Czy to siostra, czy to brat, kolorowy z nimi świat
116. Mam brata, mam siostrę
Zapis w dzienniku:
I. „Ty i ja” - zabawa rytmiczna („Ty i ja, raz i dwa” - rytmizowanie tekstów).
„Rodzeństwo” - wyjaśnienie pojęć: rodzeństwo, jedynak, brat, siostra; ustalenie, kto w grupie jest jedynakiem, a kto ma rodzeństwo i jakie.
II. „Tomek i dzidziuś” - wysłuchanie opowiadania z „Książki”, rozmowa o bohaterach opowiadania, odniesienie się do własnych doświadczeń dzieci. „Portret” - rysowanie kredkami rodzeństwa (prawdziwego lub z wyobraźni).
III. „Rodzeństwo” - wysłuchanie wiersza E. Szelburg-Zarembiny jako wstępu do zabawy dydaktycznej z sylwetami dzieci - rodzeństwa z wiersza. Przeliczanie sióstr, braci, lalek itp.; porządkowanie zgodnie z treścią wiersza. „Omiń przeszkodę” - zabawa ruchowa z ćwiczeniami równowagi.
Przewidywane osiągnięcia - co poznaję, co umiem, co czuję:
- rytmicznie mówię tekst,
- prawidłowo reaguję na zmiany tempa,
- rozumiem pojęcia: rodzeństwo, jedynak, brat, siostra,
- rozmawiam na bliskie mi tematy,
- słucham uważnie tekstu literackiego,
- opowiadam o swojej rodzinie,
- rysuję rodzeństwo,
- zwracam uwagę na szczegóły (oczy, uszy, nos, usta),
- uważnie słucham wiersza,
- coraz sprawniej przeliczam i porządkuję różne elementy,
- sprawnie poruszam się po wyznaczonym torze.
Przebieg dnia:
I. Zajęcia poranne
„Ty i ja” - zabawa rytmiczna. Dzieci siedzą w dużym kole. Nauczyciel mówi tekst rymowanki „Ty i ja, raz i dwa” w rytmie ( --> ...[Author:m] ) zmieniając tempo, dynamikę lub intonację głosu. Dzieci powtarzają każdy przykład jak echo.
W następnym etapie zabawy nauczyciel akompaniuje na bębenkach. Gdy gra miarowo, w wolnym tempie dzieci klaszczą nad głowami, gdy gra szybko - klepią w uda. Gdy dzieci usłyszą powtarzający się schemat rytmiczny rymowanki mówią tekst i klaszczą przed sobą w dłonie.
bębenek |
„Rodzeństwo” - wyjaśnienie pojęć: rodzeństwo, jedynak, brat, siostra; ustalenie, kto w grupie jest jedynakiem, a kto ma rodzeństwo i jakie. Rozmowa w kole na temat rodzeństwa:
- Jak myślicie, co to jest rodzeństwo?
- Kto to jest brat, a kto to siostra?
- Kto z was ma rodzeństwo? Jakie?
- Kto z was nie ma siostry ani brata? Czy wiecie jak nazywa się ktoś taki, kto nie ma rodzeństwa?
II. Zajęcia główne
„Tomek i dzidziuś” - wysłuchanie opowiadania z „Książki”, rozmowa o bohaterach opowiadania, odniesienie się do własnych doświadczeń dzieci.
Dzieci słuchają opowiadania z „Książki”. Nauczyciel zadaje pytania zachęcające dzieci do wypowiedzi na temat tekstu:
- Kto miał się pojawić w domu Tomka? Dlaczego Tomek nie chciał siostry?
- Czy Tomek zmienił zdanie, gdy urodziła mu się siostra?
- Po czym dzieci poznały, że Tomek ma siostrę, a nie brata?
- Czy to dobrze mieć rodzeństwo? Opowiedzcie o swoim rodzeństwie.
„Książka” s. 52-53 |
„Portret” - rysowanie kredkami rodzeństwa (prawdziwego lub z wyobraźni). Nauczyciel rozdaje dzieciom kartki i kredki. Zadaniem dzieci jest narysowanie portretu swojego rodzeństwa. Nauczyciel przypomina charakterystykę portretu - ukazanie tylko głowy, popiersia, półpostaci lub całej postaci. Zwraca uwagę dzieci na szczegóły twarzy, takie jak uśmiech, grymasy itp. Czynności porządkowe po zakończeniu rysowania. Omówienie prac dzieci, zorganizowanie wystawy.
kartony, kredki |
III. Zajęcia popołudniowe
„Rodzeństwo” - wysłuchanie wiersza E. Szelburg-Zarembiny jako wstępu do zabawy dydaktycznej z sylwetami dzieci - rodzeństwa z wiersza.
Rodzeństwo
Dwóch dużych braciszków,
małe siostry trzy,
synuś maluteńki,
Bryś, lalki - to my.
Bawimy się razem,
pracujemy też.
Do naszej gromadki
przyjmiemy cię. Chcesz?
Ewa Szelburg-Zarembina
Po przeczytaniu wiersza nauczyciel rozpoczyna rozmowę z dziećmi:
- Ilu jest braciszków?
- Czy sióstr jest tyle samo co braci? Jeśli nie, to ile jest sióstr?
- Kogo jest więcej: braci czy sióstr?
E. Szelburg-Zarembina, „Rodzeństwo” [w:] „Plan pracy dla przedszkola. Grupy młodsze”, Wydawnictwo Raabe; sylwety bohaterów wiersza |
Przeliczanie sióstr, braci, lalek itp.; porządkowanie zgodnie z treścią wiersza. Na dywanie rozłożone są sylwetki dzieci - rodzeństwa. Dzieci wspólnie z nauczycielem klasyfikują siostry, braci i lalki, następnie przeliczają ile jest sióstr, ilu braci i ile lalek.
sylwety bohaterów wiersza |
„Omiń przeszkodę” - zabawa ruchowa z ćwiczeniami równowagi. Przed przystąpieniem do zabawy należy przygotować dwie linie równoległe w odległości 3 m jedna od drugiej. Między nimi pośrodku rozłożone klocki w linii prostej w odstępach ok. 1,5 m. Dzieci ustawione grupami (po 4-5 osób) przed każdym klockiem. Zadaniem dzieci jest przebiegać między klockami tak, aby ich nie dotknąć. Dzieci biegają na palcach wężykiem, między klockami, omijając je raz z jednej, raz z drugiej strony.
klocki, które można postawić pionowo |
117. Zabawy w parach
Zapis w dzienniku:
I. „Jaki to taniec?” - zabawa muzyczno-ruchowa. „Piotruś” - poznanie zasad gry w karty, wyszukiwanie i połączenie wszystkich par ze sobą, demonstracja nieparzystego Piotrusia. „Gramy w karty” - wspólna gra w parach lub w większych zespołach.
II. „W parach” - zestaw ćwiczeń ruchowych metodą Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne. „Prezent dla malucha” - projekt z „Wycinanek-składanek”.
III. „Znajdź sobie parę” - zabawa orientacyjno-porządkowa. „Do pary” - zabawa dydaktyczna; wyszukiwanie spośród zebranych przez nauczyciela przedmiotów wszystkich tworzących parę: buty, skarpety itp.
Przewidywane osiągnięcia - co poznaję, co umiem, co czuję:
- odpowiednio reaguję na sygnały muzyczne,
- tańczę w parze,
- poznaję zasady gry w karty „Piotruś”,
- gram z innymi dziećmi w karty i przestrzegam reguł gry,
- doskonalę sprawność i umiejętność współpracy podczas ćwiczeń,
- robię składankę z papieru,
- reaguję prawidłowo na zmiany rytmu,
- wiem, co to jest para,
- łączę w pary przedmioty codziennego użytku.
Przebieg dnia:
I. Zajęcia poranne
„Jaki to taniec?” - zabawa muzyczno-ruchowa. Dzieci dobierają właściwy ruch do prezentowanego akompaniamentu. Na melodię krakowiaka pojedynczo lub w parach cwałują po okręgu.
Gdy usłyszą polkę podskakują „w rozsypce” po całej sali. Melodia walca jest sygnałem do kołysania się w małym rozkroku z nogi na nogę lub przesuwania nogi do nogi w prawą i lewą stronę na przemian (unosząc się po każdym kroku na palce). Akompaniament „do marszu” wykonany przez nauczyciela na klawesach zaprasza dzieci do chodzenia po całej sali.
Przed rozpoczęciem zabawy nauczyciel wyjaśnia dzieciom co to jest krakowiak, polka i walc.
CD Piosenki i zabawy cz. 2 - „Jaki to taniec?” (nr 39, 40, 41), klawesy |
„Piotruś” - poznanie zasad gry w karty, wyszukiwanie i połączenie wszystkich par ze sobą, demonstracja nieparzystego Piotrusia.
Talia do gry zawiera 25 kart: 12 par z obrazkami tego samego rodzaju w każdej parze oraz Czarnego Piotrusia.
Piotruś to popularna, prosta gra karciana dla dzieci. Zasady gry są łatwe do zapamiętania: W Czarnego Piotrusia mogą grać dwie, trzy lub nawet cztery osoby. Potasowane dokładnie karty rozdzielane są pomiędzy wszystkich graczy. Każdy z graczy odkłada na środek stołu wszystkie karty, do których ma parę. Następnie jeden z graczy daje drugiemu do wylosowania od siebie jedną z kart, dając mu tym samym szansę na odłożenie kolejnej pary. Następnie losuje kolejny gracz itd. Pamiętajmy: karta numer 13 - Czarny Piotruś nie ma pary, kto ją zachowa do końca gry - przegrywa.
kilka talii kart „Piotruś” |
„Gramy w karty” - wspólna gra w parach lub w większych zespołach. Nauczyciel zachęca dzieci do gry w karty, czuwa nad prawidłowym jej przebiegiem. Udziela wskazówek i pomaga dzieciom, które jeszcze nie przyswoiły sobie zasad gry. Przestrzega przed próbami jakiegokolwiek łamania zasad.
kilka talii kart „Piotruś” |
II. Zajęcia główne
„W parach” - zestaw ćwiczeń ruchowych metodą Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne.
Część wstępna - rozgrzewka:
- Wszyscy siadają w kole - przywitanie (słowem, nogami, rękami).
- Stanie w rozkroku - uderzanie o kolana: dłońmi, pięściami, łokciami, rozcieranie kolan.
- W siadzie płaskim dotykanie palcami podłogi, dotykanie stopą podłogi.
- Maszerowanie i stopniowe przechodzenie do biegania, podnosząc przy tym wysoko kolana, na „sztywnych nogach”, potem z nogami ugiętymi w kolanach.
Cześć zasadnicza:
Dzieci dobierają się parami i ustawiają w odstępach na całej powierzchni sali gimnastycznej.
- „Koniki” - jedno dziecko leży na podłodze, drugie, w pozycji stojącej, trzyma go za ręce z tyłu i ciągnie po podłodze.
- „Kłoda” - jedno dziecko leży na plecach, drugie stara się je obrócić na brzuch.
- „Skała” - jedno dziecko w klęku prostym, drugie próbuje je przewrócić.
- „Mostek” - jedno dziecko tworzy most w klęku podpartym, drugie wdrapuje się na „most” i prześlizguje pod nim.
- „Ważenie soli” - dzieci stoją tyłem do siebie, chwytając się pod ręce unoszą partnera.
- „Kamień” - jedno dziecko leży na plecach, drugie stara się je odciągnąć od podłogi.
„Zabawa” - dzieci stoją w parach naprzeciwko siebie, trzymając się za ręce wykonują wspólne oddechy. Później podskakują na jednej nodze, następnie na drugiej - wreszcie wspólnie robią przysiady. Na zakończenie wzajemnie słuchają pracy swoich płuc.
E. Bereda, „Radość i poczucie bezpieczeństwa. Zajęcia metodą Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne”, „Wychowanie w Przedszkolu”, 1987; H. Lis, „Ćwiczenia sprawiają radość”, „Wychowanie w Przedszkolu”, 1989 |
„Prezent dla malucha” - nauczyciel poleca dzieciom, aby znalazły w „Wycinankach-składankach” sylwetki kolorowych krasnali i zaleca postępowanie według podanych przez niego instrukcji. Po wykonaniu zabawek dzieci gromadzą się na dywanie ze swoimi krasnalami. Nauczyciel proponuje, aby każde dziecko nadało imię swojemu krasnalowi, przedstawiło go, pod kątem „przydatności” dla maluchów (tzn. młodszych dzieci). Potem pokazuje, jak należy włożyć palce, aby krasnal miał nóżki i zachęca do zabawy. Tak wykonanymi krasnalami dzieci bawią się na dywanie w parach z dziećmi z młodszej grupy - opowiadają sobie o tym, co lubią robić, w co się bawić, co lubią jeść itp.
„Wycinanki-składanki” cz. 2 s. 6 (instrukcja) i s. 27 (projekt) |
III. Zajęcia popołudniowe
„Znajdź sobie parę” - zabawa orientacyjno-porządkowa. Dzieci podzielone na dwie grupy otrzymują szarfy w dwóch kolorach.
Na sygnał dzieci rozbiegają się w dowolnych kierunkach, a na polecenie dobierają się parami, według zasady zapowiedzianej przez prowadzącego:
- dzieci z zielonymi szarfami,
- dzieci z czerwonymi szarfami,
- dzieci z szarfą czerwoną i zieloną.
lub:
Do zabawy potrzebne są kolorowe szarfy. Każde dziecko otrzymuje jedną szarfę i zakłada ją na siebie.
Nauczyciel podczas ćwiczenia akompaniuje na bębenku. Gdy gra szybko dzieci biegają po całej sali drobnymi kroczkami. Rytm do maszerowania oznacza znalezienie sobie partnera z szarfą o tym samym kolorze i chodzenie w parze
po okręgu.
szarfy w dwu kolorach - czerwone i zielone, bębenek |
„Do pary” - zabawa dydaktyczna; wyszukiwanie spośród zebranych przez nauczyciela przedmiotów, wszystkich tworzących parę: buty, skarpety itp.
Dzieci siedzą w kole na dywanie, przed nimi leżą zebrane rzeczy codziennego użytku, naturalnie występujące w parach i inne, dowolne. Nauczyciel zwraca uwagę dzieci na rzeczy, których przydatność jest związana z występowaniem w parach: buty, skarpety, kolczyki, klipsy, rękawiczki oraz na fakt, że z chwilą, kiedy ginie jedna część pary, rzecz druga traci swą przydatność. Potem rozkłada na dywanie przedmioty tworzące parę: buty, skarpetki, rękawiczki, a zadaniem dzieci jest połączenie tych przedmiotów w pary.
lub:
Do tej zabawy potrzebne są kartoniki z gry „Memo”.
Dzieci stoją w kole. Nauczyciel rozdaje im kartoniki z obrazkami przedstawiającymi różne przedmioty, każdemu po dwa inne. Pierwsze dziecko, wyznaczone przez nauczyciela, mówi głośno nazwę swego przedmiotu (jednego z dwóch, które ma). Pozostałe dzieci sprawdzają, które z nich ma taki sam przedmiot na obrazku. Podchodzi do pierwszego dziecka, zabiera jego obrazek i układa na planszy rozłożonej na podłodze oba jednakowe obrazki. Wszyscy patrzą, czy dzieci prawidłowo nazwały swoje przedmioty. Potem dziecko, które ułożyło obrazki, mówi głośno nazwę swojego drugiego przedmiotu. Zgłasza się inne, które ma taki przedmiot itd. Gdy wszystkie przedmioty będą na planszy zabawa się kończy.
buty, skarpetki i inne przedmioty występujące w parach; kartoniki z obrazkami różnych przedmiotów - po dwa (kartoniki „Memo”), plansza do układania obrazków |
118. We dwoje nigdy nie jest nudno
Zapis w dzienniku:
I. „Turlanie piłki” - zabawa muzyczno-ruchowa. „Ile? - Tyle!” - zabawa w liczenie; wskazywanie przedmiotów w sali, których jest więcej niż jeden (np. stoliki, krzesełka, talerzyki).
II. „Razem” - nauka piosenki, zabawa ilustracyjna przy piosence. „Ilu jest chłopców? Ile jest dziewczynek? Ile jest krzesełek?” - ustalenie, ile jest w sali wskazanych elementów (na podstawie scenariusza E. Gruszczyk-Kolczyńskiej i E. Zielińskiej).
III. „Huśtawka” - zabawa ruchowa w parach. „Lustro” - zabawa w parach, wzajemne naśladowanie ruchów i mimiki.
Przewidywane osiągnięcia - co poznaję, co umiem, co czuję:
- odpowiednio reaguję na sygnał muzyczny,
- coraz lepiej liczę,
- poznaję słowa i melodię piosenki,
- ilustruję ruchem treść piosenki,
- czerpię radość z uczestnictwa we wspólnej zabawie w parach,
- powtarzam ruch innej osoby.
Przebieg dnia:
I. Zajęcia poranne
„Turlanie piłki” - zabawa muzyczno-ruchowa. Nauczyciel akompaniuje do zabawy na dzwonkach.
Dzieci dobierają się parami i siadają w różnych miejscach sali naprzeciwko siebie w odległości ok. 1 m. Każda para otrzymuje jedną piłkę.
Nauczyciel gra na dzwonkach „glissando” (średnio szybko pociera pałeczkę o kolejne sztabki w jedną stronę). Takie dźwięki są sygnałem do turlania piłki w kierunku partnera.
piłki, dzwonki |
„Ile? - Tyle!” - zabawa w liczenie; wskazywanie przedmiotów w sali, których jest więcej niż jeden (np. stoliki, krzesełka, talerzyki). Dzieci siedzą w kole na dywanie. Nauczyciel nakazuje dzieciom przyjrzenie się uważnie wszystkiemu, co się znajduje w sali, po czym wskazując pojedyncze przedmioty i sprzęty zadaje dzieciom pytania:
- Ile jest biurek, zegarów, magnetofonów?
Następnie zadaje dzieciom pytanie:
- A których rzeczy w sali jest więcej niż jeden?
Dzieci rozglądają się po sali i wskazują przedmioty. Dodatkowo można poprosić dzieci o przyniesienie na dywan zabawki lub takiego przedmiotu, który jest tylko jeden.
II. Zajęcia główne
„Razem” - słuchanie piosenki a następnie omówienie jej treści i nastroju. Przy ponownym słuchaniu dzieci miarowo klaszczą podczas refrenu.
Nauczyciel uczy słów i melodii piosenki na zasadzie echa. Dzieci dobierają się parami. Prostym ruchem i gestami ilustrują treść piosenki.
CD Piosenki i zabawy cz. 2 - „Razem” (nr 8) |
„Ilu jest chłopców? Ile jest dziewczynek? Ile jest krzesełek?” - ustalenie, ile jest w sali wskazanych elementów (na podstawie scenariusza E. Gruszczyk-Kolczyńskiej i E. Zielińskiej).
1. Przygotowanie do zajęć.
Jeżeli krzesełka w sali zabaw nie zostały jeszcze ponumerowane, trzeba to zrobić: policzyć krzesełka; przygotować tyle kartoników, ile jest krzesełek; na każdym kartoniku wyraźnie napisać kolejne liczby, zaczynając od jedynki; nakleić na oparciu krzesełka kartonik z kolejną liczbą.
2. Ustalenie, ilu jest chłopców.
Nauczyciel poleca chłopcom ustawić się w szeregu. Zaprasza do siebie dziewczynki, gestem pokazuje stojących chłopców i pyta:
- Jak myślicie, ilu jest chłopców? Może piętnastu, może dziesięciu, może stu?
Wskazuje jedną dziewczynkę i pyta: Jak myślisz, ilu jest chłopców?
Nauczyciel wskazuje kolejno dziewczynki, a one szacują liczbę chłopców. Dzieci mogą podawać różne liczby. Akceptuje się każdą liczbę podaną przez dziecko.
Nauczyciel stwierdza: Policzymy chłopców w taki sposób: dziewczynki ustawią się za mną rzędem i każda z was policzy chłopców tak, jak ja. Nauczyciel idzie wolno wzdłuż szeregu chłopców. Dotyka każdego z nich i wymienia kolejne liczebniki. Dotykając ostatniego chłopca stojącego w rzędzie mówi na przykład: Dwanaście. Chłopców jest dwunastu. Dziewczynki idą rzędem za nauczycielem i liczą tak, jak on.
3. Ustalenie, ile jest dziewczynek.
Nauczyciel gromadzi wokół siebie chłopców i pyta:
- Ciekawe ile jest dziewczynek? Łatwiej będzie wam powiedzieć, ile ich jest, jeżeli ustawią się w szeregu. Dziewczynki ustawiają się w szeregu. Chłopcy kolejno szacują liczbę dziewczynek. Nauczyciel akceptuje podane przez nich liczby i mówi:
- Policzymy. Ustawcie się rzędem za mną i liczcie tak, jak ja. Przechodzi wzdłuż dziewczynek, dotyka każdej i głośno wymienia kolejne liczebniki. Na koniec mówi na przykład: Piętnaście. Dziewczynek jest piętnaście. Chłopcy naśladują sposób liczenia nauczyciela.
4. Ile jest dziewczęcych nosów?
Nauczyciel zwraca się do chłopców:
- Już wiemy, ile jest dziewczynek. Teraz policzmy dziewczęce nosy. Ustawcie się w rzędzie za mną i liczcie tak, jak ja. Nosów trzeba dotykać ostrożnie i delikatnie.
Nauczyciel idzie wzdłuż szeregu dziewczynek, dotyka każdego dziewczęcego nosa, a na koniec ustala, ile jest dziewczęcych nosów. Chłopcy naśladują sposób liczenia nauczyciela.
5. Ile jest chłopięcych brzuszków?
Chłopcy ustawiają się w szereg. Nauczyciel zwraca się do dziewczynek:
- Wiemy, ilu jest chłopców. Policzmy chłopięce brzuchy. Wiemy, jak to się robi. Liczymy...
6. Liczenie i numerowanie krzesełek.
Nauczyciel proponuje:
- Ponumerujemy nasze krzesełka. W dłoni trzymam przygotowane kartoniki z liczbami.
Musicie mi pomóc: Każde dziecko weźmie jedno krzesło i ustawi się w szeregu. Tu zaczyna się szereg (gest)... Proszę stanąć twarzą do mnie. Krzesełko postawić przed sobą. Liczymy od początku: Jeden - pierwsze krzesełko (przykleja kartonik z cyfrą jeden)... Dwa - drugie krzesełko (przykleja kartonik z cyfrą dwa)... Trzy - trzecie krzesełko (przykleja kartonik z cyfrą trzy). W ten sposób nauczyciel oznaczył wszystkie krzesła.
- Teraz każde dziecko usiądzie na krzesełku... Każdego spytam o numer krzesełka, na którym siedzi. Zaczynamy od początku: jeden, dwa, trzy, cztery...
7. Na którym krzesełku położysz klocek?
Nauczyciel poleca dzieciom wstać i podejść do siebie. Pokazuje kosz z drewnianymi klockami i proponuje:
- Będziecie kłaść klocki na krzesełkach, na których chcecie. Proszę usiąść na dywanie...
- Wywołane dziecko weźmie klocek, położy na krześle i powie na którym...
- Pozostałe dzieci patrzą, czy nie zaszła pomyłka.
- Zaczynamy. Zosia położy klocek na dziesiątym krześle, Marcin na siódmym, Lucynka na dwudziestym, a Sławek na dziewiątym itd.
krzesełka dla każdego dziecka; kartoniki, na których są zapisane cyfry - symbole liczb; kosz z klockami drewnianymi |
III. Zajęcia popołudniowe
„Huśtawka” - zabawa ruchowa w parach. Dzieci stoją parami w rozsypce, twarzami do siebie i podają sobie ręce wyprostowane w łokciach. Jedno dziecko wykonuje przysiad, drugie - wspięcie na palce. Potem następuje zmiana.
„Lustro” - zabawa w parach, wzajemne naśladowanie ruchów i mimiki.
Dzieci dobierają się w pary. Jedna osoba w rytm dowolnej muzyki wykonuje szereg dowolnych ruchów, dokonuje swobodnej interpretacji ruchowej - druga osoba z pary wiernie naśladuje jego ruchy; potem następuje zmiana.
119. Kołysanka dla maluszka
Zapis w dzienniku:
I. „Koty śpią - koty na spacerze” - zabawa naśladowcza. „Kołysanki” - rozmowa na temat usypiania; opowiadanie dzieciom o sposobach na zasypianie (np. słuchanie kołysanek, bajek, liczenie baranków). „Usypianie misia” - każde dziecko usypia misia w wybrany sposób (tuli, kładzie w łóżeczku, śpiewa kołysankę).
II. „Razem” - utrwalenie piosenki; śpiewanie z podziałem na chór i solistę. „We dwoje” - ćwiczenia grafomotoryczne na dużej płaszczyźnie.
III. „Zasypianie” - zabawa ruchowa przy muzyce. „Kołysanka-utulanka” - zabawa artykulacyjna; naśladowanie odgłosów spania i usypiania.
Przewidywane osiągnięcia - co poznaję, co umiem, co czuję:
- zgrabnie naśladuję kocie ruchy,
- zabieram głos w rozmowie na bliski mi temat,
- cierpliwie czekam na swoją kolej,
- usypiam misia,
- śpiewam melodyjnie piosenkę z grupą i samodzielnie,
- czerpię radość z uczestniczenia w zabawach muzyczno-ruchowych,
- usprawniam narządy mowy.
Przebieg dnia:
I. Zajęcia poranne
„Koty śpią - koty na spacerze” - zabawa naśladowcza. Należy wyznaczyć w sali miejsce na domek dla kotów. Dzieci z siadu klęcznego przechodzą do skłonu w przód, opierając ręce przed sobą - kotki śpią w domku. Na zapowiedź: Na spacer! - zaczynają miauczeć: miau, miau, przechodząc do klęku podpartego i wysuwają głowę w przód. Następnie idą na spacer, chodzą na czworakach, a na sygnał wracają do domu.
„Kołysanki” - rozmowa na temat usypiania; opowiadanie dzieciom o sposobach na zasypianie (np. słuchanie kołysanek, bajek, liczenie baranków). Każde dziecko opowiada w jaki sposób zasypia w domu, samodzielnie czy z czyjąś pomocą.
„Usypianie misia” - każde dziecko usypia misia w wybrany sposób (tuli, kładzie w łóżeczku, śpiewa kołysankę).
Każde dziecko dostaje misia i zadaniem jego jest w wybrany przez siebie sposób go usypiać. Zwrócenie uwagi na sposoby usypiania. Można zaproponować dzieciom, aby pokazały wszystkim sposób swoją metodę.
misie |
II. Zajęcia główne
„Razem” - utrwalenie piosenki; śpiewanie z podziałem na chór i solistę. Nauczyciel wybiera troje dzieci do roli solistów. Każdemu soliście przydziela do wykonania jedną zwrotkę piosenki. Pozostała część grupy - chór - śpiewa tylko refren.
CD Piosenki i zabawy cz. 2 - „Razem” (nr 8) |
„We dwoje” - ćwiczenia grafomotoryczne na dużej płaszczyźnie.
Na każdym stoliku nauczyciel przykleja papierową taśmą malarską duże arkusze szarego papieru. Rozdaje dzieciom olejne pastele. Dzieci słuchają utworu muzycznego i chodząc wokół stolików rytmicznie kreślą kropki, kreski, pętelki, owale itp., (np. czerwone kropki, niebieskie kreski, zielone pętelki). W przerwie w muzyce dzieci wymieniają się kredkami. Następnie obchodzą stoły w drugą stronę i kreślą rytmicznie dalej.
arkusze szarego papieru, olejne pastele, taśma malarska, dowolna muzyka |
III. Zajęcia popołudniowe
„Zasypianie” - zabawa ruchowa przy muzyce. Nauczyciel wybiera jedno dziecko do roli „nocy”. Pozostałe dzieci spokojnie poruszają się przy muzyce po całej sali. Dziecko „noc” powoli chodzi między kolegami i delikatnie dotyka ich ręką. Każde dotknięte dziecko zatrzymuje się i kładzie na podłodze (zasypia…). Zabawa trwa tak długo, aż wszystkie dzieci będą leżeć.
CD Utwory... cz. 1 - „Kołysanka” J. Brahmsa (nr 7) |
„Kołysanka-utulanka” - zabawa artykulacyjna; naśladowanie odgłosów spania i usypiania. Usypiając misia lub lalkę w ich łóżeczkach lub w wózkach, dzieci powtarzają rytmicznie dźwięk: a-a-a, a-a-a. Miś lub lalka nie mogą usnąć i cichutko płaczą - dzieci wymawiają cicho, ale bardzo wyraźnie: u-u-u... u-u-u... (Jest to ćwiczenie mięśni szczęki i warg, które rozwierają się szeroko (a), a następnie wysuwają się ku przodowi i zwężają (u).
lub:
Nauczyciel proponuje dzieciom zabawę w usypianie małej laleczki. Opowiada, demonstruje i zachęca dzieci do powtarzania. Każde dziecko bierze lalkę na ręce.
- Już późna noc, a mała lala, chociaż senna, nie może zasnąć. Ziewanie - mocny ruch żuchwy połączony z dźwiękiem aaaaa. Płacze głośno - uuuuu. Trzeba jej zaśpiewać kołysankę: mmmm, mmmm ,mmmm, aaaaaaa, aaa... (można wykorzystać melodię znanej kołysanki).
Lalka nic, dalej płacze: uaaa, uaaa, uaaa. Zaśpiewajmy jej jeszcze: lalala, aaaaa, lalala, aaaaa (ta sama melodia co poprzednio lub inna). Lalka płacze cichutko: uuuu, uuu. Ale już zasnęła: upsi, upsi, upsi. Tak szybko? Dziwimy się: ooooo? Nie zbudźmy jej: ciiiiiiiii . Nawet chrapać zaczęła: chrrrr, chrrr, chrrr, mrrr, mrrr, mrr.
Uwaga! Należy pilnować, by dzieci szeroko otwierały buzię przy artykulacji, tylko przy nuceniu mmmm - usta zamknięte.
lalka dla każdego dziecka |
120. Na smutki braciszek malutki
Zapis w dzienniku:
I. „Tunel” - zabawa ruchowa z czworakowaniem. „Niewidzialna plastelina” - wysłuchanie wiersza D. Wawiłow, dostrzeżenie zawartego w nim humoru. Przygotowanie lasek plasteliny do dalszych zajęć - ugniatanie w dłoniach.
II. „Dla braciszka, dla siostrzyczki” - modelowanie z plasteliny własnego portretu na prezent dla brata lub siostry w formie płaskorzeźby na podkładzie z tektury, dopracowywanie detali patyczkiem.
III. „Zgadnij, jaki to instrument?” - zabawa słuchowa. „Po omacku” - zabawa integracyjna, głaskanie się wzajemnie po twarzach z zamkniętymi oczami i zgadywanie miny, jaką robi partner.
Przewidywane osiągnięcia - co poznaję, co umiem, co czuję:
- coraz sprawniej czworakuję,
- dostrzegam humor w utworze literackim,
- ćwiczę sprawność palców, dłoni,
- tworzę pracę plastyczną, używając plasteliny,
- zapoznaję się z nową formą - płaskorzeźbą,
- rozpoznaję dźwięki instrumentów perkusyjnych,
- zgodnie bawię się w parach,
- rozpoznaję minę partnera poprzez dotyk.
Przebieg dnia:
I. Zajęcia poranne
„Tunel” - zabawa ruchowa z czworakowaniem. Połowa dzieci ustawiona parami, twarzami do siebie, podają sobie ręce, tworząc „tunel”. Pozostałe dzieci ustawione rzędem przechodzą „tunelem” na czworakach. Po przejściu - one z kolei tworzą „tunel”, a druga grupa czworakuje.
„Niewidzialna plastelina” - wysłuchanie wiersza D. Wawiłow i dostrzeżenie zawartego w nim humoru.
Niewidzialna plastelina
Ulepiłam mamie domek
z niewidzialnej plasteliny,
dwa okienka, dwa kominy
z niewidzialnej plasteliny.
A w okienkach kwiatki bratki
z niewidzialnej plasteliny,
a dla taty krawat w kwiatki
z niewidzialnej plasteliny.
Ulepiłam sobie pieska
mięciutkiego, z czarnym pyszczkiem,
lalki, Kasię i Tereskę,
i pistolet, i siostrzyczkę.
Namęczyłam się ogromnie,
stłukłam łokieć, zbiłam szklankę...
Mama, tata, chodźcie do mnie!
Mam tu dla was niespodziankę!
Czemu na mnie tak patrzycie
i zdziwione macie miny?
Czyście nigdy nie widzieli
niewidzialnej plasteliny?
Danuta Wawiłow
Po przeczytaniu wiersza nauczyciel rozpoczyna rozmowę z dziećmi.
- Czy ktoś z was widział kiedyś niewidzialną plastelinę? Jak ona może wyglądać?
- Co ulepiła dziewczynka dla mamy, a co dla taty?
- Dla kogo ulepiła pieska, lalki, pistolet i siostrzyczkę?
- Co chcielibyście ulepić z takiej magicznej plasteliny?
D. Wawiłow „Niewidzialna plastelina” [w:] D. Wawiłow, „Wierszykarnia”, Nasza Księgarnia, Warszawa 2007, s. 6 |
Przygotowanie lasek plasteliny do dalszych zajęć. Rozmowa na temat utrzymania porządku wokół siebie podczas lepienia z plasteliny. Formowanie z plasteliny lasek - ugniatanie w dłoniach.
plastelina |
II. Zajęcia główne
„Dla braciszka, dla siostrzyczki” - modelowanie z plasteliny własnego portretu na prezent dla brata lub siostry w formie płaskorzeźby na podkładzie z tektury. Rozdanie dzieciom tektury, na której będą tworzyć portret. Wykonanie portretu dla rodzeństwa z wcześniej przygotowanych elementów z plasteliny. Dopracowywanie szczegółów portretu patyczkiem (oczy, włosy, palce). Omówienie wykonanych portretów, zorganizowanie wystawy.
plastelina, patyczki, tekturowe talerzyki |
III. Zajęcia popołudniowe
„Zgadnij, jaki to instrument?” - zabawa słuchowa. Do zabawy potrzebne będą instrumenty perkusyjne: bębenek, kołatka, grzechotka, tamburyn, trójkąt. Dzieci siedzą tyłem do nauczyciela. Zadaniem dzieci jest określenie, na jakim instrumencie gra nauczyciel. Dzieci odpowiadają indywidualnie po podniesieniu ręki do góry. Wywołane dziecko podchodzi do nauczyciela i wskazuje instrument, z którego został wydobyty dźwięk. Zabawa trwa tak długo, aż wszystkie dzieci będą miały okazję zgadywać. Można też zaproponować, po podaniu przykładu przez nauczyciela, aby któreś z dzieci przejęło rolę nauczyciela.
instrumenty perkusyjne (bębenek, kołatka, grzechotka, tamburyn, trójkąt) |
„Po omacku” - zabawa integracyjna, głaskanie się wzajemnie po twarzach z zamkniętymi oczami i zgadywanie miny, jaką robi partner. Dzieci siedzą na podłodze w parach naprzeciwko siebie. Na przemian robią do siebie różne miny i naśladują się nawzajem, wykonując polecenia, np.: Zrób groźną minę!, Zrób śmieszną minę! Następnie każde z nich z zamkniętymi oczami próbuje odgadnąć, poprzez delikatne głaskanie twarzy osoby, z którą jest w parze, czy zrobiła minę wesołą czy smutną.
Propozycje zajęć do tematów od 116. do 120. opracowała Monika Kubik.
dodać nutki od p. Tartanus