Agresja Niemiec na Francję
Atak na Francję i na inne kraje Europy zachodniej planowany był w zasadzie od zakończenia kampanii wrześniowej w Polsce. Zwłoka w ataku spowodowana była dwoma względami. Po pierwsze wśród generalicji niemieckiej nie było takiej jednomyślności, jak w przypadku ataku na Polskę - nie wszyscy chcieli wojny z Europą zachodnią, po drugie Francji się obawiano, gdyż uchodziła za największą potęgę militarną w Europie.
Hitler, wbrew swoim generałom nakazał atak na Francję. Fall Gelb rozpoczął się w maju 1940 roku.
Od kampanii wrześniowej do rozpoczęcia ataku na Francję minęło pół roku. Czas całkowicie zmarnowany przez Francję pod względem strategicznym.
Do marca 1940 roku na czele rządu francuskiego stał Deladier, który opowiadał się za pokojem. Ministerstwo wojny, którym kierował generał Gamelin czuło respekt wobec niemieckiej machiny wojennej, dlatego sztab francuski całą swoją taktykę opierał na polityce obrony, a nie ataku. Ponadto na terenie Francji działał rząd polski z Sikorskim na czele - rząd który namawiał władze francuskie do przeanalizowania strategii i wyciągnięcia wniosków z polskiej klęski - rząd francuski propozycje te jednak odrzucał.
Francja pamiętała jeszcze wojnę z Niemcami 1914 - 1918. Poniosła wówczas wielkie straty zarówno materialne jak i osobowe i dlatego niechętnie patrzyła na jakikolwiek nowy konflikt. Rząd opowiadał się za polityką pokoju za wszelką cenę. Dla zabezpieczenia granicy z Niemcami wznieśli liczące 450 km fortyfikacje - linię Maginota. Ich budowa trwała od 1929 do1938 roku. Budując ten pas umocnień, który miał powstrzymać ewentualny atak niemiecki, pochłonął całą masę funduszy i doprowadził do zastoju gospodarczego kraju. Jednocześnie propaganda francuska głosiła pogląd, że jest to pas nie do zdobycia. Z jednej strony propaganda obrony, poglądy o potędze militarnej, na którą nie poważą się ruszyć Niemcy, a z drugiej pacyfistyczne nastawienie rządu sprawiło, że Francja nie była przygotowana do wojny. Francja posiadała potężną armię, liczącą 115 dywizji piechoty, 3 dywizje pancerne, posiadała ponad 3 tysiące czołgów, blisko 2 tysiące samolotów. Niemniej jednak Francja nie zmieniła sposobu myślenia - sprzęt zmechanizowany (czołgi) uważane były jedynie za środki wspierające piechotę, natomiast Niemcy zmienili styl w stosunku do I wojny - czołgi stanowiły odrębne korpusy, służące do przełamywania frontu. Różnica zasadnicza polegała na tym, że w armii niemieckiej czołgi z powodzeniem mogły pełnić działania ofensywne, natomiast w armii francuskiej przeznaczone były do defensywy. Lotnictwo było przestarzałe. Rząd francuski nie zgodził się także na utworzenie samodzielnej armii polskiej, polskie dywizje zostały podporządkowane dowództwu francuskiemu i rozlokowane w różnych regionach Francji.
Pacyfistyczny rząd Deladiera upadł 20 marca 1940 roku. Funkcję szefa rządu objął Paul Reynaud, który był przeciwnikiem porozumienia z Niemcami, przeciwnikiem pokoju za wszelką cenę. Również w Anglii 10 maja powołany został nowy rząd na czele z Winstonem Churchillem. Anglia pod jego kierownictwem gotowa była podjąć walkę z Niemcami. Zachód postanowił wesprzeć Francję, dlatego do Francji skierowane zostało z Anglii 400 tysięcy żołnierzy, 10 dywizji wystawiła Holandia. Spodziewano się ataku niemieckiego od strony Belgii, dlatego niemal milionowa armia została zgromadzona na granicy belgijskiej, by w razie ataku niemieckiego wkroczyła na terytorium Belgii. Belgia godziła się na to, choć wolała zachować neutralność.
Niemcy do wojny z Francją przygotowały się bardzo solidnie. Wystawili 136 dywizji, w tym 11 dywizji pancernych, 6 zmotoryzowanych. Do wojny z Francją miało być użytych 3,5 tysiąca samolotów, ponad 3000 czołgów. Dowództwo całej operacji zlecone zostało gen. Waltherowi von Brauchitsch. Główny nacisk położony został na działania grupy armii A, dowodzonej przez gen. Gerda von Rundstedta, liczącej 45 dywizji, wśród których znajdowało się 7 dywizji pancernych i 5 zmotoryzowanych.Grupa Armii A uderzać miała na Ardeny i Luksemburg, a następnie dotrzeć do kanału La Manche. Grupa Armii B, licząca 27 dywizji miała zająć Belgię i Holandię, a wojska przeciwnika zepchnąć na morze. Grupa Armii C miała zabezpieczać uderzenia na froncie od Luksemburga po Szwajcarię.
10 maja 1940 roku Niemcy rozpoczęli atak na Francję. Rozpoczęło się od zaskoczenia, gdyż nie spodziewano się że ciężki sprzęt Niemcy przeprowadzą przez góry. Już 12 maja wojska niemieckie bez przeszkód wtargnęły do Francji. W dniach od 1 3 do 15 maja armia niemiecka sforsowała Mozę, przełamała front pomiędzy Sedanem, a Namurem i ruszyły w kierunku na Abbeville. Stamtąd w dniu 19 maja ruszyły w kierunku kanału La Manche. Grupa Armii B wypierały wojska alianckie z Belgii i Holandii. W Holandii działała V kolumna. 14 maja skapitulowała Holandia. Sztab francuski nakazał wycofanie się wojsk francuskich z Belgii w centrum Francji. 15 maja Belgia została wydana na łup niemieckich wojsk. 19 maja doszło do zmian w dowództwie francuskim, gdzie naczelne dowództwo objął gen. Maxime Weygand, natomiast urząd wicepremiera marszałek Petain. Nie zmieniło to sytuacji, 21 maja wojska niemieckie dotarły do kanału La Manche na wysokości Boulogne. Armia aliancka została zamknięta w kotle niemieckim (około 1 mln żołnierzy). Alianci nie potrafili wykorzystać nawet tego, że tempa ofensywy niemieckiej nie wytrzymały czołgi, którym zabrakło paliwa. Dano armii niemieckiej czas na uzupełnienia i 26 maja oddziały niemieckie dotarły do Calais. Wykorzystując port w Dunkierce Anglicy ewakuowali swoje oddziały z Francji. Była to swoista łaskawość Hitlera, który powstrzymał ofensywę swoich wojsk i pozwolił Anglikom na ewakuację. Bez większego problemu armia niemiecka mogła zablokować Dunkierkę. Przez port w Dunkierce ewakuowano blisko 350 tysięcy żołnierzy, z czego blisko 240 angielskich, resztę stanowili Belgowie i Francuzi.
Belgowie przerwali działania 24 maja, a 27 maja kapitulowali przed armią niemiecką. Po kapitulacji Belgii grupy armii A i B ruszyły 4 czerwca w głąb Francji, zajmując 10 czerwca Paryż.
10 czerwca do wojny przystąpiły Włochy, uderzając na południe Francji, do działań skierowane zostały oddziały armii C. 14 czerwca zaatakowane zostały południowe umocnienia linii Maginota, której Francuzi nawet nie bronili. W takiej sytuacji marszałek Petain zażądał przerwania walk, rząd francuski Reynarda podał się do dymisji. Na czele rządu stanął sam Petain, który uznał dalsze prowadzenie walk za bezcelowe, a następnie poprosił Hitlera o warunki rozejmu. 22 czerwca Francja podpisała kapitulację z Niemcami, dwa dni później z Włochami.
Przyszedł czas na upokorzenie Francji. Hitler triumfował. Ci, którzy sprzeciwiali się atakowi na Francję wśród generałów niemieckich, teraz musieli uznać jego geniusz. Hitler zażądał, by Francja podpisała kapitulację w wagonie, w którym Niemcy zmuszone zostały podpisać podobny dokument w roku 1918. Był to dokument bezwarunkowej kapitulacji. Walki przerwano ostatecznie 25 czerwca. Na mocy układu Francja na rzecz Włoch traciła część Sabaudii, na rzecz Niemiec Alzację i Lotaryngię, natomiast pozostały obszar podzielony został na dwie części -część północno - zachodnią, liczącą ok. 300 tys. km 2, pod okupacją niemiecką oraz południową, liczącą ok. 200 tys. km 2, gdzie utworzona została strefę samodzielną. W centrum i na południu zachowana została administracja i policja francuska, w Vichy rezydował rząd francuski. Francja nie podpisała traktatu pokojowego z Niemcami. Wszelkie ustalenia do zakończenia wojny miały mieć charakter tymczasowy. Na czele rządu francuskiego, rządu Vichy stanął Pierre Laval.
Zmian, jakie nastąpiły we Francji nie uznał gen. Charles de Gaulle, który w dniu 18 czerwca wezwał Francuzów, myślących tak samo jak on, by opuścili Francję i stworzenia na terenie Wielkiej Brytanii armii, która będzie prowadziła dalszą wojnę. 7 sierpnia de Gaulle podpisał porozumienie z rządem brytyjskim, tworząc Komitet Wolnych Francuzów. Rozpoczął tworzenie armii francuskiej, próbując oprzeć się na siłach ludzkich z kolonii. Nie udało się jednak opanować wszystkich kolonii, doszło do walk bratobójczych w Dakarze. 27 października 1940 roku powstała Rada Obrony Imperium Francuskiego, a we wrześniu 1941 roku Komitet Narodowy Wolnych Francuzów. Charles de Gaulle przez władze Vichy uznany został za wichrzyciela i skazany na karę śmierci.