głowę. Co nie znaczy, że często sprowadzam tu ludzi. Mieszkańcy ^ potrzebują spokoju. — Pogłaskał ogromnego pająka, cofnął rękę i przyk™ terrarium. — Owady i pajęczaki są doskonałe pod względem budo\vy i możliwości życiowych. Z pewnością słyszeliście te wszystkie okJepan_e bzdury o tym, jak z nami rywalizują, a w końcu doprowadzą do nasz* zagłady. Głupoty. Niektóre gatunki dobrze sobie radzą, ale inne są delikatne i wyginą. Entomolodzy od lat starają się odpowiedzieć na pytanie, co prowadzi do sukcesu. Popularnym wśród naukowców gatunkiem j_est monomorium pharaonis — mrówka pospolita. Aby ustalić, co jest powodem sukcesu monomorium, ufundowano niejedno stypendium naukowe. Najbar­dziej powszechne jest przekonanie, że są trzy główne czynniki: odporność na odwodnienie, współpracujące ze sobą kolonie z wieloma płodnymi królowy. mi, oraz zdolność do szybkiego i skutecznego przenoszenia kolonii. Mimo to istnieją owady, mające te cechy i umiejętności, a jednak ustępujące innym, na przykład mrówce drzewnej. — Wzruszył ramionami. — Prawdziwa zagadka.

Ruszył dalej, wskazując nam patyczaki, modliszki o piłkowanych szczekach, pokryte chitynowym pancerzem, wielkie syczące karaluchy madagaskarskie, żuki gnojaki, toczące swoje cuchnące skarby, jakby to były wielkie piłki lekarskie, grube, czarne żuki ścierwojady. („Mogłyby roz­wiązać problem zanieczyszczenia naszej planety.") I tak, zbiornik za zbiornikiem, stworzenia pełzające, wspinające się, pędzące, chrzęszczące, ślizgające się.

• Unikam motyli i ciem. Żyją zbyt krótko i konieczna im jest przestrzeń
  do latania. Wszyscy moi goście dobrze przystosowują się do życia w za­
  mknięciu, i wiele z nich osiąga zadziwiającą długowieczność — lycosa ma
  dziesięć lat, a niektóre pająki dwa i trzy razy więcej... Nie nudzę was?

• Nie — odparła Robin. Oczy miała ogromne z ciekawości. — Wszystkie
  robią wrażenie, ale Emma... jest tak wielka.

• Tak. — Podszedł szybko do zbiornika w ostatnim rzędzie. Większego
  od pozostałych, mającego co najmniej osiemdziesiąt litrów pojemności.
  Wewnątrz kilka okmchów skał tworzyło jaskinię, w której widoczna była
  podłoga z kawałków drewna.

• Mój brontozaur — powiedział wskazując coś, co wyglądało jak
  przedłużenie skał. — Jego przodkowie prawdopodobnie byli współcześni
  dinozaurom.

Cofnąłem się, oczekując na jakiś ruch. Nic.

A chwilę potem już tam był. Po prostu nabrał kształtów: to, co uznałem za kawałki skały, było żywe. Wystawało z jaskini.

Płaskie, segmentowane ciało. Jak bicz upleciony z brązowej skóry. Dwadzieścia centymetrów długości. Na każdym segmencie odnóża. Czułki grubości¹ strun wiolonczeli.

46

poruszające się czułki.

Cofnąłem się jeszcze trochę czekając, że Moreland zacznie go karmić*.

przyłożył twarz do szyby.

2 jaskini wypełzło jeszcze więcej tego dziwnego stworzenia.

Co najmniej trzydzieści centymetrów długości. Kolce na końcu ogona

drżały-

Moreland postukał w szkło i w powietrzu zamachało kilka par odnóży.

A potem rzut do przodu i dźwięk, jakby ktoś strzelił palcami.

• Co... to jest? — spytała Robin.

• Ogromna stonoga ze wschodniej Azji. Ukryła się w zeszłym roku na
  jednej z łodzi dostawczych — ściślej mówiąc na łodzi Brady'ego. W ten
  sposób zdobyłem wiele okazów.

Przypomniała mi się nasza podróż na „The Madeleine. Jak spaliśmy pod pokładem w samych kostiumach kąpielowych.

• Jest znacznie bardziej jadowita niż większość pająków — powiedział
  Moreland. — Jeszcze jej nie nazwałem. Nie uczyłem jej, żeby mnie polubiła.

• Na ile jest groźna?

• Zanotowano tylko jeden śmiertelny przypadek. Zmarł siedmioletni
  chłopiec na Filipinach. Najczęstszym problemem jest wtórne zakażenie,
  gangrena. Można w ten sposób stracić kończyny.

• Zostałeś kiedy ukąszony? — spytałem,

• Wiele razy. — Uśmiechnął się. — Ale tylko przez dzieci, które nie
  chciały się dać zaszczepić.

• Zdumiewające — powiedziałem, mając nadzieję, że to już koniec.
  Jednak w palcach Morelanda pojawiła się następna kulka i zanim się
  spostrzegłem, uchylił wieko.

Tym razem obyło się bez nęcenia. Moreland rzucił kulkę z wysokości

trzydziestu centymetrów.

Stworzenie nie zareagowało.

- Jak sobie chcesz — powiedział i umocował wieko.
Ruszył dalej, a my za nim.

• To wszystko. Mam nadzieję, że nie wywarło to na was przykrego
  wrażenia.

• A więc twoje badania dotyczą pożywienia dla nich — powiedziałem.

- Przede wszystkim. Możemy się przy tym wiele nauczyć. Badam
^Wn'^ez Wzory pajęczyn i różne inne rzeczy.

Fascynujące — powiedziała Robin.

Spojrzałem na nią. Uśmiechnęła się. Rękę miała ciepłą. Połaskotała Icanu moją dłoń, a potem wewnętrzną stronę nadgarstka. Spróbowałem się jej wywinąć, ale chwyciła mocno.

Cieszę się, że tak to odbierasz, moja droga — odparł Moreland. — rtórzy ludzie czują do nas obrzydzenie.

47

---