OKRUCHY MĄDROŚCI
Stary profesor
- autor tekstu nieustalony.
Pewnego dnia, Pewien stary profesor został zaproszony aby przeprowadzić kurs dla grupy dla grupy 12. szefów wielkich koncernów amerykańskich, na temat skutecznego planowania czasu. Kurs ten był jednym z pięciu modułów przewidzianych na dzień szkolenia. Stary profesor miał tylko jedną godzinę by wyłożyć swój przedmiot. Stojąc przed elitarną grupą ( która była gotowa zanotować wszy - stko, czego ekspert będzie nauczał), stary profesor popatrzył powoli na każdego z osobna, następnie powiedział: Przeprowadzimy doświadczenie. Spod biurka, które go oddzielało od studentów, stary profesor wyjął wielki dzban(o pojemności 4. litrów), który postawił delikatnie przed sobą. Następnie wyjął kilkanaście kamieni, wielkości piłki do tenisa, i delikatnie włożył je kolejno do dzbana. Gdy dzban był wypełniony po brzegi i niemożliwym było dorzucenie jeszcze jednego kamienia, podniósł wzrok na swoich studentów i zapytał: Czy dzban jest pełen? Wszyscy odpowiedzieli: Tak. Poczekał kilka sekund i dodał: Na pewno? Następnie pochylił się znowu i wyjął spod biurka naczynie wypełnione żwirem. Delikatnie wsypał żwir na kamienie po czym potrząsnął lekko dzbanem. Żwir zajął miejsce między kamieniami aż do dna dzbana.
Stary profesor znów podniósł wzrok na audytorium i zapytał: Czy dzban jest pełen? Tym razem świetni studenci zaczęli rozumieć. Jeden z nich odpowiedział: Prawdopodobnie nie. Dobrze - odpowiedział profesor. Pochylił się jeszcze raz i wyjął spod biurka naczynie z piaskiem. Z uwagą wsy - pał piasek do dzbana. Piasek zajął wolną przestrzeń między kamieniami i żwirem. Jeszcze raz zapytał: Czy dzban jest pełen? Tym razem, bez zająknięcia, świetni studenci odpowiedzieli chórem: Nie! Dobrze, odpowiedział profesor. I, tak jak się spodziewali, wziął butelkę wody, która stała na biurku i wypełnił dzban aż po brzegi.
Stary profesor podniósł wzrok na grupę studentów i zapytał: Jaką wielką prawdę ukazuje nam to doświadczenie? Najbardziej odważny z nich, biorąc pod uwagę przedmiot kursu, odpowiedział: To pokazuje, że nawet jeśli nasz kalendarz jest całkiem zapełniony, to jeśli naprawdę chcemy, możemy dorzucić więcej spotkań, więcej rzeczy do zrobienia. Nie, odpowiedział stary profesor: To nie o to chodziło. Wielka prawda, którą przedstawia to doświadczenie jest następująca: Jeśli nie ułożymy kamieni jako pierwszych do dzbana, później nie będzie to możliwe. Zapanowało głębokie milczenie, każdy uświadomił sobie oczywistość tego stwierdzenia. Stary profesor zapytał ich: Co stanowi kamienie w naszym życiu? Wasze zdrowie? Wasza rodzina? Przyjaciela? Zrealizowanie marzeń? Uczenie się? Odpoczywanie? Albo jeszcze coś innego? Należy zapamiętać, że najważniejsze jest włożyć swoje kamienie jako pierwsze do życia , w przeciwnym wypadku ryzykujemy przegraną… własnego życia.
Jeśli damy w naszym życiu pierwszeństwo drobiazgom, to i wypełnimy je drobiazgami i nie będziemy mieć wystarczająco dużo cennego czasu, by poświęcić go na to, co w życiu ważniejsze. Zatem nie zapomnijcie zadać sobie pytania: Co stanowi kamienie w moim życiu? Następnie włożyć je na początku do waszego dzbana(życia). Po czym przyjacielskim gestem dłoni, stary profesor pozdrowił audytorium i powoli opuścił salę…
* *
*
Desiderata
- tekst znaleziony w starym kościele w Baltimore(datowany w roku 1692).
Krocz spokojnie wśród zgiełku i pośpiechu - pamiętaj jaki pokój może być w ciszy. Tak dalece jak to możliwe, nie wyrzekając się siebie, bądź w dobrych stosunkach z innymi ludźmi. Prawdę swą głoś spokojnie i jasno, słuchaj też tego co mówią inni, nawet głupcy i ignoranci; ono też mają swoją opowieść. Jeśli porównujesz się z innymi możesz stać się próżny i zgorzkniały, albowiem zawsze będą lepsi i gorsi od ciebie. Ciesz się zarówno swoimi osiągnięciami jak i planami. Wykonuj z sercem swoją pracę, jakkolwiek byłaby skromna. Jest ona trwałą wartością w zmiennych kolejach losu. Zachowaj ostrożność w swych przedsięwzięciach - świat bowiem pełen jest oszustwa. Lecz niech ci to nie przesłania prawdziwej cnoty; wielu ludzi dąży do wzniosłych ideałów i wszędzie życie jest pełne hero - izmu. Bądź sobą, a zwłaszcza nie zwalczaj uczuć: nie bądź cyniczny wobec miłości, albowiem w obli - czu wszelkiej oschłości i rozczarowań jest ona wieczna jak trawa. Przyjmuj pogodnie to co lata niosą,
bez goryczy wyrzekając się przymiotów młodości. Rozwijaj siłę ducha by w nagłym nieszczęściu mogła być tarczą dla ciebie. Lecz nie dręcz się tworami wyobraźni. Wiele obaw rodzi się ze znużenia i samo - tności. Jesteś dzieckiem wszechświata, nie mniej niż gwiazdy i drzewa, masz prawo być tutaj i czy jest to dla ciebie jasne, czy nie, nie wątp, że wszechświat jest taki jaki być powinien. Tak więc bądź w po - koju z Bogiem, cokolwiek myślisz o jego istnieniu i czymkolwiek się zajmujesz i jakiekolwiek są twoje pragnienia: w zgiełku ulicznym, zamęcie życia, zachowaj pokój ze swą duszą. Z całym swoim zakłamaniem, znojem i rozwianymi marzeniami ciągle jeszcze ten świat jest piękny. Bądź uważny i sta-
raj się być szczęśliwy.
* *
*
Marek Aureliusz
Boże,
Użycz mi pogody ducha,
Abym godził się z tym,
Czego nie mogę zmienić.
Odwagi,
Abym zmieniał to,
Co mogę zmienić.
I mądrości,
Abym odróżniał
Jedno od drugiego.
* *
*
Wybrał:
- M.O.