praca magisterska(2) geodezja FVMJVLCVZDPIEHJVFRI76ZJPZUCXQ2MKPH4NGYA


POLITECHNIKA WARSZAWSKA

WYDZIAŁ GEODEZJI I KARTOGRAFII

INSTYTUT GEODEZJI WYŻSZEJ I ASTRONOMII GEODEZYJNEJ

PRACA DYPLOMOWA - MAGISTERSKA

Analiza odstępu geoidy regularyzowanej od geoidy nieregularyzowanej na obszarze geodezyjnego pola testowego

w Grybowie

Opiekun pracy: prof. dr hab. inż. Marcin Barlik

Autor: Bartłomiej Kowalik

Warszawa 2003


SPIS TREŚCI

1. Wstęp

Geodezja, czyli nauka o kształcie i rozmiarach Ziemi, powstała już w starożytności. Jej początek związany jest z działalnością Eratostenesa, który przyjął sferyczny kształt Ziemi i wyznaczył jej promień (co ciekawe, zrobił to z dość dużą dokładnością). Rozwój geodezji możemy podzielić na cztery główne etapy [Czarnecki,1994]:

  1. Okres prehistoryczny - okres „wyobrażeń ludzi o kształcie Ziemi”;

  2. Okres geodezji geometrycznej - od VI w. p.n.e. do XVII w. n.e. - w tym czasie zainteresowania badaczy skupiały się na poznaniu rozmiarów Ziemi;

  3. Okres geodezji fizycznej - od Newtona do połowy XX w. Odkrycie grawitacji i siły odśrodkowej sprawiło, że metody geodezji dynamicznej były podstawowym narzędziem badania figury Ziemi;

  4. Okres geodezji współczesnej - wyróżnia się wykorzystaniem komputerów, telekomunikacji, laserów i sztucznych satelitów Ziemi.

W czasach rozwoju geodezji dynamicznej duże znaczenie zyskały pomiary grawimetryczne, dzięki którym precyzyjnie można było określić przebieg geoidy - powierzchni, którą geodeci utożsamiają z powierzchnią oddającą kształt Ziemi. Jednakże do wyznaczenia przebiegu geoidy z pomiarów grawimetrycznych stosuje się formułę Stokesa, która wymaga, by spełnione były pewne założenia co do rozkładu mas Ziemi. A więc metoda Stokesa zniekształca nam prawdziwe warunki, wprowadzając szereg założeń. Aby ją zastosować, musi być zachowana stała masa Ziemi, stałe położenie środka ciężkości planety a żadne masy nie mogą znajdować się ponad geoidą. Możemy to osiągnąć tylko wtedy, gdy zregularyzujemy geoidę, czyli „wepchniemy” znajdujące się ponad geoidą masy do wnętrza Ziemi. Możemy zrobić to kilkoma metodami, np. za pomocą redukcji Faye'a lub redukcji kondensacyjnej. Taka operacja na pewno spowoduje zniekształcenie geoidy. Jedyną redukcją nie powodującą zmiany potencjału na powierzchni geoidy jest redukcja Rudzkiego, ale nie jest ona stosowana. Powszechnie wiadomo, że zniekształcenie geoidy na nizinach będzie niewielkie, natomiast w terenach górzystych i podgórskich większe.

Celem niniejszej pracy jest zbadanie przebiegu geoidy nieregularyzowanej w stosunku do geoidy grawimetrycznej regularyzownej w obszarach podgórskich, do jakich zaliczamy okolice Grybowa. Odstępy geoidy nieregularyzowanej na takim terenie mogą być znacząco różne od anomalii wysokości i odstępów geoidy regularyzowanej. Postawienie takiej tezy zwraca uwagę na problem odpowiedniej redukcji pomierzonych wartości przy wyznaczaniu tzw. „geoidy centymetrowej” na obszarach górskich i podgórskich. W opracowaniu przedstawione są sposoby określenia różnicy pomiędzy stosowanymi w geodezji powierzchniami odniesienia.

Praca ta powstała na podstawie metodyki obliczania przebiegu geoidy przy wykorzystaniu wzorów wyprowadzonych przez trzech radzieckich uczonych w latach trzydziestych ubiegłego wieku.

2. Wiadomości wstępne

2.1. Opracowanie wzorów na odstęp geoidy nieregularyzowanej od elipsoidy

Rozpatrzmy problem wyznaczenia geoidy, pokrywającej się na oceanach ze średnim poziomem wody (czyli powierzchni przechodzącej przez początki odczytów wysokości na mareografach) i następnie przedłużonej pod kontynentami, prawie wszędzie niżej od fizycznej powierzchni Ziemi. Zadanie to można rozwiązać sprowadzając wartości przyspieszenia siły ciężkości do poziomu morza za pomocą redukcji grawimetrycznych i do przekształceń zgodnie z teorią Stokesa.

Żaden z problemów teoretycznej i praktycznej grawimetrii nie przyciągał takiej uwagi, jak zagadnienie redukcji wartości przyspieszenia siły ciężkości do poziomu morza. Geodezja, geologia i geofizyka, każda z tych nauk na problem redukcji siły ciężkości patrzy nieco inaczej. W związku z tym, przedstawiono znaczną ilość metod redukcji, a każda z nich ma swoje wady i zalety, które są bardziej lub mniej istotne w warunkach tego lub innego zadania. Ze względu na temat pracy interesować nas będą tylko te redukcje, które w jak najmniejszym stopniu deformują geoidę. Geodezja ma bowiem na uwadze wyłącznie te zagadnienia, które są związane z poznawaniem kształtu i rozmiarów Ziemi. W takim przypadku problem redukcji siły ciężkości jest częścią teorii Stokesa.

Możliwe są dwie drogi wyznaczenia figury Ziemi:

Pełne rozwiązania problemu zostały przedstawione przez Moisiejewa, Małkina i Mołodeńskiego.

2.1.1. Podejście Moisiejewa

N.D. Mojsiejew (1933) jako pierwszy postawił zadanie określenia kształtu geoidy nieregularyzowanej. Poniżej podajemy ten sposób wyznaczenia.

Rozważmy fizyczną powierzchnię Ziemi S, geoidę Γ, i powierzchnię odniesienia (elipsoidę) Σ. Niech powierzchnia geoidy rozgranicza masy Ziemi na zewnętrzne względem tej powierzchni i wewnętrzne. Elipsoidę dla uproszczenia możemy traktować jako sferę, której przebieg jest nieznacznie różny od geoidy. Na rysunku nr 1 przedstawiono rozmieszczenie poszczególnych mas, których wpływ na położenie geoidy będzie przedmiotem badań.

Rys.1

0x01 graphic

Przypuśćmy, że na powierzchni geoidy znane są oddzielnie wielkości pionowych gradientów potencjału przyciągania - dla mas leżących ponad geoidą: (me - masa zewnętrzna, Ve - potencjał grawitacyjny przez nią wytworzony, ge - gradient pionowy tego potencjału) i od mas znajdujących się wewnątrz geoidy (mi -masa wewnętrzna., Vi - potencjał grawitacyjny przez nie wytworzony, gi - gradient pionowy tego potencjału). Ponadto masa mi wewnątrz geoidy wytwarza potencjał normalny U. Te oznaczenia będą używane w dalszej części pracy. Wówczas, z podziału rozwiązania problemu Neumanna na dwie części można określić wpływ przyciągania mas zewnętrznych i osobno wewnętrznych mas , a więc i potencjał siły ciężkości Ziemi. Problem Neumanna to inaczej drugie zagadnienie graniczne. Polega na poszukiwaniu funkcji harmonicznej w pewnym obszarze przy znajomości pochodnych tej funkcji na zamkniętej powierzchni gładkiej S należącej do tego obszaru. Później, według formuły Brunsa, łatwo obliczyć wysokość ζ geoidy nad elipsoidą.

W ten sposób Moisiejew doprowadził problem do przedstawienia ge i gi poprzez ζ oraz poprzez anomalie Preya ( ΔP ) i Bouguera ( ΔB ).

Anomalia Preya jest to różnica między wartością rzeczywistej siły ciężkości na powierzchni geoidy i wartością normalnej siły ciężkości na elipsoidzie.

Anomalia Bougera przedstawia różnicę między wartością zredukowanej wartości rzeczywistej siły ciężkości na powierzchni geoidy (po usunięciu mas zewnętrznych), a wartością normalnej siły ciężkości na elipsoidzie.

Jeśli „usuniemy” masy zewnętrzne przed zastosowaniem redukcji Bouguera, wówczas powierzchnia geoidy nie zostanie zniekształcona. Wtedy różnicę ΔP - ΔB możemy przedstawić jako pionową składową przyciągania mas na geoidzie, rozmieszczonych zewnątrz powierzchni geoidy.

Mojsiejew przedstawił anomalię Bouguera w następujący sposób:

0x01 graphic
, (2.1)

czyli

0x01 graphic
, (2.2)

gdzie:

U - potencjał normalnej siły ciężkości. Jego pochodne powinny być określone na powierzchni geoidy Γ i elipsoidzie Σ.

σ - gęstość płyty, czyli walca płaskiego zawierającego masy między geoidą a fizyczną powierzchnią Ziemi. Zakłada się, że jest ona ciągła, stała i równa np. średniej gęstości powierzchniowych warstw Ziemi.

Ostatni składnik tego równania wyraża przyciąganie kołowego walca płaskiego, którego promień jest znacznie większy niż wysokość, a punkt przyciągany leży w środku podstawy. Poniżej podane jest wyprowadzenie tego wzoru [Barlik,1992].

Potencjał warstwy pojedynczej ma postać:

0x01 graphic
, (2.3)

gdzie:

μ - gęstość powierzchniowa pojedynczej warstwy,

dS - elementarna cząstka powierzchni danej warstwy,

r - odległość pomiędzy punktem przyciąganym a elementarną cząstką powierzchni danej warstwy.

Następnie rozpatrzymy jednorodną warstwę pojedynczą na powierzchni sferycznej o promieniu R, a punkt A, w którym bada się potencjał, leży poza sferą, natomiast punkt B wewnątrz niej. Początek układu współrzędnych znajduje się w środku sfery. Punkty leżący na warstwie ma współrzędne sferyczne θ - odległość biegunowa i λ - długość. Osią biegunową układu jest prosta OA. Sytuacja ta jest pokazana na rysunku nr 2.


Rys. 2

0x01 graphic

Możemy wyprowadzić następujące wyrażenia:

0x01 graphic
, (2.4)

0x01 graphic
. (2.5)

Potencjał w punkcie A wyniesie więc:

0x01 graphic
. (2.6)

Całkowanie po λ prowadzi do wyrażenia:

0x01 graphic
. (2.7)

Wykorzystując równość:

0x01 graphic
, (2.8)

dochodzimy do wzorów:

0x01 graphic
, (2.9)

0x01 graphic
. (2.10)

Drugi z tych wzorów oznacza potencjał jednorodnej warstwy kulistej wytworzony wewnątrz tej warstwy.

Ponieważ każdy element charakterystyki pola siły ciężkości możemy rozwinąć w szereg wielomianów Legrange'a, więc i potencjał wytwarzany przez warstwę pojedynczą wyrazi się wzorem:

0x01 graphic
, (2.11)

w którym:

ζn - funkcja sferyczna stopnia n-tego w rozłożeniu wysokości geoidy nad elipsoidą normalną,

ρ - promień wodzący zewnętrznego punktu w jednostkach promienia sfery.

Pochodna potencjału przyciągania warstwy kulistej δT/δρ, przy r=1, a więc na geoidzie, wyrazi się wzorem:

0x01 graphic
. (2.12)

W ten sposób otrzymamy wyrażenie na anomalię Bougera na geoidzie o postaci:

0x01 graphic
. (2.13)

Ostatni składnik równania wyraża przyciąganie mas pomiędzy powierzchnią geoidy i elipsoidy, które zostały skondensowane do pojedynczej warstwy o gęstości powierzchniowej ζσ.

Jeżeli nie uwzględniać błędów wynikających z różnic σ gęstości mas położonych między geoidą a elipsoidą, to wartość wyrażenia dla sfery i elipsoidy jest rzędu (ζ/R)2, a więc taka, jak i wielu innych wyrażeń (formuła Brunsa, warunki graniczne, itp.).

Anomalię Preya na geoidzie możemy przedstawić następująco:

0x01 graphic
. (2.14)

Pionowy gradient ge wywołany przez masy leżące ponad geoidą na powierzchni elipsoidy wynosi:

0x01 graphic
. (2.15)

Ponadto można wyprowadzić następujące równania:

0x01 graphic
, (2.16)

0x01 graphic
, (2.17)

0x01 graphic
. (2.18)

Ostatni składnik równania wyraża więc efekt przyciągania sferycznej płyty Bouguera. Wykorzystując powyższe wzory, możemy wyprowadzić wzór na gradient potencjału siły ciężkości wywołany na geoidzie przez masy zewnętrzne:

0x01 graphic
. (2.19)

Pionowy gradient gi (wywołany masami leżącymi pomiędzy geoidą a elipsoidą) na elipsoidzie wynosi:

0x01 graphic
,

0x01 graphic
. (2.20)

Uwzględniając małą wielkość ζ można wstawić:

0x01 graphic
, (2.21)

a wtedy otrzymamy:

0x01 graphic
(2.22)

Zadaniem naszym jest wyznaczenie potencjałów Ve i Vi, których użyjemy w formule Brunsa do wyznaczenia wysokości geoidy.

Przedstawmy teraz V - potencjał na powierzchni sfery jako nieskończony szereg funkcji sferycznych, czyli:

0x01 graphic
(2.23)

Zatem zewnątrz sfery prawdziwe jest równanie:

0x01 graphic
, (2.24)

a wewnątrz:

0x01 graphic
. (2.25)

Dlatego pochodne tych potencjałów po promieniu sfery jednostkowej wyrażą się jako:

0x01 graphic
, (2.26)

0x01 graphic
(2.27)

W następstwie rozwiązania zadania Neumanna zewnątrz sfery otrzymamy wzór:

0x01 graphic
. (2.28)

Rozwiązanie zadania Neumanna wewnątrz sfery to:

0x01 graphic
. (2.29)

Na podstawie teorii Brunsa z dwóch powyższych wzorów otrzymamy odstęp geoidy nieregularyzowanej od elipsoidy:0x01 graphic

0x01 graphic
. (2.30)

Stąd dla n=0 otrzymuje się

0x01 graphic
, (2.31)

a dla 0x01 graphic

0x01 graphic
. (2.32)

W wybranym przypadku koniecznym jest, aby był spełniony dodatkowy warunek - by funkcja pierwszego rzędu w rozłożeniu anomalii dążyła do zera. Będzie to możliwe, gdy osie obrotu elipsoidy i geoidy będą się pokrywać i gdy prędkość obrotowa obydwu brył będzie taka sama. Warunek ten jest spełniony tylko wtedy, gdy prawdziwe jest poniższe równanie:

0x01 graphic
. (2.33)

Wtedy przy 0x01 graphic
mamy:

0x01 graphic
. (2.34)

Sumując ζn od n=0 do n= otrzymujemy poprawne rozwiązanie zagadnienia Mojsiejewa:

0x01 graphic
, (2.35)

gdzie

0x01 graphic
. (2.36)

Aby uzyskać sumę szeregu 0x01 graphic
należy scałkować następujące wyrażenie:

0x01 graphic
, (2.37)

w granicach od x=0 do x=1. Ostatecznie otrzymamy następujący wzór:

0x01 graphic
(2.38)

2.1.2. Podejście Małkina

U podstaw dowodu Małkina (1934,1935) leży znane twierdzenie Chasles'a. Według założeń tego twierdzenia geoida dzieli, jak w poprzednim rozdziale, masy Ziemi na wewnętrzne i zewnętrzne. Potencjał wytworzony zewnątrz geoidy przez wszystkie masy wewnętrzne możemy określić wg reguły Chasles'a znając wartości przyspieszenia siły ciężkości na powierzchni geoidy. Dodając potencjał od wszystkich mas zewnętrznych otrzymamy wynikowy potencjał od wszystkich mas Ziemi. Następnie, odejmując wartości normalne przyspieszenia siły ciężkości, przechodzimy do anomalii siły ciężkości i do anomalii potencjału. Wynik otrzymujemy w odniesieniu do geoidy, a po przekształceniach i uproszczeniach- w odniesieniu do sfery.

Rozważmy Ziemię jako ciało otoczone powierzchnią σ, obracającą się wokół stałej osi przechodzącej przez środek masy ze stałą prędkością kątową ω. Podstawowa powierzchnia ekwipotencjalna - geoida Γ znajduje się wewnątrz tego ciała. Geoida dzieli zatem to ciało na część zewnętrzną i wewnętrzną (τe, τi).

Potencjał siły ciężkości będzie więc zdefiniowany na geoidzie jako :

0x01 graphic
, (2.39)

gdzie Ve i Vi to potencjał grawitacyjny zewnętrznych i wewnętrznych mas.

Układ współrzędnych został tak dobrany, by jego początek był środkiem masy, a oś OZ był osią obrotu. Według teorii Chaslesa dla zewnętrznego punktu należącego do obracającego się ciała można wyprowadzić równanie:

0x01 graphic
. (2.40)

Załóżmy, że elipsoida ekwipotencjalna S o potencjale U obraca się wokół tej samej osi z tą samą prędkością kątową, a środek jej masy pokrywa się ze środkiem masy Ziemi. Ponadto odległość ζ pomiędzy powierzchnią S a Γ jest mała w stosunku do promienia krzywizny powierzchni S. Sytuację ta jest przedstawiona na rysunku nr 3.

Rys. 3

0x01 graphic

Potencjał normalny na elipsoidzie wyraża się zatem wzorem:

0x01 graphic
, (2.41)

gdzie ρ jest odległością punktu na powierzchni S od bieguna P (czyli punktu, w którym obliczamy odstęp geoidy od elipsoidy) a ν to kąt między normalną do powierzchni S a płaszczyzną równika.

Połączywszy oba wzory uzyskujemy z dokładnością do wyrazów pierwszego rzędu:

0x01 graphic
, (2.42)

bo:

0x01 graphic
, (2.43)

0x01 graphic
. (2.44)

Trzeci wyraz całki możemy zapisać jako:

0x01 graphic
. (2.45)

Ponadto, dla sfery istnieje równość:

0x01 graphic
. (2.46)

Dlatego istnieje następująca zależność:

0x01 graphic
. (2.47)

Gdy W0=U0 oraz, gdy żadne masy nie wystają ponad geoidę, wzór ten będzie wyrażał formułę Stokesa.

A zatem wynik w myśl oznaczeń Mojsiejewa przedstawia się następująco:

0x01 graphic
, (2.48)

gdzie:

ζe - przesunięcie powierzchni poziomej z powodu przyciągania mas znajdujących się poza geoidą.

Przechodząc do sferycznych funkcji otrzymujemy relację:

0x01 graphic
, (2.49)

albo

0x01 graphic
. (2.50)

Widzimy, że funkcja sferyczna pierwszego rzędu musi spełniać warunek:

0x01 graphic
. (2.51)

Oprócz tego prawdziwe jest następujące wyrażenie:

0x01 graphic
. (2.52)

Przy n1 mamy:

0x01 graphic
, (2.53)

albo

0x01 graphic
. (2.54)

Sumując wszystkie ζn od n=0 do n= otrzymamy:

0x01 graphic
. (2.55)

W celu porównania wzorów Mojsiejewa i Małkina należy wprowadzić związek między wielkościami 0x01 graphic
- używanym przez Małkina, a 0x01 graphic
występującym we wzorach Mojsiejewa. Poza tym Małkin za znane uważa, oprócz anomalii Preya, także potencjał pochodzący od mas zewnętrznych, a Mojsiejew - pionowy gradient 0x01 graphic
tego potencjału na powierzchni sfery.

Rozwiązując wewnętrzne zadanie Neumanna przy znanych wartościach 0x01 graphic
i korzystając z :

0x01 graphic
, (2.56)

otrzymujemy zależność:

0x01 graphic
dla n0. (2.57)

To równanie, po wyłączeniu (ζe)n można doprowadzić do następującego wzoru:

0x01 graphic
, (2.58)

co dokładnie odpowiada wynikowi otrzymanemu przez Mojsiejewa.

Ostatni wzór, po wyłączeniu ΔP możemy zapisać tak:

0x01 graphic
, (2.59)

albo sumując po wszystkich wartościach n (z wyjątkiem n=1), otrzymujemy:

0x01 graphic
. (2.60)

To rozwiązanie można określić inaczej poprzez następujące operacje:

  1. Usunięcie wszystkich mas leżących poza geoidą. W tym celu, do zmierzonych wartości siły ciężkości wprowadzamy kompletną poprawkę Bougera (z uwzględnieniem rzeźby całej Ziemi). Pamiętamy, że redukowanie siły ciężkości do powierzchni geoidy należy przeprowadzić z uwzględnieniem anomalii pionowego gradientu siły ciężkości. W ten sposób otrzymamy -ΔB,

  2. Siłę ciężkości redukujemy na zdeformowaną geoidę poprzez wprowadzenie poprawki 0x01 graphic
    ,

  3. Za pomocą anomalii Bougera, które obliczyliśmy na zdeformowanej geoidzie, wyznaczamy wysokości tej geoidy wg wzoru Stokesa,

  4. Następnie obliczamy poprawkę 0x01 graphic
    ze względu na deformację geoidy w wyniku usunięcia zewnętrznych mas (przejście od normalnej do rzeczywistej Ziemi).

2.1.3. Podejście Mołodeńskiego

Podstawowe wyrażenie na odstęp geoidy nieregularyzowanej

0x01 graphic
, (2.34)

przy pomocy poniższego równania

0x01 graphic
dla n0, (2.57)

łatwo doprowadzić do następującej postaci:

0x01 graphic
. (2.61)

Sumując wszystkie ζn od 0 do otrzymamy:

0x01 graphic
, (2.62)

gdzie

0x01 graphic
, (2.63)

a

0x01 graphic
. (2.64)

Wzór:

0x01 graphic
(2.65)

różni się tym od założeń teorii Stokesa, że zamiast anomalii Faye'a występuje w nim anomalia:

0x01 graphic
. (2.66)

Jeśli 0x01 graphic
można wyznaczyć dokładnie, to wysokość geoidy wyraża się wzorem:

0x01 graphic
. (2.67)

Jednakże wielkości ΔP i ΔB nie uda się otrzymać bezpośrednio na geoidzie, dlatego należy wyznaczać je przez pomiar przyspieszenia siły ciężkości na fizycznej powierzchni Ziemi.

Określmy te wielkości, a mianowicie:

0x01 graphic
, (2.68)

0x01 graphic
, (2.69)

gdzie gi - wartość przyspieszenia siły ciężkości na geoidzie w wyniku oddziaływania mas wewnętrznych, γ - wartość normalnej siły ciężkości na danej powierzchni, δg - radialna składowa przyciągania zewnętrznych mas w badanym punkcie na geoidzie.

Ponieważ

0x01 graphic
, (2.70)

a ze wzoru Brunsa otrzymamy:

0x01 graphic
, (2.71)

gdzie ρm i σm - średni promień krzywizny linii pionu i gęstość na odcinku H od powierzchni Ziemi do geoidy, to anomalię tę możemy określić wg wzoru:

0x01 graphic
. (2.72)

Anomalia ta jest wtedy bliska anomalii Faye'a, jeżeli anomalia średniej krzywizny linii pionu jest mała, poprawka topograficzna zaniedbywalna i mały człon 0x01 graphic
. Najtrudniejszym zadaniem jest obliczenie wpływu anomalii krzywizny linii pionu.

Poprzez różniczkowanie wzoru

0x01 graphic
(2.73)

otrzymujemy wzór analogiczny do wzorów Vening - Meinesza, a mianowicie:

0x01 graphic
, (2.74)

0x01 graphic
. (2.74a)

2.1.4. Porównanie trzech metod rozwiązania

Wzory Mojsiejewa, Małkina i Mołodeńskiego prowadzą do zależności między funkcjami sferycznymi:

0x01 graphic
(2.34)

Bazując na wzorze

0x01 graphic
dla n0, (2.57)

wyprowadzić można następującą formułę:

0x01 graphic
. (2.75)

Wprowadźmy wielkości : (ΔBP)C - przyspieszenie spowodowane przyciąganiem skondensowanych mas zewnętrznych, (ζe)C - przemieszczenie poziomej powierzchni spowodowane skondensowaniem mas zewnętrznych. Oczywistym jest, że składnik harmoniczny wynosi:

0x01 graphic
. (2.76)

Przekształcamy ζn za pomocą wyżej podanych wzorów i otrzymujemy następujące wyrażenie:

0x01 graphic
(2.77)

Sumując wszystkie wartości 0x01 graphic
od n=0 do n= (ζ1=0), otrzymujemy po przejściu do postaci całkowej:

0x01 graphic
(2.78)

0x01 graphic
Według wzoru Brunsa istnieje zależność:

0x01 graphic
, (2.79)

gdzie:

Δg0 -jest to anomalia wolnopowietrzna, obliczona dla normalnej wartości składowej pionowej gradientu siły ciężkości,

0x01 graphic
- to anomalna część gradientu pionowej siły ciężkości.

Po złożeniu dwóch poprzednich wyrazów mamy:

0x01 graphic
(2.80)

Jeśli obliczenia nasze przeprowadzamy na sferze jednostkowej, to wzór ten przekształcamy na następujący :

0x01 graphic
(2.81)

Po zastosowaniu funkcji Helmerta w miejscu funkcji Stokesa (patrz rozdział 2.2) otrzymamy równanie:

0x01 graphic
(2.82)

To równanie może posłużyć do wyznaczenia odstępu geoidy nieregularyzowanej od elipsoidy.

Fizyczną interpretacją tego wzoru jest zastosowanie następujących operacji:

  1. Do anomalii Δg0 wprowadzana jest poprawka 0x01 graphic
    ze względu na anomalię pionowego gradientu siły ciężkości i poprawka ΔBP - (ΔBP)C jako wpływ kondensacji zewnętrznych mas,

  2. Siła ciężkości zostaje zredukowana do powierzchni geoidy zdeformowanej w rezultacie kondensacji powierzchniowych mas przez dodanie członu (2γ/R)*(ζe - ζeC),

  3. Z poprawionymi według powyższych operacji anomaliami wyznaczamy ze wzoru Stokesa wysokość geoidy,

  4. Do końcowego wyniku wprowadzamy poprawkę uwzględniającą wpływ kondensacji zewnętrznych mas [ζe - ζeC - (ζe - ζeC)1].

2.2. Wyznaczenie odstępu geoidy nieregularyzowanej od elipsoidy

W celu otrzymania odstępów geoidy nieregularyzowanej od geoidy regularyzowanej musimy policzyć odstęp geoidy regularyzowanej od elipsoidy, czyli N.

W przypadku geoidy regularyzowanej jest spełnione podstawowe założenie.Potencjał zakłócający na powierzchni geoidy i w przestrzeni zewnętrznej jest funkcją harmoniczną tj. spełnione jest równanie Laplace'a ΔT=0. Możemy przyjąć takie założenie jedynie wtedy, gdy żadne masy nie będą się znajdowały ponad geoidą. Spełnienie tego warunku wymaga wprowadzenia takich redukcji przyspieszenia g, obserwowanego na fizycznej powierzchni Ziemi, aby całkowita masa ciała znajdującego się wewnątrz geoidy pozostawała po redukcji równa całkowitej masie Ziemi jak i masie elipsoidy ekwipotencjalnej. Ponadto środek elipsoidy umieszczony jest w środku mas Ziemi, zaś osie głównych momentów bezwładności obu brył pokrywają się. Tak jak w przypadku geoidy nieregularyzowanej stosujemy tu sferyczne przybliżenie podstawowego warunku brzegowego geodezji fizycznej, czyli:

0x01 graphic
. (2.83)

Uwzględniając przybliżenie sferyczne tego równania i zaniedbując wyrazy rzędu spłaszczenia elipsoidy otrzymamy:

0x01 graphic
, (2.84)

gdzie:

R- promień kuli o tej samej objętości co elipsoida ekwipotencjalna.

Następnie wyznaczamy pochodną 0x01 graphic
występującą w tym równaniu uwzględniając, że na geoidzie r=R. Otrzymujemy przy tym [Czarnecki, 1996]:

0x01 graphic
. (2.85)

Po podstawieniu tego wyrażenia do podstawowego warunku brzegowego i uwzględnieniu rozwinięcia potencjału zakłócającego w szereg harmonicznych sferycznych otrzymamy następujący wzór:

0x01 graphic
. (2.86)

Ponieważ Tn w tym wzorze możemy wyrazić jako

0x01 graphic
, (2.87)

wobec tego Δg przedstawia się następująco:

0x01 graphic
, (2.88)

przy czym współczynniki κJnm i Knm możemy wyznaczyć według wzorów:

0x01 graphic
, (2.89)

0x01 graphic
, (2.90)

gdzie:

δ=2 dla m=0 lub δ=1 dla m0

dσ - to element sfery jednostkowej na której przeprowadzamy całkowanie anomalii.

Wartość anomalii przypisanej do dσ wynosi Δg(υ,λ). Następnie przedstawiamy anomalię grawimetryczną w formie szeregu powierzchniowych harmonicznych sferycznych:

0x01 graphic
. (2.91)

Dalej możemy przedstawić potencjał zakłócający jako:

0x01 graphic
. (2.92)

Ostatni wzór na Δg po uwzględnieniu wzorów na współczynniki κJnm i Knm można przekształcić do postaci :

0x01 graphic
, (2.93)

gdzie:

0x01 graphic
oznacza anomalię grawimetryczną przyporządkowaną elementowi dσ

ψ to odległość sferyczna punktu (υ',λ') od rozpatrywanego punktu (υ,λ)

Uwzględniając to we wzorze na potencjał zakłócający otrzymamy równanie:

0x01 graphic
. (2.94)

Wyrażenie w nawiasie nosi nazwę funkcji Stokesa S(ψ). Ostatecznie potencjał zakłócający wyrazimy wzorem:

0x01 graphic
. (2.95)

Jeśli wyrażenie to użyjemy we wzorze Brunsa, to otrzymamy wzór przedstawiający wysokość geoidy nad elipsoidą ekwipotencjalną poprzez anomalie grawimetryczne określone na całej Ziemi, a mianowicie:

0x01 graphic
, (2.96)

gdzie Δg0 anomalia wolnopowietrzna. Przy jej określaniu zastosowano normalny gradient przyspieszenia siły ciężkości.

Element jednostkowy powierzchni sfery jednostkowej w układzie biegunowym [gdzie biegunem jest punkt (υ',λ')] można wyrazić jako:

0x01 graphic
. (2.97)

Rysunek nr 4 przedstawia element powierzchni dS w układzie biegunowym, gdzie biegunem jest punkt P, w którym obliczamy wpływ anomalii z obszaru dS na odstęp geoidy.

rysunek nr 4

0x01 graphic

Po wprowadzeniu tego równania do wzoru Stokesa otrzymamy:

0x01 graphic
. (2.98)

Analizując przebieg funkcji Stokesa S(ψ) zauważymy, że w punkcie P osiąga ona wartość nieskończoną. Uniemożliwia to praktyczne zastosowanie wzoru Stokesa w podanej postaci do wyznaczania wysokości geoidy. Możemy się pozbyć łatwo tej wady funkcji Stokesa S(ψ), zastępując ją funkcją o znacznie korzystniejszym przebiegu, czyli:

0x01 graphic
. (2.99)

Wzór Stokesa możemy teraz napisać w ostatecznej postaci:

0x01 graphic
(2.100)

A jeżeli dysponujemy anomaliami grawimetrycznymi tylko z ograniczonego obszaru, wówczas wzór na odstęp geoidy od elipsoidy możemy zapisać w następujący sposób:

0x01 graphic
(2.101)

Jeśli natomiast używamy anomalii grawimetrycznych liczonych w rzeczywistym polu siły ciężkości (tak jak jest w naszym przypadku), to otrzymamy następujący wzór:

0x01 graphic
(2.102)

Równość ta została użyta w eksperymencie do obliczenia odstępu geoidy regularyzowanej od elipsoidy, wywołanego wpływem anomalii grawitacyjnych na obszarze położonym w najbliższym otoczeniu danego punktu. W naszym przypadku jest to obszar kilkudziesięciu kilometrów kwadratowych w okolicach Grybowa pod Nowym Sączem.

2.3. Odstęp geoidy regularyzowanej od nieregularyzowanej

Ponieważ odstęp geoidy regularyzowanej N oraz odstęp geoidy nieregularyzowanej ζ definiowany jest od tej samej powierzchni, czyli elipsoidy ekwipotencjalnej, to odstęp geoidy regularyzowanej od nieregularyzowanej możemy łatwo policzyć jako różnicę obu wyrażeń:

0x01 graphic
(2.103)

Zatem wzór użyty do otrzymania odstępów możemy zapisać w następujący sposób :

0x01 graphic
(2.104)

Widzimy, że wzór ten w dużym stopniu bazuje na składnikach będących sumami szeregów harmonicznych sferycznych. A ponieważ eksperyment jest oparty na danych o charakterze dyskretnym i interesują nas wyłącznie wartości dyskretne, zatem wyrażenie to zostało zmodyfikowane w następujący sposób:

  1. Zamiast stosowanej przez Mojsiejewa metody kondensacji mas zewnętrznych zastosowano drugą metodę kondensacyjną Helmerta (patrz rozdział 2.4). Różnica między tymi metodami kondensacji mas zewnętrznych na geoidzie jest na tyle mała, że możemy przyjąć sposób Helmerta za tożsamy ze sposobem Mojsiejewa;

  2. Wielkości N0 i ζ0 są równe dlatego, że wpływy anomalii grawimetrycznych z całego obszaru Ziemi poza obszarem pola testowego uznano za identyczne i jednakowo zmieniające kształt obu badanych powierzchni. Z tego też powodu ograniczyliśmy całkowanie anomalii tylko do obszaru pola testowego;

  3. Zamiast wartości ΔBP, której fizyczną interpretacją jest radialny gradient potencjału mas zewnętrznych wprowadzono wartość 2πGσH, którą możemy utożsamiać z przyciąganiem mas zewnętrznych oddziałujące na punkt znajdujący się na geoidzie;

  4. Podobnie wartość ΔBPC, czyli gradient potencjału skondensowanych na geoidzie mas zewnętrznych mierzony w punkcie znajdującym się na geoidzie zastąpiono wartością 2πGσH/3;

  5. W naszym eksperymencie, z uwagi na niewielki obszar całkowania anomalii grawimetrycznych, potraktowaliśmy powierzchnię Ziemi jako płaską (płaska płyta Bougera). Takie postępowanie przy uwzględnieniu znacznie większych obszarów byłoby oczywiście błędne, jednak w naszym przypadku jest dopuszczalne;

  6. Do anomalii wolnopowietrznych oraz do anomalii Bougera dodano poprawki terenową oraz atmosferyczną. Oczywistym jest, że do otrzymania odstępu geoidy regularyzowanej anomalie wolnopowietrzne obliczono stosując rzeczywisty gradient przyspieszenia siły ciężkości w danych punktach.

Ostateczny wzór użyty do obliczenia separacji geoidy regularyzowanej od nieregularyzowanej jest następujący:

0x01 graphic
(2.105)

gdzie:

Δgo - anomalia wolnopowietrzna obliczona z uwzględnieniem normalnego gradientu przyspieszenia siły ciężkości, poprawki terenowej i atmosferycznej.

2.4. Odstęp geoidy nieregularyzowanej od quasi-geoidy

W latach czterdziestych ubiegłego wieku została rozwinięta przez Mołodeńskiego teoria określania wysokości w oparciu o pole normalnej siły ciężkości. Jego koncepcja była bardzo atrakcyjna dlatego, że pozwalała na określanie wysokości bez żadnych dodatkowych informacji na temat gęstości podpowierzchniowych mas topograficznych, a także bez konieczności redukcji zaobserwowanych wartości siły ciężkości na poziom morza. System wysokości normalnych przyjął się w wielu krajach (m. in. w Polsce). Z teorią wysokości normalnych wiąże się pojęcie quasi-geoidy. Jest to powierzchnia utworzona przez spodki wysokości normalnych od fizycznej powierzchni Ziemi po normalnej linii pionu. Natomiast wysokości normalne to odległości odpowiednich punktów na telluroidzie do elipsoidy poziomowej mierzone również po normalnej linii pionu. Telluroida to powierzchnia, na której potencjał normalny jest równy potencjałowi rzeczywistemu na fizycznej powierzchni Ziemi. Tę sytuację obrazuje rysunek nr 5.

Rysunek nr 5

0x01 graphic

Quasi-geoida jest powierzchnią nieznacznie odbiegającą od powierzchni geoidy, co czyni teorię Mołodeńskiego tak atrakcyjną, gdyż za cenę niewielkiej różnicy pomiędzy wysokością ortometryczną a normalną, proces obliczeniowy wysokości został znacznie ułatwiony. Porównanie przebiegu geoidy i quasi-geoidy zostało opisane w pracy [Pasik,2000]. Znając zaprezentowane tam wyniki możemy obliczyć także separację geoidy nieregularyzowanej od quasi-geoidy.

Jeżeli znamy wartość separacji geoidy od quasi-geoidy, czyli:

0x01 graphic
, (2.106)

to możemy policzyć również odstęp quasi-geoidy od geoidy nieregularyzowanej:

0x01 graphic
. (2.107)

Interpretację graficzną podano na rysunku nr 6.

Rysunek nr 6

0x01 graphic

2.5. Kompensacja wpływu mas topograficznych w metodzie kondensacyjnej Helmerta

Wyznaczanie przebiegu geoidy w myśl teorii Stokesa wymaga usunięcia mas leżących ponad geoidą oraz określenia anomalii grawimetrycznych na powierzchni geoidy. Jednym ze sposobów prowadzących do spełnienia tych warunków jest druga metoda kondensacyjna Helmerta.

W tej metodzie przyciąganie grawitacyjne mas leżących ponad geoidą jest kompensowane przyciąganiem pojedynczej warstwy o gęstości powierzchniowej μ=σ*H, gdzie H jest wysokością terenu, a σ to gęstość mas topograficznych.

Potencjał usuniętych mas topograficznych jest kompensowany potencjałem wytwarzanym przez warstwę powierzchniową i jest określony wzorem:

0x01 graphic
, (2.108)

gdzie

r - odległość elementu dS od punktu, w którym badany jest potencjał grawitacyjny.

Różnicę pomiędzy przyciąganiem usuniętych mas topograficznych na fizycznej powierzchni Ziemi (gtP) a kompensującym je przyciąganiem mas skondensowanych na geoidzie (gco) nazywamy bezpośrednim efektem topograficznym w ciężkości. Zatem anomalia Helmerta odniesiona do powierzchni geoidy wyraża się wzorem:

0x01 graphic
. (2.109)

W [Vanicek i Kleusberg, 1987] przyciąganie mas skondensowanych na geoidzie zastąpiono przyciąganiem mas skondensowanych na fizycznej powierzchni Ziemi. Wobec tego anomalia Helmerta na powierzchni geoidy przyjmie postać:

0x01 graphic
, (2.110)

gdzie ΔgHP jest anomalią Helmerta na powierzchni Ziemi.

Ponieważ wpływ zmian przyciągania mas skondensowanych wraz z wysokością jest zaniedbywalny, możemy napisać, że:

0x01 graphic
. (2.111)

Różnica potencjału mas topograficznych i mas skondensowanych metodą Helmerta to podstawowy efekt topograficzny w potencjale. Skutkiem tego jest deformacja geoidy prowadząca do określenia nowej powierzchni tzw. cogeoidy , która różni się od geoidy o tzw. drugorzędny efekt pośredni w odstępie geoidy. Efekt ten możemy określić następującym wzorem:

0x01 graphic
. (2.112)

Ten wzór w prosty sposób umożliwia obliczenie przesunięcia powierzchni poziomej spowodowanego przez kondensację mas znajdujących się zewnątrz geoidy. Dlatego, we wzorze (2.82) zastąpimy formułę:

[ζe - ζeC - (ζe - ζeC)1], (2.113)

wyrażeniem:

0x01 graphic
. (2.114)


3. Informacje dotyczące prac pomiarowych wykonanych na obszarze geodezyjnego pola testowego w okolicach Grybowa i ocena ich dokładności

3.1. Wprowadzenie

Prace badawcze na obszarze pola testowego w okolicach Grybowa wykonywane są od lat 1993-1995. Wtedy to właśnie wykonano niwelację precyzyjną instrumentami Zeiss Ni 007 oraz niwela­cję trygonometryczną w celu uzyskania wysokości ortometrycznych na dziewięciu stacjach. W czerwcu 1995r. w Ośrodku Szkoleniowym Politechniki Warszawskiej w Grybowie założono grawimetryczny punkt absolutny zapewniający nawiązanie późniejszych pomiarów do światowego poziomu grawimetrycznego. Następnie w 1997 r. wykonano pomiary gradientometryczne na dziewięciu stacjach (siedem wymie­nionych jako pierwsze w tablicy nr 1 oraz CZG i GC 06) przy uży­ciu grawimetru Scintrex CG-3M Autograv. W tym samym roku do kompletu danych dołączono wyniki względnych pomiarów grawimetrycznych, wykonanych grawimetrem La Coste & Romberg Model D Nr 196 według schematu A-B-B-A oraz współrzędne geodezyjne na elipsoidzie WGS'84, uzyskane poprzez względne pomiary statyczne GPS wykonane instrumentami TRIMBLE 4000 SSE i TRIMBLE 40000 SSI. Stacją odniesienia był punkt PW10, należącą do sieci EUREFPOL. W następnych latach badania kontynuowano zagęszczając obszar poligonu badawczego w celu do­kładniejszego zobrazowania pola grawitacyjnego Ziemi.

3.2. Wyznaczanie wysokości ortometrycznych

Wspomniane pomiary z 1995 r. wykorzystano do wyznaczenia w 9 punktach od­stępów geoidy za pomocą technik niwelacji GPS oraz niwelacji astronomiczno-geodezyjnej, gdyż w latach 1991-1995 wykonano również obserwacje astronomiczne, wspólnie ze Słowackim Uniwersytetem Technicznym w Bratysławie. Centralnie poło­żony punkt PW10, był punktem wyjściowym niwelacji astronomiczno-geodezyjnej. Wyznaczono w ten sposób odstęp geoidy od elipsoidy z błędem średnim równym 1,8 cm, uzyskanym z rozbieżności ΔN obu rodzajów niwelacji, przy czym maksymalna rozbieżność odstępów z obu metod wyniosła 4,7 cm [Barlik i in.,1998]. W 1997 r. Pomiary zostały poprawione, dzięki czemu błąd średni odstępu zmniejszył się do 1,2 cm, a maksymalną rozbieżność do 3,5 cm [Barlik i in.,1998].

Powyższe wartości odstępu geoidy od elipsoidy zostały wykorzystane do wyinterpolowania odstępów geoidy w miejscach pomiarów grawimetrycznych, które wraz z wyso­kościami elipsoidalnymi uzyskanymi z pomiarów GPS pozwoliły pozyskać wysokości ortometrycznych w tych punktach.

W 1998 r. liczba punktów pomiarowych użytych w badaniach grawimetrycznych została zwiększona do 28 (początkowe 26 w tablicy 2 oraz 1001 i GPK3), dzięki czemu zagęszczony został obszar poligonu badawczego szczególnie w granicach miasta Grybowa oraz w rejonie Ośrodka Szkoleniowego (czyli w centralnej części pola testowego). Kilka spośród nich stanowiły istniejące już punkty wysokościowe. Przy wyznaczaniu wysokości ortometrycznych pozostałych punktów zastoso­wano dowiązanie metodą niwelacji geometrycznej do już określonych wysokościowo lub też skorzystano ze wspomnianych powyżej otrzymanych metodą interpolacji odstępów geoidy.

W lipcu 1999 r. dla nowych 21 punktów zrezygnowano z wy­znaczania wysokości ortometrycznej drogą niwelacji geometrycznej. W tej grupie, dla ośmiu nowo założonych punktów (o liczbach porządkowych od 28 do 34) wysokości ortometryczne wyznaczone zostały z wyinterpolowanych odstępów geoidy powiąza­nych z pomiarem GPS. Kolejne 10 punktów są to zaadaptowane punkty osnowy triangulacyjnej z wyznaczonymi wysokościami ortometrycznymi, umieszczonymi na mapie topograficznej w skali 1:25000. Wysokości punktów MICHAŁ i ZAGÓRZE wyznaczono graficznie na podstawie tej samej mapy. Punkt BROWAR to reper.

Dokładność położenia zaadaptowanych punktów osnowy klasycznej możemy określić porównując w kilku innych punktach (np. PCHEŁM, 165 MAT) wysokości umieszczone na mapie z odpowiednimi wysokościami uzyskanymi dokładniejszymi metodami niwelacji precyzyjnej i interpolacji odstępów geoidy powiązanej z pomia­rem GPS. Z analizy różnic wynika, iż błąd średni wy­sokości zaadaptowanych punktów osnowy klasycznej umieszczonych na mapie wyno­si około 0,6 m.

W przypadku punktów MICHAŁ i ZAGÓRZE, których wysokości określono na podstawie warstwic, błąd średni możemy ocenić na około 1 m.

Jak wynika z analizy wyników niwelacji precyzyjnej, które posłużyły do wy­znaczenia wysokości pierwszych 9 punktów, błąd średni niwelacji precyzyjnej powinien być rzędu 0,4 mm/km [Rogowski i in.,1997], co jest bardzo dobrym wynikiem. Mimo, iż nie wszystkie późniejsze pomiary mogą być tak samo dokładne, możemy być jednak pewni, że maksymalny błąd średni nie przekroczył błędu średniego II klasy niwelacji precyzyjnej, czyli 1,5 mm/km. Zatem, przy kilkukilometrowych odcinkach niwelacyjnych błędy wyznaczenia wysoko­ści ortometrycznej, spowodowane błędem niwelacji, mogą sięgać co najwyżej kilku milime­trów.

Dokładność wysokości ortometrycznych wyznaczonych za pomocą pomiarów GPS i wyinterpolowanych odstępów geoidy, uzależniona jest od dokładności wyjściowych war­tości odstępów, zastosowanej metody interpolacji jak i dokładności wyznaczenia wysokości elipsoidalnej.

Analiza błędu średniego interpolacji została opracowana na podstawie wysokości ortometrycznych kilku stanowisk założonych w 1999 r., uzyskanych przy użyciu odstępów geoidy wyznaczonych metodami interpolacyjnymi. Na podstawie rozbieżności wynika, że możemy się spodziewać średniego błę­du interpolacji na poziomie l-2cm. Zatem w powiązaniu z dokładnościami odstępu geoidy i wysokości elipsoidalnej z pomiaru GPS ostatecznie należy się spodziewać błędu średniego wysokości ortometrycznej na poziomie 5 cm.

Wartości wysokości ortometrycznych w punktach pomiarowych przed­stawiono w tablicy nr 1.

3.3.Wyznaczanie współrzędnych geodezyjnych

Współrzędne większości punktów pomiarowych wyznaczono technikami sate­litarnymi wykorzystującymi system nawigacji GPS. Do pomiarów zastosowano odbiorniki firmy Trimble z serii 4000SSI, 4000SSE i 4000SST. Zastosowano pomiar względny technikami „static" i „fast static", z 15- lub 30-sekundowym interwałem próbkowania oraz maską do wysokości 15° nad horyzontem. Punktem odniesienia wszystkich po­miarów GPS był punkt PW10, którego położenie w centrum poligonu predysponowało go do roli stacji odniesienia. Jego współrzędne wyzna­czone zostały wcześniej podczas kampanii WEDOC-2. Opracowanie wyników wykonano przy pomocy oprogramowania GPSurvey firmy Trimble, używając efemeryd precyzyjnych. Ostateczne wyniki odniesiono do elipsoidy WGS'84.

Z analizy rozrzutu pozycji błędy średnie B i L ocenia się na 1-2 mm [Rogowski i in.,1997] w przypadku godzinnych pomiarów statycznych i 1-2 cm w przypadku kilkunastominutowych pomiarów „fast static". Powszechnie wiadomo, że gorzej wyznaczalną wielkością jest wysokość elipsoidalna, której błąd średni ocenia się na około dwukrotnie większy niż pozostałe dwie współrzędne. Błąd ten obok błędu odstępu geoidy i błędu interpolacji jest, o czym powyżej wspomniano, jednym z czynników determinujących dokładność wysokości ortometrycznej.

Pozycję dziesięciu zaadaptowanych punktów klasycznej osnowy oraz punktów PTASZ, MICHAŁ i BROWAR określono sposobem graficznym z map topograficznych w ska­lach l:25000 i 1:100000 z błędem średnim ok. l".

Należy jeszcze dodać, że tak określone współrzędne geodezyjne odnoszą się do elipsoidy Krasowskiego a nie do WGS'84, która jest tożsama z zastosowanym w opracowaniu modelem Ziemi normalnej GRS'80. Ponieważ jednak współrzędne odniesione do tychże dwóch elipsoid różnią się zaledwie o kilka sekund, toteż do opracowania wykorzystano współrzędne na elipsoidzie Krasowskiego. Rozbieżność ta nie ma znaczącego wpływu na końcowe wyniki. Wartości współrzędnych geodezyjnych punktów pomiarowych zostały przedstawione w tablicy nr 1.

3.4. Pomiary grawimetryczne i gradientometryczne w okolicach Grybowa

Wartości przyspieszenia siły ciężkości w punktach pomiarowych uzyskano za pomocą pomiaru względnego, czyli obserwacji różnic przyspieszenia według sche­matu A-B-B-A względem wartości odniesienia na punkcie PWOP, która została wcześniej ustalona na podstawie absolutnych pomiarów przyspieszenia ziemskiego w punkcie zlokalizowanym w Ośrodku Szkoleniowym. Początkowo do pomiarów względnych wykorzystywano grawimetr statyczny La Coste & Romberg Model D Nr 196, a później precyzyjny grawimetr statyczny z kwarcowym systemem pomiarowym marki Scintrex CG-3 Autograv nr 9303205. Współczynnik skali grawimetru Scintrex CG-3 wyzna­czano metodą laboratoryjną poprzez nachylanie na egzaminatorze. Ponadto, tak określoną skalę instrumentu kontrolowano przed sezonem pomiarowym na części krajowej bazy grawimetrycznej. Taką kontrolę grawimetru Scintrex prze­prowadza się między znakami w Radomiu, Warszawie, Palmirach i Mdzewie (pod Płońskiem). Błąd względny współczynnika skali wyniósł l,1*10-4. Do rejestracji danych i obliczeń wykorzystano program GRAW 20 na polowy mikro­komputer Psion Organiser II.

Błąd średni wartości gp (zamieszczonych w Tablicy nr 1), dla pierwszych 9 punktów, oszacowano na nie więcej niż 0,007 mGal [Rogowski i in.,1997] w sto­sunku do punktu odniesienia, zaś dla pozostałych nie przekracza on 0,012 mGal [Barlik, 1999].

Obserwacje różnic przyspieszenia ziemskiego, niezbędnych do określenia wartości rzeczywistego pionowego gradientu ciężkości Gp , wykonano wspomnia­nymi już instrumentami. Pomiary gradientometryczne nie wymagały dowiązania do poziomu grawitacyjnego, a ponieważ różnica przyspieszenia Ag jest nie większa niż 0,5 mGal, precyzja wyskalowania instrumentu może być gorsza niż w pomiarach przyspieszenia dla określenia anomalii. Odstęp pionowy pomiędzy stanowiskami „gór­nym" i „dolnym" (ok. 1,1 m) uzyskano przez zastosowanie statywu geodezyjnego ze specjalną głowicą, niezbędną do ustawienia i spoziomowania grawimetru. Pomiar różnicy Ag między stanowiskami prowadzono według schematu D-G-G-D-D-G (D-stanowisko na poziomie terenu, G -stanowisko na statywie) aż do uzyskania błędu różnicy ciężkości poniżej 2 μGal [Pachuta i in.,1999]. W przypadku nie uzyskania takiej dokładności, wykonywano następne obserwacje w kolejności G-D i ponownie kontrolowano wyniki. W razie konieczno­ści, kontynuowano obserwacje do 12 stanowisk grawimetru lub pomiar powtarzano. Pomiar Δh realizowano poprzez pomiar różnicy wysokości indeksu na obudowie instrumentu, za pomocą przymiaru liniowego z błędem nie większym niż 2 mm.

Dokładność wyznaczenia gradientu Gp określa przeciętny błąd średni oszaco­wany na 2,1 μGal/m (21 Etweszy, l Etwesz = l0-9 s-2) [Barlik,1999].

Wartości rzeczywistego pionowego gradientu ciężkości podano w Tab­licy nr 1.

Tablica nr 1. Rezultaty pomiarów terenowych na punktach pola testowego w Grybowie.

lp.

nazwa

B

L

H

g

G

o

'

''

o

'

''

m

mGal

mgal/m

1

GK1

49

36

38.8

20

58

15.1

530.637

980867.124

0.3374

2

GS1

49

37

51.3

20

55

1.1

553.687

980869.196

0.3941

3

PW10

49

37

43.3

20

56

48.9

370.34

980904.065

0.3060

4

CHOD

49

39

35.4

20

56

9.7

381.538

980909.299

0.3299

5

WYSK

49

39

13.6

20

59

41.2

373.462

980906.918

0.3156

6

GPT1

49

36

27.8

20

55

40.3

389.915

980896.646

0.2893

7

GKR1

49

39

27.5

20

53

45.3

354.789

980916.026

0.2985

8

GCN1

49

36

52

20

52

19.3

513.461

980874.94

0.2940

9

GGR

49

37

16.1

21

2

11.4

429.006

980886.051

0.3339

11

102

49

38

7.8

20

57

1.3

433.997

980891.361

0.3388

12

153

49

37

43.4

20

56

32.4

348.204

980909.448

0.2766

13

155

49

37

27.5

20

56

29

361.145

980905.862

0.3012

14

158

49

37

35.9

20

57

25.8

336.564

980909.36

0.2994

15

159

49

37

42.2

20

57

26.1

324.058

980912.016

0.3053

16

166

49

38

18.9

20

56

43.2

442.104

980891.23

0.3164

17

1001

49

37

56.4

20

56

45

419.629

980894.785

0.3992

18

165 MAT

49

38

18.2

20

57

4.1

474.116

980883.505

0.3873

19

CZG

49

36

58.9

20

58

9.9

431.209

980888.704

0.3310

20

W03

49

38

18.8

20

58

26.2

322.313

980914.225

0.3058

21

TOPOL

49

37

49.9

20

57

29

318.131

980913.339

0.2834

22

WIEJ

49

37

47.4

20

56

31.2

352.693

980908.452

0.2617

23

AZ 3420

49

37

33.9

20

56

35

340.85

980910.224

0.2212

24

AZ 3263

49

37

30.7

20

56

47

330.806

980911.341

0.2867

25

INTERN

49

37

24.9

20

57

16.4

333.085

980910.149

0.2939

26

AZ 3098

49

37

3.2

20

56

42.1

358.703

980904.665

0.2710

27

BETON

49

37

32.5

20

58

41

388.726

980897.367

0.3027

28

AZ 3167

49

38

24.6

20

55

37

419.947

980897.532

0.3132

29

GC 06

49

37

8.9

20

56

55.9

332.454

980909.775

0.2940

30

PWOP

49

37

58.4

20

57

6.6

399.534

980897.845

0.3920

31

GCM

49

37

30.6

20

56

9.2

393.047

980900.431

0.3682

32

STRÓŻE

49

39

19.8

20

58

22.1

307.944

980921.226

0.3029

33

ROPA

49

36

51.2

21

0

13.2

491.897

980873.193

0.3318

34

KRUŻL

49

39

5.3

20

52

58.1

347.868

980916.589

0.3097

35

STARA W.

49

37

43.8

20

53

1.6

492.68

980883.64

0.3310

36

GRÓDEK

49

38

16.9

20

59

40.9

341.012

980908.94

0.2849

37

PODCH

49

36

20.6

20

59

39.3

558.288

980858.507

0.4048

38

GPK3

49

37

50.7

20

56

45.4

369.791

980899.317

0.3320

39

BROWAR

49

37

23

20

54

56.1

385.118

980902.666

0.2859

40

PTASZ

49

36

2.9

20

53

19.9

514.5

980871.723

0.3201

41

MICHAL

49

36

0.2

20

55

0.2

400.005

980893.747

0.2670

42

ZAGÓRZE

49

38

56.2

20

56

56.2

353.802

980912.963

0.3086

43

STRÓŻE W.

49

39

8.2

20

56

40.9

357.604

980913.372

0.3098

44

KAWIORY

49

35

42.3

20

56

43

525.607

980867.758

0.3420

45

BIAŁA W.

49

36

22.9

20

57

20.4

345.505

980904.736

0.2938

46

KRUŻL W.

49

38

26.9

20

54

46.2

487.611

980884.55

0.3345

47

OSIKÓW

49

39

1.9

20

54

45.8

404.889

980904.442

0.3443

48

LISIA G.

49

37

28.2

20

59

30.7

486.103

980876.815

0.3383

49

KOZINIEC

49

36

35.8

20

54

48.7

560.308

980863.535

0.3837

50

STRZYLAW

49

36

52.7

20

55

53.2

475.109

980880.862

0.3614

51

GRANICE

49

38

34.2

21

0

44.9

428.002

980891.102

0.3287

4. Opracowanie wyników eksperymentu.

4.1. Formuły charakteryzujące pole siły ciężkości.

W naszym eksperymencie do definicji normalnego pola siły ciężkości zastosowano system GRS'80, czyli Global Reference System 1980, przyjęty przez Międzynarodową Asocjację Geodezji w grudniu 1979r. Ten model pola siły ciężkości jest szczególnie przydatny w tej pracy, gdyż zastosowano w nim ten sam zestaw danych podstawowych (GM, a, J2 i ω) jak i w quasi-geocentrycznym systemie globalnym WGS'84. A przecież współrzędne punktów pomiarowych zostały wyznaczone właśnie w systemie WGS'84.

Przyspieszenie normalnej siły ciężkości na powierzchni elipsoidy ekwipotencjalnej w systemie GRS'80 określa formuła:

0x01 graphic
[mGal]. (4.1)

Ponieważ w systemie GRS'80 podstawowy parametr GM zawiera masę atmosfery ziemskiej, przed obliczeniem wartości anomalii grawimetrycznych należy do zaobserwowanych wartości rzeczywistego przyspieszenia siły ciężkości dodać poprawkę atmosferyczną, którą możemy określić wzorem:

0x01 graphic
[mGal]. (4.2)

Wartości poprawek atmosferycznych są umieszczone w tabeli nr 2.

Anomalię Faye'a w punkcie znajdującym się na geoidzie wyznaczamy według wzoru:

0x01 graphic
, (4.3)

0x01 graphic
. (4.4)

Występujące w tym wzorze wartości poprawek terenowych (reprezentujących wpływ nierówności terenu wokół punktu pomiarowego na pomierzoną ciężkość) są podane w tabeli nr 2, natomiast wartość RWP jest redukcją wolnopowietrzną i wyraża wpływ wysokości na pomierzone przyspieszenie siły ciężkości.

Zauważmy, iż redukcję wolnopowietrzną wykonaliśmy w polu rzeczywistym siły ciężkości, stosując gradient rzeczywistego przyspieszenia. Dokonane na polu testowym pomiary gradientometryczne pozwoliły nam więc uzyskać znacznie dokładniejsze wyniki eksperymentu, niż gdybyśmy używali do tego celu pola normalnego siły ciężkości.

Anomalię Bougera określamy przez realizację wzorów:

0x01 graphic
, (4.5)

0x01 graphic
, (4.6)

gdzie RB jest redukcją Bougera.

Anomalię Prey'a wyznaczyliśmy na podstawie formuł:

0x01 graphic
(4.7)

Poniżej podane są wzory na obliczenie funkcji Stokesa jak i funkcji Helmerta:

0x01 graphic
(4.8)

0x01 graphic
(4.9)

Powyższe formuły na obliczenie anomalii grawimetrycznych są formułami standartowymi i zastosowano je również w naszym eksperymencie.

Wartości poprawek terenowych obliczono programem POPTER autorstwa P. Korczaka. Zastosowano w nim numeryczny model terenu DTM. Błąd średni obliczonych poprawek szacowany jest na 1,8 mGal. [Korczak,1999].

Gęstość utworów przypowierzchniowych wyznaczyliśmy z map geologicznych. Wynosi ona σ=2,35 g/cm3. Opracowanie M. Pasika [Pasik,2000], w którym wyznaczono gęstość za pomocą metody Nettletona [Barlik,1986] i w którym uzyskane zostały podobną wartość σ, potwierdza to założenie.

Tablica nr 2 Wartości przyspieszenia normalnego, anomalii grawimetrycznych i poprawek terenowych i atmosferycznych na punktach pola testowego w Grybowie.

nr

nazwa

γ [mGal]

AgB [mGal]

AgF [mGal]

AgP-P [mGal]

δ ter [mGal]

δ atm [mGal]

1

GK1

981035,597

-36,45

15,75

-93,01

4,36

0,82

2

GS1

981037,397

-0,57

53,90

-58,11

3,07

0,82

3

PW10

981037,198

-53,99

-17,56

-91,83

1,42

0,84

4

CHOD

981039,982

-38,93

-1,40

-79,04

2,58

0,84

5

WYSK

981039,441

-49,12

-12,38

-87,30

1,44

0,84

6

GPT1

981035,323

-58,96

-20,60

-101,75

4,44

0,84

7

GKR1

981039,786

-51,11

-16,21

-86,82

0,81

0,84

8

GCN1

981035,924

-57,20

-6,69

-110,22

2,51

0,82

9

GGR

981036,523

-47,42

-5,22

-90,80

1,17

0,83

10

W03

981038,080

-55,77

-24,07

-88,09

0,61

0,61

11

102

981037,807

-39,72

2,98

-83,96

1,55

0,83

12

153

981037,201

-61,17

-26,91

-99,11

3,69

0,84

13

155

981036,806

-55,40

-19,88

-92,38

1,45

0,84

14

158

981037,015

-57,89

-24,79

-92,26

1,26

0,84

15

159

981037,171

-56,34

-24,46

-89,13

0,92

0,84

16

166

981038,082

-48,76

-5,27

-93,12

0,87

0,83

17

1001

981037,524

-13,50

27,78

-56,95

2,17

0,83

18

165 MAT

981038,065

-12,73

33,91

-63,39

4,02

0,83

19

CZG

981036,096

-42,95

-0,53

-88,67

3,31

0,83

20

TOPOL

981037,362

-63,30

-32,01

-95,61

1,02

0,84

21

WIEJ

981037,300

-66,58

-31,89

-105,10

3,82

0,84

22

AZ 3420

981036,965

-80,90

-47,37

-117,56

3,13

0,84

23

AZ 3263

981036,885

-60,05

-27,51

-94,94

2,35

0,84

24

INTERN

981036,741

-59,36

-26,60

-93,39

1,26

0,84

25

AZ 3098

981036,203

-67,47

-32,18

-104,06

1,31

0,84

26

BETON

981036,930

-58,34

-20,10

-97,54

0,96

0,84

27

AZ 3167

981038,224

-49,28

-7,97

-90,95

0,36

0,83

28

GC 06

981036,344

-57,75

-25,05

-93,39

2,94

0,84

29

PWOP

981037,573

-20,77

18,54

-60,88

0,81

0,84

30

GCM

981036,883

-28,23

10,43

-68,22

1,33

0,84

31

STRÓŻE

981039,594

-53,19

-22,90

-84,83

1,35

0,84

32

ROPA

981035,905

-45,40

2,99

-95,45

1,66

0,83

33

KRUŻL

981039,234

-45,57

-11,35

-82,51

2,72

0,84

34

STARA W.

981037,211

-36,67

11,80

-86,60

1,47

0,83

35

GRÓDEK

981038,033

-62,57

-29,02

-98,19

2,08

0,84

36

PODCH

981035,145

-1,26

53,66

-59,66

3,48

0,82

37

GPK3

981037,382

-49,42

-13,05

-87,21

1,41

0,84

38

BROWAR

981036,694

-59,02

-21,13

-98,86

1,95

0,84

39

PTASZ

981034,705

-47,11

3,50

-98,69

0,97

0,82

40

MICHAL

981034,638

-68,28

-28,93

-111,95

4,32

0,84

41

ZAGÓRZE

981039,009

-50,07

-15,26

-85,63

0,76

0,84

42

STRÓŻE W.

981039,306

-49,10

-13,92

-84,67

0,39

0,84

43

KAWIORY

981034,193

-33,31

18,39

-89,26

4,25

0,82

44

BIAŁA W.

981035,202

-60,01

-26,02

-96,09

2,09

0,84

45

KRUŻL W.

981038,281

-36,33

11,63

-85,73

1,43

0,83

46

OSIKÓW

981039,150

-33,41

6,42

-74,13

0,89

0,84

47

LISIA G.

981036,823

-41,31

6,51

-90,37

1,25

0,83

48

KOZINIEC

981035,522

-6,65

48,47

-66,41

4,65

0,82

49

STRZYLAW

981035,942

-26,66

20,07

-76,02

2,62

0,83

50

GRANICE

981038,462

-45,66

-3,56

-90,05

2,28

0,83

4.1.1. Informacje dotyczące separacji geoidy i quasigeoidy na polu testowym w Grybowie

Praca pt. „Analiza separacji geoidy i quasi-geoidy Mołodeńskiego na obszarze geodezyjnego pola testowego w okolicach Grybowa” mgr M. Pasika jest oparta na tych samych danych, co i nasz eksperyment. Dlatego możemy porównywać te powierzchnie bez dodatkowych założeń. W tabeli nr 1 zostały przedstawione wyniki obliczenia separacji geoidy i quasi-geoidy na tych samych punktach, które występują w naszym doświadczeniu.

Tabela nr 1 Separacja geoidy regularyzowanej od quasi-geoidy Mołodeńskiego na punktach pola testowego w Grybowie

nr

nazwa

N

cm

1

GK1

2,535

2

GS1

1,547

3

PW10

2,1

4

CHOD

1,75

5

WYSK

2,001

6

GPT1

2,263

7

GKR1

1,86

8

GCN1

2,954

9

GGR

2,425

10

W03

1,927

11

102

2,161

12

153

2,029

13

155

2,066

14

158

1,999

15

159

1,905

16

166

2,399

17

1001

1,489

18

165 MAT

1,634

19

CZG

-

20

TOPOL

1,982

21

WIEJ

2,153

22

AZ 3420

2,349

23

AZ 3263

1,959

24

INTERN

1,996

25

AZ 3098

2,296

26

BETON

2,359

27

AZ 3167

2,265

28

GC 06

1,929

29

PWOP

1,624

30

GCM

1,689

31

STRÓŻE

1,694

32

ROPA

2,707

33

KRUŻL

1,682

34

STARA W.

2,264

35

GRÓDEK

2,096

36

PODCH

1,769

37

GPK3

2,106

38

BROWAR

2,229

39

PTASZ

2,796

40

MICHAL

2,519

41

ZAGÓRZE

1,882

42

STRÓŻE W.

1,878

43

KAWIORY

2,402

44

BIAŁA W.

2,088

45

KRUŻL W.

2,268

46

OSIKÓW

1,779

47

LISIA G.

2,553

48

KOZINIEC

1,75

49

STRZYLAW

2,029

50

GRANICE

2,284

4.1.2. Wyznaczenie odstępów geoidy regularyzowanej od nieregularyzowanej

Wartości odstępów geoidy regularyzowanej od nieregularyzowanej ( obliczonych w myśl wzoru (2.105), oraz odstępu geoidy nieregularyzowanej od quasi-geoidy (B), a także wysokości ortometrycznych, które to mają największy wpływ na odstęp geoidy regularyzowanej od nieregularyzowanej, zestawiono w tablicy nr 3.

Tabela nr 3

nr

nazwa

H [m]

[cm]

B [cm]

1

GK1

530.64

39,81

37,27

2

GS1

553.69

38,07

36,52

3

PW10

370.34

38,97

36,87

4

CHOD

381.54

29,48

27,73

5

WYSK

373.46

29,05

27,05

6

GPT1

389.92

38,48

36,22

7

GKR1

354.79

29,32

27,46

8

GCN1

513.46

31,29

28,34

9

GGR

429.01

23,74

21,31

10

W03

322.31

33,77

31,84

11

102

434

40,28

38,11

12

153

348.2

39,03

37,00

13

155

361.15

38,94

36,88

14

158

336.56

37,80

35,80

15

159

324.06

37,79

35,88

16

166

442.1

37,59

35,19

17

1001

419.63

39,11

37,62

18

165 MAT

474.12

37,83

36,20

19

CZG

431.21

39,25

-

20

TOPOL

318.13

36,71

34,72

21

WIEJ

352.69

38,28

36,13

22

AZ 3420

340.85

38,80

36,45

23

AZ 3263

330.81

38,29

36,34

24

INTERN

333.09

37,08

35,09

25

AZ 3098

358.7

37,72

35,42

26

BETON

388.73

36,53

34,17

27

AZ 3167

419.95

35,04

32,78

28

GC 06

332.45

37,82

35,89

29

PWOP

399.53

38,54

36,92

30

GCM

393.05

38,03

36,34

31

STRÓŻE

307.94

29,28

27,59

32

ROPA

491.9

32,51

29,80

33

KRUŻL

347.87

27,84

26,16

34

STARA W.

492.68

33,38

31,12

35

GRÓDEK

341.01

33,49

31,40

36

PODCH

558.29

32,34

30,57

37

GPK3

369.79

39,95

37,84

38

BROWAR

385.12

36,94

34,71

39

PTASZ

514.5

31,39

28,59

40

MICHAL

400.01

34,03

31,51

41

ZAGÓRZE

353.8

34,87

32,99

42

STRÓŻE W.

357.6

33,52

31,64

43

KAWIORY

525.61

33,03

30,63

44

BIAŁA W.

345.51

35,40

33,31

45

KRUŻL W.

487.61

36,02

33,75

46

OSIKÓW

404.89

32,36

30,58

47

LISIA G.

486.1

35,39

32,84

48

KOZINIEC

560.31

37,99

36,24

49

STRZYLAW

475.11

38,28

36,25

50

GRANICE

428

28,95

26,66

5. Graficzne przedstawienie uzyskanych odstępów geoidy regularyzowanej od nieregularyzowanej

Na podstawie danych dotyczących separacji geoidy regularyzowanej od geoidy nieregularyzowanej sporządzona została mapa oraz rzut przestrzenny odstępów. Powierzchnię geoidy regularyzowanej, dla lepszego zobrazowania zjawiska, przyjęto za powierzchnię płaską. Ponadto utworzono mapę rzeźby terenu, mapę rozkładu anomalii Bougera na tym terenie oraz ich rzuty przestrzenne. Wszystkie mapy mają skalę 1:50000. Do ich stworzenia zastosowano odwzorowanie Gaussa-Krugera z południkiem osiowym 21o w strefie ósmej. W celu uniknięcia ujemnych wartości współrzędnych, dodano 3000 km do każdej współrzędnej y obliczonej za pomocą formuł odwzorowawczych. Współrzędne Gaussa-Krugera zostały zestawione w tablicy nr 4.


Tablica nr 4 Współrzędne ponktów pola testowego w odwzorowaniu Gaussa-Krugera

nr

nazwa

x

y

1

GK1

5497556,09

2997894,05

2

GS1

5499798,87

2994001,81

3

PW10

5499549,76

2996164,92

4

CHOD

5503013,70

2995381,18

5

WYSK

5502338,24

2999622,91

6

GPT1

5497218,34

2994785,99

7

GKR1

5502772,87

2992484,81

8

GCN1

5497971,36

2990751,77

9

GGR

5498708,70

3002637,40

10

W03

5500645,50

2998117,96

11

102

5500306,51

2996414,27

12

153

5499553,09

2995833,79

13

155

5499061,91

2995764,98

14

158

5499320,66

2996905,32

15

159

5499515,30

2996911,45

16

166

5500649,70

2996051,33

17

1001

5499954,54

2996086,74

18

165 MAT

5500627,78

2996470,66

19

CZG

5497294,96

2998284,13

20

TOPOL

5499753,15

2996969,78

21

WIEJ

5499676,69

2995809,81

22

AZ 3420

5499259,55

2995885,75

23

AZ 3263

5499160,49

2996144,58

24

INTERN

5498980,93

2996716,46

25

AZ 3098

5498310,97

2996027,55

26

BETON

5499214,97

2998414,50

27

AZ 3167

5500826,93

2994723,24

28

GC 06

5498488,42

2996304,68

29

PWOP

5500016,65

2996520,43

30

GCM

5499158,32

2995366,86

31

STRÓŻE

5502531,36

2998036,78

32

ROPA

5497938,16

3000263,98

33

KRUŻL

5502089,94

2991537,48

34

STARA W.

5499570,95

2991684,39

35

GRÓDEK

5500586,18

2999616,77

36

PODCH

5496993,41

2999584,39

37

GPK3

5499779,35

2996095,65

38

BROWAR

5498893,90

2993778,03

39

PTASZ

5496424,86

2991847,52

40

MICHAL

5496329,54

2993855,41

41

ZAGÓRZE

5501764,91

2996188,55

42

STRÓŻE W.

5502135,87

2995887,93

43

KAWIORY

5495771,49

2995923,27

44

BIAŁA W.

5497037,67

2996667,10

45

KRUŻL W.

5500871,41

2993579,66

46

OSIKÓW

5501952,74

2993580,93

47

LISIA G.

5499044,86

2999297,54

48

KOZINIEC

5497442,00

2993635,83

49

STRZYLAW

5497965,86

2994921,20

50

GRANICE

5501083,94

3000782,45


5. Podsumowanie i wnioski

5.1. Badanie jakości wyników

Uzyskane odstępy geoidy regularyzowanej od nieregularyzowanej wymagają komentarza. Dokładność odstępów powinna zostać zbadana poprzez obliczenie błędu średniego otrzymanych wartości Δ w myśl prawa przenoszenia się błędów średnich Gaussa. Jednakże poczynione przez nas uproszczenia w algorytmie obliczania wartości odstępów, jak i pracochłonność tego sposobu zdecydowały o przyjęciu innej metody sprawdzenia poprawności wyników. Porównano przebieg otrzymanej geoidy nieregularyzowanej z geoidą, której odstępy obliczono na podstawie pomiarów niwelacyjnych i satelitarnych. Te dwie powierzchnie powinny mieć bardzo podobną wysokość nad elipsoidą, jednakże będą istnieć między nimi różnice wynikłe z kilku przyczyn:

Oczywiście można również obliczyć błąd średni odstępu geoidy regularyzowanej od nieregularyzowanej za pomocą wzoru Gaussa. Istnieje możliwość dalszego badania dokładności przebiegu geoidy nieregularyzowanej w stosunku do elipsoidy metodą Gaussa.

5.1.1. Odstępy geoidy „niwelacyjno-satelitarnej”od elipsoidy na obszarze pola testowego w Grybowie.

Wzniesienia geoidy „niwelacyjno-satelitarnej” uzyskano z [Barlik,2000]. Dane te nie zostały opracowane dla wszystkich punktów na polu testowym, dlatego w porównanie obejmuje 9 stacji wymienionych w tablicy nr 5.

Tablica nr 5

nr punktu

pkt

N gps

N graw

1

gk1

46,9526

0,3890

2

gs1

47,0312

0,4054

3

pw10

46,9422

0,3375

4

chod

46,8674

0,2588

5

wysk

46,7354

0,2226

6

gpt1

47,095

0,3770

7

gkr1

46,9989

0,2521

8

gcn1

47,2108

0,3058

9

ggr1

46,7005

0,2139

5.1.2. Porównanie geoidy „niwelacyjno-satelitarnej” i geoidy nieregularyzowanej

Następnie dopasowano do siebie obie porównywane powierzchnie w ten sposób, iż w punkcie centralnym PW10 wartości odstępów tych powierzchni od elipsoidy są sobie równe. Zatem do każdej wartości odstępu geoidy nieregularyzowanej dodano składnik ζ0=46,6047 m.

Poprawione odstępy geoidy nieregularyzowanej jak i geoidy „niwelacyjno-satelitarnej” znajdują się w tabeli 6.

Tabela 6 Wartości odstępów geoidy nieregularyzowanej i geoidy niwelacyjno-satelitarnej od elipsoidy.

nr punktu

pkt

N gps [m]

N graw [m]

[m]

[cm]

1

gk1

46,9526

46,9937

0,0411

4,11

2

gs1

47,0312

47,0101

-0,0211

-2,11

3

pw10

46,9422

46,9422

0,0000

0,00

4

chod

46,8674

46,8635

-0,0039

-0,39

5

wysk

46,7354

46,8274

0,0920

9,20

6

gpt1

47,095

46,9817

-0,1133

-11,33

7

gkr1

46,9989

46,8568

-0,1421

-14,21

8

gcn1

47,2108

46,9106

-0,3002

-30,02

9

ggr1

46,7005

46,8186

0,1181

11,81

Porównując powierzchnie geoidy nieregularyzowanej i geoidy regularyzowanej zauważyć można spore różnice w ich przebiegu. Między skrajnymi wartościami odstępu obu powierzchni istnieje znacząca różnica ponad 40 cm. Jednak analizując położenie 9 punktów, na których porównywana jest geoida nieregularyzowana z geoidą „niwelacyjno-satelitarną” można zauważyć pewną korelację. Mianowicie powierzchnia geoidy nieregularyzowanej jest nachylona w stosunku do powierzchni geoidy „niwelacyjno-satelitarnej”. Gradient tego nachylenia jest w przybliżeniu skierowany na zachód. Spowodowane może to być rozłożeniem mas uwzględnionych przy wyznaczaniu odstępów geoidy nieregularyzowanej.

5.2 Analiza odstępu geoidy nieregularyzowanej od geoidy regularyzowanej na polu testowym w Grybowie.

Analizę mapy odstępu geoidy nieregularyzowanej od regularyzowanej (stanowiącej załącznik nr 3) można zacząć, od stwierdzenia, że odstępy zależą od położenia danego punktu na obszarze pola testowego. Wzniesienie geoidy nieregularyzowanej nad geoidą regularyzowaną ma charakter wyraźnie systematyczny: największe odstępy (ok. 40 cm) istnieją w centralnej części pola testowego i stopniowo maleją (do ok. 25 cm)do iu się na skrajnych obszarów pola. Wyjaśnieniem tego zjawiska jest następujące: anomalie grawimetryczne są dane tylko z małego obszaru w okolicach Grybowa. Poza tym terenem anomalie grawimetryczne zostały przyjęte za zerowe. Dlatego punkt leżący na skraju obszaru testowego „sąsiaduje” z terenem na którym g=0. Natomiast punkty leżące w centrum są dość oddalone od obszarów, na których anomalie grawimetryczne są równe zero. A ponieważ na wzniesienie geoidy nieregularyzowanej nad geoidą regularyzowaną w danym punkcie P największy wpływ mają anomalie grawimetryczne generowane przez najbliższe otoczenie punktu P, jasnym jest , że punkty leżące na skraju pola testowego będą miały mniejszą wartość ζ, niż punkty leżące w centrum. Dlatego otrzymane odstępy geoidy nieregularyzowanej od geoidy regularyzowanej są godnymi zaufania tylko w centralnej części pola testowego, a więc w okolicach Ośrodka Szkoleniowego PW. W tej części obszaru zauważyć można korelacje między wysokością ortometryczną punktów a odstępem geoidy nieregularyzowanej od geoidy regularyzowanej, która nie jest możliwa do zauważenia na pozostałej części badanego terenu. Aby uzyskać znaczące wyniki na pozostałych punktach, należałoby rozszerzyć obszar, na którym znane są anomalie grawimetryczne. Ponadto wychwycenie korelacji między wysokością terenu i anomaliami Bouguera a separacją geoidy nieregularyzowanej i geoidy regularyzowanej będzie wymagać dodatkowego zagęszczenia punktów pomiarowych. Duża gęstość punktów pomiarowych w środkowej części pola testowego pozwoliła na uzyskanie w tym miejscu liczących się wyników. Zwiększenie obszaru badań jak i gęstości punktów na całym obszarze podgórskim mogłoby potwierdzić hipotezę tego eksperymentu. Zatem istnieje możliwość dalszych badań w tym kierunku.

5.2 Struktura wpływu wysokości ortometrycznych punktów i gęstości mas topograficznych na odstęp geoidy nieregularyzowanej od geoidy regularyzowanej

Analiza wzoru (2.105) pozwala stwierdzić, że na odstęp geoidy nieregularyzowanej od geoidy regularyzowanej największy znaczenie ma wysokość ortometryczna punktów pomiarowych i gęstość utworów przypowierzchniowych. Pozostałe argumenty występujące we wzorze nie mają dużego wpływu na zmianę wartości . Jak łatwo zauważyć, wartości te występują we wzorze (2.105) w postaci uwikłanej, dlatego trudno będzie policzyć wpływ poszczególnych argumentów na wynik. Zamiast tego sposobu zastosowane zostało podejście szacunkowe.


0x01 graphic

0x01 graphic

0x01 graphic

0x01 graphic

37



Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
praca magisterska b kowalika geodezja ZD7ABQTDHJUMVLPO2ESOCNXY66IEAHDCVCZCDDA
praca magisterska Akty kończące ogólne postępowanie administracyjne
praca-magisterska-a11406, Dokumenty(2)
praca-magisterska-a11222, Dokumenty(2)
praca-magisterska-6811, Dokumenty(8)
praca-magisterska-a11186, Dokumenty(2)
praca-magisterska-7383, Dokumenty(2)
Metody treningowe, Mikołaj praca magisterska
praca-magisterska-a11473, Dokumenty(2)
praca-magisterska-6699, Dokumenty(8)
praca-magisterska-7444, Dokumenty(2)
praca-magisterska-6435, Dokumenty(8)
praca-magisterska-wa-c-7459, Dokumenty(2)
praca-magisterska-wa-c-7525, Dokumenty(2)
praca-magisterska-7412, Dokumenty(2)
praca-magisterska-wa-c-7468, Dokumenty(2)
praca-magisterska-7092, 1a, prace magisterskie Politechnika Krakowska im. Tadeusza Kościuszki

więcej podobnych podstron