Historia MSP
MSP to różnego rodzaju formy współdziałania między państwami (np. ustalanie granic, wymiana gospodarcza i kulturalna, komunikacja, różne formy rywalizacji), całokształt relacji międzypaństwowych. Wojna też jest pewną formą stosunków międzynarodowych. MSP wyodrębniły się około 100 lat temu z historii, tworząc osobną dyscyplinę.
W MSP mamy do czynienia z interesami państw i narodów oraz z zasadami międzypaństwowymi. Interesy dotyczą bezpieczeństwa istnienia poszczególnych państw (są one zmienne historycznie i przybierają różną postać), zasobów gospodarczych, komunikacji, informacji. Zasady są to formy postępowania państw, które uważa się za godne powszechnego poszanowania (również zmienne historycznie). Niektóre z obecnych zasad to: poszanowanie suwerenności, samodecydowanie narodów, prawa człowieka, pokojowe rozstrzyganie sporów międzynarodowych. Państwa deklarują zasady, a na względzie mają interesy.
Romantyzm polityczny - państwo kierujące się zasadami.
Realizm polityczny - państwo kierujące się interesami.
Za datę rozpoczęcia czasów nowożytnych najczęściej uważa się rok odkrycia Ameryki (1492). Kontakty różnych wielkich cywilizacji były sporadyczne (Europa, Chiny, Indie, Ameryka). Epoka odkryć geograficznych zaczęła prowadzić do tworzenia stosunków międzynarodowych globalnych i narodowych. Zaczęły tworzyć się systematyczne stosunki międzypaństwowe.
Wojna 30-letnia w Europie (1618 r. - 1648 r., Francja, Szwecja, Austria, państwa niemieckie) zniszczyła kontynent. Państwa katolickie walczyły z państwami protestanckimi. Po wojnie zawarto pokój Westfalski. Stworzono pojęcie suwerenności państwowej (głównie chodziło o religię, ale rozszerzono to do prawa/ustawodawstwa).
Kongres wiedeński (1815 r.) zakończył epokę wojen napoleońskich i rewolucji francuskiej. Ustanowił nowy ład w Europie. Ustalił zasadę legitymizmu (nienaruszalność monarchii europejskich pochodzących od Boga. Ustalono wtedy także zasadę równości sił (podział terytorialny i wpływów, tak aby żadne z mocarstw nie miało przewagi nad innymi), tzw. Układ Świętego Przymierza (Rosja, Prusy, Austro-Węgry).
1870 rok. Nowa potęga w postaci Niemiec (zjednoczenie ponad czterdziestu krajów niemieckich pod przewodnictwem Prus). Zburzyło to porządek ustanowiony przez Kongres Wiedeński. Spowodowało to, że Wielka Brytania sprzymierzyła się z Francją.
Cechą tej epoki jest podział świata (głównie Afryki i Ameryki) pomiędzy potęgi europejskie. Wzrost znaczenia USA, upadek Hiszpanii i Portugalii, ukształtowanie się silnych sprzeczności w Europie między Austro-Węgrami i Niemcami a Francją, Wielką Brytanią oraz Rosją.
Okres ten kończy się I wojną światową, która pochłonęła 14 mln ofiar (wojny napoleońskie 3 mln, II wojna światowa 60 mln).
Okres po I wojnie światowej (traktat wersalski 1919 r.). nastąpiła rewolucja rosyjska, klęska mocarstw centralnych, likwidacja monarchii Austro-Węgierskiej (powstało z niej wiele mniejszych państw). Traktat wersalski wprowadził do MSP zasadę samostanowienia narodów (powstały Polska, Czechosłowacja, Jugosławia). Powstała zasada zbiorowego bezpieczeństwa - Liga Narodów. Próba rozbrojenia, przede wszystkim Niemiec, ograniczenia w dziedzinie zbrojeń.
Okres międzywojenny (łącznie z II wojna światową). W wojnę zaangażowane były 62 państwa, co dało 80% terytorium świata.
Okres powojenny wprowadził podział świata na dwa wielkie polityczne obozy. Powołanie ONZ. Przez kolejne 50 lat toczyła się zimna wojna między dwoma obozami (socjalistycznym i kapitalistycznym). Małe wojny peryferyjne przez swych sojuszników, bez użycia broni masowej zagłady.
Upadek ZSRR.