trawnika. Z boku widać było oświetlony przez mocne reflektory kort tenisowy ^ siatki, a dalej znów trawnik. Po lewej stronie stał zespół budynków z płaskim: dachami: jedna wielka budowla podobna do hangaru oraz kilka mniejszych budek

• Teraz jest zbyt ciemno, ale rosną tam cytrusy, śliwy, brzoskwini_e
  winogrona, bananowce i warzywa. Zrywajcie jutro, na co będziecie mieli
  ochot?. Wszystko nadaje się do jedzenia.

• Jesteś samowystarczalny? — spytałem.

• W dużej części. Dla służby i gości kupuję mięso, ryby i nabiał.
  Hodowałem kozy dla mleka, ale nie byliśmy go w stanie zużyć. Jak juj
  pisałem w moim liście, prowadzę badania nad żywieniem. Czasami mam
  nadwyżki dla wioski.

• Czy tutejsi ludzie prowadzą jakieś uprawy?

• Niewiele — odparł. — Nie ma tu tradycji rolniczych. Oto moje biura,
  laboratorium i magazyny — wyjaśnił, gdy podeszliśmy bliżej. — W najbliż­
  szym pawilonie mieści się twoje biuro, a obok pracownia dla ciebie, Robin.
  Przyjemne pomieszczenie z widokiem na północ i świetlikiem w dachu. Moja
  żona właśnie tam malowała. Jak twój nadgarstek?

— Lepiej.
Zatrzymał się-

— Mogę zobaczyć? — zapytał. Wziął rękę Robin i bardzo delikatnie
poruszył w stawie. — Nie trzeszczy. To dobrze. Okłady z lodu na ostre
zapalenie, a potem kuracja cieplna przeciw bólowi. Jeśli będziesz oszczędzała
rękę, ścięgno powinno się ładnie zrosnąć. Południowa laguna jest bardzo
przyjemna przez cały rok. Pływanie i lekkie ćwiczenia wzmocnią mięśnie, nie
obciążając nadmiernie stawu.

Opuścił jej rękę i zapatrzył się w ciemność.

• Powinienem chyba skopać ten trawnik. Ciężka praca, ale dorastałem
  na farmie i zapach świeżej trawy przenosi mnie w czasy dzieciństwa.

• Gdzie była ta farma? — spytałem.

• W Sonomie w Kalifornii. Ojciec uprawiał śliwy odmiany Santa Rosa
  i ciemne winogrona.

Poszliśmy dalej.

• Przyjmujesz tutaj pacjentów? — spytałem.

• Nie, w klinice w mieście. Mamy tam aparat rentgenowski, a poza tyW
  tak jest wygodniej dla ludzi.

• Więc jakie masz tutaj laboratoria?

• Badawcze. Od dawna interesuję się alternatywnymi środkami do
  tępienia owadów. Boicie się?

• Czego? — spytała Robin.

• Drapieżników. — Zamrugał. — Bezkręgowców.

— Boje się, jeżeli po mnie pełzają.
Roześmiał się.

— Mam nadzieję, że się bez tego obejdzie, moja droga. Jeżeli
zainteresowani, mam tutaj kilka bardzo interesujących egzemplarzy.

40

_- Trzymasz je tutaj żywe? Odwrócił się, żeby poklepać Robin po ramieniu. _ pod kluczem, w tym dużym budynku. Przepraszam, moja droga, p winienem cię był uprzedzić. Czasami zapominam, że ludzie za nimi nie

_ Wszystko w porządku — odparła Robin. — Jako dziecko hodowałam

tarantule.

Nie wiedziałem o tym — wtrąciłem.

Roześmiała się.

• Moi rodzice także nie. Dostałam ją od przyjaciółki, której matka
  _kazala ją wyrzucić. Przez kilka tygodni ukrywałam tarantule w szafie,
  _w pudełku po butach. A potem odbyła ją moja matka. Jeden z najbardziej
  pamiętnych epizodów z czasów dzieciństwa.

• Mam tarantule — powiedział Moreland. W jego głosie brzmiało
  podniecenie. — Są naprawdę cudowne, kiedy się je lepiej pozna.

• Moja nie była bardzo duża, miała pewnie z dwa i pół centymetra
  długości. Myślę, że pochodziła z Włoch.

• Prawdopodobnie włoski pająk wilk. Lycosa tarantula. A teraz coś dla
  ciebie, Alex: kiedyś uważano, że ukąszenie włoskiego pająka powoduje
  szaleństwo — płacz, pląsawice. Stąd nazwa tańca tarantella. To oczywiście
  bzdury. Maleństwa są nieszkodliwe.

- Szkoda, że cię tam nie było, żeby przekonać moją matkę — powie­
działa Robin. — Spuściła ją z wodą.

Moreland wzdrygnął się.

• Gdybyś chciała obejrzeć moją, byłbym zobowiązany.

• Pewnie — powiedziała Robin. — Jeśli Alex nie ma nic przeciwko
  temu.

Spojrzałem na nią. W domu wołała mnie, żebym to ja zabijał packą komary i muchy.

• Z przyjemnością — odparłem.

• Ale jego lepiej zostawcie na zewnątrz — poradził Moreland, spog­
  lądając na Spike'a. — Psy pochodzą w większości od wilków, a wilki są
  drapieżnikami, wydzielającymi specjalne hormony. Te małe stworzonka

gą odpowiedzieć agresją. Nie chcę, żeby się zdenerwował. Ani one.

- Ludzie to także drapieżniki — powiedziałem.

- Jak najbardziej — zgodził się Moreland. — Jednak my odczuwamy
nimi naturalny strach i one to czują.

Wywiązaliśmy Spike'a do drzewa, daliśmy mu psiego krakersa o smaku rowym i zapewniliśmy, że wkrótce wrócimy.

Moreland zaprowadził nas do budynku przypominającego hangar. Wcho-fo się tam przez drzwi z szarego metalu. ~ Łaźnia dla oficerów japońskich — wyjaśnił, otwierając zasuwę. —

41

---