DROGA DO POROZUMIENIA Z EGIPTEM
21 grudnia 1973 r. w Genewie rozpoczęła się konferencja pokojowa z udziałem delegatów Izraela, Egiptu, Jordanii i Syrii, oraz ZSRR i USA. ONZ reprezentował Sekretarz Generalny Kurt Waldheim.
21 grudnia 1973 r. izraelski myśliwiec Phantom II pomyłkowo zestrzelił nad Półwyspem Synaj indyjski samolot pasażerski Douglas DC-8, lecący z Egiptu do Syrii. Zginęło 126 osób. Przyczyną tej tragedii były błędy w dowodzeniu i rozpoznaniu lotniczym.
31 grudnia 1973 r. odbyły się w Izraelu wybory do VIII Knessetu. Wybory wykazały rosnącą siłę polityczną partii prawicowych i centrowych, które stowarzyszyły się pod nazwą Zjednoczenie (Likud). Pomimo tego, lewica w dalszym ciągu miała większość w Knessecie. Wybory wygrał lewicowy Wspólny Front Robotników Izraela (Maarach), jednakże mocno osłabiony.
18 stycznia 1974 r. zawarto egipsko-izraelskie porozumienie o rozgraniczeniu wojsk na Półwyspie Synaj. Powstała linia demarkacyjna na Synaju.
10 marca 1974 r. premierem izraelskiego rządu została wybrana ponownie Golda Meir. Sprawowała swoje obowiązki do 11 kwietnia 1974 r., kiedy ustąpiła z urzędu.
Gdy po wojnie Jom Kippur, arabskie państwa kierowały się w stronę porozumienia z Izraelem, arabscy terroryści byli coraz bardziej aktywni. W krótkim okresie czasu, operując z południowego Libanu, przeprowadzili oni ataki terrorystyczne w ośmiu izraleskich miastach lub osiedlach. Ataki te były barbażyńskie, połączone z porwaniami zakładników i mordowaniem niewinnych przypadkowych cywilów.
W odpowiedzi, izraelska armia rozpoczęła budowę specjalnego ogrodzenia bezpieczeństwa wzdłuż całej północnej granicy i w Dolinie Jordanu. W najdalej wysuniętych na północ osiedlach tworzono ufortyfikowane pozycje obronne i organizowano obronę cywilną mieszkańców.
11 kwietnia 1974 r. palestyńscy terroryści dokonali zamach w Kiryat Shemona, w którym zginęło 18 Izraelczyków, w tym 8 dzieci. Zamach zorganizował Palestyński Front Wyzwolenia Palestyny.
15 maja 1974 r. palestyńscy terroryści przekroczyli granicę jordańsko-izraelską i zaatakowali w nocy izraelskie miasteczko Maalot. Dokonali oni zamachu na wycieczkę szkolną, biorąc za zakładników uczniów i ich opiekunów szkolnych. W wyniku źle przeprowadzonej akcji przez Sayered Golani, nie przygotowanej do typowo antyterrorystycznych działań, zginęło w trakcie wymiany ognia z terrorystami 21 uwięzionych uczniów oraz 3 dorosłych opiekunów. W potyczce zginęło także 3 terrorystów i 1 izraelski żołnierz. Dodatkowo zostało rannych 78 cywili. Zamach zorganizował Palestyński Front Wyzwolenia Palestyny. Po tej nieudanej akcji Sayeret Golani natychmiast przystąpił do szkolenia antyterrorystycznego.
Izraelska armia wyciągnęła bolesne wnioski po dramacie miasteczka Maloot, i w izraelskiej Straży Granicznej (Magav) utworzono jednostkę antyterrorystyczną Yamam. Działania jednostki Yamam są głęboko zakonspirowane i niewiele wiadomo o jej działaniu. Jest to jednostka przeznaczona wyłącznie do działań na terytorium Izraela. W przypadku wybuchu wojny Yamam ma za zadanie wraz z jednostką D-4 z 13 Flotylli, Jednostką 269 z Sayeret Matkal i zespołem z Sayeret Shaldag zabezpieczać wojskowe i cywilne obiekty o ważnym znaczeniu.
31 maja 1974 r. zawarto w Genewie izraelsko-syryjskie porozumienie o rozgraniczeniu wojsk. Strefa graniczna na Wzgórzach Golan została zdemilitaryzowana.
W 1974 r. utworzono międzynarodowe siły UNDOF (United Nations Disengagement Observer Force), których zadaniem jest rozdzielanie izraelskich i syryjskich sił na Wzgórzach Golan. Siły UNDOF mają mandat ONZ odnawiany co sześć miesięcy. Główne dowództwo UNDOF znajduje się w Damaszku. Siły składają się z około 1,300 żołnierzy w dwóch batalionach (austriacki i polski), jednej jednostki logistycznego wsparcia (kanadyjska) i kompanii transportowej (japońska).
3 czerwca 1974 r. premierem izraelskiego rządu został wybrany Itzhak Rabin. Sprawował swoje obowiązki do 21 grudnia 1976 r., kiedy podał się do dymisji.
CIA w swoim raporcie z 1974 r. uznała istnienie izraelskiego pocisku Jericho I jako dowód posiadania przez Izrael broni jądrowej uznając, że broń ta ma niewielką użyteczność w roli uzbrojenia konwencjonalnego. Upubliczniony raport CIA z 1974 r. mówi o około 420 km. Późniejsze źródła podają różne oceny. ACDA w swoim raporcie z 1988 r. szacuje zasięg pocisku na około 650 km. Generalnie zasięg pocisku określa się w przedziale 500-750 km. Prawdopodobnie ładowność pocisku wynosi 500 kg. Sądzi się, że Izrael posiadał lub w dalszym ciągu posiada 50-100 pocisków Jericho I.
8 sierpnia 1974 r. izraelski sąd skazał katolickiego arcybiskupa Hilariona Cappucci na 12 lat więzienia za przemyt broni dla palestyńskich organizacji terrorystycznych.
W sierpniu 1974 r. 3 terroryści z Al-Fatah opanowali budynek mieszkalny w Izraelu, biorąc licznych zakładników. Perfekcyjną interwencję przeprowadzili komandosi z jednostki specjalnej Sayered Golani.
W następstwie wojny Jom Kipur, w 1974 r. w Izraelu utworzono 669 Dywizjon (jednostka specjalna Aeromedical Evacuation Unit) zajmujący się ratowaniem lotników i żołnierzy z terenów nieprzyjaciela. Dywizjon otrzymał śmigłowce CH-53, UH-60, Bell 212 oraz później Eurocopter SA565. Przygotowanie pojedyńczego żołnierza z tej jednostki trwa prawie dwa lata. Należą oni do najlepiej wyszkolonych żołnierzy na świecie.
W listopadzie 1974 r. na sesji Zgromadzenia Ogólnego ONZ pojawił się zaproszony tam przywódca Organizacji Wyzwolenia Palestyny (OWP) Jasir Arafat. Miał on duże poparcie w ONZ, gdyż 100 na 138 członków Zgromadzenia Ogólnego uznawało OWP. Były to najczęściej kraje Trzeciego Świata, jak i państwa znajdujące się w strefie polityki radzieckiej.
W listopadzie 1974 r. przywódca Organizacji Wyzwolenia Palestyny Jasir Arafat za zgodą Izraela odwiedził tereny okupowane. Zachęcał on Palestyńczyków do aktywności i organizowania się. Powstała wtedy palestyńska Narodowa Rada Przywódców Lokalnych Społeczności.
8 listopada 1974 r. izraelski rząd przeprowadził dewaluację izraelskiej waluty o 43%. W następstwie ograniczono import i zakazano importu samochodów osobowych.
5 marca 1975 r. palestyńscy terroryści z al-Fatah opanowali na 24 godziny hotel Savoy w Tel Awiwie. Zginęło 7 palestyńskich zamachowców i 4 Izraelczyków.
14 kwietnia 1975 r. odbył się publiczny pokaz pierwszego wyprodukowanego w Izraelu myśliwca. Przemysł zbrojeniowy rozwijał się i rozpoczynał produkcję nowoczesnego sprzętu bojowego. Umożliwiało to Izraelowi stopniowe osiąganie niezależności od zagranicznych dostaw sprzętu i amunicji.
W maju 1975 r. izraelska dyplomacja uzyskała od EWG obniżenia o 60% taryf celnych na produkty izraelskie. Równocześnie zawarto porozumienie ze Stanami Zjednoczonymi Ameryki, przewidujące gwarancje rządu USA dla firm inwestujących w Izraelu.
4 lipca 1975 r. palestyńscy terroryści przeprowadzili zamach bombowy w Jerozolimie, zabijając 14 Izraelczyków i raniąc 80 osób.
W 1975 r. Żydowski Fundusz Narodowy nabył od arabskich rolników rozległe tereny na zachodnim brzegu Jordanu za ponad 7 milionów dolarów.
W 1975 r. Izrael sprzedał do Salwadoru 18 myśliwców Ouragan.
W latach 1975-1976 Liban zaczął pogrążać się w wojnie domowej. Falangi chrześcijańskie wystąpiły zbrojnie przeciw oddziałom muzułmańsko-druzyjsko-palestyńskim popieranym przez Syrię.
W 1975 r. Egipt zaczął pogrążać się w kryzysie. Kraj jeszcze odczuwał wielkie koszty wojny z 1973r., zbrojenia pochłaniały jedną piątą dochodu narodowego, rosła inflacja, a ZSRR domagał się spłacenia długu w wysokości 7 mld. dolarów.
1 września 1975 r. doszło do zawarcia izraelsko-egipskiego porozumienia w sprawie Półwyspu Synaj. Na jego mocy Izrael przeprowadził częściowe wycofanie swoich wojsk o 70 km na wschód od Kanału Sueskiego. Umożliwiło to Egiptowi odbudowanie infrastruktury i wznowienie żeglugi na Kanale Sueskim, a Egipcjanom potrzebne były pieniądze. Ważniejszym było jednak opuszczenie przez Izraelczyków obszarów roponośnych na Półwyspie Synaj. W zamian Egipt obiecał złagodzić bojkot ekonomiczny oraz umożliwić żeglugę po Kanale statkom handlowym wiozącym towary do lub z Izraela.
We wrześniu 1975 r. USA przyznały Izraelowi pomoc w wysokości 2-3 mld. dolarów rocznie. Była to rekompensata straty poniesionej przez Izrael w wyniku oddania Egiptowi obszarów roponośnych na Półwyspie Synaj.
10 listopada 1975 r. Zgromadzenie Ogólne ONZ przyjęło rezolucję (72 głosy za, 35 głosów przeciw, 32 głosy wstrzymujące się) uznającą syjonizm za odmianę rasizmu. Był to wynik wielkiej kampanii antysyjonistycznej prowadzonej przez Organizację Wyzwolenia Palestyny (OWP).
W okresie od 15 listopada 1975 r. do 26 lutego 1976 r. wojska izraelskie w czternastu etapach wycofały się z Synaju.
Na początek 1976 r. oddziały chrześcijańskiej Falangi w Libanie zwróciły się z prośbą o pomoc do Izraela. Izrael zaczął kierować im dostawy broni i amunicji, głównie zdobytej w wojnach na Arabach.
10 lutego 1976 r. niespotykane opady śniegu sparaliżowały komunikację w Jerozolimie, Hebronie i Safed.
14 marca 1976 r. w Izraelu wzrosły o 25% ceny. W tej sytuacji rząd izraelski był zmuszony do ograniczenia dotacji państwowych.
30 marca 1976 r. Arabowie w Galilei zorganizowali "Dzień ziemi", będący ich protestem przeciw konfiskatom ich ziemi. Protestowało około 10% Palestyńczyków aktywnych zawodowo. W starciach w Nazarecie z izraelskimi służbami bezpieczeństwa zginęło 6 osób.
W kwietniu 1976 r. do Libanu wkroczyła armia syryjska. Wojska syryjskie wkroczyły na mocy mandatu Ligi Arabskiej, jako siła pokojowa i rozjemcza pomiędzy walczącymi ugrupowaniami, które rozpętały wojnę domową. W krótkim czasie Syryjczycy narzucili siłą swoją władzę wszystkim zwalczającym się frakcjom, kończąc wojnę domową w Libanie. Liban został podzielony na strefy wpływów. OWP otrzymała część Bejrutu i południe Libanu. Szyici umocnili się w Dolinie Beka, gdzie również rozlokowały się wojska syryjskie. Druzowie otrzymali górzyste pasma Libanu. Sunici znajdowali się w Trypolisie, zachodniej części Bejrutu i Sydonie. Chrześcijańska Falanga otrzymała północną część Bejrutu.
W 1976 r. palestyńskie bojówki dowodzone przez Jasera Arafata dokonała mordu mieszkańców libańskiej wioski Damour. Zginęło 582 libańskich chrześcijan.
W 1976 r. w Libanie ponad 40 tysięcy ludzi zginęło, 100 tysięcy zostało rannych, a około miliona wyemigrowało z kraju. Kraj został zniszczony i znajdował się w strasznym stanie.
W 1976 r. ZSRR wyraził zgodę na imigrację 14 tys. radzieckich Żydów do Izraela.
27 czerwca 1976 r. palestyńscy terroryści porwali francuski samolot pasażerski Airbus 300 z 258 osobami na pokładzie. Uprowadzony samolot poleciał do Entebee w Ugandzie, gdzie porywacze pozostawili przy sobie tylko 103 zakładników żydowskiego pochodzenia.
4 lipca 1976 r. rząd izraelski zdecydował się na użycie specjalnej jednostki antyterrorystycznej, którą przeżucono do Ugandy. W operacji "Piorun" uczestniczyły trzy samoloty transportowe C-130 Hercules, samolot zwiadu elektronicznego AWACS E-2 i samolot sanitarny Boeing 707. Grupa uderzeniowa liczyła około 100 żołnierzy i składała się z komandosów z 35 Brygady Spadochronowej oraz Brygady Piechoty Golani. Jako trzon tej grupy występowali komandosi z Jednostki 269 (Sayeret Matkal). Operacja zakończyła się sukcesem. Izraelscy komandosi przy stracie 1 żołnierza i 3 zakładników, zabili wszystkich 7 terrorystów oraz 30 ugandyjskich żołnierzy. Zniszczono 11 ugandyjskich myśliwców MiG-17, stojących na lotnisku. Wśród uwolnionych zakładników 37 zostało rannych.
11 sierpnia 1976 r. palestyńscy terroryści zaatakowali terminal pasażerski El Al na lotnisku w Istambule (Turcja), zabijając 4 osoby I raniąc 20 innych. Atak przeprowadził Ludowy Front Wyzwolenia Palestyny i Japońska Czerwona Armia.
W 1976 r. Korpus Medyczny izraelskiej armii wziął udział w operacji humanitarnej podczas erupcji wulkanu na Sycylii.
20 grudnia 1976 r. Stany Zjednoczone Ameryki rozpoczęły dostawy do Izraela myśliwców F-15.
W latach 1977/1978 Izrael zakupił w USA cztery samoloty wczesnego ostrzegania i naprowadzania E-2C. Wykrywają one cele powietrzne w odległości do 250 km i potrafią jednocześnie naprowadzać do czterech grup myśliwskich na różne cele.
20 marca 1977 r. przewodniczącym Organizacji Wyzwolenia Palestyny (OWP) został Jasir Arafat, przywódca militarnej organizacji al-Fatah.
10 maja 1977 r. w katastrofie wojskowego śmigłowca zginęło 54 izraelskich żołnierzy.
13 maja 1977 r. izraelski przemysł zbrojeniowy zaprezentował na publicznym pokazie wyprodukowany w Izraelu czołg Merkava.
17 maja 1977 r. odbyły się w Izraelu wybory do IX Knesetu. Większość głosów zdobył prawicowo-centrowy blok partyjny Zjednoczenie (Likud).
20 czerwca 1977 r. premierem izraelskiego rządu został wybrany Menachem Begin. Sprawował swoje obowiązki do 20 lipca 1981 r. Menachem Begin był zdecydowanym nacjonalistą.
Po 1977 r. na terenach okupowanych pojawiła się druga fala żydowskich osadników, kierujących się przekonaniami religijnymi i ideologicznymi. Zakładano nowe osiedla-twierdze na zboczach wzgórz, skąd widać doliny i skrzyżowania dróg. Dawało to Żydom przewagę strategiczną i zapewniało zupełną kontrolę nad tym obszarem.
W 1977 r. oficjalnie wprowadzono dla terytoriów okupowanych nazwy Judea i Samaria. Zaczęto je traktować jako prastare dziedzictwo narodowe Izraela, na którym rozwijano osadnictwo żydowskie. Jednocześnie rozpoczęto na wielką skalę prace budowlane (przebudowy kanalizacji, chodników, dróg, systemów zaopatrzenia w wodę, itp.) mające na celu likwidację w Izraelu slumsów.
W 1977 r. ZSRR wyraził zgodę na imigrację 17 tys. radzieckich Żydów do Izraela.
W 1977 r. po wydarzeniach na Olimpiadzie w Monachium ówczesny minister spraw wewnętrznych Austrii podjął decyzję o utworzeniu specjalnej jednostki antyterrorystycznej. Jej pierwszymi członkami stali się komandosi ze specjalnej grupy żandarmerii Kranich zajmującej się zabezpieczaniem tranzytu żydowskich emigrantów udających się do Izraela.
10 listopada 1977 r. prezydent Egiptu Anwar Sadat ogłosił gotowość do negocjacji pokojowych z Izraelem.
W dniach od 19 do 21 listopada 1977 r. w Jerozolimie doszło do przełomowego spotkania prezydenta Egiptu Anwara Sadata z premierem Izraela Menahemem Beginem.
20 listopada prezydent Sadat w przemówieniu w Knessecie wezwał Izrael do całkowitego wycofania się z okupowanych terenów i podjęcia negocjacji z wszystkim sąsiadami jednocześnie. W zamian Egipt proponował bezpieczeństwo i pokój. Obie strony skrytykowały bliskowschodnią politykę ZSRR i państw arabskich.
W odpowiedzi na wizytę prezydenta Sadata w Izraelu, kraje arabskie zamroziły stosunki dyplomatyczne z Egiptem.
Syria w odpowiedzi na pokojowe akcje Sadata dała wolną rękę działania palestyńskim organizacjom militarnym w południowym Libanie. Oddziały palestyńskich bojowców zaczęły przenikać morzem do Izraela i organizować tam zamachy terrorystyczne oraz porwania. Północna Galilea znalazła się pod ostrzałem palestyńskich wyrzutni Katiusz.
26 listopada 1977 r. prezydent Egiptu Sadat zaprosił wszystkie strony konfliktu bliskowschodniego do Kairu, na konferencję mającą przygotować grunt do rozmów pokojowych. Izrael przyjął zaproszenie. Syria, OWP i ZSRR odrzuciły je.
28 listopada 1977 r. izraelski minister finansów Simcha Ehrlich zapowiedział "ekonomiczny przewrót" w Izraelu.
25 grudnia 1977 r. miała miejsce wizyta premiera Izraela, Menachema Begina, w Egipcie. Rozpoczęto rozmowy pokojowe izraelsko-egipskie w Kairze.
11 marca 1978 r. palestyńska organizacja al-Fatah przeprowadziła w Tel Awiwie zamach bombowy na autobus, zabijając 36 Izraelczyków i raniąc 100 osób.
--- operacja "Litani" ---
15 marca 1978 r. izraelska armia rozpoczęła operację "Litani". Ponad 8 tys. izraelskich żołnierzy zaatakowało pozycje Organizacji Wyzwolenia Palestyny (OWP) w południowym Libanie. We wspólnych działaniach operowały siły lądowe, powietrzne i morskie, atakując cele w całym południowym Libanie, za wyjątkiem Tyru. Przez ponad trzy miesiące te tereny znajdowały się pod pełną kontrolą izraelskiej armii, która ostatecznie wycofała się pod presją ZSRR i USA. Izraelczycy wycofując się z południowego Libanu, pozostawili ten teren podzielony na dwie części. Pierwsza część była patrolowana przez jednostki lokalnych chrześcijańskich milicji (uzbrojonych i wyszkolonych przez Izrael). Drugą strefę patrolowały międzynarodowe siły UNFIL.
W 1978 r. utworzono międzynarodowe siły UNIFIL (United Nations Interim Force in Lebanon), których zadaniem jest nadzorowanie zawieszenia broni na granicy izraelsko-libańskiej. Bazą sił UNIFIL jest Naqura w Libanie. Mandat UNIFIL jest odnawiany co sześć miesięcy. Siły liczyły około 4,500 żołnierzy z 9 państw, składające się z 6 batalionów piechoty.
W marcu 1978 r. USA postanowiły się sprzedać Izraelowi nowoczesne myśliwce F-16. Równocześnie myśliwce F-15 i F-16 miano zacząć sprzedawać do Arabii Saudyjskiej i Egiptu.
W kwietniu 1978 r. w Izraelu powstał ruch Pokój Teraz, zainicjowany przez 350 oficerów, którzy domagali się oddania zajętych arabskich terenów w zamian za pokój.
23 maja 1978 r. prezydentem Izraela został Itzhak Navon. Sprawował on swoje obowiązki do 5 maja 1983 r.
--------------------------------------------------