ADWOKATURA


A D W O K A T U R A

 Konstytucja RP z dnia 2 kwietnia 1997 r.

Art. 17

1.  W drodze ustawy można tworzyć samorządy zawodowe, reprezentujące osoby wykonujące zawody zaufania publicznego i sprawujące pieczę nad należytym wykonywaniem tych zawodów w granicach interesu publicznego i dla jego ochrony.

2.  W drodze ustawy można tworzyć również inne rodzaje samorządu. Samorządy te nie mogą naruszać wolności wykonywania zawodu ani ograniczać wolności podejmowania działalności gospodarczej.

Mec. St. Jaźwiecki - „Adwokatura to coś więcej niż tylko samorząd, o którym mowa w art. 17 Konstytucji albowiem zgodnie z tym przepisem samorząd zawodowy powołany jest do „reprezentowania” i „sprawowania pieczy nad należytym wykonywaniem zawodu” tymczasem „adwokatura to ogół adwokatów i aplikantów adwokackich”.

ADWOKATURA - ogół adwokatów i aplikantów adwokackich (art.2);

ADWOKAT - jako tytuł zawodowy podlega ochronie prawnej;

ZADANIA SAMORZĄDU ZAWODOWEGO ADWOKATURY - ART. 3 (6):

  1. tworzenie warunków do wykonywania ustawowych zadań adwokatury;

  2. reprezentowanie adwokatury i ochrona jej praw;

  3. sprawowanie nadzoru nad przestrzeganiem przepisów o wykonywaniu zawodu adw.;

  4. doskonalenie zawodowe adwokatów i kształcenie aplikantów adw.;

  5. ustalanie i krzewienie zasad etyki zawodowej oraz dbałość o ich przestrzeganie;

  6. sprawowanie zarządu majątkiem samorządu adwokackiego i rozporządzanie nim.

WYKONYWANIE ZAWODU ADWOKATA

1. Przed przystąpieniem do wykonywania czynności zawodowych - adwokat składa wobec Dziekana ORA ślubowanie :

„Ślubuję uroczyście w swej pracy adwokata przyczyniać się ze wszystkich sił do ochrony praw i wolności obywatelskich oraz umacniania porządku prawnego Rzeczypospolitej Polskiej, obowiązki swe wypełniać gorliwie, sumiennie i zgodnie z przepisami prawa, zachować tajemnicę zawodową, a w postępowaniu swoim kierować się zasadami godności, uczciwości, słuszności i sprawiedliwości społecznej”.

2. Zawód adwokata polega na świadczeniu pomocy prawnej a w szczególności na :

3. Pomoc prawna świadczona jest :

- jednostkom organizacyjnym - tj. organom państwowym, samorządowym, osobom prawnym, organizacjom społecznym lub politycznym oraz innym podmiotom nieposiadającym osobowości prawnej.

4. Formy wykonywania zawodu :

UWAGA !

5. Niemożliwość wykonywania zawodu powodują:

  1. tymczasowego zawieszenia w wykonywaniu czynności zawodowych dokonywane przez ORA, która może tymczasowo zawiesić adwokata, w razie :

  1. kary zawieszenia w czynnościach zawodowych .

Skutki zawieszenia w wykonywaniu czynności zawodowych

    1. niemożność występowania przed sądami lub organami państwowymi i samorządowymi;

    2. utrata czynnego i biernego prawa wyborczego do organów samorządu adwokackiego;

    3. możliwe jest wyłącznie wykonywanie innych czynności, na które uzyskał zezwolenie dziekana ORA.

do 17 września 1999 roku (orzeczenie TK z dnia 27 stycznia 1999 r., sygn. K. 1/98 ) także :

A niemożliwość wykonywania zawodu w okręgu danej izby

6. Tajemnica zawodowa :

Mec. St. Jaźwiecki - tajemnica adwokacka ≠ tajemnica zawodowa

W ustawie Prawo o adwokaturze kwestie tajemnicy adwokackiej reguluje art. 6, na podstawie którego można wyinterpretować trzy podstawowe zasady :

      1. adwokat jest zobowiązany zachować w tajemnicy wszystko o czym dowiedział się w związku z udzieleniem pomocy prawnej (rozumianej szeroko- zgodnie z treścią art. 4);

      2. obowiązek zachowania tajemnicy nie jest ograniczony w czasie;

      3. adwokat nie może być zwolniony z zachowania tajemnicy zawodowej, co do faktów, o których dowiedział się udzielając pomocy prawnej lub prowadząc sprawę.

Uzupełnieniem i rozwinięciem tego przepisu jest zbiór zasad etyki adwokackiej i godności zawodu, a konkretnie jego § 19, który powtarzając normy ustawowe dodatkowo stanowi, iż tajemnica adwokacka rozciąga się na znajdujące się w aktach sprawy materiały, wiadomości, notatki i dokumenty dotyczące sprawy, uzyskane od klienta oraz innych osób niezależnie od miejsca, w którym się znajdują, nawet wówczas gdy znajdują się one w kancelarii ale poza aktami podręcznymi.

Dalszymi konsekwencjami obowiązku zachowania tajemnicy adwokackiej jest m.in. :

Oczywistą wręcz konsekwencją zasady i obowiązku zachowania tajemnicy adwokackiej jest zakaz zgłaszania przez adwokata dowodu z zeznań świadka będącego adwokatem lub radcą prawnym w celu ujawnienia przez niego wiadomości uzyskanych w związku z wykonywaniem przez niego zawodu.

Regulacja k.p.k. i k.p.c.

Przepisami procedury karnej regulującymi aktualnie kwestie tajemnicy adwokackiej są art. 178 i 180 k.p.k. :

Art. 178.

Nie wolno przesłuchiwać jako świadków:

1) obrońcy lub adwokata działającego na podstawie art. 245 § 1, co do faktów, o których dowiedział się udzielając porady prawnej lub prowadząc sprawę,

2) duchownego co do faktów, o których dowiedział się przy spowiedzi.

Art. 180.

§ 1.  Osoby obowiązane do zachowania tajemnicy służbowej lub tajemnicy związanej z wykonywaniem zawodu lub funkcji mogą odmówić zeznań co do okoliczności, na które rozciąga się ten obowiązek, chyba że sąd lub prokurator zwolni te osoby od obowiązku zachowania tajemnicy.

§ 2.  Osoby obowiązane do zachowania tajemnicy notarialnej, adwokackiej, radcy prawnego, lekarskiej lub dziennikarskiej mogą być przesłuchiwane co do faktów objętych tą tajemnicą tylko wtedy, gdy jest to niezbędne dla dobra wymiaru sprawiedliwości, a okoliczność nie może być ustalona na podstawie innego dowodu. W postępowaniu przygotowawczym w przedmiocie przesłuchania lub zezwolenia na przesłuchanie decyduje sąd, na posiedzeniu bez udziału stron, w terminie nie dłuższym niż 7 dni od daty doręczenia wniosku prokuratora. Na postanowienie sądu przysługuje zażalenie.

§ 3.  Zwolnienie dziennikarza od obowiązku zachowania tajemnicy nie może dotyczyć danych umożliwiających identyfikację autora materiału prasowego, listu do redakcji lub innego materiału o tym charakterze, jak również identyfikację osób udzielających informacji opublikowanych lub przekazanych do opublikowania, jeżeli osoby te zastrzegły nieujawnianie powyższych danych.

§ 4.  Przepisu § 3 nie stosuje się, jeżeli informacja dotyczy przestępstwa, o którym mowa w art. 240 § 1 Kodeksu karnego.

§ 5.  Odmowa przez dziennikarza ujawnienia danych, o których mowa w § 3, nie uchyla jego odpowiedzialności za przestępstwo, którego dopuścił się publikując informację.

Powołane przepisy nie traktują obowiązku zachowania tajemnicy adwokackiej jako normy o charakterze bezwzględnym albowiem stanowią, iż w pewnych przypadkach adwokaci mogą być zwolnieni od tego obowiązku przez określone w nich organy państwowe.

Celem pełnej i wyczerpującej analizy tego problemu należy cofnąć się przed nowelizację k.p.k. , która weszła w życie 1 lipca 2003 roku (a momentami nawet jeszcze wcześniej). Przed wspomnianą zmianą z 2003 r. art. 178 k.p.k. stanowił, że nie wolno przesłuchiwać jako świadka obrońcy co do faktów, o których dowiedział się udzielając porady prawnej lub prowadząc sprawę. Wobec zestawienia powołanego przepisu z regulacją art. 180 k.p.k. przewidującego możliwość przesłuchiwania osób obowiązanych do zachowania tajemnicy adwokackiej zrodził się pogląd, iż norma art. 180 k.p.k. stanowi, że adwokaci nie będący obrońcami lecz pełnomocnikami, czy też udzielający pomocy prawnej w inny sposób, mogą być zwolnieni od obowiązku zachowania tajemnicy adwokackiej i przesłuchani co do faktów nią objętych - gdy jest to niezbędne dla dobra wymiaru sprawiedliwości, a okoliczność badana nie może być ustalona na podstawie innego dowodu.

Prostą konsekwencją przyjętej wykładni było stwierdzenie, iż regulacja art. 180 k.p.k. w powołanym zakresie pozostaje w sprzeczności z dyspozycją art. 6 ustawy Prawo o adwokaturze, albowiem ten ostatni nie przewiduje żadnej możliwości zwolnienia adwokata od obowiązku zachowania tajemnicy zawodowej. Na tle powyższej rozbieżności powstała w praktyce i doktrynie wątpliwość, które przepisy wiążą adwokata.

Kwestia ta rozstrzygana była już uprzednio na gruncie regulacji poprzedzającej wprowadzenie kodeksów z 1997 roku, gdy analogiczna regulacja i powodowane nią wątpliwości ostatecznie doprowadziły do złożenia przez Ministra Sprawiedliwości wniosku o rozstrzygnięcie zaistniałego problemu prawnego przez Sąd Najwyższy.

W uchwale z dnia 16 czerwca 1994 r. (I KZP 5/94) Sąd Najwyższy przyjął, że wprawdzie obrońcy karnego nie wolno przesłuchiwać co do okoliczności, na które rozciąga się obowiązek dochowania tajemnicy, jednak dopuszczalne jest przesłuchanie w tym zakresie adwokata, który nie jest obrońcą, a jedynie pełnomocnikiem.

W ten sposób SN uznał, że tajemnica adwokacka ma charakter względny, gdyż zgodnie z zajętym przez niego stanowiskiem adwokaci zostali podzieleni na dwie kategorie, a to tych, którzy występują jako obrońcy i wobec tego korzystają z prawa do zachowania tajemnicy oraz na tych, którzy są pełnomocnikami i wobec tego nie mogą skutecznie powoływać się na prawo odmowy zeznań wynikające z ich obowiązku zachowania tajemnicy adwokackiej.

W uzasadnieniu orzeczenia SN podniósł między innymi, że Prawo o adwokaturze mimo jednoznacznej treści normy art. 6 nie formułuje zastrzeżenia, iż zwolnienie od obowiązku zachowania tajemnicy adwokackiej jest możliwe jedynie wtedy, gdy przepisy statuujące ten obowiązek przewidują taką możliwość. Zdaniem SN odmienne stanowisko prowadziłoby w istocie do pozbawienia art. 163 d.k.p.k. (odpowiednik dzisiejszego art. 180 k.p.k.) jakiegokolwiek normatywnego znaczenia - w związku z czym, pomimo, że Prawo o adwokaturze nie przewiduje wyjątków od obowiązku zachowania tajemnicy zawodowej, to jednak nie wyłącza ono w sposób wyraźny i kategoryczny możliwości zwolnienia adwokata od obowiązku zachowania tej tajemnicy.

SN uznał nadto, że odpowiedź na zadane pytanie, czy w procesie karnym możliwym jest zwolnienie adwokata od obowiązku zachowania tajemnicy zawodowej zależy przede wszystkim od tego, który z powołanych przepisów (tj. procedury czy Prawa o adwokaturze) jest przepisem ogólnym, a który szczególnym. W tym też zakresie SN wyraził przekonanie, że to właśnie norma art. 6 ustawy - Prawo o adwokaturze ma charakter generalny, a w konsekwencji, że w przypadku kolizji obu regulacji pierwszeństwo należy przyznać normie szczególnej, tj. przepisom prawa procesowego. Uzasadniając powyższe SN podkreślił, że o ile pierwsza z norm (art. 6) dotyczy wszystkich adwokatów oraz wszystkiego, o czym dowiedzieli się w związku z wykonywaniem zawodu we wszystkich sytuacjach - o tyle druga z nich (art. 163 d.k.p.k.) dotyczy wyłącznie niektórych z nich ( czyt. jedynie obrońców) i odnosi się tylko do niektórych okoliczności objętych tajemnicą adwokacką. Dodatkowo norma art. 163 ma zastosowanie wyłącznie w procesie karnym. Zaś wszystkie powyższe okoliczności determinują stanowisko, że przepis art. 163 d.k.p.k. stanowił lex specialis w odniesieniu do przepisu art. 6 ustawy - Prawo o adwokaturze.

Znamiennym jest, iż całkowicie odmienne zapatrywania w zakresie analizowanej materii wyrazili występujący przed SN przedstawicie Adwokatury w osobach adw. adw. Zdzisława Krzemińskiego, Czesława Jaworskiego i Andrzeja Kubasa.

Zdaniem mecenasa Zdzisława Krzemińskiego:

Niezwykle istotne znacznie dla oceny rozważanego zagadnienia ma fakt, iż z charakteru tajemnicy adwokackiej wynika, że albo ona jest i nie może być tutaj żadnych wyjątków, albo jeśli zgodzimy się na jakiekolwiek wyjątki - to musimy przestać mówić o tajemnicy. Jednocześnie podkreślić należy, że w grę wchodzi tutaj ochrona konstytucyjnego prawa do obrony. Może się przy tym wydawać, że złamanie zasady zachowania tajemnicy adwokackiej umożliwia ujawnienie prawdy, przez co ułatwia wymierzanie sprawiedliwości - bowiem możliwość adwokata umożliwia uzyskanie wiadomości „z pierwszej ręki”. Jednakże ten sposób zdobywania dowodów miałby krótki żywot. Żaden z klientów - znając przykre doświadczenia innych - nie zechciałby adwokatowi powiedzieć całej prawdy. Trudno sobie przy tym wyobrazić by ktokolwiek chciałby korzystać z pomocy adwokackiej - bo cóż jest wart adwokat, który zamiast bronić - mógłby oskarżać.

Z kolei adw. Czesław Jaworski podniósł, iż :

Rozważana sytuacja konfliktowa istniała już w przed uchwaleniem (w 1982 r.) ustawy Prawo o adwokaturze. Skoro więc ustawodawca powtórzył w „nowej” ustawie przepisy o tajemnicy adwokackiej nadając jej charakter bezwzględny - to musiał mieć taki wyraźny zamysł. Trudno bowiem przyjąć, aby chciał on stworzyć aktualną sytuację konfliktową.

O ile aktualnie powyższy argument - wobec faktu, iż ustawa regulująca procedurę karną. (k.p.k. z 1997 r.) jest ustawą nowszą od Prawa o adwokaturze - traci nieco na swojej aktualności, tym niemniej uzasadnionym zdaje się pogląd, iż wobec oczywistego i głośno dyskutowanego zagadnienia zachodzącej sprzeczności obu regulacji ustawodawca winien rozwiązać tę sytuację poprzez uchylenie lub przy najmniej zmianę dotychczasowej regulacji Prawa o adwokaturze - czego nie uczynił. To z kolei prowadzi do wniosku, iż wolą ustawodawcy było utrzymanie bezwzględnego charakteru tajemnicy adwokackiej, którą statuuje art. 6 powołanej ustawy.

Adwokat Andrzej Kubas zaznaczył ponadto, że :

Postulowana przez SN wykładania analizowanych przepisów narusza szeroko rozumiane prawo do obrony, o którym mówi tak konstytucja, jak i sama ustawa k.p.k. Prawo do obrony obejmuje przecież swym zakresem nie tylko możliwość korzystania przez oskarżonego (podejrzanego) ze środków prawnych i gwarancji ujętych w procedurze karnej bowiem nie jest to wyłącznie zjawisko o charakterze procesowym, ograniczone do ram postępowania karnego. Prawo do obrony jest podstawowym prawem obywatelskim. W kontekście powyższego nie można akceptować wskazanej przez SN interpretacji gdyż prowadzi ona do sytuacji, w której obywatel korzystający z ustawowo uregulowanych form pomocy prawnej byłby wciągany w swoistą pułapkę prawną. Tak natomiast byłoby, gdyby przekazując adwokatowi informacje niezbędne do uzyskania pomocy prawnej musiałby się liczyć z tym, że informacje te będą mogły w przyszłości być ujawnione wobec organów ścigania.

Na marginesie powyższych rozważań podnieść należy, że nowelą z 9 stycznia 2003 r. przepis art. 178 k.p.k. został zmieniony w ten sposób, że nie wolno przesłuchiwać w charakterze świadka nie tylko obrońcy ale również adwokata, który udzielał pomocy prawnej zatrzymanemu - co do faktów, o których dowiedział się udzielając pomocy prawnej lub prowadząc sprawę. Tym niemniej, przedstawione wątpliwości są nadal aktualne wobec obowiązku zachowania tajemnicy adwokackiej przez innych adwokatów udzielających pomocy prawnej w pozostałych okolicznościach.

W procedurze cywilnej zagadnienie tajemnicy zawodowej reguluje art. 261 k.p.c.

Art. 261.

§ 1.  Nikt nie ma prawa odmówić zeznań w charakterze świadka, z wyjątkiem małżonków stron, ich wstępnych, zstępnych i rodzeństwa oraz powinowatych w tej samej linii lub stopniu, jak również osób pozostających ze stronami w stosunku przysposobienia. Prawo odmowy zeznań trwa po ustaniu małżeństwa lub rozwiązaniu stosunku przysposobienia. Jednakże odmowa zeznań nie jest dopuszczalna w sprawach o prawa stanu, z wyjątkiem spraw o rozwód.

§ 2.  Świadek może odmówić odpowiedzi na zadane mu pytanie, jeżeli zeznanie mogłoby narazić jego lub jego bliskich, wymienionych w paragrafie poprzedzającym, na odpowiedzialność karną, hańbę lub dotkliwą i bezpośrednią szkodę majątkową albo jeżeli zeznanie miałoby być połączone z pogwałceniem istotnej tajemnicy zawodowej. Duchowny może odmówić zeznań co do faktów powierzonych mu na spowiedzi.

Zgodnie z brzmieniem tego przepisu „świadek może odmówić odpowiedzi na zadane pytanie jeżeli jego zeznanie miałoby prowadzić do pogwałcenia istotnej tajemnicy zawodowej. Na gruncie powyższego wyrażono pogląd, iż przepis ten ogranicza zasięg tajemnicy adwokackiej do wiadomości „istotnych”. Stanowisko takie pozostaje w sprzeczności regulacją art. 6 Prawa o adwokaturze, który wskazuje, iż tajemnica ta rozciąga się na wszystko o czym adwokat dowiedział się w związku z wykonywaniem czynności zawodowych - w szczególności bez rozróżnienia czy informacje, jakie w związku z tym uzyskał są istotne, czy też nieistotne.

Przepis art. 261 k.p.c. adresowany jest do wszystkich świadków, którzy zasłaniają się (mogą się „zasłonić”) tajemnicą zawodową, a więc także np. lekarzy, dziennikarzy itp. Wobec powyższego uznać należy, że jest to przepis ogólny w stosunku do art. 6 Prawa o adwokaturze i nie może prowadzić do jego uchylenia jako normy lex specialis. Mając powyższe na względzie uznać należy, że w postępowaniu cywilnym adwokata obowiązuje bezwzględny zakaz ujawniania jakichkolwiek informacji objętych tajemnicą zawodową statuowaną przez art. 6.

Tzw. „pranie brudnych pieniędzy”...

Odrębnym zagadnieniem związanym z zakresem tajemnicy adwokackiej jest kwestia granic tej tajemnicy w aspekcie zmian jakie wprowadziła do ustawy - Prawo o adwokaturze ustawa z dnia 5 marca 2004 r. o zmianie ustawy o przeciwdziałaniu wprowadzaniu do obrotu finansowego wartości majątkowych pochodzących z nielegalnych lub nieujawnionych źródeł oraz o przeciwdziałaniu finansowaniu terroryzmu oraz o zmianie niektórych ustaw.

Mocą powołanej ustawy, do art. 6 Prawa o adwokaturze dodany został ust. 4 w następującym brzmieniu :

Obowiązek zachowania tajemnicy zawodowej nie dotyczy informacji udostępnianych na podstawie przepisów ustawy z dnia 16 listopada 2000 r. o przeciwdziałaniu wprowadzaniu do obrotu finansowego wartości majątkowych pochodzących z nielegalnych lub nieujawnionych źródeł oraz o przeciwdziałaniu finansowaniu terroryzmu (Dz. U. z 2003 r. Nr 153, poz. 1505 oraz z 2004 r. Nr 62, poz. 577) - w zakresie określonym tymi przepisami.

W konsekwencji niepokojąca tendencja ograniczania zakresu tajemnicy adwokackiej doprowadziła do tego, iż mocą wprowadzonych zmian w obowiązujących przepisach, adwokatom (jak również np. radcom prawnym) przyjmującym od klienta zlecenie przeprowadzenia transakcji, której okoliczności wskazują, że wartości majątkowe mogą pochodzić z nielegalnych lub nieujawnionych źródeł - nakazano zarejestrować taką transakcję bez względu na jej wartość lub charakter. Informacje o tych transakcjach powinny być przekazywane do Generalnego Inspektora Informacji Finansowej.

Na szczęści obowiązek ten nie dotyczy przypadku, gdy adwokat reprezentuje klienta na podstawie pełnomocnictwa procesowego w związku z toczącym się postępowaniem albo udziela porady prawnej służącej temu postępowaniu.

Z powyższej regulacji wynika, że adwokat udzielający pomocy prawnej lub pomagający przy sporządzeniu czynności prawnej, która nie jest związana z postępowaniami - zobowiązany jest informować GIIF o podejrzanych transakcjach swoich klientów.

Wskazana regulacja w sposób oczywisty narusza zasadę tajemnicy adwokackiej dlatego też NRA w dniu 1 czerwca 2004 roku przyjęła treść wniosku do TK o zbadanie zgodności nowelizacji ustawy Prawo o adwokaturze z Konstytucją RP. (aktualnie oczekiwane jest rozstrzygnięcie).

Odpowiedzialność za naruszenie tajemnicy adwokackiej ...

Za ujawnienie tajemnicy adwokackiej adwokat odpowiada wyłącznie dyscyplinarnie (art. 80 i nast. Prawa o adwokaturze)

Przykładowe orzeczenia dyscyplinarne :

Za naruszenie tajemnicy adwokackiej uznane zostały następujące zachowania adwokatów :

Znacznie tajemnicy adwokackiej ...

Adwokat jest obowiązany dochować tajemnicy co stanowi jego obowiązek publiczny. W konsekwencji nikt - włączając w to klienta - nie może go od tego obowiązku zwolnić. Zachowanie przez adwokata tajemnicy leży przede wszystkim w interesie klienta zapewniając mu autentyczną pomoc prawną i obronę jego praw.

7. Ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej adwokatów

Zgodnie z art. 8a ustawy Prawo o adwokaturze „adwokat podlega obowiązkowemu ubezpieczeniu od odpowiedzialności cywilnej za szkody wyrządzone przy wykonywaniu czynności, o których mowa w art. 4 ust. 1” (tj. podczas i w związku z świadczeniem pomocy prawnej). Jednocześnie ust. 2 powołanego przepisu stanowi, że obowiązek powyższy nie dotyczy adwokatów niewykonujących zawodu.

Pomimo faktu, iż obowiązek ubezpieczenia został niejako narzucony wolą ustawodawcy tendencje w kierunku dobrowolnego ubezpieczania się adwokatów były żywe w samej adwokaturze na wiele lat wcześniej. Już ok. 10 lat temu na Krajowy Zjazd Adwokatury podjął uchwałę wzywającą adwokatów do zawierania umów ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej w związku z wykonywanym zawodem.

Tendencje zmierzające do ingerencji w zakres autonomii samorządu powodują dalsze „wkraczanie w władz państwowych” w tej sferze. Doprowadziło to (m.in.) do zmiany przepisu art. 8a poprzez dodanie kolejnych dwóch jego ustępów. W konsekwencji aktualnie przepis ten stanowi, że :

Art. 8a.

1.  Adwokat podlega obowiązkowemu ubezpieczeniu od odpowiedzialności cywilnej za szkody wyrządzone przy wykonywaniu czynności, o których mowa w art. 4 ust. 1.

2.  Obowiązek określony w ust. 1 nie dotyczy adwokatów niewykonujących zawodu.

3.  Okręgowa rada adwokacka właściwa ze względu na miejsce zamieszkania adwokata jest obowiązana do przeprowadzania kontroli spełnienia obowiązku zawarcia umowy ubezpieczenia, o którym mowa w ust. 1. Spełnienie tego obowiązku ustala się na podstawie okazanej przez adwokata polisy lub innego dokumentu ubezpieczenia, potwierdzającego zawarcie umowy tego ubezpieczenia, wystawionego przez zakład ubezpieczeń.

4.  Minister Sprawiedliwości nadzoruje wykonywanie przez okręgowe rady adwokackie zadań określonych w ust. 3. Dziekani okręgowych rad adwokackich obowiązani są do składania Ministrowi Sprawiedliwości raz w roku, w terminie do dnia 15 marca, sprawozdań z kontroli przeprowadzonych w poprzednim roku kalendarzowym.

Wkraczając w zakres samorządności adwokatury ustawodawca narzucił organom samorządowym (ORA) obowiązek przeprowadzania kontroli wykonywania powyższego obowiązku przez adwokatów zamieszkujących na terenie ich właściwości miejscowej.

Wprowadzone zmiany w przepisach ustawy - Prawo o adwokaturze poszły jeszcze dalej. Znowelizowany został bowiem art. 80 ustawy stanowiący o odpowiedzialności dyscyplinarnej adwokatów, który w nowym brzmieniu stanowi, że :

Art. 80.

Adwokaci i aplikanci adwokaccy podlegają odpowiedzialności dyscyplinarnej za postępowanie sprzeczne z prawem, zasadami etyki lub godności zawodu bądź za naruszenie swych obowiązków zawodowych, a adwokaci również za niespełnienie obowiązku zawarcia umowy ubezpieczenia, o którym mowa w art. 8a ust. 1, zgodnie z przepisami wydanymi na podstawie art. 8b.

O ile przepis powyższy stanowi kolejny przykład zamachu na samorządność adwokatury, o tyle nie wprowadza on żadnej nowej treści albowiem już dotychczas sytuacja taka skutkowała jego odpowiedzialnością dyscyplinarną. Pamiętać bowiem należy, że opłacana przez adwokata składaka korporacyjna obejmuje również składkę na ubezpieczenie. Na marginesie wskazać w tym miejscu należy, że okoliczność ta rodzi w praktyce pewne problemy, a to np. spór czy nakładając na adwokata karę dyscyplinarną w postaci kary pieniężnej, która zgodnie z art. 82 Prawa o adwokaturze „wymierzana jest w granicach od pięciokrotnej do pięćdziesięciokrotnej podstawowej składki izbowej” - należy przyjmować, że składka ta obejmuje, czy też nie obejmuje kwot składki na ubezpieczenie ?

Zgodnie z art. 8b Prawa o adwokaturze szczegółowy zakres ubezpieczenia obowiązkowego, jak również termin jego powstania oraz minimalną sumę gwarancyjną określa stosowne rozporządzenie. Aktualnie jest to - obowiązujące od dnia 1 stycznia 2004 r. Rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 11 grudnia 2003 r. w sprawie obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej adwokatów. Mocą powołanej regulacji ustalono, że :