1.3 Powrót na wieś

Następnego dnia po moim doświadczeniu, które opisałem, tj.16 maja złożyłem w pacy sprawozdanie wraz z rezygnacją. Moi przełożeni i przyjaciele byli zaskoczeni. Nie mieli pojęcia co mnie do tego skłoniło. Zorganizowali pożegnalne przyjęcie dla mnie w restauracji niedaleko nadbrzeża, lecz atmosfera na tym przyjęciu była trochę dziwna. Jeszcze wczoraj ten młody człowiek, pozostający w dobrych stosunkach ze wszystkimi, który wyglądał na zadowolonego z pracy, poświęcał siebie karierze naukowej, nagle z niej zrezygnował. Na domiar wszystkiego jest szczęśliwie roześmiany!

Od tego dnia próbowałem innym coś zakomunikować: „Po tej stronie jest nabrzeże, po drugiej stronie jest przystań numer 4. Jeżeli myślisz, że życie jest po tej stronie, to śmierć jest po tamtej. Jeżeli chcesz zrozumieć czym jest śmierć, to musisz zrozumieć to od drugiej strony, i w tym przypadku dojdziesz do przekonania, że tam również jest życie. Życie i śmierć są jednym.”

Kiedy usiłowałem to wytłumaczyć, wszyscy coraz bardziej martwili się o mnie: „Co on gada? Musiał oszaleć.” Ich twarze stawały się pełne troski. Tylko ja byłem pełen pogody ducha
i energii.

W tym czasie mój współlokator zaczął się poważnie o mnie obawiać i doradził, żebym zorganizował sobie spokojny wypoczynek poza miastem i wyspą. Tak więc wyjechałem. Byłem gotów wtedy wyjechać gdziekolwiek, tam gdzie mnie ktoś zaprosił.

Wsiadłem do autobusu i podróżowałem wiele mil wpatrując się w poszatkowane pola i małe wioski po drodze. Na którymś przystanku zobaczyłem nieduży napis: „Utopia”. Niezwłocznie wysiadłem z autobusu pragnąc odszukać to miejsce.

Tuż przy wybrzeżu była mała gospoda, przytulona do klifu, z której roztaczał się naprawdę przepiękny widok. Zatrzymałem się w tej gospodzie, gdzie spędzałem dnie buszując
w nadmorskich, wysokich trawach. Mogło to być kilka dni, tydzień, a nawet miesiąc,
w każdym razie spędziłem tam trochę czasu.

Podczas mijających dni moje uniesienie zmalało i zacząłem się zastanawiać, co mi się tak naprawdę przydarzyło. Można powiedzieć, że w końcu wracałem do siebie.

Pojechałem do Tokio i zatrzymałem się tu na jakiś czas, nocując to tu, to tam, spacerując po parkach, zatrzymując ludzi na ulicach, i próbując do nich przemawiać.

Mój przyjaciel obawiał się o mnie i przyjechał zobaczyć jak mi się wiedzie. „Czy nie sądzisz, że żyjesz w jakimś świecie iluzji? - zapytał.

„Nie” - odpowiedziałem - „To ty żyjesz w świecie iluzji”.

Obaj niezależnie od siebie pomyśleliśmy: „Ja mam rację, a ty żyjesz w świecie snu.”

Kiedy mój przyjaciel obrócił się mówiąc „do widzenia”, dodałem jeszcze coś w tym rodzaju: „Nie mów do widzenia. Niezgoda oznacza rozstanie.”

Wyglądało na to, że mój przyjaciel stracił wszelką nadzieję.

Wkrótce opuściłem Tokio poprzez dzielnicę Kansai i skierowałem się na południe do Kyushu. Byłem zadowolony z siebie dryfując, jak nadmorski wietrzyk z miejsca na miejsce. Dzieliłem się z wieloma ludźmi moim głębokim przekonaniem, że wszystko jest zmienne i bez znaczenia, a rzeczy, i działania wracają do pustki.

To było zbyt wiele, lub zbyt mało, aby funkcjonować w codziennym świecie. Nie znajdowałem możliwości porozumienia się.

Byłem wówczas owładnięty koncepcją bezużyteczności, która jednak może przynieść wielką ulgę światu, widząc wyraźnie, że świat współczesny zmierza w szybkim tempie do samozniszczenia. Chciałem wtedy podzielić się swoim doświadczeniem ze wszystkimi
w całym kraju. W rezultacie wszędzie, gdzie się pojawiłem byłem ignorowany, jako rodzaj ekscentryka i tak znalazłem się z powrotem na wsi, na farmie mojego ojca.

Mój ojciec uprawiał wtedy mandarynki i przydzielił mi chatę na wzgórzu, gdzie zacząłem żyć w bardzo prosty i prymitywny sposób. Pomyślałem sobie, że jako hodowca cytrusów i zboża będę mógł zademonstrować prawdę, którą zrealizowałem, a zewnętrzny świat będzie mógł ją poznać. Zamiast silić się na setki filozoficznych objaśnień, czy nie lepiej będzie zademonstrować jak to działa w praktyce?

Zatem moja metoda upraw przez „nie działanie” zaczęła się z tą myślą. Było to w 13 roku rządów aktualnego Cesarza, czyli 1938.

Urządziłem się na wzgórzu i wszystko szło dobrze do momentu, w którym mój ojciec zaprowadził mnie pośród bogato owocujące drzewa. Nieco wcześniej poprzycinał je
„w formę odwróconych kubków sake”, tak, żeby można było łatwo zrywać z nich owoce.

Na skutek przycięcia gałęzie uległy zakażeniu, osłabione drzewka zaatakowały szkodniki
i praktycznie cały sad podupadał.

Mój wniosek był taki, że plony dojrzewają same, a człowiek nie powinien zbytnio w nie ingerować. Byłem przekonany, że wszystko powinno być zostawione swojej naturze, ale
z drugiej strony, jeśli wszystko pozostawimy i nie będziemy w ogóle ingerować w uprawę, to też sprawy nie ułożą się najlepiej. To jest „porzucenie”, a nie naturalne uprawianie.

Mój ojciec był zszokowany. Stwierdził, że musze z powrotem się zdyscyplinować, najlepiej znaleźć gdzieś jakieś zajęcie i wrócić, kiedy będę gotowy do „normalnego” gospodarowania. W tym czasie mój ojciec był liderem wioski, a reszta jej mieszkańców nie wiedziała jak się ustosunkować do jego ekscentrycznego syna, który nic nie wyniósł ze swojego wykształcenia w świecie i żył dalej tak, jakby nie opuścił rodzinnego wzgórza.

Z drugiej strony przerażała mnie perspektywa wcielenia do armii. W tym czasie rozpoczęta wojna stawała się coraz bardziej okrutna. Zdecydowałem, że będzie bezpieczniej zgodzić się z ojcem i podjąć gdzieś pracę poza domem.

W owym czasie wykształconych agrotechników było niewielu. Usłyszano o mnie w ośrodku badawczym Prefektury Kochi i zaoferowano mi stanowisko kierownika badań chorób roślin
i insektów. Moja praca tam przedłużyła się na prawie 8 lat.

W instytucie objąłem nadzór nad badaniami naukowymi oraz nad produktywnością gospodarstw służącą zaspokajaniu potrzeb armii.

Podczas tych 8 lat zobaczyłem dokładnie różnice pomiędzy naukową i naturalną uprawą.

Chemiczne uprawy, które wykorzystują produkty ludzkiej inteligencji zaczęto uważać za doskonałe.

Ciągle zadawałem sobie pytanie: czy naturalne uprawy mogą być w zgodzie, czy nie,
z osiągnięciami współczesnej nauki?

Kiedy wojna się skończyła, poczułem tak jak wszyscy powiew wolności i czując się zwolniony z moich obowiązków, powróciłem do rodzinnej wioski jeszcze raz wcielając się
w rolę farmera.

---