Diatermia krótkofalowa. Prąd o częstotliwości 27,12 MHz wytwarza pola elektryczne oraz magnetyczne w celu przegrzania tkanek, co powoduje zmiany w aktywności chemicznej i biofizycznej komórek. Wyróżnia się w niej dwie metody: kondensatorową, która wykorzystując zmienne pole elektryczne nagrzewa tkanki głębiej położone, oraz indukcyjną, która wykorzystując zmienne pole magnetyczne działa na tkanki
powierzchniowe. Diatermię stosuje się w leczeniu stanów zapalnych podostrych i przewlekłych skóry, mięśni, stawów, tkanek okołostawowych oraz narządów głębiej położonych (np. wątroba). Jest również skuteczna w nieżytach oskrzeli, zapaleniu ucha i zatok.
Diatronik (diadynamik). Urządzenie generuje prądy impulsowe złożone (prąd stały modulowany amplitudowo przebiegami w kształcie połówki sinusoidy o częstotliwościach 50 i 100 Hz), zwane prądami diadynamicznymi. Wywołują one rozszerzenie naczyń krwionośnych i wykazują działanie przeciwbólowe. Zabieg ma zastosowanie w leczeniu m.in.: zespołów bólowych choroby zwyrodnieniowej kręgosłupa, nerwobóli, zapaleń około stawowych, chorób zwyrodnieniowych stawów, zespołów naczyniowych, zaników mięśni i półpaśca.
Galwanotronik (galwanizacja). Wykorzystuje prąd stały, wprowadzany do tkanek przy użyciu dwóch płaskich elektrod, pomiędzy którymi a skórą pacjenta umieszcza się wilgotny podkład. Przepływ prądu przez tkanki powoduje wytwarzanie w nich ciepła, przekrwienie oraz wpływa na zmianę pobudliwości nerwów i mięśni. Galwanizację prądem anodowym wykorzystuje się głównie w celu przeciwbólowym i przeciwzapalnym, a katodowym do pobudzenia mięśni, np. w porażeniach wiotkich oraz do zwiększenia przekrwienia w kończynach dolnych
Jonoforeza (jontoforeza). Polega na wprowadzeniu jonów lub cząsteczek leków przez skórę lub śluzówkę za pomocą prądu stałego. Wykorzystuje działanie prądu tak, jak podczas zabiegu galwanizacji, z tym że jony leków nie docierają do elektrody zamykającej obwód, lecz tracą swoje ładunki na otoczkach i błonach komórkowych. Przez 24 do 48 godzin utrzymują koncentrację i przenikają głębiej, docierając poprzez układ krwionośny do zmienionych chorobowo tkanek. Zabieg ma działanie przeciwzapalne, odczulające, bakteriobójcze, aseptyczne, znieczulające,przeciwbólowe, zmiękczające na tkankę łączną. W zależności od rodzaju użytego leku uzyskuje się poprawę unerwienia, zmniejszenie bólu, zwiększenie uwapnienia kośćca.
Krioterapia (miejscowa). Metoda polega na schładzaniu ciała ruchomym aplikatorem, przy użyciu oparów ciekłego azotu. W miejscu wylotu z dyszy temperatura gazu wynosi od -100 do -180°C, a zabieg trwa 1-3 min. oraz 15-20 min. ćwiczeń okolicy poddanej zabiegowi, którego celem jest wywołanie i wykorzystanie fizjologicznych reakcji na zimno. Głębokie przekrwienie tkanek występujące po chwilowym schłodzeniu ułatwia wykonywanie ćwiczeń leczniczych, działa przeciwbólowo i przeciwzapalnie. Najczęstszymi wskazaniami do zabiegu są: stany zapalne stawów, zmiany zwyrodnieniowe stawów oraz kręgosłupa w okresie zaostrzeń, nerwobóle.
Krioterapia (ogólnoustrojowa) polega na umieszczeniu pacjenta w komorze kriogenicznej, gdzie temperatura wynosi od -100 do -160°C. Dla uzyskania efektu krioterapeutycznego ważne jest, aby ochładzana była powierzchnia całego ciała łącznie z głową, na powierzchni której znajduje się najwięcej termoreceptorów. Kriokomora składa się z przedsionka adaptacyjnego (-50°C), gdzie pacjent przebywa około 40 sekund oraz komory właściwej, gdzie przez 2-3 min. trwa właściwe schładzanie. Po zabiegu niezbędna jest kinezyterapia przez 20-30 min. Wskazaniami do zabiegu są: schorzenia układu kostnego, bóle stawów, schorzenia narządu ruchu, schorzenia kręgosłupa, schorzenia pourazowe i pooperacyjne oraz schorzenia neurologiczne. Seanse w kriokomorze wpływają korzystnie na wzrost odporności, stanowią formę odnowy biologicznej, służą też poprawie samopoczucia.
Lampa sollux. Emituje promieniowanie podczerwone, którego działanie biologiczne polega na przegrzewaniu tkanek, dzięki czemu uzyskuje się miejscową poprawę ukrwienia i pobudzenie przez to procesów metabolicznych. Penetracja promieniowania zależy od długości fali i wynosi 0,5-30 mm, a naświetlania można stosować jako wstęp przed jonoforezą, masażem, ćwiczeniami. Zabiegi z zastosowaniem lampy wywierają działanie przeciwbólowe, działają na organizm stymulująco oraz bakteriobójczo, wspomagając leczenie chorób skóry.
Laseroterapia. W fizykoterapii wykorzystuje się najczęściej lasery helowo-neonowe (miękkie), generujące promieniowanie czerwone o długości 633 nm i mocy 5-10 W oraz lasery półprzewodnikowe emitujące promieniowanie podczerwone o długości fali ok. 900 nm i mocy 5-30 W. Działanie promieniowania laserowego na tkanki (dawkowanego indywidualnie) zależy od ilości i głębokości wchłoniętej energii, wywołuje ono efekty fotochemiczne, fizyczne i mieszane. Lasery miękkie stosuje się głównie do leczenia owrzodzeń, ran, urazów i odleżyn, natomiast lasery półprzewodnikowe do zwalczania bólu.
Magnetronik. Przeznaczony jest do terapii pulsującym polem magnetycznym o częstotliwości 1-50 Hz i natężeniu 3-10 mT, w zależności od stanu zaawansowania choroby. Pod wpływem pola magnetycznego jony znajdujące się w komórkach ciała przemieszczają się powodując hiperpolaryzację błony komórkowej i tym samym wzmacniają przemianę materii, co wzmaga wykorzystanie tlenu i poprawia ukrwienie. Zabieg działa równomiernie na wszystkie tkanki (także przez ubranie, opatrunek czy gips), uśmierza ból, zapobiega stanom zapalnym i rozluźnia napięte mięśnie. Wskazany jest w opóźnionym leczeniu złamań kości, kontuzjach i urazach ścięgien, neuralgiach i nerwobólach oraz zaburzeniach w krwioobiegu obwodowym.
Okłady borowinowe. Podgrzaną do 45°C papkę borowinową nakłada się na objęte chorobą części ciała, a pacjenta zawija się prześcieradłem, folią i kocem. Istota okładów polega na równomiernym przegrzewaniu oraz leczniczym działaniu zawartych w borowinie składników organicznych. Najważniejsze z nich kwasy huminowe w czasie zabiegu penetrują przez skórę do organizmu, istnieje też transport odwrotny („dializa skórna"). Zabieg działa przeciwzapalnie, przeciwbólowo, oczyszczająco, regenerująco i przegrzewające Stosowany jest przy przewlekłych schorzeniach kości, mięśni i stawów, a także jako zabieg rozgrzewający przed ćwiczeniami redresyjnymi, mającymi na celu zniesienie przykurczu stawu lub zwiększenie zakresu jego ruchów.
Okłady parafinowe. Umożliwiają miejscowe stosowanie ciepła wilgotnego. Podgrzaną do 50°C parafinę nakłada się warstwami na skórę za pomocą pędzla, stygnąca tworzy twardą warstwę utrzymującą ciepło do 2 godz. Zabieg powoduje lokalne intensywne przekrwienie, uelastycznia mięśnie oraz zmniejsza ich wrażliwość na ból. Stosowany jest przed redresjami, masażami, ćwiczeniami i w schorzeniach pourazowych.
Pulsotronic. Aparat umożliwia zabiegi stymulacji porażeń wiotkich i spastycznych.
Stymulacja porażeń wiotkich wykonywana jest przy wykorzystaniu modulowanych amplitudowo impulsów prądu średniej częstotliwości w kształcie trójkąta i połówki sinusoidy, o natężeniu 0-160 mA. Stosowane są one przy porażeniach nerwów oraz w elektrogimnastyce mięśni zdrowych u sportowców. Stymulacja porażeń spastycznych (tonoliza) wykonywana jest w systemie dwukanałowym. Stosowana jest do usprawniania chorych po udarze mózgu, po operacjach neurochirurgicznych mózgu, w stwardnieniu rozsianym, po urazie rdzenia kręgowego, w porażeniach mózgowych.
Tampony borowinowe. Przygotowywane w specjalnych urządzeniach, podobnych do dużej strzykawy, mają działanie termiczne (miejscowe przegrzanie tkanek), chemiczne (przeciwzapalne, ściągające i regenerujące tkanki) i hormonalne (estrogenne). Znajdują zastosowanie w leczeniu chorób kobiecych, m.in. przewlekłych stanów zapalnych, niepłodności, stanów po przebytych zabiegach ginekologicznych oraz w okresie klimakterium.
Terapuls. Zmodyfikowana diatermia krótkofalowa, wytwarza impulsowe pole magnetyczne wielkiej częstotliwości, nie wytwarzające ciepła, działające na potencjał błon komórkowych. W efekcie zmienia to właściwości fizykochemiczne tkanek, co z kolei przynosi efekt przeciwzapalny, przeciwbólowy i przeciwobrzękowy. Zabieg może być stosowany na trudno gojące się rany, owrzodzenia, oparzenia, w stanach pourazowych i po zabiegach chirurgicznych, krwiakach i zapaleniu zatok.
Ultradźwięki. Fale akustyczne (o częstotliwości drgań zwykle 800, 1200 i 2400 kHz) w postaci fali ciągłej lub impulsów o różnym czasie trwania, wywierają na organizm działanie cieplne, chemiczne i mechaniczne wywołujące efekt mikromasażu tkanek. Mają właściwości przeciwbólowe, przekrwiennne, rozszerzające naczynia krwionośne, zmniejszające napięcie mięśni, przewodnictwo nerwowe i procesy zapalne, hamujące aktywność układu współczulnego. Stosowane są m.in. przy zespołach bólowych kręgosłupa i stawów, nerwobólach, leczeniu blizn i owrzodzeń żylakowatych.