeś z siebie głupka - wysyczał Curtis przez zaciśnięte zęby.

- Chwileczkę, chwileczkę, byłem po prostu Jimmim - zaśmiał się. Wpadł na scenę i jeszcze raz się ukłonił - publiczność nadal klaskała jak szalona. A on z powrotem pojawił się koło Curtisa i Lorrell.

- Lorrell, powiedz mu, jeśli możesz - powiedział pewny siebie Jimmy, wpatrując się Curtisowi w oczy.

- Jimmy cały czas błaga cię o coś nowego, ale sposób, w jaki go ignorujesz sprawia, że czuje się zagrożony. Oczywiście, czuje się z tego powodu zagubiony - potok słów wypływał z ust Lorrell na jednym oddechu. - Chyba nie ma wątpliwości, że tylko prawdziwie zdesperowany człowiek zrzuci spodnie, będąc na żywo w telewizji! - powiedziała i odwróciła twarz ku Jimmiemu.

- Dziękuję Lorrell, doskonale to ujęłaś - pochwalił usatysfakcjonowany Jimmy.

- Tak, ale to nie wszystko, co mam do powiedzenia, kotku - ciągnęła Lorrell, opierając dłoń na biodrze. - Ty... - Curtis jednak nie dał jej skończyć.

- Bracie, mój przyjacielu, to już koniec - powiedział po prostu.

- O co, o co ci chodzi, jak to koniec? - zapytał Jimmy, zbliżając swoją twarz do twarzy Curtisa.

- Przykro mi Jimmy, twój czas się skończył.

- Mam duszę, bracie. Nie zabijesz człowieka, który ma duszę

- Jimmy zaczął podnosić głos. Tymczasem producent biegał nerwowo po studio, wrzeszcząc do mikrofonu. W pobliżu stała Deena i Michelle z zespołem stylistów układających im włosy i poprawiających makijaż. Wokół unosił się puder i opary lakieru do włosów. Ich zespół ustawiał swoje instrumenty, po tym jak kapela Jimmiego zdążyła już złożyć swoje. Program miał trwać dalej.

- Po prostu spróbujmy pożegnać się jak przyjaciele. Kiedy będziesz potrzebował pomocy, zwyczajnie do mnie zadzwoń - zaproponował Curtis wyciągając do Jimmiego dłoń. Ale Jimmy jej nie przyjął - wyglądało na to, że prędzej by na nią napluł i odtrącił, niż ją uścisnął. Curtis spojrzał na niego groźnie i odszedł.

- Nie martw się Curtis, ja się nie czołgam! Jestem oryginałem i nie żebrzę! - zawołał za nim Jimmy.

Lorrell udała się na scenę, gdzie czekała na nią Michelle. Ale Jimmy złapał ją za rękę, zanim odeszła.

- Poczekaj, chwilkę, kochanie. Chcę żebyś to wiedziała - poprosił. - Kocham cię maleńka.

Lorrell podeszła do niego i pocałowała go namiętnie.

- A Lorrell kocha Jimmiego - powiedziała, patrząc mu w oczy.

- Ale na razie z Lorrell i Jimmim koniec, mam coś do zrobienia, pamiętasz? Teraz mam występ - przypomniała odsuwając się, właśnie wtedy, kiedy weszła Melba. Obie patrzyły przez chwilę na siebie. Żadna się nie odezwała.

- A teraz powitajmy najjaśniej świecące gwiazdy konstelacji Rainbow: Deena Jones i niesamowite Dreams! - z głośników popłynął głos prezentera. Lorrell weszła na scenę, Melba wybiegła. Jimmy został sam, patrząc jak Deena przesyła buziaki widowni. Wszyscy wstali i skandowali jej imię, kiedy podchodziła do mikrofonu i przesyłała kolejne całusy Curtisowi, który właśnie zajmował miejsce w loży.

Jimmy słyszał białą kobietę - jego narkotyk - wołającą go z przebieralni. Kiedy tylko usłyszał jej głos, jego nogi zaczęły tańczyć jak szalone. Podrapał się po szyi i odwrócił, żeby do niej pobiec, ale wpadł prosto w ramiona wielkiego jak dąb ochroniarza.

- Czas na nas panie Early - powiedział, kładąc mu dłoń na ramieniu.

Jimmy nie ruszył się.

- Nie żebrzę, Curtis! - zawołał, starając się, żeby słychać go było mimo głośnej muzyki i wrzasków publiczności. - Nie czołgam się! Bo byłem tu na długo przed tobą i będę tu dłużej niż wy wszyscy!

Ale nikt go nie słyszał, oprócz ochroniarza, który wziął go pod ramię i pomógł opuścić budynek - jego biała kobieta cały czas wołała do niego.

Rozdział 8

Mimo że miała okulary słoneczne, Deena pochylała nisko głowę idąc przez hotel w kierunku basenu, gdzie czekali na nią producent filmowy, Jerry Harris, i reżyser, Sam Walsh.

- Jest pani niezwykle piękną kobietą - wypalił Harris, kiedy Deena siadała na krześle naprzeciwko niego. Ochroniarz Deeny stał nieopodal w czarnym garniturze, z rękami splecionymi na plecach.

- Dziękuję, Jerry - odpowiedziała Deena, popijając herbatę i posyłając mu charakterystyczny skromny uśmiech. Nie była pewna, co sądzić o Walshu. Jego hippisowski strój i długie strąkowate, siwe włosy, to nie było coś, czego się spodziewała po słynnym reżyserze filmowym z Hollywood. Nie dała jednak nic po sobie poznać: wykonywała misję, której celem było przejęcie jednej z głównych ról w „Vegas Score", filmie, o którym czytała w „Hollywood Reporter". „Film, napisany i wyreżyserowany przez Sama Walsha i wyprodukowany przez Jerrego Harrisa zapowiada się bardzo dobrze", pisano o nim. „Niektórzy przypuszczają, że z odpowiednimi aktorami i Walshem w fotelu reżysera „Vegas Score" z łatwością zdobędzie przynajmniej jednego Oskara."

Na taką właśnie rolę miała nadzieję Deena - dokładnie w takim filmie chciała, musiała zagrać. Curtis cały czas starał się przepchnąć ją do roli Kleopatry i wyglądało na to, że Deena będzie już grubo po czterdziestce, kiedy jej mąż w końcu zgromadzi odpowiedni scenariusz i właściwych producentów, żeby zacząć kręcić. Powtarzała mu to cały czas, że powinien zapomnieć o tym, że rola główna w tym filmie nie jest dla niej, że jest na nią zbyt dojrzała.

- Niech zagra w tym Bebe Vine albo Debbie Bullach - mówiła Curtisowi, podsuwając mu imiona młodszych sióstr z Rainbow Records. Ale Curtis nie chciał o tym słyszeć.

- Ta rola została napisana specjalnie dla ciebie. Więc teraz nie ma mowy o tym, żebyśmy dali sobie z tym spokój. Za dużo pieniędzy już w to zainwestowałem - odpowiadał jej.

- Pozwól mi się tylko tym zająć, kochanie, i cały czas dawaj z siebie wszystko. I nie zawracaj tym sobie swojej małej ślicznej główki.

No cóż, Deena przestała się tym martwić już dawno temu i postanowiła wziąć sprawy w swoje ręce. Zmęczyło ją już bycie cichą i skromną kukiełką Curtisa Taylora juniora. Poza tym wiedziała już wystarczająco dużo na temat biznesu, a szczególnie na temat swojego męża i sposobu, w jaki on się wszystkim zajmował, żeby zdać sobie sprawę, iż każdy dział Rainbow Records można poszerzyć. Nawet Deenę Jones. W końcu to ona siedziała w pierwszym rzędzie na przedstawieniu, w którym Curtis bezceremonialnie odrzucał i zmieniał piosenkarzy, autorów tekstów, producentów, leaderów zespołów, sekretarki, stróżów - każdego, kto, jego zdaniem, nie pasował do jego ściśle określonego pojęcia muzyki pop. Szczerze mówiąc, nie obchodził jej los większości z nich - tak po prostu było od zawsze w przemyśle muzycznym, niezależnie od tego, kto podejmował decyzje. Ale widząc, jak Curtis systematycznie niszczy karierę Jimmiego Early - człowieka, który wprowadził ich wszystkich na drogę do sławy - zorientowała się, że ona sama też, w każdej chwili, może stać się niepotrzebna. Nie miała zamiaru siedzieć z założonymi rękami i czekać, aż to się stanie. Deena Jones postanowiła, że Deena Jones, jej produkt, zaczyna sama dbać o siebie. Kiedy zobaczyła ten artykuł w „Hollywood Reporter", powiedziała asystentce, żeby umówiła ją na spotkanie.

- I, hmm, zostawmy to między nami - dodała. - Chcę zrobić Curtisowi niespodziankę, dobrze?

Jerry Harris poruszył się na siedzeniu, kiedy Deena uśmiechnęła się do niego i podziękowała za komplement.

- Nie, chcę powiedzieć, że tak naprawdę jesteś zbyt piękna - wyjaśnił. - To film o trzech szulerkach, które jadą do Vegas, żeby ostatni raz tam zagrać i wygrać. Kiedy Dawn leci na tego kierowcę ciężarówki, musisz poczuć jej desperację. To musi być brzydkie. Surowe.

- Wiem. I to właśnie mi się w niej podoba - podchwyciła Deena. - Bezpretensjonalność, żadnego pieprzenia bzdur - powiedziała, specjalnie dorzucając przekleństwo.

Harris zszokowany odwrócił się do Walsha.

- O rany, najsłodsza Amerykanka ma taką niewyparzoną buźkę - zaśmiał się.

- Oczywiście, gdybym została zatrudniona, musielibyśmy trochę dopracować rolę - uśmiechnęła się, sięgając po herbatę.

- Co masz na myśli? - Walsh podniósł się i wyprostował.

- Napisanie tego scenariusza zajęło mi cały rok.

- I jest naprawdę dobry - zapewniła go Deena. - Ale ona jeszcze nie jest prawdziwa. Na przykład, co to za imię: Dawn? Żadna z sióstr, które spotkałam w życiu, nie miała na imię Dawn - powiedziała, dodając charakterystyczne dla czarnych elementy slangu, dla efektu. Wiedziała, że złapała byka za rogi.

- Scenariusz nie jest wykuty w kamieniu i jesteśmy otwarci na zmiany - odparł Harris. - Prawda Sam?

- Może siądziemy nad nim razem, kiedy wróci Al. Przejrzymy kilka scen, pobawimy się nimi? - Walsh mówił bardziej do Harrisa niż do Deeny.

- To mi się podoba - uśmiechnęła się Deena.

- Słyszałem, że Curtis cały czas chce nakręcić tę szaloną wersję czarnej Kleopatry - zagaił Harris. - Chryste, czy wersja z Elizabeth Taylor nie była wystarczająco zła?

- Wiadomo, że to go zrujnuje - zaśmiał się nerwowo Walsh.

- Widziałem już coś takiego wiele razy. Faceci, którzy wydają dziesięć dolców, żeby zarobić pięć. Czy to prawda, że ma na to pieniądze z mafii?

Deena spodziewała się tych pytań. Powiedziała sobie, że musi to odegrać z rezerwą.

- Mój mąż ma teraz pełne ręce roboty, jeśli chodzi o muzyczną stronę interesu - odpowiedziała. - Dlatego nie chciałam mu zawracać głowy tym dzisiejszym spotkaniem.

Wszyscy wiedzieli, że to kłamstwo, ale w prawdziwie Hollywoodzkim stylu, więc zgodzili się je zignorować.

- Ale, powiedzmy, że będziesz miała do zagrania scenę łóżkową. Czy Curtis ci na to pozwoli? Mówią, że trzyma cię dość krótko. Diamentowa obroża, ale krótka smycz - prowokował Harris.

Pozwolić jej? Takie właśnie pierdoły nie podobały się Deenie

- Curtis miał nad nią taką kontrolę, że nawet mężczyźni, których nigdy wcześniej nie widziała wiedzieli, że Deena nie ma władzy ani nad swoim czasem, ani nad ciałem. Jej produkt. No cóż. Już nie.

- To nie będzie problem, Jerry - odpowiedziała, zaciskając wargi. Łyknęła herbatę.

Deena była z siebie dosyć zadowolona. Później w studio jej radość było niemal słychać, kiedy ćwiczyła nową piosenkę, którą napisał dla niej C.C. Jednak mimo przepełniającego ją entuzjazmu trudno jej było nie zauważyć ostrej kłótni, która miała miejsce w studio na jej oczach. Michelle i Lorrell, które kołysały się w rytm basu i śpiewały swoje „ah, ah, ah" spojrzały na siebie i zmarszczyły brwi, patrząc w okienko, gdzie byli Curtis i C.C. Wyglądali jakby za chwilę mieli się rozszarpać. Kiedy C.C. rzucił się na Curtisa, Deena zerwała słuchawki, chcąc pójść do nich i przypomnieć im, że są w środku nagrania, a nie na ulicy, ale właśnie wtedy C.C. wybiegł ze studio, a Curtis pobiegł za nim.

- Nie myślałem, że to możliwe, Curtis! - wrzeszczał C.C., podczas gdy Michelle, Lorrell i Deena pospieszyły za nimi gotowe interweniować. Ester, asystentka Deeny, już tam była, ale ani Curtis, ani C.C. jej nie widzieli.

- Nie myślałem, że potrafisz pozbawić moją muzykę duszy aż do tego stopnia.

- Po prostu zmieniłem ją tak, żeby można było do niej tańczyć - oponował Curtis.

- A teksty? Ten rytm zabija emocje w piosence - pieklił się C.C.

- O to właśnie prosiłeś - Curtis zaczynał tracić cierpliwość.

- O całkiem nowe brzmienie, silniejsze niż kiedykolwiek miał rock and roll. Ludzie nie wrócą teraz do boogie, a nawet jeśli, to i tak będą tańczyć do naszej muzyki!

- Twojej muzyki, Curtis - C.C. niemal pluł ze złości. - Ja nie mam z nią nic wspólnego.

- Daj spokój bracie, jesteś tu dla mnie najważniejszym facetem

- powiedział Curtis wyciągając rękę do C.C., ale ten odtrącił ją i szybkim krokiem ruszył do biura, gdzie czekały na niego jego spakowana walizka i wolność.

- Pocałuj mnie w dupę, bracie! - wrzasnął C.C. Zatrzymał się, kiedy zobaczył, jak ludzie wychodzą z biur i gromadzą się na korytarzu. Rhonda i Janice płakały, inni się obejmowali.

- A tu co się dzieje? - spytał zaskoczony Curtis.

W tym momencie powietrze przeszył ostry głośny krzyk, który sprawił, że wszyscy zadrżeli. To była Lorrell, histerycznie płacząca z bólu. Łzy tryskały z jej oczu razem z tuszem do rzęs i spływały strumieniami po twarzy. Deena starała się ją uspokoić, ale Lorrell nie mogła się opanować. Trzęsła się cała. Michelle powoli odwróciła się do C.C. ze łzami w oczach, przekazując swojemu chłopakowi straszne wieści: Jimmy Early zmarł.

Wiadomość o śmierci Jimmiego rozniosła się bardzo szybko. Reporterzy ochoczo pochylali się nad swoimi mikrofonami, roztrząsając najdrobniejsze szczegóły związane ze śmiercią Jimmiego, a stacje telewizyjne bezustannie pokazywały nagranie z ciałem Jimmiego, przykrytym białym prześcieradłem wynoszonym na noszach z jakiegoś podejrzanego hotelu.

- Według policji pan Early leżał tam martwy cały dzień. Badania potwierdzają, że zmarł z powodu przedawkowania narkotyków - mówił reporter do kamery. - Najprawdopodobniej, jego ciało zostanie przewiezione z powrotem do Detroit, gdzie zostanie pochowany.

C.C. i Michelle patrzyły bezmyślnie w telewizor stojący na podłodze u Curtisa. Curtis przełknął trochę szkockiej, żeby stępić wszechogarniający go ból. W jego sypialni Deena starała się pocieszyć zrozpaczoną Lorrell, która znikła na kilka godzin i pojawiła się z powrotem w rezydencji Taylora w jeszcze gorszym stanie niż była w studio dowiedziawszy się o śmierci swojego ukochanego.

- Mój Jezu - westchnęła Deena, kiedy wyjrzała na korytarz i ujrzała Lorrell skuloną na podłodze ze spływającym po twarzy razem ze łzami makijażem i potarganymi włosami. - Niech mi ktoś pomoże!

Curtis przyglądał się, podczas gdy C.C. i Michelle pomogli Lorrell wspiąć się po spiralnych schodach do pokoju szefa. Lorrell nie mogła nawet na nich spojrzeć, nie mogła nawet się odezwać. Przez długi czas siedziała w całkowitym milczeniu. Bolało ją gardło od krzyczenia w szpitalu, gdzie kazała się zawieźć swojemu kierowcy, zaraz po tym, jak dowiedziała się o śmierci Jimmiego.

- Co to znaczy? Dlaczego nie mogę go zobaczyć? - spytała zapłakana ochroniarza, który nerwowo przeglądał papiery na biurku. Tuż za nim znajdowała się kostnica, gdzie leżało ciało Jimmiego, przygotowane na oficjalne rozpoznanie, tuż za wahadłowymi drzwiami. - Kochaliśmy się z Jimmim. Przecież nie zaszkodzi panu, jeśli pozwoli mi się pan z nim zobaczyć ostatni raz. Pożegnać się. Proszę pana...

Właśnie wtedy otworzyły się drzwi i wyszedł zza nich mężczyzna w białym kitlu, tuż za nim szła Melba. Miała spuszczoną głowę, więc nie od razu dostrzegła dziewczynę męża, która stała naprzeciwko.

- Jeszcze raz wyrażam żal - odezwał się lekarz - z powodu śmierci pani męża, pani Early.

- Dziękuję... - zaczęła Melba i przerwała ujrzawszy przed sobą Lorrell. - Co ty tu robisz? - patrzyła na nią, a jej słowa przepełnione były jadem, niemal pluła mówiąc.

- Ja... ja...

- Idź do diabła - przerwała jej wzburzona Melba. - Masz jeszcze czelność pokazywać się tutaj, jakby to dotyczyło też ciebie. Pozwól, że coś ci powiem, maleńka - powiedziała, wskazując palcem na twarz Lorrell. - Ten człowiek, to mój mąż. Mój! Nie twój.

- Ale ja go kochałam - powiedziała słabo Lorrell. - Chciałam się tylko pożegnać.

- Wyjdź stąd natychmiast, do diabła - warknęła Melba i odwróciła się do lekarza. - Proszę nie pozwolić tej kobiecie zbliżyć się do ciała mojego męża, albo pozwę do sądu ją, was i wszystkich, którzy będą mieli z tym coś do czynienia.

Lorrell cały czas dźwięczały w uszach te słowa. Nawet kiedy siedziała w objęciach Deeny, cały czas nie mogła zrozumieć, jak teraz będzie żyć bez Jimmiego.

- Nawet mi nie pozwoliła go zobaczyć - odezwała się do kołyszącej ją delikatnie Deeny. - Nie pozwoliła mi się zobaczyć z moim Jimmim.

W pomieszczeniu obok Curtis potrząsał głową.

- Co za nieszczęście.

- Cóż... dzięki za drinka - odezwał się C.C., wstając do wyjścia. Pomógł Michelle wstać, starając się nie spojrzeć na Curtisa.

- Powiedz Lorrell, że wpadnę jutro - powiedziała Michelle, biorąc C.C. za rękę.

- C.C. ... niezależnie od tego, co było między nami, nie ma nic ważniejszego niż rodzina - powiedział Curtis do wychodzącego C.C. Ten stanął, ale się nie odwrócił, dopóki nie wypowiedział tych trzech słów, które chciał powiedzieć głośno przez cały dzień.

- To już koniec, Curtis.

- Jimmy sam sobie to zrobił! - zawołał Curtis. - Dobrze o tym wiesz.

C.C. nie miał więcej nic do powiedzenia. Po prostu złapał Michelle za rękę i wyszedł.

- Michelle - powiedział Curtis spokojnie, zatrzymując ją. - C.C. może odejść, ale ty nie.

C.C. starał się zrozumieć, jak Curtis mógł być aż tak wyrachowany, nawet w takiej chwili jak ta - kiedy stracił brata, człowieka, którego kochali jak członka rodziny. Odwiózł Michelle do domu, pojechał prosto na lotnisko i pierwszym samolotem poleciał do Detroit, gdzie udał się do swojej rodzinnej dzielnicy, wspominając dni, kiedy chodził tamtędy szukając kogoś, kogokolwiek, kto by posłuchał jego muzyki i głosu jego siostry. Minął narożny bar, gdzie mieli pierwszy koncert dla prawdziwej publiczności - kilku pijaków, którzy czekali na otwarcie baru, żeby kupić butelkę czy dwie i owinąć je w papierowe torby. Kilka kilometrów dalej znajdowało się podwórko, z którego razem z Effie obserwowali samochody i gdzie napisał ich trzecią piosenkę, „Moody Girl", na cześć pierwszej dziewczyny, która go pocałowała i odeszła z innym chłopcem. I tam też był Teatr Detroit, na samym środku, zniszczona ruina - tak pełna wspomnień. Był taki czas, kiedy nawet nie potrafiłby sobie wyobrazić, jak to jest, kiedy słyszy się swoje piosenki w radio, a co dopiero widzi je na szczycie list przebojów „Billboard". A teraz niewyobrażalne stało się rzeczywistością. Nie rozumiał, dlaczego tak się to wszystko skończyło. Detroit było zniszczone. Zespół się rozpadał. Jimmy umarł. Jak Curtis mógł być taki podły - i tak go poniżyć. Rzucił wszystko, żeby za nim pójść, pasję dla muzyki soul, kreatywność, rodzinę. Tak bardzo chciał być ze swoją rodziną. Śmierć często sprawia, że chce się obejmować ludzi i przytulać tych, których nie ma w pobliżu, ponaprawiać zerwane więzi. Myślał o Effie. Czuł, że musi ją jak najszybciej znaleźć, powiedzieć jej, że chce, pragnie, potrzebuje jej przebaczenia.

Do mieszkania siostry wpuścił go ojciec. C.C. czekał tam na nią dwie godziny, cały czas myśląc o tym, jak to się stało, że Effie żyła w tak ubogich warunkach i doświadczyła takiej degradacji.

- Przecież przesyłałem jej pieniądze, czy nie doszły? - wypytywał ojca bezustannie.

- Dostawała je.

- Nie korzystała z nich? Wysłałem jej przez ten czas wystarczająco dużo, żeby mogła mieszkać lepiej niż mieszka, żeby żyła lepiej.

- Nie chciała ich wydawać - odpowiedział ojciec, otwierając szufladę biurka w maleńkim pokoiku Effie. Wyjął z niej pudełko pełne listów, listów od C.C. Większość z nich była nawet nie otwierana, wszystkie pełne były pieniędzy, które jej przesyłał.

- Twoja siostra - powiedział Ronald - jest uparta jak osioł.

C.C. potrząsnął głową i zaczął chodzić po maleńkim mieszkanku. Patrzył na uciekające po niemal pustych szafkach karaluchy, dotykał cienkich, poukładanych równo w kostkę koców leżących na zużytej sofie, gdzie spała Effie, i na porozrzucane wszędzie zabawki. Pokój dziecinny. Siedział na łóżku dziecka, kiedy usłyszał Effie witającą się z sąsiadką. Podbiegł do drzwi i otworzył je, wyglądając na klatkę schodową, aby zobaczyć siostrę z córeczką, jak wchodzą po schodach.

- Co to jest czuwanie przy zwłokach? - spytała Magic, pokonując po dwa schodki naraz.

- Tak się mówi, kiedy przyjaciele gromadzą się razem i obdarowują kogoś miłością - odpowiedziała Effie, z trudem wspinając się po schodach.

- Mamo, czemu zawsze tak wolno chodzisz?

- Bo jestem już stara, kochanie - odpowiedziała prosto Effie, ignorując kolejną obrazę ze strony córki. Zatrzymała się na chwilę, żeby złapać oddech, a Magic pobiegła do ich mieszkania. Zatrzymała się ze zdumienia, kiedy zobaczyła obcego mężczyznę stojącego w drzwiach.

- Kim jesteś? - spytała.

Effie zobaczywszy C.C. zaczęła z powrotem schodzić po schodach. Serce waliło jej z wściekłości. C.C. pobiegł za nią. W drzwiach pojawił się Ronald i wziął Magic za rękę.

- Kto to jest? - powtórzyła dziewczynka.

- To twój wujek, mała.

- Effie! - zawołał C.C.

Usłyszał trzaśnięcie drzwiami i zaklął pod nosem. Jego siostra nigdy niczego nie ułatwiała, więc spodziewał się tego. Pobiegł za nią, wybiegł na ciemną ulicę, ale Effie przepadła. Gdyby popatrzył uważniej, może zobaczyłby ją, jak chowa się ze łzami w cieniu wielkiego dębu, gdzie niegdyś śpiewała mu piosenki z takim uczuciem, że oboje płakali ze wzruszenia. Kochała go - tęskniła za nim, ale wiedziała, że zbyt długo była zagniewana i teraz nie była pewna, czy uda się jej zapomnieć o głębokiej urazie. Tata ma rację, pomyślała, jestem uparta jak osioł.

C.C. powoli wszedł na górę, żeby pożegnać się z ojcem.

- Nie poddawaj się synu - Ronald uściskał go ciepło. - Ona cię teraz potrzebuje bardziej niż kiedykolwiek, nawet jeśli stara się tego po sobie nie pokazywać. Znajdź ją, synu, i spraw, żeby zrozumiała, że stać ją na więcej niż to.

O tym właśnie myślał C.C., kiedy pochylał się nad drinkiem w klubie Max Washington, gdzie zebrało się kilku muzyków z Detroit, żeby wspólnie pograć i porozmawiać o Jimmim. Przy jednym ze stolików siedziała Effie z Martim, z którym ostatnio od nowa zaczynała współpracę i starała się zorganizować dla siebie kilka występów. C.C. siedział przy barze, wiedząc, że cokolwiek powie, i tak nie uda mu się zrekompensować lat, przez które Curtis wykorzystywał tę dwójkę. Więc siedział tylko, pił i obserwował.

- Wiecie, że wtedy nie mówiono o nim „Thunder" Early tylko Mały Jimmy - powiedziała wokalistka jazzowa Martiemu i Effie, przygotowując dla swojego starego znajomego piosenkę. - Ile on miał wtedy lat, Marty?

- Nie wiem, pewnie ze dwanaście.

- Hehe, ale ręce miał jak ktoś dwa razy starszy i nie wstydził się ich używać - zaśmiała się kobieta.

- Prawdziwy był z niego świntuch - Marty pokiwał potakująco głową. - Prawdziwy mały świntuch - powtórzył i jego oczy wypełniły się łzami. Effie objęła go ramieniem, a kobieta skinęła na pianistę. Melodia była delikatna i łagodna, głos piosenkarki był szorstki, nieco skrzekliwy. Śpiewała piosenkę miłosną dla przyjaciela, który odszedł. „Tęsknię za tobą, przyjacielu/Czy mogę cię przytulić? Mimo, że już wiele czasu upłynęło, przyjacielu/Czy pozwolisz?", śpiewała.

Effie obiecała Martiemu, że nie będzie więcej piła, i że, jeśli pomoże jej w karierze, zostanie abstynentką. Marty, siwiejący starszy pan z ogromną ilością wspomnień, ale niewielką ilością bliskich, z którymi mógłby się nimi podzielić, chciał, żeby mogła wrócić do gry bez tych wszystkich wad, które utrudniały sukcesy, a czasem - tak jak w przypadku Jimmiego - zabijały. W związku z tym kazał jej rzucić alkohol na czas wspólnej pracy. Effie była zdeterminowana, żeby dotrzymać obietnicy, ale siedzenie w knajpie i wspominanie zmarłego przyjaciela nie pomagało jej w tym.

- Idę po drinka. Chcesz coś?

- Nie, kotku. Dzięki - odpowiedział Marty.

Effie podeszła do baru i kątem oka dostrzegła C.C. Miała przeczucie, że go tam spotka - po tym, co powiedział jej ojciec - ale mimo wszystko nadal nie była przygotowana na rozmowę. Właściwie, nie miała mu nic do powiedzenia, po tym, jak jej ojciec ubłagał ją, żeby przynajmniej wysłuchała, co brat chciał jej przekazać.

- Nie pracuje już z Curtisem, Effie - powiedział jej Ronald, kiedy w końcu wróciła do domu po tym, jak pierwszy raz zobaczyła Curtisa w drzwiach swojego mieszkania.

- Chce zacząć pracować dla siebie i chce pomóc ci w nagraniu płyty.

- Niepotrzebna mi jego pomoc - z wściekłością odpowiedziała Effie. - Nie potrzebowałam go wtedy, nie potrzebuję go też teraz.

- Ależ to nieprawda kochanie. Rodzina potrzebuje się nawzajem. Tu nie chodzi o pieniądze, ani o to, co się wydarzyło w przeszłości. To twoja krew, twoje ciało.

- Zabawne, że nie myślał o tym, kiedy Curtis wykopał mnie z mojego własnego zespołu i...

- Czy naprawdę spodziewałaś się, że twój brat porzuci swoje marzenia, Effie? Czy gdyby wrócił tu, z tobą i nie otrzymał nagrody za swoją ciężką pracę, byłabyś szczęśliwsza? Przez te wszystkie lata robił to, o czym marzył: pisał hity, słuchał swojej muzyki, która była obecna wszędzie. Czy jesteś aż taką egoistką, że chciałabyś mu to wszystko odebrać? Własnemu bratu?

Effie wiedziała, że ojciec ma rację, ale mimo to nie miała zamiaru ułatwiać C.C. powrotu do jej życia.

- Od kiedy jesteś taki bezczelny, C.C.? Wracasz tu po tych wszystkich latach... - wybuchła gniewnie.

- Effie, nie mogę nic powiedzieć na swoją obronę... chyba tylko to, że byłem młody i popełniłem błąd.

- Mówię ci, że już nikt mnie nie wykorzysta. Ani ty, ani nikt inny. Nigdy więcej.

- Obiecuję, że napiszę ci hit, Effie. Pozwól mi to zrobić.

- Nie potrzebuję cię - niemal pluła ze złości.

- Nie, Effie, ale ja ciebie potrzebuję - C.C. podsunął się do siostry. - Minęło tyle lat, a ty nawet się ze mną nie przywitałaś. Jestem twoim bratem. Powiedz do mnie „cześć". Wiesz, że mi przykro. Powinienem tu przyjechać dużo wcześniej.

- Zawsze byłeś dzieckiem - powiedziała, bawiąc się oprawką okularów.

- Ale staram się zmienić.

- Ja też - powiedziała Effie.

- Tyle lat musiało upłynąć, żeby się wyzwolić - zaczął.

- Wiesz, kochałam Curtisa jeszcze przez długi czas po tym, co się wydarzyło. A to bardzo długo hamowało moją złość. Myślałam, że to już za mną, ale kiedy tu przyjechałeś, kiedy umarł Jimmy, to wszystko wróciło ze zdwojoną siłą.

- A mi zajęło lata, żeby zrozumieć, kim jestem i zorientować się, że mam pomysł na piosenkę - taką prawdziwą. I myślę, że tylko ty możesz ją zaśpiewać we właściwy sposób. Effie, pozwól mi pomóc - C.C. objął siostrę ramieniem. - Zróbmy to, czego zawsze pragnęliśmy, razem.

Effie nie odezwała się przez dłuższą chwilę, tylko popijała drinka. Oboje słuchali piosenkarki śpiewającej „My Funny Valentine", utworu, który niegdyś śpiewała Effie, a jej brat przygrywał jej na starym rozstrojonym pianinie. Effie zamknęła oczy i słuchała, jak kobieta moduluje perlisty głos. Stanowił prawdziwie piękny instrument, ale Effie nieco inaczej wyobrażała sobie idealne wykonanie tego utworu: z odrobiną chrypki i naciskiem na słowa „zostań, śmieszną Walentynką - zostań" i przeciągając ostatnie słowo, aż publiczność wstanie i zacznie klaskać.

- Długo czekałam, aż mi to powiesz - odezwała się w końcu otwierając oczy. - Powiedz to jeszcze raz.

- Effie, śpiewaj moje piosenki, tak jak należy - powtórzył C.C., obejmując siostrę.

Nie zmarnowali ani chwili czasu. Niemal od razu udali się do studio. Marty zaaranżował wszystko, a C.C., cały czas zarabiający na tantiemach, opłacił rachunek. Effie zrobiła to, co umiała najlepiej; pochyliła się nad mikrofonem i wydobyła z siebie głos słodki jak miód.

„Chcesz ode mnie miłości i oddania

Chcesz mieć moje kochające serce

Wiem, że mogłabym cię kochać wiecznie

Ale problem w tym,

Że nie mam tyle czasu

Masz tylko jedną noc

Tylko jedną noc

I tylko tyle

Tylko jedną noc

Nie udawaj, że ci zależy

Tylko jedną noc

Tylko jedną noc

Chodź, kochanie, chodź"

C.C. stał przy konsoli, zajmując się miksowaniem i zachwycając się dźwiękami swojej muzyki, muzyki swojej siostry. Tak właśnie zawsze to sobie wyobrażał.

Rozdział 9

Magic nastawiła radio, uważnie wsłuchując się w głos matki. Effie, C.C. i ich ojciec przyglądali się jej uważnie, dumni z utworu Effie, niemal tak samo, jak jej mała córeczka. Magic zerkała na mamę, starając się połączyć żywą osobę z tą, której głos dobiegał z głośnika.

- To była Effie White z Detroit, była członkini Dreams, z nową piosenką „One Night Only". Mogę wam wyjawić, że Effie to niegrzeczna mamusia i potężny głos z Krainy Wielkich Jezior. Mieliście okazję usłyszeć ją u nas po raz pierwszy!

C.C., Effie i Magic klaskali jak szaleni, kiedy włączyły się reklamy.

Podczas gdy Effie z rodziną była zajęta celebrowaniem nowego sukcesu, Curtis siedział w Rainbow Records w L.A., słuchając kasety z „One Night Only", którą na jego polecenie przyniósł mu Wayne od Nickiego Cassaro. Curtis śledził sukces Effie. Kiedy włączył kasetę niemal podskoczył, a oczy zmieniły mu się w dwie wąskie szparki.

- Chce zrobić ze mnie głupca - powiedział Curtis do Wayne'a.

- Nicky mówi, że dystrybucja tego nagrania jest tylko lokalna, grają to głównie stacje dla czarnych. Ale zaczyna po prostu chwytać.

- Skoro napisał to C.C., czyż nie należy do mnie? - spytał Curtis, pochylając się nad kierownicą.

- Technicznie tak, przynajmniej dopóki oficjalnie nie zerwiemy umowy. Zbiorę prawników, żeby napisali pismo, w którym zażądamy połowy wpływów z tantiem.

- Nie. To świetny utwór z nowoczesnym brzmieniem. Chcę to nagrać z Deeną i dziewczętami.

Wayne zmarszczył czoło. Wiedział, że chodzi o coś innego. Chyba pierwszy raz w swojej karierze sprzeciwił się Curtisowi i nie zawahał się tego powiedzieć na głos.

- Daj spokój, Curtis, ich płyta już jest nagrana.

- I co z tego? - powiedział ze złością Curtis. - Jeśli mogę kupić hit, mogę też kupić kicz.

- Człowieku, to wielki przełom dla Effie. Są inne utwory - starał się go przekonać Wayne.

- To jest biznes, Wayne. Zajmij się tym.

Nie zajęło im długo, żeby zdetronizować piosenkę Effie. Curtis przekazał kasetę swojemu ostatniemu produktowi, parze tekściarzy z Philly znanych jako Pulley Brothers, których zatrudnił w zastępstwie za C.C. jako dyrektorów do spraw produkcji Rainbow Records. Bracia dodali trochę instrumentów smyczkowych pod słodki, o wiele bardziej uwodzicielski głos Deeny i zmienili utwór na bardziej popowy, tak jak kazał im Curtis.

- No dobrze, teraz szybko zagramy wam fragment - powiedział Eddie Pulley do mikrofonu zza konsoli. - Poczujcie rytm, a Raymond popracuje nad tekstem.

Żadna z kobiet nie poznała piosenki. Nie słyszały wersji Effie „One Night Only".

Za tydzień, przy pomocy Nickiego, piosenka była gotowa, Elvis Kelly jeździł po Detroit nowiutkim Cadillakiem, a hit Deeny Jones i Dreams bez przerwy grany był w amerykańskich radiostacjach. Kiedy grupka wystąpiła na wspaniale oświetlonej scenie w jednym ze słynnych klubów tanecznych w Nowym Jorku, Curtis uśmiechał się z dumą ze swojej loży nad sceną. Od samego początku wiedział, że po raz kolejny ubił złoty interes.

To samo stało się jasne dla Effie, C.C., Martiego i nawet dla małej Magic, kiedy oglądali w telewizji ten występ. Czuli się, jakby śnili jakiś koszmar. Słyszeli wcześniej ten utwór w radio, i nawet przez chwilę grano te dwa utwory po kolei, pytając dzwoniących, która wersja jest ich zdaniem lepsza. Ale teraz, na występie u Johnnego Garsona, Curtis wygrywał tę wojnę. Znowu.

Deena jak zawsze wyglądała olśniewająco w charakterystycznej lśniącej szacie do ziemi, kiedy stojąc przed Michelle i Lorrell potrząsała peruką do ramion i śpiewała piosenkę - piosenkę Effie.

Magic rzuciła mamie rozczarowane spojrzenie, pełne złości.

- Tak mi przykro, Effie - odezwał się C.C.

Effie uścisnęła jego rękę w geście, który zapewniał, że nie wini go za to, co się wydarzyło. Effie w pogoni za swoim marzeniem stanęła u bram piekła i była już w samym środku gorącego kotła, kiedy Curtis odebrał jej to, o co tak zawsze walczyła. Tym razem była silna. Wściekła jak cholera i silna. Ponieważ wiedziała, że wszyscy przyznają jej rację. Żeby nie wiem co się stało. Przejrzą na oczy i zrozumieją, jakim wężem jest Curtis. Effie patrzyła, jak Magic uciekła do swojego pokoju, zakryła głowę poduszką i wybuchła płaczem. Wiedziała, po prostu wiedziała, że marzenie córeczki - żeby mama przestała siedzieć w domu obżerając się do przesady - może się zrealizować. Mała natomiast czuła, że mama w końcu starała się przejąć kontrolę nad swoim życiem - zrobić coś, by poprawić ich warunki i wyrwać się z tego getta. Zostać kimś. A teraz to wszystko legło w gruzach. Uważała, że siła jej matki jest tylko udawana. Magic myślała, że ma słabą mamę, która nie będzie umiała tego ani wyprostować, ani uratować ich od biedy, jedynej rzeczy, którą znała w swoim młodym życiu.

Podczas gdy łzy Magic wsiąkały w poduszkę, Deena była za kulisami Studia NBC i zrywała z głowy perukę.

- Dlaczego nikt mi nie powiedział, że to piosenka Effie? - zapytała asystentów i reporterów, którzy towarzyszyli im w programie „The Tonight Show". Nikt jej nie odpowiedział. - Mogliby nas równie dobrze oskarżyć o kradzież czy plagiat!

- No bo tak właśnie jest, nie? - mruknęła Lorrell.

- Co powiedziałaś? - spytała Deena, odwracając się do niej twarzą.

- Mówię tylko, żebyś przestała udawać, że nie wiesz, jaka kryje się za tym polityka. Piosenka Effie była w radio, my wzięliśmy ją sobie, nagraliśmy, wprowadziliśmy naszą wersję na anteny i zniszczyliśmy ją. Znowu. Cholera, to samo w sobie jest jak serial - lepsze niż wszystkie opery mydlane, które kiedykolwiek oglądał mój czarny tyłek!

- Drogie panie, może powinniśmy chwilę odczekać, zanim przejdziemy do rozmowy na ten temat w studio... - przerwał im reporter.

- Spakujcie moje rzeczy - powiedziała Deena, chwytając płaszcz. - Jestem gotowa. Teraz!

Rozdział 10

Służący otworzył butelkę szampana i napełnił kieliszek Deeny, podczas gdy Curtis opowiadał coś o „Kleo". Deena słuchała go jednym uchem. Nie chciała tej roli, ale nie mogła znaleźć słów, by oświadczyć mężowi, że po ciągnących się od dłuższego czasu negocjacjach i spotkaniach, tego właśnie ranka podpisała z Walshem i Wrightem umowę odnośnie jej roli w „Vegas Score". Wiedziała, że się wścieknie, kiedy się dowie. Curtis zainwestował mnóstwo czasu i energii w zbudowanie swojej wizji tego filmu, tak wiele, że muzyczna strona jego interesu zaczęła na tym tracić. Patrzył, co się działo w dyskotekach i, widząc, że króluje tam połyskliwy rytm disco, zaczął nagrywać w Rainbow Records disco z nadzieją, że przyniesie mu to sukces kasowy i będzie mógł podpisać nowe umowy z młodymi utalentowanymi artystami. Deena wiedziała o tym wszystkim, bo zaczynała sama stawiać pytania i sprawdzać, co dokładnie jej mąż planował dla niej samej. Kilka dni wcześniej wkradła się do jego biura i nerwowo przejrzała papiery i szafkę z dokumentami. Nie była pewna, czego właściwie szuka, ale była już zmęczona niewiedzą, zmęczona uczuciem, że jest czyjąś własnością, która nie ma prawa wiedzieć, co dalej, dopóki nie poinformuje jej o tym Curtis. Chciała jakichś konkretnych informacji. Chciała więcej władzy. Chciała wolności. I wiedziała, że to wszystko może znaleźć w biurze swojego męża. Trzęsły jej się ręce, kiedy zobaczyła szczegółowy plan promocji nowego albumu grupy napisany przez Curtisa. Ucieszyła się widząc, że, poza tournee, była wolna. Odkryła też wiele interesujących ją detali, kiedy trafiła na rozmaite rachunki, stare zdjęcia, bilety oraz notatki i zapiski z początku istnienia Rainbow Records, ale żadna z tych rzeczy nie była teraz istotna. Przecież nie chciała rozmawiać o przeszłości, tylko o tym, co ma się wydarzyć. Była gotowa na to, by przyznać się, że podpisała kontrakt. Szukała tylko jeszcze słów, żeby powiedzieć mężowi, mężczyźnie, który cały czas prowadził ją za rękę i mówił, co ma robić od siedemnastego roku życia, że podjęła własną decyzję, dotyczącą swojej kariery. Deena rozejrzała się po pokoju, omiotła wzrokiem bogato rzeźbiony stół dla dwunastu osób i elegancki kryształowy serwis, w którym leżała pieczona kaczka i puree ziemniaczane, przygotowane i podane przez ekspertów w dziedzinie gotowania. Jej wzrok spoczął na ich wspólnym małżeńskim zdjęciu, które wisiało na ścianie nad potężną komodą. Był na nim Curtis siedzący w fotelu w stylu Louisa XIV, a za nim stała Deena, jej ręce były delikatnie oparte na jego ramionach - on, twórca królów, ona, jego wierna podwładna. Jego służąca. Nie będzie łatwo powiedzieć mu, że przecięła sznurki i nie jest już jego marionetką.

- ... więc Cecil Osborne w końcu się zgodził - usłyszała Curtisa, kiedy w końcu skupiła się na tym, co do niej mówił.

- To będzie kosztować ponad milion dolców, ale na pewno będzie tego warte. Ten facet jest świetny, jeśli chodzi o dobór aktorów - służący dopełnił kieliszek Curtisa i odszedł. Deena zaczęła bawić się serwetką. - Co się dzieje?

- Nic, Curtis. Chyba nigdy nie przypuszczałam, że to się naprawdę wydarzy.

- To dzięki tobie, kochanie - uśmiechnął się Curtis i odkroił kawałek mięsa. - Jesteś królową disco.

- Chyba jestem trochę zmęczona... - zaczęła Deena.

- Oczywiście, że jesteś zmęczona. To jest szalony okres. Wywiady, sesja fotograficzna dla „Vogue'a" i wszystkie te spotkania przy basenie.

Deena zaskoczona podniosła na niego wzrok. Skąd do diabła mógł wiedzieć? Chciała to wykrzyknąć na głos.

- Czy myślisz, że jestem głupi? - spytał chłodno Curtis podnosząc jednocześnie brwi i kieliszek do ust. Upił odrobinę szampana. - Kiedy zamierzałaś mi o tym powiedzieć?

- Przepraszam Curtis, powinnam ci była powiedzieć wcześniej. To taka... To taka świetna rola. A ten film jest dokładnie taki, w jakim powinnam zagrać - Curtis zamilkł kiedy mówiła. - Nikt nie zna się na muzyce lepiej niż ty, Curtis - zaczęła się przymilać, starając się osłodzić tę nieprzyjemną chwilę prawdy i mając nadzieję, że uspokoi męża, widocznie zdenerwowanego. - Masz muzykę we krwi. Ale film, to co innego.

- Czy wiesz dlaczego cię wybrałem na wokalistkę, Deena? - spytał Curtis, ignorując słowa żony. - Bo twój głos nie ma osobowości. Ne ma głębi. Jest tylko tym, co ja z nim potrafię zrobić - serce Deeny zabiło mocniej na te słowa. Chciał ją zranić i udało mu się. - Nikt nie rozumie cię lepiej niż ja.

Deena zaczęła myśleć nad tym, co jej sugerował: mówił jej prosto w twarz, że sama siebie nie rozumiała, i że jej się nie uda. Teraz ona się wkurzyła. ,

- Zaproponowano mi rolę i biorę ją - powiedziała prosto.

- Tak? Przeczytaj swój kontrakt. Kochanie, nie możesz się nawet wysrać, jeśli ci na to nie pozwolę - zakpił cicho.

- Zatrudnię adwokata - powiedziała Deena. Jej głos był pewny siebie, mimo że nie do końca czuła tę pewność.

- Czy myślisz, że te białasy będą siedzieć i czekać aż mnie pozwiesz do sądu? Zapomnij, Deena. To się nie uda - Curtis wstał i odepchnął krzesło. - Przykro mi, kotku, ale nie pozwolę, żeby ci faceci się tobą zajmowali. Nie wiedzą, jak to zrobić. I nie przejmuj się niczym, Deena. Wybaczam ci.

Deena gapiła się zrozpaczona w swój pusty talerz, kiedy Curtis wychodził. Usłyszała, jak zamyka za sobą drzwi do biura i to przykuło jej uwagę. Nagle wiedziała dokładnie, co ma robić.

- Ale nie rozumiem, dlaczego musisz to zrobić właśnie w taki sposób - przekonywała Deenę matka, do której zadzwoniła z przebieralni ze swojego prywatnego numeru.

- Mamo, jeśli nie rozumiesz tego teraz, nigdy nie zrozumiesz - odpowiedziała Deena. - Jeśli teraz czegoś nie zrobię, ten człowiek mnie zrujnuje.

- A ty możesz zrujnować to, co razem we dwoje zbudowaliście. To imperium muzyczne jest zarówno twoje, jak i jego - nalegała May. - Po prostu nie rozumiem, dlaczego nie możecie dojść do jakiegoś porozumienia...

- Curtis nie zgadza się z nikim, kto nie zgadza się z Curtisem - odcięła się Deena.

- Ale jesteś jego żoną...

- Jestem jego pracownicą, tyle mi powiedział przy stole - powiedziała łagodnie Deena, starając się, by matka zrozumiała jej sytuację. - Muszę tak zrobić mamo, nie widzę innego wyjścia.

- Zastanów się nad tym jeszcze - poprosiła May.

- Już się zastanawiałam. Mamo, muszę kończyć - powiedziała Deena i odwiesiła słuchawkę. Po twarzy płynęły jej gorące łzy. Kapały na stary wymięty kawałek papieru, który trzymała w pudełeczku z biżuterią, pod naszyjnikami. Na nim był adres i numer telefonu Effie. Deena przepisała adres na żółtą kopertę, włożyła do niej papiery i zakleiła ją. Otarła łzy i włożyła płaszcz przeciwdeszczowy. Zapinając się, przeszła do kuchni, by wezwać kierowcę. Mogłaby poprosić Bentona, żeby sam zaniósł na pocztę kopertę pełną osobistych dokumentów Curtisa, ale miała pewne podejrzenia, że to on opowiedział Curtisowi o jej sekretnych spotkaniach w Paramount. Musiała sama dokończyć tę misję.

* * *

Effie natychmiast rozpoznała ten charakter pisma i podniosła do góry brew, kiedy ujrzała nazwisko Deeny naskrobane na kopercie.

- Po tylu latach... - powiedziała głośno, obracając ją w rękach. Miała ochotę ją spalić, tak niewiele ją obchodziło, co Deena ma jej do powiedzenia, nawet, jeśli miałby to być długi i serdeczny list. Ale tylko jedna rzecz wzbudziła zainteresowanie Effie: co takiego Deena włożyła w tak wielką kopertę?

Effie z trudem wspięła się po schodach i weszła do swojego mieszkania, gdzie pracowała z C.C. nad nowym utworem.

- Nie uwierzysz, co przyniosłam - powiedziała Effie, rozrywając kopertę. Palce C.C. leżały spokojnie na klawiaturze, dopóki Effie nie pomachała mu papierami przed twarzą. W jednej ręce miała zapisaną ręcznie niewielką kartkę, a w drugiej pęk podniszczonych i pożółkłych papierów.

- Droga Effie, oto twój bilet do sławy - tylko tyle napisane było w liściku.

Effie szybko przejrzała papiery, nie do końca rozumiejąc, co widzi, dopóki nie zauważyła kartek, na których widniały nazwiska spikerów radiowych, nazwy radiostacji, adresy i wypisane obok nich sumy pieniędzy. Na samej górze ktoś napisał: „Curtis, zajęliśmy się tymi stacjami. Podrzuć C.C. następną paczkę, a zajmę się kolejnymi z listy". Notka podpisana była „Nicky".

- C.C., tu jest twoje imię - odezwała się Effie. - Nie rozumiem, co to jest - pochyliła się nad swoim bratem, podsuwając mu papiery pod sam nos. - Kim jest Nicky?

C.C. przestał grać i skupił się na dokumentach. Kiedy zorientował się, że widzi listę spikerów radiowych, którzy brali łapówki za przepychanie utworów z Rainbow Records do pierwszej setki utworów z list przebojów, wyrwał je Effie z ręki i szybko, ale uważnie przejrzał. Najpierw się uśmiechnął, a po chwili wybuchł gromkim śmiechem.

- O rany, dziewczyna w końcu się wyzwoliła, nie?

- Co, C.C.? - spytała Effie. Uśmiechała się, ale sama nie wiedziała dlaczego. - O czym mówisz?

- To właśnie jest nasz bilet powrotny do świata muzyki, starsza siostrzyczko - powiedział C.C., wstając od pianina. Cmoknął Effie w policzek. - Nadszedł nasz czas, kochana.

Prawnik, z którym następnego dnia spotkali się Effie, C.C. i Marty potwierdził ich przypuszczenia.

- Bez wątpienia to może doprowadzić Rainbow Records do ruiny - zawyrokował adwokat, David Bennett. - Z tych dokumentów jasno wynika, że Curtis Taylor i jego zausznicy kupowali czas radiowy i miejsca na listach przebojów. Zakres tego procederu był ogromny. Możemy zaskarżyć radiostacje na terenie całej Ameryki. Łapówkarstwo jest nielegalne, a jeśli im to udowodnimy, pan Taylor będzie miał nie lada kłopoty.

- I o to chodzi - Effie zaklaskała w ręce. - Nie wiem, co takiego zrobił Deenie, ale nieźle go za to urządziła.

Marty położył rękę na ramieniu Effie, sygnalizując jej, żeby się uspokoiła.

- Ale na tych papierach jest też nazwisko C.C. Brał w tym udział. Czy można go jakoś uchronić przed konsekwencjami?

Bennett zaczął przeglądać papiery i poprawił się na krześle.

- No cóż, panie White, nie mogę kłamać; jeśli to pójdzie do sądu, pan też będzie o to obwiniony. Pana imię widnieje kilkakrotnie na najbardziej obciążających dokumentach.

C.C. zwiesił głowę. Kilka dni wcześniej dyskutował z Martim nad skutkami pozwania Curtisa do sądu i obwinienia go o fałszerstwa raportów ze sprzedaży płyt, aby oszukać inwestorów, co do ich zarobków, i jasne było, że jeśli Curtis za to poleci, C.C. zostanie oskarżony wraz z nim. Na początku nie wydawało mu się to ważne, tak bardzo chciał zemścić się na Curtisie. Ale Effie błagała go, by dał spokój - aby oszczędził sobie konsekwencji wynikających ze ścisłej współpracy z Curtisem w sprawie korupcji.

- Nie chcę, żeby mój braciszek szedł do więzienia przez tego bydlaka! - Effie niemal pluła, krzycząc na Martiego i C.C., kiedy wyjaśnili jej, że posadzenie Curtisa równało się z posadzeniem jej brata.

- Już dość napsuł w naszej rodzinie, nie pozwolę, żeby znowu mi cię odebrał.

- Ale nie rozumiesz, Effie? Właśnie dlatego muszę to zrobić - powiedział łagodnie C.C., podchodząc do Effie i kładąc jej ręce na ramionach. - Jestem twoim bratem. Miałem cię chronić, ale zamiast tego, pozwoliłem, żeby ten człowiek zamydlił mi oczy i uwierzyłem, że to wszystko - opłacanie radiostacji, wywalenie cię z zespołu - że muszę to wszystko zrobić, by móc wspiąć się na szczyty. Ale koniec już z czołganiem się dla Curtisa Taylora. Już koniec. I jeśli zapłacenie za to, co uczyniłem to jedyny sposób, żeby i on zapłacił, to tak właśnie muszę zrobić.

- Chwileczkę, młodzieńcze - wtrącił się Marty. - Nie sądzę, żeby Curtis się przyznał i tak po prostu poszedł do więzienia. Mam wrażenie, że zrobi dokładnie to, czego zechcemy, żeby tylko uratować swój tyłek. Nie martw się o nic i pozwól mi działać, dobrze? - Marty objął Effie i C.C.

- Panie Bennett - powiedział, nachylając się do prawnika i odchrząkując. - Mam dla pana propozycję: jeśli weźmie pan naszą sprawę i przekona pan pana Taylora, że nic się nie stanie, jeśli zgodzi się na nasze warunki i pomoże pani i panu White w rozkręceniu niewielkiego interesu, jesteśmy gotowi chojnie pana wynagrodzić.

- Proszę mówić dalej - zachęcił prawnik.

- No cóż, sprawa jest następująca: pan White to znany na świecie autor tekstów, który do tej pory pracował z najlepszymi muzykami na świecie.

- Wiem o tym - uśmiechnął się prawnik. - Jestem wielkim fanem Deeny Jones i Dreams, Campbell Connection i Jimmiego Early. Jakże mi przykro z powodu tego, co się z nim stało.

Marty przez chwilę miał wizję pogrzebu Jimmiego, zadrżała mu lekko dolna warga, ale szybko wziął się w garść.

- Proszę posłuchać, chcemy otworzyć nową wytwórnię płytową, pod nadzorem pana White, ale musimy przekonać Rainbow Records, żeby zwolnili go z umowy, którą z nimi podpisał - mówił Marty. - Jeśli pan nam w tym pomoże, z przyjemnością wynajmiemy pańską firmę jako reprezentanta naszej wytwórni. Jestem pewien, że pańscy szefowie wezmą to pod uwagę, wybierając przyszłych partnerów spółki. Co pan na to?

Bennett pomyślał chwilę nad tym, co mogłoby wyniknąć z przyjęcia takiej oferty. Pracował już w Whitestone, Berger, English od pięciu lat i miał kilku ważnych klientów, ale żaden z nich nie miał sławy C.C. Zorientował się też, że to na sto procent wygrana sprawa - jeśli pomoże, okaże się świetnym prawnikiem, który poradził sobie z największą i najbardziej znaną i szanowaną firmą branży muzycznej. I jeśli C.C. rzeczywiście uda się otworzyć swoją wytwórnię, spółka Whitestone, Berger, English przekształciłaby się w Whitestone, Berger, English i Bennett.

- Umowa stoi. Pojedziemy do L.A., hmm, co powiecie na przyszły wtorek? - zaproponował, przeglądając swój kalendarz.

- Przyszły wtorek pasuje nam idealnie. Idealnie - powtórzył Marty.

Światła były przyćmione, ale Deena i tak miała zamknięte oczy. Musiała widzieć słowa w wyobraźni, poczuć je w wgłębi duszy. Śpiewała je z taką intensywnością, jakiej Curtis nigdy by się po niej nie spodziewał.

„ Słuchaj dźwięków, co płyną z samego środka

To dopiero początek drogi ku wolności

Nadszedł już czas

Aby ktoś wysłuchał moich Marzeń

Nikt ich nie odtrąci i nie zmienią się

W twoje własne, tylko dlatego, że ich nie dosłyszysz

Słuchaj, stoję sama na rozdrożu

We własnym domu jestem obca

Tyle razy chciałam to powiedzieć

Własnymi słowami

Nie wiedziałeś, że już ci nie ufam

Nie wiesz, co czuję

Jestem czymś więcej niż twoim produktem

Podążałam za twoim głosem

Ale teraz muszę znaleźć swój własny"

Głos Deeny unosił się wysoko, kiedy śpiewała „Fm moving on", w taki sposób, jak wtedy, kiedy ćwiczyła sama w studio. Wcześniej czytała sobie te słowa, powoli, wyraźnie, pojmując ich prawdziwe znaczenie. Zupełnie jakby autor tekstu wiedział, co zrobiła, jak zdradziła mężczyznę, którego kochała całe życie, tego, który ją stworzył z pyłu Detroit. Ale teraz musiała nauczyć się stać sama, bez opierania się o Curtisa. W końcu Deena poczuła się jak Effie i Lorrell już dawno temu - jak dorosła kobieta.

Bogactwo tego uczucia i odwaga docierały do niej z każdą kolejną nutą, która wypływała z jej pełnych ust i wypełniała jej serce emocjami, tak trudnymi do ukrycia - smutkiem, uniesieniem, podnieceniem, strachem.

Curtis był oczarowany, słuchając jak śpiewała. Od razu postanowił zachować to nagranie i zostawić je na później, a teraz kazać jej nagrać kolejną, bardziej popową wersję, którą dostarczyli mu niedawno Evers Brother. Curtis właśnie usiadł, żeby delektować się śpiewem Deeny, kiedy do pomieszczenia wszedł Wayne. Pochylił się i wyszeptał Curtisowi do ucha:

- Przyjechali tu Marty i C.C. z jakimś białym mężczyzną. Chcą się z tobą zobaczyć.

- Powiedz im, żeby sobie poszli - odpowiedział Curtis, wyciszając głos Deeny dobiegający z głośnika.

- To chyba nie jest najlepszy pomysł - odradził Wayne.

- O co ci chodzi? Ja tu pracuję. Powiedz, żeby się umówili przez sekretarkę, czy coś takiego.

- Wiesz co, myślę, że naprawdę powinieneś tam pójść i sprawdzić, o co chodzi. Twierdzą, że mają jakieś dokumenty z nazwiskiem Nicky Cassaro.

Curtis podniósł się z irytacją i opuścił pomieszczenie, nie mówiąc ani słowa Deenie, która przestała śpiewać widząc, że jej mąż wychodzi w pośpiechu.

C.C., Marty i Bennett siedzieli w pokoju konferencyjnym rozmawiając ze sobą po cichu, kiedy wpadł tam Curtis.

- Marty, kopę lat.

- Tak, Curtis. A ty nadal jesteś podstępnym wężem drugiej kategorii - odpowiedział Marty, nie mogąc powstrzymać wybuchu złości, mimo że Bennett uprzedzał ich, żeby zachowali spokój i pozwolili jemu prowadzić rozmowę.

Curtis usiadł i oparł nogi o krzesło.

- Panowie, proszę dajcie mi spokój - powiedział.

- Dlaczego, Curtis, czy ty dałeś spokój Effie? Myślałem, że cię zabiję za to, co jej zrobiłeś - warknął C.C.

- Przypuszczam, że przybyliście tu z jakiegoś powodu. Innego niż obrażanie mnie. Mam rację? - spytał Curtis.

- Panie Taylor, planujemy zwrócić się do władz federalnych - odezwał się Bennett, przejmując kontrolę nad rozmową.

- A to kto?

- Nazywam się David Bennett.

- To nasz prawnik - dodał C.C.

- Tak, chcemy powiedzieć federalnym o tym, jak zniszczyłeś płytę Effie. O korupcji, człowieku.

Curtis słuchał niewzruszenie z cierpliwym uśmiechem na twarzy.

- Pamiętaj Curtis, byłem świadkiem wszystkiego. Całej tej brudnej operacji od samego początku.

- Pleciesz bzdury, mój drogi - powiedział chłodno Curtis, a oczy zwężyły mu się ze złości. - Poza tym, kto cię będzie chciał słuchać? Kolejny gość, który się wkurzył, bo go wylano z roboty.

Bennett otworzył walizkę i zaczął wykładać na stół kopie dokumentów, które przesłała Deena.

- Mamy spis dokumentów, panie Taylor - rzucił przebiegle Bennett. - Sfałszowane dokumenty, które pozbawiają inwestorów ich zarobków. Nabywanie drogich rzeczy, żeby wpuścić je w koszta i ukryć oszustwa.

Curtis i Wayne wymienili spojrzenia, podczas gdy Bennett wyciągał z torby papiery.

- Pożyczki od mafii. I dowody na jedenastoletni proceder korupcyjny.

Curtis złapał dokumenty. Natychmiast rozpoznał swoje prywatne papiery.

- Kto wam to dał?

- Szanowny pan pójdzie do więzienia - odezwał się C.C.

- No cóż, nie będę tam sam - odpowiedział Curtis z coraz bardziej widocznym gniewem.

- Nie rozumiesz, Curtis - oburzył się C.C. - Nie mam nic przeciwko więzieniu, jeśli ciebie też tam zamkną i to na długo.

Curtis przekładał dokumenty coraz bardziej wściekły.

- Jak... to są moje prywatne dokumenty. Nikt nie ma do nich dostępu, tylko ja i moja...

Na jego twarzy pojawiło się przerażenie. Zaczynał już rozumieć, jak Marty i C.C. weszli w posiadanie tych dokumentów. Deena go zdradziła. Ale kiedy i skąd wiedziała czego szukać? Myślał.

Kiedy Curtis słuchał i zastanawiał się nad planem, który przedkładali mu Marty i C.C., Effie i Deena siedziały razem w studio nagrań.

- Nie żałujesz, że nie możesz zobaczyć teraz jego wyrazu twarzy? - zaśmiała się Effie.

Deena uśmiechnęła się, ale nie czuła się szczęśliwa, ani trochę. Wysłanie tych papierów do Effie nie przyszło jej łatwo. Nie było jej też łatwo mieszkać w domu udając, że wszystko między nią a Curtisem jest w porządku. Nie mogła nawet znieść jego dotyku, kiedy byli razem w łóżku. Była zdenerwowana, chciała wiedzieć, co Effie zamierza zrobić z informacjami, które jej wysłała i jak na to zareaguje Curtis. Jak zmieni się jej życie - kariera.

A teraz stała naprzeciwko Effie, modląc się w głębi duszy, by to, co zrobiła mężowi naprawiło wszystkie świństwa, jakie razem z Curtisem wyrządzili jej przyjaciółce. To wszystko powinno być dla niej, a nie dla chudego mola książkowego, który ledwo potrafił czysto śpiewać.

Sięgnęła po rękę Effie.

- Tyle razy chciałam się z tobą zobaczyć, Effie. Zastanawiałam się, jak sobie dajesz radę. Czy wszystko u ciebie w porządku.

- Jestem szczęśliwa, Deena. Mam kochającą córeczkę.

- Masz dziecko? - spytała Deena z radosnym zdziwieniem.

- No cóż, Magic nie jest już takim dzieckiem. Ma dziewięć lat.

Słowa Effie uderzyły ją w samo serce. Policzyła szybko i natychmiast zrozumiała, że to, czego chciała najbardziej w życiu, i czego mąż jej odmówił, dostała Effie.

- Chciałam ci to powiedzieć. Cały czas naprawdę chciałam ci to powiedzieć - powiedziała Effie, spuszczając wzrok. Właśnie wtedy wszedł Curtis. - Deena, on nic nie wie - powiedziała szybko Effie przyjaciółce, której oczy zapłonęły z gniewu i żalu.

- No cóż, Effie, widzę, że sprawiasz kłopoty, jak zawsze - powiedział Curtis, podchodząc do kobiet.

- Witaj, Curtis. Ty też niewiele się zmieniłeś - odpaliła Effie, rzucając mu groźne spojrzenie. - Wycofuję to, wyglądasz dość grubo, mój drogi. Mógłbyś zrzucić parę kilo - dodała wychodząc z pokoju.

- Z tobą pogadam potem - Curtis warknął do Deeny i poszedł za Effie.

- Więc? - spytała Effie czekających na nią na korytarzu C.C., Martiego i Bennetta. Za nią stanął Curtis.

- Pan Taylor zgadza się, że w najlepszym interesie wszystkich leży rozwiązanie sprawy bez drakońskich kroków prawnych - powiedział Bennett.

- Proszę to powiedzieć jaśniej - poprosiła Effie, wykrzywiając wargi.

- Oznacza to dla nas dystrybucję na cały kraj naszej wersji „One Night Only", Effie - na twarzy C.C. pojawił się uśmiech.

- I otwarcie naszej wytwórni płytowej - dodał Marty.

- A wszystko to zostanie opłacone przez pana Taylora - uzupełnił Bennett.

- To mi się podoba - zaśmiała się Effie.

- I pamiętaj, Curtis, jeśli te negocjacje zawiodą, lądujesz prosto w więzieniu - zastrzegł C.C.

- Dokładnie, Curtis. Raz mnie powstrzymałeś, ale już nigdy nie uda ci się to po raz drugi. Bo tym razem Effie White wygra - powiedziała Effie, odwracając się na pięcie i wychodząc. Za nią wyszli Marty, C.C. i Bennett.

Curtis nie stał patrząc jak wychodzili - za bardzo chciał wrócić do studio na rozmowę z Deeną. Wpadł do pomieszczenia, wykrzykując jej imię, zanim jeszcze przekroczył próg. Ale Deeny nie było. Curtis siadł na krześle i ukrył twarz w dłoniach. Zaczął przypominać sobie swoją drogę do sukcesu - jak zmienił salon samochodowy w wytwórnię, jak grywał różne utwory, siedząc z C.C. do późna w nocy i poprawiając je, z miłości do muzyki, jak jeździli na tournee, tym podniszczonym autobusem, grając w karty, pijąc i śmiejąc się z zespołem, dopóki nie pozwijali się w kłębki na niewygodnych siedzeniach i nie pozasypiali. Curtis wyciągnął ich wszystkich z najuboższej dzielnicy Detroit i uczynił z nich gwiazdy - sprawił, że ludzie na całym świecie znali ich nazwiska i pragnęli słuchać ich muzyki.

- I takie dostaję za to podziękowania - powiedział sobie na głos. - Takie podziękowania.

Rozdział 11

Na okrągłym podjeździe czekała taksówka, kiedy Curtis podjechał pod dom, gdzie mieszkał z żoną. Wyjął kluczyki i wyskoczył z wozu, wbiegając do środka po kilka schodów na raz. Wpadł do przedpokoju i biegał, szukając żony.

- Deena! Rusz tu swój tyłek! Natychmiast! - wrzeszczał, wbiegając po spiralnych schodach na górę. Wychylił się i kątem oka zobaczył, jak ktoś wychodzi z pokoju na dole. To była matka Deeny, która przyleciała cztery dni temu z Detroit. Curtis o tym nie wiedział. Deena wynajęła jej pokój w hotelu Beverly Hills, gdzie obie prowadziły pertraktacje z firmą muzyczną, która ogromnie chciała z nią podpisać kontrakt na płytę solową, i agentami nieruchomości, którzy wychodzili z siebie, by znaleźć dla Deeny odpowiednią posiadłość, godną słynnej na cały świat gwiazdy pop.

- Muszę powiedzieć, że dziwi nas to, iż opuszcza pani Rainbow Records - powtarzali szefowie firmy, podpisując z nią umowy, którymi zajmował się prawnik Deeny (nadal nie była pewna, kto powiedział Curtisowi o „Vegas Score", ale podejrzewała swojego ochroniarza i kierowcę o to, że zdawali sprawozdania jej mężowi z tego, gdzie i z kim przebywała w ciągu dnia).

Z pewnością Deena mogła sama zająć się swoimi sprawami. Nie była głupia, a jeśli czegoś nie rozumiała, wszystko wyjaśniał jej prawnik. Ale potrzebowała wsparcia, kogoś, komu mogłaby zaufać, kogoś, kto nie brał od Curtisa pieniędzy, i właśnie wtedy, pierwszą osobą, o której pomyślała była jej mama, May.

- Witaj, Curtis - powiedziała May, krzyżując ręce na piersi.

- May, co tu robisz? - spytał Curtis z wymuszonym, grzecznym uśmiechem. - Wydawało mi się, że nienawidzisz L.A.

- Ależ to prawda - potwierdziła May. - Ale moja córka mnie potrzebuje, więc przyjechałam.

Właśnie wtedy na dół zeszła Deena.

- Mamo, zaczekaj na mnie w samochodzie - powiedziała mijając Curtisa. May po raz ostatni zerkała na swojego zięcia i ruszyła do drzwi.

Curtis odczekał, aż za May zamkną się drzwi zanim zaczął.

- Kochanie, zrobiłaś mi prawdziwe świństwo - wyrzucił z siebie.

- Musiałam cię jakoś powstrzymać - odpowiedziała Deena wychodząc. - Jak mogłeś to zrobić Effie?

- Zrobiłem, co musiałem - odpowiedział, idąc za nią. Weszli do pokoju, gdzie leżały spakowane walizki. - Dokąd się wybierasz?

- Szukać nowego brzmienia, kochanie. Tak samo jak i ty.

- Daj spokój, Deena. Nie możesz teraz odejść.

- Dlaczego?! - wrzasnęła. - Bo jestem twoją własnością? Możesz mnie pozwać do sądu, Curtis, możesz mi zabrać wszystko, co mam. Ale to nieważne. Zaczynam od nowa. Effie się udało, to i mnie się uda.

- Nie potrafię bez ciebie żyć, Deena.

Deena domknęła walizkę, powstrzymując łzy. Curtis objął ją, pewien, że przekona ją odrobiną błagania.

- Kocham cię, słonko. Poza tobą nie widzę świata - powiedział, z satysfakcją patrząc jak Deena zamyka oczy. - Jesteś moim marzeniem.

- Ale teraz mam też swoje własne marzenia - odpowiedziała powoli Deena patrząc mężowi w oczy. - I nie pozwolę, żebyś mi je odebrał. Nie pozwolę. I nie mogę tu zostać ani chwili dłużej. Przykro mi, Curtis - powiedziała Deena, podnosząc walizkę. - Do widzenia.

Curtis stał bezradnie na podjeździe swojej pustej, ale pełnej przepychu posiadłości i patrzył, jak samochód z Deeną i May znika w oddali.

- Na lotnisko, proszę - powiedziała Deena taksówkarzowi. Cały czas jeszcze była zdenerwowana, nawet kiedy wylądowała w Detroit. Ale kiedy wsiadła do samochodu matki i opuściła okno, wciągając powietrze, poczuła spokój. Im bliżej były domu matki, sporej posiadłości w pobliżu rzeki Michigan, tym lepiej wiedziała co ma robić: musiała zadzwonić do Effie i C.C. i przedstawić im swój plan.

- Czy naprawdę myślisz, że po tylu latach Effie znowu zechce z tobą śpiewać? - spytała May, kiedy wspólnie usiadły do obiadu.

- Nie wiem, mamo. Jeśli powie nie, nie mogę jej winić. Ale muszę ją spytać, czy zechce być częścią pożegnalnego tournee Dreams. To będzie spektakularne wydarzenie. Znowu na scenie, we trzy, razem. Poza tym, jestem jej wiele winna, prawda? W ten sposób obie będziemy mogły się pożegnać z Dreams i przywitać z czymś nowym.

- Mam nadzieję, że ona też zobaczy w tym jakieś dobre strony, mimo całej nienawiści, którą karmiła się przez te wszystkie lata - May westchnęła krojąc kotleta. - Stała się większa ode mnie.

- Zaufaj mi mamo, jeśli uda mi się z nią spotkać na jej warunkach, jestem na to przygotowana. Zgodzi się na to - powiedziała Deena. - Zrobi to.

Deena miała rację, ale musiała postarać się trochę bardziej niż myślała. Musiała pójść do opuszczonej zaniedbanej dzielnicy, gdzie, przy Woodward Avenue, Effie miała swoje mieszkanie. Od lat nie była na takiej ulicy. Deena wysiadła z auta matki i spojrzała na rozwalającą się czynszówkę, gdzie mieszkała Effie, objęła wzrokiem dobudowane do niej budynki, które wydawały się z innego świata. Potrząsnęła głową.

- Idziemy, staruszko - powiedziała do siebie, wchodząc na klatkę schodową.

Kiedy Deena zapukała do drewnianych drzwi mieszkania Effie, C.C. otworzył i objął ją serdecznie.

- Chodź, wszyscy na ciebie czekają - powiedział, łapiąc ją za rękę i wprowadzając do środka. Przy maleńkim kuchennym stole siedzieli Marty, Lorrell i Michelle. Effie siedziała na kanapie, głaszcząc włosy córeczki, która leżała obok przytulona.

- Cześć wszystkim - powiedziała słabo Deena, po raz pierwszy niepewna, czy uda się jej to, do czego była tak przekonana siedząc w samochodzie. Rzuciła okiem na wnętrze mieszkania i zrobiło jej się niedobrze; nie mogła uwierzyć, że Effie tak mieszkała.

- Hej - odpowiedzieli jej wszyscy, z wyjątkiem Effie.

- Usiądź - Effie wskazała jej miejsce na podniszczonej kanapie.

- Pozwólcie mi zacząć - odezwała się Deena. - Jak pewnie już wiecie, i z powodów, których jesteście świadomi, odeszłam z Rainbow Records. Zamierzam zacząć karierę solową.

- Zdaję sobie z tego sprawę - powiedziała Lorrell.

Cały miniony tydzień Lorrell myślała o swoim życiu i o tym, jak cieszyła ją sława, ale też o tęsknocie. Bezustannie udzielała wywiadów, nagrywała płyty, spotykała się z dziennikarzami, koncertowała, uważała, żeby jej fryzura była doskonała, nawet jeśli tylko na chwilę wychodziła do pobliskiego warzywniaka. I po co to wszystko? Oczywiście, zarabiała dobrze, ale nie miała tak naprawdę na co zarabiać. Opowiadała wszystkim, którzy chcieli tego słuchać, że kiedy Jimmy umarł, wraz z nim umarła część jej samej. Ale Lorrell wiedziała, że zakończyła pewną część życia, zanim Jimmy przedawkował narkotyki - zakończyła ją, kiedy zgodziła się na zabawę w dom z mężczyzną, który należał do innej kobiety. „Zmarnowane Lata" śpiewała, chodząc po domu. Ułożyła tę smutną piosenkę, kiedy rozmyślała, co teraz ze sobą pocznie. Śpiewanie solo nie było dla niej wyjściem. Postanowiła, po dłuższym wahaniu, że zacznie nowe życie - ciche i spokojne.

- Nie mogę powiedzieć, że cię obwiniam za to, co się stało - powiedziała Lorrell do Deeny. - Szczerze mówiąc, jestem zmęczona. I tak myślałam o emeryturze. Kupię sobie mały domek z dużym telewizorem. Może znajdę męża i będę mieć dzieci, jedno albo dwoje. Przegapiłyśmy kawał życia, nie?

- To prawda - przyznała Deena, patrząc na Magic. Dotknęła jej. - To prawda.

- Czy spotkaliśmy się tutaj wszyscy, żeby ponarzekać, że już nie mamy pracy? - spytała niewzruszona Effie.

- Absolutnie nie, Effie - odpowiedziała Deena. - Właściwie przychodzę tu spytać, czy chciałabyś ze mną znowu pracować.

- Pracować? Z tobą? - z niedowierzaniem powtórzyła Effie. - Ostatnim razem kiedy próbowałyśmy, chyba się nie udało.

- Zaczekaj, Effie, niech mówi - wtrącił się C.C.

- Chyba też powinieneś być trochę ostrożniejszy, C.C. - odpaliła Effie.

- Effie, jestem biznesmenem i kocham muzykę. Każdy, kto ma jakiś pomysł, jak robić coś, co kocham, zasługuje na moją uwagę.

- Wiem o tym aż za dobrze - zapewniła Effie.

- Posłuchaj - zaczęła znowu Deena. - Nie przyszłam tu po to, żeby kogokolwiek denerwować. Przyszłam z ofertą. Chcę, żebyśmy razem dali koncert pożegnalny. Tutaj w Detroit. Lorrell, Michelle i ja wystąpimy...

- I co to ma niby, do diabła, wspólnego ze mną? - przerwała jej Effie.

- Wszystko, Effie - Deena spojrzała jej w oczy. - Nie rozumiesz? Kiedy przejdziemy do naszej najsłynniejszej piosenki, chcę, żebyś to ty przejęła główny wokal. Ponieważ zasługujesz na to, żeby ją zaśpiewać.

Effie zastanawiała się chwilę nad tą propozycją, ale nie miała pewności, czy była aż tak dobra, jak myśleli pozostali. Powrót na scenę byłby dla niej zbyt bolesny, mógłby przynieść zbyt wiele wspomnień o utraconym bezpowrotnie życiu.

- Nie wiem - odpowiedziała cicho.

- Effie, to może być świetny koncert. Sprawię, że publiczność będzie pełna producentów i szefów wytwórni płytowych, którzy będą błagać, żebyś zechciała z nimi pracować, po tym, jak usłyszą twój głos - błagała Deena.

- A Curtis? - spytała Effie.

- On nie ma z tym nic wspólnego, naprawdę - odpowiedziała Deena. - Umowy i pozostałe rzeczy mogą opracować nasi prawnicy. Wiem tylko, że nie możemy pozwolić, żeby ten człowiek znowu zrujnował nasze kariery. Nigdy.

- Dalej, Effie. Co ty na to? - spytał C.C.

- No dalej, Effie - zachęciła ją Lorrell. - Zgódźmy się.

Lorrell poprosiła kierowcę, żeby zatrzymał się przed Teatrem Detroit i uśmiechnęła się na widok tego, co ujrzała. Był tam wielki napis „Deena Jones & Dreams: Występ Pożegnalny".

- Nie przywykłaś do patrzenia na Dreams w światłach reflektorów, prawda? - Deena zerknęła zza ramienia Lorrell na plakat.

- Czas wejść do środka - dodała i kiwnęła na kierowcę, żeby podjechał do wejścia dla gwiazd.

Niecałą godzinę później powietrze pełne było napięcia. Publiczność w czarnych krawatach wypełniała salę. Curtis wysiadł z limuzyny i podprowadzono go do miejsca, gdzie czekali na niego reporterzy.

- To musi być noc pełna smutnych i radosnych wspomnień, panie Taylor - odezwał się jeden z reporterów. - Jak się pan czuje, mówiąc „do widzenia" Dreams?

- To utalentowane panie i muszę uszanować ich decyzję, chcą odkrywać nowe możliwości - odpowiedział. - Poza tym, nie wierzę w pożegnania, wierzę w przywitania. I chcę wam wszystkim przedstawić Tanię Williams - powiedział skinąwszy na piękną dziewczynę, która wyglądała na niewiele starszą niż Deena, kiedy poznała Curtisa.

- W przyszłym miesiącu wydajemy nowy album Tani i powiem wam tylko, że to prawdziwa bomba. Całkiem nowe brzmienie.

Curtis niemal tonął wśród tłoczących się wokół niego fanów, kiedy Effie weszła na czerwony dywan w towarzystwie C.C. i Magic.

- Panno White! - zawołał za nią jakiś reporter, kiedy zbliżyła się do dziennikarzy, stając nieopodal Curtisa. - Pani płyta stała się numerem jeden. Z pewnością bardzo to panią cieszy.

- Tak, to naprawdę miłe - odpowiedziała Effie.

- Planuje pani przenieść się do Kalifornii?

- Nie. Mój dom jest tutaj. Poza tym, ludzie tam są za chudzi - reporter zaśmiał się i zwrócił uwagę na Magic.

- Kim jest ta mała dama, Effie?

Effie zerknęła na Curtisa, który mijał ją, idąc do środka Teatru.

- To Magic, moja córka - odpowiedziała.

Curtis zatrzymał się i natychmiast pojął, że był jej ojcem. Była naprawdę piękna - miała jego oczy i uśmiech Effie. Wpatrywał się w nią z dumą. Jego oczy napotkały spojrzenie Effie; odwrócił wzrok i ruszył do Teatru.

- Panie i panowie, na swoim ostatnim występie, niesamowite Dreams! - wykrzyknął konferansjer.

Publiczność wstała i zaczęła żywo oklaskiwać dziewczęta pojawiające się na scenie w metalicznie połyskujących strojach. Deena, Lorrell i Michelle stały nieruchomo. Deena wzięła oddech i czekała, aż publiczność się uspokoi. Mrugnęła na dziewczyny i powoli odwróciły się twarzą do widowni. Widziała Martiego, May i Ronalda w pierwszym rzędzie. Michelle dostrzegła C.C. i przesłała mu pocałunek. Fani ocierali już łzy z policzków, kiedy Deena zaczęła śpiewać pierwszy wers.

„Nie możemy wiecznie trwać

Każda musi w swoją drogę iść

Teraz bezradne stoimy tu

Nie wiedząc, co powiedzieć dziś

Byłyśmy długo razem

Nie myśląc, że to skończy się

Zawsze tak blisko siebie

Zawsze przyjaciółki, na dobre i na złe

Tak trudno pożegnać się, kochanie

Tak przykro patrzeć na twe łzy

Trudno jest otworzyć drzwi te

Kiedy nie wiadomo, co za nimi spotka cię

Nie chciałyśmy, aby tak się stało

Dobrze nam razem było

Po prostu pamiętaj

Pamiętaj

O wspólnie spędzonych chwilach..."

Kiedy skończyły piosenkę, dziewczęta uniosły ręce i łagodnym, precyzyjnie wyćwiczonym gestem podsumowały znaczenie słów.

Publiczność szalała przez cały występ, skacząc, zrywając się na równe nogi, klaszcząc i śpiewając piosenki.

Kiedy koncert zbliżał się ku końcowi, Deena podeszła na sam przód sceny.

- Myślę, że to już czas. Ostatni utwór. Wiecie, że długo byłyśmy razem. Obiecałam Lorrell, że nie będę płakać - powiedziała Deena, a Lorrell do niej pomachała. W jej oczach zbierały się łzy. - Więc nie płaczę. Jestem bardzo szczęśliwa, bo jest tutaj z nami cała rodzina. Tak naprawdę Dreams to nie trzy osoby, tylko cztery. I naprawdę jesteśmy szczęśliwe, że możemy dzisiaj dla ciebie zaśpiewać tę piosenkę. Effie...

Publiczność całkiem oszalała, kiedy na scenę, w rytm muzyki „One Night Only", wkroczyła Effie. Deena, Lorrell i Michelle wycofały się, kiedy utwór niepostrzeżenie przeszedł w piosenkę „Dreamgirls". Effie śpiewała pełnym głosem, wspierana przez cudownie harmonijny chórek Dreams. Kiedy uchwyciła wzrok Magic, serce urosło jej ze szczęścia - poczuła dumę, która wypełniała jej córeczkę.

W końcu Effie zajęła należne jej miejsce.

I to było niesamowite.

Podziękowania

Chwała Panu za otworzenie przede mną drzwi i dodanie mi sił, odwagi i mądrości, bym przez nie przeszła.

Dziękuję mojemu mężowi i wieloletniemu współpracownikowi, Nickowi Chilesowi, i naszym pięknym córkom, Mari i Lili, za dodawanie mi energii i zapału do pracy.

Dziękuję tacie, Jamesowi Millnerowi, za wytrwałość i zachętę do pracy, szczególnie w chwilach zwątpienia. To dzięki tobie trwam i pamiętam o Mamie.

Dziękuję bratu, Troyowi; teściom i najlepszym przyjaciołom, Helen i Walterowi Chiles oraz Angelou i Jamesowi Ezeilo; moim śmiałym kuzynom, Milesowi i Cole; oraz całej reszcie mojej wspaniałej, wielkiej rodziny, krewnych i przyjaciół. Dziękuję wam za uszanowanie mojej pracy i dopingowanie pośród całego tego zamieszania.

Dziękuję mojemu wydawcy, Willowi Hintonowi; mojej wspaniałej agentce, Victorii Sanders; i redaktorowi Amistad, Dawn Davis, za ściągnięcie mnie z plaży i zmuszenie do pracy nad tym fantastycznym, niezapomnianym i ważnym z punktu widzenia historii projektem.

Dziękuję także Billowi Condonowi oraz aktorom występującym w filmie „Dreamgirls" za wasz zapał i poświęcenie dla tej, jakże ważnej, historii o Afroamerykanach i ich ludzkich doświadczeniach.

---