GRECJA

Sztuka krąży wokół dwóch greckich porządków: doryckiego (ciężkiego) i jońskiego (lekkiego). Dopiero później pojawia się porządek koryncki.

Sztukę dzielimy na okres archaiczny, klasyczny i hellenistyczny.

RZEŹBA

Rzeźba archaiczna. Kuros- męski ideał piękna, naga posta, stojąca, nogi en-face, dłonie zaciśnięte w pięści, czasem w lekkim wykroku, młodzi.

Kory- damskie przedstawienie kurosów, szaty nieprzylegające, piersi lekko eksponowane, ręce wzdłuż tułowia.

Grecy dążyli do ideału. Zaadoptowali sztukę z Krety i Myken a tamci od Egiptu, wszystko ewoluuje. Dlatego też Grecję ukształtowały warunki etniczne tzn warunki związane z wędrówkami ludzi. Proporcje ciała to 1:8. Skupiali się często na włosach i oczach. Najczęstsze przedstawienie to młodzi sportowcy podczas wykonywania swojej dyscypliny.

Rzeźba ma być harmonijna  równowaga części między sobą z równą doskonałością traktowana każda część. Wszystko trzyma się kupy. Im późniejsze przedstawienia tym większy przerost formy nad treścią. Doszli do ideału i się zatrzymali co było schyłkiem dla sztuki. Hiperrealne szaty  metoda mokrych szat „Nike z Samotraki”.

Większość przedstawień znamy z kopi rzymskich gdyż wiele dzieł zostało zniszczonych podczas wojen które Grecja prowadziła wewnątrz swojego kraju i na zewnatrz.

Rzeźba klasyczna. Poliklet, przedstawiał młodych atletów, to on dopracował matematyczne proporcje ciała podzielił je na 100 modułów (Doryforos - Atleta z włócznią, idealne ukazanie mięśni napiętych i rozluźnionych  ulubiony KONTRASTAS, to świadczy o kunszcie artysty.); Myron wywarzenie rucu i proporcji (Głowa Marsjasza; Dyskobol) rzeźba pełnoplastyczna! Sztuka dąży do coraz dokładniejszego odwzorowania ciała. Próbując skrętów głowy, badanie zachowania się ciała napięcie mięśniowe, zależność głowy od klatki piersiowej; Fidiasz, Atena Partenos 4m wysokości z kości słoniowej i złota, trzyma tarczę z autoportretem artysty, Atena trzyma na dłoni człowieka.

Rzeźba hellenistyczna. Praksyteles stara się zrównać ludzi z bóstwem, bogowie ukazywani są u niego za młodu w ludzkich sytuacjach, radośni, smutni, mają nieokreślony charakter (Głowa Efjeba- 4wpne zamyślony spokojny, Apollo z jaszczurką-duża swoboda, cieszy się rzeźbą bóg patrzy sobie na jaszczurkę, niedbały spoczynek, mocno rozwinięty kontrapost.); Lizyp zmienił sobie kanon na 1:9 (Atleta ze skrobaczką; Odpoczywający Ares); anonimowe Nike z Samotraki (mokre szaty znaleziona w ruinach Samotraki, pierwotnie na dziobie statku, idzie na wiatr.

MALARSTWO

Malarstwo ścienne prawie się nie zachowało, kilka przedstawień na terenie St Rz gdyż emigrowali tam artyści Greccy ale to już jest liczone jako sztuka st rz, wiemy tylko tyle, że artysta dążył do trójwymiarowości, wykonywał obrazy takie jakie
miały być, wielosytuacyjne, taśma oddzielała tło od sceny. (pokazała jakąś mozajkę czy malowidło wojenne żołnierz i przerażona kobieta na dole pod czymś, full ludzi ale nie wiem co to było ;). Z opisów wiemy że malarstwo greckie było realistyczne, wiernie przedstawiające naturę. Do historii przeszły nazwiska Apollodora „malarza cieni” i Apellesa malarza Aleksandra Macedońskiego. Malowano techniką enkaustyki która polegała na pokrywaniu złączonymi na gorąco z woskiem pszczelim, powierzchni marmuru drewna lub
kości. Farbę nakładano za pomocą rozgrzanych narzędzi.

Do malarstwa należy zaliczyć malarstwo wazowe, ceramiczne. Był to rodzaj sztuki ogólnie dostępnej. Wyróżniamy 4 style: geometryczny (motywy geomet i abstrakcyjne, figuralne, pasowe, uzależnienie tektoniczne), orientalizujący (stylizowane rośliny, zwierzęta, chimery, gryfy, lwy), czarnofigurowy (motywy figuralne, abstrakcyjne i roślinne; czarna sylwetka na białym badz czerwonym tle; idzie ku realizmowi) i czerwonofigurowy (główne sceny wyodrębnione na brzuścu). Środki wyrazu to: płaska jednolita plama koloru i cienka linia. Śmiałe skróty perspektywistyczne. Tematyka z życia codziennego i z mitologii.

ARCHITEKTURA

Partenon to przykład porządku doryckiego. Wewnątrz niego jest Atena Partenos Fidiasza, tj metopy (walka centaurów i lampitów) są jego dziełem. Wzniesiony na stylobatach jest dziełem Iktinosa i Kallikratesa. Budowla cała z marmuru, zniszczona przez chrześcijan, a poźniej była składem broni który wybuchł. Tympanon zbudowany dla tzeecg moir, które zajmowały się przędzeniem nici życia. W środku znajdują się kolumny spiętrzone w stylu jońskim, jest tam także fryz w porządku jońskim i przedstawiał Procesję Panatejską. Na wzgórzu Akropolskim też Erechtejon który nie jest symetryczny (rzadkość w tych czasach), składa się z dwóch portyków. Zamiast kolumn są kariatydy w pozie kontrapostu, wtopione w belkowanie jakby odbicie lustrzane.

Idealne budowle były symetryczne w każdym względzie, doskonale wywarzone, pośrodku cella z posągiem bóstwa. Idealne to Tolos. (O podstawie koła)

Kanon uwarunkowany był dążeniem do osiągnięcia idealnego piękna, miał więc uzasadnienie artystyczne i jako taki podlegał rozwojowi i zmieniał się. Kanon dotyczył proporcji.

---