RELIGIA LEWANTU - MITRAIZM

Mitra- Bóg Słońce, spogląda na swe dzieci zamieszkujące niezmierzone ziemie: Lewantu, południowych pustyń i dalekich, bajecznych krain na niezbadanym Wschodzie. Ten bóg jest wyznawany na ziemiach większych, niż Avalon, nieporównanie większych. Czczą go Semici z bogatych miast Lewantu i państw-miast piętrzących swe mury na lazurowymi wodami Morza Wewnętrznego. Modły wznoszą do Niego koczownicy, przemierzający pustynie na grzbietach wielbłądów. Meczety buduje się nawet w na wpół legendarnych królestwach, daleko za Lewantem: Baharajnie, Złotym Kalifacie, Samarkandzie czy Dżallah.

Tym, co łączy obie najpotężniejsze religie znanego świata: Monizm i Mitraizm, jest jeden bóg. Tym co dzieli: lata nienawiści, jaka wyrosła z ziarna okrucieństw popełnianych podczas krucjat.

Kosmologia mitraizmu

Kiedyś, gdy ziemia pogrążona była jeszcze w mroku, kiedy tylko gwiazdy rozjaśniały czarny jak aksamit nieboskłon, żyli sobie dwaj bogowie-bracia, których matką była Ziemia, a ojcem Niebo. Pierwszy zwał się Mitra, drugi zaś Aryman. Obaj bracia wędrowali przez pusty świat, aż dotarli do pięknej doliny, gdzie w świetle gwiazd kwitły nieziemsko piękne kwiaty. Tu zamieszkali. Radowali się zapachem złotych krzewów jaśminu, srebrzystym szmerem strumieni, smakiem rajskich owoców. Tak upływał czas.

Pewnego dnia Mitra miał sen-wizję, w której widział przyszłość świata. Po przebudzeniu postanowił ją urzeczywistnić. Wraz z bratem zabrał się do pracy. Wzięli glinę, którą zmieszali z wodą z pobliskiego strumienia i ulepili z niej ludzi: mężczyznę i kobietę. Nowo narodzeni, rozradowani, padli na twarz, i oddali im cześć. Tak powstał ród ludzki, który zaczął się rozrastać. Pierwsi byli Muhhamad i Ismailha, potem zaś z ich namiętności narodzili się: Abdul, Seth, Zulkada, Awwal, Ridża, i Sifar, a z nich narodzili się: Hidżra, Iszban, Jhumada, Akhela, Rabi, Jasmina, Kalif, Rahel, Saladin, Salome, Sulejman i Mahla, a z nich całe narody. Zaludnili oni ziemię, i wraz ze swymi opiekunami: Arymanem i Mitrą, cieszyli się szczęściem i spokojem. Dwaj bracia nauczyli ludzi wielu pożytecznych rzeczy- jak tkać ubrania z wiatru, jak żywić się myślami, jak czerpać siły do życia z radości. Był to złoty wiek dobrobytu. Jednak okres ten skończył się wraz z kłótnią obu braci. Spierali się oni o to, któremu z nich ma być przypisywana większa cześć jako stworzycielowi. Aryman, bardziej gwałtowny i nieokrzesany, uderzył Mitrę, ciężko go raniąc. Pokonany bóg musiał uciekać wraz z niewielką grupką wiernych mu ludzi. Przez wiele dni wędrowali w poszukiwaniu bezpiecznego miejsca. W końcu skryli się na obrzeżach świata, gdzie nie docierało już światło gwiazd i panowały wieczne ciemności. Tu Mitra zatrzymał się i opowiedział wiernym swój proroczy sen. “Nadejdą czasy-rzekł- gdy wielka wojna zapanuje między mną a bratem mym. Jednak nie lękajcie się! Nie zbierze ona swego plonu na tej ziemi błogosławionej, a rozegra się w innym miejscu. Teraz was opuszczę, aby przygotować się do starcia”. To rzekłszy, oddalił się na świętą górę Galdish, aby tam medytować i pościć. Lud jego zamarł w trwodze, oczekując powrotu boga. Ale mitra już nie powrócił. Z góry udał się prosto do rajskiej doliny, gdzie rzucił wyzwanie swemu bratu. Pojedynek został stoczony w zaświatach, tam, gdzie nie dociera światło gwiazd. Na ziemi grzmiały naonczas pioruny, a silny wicher obalał drzewa. Mitra zwyciężył. Aryman musiał odejść skrył się wraz ze swoim wstydem i nienawiścią do brata w niezmierzonej Pustce, i pamięć o nim zaginęła.

Na ziemi zwycięstwo Mitry oznajmiło nowe, z początku przerażające zjawisko. Nieboskłon rozjarzył się nowym żarem, przygaszającym światło gwiazd. Ludzi ogarnęła trwoga. Jednak przekonali się, że ów żar nie tylko oświetla ziemię nowym, pięknym blaskiem, ale daje nowe życie wielu zwierzętom i roślinom. Świat jakby obudził się ze snu. Zaszumiały drzewa, rozśpiewały się strumienie. Zrozumieli więc, że to nie zapowiedź nachodzącej zagłady ale wieść od ich stworzyciela, znak tryumfu nad ponurym i zawistnym Arymanem. Oddali mu pokłon i uznali za swego stworzyciela i Prawdziwego Boga.

Semici wierzą, że kiedyś Bóg- Słońce opuści ten świat, pozbawiając go ciepła i światła. Wówczas zapanują wieczne ciemności, w których będą się rozlegały jedynie jęki potępionych. Wybrani, prawi i dobrzy, zostaną zabrani do rajskiej doliny, z dala od bólu i przemocy świata. Zaznają tam rozkoszy nieśmiertelności i wiecznej młodości.

Wyobrażenia o śmierci

Po śmierci dusza ludzka wędruje do krainy, gdzie panuje pustka i cisza, aby tam oczekiwać dnia ostatniego. Kiedy wybije godzina zmartwychwstania, a będzie to dnia, kiedy zgaśnie słońce, groby otworzą się, a zmarli wyrwą się z kajdan śmierci. Teraz czekać ich będzie najcięższa próba. Nad świętą przepaścią Haudh rozciąga się cieńszy od ostrza z salamańskiej stali most Ssirath. Przez ten most będą musieli przejść wszyscy wskrzeszeni. Za nim znajduje się Raj, wiecznie zielona dolina, gdzie płyną cztery rzeki: wina, miodu, mleka i czystej, krystalicznej wody. Na sprawiedliwych czekają tu hurysy- piękne, czarnookie kobiety, znające tajniki niewyobrażalnych rozkoszy. Pełnio jest tam napojów, owoców i wszelkich przyjemności. Wystarczy tylko przejść przez most. Ale jedynie sprawiedliwi będą mogli tego dokonać, bowiem niewierni i bezbożni, pod ciężarem własnych grzechów i niegodziwości spadną w otchłań, do piekła, gdzie czekają na nich duchy-dręczyciele Na ich czele stoi Thabel, a włada on siedmioma kręgami Czeluści. Tam zaznają wiecznego bólu i cierpienia.

Zaświaty

Semici wierzą, że nasz świat jest zamknięty w kryształowej kuli wirującej w ciemnej przestrzeni. W centrum jest Mieszka Mitra-Światłość. Tam też znajduje się upragniony Raj. Poza kulą z kryształu jest już tylko nicość, którą zamieszkuje Aryman. Tam znajdą miejsce niewierni i grzesznicy.

Semici wierzą też w istnienie złych duchów, zamieszkujących krainę śmierci. Dręczą one dusze zmarłych, którzy zgrzeszyli przeciw bogu. Czasami złym duchom udaje się przedostać do naszego świata, gdzie przybierają rozmaite formy i czynią zło. Takie duchy są nazywane sukkubami. Najbardziej znanym sukkubem jest demon Lilitu (Lilith) z legend południowego wschodu, odpowiednik avalońskiego wampira.

Bóg

Mitra

Mitra jest stworzycielem świata, dawcą światłości, bogiem dobra. Należy mu się za to szacunek i oddanie. Poza nim nie istnieją żadne istoty boskie, ani boskie byty. (Aryman nie jest uznawany za boga, jego imienia nie wypowiada nikt, wszyscy go zapomnieli).

Mitra jest bogiem miłosiernym, umiłował sobie ludzi, opiekuje się i czuwa nad nimi w dzień i w nocy. Surowo jednak karze tych, którzy odwrócili się od niego plecami, i czczą fałszywych bożków. Nie zasługują oni na łaskę bożą. Mitra jednak i im jest gotów przebaczyć, jeśli porzucą pogańskie wierzenia i powrócą na łono swego stworzyciela.

Semici nie maja wizerunku swego boga. Tworzenie jego posągów czy obrazów jest ciężkim grzechem. Zresztą po co to robić, skoro co dnia ukazuje on swoje oblicze na nieboskłonie, radując tym niezliczone rzesze wyznawców?

Przykazania

Każdy wierny na obowiązek czcić swego boga za łaskę stworzenia. Czyni to, spełniając Cztery Nakazy Wiary: Salat, Zaka, Saum i Hadżdż. Salat to modlitwa, jaką Semita odmawia trzy razy dziennie, o wschodzie, w południe i o zachodzie, mając twarz zwróconą w kierunku Słońca. Chwali w niej Światłość. Zaka to obowiązek wspomagania ubogich i potrzebujących. Nie jest ważne, ile się daje, ważne jest, aby podzielić się tym, co ma się w nadmiarze, z innymi. Saum to obowiązek postu. Każdy wierny musi raz w tygodniu wstrzymać się od jedzenia mięsa i picia czegokolwiek poza wodą (niektórzy mułłowie nakazują nawet, całkowity post, czyli niespożywanie żadnych pokarmów i picie małych ilości wody). Hadżdż to obowiązkowa pielgrzymka do Kaab- Świętego Kamienia wmurowanego w fundamenty świątyni w Kadiff, daleko na południowym wschodzie. Taka podróż może trwać nawet rok, ale praktycznie każdy się na nią decyduje.

Ponadto wiernemu zabrania się spożywania, a nawet dotkania wieprzowiny, picia wina, uprawiania hazardu, lichwy, cudzołóstwa, kradzieży, zabijania, kłamstwa i krzywoprzysięstwa.

Historia religii

Mitraizm istnieje na wschodzie od niepamiętnych czasów. Nawet najwięksi mędrcy nie pamiętają, kiedy po raz pierwszy muzzein zaśpiewał z meczetu Salat. Religia rozprzestrzeniała się po całym świecie wschodnim, wpierając prymitywne religie pogańskie. Oferowała ich wyznawcom w miejsce krwawych ofiar miłosierdzie i przebaczenie oraz dobroć. Szybko więc jej zasięg objął wielkie obszary. Trwało to wiele lat. Jednak dopiero w 1187 roku (wg kalendarza Frankonów), doszło do zbrojnej konfrontacji. Semici zajęli Cesarstwo Wschodu, dziedzica świetności Imperium. Wielkie masy innowierczych obrońców sprzeciwiły się rozpowszechnianiu Jedynej Wiary, uparcie stojąc przy swoim bogu. Doszło do wieloletniej i krwawej wojny, w której obie strony zhańbiły się niebywałymi okrucieństwami. Wówczas to sułtan Saladin rzucił hasło do jihad, świętej wojny w obronie wiary. Z podobnym hasłem na ustach Frankowie obracali w popiół miasta Saracenów. Wojna skończyła się po wielu latach wygraną Saracenów, ale tak naprawdę jedynym jej efektem jest niewygasła nienawiść, jaka panuje pomiędzy obiema kulturami do dziś.

Kapłani

Kapłanów religii Mitry nazywa się mułłami. Mułła to mędrzec, odmawiający modlitwy i przekazujący ludziom nauki boga. Pełni rolę nauczyciela, filozofa, pomaga ludziom w ich codziennych problemach, doradza. Kapłani Lewantu nie mają swojego przywódcy, który mógłby nimi kierować, ale tradycyjnie największy autorytet posiada Wielki Mułła ze świątyni Kadiff, sprawujący pieczę nad Kaabem. Aby zostać mułłą, trzeba przejść długi okres postu, modłów i nauk u innego mułły. Zazwyczaj gdy kapłan czuje, że zbliża się czas śmierci, wyznacza sobie następcę. W większych miastach, gdzie jest kilka świątyń, mułłowie zwykle mają ze sobą stały kontakt, naradzając się w ważniejszych kwestiach. Często też utrzymują kontakt kapłanami z innych osad. Zazwyczaj każda świątynia ma tylko jednego mułłę i pomocników (m.in. muzzeina, który odmawia modlitwy z minaretu). Mułłą może zostać tylko mężczyzna.

Mułłowie są obdarzani powszechnym, należnym im szacunkiem. Nikt ich nie tknie palcem, nikt nie obdarzy ich złym spojrzeniem czy słowem. Mułła obowiązany jest zachować czystość cielesną i czystość myśli. Powinien wyprzeć się bogactwa materialnego i zwrócić się ku studiom nad własnym duchem.

Kult

Świątynie

Świątynie Mitry nazywane są meczetami. Ich konstrukcja jest niemal taka sama, niezależnie od kraju. Zbudowany zazwyczaj na planie kwadratu budynek przykryty jest kopułą, w środku której jest otwór, wpuszczający do wnętrza słoneczne promienie. Nad meczetem wznosi się jeden lub więcej minaretów, z których muzzeini odśpiewują modlitwy i wzywają wiernych na modły. Wszystkie meczety są orientowane względem wschodu.

Wnętrze świątyń jest surowe. Nie ma tam ołtarza, ani wizerunków, bowiem wiara zabrani przedstawiania boga. Przy wejściu do świątyni należy zdjąć obuwie. Należy też dodać, że do świątyni mają wstęp jedynie mężczyźni, kobiety modlą się w zaciszach domów.

Obrzędy

W Mitraizmie obrzędy i teatralne gesty nie są najważniejsze. Ważne jest to, jak żarliwie czci się boga. Dlatego, poza codzienną modlitwą, Wierni nie muszą dopełniać szczególnych obrządków. Jedyną rytualną czynnością jest obmycie się każdego ranka, przed wschodem słońca ( na pustynie wystarczy obmycie twarzy).

Ofiary

Poza modlitwą, wierny nie składa bogu żadnych podarków. Czasami tylko ci bogatsi obdarowują ubogich i kalekich, aby wspomóc ich w ciężkim życiu.

Święta

W Mitraizmie istnieją dwa ważne święta. Pierwsze z nich to Ramadan, rozpoczynający się w połowie listopada (ogłaszają je mułłowie). Ramadan trwa przez 30 dni. Podczas tego święta wiernych obowiązuje ścisły post. Wierny powinien powstrzymać się od wschodu do zachodu słońca od wszelkich pokarmów i napojów (poza wodą). Drugim świętem jest Kurban-Bajram, trwający tydzień czas radości. Podczas tego święta kobiety mają prawo odsłonić swe twarze w miejscach publicznych.

Święte przedmioty kultu

Jest tylko jeden, ale za to otaczany największą i powszechną czcią. To Kaab, czarny kamień, wmurowany w fundamenty świątyni Kadiff. Kaab jest kamieniem, którego dotknięcie przywraca zdrowie i daje szczęście, jeżeli tylko dotykający był sprawiedliwy i bogobojny.

Święte miejsca kultu

Kadiff. Miasto, w którym zbudowano świątynię dającą schronienie Świętemu Kamieniowi. Meczet wzniesiony tutaj oszołomić może nawet kogoś, kto widział legendarne i bajecznie bogate miasta dalekiego wschodu. Jego piętnaście minaretów widocznych jest z pustyni z odległości dnia drogi od miasta. Wieże otaczają prostą, pozbawioną przepychu, lecz porażającą majestatem świątynię. Tutaj pielgrzymują niezliczone tłumy wiernych, aby dopełnić świętego obowiązku każdego Semity.

Hardisz. Święta góra, na której Mitra objawił się Prorokowi Ahmedowi, wielkiemu mędrcowi, który żył pół tysiąca lat temu. Ahmed był mułłą, poszukującym kontaktu z bogiem. Pościł na szczycie Hardisz, oczekując znaku. I dostał go. Mitra nakazał mu ruszyć w świat i krzewić wiarę. To właśnie Ahmed zaniósł Mitraizm do królestw na wschodzie i czarnych księstw południa, gdzie zginął męczeńską śmiercią. Jego ciało w cudowny sposób pojawiło się z powrotem na Hardisz, gdzie spoczywa do dziś, nietknięte czasem. Wierni nie mogą wchodzić do groty, co najwyżej modlą się u jej wylotu. Ponieważ kult Mitry nie uznaje świętych, modlitwy skierowane są do boga, nie do Proroka.

Galdish. Święta góra, na której pościł Mitra, przygotowując się do wojny z Arymanem. Mędrcy uważają, że to niebotyczny szczyt Czakumuri, wznoszący się ponad chmury daleko na wschodzie, i tam odbywają pielgrzymki. Ale tak naprawdę nikt nie jest pewny, gdzie jest owa mistyczna góra.

Rajska wyspa. Z ciepłego morza Farhad, daleka za Lewantem, wynurza się piękna wyspa. To tutaj zostali stworzeni ludzie. Wyspy pilnują strażnicy, wieść niesie, że ci sami od setek lat. Nikt nie ma wstępu na wyspę, a kto raz tu przybędzie, zostanie tu na zawsze.

MODLITWY

Mitraizm jest w swych założeniach (dobroć, miłosierdzie) religia bardzo podobną do Monizmu. Dlatego też wszystkie modlitwy będą analogiczne jak w religii Jedynego Boga. To samo dotyczy klątw (z wyjątkiem Klątwy Nieposłuszeństwa) i Charyzmatów. Inne obrzędy w Mitraizmie nie istnieją.

AVALON - Wierzenia i zabobony - Religia Lewantu

178

---