Laboratorium z wytrzymałości materiałów |
||
Kierunek: MiBM |
1. Próba rozciągania |
|
Wydział: BMiZ |
|
|
Rok: II |
|
|
Semestr: IV |
|
|
Grupa: M3 |
|
|
|
|
|
Weronika Moniuszko |
|
|
Piotr Przybył |
|
|
Michał Dymek |
|
|
Mariusz Naraziński |
|
|
Tomasz Izydorczyk |
|
|
Data wykonania ćw.: |
Data oddania sprawozdania: |
|
1.03.2012r. |
8.03.2012r. |
|
1. Rysunek próbki.
2. Zastosowane Wzory
, czyli przyjmujemy L0 = 50 mm
L0 - początkowa długość pomiarowa
d - średnica początkowa próbki
, czyli przyjmujemy Lc = 60 mm
Lc - długość części roboczej
S0 - początkowe pole przekroju poprzecznego
FeH - siła odpowiadająca górnej granicy plastyczności
ReH - górna granica plastyczności
Su - najmniejsze pole przekroju po zerwaniu
du - średnica w przekroju o najmniejszej powierzchni po zerwaniu
, czyli przyjmujemy A = 40 %
A- wydłużenie procentowe po zerwaniu
Lu - końcowa długość pomiarowa po zerwaniu
Z - przewężenie procentowe przekroju
3. Protokół statycznej próby rozciągania wg PN-EN ISO 6892-1:2010
Data : 1.03.2012r.
Imię i nazwisko wykonującego próbę : Weronika Moniuszko
Wydział : BMiZ
Grupa : M3
Typ maszyny wytrzymałościowej : ZWICK / Z100
Temperatura otoczenia : 22,0 ºC
Oznaczenie próbki |
|
|
1 |
Gatunek materiału |
|
|
S240 |
Średnice zmierzone |
d11 |
mm |
9,91 |
|
d12 |
mm |
9,93 |
|
d21 |
mm |
9,88 |
|
d22 |
mm |
9,90 |
|
d31 |
mm |
9,90 |
|
d32 |
mm |
9,90 |
Średnica próbki na długości roboczej |
d |
mm |
9,90 |
Maksymalna różnica zmierzonych średnic |
dmax-dmin |
mm |
0,05 |
Długość części roboczej |
Lc |
mm |
60 |
Początkowa długość pomiarowa |
L0 |
mm |
50 |
Siła odpowiadająca górnej granicy plastyczności |
FeH |
N |
28567 |
Największa siła |
Fm |
N |
35390 |
Średnice w przekroju o najmniejszej powierzchni |
du1 |
mm |
6,6 |
po rozerwaniu |
du2 |
mm |
6,5 |
Pomiar wydłużenia wg Zał. G |
- |
|
|
Liczba działek na długości L0 |
N |
|
10 |
Liczba działek między punktami X i Y |
n |
|
|
Długość odcinka XY |
XY |
mm |
|
Długość odcinka YZ |
YZ |
mm |
|
Długość odcinka YZ' |
YZ' |
mm |
|
Długość odcinka YZ” |
YZ” |
mm |
|
Końcowa długość pomiarowa po rozerwaniu |
Lu |
mm |
66,8 |
Początkowe pole przekroju poprzecznego |
S0 |
mm2 |
77,0 |
Najmniejsze pole przekroju po rozerwaniu |
Su |
mm2 |
33,2 |
Górna granica plastyczności |
ReH |
MPa |
371 |
Wytrzymałość na rozciąganie |
Rm |
MPa |
460 |
Wydłużenie procentowe po rozerwaniu |
A |
% |
34,0 |
Przewężenie procentowe przekroju |
Z |
% |
56,9 |
4. Wykres rozciągania
5. Wnioski
Próba rozciągania przebiegła prawidłowo, co ilustruje nam wykres zależności naprężeń od wydłużenia. Próbka zerwała się w części środkowej, dlatego do pomiary długości końcowej mogliśmy zastosować przyrząd pomiarowy i nie musieliśmy korzystać z metody wg zał. G. Nasza próbka wydłużyła się o 34 % co świadczy o ciągliwości stali S240. Bardzo ważne jest, aby próbka podczas montażu na zrywarce miała temperaturę otoczenia, gdyż wzrost jej temperatury może w znaczny sposób zniekształcić wyniki pomiarów. Fragment wykresu, w wydłużenia rosną a naprężenia oscylują obrazuje nam nierównomierne rozrywanie się materiału. Materiał zaczyna się umacniać i uplastyczniać do momentu, w którym naprężenia osiągną wartość maksymalną, czyli granicę wytrzymałości materiału na zerwanie. Od tego momentu można zauważyć tworzenie się szyjki w próbce, szyjka się powiększa aż dochodzi do rozerwania próbki na 2 części.