SREBRNA

SERIA

DALE BROWN

w Wydawnictwie Amber

Młociarze

DALE

BROWN

MŁOCIARZE

TOM I

Przełożył

Andrzej Leszczyński

Dla Jean -

tak, w pełni na to zasłużyłaś -

oraz dla Mayme -

jesteś najwspanialsza!

PODZIĘKOWANIA

Pomysł napisania „Młociarzy" zrodził się w grudniu 1988 roku, w pewnej zacisznej, starej restauracji w Londynie, podczas obiadu w towarzystwie Jonathana Lloyda, kierownika działu wydawniczego Grafton Books, oraz moich agentów, George'a i Olgi Wieser. To oni właśnie podsunęli mi myśl, by zainteresować się bliżej problemem przemytu i handlu narkotykami - tematyką, która dotychczas była mi dość obca. Im właśnie chciałbym podziękować w pierwszej kolejności za najróżniejsze pomysły, sugestie i zachętę do pracy.

Serdecznie dziękuję też następującym osobom, urzędom oraz instytucjom za udzielenie mi wszechstronnej pomocy podczas pisania książki:

Pracownikom Służb Celnych Stanów Zjednoczonych - Joemu Krokosowi, Ralphowi Muserowi i Edowi Perezowi, za organizację jakże interesującej wycieczki po wszystkich najważniejszych obiektach Służb Celnych na Florydzie; kapitanowi Jimowi Wade'owi i Gene'owi Wilcoxowi ze stacji radarowych C-3 oraz C-3-I w Miami; wszystkim agentom celnym z Wydziału Morskiego „Błękitny Grom" za emocjonującą przejażdżkę jednym z ogromnych kutrów pościgowych; inspektorom Frankowi Mullinowi, Mike'owi Norwoodowi i Michaelowi Hollowayowi z Brygady Walki z Przemytem, dzięki którym poznałem „ciemne i brudne" (lecz jakże „owocne"!) strony przemytu narkotyków; starszemu inspektorowi Rogerowi Garlandowi, pilotowi Dave'owi Sherreyowi i pozostałym specjalistom z Wydziału Lotniczego w Miami za udzielenie mi gościny w tej najlepszej w naszym kraju jednostce lotniczej walczącej z przemytnikami.

Szczególne podziękowanie składam także pracownikom Straży Przybrzeżnej Stanów Zjednoczonych - porucznikowi Jeffowi Karonisowi, rzecznikowi prasowemu Dowództwa Siódmego Okręgu Straży Przybrzeżnej w Miami, za organizację niecodziennej wycieczki po bazach Straży w Miami oraz Fort Lauderdale; kapitanowi Kentowi Vallantyne'owi, byłemu dowódcy służb lotniczych Straży Przybrzeżnej z Miami, najbardziej zasłużonej jednostki na świecie w dziedzinie poszukiwań i ratownictwa morskiego; porucznikowi Kevinowi Rahlowi i jego załodze samolotu HU-25C „Falcon" za umożliwienie mi udziału w niecodziennym locie patrolowym; porucznikowi Curry'emu, dowódcy łodzi patrolowej WPB-1302 „Manitou", oraz porucznikowi Scottowi Burhoemu i podlegającej mu załodze posterunku Straży Przybrzeżnej w Fort Lauderdale, za poświęcenie mi swego cennego czasu i udzielenie wyczerpujących rad.

Terry'emu Arnoldowi i Bobowi Lederowi z firmy Bell Helicopter Textron oraz wszystkim pracownikom Zjednoczonego Ośrodka Rozwoju konsorcjum Bell-Boeing z Arlington w Teksasie - za pomoc i udostępnienie wielu szczegółów dotyczących samolotu o przestawnych wirnikach V-22 „Osprey".

Mojej żonie, Jean, za wszechstronną analizę obowiązujących przepisów prawa oraz pomoc i cenne uwagi, a także Dennisowi Hallowi za pomoc w organizacji wyjazdów w teren, zbieranie materiałów oraz słowa zachęty.

Majorowi lotnictwa, Ronaldowi D. Fuchsowi, zastępcy dyrektora oraz rzecznikowi prasowemu Sił Powietrznych Okręgu Zachodniego, za szczegółowe informacje dotyczące roli wojsk lotniczych Stanów Zjednoczonych w ochronie granic naszego kraju.

Pracownikom Ośrodka Gromadzenia Informacji Instytutu Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych, za udostępnienie danych dotyczących potencjału militarnego państw rejonu Morza Karaibskiego oraz Ameryki Południowej, a także Służbie Informacyjnej „Compusserve" z Columbus w Ohio, za wszechstronną pomoc w gromadzeniu materiałów.

Opisy manewrów lotniczych, występujące w licznych rozdziałach, zostały oparte na fragmentach podręcznika Roberta L. Shawa pt. Taktyka i manewrowanie współczesnymi myśliwcami w walce powietrznej (wyd. Naval Institute Press, 1987).

Fragment oświadczenia Dicka Cheneya, Sekretarza Obrony Stanów Zjednoczonych, złożonego podczas konferencji prasowej w Pentagonie 18 września 1989 roku:

„Nie ma żadnych wątpliwości, że międzynarodowy handel narkotykami stanowi olbrzymi problem dla bezpieczeństwa naszego kraju. Z tego powodu uważam ściganie i zapobieganie produkcji oraz przemytowi narkotyków za pierwszoplanowe zadanie Departamentu Obrony.

Zrobimy wszystko, aby powstrzymać napływ nielegalnych środków odurzających do Stanów Zjednoczonych, uszczelnić granice i zlikwidować drogi ich przerzutu. Zaangażowanie w tę walkę odpowiednich jednostek sił zbrojnych powinno wydatnie przyczynić się do ograniczenia wielkości przemytu. Mamy nadzieję, że tym sposobem przynajmniej znacznie utrudnimy szmuglerom zadanie oraz sprawimy, że przemyt narkotyków stanie się wielce ryzykowny i bardzo kosztowny.

...Departament Obrony będzie wiodącą instytucją rządową w prowadzeniu tej walki".

(Na podstawie Defence 89, oficjalnej publikacji Departamentu Obrony Stanów Zjednoczonych, wydanie Służb Informacyjnych Amerykańskich Sił Zbrojnych, Alexandria, Virginia, listopad-grudzień 1989)

Samolot wielozadaniowy V-22 „Osprey"

ODMIANY:

MY-22, przeznaczony dla wojsk desantowych.

Transport oddziałów, wyposażenia i materiałów z okrętów desantowych i baz lądowych.

HV-22, przeznaczony dla marynarki wojennej.

Akcje ratownicze, transport i przerzuty specjalnych oddziałów marynarki, a także do celów taktycznych w jednostkach wsparcia marynarki.

CV-22, przeznaczony dla lotnictwa wojskowego.

Nietypowe operacje dalekiego zasięgu, transport i przerzuty specjalnych oddziałów wojskowych, a także dostawy sprzętu i wyposażenia na odległość do 500 mil morskich.

MV-22, przeznaczony dla wojsk lądowych.

Transport rannych, operacje specjalne, loty zwiadowcze i taktyczne dalekiego zasięgu, wsparcie lotnicze i przerzuty oddziałów na niewielką skalę.

Opis:

- Dwa napędowe systemy wirnikowe o rozpiętości 12 m

- Dwa silniki Allisona, typ T406-AD-400, każdy o mocy 6150 KM

- Możliwość startu i lądowania pionowego, jak typowy helikopter

- Obracane o 90 stopni systemy napędowe pozwalają przekształcić maszynę w samolot turbośmigłowy

- Zakres rozwijanych prędkości: od o do 300 węzłów

- Wielofunkcyjny wałek rozrządowy pozwala utrzymać w powietrzu maszynę z jednym sprawnym silnikiem

- Składane skrzydła umożliwiają łatwy transport drogą morską

- 70% konstrukcji samolotu z kompozytów

- Wstrząsoodporne foteliki w przedziale towarowym

- Dwa zewnętrzne wyciągi, każdy o udźwigu 5 000 kg

- Wyposażenie ratownicze

- Dźwigi towarowe do transportu ciężarów podwieszonych na linach

- Opuszczana rampa załadunkowa

- Możliwość lotów przy każdej pogodzie, w dzień i w nocy, także tuż nad powierzchnią ziemi

- Wysoko wydajne odladzacze płatów nośnych oraz wirników

- Możliwość tankowania paliwa w powietrzu

- Opływowe kształty

- Wszechstronność i wielofunkcyjność

Historia:

Pierwszy lot 1988

Na wyposażeniu armii USA od 1992

1

Centrum Informatyczne Ośrodka do Walki z Przemytem Narkotyków

Okres między dwudziestą a pierwszą w nocy nazwano „porą duchów", kiedy to przemytnicy - niczym karaluchy po zachodzie słońca - wyłażą z nor i załatwiają swoje brudne sprawki.

W podziemiach wieży kontroli lotów w Miami dyżur pełnili trzej mężczyźni. Dwaj inspektorzy Służb Celnych i jeden oficer Straży Przybrzeżnej czuwali przy ekranach radarów Centrum Informatycznego Ośrodka do Walki z Przemysłem Narkotyków, zwanego potocznie „Procą", nieustannie obserwując cały ruch powietrzny nad południowo-wschodnim rejonem Stanów Zjednoczonych. Stojące w obszernym, pozbawionym okien pomieszczeniu dwa olbrzymie, 24-calowe monitory ukazywały symulowany komputerowo obraz, tworzony na podstawie wskazań radarów Federalnego Zarządu Lotnictwa, aerostatów, czyli czujników radarowych zawieszonych w balonach nad Florydą, Wyspami Bahama oraz Portoryko, a także radarów wielu samolotów wojskowych patrolujących obszar od Karoliny Północnej po Nowy Orlean, łącznie ze wschodnią częścią Zatoki Meksykańskiej i wschodnimi Karaibami, aż do północnych wybrzeży Kuby. Stanowiska te pozwalały śledzić każdy samolot, natychmiast rozpoznać jego kod identyfikacyjny, a nawet uzyskać takie dane jak cel i trasa lotu czy potwierdzenie złożenia wstępnej deklaracji celnej. Umożliwiały także nawiązanie łączności ze wszystkimi kontrolerami lotów w tym rejonie, oraz nakierowywanie samolotów patrolowych Służb Celnych bądź Straży Przybrzeżnej na jakikolwiek podejrzany obiekt.

W rzeczywistości dyżurni „Procy" nie śledzili każdego samolotu, ponieważ byłoby to zadanie przekraczające możliwości trzech osób. Komputerowa obróbka danych eliminowała obiekty nie budzące zastrzeżeń - zarówno pod względem trasy lotu, jak i przewożonego ładunku - a więc liniowce pasażerskie, samoloty wycieczkowe i prywatne, a także wszystkie te maszyny, które utrzymywały łączność z ośrodkami kontroli lotów i poruszały się w wyznaczonych korytarzach powietrznych, ściśle przestrzegając narzuconego im pułapu oraz szybkości.

W efekcie na ekranach komputerów powinny się ukazywać wyłącznie podejrzane obiekty.

Ale w praktyce było inaczej.

Pilot każdego samolotu wkraczającego w przestrzeń Stanów Zjednoczonych ma obowiązek poinformować Służby Celne o planowanej trasie i celu podróży, a także zawiadomić o swym przybyciu dowództwo odpowiedniego odcinka Obrony Powietrznej - jednej z 250-kilometrowych stref wyznaczonych wzdłuż wybrzeży Ameryki Północnej, bezustannie kontrolowanych przez radary wojskowych jednostek Straży Granicznej.

Natomiast nad Wyspami Bahamskimi po zmierzchu cała przestrzeń powietrzna jest zamknięta, toteż każdy samolot latający nocą z tamtego rejonu automatycznie uważa się za podejrzany. Tak samo traktowana jest każda maszyna lecąca w kierunku wybrzeża tuż nad powierzchnią wody, lub ewidentnie klucząca dla zmylenia radarów.

Wszystko wskazywało na to, że owej nocy „pora duchów" upłynie w spokoju. Jos Gusman, inspektor Służb Celnych z posterunku GS-13 w Hialeah, ziewnął szeroko i przesunął kursor w kierunku czerwonego kwadratu, jaki ukazał się na ekranie monitora. Oznaczało to, że radary wykryły w przestrzeni powietrznej niezidentyfikowany obiekt. Gusman sięgnął do klawiatury, wywołał menu i wybrał wyświetlanie parametrów celu. Na ekranie pojawiło się okno z napisem: NIEZN KL 4. Obiekt nie odpowiadał na wezwania radiowe, a na podstawie wysokości i prędkości lotu oraz natężenia odbijanych promieni radarowych komputer zaklasyfikował go do kategorii 4, co znaczyło, że prawdopodobnie wcale nie jest to samolot, a tylko samotna chmura burzowa czy też duże stado ptaków.

Mężczyzna natychmiast przestał się interesować czerwoną plamką na ekranie, lecz o niej nie zapomniał. Mogło się zdarzyć i tak, że komputer źle zinterpretował dane i oto pojedyncza chmura w każdej chwili mogła się okazać samolotem.

- Chyba nadciąga burza - rzekł do swego kolegi, Staną Wexfalla. - U mnie są jakieś zakłócenia.

- Za to ja mam wyraźny obiekt i na pewno nie jest to efekt zakłóceń - odparł tamten. - Zwróć uwagę na rejon Santa Clara.

Gusman przeprogramował swój komputer na wyświetlanie środkowego odcinka wybrzeży Kuby. W Santa Clara znajduje się duży port lotniczy, ale samo miasto służy jako ważny punkt orientacyjny na przemytniczym szlaku z Ameryki Południowej na Florydę. Ośrodek kontroli lotów w Santa Clara sprawuje nadzór nad ruchliwym korytarzem powietrznym, z którego każdego dnia, przez całą dobę, korzystają dziesiątki samolotów, ale tylko tych linii lotniczych, do jakich kubański reżim Fidela Castro odnosi się przychylnie.

- Widzę go - powiedział Gusman. - Masz rację, ten nie należy ani do kategorii czwartej, ani do C.

- To dziwne, że nie znamy jego kodu identyfikacyjnego - rzekł Wexfall, znów przeprogramowując komputer na powiększenie obszaru o promieniu trzydziestu mil wokół niezidentyfikowanego obiektu. - Przecież znajduje się w kubańskiej przestrzeni powietrznej. Ich lotnictwo wojskowe bardzo nerwowo reaguje po zmroku na każdego przelatującego intruza. Wiesz dobrze, jaki wrzask podnoszą, gdy któryś z naszych patroli zanadto zbliży się do ich granic. - Zerknął na Gusmana. - Myślisz, że to wojskowy myśliwiec?

- Na to wygląda. Kubańczycy nigdy by nie dopuścili, aby jakaś obca maszyna swobodnie poruszała się nad ich terytorium. Musimy się skontaktować z lotnictwem oraz marynarką i sprawdzić ich dane, skoro komputery nie mogą odnaleźć kodu wojskowego tego samolotu.

Gusman wziął kubek z kawą i podszedł do biurka, na którym stała drukarka i terminal głównego komputera informacyjnej sieci wojskowej.

- Połączę się z oficerem dyżurnym marynarki, może coś wiedzą.

Po kilku minutach na ekranie ukazała się odpowiedź, zajazgotała drukarka.

- Trafiliśmy w dziesiątkę. Jest wiadomość z wywiadu Marynarki Wojennej. Gość nie odpowiada na wezwania i ma wyłączony sygnalizator rozpoznawczy.

- Tak myślałem.

Wexfall obserwował kierujący się na północ samolot. Nagle zawołał:

- Hej! A to co znowu?!

Dokładnie w tej samej chwili, kiedy obiekt znalazł się nad linią brzegową Kuby, czerwona plamka na ekranie zmieniła się w zieloną - samolot zaczął nadawać kody rozpoznawcze lotnictwa amerykańskiego.

- Teraz transmituje standardowe sygnały - oznajmił Wexfall. „Bachus 204 Delta". Pułap: 3800, prędkość: 240. Trzyma się korytarza.

Gusman obrócił się z powrotem do terminalu i połączył z kontrolą lotów, mając nadzieję uzyskać kopię planowanej trasy samolotu.

Pilot okazał się sprytniejszy niż inni. Większość przemytników - bądź to nie zdając sobie sprawy z tego, że są uważnie śledzeni przez wszystkie radary na Florydzie, bądź też podejmując świadome ryzyko - w ogóle nie nawiązuje łączności radiowej i nie uruchamia sygnalizatorów rozpoznawczych. To oczywiście natychmiast budzi podejrzenia i przyciąga uwagę inspektorów Służb Celnych oraz Straży Przybrzeżnej.

Przemytnicy jednak coraz częściej stosowali się do ustalonych procedur. Wypełniali odpowiednie formularze zezwoleń na przekroczenie granicy i utrzymywali łączność radiową z ośrodkami naziemnymi, zwiększając w ten sposób swoje szanse bezpiecznego lądowania na terytorium Stanów Zjednoczonych. Na ziemi bowiem niewiele im już groziło.

- Na formularzach jest wczorajsza data. Dostał zezwolenie na ten lot bez żadnych zastrzeżeń - powiedział Gusman. - Trzy godziny temu wystartował z Santa Marta w Kolumbii, ma lądować w Saint Petersburg. Wiezie dwóch pasażerów z dokumentacją bankową i sprawozdaniami finansowymi.

Na dźwięk słowa „Kolumbia" wszyscy odwrócili się w jego kierunku. Każdy samolot z Kolumbii i Boliwii, głównych producentów i eksporterów narkotyków na półkuli zachodniej, był szczególnie podejrzany.

Gusman raz jeszcze zerknął na ekran terminalu.

- Przejrzę biblioteki komputerowe, może znajdziemy więcej informacji - rzekł. W jego głosie słychać było wyraźne podniecenie, wywołane perspektywą przechwycenia dużego transportu narkotyków.

Zaprogramował przeszukiwanie wszystkich banków danych, włącznie z listami osób sądzonych lub podejrzanych o przemyt i handel narkotykami, po czym wpisał słowo kluczowe: BACHUS. Uruchomił program segregujący, aby z milionów zapisów wyłowić wszystkie te, w których występowało szukane słowo.

Wexfall nie spuszczał oka z ekranu radaru, śledząc podejrzany samolot. Poprosił też trzeciego dyżurującego, oficera Straży Przybrzeżnej, o obserwację pozostałej przestrzeni powietrznej. Po dziesięciu minutach Gusman zawołał:

- Oho! Znalazłem coś! W tysiąc dziewięćset siedemdziesiątym drugim roku też mieliśmy „Bachusa" w tym samym korytarzu powietrznym, tyle że wówczas pilot zapomniał w formularzu zezwolenia na przekroczenie granicy, podać nazwę macierzystego lotniska. Identyczna trasa, przelot po zmroku w poprzek przestrzeni kubańskiej, do Santa Marta i z powrotem, bez międzylądowania. Kod rozpoznawczy: „Bachus Jeden Siedem Trzy Xawery Natalia".

- Ale tym razem dopełnił wszelkich formalności - odparł Wexfall - dostał również zezwolenie na przekroczenie granicy. Jest...

Ponownie zaterkotała drukarka.

- Jeszcze jeden zapis, z tysiąc dziewięćset osiemdziesiątego. Ten „Bachus" kilkakrotnie latał do Santa Marta i Kartageny w Kolumbii, u nas lądował w Saint Pete, Sarasocie i Bradenton. Obserwowano go dokładnie przez parę tygodni, aż pewnego razu nie zgłosił swego powrotu w Centralnym Ośrodku Kontroli Lotów w Miami. Później wszelki słuch o nim zaginął. - Przez chwilę czytał z wydruku i zaraz dodał: - Przewoził wówczas... Cóż by innego? Oczywiście sprawozdania i dokumentację finansową.

Wexfall wpatrywał się w swój monitor. Obiekt wyleciał już z kubańskiej przestrzeni powietrznej i znajdował się teraz nad Cieśniną Florydzką. Zmierzał prosto na lotnisko w Saint Petersburg. Nawet nie próbował ominąć rejonu patrolowanego przez aerostat oraz stację radarową marynarki wojennej w Key West. Przez cały czas nadawał swój kod identyfikacyjny.

- I co robimy, Stan? - zapytał Gusman. - Zarządzamy szczegółową inspekcję?

- Nie mamy podstaw. Facet z pozoru jest w porządku, dopełnił wszelkich formalności. A „Bachus" to dość często używany kod, w bankach danych znalazłoby się co najmniej pięćdziesiąt wpisów zawierających tę nazwę. Te dwie, stare historie to trochę za mało.

- Ale ten się trzyma identycznej trasy lotu. Dałbym sobie głowę uciąć, że wcale nie zamierza lądować w Saint Pete.

Wexfall jeszcze się wahał.

- Przecież mamy prawo wysłać za nim patrol... - zaczął znów Gusman.

- Tak, wiem - przerwał mu kolega.

Wexfall dowodził dyżurnymi „Procy" i do niego należało podjęcie decyzji. Każdy pościg za tak zwanym prawdopodobnym podejrzanym, zwłaszcza nocą, wiązał się z ogromnymi kosztami i sporym ryzykiem. Zarządzający akcję oficer brał na siebie sporą odpowiedzialność, gdyby się bowiem okazało, że pilot jest niewinny, skutki zarządzenia pościgu mogłyby dla Wexfalla być niezbyt przyjemne. Gdyby chodziło o lecący tuż nad oceanem, niezidentyfikowany obiekt, wówczas sprawa byłaby prosta.

- Niepokoją mnie te wojskowe sygnały rozpoznawcze. Może najpierw zwróćmy się do lotnictwa, aby skierowali w tamtą stronę najbliższy patrol i obejrzeli z bliska tego cwaniaczka.

- Coś ty? Na pewno nas wyśmieją - odrzekł Gusman.

Wexfall pokiwał głową. Dobrze wiedział, z jaką niechęcią wojskowi odnoszą się do propozycji wysyłania myśliwców śladem samolotu cywilnego.

- Kto powinien się zająć przechwyceniem go na tym odcinku?

- Straż Przybrzeżna.

Wexfall wzruszył ramionami. Zatem decyzja należała wyłącznie do nich.

Dawniej kontrolą podejrzanych o przemyt narkotyków zajmowały się tylko Służby Celne, ale od połowy lat osiemdziesiątych, kiedy to jednostki Straży Przybrzeżnej włączono do czynnej walki z przemytnikami, obie instytucje musiały dzielić zadania między siebie. Nie istniał ścisły podział ról - wszystko zależało od tego, kto w danej chwili obserwował wybrany odcinek, a czasami od tego, na kogo akurat wypadała kolej działania. Nie było to ani logiczne, ani zbyt efektywne, niemniej żadna z agencji nie chciała wziąć na siebie wyłącznej odpowiedzialności.

- Zarządź alarm dla waszego falcona, niech będzie gotów do startu za dziesięć minut - rzekł Wexfall, zwracając się do siedzącego za nim oficera Straży Przybrzeżnej. - Potem połącz się z dyżurnym obrony powietrznej. Zapewne nie zechce włączyć lotnictwa do akcji, dlatego trzeba być przygotowanym na to, że sami będziemy musieli przechwycić tego ptaszka.

Baza lotnicza oddziału Straży Przybrzeżnej w Miami,

lotnisko Opa-Locka, Floryda

Moneta zawirowała w powietrzu. Kapitan Kevin Rawlins sprytnie złapał ją lewą ręką, z klaśnięciem położył na wierzchu prawej dłoni i po chwili odsłonił. Spojrzał na nią i uśmiechnął się z satysfakcją.

- Reszka, wygrałem. - Sięgnął po pilota, wycelował go w kierunku telewizora i zmienił program. Za pięć minut miał się rozpocząć kolejny odcinek jego ulubionego serialu „Na wariackich papierach".

- Pozwól, że sobie obejrzę tę ćwierćdolarówkę - powiedziała jego zmienniczka, Kelly Sandino.

- Nie lubisz przegrywać?

Rawlins rozsiadł się wygodnie w fotelu, wyciągnął nogi i położył je na blacie dębowego stolika do kawy stojącego przed telewizorem. Jego lotnicze buciory znalazły się tuż przed ekranem. Kapitan był średniego wzrostu, ale miał długie patykowate nogi, które często przysparzały mu kłopotów. Przez tę nieproporcjonalną budowę ciała nawet kombinezon musiał być dla niego szyty na miarę. Koledzy ze Straży Przybrzeżnej pilotują tego samego falcona typu HU-25C, zawsze rozpoznawali, że przed nimi latał Rawlins. Tylko on odsuwał fotel maksymalnie do tyłu, a pedały steru opuszczał najniżej.

- Przykro mi, twoja kolej. I nie zapomnij o prażonej kukurydzy. Tylko nie syp soli - dodał.

- Pocałuj się w nos - odpowiedziała dziewczyna.

Porucznik Kelly „Gracja" Sandino, jedna z siedemdziesięciu kobiet pilotów w Straży Przybrzeżnej, była czarnooką pięknością z Portoryko. Dawno nauczyła się tolerować rubasznego Rawlinsa, podobnie jak pogodziła się z rolą jedynej kobiety w bazie lotniska Opa-Locka. Należała do grona najlepszych pilotów oddziału.

Ludziom dopisywały dobre humory. Właśnie zaczął się ostatni dzień służby opartej na zmianach dobowych - 24 godziny dyżuru i 24 godziny odpoczynku. Po przekazaniu obowiązków cała załoga miała się udać na dwutygodniowy urlop. Kevin od dawna planował wyprawę wędkarską na Key West, jak najdalej od wszystkich lotnisk i samolotów.

Służbę zaczęli o godzinie 16.00, a więc pięć godzin temu, od krótkiego rutynowego lotu patrolowego. Na dobrą sprawę wystartowali tylko dlatego, że pewien wysoko postawiony urzędnik z okręgowego dowództwa Straży musiał spędzać w powietrzu co najmniej sześć godzin w ciągu dwóch miesięcy, aby nie stracić uprawnień pilota. Polecieli dwoma falconami, żeby tamten mógł poćwiczyć przechwytywanie podejrzanego samolotu - najpierw korzystali z naprowadzania przez „Procę", wspólny ośrodek radarowy Służb Celnych i Straży Przybrzeżnej, później zaś przetrenowali podchodzenie według wskazań radaru pokładowego falcona. Patrol zakończyły trzy treningowe lądowania i starty.

Do końca służby obowiązywał stan pogotowia „bravo-dziesieć". Oznaczało to, że po otrzymaniu ewentualnego zgłoszenia muszą wystartować najpóźniej w ciągu dziesięciu minut. Centrala w Miami, najbardziej zapracowana placówka poszukiwawcza i ratownicza na świecie, miała do dyspozycji identyczne falcony oraz helikoptery typu Dolphin, w różnym stopniu gotowości - od pięcio - do trzydziestominutowej - zależnie od liczby dyżurujących załóg, prowadzonych akcji i warunków pogodowych. Większość odrzutowców, takich jak ratownicze falcony A czy zwiadowcze falcony C, utrzymywano w pogotowiu „bravo-dziesięć", natomiast dolphiny, specjalistyczne śmigłowce ratownictwa morskiego, wysmukłe, nowoczesne, francuskie maszyny o napędzie odrzutowym, były gotowe do startu w ciągu pięciu minut od chwili ogłoszenia alarmu.

Wkrótce Kelly wróciła do pokoju z miską parującego pop-cornu, lecz zaledwie zdążyła usiąść, ze ściennego głośnika padł rozkaz:

- Uwaga, alfa! Natychmiast skontaktujcie się z oficerem dyżurnym!

Rawlins rzucił pilota na stolik, poderwał się na nogi i chwyciwszy garść gorącej kukurydzy pobiegł do telefonu. Nakręcił numer dyżurki.

- Tu Rawlins. Co się stało?

- „Proca" ogłosiła alarm, chcą was widzieć w powietrzu za dziesięć minut - odparł pełniący służbę kolega ze szkoły pilotażu. Namierzyli jakiś obiekt nad północnym wybrzeżem Kuby i chcą, żebyście mu się przyjrzeli z bliska.

Kapitan obejrzał się na Kelly, która zawiązywała mocniej sznurowadła swoich butów.

- Gracjo, zbieraj załogę. Niech się pospieszą. Ja załatwię formalności.

Kiedy Rawlins wszedł na pokład, wszyscy już czekali - urządzenia były włączone, główny mechanik stał w pogotowiu obok fotela pilota, by nadzorować zapłon silników. Francuska maszyna, odmiana pasażerskiego modelu Dassault-Bregueta, nie sprawiała najmniejszych kłopotów w pilotażu, a do tego odznaczała się sporą rezerwą mocy. Oficjalnie nosiła oznaczenie HU-25C „Guardian", lecz wszyscy piloci Straży Przybrzeżnej - ze względu na nowoczesne wyposażenie, identyczne jak w wojskowych myśliwcach, montowane specjalnie do potrzeb ścigania przemytników - nazywali ją po prostu falconem.

Typowo zwiadowczy i ratowniczy samolot miał dodatkowo zainstalowane automatyczne radarowe urządzenie naprowadzające - model APG-66, ten sam, jaki montowano w myśliwcach przechwytujących F-16 „Fighting Falcon" - pozwalające śledzić nawet sześć obiektów jednocześnie w promieniu do 100 kilometrów. Wyposażony był też w niezwykle dokładny FLIR, kierunkowy czujnik podczerwieni, umożliwiający nie tylko obserwację obiektów poruszających się w powietrzu, lecz zdolny nawet z pułapu 2000 metrów wykryć biegnącego po ziemi psa.

Brak nam jedynie podwieszonych pod skrzydłami kilku pocisków samonaprowadzających typu Sidewinder, myślał Rawlins wbiegając po schodkach na pokład samolotu. Wtedy przemytnicy musieliby się dobrze zastanowić, czy warto szmuglować to gówno do Stanów.

Kelly siedziała już przypięta w fotelu drugiego pilota. Zrobiła wstępny przegląd urządzeń i włączyła zasilanie. Rawlins pospiesznie zajął swoje miejsce.

- Rozruch jedynki - rzucił, zapinając pasy.

Nie omieszkał jak zwykle zerknąć na piersi Sandino, ponętnie sterczące między szelkami opinającymi jej kombinezon. Gdyby Straż Przybrzeżna cierpiała na brak ludzi, pomyślał, wystarczyłoby porozwieszać plakaty rekrutacyjne z fotografią Gracji, nawet niekoniecznie w kombinezonie, najlepiej w indiańskim poncho, a chętni do służby pchaliby się drzwiami i oknami.

Zapomnij o tym, stary zbereźniku, bierz się lepiej do roboty, upomniał siebie w myślach.

- Uwaga, załoga! Rozruch silników!

- Radar włączony - zawołał z tylnej części kabiny sierżant Joe Conklin, po czym wstał od swego pulpitu i podszedł do okna, żeby obserwować, czy uruchamianie silników przebiega prawidłowo.

- Prawy przygotowany - zameldowała Sandino. - Sprężarki, generatory, światła i radio włączone. Gotowy do rozruchu.

Rawlins uniósł palec wskazujący i zakręcił młynka w powietrzu, dając w ten sposób znak stojącemu na płycie mechanikowi, Johnowi Choyowi. Tamten przyjrzał się dokładnie lewemu silnikowi i odpowiedział takim samym gestem.

- Uruchamiam jedynkę!

Rawlins popchnął dźwigienki gazu o centymetr do przodu i wcisnął guzik startera; turbina o ciągu dwóch i pół tysiąca kilogramów ożyła z przeraźliwyn wyciem. Pół minuty później, kiedy Choy przetaszczył gaśnicę pod drugie skrzydło, Kelly uruchomiła prawy silnik. Mechanik wskoczył na pokład, złożył drabinkę, zamknął drzwi i zajął miejsce w foteliku obserwatora przy oknie w prawej burcie. Niecałą minutę zajęło im wykołowanie na koniec głównego, biegnącego ze wschodu na zachód pasa startowego lotniska Opa-Locka.

Falcon zgrabnie nabrał prędkości na trzykilometrowej ścieżce i wkrótce za oknami kabiny rozpostarła się mozaika jaskrawo oświetlonych ulic i budynków Miami. Kiedy znaleźli się nad Miami Beach, skręcili na południe.

- Nie sądzisz, że to romantyczne, Gracjo? - zapytał Rawlins, wskazując rozciągający się za oknem wspaniały widok.

Kelly ustawiała właśnie radiostację na nowe częstotliwości, przydzielone im ostatnio przez centralę w Miami.

- Wprost cudowne - odparła, po czym spojrzała na kapitana i uśmiechnęła się zagadkowo. - Szkoda tylko, że nie można sobie dobrać towarzystwa.

- Czy cudowny widok ci nie wystarcza? - nie rezygnował Rawlins, zerkając z ukosa na piękny profil dziewczyny. - Mnie to zawsze podnieca. Te światła, morze, szybkość... Czy twoja latynoska krew nie krąży trochę szybciej?

- Wiesz, co naprawdę powoduje szybsze bicie mego serca?

- Nie mam pojęcia, dziecino.

- Piloci, którzy ledwie wzniosą się na osiemset metrów, już zaczynają opadać z szybkością stu pięćdziesięciu metrów na minutę. Złap się lepiej za stery, kochasiu.

Rawlins posłusznie ściągnął do siebie kolumnę sterowniczą, uniósł dziób maszyny i ustawił szybkość wznoszenia na 200 węzłów.

Pięć minut później znaleźli się na granicy strefy nadzorowanej przez kontrolę lotów międzynarodowego portu lotniczego w Miami.

- Centrala w Miami. Tu „Omaha Jeden Jeden". Przechodzę na kanał taktyczny. Życzę dobrej nocy.

Kodu rozpoznawczego „Omaha" używały wszystkie załogi lotnicze zajmujące się ściganiem przemytu narkotyków. Kontrolerzy ruchu powietrznego w całym rejonie Karaibów byli przygotowani na to, że w sytuacji alarmowej patrol posługujący się tym kryptonimem może zażądać oczyszczenia korytarzy powietrznych i nakazać ciszę radiową.

- „Omaha Jeden Jeden", przyjąłem. Życzę powodzenia i czekam na wasze zgłoszenie na tej częstotliwości, kiedy będziecie wracać.

Sandino przełączyła radiostację na kodowany kanał łączności z „Procą". Oboje z Rawlinsem szybko zsunęli z uszu po jednej słuchawce, gdyż rozległ się w nich nieprzyjemny jazgot komunikacji elektronicznej. Po chwili, kiedy wbudowany w odbiornik falcona deszyfrator dostroił się automatycznie do częstotliwości impulsów kodujących, nastała błoga cisza przerywana jedynie cichymi trzaskami. Tego typu szyfrowaną łączność radiową można było odbierać jedynie za pomocą urządzenia wyposażonego w dekoder pracujący według ustalonego z góry zmienianego okresowo programu.

Rawlins wiedział doskonale, że wcześniej czy później przemytnicy wyposażą swe radiostacje w odpowiednie deszyfratory i zaczną przechwytywać ich rozmowy, tak jak złamali już sposób kodowania tajnych informacji prawie wszystkich urzędów federalnych. Aż trudno było uwierzyć, jak łatwo jest samemu zbudować czy też ukraść programowalny dekoder, ale świadczyły o tym coraz częściej pojawiające się w publicznych sieciach radiowych nagrania „tajnych" rozmów różnych urzędników państwowych. Przemytnicy mieli w ręku wszystkie atuty do prowadzenia tej narkotykowej wojny, a zwłaszcza nieograniczone fundusze.

Po jakimś czasie usłyszeli lekko zniekształcony głos Wexfalla, dyżurującego w podziemiach wieży kontroli lotów w Miami.

- „Omaha Jeden Jeden", jak mnie słyszycie? Odbiór.

- Na czwórkę - odparła Kelly, wcisnąwszy klawisz mikrofonu.

- Zrozumiałem. Zaraz podamy wam wszystkie dane.

Nastąpiła krótka przerwa, kiedy Wexfall przekazywał mikrofon bardziej doświadczonemu Gusmanowi, który już dużo wcześniej przygotował wstępne parametry naprowadzania i teraz tylko skinieniem głowy dał znać koledze, że jest gotów pokierować patrolem.

- „Jeden Jeden", zostań na kursie sto i utrzymuj obecną wysokość. Zwracaj uwagę na pułap osiemset metrów niżej. Obiekt jest w odległości stu kilometrów, leci nisko.

Rawlins skręcił nieznacznie w prawo, wyrównał i włączył autopilota.

- Dobra, Conk. Spróbuj go namierzyć sto kilometrów przed nami, nisko.

- Zrozumiałem, bez odbioru - odpowiedział Joe Conklin przez interfon.

Zajaśniał ekran radaru naprowadzającego, umieszczony pośrodku kabiny, między fotelami pilotów, ponad wielkim blokiem instrumentów pokładowych. Pulsujący promień zaczął przesuwać się w lewo i w prawo, omiatając studwudziestostopniowy łuk wzdłuż kursu samolotu i przeczesując przestrzeń na dwadzieścia stopni w górę i w dół od pułapu, na którym lecieli. Ponieważ jednak otrzymali polecenie skupić uwagę na pułapie osiemset metrów pod nimi, Conklin szybko ograniczył stożek przeczesywanej przestrzeni do pięciu stopni w pionie i dwudziestu w poziomie, ustawiając jednocześnie maksymalny zasięg, a następnie włączył nadajnik, aby dyżurni „Procy" mogli odbierać dane z jego radaru.

Chwilę później ustał wahadłowy ruch promienia na ekranie, u jego obrzeży pojawiła się jaskrawa, rombowa plamka zlokalizowanego obiektu. Zapalił się napis CEL NAMIERZONY, a urządzenie naprowadzające skupiło wiązkę radaru na wykrytej maszynie.

- Mam go - zameldował Conklin. - Szybko i nisko lecący samolot na dziesiątej trzydzieści. Odległość: osiemdziesiąt kilometrów.

Niemal w tej samej chwili na ekranie wyświetliły się szeregi cyfr: komputer obliczał szybkość i pułap obiektu.

- Dziesięć stopni w lewo - odczytał Conklin. - Szybkość zbliżania: dwieście trzydzieści węzłów.

- Aha, już tylko siedemdziesiąt kilometrów - powiedział Rawlins, uwzględniając poprawkę kursu. - Za dziesięć minut będziemy go mieli.

- Może tym razem dasz mi pokierować przechwytywaniem? - zapytała Kelly przez interfon.

Rawlins obrócił głowę w jej kierunku.

- Nie masz doświadczenia w podchodzeniu do celu nocą...

- Przerabiałam to na kursie, ćwiczyłam też na symulatorze.

- Nie pozwolę ci, dopóki nie nabierzesz wprawy.

- A niby jak mam zdobyć doświadczenie, skoro nie dopuszczasz mnie do sterów? Nie po to przez miesiąc zakuwałam na specjalistycznym kursie, żeby teraz tylko się przyglądać. Proszę, Kevin... - dodała wyłączywszy mikrofon. Jej głos słyszany bezpośrednio był o ton niższy. Kapitan przez chwilę patrzył jej prosto w oczy. - Zobaczysz, że wszystko pójdzie gładko - nie ustępowała. - Przecież w każdym momencie będziesz mógł przejąć dowodzenie.

A niech tam, pomyślał Rawlins, ostatecznie jestem przecież instruktorem pilotażu i przekazanie sterów Kelly nie będzie niezgodne z przepisami. Poza tym ona całkiem nieźle sobie radzi.

Skinął głową, przyglądając się uważnie, jak dziewczyna mocniej zaciska palce na kolumnie sterowniczej i dźwigienkach gazu.

- Możesz przełączyć - powiedziała.

Kapitan wyłączył autopilota i pchnął delikatnie kolumnę. Kiedy upewnił się, że sąsiedni drążek dokładnie powtórzył ten ruch, zdjął z niego ręce.

- Proszę bardzo - rzekł - Ty prowadzisz akcję.

Budynek Urzędu Federalnego przy Brickell Plaza,

Miami, Floryda

Wiceadmirał Ian Hardcastle, dowódca siódmego okręgu Straży Przybrzeżnej, coraz częściej przesiadywał do późnej nocy w swoim gabinecie. Polubił ciszę i spokój, jakie panowały wieczorami w tym gwarnym zazwyczaj biurze, polubił nawet nudną papierkową robotę, gdyż w jego przestronnym, ale pustym i przygnębiającym domu silnie doskwierała mu samotność.

Wstał zza biurka, żeby rozprostować kości, i przeciągnął dłonią po rzednących, zaczesanych do góry, szpakowatych włosach. Pochwycił swoje odbicie w tafli przydymionego szkła okiennego i stwierdził, że zarówno marynarka błękitnego munduru, jak i wymięte spodnie, wiszą na nim jak na manekinie. Nic dziwnego, pomyślał, to wynik ustawicznego napięcia, braku ruchu i kilku ostatnich hucznych wieczorów w barze O Mally'ego. Na szczęście w ciemnym odbiciu nie było widać, że jego niebieskie oczy są przekrwione, choć zapadnięte policzki i obwisłe worki pod oczami - co jeszcze podkreślało jaskrawe światło jarzeniówek - pozwalały się domyślać przemęczenia. Wyglądam jak upiór, pomyślał, mógłbym służyć za żywą ilustrację któregoś z tych straszydeł z dawnych szkockich bajek, co to po nocach hasają na wrzosowiskach.

Kanapka, którą zjadł zamiast ciepłego lunchu, ciążyła mu kamieniem w żołądku, a kiedy przeciągnął się mocno, poczuł wyraźny ból w nadgarstkach i kostkach nóg. Artretyzm przypominał mu, ile naprawdę ma lat. Najwyższa pora zacząć myśleć o emeryturze, stwierdził. Włożył czarną skórzaną kurtkę lotniczą - prezent od idącego na emeryturę szefa służb technicznych Straży Przybrzeżnej - i ruszył schodami w kierunku dachu ośmiopiętrowego biurowca.

To prawda, że się starzeję, ale nie mam jeszcze zamiaru spocząć w fotelu na biegunach, myślał, idąc w kierunku stojącego na dachu małego, zgrabnego helikoptera typu Super Scorpion, którego używał na co dzień, chyba że uniemożliwiała to zła pogoda. Była to dwumiejscowa maszyna, pozwalająca dostać się do każdego z większych miast Florydy w czasie o połowę krótszym niż podróż samochodem, a w dodatku bez kłopotu mieściła się w jego wielkim garażu, przeznaczonym pierwotnie na dwa auta. Niemal przez cały rok musiał walczyć z biurokratami z departamentów transportu oraz skarbu, by pozwolono mu lądować tym cackiem na dachu budynku urzędu federalnego. Zgodę otrzymał dopiero po przekupieniu jednego z wysoko postawionych urzędników, obietnicą podwożenia go śmigłowcem do pracy. Nareszcie mógł zapomnieć o korkach w godzinach szczytu i częściej planować wycieczki, czy to do Orlando, czy na łańcuch wysepek Key West...

Ale teraz nawet nie miał już z kim na nie latać. Sam też stracił wszelką ochotę do opuszczania domu w weekendy, a zmęczenie nawałem pracy pozbawiło wyprawy helikopterem specjalnego uroku. W dodatku utrzymywali kontakty głównie z przyjaciółmi jego byłej żony, toteż po rozwodzie Hardcastle zaczął wieść żywot pustelnika.

Bez pośpiechu odpiął mocowania płóz, otworzył drzwi kabiny, usiadł w fotelu i włożył kluczyk do stacyjki. Pilotowanie tego miniaturowego „miksera" nie było trudniejsze od prowadzenia samochodu. Admirał uruchomił silnik i czekając, aż się rozgrzeje, włączył radio i wysłuchał komunikatu o warunkach meteorologicznych z Centrum Kontroli Ruchu Powietrznego w Miami - ciepło, niebo bezchmurne, słaby wiatr znad oceanu. Po chwili przełączył się na częstotliwość wieży kontrolnej lotniska międzynarodowego.

- Wieża Miami, tu „Scorpion Dwa Pięć Sześć Xawery". Jestem na lądowisku Brickell Plaza, proszę o pozwolenie przelotu do Pompano Beach na pułapie czterysta pięćdziesiąt. Odbiór.

- „Scorpion Dwa Pięć Sześć Xawery", tu wieża w Miami. Dobry wieczór, admirale. - Hardcastle pokonywał tę trasę prawie codziennie od trzech lat, toteż wszyscy kontrolerzy ruchu z południowej Florydy dobrze znali jego kod rozpoznawczy. - Proszę zaczekać ze startem przez dwie minuty. „Omaha" startujący z Opa-Locka będzie zaraz wykonywał nawrót nad miastem. To chyba któryś z pańskich chłopców, admirale.

- Tu „Dwa Pięć Sześć Xawery". Czekam na lądowisku Brickell Plaza.

Hardcastle pokręcił głową, zaskoczony bezmyślnością kontrolera, który chyba zapomniał o zasadach bezpieczeństwa łączności radiowej - nawet ta krótka, półminutowa wymiana zdań mogła się okazać cenną wskazówką dla przemytników. Wszyscy doskonale wiedzieli, że jedynym admirałem, jaki mógł prosić o pozwolenie startu z lądowiska Brickell Plaza, był dowódca okręgu Straży Przybrzeżnej. W ten sposób przemytnicy od razu by wiedzieli, że „Omaha" startujący z lotniska Opa-Locka to samolot patrolowy Straży, i że ten, zawracając nad miastem, kieruje się na południowy zachód. Wystarczyło posadzić jakiegoś człowieka przy zwykłym, przestrojonym odbiorniku UKF za pięćdziesiąt dolarów...

Ale zaraz jego myśli zaprzątnęło inne pytanie: Dokąd mógł zmierzać patrolowiec „Omaha", który startował właśnie z Opa-Locka? Po raz kolejny pożałował, że radiostacja scorpiona nie została wyposażona w dekoder. Mógłby wówczas odbierać w śmigłowcu zaszyfrowane komunikaty, czy to z „Procy", czy też z „Bloku" - Centrali Radarowej Marynarki Wojennej. Zdawał sobie jednak sprawę, że nikt by mu nie wydał pozwolenia na zainstalowanie dekodera w prywatnej maszynie. Dokąd tamci lecieli? Czyżby wykryli samolot przemytników? A może to tylko rutynowy patrol? Albo jakaś akcja ratownicza?

- „Dwa Pięć Sześć Xawery", masz zgodę na start z lądowiska Brickell Plaza. Potwierdzam wolny korytarz do Pompano Beach, proszę tylko ominąć rejon kontroli lotniska międzynarodowego. Odbiór.

- Wieża, chciałbym zmienić kierunek lotu - rzekł Hardcastle do mikrofonu. - Czy możecie skontaktować się z Centralą i przepuścić mnie na Opa-Locka?

- Proszę chwilę zaczekać, panie admirale.

Taki przelot wymagał wejścia w zatłoczoną przestrzeń wokół portu międzynarodowego. Należało zatem uzgodnić go z Centralą, która niechętnie widziała na swym terenie małe, prywatne maszyny. Hardcastle liczył jednak na to, że teraz, o dziewiątej wieczorem, ruch samolotów pasażerskich jest nieco mniejszy i dopisze mu trochę szczęścia.

- „Dwa Pięć Sześć Xawery", tu wieża Miami - odezwał się po chwili kontroler. - Jeżeli możesz natychmiast startować swoim bączkiem, to Centrala zdąży cię przepuścić na pułapie trzystu pięćdziesięciu metrów. Za pięć minut z przeciwnego kierunku będzie podchodził do lądowania słoniowaty 747. Odbiór.

Admirał przez cały czas trzymał silnik na chodzie, toteż zanim wysłuchał do końca wiadomości, już zdążył rozkręcić wirniki do prędkości startowej.

- Tu „Dwa Pięć Sześć Xawery". Właśnie startuję. Wchodzę na kurs sto pięćdziesiąt i zostaję na pułapie trzysta pięćdziesiąt - mówił do mikrofonu, jednocześnie popychając delikatnie drążek sterowy. - Dzięki, Chuck.

- Nie ma za co, panie admirale.

Trzy minuty później śmigłowiec Hardcastle'a minął rzęsiście oświetlony port międzynarodowy, kierując się na północ, w stronę lotniska Opa-Locka.

Baza lotnicza oddziału Straży Przybrzeżnej w Miami,

lotnisko Opa-Locka, Floryda

Oficer dyżurny zapisywał coś w księdze meldunkowej, gdy Hardcastle wpadł do dyżurki. Zaskoczony porucznik Straży Przybrzeżnej zerwał się na równe nogi.

- Admirale, melduję...

- Jeff, czy ten falcon, który właśnie wystartował, rusza w pogoń za samolotem przemytników?

- Tak jest - odpowiedział Jeff Teichert, wskazując przełożonemu nie dokończony jeszcze wpis. - Służbę alfa pełniła załoga kapitana Rawlinsa i podporucznik Sandino.

Pospiesznie zrelacjonował ostatnie wydarzenia.

- Kevin Rawlins to doświadczony pilot... - mruknął Hardcastle - ta Sandino też jest niezła, lecz jeszcze zielona. - Zamyślił się na chwilę, po czym dodał: - Mówisz, że tamci najpierw posługiwali się rozpoznawczym kodem wojskowym, a potem przeszli na cywilny? Jak zareagowali ci z lotnictwa?

- „Dalej śledzić. W miarę możliwości zidentyfikować. Pozostać w kontakcie" - odczytał Teichert z wydruku. Trochę niepewnie, jakby nie wiedział, czy może powiedzieć o tym dowódcy, dodał: - Będą się pewnie zastanawiali co najmniej przez godzinę, czy warto się włączyć do akcji Służb Celnych.

- Jak zawsze - odparł Hardcastle. - Czy prosiliście ich o wsparcie lotnicze?

- Nie. Czekamy na rezultaty rozpoznania z falcona.

- Gdzie oni teraz są?

- Nie słuchałem komunikatów - przyznał nieco zmieszany Teichert.

Odwrócił się do pulpitu i ustawił głośniej radiostację wyposażoną w dekoder. Hardcastle podszedł do wielkiej ściennej mapy rejonu karaibskiego i południowo-wschodniej części Stanów Zjednoczonych, żeby jak najszybciej określić pozycję falcona ścigającego samolot przemytników.

Na pokładzie falcona, jednostki patrolowej Straży Przybrzeżnej

- Odległość: pięć kilometrów, trzysta metrów niżej. Szybkość zbliżania: dwadzieścia węzłów...

Osiem kilometrów za lecącym z wyłączonymi światłami podejrzanym samolotem Kelly wykonała ciasny nawrót i wprowadziła falcona na kurs celu. Teraz podchodzili do niego od tyłu i nieco z lewej burty.

Czujnik podczerwieni FLIR już z odległości piętnastu kilometrów wyłowił śledzoną maszynę i na ekranie wykwitł jaskrawy punkt, dokładnie pokrywając się z plamką wskazań radaru naprowadzającego APG-66. Gorące gazy wylotowe samolotu stanowiły łatwy cel na tle zimnych wód oceanu. Przy nieznacznym zachmurzeniu pozwalało to komputerowi łatwo namierzać ruchomy obiekt.

- Wygląda, jakby się palił - rzekł Conklin. - Odległość: cztery i pół kilometra, trzysta metrów niżej. Szybkość zbliżania: dwadzieścia węzłów. Silniki musi mieć chyba rozpalone do białości.

- Pewnie ciągnie na małych obrotach, żeby oszczędzać paliwo. - Ocenił Rawlins.

Zmniejszenie ilości benzyny w mieszance z powietrzem w gaźnikach obniża zużycie paliwa, ale sprawia, że silniki pracują w znacznie wyższej temperaturze. Z tego właśnie powodu czujnik podczerwieni dawał aż tak wyraźny odczyt.

- Przydałyby się jakieś dokładniejsze informacje dla komputera naprowadzającego - powiedziała Sandino przez interfon.

Rawlins sięgnął po katalog sylwetek samolotów.

- Jedno - czy dwusilnikowy? Mnie wygląda na dwusilnikowy.

- Ja też tak myślę, kapitanie - odparł Conklin. - Wielki, dwusilnikowy... Raczej śmigłowiec średniego zasięgu. Skrzydła mocowane nad kadłubem, masywne. Gondole silników chyba podwieszone pod skrzydłami. Kadłub duży, kanciasty. Utrwalam to wszystko na taśmie.

- Możesz dostrzec numery?

- Nie, jest jeszcze za daleko. Trzy kilometry, szybkość zbliżania: piętnaście węzłów.

Rawlins zauważył, że Sandino kurczowo zaciska palce na drążku. Dotychczas radziła sobie znakomicie, bezbłędnie wprowadzała poprawki kursu, nie przyspieszała. Ale teraz była wyraźnie spięta. Niepotrzebnie dodawała gazu, by zaraz zmniejszać obroty, nerwowo szarpała sterami na boki. Odnosiło się wrażenie, iż niespokojne dygotanie samolotu dokładnie odzwierciedla jej stan psychiczny.

- Tylko spokojnie, Gracjo.

- Ja... Kręci mi się w głowie.

Rawlins wyciągnął rękę, lecz się rozmyślił i nie przełączył sterów. Dobrze wiedział, że intensywne wypatrywanie niewidocznego w ciemnościach punktu wywołuje złudzenia optyczne i człowiek zaczyna dostrzegać setki wirujących, to pojawiających się, to znikających iskierek. Łatwo wtedy całkowicie stracić orientację i skierować samolot w stronę nie istniejącego celu. Wielu pilotów coś takiego zgubiło.

- Przede wszystkim utrzymuj poziom.

Wiedział doskonale, że gdyby teraz próbował przejąć stery, Kelly łatwo mogłaby wpaść w panikę. Znajdowali się zaledwie kilkaset metrów nad oceanem, a przy szybkości stu dwudziestu metrów na sekundę wystarczyłaby chwila nieuwagi, żeby rozbić maszynę o fale.

- Trzymaj poziom. Skup się na linii horyzontu, to szybko odzyskasz równowagę. Nie próbuj go wypatrywać. Oddychaj głęboko.

Kołysanie skrzydłami ustało. Dziewczyna zaczerpnęła głęboko powietrza, raz i drugi rozprostowała palce zaciśnięte na drążku.

- Dzięki, Kevin.

- Dwa i pół kilometra. Szybkość zbliżania: piętnaście.

- Tak trzymaj, Gracjo - rzekł Rawlins. - Spokojnie.

- Odległość: dwa kilometry, sto pięćdziesiąt metrów poniżej. Szybkość zbliżania: dwanaście.

- Zwolnij jeszcze - powiedział kapitan. - Przy tej odległości nigdy nie podchodź z większą szybkością niż piętnaście węzłów.

Sandino delikatnie przymknęła przepustnice i samolot zaczął stopniowo zwalniać.

Czas jak gdyby zaczął płynąć wolniej. Biała plamka celu na ekranie radaru wyraźnie urosła, można już było rozróżnić dwa podczerwone echa zawieszonych pod skrzydłami silników. Conklin ustawił czujnik FLIR na maksymalne powiększenie i wbijał wzrok w rozmazany zarys na ekranie.

- Proszę zwrócić uwagę na kształt dziobu, kapitanie... - rzekł Conklin, przerzucając kartki drugiego egzemplarza katalogu. - Mam.

Według mnie to Shorts 330, lekki transportowiec, odmiana używanego przez armię modelu „Sherpa". - Mówił podniesionym głosem, jakby specjalnie dla potrzeb rejestratora, który utrwalał na taśmie wideo wnętrze kabiny i nagrywał wszystkie rozmowy przez radio. - Mogą mieć na pokładzie nawet półtorej tony tego świństwa. Chyba widzę w lewej burcie wycięty luk towarowy, zasłonięty albo styropianem, albo jakimś kocem.

Obraz wciąż się powiększał, ukazując coraz więcej szczegółów. Rawlins także wbijał wzrok w ekran FLIR.

- Nie widzę anteny nawigacyjnej. Nie mają też kołpaków na kołach ani tylnej rampy załadunkowej. Musieli to wszystko usunąć, by maksymalnie zmniejszyć wagę samolotu. - Kapitan wcześniej włączył radio, aby dyżurni Straży na lotnisku Opa-Locka mogli słyszeć cały ten opis.

- Odległość: tysiąc metrów. Mamy go trzydzieści metrów pod sobą. Szybkość zbliżania: piętnaście węzłów - meldował Conklin. - Ma pan rację, ani chybi to maszyna przemytnicza... Oho! Zdaje się, że numery na kadłubie zamalowali farbą w aerozolu...

Sandino zerknęła na szeregi cyfr wyświetlanych na ekranie radaru.

- Co jest, Conklin? - syknęła. Znów kurczowo zaciskała palce na drążku. - Na pewno dasz radę odczytać ten cholerny numer.

- Masz jakieś szanse go odczytać? - zapytał Rawlins przez interfon.

- Zaraz... chwilę... Tak, chyba dam radę. Zapaćkali je cienką warstwą farby, oryginalne numery pod spodem są trochę cieplejsze... - Sierżant wyłączył mechanizm samonaprowadzający, który utrzymywał czujnik FLIR nakierowany na wylot gorących gazów lewego silnika maszyny i zaczął nim powoli przesuwać. Na ekranie pojawił się lewy bok długiego kadłuba.

Kelly stawała się coraz bardziej rozdrażniona.

- Conk...

- Jeszcze moment...

Conklin ujrzał nagle, jak w ogonowej części burty pojawia cię ciemny prostokąt otwartych drzwi, dostrzegł sylwetkę poruszającego się człowieka... Długi jęzor oślepiającego, białego światła wystrzelił w stronę falcona. Ekran FLIR zapełniła bezładna mozaika żółto-białych rozbłysków. Siedzący za sterami Sandino i Rawlins zobaczyli mknącą w ich kierunku od strony mrocznego horyzontu smugę światła...

- Działko! - wrzasnął Conklin. - Na lewej burcie!

Rawlins błyskawicznie przełączył stery, pchnął dźwigienki gazu i wszedł w ciasny zakręt w lewo, uciekając z linii ognia wielkokalibrowego karabinu maszynowego. Zanim jednak zdążył przechylić samolot, pociski roztrzaskały prawą część pleksiglasowego okna kabiny - pierwszy trafił Kelly prosto w twarz, drugi w ramię. Następne rozrywały blachy poszycia i z głośnym grzechotem wpadały do środka falcona. Wreszcie seria dosięgnęła prawego silnika odrzutowego. Kule roztrzaskały śmigła turbiny, ostre metalowe odłamki pocięły przewody paliwowe. Na rozgrzane elementy silnika trysnęła benzyna, zajęła się ogniem. Nastąpiła eksplozja.

Nagła utrata prawego silnika, na którym spoczywał główny ciężar utrzymywania w powietrzu silnie przechylonej na lewo, dwunastotonowej maszyny, sprawiła, że samolot jak kamień zwalił się przez prawą burtę i zaczął bezładnie wirować. Falcon - niczym mucha trafiona w locie - runął prosto w dół i po chwili spadł do morza.

Hardcastle stał w dyżurce i paląc cygaro patrzył przez okno na płytę lotniska. Teichert krzątał się przy telefonach i radiostacji, próbując informować na bieżąco równocześnie trzy agencje o prowadzonej akcji przechwytywania. Admirał początkowo chciał mu pomóc, ale szybko stwierdził, że jedynie by wprawił młodego oficera w jeszcze większe zakłopotanie.

Mechanicy skończyli właśnie wytaczać z hangaru śmigłowiec ratowniczy Dolphin HH-65A i sprawnie przygotowywali go do lotu. Hardcastle obserwował pracę techników, kiedy po raz kolejny zadzwonił telefon. Tym razem zamiast cichego brzęczenia aparatu rozległ się jazgot przypominający trąbienie na trwogę. Teichert błyskawicznie wdusił ogryzkiem ołówka czerwony przycisk na konsoli i sięgnął po słuchawkę.

Przez chwilę słuchał w milczeniu, po czym włączył jękliwą syrenę i schylił się do mikrofonu.

- Uwaga, beta! Ogłaszam alarm. Samolot zaginął nad oceanem, cztery osoby na pokładzie. Kierować się trasą patrolu alfa. Uwaga, ogłaszam alarm! Powtarzam: Samolot zaginął nad oceanem, cztery osoby na pokładzie. Kierować się trasą patrolu alfa.

Mechanicy zaczęli poruszać się biegiem. Niemal natychmiast z baraku wybiegła załoga śmigłowca, tuż za nią pojawili się sanitariusze.

- Do cholery, Teichert! Co się dzieje? - krzyknął Hardcastle, usiłując przekrzyczeć wycie syreny.

- „Proca" straciła kontakt z falconem. Twierdzą, że samolot prawdopodobnie się rozbił.

Admirał spojrzał jeszcze raz za okno - wirniki śmigłowca zaczynały się z wolna obracać. Szybko podjął decyzję.

- Jeff, każ przygotować drugiego dolphina. Niech załoga rezerwowa będzie gotowa do startu za pięć minut. Chcę mieć ponadto na pokładzie dwóch uzbrojonych ludzi.

Polecenie zostało wydane tak stanowczym tonem, że Teichert nawet nie próbował niczego perswadować admirałowi. Ponownie schylił się do mikrofonu i wydał odpowiednie rozkazy.

Kiedy załoga rezerwowa - złożona z dwóch pilotów, operatora urządzeń pokładowych i specjalisty od ratownictwa morskiego - zgłosiła się w dyżurce, Hardcastle rzekł szybko:

- Polecimy tropem przemytników, pierwszy dolphin zajmie się ratowaniem naszych ludzi z patrolu. Poruczniku McAlister, proszę być gotowy do startu za pięć minut. Przejmuję dowodzenie akcją.

Trzej mężczyźni wybiegli z pokoju. Admirał szybko zaczął przeglądać dokumenty, które Teichert rozłożył na pulpicie. Rozkazał też Rooseveltowi, specjaliście ratownictwa, pobrać z magazynu dwa karabiny maszynowe M-16 z odpowiednim zapasem amunicji oraz kamizelki kuloodporne.

- Biegiem - dodał. - Chcę cię widzieć na pokładzie dolphina jeszcze przede mną.

Teichert rzucił Rooseveltowi klucze do zbrojowni, a gdy ten również wybiegł z dyżurki, zaczął szybko wskazywać admirałowi miejsca, w których trzeba było złożyć podpis. Wreszcie zaczerpnął głęboko powietrze i zapytał:

- Czy jest pan pewien, admirale, że powinien...? Hardcastle zmierzył porucznika surowym spojrzeniem.

- Bez dyskusji, Teichert.

- Panie admirale, jestem odpowiedzialny za wszystkie działania w sytuacji alarmowej. Ma pan pełne prawo dysponować śmigłowcem, załogą rezerwową, a nawet bronią, ale to ja będę się musiał tłumaczyć, dlaczego pozwoliłem panu osobiście...

- Wykonywałeś tylko moje rozkazy - uciął krótko Hardcastle, kończąc podpisywać dokumenty. W tej samej chwili do dyżurki wpadł Roosevelt z bronią i sprzętem. Admirał wziął z jego rąk kamizelkę kuloodporną i zapinając parciane pasy dodał: - Masz obowiązek wypełniać moje rozkazy, ale skoro wydają ci się bezsensowne, możesz je kwestionować. - Pospiesznie umocował przy pasie trzy magazynki. - Jeśli uważasz to za konieczne, zamelduj o moich poczynaniach w dowództwie okręgu, albo chociażby powiadom swego przełożonego, kapitana Harbaugha.

Chwycił jeden z karabinków M-16 i otworzył drzwi. Z zewnątrz doleciało głośne wycie rozgrzewanych turbin śmigłowca.

Teichert popatrzył przez okno na dwóch mężczyzn biegnących po płycie lotniska. Stary zaczyna cierpieć na kompleks Johna Wayne'a, pomyślał - trudno się nie zgodzić z plotkami, według których admirał stanowi klasyczny przypadek manii prześladowczej.

Baza lotnicza Służb Celnych, Homestead, Floryda

- Na razie nie wiemy nic więcej - rzekł inspektor Rushell Masters, dopinając na piersiach paski kamizelki kuloodpornej. Mierzący ponad 180 centymetrów wzrostu rudowłosy olbrzym o wadze 120 kilogramów, ubrany w skafander lotniczy, grubą kamizelkę kuloodporną i drugą, ratunkową, wyglądał niczym zapaśnik najcięższej kategorii, przy którym inni koledzy przypominali karły. - Niezidentyfikowany transportowiec z Kolumbii zmierza w stronę południowej Florydy, próbując ominąć rejon kontrolowany przez bazę radarową na Key West. Ci ze Straży wysłali za nim patrol, ale „Proca" przed chwilą straciła łączność z samolotem. Przypuszczają, że został ostrzelany przez tamtą podejrzaną maszynę.

Masters pospiesznie relacjonował wydarzenia swojej pięcioosobowej załodze śmigłowca typu UH-60 „Czarny Jastrząb", którym mieli wyruszyć w pościg za przemytnikami. Oprócz niego - dowódcy - w jej skład wchodził drugi pilot, dwaj uzbrojeni inspektorzy Służb Celnych oraz dwaj policjanci z Wysp Bahama. Władze archipelagu również zwalczały na swym terenie handlarzy narkotyków, a ponieważ nie dysponowały odpowiednimi środkami i sprzętem, ściśle współpracowały z potężnym sąsiadem. W wypadkach, gdy przemytnicy kierowali się w stronę Bahamów, przeprowadzano wspólną akcję. Formalnego aresztowania dokonywali wówczas policjanci bahamscy, gdyż amerykańskie Służby Celne nie miały do tego prawa na obcym terytorium.

- „Proca" bez przerwy śledzi kurs podejrzanego samolotu - kontynuował Masters - a my otrzymaliśmy rozkaz...

Urwał nagle i popatrzył na zgrabne nogi kobiety, która stanęła w wejściu helikoptera.

- Mów dalej, Masters - zachęcił go nieoczekiwany gość.

Roztargniony mężczyzna powoli uniósł wzrok i zatrzymał go na biuście obciśniętym paskami podramiennej kabury, w której tkwił półautomatyczny pistolet typu Smith and Wesson, kalibru 9,65 mm. Z ociąganiem zaczął mówić dalej, podczas gdy kobieta wbijała się w ciasny skafander lotniczy i kamizelkę kuloodporną. Kaburę z bronią założyła na wierzch.

Była to inspektor Sandra Geffar, dowódca bazy lotniczej w Homestead. Wysoka blondynka o typowo germańskiej urodzie już od piętnastu lat pracowała w Służbach Celnych, była niezwykle doświadczonym agentem, miała uprawnienia pilota śmigłowców i samolotów, a w strzelaniu z broni palnej mogła się mierzyć z mistrzami olimpijskimi. W sytuacjach alarmowych, takich jak ta, Geffar chętnie przejmowała dowodzenie akcją, biorąc na siebie obowiązki drugiego pilota „Czarnego Jastrzębia".

Sandra była na tyle atrakcyjna, że nawet stary wyga, Masters, w jej obecności tracił rezon. Wiedział doskonale, jak świetnie jego przełożona sprawdza się w operacjach terenowych. Nie umiał jej traktować na równi z innymi oficerami, z których każdy musiał być jednocześnie dobrym pilotem oraz wprawnym inspektorem Służb Celnych. Geffar potrafiła w wyjątkowy sposób łączyć obie te funkcje. Rozpoczynała karierę jako dowódca oddziału żandarmerii wojskowej i podczas gdy na przełomie lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych większość ochotniczek w armii wylądowała za biurkiem, ona przeszła do służb federalnych, a uczestnicząc w wielu patrolach i zajmując się niechcianymi przez innych oficerów dochodzeniami, szybko zyskała sławę. Po służbie najczęściej można ją było spotkać na strzelnicy, gdzie nabrała takiej wprawy w strzelaniu, że pokonała w zawodach również swojego pierwszego męża, mistrza spartakiad wojskowych. Miała nawet szansę znaleźć się w drużynie olimpijskiej, gdyby na przeszkodzie nie stanął długotrwały proces rozwodowy.

Niekorzystny dla niej wyrok tylko ją zmobilizował do pracy. W stopniu chorążego zrezygnowała ze służby w żandarmerii i zapisała się do oficerskiej szkoły pilotów śmigłowców. Nadzwyczaj dobre wyniki oraz fakt, że była kobietą, sprawiły, iż większość kadetów odnosiła się do niej z niechęcią, co dla Sandry stało się dodatkowym bodźcem do wytężonej pracy i wkrótce zyskała miano najlepszego pilota helikopterów w siłach zbrojnych. Trzy ostatnie lata wojny spędziła w Azji, w jednostkach sanitarnych i zaopatrzeniowych, początkowo w Tajlandii, później zaś w Wietnamie, gdzie uczestniczyła w chaotycznej ewakuacji armii amerykańskiej i dwukrotnie została odznaczona za odwagę.

W marazmie powojennych lat wykorzystała nadarzającą się sposobność i zrezygnowała ze służby czynnej, ponieważ na mocy przepisów demobilizacyjnych mogła dowolnie wybrać sobie pracę w jakiejkolwiek instytucji federalnej. Lecz zamiast pójść śladem innych oficerów i zatrudnić się w urzędzie telekomunikacji bądź w jakiejś agencji ochrony środowiska, Geffar wybrała posadę inspektora Służb Celnych. Wojskowe uprawnienia pilota śmigłowców, uzupełnione licencją na prowadzenie lekkich samolotów pasażerskich, postawiły ją w uprzywilejowanej pozycji, toteż szybko została dowódcą oddziału lotniczego w nowo tworzonej placówce w Mobile, w Alabamie.

Dopiero tutaj znalazła swoje miejsce. Przemyt narkotyków w połowie lat siedemdziesiątych był niezwykle intratnym zajęciem, a lotnictwo Służb Celnych znajdowało się wówczas w podobnej sytuacji, jak sto lat wcześniej szeryf usiłujący zaprowadzić porządek na bezkresnych pustkowiach Dzikiego Zachodu. Niemal codzienne loty patrolowe, planowanie i nadzorowanie akcji zwiadowczych, prowadzenie inspekcji oraz dochodzeń, aresztowania przestępców, ścisła współpraca z FBI i Agencją Walki z Narkotykami - to wszystko stało się dla Sandry kolejnym wyzwaniem. Wzorowo wypełniała swe obowiązki, szybko awansując, aż w końcu przeniesiono ją do Waszyngtonu, gdzie objęła stanowisko łącznika Służb w Departamencie Skarbu. Tam też wyszła powtórnie za mąż, lecz i ten związek nie trwał długo. Po kolejnym rozwodzie przeniosła się do bazy lotniczej oddziału Służb Celnych w Miami.

W latach osiemdziesiątych, gdy walka z przemytem narkotyków nabrała pierwszoplanowego znaczenia, Sandra Geffar znalazła się w swoim żywiole. Podjęła działania zmierzające do powiększenia i unowocześnienia jednostek lotniczych Służb Celnych, brała także udział w rozmowach między przedstawicielami Departamentu Stanu i władzami Wysp Bahama, zakończonych przyznaniem Amerykanom najwyższych przywilejów na terytorium sąsiedniego państwa. Odtąd samoloty amerykańskich celników mogły zupełnie swobodnie poruszać się nad wyspami. Na rezultaty nie trzeba było długo czekać. Wspólna akcja Służb Celnych i Agencji Walki z Narkotykami, którą kierowała Geffar, doprowadziła do przechwycenia największego w historii transportu marihuany. - Na meksykańskim frachtowcu u wybrzeży Bimini zarekwirowano siedemnaście tysięcy ton narkotyków. Zaraz potem Sandra objęła dowództwo sekcji lotniczej oddziału w Miami, która wkrótce zyskała miano najbardziej zasłużonej - a według niektórych po prostu najgroźniejszej - w walce z przemytem narkotyków jednostki w kraju.

Przez otwarte drzwi śmigłowca wdarło się ogłuszające wycie silników odrzutowca typu Citation, także należącego do Służb Celnych, który kołował w stronę głównego pasa startowego bazy. Wyposażony w takie same, najnowsze urządzenia, jak falcon Straży Przybrzeżnej, czyli radar naprowadzający APG-66 oraz skaner podczerwieni FLIR, służył przede wszystkim do wykrywania, śledzenia oraz identyfikacji maszyn przemytników. Skład załogi tej maszyny, posługującej się kryptonimem „Omaha Cztery Zero", był niemal identyczny jak patrolu szykującego się do startu „Czarnym Jastrzębiem", powiększony jedynie o technika obsługującego skomputeryzowany radar. Uzbrojenie wszystkich agentów, nie wyłączając pilotów, stanowiły pistolety maszynowe typu M-16 lub Steyr oraz półautomatyczna broń krótka noszona w kaburach podramiennych.

- Citation ma za zadanie jak najszybciej namierzyć szmuglerów - kontynuował Masters, wkładając magazynek do pistoletu. Szczęknął zamkiem, wprowadzając nabój do komory, po czym schował broń do kabury. - Nie będziemy mieli zbyt wiele czasu. Wygląda na to, że zaraz po wylądowaniu utworzymy oddział naziemny i będziemy czekać na nasłuchu. Są jakieś pytania? Nikt się nie odezwał.

- Sandra? - zwrócił się do dowódcy. Geffar dopinała ostatnie sprzączki - Rozprawiamy się z nimi bez skrupułów. To dobrze uzbrojona banda. Straż Przybrzeżna nie zdołała ich zatrzymać, zatem teraz wszystko spada na nas. Edouard i Philip - zwróciła się do dwóch bahamskich policjantów, ubranych w granatowe stylonowe kurtki z jaskrawożółtym napisem na plecach: „Służby Celne USA" - zostaniecie w helikopterze i będziecie nas osłaniać.

Dwaj potężnie zbudowani mężczyźni, także uzbrojeni w automaty M-16, posłusznie skinęli głowami. Byli wyraźnie podenerwowani.

- Pozostali niech pilnie uważają na swoich kolegów i mają oczy szeroko otwarte. Ruszamy.

Shorts 330, lecąc zaledwie kilkadziesiąt metrów nad falami, prześliznął się nad łańcuchem wysepek Florida Keys pomiędzy Key Largo a przylądkiem Sunset, jakby miał zamiar kierować się w głąb Zatoki Florydzkiej. Nieoczekiwanie skręcił jednak na północny zachód i poleciał ku mrocznym bagnom oraz nieprzebytym lasom południowego krańca Florydy.

Na pokładzie śmigłowca „Omaha Siedem Jeden"

- Wiadomość z „Procy", admirale - rozległ się w słuchawkach głos porucznika McAlistera, pilotującego dolphina. - Wystartował citation „Omaha Cztery Zero", już namierzyli shortsa. Przekazują namiary „Czarnemu Jastrzębiowi" Służb Celnych, który posługuje się kodem „Omaha Cztery Dziewięć". Lecimy w tamtą stronę, powinniśmy ich ujrzeć za jakieś piętnaście minut.

- Zrozumiałem. Melduj o wszystkim - odpowiedział Hardcastle.

Światła Miami zostały w dole, za nimi. Lecieli teraz nad południowymi obrzeżami metropolii, mając pod sobą długi wąż aut przesuwających się po autostradzie. Admirał wyjął ze skrzynki ze sprzętem spadochroniarskim pas zabezpieczający, zaczepił karabińczyk o poręcz, usiadł w otwartych drzwiach helikoptera i wychylił się na zewnątrz, wystawiając twarz na podmuchy ciepłego powietrza.

Zupełnie jak w Wietnamie, pomyślał. Wtedy nie stosowano żadnych zabezpieczeń, zdarzały się więc wypadki, iż żołnierze, wypadali z helikoptera, ale to nie powstrzymywało innych przed siadaniem w otwartych drzwiach. Wszyscy traktowali to jako jedną z niewielu przyjemności w tym tropikalnym piekle. Hardcastle był wówczas dowódcą plutonu saperów w marynarce wojennej, gorliwym porucznikiem, który z takim samym zapałem traktował każdy niewypał. Tylko formalnie stacjonował w Nam, większość czasu bowiem spędzał na takim czy innym statku bądź też w różnych bazach. Jego oddział zajmował się wszystkim, od naprawiania zaciętych karabinów po wymianę skorodowanych spłonek w ładunkach gigantycznych dział okrętowych kalibru 400 milimetrów. W tamtych czasach - zwłaszcza po szesnastogodzinnej służbie, w ciągu której zdążył się napatrzyć na sanitarki zwożące zabitych kolegów - siadanie w otwartych drzwiach śmigłowca lecącego nad Morzem Południowo-chińskim należało traktować wyłącznie jako niewinną rozrywkę.

Na dobrą sprawę nabrał wtedy tak wielkiego dystansu do spraw życia i śmierci, że zobojętniał na wszystko. Musiał całkowicie zamknąć tamten rozdział swego życia, by móc rozpocząć nowy - służbę w Straży Przybrzeżnej...

Odegnał od siebie wspomnienia. Dolphin przelatywał właśnie nad rozległym Metro ZOO i kierował się dalej wzdłuż autostrady, w stronę parku narodowego Everglades. McAlister przełączył radio na kodowaną częstotliwość ośrodka radarowego i rzekł do mikrofonu:

- „Proca", tu „Omaha Siedem Jeden". Podajcie nam kurs i odległość do podejrzanego samolotu. Odbiór.

Odpowiedź nadeszła od razu.

- „Siedem Jeden", tu „Omaha Cztery Dziewięć". - Hardcastle natychmiast rozpoznał głos Rushella Mastersa, dowódcy patrolu lotniczego Służb Celnych. - Jesteś na kanale zastrzeżonym. Proszę się wyłączyć. Odbiór.

- „Cztery Dziewięć", mówi admirał Hardcastle, dowódca siódmego okręgu Straży Przybrzeżnej...

- Przykro mi, panie admirale. - Odparł stanowczo Masters. - Mamy w powietrzu „Czarnego Jastrzębia" i patrolowiec citation. Nie damy rady utrzymywać łączności na jednym kanale, kiedy już zaczną się sypać pióra. Nalegam, aby pan się wyłączył. Bez odbioru.

- „Cztery Dziewięć" - nie rezygnował Hardcastle. - Wszystko wskazuje na to, że podejrzany zestrzelił samolot Straży Przybrzeżnej. Jesteśmy w tej chwili nad Florida City. Jeśli podacie nam swoją pozycję oraz namiary poszukiwanej maszyny, będziemy mogli przyjść wam z pomocą. Odbiór.

- Dziękujemy za dobre chęci, Ian, ale nie skorzystamy z waszej pomocy - odpowiedział mu inny głos.

- To agentka Sandra Geffar - wyjaśnił przez interfon drugi pilot.

- To znaczy Cudotwórczym...?

- Dobra, wyłącz się - Hardcastle przerwał McAlisterowi.

- Trzymajcie się na północ od drogi numer dwadzieścia siedem, z dala od granic parku narodowego - ponownie odezwał się Masters. - Damy wam znać, jeśli będziemy potrzebowali pomocy. Bez odbioru.

- Do cholery, Sandro! Przecież to nie jest rutynowy patrol! Ci bandyci odpowiadają za śmierć czteroosobowej załogi mojego falcona! Nie bądź uparta. Mnie zależy tylko na tym, by się upewnić, że nie ujdzie im to na sucho...

- W takim razie oboje dążymy do tego samego, admirale. Ale chyba nie muszę panu przypominać, że skoro znaleźli się nad lądem i my ich namierzyliśmy, należą już do nas.

- Oskarżam ich o piractwo i rozbój na wodach podlegających jurysdykcji Straży Przybrzeżnej...

Hardcastle urwał, pojąwszy nagle, że jego argumenty na nic się nie zdadzą. Geffar i Masters mieli teraz pełne ręce roboty, nie warto było zabierać im czasu bezprzedmiotowymi sporami.

- I co robimy, panie admirale? - zapytał McAlister przez interfon.

Tamci mieli rację, na tym etapie mogli się jedynie wycofać. Zresztą, mówiąc szczerze, Straż Przybrzeżna nie miała aż takiego doświadczenia w walce z przemytnikami, jak patrole Służb Celnych, nie istniało też między nimi żadne porozumienie dotyczące wspólnych działań. W akcji na lądzie jego ludzie tylko by zawadzali...

- Znajdziesz gdzieś w pobliżu dogodne miejsce do lądowania? - zwrócił się przez interfon do pilota.

Zarówno McAlister, jak i drugi pilot, popatrzyli na mapę.

- Parę kilometrów na południe znajduje się dawny poligon wojsk rakietowych. Kiedyś przechodziliśmy tam szkolenie. Jest gdzie wylądować.

- W porządku. Utrzymuj jednak łączność z „Procą", chcę na bieżąco znać sytuację. Przekaż do centrali naszą pozycję. Nie mam zamiaru wchodzić w drogę Mastersowi, lecz na wszelki wypadek wolę mu patrzeć na ręce...

Nad parkiem narodowym Everglades, w pobliżu śledzonego samolotu

Odrzutowy citation „Omaha Cztery Zero" utrzymywał pułap tysiąca metrów, obserwując w podczerwieni lot transportowego shortsa. Obraz na ekranach zielono-białych monitorów był zadziwiająco szczegółowy. Komputer precyzyjnie nakierowywał czujniki na intruza, toteż operator, który mógł się skupić na regulowaniu powiększenia, jasności i kontrastu, nagle oznajmił przez interfon:

- Widzę opuszczone klapy, kapitanie. Prędkość obiektu maleje.

- „Cztery Dziewięć", obiekt zwalnia - zameldował Mastersowi przez radio drugi pilot. - Wygląda na to, że szykuje się do lądowania. Widzimy opuszczone klapy. Bez odbioru.

Geffar uniosła mapę bliżej słabiutkiej, czerwonej lampki w kabinie.

- Jesteśmy czterdzieści kilometrów na południowy zachód od Florida City...

- Mahogany Hammock na wyspie Blackwater - podpowiedział Masters - to jedyny skrawek lądu, na którym taki transportowiec mógłby wylądować. Chyba że wyposażyli tego shortsa w pływaki.

- I tak bałabym się lądować po ciemku w takim terenie - odparła Geffar. - A może ktoś przygotował im oświetlone lądowisko? Nie, raczej planują dokonać klasycznego zrzutu.... - Włączyła mikrofon radiostacji. - „Proca", tu „Omaha Cztery Dziewięć". Podejrzewamy, że obiekt kieruje się na wyspę Blackwater. Powtarzam: lotnisko Mahogany Hammock na wyspie Blackwater. Podchodzimy bliżej. Niech szeryf okręgu Dade zorganizuje blokadę na drodze numer dwadzieścia siedem. Wyślijcie także jeszcze jednego „Czarnego Jastrzębia", żeby osłaniał nam drogę odwrotu przez park Everglades. Koniec. „Omaha Cztery Zero", uważnie obserwujcie shortsa. Gdyby próbował nawiać, nie spuszczajcie go z oka. Jeśli dokonają zrzutu, w miarę możności zlokalizujcie miejsce. Bez odbioru.

- Zrozumiałem, „Cztery Dziewięć" - odpowiedział pilot odrzutowca. Nie musieli długo czekać. Operator na pokładzie citation bez przerwy śledził lot podejrzanego samolotu, toteż nie uszło jego uwadze, że w pewnym momencie z luku towarowego w tylnej części shortsa wypadł prostopadłościenny ładunek wielkości sporej kopy siana czy też kolejowego kontenera. Zaraz po nim wyleciały cztery identyczne paki.

- Zrzut! Oznaczyć to miejsce! - zawołał do interfonu.

Drugi pilot natychmiast wcisnął klawisz urządzenia Loran-Omega sprzężonego z czujnikami FLIR. Komputer nawigacyjny obliczył współrzędne punktu, na który nacelowane były czujniki podczerwieni w chwili uruchomienia programu, uwzględniając przy tym prędkość i pułap odrzutowca. Drugi przepisał dane z ekranu, powtórzył obliczenia, następnie rzekł do mikrofonu radiostacji:

- „Cztery Dziewięć", tu „Cztery Zero". Obiekt dokonał zrzutu. Powtarzam: obiekt dokonał zrzutu. Zarejestrowaliśmy wszystko. Współrzędne miejsca zrzutu: dwadzieścia pięć stopni, trzydzieści minut i dziewięćdziesiąt jeden setnych szerokości północnej, osiemdziesiąt stopni, pięćdziesiąt dwie minuty i siedemdziesiąt trzy setne długości zachodniej.

Na pokładzie śmigłowca Służb Celnych „Omaha Cztery Dziewięć"

Geffar natychmiast wprowadziła podane współrzędne do swego komputera nawigacyjnego jako punkt docelowy lotu. W jednej chwili na ekranie sztucznego horyzontu w panelu instrumentów pokładowych przed Mastersem wyświetlił się kurs i odległość do zaprogramowanego celu.

- Zapisałam, „Cztery Zero". Jesteśmy pięć kilometrów od tego miejsca. Wkraczamy do akcji.

Masters przyciągnął sobie bliżej oczu lornetę noktowizora, położył maszynę w ostry skręt w lewo, wszedł na właściwy kurs i zaczął wypatrywać miejsca zrzutu.

W chwilę później na rozmytym, zielonkawym obrazie noktowizora dostrzegł jakieś poruszenie w gęstych zaroślach.

- Widzę ślizgacze! - zawołał. - Cztery... Nie, pięć ślizgaczy. - Omiótł lornetą pobliski teren. - Nie ma gdzie wylądować. Będę zmuszony siadać prosto na nich. Trzymajcie się mocno! Może trochę bujać! Przygotować reflektor!

- Widzę cię, „Cztery Dziewięć" - zakomunikował przez radio operator z „Omany Cztery Zero". - Shorts wykonuje ciasny nawrót po twojej lewej... Poczekaj... Chyba was zauważył! Zaczyna schodzić w dół!

- Obserwuj go, „Cztery Zero" - odparła Geffar.

Gdy „Czarny Jastrząb" znalazł się tuż nad ziemią, Masters odepchnął noktowizor, zacisnął mocno palce na drążkach, zaparł się nogami i wbił plecy w oparcie fotela, aby uchronić się przed silnym wstrząsem.

- Uwaga, wszyscy! Przygotować się na zderzenie! Reflektor!

Do ostatniej chwili utrzymywał silnik na wysokich obrotach. Nagle cały teren pod opadającym helikopterem zalało jaskrawe światło. Pięć ślizgaczy - szerokich, płaskodennych łodzi napędzanych wielkimi śmigłami - stało wokół brzegów niewielkiego skrawka lądu, porośniętej trawą wysepki o średnicy pięćdziesięciu metrów. Musieli przyznać, iż zrzutu dokonano z niezwykłą precyzją. Wyładować towar dokładnie na tę polankę nie większą niż połowa boiska do piłki nożnej, w całkowitych ciemnościach, z samolotu poruszającego się z prędkością stu metrów na sekundę, to nie lada wyczyn... Olbrzymie koła helikoptera zetknęły się z ziemią, zajęczały resory; ważący ponad dwadzieścia ton „Czarny Jastrząb" ciężko osiadł na grząskim gruncie. Natychmiast zapalono boczne reflektory. Podmuch wirników przewrócił jeden ze ślizgaczy, ludzie powpadali do wody; drugi, już załadowany wielkimi balami narkotyków, tylko zakołysał się mocno na boki.

- Zostań za sterami! - krzyknęła Geffar do Mastersa, odpinając pasy.

Otworzyła drzwi i zeskoczyła na podmokłą trawę, zdejmując z ramienia pistolet maszynowy. Jeden z agentów Służb Celnych stanął u jej boku, mierząc z automatu M-16 w najbliższy ślizgacz. Bahamscy policjanci zajęli stanowiska w otwartych drzwiach śmigłowca, celując ze swoich pistoletów w dwie inne jednostki.

- Uwaga, załogi wszystkich łodzi! - z głośników helikoptera zagrzmiał głos Mastersa. - Tu Służby Celne Stanów Zjednoczonych!

Rzucić broń! Ręce do góry!

Na pokładzie najbliższego ślizgacza ludzie, dali nura za wielkie paki ładunku. Geffar przycisnęła pistolet do biodra i wystrzeliła trzy krótkie serie. Jeden z przemytników złapał się za prawe ramię i padł do tyłu. Pozostali wyszli z ukrycia, trzymając ręce wysoko nad głowami.

Bahamscy policjanci stojąc w otwartych drzwiach helikoptera mierzyli z dwóch karabinów. Pod ich osłoną agenci zaczęli ostrożnie zbliżać się do przemytników, nakazując im uklęknąć na ziemi i trzymać ręce w górze. Zachęcony tym widokiem Masters wyskoczył z kabiny i trzymając broń w pogotowiu pobiegł, aby wesprzeć grupę posuwającą się z lewej burty.

Gdyby jeszcze przez chwilę został przy sterach, zdążyłby odebrać ostrzeżenie nadane przez radio z krążącego nad nimi odrzutowca. Ale było już za późno. Shorts wykonał nawrót i teraz leciał tuż nad wierzchołkami drzew prosto na nich. Nagle nad polanką rozległ się ogłuszający terkot - samolot przemytników otworzył ogień do „Czarnego Jastrzębia" z ciężkiego karabinu maszynowego kalibru 12,5 mm.

Geffar puściła trzy krótkie serie w kierunku nadlatującego transportowca, chociaż nie widziała maszyny na tle mrocznego nieba. Szybko jednak zaczęła ponownie strzelać w stronę ślizgaczy, dostrzegłszy zaś, że osłaniający ją agent zeskakuje z łodzi, pobiegła za nim, z trudnością utrzymując równowagę na grząskim terenie.

Zdołała pokonać zaledwie parę metrów, kiedy na skraju polanki rozbłysła oślepiająca kula ognia i „Czarny Jastrząb" eksplodował, zmieniając się w gigantyczne kłębowisko płomieni. Impet wybuchu cisnął biegnącego przodem człowieka prosto na nią, po czym oboje odrzucił dziesięć metrów w tył, do wypełnionego błockiem zagłębienia. Geffar w ostatniej chwili przytomności zdołała unieść głowę ponad kleistą maź, zaraz jednak - oszołomiona i potłuczona - legła bez czucia.

Na pokładzie helikoptera Straży Przybrzeżnej „Omaha Siedem Jeden"

Zaraz po odebraniu komunikatu nadanego z pokładu citation Hardcastle rzucił do interfonu:

- McAlister, startujemy! Wyspa Blackwater. Zataczaj ciasne koła na wysokości trzystu metrów. Musimy ich namierzyć, zanim do akcji wkroczy jakiś inny patrol.

Porucznik szybko poderwał dolphina z ziemi, wzniósł się na pułap trzystu metrów, po czym opuściwszy dziób maszyny zaczął nabierać prędkości w ciasnym zakręcie w lewo, kierując się ku tonącemu w ciemnościach parkowi Everglades.

Hardcastle załadował magazynek do automatycznego pistoletu M-16 kalibru 5,56 mm. Znowu jak w Wietnamie, pomyślał, gorączkowe meldunki radiowe, załogi w śmigłowcach osłaniające oddziały naziemne, niebezpieczeństwo nagłego, niespodziewanego ataku. Nawet powietrze pachniało podobnie. Ten sam zaduch, wilgoć, słonawa bryza, woń kurzu i butwiejącego drewna, atmosfera rozkładu, strachu, a także śmierci...

Na kanale taktycznym „Procy" ktoś zapytał:

- „Omaha Cztery Dziewięć", tu „Omaha Cztery Siedem". Jesteśmy osiem kilometrów od was. Co tam się dzieje? Odbiór.

Nie było jednak odpowiedzi. „Czarny Jastrząb" milczał.

- „Cztery Siedem", tu „Cztery Zero" - odezwał się pilot citation. - Masters wylądował. Znaleźli się pod silnym ostrzałem. Podaję współrzędne... - Ponownie odczytał długość i szerokość miejsca zrzutu. - Krążymy nad nimi. Przychodź z pomocą. Odbiór.

Hardcastle odegnał od siebie urywki wspomnień z dawnych bitew, nie potrafił jednak uwolnić się od tego nerwowego podniecenia, które odczuwał zawsze, ilekroć uczestniczył w akcjach ewakuacyjnych, kiedy to pośród monotonnych pól ryżowych południowo-wschodniej Azji gorączkowo szukał miejsca odpowiadającego podawanym im przez radio współrzędnym.

- „Proca", tu „Omaha Siedem Jeden" - rzekł do mikrofonu. Wchodzę na kurs zbieżny z shortsem.

Przez chwilę czekał na odpowiedź z podziemi wieży kontroli lotów w Miami, jak gdyby wśród dyżurujących zapanowała całkowita konsternacja?

- Do cholery, „Proca"! Może mi jednak powiecie, gdzie on teraz jest?

- Zrozumiałem cię, „Siedem Jeden". Kurs dwieście dziewięćdziesiąt pięć, zostań na pułapie trzystu metrów. Powinieneś ujrzeć cel na godzinie jedenastej. Masz do pokonania sześć i pół kilometra. Obiekt utrzymuje prędkość stu dziesięciu węzłów.

Dolphin natychmiast się pochylił, wchodząc na podany kurs. McAlister rozpędził śmigłowiec do maksymalnej szybkości.

- „Siedem Jeden", cel przyspiesza. Ucieka z prędkością stu dwudziestu pięciu węzłów - zakomunikował po chwili dyżurny stacji radarowej. - Skręć o pięć stopni w lewo. Odległość: pięć i pół kilometra.

Hardcastle zabębnił palcami o osłonę kabiny.

- Do diabła, próbują nam uciec...

- Jeżeli się rozpędzi do stu sześćdziesięciu, zanim podejdziemy bliżej - wrzasnął McAlister, przekrzykując wycie silnika - to nie będziemy mieli żadnych szans...

- Wyciśnij z maszyny, ile się da! - zawołał Hardcastle.

- Trzy kilometry. Pułap stu metrów. Szybkość: sto czterdzieści.

- MacAlister, schodź powoli na sto metrów! - krzyknął admirał przez interfon. - Zbliżaj się tak, żebym go miał po swojej stronie! - Następnie zwrócił się do technika ratownictwa morskiego: - Przypnij się pasem zabezpieczającym, zajmij stanowisko przy drzwiach i strzelaj do wszystkiego, co zobaczysz tam w dole!

- Chce pan zestrzelić ten samolot? - zapytał młody, niedoświadczony operator urządzeń pokładowych.

Hardcastle tylko zgrzytnął zębami.

- Tak! Macie strzelać do tego cholernego bandyty! Przecież to mordercy! Tylko uważajcie, żeby nasze linie ognia się nie krzyżowały.

- Dwa kilometry...

- Widzę go! - krzyknął McAlister. - Jest na godzinie jedenastej. Ciągnie dupę do góry.

Byli już na tyle blisko shortsa, że dostrzegli ciemny zarys jego sylwetki na tle zbitej gęstwiny drzew. Transportowiec przechylił się nagle w lewo, próbując umknąć nadlatującemu dolphinowi.

- Przetnij mu drogę! - polecił admirał.

McAlister złożył helikopter w ciasny skręt przez lewą burtę i przeciął szeroki łuk, po którym leciał shorts, wchodząc ponownie na zbieżny kurs. Wykonywany manewr znacznie wyhamował ciężki transportowiec, toteż o wiele zwrotniejszy dolphin zaczął się coraz szybciej do niego zbliżać. Wreszcie samolot znalazł się z ich prawej burty i Hardcastle już miał zamiar skoczyć do otwartych drzwi, kiedy nagle drugi pilot krzyknął:

- Uwaga!

McAlister błyskawicznie poderwał dziób i zmniejszył obroty. W tej samej chwili lewą burtę transportowca rozświetliły błyski wystrzałów.

- Podejdź z drugiej strony! - zawołał Hardcastle.

Pilot natychmiast położył maszynę w prawo, przeskoczył nad shortsem i ponownie zaczął się szybko do niego zbliżać, wykorzystując dodatkową szybkość w locie nurkowym. Hardcastle wychylił się przez drugie drzwi, walcząc z naporem powietrza wycelował pistolet i otworzył ogień.

Po kilku sekundach, z oporami, niemal zmuszając się, zdjął palec ze spustu. Łopot wirników nad głową, ogłuszający terkot pistoletu maszynowego, ciemny zarys celu, kołysanie helikoptera, pęd powietrza spychający lufę broni w bok, podniecenie, strach, wyczekiwanie - to wszystko działa na człowieka jak narkotyk, przemknęło mu przez myśl.

McAlister krzyczał:

- Przerwać ogień! Przerwać ogień!

Ale Hardcastle nie zwracał na niego uwagi.

Ponownie nacisnął spust i dostrzegł iskry tryskające ze skrzydeł samolotu przemytników. Przestał strzelać dopiero wtedy, gdy transportowiec przechylił się na prawy bok i zniknął mu z pola widzenia pod brzuchem śmigłowca. Obejrzał się na Roosevelta, licząc na to, że teraz on otworzy ogień.

Chłopak wyglądał na przerażonego terkotem broni maszynowej, ale spojrzenie admirała podziałało na niego jak rozkaz. Wychylił się i zaczął na oślep siać pociskami w nocne niebo. Naciskał kurczowo spust przez całych osiem sekund, zanim Hardcastle zdołał go powstrzymać.

- Marynarzu! Do jasnej cholery! Patrz, co robisz!

- Przepraszam, panie admirale! - wrzasnął Roosevelt, przekrzykując wycie silników. Widocznie zapomniał, że ma włączony interfon. - Prawie od roku nie miałem w ręku pistoletu maszynowego!

Hardcastle popatrzył na chłopaka i tylko pokręcił głową. Shorts wyłaniał się właśnie spod dolphina, ciągle skręcał w prawo.

- Kładź maszynę na bok! Spróbuj wyjść przed niego! - zawołał do McAlistera. - Nie daj mu się ustawić lewą burtą do nas!

Pilot zawahał się przez moment i to wystarczyło, by ponownie znaleźli się na celowniku ciężkiego karabinu maszynowego shortsa. Zanim McAlister rzucił dolphina w ciasny zakręt, pociski dużego kalibru wgryzły się w aluminiowe blachy osłony. Całą kabinę wypełniło ich głośne dzwonienie.

- Uciekaj! Znów podchodź do niego od prawej! - krzyknął Hardcastle.

Tym razem nie musiał pilotowi powtarzać, co ma robić. Roosevelt także się opanował i zajął stanowisko przy lewych drzwiach. Kiedy tylko transportowiec pojawił się w ich polu widzenia - nie dalej niż o dwieście metrów, nieco z tyłu - chłopak otworzył ogień wprost w kabinę pilotów shortsa.

Zaraz potem z prawego silnika samolotu buchnął żółty płomień i transporter przechylając się na lewe skrzydło zaczął opadać ku gęstwinie drzew. Roosevelt błyskawicznie odrzucił opróżniony magazynek pistoletu i załadował nowy, lecz admirał powstrzymał go energicznym ruchem ręki.

- Nie strzelaj! Już mu wystarczy!

Shorts przechylał się coraz bardziej, wreszcie wywinął kozła przez lewe skrzydło i runął jak kamień na gęsto porośnięte drzewami bagniska. Usłyszeli stłumione odgłosy kilku eksplozji, w niebo strzelił żółty płomień i nastała cisza, rozcinana jedynie monotonnym łopotem wirnika dolphina.

Hardcastle także załadował do swego pistoletu nowy magazynek.

- Dobrze się spisałeś, Roosevelt - powiedział.

Ale chłopak stał jak oniemiały. Kurczowo zaciskał palce na kolbie dymiącej jeszcze broni i tępo wpatrywał się w to miejsce, gdzie spadł transportowiec. Hardcastle włączył mikrofon radiostacji.

- „Proca", shorts zderzył się z ziemią w pobliżu naszej obecnej pozycji. Oznaczcie ten punkt dla potrzeb ekipy dochodzeniowej i podajcie nam współrzędne najbliższego miejsca, gdzie można wylądować. Spróbujemy...

- Admirale, tu McAlister. Szybko spada nam ciśnienie oleju, chyba pociski przemytników rozerwały jakiś przewód. Musimy wracać do Homestead i odstawić maszynę do przeglądu.

Hardcastle ze złością wyszarpnął magazynek z pistoletu. Roosevelt uczynił to samo. Mimo wszystko mieliśmy sporo szczęścia, że wyszliśmy z tego cało, pomyślał admirał. Jedno spojrzenie w oczy Roosevelta przekonało go, że chłopak myśli dokładnie tak samo.

- Co za broń tamci mieli na pokładzie, panie admirale? Aż tu słuchać było odgłosy wystrzałów.

- Nie mam pojęcia - odparł Hardcastle, ocierając pot z czoła. Był cały rozpalony mimo zimnego wiatru hulającego w kabinie śmigłowca. To wpływ adrenaliny, tego naturalnego odpowiednika amfetaminy, pomyślał. Zasunął drzwi helikoptera i zatrzasnął zamek. - Musieli mieć ciężki karabin maszynowy, kalibru dwanaście milimetrów, może nawet większy. Dowiemy się tego, kiedy ekipa dochodzeniowa zacznie badać miejsce katastrofy.

- Taki wielki karabin na pokładzie przemytniczego transportowca? Zawsze myślałem, że im przede wszystkim zależy na maksymalnym odciążeniu samolotu, aby mogli zabrać jak największy ładunek. Ci pozwolili sobie na dodatkowy balast jakichś pięćdziesięciu kilogramów. Nie jestem geniuszem matematycznym, ale w przeliczeniu na surową kokę to strata około pięćdziesięciu tysięcy dolarów, a w gotowym produkcie, co najmniej ćwierć miliona.

Hardcastle wpatrywał się w ciemności za oknem.

- Jeśli sięgnęli po tak ciężką broń, z której bez trudu załatwili „Czarnego Jastrzębia", to chyba szykuje się coś bardzo złego...

- Prawdziwa wojna narkotykowa? To znaczy... Myśli pan, że oprócz normalnych zrzutów chcą podjąć otwartą walkę?

Hardcastle spojrzał ze zdumieniem na pistolet maszynowy w swoich rękach. Czuł pod palcami rozgrzaną lufę i zimną metalową kolbę. Wiele lat temu, w dżunglach wokół bazy w Nam, posługiwał się M-16, ale do dziś ta broń wydawała mu się równie obca, jak dla niedoświadczonego Roosevelta.

Pomyślał, że jeszcze wielu ludzi ze Straży Przybrzeżnej oraz Służb Celnych może stracić życie. Chłopak miał rację: walka z przemytem narkotyków wkracza w nową fazę i jeśli nie zostaną podjęte jakieś energiczne działania, agenci strzegący granic staną się żołnierzami pierwszej linii frontu.

Na pokładzie jachtu dryfującego u wybrzeży Curacao,

Antyle Holenderskie

Był to istny pływający pałac, a zarazem forteca. Na każdym z czterech pokładów można się było natknąć na uzbrojonych ochroniarzy, ukrywających broń pod ręcznikami plażowymi lub frakami kelnerów. Dwie olbrzymie nadbudówki zwieńczały talerze anten satelitarnych, umożliwiających właścicielowi jachtu łączność z całym światem - bankiem szwajcarskim, posiadłością na Kajmanach albo z którymś ze zbrojnych oddziałów w Waszyngtonie czy Paryżu - oraz anteny radarów bezustannie przeczesujących morze w promieniu 15 mil. Ponad 30-metrowej długości łódź, napędzana silnikami odrzutowymi, mogła rozwijać prędkość 40 węzłów. Była szybsza niż większość okrętów wojennych i kutrów patrolowych.

Nad głównym salonem, obok prywatnych apartamentów właściciela, znajdowała się luksusowo urządzona sala konferencyjna z wielkim mahoniowym stołem, stanowiskami komputerowymi, regałami pełnymi cennych książek i kredensem z kryształową zastawą. Płaskie odbiorniki telewizyjne o ciekłokrystalicznych ekranach umożliwiały odbiór programów informacyjnych oraz serwisów agencyjnych. Pomieszczenie to było strzeżone przez skomplikowany system alarmowy, lecz mimo to przy obu wejściach do salonu przez okrągłą dobę czuwali uzbrojeni strażnicy.

W tej właśnie sali spotkało się trzech największych na świecie handlarzy narkotyków, którzy dzielili pomiędzy siebie strefy wpływów na terenie Stanów Zjednoczonych.

Najstarszym z nich był czterdziestojednoletni Gonzales Rodriguez Gachez - niski, żylasty mężczyzna z drobnym wąsikiem nad wąską linią ust. Sprawiał wrażenie, jakby nigdy nie mrugał powiekami, a jego nieruchome małe oczka upodobniały go do gada. Drugi, trzydziestoośmioletni Pablo Escalante, muskularny olbrzym o czarnych włosach i posępnej twarzy, odznaczał się nieskazitelnie białymi zębami gwiazdora filmowego. Natomiast trzeci uczestnik spotkania, Jorge Luiz Peña, wyglądał na pięćdziesięciolatka, choć liczył sobie tylko trzydzieści pięć lat. Miał wielkie, wystające brzuszysko, przerzedzone, siwiejące włosy oraz kartoflowaty przekrwiony nochal pijaka, a w dodatku męczył go suchy kaszel nałogowego palacza.

Wszyscy trzej siedzieli w fotelach naprzeciwko siebie i w milczeniu przyglądali się kelnerom roznoszącym trunki. Nie zwracali uwagi, a raczej udawali, że nie widzą, jak członkowie ich osobistej ochrony podnoszą do ust wszystkie wnoszone na tacach kieliszki.

Peña jednym ruchem wlał w siebie alkohol, nie zważając na to, że Escalante uniósł swój kieliszek w toaście. Ten uśmiechnął się ironicznie, zaczekał, aż kelner ponownie naleje Penie koniaku, po czym - przeklinając w duchu gbura, który swoim zachowaniem gotów jest obrazić właściciela jachtu - zwrócił się do Gacheza:

- Zdrowie naszego hojnego gospodarza, oby zawsze żeglował po spokojnych wodach i oby wiatr mu sprzyjał.

- Wiwat - mruknął Peña i jednym haustem opróżnił kieliszek.

- Dziękuję, Pablo - odparł Gachez, ledwie mocząc wargi w złocistym trunku. - Cieszę się, że znaleźliście czas, by towarzyszyć mi w tej wycieczce, gdyż obu was uważam za najlepszych przyjaciół.

Escalante uprzejmie skłonił głowę. Peña milczał, całą uwagę skupił na kelnerze, który po raz kolejny napełniał mu kieliszek.

- Jak się teraz żyje w Medellin? - zapytał Gachez, odwracając głowę w stronę olbrzyma odstawiającego lampkę z koniakiem. - Dość długo przebywałem za granicą.

- Jak zawsze - nieoczekiwanie wtrącił Peña - Gorąco i nudno. Jedynym urozmaiceniem jest to, że moja żona wyjechała na jakiś czas do Rio de Janeiro.

Na krótko zapanowało kłopotliwe milczenie. Peña znów skupił uwagę na trzymanym w ręku kieliszku. Jego pociąg do alkoholu równał się innej namiętności - do kobiet. Te dwie pasje stanowiły dla niego wystarczający bodziec do nieustannego pomnażania bogactwa i zdobywania władzy.

- A jak tam interesy? - odezwał się znowu Peña. - Dawno się nie widzieliśmy.

- Nie narzekam - odparł Gachez. - W każdym razie nie mam większych kłopotów. - Spoglądał to na jednego, to na drugiego, uśmiechając się coraz szerzej. - Ach, już rozumiem. To dlatego przyjęliście moje zaproszenie. Dwaj moi najlepsi przyjaciele liczą na jakieś korzyści z tego koleżeńskiego spotkania. Czyżbyście mieli dla mnie wiadomość od kartelu?

- Skądże - odparł szybko Escalante. - Pozostałe rodziny bardzo się cieszą z twoich sukcesów, Gonzales. Możesz mi wierzyć. Ostatnio wszyscy na własnej skórze odczuli działania Amerykanów, niepokoją nas też wystąpienia lewackich polityków w naszym parlamencie. Musieliśmy chwilowo ograniczyć przerzuty, a co za tym idzie, również produkcję. Ty zaś... nadal znakomicie prosperujesz. Utrzymujesz dostawy na nie zmienionym poziomie. Jak to możliwe?

Gachez wciąż się uśmiechał, choć powoli ogarniała go wściekłość. Ale z nich tchórze, powtarzał w myślach.

- Daj spokój, Pablo. Przecież nie robię niczego niezwykłego...

- Nieprawda, tylko w ubiegłym miesiącu wysłałeś na południową Florydę sześć ton. - wtrącił bez ogródek Peña, nie mając zamiaru tak, jak Escalante, udawać kurtuazji. Pociągnął duży haust koniaku. - Kiedy cały kartel zaczął już podejrzewać, że Floryda jest dla nas zamknięta, ty bez przeszkód prowadzisz swoje dostawy. My się męczymy, ukrywamy kokainę w zaplombowanych kontenerach, które w Meksyku przeładowuje się na ciężarówki i nocami przewozi przez granicę, a ty zrzucasz z samolotów tysiąc kilo towaru tygodniowo, prosto pod nosem Amerykanów. Obecny tu señor Escalante może ci pochlebiać i mamić czarującym uśmiechem - Peña wydął pogardliwie wargi - ale ja się obejdę bez tego. Wszyscy płacimy kartelowi takie same działki, lecz ciebie stać na długie zimowe wakacje w tym pływającym pałacu, podczas gdy my musimy się pocić w dżungli, doglądając transportów. Od początku równo się dzieliliśmy zyskami, mamy więc prawo oczekiwać, że teraz podzielisz się z nami swoim doświadczeniem. Dlatego zapytam wprost: Jak ci się udaje dostarczać towar przez najsilniej strzeżony odcinek amerykańskiej granicy?

- Nie powinno być między nami żadnych tajemnic - odparł Gachez, szeroko rozkładając ręce. - Jesteśmy rodziną, a ja zawsze informowałem was o wszystkim. - Odwrócił się w stronę Escalante. - Czy pamiętasz, przyjacielu, jak osiem miesięcy temu przedstawiłem ci w Hawanie Jose'ego?

Tamten zamyślił się na chwilę, lecz zaraz jego pooraną zmarszczkami twarz rozjaśnił pełen niedowierzania uśmiech.

- Masz na myśli tych... gówniarzy? - zapytał Peña. - Wynająłeś escupiros, żeby przewozili twój towar?

- Zgadza się - powiedział Gachez, próbując zachować poważny wyraz twarzy. - Ponad rok temu polecałem ich wszystkim, ale wam ta współpraca nie odpowiadała. Mówiłem, że ci faceci mają świetne pomysły, że dzięki nim będziemy się mogli jeszcze bardziej wzbogacić. Ale wy tylko machaliście lekceważąco ręką, jak stare baby, które próbują odganiać włażące w szkodę kury. - Wstał i zaczął nerwowo chodzić z kąta w kąt. - Dlaczego więc teraz miałbym się nimi z wami dzielić?

- Zatrzymaj sobie tych kubańskich gówniarzy - rzekł Peña. - Chciałem tylko poznać twoją tajemnicę. Teraz, gdy już wiem... - Urwał nagle i zmarszczył brwi.

- Przecież to jeszcze dzieciaki - odezwał się Escalante. - To oni pomogli ci rozpracować system kontroli radarowej amerykańskiej Straży Przybrzeżnej?

- Cuchillos są młodzi, sprytni i pomysłowi, a do tego lojalni - oznajmił Gachez. - Oczywiście, mogę zaproponować ich usługi każdemu z członków kartelu, ale to moi ludzie. Z przyjemnością zgodzę się na negocjacje dotyczące odpowiednich opłat za te usługi.

- Tak przypuszczałem - mruknął Peña, wyciągając pusty kieliszek po następną porcję koniaku.

Gachez puścił tę uwagę mimo uszu.

- Proponuję wyjść na pokład i w przyjemniejszych warunkach omówić szczegóły - zwrócił się do Escalante.

Tamten wstał z fotela i obaj wyszli z sali. Peña wziął z rąk kelnera lampkę koniaku.

Zatem Gachez wykorzystuje Cuchillos, myślał. To zgoła niewiarygodne, dotychczas otaczał się wyłącznie najbliższymi krewnymi, niczym włoski mafioso. Odważył się na tak śmiały krok... No cóż, w każdym razie skuteczny. Odniósł niezaprzeczalny sukces. Warto by poznać szczegóły tej współpracy, może dałoby się wyciągnąć z niej jakieś ogólniejsze wnioski. Niewykluczone przecież, że Gachez zamierzał osiągnąć znacznie więcej, że chciał wykorzystać Kubańczyków, aby samemu przejąć inicjatywę i podporządkować sobie cały kartel z Medellin.

Między poszczególnymi rodzinami zdarzały się różne nieporozumienia, ale siła kartelu polegała między innymi na tym, iż żadna z rodzin nie miała władzy nad pozostałymi. Największe transporty wyruszające z Kolumbii składały się z towarów każdej rodziny, aby w wypadku jego przechwycenia straty rozkładały się równomiernie. Plantacje koki w Peru i Boliwii były mniej więcej tej samej wielkości. Ze wspólnej sieci dystrybucji korzystali na równi wszyscy członkowie kartelu, a w sprawach dotyczących całej organizacji głos każdego przywódcy rodziny miał taką samą wagę. Razem ponosili ryzyko, ale i sprawiedliwie dzielili zyski...

Zaostrzone kontrole amerykańskich Służb Celnych i Straży Przybrzeżnej zmusiły wszystkich do ograniczenia dostaw. W ciągu ostatnich paru miesięcy przerzucono zaledwie kilka niewielkich transportów pasty kokainowej, korzystając w dodatku z bardziej ryzykownych dróg - czy to lądowej przez Meksyk, czy też morskiej, z zastosowaniem plombowanych kontenerów tranzytowych. Ale w ten sposób rodziny traciły kontrolę nad towarem na wiele dni, a nawet tygodni, przez co znacznie wzrastało ryzyko przechwycenia ładunku.

Jeśli w tej sytuacji, rozważał Peña, Gachez znalazł metodę dokonywania zrzutów i uśpienia czujności amerykańskich celników, to zyskiwał uprzywilejowaną pozycję wśród rodzin. A skoro kartel parę miesięcy temu odrzucił propozycję skorzystania z usług Cuchillos, to teraz Gachez miał pełne prawo nazywać Kubańczyków wyłącznie swoimi ludźmi. Za odpowiednią opłatą mógł wynajmować ich pozostałym rodzinom, a nawet zażądać profitu dla siebie i czerpać zyski bez narażania się na ryzyko utraty własnego towaru.

Czegoś podobnego nie można było tolerować.

Lotnisko Zaza, Verrettes, Haiti

Krótka, podniosła ceremonia miała typowo wojskowy charakter. Osiemdziesięciu żołnierzy stanęło o świcie pod masztem sztandarowym na placu niewielkiej bazy lotniczej. Przy dźwiękach płynącego z megafonów hymnu kubańskiego, czteroosobowy poczet rozwinął flagę narodową, mocując poniżej mniejszą, czarną, trójkątną chorągiew. Oddziały stanęły na baczność, oficerowie salutowali, dopóki nie przebrzmiały ostatnie dźwięki La Bayamesy. Czarna, żałobna flaga miała pozostać na maszcie aż do zmierzchu.

Dowódca bazy, pułkownik Agusto Salazar, energicznym ruchem opuścił rękę, wsłuchał się w głośny łomot butów, z jakim żołnierze przyjęli postawę „spocznij", po czym sprężystym krokiem wbiegł na taras przed głównym wejściem do budynku. Nie musiał już rozkazywać oficerom, by odpowiednio przegrupowali oddziały.

Salazar ubierał się w stylu bohaterów z epoki pionierskich lotów. Zdecydowanie przedkładał bryczesy i wysokie czarne oficerki nad przydziałowy mundur lotniczy i pantofle. Na lewej kieszonce koszuli miał naszyte długie szeregi kolorowych baretek, wśród których przyciągały uwagę rozłożyste skrzydła sowieckich odznaczeń, pułkownik był bowiem absolwentem prestiżowej radzieckiej akademii lotniczej. Przeszedł kursy pilotażu dziesiątków różnego typu współczesnych samolotów i helikopterów, poczynając od myśliwców MIG-29, poprzez ciężkie transportowce, takie jak AN-225, a skończywszy na śmigłowcach szturmowych MI-28. Zdobywanie kolejnych umiejętności przychodziło mu bez trudu. Był mocno zbudowany, o głowę wyższy od swych latynoskich kolegów, a o jego pochodzeniu świadczyły jedynie ciemna cera, proste, czarne włosy oraz cienki, starannie przycinany wąsik.

W innych okolicznościach można by go pomylić z podrzędnym aktorzyną o wyglądzie zawadiackiego amanta, który za wszelką cenę chce się wyróżniać w kolejce do Centralnego Biura Naboru Statystów. W rzeczy samej wielu młodych kadetów dowodzonej przez niego akademii lotnictwa nazywało go „sierżantem Pieprzem", albo „pułkownikiem Wrightem". Ale wygląd ten był zwodniczy. Przenikliwe spojrzenie czarnych oczu Salazara odzwierciedlało jego gwałtowną naturę.

- Dotknęła nas tragedia - rozpoczął mowę pułkownik. - Stratę towarzyszy odczuliśmy bardzo boleśnie, tym bardziej, że jest to największa tragedia od chwili założenia przed rokiem tej bazy. Nigdy nie zapomnimy tych, którzy służąc swojej ojczyźnie, ponieśli śmierć z rąk amerykańskich morderców.

Salazar był także znakomitym aktorem. Przemawiasz do dzieci, powtarzał w myślach, nie mogąc się jednak uwolnić od świadomości, że choć całą tę awanturę trudno nazwać inaczej niż dziecinadą, to jednak zginęli znakomici, nieustraszeni piloci, odznaczający się młodzieńczą fantazją. Wierzyli w maksymę „żyj dniem dzisiejszym, bo jutro może cię spotkać śmierć".

Salazar dowodził jednostką Cuchillos, co po hiszpańsku znaczy „sztylety". W jej skład wchodzili kadeci wydaleni z akademii lotniczych Rewolucyjnych Sił Powietrznych Kuby. W tym kraju, w którym każdy obywatel po maturze musi odbyć obowiązkową służbę wojskową, karnie wydalonych kadetów przydzielano z reguły do jednostek rezerwowych rozmieszczonych w pobliżu większych miast, gdzie mieli za zadanie szkolić branych z naboru wieśniaków bądź rezerwistów, gdyż po zakończeniu trzyletniej służby czynnej każdy pozostawał przez dziesięć lat w rezerwie, a i później, aż do śmierci, musiał uczestniczyć w ćwiczeniach oddziałów mobilizacyjnych lub cywilnej rezerwy milicji.

Wybór oficerskiej szkoły lotniczej na Kubie jest zwykle decyzją polityczną - ważniejsze od predyspozycji kandydata są zapatrywania jego rodziców bądź pozycja rodziny w wielkiej biurokratycznej machinie reżimu Fidela Castro. Często się zdarza, że najzdolniejsi, najlepiej wyszkoleni kadeci, nie mający zbytniej motywacji do spędzenia reszty życia w wojsku, są wydalani z akademii za mało istotne przewinienia, natomiast do służby czynnej przechodzą rozpieszczeni gówniarze, którzy znacznie lepiej od pilotażu opanowali sztukę walki na pięści i organizowania hucznych całonocnych bibek.

Salazar - mimo że był zagorzałym komunistą i darzył głęboką nienawiścią wszystko, co choć w najmniejszym stopniu wiązało się z amerykańskim imperializmem - w końcu przystał do gigantycznej organizacji zajmującej się przemytem kokainy i marihuany, którą kierował generał Kubańskiej Armii Rewolucyjnej, Renaldo Ochoa Sanchez. Początkowo - to znaczy dopóty, dopóki Castro otrzymywał swoją część z podziału zysków - przemytnicy działali za zgodą i przy pełnym poparciu władz kubańskich. Lecz gdy popularność i władza generała urosły do tego stopnia, że sam dyktator poczuł się zagrożony, Ochoa i jego najbliżsi współpracownicy stanęli przed plutonem egzekucyjnym. Salazar zdołał jednak ujść obławie i przeniósł się na sąsiednie Haiti, nie zdradzając nikomu numeru swego tajnego konta bankowego.

Wykorzystując znajomości oraz sławę wysokiego oficera armii kubańskiej, kupił sobie stanowisko komendanta policji haitańskiego dystryktu centralnego i objął dowództwo jednostki lotniczej, której głównym zadaniem było utrzymywanie spokoju w tym skorumpowanym, pseudodemokratycznym, rządzonym po dyktatorsku państwie. Jego funkcja stała się znakomitym pretekstem do kontynuowania przemytniczego procederu. Mógł w ten sposób, nie wzbudzając zbytnich podejrzeń, kupować sprzęt i wyposażenie lotnicze, na jakie władz tego biednego kraju po prostu nie było stać. Potajemnie ściągał również najzdolniejszych kadetów wydalonych z kubańskich akademii, powiększając personel bazy lotniczej Zaza. Szkolił ludzi na każdej dostępnej maszynie - wycofanych ze służby turbośmigłowcach, byle jak odremontowanych transportowcach, ale i najnowszych myśliwcach szturmowych. Później zaczął gromadzić innych fachowców: specjalistów od zrzutów spadochronowych, operatorów radarów, kontrolerów lotów, a nawet zbrojmistrzów i saperów. W ciągu roku skompletował samodzielną dywizję lotnictwa, w której średnia wieku - zarówno kobiet jak i mężczyzn - wynosiła dziewiętnaście lat.

- Nasi dzielni towarzysze mogli się uratować - przemawiał dalej Salazar. - Wykonali powierzone im zadanie i mogli wracać do bazy, nie narażając się niepotrzebnie. Ale ich kolegów zaatakowały oddziały amerykańskiej tajnej policji. Nie bacząc na ryzyko zawrócili samolot i rzucili się do walki. Spowodowali zamieszanie, dzięki któremu zaprzyjaźnieni z nami bojownicy o wolność zdołali przejść do kontrataku. Nasi towarzysze się wycofali, kończąc tę akcję sukcesem, ale ich samolot trafiony z ciężkiej broni runął na ziemię. Otrzymałem raport, że rozbitków poddano torturom, a następnie rozstrzelano.

Żołnierze zareagowali prawidłowo. Jeśli nawet w pododdziałach byli tacy, którzy orientowali się, że to słowa propagandy, jaką ich od lat karmiono, w tej sytuacji nie mieli innego wyjścia, niż dać się ponieść spontanicznej fali wściekłości.

- Amerykańska Straż Przybrzeżna i Służby Celne wypowiedziały otwartą wojnę narodowi kubańskiemu, czyli nam wszystkim, tworzącym wspólną rodzinę. Ich Straż Przybrzeżna mieni się instytucją ratowniczą. Ale oto mamy przykład, że jest ona kolejnym elementem wielkiej machiny militarnej rządzącej Stanami Zjednoczonymi. Zatrudnia uzbrojonych zbirów i płatnych morderców, którzy wymuszają haracz od zwykłych obywateli, pobierają wyśrubowane opłaty oraz łapówki od prawomyślnych obcokrajowców. Dla tych najemnych przestępców prawem jest karabin i bagnet. Nie wolno nam zapominać, że mamy do czynienia z dobrze uzbrojonymi, gorliwymi bandytami, rzucającymi się na zdobycz jak wygłodniałe kundle. Nie możemy ich lekceważyć. Trzeba poznać ich taktykę oraz metody działania. Niech pamięć o zestrzelonych towarzyszach oraz ich męczeńskiej śmierci pozostanie między nami na zawsze. Nie musiał już dodawać, że fotografie członków załogi shortsa - porozwieszane we wszystkich salach wykładowych i w każdym hangarze w Verrettes będą - zawsze pomagały odświeżyć im pamięć.

- Jesteście Cuchillos! Bądźcie z tego dumni, a wówczas pokonamy naszych wrogów i przejmiemy władzę nad całym niebem!

Salazar zasalutował kadetom, po czym odwrócił się i sprężystym krokiem wszedł do budynku. Udał się prosto do swego gabinetu. Usiadł w fotelu i położył nogi na lakierowanym blacie biurka. Ściany pokoju obwieszone były różnorodną, dobrze zakonserwowaną i w pełni sprawną bronią - od samurajskich mieczy, po najnowsze pistolety maszynowe. Honorowane miejsce zajmowały sztylety, te bowiem lubił w szczególności. Po chwili sięgnął po jeden z nich, wyciągnął z pochwy, przez moment ważył w dłoni, wreszcie rzucił nim w drzwi gabinetu. Ostrze utkwiło w samym środku tarczy. Jak gdyby chcąc siebie nagrodzić za celny rzut, pułkownik wyjął z kieszeni pojemnik z aplikatorem i wciągnął nosem sporą dawkę kokainy. To najlepszy towar, trzeba uważać, żeby nie przesadzić, powtarzał w myślach. Tylko tyle, aby móc zapomnieć, że musi się ukrywać na tym zasranym Haiti i nie ma szans powrotu na umiłowaną Kubę.

Usłyszał pukanie do drzwi sekretariatu. Pospiesznie schował pojemnik i zawołał:

- Wejść!

W drzwiach gabinetu stanął jego adiutant, kapitan Enrique Hermosa.

- Czy pan mnie wzywał?

Salazar bez słowa wskazał mu drzwi. Hermosa wyszarpnął sztylet z tarczy i podał go pułkownikowi, ten zaś wsunął błyszczące ostrze za cholewę buta. Kapitan poszedł do sekretariatu i po chwili wrócił z filiżanką mocnej, kolumbijskiej kawy.

- Czy nadeszły pieniądze za transport llaho?

- Zgodnie z umową, commandante. Na nasze konto w banku na Kajmanach wpłynęły dwa miliony dolarów amerykańskich. Señor Gachez przesyła również kondolencje z powodu śmierci naszych ludzi...

- Gachez... - powtórzył z obrzydzeniem Salazar i jednym haustem opróżnił filiżankę gorącego napoju. Hermosa natychmiast dolał mu kawy, po czym do drugiej filiżanki nalał odrobinę dla siebie. - Przerzuciliśmy czterysta kilogramów jego najlepszego towaru tym zasmarkanym farmerom z Florydy. Kokaina warta była dziesięć razy tyle, ile on nam zapłacił. My bierzemy na siebie ryzyko, a on obrasta w sadło i pomnaża majątek. Straciliśmy doskonały transportowiec i naszą najlepszą załogę, a on przesyła nam tylko kondolencje?

- Przekazał także wiadomość. - Hermosa upił maleńki łyk kawy, delektując się jej aromatem. Doskonale zdawał sobie sprawę, że gdy dowódca wpadnie w przygnębienie, przez długi czas może się nie nadarzyć okazja smakowania tak wybornej kawy. - Nawiązał kontakt z innymi członkami kartelu, którzy również chcą skorzystać z naszych usług.

- Co? Wydaje mu się, że ma do czynienia z biednymi taksówkarzami? W odpowiedzi wyślę mu sto kilogramów dynamitu...

- Jeśli wolno, panie pułkowniku - wtrącił Hermosa - proponowałbym dobrze się zastanowić nad tą propozycją. Przecież nie pracujemy dla señora Gacheza...

- Co do tego masz absolutną rację...

- Do tej pory zawieraliśmy umowy tylko z señorem Gachezem, nie mieliśmy żadnych kontaktów z pozostałymi rodzinami kartelu. To señor Gachez skontaktował się z kartelem. Jeśli przywódcy z Medellin wysuną jakieś żądania, to on będzie musiał je wypełnić. My nie jesteśmy do niczego zobowiązani. Dlatego też...

- Nie damy się wykiwać po raz drugi - wpadł mu w słowo Salazar. Odchylił się na oparcie fotela i upił nieco kawy. - Zawarliśmy umowę z Gachezem, bo nie mieliśmy innego wyjścia. Byliśmy jedynie oddziałem patrolujących dżunglę emigrantów. Dziś stanowimy potęgę, nabraliśmy doświadczenia. Innym członkom kartelu zaproponujemy nowe, wyższe stawki, choćby tylko dlatego, że inflacja na Kubie wynosi dwieście, może nawet trzysta procent. Zgadza się? Teraz to oni są w kiepskiej sytuacji, no nie?

Hermosa postanowił kuć żelazo, póki gorące. Dowódca był w wyjątkowo dobrym nastroju.

- Domyślam się, że członkowie kartelu nie dopuszczą, by Gachez płacił niższe stawki od nich. Zostanie więc zmuszony albo do podniesienia swoich opłat, albo do subsydiowania opłat pozostałych rodzin...

- Niewykluczone, że jest na tyle głupi - wtrącił Salazar - iż będzie kłamał w sprawie wysokości stawek i próbował jeszcze zarobić na pozostałych rodzinach. Wtedy mielibyśmy na niego haka i mogli dyktować swoje warunki.

- Przestrzegałbym, panie pułkowniku, przed jakimikolwiek próbami szantażowania señora Gacheza czy innych członków kartelu - rzekł Hermosa. - To bardzo wpływowi ludzie. Jeśli zaproponujemy im rozsądną cenę, potraktują to wyłącznie jako opłatę za wykonywane usługi. Z drugiej strony, nie znajdą nikogo lepszego od nas. Będą musieli zapłacić.

- Masz rację. Będą musieli zapłacić. - Salazar miał wielką ochotę na kolejną dawkę llaho, ale nie wypadało mu jej brać na oczach adiutanta.

Hermosa milczał przez chwilę, bacznie obserwując przełożonego, który uśmiechał się do swoich myśli o intratnej umowie z całym kartelem z Medellin. Wreszcie adiutant rzekł:

- Mamy jeszcze jedno wyjście, commandante. Być może ta zabawa trwa już zbyt długo. Obawiam się, byśmy nie zostali zmuszeni do współpracy z Gachezem pod groźbą...

- Co też ci przyszło do głowy?

- Sądzę, że zarobił pan wystarczająco dużo, aby wyjechać z Haiti i na dobre wycofać się z tego interesu. Gachez nie może już pana do niczego zmuszać, to nie te czasy. Może się pan wycofać...

Hermosa ma rację, pomyślał Salazar. Dwa lata wcześniej Gachez zaproponował mu kilkadziesiąt tysięcy dolarów za to, by wydłużył lot patrolowy do Cartageny, zabrał stamtąd ładunek kokainy, po czym zrzucił go do morza na północ od Kuby. Była to typowo kolumbijska propozycja nie do odrzucenia: plomo o plata, czyli ołów bądź srebro - albo zgoda na współpracę, albo kulka w łeb.

Początkowo chciał wykonać to zadanie sam, ale gdyby nocą w pojedynkę wystartował myśliwcem z Kuby, wyglądałoby to zbyt podejrzanie. Zorganizował więc kadetom nocny trening w zrzucaniu min z małej wysokości połączony z ćwiczeniami nawigacyjnymi. Młodzi piloci spisali się znakomicie - zrzucili sześć skrzyń min treningowych wypełnionych woreczkami z kokainą dokładnie w zaplanowanym miejscu i czasie.

Nie miał więc innego wyjścia, zgodził się na współpracę. Co prawda był dobrze opłacany, pieniądze regularnie zasilały jego tajne konto bankowe. Niemniej były to brudne pieniądze, które w dodatku coraz silniej uzależniały go od Gacheza. Teraz także nie widział sposobu na odrzucenie propozycji kartelu z Medellin. Mógł jedynie zlikwidować konto i zniknąć. Ale wówczas nie miałby możliwości korzystania z zarobionych pieniędzy. Równałoby się to podpisaniu na siebie wyroku śmierci. Kartel narkotykowy, a w szczególności Gonzales Gachez, miał bardzo rozległe wpływy.

Nadarzała się jednak okazja polepszenia swojej sytuacji, trzeba było tylko...

- A niby skąd, kapitanie, znacie tak dobrze moją sytuację finansową? - zapytał znienacka.

Hermosa przez chwilę się zastanawiał, co odpowiedzieć, tak aby dowódca się nie domyślił, że stan jego konta znany jest całej kadrze oficerskiej. Fakt, że oprócz stałych opłat za świadczone usługi konto Salazara zasilały pieniądze ze sprzedaży narkotyków - gdyż pułkownik wykradał pewną ilość kokainy z każdego transportu, a następnie upłynniał ją za pośrednictwem zaufanych ludzi na Haiti, Bahamach czy w Meksyku - od dawna nie stanowił żadnej tajemnicy. To oczywiste, rozważał Hermosa, że Salazar nie powinien nawet podejrzewać, iż ktokolwiek, a w szczególności członkowie kartelu, mogliby się dowiedzieć o tym procederze...

- Nie zapominajcie, kapitanie, że przede wszystkim jestem żołnierzem.

- Proszę mi wybaczyć, panie pułkowniku - bąknął adiutant. - Nie chciałem pana obrazić...

- Wynoś się. - Salazar zaczynał już odczuwać działanie kokainy. Nie miał teraz ochoty zaprzątać sobie czymkolwiek głowy. - Każ przygotować mój helikopter. Chcę przeprowadzić inspekcję bazy i sprawdzić cały teren z powietrza.

Hermosa z westchnieniem ulgi wyszedł z gabinetu, zostawiając za ciężkimi, dębowymi drzwiami wyraźnie naćpanego pułkownika i jego kolekcję sztyletów.

2

Zatoka Meksykańska, na południe od wyspy Marsh, Luizjana

Godzina 2.17 czasu środkowoamerykańskiego

- Zaznacz współrzędne... Teraz!

Kapitan Russell Ehrlich, dowódca „Resolute", kutra patrolowego typu WMEC 620 należącego do Straży Przybrzeżnej, upił łyk kawy z kubka, chcąc się rozluźnić. Na mostku panował zaduch, delikatna bryza wpadająca przez otwarte stalowe drzwi nie przynosiła ochłody. Za przydymionymi antyodblaskowymi szybami okien zalegały ciemności, tylko nad północnym horyzontem wisiała łuna świateł Nowego Orleanu, a dalej na zachodzie można było dostrzec słabszą łunę Galvestonu oraz Houston. Nad Zatoką Meksykańską panowała pogodna, zimowa noc.

Podczas gdy kapitan próbował przebić wzrokiem ciemności, mat naprowadził linie celownika na pojedynczy rozbłysk widniejący na ekranie radaru i wcisnął klawisz komputera nawigacyjnego. Na sąsiednim ekranie natychmiast wyświetliły się współrzędne namierzanego punktu oraz odległość od celu.

- Gotowe - zameldował mat.

Tej nocy służbę pełnił McConahay, chudy okularnik, świeżo upieczony chorąży Akademii Straży Przybrzeżnej w New London, który przechodził staż na kutrze patrolowym. Ehrlich uśmiechnął się do siebie: jakoś ten znakomity inżynier elektryk, geniusz matematyczny, nie pasował mu do roli mata. Czuło się, że jest wyraźnie zagubiony pośród bieganiny na mostku, a nawet jakby się wzdragał patrząc za burtę. Najchętniej spędzał czas na wykreślaniu kursów na mapach i prowadzeniu obliczeń na komputerze nawigacyjnym. W dodatku, zwracając się do kapitana, zawsze mówił cicho, jakby się wstydził swego piskliwego, skrzeczącego głosu. Ale cóż, tacy ludzie zaciągali się teraz do Straży...

- Odległość: trzydzieści mil. Prędkość: około dwóch węzłów. Dokładnie na linii dziobu.

- Czy nikt się do niego nie zbliża?

- Radar nie wykrył żadnych innych jednostek - odparł McConahay, wpatrując się w ekran monitora. - Ale mamy go na granicy zasięgu radaru. Ktoś może podchodzić z przeciwnej strony, w cieniu frachtowca.

- Gdzie się podziewa ten patrol lotniczy? - kapitan rzucił sam do siebie, po czym znów zwrócił się do mata: - Sprawdź naszą pozycję na GPS i porównaj odczyt ze wskazaniami Loranu. Jeszcze raz oblicz współrzędne celu, z jak największą dokładnością. Jeżeli znajdziemy coś, żeby oskarżyć kapitana tej łajby, muszę mieć niezbite dowody, że znajdował się wtedy na naszych wodach terytorialnych.

- Tak jest.

McConahay pochylił się znów nad urządzeniami, zachodząc w głowę kiedy wreszcie kapitan zrozumie, że jego obliczenia zawsze są precyzyjne.

Zanotował ponownie te same współrzędne celu, po czym wprowadził do komputera nawigacyjnego dane odczytane z GPS, dotyczące pozycji kutra. Aparat ten - na podstawie ciągłych sygnałów emitowanych przez szereg satelitów stacjonarnych zawieszonych ponad 36 kilometrów nad równikiem - z niezwykłą precyzją obliczał współrzędne geograficzne oraz podawał bieżący czas. Na tej podstawie można było określić swoje położenie z dokładnością do jednego metra oraz wyznaczyć odległość od namierzonego przez radar celu z dokładnością do stu metrów.

„Resolute", jeden z szesnastu kutrów Masy Reliance w służbie Straży Przybrzeżnej, słynął ze swego nowoczesnego wyposażenia i skomputeryzowanej automatyki, zawiadującej niemal całym sterowaniem łodzi. Pozwalało to zredukować załogę tej sześćdziesięcioczterometrowej jednostki o wyporności 950 ton do 86 marynarzy, podczas gdy na podobnych kutrach starszego typu musiało pływać ponad 100 ludzi. Najbardziej niewdzięczne zadania wykonywały sterowane komputerami automaty. Pierwotnie „Resolute" zaprojektowano jako jednostkę poszukiwawczo-ratowniczą, dopiero w ostatnim czasie dostosowano ją do służby w ochronie wybrzeża i walki z przemytem. Była ona uzbrojona tylko w sterowane radarem, pięćdziesięciostrzałowe działko typu Mk-22, kalibru 76,2 mm, ale w zbrojowni trzymano również granatniki i ciężkie, półcalowe karabiny maszynowe, które w razie potrzeby mocowało się na burtach. Pośrodku górnego pokładu znajdowało się lądowisko dla helikopterów, na tyle duże, iż mogło pomieścić Dolphina HH-65, będącego podstawowym śmigłowcem w wyposażeniu wszystkich oddziałów Straży Przybrzeżnej w południowo-wschodnich Stanach. W tej akcji załoga „Resolute" współdziałała z dolphinem stacjonującym na co dzień w Mobile, w Alabamie.

- Sprawdziłem i uaktualniłem dane dotyczące pozycji tamtego statku - zameldował McConahay, przesuwając po mapie przezroczyste przykładnice. Po chwili narysował niewielki trójkąt i wpisał obok współrzędne obliczone na podstawie wskazań GPS oraz radaru. - Wszystkie dane się zgadzają - rzekł, dopisując pod spodem współrzędne odczytane z Loranu, komputera nawigacyjnego dalekiego zasięgu, który obliczał długość i szerokość geograficzną na podstawie zsynchronizowanych w czasie sygnałów wzorcowych radiostacji rozsianych po całej ziemi. - Zapisałem też wskazania Loranu. Odczyty są zgodne z dokładnością do stu metrów.

Nawigatorzy w zasadzie mieli obowiązek bazować na dokładniejszych odczytach GPS, wykorzystując dane radaru oraz Loranu tylko do sprawdzenia obliczeń.

- Przestań mnie raczyć tym swoim żargonem, McConahay - mruknął ze złością Ehrlich. - Nie możesz powiedzieć mi wprost, gdzie on teraz jest, do diabła?

- Dokładnie dziesięć mil na południe od wyspy Marsh. Wewnątrz dwunastomilowej strefy wód terytorialnych.

- Czyżby się zapomniał i zdryfował w stronę lądu? - zapytał wyraźnie ożywiony kapitan. - Po tylu dniach śledzenia tego sukinsyna mamy wreszcie okazję... Panie Ross, proszę sprawdzić, gdzie się podział nasz falcon.

Porucznik Martin Ross, oficer wachtowy, skinął głową i podszedł do interkomu, aby połączył się z kabiną łączności. Po chwili odpowiedział:

- Kapitanie, radio złapało kontakt z „Omahą Sześć Jeden" z bazy w Nowym Orleanie. Tamci twierdzą, że będą na miejscu za pięć minut.

- Za pięć minut? Już są spóźnieni o pięć minut.

W tej samej chwili z głośnika popłynął meldunek:

- „Resolute", tu „Omaha Sześć Jeden". Będę przy was za trzy minuty. Odbiór.

Ehrlich spojrzał z obrzydzeniem na radiostację, jakby usłyszał głos zza grobu, i szybko odwrócił się w stronę Rossa.

- Zapomnieli o kodowaniu?

- Zaraz to sprawdzę, kapitanie.

- Niech to szlag! Mam nadzieje, że jednak używają szyfratora.

- Hm... Kapitanie? - odezwał się McConahay.

- Zaczekaj, synu - rzucił Ehrlich przez ramię. - No i co?

- Tak, teraz już włączyli szyfrator.

- Kapitanie?

- Co znowu, McConahay?

- Nie jestem pewien, ale... obiekt zmienił pozycję.

- Co takiego?! - Ehrlich zerwał się na równe nogi i skoczył do ekranu radaru.

- Ruszył zaraz po tym, jak odebraliśmy komunikat z „Sześć Jeden". Wygląda na to, że ucieka.

- Tak myślałem! Ten sukinsyn musiał być na nasłuchu. - Obrócił się szybko do Rossa. - Ogłoś alarm, załoga zdająca wachtę niech zostanie w gotowości na drugim pokładzie. Sternik, cała naprzód! Chcę z nim porozmawiać, zanim do reszty nam zwieje.

McConahay podniósł się znad swego pulpitu nawigacyjnego.

- Ma pan zamiar go ścigać? Teraz? Już minęła druga...

- I przez to nie zdąży się pan wyspać, McConahay? - Ehrlich notował coś w dzienniku pokładowym. - Nie znajdzie pan w regulaminie ani słowa o tym, że służba nocą jest zabroniona. Tamci za dziesięć minut będą poza granicami naszych wód terytorialnych. Tyle samo nam zajmie dotarcie do nich. Nie ma chwili do stracenia.

- Jest cała naprzód! - zameldował sternik. - Robimy już dwanaście węzłów i ciągle przyspieszamy.

- Jeśli tamci zdołają nam uciec, to pourywam łby tym z falcona. Za długo obserwujemy ten frachtowiec, aby teraz pozwolić mu nawiać.

Załoga „Resolute" już od kilku dni śledziła pięćdziesięciopięciometrowy frachtowiec „Numestra del Oro", pływający pod banderą panamską. Statek niemal od pierwszej chwili wzbudził podejrzenia Straży Przybrzeżnej. Kapitan dopiero w ostatnim momencie zwrócił się o pozwolenie zawinięcia do Galveston, lecz otrzymawszy je, stał jeszcze przez dwa dni tuż za granicą dwunastomilowej strefy granicznej, wykorzystując pretekst zatłoczonej redy portu. Ale zarówno na redzie, jak i przy nabrzeżach Galveston, było wystarczająco dużo miejsca dla niezbyt wielkiego frachtowca - kapitan mógł swobodnie zakotwiczyć i puścić załogę na ląd w oczekiwaniu na rozładunek. On jednak wolał pozostać na wodach międzynarodowych. Później zaś, gdy wyznaczono mu już miejsce w porcie, kapitan „Numestry" przekazał przez radio, że otrzymał polecenie od armatora, by najpierw rozładować część frachtu w Mobile, a dopiero potem zawinąć do Galveston. Z pozoru nie powinno to nikogo dziwić, że statek, po tak długim oczekiwaniu na redzie, nagle wybiera inny port przeznaczenia. Niemniej zachowanie kapitana wzbudziło czujność Straży Przybrzeżnej.

Pierwszą kontrolę „Numestry" w drodze z Panamy przeprowadził samolot patrolowy Straży Przybrzeżnej, który tak długo krążył nad statkiem, aż zdołano go zidentyfikować, sprawdzić jego banderę oraz armatora, następnie zaś dowódca patrolu nawiązał łączność z kapitanem, by spytać o rodzaj ładunku i port przeznaczenia. Na wschód od Nikaragui statek zatrzymał kuter Straży Przybrzeżnej, dokonano jednak tylko pobieżnej kontroli dokumentów oraz ładunku. Według deklaracji „Numestra" miała na pokładzie fracht mieszany - remontowane silniki okrętowe z Meksyku, kawę i meble trzcinowe z Brazylii, złom z Wenezueli, a także pewną liczbę ciężarówek i autobusów oraz kilku pasażerów zajmujących kajuty gościnne statku, żaden z nich nie był jednak obywatelem amerykańskim. Wszystkie ładownie oraz pokład zapełniały standardowe, dwunastometrowe, prawidłowo zaplombowane kontenery. Straż Przybrzeżna, w wypadku jakichkolwiek podejrzeń, miała prawo złamać plomby i skontrolować zawartość kontenerów, lecz załoga pełnomorskiego kutra patrolowego liczyła tylko osiemnastu ludzi - zdecydowanie za mało, by przeprowadzić szczegółową inspekcję tego typu frachtowca.

Po przeprowadzeniu drugiej kontroli „Numestra" popłynęła dalej, a Straż Przybrzeżna przekazała informacje dotyczące statku Służbom Celnym, do których należało sprawdzenie w portach przeznaczenia, czy kapitan dopełnił wszelkich formalności, złożył deklaracje celne i czy otrzymał pozwolenie przekroczenia granicy USA. Dokumenty były jednak w porządku. W następnej kolejności celnicy powinni byli dokonać inspekcji frachtowca przed wejściem do portu - formalnie sprawdzając zgodność ładunku z deklaracją celną, lecz w rzeczywistości szukając kontrabandy, zanim nadarzy się możliwość wyładowania jej na brzeg. Tymczasem „Numestra" nie weszła nawet na redę żadnego portu. Celnicy nie mieli podstaw, by wkroczyć na pokład statku.

Wkrótce stało się jasne, że panamski kapitan unika przybicia do nabrzeża. Tego typu zachowanie natychmiast wzbudza podejrzenia, toteż „Resolute" otrzymała rozkaz obserwacji statku. Kiedy radary kutra po raz pierwszy - daleko poza granicą wód terytorialnych - złowiły echo frachtowca, kręciło się wokół niego kilka mniejszych jednostek, które szybko odpłynęły, zaledwie patrol podszedł na dziesięć mil do statku. Ehrlich wywnioskował, że „Numestra" musi mieć na pokładzie nowoczesny radar o zasięgu co najmniej dziesięciu mil, a tworzące jej eskortę łodzie wolą nie mieć do czynienia ze Strażą Przybrzeżną.

Nabrał też podejrzeń, że frachtowiec przewozi coś więcej niż tylko złom i kawę - prawdopodobnie narkotyki.

Stojący na pokładzie kutra śmigłowiec HH-65 nie był przystosowany do prowadzenia nocnych patroli, toteż kapitan zwrócił się do bazy lotniczej w Nowym Orleanie z prośbą o wsparcie powietrzne i zażądał przysłania szybkiej jednostki pościgowej. Okazało się, że ścigacze są na razie zajęte, wyrażono jednak zgodę, by dwa razy dziennie obszar wokół podejrzanego statku patrolował samolot C-130, natomiast w ciągu kilku najbliższych nocy do dyspozycji kapitana oddano załogę falcona wyposażonego w czujniki podczerwieni.

Frachtowiec wciąż trzymał się z dala od amerykańskich wód terytorialnych, poza obszarem nadzorowanym przez Straż Przybrzeżną. Na wodach międzynarodowych nie można było wejść na jego pokład bez zgody kapitana lub władz macierzystego kraju, dlatego też Ehrlich zwrócił się do ambasady panamskiej z prośbą o pozwolenie przeprowadzenia inspekcji.

Przez dwa dni nie otrzymał żadnej odpowiedzi, zwłokę tłumaczono nawałem pracy papierkowej. Oficjalnie mu nie odmówiono, czuł się jednak spławiony. Natomiast nie próbował kontaktować się z kapitanem „Numestry", z góry przekonany, że ten nie zezwoli na powtórną kontrolę Straży Granicznej. Dlatego też zdecydował, że będzie trzymać się w zasięgu radaru. Załodze falcona nakazał, aby nocą obserwowała, czy do panamskiej jednostki nie dobijają jakieś kutry.

Przez trzy dni nie zauważono jednak żadnej aktywności wokół „Numestry". Coraz częściej załogę falcona odwoływano do innych, pilniejszych zadań. Kiedy już się wydawało, że cała akcja nie przyniesie żadnego rezultatu i będą musieli wracać do bazy z niczym, frachtowiec nagle znów zaczął podchodzić bliżej brzegu. Ponownie uaktywniły się mniejsze kutry, które najpierw wypływały na otwarte morze, by później niepostrzeżenie zbliżyć się do „Numestry". Wyraźnie zaczynało się coś dziać.

W wypadku, gdyby „Numestra" opuściła wody terytorialne, Ehrlich nie mógłby już nic zrobić, nie mając zgody panamskiego kapitana na powtórną inspekcję statku. Zresztą nie zamierzał siłą wdzierać się na pokład frachtowca - Straż Przybrzeżna ma prawo otworzyć ogień tylko wtedy, kiedy zostanie zaatakowana. Każde inne działanie, można uznać za napaść na obcą jednostkę na otwartym morzu, a to grozi lawiną trudnych do przewidzenia konsekwencji politycznych i dyplomatycznych.

Ehrlich był jednak przekonany, że panamski kapitan przewozi kontrabandę, skoro teraz próbował pełną parą wycofać się na wody międzynarodowe.

Jego kuter klasy Reliance nie dysponował jakąś niespotykaną mocą. Niemniej przechwycenie tamtego statku było w zasięgu ich możliwości...

- McConahay, podaj odległość.

- Jedenaście mil, ale prędko maleje, kapitanie. Odbieram też echo drugiego statku, który z pełną prędkością oddala się od celu... Oho! Zdaje się, że jest i trzeci...

- Niech falcon namierzy którąś z tych jednostek i śledzi jej kurs - rozkazał Ehrlich. - Powiadom Służby Celne i wezwij inne nasze patrole, by miały oko na te kurczęta. My przejmujemy frachtowiec. Mam nadzieję, że teraz go dorwiemy...

- Ogłosić alarm dla całej załogi, kapitanie? - zapytał Ross.

Nocny alarm na pokładzie kutra idącego całą naprzód niesie ze sobą wiele zagrożeń. Na szczęście noc była pogodna, a załogę patrolu stanowili doświadczeni marynarze.

- Tak, panie Ross. Proszę ogłosić alarm. Potem niech pan dopilnuje, żeby radio bez przerwy nadawało wezwanie do zatrzymania. Ma powtarzać w dwóch językach, angielskim i hiszpańskim.

Było to zwykłe zabezpieczenie. W wypadku aresztowania uniemożliwiało kapitanowi zasłanianie się tym, że nie zrozumiał rozkazów Straży Przybrzeżnej. Podobny wykręt posłużył już wielu przemytnikom do uzyskania wyroków w zawieszeniu.

- Łączność melduje, że obiekt nie odpowiada na wezwanie na żadnym kanale otwartym ani na częstotliwości awaryjnej - zameldował po chwili Ross.

Świadczyło to, że albo „Numestra" ma zepsutą radiostację - choć w takim razie powinna się zatrzymać i nadawać sygnałami świetlnymi wezwanie o pomoc - albo całkowicie lekceważy ich polecenia i próbuje uciec na wody międzynarodowe.

- Odległość: dziesięć mil - zakomunikował McConahay. Frachtowiec zbliża się do granicy dwunastomilowej strefy.

- Niech radio przejdzie na kanały z zielonej księgi - rozkazał kapitan.

Zielona księga stanowiła listę prywatnych częstotliwości radiowych, którą każdy armator statków zawijających do USA miał obowiązek przedstawić Straży Przybrzeżnej. Już dawno przestała to być klasyczna księga - listę prywatnych kanałów łączności przechowywano w pamięci komputera, a zautomatyzowana radiostacja „Resolute" mogła nadawać wezwanie na wszystkich tych częstotliwościach jednocześnie. Ehrlich chciał w ten sposób dodatkowo się zabezpieczyć.

- A potem proszę zameldować o naszej sytuacji w dowództwie okręgu - rzucił jeszcze za odchodzącym Rossem.

Byli coraz bliżej obiektu, ale przy prędkości podchodzenia nie przekraczającej sześciu węzłów kapitan czuł się tak, jakby musiał czekać na wyschnięcie farby, chcąc usiąść na ławce w parku.

- Nie odpowiada również na żadnym kanale z zielonej księgi - zameldował po kilku minutach oficer wachtowy.

- Czy jest coś z dowództwa?

- Potwierdzili odbiór wiadomości. Departament Stanu nie przysłał jeszcze zgody wkroczenia na pokład...

- Przekaż do bazy, że mamy wszelkie powody podejrzewać, iż na „Numestra del Oro" wystąpiła sytuacja awaryjna, i że na tej podstawie zamierzam wkroczyć na pokład statku - powiedział Ehrlich. - Niech jak najszybciej zdobędą zgodę dowództwa okręgu na tę akcję, zaznacz jednak, że konieczne jest działanie natychmiastowe.

- Tak jest. - Ross pospiesznie przekazał polecenia do kabiny łączności, a po chwili zapytał: - Gwoli ścisłości, kapitanie, jakiego typu sytuacja awaryjna zaistniała na pokładzie frachtowca?

- Mają przecież zepsutą radiostację - parsknął Ehrlich. - Tak duża jednostka z nieczynnym radiem zagraża bezpieczeństwu nawigacji. Niepokoją mnie także te mniejsze jednostki, usiłujące podejść do frachtowca. Mogą to być rabusie. Albo też starają się przyjść Panamczykowi z pomocą medyczną. Musimy to jak najszybciej sprawdzić. W dodatku statek nie jest oświetlony, co także stanowi zagrożenie dla innych.

Ross z uznaniem pokiwał głową, uśmiechając się szeroko. Dowódca kutra, choć jeszcze dość młody i zaledwie w stopniu kapitana, wykazał się sprytem i przebiegłością.

- Odległość: cztery mile - odezwał się McConahay po chwili milczenia. - Jest już poza granicą naszych wód terytorialnych, kapitanie.

- Zrozumiałem, McConahay, ale nie pozwolę tym łajdakom spokojnie odpłynąć. Bez względu na to, czy statek ma zepsute radio, czy tylko nas ignoruje, mam pełne prawo go zatrzymać i wkroczyć na pokład. Panie Ross, proszę nakazać start helikoptera. Niech doleci do frachtowca i nadaje wprost na mostek sygnały świetlne.

Ross przyglądał się, jak na rzęsiście oświetlonym lądowisku trwa krzątanina załogi śmigłowca. Maszyna była zabezpieczona hakiem cumowniczym, dzięki czemu helikopter utrzymywał się na pokładzie kutra nawet w najgorszych warunkach atmosferycznych. Podczas lądowania przy silnym wietrze, pilot spuszczał linę zakończoną wielkim hakiem, załoga mocowała go w stalowej klamrze umieszczonej pośrodku lądowiska, a wtedy wystarczyło tylko nawinąć linę na bęben dźwigowy śmigłowca, by ten osiadł na rozkołysanym lądowisku.

- Uwaga! Przygotować się do spuszczenia cumy! - zawołał Ross przez megafon, po czym spojrzał na Ehrlicha. Ten skinął głową, zezwalając na start. Oficer wachtowy zerknął jeszcze raz na ekran radaru, popatrzył przez lornetkę na kabinę śmigłowca, a ujrzawszy znak gotowości, przełączył reflektor na zewnątrz sterówki z żółtego na zielony i krzyknął: - Uwaga! Start śmigłowca!

Po chwili wirnik dolphina zaczął się coraz szybciej obracać. Na pokładzie helikoptera wyruszały dwie drużyny, ratownictwa morskiego oraz sanitarna - obie dobrze uzbrojone. Start przeprowadzano w odwrotnej kolejności niż lądowanie. Pilot zwiększał obroty maszyny, aż rotor osiągnął niezbędną szybkość: wówczas automatycznie - przy silnym wietrze w momencie, kiedy kuter znajdował się na grzbiecie fali - zwalniano cumę i maszyna wyskakiwała w powietrze. Tak i teraz dolphin wystrzelił błyskawicznie i zaraz zniknął z pola widzenia. Jego pozycję można było rozpoznać tylko po migających naprzemiennie czerwonych i zielonych światłach, widocznych na tle ciemnego nieba.

- Trzy i pół mili - zameldował McConahay.

Na linii horyzontu ledwie majaczył niewyraźny cień uciekającego frachtowca, ale w nocnej ciszy wyraźnie docierał do nich pomruk pracujących pełną parą silników. Wkrótce mrok w oddali rozcięła smuga światła z trzykilowatowego reflektora śmigłowca, dolphin znalazł się nad statkiem i zaczął oświetlać pokład podejrzanej jednostki.

- „Mamuśka", tu „Brzdąc". Jestem nad celem. Widzę ludzi, zarówno w sterówce, jak i na pokładzie. Nic nie wskazuje na to, że mają awarię, nie odbieramy też żadnych sygnałów. Widoczność doskonała, nie ma mgły. Na pewno byśmy zauważyli błyski reflektora sygnalizacyjnego.

- Zrozumiałem, „Brzdąc" - rzekł Ehrlich do mikrofonu. - Nadaj im rozkaz zatrzymania i zostań na posterunku.

Mechanik helikoptera nakierował strumień światła prosto na sterówkę frachtowca, a następnie przeniósł go na pokład tuż przed mostkiem i omiótł nim całą szerokość statku, od burty do burty. Był to międzynarodowy sygnał zatrzymania jednostki i zastopowania silników.

Nie było żadnej reakcji. Dolphin zniżył lot, powtórzono sygnalizację świetlną. Tym razem pilot helikoptera zauważył, że ludzie w sterówce, osłaniający oczy przed jaskrawym światłem, gestykulują energicznie, nakazując mu aby odleciał i dał im spokój.

- „Mamuśka", odebraliśmy ze sterówki frachtowca nieprzyjazną odpowiedź na nasze sygnały - zameldował pilot dolphina. - Płyną ze stałą prędkością, około piętnastu węzłów. Chyba nic więcej nie da się wycisnąć z tego starego pudła.

- Spróbuj nawiązać łączność radiową. Możliwe, że nas nie słyszeli - polecił Ehrlich, a następnie zwrócił się do oficera wachtowego: - Panie Ross, proszę zarządzić przygotowania do przechwycenia intruza. Rozmieścić karabiny maszynowe na prawej burcie i naszykować działko. Pełna gotowość. I proszę wezwać na mostek pana Applegate'a.

Ross poczuł nagły skurcz żołądka - dopiero teraz dotarło do niego, że nie są to ćwiczenia. Wcisnął klawisz włączający wszystkie linie interkomu.

- Uwaga! Ogłaszam alarm bojowy! Wszyscy na stanowiska! Powtarzam: Alarm bojowy! Wszyscy na stanowiska! Oficer Applegate ma się natychmiast stawić na mostku.

Natychmiast z głośników popłynął zawodzący jęk syreny alarmowej, rozbrzmiewając gromkim echem na wszystkich pokładach. Zanim jeszcze umilkł, do sterówki wbiegł porucznik Richard Applegate, pierwszy oficer kutra. Miał już na sobie żółtą kamizelkę ratunkową, a na głowie nieodłączną niebieską czapkę z napisem STRAŻ PRZYBRZEŻNA STANÓW ZJEDNOCZONYCH. U. S. S. „RESOLUTE"

- Jesteś wolny, Ross - zawołał od progu. Błyskawicznie sięgnął po lornetkę, którą oficer wachtowy miał zawieszoną na szyi, zerknął na ekran radaru, zaczął przez szkła lustrować horyzont. - Co się dzieje, Russell?

- Trzy mile przed dziobem mamy panamski frachtowiec o wyporności pięciu tysięcy ton. Nie odpowiada na żadne wezwania - poinformował go szybko Ehrlich. - Wysłałem dolphina, żeby z bliska nadał świetlny sygnał zatrzymania. Bez rezultatu.

- Chcesz wejść na jego pokład?

- Złapaliśmy go wewnątrz strefy granicznej, dokoła kręcił się rój mniejszych jednostek. Widocznie przechwycił naszą rozmowę radiową z falconem, gdyż zaczął uciekać w stronę otwartego morza. Powinniśmy wkroczyć na jego pokład.

W tej samej chwili z głośnika radiostacji popłynęło wezwanie:

- Uwaga, załoga panamskiego statku „Numestra del Oro", tu śmigłowiec Straży Przybrzeżnej Stanów Zjednoczonych „Jeden Siedem Maria" z kutra patrolowego „Resolute". Otrzymaliście rozkaz zatrzymania i przygotowania jednostki do inspekcji. Czekam na potwierdzenie odbioru sygnalizacją świetlną lub drogą radiową, na dziewiątym kanale alarmowym rejonu Zatoki Meksykańskiej.

Ehrlich szybko sięgnął po mikrofon radiostacji.

- „Brzdąc", tu „Mamuśka". Zostaw radio na nasłuchu. Jak mnie odbierasz?

- Głośno i wyraźnie, bez zakłóceń - odparł pilot dolphina.

- To na potwierdzenie, że nie ma kłopotów z łącznością - dodał kapitan, wpisując kolejną uwagę do dziennika pokładowego. - Ten łajdak po prostu...

- Kapitanie, frachtowiec wyraźnie zwalnia! - zawołał McConahay. - Odległość: dwie mile. Szybkość coraz bardziej maleje.

- Nareszcie - mruknął Ehrlich.

Jemu także nie uśmiechała się perspektywa długotrwałego pościgu oraz wymuszonego wkraczania na pokład obcego statku - w dodatku znajdującego się na wodach międzynarodowych - którego załoga odnosiła się do nich nieprzychylnie, a nawet wrogo. Zatrzymanie się frachtowca znacznie ułatwiłoby im zadanie.

- Proszę, zapalili nawet światła - dodał. - Widocznie pojęli, że nie zrezygnujemy.

Do sterówki wpadł sierżant Morrison.

- Kapitanie, karabiny maszynowe zamontowane, działko przygotowane. Melduję pierwszą drużynę w gotowości bojowej.

- Zbierz ludzi na prawej burcie. Sternik, podejdź na pięćdziesiąt metrów i ustaw kuter burta w burtę. - Po chwili zaś dodał przez interkom: - Obsługa działka! Przygotować się do otwarcia ognia, celować w linię wodną podejrzanego statku. Czekać na rozkaz.

Wszystko przebiegało w spokoju, jak na ćwiczeniach. Przez otwarte drzwi sterówki dał się słyszeć szybki tupot marynarzy zajmujących stanowiska przy karabinach maszynowych.

Wkrótce reflektory „Resolute" wyłowiły z mroku kadłub „Numestry". Frachtowiec był nieco wyższy od kutra, ale co najmniej dwa razy starszy. Ehrlich pomyślał, że nigdy jeszcze nie widział statku pełnomorskiego w tak kiepskim stanie. Burty pokrywała gruba warstwa rdzy, tylko gdzieniegdzie widać było resztki obłażącej płatami farby. W bulajach sterczały odłamki powybijanych szyb. Miejscami brakowało całych arkuszy blach poszycia. Pokład był zastawiony najróżniejszymi kontenerami, od niewielkich, po gigantyczne naczepowe, ale nie ulegało wątpliwości, że skorodowane dźwigi frachtowca nawet najmniejszego z nich nie zdołają unieść z pokładu.

- Rety, w życiu nie widziałem podobnego złomowiska - mruknął pierwszy oficer, patrząc przez lornetkę. - Kto przy zdrowych zmysłach zgodził się przewozić swój towar taką krypą?

- To zależy, jaki towar - mruknął Ehrlich. - Może i wygląda jak pływająca kupa złomu, ale jeszcze przed chwilą pruła z szybkością piętnastu węzłów, a to znaczy, że ma nadal sporo pary w kotłach. Nie należy się sugerować jej wyglądem.

Kapitan włączył megafony.

- Uwaga, załoga statku „Numestra del Oro". Tu kuter Straży Przybrzeżnej Stanów Zjednoczonych. Proszę stanąć w dryf i przygotować się do inspekcji. - Następnie zwrócił się do nawigatora: - McConahay, podaj naszą pozycję.

- Jesteśmy dwadzieścia mil od brzegu. Formalnie to już otwarte morze...

- Proszę dokładnie wyznaczyć naszą pozycję i wpisać współrzędne do dziennika - rozkazał kapitan. - Applegate, dopilnuj, żeby radio przekazał do dowództwa okręgu te współrzędne wraz z meldunkiem o przechwyceniu podejrzanego statku. Niech jak najszybciej przyślą tu jeszcze jeden kuter. - Zastanawiał się przez chwilę, po czym dodał: - Poproś też o zezwolenie na otwarcie ognia w razie konieczności. Niewykluczone, że będzie także potrzebna deklaracja NZS z ambasady panamskiej.

- Tak jest! - pierwszy oficer nałożył słuchawki i połączył się z kabiną radiooperatora.

NZS, standardowa w takich wypadkach deklaracja „Nie Zgłaszam Sprzeciwu", która oznaczała zgodę władz macierzystego kraju na przeprowadzenie kontroli statku przez amerykańską Straż Przybrzeżną, formalnie zaświadczyła, że od tej chwili jednostka przechodzi pod rozkazy Straży.

Załoga „Numestry" zaczynała się gromadzić przy relingu, ludzie osłaniali oczy przed jaskrawym światłem reflektorów i głośno przeklinali po hiszpańsku. Ehrlich zwrócił uwagę, iż marynarze są uzbrojeni w klucze, łańcuchy i kawałki grubych lin. Nie zauważył na razie żadnej broni palnej. Wkrótce załoga zniknęła, rozpędzona przez jakiegoś brodatego olbrzyma w białej koszuli, który stanął na śródokręciu i uważnie obserwował zbliżający się kuter. Po chwili podniósł do ust megafon i zawołał łamaną angielszczyzną:

- Wy! Straż Przybrzeżna! My was nie chcemy na naszym statku!

Dlaczego nas zatrzymujecie?

Kapitan nie odpowiedział, jedynie rzucił kilka poleceń swojej załodze. Stojąc na drabince w otwartych prawych drzwiach wydawał rozkazy sternikowi, podprowadzając „Resolute" na odległość kilkunastu metrów od zardzewiałego frachtowca. Już wcześniej przymocowano za burtą zderzaki z grubej gumy i teraz drużyna z bosakami oraz cumami czekała na odpowiedni moment, by sczepić razem oba statki. Wreszcie Ehrlich sięgnął do szafki po kamizelkę ratunkową i megafon.

- McConahay, dopilnuj, by radio ponownie zameldował w dowództwie o sytuacji i podał naszą pozycję. - Następnie zwrócił się do Applegate'a: - Dick, obejmij dowództwo. Ja pójdę na rozmowę z panamskim kapitanem.

- Nie chcesz zaczekać na przybycie drugiego kutra?

- Jak znam życie, to możemy czekać aż do świtu - odparł Ehrlich dopinając pas. Pod żółtą kamizelką ratunkową miał drugą, kuloodporną, a uniwersalny pas mieścił latarkę, krótkofalówkę, kajdanki oraz „iskrownik", nowoczesną policyjną pałkę zakończoną elektrodami pod wysokim napięciem. - Spiszę personalia kapitana, wezmę listę przewozową i wrócę za parę minut. Zaczekamy z inspekcją do czasu, aż nadciągną posiłki. Trzymaj się.

Ruszył w kierunku wejścia na trap z prawej burty.

- Kapitanie!

Ehrlich obejrzał się w drzwiach. Applegate otworzył kłódkę szafki wiszącej na tylnej ścianie sterówki i wyjął ze środka rewolwer typu Colt 1911, kalibru 11,4 mm, oraz dwa zapasowe bębenki zawierające po siedem nabojów.

- Zapomniałeś o tym - rzekł, wyciągając broń w stronę kapitana.

- Chciałem tylko sprawdzić, czy już się obudziłeś - mruknął Ehrlich, wsuwając rewolwer do kabury.

Załoga kutra, regulaminowo rozstawiona na stanowiskach - po dwóch marynarzy przy cumach na dziobie i rufie oraz trzech na śródokręciu - była uzbrojona w pistolety automatyczne. Osłaniało ją trzech strzelców ukrytych na lewej burcie, którzy czuwali z karabinami gotowymi do strzału, wychylając się zza stalowych ścian nadbudówek tylko tyle, by marynarze z frachtowca zauważyli, że są trzymani na muszce.

Ehrlich obrzucił spojrzeniem dwuosobowe obsady dwóch ciężkich karabinów maszynowych zamontowanych na prawej burcie - lufy na razie były wymierzone w niebo, lecz ludzie czekali w gotowości. Na śródokręciu, na wprost zejścia z mostka, stało trzech mężczyzn - dwaj ludzie ochrony uzbrojeni w pistolety maszynowe M-16 oraz sierżant Eddie Morrison, dowódca drużyny, odpowiedzialny za bezpieczeństwo kutra patrolowego.

Ehrlich zbiegł pospiesznie po schodkach i stanął między Morrisonem a jednym z jego strzelców. Obie jednostki stały burta w burtę w odległości jakichś trzech metrów. Marynarze z cumami w dłoniach, uzbrojeni w bosaki, czekali tylko na rozkaz, by przyciągnąć do siebie i sczepić dwa statki. Zardzewiałe poszycie frachtowca wyglądało teraz jeszcze bardziej żałośnie, w porównaniu z błyszczącym od świeżej farby, białym kadłubem „Resolute". Marynarze z panamskiej jednostki zerkali ciekawie znad relingów, szybko jednak chowali się za kontenery, kiedy tylko padał na nich strumień światła z reflektora. Ehrlich uniósł megafon i zawołał:

- Mówi kapitan Ehrlich, dowódca kutra patrolowego Straży Przybrzeżnej Stanów Zjednoczonych „Resolute". Chcę rozmawiać z waszym kapitanem.

- Ja jestem kapitan Martinez - wykrzyknął ubrany w białą koszulę olbrzym z czarną, skołtunioną brodą. Dopiero po chwili przypomniał sobie, że również trzyma w ręku megafon, i zapytał przez niego: - Znajdujemy się na wodach międzynarodowych, nie popełniliśmy żadnego wykroczenia. Dlaczego zatrzymujecie mój statek?

- Nie usłuchał pan rozkazu zatrzymania, kiedy byliście jeszcze na naszych wodach terytorialnych, kapitanie Martinez. Nie odpowiadacie na wezwania radiowe ani na sygnały świetlne. To jest naruszenie przepisów bezpieczeństwa żeglugi, jakie obowiązują wszystkie jednostki pływające. Domagam się pozwolenia wejścia na pokład pańskiego statku, przeprowadzenia kontroli dokumentów przewozowych oraz inspekcji ładunku.

- Nie macie prawa robić rewizji! Nie wolno wam też wkraczać na mój statek...

- Owszem, mam prawo dokonać inspekcji każdej jednostki, która na wodach terytorialnych Stanów Zjednoczonych łamie obowiązujące w tym kraju przepisy dotyczące bezpieczeństwa żeglugi. Obejmuje to również kontrolę pańskiego dziennika pokładowego i list przewozowych. Jeśli zgodnie z dokumentami przewozi pan jakieś towary, które mają być wyładowane w jednym z naszych portów, mam również prawo dokładnie je sprawdzić. A zgodnie ze złożoną trzy dni temu deklaracją celną ma pan na pokładzie taki ładunek. Dlatego proszę stanąć w dryf i przygotować się do inspekcji...

- Nie zrobię tego! Musicie mieć zgodę mojego armatora...

- Nie potrzebujemy zgody ani pańskiego armatora, ani władz waszego kraju - odparł szybko Ehrlich, choć nie była to prawda. - Jeśli to się panu nie podoba, kapitanie Martinez, będzie pan mógł wystosować oficjalny protest po zawinięciu do najbliższego portu. A teraz proszę zatrzymać silniki!

- Nie ma pan żadnego prawa mi rozkazywać na wodach międzynarodowych! To jawne piractwo!

Ehrlich wyjął z pasa krótkofalówkę i rzekł do mikrofonu:

- Applegate, każ wycelować działko tuż nad relingiem frachtowca i załadować ślepym nabojem. Ogłoś alarm bojowy dla drugiej drużyny. Pełna gotowość na pokładzie.

Po chwili z głośników na pokładzie „Resolute" padł rozkaz wydany przez Applegate'a:

- Pierwsza drużyna! Kryć się!

Rozstawieni strzelcy natychmiast zajęli stanowiska za nadbudówkami, marynarze wyczekujący z cumami i bosakami przykucnęli za wysokim nadburciem kutra i dobyli broni. Ochrona stojąca obok kapitana przesunęła się nieznacznie w kierunku mostka, przeładowując automatyczne pistolety M-16. Lufa trzycalowego działka na dziobie obróciła się w prawo, mierząc tuż ponad relingiem frachtowca. Kapitan „Numestry" patrzył na to z rosnącym zdumieniem, a zwłaszcza zdziwił go widok następnych sześciu uzbrojonych ludzi wybiegających na pokład.

- Zwracam się po raz ostatni, kapitanie Martinez - zawołał Ehrlich przez megafon. - Proszę zatrzymać statek, albo będziemy zmuszeni użyć siły.

Martinez rozłożył szeroko ręce i powoli uniósł je nad głowę.

- Dobrze, zatrzymamy się. Proszę odwołać swoich ludzi.

W tym momencie spomiędzy kontenerów na pokładzie frachtowca wyłonił się jakiś mężczyzna w szarym garniturze, podszedł do kapitana i zaczął coś mówić półgłosem. Wywiązała się krótka i raczej ostra wymiana zdań.

- Czy ty coś z tego rozumiesz, sierżancie? - zapytał Ehrlich Morrisona.

- Wygląda na to, że do akcji wkroczył gość zawiadujący tą kupą złomu. Warto byłoby się dowiedzieć, kto tam naprawdę wydaje rozkazy.

Mężczyzna w garniturze znów zniknął z pola widzenia. Panamski kapitan odwrócił się, wbiegł po drabince na mostek i wkrótce warkot silników zaczął stopniowo przycichać. Martinez ponownie wyszedł na zewnątrz i uniósł megafon.

- Macie zezwolenie wejścia na pokład.

Niespodziewanie jego angielski uległ znacznej poprawie.

- Kapitanie Martinez, proszę zebrać załogę na rufie - polecił Ehrlich.

Musiał powtórzyć rozkaz kilkakrotnie, zanim tamten wreszcie zaczął zwoływać swoich ludzi. Może jednak w końcu przestaną stawiać opór, pomyślał, spoglądając na marynarzy leniwie przemieszczających się po pokładzie „Numestry".

- Przygotować się do wkroczenia na pokład - rozkazał przez krótkofalówkę drużynie przyczajonej na prawej burcie.

Ludzie zaczęli chować broń, z powrotem sięgać po cumy i bosaki. Ehrlich odwrócił się w kierunku sterówki, chcąc wydać rozkaz, by sternik podprowadził kuter jeszcze bliżej, kiedy z głośnika radiostacji doleciał okrzyk:

- Kapitanie! - Po wyraźnie słyszalnym przez radio terkocie Ehrlich domyślił się, że to krzyczy pilot dolphina, który bez przerwy krążył nad frachtowcem, omiatając jego pokład strumieniem światła z reflektora. - Ludzie z ciężką bronią zajmują stanowiska na dziobie i rufie statku, przy lewej burcie! Jest ich sześciu! Uciekajcie!

- Kryć się! - wrzasnął, wymachując rękoma, po czym ruszył biegiem ku sterówce. - Applegate! Cała wstecz! Rusz...

Resztę słów zagłuszył terkot broni maszynowej. Ehrlich znajdował się zaledwie pięć kroków od relingu, toteż odgłos wystrzałów wydał mu się ogłuszający, on jednak zdawał sobie sprawę, że w porównaniu z ciężką bronią pistolety M-16 przypominają dziecięce zabawki. Nagle znalazł się w samym sercu szalejącego pożaru.

Sześciu uzbrojonych marynarzy „Numestry" zajęło stanowiska wzdłuż lewej burty. Najpierw huknęły granatniki przeciwpancerne na dziobie. Cel był łatwy, „Resolute" stała w odległości zaledwie kilkunastu metrów. Dwa pociski o wielkiej sile rażenia rozerwały się przed obrotową wieżyczką działka, jeden eksplodował na pokładzie śródokręcia, dwa inne trafiły w sterówkę. Huk, ogień i deszcz odłamków szkła spadły na ludzi, zanim ktokolwiek zdążył zareagować. Dwóch marynarzy czekających przy cumach na dziobie zginęło na miejscu, jednego ze strzelców siła równoczesnej eksplozji dwóch granatów obok wieżyczki działa wyrzuciła za burtę.

Druga drużyna, osłaniająca ludzi szykujących się do sczepienia statków, pospiesznie otworzyła ogień, lecz zaraz na pokład „Resolute" spadły trzy kolejne granaty. Jeden z nich wyrwał olbrzymi kawał nadburcia, wyrzucając w powietrze ciężki karabin. W ślad za granatami na pokład kutra posypały się serie z wielkokalibrowej broni maszynowej. Tymczasem ożyły silniki „Numestry" i frachtowiec począł się oddalać od wraka „Resolute".

W sterówce jedynie kadet McConahay został przy życiu, ponieważ gdy tylko usłyszał okrzyk pilota dolphina, skrył się za stołem nawigacyjnym. Ta prowizoryczna osłona uratowała go przed śmiercią. Eksplozja pierwszego granatu, który roztrzaskał szybę i wpadł do sterówki, wyrzuciła z niej Applegate'a oraz sternika.

W uszach mu dzwoniło, miał zawroty głowy i czuł w ustach smak krwi. Leżał na pokładzie, zasypany odłamkami szkła, kawałkami blach i najróżniejszymi przyrządami. Powoli dźwignął się na łokciach i podpełznął na czworakach do stalowej grodzi. Otworzył skrzynkę, sięgnął po słuchawkę awaryjnego telefonu i natychmiast padł plackiem pod ścianą - nad głową przeleciały mu ze świstem kolejne pociski.

- Słucham, mostek, tu maszynownia - odezwał się w słuchawce jakiś głos. - Kapitanie? Co tam się dzieje?

- Zostaliśmy zaatakowani - wydusił z siebie McConahay, walcząc z silną falą mdłości.

- To ty, McConahay?

- Tak... to ja... - Brzmienie własnego nazwiska podziałało na niego trzeźwiąco. Usiłował sobie przypomnieć, co powinien robić w takiej sytuacji. - Niech radio wezwie pomoc! Trzecia wachta do sterówki!

- Co z kapitanem? Gdzie jest Applegate?

Dopiero teraz McConahay rozejrzał się po całym mostku, a gdy zobaczył, co się stało, mdłości przybrały jeszcze na sile. Smród kordytu, swąd palonego ciała, ostry, gryzący dym... to było ponad jego siły. Dostrzegł ponadto rozerwane szczątki ludzi, rozrzucone po całym pokładzie.

- Oni... oni... - nie mógł wydusić z siebie ani słowa więcej.

- Czy dasz radę kierować kutrem? - zapytał mechanik. - Podaj kurs! Dokąd mamy płynąć?

McConahay wypuścił z ręki słuchawkę, podniósł się i stanął na chwiejnych nogach. Lekki wiatr powoli rozwiewał gryzący dym w pogruchotanej sterówce i wkrótce kadet ujrzał z prawej burty „Numestrę", która nabierając szybkości oddalała się od „Resolute". Przez wybite okno zauważył, że strzelcy na dziobie dalej ostrzeliwują uciekający frachtowiec. Zwrócił też uwagę, że zwrócone w jego kierunku działko, choć z poszarpaną i pogiętą osłoną, wygląda na sprawne.

Sięgnął pod pulpit kapitański i wydobył kolejny telefon awaryjny, który ocalał jedynie dlatego, że znajdował się w metalowej skrzynce głęboko pod pulpitem.

- Obsługa? Meldujcie, w jakim stanie znajduje się działo?

- Nie odnotowujemy żadnych uszkodzeń, panie chorąży. Ale zupełnie został zniszczony...

- Obróćcie kuter dwadzieścia stopni w prawo i przygotujcie się do otwarcia ognia! - rozkazał, po czym wychylił się przez wybite okno i zawołał: - Nie strzelać! Wszyscy pod pokład!

- Panie chorąży, nie wiem, czy zdołamy obrócić kuter. Mamy uszkodzony...

- Postarajcie się za wszelką cenę ustawić działko do strzału! - wrzasnął McConahay.

Strzelcy biegiem wycofywali się z dziobowego pokładu. Lufa armatki obróciła się w lewo, ustawiła na linii dziobu, obniżyła do poziomu horyzontu...

McConahay skoczył do pulpitu strzeleckiego, ale w miejscu radaru sterującego ogniem ziała ogromna, wypalona dziura Zanosząc się kaszlem od gryzącego dymu, który wciąż jeszcze wypełniał sterówkę, rozejrzał się bezradnie. Zaczął otwierać kolejne szafki, aż wreszcie znalazł nieuszkodzony pelorus - prawie nie używaną już w nawigacji klasyczną tarczę namierniczą. Ten prosty przyrząd to zwykła lunetka celownicza umieszczona na ruchomym pierścieniu, który można obracać wokół tarczy kompasu. Znajomość podstawowych wiadomości z trygonometrii pozwala przy jego pomocy szybko ustalić kierunek i odległość do celu. W dobie elektroniki nawigatorzy polegają na wskazaniach radarów oraz innych automatycznych urządzeń, ale McConahay dopiero przed kilkoma miesiącami zdawał egzamin z nawigacji, potrafił wiec posługiwać się pelorusem.

Uświadomił sobie nagle z całą mocą, że zdoła pokierować kontratakiem. Odpłaci się...

Ręczne nacelowanie działka wymagało ustalenia dwóch parametrów - kierunku i odległości. Wyznaczenie kierunku było proste, starczyło nakierować lunetkę na cel i odczytać wartość na tarczy pelorusa. Natomiast określenie odległości wymagało obliczeń. Należało podzielić wysokość celu przez tangens kąta odczytanego z przyrządu. Trzeba było wycelować lunetkę na reling frachtowca...

Burty statku wznosiły się mniej więcej na trzydzieści metrów od linii wodnej. Tylko nie zapomnij odjąć swojej wysokości nad wodą, ostrzegał się w myślach. Pokład sterówki znajdował się cztery metry nad falami, McConahay przyjął więc, że wysokość celu wynosi dwadzieścia sześć metrów. Pelorus miał dwie skale pomiaru kątów - tradycyjną, w stopniach, którą można było stosować jedynie do dużych i niezbyt odległych obiektów, oraz dokładniejszą, w tysięcznych artyleryjskich - jednostce wprowadzonej przez oficerów artylerii do precyzyjnego kierowania ogniem podczas wojny domowej. Tylko te jednostki nadawały się do wycelowania działka.

Smugi dymu niesionego lekkim wiatrem zasłaniały mu nieco widoczność. McConahay otarł pot i krew spływające mu z czoła, zaczerpnął głęboko powietrza i skierował lunetkę przyrządu na ciemny zarys „Numestry". Po chwili z fosforyzującej skali odczytał wielkość kąta - 26,5 tysięcznych.

Chyba po raz pierwszy nie wstydził się liczyć na palcach - 16 tysięcznych to I grad, mamy zatem 1,656 gradów, a pomnożone przez 0,9 daje 1,49 stopnia, teraz trzeba pomnożyć... Nie! Podzielić przez 57,29, otrzymamy zatem 0,026 radiana. Na szczęście przy tak małych wartościach można założyć, że tangens jest równy mierze łukowej i wynosi 0,026. Teraz odległość - 26 metrów wysokości burt „Numestry" podzielone przez 0,026 daje... 1000 metrów!

- Obsługa! Ustawcie działko na odległość tysiąca metrów, kierunek dwadzieścia dwa stopnie. Przyjmijcie szybkość oddalania się celu na dwanaście węzłów i kurs odchylony w lewo o... półtora stopnia. Załoga zeszła z pokładu. Meldujcie, kiedy będziecie gotowi do otwarcia ognia.

- Chorąży, do jasnej cholery! Czy pan sobie zdaje sprawę...?

- Bez dyskusji!

Przez chwilę w słuchawce panowała cisza.

- Melduję działko gotowe, ustawione ręcznie. Ładować też będziemy musieli ręcznie, a mamy na razie tylko osiem nabojów.

McConahay znów otarł pot spływający mu z czoła.

- Uwaga, bateria! Ognia!

Rozległ się huk, z lufy wystrzelił jęzor płomienia. McConahay uświadomił sobie, że mając cel tak blisko, nie potrzebował tych wszystkich obliczeń - ale cóż, przynajmniej potwierdził w ten sposób szacunkowe namiary. Pierwszy pocisk trafił w burtę frachtowca na śródokręciu, tuż nad linią wodną. W mroku nocy eksplodowała kula ognia. Kolejne wystrzały następowały po sobie co pięć sekund, a każdy pocisk trafiał w cel, kolejno coraz bliżej rufy „Numestry". Wreszcie piąty musiał się przebić przez zardzewiałe poszycie do maszynowni, ponieważ nastąpił silny wybuch i cała rufa statku błyskawicznie stanęła w ogniu.

- Zabrakło nam amunicji. Nastąpi trochę dłuższa przerwa - zameldowano przez telefon.

- Nie szkodzi, obsługa! Przerwać ogień! - zawołał w odpowiedzi McConahay.

Huk działa odczuwał jak silne ciosy w brzuch. Drżenie pokładu pod stopami wraz ze zwiększoną dawką adrenaliny we krwi sprawiły, iż poczuł się nagle wycieńczony, niezdolny do najmniejszego wysiłku.

- Przekażcie do maszynowni... Maszyny stop!

Usłyszał jeszcze tupot szybkich kroków na pokładzie. Słuchawka wyśliznęła mu się z rąk i McConahay ciężko osunął się na kolana.

- Niech cię diabli wezmą, McConahay! Trafiłeś tego sukinsyna! - zawołał ktoś, wpadając do sterówki.

- Raport o uszkodzeniach... meldunek do dowództwa... sygnał SOS... - mamrotał pod nosem.

W głowie przewalały mu się bezładne wspomnienia z zajęć w akademii - pierwsza pomoc medyczna, trójkąty prostokątne, tablice trygonometryczne. Zaraz jednak wszystko pochłonęła nieprzenikniona ciemność.

Baza Straży Przybrzeżnej, Mobile, Alabama

Następnego ranka

W całym basenie portowym roiło się od motorówek z dziennikarzami i fotoreporterami, ekipy telewizyjne robiły zdjęcia z helikopterów, za barierkami na nabrzeżu kłębił się tłum gapiów. Dwa stateczki pożarnicze holowały „Resolute” i osmaloną „Numestrę". Na pokładzie kutra kilkunastu strażaków oraz inżynierów przeprowadzało inspekcję zniszczeń. Załoga drugiej jednostki pożarniczej krzątała się na lewej burcie frachtowca, ale na statku przemytników kręciło się więcej agentów FBI i oficerów Straży Przybrzeżnej, niż strażaków.

Admirał Hardcastle wyszedł z hangaru śmigłowca i stanął na lądowisku „Resolute". Po chwili dołączył do niego admirał Albert Cronin, jego przełożony, naczelny dowódca Straży Przybrzeżnej rejonu atlantyckiego. Mierzący niewiele ponad 150 centymetrów wzrostu i odznaczający się pokaźnym brzuchem mężczyzna o palcach jak serdelki i byczym karku zapaśnika, nazywany był przez współpracowników „Antałkiem", lecz Hardcastle nigdy nie używał tego określenia, nawet w żartach, chociaż znali się od przeszło piętnastu lat.

Obaj popatrzyli na górujący nad nimi kadłub „Numestry". Agenci Służb Celnych, Agencji do Walki z Narkotykami oraz FBI biegali po statku, robili zdjęcia i sporządzali notatki w tak gorączkowym pośpiechu, jakby się obawiali, że uszkodzony frachtowiec w każdej chwili może się rozpłynąć w powietrzu.

- Mam ochotę zapalić - mruknął rozwścieczony Cronin.

Hardcastle sięgnął do wewnętrznej kieszeni marynarki, wyjął dwa cygara i podał jedno z nich dowódcy. Lecz kiedy tamten wyciągnął zapalniczkę, powstrzymał go ruchem dłoni.

- Lepiej nie ryzykować - powiedział. - Wszędzie pełno ropy.

Faktycznie powietrze przesycone było duszącymi oparami paliwa - holowana do portu „Numestra" zostawiała za sobą dwudziestomilowej długości tłustą smugę na wodzie. Cronin tylko westchnął ciężko. Jeszcze przez jakiś czas obaj, z nie zapalonymi cygarami w ustach, spoglądali na frachtowiec niczym na żywego King Konga, którego ostatecznie sprowadzono do Ameryki.

- Padła propozycja, żeby przenieść McConahaya - odezwał się w końcu Cronin. - Chłopak jest na krawędzi załamania nerwowego.

- Ale ostatniej nocy spisał się bardzo dzielnie - odparł Hardcastle.

- Nie przesadzaj, Ian. Odbywał tylko staż na kutrze patrolowym. Strzelanina przeraziła go do tego stopnia, że stracił panowanie nad sobą. Eksplozja zdmuchnęła wszystkich z mostka, on jeden został przy życiu w zdemolowanej sterówce. Chyba za bardzo się przejął, że musi wziąć na siebie dowodzenie uszkodzonym kutrem, do tego znajdującym się pod ciągłym ostrzałem. Nie muszę ci mówić... Przede wszystkim powinien był zaalarmować bazę, zebrać załogę, zająć się rannymi i podjąć próbę doprowadzenia kutra do portu, a nie rozpoczynać kanonadę z tego cholernego działka! Zachował się nieodpowiedzialne, całkowicie stracił panowanie nad sobą...

- I wpakował pięć pocisków w napastnika, w środku nocy, nie mając do dyspozycji żadnych urządzeń elektronicznych - przypomniał mu stanowczym tonem Hardcastle. - Musiał w pamięci wykonać obliczenia, których ani ty, ani ja nie zrobilibyśmy przez tydzień, może nawet przez rok, korzystając w dodatku z komputera...

- A tymczasem kuter nabierał szybko wody i niewiele brakowało, by wszyscy spoczęli na dnie Zatoki Meksykańskiej.

- Ale nie dopuścił do ucieczki przemytników i morderców.

- Ucieczki? Frachtowiec nie miał żadnych szans nam uciec. Drugi kuter, „Manitou", znajdował się tylko trzy godziny drogi od nich. I tak byśmy dopadli tę starą balię...

- Możliwe, tylko skąd on miał o tym wiedzieć?

- Ian, olbrzymia część załogi jeszcze kilkanaście minut po ataku nie zdawała sobie sprawy z tego, co się wydarzyło. Co najmniej trzem osobom można by uratować życie, gdyby w porę uzyskali pomoc medyczną. Ale McConahaya bardziej interesowało strzelanie z działka, niż zajmowanie się rannymi kolegami na pokładzie kutra.

Hardcastle spoglądał na niego okrągłymi ze zdumienia oczyma.

- Uspokój się - dodał szybko Cronin - nie mam zamiaru stawiać go do raportu. Ale to nie wojna, gdzie takie działanie byłoby w pełni usprawiedliwione. Mamy pokój. Wiesz dobrze, iż dowódca kutra patrolowego musi w pierwszej kolejności myśleć o swojej załodze i powierzonym mu statku. Nikomu nie wolno bawić się w strzelaninę, kiedy dokoła na pokładzie leżą zabici i ranni koledzy. Przyznaję, że jak na żółtodzioba przeszedł już tyle, iż niesprawiedliwością byłoby go karać w jakikolwiek sposób. Ale kiedy sprawa przycichnie, a on wróci do służby, już dopilnuję, by dokładnie go pouczono, jak należy postępować w podobnych sytuacjach. Dostanie kilka dobrych rad, za to w jego aktach nie znajdzie się nawet wzmianka na ten temat. W porządku?

- Zgoda. Nie chciałbym, żeby ten incydent miał wpływ na jego dalszą służbę.

- Jesteś cholernie uparty. No cóż, w zasadzie nie powinno mnie to dziwić. - Zamilkł na chwilę, po czym dodał cicho, jakby chciał wyjaśnić swoje stanowisko: - Sięganie po broń i strzelanie do przestępców nie zawsze jest najlepszym wyjściem w sytuacji, kiedy zostało się napadniętym. Przez to, że zestrzeliłeś tamtego shortsa, zamiast zmusić go do lądowania czy tylko śledzić na radarze, straciliśmy wiele cennych dowodów.

- Już omawialiśmy tamtą sprawę...

- Ale mamy kolejny incydent, tym razem McConahay otworzył ogień do przemytników.

Hardcastle wskazał na pokład „Numestry", po którym inspektorzy Służb Celnych przeciągali wózki wyładowane plastikowymi workami. Każdy z nich, wielkości dwukomorowej lodówki, wypchany był pieniędzmi - używanymi banknotami o nominałach nie większych niż sto dolarów, a w większości piątkami i dziesiątkami. Do tej pory wyciągnięto na pokład kilkadziesiąt takich olbrzymich pakunków.

- Sam popatrz. Przecież to istna pływająca hurtownia przemytników. Podobno w każdym worku znajduje się sto tysięcy dolarów w drobnych banknotach. Według oceny celników mieli w ładowni kilka ton gotówki. Grube miliony. Nie wspomnę już o setkach kilogramów kokainy i heroiny oraz chyba ze stu tonach marihuany. Gdyby to wszystko sprzedano, nie pomieściliby forsy nawet na kilku takich statkach. W dodatku znaleziono cały magazyn karabinów maszynowych, granatników przeciwpancernych, pocisków zdalnie sterowanych, min, materiałów wybuchowych... Mieli nawet rakiety przeciwlotnicze typu Stinger!

- Tak, wiem. Ale co z tego? Sądzisz, że to usprawiedliwia wyczyn McConahaya?

Croninowi wystarczyło jednak tylko spojrzeć w twarz Hardcastle'a, by znać odpowiedź.

- Uważasz, że McConahay postąpiłby właściwie, gdyby zapomniał o napastnikach i zajął się swoimi ludźmi oraz kutrem? Miał liczyć na to, że mniejszej i gorzej uzbrojonej łodzi, takiej jak „Manitou", uda się doścignąć frachtowiec? Ja natomiast myślę, że dopiero wtedy popełniłby olbrzymi błąd. Mówiąc szczerze, ani „Resolute", ani „Manitou", nie są odpowiednio wyposażone do prowadzenia takich akcji, a już z pewnością „Manitou" nie miałby żadnych szans. Bandyci od razu zatopiliby kuter. Powtarzam, admirale, że według mnie McConahay zachował się właściwie, otwierając ogień do przemytników. Gdyby pozwolił im odpłynąć, wcześniej czy później tamci uporaliby się z następnym patrolem, czy to Straży Przybrzeżnej, czy Służb Celnych. Zginęliby kolejni ludzie. Powinniśmy raczej traktować McConahaya jak bohatera, a nie jak żółtodzioba, który podjął niewłaściwe decyzję.

Cronin musiał przyznać w duchu, że podziela tę opinię, lecz nie mógł się z tym zdradzić.

- Tak czy inaczej, nasza sytuacja nie jest zbyt wesoła, admirale - ciągnął Hardcastle. - To już drugi incydent, a nawet trzeci, jeśli policzyć oddzielnie zestrzelenie falcona i atak na patrol Sandry Geffar. Przemytnicy zaczynają sięgać po ciężką broń i dokonywać czynnych napaści na ludzi wykonujących obowiązki służbowe - zarówno na obszarze kraju, jak i na wodach terytorialnych czy otwartym morzu. Mamy do czynienia z czymś pośrednim między agresją militarną i atakiem terrorystycznym. Ich głównym celem jest obronić przemycany towar, tylko tyle. Ale zaczynają stosować coraz bardziej wyrafinowane sposoby przemytu...

- No cóż, myślę, że należy szczegółowo poinformować każdy oddział Straży Przybrzeżnej o tych incydentach - wtrącił Cronin. - Już rozesłałem wstępne meldunki do dowódców wszystkich okręgów. Zwróciłem się też do władz z prośbą o zwiększenie liczebności Straży w twoim okręgu oraz w ósmym, dowodzonym przez admirała Kellermana, a także o przydzielenie wam dodatkowych jednostek pływających i samolotów...

- W takim razie, admirale, proszę o pozwolenie sformowania oddziału specjalnego, przeznaczonego do działania właśnie w takich okolicznościach. Potrzebujemy dobrze wyszkolonych i odpowiednio wyekwipowanych ludzi do walki z uzbrojonymi przemytnikami.

- Nie sądzę, by naprawdę istniała taka potrzeba, Ian. Nie pochwalam takich akcji, jaką przeprowadził kadet McConahay, niemniej zdaję sobie sprawę, że w ten sposób wykazaliśmy przemytnikom, iż zdolni jesteśmy stawić im zbrojny opór...

A jeszcze przed chwilą mówił coś wręcz przeciwnego, pomyślał Hardcastle. To do niego całkiem niepodobne... Chyba że zaczyna tracić grunt pod nogami...

- Obstaję przy swoim, admirale. W obu incydentach ponieśliśmy spore straty, nowoczesny helikopter Służb Celnych i kuter patrolowy Straży Przybrzeżnej. Przestępcy też ponieśli szkody, zarówno w ludziach, jak i w sprzęcie, ale tylko dzięki... dość nietypowej reakcji, w jednym wypadku mojej, w drugim tego zielonego kadeta, McConahaya, który po prostu zapomniał, że w takiej sytuacji nie powinien odpowiadać ogniem z działka.

- Więc co, do cholery, proponujesz, Ian? - syknął ze złością Cronin. Przez nieuwagę przegryzł cygaro, toteż wyjął je z ust i cisnął o pomarańczową od rdzy burtę „Numestry". - Mamy strzelać do każdego podejrzanego samolotu czy statku, jaki się zbliży do naszych brzegów? Kierujemy Strażą Przybrzeżną Stanów Zjednoczonych, a nie wojskami strzegącymi wschodnioniemieckich granic! Zdaję sobie sprawę, że ta robota bywa czasem denerwująca. Przyznaję, że nieraz, a nawet dość często, wiąże się z pewnym ryzykiem. Ale wie o tym każdy, kto wchodzi na pokład naszych kutrów. Mimo wszystko ludzie wypływają na patrole, taką mamy służbę...

- Ale wysyłanie ich na patrole bez odpowiedniego przygotowania zaczyna graniczyć z szaleństwem!

- W takim razie spróbujmy udoskonalić program szkolenia. Pomyślmy o lepszym wyposażeniu, ćwiczeniach, zabezpieczeniach, o zwiększeniu liczebności oddziałów...

- Zgadzam się, admirale - odparł szybko Hardcastle. - Powinniśmy zadbać o lepsze samoloty i kutry, lecz także lepiej je uzbroić, właśnie na wypadek podobnego ataku. Uważam jednak, że nie powinny to być jednostki Straży Przybrzeżnej.

- Nie rozumiem. - Cronin energicznie pokręcił głową. - O co ci w takim razie chodzi? Ma to być okręt marynarki wojennej? Wojskowy myśliwiec? Przecież Straż Przybrzeżna jest wyposażona w uzbrojone kutry, samoloty z najnowszymi przyrządami elektronicznymi, mamy odpowiednią kadrę...

- Lecz czy na pewno oddziały patrolowe Straży są przygotowane na każdą sytuację? W moim, siódmym okręgu przeprowadziliśmy w ubiegłym roku ponad piętnaście tysięcy patroli. W większości były to jednak rutynowe inspekcje statków oraz typowa ochrona granic. Udało nam się zapobiec kilkuset próbom przemytu, ale dotąd rzadko wiązało się to z jakimkolwiek zagrożeniem. Nie sądzisz więc, że dodatkowe uzbrojenie i szkolenie wszystkich załóg, specjalizujących się w akcjach poszukiwawczych i ratowniczych, byłoby bezcelowe, a nawet niebezpieczne? Dopiero wtedy powstałaby realna groźba, że z byle powodu zaczną być ostrzeliwane łodzie rybaków i prywatne awionetki. Musielibyśmy wpoić ludziom, by traktowali każdy statek czy samolot jako podejrzany, inaczej patrole nie byłyby przygotowane na spotkanie z silnie uzbrojonymi przemytnikami. To ryzykowne...

Cronin milczał, toteż Hardcastle - mając nadzieję, że jednak uda mu się coś wskórać - tłumaczył dalej:

- Nasi ludzie i tak mają wystarczająco dużo obowiązków, admirale. Jesteśmy jedyną agencją w kraju, która musi pilnować przestrzegania prawa międzynarodowego, federalnego, stanowego i lokalnego jednocześnie. Każdy patrol wiąże się zatem z olbrzymią odpowiedzialnością. Jeśli na dodatek zaszczepimy ludziom nieufność, zaczną podejrzewać, iż każdy kontrolowany statek czy kuter rybacki może ich ostrzelać z granatników i wyprawić na tamten świat. Nie dość, że muszą sprawdzać wyposażenie łodzi w kamizelki ratunkowe, gaśnice czy flary sygnalizacyjne, teraz zaczną jeszcze szukać wszędzie narkotyków i rakiet przeciwlotniczych typu Stinger, obawiając się bez przerwy o własne życie.

- Doskonale znam wasze osiągnięcia i zdaję sobie sprawę z odpowiedzialności ciążącej na ludziach, którymi dowodzisz. Wiem, ile mają obowiązków i jak bardzo stresująca jest ta służba. Nie musisz mi robić tego cholernego wykładu.

- Przepraszam, admirale. Chciałem tylko wyjaśnić swoje stanowisko...

Cronin zapatrzył się na nabrzeże, w którego stronę holowano „Resolute". Dopiero teraz zauważył, że za barierkami ustawionymi przez policję stanową Luizjany oraz na wszystkich falochronach kłębią się tłumy dziennikarzy, fotoreporterów i zwykłych gapiów.

- Kto, do diabła, wpuścił tych ludzi na teren bazy? - spytał przez zęby. - Będę musiał zmyć głowę sukinsynowi, który odpowiada za ten bajzel!

Kiedy weszli już do portu, Cronin i Hardcastle zwrócili uwagę na cztery ambulansy, które z włączonymi światłami przepychały się przez tłum. Ekipy telewizyjne skierowały kamery w stronę aut. Po pewnym czasie karetki wydostały się na nabrzeże i stanęły w szeregu. Za nimi runął tłum gapiów, którzy chcieli wszystko obserwować z bliska. Sanitariusze otworzyli tylne drzwi ambulansów i wyciągnęli nosze.

Wkrótce otwarto szerzej stalowe wrota hangaru na „Resolute". Admirałowie odsunęli się nieco i zasalutowali na widok zwłok wywożonych na wózkach z tej prowizorycznej kostnicy. Ciała dziesięciu marynarzy, poległych wskutek napaści z „Numestry", a wśród nich dowodzących kutrem kapitana Ehrlicha oraz porucznika Applegate'a, transportowano ku zejściu na prawej burcie, skąd miały być przeniesione do ambulansów. Hardcastle zacisnął mocniej zęby, spostrzegłszy, że nie we wszystkich workach foliowych spoczywają kompletne ludzkie zwłoki - kilka z nich musiało zawierać jedynie fragmentaryczne szczątki zabitych. Cronin energicznie opuścił rękę, gdy minął ich ostatni wózek.

- Cholera jasna! - wycedził przez zęby, spoglądając to na transportowane ciała w czarnych foliowych workach, to na tłum dziennikarzy i fotoreporterów, kierujących w tę stronę obiektywy.

- Panie admirale...?

- Słucham, Hardcastle.

- Przykro mi, że do tego doszło. Nie potrafię wyrazić...

Cronin odwrócił się na pięcie i przez jakiś czas w milczeniu wbijał wzrok w osmalony kadłub „Numestry". Wreszcie rzekł:

- Rozumiem cię.

Znów zapadło milczenie. „Resolute" dobijała do nabrzeża, rzucono cumy. Tuż za nią przycumowano frachtowiec przemytników.

- Opisz dokładnie swoją propozycję, Ian. Przedstaw plan sformowania tego oddziału do zadań specjalnych, o którym mówiliśmy. Jeśli uzyska moją akceptację, dołączę go do raportu, który muszę przedstawić w Departamencie Skarbu, Naczelnym Dowództwie Straży Przybrzeżnej i Połączonym Dowództwie Sztabu. Do diabła, najwyższa pora podjąć bardziej zdecydowaną akcję! Może uda nam się zapobiec dalszym takim tragediom.

Baza lotnicza w Homestead, Floryda

Dwa dni później

Hardcastle znalazł Sandrę Geffar wczesnym rankiem na strzelnicy bazy lotnictwa wojskowego, kiedy ćwiczyła strzelanie do tarczy z odległości stu metrów. Obok niej na stoliku leżał cały arsenał - od znajdujących się na wyposażeniu Służb Celnych rewolwerów kalibru 9,6 oraz 11,4 mm, jak też dziewięciomilimetrowego pistoletu automatycznego, aż po wielki, dwunastostrzałowy browning, pistolety maszynowe Steyr, M-16 i składany automat Uzi. Worki z piaskiem porozkładała tak, by ułatwić sobie strzelanie z każdej pozycji. Na stoliku leżały też narzędzia do czyszczenia broni oraz ustawiania celowników i regulacji sprężyny spustu, a także pudełka z amunicją i różnorodne magazynki. Kilka opróżnionych pudełek walało się na podłodze. Do każdego typu broni Sandra stosowała inne kabury - podramienne, bądź mocowane do pasa. Tuż przed nią stała lunetka wymierzona w tarczę.

Cały ten skład broni robił piorunujące wrażenie, natomiast sama Sandra wyglądała żałośnie. Szyję miała usztywnioną grubym, plastikowym kołnierzem, całą twarz pokrywały zadrapania i siniaki, a pod oczyma ciemniały olbrzymie, czarne połokręgi - wszystko to było efektem fali uderzeniowej eksplozji, która wyrzuciła ją w powietrze. Utykała także lekko na jedną nogę. Spod pasków kilku różnych kabur, jakie miała na sobie, wystawał biały elastyczny temblak.

Nie zauważyła zbliżającego się admirała albo też postanowiła nie zwracać na niego uwagi. Skończyła właśnie regulować muszkę automatycznego pistoletu kalibru 11,4 mm, włączyła mechanizm przesuwania tarczy w kształcie sylwetki człowieka, ustawiła odległość na pięćdziesiąt metrów i skierowała ją pod lewą ścianę.

- Przepraszam, czy możemy przez chwilę porozmawiać? - zapytał Hardcastle.

Zerknęła na niego z ukosa, po czym sięgnęła po dwa magazynki, wsunęła je do kieszeni przy pasie, trzeci natomiast załadowała do pistoletu i wsunęła broń do kabury pod prawą pachą.

- Jest pani leworęczna? - odezwał się cicho admirał. - Nie zauważyłem tego wcześniej...

Geffar wciąż milczała. Kiedy rozległ się stuk uruchamianego mechanizmu i tarcza zaczęła się przesuwać w prawo, błyskawicznie dobyła broni i ani na moment nie opuszczając lufy, wystrzeliła dziesięć pocisków, odrzuciła pusty magazynek, załadowała następny, oddała kolejnych dziesięć strzałów, jeszcze raz przeładowała pistolet, ale z trzeciego magazynka zdążyła wystrzelić tylko trzy naboje, ponieważ tarcza zniknęła za osłoną pod przeciwległą ścianą.

- Niech to szlag! - syknęła. Zabezpieczyła dymiący pistolet i włączyła silnik, przysuwając do siebie podziurawioną tarczę. - Ręce mi się trzęsą... Przedtem nadążałam opróżnić trzy magazynki i jeszcze sięgnąć po drugi rewolwer, zanim tarcza skryła się za osłoną. Teraz nie idzie mi nawet proste strzelanie.

- Masz kłopoty z prostym strzelaniem? - spytał Hardcastle, zachodząc w głowę, co ona przez to rozumie. Popatrzył z podziwem na tarczę: tylko trzy pociski trafiły poza centralny okręg, w którym pozostałe wyrwały jedną wielką dziurę. Pomyślał, że on miałby spore kłopoty z uzyskaniem takiego rezultatu, nawet gdyby strzelał do nieruchomej tarczy z odległości trzydziestu metrów. - No cóż, chyba nie wróciłaś jeszcze do formy. Rzekłbym, że jesteś najlepszym kandydatem do ekipy mającej kłopoty z prostym strzelaniem.

Geffar popatrzyła na niego uważnie, lecz bez uśmiechu. Zaczęła na nowo ładować magazynki.

- O czym chciał pan ze mną porozmawiać, admirale?

- Przede wszystkim chciałem sprawdzić, jak się miewasz. Powiedzieli mi w twoim biurze, że nie wyszłaś jeszcze ze szpitala.

- Wypisałam się dziś rano. Zdychałam z nudów. Lekarze w szpitalu wojskowym okazali się jeszcze gorszymi tępakami niż cywile.

- Jak twoja szyja? - zapytał z troską w głosie.

- Boli. Dziwi to pana? Wszystko mnie boli. Przy najlżejszym poruszeniu odczuwam zawroty głowy, trzęsą mi się ręce, nie mogę trafić do kabury, której nie dam rady nosić normalnie, bo całe prawe ramię mam silnie stłuczone. Muszę jeszcze coś dodawać? - Załadowała pełny magazynek do pistoletu. - Czy mógłby mi pan pomóc i zawiesić nową tarczę?

Hardcastle odpiął podziurawiony arkusz papieru, rozwinął następny i zaczął go mocować w klamerkach.

- Mam dla ciebie świetną propozycję.

- Niby jaką?

- Wracaj do domu i połóż się do łóżka.

Uruchomiony nagle mechanizm wyszarpnął mu brzeg arkusza z dłoni. Tarcza odjechała z powrotem na odległość stu metrów.

- Przez tydzień nie było mnie w bazie. Wśród moich ludzi nigdy dotąd nie panowało tak silne przygnębienie.

- Śmierć kolegów zazwyczaj odbiera się podobnie. Najważniejsze, aby nie poddawać się takim nastrojom.

- A co pan zrobił po utracie załogi swojego falcona? Wydał przyjęcie?

- Daj spokój. Jeśli masz ochotę się wyżywać w strzelaniu do tarczy, to proszę bardzo. Ale nie próbuj obciążać nikogo winą za swoją porażkę, zwłaszcza że wszyscy starają ci się pomóc. Chociaż, na dobrą sprawę, zasłużyłaś na solidnego kopniaka w tyłek.

Geffar przez chwilę stała jak wmurowana, wreszcie wyrzuciła magazynek i z trzaskiem odłożyła pistolet na miejsce.

- Strasznie mi przykro - wycedziła ze złością - że nie jestem komandosem i nie zasłużyłam się w Wietnamie, tak jak pan. To prawda, że do tej pory jedynie czytałam o wojnach narkotykowych i zaledwie parę razy miałam okazję strzelać do przemytników. Ale nigdy jeszcze nie przeżyłam takiego ataku, jak w ubiegłym tygodniu. Ludzie ginęli na moich oczach, nigdy... nie...

- Masz ochotę porozmawiać na ten temat?

- Nie.

Nerwowymi ruchami zaczęła wyciągać biały temblak spod krzyżujących się na piersi pasków kilku różnych kabur.

- Przepraszam - szepnęła, układając prawą rękę na temblaku. Tak, muszę się wygadać.

Hardcastle podszedł do okienka dyżurnego strzelnicy, wziął dwa plastikowe kubeczki i napełnił je kawą z termosu, po czym oboje wyszli na rozległy parking przed strzelnicą.

- Chyba wiem, co czujesz - powiedział. - Jako całkiem zielony kadet po ukończeniu Szkoły Oficerskiej Wojsk Desantowych Marynarki zostałem dowódcą oddziału saperów i otrzymałem przeniesienie do bazy w Nam. Nie miałem pojęcia o rozbrajaniu ładunków. Do cholery, o niczym jeszcze wtedy nie miałem pojęcia. W ciągu pierwszego tygodnia straciłem pięciu ludzi, ledwie zdążyłem ich poznać. Kiedy meldowano mi o kolejnym wypadku, czułem się wszystkiemu winny. - Geffar pokiwała głową. - Ty także czujesz się osamotniona właśnie dlatego, że dowodzisz oddziałem. Ale wiedz, że znajdziesz pomoc wielu życzliwych osób, jeśli tylko im pozwolisz, by ci pomagali.

- Jak to znosiłeś? - spytała, idąc powoli w kierunku trawnika. - Słyszałam, że skończyło się na długim pobycie w szpitalu na Filipinach...

- Detoksykacja... - odparł nieco spiętym głosem. - Próbowałem wszystkiego, trawki, alkoholu, prochów... to uspokajających, to znów pobudzających. Oficjalnie wszystkich nas tam leczyli z „obrażeń wojennych", ale to była zwyczajna odwykówka. Po wyjściu ze szpitala dostałem przeniesienie do Straży Przybrzeżnej. To było dwadzieścia dwa lata temu...

- Ty... byłeś uzależniony? - zdumiała się Geffar. - Więc jak to możliwe, że... to znaczy...

- Chodzi ci o to, jak mogłem awansować i dojść aż do stopnia admirała? To były inne czasy. Zupełnie inne. Wszyscy się nawzajem osłaniali. W marynarce nikt nikomu nie musiał powtarzać, że trzeba kryć kolegów, bo może nadejść taki dzień, kiedy samemu będzie się zdanym na innych. Zresztą w Straży Przybrzeżnej było tak samo. W chwili, kiedy człowiek po raz pierwszy przekraczał próg bazy czy stawiał stopę na pokładzie kutra, stawał się kumplem i nikogo nie obchodziło, czym się przedtem zajmował i co miał na sumieniu. Nikt nie zaglądał do akt personalnych, kart chorobowych. Trzeba się było wykazać w bezpośredniej pracy z ludźmi, a to, co zapisane w papierach, prawie wcale się nie liczyło. Takie same zasady obowiązywały między szeregowcami, jak i wśród najwyższych rangą oficerów dowództwa.

- Lecz w twoich aktach musiał zostać wpis o... narkomanii. Teraz wyrzuca się ze służby ludzi za znacznie mniejsze przewinienia.

- Wtedy o wiele bardziej potrzebowano ludzi, niż sensacyjnych nagłówków w gazetach, krzyczących o narkomanii wśród kadry oficerskiej. - Urwał i popatrzył na Geffar. - Czyżbyś zaglądała do moich akt?

Sandra wzruszyła ramionami, a po jej twarzy przemknął cień uśmiechu.

- Wykorzystałam tylko przetarty szlak, admirale. Odkryłam bowiem, że ktoś zaglądał do moich akt personalnych. Ktoś z pańskiego biura.

- Rozumiem. I chcąc wyrównać szanse, sięgnęłaś do moich?

- Zapytałam parę osób, nie musiałam czytać akt.

- I tak byś ich nie dostała, to jedna z niewielu korzyści wynikających z wojskowej hierarchii. Ale każę ci je dostarczyć.

- Dobrze... Proszę mi jednak powiedzieć, do czego pan zmierza, admirale.

- Mów mi po imieniu.

- Nie, dziękuję, admirale.

- Jak wolisz. Chcę z tobą porozmawiać o walce z przemytem, czyli o naszym wspólnym zadaniu.

- A konkretnie?

- Co myślisz o naszej roli w zwalczaniu przemytu narkotyków?

- Parszywa robota. Brak nam i ludzi, i pieniędzy. Przeprowadzamy coraz mniej kontroli, a coraz częściej siedzimy i spokojnie czekamy, aż coś się wydarzy. Kiedy powinniśmy natychmiast wkroczyć do akcji, to musimy jeszcze zaczekać, aż inni zrobią swoje i usuną nam się z drogi.

- Masz na myśli Straż Przybrzeżną?

- Nie tylko. Jest jeszcze Agencja Walki z Narkotykami, FBI, „Proca", „Blok", Departament Sprawiedliwości, Departament Skarbu, Urzędy Skarbowe, wojsko... Teoretycznie Służby Celne powinny kierować walką z przemytem narkotyków, tak zresztą było do czasu wejścia w życie ustawy o walce z narkomanią. Przez pięć lat mogliśmy tylko wyglądać zza pleców tych z Agencji Walki z Narkotykami, lecz coraz częściej i im, i nam, widoczność zasłania Straż Przybrzeżna. Nie wolno nam zrobić nawet kroku bez zgody co drugiej amerykańskiej agendy rządowej. Proszę dorzucić do tego policję stanową oraz władze lokalne... Już teraz nie ma się gdzie ruszyć. Osiągnęliśmy klasyczny pat.

- Jakie widzisz wyjście z tej sytuacji?

- Wyjście? Nie jestem pewna, czy ono w ogóle istnieje... Do czego pan zmierza, Hardcastle? Nie ma pan przypadkiem mikrofonu ukrytego pod klapą marynarki?

- Chcę tylko znać twoje zdanie. Poświęciłaś tej walce niemal całą swoją karierę, przy tobie jestem jak gówniarz, spędzający pierwszy dzień w nowej szkole. Moje doświadczenia skończyły się na pilotowaniu śmigłowców nad dżunglą.

Geffar zerknęła na niego podejrzliwie, wcale nie przekonana, że admirał chce poznać jej opinię... A, do diabła, pomyślała z desperacją, przecież właśnie to samo i mnie od dawna nurtuje...

- Służby Celne będą z góry skazane na porażkę, dopóki przemytnikom pozwoli się swobodnie docierać do wybrzeży. To chyba oczywiste, bo jeśli towar znajdzie się na lądzie, można go błyskawicznie rozdzielić i ukryć, czego nie da się zrobić na statku czy w samolocie. My jednak nie mamy prawa działać poza dwunastomilową strefą wód terytorialnych, zostało to wyraźnie zapisane w ustawie o walce z narkomanią z roku tysiąc dziewięćset osiemdziesiątego szóstego. Ta sama ustawa nakłada na was, Straż Przybrzeżną, obowiązek ścigania przemytników na morzu. Zatem wtedy, kiedy my możemy przystąpić do akcji, zwykle jest już za późno, narkotyki przechodzą w inne ręce.

- Więc uważasz, że przede wszystkim nie wolno dopuścić przemytników do lądu? Towar pochodzi głównie z Ameryki Południowej i Środkowej. Coraz częściej jednak dokonuje się zrzutów z samolotu do morza, skąd zabierają go motorówki. Jak chcesz temu przeciwdziałać?

- Rozwagą i czujnością - odparła szybko, coraz bardziej ośmielona. - Musicie się nauczyć przewidywać, skąd i kiedy nadejdzie kolejny transport, a następnie, zebrawszy odpowiednich ludzi i sprzęt, zgotować odpowiednie powitanie. Być może podołalibyście temu sami, lecz o wiele efektywniejsza byłaby współpraca różnych instytucji. Przemytników należy zatrzymywać bez ceregieli, wszelkimi środkami, byle tylko nie dopuścić ich do wybrzeża. Za każdą cenę nie pozwolić im pozbyć się towaru, bo wtedy cała robota na nic... Służby Celne mają najwyżej jedną dziesiątą potrzebnego w tej walce sprzętu i ludzi. My przechwytujemy jeden transport, a pięć czy nawet dziesięć innych bezpiecznie przekracza granice. Zwykle porażki tłumaczymy tym, że narkotyki są dobrze ukryte, że mamy utrudniony dostęp do przewożonych towarów, ale prawda jest taka, że po prostu nie mamy możliwości kontrolowania każdego transportu. W tutejszej bazie są zaledwie trzy odrzutowce typu Citation i trzy cheyenny przystosowane do nocnych patroli. Wy macie w sumie osiem przechwytujących falconów typu C, cztery tu, na Florydzie, a pozostałe w Kalifornii i Alabamie. Przy odrobinie szczęścia możemy wysłać w powietrze co drugi samolot, reszta jest w naprawie bądź została oddelegowana do innych zadań. Więc razem nie mamy nawet połowy sprzętu niezbędnego do wyłapywania nocą przemytników, i to tu, na południowej Florydzie... Hardcastle wyjął notatnik i zaczął coś w nim zapisywać.

- Może się jednak w końcu dowiem, admirale, o co panu chodzi?

- Powiem wprost. Otrzymałem polecenie przygotowania, jak to się mówi, wstępnego zarysu projektu, który chodzi mi po głowie już od kilku miesięcy, a zwłaszcza po ostatnich tragicznych wydarzeniach. Na razie mam go przedstawić tylko swemu szefowi, to znaczy dowódcy rejonu atlantyckiego Straży, ale mam nadzieję, może złudną, że trafi on aż na samą górę... najlepiej do Białego Domu.

Geffar przyglądała mu się sceptycznie, lecz po chwili w jej oczach pojawiły się błyski zaciekawienia. Wskazała ręką zbity z desek stół i ławki stojące w cieniu rozłożystego drzewa. Podeszli tam, ale Sandra siadała bardzo powoli, wyraźnie krzywiąc się z bólu.

- W porządku, panie admirale...

- Ian.

- Niech będzie. Ja mam na imię Sandra, jeśli to może nam w czymkolwiek pomóc. Więc cóż to za wspaniały projekt?

- Dotyczy właśnie tego, o czym przed chwilą rozmawialiśmy. Jest wielu chętnych do przypisania sobie wszystkich zasług, a tymczasem nie mamy ustalonych żadnych reguł współzależności między instytucjami, żadnej hierarchii służbowej. Jak mawiają specjaliści od komputerów, brak nam kompatybilności. Więc może dlatego nie potrafimy skutecznie zatrzymywać przemytników, zanim dotrą do lądu. Ale co najważniejsze... musimy znaleźć odpowiednie wsparcie dla naszych działań, zarówno polityczne, jak i finansowe. Wiele się na ten temat mówi, dyskutuje, udziela dobrych rad, ale nikt nie proponuje konkretnych posunięć. Zdaję sobie sprawę, że trzeba by podjąć trudne, często niepopularne ze względów politycznych decyzje, które bezpośrednio uderzyłyby w przemytników oraz wspierające ich finansowo różne organizacje z całego świata. Nie chodzi już tylko o te transporty, które docierają do naszych granic.

- Ty sam mówisz jak polityk, Hardcastle. Czyżbyś rozpoczynał jakąś kampanię?

- Nie mam zamiaru bawić się w politykę, jestem tylko oficerem Straży Przybrzeżnej. I tak nie zebrałbym wystarczającej liczby głosów.

- Przynajmniej jesteś realistą. - Geffar pokręciła głową. - Nadal nie bardzo rozumiem, na czym miałby polegać ten twój plan.

- Zastanów się, ile narkotyków jest przemycanych do USA drogą lotniczą?

- Jedna trzecia, najwyżej czterdzieści procent. Reszta dociera statkami i przez przejścia graniczne, w kontenerach...

- Gdybyśmy więc całkowicie odcięli dostawy lotnicze, ilość narkotyków na rynku zmniejszyłaby się co najmniej o trzydzieści procent...

- Nie - wtrąciła pospiesznie Geffar. - Może i trochę by się zmniejszyła, lecz tylko na pewien czas. W miarę wzrostu opłacalności przemytu coraz więcej ludzi by się angażowało w ten proceder, wymyślano by nowe sposoby. Po krótkiej przerwie dostawy wróciłyby do poprzedniej wielkości, zredukowalibyśmy tylko procent narkotyków przerzucanych drogą powietrzną.

- Ale my bylibyśmy przygotowani na to, że wówczas wzrośnie liczba transportów w kontenerach. Można by zawczasu podjąć odpowiednie kroki, zwiększyć liczbę kontrolowanych ładunków...

- Już teraz robimy wszystko, co w naszej mocy. Każdego dnia na Florydzie jest rozładowywanych ponad trzysta kontenerów. Dzień w dzień. Pobieżna inspekcja każdego z nich, nawet gdybyśmy zaprzęgli do pomocy Gwardię Narodową czy rezerwy armii, zajmuje co najmniej dwie godziny. W idealnej sytuacji Służby Celne mogłyby kontrolować najwyżej co piąty kontener przekraczający granicę...

- Chyba nadal się nie rozumiemy. Najpierw musimy pomyśleć o całkowitym zablokowaniu dróg powietrznych. Jeżeli przemytnicy zaczną intensywniej wykorzystywać pozostałe sposoby, wówczas będziemy się martwić, jak temu zaradzić. Ale osiągniemy przynajmniej tyle, że odetniemy im najprostszą drogę przerzutu towarów do naszego kraju.

- Zgoda. Lecz nadal nie wiem, jak chcesz to zrobić. Nie wyjaśniłeś jeszcze, jak moglibyśmy zapobiec przemycaniu narkotyków drogą powietrzną.

- Niemal całe południowe wybrzeże Stanów objęte jest siecią kontroli radarowej. Komputery potrafią błyskawicznie sprawdzić banki danych, porównać rozkłady lotów i spośród wszystkich wyłowionych przez radar obiektów wybrać tylko te...

- W porządku. Załóżmy, że wyodrębnicie tych dziesięć niezidentyfikowanych obiektów, które kręcą się wzdłuż wybrzeża czy też zmierzają na północ i być może dokonują zrzutu. Z kilkudziesięciu bądź nawet stu samolotów na danym obszarze wyłowicie tych kilkanaście podejrzanych. I co dalej?

- Ruszymy w pościg.

- Czym?

- Masz ochotę przelecieć się kawałek w tym tygodniu?

- Czemu pytasz?

- Organizuję mały pokaz nowoczesnego sprzętu, który może być dla nas niezwykle użyteczny. Spotkajmy się tu w niedzielę o siódmej rano. Przez tych kilka dni zdołasz jeszcze wypocząć...

- Co się dzieje, Hardcastle? Chcesz mnie nakłonić do realizacji jakiegoś zwariowanego planu, dzięki któremu Straż Przybrzeżna jeszcze bardziej zyska na znaczeniu?

- Wcale nie zmierzam do wzmocnienia Straży. Mówiąc szczerze, mam spore wątpliwości co do roli, jaką Straż powinna odgrywać w walce z przemytem narkotyków. Za długo już jestem w służbie, bym nie dostrzegał, że ściganie bandytów nie wchodzi w zakres tych zadań, do których wypełniania pierwotnie zostaliśmy powołani. Na pewno nie uwolnimy się do końca od tych obowiązków, ale uważam, że wykorzystywanie falconów i pełnomorskich kutrów patrolowych Straży Przybrzeżnej do ścigania przemytników jest tylko stratą czasu i pieniędzy. Potrzebna jest nam do tego celu odrębna jednostka, złożona ze specjalnie wyszkolonych ludzi i wyposażona w odpowiedni sprzęt...

- I myślisz, że Służby Celne...?

- Nie. Sama powiedziałaś, że celnicy i bez tego mają co robić. Napotykacie zbyt wiele ograniczeń. Musicie czekać, aż przestępcy znajdą się nad lądem czy też zrzucą towar do morza, zanim będziecie mogli wkroczyć do akcji. Niestety, najczęściej jest już za późno.

Przez chwilę panowało milczenie.

- A gdybyśmy tak zatrzymywali każdy cholerny statek wpływający na nasze wody terytorialne? - zapytał Hardcastle. - Gdybyśmy urządzili punkty kontrolne, takie jak drogowe przejścia graniczne, i przeprowadzali inspekcję wszystkich towarów wwożonych na teren Stanów Zjednoczonych?

- To nierealne.

- Nieprawda. Przecież każdy samolot wkraczający w naszą przestrzeń powietrzną musi podać swój kod identyfikacyjny, a w ten sposób zostaje automatycznie sprawdzony...

- Owszem.

- Czemu więc nie mielibyśmy odmówić prawa wstępu maszynie, co do której rodzą się podejrzenia?

- Odmówić prawa wstępu? Jak to sobie wyobrażasz? Zakładamy, że każdy niezidentyfikowany obiekt próbuje ominąć kontrolę celną albo... - urwała i popatrzyła na niego ze zdziwieniem. - Chodzi ci o to, że... powinniśmy go zestrzelić?

- Wykrywa się go w odległości stu kilometrów, namierza do dziewięćdziesięciu, na osiemdziesięciu nawiązuje łączność, na sześćdziesięciu przechwytuje go patrol, na czterdziestu wysyła ostrzeżenie, a dwadzieścia kilometrów od lądu otwiera się ogień. To typowy schemat traktowania intruzów w lotnictwie wojskowym. Możliwe, że nie da się go bezpośrednio zastosować w walce z przemytnikami, ale możemy przyjąć podobne zasady. Odmówić prawa wstępu wszystkim niezidentyfikowanym samolotom. I koniec. Zwłaszcza wtedy, gdy nie odpowiadają na wezwania ani drogą radiową, ani sygnalizacją świetlną, ani w żaden inny sposób. To samo dotyczy statków na pełnym morzu. Jeżeli kapitan nie zastopuje silników i nie zezwoli na przeprowadzenie inspekcji, nie otrzyma pozwolenia wejścia na wody terytorialne.

- Według ciebie to wszystko jest bardzo proste - odparła Geffar. - Musisz się jednak liczyć z tym, że w wypadku realizacji twojego planu nie da się uniknąć ofiar wśród niewinnych ludzi.

- Myślę przede wszystkim o zahamowaniu napływu do Stanów Zjednoczonych narkotyków, broni, pieniędzy i innej kontrabandy. Oboje wiemy, jak wygląda sytuacja... Nasz obecny system się nie sprawdza, próbuję więc skonstruować jakiś inny, który może być skuteczniejszy. To jasne, że nikt sobie nie życzy ofiar wśród niewinnych ludzi, ale strach przed tego typu wypadkiem nie powinien nas paraliżować. Trzeba po prostu uwzględnić w tym projekcie jak najwięcej zabezpieczeń, które nie pozwolą strzelać do niewinnych, prawomyślnych obywateli.

- Nawet jeśli uwzględnimy setki najróżniejszych zabezpieczeń, to i tak nie będziemy mogli niczego zagwarantować. A zdajesz sobie zapewne sprawę, że po pierwszym wypadku zestrzelenia czteroosobowej rodziny będziemy się mogli pożegnać i ze sprzętem, i z funduszami. Zniweczony zostanie wysiłek wielu osób. A przemyt narkotyków wróci do stanu sprzed dwudziestu lat.

- Jeśli dobrze pamiętam, podobnych argumentów używano do walki z projektem wyposażenia Służb Celnych w uzbrojone samoloty i helikoptery - rzekł admirał. - Po raz drugi miałem okazję je słyszeć, kiedy włączaliśmy się do walki z przemytem narkotyków. Pamiętasz, jaki podniósł się wrzask, kiedy ogłosiliśmy, że nad każdą awionetką może się pojawić myśliwiec Straży, żeby z bliska sprawdzić numery rejestracyjne? Krzyczano wtedy, że całe rodziny będą strącane do morza nad Karaibami. I co? W ciągu trzydziestu lat ani wy, ani my, nie zestrzeliliśmy nawet jednego niewinnego człowieka, a przecież mamy na koncie sporo akcji bojowych. Dlatego myślę, że powinniśmy się zdobyć na śmiałe rozwiązania, bo już najwyższa pora...

Sandra wciąż nie była przekonana.

- Sądzę, że potrafię udowodnić wszystkim celowość proponowanych zmian - dodał Hardcastle. - Jeśli ty mi w tym pomożesz...

- Zaraz, ja nie muszę niczego udowadniać. Wykonuję tylko swoje obowiązki...

- W takim razie czego się obawiasz?

- Na pewno żadnej z twoich propozycji.

- Zatem umowa stoi. W niedzielę rano. Przyjadę po ciebie do dowództwa Służb Celnych o siódmej.

- Będę gotowa. Lepiej jednak, żeby ten dowód był przekonujący, admirale. Nie oczekuj ode mnie i moich ludzi absolutnie niczego, dopóki nie zyskamy pewności, że cały ten plan nie spali na panewce.

I nie doprowadzi do wyłączenia z gry Służb Celnych, dodała w myślach.

3

Budynek urzędu federalnego przy Brickell Plaza,

Miami Kilka dni później

Palce Hardcastle'a były bardziej nawykłe do trzymania drążka sterowego samolotu niż wystukiwania na klawiaturze, toteż z komputera co i rusz znikały jakieś fragmenty tekstu, których w żaden sposób nie dało się odzyskać. Po jakimś czasie admirał wstał od denerwującego urządzenia i z ulgą zasiadł przed wysłużoną, dobrze mu znaną, elektryczną maszyną do pisania, stojącą na niskim stoliczku przy biurku.

Jego zastępca, kapitan Straży Przybrzeżnej Michael Becker, zwykle uśmiechał się tylko, słysząc ciężkie westchnienia szefa mozolnie przepisującego swój raport. Ten szczupły, wysoki mężczyzna w staroświeckich okularach i nieodłącznym krawacie - tak rzadko spotykanym w dusznych biurach Miami - który bardziej przypominał mu świeżo upieczonego kadeta niż doświadczonego dowódcę kutra patrolowego i weterana Straży, tym razem jednak skrzywił się i spojrzał na zegarek: minęła już dziewiąta wieczorem. Czy stary ma zamiar katować się tak przez całą noc, pomyślał, a usłyszawszy kolejne westchnienie przełożonego, rzekł:

- Naprawdę z przyjemnością panu pomogę, admirale...

- Już mi to proponowałeś, Mike. Wiesz, że nie umiem pracować z dyktafonem, a straciłbyś mnóstwo czasu, próbując rozczytać moje bazgrały... jeśli bym w ogóle potrafił napisać to ręcznie. Dziękuję, ale muszę się sam z tym uporać. Dlaczego nie idziesz jeszcze do domu?

- Widzę, że stara się pan jak najszybciej ukończyć ten raport. Gdybym mógł w czymś pomóc...

- No to zamilcz i daj mi się skupić.

Becker smętnie pokiwał głową i usiadł za swoim biurkiem.

- Czy generał Brad Elliott potwierdził telefonicznie swoją wizytę? - zapytał po chwili Hardcastle, unosząc głowę znad maszyny. - Musimy mieć jego samolot do tego pokazu. Trzeba mu dać do zrozumienia, że niczego nie osiągniemy bez czynnego zaangażowania jego firmy.

- Na pewno zdaje sobie z tego sprawę, admirale. Dzwonił przed odlotem z Fort Lauderdale. Przyleciał po południu ze swoim asystentem. Spotkaliśmy się na lotnisku...

- Już tu jest?

- Ma pan tyle pracy, a nie chciałem przeszkadzać... Generał jest gotów spotkać się z panem, kiedy tylko znajdzie pan trochę czasu. W każdym razie wyraził swoje poparcie...

Becker urwał, spostrzegłszy na twarzy szefa tak rzadki u niego szeroki uśmiech satysfakcji.

- Jak on wygląda?

- Koło sześćdziesiątki, szczupły, energiczny, typowy lotnik. Podobno bardzo stanowczy i zawsze umie postawić na swoim. Jego asystent jest zdecydowanie młodszy, niewiele po trzydziestce.

Hardcastle zamyślił się na chwilę.

- Słyszałem, że Elliott to człowiek z otwartą głową... Dobrze byłoby go mieć po swojej stronie.

- Ma protezę prawej nogi. Wiedział pan o tym?

- Nie.

- Nazywa ją, „kulawcem", ale słyszałem, że to prawdziwa kończyna bioniczna, a nie zwykła proteza. W każdym razie nawet trudno zauważyć, żeby utykał, może zginać ją nie tylko w kolanie i kostce, lecz podobno także poruszać palcami. Sprawdzałem, mimo kalectwa ma pełne uprawnienia pilotażu, chyba sam przyprowadził tego V-22. Posadził go dokładnie pośrodku lądowiska „Goryl Jeden"

- Nie wiesz, w jaki sposób stracił nogę?

- Nic nie znalazłem na ten temat - odparł Becker. - Pentagon utajnił wszystkie akta dotyczące generała.

- Zaczyna mi się coraz bardziej podobać - mruknął admirał, po czym odwrócił się do wiszącej na ścianie fotografii dziwnego samolotu, który przypominał wojskowy transportowiec, choć jego śmigła niemal dorównywały wielkością wirnikom helikoptera. - A jakie wrażenie zrobił na tobie ten „Lew Morski"?

- Niesamowite. Jutro rano zobaczy pan tę maszynę. Jestem pewien, że oszaleje pan na jej punkcie.

- W takim razie muszę jak najszybciej skończyć ten raport... Aha! A co z makietami?

- Asystent generała, major McLanahan, już wcześniej przygotował dwie maszyny bezzałogowe, „Mewę" i „Podniebnego Lwa". „Lew" stoi gotów do startu na „Gorylu Jeden", tam też wyładowano pozostały sprzęt elektroniczny. Ale „Mewa" zostanie wypuszczona z lotniska w Marathonie... Po prostu na platformie zabrakło miejsca, żeby wszystko na niej pomieścić.

- I tak jestem pełen podziwu dla tych ludzi, którzy w krótkim czasie przygotowali cały pokaz - odparł Hardcastle. - Warto było jednak wydeptać ścieżkę do Agencji HAWC. Wojska powietrzne trzymały jej istnienie w tak ścisłej tajemnicy, że w pewnym momencie zwątpiłem, czy uda nam się od nich cokolwiek wydębić.

Becker wstał zza biurka i podszedł do admirała, który wkręcał do maszyny czystą kartkę papieru.

- Strona czterysta dziewiętnasta? Czy pan nie przesadza, admirale? Zanosi się na rekord świata.

- Nie będzie tego więcej niż czterysta pięćdziesiąt stron, nie licząc przypisów, objaśnień, map i rysunków.

- Czterysta pięćdziesiąt?! Gryzipiórki z dowództwa okręgu dostaną apopleksji.

Wstępny projekt jednostki specjalnej, nad którym Hardcastle pracował, już trzy razy wracał z sekretariatu dowództwa okręgu z licznymi propozycjami uzupełnień i poprawek. Raz nawet sam admirał Cronin przybył do Miami z nieoczekiwaną wizytą, by przedyskutować z autorem pewną sprawę, której ten nie uwzględnił w raporcie. Dowódca nalegał także na znaczne skrócenie dokumentu, był bowiem przekonany, że do zbyt szczegółowego opracowania nikt nie sięgnie ani w Białym Domu, ani w komisji kongresowej.

- Objętość nie ma tu zbyt wielkiego znaczenia - odparł Hardcastle. - To tylko wymówka starego, który wciąż się waha, czy ma poprzeć ten projekt, czy nie.

- To znaczy: czy zająć takie same stanowisko, jak pan.

- Właśnie. Trzeba przyznać, że dość mocno się zaangażował w realizację tego planu. Nie wiem tylko, czy nie wynika to jedynie z jego powszechnie znanej tendencji do popierania wszystkich swoich ludzi. Z drugiej strony to całkiem zrozumiałe, że odnosi się też z pewną rezerwą do tak śmiałej propozycji. W każdym razie admirał Cronin bardzo mi pomógł. Niejeden dowódca okręgu dorzuciłby od siebie przynajmniej dwa zdania, byle tylko jego nazwisko znalazło się na pierwszej stronie. Croninowi coś takiego nawet nie przyszło do głowy.

Hardcastle odwrócił się do maszyny, lecz zaledwie uderzył parę razy w klawisze, kiedy rozległo się pukanie do drzwi.

- Wchodź śmiało, Danielu!

Siedemnastoletni Daniel Hardcastle - młodszy, ulubiony syn admirała - był wysokim chudzielcem o blond włosach, do złudzenia przypominającym ojca, i stanowił przeciwieństwo dwudziestosześcioletniego brata, Rogera, zdecydowanie podobnego do matki.

- Widzę, że znów pracujesz do późna - rzekł chłopak, podchodząc bliżej, by uściskać ojca.

Admirał spojrzał znacząco na Beckera i ten natychmiast pojął, że ma się wynosić.

- Jeśli nie jestem już panu potrzebny, admirale, to pójdę do domu powiedział.

Dowódca z uśmiechem skinął głową.

- Czym przyjechałeś? - zapytał Hardcastle, spoglądając na zegarek. - Jest już późno. Czyżby matka...?

- Nie. Złapałem okazję.

- Pozwoliła ci na to? O tej porze?

- Jutro zaczynają się przesłuchania egzaminacyjne - odparł szybko Daniel. - Mamy wolne, idziemy dopiero na dziewiątą...

- Czemu nie stanąłeś do konkursu?

- Tato! Rozmawialiśmy już na ten temat - jęknął chłopak, kierując swą uwagę na zdjęcie samolotu V-22 „Osprey".

- Dobra, już nic nie mówię - rzekł Hardcastle, żałując, że w ogóle poruszył tę sprawę.

Rzeczywiście rozmawiali już na ten temat, a w zasadzie nawet się pokłócili. Jakby chcąc zaoszczędzić rodzicom konieczności spotkania się na zakończeniu roku szkolnego, Daniel wcześniej sam odebrał świadectwo, a zamiast na uroczystość, poszedł na spotkanie z trenerem drużyny koszykarskiej Uniwersytetu Miami. W ten sposób doprowadził tylko do dalszego zaostrzenia stosunków admirała z jego byłą żoną, Jennifer. Hardcastle uszanował zresztą decyzję syna, co oczywiście jeszcze bardziej rozsierdziło matkę Daniela.

- Nie podróżuj więcej autostopem, dobra? Różnych ludzi można spotkać na drodze. Jeden będzie gotów cię stłuc tylko dlatego, że mu się nie podoba twoja koszula, a drugi właśnie dlatego, że mu się podoba. Rozumiemy się?

- Jasne, tato. Obiecuję, że nie będę jeździł autostopem. W porządku? - Chłopak podszedł z powrotem do jego biurka i ciekawie zerknął na stos zapisanych kartek. Hardcastle szybko zasłonił je czerwoną, plastikową obwolutą. - Wciąż pracujesz nad tym swoim ściśle tajnym projektem? Ostatnio poświęcasz mu niemal każdą wolną chwilę.

- Bo to bardzo ważny projekt.

- A czego dotyczy?

- Powiedziałbym ci, gdyby nie był ściśle tajny.

- Ale mnie mógłbyś przynajmniej uchylić rąbka tajemnicy. A może zadając to pytanie już się naraziłem i za chwilę wpadnie do gabinetu oddział uzbrojonych po zęby goryli?

Hardcastle pokręcił smętnie głową.

- Dotyczy walki z przemytem narkotyków. Tyle musi ci wystarczyć.

- Tego już dawno się domyśliłem - rzekł pogardliwie Daniel. - Czemu ich nie zalegalizujecie?

Admirał przetarł zmęczone oczy.

- Czy możemy kiedy indziej podyskutować na ten temat?

- Oczywiście. Przepraszam, że ci zawracam głowę. Widzę, że nie jesteś w humorze.

- Daj spokój, Danny. Rozmawialiśmy już o tym setki razy. Alkohol i kokaina to dwie różne rzeczy. A co się tyczy marihuany, to nikt nie wie, jakie skutki powoduje przy długotrwałym zażywaniu. Do diabła, przecież ci to wszystko tłumaczyłem.

- Widzę jednak, że siedzisz po nocach, próbując znaleźć jakieś rozwiązanie, a z mojego punktu widzenia to nic innego, jak walka z wiatrakami. - Zamilkł na chwilę, lecz spostrzegłszy, że ojciec nie ma zamiaru podejmować tematu, popatrzył znowu na wiszącą na ścianie fotografię ospreya. - Ten V-22 jest niesamowity. Masz zamiar wykorzystać go do ścigania przemytników?

Sprytne pytanie, pomyślał Hardcastle, zwłaszcza na kogoś, kto w szkole nie jest orłem.

- Nie próbuj mnie podchodzić. Zapisz się do akademii, wstąp do Straży Przybrzeżnej, a wtedy wszystkiego się dowiesz.

- To wcale nie taki głupi pomysł.

- Naprawdę myślisz o wstąpieniu do akademii?

- Jasne. Czemu nie?

Hardcastle przyjął to z radością, choć postanowił niczego mu nie sugerować.

- Jak się miewa matka? - zapytał.

- W porządku.

Admirał spojrzał na syna z ukosa.

- No dobra. Jest wściekła.

- Z tego powodu, że w ubiegłym tygodniu odwołałem spotkanie? - spytał, a chłopak szybko przytaknął ruchem głowy. - Chciałem cię za to przeprosić, Danielu. Naprawdę byłem zawalony robotą.

- Mnie nie musisz przepraszać. To mama sądzi, że świat się zawali, jeśli nie będę co tydzień, jak to ona mówi, podtrzymywał więzi z ojcem. Jasne, że tęskniłem za naszym spotkaniem, tato, ale Bóg mi świadkiem, iż nie czuję się pokrzywdzony...

Hardcastle wstał, zebrał stos papierów z biurka i zamknął je w szafie pancernej.

- Chodźmy stąd. Jadłeś już kolację?

- Ja... Liczyłem na to, że...

- Niech zgadnę. - Hardcastle uśmiechnął się, udając zamyślenie. - Liczyłeś na przejażdżkę skorpionem.

- Już od tak dawna...

- Ale najbliższe lądowisko znajduje się w Taimiami. Będziesz musiał wracać do domu jakieś cztery kilometry na piechotę.

- Nie szkodzi, przejdę. Obiecuję też, że mama o niczym się nie dowie.

Admirał doskonale wiedział, co Jennifer myśli o potajemnych lekcjach pilotażu, jakich udzielał synowi („Jeśli ty masz ochotę się zabić, to proszę bardzo, lecz nie pozwolę, byś narażał życie naszego syna!") On jednak czuł się dumny, że może uczyć Daniela. Lubił spędzać czas w jego towarzystwie. Chłopak miał w sobie tyle życia i energii, że czasem aż sprawiał wrażenie dzikusa. Był całkowitym przeciwieństwem matki, pracującej jako agent handlu nieruchomościami - zawsze opanowanej i zarazem usiłującej panować nad wszystkim - nie mówiąc już o bracie, studencie trzeciego roku medycyny w akademii Johna Hopkinsa. Rzecz jasna, Hardcastle był dumny z Rogera, darzył też pewnym uczuciem byłą żonę, lecz tylko w obecności Daniela czuł się tak, jakby ubyło mu nagle trochę lat. Nic nie mogło mu zastąpić tych spotkań... W dodatku zdawał sobie sprawę, że lekcje pilotażu nie stanowią dla syna niebezpieczeństwa.

- Dobra, zgadzam się - rzekł - ale pod warunkiem, że pozwolisz mi się skontaktować z dyżurnym bazy Tiger w Taimiami. Poproszę go, by odwiózł cię potem do domu. Nie życzę sobie, abyś łapał okazję na drodze w środku nocy. Twoja matka by mnie zabiła, gdyby się o tym dowiedziała.

Admirał sprawdził po raz ostatni, czy pozamykał na klucz szuflady biurka i szafy pancerne, po czym wyjął z maszyny do pisania taśmę barwiącą i wrzucił ją do urządzenia tnącego wszystko na wąskie paski, umieszczonego nad koszem do śmieci w sekretariacie.

- Ten twój projekt musi być faktycznie ściśle tajny - zauważył Daniel. - Musisz to robić codziennie? Cóż za marnotrawstwo.

- Ale może właśnie dlatego mam taką pensję.

- Jaką? Mówisz o tych swoich dwóch tysiącach dziewięciuset jedenastu dolarach i osiemdziesięciu trzech centach miesięcznie? W dodatku brutto?

- A co, zaczynasz się już martwić o swoją część spadku?

- Coś ty? - mruknął chłopak, wychodząc na korytarz. - Po prostu mama bez przerwy z tego szydzi, bo nie potrafi zrozumieć, dlaczego wciąż służysz w Straży skoro przeszedłeś już swoje piekło. Powtarza, że mógłbyś do woli przebierać w ciekawych, dobrze płatnych posadach, gdybyś tylko przestał się bawić w marynarzyka.

- Sądzisz, że ma rację?

- Myślę, że robisz to, co lubisz. Ale muszę przyznać, że sam poczułem się nieswojo, kiedy przeczytałem w gazecie o akcji w Mahogany Hammock. Naprawdę zestrzeliłeś ten transportowiec? Tak po prostu?

- Narobiono wokół tego zbyt wiele szumu, Danny. Ja tylko wykonywałem swoje obowiązki.

- Żałuję, że nie miałem okazji zobaczyć, jak prujesz do nich z automatu. Przemytnicy pewnie myśleli, że znów im się udało, a tu nagle: bum! To stare pudlo wali się w dół, prosto w bagniska Everglades. Spieprzyłeś im kawał roboty.

Hardcastle nie odpowiedział. Starannie zamknął drzwi gabinetu i sekretariatu, włączył urządzenia alarmowe, po czym zasygnalizował ochronie, że wraca do domu.

Kiedy tylko obaj wyszli na dach budynku, automatycznie włączyło się oświetlenie lądowiska. Jaskrawe światła reflektorów wyłowiły z mroku niewielki, czerwony, połyskujący śmigłowiec. Daniel pospiesznie zdjął mocowania płóz i - co Hardcastle odnotował z wyraźną satysfakcją - dokładnie tak, jak uczył go ojciec, obszedł maszynę dookoła, sprawdzając stan wirnika oraz śmigła ogonowego.

Ledwie zdążyli usiąść w fotelach i wysłuchać przez radio prognozy pogody oraz komunikatu o ruchu powietrznym nad miastem, gdy admirał dostrzegł wychodzącego na dach uzbrojonego funkcjonariusza służb ochrony.

- Cholera - mruknął. - To Harrison, zastępca szefa ochrony budynku.

Daniel milczał. Hardcastle przez chwilę przyglądał się uważnie strażnikowi, lecz tamten nie uczynił najmniejszego ruchu, by ich zatrzymać. Chłopak siedział sztywno, odchylony do tyłu w fotelu, jakby chciał się ukryć przed wzrokiem obcego. Po chwili zapytał:

- Wciąż tam jest?

- Owszem, ale tylko nas obserwuje. Mam wrażenie, że nie zapomniałem zamknąć którejś z szaf ani drzwi wejściowych... Dobra, uruchamiaj silnik.

Admirał obrzucił spojrzeniem przyrządy pokładowe, a kiedy się znów obejrzał, zauważył, że Harrison coś mówi do krótkofalówki. Kiedy strażnik usłyszał wycie turbiny, bez pośpiechu ruszył przed siebie, omijając szerokim łukiem obracające się coraz szybciej łopaty wirnika. Po chwili znów przytknął krótkofalówkę do policzka, odebrał wiadomość, a zaraz potem, stanął na wprost kabiny helikoptera i energicznym ruchem przeciągnął kciukiem po gardle - co oznaczało, że nakazuje wyłączyć silnik.

- Co się dzieje, do diabła...

Admirał zapalił na chwilę zewnętrzny reflektor, sygnalizując, że zrozumiał, po czym ściągnął w dół dźwignię gazu i wyłączył zapłon.

- Nie startujemy? - zapytał nerwowo Daniel.

- Muszę się dowiedzieć, o co mu chodzi - odparł poirytowany Hardcastle - bo jeszcze gotów podejść bliżej i wsadzić głowę pod wirnik.

Zanim jednak zdążył wysiąść, Harrison pochylił się nisko i podbiegł do drzwi z lewej strony. Hardcastle je otworzył.

- Co się stało, Harrison?

Strażnik wbijał świdrujące spojrzenie w Daniela.

- Panie admirale, zmuszony jestem prosić pana i pańskiego pasażera do opuszczenia kabiny śmigłowca.

Słowo „prosić" zostało powiedziane z takim naciskiem, że zabrzmiało jak rozkaz.

- O co chodzi, Harrison? To mój syn, Daniel. Widział go pan już wiele razy. Do diabła, przecież musiał mu pan wystawić przepustkę...

- Pański syn nie przechodził przez portiernię. Proszę wysiąść z helikoptera.

Hardcastle spojrzał na Daniela, lecz ten wzruszył tylko ramionami i uśmiechnął się krzywo. Zaczął rozpinać pasy.

- Wysiadamy, Danielu. To na pewno nie potrwa długo.

Wyszli na lądowisko. Strażnik poprowadził ich na skraj dachu, w kierunku przeciwnym niż wejście do budynku.

- Dobra, Harrison. Zatem mój syn nie zgłosił się po przepustkę?

- Nie, panie admirale. Dopiero kapitan Becker poinformował mnie wychodząc, że syn przyszedł do pana z wizytą. Nie widziałem go dzisiaj i nie wystawiałem mu przepustki.

Hardcastle pojął nagle, że tak musiało być w rzeczywistości, gdyż inaczej strażnik powiadomiłby go telefonicznie, że gość jest w drodze na górę.

- Zapomniałem - mruknął śmiertelnie poważny chłopak. - Wszedłem przez garaż. Kiedy zbliżałem się do bramy, ktoś właśnie wyjeżdżał, rozpoznał mnie i pozwolił wejść do środka.

- Obawiam się, że to nie wszystko, panie admirale - powiedział strażnik. - Chłopaka odpowiadającego wyglądem pańskiemu synowi zauważono wcześniej na drodze numer osiemset osiemdziesiąt sześć, kiedy zdążał na motocyklu w stronę miasta...

- Przecież Daniel nie ma motocykla.

- ...Zgłoszono kradzież identycznego motoru sprzed pewnego domu w Westchester. Znaleźliśmy go właśnie trzy przecznice stąd, w piętrowym garażu...

Admirał popatrzył na syna. Daniel mieszkał z matką właśnie w Westchester.

- Nie ukradłem żadnego motocykla...

- Dosyć - przerwał mu Hardcastle. - Harrison, co to wszystko może mieć wspólnego z Danielem? Jak zwykle przyszedł mnie odwiedzić.

- Przykro mi, panie admirale, ale musimy tu zaczekać na policję. Zostali już powiadomieni.

- O czym? Do cholery! Trzeba mieć jakieś dowody, żeby wysunąć takie oskarżenie, Harrison. Co panu przyszło do głowy? Daniel nie mógł ukraść tego motocykla. - Odwrócił się szybko w stronę chłopaka, lecz gdy ujrzał, że ten stoi ze spuszczoną głową i dłońmi wbitymi głęboko w kieszenie spodni, domyślił się, że coś jednak jest nie w porządku.

- Daniel...?

W tej samej chwili w wejściu pojawił się zastępca szeryfa okręgu Dade w towarzystwie drugiego strażnika. Ruszył pospiesznie w ich kierunku, w ręku trzymał wielki notatnik i latarkę.

- Admirał Hardcastle? Sierżant Kowalski z biura szeryfa. Przykro mi, że pana niepokoimy. Czy mógłbym zamienić kilka słów z pańskim synem?

- Proszę bardzo, ale jestem pewien...

- Na osobności?

- Nie.

Sierżant skinął głową. Zatknął latarkę za pas, otworzył notes i zwrócił się do Daniela:

- Jak się nazywasz, synu?

- Daniel Hardcastle.

- Adres?

- Ridgecrest pięć tysięcy pięćset jeden...

- Miami?

Chłopak zawahał się na chwilę, wreszcie wyjąkał:

- Westchester.

Kowalski skinął głową.

- O której dziś wieczorem wyszedłeś z domu?

- Około dziewiątej.

- Czym przyjechałeś do miasta?

- Autostopem.

- Długo czekałeś?

- Nie, prawie od razu złapałem okazję.

Sierżant popatrzył chłopakowi prosto w oczy.

- Czy na pewno dziś wieczorem przyjechałeś autostopem, Danielu? - zapytał.

Z głośnika krótkofalówki policjanta rozległ się sygnał wywoławczy. Kowalski odszedł kilka kroków, przez chwilę słuchał uważnie. Wreszcie odparł krótko:

- Zrozumiałem.

Podszedł do nich z powrotem.

- Zdjęliśmy wyraźne odciski palców ze skradzionego motocykla - oznajmił - a szczegółowy opis chłopaka na motorze, jaki przekazał dowódca wozu patrolowego, dokładnie odpowiada wyglądowi pańskiego syna, admirale. Obawiam się, że w tej sytuacji nie pozostaje mi nic innego, jak prosić, by pański syn udał się ze mną.

Kowalski położył dłoń na ramieniu Daniela. Osłupiały Hardcastle spoglądał w milczeniu, jak jego syn idzie ze spuszczoną głową, prowadzony przez policjanta niczym pospolity złodziej.

Biuro Szeryfa okręgu Dade

Admirał przesiedział w poczekalni pół godziny, nim wreszcie wyszedł do niego policjant.

- Admirał Hardcastle? Sierżant Lewis - przedstawił się, a następnie położył na blacie dwa kartoniki z odciskami palców i bez słowa wskazał je ręką.

Hardcastle nigdy dotąd nie miał do czynienia z odciskami palców, ale wystarczył mu jeden rzut oka, by stwierdzić, że linie papilarne na obu kartonikach wyglądają identycznie. Kiedy uniósł głowę, napotkał przenikliwe spojrzenie Lewisa, jakby tamten bez słów chciał mu dać do zrozumienia, że sprawa jest oczywista.

- Czy to pan opiekuje się chłopcem?

- Nie. Daniel mieszka z matką.

- Często go pan widuje?

- W weekendy - wychrypiał Hardcastle, któremu nagle zaschło w gardle.

- Jak się układają stosunki między panem i matką chłopca?

- Nie najlepiej. Ona nie może się pogodzić z tym, że służę w Straży Przybrzeżnej. W dodatku uważa, że wywieram nacisk na Daniela, aby poszedł w moje ślady...

- Skądś to znam. A jak się układa między matką i chłopcem?

- O ile mi wiadomo, dobrze.

Lewis patrzył na niego tak, jakby miał spore wątpliwości.

- No cóż, chłopak faktycznie żywi do pana ogromny szacunek. Bardziej przejmował się tym, że sprawił panu zawód, niż perspektywą wylądowania w więzieniu.

Na dźwięk słowa „więzienie" Hardcastle'a przeszył dreszcz. Sierżant złożył oba kartoniki z odciskami palców i wsunął je do kieszeni. Admirał popatrzył na niego zdumiony.

- Ma pan szczęście. Kiedy tylko właściciel motocykla dowiedział się, że sprawcą kradzieży jest syn dowódcy okręgu Straży Przybrzeżnej, natychmiast wycofał oskarżenie. Odebrał już swój motor.

- Jestem niezmiernie wdzięczny... - mruknął Hardcastle.

Lewis pokiwał głową.

- Poza tym odciski palców nie są w pełni identyczne.

- Jak to?

- Widzi pan, te pierwsze zostawił złodziej motocykla, drugie zaś zdjąłem przed chwilą uczniowi szkoły średniej, należącemu do porządnej rodziny, nigdy dotąd nie karanemu fanatykowi lotnictwa, który prawdopodobnie znajdzie się w pierwszym zespole koszykówki i zostanie przyjęty na uniwersytet w Miami bez egzaminów wstępnych. Dlatego odciski palców nie mogą być identyczne. Chciałbym tylko, panie admirale, aby podobna sytuacja już nigdy się nie powtórzyła.

- Zrobię wszystko, co w mojej mocy...

Lewis powstrzymał go ruchem ręki.

- Każdej wiosny mamy kilka takich spraw, w gruncie rzeczy podobnych. Za każdym razem się okazuje, że rodzice uważają swoje dzieci za dorosłych ludzi, którzy lada dzień opuszczą dom i założą własne rodziny, dlatego też sądzą, że nastolatkom nie jest już potrzebna ich opieka. A dzieciakom woda sodowa uderza do głowy i często najszczęśliwszy okres ich życia zmienia się w najsmutniejszy. W każdym takim wypadku całą winą obarczam rodziców... Mam do tego prawo, bo też jestem ojcem i świetnie wiem, jak się coś takiego przeżywa. Ale to nie jest żadne usprawiedliwienie...

Hardcastle wbijał spojrzenie w blat stołu. Ogarniała go złość, że ten o dziesięć czy nawet piętnaście lat młodszy od niego gliniarz ośmiela się go pouczać. W głębi ducha musiał mu jednak przyznać rację.

- Czy pan mnie słucha, admirale?

Hardcastle przytaknął ruchem głowy.

- To dobrze. Nie mam prawa przekazać teraz syna pod pańską opiekę, toteż musiałem zadzwonić do jego matki. Powinna niebawem przyjechać, a z nią także chciałbym zamienić parę słów. Później Daniel będzie wolny. Tym razem.

- Czy mogę się z nim zobaczyć?

- Zaraz go przyprowadzę. Pragnę tylko dodać, że byłbym bardzo zawiedziony, gdybyśmy musieli się jeszcze kiedykolwiek spotkać w podobnej sytuacji. To by znaczyło, że się pomyliłem co do pana... oraz Daniela.

- Świetnie rozumiem...

- Oby tak było - rzekł Lewis i wyszedł z poczekalni.

Mój syn oskarżony o kradzież motocykla, pomyślał Hardcastle. To prawda, że chłopak zawsze chadzał własnymi drogami, miał buntowniczy charakter, nie bał się ryzyka, ale nigdy dotąd nie popełnił przestępstwa. A jednak...

Otworzyły się drzwi i stanął w nich Daniel. Miał zapuchnięte, podkrążone oczy. Spojrzał na ojca i głośno przełknął ślinę.

- Siadaj - rzekł Hardcastle, wskazując mu sąsiednie krzesło. Targały nim sprzeczne uczucia, miał straszną ochotę uściskać syna, a jednocześnie korciło go, by wymierzyć mu parę klapsów.

- Tato... strasznie cię przepraszam... Nie chciałem ci sprawiać kłopotu...

- Wcale nie jestem zakłopotany, ale zły i rozgoryczony...

- Wiedziałem, czyj to motor - powiedział Daniel. - Zauważyłem kiedyś, jak facet chowa kluczyki w schowku pod siodełkiem...

- Daj spokój. To niczego nie zmienia.

- Tak, wiem. Postąpiłem jak idiota. Ale bardzo chciałem się z tobą zobaczyć. Wiedziałem, że ostatnio pracujesz do późna. Matka za nic w świecie by mi nie pozwoliła wziąć samochodu, a wolałem o tej porze nie łapać okazji... Temu facetowi już kilka razy kradziono motocykl. Wcale nie miałem zamiaru go rozbijać czy też zostawić gdzieś w rowie, dlatego wstawiłem motor do garażu...

- To nadal cię nie tłumaczy, Danny. Nie przyjmuję takich wymówek. Ukradłeś motocykl, mogłeś dostać za to sześć lat poprawczaka. Lepiej porozmawiajmy o przyszłości. Wciąż traktuję cię jak syna, ale będę musiał od nowa się uczyć zaufania do ciebie...

Przerwał mu stukot drzwi, do poczekalni weszła Jennifer Leslie Wagner-Hardcastle. Miała na sobie jasnobłękitną letnią sukienkę i tego samego koloru buty, a kremowa torebka idealnie pasowała barwą do lekkiego, jedwabnego żakietu. Mimo prawie pięćdziesięciu lat zachowała szczupłą, zgrabną sylwetkę, jej kruczoczarne włosy były tylko z rzadka poprzetykane siwizną, a niebieskie oczy wciąż płonęły żywym blaskiem. Admirał pomyślał, że chociaż minęła jedenasta, a Jennifer przyjechała na komisariat, aby odebrać aresztowanego syna, wygląda tak, jakby szła na spotkanie z którymś ze swoich klientów.

Wstał bez słowa. Jennifer obrzuciła go pogardliwym spojrzeniem, jakby z satysfakcją odnotowując zmarszczki na jego twarzy, zaczerwienione oczy i krótko przystrzyżone siwe włosy, po czym odwróciła się w stronę syna.

- Daniel! Zaczekaj na mnie przed wejściem!

Chłopak pospiesznie ruszył w stronę drzwi.

- Przez chwilą jakiś gliniarz udzielił mi wykładu, jak powinnam wychowywać syna - zaczęła. - Mój drugi syn mógłby być jego bratem, a on ma czelność mnie pouczać, jak należy wychowywać dzieci!

- Widocznie uważał, że musi ci to powiedzieć.

- Tak? Pewnie dlatego, że tylko mnie wini za wszystko, co się stało?

- Przestań, nie jestem w nastroju do kłótni...

- Czemu nie zaczekałeś na Vance'a? - Miała na myśli Vance'a Hargrove'a, swojego adwokata, tego samego, który tak sprytnie poprowadził sprawę rozwodową. - Miałeś prawo milczeć, dopóki on się tu nie zjawi...

- Nie musiałem składać zeznań, Jennifer, to policja miała mi tylko sporo do powiedzenia. Widziałem odciski palców...

- A po czym poznałeś, że to odciski Daniela? Skąd mogłeś wiedzieć, że pokazali ci te same odciski, które zdjęli ze skradzionego motocykla i że są to właśnie...

- Daniel się przyznał. Policja przekonała właściciela motoru, żeby wycofał oskarżenie, i tylko dzięki temu Daniel wciąż jest na wolności. Nie próbuj gmatwać całej tej sprawy. Danny jest winny, dopuścił się przestępstwa. O wiele ważniejsze jest to, jak teraz zareagujemy...

Jennifer dumnie uniosła głowę.

- To chyba jasne, że musi zostać ukarany. Nie będzie mu wolno wychodzić z domu po szkole. Przez jakiś czas nie pozwolę mu też korzystać z samochodu...

- Ty naprawdę niczego nie rozumiesz! - przerwał jej Hardcastle. - Już w tej chwili Daniel ma tak mało swobody, że kilka dalszych drobnych ograniczeń nie zrobi na nim żadnego wrażenia. Jeśli ponownie będzie chciał się wyśliznąć z domu, zrobi to w ten sam sposób, jak dzisiaj. W tygodniu nie pozwalasz mu wychodzić po zmroku, a w piątki i soboty musi wracać przed dziesiątą. Zabraniasz mu podjąć jakąkolwiek pracę, nie dajesz mu jeździć do miasta, nie zgadzasz się nawet, by czasem przenocował u mnie...

- Czyżbyś jednak doszedł do wniosku, że powinieneś mu poświecić trochę swego cennego czasu?

- Zgoda, ja też nie jestem bez winy. Oboje musimy zmienić swoje postępowanie. - Zamilkł na chwilę, po czym dodał: - Myślę, że Daniel powinien spędzać ze mną całe weekendy, w moim domu w Pompano Beach. Chciałbym też zabrać go na dłuższy wypoczynek w czasie wakacji, zanim rozpocznie studia...

- Czy moglibyśmy jednak odłożyć tę rozmowę na kiedy indziej?

- Nie wolno ci chować głowy w piasek, Jennifer. Musimy...

- Sądzę, że wszyscy przeszliśmy już zbyt wiele, jak na jeden wieczór. A przynajmniej Daniel i ja.

Odwróciła się na pięcie i sztywnym krokiem wyszła z komisariatu. Po chwili przez drugie drzwi wkroczył do poczekalni sierżant Lewis.

- Jak poszło?

- Kiepsko.

- To normalne - rzekł policjant - ale niech się pan nie poddaje, admirale. Na pewno coś pan wywalczy...

Do komisariatu wpadł jak bomba kapitan Becker. Rozejrzał się niepewnie, po czym przytrzymał drzwi i przepuścił major Pamelę Darwin, radcę prawnego dowództwa okręgu marynarki wojennej. Kobieta trzymała w ręku grubą teczkę z jakimiś dokumentami.

- Przyprowadziłem major Darwin, aby panu pomogła, ale już nam powiedziano, że właściciel motoru wycofał oskarżenie - oznajmił jego zastępca.

Na ich widok Lewis pożegnał się szybko i ruszył ku wyjściu.

- Bardzo dziękuję, sierżancie - rzekł Hardcastle. - Za wszystko.

Major Darwin zamknęła za sobą drzwi, podeszła bliżej i wyprężyła się przed admirałem, jakby składała meldunek.

- Przesłuchałam już strażników ochrony biurowca przy Brickell Plaza, panie admirale. Można im zarzucić spore zaniedbania. Mamy też podstawy, aby oskarżyć funkcjonariuszy biura szeryfa o bezprawne przeszukanie...

- Proszę sobie darować, majorze. Jutro rano złożę raport w dowództwie okręgu, będzie pani mogła dołączyć do niego swoje uwagi. To wszystko. - Zwrócił się do Beckera: - Mike, czy byłbyś tak dobry...?

- Z przyjemnością odwiozę pana do domu, admirale.

Hardcastle ruszył w kierunku wyjścia, zerknąwszy tylko przelotnie na major Darwin. Kobieta wpatrywała się w niego z uwagą. Dostrzegł w jej spojrzeniu jakby cień politowania. Czyżby zrobiło jej się żal starego wilka morskiego, który nie umie sobie dać rady z synem? - pomyślał.

Dość tego, skarcił siebie w myślach. Litujesz się nad sobą. To do niczego nie prowadzi. Musisz się trzymać w garści, jeśli chcesz kierować walką z przemytem narkotyków.

Dowództwo jednostki lotniczej Służb Celnych, baza lotnictwa Homestead,

Floryda Niedziela rano

Sandra Geffar stała przed wejściem do hangaru. Na całej południowej Florydzie znacznie się ochłodziło, znad horyzontu nadciągały ciemne chmury deszczowe.

W równie przedburzowym nastroju był towarzyszący jej inspektor Curtis Long, pilot odrzutowego citation pełniący zarazem funkcję doradcy technicznego Geffar. Do niego należała ocena sprzętu i uzbrojenia, które dowództwo zamierzało kupić dla jednostki lotniczej. Long miał niespełna 160 centymetrów wzrostu i szerokie ramiona, kontrastujące z nieproporcjonalnie wąskimi biodrami. Wszyscy w bazie wiedzieli jednak, że jego drobna postura nie idzie w parze z siłą fizyczną. Powszechnie znany był też ze swego nadzwyczaj pogodnego usposobienia. Niewiele rzeczy potrafiło go wyprowadzić z równowagi, za to poczynania Straży Przybrzeżnej zwykle działały mu silnie na nerwy.

- Całe to przedstawienie to tylko strata czasu - oznajmił po raz kolejny.

- Przecież nawet nie miałeś okazji rozmawiać z Hardacastle'em.

- Wiele o nim słyszałem. To typowy wilk samotnik, który zawsze potrafi znaleźć pięknie brzmiące uzasadnienie dla swoich dziwacznych pomysłów. Nie rozumiem, dlaczego w ogóle się zgodziłaś na udział w tym locie.

- Ponieważ... - Geffar zamilkła nagle.

Nie umiała znaleźć prostej odpowiedzi. To prawda, że istniało niebezpieczeństwo, iż Hardcastle dąży do wyłączenia Służb Celnych z tej gry, trudno było jednak nie dostrzegać wielkiego zaangażowania admirała we wspólną walkę, jego inteligencji i odwagi. Teraz najwyraźniej chował jakiegoś asa w rękawie.

- Chcę się tylko dowiedzieć, do czego on zmierza, nic więcej - odparła chłodno. - Udało mu się zainteresować swoim planem dowództwo okręgu, wygląda też na to, że zdołał przygotować pokaz jakiegoś niezwykłego sprzętu. Jeśli tylko będzie szansa podłączenia się do tego, co on planuje dla Straży Przybrzeżnej, mam zamiar ją wykorzystać. To wszystko.

Na razie nie chciała mówić nic więcej. Podzielała zdanie Hardcastle' a, że ani Służby Celne, ani Straż, nie są odpowiednio wyposażone do kontynuowania tej walki. Ponadto ludziom admirała nie tylko brak było doświadczenia, nie mieli także żadnych uprawnień do ścigania przemytników. Prawdopodobnie Straży Przybrzeżnej, nastawionej głównie na akcje poszukiwawcze i ratownicze, wcale nie odpowiadała rola strażników granic. Z kolei Służby Celne nie dysponowały wyszkolonymi oddziałami, a z formalnego punktu widzenia miały związane ręce. Należało zatem sądzić, że Hardcastle postanowił zejść z utartego szlaku, a jeśli obrał właściwy kierunek, warto było mu przyjść z pomocą...

- Widzę, że nie za bardzo jesteś ciekaw, cóż to za plan - odezwała się po chwili.

- Nie chcę mieć z nimi nic wspólnego i uważam, że po prostu szkoda czasu na organizowanie jakichś tam pokazów...

Urwał, posłyszawszy dziwny odgłos, jak gdyby łoskot wirnika śmigłowca nakładający się na wycie silników odrzutowych. Oboje zaczęli się rozglądać i wkrótce dostrzegli najbardziej niezwykły samolot świata, który dwieście metrów ponad ich głowami wszedł w bardzo ciasny zakręt. Przypominał średniej wielkości transportowiec napędzany dwoma silnikami turbośmigłowymi, nieco mniejszy od wojskowego C-130. Miał trochę ponad 20 metrów długości i około 8 metrów rozpiętości, masywne skrzydła umieszczone wysoko ponad kadłubem oraz wolnonośny płat ogonowy z dwoma sterami pionowymi. Ale najbardziej zadziwiające były jego silniki - nadzwyczaj duże, z ogromnymi śmigłami, który obracały się zdumiewająco powoli. Co więcej, umieszczono je na samych końcach skrzydeł, a nie jak zazwyczaj na wspornikach, mniej więcej w połowie długości płata.

Kiedy samolot po raz drugi przechylił się przez lewe skrzydło i zawrócił ku hangarom bazy Służb Celnych, zdumiony Long na tyle tylko odzyskał mowę, by mruknąć:

- To musi być Hardcastle... i jego niespodzianka... Cóż to takiego...? Miniaturowy C-130...?

- Ależ skąd - odparła Geffar. - Przyjrzyj się uważnie...

Maszyna wyrównała lot, lecz gdy znalazła się nad głównym pasem startowym, nieoczekiwanie skręciła ostro w prawo, po czym gwałtownie opadła i najwyżej 20 metrów nad ziemią skierowała się prosto na nich.

- Wspaniale - oznajmił Long. - Ten sukinsyn zaraz rozniesie nasz hangar.

Wbrew oczekiwaniom samolot wcale nie zaczął się wznosić. Turbiny zawyły ze zdwojoną mocą i ku zdumieniu dwojga obserwatorów silniki obróciły się o 90 stopni - olbrzymie śmigła wirowały teraz w poziomie, niczym rotory helikoptera. Maszyna zwolniła nagle, prawie zawisła w powietrzu i silnie przechylona, celując dziobem wysoko w niebo, zaczęła opadać wprost na parking. Z pękatego kadłuba wyłoniło się nagle podwozie i samolot łagodnie usiadł na placu przed nimi.

Kiedy tylko śmigła przestały się obracać, w drzwiach po prawej stronie maszyny pojawił się uśmiechnięty szeroko admirał Hardcastle. Zeskoczył na asfalt i ruszył w kierunku oniemiałych widzów.

- Cieszę się z naszego spotkania, inspektorze Geffar - rzekł i zaraz zwrócił się do jej kolegi: - Inspektor Long? Nie spotkaliśmy się dotąd, lecz wiele o panu słyszałem.

Wzajemnie, pomyślał Long. Popatrzył na drugiego mężczyznę w lotniczej kurtce oraz identycznym hełmofonie, jakich używają piloci śmigłowców, który wyskoczywszy z samolotu szedł w ich stronę.

- Pozwólcie, że przedstawię wam generała Bradleya Elliotta z Wojsk Powietrznych Stanów Zjednoczonych.

- Lotnictwo wojskowe? - syknął pod nosem Long.

- Wiele o pani słyszałem, inspektorze Geffar - powiedział Elliott, wyciągając rękę na powitanie.

- Zaraz wszystko wyjaśnię, bo odnoszę wrażenie, że nie macie odwagi o nic zapytać - wtrącił szybko Hardcastle. - Generał Elliott kieruje ośrodkiem testowania nowych rodzajów uzbrojenia wojsk lotniczych, HAWC, mieszczącym się w Nevadzie. Muszę podkreślić z dumą, że generał zgodził się udzielić nam długoterminowej pożyczki, a ten oto niezwykły samolot jest jej pierwszym elementem. Brad, czy byłbyś łaskaw pokazać naszym gościom z bliska swoją nową zabawkę?

Long skrzywił się, spoglądając na idących przodem Geffar i Elliotta, odniósł bowiem wrażenie, że Sandra patrzy na samolot z nieskrywanym podziwem.

- Oficjalnie, moi drodzy, ta maszyna nosi oznaczenie V-22C „Lew Morski" - zaczął generał. - Wykorzystaliśmy prototyp transportowca V-22, opracowany przez konsorcjum Bell-Boeing, wzmocniliśmy jednak i wydłużyliśmy nieco kadłub, zastosowaliśmy też silniki większej mocy. Samolot może na przykład zabrać dwudziestu rannych na noszach i sześciu sanitariuszy albo dziesięć pełnomorskich tratw ratunkowych. Ma parametry typowe dla średniej wielkości transportowca, prędkość maksymalną około dwustu pięćdziesięciu węzłów, zasięg przy pełnym obciążeniu około tysiąca pięciuset kilometrów. Dodatkową jego zaletą jest możliwość startu pionowego oraz zwrotność w locie pionowym prawie taką jak dla helikoptera.

Poprowadził ich w stronę wejścia w prawej burcie samolotu.

- Wyposażony jest w dwa dźwigi towarowe i może unieść ponaddwudziestotonowy ciężar. Pierwotnie został zaprojektowany jako uniwersalny samolot do lotów na małych wysokościach, w każdych warunkach atmosferycznych, głównie do zadań rozpoznawczych, poszukiwawczych i ratowniczych. Ma ponadto dwie duże komory transportowe pod kadłubem, powyżej wsporników podwozia, dostępne zarówno z zewnątrz, jak i od strony głównego przedziału towarowego, w których można rozmieścić do tysiąca kilogramów dodatkowego wyposażenia. Mogą to być rezerwowe zbiorniki paliwa, sprzęt specjalistyczny, urządzenia elektroniczne, dodatkowe wyciągi linowe, radiostacje...

- Albo też uzbrojenie - dodał Hardcastle. Long popatrzył na niego ze zdumieniem.

- Jakie uzbrojenie?

- Dowolne: działka, karabiny maszynowe, pociski zdalnie sterowane, rakiety przeciwlotnicze. Według życzenia.

Admirał dał znak ręką trzeciemu mężczyźnie, który siedział w kabinie, i ten sięgnął do tablicy przyrządów. Uchyliła się klapa z prawej strony brzucha samolotu i na zewnątrz wysunął się długi metalowy cylinder o opływowym kształcie. Znieruchomiał tuż nad kopulastą osłoną koła.

- W prawej komorze - ciągnął admirał - zamocowaliśmy wyrzutnię stingerów, samonaprowadzających pocisków z czujnikami podczerwieni, którymi można razić zarówno cele w powietrzu, jak i na ziemi, z odległości do dwóch kilometrów. Ta wyrzutnia jest uzbrojona sześcioma rakietami, lecz bez kłopotu można ją powtórnie załadować w powietrzu, a w przedziale towarowym da się bezpiecznie przewozić osiem dalszych pocisków. W lewej komorze umieściliśmy ciężki karabin maszynowy M - 230, kalibru trzydzieści milimetrów. Komplet taśm do niego mieści trzysta nabojów. Całe to uzbrojenie jest sterowane z tablicy przyrządów w kabinie i zostało dodatkowo sprzężone ze skanerem podczerwieni oraz komputerem artyleryjskim, ułatwiającym namierzanie celów.

Poszli dalej, okrążając przysadzisty kadłub maszyny.

- Rzekłbym, że tak wyposażony „Lew Morski" stanowi połączenie ratowniczego samolotu rozpoznawczego i jednostki bojowej przystosowanej do ochrony granic - mówił Hardcastle. - Spełnia nasze podstawowe wymagania: potrafi dotrzeć w wyznaczone miejsce tak szybko, jak samolot odrzutowy, a jednocześnie zabiera na pokład wiele sprzętu bądź rozbitków. Ma możliwość obrony bez względu na wykorzystanie, czy to w akcjach ratowniczych, czy w walce z przemytnikami, a równie łatwo radzi sobie nad lądem i nad morzem. Straż Przybrzeżna już od bardzo dawna szukała takiej maszyny.

- Proszę mi wybaczyć, admirale - wtrącił Long - ale po co panu w Straży Przybrzeżnej turbośmigłowiec pionowego startu, w dodatku tak silnie uzbrojony?

- Ten samolot wcale nie jest przeznaczony dla Straży. Owszem, zamówiliśmy kilka ospreyow V-22, które mamy otrzymać w połowie lat dziewięćdziesiątych, niewykluczone nawet, że będzie to taki sam model V-22C. Ale w wypadku tego egzemplarza wcale nie chodzi o wyposażenie Straży Przybrzeżnej.

- Kto zatem ma się nim posługiwać?

- My... - admirał urwał nagle, jakby ugryzł się w język. - Nie mamy teraz czasu. Razem z generałem Elliottem przygotowaliśmy mały pokaz. Wsiadajmy więc, pora ruszać w drogę.

W samolocie Elliott przedstawił gościom majora Patricka McLanahana, swojego asystenta, a zarazem szefa ekipy testującej prototyp V-22. Choć najmłodszy wśród wszystkich obecnych, McLanahan miał taki sam stopień, jak Long, i pełnił funkcję odpowiedzialnego ze strony wojsk powietrznych za realizację planu admirała. Ten niebieskooki blondynek nie może mieć więcej niż trzydzieści dwa lata, pomyślała Geffar, zajmując miejsce w jednym z fotelików w przedziale towarowym. Hardcastle jednak szybko poprosił ją o przejście do kabiny.

- Co takiego? Nie mam najmniejszego pojęcia o prowadzeniu takiej maszyny.

- Przedwczoraj zareagowałem w identyczny sposób - rzekł z uśmiechem admirał. - Brad to znakomity instruktor, zresztą pilotowanie „Morskiego Lwa" jest dziecinnie proste.

Zachwycony generał pośpieszył Sandrze z pomocą w zapinaniu pasów. Była tak zaskoczona, że nawet nie zdołała zaprotestować.

Następnie zaczął szybko objaśniać jej funkcje poszczególnych przyrządów. Wnętrze kabiny pilotów bardziej przypominało reżyserkę studia telewizyjnego. Centralne miejsce w pulpicie zajmowały cztery dwunastocalowe monitory kolorowe, na których mogło być wyświetlane graficzne przedstawienie tradycyjnych instrumentów pokładowych, albo też same dane dotyczące lotu i pracy silników. Wszystkim sterował komputer, a widok na monitorach zmieniało się przełącznikami rozmieszczonymi na obrzeżu panelu. Te również pełniły różnorodne funkcje w zależności od trybu pracy komputera.

- W tej chwili komputer jest ustawiony na wyświetlanie jedynie parametrów lotu oraz danych dotyczących maszyny - objaśniał generał. - Przyciski na konsoli służą do przełączania poszczególnych rodzajów informacji. Dane nawigacyjne, ustawienie radiostacji, odczyty instrumentów pokładowych, parametry pracy silników, wskaźniki ustawienia klap i podwozia, autopilot, sterowanie uzbrojeniem...

Dwa kolejne monitory były rozmieszczone w obu narożnikach kabiny, a jeden dodatkowy - znacznie mniejszy - znajdował się pośrodku, nad pulpitem. Jeszcze dwa inne, zupełnie małe, widniały na wprost foteli pilotów. Ostatni, zamocowany nad szybą, wyświetlał jedynie tekstowe informacje komputera pokładowego. Tradycyjne dźwignie sterowania sprawiały wrażenie stłoczonych wokół olbrzymiego panelu kolorowych ekranów.

- Trzeba tygodni, żeby to wszystko opanować - powiedziała Geffar.

- Skąd, naprawdę nie ma nic prostszego - odparł Hardcastle. - Jednym ruchem można przełączyć zestaw wyświetlanych na ekranie informacji. Co więcej, drugi pilot, zasiadający w fotelu po lewej stronie, gdyż konstruktorzy wreszcie uwzględnili żądania lotnictwa marynarki wojennej, może odpowiednio zaprogramować, jakie dane będą wyświetlane na tym małym monitorku, tuż przed oczyma dowódcy. Natomiast na monitorze pośrodku ukazują się najważniejsze informacje, to znaczy odczyty przyrządów nawigacyjnych, podstawowe parametry pracy silników i różnego rodzaju ostrzeżenia komputera pokładowego. W zasadzie musisz zwracać uwagę tylko na te dwa ekrany.

- Pilot, który umie latać i samolotem, i helikopterem, nie powinien mieć żadnych trudności z prowadzeniem V-22 - mówił dalej Elliott. - A ponieważ pani należy wśród nich do najlepszych, będzie to dla pani kaszka z mlekiem. Na pewno zwróciła pani uwagę, że drążek sterowy jest podobny do tego w śmigłowcu, ale operuje się nim tak, jak w samolocie. Maszyna z wielką łatwością reaguje na stery, natychmiast pochyla się w dół czy w górę, lecz także na boki. Natomiast ta większa dźwignia tuż przy konsoli steruje mocą silników.

Jeżeli śmigła pełnią rolę wirników, wówczas szybkość w poziomie i nabieranie wysokości reguluje się poprzez zmianę kąta ustawienia silników. Służy do tego owa dźwigienka na szczycie drążka - popchnięcie jej do przodu ustawi gondole w poziomie, a im dalej będą ściągnięte do siebie, tym bardziej silniki obrócą się do pionu. Komputer pokładowy podaje, jakie jest optymalne ustawienie w danej chwili, a w sytuacji zagrożenia można go przełączyć na automatyczne sterowanie obrotem silników. Gdyby pilot całkowicie stracił kontrolę nad maszyną, komputer obróci gondole do pionu, zamieniając V-22 w helikopter. Wówczas wystarczy jedynie kontrolować autorotację, jak w każdym dużym śmigłowcu. Przy takim ustawieniu silników drążkiem sterowym reguluje się kąt nachylenia płatów wirników, natomiast pedały sterów służą do pochylania maszyny na boki, identycznie jak w normalnym śmigłowcu. Jedyna różnica polega na tym, że tu trzeba popchnąć drążek, by zwiększyć szybkość wznoszenia, a nie pociągnąć go do siebie, co na początku myli wszystkich pilotów, zwłaszcza jeśli działają w pośpiechu.

Funkcje przyrządów sterujących zmieniają się automatycznie, gdy komputer pokładowy oceni na podstawie kąta nachylenia silników, że maszyna jest bardziej wykorzystywana jako samolot niż helikopter. Wówczas drążek i pedały zaczynają poruszać klapami i sterami, a płaty śmigieł zostają zablokowane pod stałym kątem nachylenia. Wszystkim steruje komputer, dla człowieka zmiana jest wręcz niezauważalna. W każdym razie piloci przyjmują to w sposób całkiem naturalny, traktują jak coś oczywistego. Przez cały czas na ekranie wyświetlane są parametry X i Y, czyli prędkość w poziomie oraz pułap. Będzie je pani miała na tym monitorze.

Trzeba tylko pamiętać, że podczas startu prędkości poziomej nabiera się poprzez zmianę kąta ustawienia silników, nie należy wtedy popychać drążka do przodu. Po oderwaniu się od ziemi, podczas obrotu gondoli, komputer automatycznie zwiększa moc silników, żeby zmiana ciągu z pionowego na mieszany, pionowy i poziomy, nie spowodowała nagłej utraty wysokości. Tutaj, pod dźwignią ustawiania silników, znajdują się dźwigienki regulujące wyważenie klap i sterów. Przekona się pani, że podczas przechodzenia w lot poziomy trzeba je nieco popchnąć do przodu. Ale komputer automatycznie zrekompensuje moment obrotowy śmigieł. Natomiast po przekroczeniu pewnego kąta granicznego ustawienia gondoli, kiedy szybkość pozioma zacznie gwałtownie rosnąć, komputer ponownie zredukuje moc silników, by zapewnić maszynie maksimum sterowności.

Geffar nie nadążała za Elliottem, który wyrzucał z siebie informacje niczym karabin maszynowy. Raz i drugi poprosiła o powtórzenie. W końcu generał wskazał jeden z monitorów w tablicy przyrządów.

- Proszę zapamiętać tylko tyle, że podczas przechodzenia do lotu poziomego funkcje drążka sterowego i pedałów zmieniają się automatycznie, pilot przestaje regulować kąt nachylenia płatów wirników, a zaczyna poruszać klapami. Jednocześnie komputer pokładowy dostosowuje moc silników, by ułatwić sterowanie maszyną. Będzie wyświetlał wszystkie dane na tym ekranie, do czasu, aż ustawienie silników zmieni się na poziome, czyli V-22 przekształci się w klasyczny samolot.

Spojrzał z zaciekawieniem na Geffar.

- Przecież to bardzo proste, prawda? - zapytał, a w jego głosie pojawiła się nutka drwiny. - Wystarczy zmienić ustawienie gondoli silników, by przejść z lotu pionowego w poziomy, komputer zatroszczy się o szczegóły. Jestem jednak przekonany, że po krótkim treningu zacznie pani doskonale wyczuwać, kiedy i jak należy dostosowywać moc do kąta ustawienia silników, a pomoc komputera nie będzie już pani potrzebna. - Wskazał kolejne przełączniki umieszczone na drążku sterowym. - Tutaj natomiast...

- Chyba na razie mi wystarczy - przerwała mu Geffar. - Sama się zorientuję, patrząc jak...

- Kiedy indziej sobie popatrzysz - wtrącił Hardcastle. - Teraz startujemy. I nie chcę słyszeć żadnych sprzeciwów.

Elliott odsunął się i zajął miejsce na dodatkowym siedzeniu, między fotelami pilotów. Przed dziobem samolotu pojawił się McLanahan, który miał pełnić funkcję mechanika i strażaka podczas rozruchu silników. Admirał szybko dał mu znać, że są gotowi.

- Uruchamiam silniki - ostrzegł przez interfon. - Zapłon jedynki Procedura przedstartowa okazała się krótka i prosta; Hardcastle wybrał z menu na ekranie odpowiednie polecenie, a komputer dokonał reszty. Chociaż silniki „Morskiego Lwa" były nadzwyczaj duże, to ich rozmieszczenie na końcach skrzydeł sprawiało, że hałas w kabinie wydawał się mniejszy niż w innych samolotach. Elliott sięgnął do przełączników umieszczonych w tablicy nad oknem i po chwili olbrzymie śmigło z lewej strony zaczęło się powoli obracać. Hardcastle wyjaśnił Sandrze, jak uruchomić drugi silnik i wkrótce prawe śmigło także ruszyło z miejsca.

- Musimy jeszcze skontrolować jeden bardzo ważny układ mówił Hardcastle do mikrofonu - a mianowicie przełączanie napędu.

Uruchomił mechanizm rozrządu, odłączył lewe śmigło i sprawdził, czy prawy silnik tak samo napędza oba wirniki. Później w identyczny sposób się upewnił, że podobnie działa napęd lewego silnika na oba śmigła.

- Mechanizm rozrządu sprawdzony - oznajmił.

Następnie szybko zaprogramował cel lotu i nastawił radiostację na właściwe częstotliwości, po czym wprowadził dane nawigacyjne do autopilota. Geffar spostrzegła ze zdumieniem, że mają lecieć nad morze, na południe od Florida Keys.

- Mamy jakiś określony cel tego lotu? - zapytała.

- Cierpliwości - odrzekł admirał. - Na razie opanuj sterowanie maszyną. Ja połączę się z wieżą kontroli lotów, a ty wystartujesz.

Szybko nawiązał łączność i zaraz otrzymał pozwolenie na start.

- Rozumiem, że muszę sobie radzić sama - powiedziała Geffar, zaciskając palce na drążku sterowym. - Tylko co mam robić, do diabła?

- Tu masz odczyt kąta nachylenia silników, tu obrotomierz, a tutaj bieżące wskazania wysokościomierza i prędkościomierza - rzekł, wskazując liczby widniejące na ekranie. - Najpierw zwiększ nieco ciąg, żeby oderwać się od ziemi, a później powoli przestawiaj silniki, aby zacząć nabierać szybkości poziomej. Tylko uważaj, ta maszyna jest bardzo czuła.

Geffar delikatnie przesunęła dźwigienkę gazu, niemal dotknęła jej tylko, a „Lew Morski" znalazł się nagle osiem metrów nad płytą parkingu.

Ostrożnie wypróbowała pedały sterów poziomych, lecz samolot posłusznie chylił się na boki, jak prawdziwy śmigłowiec. Zwróciła uwagę, że jest niezwykle czuły, jak na tak ciężką maszynę. W dodatku ledwie słyszalne w kabinie wycie turbin powodowało, że wolała wyjrzeć przez okno, by się upewnić, że naprawdę znajdują się już w powietrzu.

- Znakomicie - pochwalił ją Hardcastle. - Wejdź jeszcze trochę wyżej, dla bezpieczeństwa, i powoli przestawiaj silniki. Samolot nieco opadnie, gdy tylko wirniki zaczną się obracać pod innym kątem, ale zachowaj spokój, komputer zaraz zwiększy ciąg. Na tym etapie nie ruszaj dźwigni gazu. Zachowaj spokój. Jeszcze raz się przekonasz, jak czułe są stery.

Delikatnie pchnęła dźwigienkę na szczycie drążka i samolot natychmiast skoczył do przodu, nabierając prędkości. Pochylił się też silnie nosem ku ziemi i zaczął stopniowo opadać, lecz zaraz silniki zaczęły pracować na wyższych obrotach. Czuła się tak, jakby komputer czytał w jej myślach. Szara wstęga pasa startowego została w tyle, lecieli na wschód, ponad lasami i bagnami otaczającymi bazę.

- Świetnie - odezwał się admirał. - Teraz tylko reguluj kąt ustawienia oraz moc silników, by utrzymać pożądany pułap oraz prędkość poziomą. Komputer zajmie się resztą. Skręć również nieco w prawo, byśmy ominęli łukiem elektrownię jądrową.

Geffar pchnęła drążek w prawo i „Lew Morski" pochylił się łagodnie, wchodząc w zakręt. Chłodnie sąsiadującej z bazą lotniczą elektrowni w Turkey Point stopniowo odpłynęły w bok.

- W porządku. Wejdź na pułap tysiąca metrów.

Sandra z wprawą wykonała polecenie i po chwili wyrównała lot na żądanej wysokości.

- Dobrze. Teraz trzymaj tylko wyznaczony kurs, a wszystko pójdzie jak z płatka.

Geffar spojrzała na ekran tuż przed sobą, po czym delikatnie skręciła w lewo, aby obraz igły kompasu pokrył się z czerwoną kreską. Zwróciła też uwagę na odległość od zaprogramowanego punktu docelowego.

- Znakomicie. Teraz warto by trochę przyspieszyć. Ustaw dźwignię gazu na osiemdziesiąt procent mocy i bardziej obróć silniki do poziomu, co najmniej do pozycji sześć alfa. Teraz będziesz musiała mocniej trzymać drążek, żeby nie tracić wysokości. Później ustaw też wyważenie klap i sterów, bądź jednak przygotowana na to, żeby zaraz je zmniejszyć, gdy tylko poczujesz, że masz już wiatr pod skrzydłami.

Geffar uważnie słuchała tych poleceń wydawanych łagodnym, spokojnym tonem. Gdy zwiększyła obroty silników, samolot skoczył w górę i faktycznie musiała silniej napierać na drążek, by utrzymać pułap. Kiedy zaś obróciła silniki bardziej do poziomu, nie tylko musiała zbalansować stopniową utratę siły nośnej, lecz jeszcze pociągnąć drążek sterowy do siebie. Wkrótce poczuła, że samolot wyraźnie nabiera szybkości i znów była zmuszona pchnąć drążek do przodu, gdyż maszyna złapała wiatr pod skrzydła i zaczęła się wznosić.

- Doskonale sobie radzisz - pochwalił ją Hardcastle. - Mówię całkiem szczerze.

- Mam wrażenie, jakbym w rękawicach bokserskich próbowała utrzymać równocześnie dwa wijące się grzechotniki - odparła, lękając się nawet na moment odwrócić głowę. Siedziała sztywno, wpatrzona w ekran, na którym wyświetlane były parametry lotu.

- Przyznasz chyba, że to bardzo proste - zagadnął admirał, a dostrzegłszy energiczne skinienie głową Sandry, dodał: - No to puszczaj.

- Co? Mam zdjąć ręce z drążka?

- Komputer przełączył już sterowanie, znajdujemy się teraz w klasycznym samolocie. Naprawdę możesz puścić drążek.

Geffar powoli uniosła ręce i spostrzegła ze zdumieniem, że lecą poprzednim kursem, a maszyna utrzymuje stabilność, tylko delikatnie się chwieje.

- Po obróceniu silników całkowicie do poziomu możesz dodatkowo zaprogramować komputer na utrzymywanie żądanych parametrów lotu i na przykład iść na kawę.

Zdumiona Geffar skrzyżowała ręce na piersi i wykonała kilka łagodnych skrętów w jedną i drugą stronę, poruszając jedynie sterami pionowymi.

Hardcastle dokładnie sprawdził wprowadzone do komputera dane nawigacyjne, a następnie połączył się z Centralą Kontroli Lotów w Miami, prosząc o zezwolenie na przelot w kierunku Florida Keys. Kiedy po chwili odebrał zgodę oraz potwierdzenie, że wojska obrony przeciwlotniczej otrzymały kod identyfikacyjny samolotu, rzekł:

- Przyspiesz do dwustu węzłów. Mamy przed sobą jeszcze kawałek drogi.

Sandra zwiększyła moc silników, a jednocześnie z wprawą przestawiła silniki w położenie poziome.

- Jeśli zrozumiałem - odezwał się przez interfon Long, który przeszedł z przedziału towarowego do kabiny - to pański plan polega na tym, by wysyłać na patrole silnie uzbrojone maszyny typu „Lew Morski". Proszę mi wybaczyć szczerość, panie admirale, sądzę jednak, że to nie najlepszy pomysł.

- Uzbrojone samoloty to tylko jeden z elementów tego planu, inspektorze. Ośmielę się zauważyć, że nawet mniej znaczący. Najważniejsze są propozycje zmian w procedurze wpuszczania obcych statków i samolotów na terytorium naszego kraju.

- Sądzi pan, że obecne przepisy nie wystarczą? Mam nadzieję, że pan wie, jak się to odbywa. Kapitan lub armator każdego statku musi złożyć wstępną deklarację celną najpóźniej dwa dni przed wpłynięciem statku na nasze wody terytorialne. Natomiast kapitanowie samolotów, oprócz takiej samej deklaracji celnej, muszą przedstawić harmonogram lotu najpóźniej w dniu poprzedzającym lądowanie. Po dotarciu na miejsce każda jednostka jest kontrolowana przez Służby Celne, chyba że wcześniej przeprowadzono inspekcję na pokładzie.

- Znam tę procedurę - odparł Hardcastle - lecz ma ona jedną podstawową wadę. Pozwala przemytnikom bezkarnie przekraczać granicę. Wcale nie muszą lądować czy zawijać do portów, aby dostarczyć kontrabandę.

- A jak pan sobie wyobraża inspekcję na statkach przed zawinięciem do portu?

- Trzeba je będzie przeprowadzać przed wpłynięciem statku na wody terytorialne. Według mojego planu wszystkie jednostki będą musiały uzyskać zgodę Służb Celnych na przekroczenie granicy morskiej lub wejście w naszą przestrzeń powietrzną.

- Zgodę? Czy to znaczy, że mielibyśmy przeprowadzać kontrolę wszystkich statków na otwartym morzu? Tak jak to czyni w chwili obecnej Straż Przybrzeżna?

- Niezupełnie. Proszę spojrzeć - odparł Hardcastle, wskazując ręką za okno. Long pochylił się nad wielkim pulpitem przyrządów pokładowych i wyjrzał na zewnątrz.

Zmierzali w kierunku gigantycznej platformy o romboidalnym kształcie, każdy jej bok musiał liczyć co najmniej dwieście metrów długości. Główny pokład przykrywał pięciopiętrową konstrukcję, część ścian była obudowana, a widniejące w nich okna świadczyły, że muszą się tam mieścić kajuty mieszkalne. W każdym narożniku platformy znajdowały się wąskie, daleko wychodzące w morze pomosty, a wzdłuż boków rozmieszczone były pływające doki, w których stało kilka przycumowanych kutrów patrolowych Straży Przybrzeżnej. Stalowe drabinki sięgały z doków aż na sam szczyt kolosa wspartego na kilku olbrzymich nogach ginących w szmaragdowej toni oceanu.

Na górnym pokładzie znajdowały się cztery lądowiska dla helikopterów. Z tej odległości trudno było dostrzec szczegóły, wszystko wskazywało jednak na to, że płyty lądowisk mogą być opuszczane do niższego poziomu, gdzie zapewne przygotowano hangary dla śmigłowców. Przy oddalonej krawędzi platformy wznosiła się spora nadbudówka, a jej dach wieńczyły spodki anten satelitarnych i obracające się anteny radarów. Wzdłuż pozostałych boków rozmieszczone były dźwigi i windy towarowe oraz taśmy transporterów, z których jeden ciągnął się niemal do samej powierzchni morza.

Znajdowali się jeszcze kilka kilometrów od niezwykłej konstrukcji, była ona jednak tak wielka, że przypominała widoczną na horyzoncie, dziwnie spłaszczoną wyspę.

- Co to jest, do cholery? - zapytał Long.

- Nazwaliśmy tę platformę „Młociarzem Jeden" - odparł Hardcastle. - Kompania naftowa Rowan z Houston wypożyczyła nam ją do potrzeb mojego projektu. Ta stara platforma do przybrzeżnych poszukiwań złóż roponośnych została przerobiona na posterunek graniczny, centrum łączności z bazą śmigłowców zwiadowczych. Modyfikację przeprowadziły wojska lotnicze, które testowały możliwość wykorzystania platformy jako centrali sterowania pociskami rakietowymi. My tylko poszliśmy o krok dalej.

- Skąd ona się tu wzięła? - zapytała Geffar. - Nasze patrole każdej nocy przelatują nad tym obszarem i żaden z nich nie meldował o jej obecności.

- Przez kilka miesięcy stała przycumowana w Fort Lauderdale - wyjaśnił admirał. - Pod koniec ubiegłego roku dowództwo wojsk lotniczych zgodziło się przekazać ją nam. Jest dopuszczona do użytku i zarejestrowana jako legalna jednostka pływająca. Przyholowaliśmy ją tu dopiero wczoraj. Stoi na trzech wspornikach o regulowanej długości, przytwierdzanych do dna morskiego. Wystarczy ją przeciągnąć na wyznaczone miejsce, ustawienie i zabezpieczenie trwa zaledwie parę godzin. Można wręcz rozmieścić cały personel na platformie w trakcie holowania i w ten sposób przystąpić do działania zaraz po ustawieniu jej na wybranym miejscu. Bez kłopotów startowaliśmy i lądowaliśmy helikopterami na pokładzie w trakcie całej drogi z portu aż do tego stanowiska. Hardcastle włączył radiostację.

- „Młociarz Jeden", tu „Lew Jeden Jeden". Znajdujemy się w odległości ośmiu kilometrów. Odbiór.

- „Lew Jeden Jeden", tu „Młociarz Jeden", zrozumiałem. Mamy cię na radarze. Po uzyskaniu kontaktu wzrokowego zostaniesz skierowany na pierwsze lądowisko od strony zachodniej. Wiatr z kierunku dwieście trzydzieści o sile trzech, w porywach do czterech. Na razie utrzymuj pułap tysiąca metrów. Odbiór.

- Tu „Lew Jeden Jeden". Przyjąłem. Przed lądowaniem zrobimy kilka okrążeń platformy. Odbiór.

- Tu „Młociarz Jeden", przyjąłem. Bez odbioru. Hardcastle zwrócił się do Geffar.

- Masz zgodę na lądowanie. Do dzieła.

- Ja? Myślisz, że potrafię wylądować tą maszyną? Powinnam wcześniej przejść choćby krótkie przeszkolenie, już siadając za sterami naruszyłam kilka przepisów.

Hardcastle wzruszył ramionami i zacisnął palce na drążku.

- Jeśli się boisz nawet spróbować...

Sandra doskonale wiedziała, że ją dopinguje, ale jej obawy nie były bezpodstawne.

- A zresztą, raz się żyje - mruknęła w końcu i zaczęła przestawiać silniki w położenie pionowe.

Wyczuwała już tę maszynę. W odpowiednim momencie zmniejszyła obroty i zaczęła równoważyć sterami lot, gdyż w miarę zwiększania kąta nachylenia silników, „Lew Morski" począł jednocześnie tracić wysokość oraz szybkość.

- Zrób kilka okrążeń nad platformą - poradził Hardcastle - w ten sposób lepiej wyczujesz siłę oraz kierunek wiatru i przekonasz się, jak samolot reaguje na podmuchy.

Geffar skinęła głową i wprowadziła maszynę w łuk, stopniowo zniżając lot nad olbrzymią platformą.

- Chyba teraz widzicie sami - rzekł admirał, gdy kończyli pierwsze okrążenie - że da się tu zakotwiczyć tak duży dok, iż będziemy mogli wprowadzać do niego nawet największe statki. Bez trudu znajdziemy także miejsce na laboratorium chemiczne i punkt kontroli ultradźwiękowej do sprawdzania przewożonych towarów. Moglibyśmy nawet przeprowadzać równocześnie inspekcje dwóch wielkich jednostek pełnomorskich, zwłaszcza w wypadku jakichkolwiek podejrzeń, a zarazem dokonywać pobieżnej kontroli innych statków, które byłyby dokładnie sprawdzane przez Służby Celne po zawinięciu do portu. - Wskazał anteny radarów na dachu nadbudówki. - Mając do dyspozycji „Lwa Morskiego" oraz kutry patrolowe, wspomagane przez najnowocześniejsze urządzenia elektroniczne pracujące na platformie, moglibyśmy stąd kontrolować obszar w promieniu kilkuset mil morskich i wcześnie przechwytywać jednostki podejrzane...

- Albo je po prostu zatapiać - wtrącił Long.

- Owszem, w razie konieczności także zatapiać - przyznał Hardcastle. - Przecież dążymy jedynie do uszczelnienia granic naszego kraju. Dopóki nie odetniemy dróg przemytu narkotyków, nie ma co mówić o jakiejkolwiek kontroli...

- To czemu od razu nie odpalać stingerów we wszystkie obiekty niezidentyfikowane? - przerwał mu Long. - A co będzie, panie admirale, jeśli wykryje pan łódź, na której dziadek wypłynął w morze, by nauczyć wnuczka łowić ryby? Jeśli przez przypadek rozwali pan tę łódkę pociskiem rakietowym, z którego jest pan tak dumny?

- Jeżeli ten dziadek nie wykona rozkazu zatrzymania łódki, nie odpowie na sygnały ostrzegawcze z kutra bądź samolotu patrolowego, to wówczas może dojść do takiej sytuacji. Mimo pańskich zastrzeżeń, inspektorze Long, ja jednak mam zamiar zrealizować ten plan. Czy pan nadal nie dostrzega konieczności wprowadzenia zmian? W ciężkich czasach trzeba podejmować trudne decyzje. - Hardcastle ze złością obrócił się w kierunku Geffar, ta jednak była skupiona na prowadzeniu samolotu. - Musimy się do tego przyzwyczajać.

- A ile pocisków z trzydziestomilimetrowego działka potrzeba do zatopienia takiej łódki, panie admirale...?

- Zamknij się wreszcie, Curt! - powstrzymała go Sandra, choć sama nie była całkowicie przekonana do planu Hardcastle'a.

Zwolniła jeszcze bardziej, „Lew Morski" posuwał się już z szybkością zaledwie paru węzłów. Silniki były całkowicie obrócone do pionu, mogli więc lądować jak helikopterem.

- Cholera, ta platforma tylko z daleka wydawała się taka duża mruknęła, schodząc coraz niżej. Na górnym pokładzie zobaczyła jakiegoś człowieka z chorągiewkami w rękach, który biegł w kierunku lądowiska numer jeden, by dopomóc pilotowi precyzyjnie posadzić maszynę. - Mam wrażenie, że lądujemy na znaczku pocztowym.

- Spokojnie, dotychczas radziłaś sobie znakomicie - powiedział Hardcastle. - Nie zapominaj, że trzeba bardzo powoli przesuwać dźwignię gazu, gdyż komputer także będzie redukował obroty. Utrzymuj prędkość schodzenia poniżej dwóch metrów na sekundę. Począwszy od pułapu dwudziestu metrów komputer będzie ją podawał w centymetrach na sekundę. Skup się na swoim monitorze. Otrzymasz niezbędne informacje, kiedy należy redukować moc i jak przestawiać silniki, żeby łagodnie osiąść na lądowisku. Wszystko powinno pójść jak z płatka.

Geffar jeszcze raz wyjrzała przez okno na platformę w dole. Jej uwagę przyciągnęły niecodzienne barwy śmigłowca stojącego na drugim lądowisku. Był to „Czarny Jastrząb" UH-60 z oznaczeniami lotnictwa marynarki wojennej, ale wyglądał dość nietypowo - dół kadłuba miał pomalowany na zielono, natomiast górną część na biało. Kiedy opadli jeszcze trochę niżej, zdołała odczytać napis widniejący nad drzwiami kabiny: „Stany Zjednoczone Ameryki"...

- Hardcastle! Przecież to nie jest „Czarny Jastrząb" UH-60!

- Dziesięć metrów! - oznajmił admirał, sięgając do trzech wielkich przełączników na pulpicie. Po chwili zaświeciły się nad nimi trzy zielone lampki. - Podwozie opuszczone i zablokowane. Całkiem nieźle.

- Do diabła, to nie jest też VH-60! Wygląda zupełnie jak „Skoczek Jeden"!

- To „Skoczek Dwa". Zapomniałem ci powiedzieć, że na lądowisku może już stać helikopter wiceprezydenta. Stary przyleciał w towarzystwie sekretarza obrony, by osobiście zapoznać się z urządzeniami „Młociarza Jeden".

- Co takiego? - Geffar tak gwałtownie odwróciła głowę w kierunku admirała, aż „Lew Morski" pochylił się w lewo. - Nie dość, że przez dwadzieścia minut z duszą na ramieniu musiałam pilotować tę maszynę, to teraz w dodatku mam ją posadzić na lądowisku wielkości znaczka pocztowego, i to na oczach samego wiceprezydenta?

- Proszę uważać, inspektorze, nabiera pani prędkości poziomej - ostrzegł Hardcastle. - Chyba lepiej zapomnieć teraz o wiceprezydencie i skupić się na bezpiecznym lądowaniu.

Geffar błyskawicznie skontrowała drążkiem i samolot ponownie zawisł nieruchomo.

- Wiatr wieje z prawej, z szybkością czterech i pół metra na sekundę. Będziesz musiała kompensować jego siłę sterami, tylko uważaj, żeby nie położyć maszyny na bok. Najpierw powinnaś opaść na główne podwozie... Podnieś trochę dziób do góry... Jeszcze bardziej...

Poczuli wstrząs, kiedy koła zetknęły się z płytą lądowiska. Człowiek z chorągiewkami zasygnalizował, że stoją na właściwym miejscu i pokazał, aby powoli opuszczać przód maszyny. Po chwili trzecie koło również stanęło na platformie.

- Lepiej nie można - pochwalił Hardcastle, obserwując przez okno ludzi z obsługi mocujących podwozie samolotu do podłoża. Zaciągnąłem już hamulce. Zmniejsz obroty, żebyśmy nie zdmuchnęli wiceprezydentowi kapelusza do morza.

Geffar ściągnęła dźwignię gazu do oporu, admirał zaś pospiesznie wyłączał wszystkie układy elektryczne samolotu.

- Zatem witajcie na pokładzie „Młociarza Jeden" - oznajmił. - Można wysiadać.

- Ty łobuzie! - syknęła Geffar, zdejmując hełm z głowy i spoglądając ze złością na Hardcastle'a, który przez chwilę sądził, iż naprawdę jest na niego wściekła, lecz zaraz pojął, że to tylko efekt rozładowania napięcia. - W jakim celu to wszystko ukartowałeś? Żeby mnie ośmieszyć? Chciałeś skompromitować Służby Celne? Wyłączyć mnie z tej gry? Co tu jest grane, do cholery?!

- Nic podobnego - zaprotestował. - Wiesz dobrze, że gdybyś miała jakiekolwiek kłopoty z lądowaniem, natychmiast bym przejął stery. Byłem jednak przekonany, że poradzisz sobie bez mojej pomocy. I tak też się stało. Bardzo chciałem, żebyś to właśnie ty zasiadła za sterami „Lwa Morskiego", miałem bowiem nadzieję, że tym sposobem przekonam cię do mojego planu.

- Czy to znaczy, że widzisz dla mnie miejsce w tym projekcie Straży Przybrzeżnej? Miałabym zostać pilotem bojowych śmigłowców i tego typu samolotów patrolowych, stacjonujących na platformie...?

- Do diabła, ile razy mam ci powtarzać, że to nie jest projekt Straży Przybrzeżnej? Próbuję powołać do życia całkiem nową instytucję, niezależną zarówno od Straży, jak i Służb Celnych. I do tego właśnie jest mi potrzebna twoja pomoc i zaangażowanie. Powinniśmy stworzyć wspólny front...

- W porządku, ale muszę poznać więcej szczegółów.

W porównaniu z prezydentem, który przekroczył już sześćdziesiątkę, czterdziestosześcioletni Kevin Martindale był nieomal młodzieńcem. Może właśnie dlatego z taką łatwością zarzucił nieskuteczne metody działania swoich poprzedników, ograniczające się zazwyczaj do kuluarowych dyskusji nad kolejnym pomysłem prezydenta, i zaczął energicznie forsować realizację niektórych projektów, czy to prezydenckich, swoich własnych, czy też zrodzonych w komisjach senackich. Zabierał głos w każdej debacie dotyczącej walki z narkomanią i szybko dał się poznać jako zwolennik najbardziej drastycznych rozwiązań zmierzających do zahamowania przemytu narkotyków.

Z jednej strony Geffar była zaskoczona jego obecnością na platformie zakotwiczonej sześćdziesiąt kilometrów od wybrzeży Florydy, z drugiej zaś uważała za rzecz oczywistą, że właśnie wiceprezydent zaangażował się osobiście w realizację tego planu.

- Inspektor Geffar to jeden z najlepszych pilotów w całym naszym lotnictwie - przedstawił ją mężczyzna stojący u boku wiceprezydenta, a Sandra spostrzegła ze zdumieniem, że jest to Joseph Crandall, komisarz generalny Służb Celnych Stanów Zjednoczonych. - Od dwóch lat dowodzi najbardziej zasłużoną w zwalczaniu przemytu narkotyków jednostką powietrzną.

- A w dodatku jest mistrzem w strzelaniu - dodał wiceprezydent. - Znane mi są osiągnięcia inspektor Geffar. To pani pilotowała ten samolot, prawda? Domyślam się też, że po raz pierwszy miała pani okazję lądować na platformie.

- Zgadza się, panie prezydencie. Czy było to widać?

- Nie. Domyśliłem się tylko, że ten stary wilk morski zastosuje taki wybieg. - Odwrócił się ku podchodzącemu do nich Hardcastle'owi. - Nieładnie, panie admirale. Zaprasza pan gości na przyjęcie, a potem każe im na siebie czekać. Muszę jednak przyznać, że to wszystko robi wrażenie. A lądowanie inspektor Geffar było bez zarzutu, wręcz imponujące.

- Nie ma na tej platformie lepszego pilota od niej, panie prezydencie.

Uścisnęli sobie dłonie. Następnie Hardcastle przywitał się z komisarzem Crandallem, sekretarzem obrony, Thomasem Prestonem, admirałem Croninem oraz sekretarzem transportu, Edwardem Coultrane'em.

- Pozwolą panowie, że przedstawię inspektora Curtisa Longa, zastępcę inspektor Geffar, generała Brada Elliotta z lotnictwa wojskowego, dzięki któremu mój projekt zaczął przybierać realne kształty, oraz jego asystenta, majora Patricka McLanahana.

- Brad Elliott - mruknął wiceprezydent z wyraźnym podziwem, ściskając dłoń generała.

Geffar patrzyła na to ze zdumieniem. Martindale sprawiał wrażenie zaszczyconego, że może osobiście poznać Elliotta. Kimże więc był ten człowiek...?

- Miło mi, że mogliśmy się spotkać, generale. Prezydent prosił, bym pozdrowił pana w jego imieniu. - Wiceprezydent obrócił się w stronę McLanahana i jego również powitał z szacunkiem, jakby miał do czynienia z kimś zupełnie wyjątkowym. - Proszę przyjąć moje kondolencje, majorze, z powodu śmierci pańskiego przyjaciela, porucznika Lugera. Może będziemy mieli okazję porozmawiać na temat tego... niesamowitego lotu. Chciałbym się dowiedzieć o nim czegoś więcej.

- Dziękuję, panie prezydencie - odrzekł McLanahan.

Hardcastle, Geffar i Long popatrzyli ze zdziwieniem na oficerów lotnictwa, jakby chcieli odczytać z ich twarzy, o co tu chodzi. Kim naprawdę są ci ludzie? - zachodzili w głowę. Czym tak niezwykłym się wyróżnili?

- A więc to pan, generale, jest odpowiedzialny za wyposażenie tej platformy i dostarczenie tego zadziwiającego samolotu? - wiceprezydent zwrócił się do Elliotta.

- Owszem, zdecydowałem się pomóc admirałowi Hardcastle'owi przy realizacji jego projektu. Nie ukrywam też, że „Lew Morski" to powód mojej dumy i radości.

- Więc proszę mi go pokazać z bliska.

- Z największą przyjemnością.

Hardcastle przeprosił ich i ruszył w stronę windy prowadzącej na niższe pokłady. Geffar i Cronin poszli za nim. U wejścia natknęli się na kapitana Mike'a Beckera, który powitał ich serdecznie.

- Widziałaś to? - szepnął Long do Sandry, gdy winda ruszyła. Myślałem, że wiceprezydent pocałuje McLanahana w rękę. Czym on się tak zasłużył, do cholery? Uratował świat przed zagładą, czy co?

Hardcastle zerknął na Cronina, lecz ten milczał. On musi wiedzieć, czego takiego dokonali Elliott i McLanahan, pomyślał. Chyba nie chce mówić o tym przy wszystkich, ale sądząc z jego miny, musiało to być coś naprawdę niezwykłego.

Wtedy jeszcze loty „Starego Psa" były ściśle tajne, a tym samym rola, jaką Elliott i McLanahan odegrali w tym projekcie, także stanowiła tajemnicę.

- Wszystko gotowe, Mike? - Hardcastle zwrócił się do Beckera.

- Rzekłbym, że do tej pory goście są zachwyceni, admirale. Platforma została przyszykowana o wiele lepiej, niż się spodziewaliśmy, wystarczyło zresztą czasu, żeby pokryć ją warstwą świeżej farby, zanim helikoptery pokazały się na horyzoncie.

- W sali konferencyjnej także wszystko przygotowane?

- Tak jest, panie admirale.

- Wiesz co, Ian? - odezwał się Cronin, ocierając pot z czoła, gdyż mimo klimatyzacji owionęło ich parne, duszne powietrze stojące na niższych poziomach. - Niestety Preston, Coultrane i Crandall nie są aż tak zafascynowani twoim pomysłem, jak wiceprezydent. Chyba myślą głównie o tym, że walka z przemytem narkotyków wymyka im się z rąk, że będą musieli przekazać część swoich funduszy na realizację twego spektakularnego stechnicyzowanego projektu.

Zebrali się na trzecim poziomie platformy umieszczonym dwadzieścia metrów ponad falującymi z lekka wodami Cieśniny Florydzkiej. Widać stąd było dwa kutry Straży Przybrzeżnej okrążające platformę w odległości pół mili, jakby kapitanowie bali się podpłynąć bliżej. Od czasu do czasu ich oczom ukazywał się również patrolowy dolphin, jak gdyby trzymający straż nad przestrzenią powietrzną wokół „Młociarza Jeden".

Olbrzymia sala została przekształcona w centrum dowodzenia i ośrodek radarowy. Pośrodku stały dwie olbrzymie konsole obsługi radarów, nad którymi górowały trzy olbrzymie, 60-calowe monitory kolorowe. Zespołem techników dowodził major McLanahan.

Hardcastle zabrał głos jako pierwszy.

- Panie prezydencie, szanowni goście, mam zaszczyt powitać państwa na pokładzie „Młociarza Jeden". Znają już państwo projekt wykorzystania tych ogromnych platform wiertniczych, odpowiednio zmodernizowanych, jako baz wypadowych dla oddziałów bezpośredniej ochrony naszych granic. Proszę zwrócić uwagę, że mówię o szeroko pojętej ochronie granic, a nie tylko walce z przemytem narkotyków. Uważam bowiem, że najskuteczniejszym sposobem ograniczenia tegoż przemytu nie są prowadzone dotychczas inspekcje przewożonych towarów, lecz znacznie bardziej energiczna, zakrojona na szeroką skalę działalność specjalistycznej instytucji paramilitarnej, której zadaniem byłoby uniemożliwienie przekraczania granicy wszystkim niezidentyfikowanym i podejrzanym jednostkom.

Admirał wcisnął klawisz pilota i lewy ekran zajaśniał, a po chwili ukazała się na nim schematyczna mapa rejonu karaibskiego, obejmująca południowo-wschodnie Stany Zjednoczone, od Karoliny Południowej i Teksasu, aż po wybrzeża Ameryki Południowej.

- Zapytają państwo, czemu nie szukam rozwiązań prawnych, tylko chcę od razu powoływać do życia organizację paramilitarną. Otóż dlatego, że mówimy tu o ochronie olbrzymiej przestrzeni powietrznej oraz wielokilometrowego pasa wód terytorialnych, do których ściślejszej kontroli nie wystarczą już loty patrolowe i wysiłki celników w portach morskich. Jeśli pominiemy pas wód przybrzeżnych o szerokości trzech mil, to tylko w południowo-wschodnim rejonie Stanów Zjednoczonych musimy strzec wód terytorialnych o powierzchni niemal stu tysięcy kilometrów kwadratowych. Podkreślam: sto tysięcy kilometrów kwadratowych otwartego morza. Obecnie dysponujemy około setką kutrów i osiemdziesięcioma samolotami oraz śmigłowcami, łącznie w Straży Przybrzeżnej i Służbach Celnych, które mają patrolować ten obszar. A jeśli dodatkowo uwzględnimy nadgraniczną przestrzeń powietrzną, to podlega nam czterysta dwadzieścia tysięcy kilometrów sześciennych.

Teraz z kolei rozjaśnił się środkowy monitor, ukazując schemat rozmieszczenia instalacji radarowych, a także baz morskich i lotniczych Straży Przybrzeżnej oraz Służb Celnych.

- Obie nasze instytucje kontrolują cały ten obszar, bezustannie patrolujemy wszystkie szlaki przemytnicze przebiegające przez tę część wybrzeża. Lecz nawet jeśli zdołamy namierzyć jakiś podejrzany obiekt, niewielkie mamy możliwości przechwycenia go nad morzem. Musielibyśmy w tym celu dysponować dziesięciokrotnie większą liczbą kutrów patrolowych i samolotów. Nie trzeba dodawać, że koszty takiego wyekwipowania sięgnęłyby dziesiątków miliardów dolarów.

Hardcastle przesunął się w stronę prawego monitora, który także się rozjaśnił.

- Istnieje jednak inny sposób ściślejszej kontroli tego olbrzymiego terytorium. Należy zmienić przepisy określające tryb przekraczania granicy przez wszystkie obce jednostki. Najpierw rozważmy sprawę statków.

Na komputerowej mapie Zatokę Meksykańską przecięła siateczka pajęczynowatych linii, a większość z nich ogniskowała się w najważniejszych portach tego rejonu, takich jak Miami, Fort Lauderdale, Tampa oraz Charleston.

- Statki przekraczające granicę morską zwykle pływają utartymi szlakami prowadzącymi do naszych portów. Nie kontroluje się ich w żaden sposób, mogą zupełnie swobodnie poruszać się po wodach terytorialnych.

Oczywiście, Straż Przybrzeżna ma prawo je zatrzymać i przeprowadzić inspekcję, ale zdarza się to bardzo rzadko, głównie z tego powodu, że nie dysponujemy wystarczającą liczbą kutrów patrolowych. Natomiast z dala od tych zatłoczonych szlaków, z dala od większych portów oraz rejonów dokładnie kontrolowanych, wszystkie statki mają całkowitą swobodę manewrów, najwyżej zostaną wykryte przez ośrodki radarowe, które będą zdolne jedynie śledzić ich trasę. Rozpatrzmy teraz ruch powietrzny.

Mapa na ekranie monitora uległa zmianie, znów pojawił się na niej cały rejon karaibski.

- Oto Strefa Identyfikacyjna Obrony Powietrznej, w skrócie SIOP. Każdy samolot zmierzający w kierunku Stanów Zjednoczonych zobowiązany jest nawiązać łączność z centralą kontroli lotów przed wejściem w ten obszar, lecz do tego przepisu stosuje się mniej niż połowa pilotów. Doskonale wiedzą, że nie mamy żadnych możliwości zmusić ich do tego, a ryzyko przechwycenia przez patrol Straży Granicznej jest jak jeden do dwudziestu. Obrona powietrzna zwraca przede wszystkim uwagę na niektóre parametry, dla nich podejrzane są tylko te maszyny, które rozwijają zbyt dużą prędkość, lecą tuż nad powierzchnią morza, bądź też ich kontur na ekranie radaru przypomina sylwetką wojskowego myśliwca. Do ich zadań nie należy ściganie przemytników, nawet jeśli potrafią namierzyć i śledzić kurs niezidentyfikowanej maszyny. Z drugiej strony, co jest chyba oczywiste, nikt się nie zgodzi, by odrzutowce wojskowe ruszały w pościg za samolotami cywilnymi, nawet jeśli chodzi o ujęcie przestępców. Także Służby Celne, mimo niezaprzeczalnych osiągnięć, nie dysponują odpowiednim wyposażeniem do zatrzymania każdej podejrzanej maszyny, jaką uda się wykryć. Podobnie jak obrona powietrzna, celnicy również koncentrują swoją uwagę jedynie na określonych parametrach lotu. Ich interesują głównie duże maszyny, ewidentnie kluczące, oraz takie, o których doniesienia wywiadu...

- Nawet gdybyśmy dysponowali setkami samolotów - przerwała mu Geffar - niczego by to nie zmieniło. Najwyżej moglibyśmy powiększyć listę elementów, które powinny wzbudzać nasze podejrzenia. Na przykład zamiast zwracać uwagę wyłącznie na samoloty lecące z prędkością powyżej stu osiemdziesięciu węzłów, przyglądalibyśmy się wszystkim, które przekraczają limit stu pięćdziesięciu węzłów. Trudno jednak zakładać, że będziemy z równą podejrzliwością traktować wszystkie samoloty i liniowce pasażerskie, i prywatne awionetki. Nie wyobrażam sobie tego...

- Zapewniam panią, inspektorze Geffar, że jest to możliwe - odparł Hardcastle.

Wskazał lewy ekran, na którym pas wód terytorialnych zaznaczony był kolorem pomarańczowym, a następnie prawy, gdzie tą samą barwą wyróżniał się obszar SIOP. Wcisnął klawisz pilota i na obu mapach pomarańczowe strefy przecięło dziesięć szerokich białych pasów dzielących całe południowo-wschodnie wybrzeże na strefy, przy czym w każdej z nich znalazło się jedno duże miasto portowe. Obraz na środkowym monitorze również uległ zmianie, teraz przedstawiał on jedynie południowy kraniec Florydy, a w centralnej części mapy migotał jakiś punkt. Tutaj również wody terytorialne i strefa SIOP zaznaczone były na pomarańczowo, a biała linia, biegnąca od Miami w głąb Zatoki Meksykańskiej, przypominała promień strzelający w obie strony z migającego punktu, który leżał tuż przy linii granicy morskiej.

- Oto nasza propozycja. Pomarańczowa strefa, sięgająca od dwóch do dwunastu mil od brzegu, oznaczałaby obszar identyfikacji wszystkich jednostek, zarówno pływających, jak i latających. Nikt nie miałby prawa przekroczenia granicy tej strefy bez pozwolenia. Nasze ośrodki radarowe są zdolne namierzyć w tym obszarze każdy obiekt o długości większej niż pięć metrów i dokładnie śledzić jego trasę. Wielokrotnie już demonstrowaliśmy skuteczność skomputeryzowanych radarów, potrafiących wyłapać każdą jednostkę znajdującą się w odległości dwustu mil od naszych brzegów. Wykorzystując te urządzenia, możemy śledzić każdy manewr obcych jednostek w tej strefie, obserwować setki obiektów równocześnie. Jesteśmy w stanie kontrolować trasę każdego samolotu i statku przebywającego w rejonie przygranicznym.

- Cóż z tego - wtrącił Crandall ze Służb Celnych - że możemy obserwować wszystkie jednostki, kiedy nie będziemy wiedzieli, który ze statków przewozi kontrabandę? Zresztą on nadal będzie miał swobodę poruszania się w tej strefie. Cóż zatem nowego wnosi pański plan?

Hardcastle wskazał migający punkt na środkowym ekranie, tuż przy krawędzi pomarańczowego pasa wód terytorialnych.

- Tu się znajdujemy, panie komisarzu. Ten punkt to właśnie „Młociarz Jeden", zakotwiczony siedemdziesiąt pięć kilometrów na południowy - wschód od Homestead. Zakładam, że po wprowadzeniu w życie tego planu dysponowalibyśmy kilkoma takimi platformami, przy których musiałyby się zatrzymywać wszystkie jednostki wpływające na wody terytorialne. Dokonywalibyśmy ich rejestracji, kontrolowali dokumenty przewozowe, a w razie potrzeby przeprowadzali także inspekcję ładunków.

- Sugeruje pan, że należy wykorzystać platformy wiertnicze jako punkty kontroli granicznej na morzu? - zapytał zdumiony Crandall.

- Nie inaczej, panie komisarzu. Do „Młociarza Jeden" może zacumować kilka dużych statków jednocześnie, inne moglibyśmy kontrolować z kutrów w promieniu kilkuset metrów od platformy. Każda jednostka musiałaby się zatrzymać, przedstawić dokumenty do kontroli i zgodzić na inspekcję pokładów przez Straż Przybrzeżną lub Służby Celne. Wszystko odbywałoby się dokładnie tak samo, jak na drogowych przejściach granicznych. To inspektorzy by decydowali, czy wystarczy pobieżna kontrola dokumentów i ładunku, bardziej dokładna inspekcja, czy też szczegółowa rewizja po zejściu załogi z pokładu. Po przejściu takiej kontroli każdy statek musiałby się trzymać wyznaczonego korytarza i mógł zboczyć wyłącznie po uzyskaniu zgody, w uzasadnionych wypadkach.

- Sądzę, że przed tego rodzaju punktami kontrolnymi bez przerwy by czekała długa kolejka statków - rzekł Crandall.

- W takim wypadku moglibyśmy ustawić dodatkowe platformy i zatrudnić więcej ludzi.

- A jak ma pan zamiar traktować niezidentyfikowane obiekty zbliżające się do pomarańczowej strefy? - zapytał sekretarz transportu, Coultrane.

- Będą naruszały przepisy naszego prawa, zajdzie więc konieczność ich przechwycenia.

- Zatem wracamy do pierwotnego pytania: W jaki sposób chce pan zatrzymywać jednostki łamiące prawo? Sam pan powiedział, że kontrola tej strefy nie nastręcza żadnych trudności. Problemem jest natomiast przechwytywanie intruzów. W jaki konkretnie sposób ma pan zamiar to czynić?

- Przede wszystkim trzeba odizolować taki obiekt. Będziemy mieli większą swobodę działania, jeśli uda się go oddzielić od innych jednostek w danym obszarze. Później trzeba wykorzystać śmigłowce oraz samoloty pionowego startu, takie jak „Lew Morski", które będą stacjonowały na „Młociarzu Jeden". Proponujemy także zmiany w procedurach przechwytywania...

Znowu wcisnął klawisz pilota i jednocześnie na dwóch monitorach zmieniły się obrazy. Oba ukazywały widoki z powietrza - jeden przedstawiał głównie błękit nieba, drugi morskie fale. Kamery musiały być umieszczone na dwóch różnych samolotach: jeden leciał na bardzo niskim pułapie, drugi zaś bardzo wysoko.

- Mają państwo przed sobą obrazy filmowane z dwóch makiet, czyli samolotów bezzałogowych. Są one sterowane drogą radiową, na szyfrowanej częstotliwości UKF, przez komputer sprzężony z tą właśnie konsolą radarową. Gdybyśmy zatem wykryli w przestrzeni granicznej jakiś niezidentyfikowany obiekt, moglibyśmy skierować w jego stronę jednostkę bezzałogową.

Hardcastle stanął przed środkowym monitorem.

- Jeszcze niedawno do sterowania makietami bezzałogowymi używano specjalnych symulatorów, wyposażonych podobnie jak typowa kabina pilota, w których zasiadał człowiek prowadzący taką maszynę. W naszym systemie wystarczy nakierować kursor na wybrany obiekt, a komputer sam naprowadzi makietę na dany cel.

Przechylił się nad konsolą i wyjął zza niej wielki model samolotu podobnego nieco do V-22. Ten także miał obracane silniki z wielkimi śmigłami, umieszczone na końcach skrzydeł, masywny, cylindryczny kadłub i płozy zamiast kół podwozia. Po obu burtach wystawały jednak różnorodne anteny i czujniki urządzeń lokacyjnych.

- Oto model „Podniebnego Lwa", makiety bezzałogowej, którą wykorzystujemy w dzisiejszym pokazie - objaśniał. - Ma ona około dziesięciu metrów długości, siedmiometrową rozpiętość skrzydeł i jest napędzana dwoma silnikami o mocy pięciuset koni mechanicznych. Może rozwijać prędkość do dwustu węzłów, potrafi też zawisnąć nieruchomo niczym helikopter. Zapas paliwa pozwala jej przebywać w powietrzu nawet sześć godzin. Nie wymaga wielkiego lądowiska, komputer sterujący mógłby ją posadzić nawet na pokładzie tradycyjnego kutra patrolowego. Po złożeniu skrzydeł bezzałogowiec zmieści się w średniej wielkości garażu. Jest wyposażony we wszystkie urządzenia niezbędne do przechwytywania celów: niewielki radar naprowadzający, oraz dwusystemową kamerę wideo z teleobiektywem do obserwacji wizualnych oraz czujnikiem podczerwieni. Może też zabrać na pokład różnorodny ładunek... - urwał i popatrzył uważnie na minę wiceprezydenta oraz pozostałych osób - ... na przykład broń.

Komisarz Służb Celnych, Crandall, zareagował natychmiast.

- Czyżby zamierzał pan wysyłać w powietrze latające i silnie uzbrojone roboty, żeby z bliska kontrolować każdy samolot?

Martindale podniósł rękę.

- Pozwólmy mu skończyć, komisarzu. Niech pan mówi dalej, admirale.

Hardcastle zaczerpnął powietrza. Jakoś to przełknęli, pomyślał.

- Chcę podkreślić, że możemy umieścić na pokładzie „Podniebnego Lwa" różnorodne wyposażenie. W wersji standardowej są to wyłącznie urządzenia elektroniczne. Lecz podobnie, jak w wypadku „Morskiego Lwa", bez trudu da się uzbroić makietę, właśnie po to, by siłą powstrzymywać niezidentyfikowane jednostki przed nielegalnym przekroczeniem naszej granicy morskiej.

Skinął głową technikowi siedzącemu przy konsoli i ten zaczął programować następną prezentację.

- W tej chwili nasz bezzałogowy „Podniebny Lew" śledzi trasę kutra patrolowego Straży Przybrzeżnej. Nasz system radarowy namierzył podejrzaną jednostkę... Tutaj. - Admirał sięgnął po wskazówkę i skierował ją na ledwie widoczny punkt na ekranie. - Jest to czternastometrowy kuter pościgowy, zmierzający obecnie ku południowej Florydzie.

Przesunął się w stronę lewego monitora, na którym widać było szmaragdową toń morza Karaibskiego.

- Oto obraz z kamery „Podniebnego Lwa". Liczby wyświetlane na dole ekranu oznaczają pułap, szybkość i kurs bezzałogowej maszyny.

Na znak Hardcastle'a do konsoli podszedł McLanahan, wcisnął jakiś klawisz, po czym odwrócił się w kierunku gości.

- Jak już wyjaśnił admirał - rzekł - komputer steruje lotem makiety na podstawie wskazań przyrządów samego bezzałogowca oraz instalacji radarowych zarówno naszej platformy, jak i sieci naziemnej. Przed chwilą wydałem komputerowi polecenie, by makieta wykonała przelot rozpoznawczy nad celem.

Obraz na ekranie monitora zaczął się szybko przybliżać, w miarę jak „Podniebny Lew" pikował ku szmaragdowym falom zatoki.

- Odległość: piętnaście kilometrów - odczytał Hardcastle. Komputer sterujący wykorzystuje wskazania systemów radarowych do naprowadzania kamery na wyznaczony cel. Za chwilę powinniśmy ujrzeć kuter...

Obraz na ekranie ściemniał, zastąpił go szarawy prostokąt z kilkoma jaśniejszymi punktami, przecinany poszarpanymi liniami zakłóceń.

- Przełączyłem kamerę na pracę w podczerwieni, aby zademonstrować, jak cieplejsza łódź wygląda na tle zimnych wód morskich. Im bardziej plamy na ekranie będą czerwone, tym cieplejsze... I proszę, oto nasz cel.

Pośrodku, spomiędzy masy żółtawych i pomarańczowych rozbłysków, zaczął się stopniowo wyodrębniać coraz większy, czerwony punkt. U dołu ekranu zajaśniał napis informujący, że radar naprowadzający wyznaczył położenie obiektu.

- W locie nurkowym bezzałogowiec potrafi rozwinąć prędkość do trzystu kilometrów na godzinę - wyjaśniał McLanahan. - Makieta zacznie jednak wyhamowywać, kiedy znajdzie się bliżej celu.

Czerwona plamka rosła w oczach. Major co jakiś czas przełączał kamerę na normalny obraz, aby goście mogli porównać pracę obu systemów. Po pewnym czasie, nawet na zwykłym obrazie mogli już odróżnić sylwetkę płynącego kutra.

- Makieta znajduje się obecnie w odległości kilometra od celu - rzekł, wskazując odczyt wysokościomierza. - Leci z prędkością zaledwie trzydziestu węzłów. Muszę dodać, że jedynie turbośmigłowiec o zmiennym ustawieniu silników potrafi w tak krótkim czasie wyhamować z dwustu do trzydziestu węzłów, nie tracąc jednocześnie sterowności. W miarę jego zbliżania się do kutra będą państwo mogli rozróżnić coraz więcej szczegółów naszej łodzi. Wracając jednak do symulacji, można powiedzieć, że w tej chwili namierzyliśmy oraz zidentyfikowaliśmy jednostkę przemytników.

- Rzecz jasna, identyfikacja statków wpływających na nasze wody terytorialne to tylko pierwszy etap na drodze do zamknięcia wszystkich szlaków przemytniczych - powiedział Hardcastle, kiedy McLanahan wrócił na swoje miejsce. - Przechwycenie wszystkich łodzi przemytników, które pojawiają się u wybrzeży południowej Florydy, może ograniczyć dostawy narkotyków najwyżej o dziesięć do piętnastu procent. Co za tym idzie, taki sam wzrost cen kokainy czy marihuany u ulicznych sprzedawców z pewnością spowodowałby pewne ograniczenie narkomanii, byłby to jednak zaledwie pierwszy krok. Popyt jest ogromny, można go ograniczyć tylko poprzez gigantyczną akcję, prowadzoną na wielką skalę. Niemniej ograniczenie podaży jest jednym z najistotniejszych elementów tejże akcji. Mimo wszelkich wysiłków Straży Przybrzeżnej i Służb Celnych wciąż największe ilości narkotyków przemyca się do Stanów Zjednoczonych drogą powietrzną. To najkrótsza droga, w dodatku pozwalająca szmuglerom niemal przez cały czas trzymać piecze nad swym towarem. Niestety, przy dobrej organizacji jest to dla nich również droga najbezpieczniejsza. Gdybyśmy więc zdołali zahamować przemyt drogą powietrzną, ograniczylibyśmy dopływ narkotyków do Stanów Zjednoczonych o trzydzieści do czterdziestu procent. A to już coś znaczy.

Admirał podszedł do monitora, na którym wciąż widniała schematyczna mapa z pomarańczową strefą poprzecinaną białymi liniami.

- Nasz plan zakłada wykorzystanie tych samych korytarzy dla samolotów, co i dla statków. Wszystkie maszyny przekraczające granicę musiałyby się trzymać tych korytarzy oraz ściśle określonych pułapów. Sieć radarów bez przerwy śledziłaby drogi powietrzne, kontrolując, czy jakiś samolot nie zbacza z trasy lub czy nie próbuje zmienić zadeklarowanego celu lotu. Każde takie wykroczenie byłoby traktowane jako łamanie przepisów prawa, a samolot byłby narażony na przechwycenie przez jednostkę ochrony granic. Proszę zwrócić uwagę, że wszystkie korytarze przebiegają z dala od najczęściej używanych przez przemytników rejonów zrzutu, takich jak Florida Keys czy park Everglades. Zresztą, zgodnie z tym planem, cały łańcuch Florida Keys oraz bagna Everglades, jako parki narodowe, zostałyby objęte całkowitym zakazem lotów. Samoloty musiałyby uzyskać specjalne pozwolenie na przelot nad tymi obszarami.

Admirał odwrócił się ponownie w stronę lewego monitora, na którym widniał obraz z kamery drugiej makiety.

- Ta maszyna bezzałogowa krąży nad nami. Przechwytywanie samolotów wymaga użycia nieco innych środków niż dla identyfikacji statków, dlatego posłużyliśmy się odmiennym typem makiety. Wyciągnął zza konsoli drugi model, przedstawiający samolot zupełnie różny od „Podniebnego Lwa". - Jest to „Mewa", choć muszę przyznać, że w niczym nie przypomina tego ptaka. Nie umiem powiedzieć, czemu nadano mu taką nazwę. Samolot typu delta o zmiennej geometrii skrzydeł, w celu zapewnienia lepszej sterowności został wyposażony w tak zwane kaczki, te mniejsze płaty nośne na dziobie. Jest napędzany silnikiem o mocy trzystu koni mechanicznych ze śmigłem o stałej prędkości obrotowej i może zabrać na pokład ponad trzysta kilogramów ładunku. Rozwija maksymalną prędkość sześciuset kilometrów na godzinę, przy minimalnej około stu pięćdziesięciu. Może pozostawać w powietrzu przez dwie i pół godziny. Rozpiętość skrzydeł wynosi dwanaście, długość całkowita sześć metrów. Podobnie jak „Podniebny Lew", może startować z platformy wiertniczej, z lądu bądź z pokładu kutra patrolowego.

- I jak pan sobie wyobraża ruch powietrzny? - zapytał Coultrane. - Chce pan skierować absolutnie wszystkie samoloty do wybranych korytarzy? Przecież ci źle wyszkoleni, niedoświadczeni piloci prywatnych awionetek znajdą się nagle w strasznie zatłoczonej przestrzeni.

- Na pewno sytuacja nie będzie bardziej groźna od tej, panie sekretarzu, jaka panuje nad międzynarodowymi portami lotniczymi czy w korytarzach wiodących ku największym aglomeracjom miejskim - odparł Hardcastle.

Coultrane z niedowierzaniem pokręcił głową. Admirał mówił dalej:

- Tak więc pilot, który w ostatniej chwili zadeklaruje zmianę celu lotu czy też ewidentnie będzie próbował ominąć strefę kontroli radarowej, natychmiast zostanie uznany za podejrzanego. W tych wyznaczonych korytarzach śledzilibyśmy trasy wszystkich samolotów aż do zetknięcia się z ziemią. Proszę zwrócić uwagę, że owe korytarze prowadzą ku większym aglomeracjom, ten na przykład wiedzie nie tylko do portu międzynarodowego w Miami, lecz także na Opa-Locka, do Fort Lauderdale oraz Tampy. Jeśli zatem pilot będzie próbował zejść z wyznaczonej trasy, podjęta zostanie akcja przechwycenia z zastosowaniem „Mewy" albo typowych maszyn patrolowych.

McLanahan podniósł się z krzesła i stanął obok admirała.

- Chcieliśmy teraz zademonstrować, panie prezydencie, jak będzie wyglądała taka akcja - rzekł. - W chwili obecnej śledzimy podejrzany samolot nadlatujący z południa, od strony archipelagu wysp Bahama. Urządzenia pokładowe „Mewy" zostały zaprogramowane na obserwację obiektu zaraz po jego wykryciu przez nasze radary.

Wskazał prawy monitor, na którym ukazał się obraz samolotu V-22, startującego właśnie z lądowiska znajdującego się cztery piętra nad nimi.

- „Lew Morski" - ponownie zabrał głos Hardcastle - pilotowany przez generała Brada Elliotta, wyrusza właśnie do pościgu za podejrzanym obiektem. W normalnych warunkach na jego pokładzie znajdowałaby się drużyna Straży Przybrzeżnej, którą zazwyczaj dowodzi dwóch oficerów uzbrojonych w pistolety maszynowe oraz broń krótką.

„Lew Morski" błyskawicznie oderwał się od pokładu platformy i na obrazie ukazywanym zza wielkiego panoramicznego okna nadbudówki zaczął szybko maleć. Widzowie dostrzegli jeszcze, że silniki zmieniają położenie z pionowego w poziome i zaraz samolot zniknął im z oczu. Na ekranie środkowego monitora pojawił się obraz głównego, sterowanego cyfrowo radaru „Młociarza Jeden".

- Major McLanahan przeprogramowuje obecnie maszynę bezzałogową, by także ruszyła w pościg za obcym samolotem.

Widoczny na lewym monitorze obraz z kamery makiety nagle zaczął się szybko przesuwać. Wszyscy odnieśli wrażenie, jakby znajdowali się na pokładzie samolotu wykonującego ostry zwrot w prawo, nabierającego szybkości i przechodzącego w lot nurkowy.

- Radar naprowadzający „Mewy" namierzył cel w odległości osiemnastu kilometrów - oznajmił Hardcastle. - Maszyna rozwinęła szybkość dwustu czterdziestu węzłów, dzięki czemu zbliży się do celu w niespełna trzy minuty.

W chwilę później na obrazie z kamery „Mewy" pojawił się ścigany samolot - beżowy, dwusilnikowy transportowiec. W miarę, jak makieta szybko zbliżała się do celu, jego sylwetka na ekranie rosła niemalże w oczach.

- Odległość: pięć kilometrów - odczytał Hardcastle. - Sądząc po kształcie obiektu, jest to „Beach Baron", ośmio - lub dziewięcioletni. Kierowana wskazaniami radaru, „Mewa" powinna się teraz zbliżyć na tyle, by można odczytać numery rejestracyjne obiektu.

Wkrótce bezzałogowiec wykonał ostry zwrot w prawo i zaczął podchodzić do ściganego samolotu od tyłu, z prawej burty. Według wskazań radaru naprowadzającego znajdował się w odległości zaledwie kilkudziesięciu metrów, gdy szybkość zbliżania spadła do zera.

- „Mewa" utworzyła teraz z obiektem ścisłą formację - objaśniał admirał. - Będzie się trzymała w odległości trzydziestu metrów od celu i tylko bardzo gwałtowne manewry ściganego samolotu mogłyby spowodować, że radar naprowadzający straci go z pola widzenia.

McLanahan sięgnął do konsoli i tak zaczął manewrować bezzałogowcem, by nakierować obiektyw kamery na burtę obiektu. Po chwili z ekranu można było odczytać szereg liter i cyfr numeru rejestracyjnego.

- Proszę, oto numer ściganego samolotu - oznajmił, regulując ostrość. - Litera N oznacza, że maszyna została zarejestrowana w Stanach Zjednoczonych. Cyfry w numerze są zdecydowanie za małe, według przepisów powinny mieć co najmniej trzydzieści centymetrów wysokości. Proszę zwrócić uwagę na cyfrę 8 i literę O. Zostały przemalowane. Pierwotnie była to zapewne cyfra 3 i litera C.

- To powszechnie stosowany wybieg - wtrącił Hardcastle. Gdybyśmy sięgnęli teraz do biblioteki komputerowej, na pewno by się okazało, że właściciel maszyny nie ma na koncie żadnych wykroczeń. Ale przy dokładniejszej kontroli mogłoby wyjść na jaw, że ten numer rejestracyjny jest fałszywy. Zazwyczaj inspektorzy w takiej sytuacji dochodzą do wniosku, że pilota trudno o cokolwiek podejrzewać i rozkazują przerwać pościg.

„Mewa" musiała zmienić trochę kurs, gdyż na ekranie widać teraz było cały obiekt z góry, a następnie ukazała się jego lewa burta.

- Bezzałogowiec przeszedł teraz na lewo i nieco wyprzedził nasz cel, byśmy widzieli kabinę pilotów. Proszę zwrócić uwagę, że jednocześnie zwiększyła się odległość między maszynami, a to dlatego, że w takim szyku „Mewa" nie może być sterowana przez pokładowy radar naprowadzający. W tej chwili jest prowadzona przez komputer na podstawie wskazań naszego radaru z platformy.

Rzeczywiście, po chwili w obiektywie kamery ukazała się kabina pilotów ściganego obiektu. Doskonale widać było prowadzącego samolot mężczyznę w baseballowej czapeczce z daszkiem i ciemnych okularach; pilot miał czarne, sumiaste wąsy. Kiedy tylko na monitorze ukazało się zbliżenie kabiny, wiceprezydent głośno wciągnął powietrze i zawołał:

- Patrzcie! Ten samolot jest wyładowany narkotykami!

Faktycznie, ponad ramieniem pilota można było dostrzec bele przypominające surową marihuanę.

- To niewielki transport - oznajmił spokojnie Hardcastle. - Na pokład tej maszyny można załadować najwyżej trzysta pięćdziesiąt do czterystu kilogramów towaru o wartości handlowej ćwierć miliona dolarów. Biorąc pod uwagę dość wczesną porę, jest to jego drugi przelot w dniu dzisiejszym. Jeśli obróci jeszcze raz, w sumie zarobi na czysto jakieś pół miliona dolarów, a wtedy może już pozbyć się samolotu i nawet zatopić go na bagnach Everglades.

Maszyna zniknęła im nagle z pola widzenia.

- Co się stało? - zapytał Martindale.

- Majorze? - Hardcastle zwrócił się do McLanahana.

- Pilot wykonał gwałtowny zwrot. Próbuje uciec radarowi naprowadzającemu „Mewy".

Na monitorze ukazał się obraz przekazywany przez cyfrowy radar makiety. Wszyscy dostrzegli w jednej chwili, że oba samoloty nadal lecą w ścisłym szyku. „Mewa" także weszła w ostry skręt w lewo, by utrzymać się tuż za ściganym obiektem. Zaraz też na ekranie pojawił się jeszcze jeden cel - był to „Lew Morski", szybko zbliżający się do przechwytywanego samolotu. McLanahan sięgnął do konsoli i z powrotem przestawił monitor na obraz z kamery makiety. Widoczna na nim linia horyzontu, dotąd biegnąca niemal wzdłuż przekątnej ekranu, nagle pochyliła się w drugą stronę, ponieważ „Mewa", w ślad za uciekającym przemytnikiem, weszła w prawy zakręt. Jednocześnie oba samoloty opadały coraz niżej, w stronę morza.

- Podjęliśmy próbę nawiązania kontaktu radiowego - rzekł Hardcastle i spojrzał na McLanahana, który przecząco pokręcił głową. - Niestety, obiekt nie odpowiada na wezwania. Teraz do akcji wkroczy „Lew Morski", który przejmie pościg.

- A jeśli pilot tamtego samolotu dostał ataku serca i nie może odpowiedzieć na wezwania? - zapytał Coultrane. - Jeśli leci na autopilocie, mając nadzieję, że zdoła jakoś dotrzeć do lądu?

Jaka szkoda, pomyślał Hardcastle, że owa troska sekretarza transportu wcale nie wynika z rzeczywistego zainteresowania losem niewinnych ludzi, ale wyłącznie z obawy o uszczuplenie budżetu własnego resortu. Szybko jednak odegnał podobne myśli i odpowiedział spokojnie:

- Pilot nie zgłosił celu swego lotu, nie uzyskał pozwolenia wejścia w naszą przestrzeń powietrzną, nie złożył deklaracji celnej. Porusza się z dala od utartych szlaków lotniczych, w dodatku na niebezpiecznie niskim pułapie. Jego zachowanie każe się zatem domyślać, że nie jest niewinny. Gdyby na skutek zdarzeń losowych musiał lecieć na autopilocie, mógłby też włączyć sygnalizator radiowy na nadawanie sygnału awaryjnego, kodu 7700.

Obraz na ekranie monitora ponownie uległ zmianie. „Mewa" została kilometr w tyle za ściganym obiektem i jej kamera ukazywała „Lwa Morskiego", który trzymał się nieco wyżej, na lewo od celu. Silniki V-22 były ustawione pod kątem 45 stopni do płatów, co zapewniało pilotowi możliwość szybkich manewrów, jak w typowym śmigłowcu, a jednocześnie pozwalało rozwijać stosunkowo dużą szybkość poziomą. Obie komory towarowe samolotu były otwarte, a odchylone na zewnątrz klapy przypominały z daleka pływaki hydroplanu.

- Znajdują się trzynaście kilometrów od brzegu - powiedział McLanahan, wskazując właściwy punkt na komputerowej mapie, wciąż widocznej na środkowym monitorze.

- W takiej sytuacji mamy do wyboru kilka możliwości. Według obowiązującego regulaminu powinniśmy śledzić samolot, namierzyć miejsce zrzutu i dopiero wtedy podjąć próbę aresztowania pilota, bądź nad otwartym morzem, bądź na lądzie. Z pokładu „Morskiego Lwa", czy nawet „Podniebnego Lwa", moglibyśmy obserwować przemycony towar, zidentyfikować łodzie, które po niego wypłyną, a później aresztować odbiorców. Jest też możliwość przejęcia kontrabandy z samolotu, choć to wielce ryzykowne. „Lew Morski" zawieszony w powietrzu, jak każdy helikopter, stanowi łatwy cel, zwłaszcza dla ciężkiej broni maszynowej czy rakiet przeciwlotniczych. Znacznie łatwiej byłoby ostrzec wszystkie jednostki pływające znajdujące się w pobliżu miejsca zrzutu i po prostu zaatakować przemytników usiłujących przejąć zrzucony towar.

Hardcastle zauważył, że goście niespokojnie poruszyli się na krzesłach.

- Gdyby przemytnicy usiłowali wylądować, uzbrojona drużyna z pokładu „Morskiego Lwa" powinna podjąć próbę ich aresztowania, ale smutne wydarzenia na Mahogany Hammock nauczyły nas, że taka akcja może się również wiązać z ogromnym ryzykiem. Zatem najlepszym rozwiązaniem wydaje się nie dopuścić, by samolot przemytników zbliżył się do wybrzeża. Do tej pory pilot zdążył naruszyć kilka przepisów. Znajduje się nad wodami terytorialnymi, w naszej przestrzeni powietrznej, nie mając żadnego zezwolenia, zatem według Federalnego Kodeksu Cywilnego, rozdział piąty, paragraf sto dwunasty, punkt trzynasty, dopuścił się nielegalnego przekroczenia granicy. Mamy więc do czynienia z niezidentyfikowanym obiektem unikającym kontaktu radiowego. Moglibyśmy po raz drugi podejść bliżej bezzałogowcem i starać się nawiązać łączność, nie chcemy bowiem zanadto zbliżać „Lwa Morskiego". Dobrze pamiętamy, jaki los spotkał załogę naszego falcona w analogicznej sytuacji.

Admirał odwrócił się w stronę konsoli i skinął technikowi głową.

- Proponujemy zatem następującą procedurę.

„Lew Morski" zszedł na pułap uciekającego samolotu i skręcił delikatnie w lewo. Nagle pod prawym skrzydłem maszyny coś rozbłysło i ciemny kształt, ciągnąc za sobą jęzor ognia, pomknął w stronę dwusilnikowego transportowca. Rakieta kołysała się nieco na boki, znacząc swój ślad skręconą spiralnie smugą dymu, ale bezbłędnie trafiła w cel - prawy silnik samolotu przemytników eksplodował, zmieniając się w pomarańczową kulę ognia. Maszyna przewaliła się nagle przez prawe skrzydło, obróciła wokół własnej osi i ciągnąc za sobą słup gęstego, czarnego dymu, runęła do morza. W zderzeniu z falami rozbiła się na kawałki, które rozleciały się daleko na boki, a wirujące śmigło wyskoczyło w powietrze niczym dziecięca zabawka wyrzucona ręką samego Neptuna. Wiceprezydent Martindale poderwał się z krzesła.

- Do cholery! Co pan narobił, Hardcastle?! Kto panu pozwolił...?

Admirał głęboko nabrał powietrza w płuca. Ciekawe, czy warto było podjąć tak wielkie ryzyko, przemknęło mu przez myśl.

- To był tylko pokaz, panie prezydencie.

Wskazał ręką środkowy monitor, na którego ekranie przesuwały się jeszcze pasma dymu. Przekazywany z dużej wysokości obraz ukazał po chwili pięć kutrów Straży Przybrzeżnej, otaczających miejsce katastrofy transportowca.

- To był tylko pokaz...

- Pokaz? Nie oglądaliśmy więc prawdziwego samolotu przemytników?

- Samolot był prawdziwy, wcześniej skonfiskowany przemytnikom, ale przekształciliśmy go w bezzałogową, zdalnie sterowaną maszynę. Pilotował go technik z pokładu tego kutra widocznego w samym rogu ekranu. Przed rozpoczęciem pokazowej akcji oczyściliśmy także przestrzeń powietrzną w promieniu dziesięciu kilometrów...

- Wydałem zgodę na przeprowadzenie tej pokazowej akcji, panie prezydencie - wtrącił admirał Cronin, przeciskając się między agentami ochrony w stronę Martindale'a. - Biorę na siebie całą odpowiedzialność...

- W porządku, admirale. Czemu jednak miał służyć ten pokaz? Myślę, że przygotował pan zawczasu jakieś sensowne uzasadnienie.

- Punkty kontrolne na platformach wiertniczych, wyznaczenie korytarzy powietrznych i morskich, patrolowce bezzałogowe, uzbrojone myśliwce przechwytujące... to wszystko jest dla nas bardzo ważne, panie prezydencie, ale nie rozwiąże problemu. Potrafimy namierzyć przemytników, obserwować ich, zlokalizować miejsce przekazania bądź zrzutu narkotyków, ale nie mamy żadnych możliwości powstrzymania ich, nie możemy im nawet odciąć drogi ucieczki, dopóki nie zapadnie decyzja umożliwiająca nam zastosowanie siły w celu niedopuszczenia szmuglerów nad terytorium naszego kraju...

- „Lew Morski" jest przystosowany do rażenia celów naziemnych i powietrznych - pospiesznie dodał Hardcastle - czy to rakietami samonaprowadzającymi typu Stinger, czy też z broni maszynowej dużego kalibru, a urządzenia elektroniczne, w szczególności nowoczesne skanery podczerwieni, zapewniają mu względnie duże bezpieczeństwo. Poza tym, jak już mówiłem, bezzałogowe makiety, „Podniebny Lew" oraz „Mewa", także mogą być uzbrojone, chociażby w stingery. Przedstawiony plan mógłby być realizowany etapami. Opinię publiczną i wszystkich zainteresowanych należałoby powiadomić o ograniczeniach w ruchu morskim i powietrznym najpóźniej trzy miesiące przed terminem wprowadzenia ich w życie... W tym czasie zdążylibyśmy przygotować, wyposażyć i rozmieścić, a także skompletować załogi wszystkich platform inspekcyjnych. Dowiedziałem się, że sześć maszyn typu V-22C „Morski Lew" moglibyśmy otrzymać już w tej chwili, a zakłady doświadczalne Bell - Boeing w Arlington, w Teksasie, gotowe są przeszkolić załogi. W ciągu pół roku zakłady zdolne byłyby przygotować dwadzieścia bezzałogowych „Mew" i trzydzieści „Podniebnych Lwów". Co się zaś tyczy personelu, przygotowałem listę niezbędnych stanowisk, zaproponowałem też nazwiska specjalistów ze Straży Przybrzeżnej oraz Służb Celnych, którzy mieliby stanowić trzon nowej jednostki...

- Nowej? - zdumiał się Preston, sekretarz obrony. - Zatem nie jest to wspólny projekt Straży Przybrzeżnej i Służb Celnych?

- Nie. Ta służba nie może być zależna od którejkolwiek z istniejących już instytucji. Według mojego planu powinna zostać oparta na najbardziej doświadczonych w walce z przemytem narkotyków oddziałach Straży Przybrzeżnej i Służb Celnych. Wydaje mi się również, że owa jednostka nie może podlegać Departamentowi Obrony, chyba że nastąpi reorganizacja władz federalnych - dodał pośpiesznie - jak miało to miejsce w czasie wojny, kiedy Straż Przybrzeżną włączono do Pomocniczych Służb Obronnych Marynarki Wojennej. Sądzę jednak, że powinna ona podlegać władzom cywilnym, na przykład nowo utworzonemu Wydziałowi Ochrony Granic, mającemu rangę ministerstwa, który mógłby kierować całością walki z narkotykami. Proponuję, by do tej nowej służby włączyć wszystkie działające dotychczas komórki Straży Przybrzeżnej i Służb Celnych, wyspecjalizowane w walce z przemytem, takie jak Centrale Wywiadu i Łączności, Krajową Taktyczną Centralę Zwalczania Przemytu Narkotyków, poszczególne ośrodki informacyjne, czy nawet Centralę Operacji Specjalnych „Błękitny Grom". Byłoby wskazane, by ów nowo utworzony departament objął także nadzór nad Agencją do Walki z Narkotykami oraz wydziałami antynarkotykowymi FBI...

- Pozbawić Agencję samodzielności? - zapytał wiceprezydent.

Komisarz Crandall zmierzył admirała piorunującym spojrzeniem.

- A któż, według pana, miałby stanąć na czele tego nowego departamentu? Może pan, admirale?

Hardcastle zignorował tę jawną zaczepkę.

- Jeśli pozostawimy jakimś instytucjom całkowitą swobodę działania i nie obejmiemy ich nadzorem Wydziału Ochrony Granic, ucierpi na tym jedynie wspólna walka zmierzająca do ograniczenia przemytu narkotyków.

Crandall obrócił się w stronę Martindale'a:

- Admirał próbuje przedstawić rzeczywistość w niewłaściwym świetle. Przecież akcje zarówno Straży Przybrzeżnej, jak i Służb Celnych oraz pozostałych instytucji, już teraz są ściśle skoordynowane. Powstanie dodatkowej agencji jedynie utrudni tę współpracę...

- Nie zgadzam się z panem, komisarzu - wtrąciła Sandra Geffar. - Nigdy nie byłam zwolenniczką ścisłego współdziałania naszych służb ze Strażą Przybrzeżną. Muszę jednak przyznać bezstronnie, że ta współpraca jest absolutnie niewystarczająca, a w dodatku odnoszę wrażenie, że sztucznie podsyca się naszą rywalizację.

- Cóż wiec pani sądzi o tym projekcie, inspektorze Geffar? - zapytał wiceprezydent. - Domyślam się, że podobnie jak ja, nie miała pani wcześniej okazji zapoznać się ze szczegółami planu admirała Hardcastle'a. Ale jest pani fachowcem, na co dzień ma do czynienia z tymi problemami.

- Jestem pod wrażeniem - odparła, unikając wzroku Hardcastle'a. - Zgadzam się z większością przedstawionych tu wniosków. Admirał zaproponował praktyczny sposób kontrolowania jednostek przekraczających granicę, a także skuteczne metody zwalczania traktujących nas wrogo przemytników. Już nie pamiętam, ile razy musiałam się bezsilnie przyglądać samolotom, które uciekały bezkarnie po dokonaniu zrzutu na obszar Everglades. Mogłam wówczas jedynie żałować, że nie mam na pokładzie rakiet przeciwlotniczych, by zestrzelić przestępców. Muszę jednak zaznaczyć, że choć niejednokrotnie pragnęłam drastycznych rozwiązań, nadal mam obawy co do celowości użycia silnie uzbrojonych jednostek patrolowych.

- Oboje znamy ten problem aż za dobrze - wtrącił Hardcastle. - Zrzuty narkotyków do morza w odległości kilku mil od brzegu praktycznie są dla nas nie do przechwycenia. Służby Celne prowadzą tę walkę od wielu lat, a przecież dostępność narkotyków w naszym kraju jest nadal ogromna. Czy dlatego, że celnicy źle pracują? Nie i jeszcze raz nie. Głównym powodem jest to, że obecne przepisy nie pozwalają nam powstrzymać przemytu. Ufam, że realizacja mojego planu może zmienić tę sytuacje. Walka z handlarzami na terenie kraju musi pozostać w gestii władz lokalnych. Ani uzbrojenie patroli, ani ustawienie szeregu „Młociarzy" nie zastąpi policji na ulicach miast. Nikt nie proponuje akcji zbrojnych w Miami i Nowym Jorku, czy nawet w Bogocie lub Medellin. One i tak nie przyniosłyby znaczącego rezultatu. Nam zależy tylko na jednym: na ograniczeniu swobody działania niezidentyfikowanych statków oraz samolotów na naszych wodach terytorialnych i w strefie przybrzeżnej.

- I z tego powodu mielibyśmy przeznaczyć miliardy dolarów na turbośmigłowce pionowego startu, maszyny bezzałogowe, platformy wiertnicze i rozbudowane systemy radarowe? - spytał Crandall. - Przemytnicy stosują coraz to nowe metody. Już teraz przesyłają narkotyki w zaplombowanych kontenerach, drogą lądową przez Meksyk, a nawet przez Europę czy Kanadę. Pański system temu nie zapobiegnie. Będzie bezużyteczny, zanim jeszcze na dobre wejdzie w życie.

- Nieprawda, panie komisarzu. Przemytnicy od dawna wysyłają towar w kontenerach, albo własnymi samochodami przez Meksyk, albo nawet pocztą kurierską, ale nigdy nie zrezygnują z prób przerzucania go drogą morską czy lotniczą. Dlaczego? Ponieważ są to szlaki najbezpieczniejsze, najkrótsze, najpewniejsze. Jeśli zapakują towar do kontenerów, tracą nad nim kontrolę na wiele dni, czasem nawet tygodni, zdecydowanie większe jest także ryzyko, że ktoś ukradnie część narkotyków, by sprzedać je na własną rękę, albo że celnicy przechwycą cały transport. Przewożąc kontrabandę drogą lądową, narażają się na szczegółową kontrolę celną, a co ważniejsze, muszą dzielić ładunek na mniejsze porcje. Droga powietrzna oraz morska czy to przez archipelag Bahama, czy bezpośrednio z Ameryki Południowej na Florydę, będzie zawsze preferowana przez sześćdziesiąt lub siedemdziesiąt procent przemytników, a większość z nich będzie próbowała przekroczyć granicę od południowego wschodu. Jeśli weźmiemy pod uwagę tylko połowę przemycanego co roku towaru, to mówimy tu o narkotykach wartości dwudziestu miliardów dolarów, które przechodzą przez Florydę. Dlatego musimy zamknąć te drogi w pierwszej kolejności, innymi zajmiemy się później. Zgodnie z moim planem powinniśmy się zabrać do tego jak najszybciej.

Centrum Miami

Dziesięć godzin później

- Hardcastle próbuje strzelać z armaty do wróbli - mruknął komisarz Służb Celnych Joseph Crandall do sekretarza transportu. - Moglibyśmy wymyślić znacznie lepsze i skuteczniejsze rozwiązanie.

Coultrane jednak nie odpowiedział.

Wiceprezydent Martindale w zamyśleniu przysłuchiwał się tym zdawkowym uwagom, ale najbardziej interesowało go zdanie sekretarza obrony, Thomasa Prestona. Bardzo sobie cenił uwagi tego weterana, cenionego polityka oraz bliskiego przyjaciela samego prezydenta.

W odróżnieniu od kilku swoich poprzedników, Preston nie był wojskowym karierowiczem. Przez wiele lat służył w marynarce wojennej, później zaś, podczas wojny wietnamskiej, piastował w Białym Domu stanowisko oficera łącznikowego naczelnego dowództwa floty Pacyfiku. Już wtedy zyskał opinię znakomitego organizatora i zręcznego polityka, nawiązał też wiele cennych znajomości, które procentowały jeszcze teraz, po dwudziestu latach pracy w Waszyngtonie. Znany był z tego, że nigdy nie ozdabiał swego munduru żadnymi odznaczeniami czy nawet baretkami. Przez te wszystkie lata poznał od podszewki metody walki politycznej, a nie mając za sobą doświadczeń z zatęchłej dżungli południowo-wschodniej Azji, z której większość oficerów wracała okaleczonych psychicznie, stał się nieugiętym, twardym przeciwnikiem wrogów. Potrafił bezwzględnie walczyć o sprawy, które leżały mu na sercu...

- Propozycja admirała Hardcastle'a, którą zresztą popiera admirał Cronin, jest wręcz znakomita, dalekosiężna i odważna... - Preston zawiesił głos.

- Czyżbyś miał jednak jakieś wątpliwości? - zapytał Martindale.

- Niezupełnie. Proponuję przedstawić ów projekt prezydentowi. Jeśli i on go zaakceptuje, powinniśmy się od razu przygotować na stoczenie trudnej batalii w Kongresie. Chociażby koszty realizacji tego planu...

- Cztery miliardy - wtrącił Coultrane. - To tyle, co roczny budżet całej Straży Przybrzeżnej, a dwukrotnie więcej, niż budżet Służb Celnych. Przy czym chodzi jedynie o uszczelnienie granicy na południowo-wschodnim wybrzeżu.

- Nie mam nic przeciwko temu, żeby dostał te swoje V-22 i samoloty bezzałogowe - mruknął Crandall. - Ta demonstracja siły nie zrobiła na mnie większego wrażenia. Ale nie oddam mu ani jednego „Czarnego Jastrzębia" czy odrzutowca typu Citation.

Martindale zdawał się nie słuchać Crandalla. Wpatrywał się uważnie w twarz Prestona.

- A kogo widziałbyś jako dowódcę Wydziału Ochrony Granic? - zapytał. - Speca od walki z narkotykami, Samuela Masseya? A może generała Elliotta?

- Nie sądzę, by Elliott przyjął taką propozycję - odrzekł Preston. - To prawda, że włożył sporo serca w ten projekt, ale nie zrezygnuje z kariery w lotnictwie. - Zastanawiał się przez chwilę. - Poza tym to dość niewdzięczna robota. - Sięgnął po oprawioną grubą kopię propozycji Hardcastle'a, która leżała otwarta na stronie z kolorowym rysunkiem samolotu V-22 „Lew Morski": z obu stron kadłuba wystawały jaskrawożółte pociski typu Stinger, a sterczący na dziobie czujnik podczerwieni nadawał maszynie złowieszczy wygląd dzikiej osy. - Ktokolwiek podejmie się tego zadania, weźmie na siebie wielką odpowiedzialność i mnóstwo obowiązków, otrzymując w zamian wątpliwy zaszczyt. Jego rola będzie polegała głównie na przekazywaniu informacji między prezydentem a dowódcą sił operacyjnych stacjonujących na tych... „Młociarzach".

Martindale pokiwał głową.

- W takim razie obsadzenie tego stanowiska jest najważniejsze. - Preston przytaknął bez słowa. - Kogo proponujesz? Hardcastle'a?

- Admirał jest pańskim przyjacielem, prawda? - zapytał sekretarz, wbijając wzrok w podłogę.

- Owszem, znamy się od dawna - odrzekł Martindale z pewnym ociąganiem. - Ale nie będzie to miało żadnego wpływu na moją propozycję. Doskonale zdajesz sobie z tego sprawę.

- Tak, oczywiście.

Wiceprezydent przez chwilę spoglądał uważnie na Prestona, wreszcie pokręcił głową.

- Niepotrzebnie sięgasz myślą do zamierzchłej przeszłości.

- Ale kongresmani mają dobrą pamięć, panie prezydencie, zwłaszcza w tak ważnych sprawach.

Hardcastle, Geffar, inspektor Long oraz kapitan Becker czekali na admirała Cronina w holu hotelu Hyatt, mieszczącego się przy ulicy Drugiej, na wprost budynku federalnego przy Brickell Plaza, a zarazem nie opodal siedziby dowództwa okręgowego Służb Celnych. Cronin zjawił się w towarzystwie generała Elliotta i majora McLanahana, po czym wszyscy udali się na górę.

- Wiceprezydent właśnie kończy obiad - rzekł admirał. - Za parę minut będzie mógł nas przyjąć.

Long zerkał podejrzliwie na Elliotta i McLanahana. W końcu nie wytrzymał, pochylił się w stronę majora i zapytał półgłosem:

- Kim wy jesteście, panowie? Superagentami? Bohaterami narodowymi?

McLanahan nie odpowiadał.

- Prezydent traktował was tak, jakbyście potrafili niemalże dokonywać cudów. Czym się tak zasłużyliście?

- Jesteśmy zwykłymi pilotami, lataliśmy i latamy na samolotach.

- A w tej chwili służymy radą admirałowi Hardcastle'owi - dodał Elliott. - To musi panu wystarczyć.

Long zrobił obrażoną minę.

- Jakich wiadomości mamy oczekiwać dziś wieczorem, admirale - Hardcastle zwrócił się do Cronina, przypalając cygaro - złych czy dobrych?

- Trudno powiedzieć. Wydaje mi się jednak, że ten wykład połączony z pokazem odniósł właściwy skutek.

- Chciałeś zrobić na nich piorunujące wrażenie - wtrąciła Geffar - a to może przynieść odwrotny efekt. Postanowiłeś jedną rakietą wywalić równocześnie drzwi kilku gabinetów, ale zapomniałeś o tym, że politycy nie lubią, jak się wyważa ich drzwi.

- To prawda, chciałem nimi wstrząsnąć - przyznał Hardcastle. - Ale uważam, że ten problem jest naprawdę palący.

- Tylko czy na pewno pakowanie komuś rakiety w ogon jest najlepszym rozwiązaniem? - wtrącił Long. - Służę w lotnictwie Służb Celnych już dwanaście lat, dwanaście cholernych lat. Mam wylatanych ponad siedem tysięcy godzin na dziewięciu różnych typach maszyn. Zasuwamy przez siedem dni w tygodniu, każdy pilot musi zaliczyć ponad czterysta patroli rocznie. Pracujemy ciężko, naprawdę ciężko. A teraz się okazuje, że to wszystko jest gówno warte. Jeszcze wczoraj byliśmy na pierwszej linii frontu i pełniliśmy zaszczytną służbę, a dzisiaj pan nam wmawia, przekonując nawet samego prezydenta, że jedynym rozwiązaniem tego problemu jest powołanie do życia nowej instytucji, która będzie się zajmowała bezwzględnym tępieniem podejrzanych.

- Trafił pan w sedno, inspektorze Long - rzekł ktoś za jego plecami. Long obejrzał się szybko i zauważył Martindale'a, który zbliżał się do nich szybkim krokiem. - Proszę mówić dalej.

Sekretarz przysunął mu głęboki, obijany skórą fotel i wiceprezydent zajął miejsce pomiędzy Geffar i Beckerem.

- Zebrałem już opinie połowy członków gabinetu, otrzymałem także garść uwag od paru kongresmanów, którzy nie mieli dotąd pojęcia, że szykowany jest tego typu projekt. Ale proszę nie przerywać. Inspektor Long poruszył bardzo ważną sprawę. Wszyscy uważają, że mamy skuteczny system, w którym główny ciężar walki z przemytem narkotyków spoczywa na Służbach Celnych. Dokonuje się przecież aresztowań, nie zestrzeliwując przemytników...

- Mówi pan tak, jakbym proponował rzeź niewiniątek - odezwał się Hardcastle. - Ten plan dotyczy przecież zabezpieczenia naszych granic przed intruzami. Przede wszystkim chodzi o wczesne wykrywanie obiektów, wyznaczenie korytarzy powietrznych i stref zamkniętych dla ruchu lotniczego oraz możliwość szybkiego reagowania i przechwytywania tych, którzy łamią przepisy prawa. Atak na intruza, który nie odpowiada na wezwania i nie stosuje się do ustalonej procedury, jest wyjściem ostatecznym. Nie proponuję przecież, byśmy do każdego podejrzanego zbliżali się z palcem na spuście. Kładę nacisk, by niezidentyfikowany obiekt traktować jak intruza dopiero wtedy, kiedy nielegalnie przekroczy granicę albo wtargnie nad obszar wyłączony z ruchu. Będzie to dla nas sygnałem do rozpoczęcia akcji, ale nie odpalania rakiet. Zbliżymy się do celu, podejmiemy próbę nawiązania łączności, zmusimy do zmiany kursu bądź powrotu do korytarza. Dopiero wtedy, gdy zignoruje nasze polecenie, spróbujemy go zatrzymać, zmusimy do lądowania. Jeśli te metody nie poskutkują i nie będziemy mieli możliwości aresztowania pilota, użyjemy broni.

- Jednak nie do przyjęcia jest pomysł otwierania ognia do wszystkich, którzy nielegalnie przekraczają granicę i nie reagują na wezwania - wtrąciła Geffar. - W każdym razie nie mają takiego prawa Służby Celne...

- Do diabła, przecież nie mówimy o zwykłej kontroli celnej. Tu chodzi o sprawę bezpieczeństwa narodowego...

Geffar energicznie pokręciła głową.

- Admirale, obojgu nam zależy na tym, by ukrócić przemyt narkotyków. Na co dzień mamy do czynienia ze szmuglerami. Świetnie zdajemy sobie sprawę, że na każdy przechwycony transport przypada pięć, sześć czy nawet siedem, które bezpiecznie przekraczają granicę. Zdaję sobie jednak sprawę, iż nie upoważnia nas to do działań pozaprawnych. Musimy się trzymać obowiązujących przepisów.

- No właśnie, rzecz w tym, żeby pójść krok dalej i zmienić przepisy. Dość już przyglądania się z założonymi rękami. Wprowadźmy w życie taki system, który pozwoli nam również przechwycić tych siedem czy osiem pozostałych transportów. Jeśli w tym celu zostaniemy zmuszeni do uzbrojenia „Lwów Morskich" w rakiety przeciwlotnicze i broń maszynową, to miejmy odwagę to uczynić.

- Dzisiejszy pokaz najnowszych urządzeń elektronicznych i broni wywarł na mnie olbrzymie wrażenie - powiedział wiceprezydent - ale znacznie większe wrażenie zrobiło na mnie wasze poświęcenie dla dobra wspólnej sprawy. Jestem przekonany, iż przemyt narkotyków osiągnął taką skalę i taki etap, że musimy bezzwłocznie podjąć radykalne przeciwdziałania. Rząd musi jak najszybciej dokonać wyboru. Albo należy dozbroić Straż Przybrzeżną oraz Służby Celne i dać obu instytucjom znacznie większe uprawnienia w ściganiu przemytników, nawet kosztem innych zadań, albo też powołać do życia odrębną jednostkę przeznaczoną tylko i wyłącznie do walki z przemytem narkotyków. Pański raport, admirale, wraz z dzisiejszym pokazem, wyraźnie pokazał konieczność wybrania któregoś z tych rozwiązań. Mówiąc szczerze, nie bardzo wierzyłem, że możliwe jest całkowite zamknięcie niemal czwartej części szlaków morskich i korytarzy powietrznych wiodących do naszego kraju. Ale dzisiejszym pokazem udowodnił pan zawartą w raporcie tezę, że jest to w pełni realne, zarówno pod względem technicznym, jak i finansowym. Zdecydowałem więc przedstawić ten projekt prezydentowi.

Hardcastle i Becker nie potrafili opanować uśmiechu satysfakcji. Geffar wyciągnęła rękę.

- Gratuluję, admirale.

Martindale wyszedł z pokoju i nie wracał przez dłuższy czas. W jego apartamencie zostali tylko Hardcastle, Geffar, Elliott i McLanahan, którym uzbrojony steward ze służb ochrony Białego Domu przyniósł po filiżance kawy.

- Muszę przyznać, generale Elliott... - zaczął admirał, lecz tamten powstrzymał go ruchem dłoni.

- Mówmy sobie po imieniu, dobrze? Strasznie nie lubię tych oficjalnych tytułów.

- W porządku, Brad. Zatem muszę przyznać, że podobnie jak Long, jestem bardzo ciekaw, czym się naprawdę zajmujecie. Przez miesiąc czekałem na pozwolenie, by się z tobą skontaktować. Wiem tylko tyle, że pracujecie na poligonie doświadczalnym w południowej Nevadzie.

- Przykro mi, Ian, ale nie mogę ci ujawnić żadnych szczegółów. Testujemy różne typy uzbrojenia lotniczego. To wszystko.

- Lotniczego? - wtrąciła Geffar. - Musieliście ostatnio skonstruować coś naprawdę zdumiewającego, bo nawet sekretarz Preston spoglądał na was obu z wyraźnym podziwem.

- Patrick dobrze to określił. Jesteśmy tylko pilotami, nic więcej.

- Nie mieliście przypadkiem czegoś wspólnego z tą ubiegłoroczną katastrofą lotniczą na Alasce? Jeśli dobrze pamiętam, rozbił się wtedy wielki bombowiec...

- Pani inspektor - przerwał jej Elliott stanowczym tonem, jakby udzielał podwładnemu nagany. - Proszę nie nalegać.

- Ja także gratuluję, panie admirale - rzekł szybko McLanahan, chcąc rozładować napiętą atmosferę. - Wygląda na to, że pański projekt trafił we właściwe ręce.

- Wy również macie w tym olbrzymi udział.

- Ale my tylko zastosowaliśmy się do twoich propozycji - odparł Elliott.

Otworzyły się drzwi i z drugiego pokoju wyszło trzech agentów służb specjalnych. Zza ich pleców wyłonił się wiceprezydent w towarzystwie swojego rzecznika prasowego i osobistego sekretarza.

- Przepraszam, że trwało to tak długo, ale wyznaję zasadę, iż żadnemu politykowi nie wolno zbywać milczeniem drażliwych pytań, zwłaszcza jeśli dotyczą one spraw najwyższej wagi. - Zdjął marynarkę i poluzował krawat. - Czy chce pan jeszcze coś uzupełnić, admirale?

- Owszem... Być może przez kilka pierwszych miesięcy ta nowa formacja nie będzie miała zbyt wiele do roboty, ale...

- Proszę o konkrety.

- Przemytnicy nie są głupi. Odznaczają się pomysłowością i mają wręcz nieograniczone fundusze. Kiedy się przekonają, że powołaliśmy do życia prężny i skutecznie działający system, zaczną unikać patrolowanych obszarów. Jeśli na początek zorganizujemy jeden posterunek, mający do dyspozycji niewielką bazę lądową i platformę, taką jak „Młociarz Jeden", wyposażony w sześć maszyn bezzałogowych, sześć „Morskich Lwów" i dziesięć kutrów pościgowych, będziemy mogli patrolować pas wód terytorialnych o długości ośmiuset kilometrów. Jeśli, zgodnie z moim planem, założymy go u wybrzeży Florydy, zdołamy objąć jego zasięgiem większą część półwyspu. Ale wtedy przemytnicy zaczną po prostu omijać południową Florydę. Nasza pozorna bezczynność na pewno wywoła falę ostrej krytyki, zwłaszcza gdy ludzie zaczną porównywać liczbę przechwyconych transportów z kosztami realizacji tego projektu. Spotkaliśmy się już z podobną reakcją, kiedy Straż Przybrzeżna pomagała Służbom Celnym zorganizować strefę kontrolną bazującą na radarach zawieszonych w aerostatach wzdłuż granic Arizony i Nowego Meksyku, czyli w strefie największego zagęszczenia szlaków przemytniczych nad lądem. Ów projekt pochłonął miliard dolarów, ale w ciągu pierwszych sześciu miesięcy jego funkcjonowania udało się przechwycić zaledwie sześć transportów narkotyków. Właśnie dlatego, że przemytnicy zaczęli omijać strzeżony obszar. Brak dalszych funduszy nie pozwolił naprawić dwóch zniszczonych balonów, w sieci radarowej powstały luki i przemytnicy mogli wrócić na swoje dawne szlaki.

Nie możemy dopuścić, by taki sam los spotkał „Młociarzy" - powiedział stanowczo, zaciskając pięści. - W tej chwili południowa Floryda jest obszarem bardzo intensywnej działalności przemytników. Ale natychmiast zrezygnują z tutejszych szlaków, kiedy tylko zostanie powołana jednostka ochrony granic. Nie zrezygnują z nich jednak, ograniczą przerzuty, poszukają innych dróg. Będą czekać na tę chwilę, kiedy pod presją opinii publicznej, na skutek ograniczenia funduszy, liczba patroli ulegnie zmniejszeniu. Wtedy wrócą na dawne szlaki, aby dalej przerzucać swój towar. Właśnie do tego nie wolno nam dopuścić.

- Bez przerwy posługuje się pan określeniem „Młociarze". Cóż to oznacza? Sam pan wymyślił taką nazwę?

- Nie. W okresie prohibicji ówczesna Straż Przybrzeżna, która działała w ramach Agencji do Walki z Przemytem i podlegała Departamentowi Skarbu, tak jak obecnie Służby Celne, była odpowiedzialna za ściganie przemytu alkoholu. Ich wyposażeniem służbowym były wielkie i ciężkie młoty, którymi rozbijali baryłki z rumem. Dość szybko do inspektorów przylgnęła żartobliwa nazwa „Młociarze".

- Nie cieszyli się jednak zbyt dobrą opinią - dodała Sandra Geffar, a Hardcastle popatrzył na nią ze zdumieniem. - Kiedy po raz pierwszy usłyszałam tę nazwę, sięgnęłam do naszych zapisów archiwalnych. Ściśle mówiąc, określenie „Młociarze" przylgnęło tylko do tutejszego oddziału agencji, który przy pomocy wojska zorganizował wielką obławę i zlikwidował prężną siatkę przemytników zwaną „Czarnymi". Podobno w czasie akcji inspektorzy używali swoich młotów także do kruszenia czaszek przestępców.

- Jesteś świetnie poinformowana - rzekł z przekąsem admirał. - W każdym razie „Młociarzami" nazwano ludzi z jednostki ratownictwa morskiego, na których spadło niewdzięczne zadanie ukrócenia przemytu. Musieli walczyć z dobrze uzbrojonymi przeciwnikami, nie tylko Amerykanami, lecz często również z regularnymi oddziałami wojskowymi sąsiednich państw, a nawet z Anglikami, Francuzami czy Holendrami, którzy wtedy chętnie zajmowali się przemytem alkoholu. Większość z nich nawet nie miała wcześniej żadnej styczności z bronią, dopóki nie zostali zmuszeni do obrony własnego życia. W tamtych czasach nie było innego wyjścia: mogli albo zabijać, albo dać się zabić... Nie liczyło się, na jakich łodziach pływali, nie miało znaczenia, czy znaleźli się na uszkodzonym, płonącym, czy nawet tonącym kutrze. Dla nich najważniejsze było jedno: wykonać zadanie, pomóc kolegom i nie dać się zabić bandytom. Nie rozumiem jednak, do czego pani zmierza, inspektor Geffar.

- Chcesz powołać do życia nowy oddział „Młociarzy", setki razy silniejszy i lepiej wyposażony niż pierwowzór z tysiąc dziewięćset dwudziestego szóstego roku...

- Nieprawda! - syknął poirytowany Hardcastle. - Nie masz prawa mówić w ten sposób.

Nagle oboje popatrzyli na wiceprezydenta.

- Ja za to świetnie pana rozumiem, admirale, - powiedział Martindale, patrząc uważnie na dowódcę okręgu Straży Przybrzeżnej. - Wiele razem przeszliśmy.

- Jak to? - zdumiała się Geffar.

- Znamy się jeszcze z Wietnamu. Dowodziłem wówczas oddziałem zwiadowczym marynarki wojennej. Pływaliśmy na kilku starych baliach wzdłuż wybrzeża, patrolowaliśmy ujścia rzek. Naszym zadaniem była likwidacja wszystkich pułapek. Hardcastle był wtedy dowódcą oddziału saperów. Zwoziliśmy im najróżniejsze miny, niewypały, bomby, skorodowaną amunicję. Partyzanci z Wietkongu używali najróżniejszych staroci, jakie im zostały po wojnie z Francuzami. To była cholerna robota, każdy ładunek mógł eksplodować choćby z tego powodu, że się na niego krzywo spojrzało - Urwał na chwilę, wspominając dawne czasy. - Co tam rozbrajanie starych min - rzekł, zwracając się do Geffar. - Pani była przecież na Mahogany Hammock. Straciliście wtedy kilku ludzi, zgadza się?

Sandra przytaknęła ruchem głowy.

- Zaskoczyli nas - powiedziała. - Nigdy przedtem nie mieliśmy do czynienia z tak silnie uzbrojoną i dobrze zorganizowaną grupą.

- To właśnie ów... incydent stał się dla mnie bodźcem do opracowania tego planu - rzekł Hardcastle. - Wtedy po raz pierwszy uzmysłowiłem sobie, że ani Straż Przybrzeżna, ani Służby Celne nie są przygotowane do zbrojnej walki z przemytnikami.

- I stąd się wzięło skojarzenie z „Młociarzami" - podsunął wiceprezydent. - Objąć ścisłą kontrolą szlaki powietrzne i morskie, wykorzystać maszyny bezzałogowe, platformy wiertnicze, nowoczesne samoloty wielozadaniowe. Sprzęt dwudziestego pierwszego wieku... Posłuchajcie. Obojgu wam leży na sercu dobro waszych macierzystych instytucji. Oboje jesteście zawodowcami, wręcz ekspertami, a jednocześnie znakomitymi pilotami, zarówno samolotów, jak i śmigłowców. Oboje macie ogromne doświadczenie. Co prawda Sandra jest lepszym strzelcem... - wskazał dłonią Geffar.

- Nie miał pan okazji podziwiać mnie na strzelnicy - wtrącił z uśmiechem Hardcastle.

- Jest chyba tylko jeden sposób na to, by projekt admirała mógł wejść w życie, uzyskawszy aprobatę większość kongresmanów - ciągnął Martindale. - Musimy stworzyć jednolity front. Dobrze wiem, że współpraca Straży Przybrzeżnej ze Służbami Celnymi nie zawsze układała się najlepiej, lecz teraz każde z was powinno wykorzystać wszystkie swoje wpływy, postawić na szalę cały swój autorytet, byśmy mogli wykazać, że chcemy zjednoczyć nasze wysiłki w celu ograniczenia przemytu narkotyków. W mojej opinii nowo powstały Wydział Ochrony Granic będzie musiał przejąć większość dobrze wyposażonych jednostek z jednej i drugiej agencji. Wynika stąd, że całe lotnictwo Służb Celnych przestanie istnieć najdalej za pięć lat. Co o tym myślisz, Sandro?

- Moi ludzie, podobnie jak ja, dotkliwie odczuwają brak wspólnego dowództwa i nieefektywność naszych działań. Obawiam się jednak, że mogą potraktować takie rozwiązanie jak policzek. Przypomnę, co powiedział inspektor Long, że od wielu lat staramy się jak najlepiej, w miarę naszych skromnych możliwości, wykonywać powierzone obowiązki. Stąd też dla niektórych proponowana reorganizacja może być dowodem braku zaufania.

- Ty też odbierasz to w ten sposób? - zapytał Martindale, rozkładając ręce. - Rozumiesz chyba, że chodzi o coś zupełnie innego. W takim razie powstaje pytanie, czy zdołamy nakłonić doświadczonych fachowców, by poparli ten projekt. Musielibyśmy wyraźnie zaakcentować, że ich obowiązki zostaną ograniczone wyłącznie do ścigania przemytników. Myślisz, że dało by się w ten sposób skusić ludzi?

Geffar powoli, w zamyśleniu skinęła głową.

- Chyba tak. A przynajmniej mam taką nadzieję, panie prezydencie.

- Znakomicie. - Martindale obrócił się w stronę Hardcastle'a. - Wszystkie wasze falcony typu C, szybkie kutry pościgowe, a także większość łodzi patrolowych średniego i dalekiego zasięgu oraz balony sieci radarowej także musiałyby przejść pod dowództwo „Młociarzy", i to znacznie wcześniej niż w ciągu pięciu lat.

- Zdaję sobie z tego sprawę. Większość sprzętu gotowi jesteśmy przekazać od razu.

- Niestety, czeka nas jeszcze ciężka przeprawa z sekretarzem Coultrane'em i komisarzem Crandallem, gdyż żadnemu z nich nie uśmiecha się perspektywa okrojenia własnego budżetu i przekazania części wyposażenia nowo powstającej instytucji. Lecz jeśli prezydent opowie się za realizacją tego projektu, na co bardzo liczę... - Zerknął na Elliotta i McLanahana. - Nie wiem, czy było to zaplanowane, czy tylko przez przypadek albo zrządzeniem losu zdołał pan przekonać do swojego projektu najlepszy zespół doświadczalny lotnictwa, jaki istniał kiedykolwiek od czasu założenia przez braci Wright warsztatu naprawy rowerów. Jak pan tego dokonał, admirale?

- O osiągnięciach generała Elliotta dowiedziałem się z artykułu w miesięczniku wojsk lotniczych - odparł Hardcastle. - A już dwa lata temu zwróciłem uwagę na samoloty V-22, kiedy tylko weszły do wyposażenia sił zbrojnych. Wtedy też dowiedziałem się o istnieniu HAWC, laboratorium doświadczalnego lotnictwa. Ale gdy tylko podjąłem próby skontaktowania się bezpośrednio z generałem pracującym na poligonie w Nevadzie, natychmiast zatrzaśnięto mi opancerzone drzwi przed nosem. Okazało się, że cała działalność HAWC jest objęta tak ścisłą tajemnicą, z jaką do tej pory nigdzie się nie spotkałem...

- Domyślam się, że to jedynie pobudziło pańską ciekawość - wtrącił Martindale. - Wydeptywał pan ścieżki, dopóki nie uzyskał okazji do spotkania w cztery oczy.

- Dokładnie tak.

- Mam nadzieję, że ta cierpliwość zostanie nagrodzona... - wiceprezydent zamyślił się na chwilę. - Chcę, byście oboje brali czynny udział w tworzeniu tej nowej agencji... „Młociarzy". Będę potrzebował was obojga. Stanowisko admirała Hardcastle'a jest mi znane. A pani, inspektor Geffar? - zwrócił się do Sandry. - Wiem, że dopiero dzisiaj poznała pani istotę tego projektu. Proszę, by zapoznała się pani z nim bardzo dokładnie. Dopilnuję, by dostarczono pani wszystkie materiały. Chcę jak najszybciej uzyskać odpowiedź, żeby przedstawić panią w Waszyngtonie jako zwolenniczkę proponowanego rozwiązania. Pragnąłbym móc powiedzieć prezydentowi, komisarzowi Crandallowi, wszystkim kongresmanom i każdemu zaniepokojonemu obywatelowi naszego kraju, że inspektor Sandra Geffar, najbardziej znana kobieta wśród ludzi walczących z przemytem narkotyków, jest głęboko przekonana o konieczności utworzenia nowej, wyspecjalizowanej agencji rządowej. Co pani na to?

- Jak pan widzi moją rolę w planowaniu i organizowaniu „Młociarzy"?

- Liczę na pełne zaangażowanie. Zgodnie z planem admirała, trzeba zacząć od ustawienia dwóch platform, jednej u południowo-wschodniego krańca Florydy, drugiej przy zachodnim wybrzeżu półwyspu, na wodach zatoki. Platforma, którą dziś zwiedzaliśmy, powinna stać się prototypem dla pozostałych „Młociarzy". Nie muszę wyjaśniać powodów, dla których szukam zalążków kadry kierowniczej projektowanej instytucji wśród zgromadzonych tu osób. Chciałbym powierzyć kierownictwo realizacji projektu generałowi Elliottowi, natomiast major McLanahan, ze względu na wieloletnią współpracę z generałem, zostałby jego zastępcą. Admirał Hardcastle, który ma tak rozległą wiedzę i doświadczenie w sprawach uzbrojenia, zająłby się sprawami organizacyjnymi i strategicznymi. Pani chciałbym powierzyć dowództwo pierwszej platformy „Młociarzy". Admirał zaś objąłby dowództwo drugiej, kiedy ta będzie gotowa.

Nie czekając na reakcję wszystkich zgromadzonych, Martindale wstał z fotela, pożegnał się i wyszedł z pokoju. Uważał, że dalsze dyskusje są bezcelowe. Teraz należało podjąć wysiłki, by ów śmiały plan można zacząć wprowadzać w życie.

4

Valdivia, Kolumbia

Kilka dni później

Niewielkie miasto Valdivia leży sto kilometrów na północ od Medellin przy głównej autostradzie zwanej São Francisco, biegnącej z północy na południe, od Santa Maria na kolumbijskim wybrzeżu Morza Karaibskiego, do Ipiales przy granicy z Ekwadorem. Jeszcze dziesięć lat temu Valdivia słynęła wyłącznie ze swych leczniczych źródeł, ogromnej hodowli kóz (których w całym okręgu było trzydziestokrotnie więcej niż ludzi) oraz z kościoła pod wezwaniem Matki Bożej, zbudowanego w miejscu zagrody wieśniaków, którym Maria jakoby ukazała się pod koniec osiemnastego wieku. Ów kościół po dzień dzisiejszy jest celem pielgrzymek. Na jego dziedzińcu leżą dziesiątki porzuconych kul ludzi cudownie uzdrowionych dzięki modlitwom i pod wpływem leczniczej wody, a w głównej nawie, przed ołtarzem, spoczywa największa relikwia Kolumbii - głaz z wyraźnym odciskiem ludzkiej stopy, jak wieść głosi stanowiącym dowód faktycznego zstąpienia Matki Bożej z niebios.

Dziś wieża kościelna górująca ponad drzewami jest przede wszystkim punktem orientacyjnym dla kierowców ciężarówek wożących towary z Peru i Ekwadoru autostradą São Francisco. Bita droga wychodząca z miasta obok kościoła prowadzi w głąb wąskiej, krętej doliny górskiej i sześć kilometrów dalej urywa się nagle przed masywną bramą w wysokim ogrodzeniu z drutu kolczastego, sprytnie zamaskowanym gąszczem krzaków wzdłuż krawędzi lasu. Zabłąkany turysta natknąłby się tutaj na złowieszczy totem - z konaru drzewa przed bramą zwisa zakrwawiony korpus odartego ze skóry kozła, przeszytego na wskroś mieczem. Zazwyczaj ów widok wystarcza, by odstraszyć nawet najśmielszych wieśniaków czy pielgrzymów. Gdyby ktoś jednak zanadto zbliżył się do bramy, natychmiast przyciągnie uwagę strażnika czuwającego na wieżyczce ukrytej w koronie pobliskiego drzewa, uzbrojonego w najnowsze śmiercionośne cacko: belgijski pistolet maszynowy FN Minimi, kalibru 5,56 mm, zaopatrzony w laserowy celownik noktowizyjny.

Każdy, kto uzyska pozwolenie przekroczenia bramy, jest dokładnie obserwowany przez całą drogę do głównego kompleksu zabudowań. Aby jednak nie wzbudzać podejrzeń gości, wszystko wygląda tu całkiem zwyczajnie, jak w setkach podobnych, rozsianych po całym świecie fabryczek. Kilka parterowych baraków mieszkalnych dla robotników, szkoła, budynek administracyjny ze świeżo odremontowaną fasadą, wzorowo utrzymany plac zabaw dla dzieci. Jest to wręcz przykład troski i dbałości o pracowników.

Jakże mylące są te pozory. Przez pierwszych kilka lat właściciele fabryki istotnie bardzo dbali o zewnętrzny wystrój. Cały ów teren musiał wyglądać na typową wytwórnię farb i lakierów. Do dziś z tamtych czasów zostały na placu beczki z pigmentami oraz znaki fabryczne zdobiące burty ciężarówek. Dość szybko jednak - posługując się znaną metodą plomo o piata, łapówka bądź kula w łeb - zdołali przekupić tak wielu urzędników, iż zachowywanie pozorów przestało być potrzebne. Odtąd nie dbano o opinię gości, może z wyjątkiem tych rzadkich okazji, kiedy zdarzały się z góry zapowiedziane wizytacje komisji rządowych. Głównym celem owych inspekcji było udowodnienie całemu światu, a w szczególności politykom Stanów Zjednoczonych, że władzom Kolumbii również zależy na likwidacji laboratoriów produkujących kokainę.

Ośrodek w Valdivii specjalizował się bowiem w oczyszczaniu i paczkowaniu narkotyków. W przeciwieństwie do innych „laboratoriów", mieszczących się zazwyczaj w nędznych lepiankach ukrytych w gęstwinie dżungli, tutejszy zakład był nowoczesną, wysoko wydajną przetwórnią chemiczną. Pasta kokainowa produkowana na plantacjach w Boliwii oraz Peru, którą przywożono do Valdivii ciężarówkami bądź samolotami w beczkach od farby lub workach do cementu, miała postać szarobrunatnych kostek wielkości cegły albo wysuszonych granulek przypominających żwir. Tutaj, po ekstrakcji eterem lub acetonem i odparowaniu rozpuszczalnika, otrzymywano biały drobnokrystaliczny proszek: czystą kokainę. Z jednej tony pasty produkowano sto kilogramów najwyższej wartości narkotyku, a w tym ośrodku wytwarzano ponad dwie tony kokainy miesięcznie. Fabryczka w Valdivii była głównym centrum przerobowym kartelu z Medellin.

Produkowano tu całą gamę wyrobów - w zależności od życzeń klienta oraz proponowanej ceny: od kokainy rafinowanej, stosowanej w farmacji, poprzez cały szereg mieszanek, z których najuboższe zawierały niespełna sto gramów narkotyku w kilogramie produktu. Gotowe wyroby pakowano w zamykane pod próżnią torebki foliowe, zazwyczaj w porcjach nie większych niż kilogramowe, po czym przygotowywano je do transportu.

Teren ośrodka w Valdivii był nadzwyczaj silnie strzeżony. Członkowie ochrony kartelu z Medellin dysponowali znacznie lepszym uzbrojeniem niż regularne oddziały armii kolumbijskiej, a nawet którejkolwiek z armii państw Ameryki Południowej. Byli przygotowani nawet na odparcie zmasowanego ataku z powietrza, mając w pogotowiu karabiny maszynowe dużego kalibru z celownikami laserowymi. Śmigłowce wyposażone w czujniki podczerwieni stale patrolowały 20 000 hektarów lasów otaczających fabrykę, natomiast wzdłuż ogrodzenia chodziły grupy najemników zwerbowanych spośród byłych komandosów, specjalnie szkolonych do walki z partyzantami.

Służby ochrony kartelu miały dostęp do sieci komputerowej kolumbijskiej straży granicznej i urzędów celnych, co umożliwiało im śledzenie przybywających do kraju turystów, przy czym szczególną uwagę zwracano na obywateli amerykańskich. Jednak oprócz przeprowadzanych od czasu do czasu, przede wszystkim na pokaz, akcji wojskowych, przywódcy kartelu nie musieli się niczego obawiać. Większość urzędników państwowych oraz wysokich rangą oficerów regularnie dostawała od nich łapówki.

Na świetnie zamaskowanym, żelbetowym pasie lotniska pod Valdivią, mającym długość trzech kilometrów, mogłyby lądować nawet najcięższe odrzutowe transportowce strategiczne. Kartel wykorzystywał jednak głównie małe samoloty, które przerzucały towar do ukrytych hurtowni w Kolumbii, Wenezueli, Peru, Ekwadorze, Panamie, Nikaragui oraz Brazylii. Dopiero stamtąd wędrował dalej, przede wszystkim do największego odbiorcy, Stanów Zjednoczonych.

To właśnie problemy z transportem, a ściślej mówiąc ze znalezieniem sposobu na przewiezienie rafinowanej kokainy z południowo amerykańskiej dżungli przez silnie strzeżoną granicę Stanów Zjednoczonych, zaprzątały tego ranka myśli Gonzalesa Rodrigueza Gacheza, nieformalnego przywódcy kartelu Medellin, który pracował w swoim gabinecie w budynku administracyjnym zakładu w Valdivii. Miał na sobie skórzaną kurtkę motocyklową z watowanymi ramionami i grubymi ochraniaczami na biodrach oraz wysokie sznurowane buty - Gachez nie szukał podniety w narkotykach, ale pasjonował się wyścigami motocyklowymi. Przykucnąwszy teraz obok swej najnowszej zabawki, włoskiego motoru wyścigowego o pojemności 800 ml, regulował naciąg łańcucha.

W młodości Gachez pomagał ojcu, który zajmował się hodowlą kogutów. Dopiero po latach zdołał docenić, jak wiele dała mu tamta praca, ile zyskał przez zwykłe obserwowanie ludzi przychodzących na walki kogutów. To wtedy nauczył się oceniać każdego człowieka na podstawie jego reakcji na widok krwi, brutalnej walki, śmierci, a także sposobów zachowania przy grach hazardowych, podczas pijatyk czy w obecności kobiet.

Sam nie lubił walk kogutów, oglądał je tylko dlatego, że ojciec tego wymagał. Nauczył się jednak dyskretnie chować za którymś z silnie zbudowanych widzów, kiedy tylko zaczynały się sypać pierwsze pióra. Ale ponieważ był najmłodszy w rodzinie, tolerowano jego brak odwagi.

Za to z upodobaniem przyglądał się ludziom przychodzącym do stodoły ojca, oprócz zakładów w walkach kogutów dokonywano tam dziesiątków różnorodnych transakcji, od sprzedaży kopy siana, poprzez kontrakt ślubny zawierany przez ojca osiemnastoletniej panny na wydaniu, aż po zmowę w celu zabicia brazylijskiego ranczera handlującego kradzionym bydłem. Nawet podczas najbardziej zaciekłych sprzeczek przeplatanych okrzykami radości lub jękami zawodu, kontrahenci w końcu dochodzili do porozumienia w sprawie interesów. Młody Gachez obserwował uważnie, jak ściskali sobie dłonie, poklepywali się nawzajem po plecach albo pieczętowali umowę szklaneczką tequili bądź żytniówki. Z fascynacją chłonął tę atmosferę, dowiadując się zarazem, co naprawdę znaczą przyjaźń, wierność i odpowiednie znajomości. Nauczył się też odróżniać - kto, mimo udawanej zażyłości - może być wrogiem jego ojca.

Kiedy produkcja i handel kokainą nabrały rozmachu, starsi bracia Gonzaleza natychmiast zaczęli szukać lukratywnego zajęcia, ale nie potrafili właściwie dobrać sobie przyjaciół. W przeciwieństwie do sytuacji sprzed stulecia na bezludnym zachodzie USA, gdzie właściciel dużej farmy w zasadzie nie musiał się nikogo obawiać, w biednej Kolumbii nawet nieźle prosperujący ranczer musiał wchodzić w układy z sąsiadami, co prowadziło do powstawania odizolowanych klanów. Tylko wtedy mógł spać spokojnie i nie lękać się, że bezwzględni konkurenci pozbawią go całego majątku. Stopniowo wspólne dobro ludzi tworzących przymierza zaczęło dla nich samych nabierać coraz większego znaczenia. Rozrastające się klany wybierały przywódców spośród najbogatszych ranczerów, ale zyski dzielono między siebie sprawiedliwie.

Jednak bogactwo, jakie łatwo zdobyli handlujący kokainą bracia Gonzalesa, napełniło ich przekonaniem, że stoją ponad wszelkimi sprzymierzeńcami ranczerów. Zaczęli gromadzić prywatną armię, ściągając indiańskich najemników z Peru i Ekwadoru oraz przekupując ochroniarzy innych gangów narkotykowych. Stali się ludźmi bez skrupułów, wyrzekli się katolickich tradycji rodziny, mając nadzieję, że karabiny i bagnety ochronią ich znacznie skuteczniej, niż jakiekolwiek umowy, znajomości i przymierza - choć te, w każdych okolicznościach są znacznie ważniejsze od uzbrojonych zbirów.

Wkrótce w wojnie klanów całe imperium braci Gonzalesa legło w gruzach, zanim jednak do tego doszło, on sam zdążył się odpowiednio przygotować. Jako absolwent cieszącego się wielką renomą uniwersytetu w Rio de Janeiro, biegle władał trzema językami, spędził też sporo czasu w Stanach Zjednoczonych i Europie. Toteż kiedy nadeszła ta chwila, gdy ujrzał na wprost swojej twarzy wylot lufy karabinu, młody, przystojny i wygadany Gonzales bez trudu przekonał napastników, że chciałby się do nich przyłączyć. Nie musiał błagać o litość czy też czegokolwiek obiecywać - wystarczyła przysięga wierności kartelowi. Doskonale wiedział, że dla tych ludzi tylko bezwzględne posłuszeństwo ma większą wartość niż machismo.

Od tamtych wydarzeń minęło prawie dwadzieścia lat i teraz, przekroczywszy czterdziestkę, Gachez mógł sobie gratulować, że wybrał taką właśnie drogę. Przeszedł bowiem wszystkie szczeble hierarchii, od straszonego bronią popychadła, aż do przywódcy potężnego kartelu Medellin, będącego - jak określała to prasa amerykańska - skrzyżowaniem parodii wszechmocnego monopolu, takiego jak organizacja wydobywców ropy naftowej OPEC, i zbrodniczej mafii z burzliwych lat dwudziestych, na przykład takiej, jak chicagowska banda Ala Capone'a. Lecz Gachez i jego partnerzy uważali się za patriotów i przedsiębiorców, którzy sondują rynek oraz dbają o jakość swoich towarów, walcząc o zachowanie swej renomy. Amerykanie wydają na narkotyki pół biliona dolarów rocznie, toteż zaspokojenie tak wielkiego popytu nie wymaga specjalnych umiejętności w prowadzeniu interesów. Natomiast to, że jako uczciwi ranczerzy i biznesmeni mają prawo zabijać sędziów i prokuratorów, żołnierzy i polityków, a także wszystkich konkurentów na całym świecie, także tych działających po sąsiedzku, w Kolumbii, stanowiło dla ludzi z kartelu jedynie koszt prowadzenia interesów na wielką skalę. Gachez mawiał, że są to działania identyczne jak zatrudnianie adwokatów i radców prawnych.

Odegnał od siebie wspomnienia i zaczął zeskrobywać błoto z podnóżków i obręczy kół. Ojciec miał swoje koguty, myślał, a ja mam motocykle. Ojciec nigdy się nie przejmował kurzym łajnem na podłodze, ponieważ dobrze wiedział, że ktoś je zaraz sprzątnie. On także nie musiał sobie zawracać głowy błotem w swoim gabinecie - od tego była sprzątaczka. Im bardziej czasy się zmieniają, tym bardziej wszystko pozostaje po staremu, stwierdził sentencjonalnie. Tak już musi być.

Zabrzęczał interkom. Właśnie, ojciec przynajmniej nie musiał zawracać sobie głowy takimi rzeczami, pomyślał, jemu wystarczyło, że zaproponował gościom lampkę wina bądź filiżankę kawy i poprosił o chwilę cierpliwości, a sposób postępowania był wyraźnie uzależniony od pozycji klienta i ważności jego sprawy. Teraz chyba nikt już nie pamiętał o takich metodach.

Wyprostował się, wcisnął klawisz i zawołał:

- Jestem zajęty!

- Zamówiona przez pana rozmowa telefoniczna z Verrettes, señor Gachez - odparła sekretarka.

- W porządku, przełącz.

Gachez zapalił cygaro, lecz nawet nie wstał z podłogi. W głośniku rozległ się trzask, a po nim cichy elektroniczny terkot, oznaczający, że deszyfrator dostraja się do częstotliwości aparatu rozmówcy. Po chwili dał się słyszeć lekko zniekształcony głos pułkownika Augusto Salazara, byłego oficera Kubańskiej Armii Rewolucyjnej.

- Czego pan znowu chce, Gachez?

- Szykuję kolejny transport, będzie gotów jutro wieczorem. Współrzędne miejsca zrzutu przekażę panu, kiedy się spotkamy. Proszę wszystko przygotować.

- To niemożliwe - odparł Salazar, a w jego głosie można było wyczuć napięcie. - Straż Przybrzeżna intensywnie patroluje cały tamten rejon.

- To już pańskie zmartwienie, Salazar. Mnie to nie interesuje.

- Narazimy się na ogromne ryzyko, istnieje niebezpieczeństwo... utraty całego ładunku. Ma pan taki zapas, żeby poświęcić jeden transport, señor?

- Produkcja idzie pełną parą, pułkowniku.

Gachez nie kłamał. Mieli kłopoty z transportem, lecz nawet zestrzelenie przez Amerykanów transportowca Cuchillos w najmniejszym stopniu nie przyczyniło się do ograniczenia produkcji. Mimo wszystko towar został dostarczony. Jego hurtownicy z Florydy dokonali wręcz cudu, wywożąc w ciągu dwóch godzin tonę kokainy z terenu Everglades, choć znajdowali się pod ostrzałem jednostki Służb Celnych. Na szczęście pilot Cuchillo wykazał się cojones - gdyby nie jego desperacki atak na śmigłowiec celników, zapewne cały ładunek by przepadł.

Tylko na jakiś czas zawiesili przerzuty drogą lotniczą, czekając, aż przycichnie wrzawa w prasie amerykańskiej. Nie mogli jednak przesyłać całej produkcji zakładu w Valdivii ciężarówkami, toteż zapasy w magazynach zaczęły szybko rosnąć. Towaru zgromadziło się tyle, ile wszyscy członkowie kartelu wytwarzali w ciągu miesiąca.

- Zdaję sobie sprawę z ryzyka, pułkowniku, ale nie mogę trzymać takiej ilości towaru w magazynach. Mam przygotowaną do wysyłki całomiesięczną produkcję. Dlatego oczekuję pomocy z pańskiej strony.

Cisza, która zapadła, uzmysłowiła Gachezowi, że popełnił niewybaczalny błąd. Nie wolno było okazać swej słabości. Doskonale zdawał sobie sprawę, że z byłym oficerem kubańskim łączą go dość niepewne więzy, choć starał się udawać, że jest inaczej.

W czasach, kiedy Salazar pełnił jeszcze czynną służbę na Kubie, przywódca kartelu Medellin mógł dyktować pułkownikowi swoje warunki. Później, gdyby tamten uciekł na Haiti w obawie przed restrykcjami za swój udział w przemycie narkotyków, musiał utrzymać współpracę z kartelem tylko dlatego, że otrzymał olbrzymią pożyczkę na zakup wielkiej posiadłości ziemskiej w centralnej części wyspy. Odtąd Gachez mógł płacić ludziom pułkownika niewiele więcej ponad koszty paliwa lotniczego. W potajemnej umowie nie określili dokładnie, ile kokainy Salazar musi przewieźć, aby pokryć zaciągnięty dług. Obaj jednak dobrze wiedzieli, że wyrównanie rachunków nie nastąpi tak szybko.

Gachez zdawał sobie sprawę, że koszt niebezpiecznych lotów nad Karaibami w stronę południowo-wschodnich wybrzeży Stanów Zjednoczonych jest tak ogromny, iż stary dług w rzeczywistości już dawno został uregulowany wraz z odsetkami - tym bardziej, że Salazar zdołał zgromadzić w swoim oddziale pilotów o wyjątkowych wręcz umiejętnościach.

Gachez wiedział doskonale, że Salazar ma prawo żądać zmiany dotychczasowych warunków umowy. Teraz, gdy poniewczasie zrozumiał, że popełnił błąd, miał wrażenie, iż potrafi dokładnie odtworzyć tok myśli chciwego Kubańczyka. Jego przeczucia się sprawdziły, kiedy tylko rozmówca odezwał się ponownie. W głosie pułkownika nie było już ani napięcia, ani złości.

- Zgoda, ale musimy dostać co najmniej po siedem tysięcy dolarów za kilogram. Połowę teraz, a połowę po wykonaniu zadania, jak dotychczas przelewem na moje konto.

- Przecież zawarliśmy umowę... - odparł Gachez nieco podniesionym głosem, chociaż za wszelką cenę starał się zachować spokój. - Miało być pięć tysięcy za kilogram, milion od ręki, reszta przelewem. Niech pan nie próbuje mnie wykiwać, pułkowniku. To niebezpieczna gra. Może panu źle wpłynąć na zdrowie.

- To cena ryzyka, jakie musimy ponosić za pana i pańskich wspólników. Nie mogę się narażać na tak wielkie niebezpieczeństwo bez jakiejś rekompensaty. Sześć tysięcy od kilograma, cztery miliony teraz, reszta po dokonaniu przerzutu... W przeciwnym razie może pan ładować swój towar na furmanki i własnoręcznie ciągnąć go przez dżunglę.

Gachez musiał powtarzać sobie w duchu, że nie powinien wywierać nacisku na Kubańczyka. Pięć tysięcy od kilograma to cena, jakiej żądali niedoświadczeni gringo, latający zdezelowanymi awionetkami, gdy tymczasem pułkownik za niewiele wyższą opłatą oddawał do jego dyspozycji znakomitych, odważnych, wręcz brawurowych Cuchillos pilotujących wojskowe transportowce. Potrzebował współpracy z Salazarem z innego jeszcze powodu - musiał utrzymać kontakt z dowódcami kubańskich łodzi patrolowych, którzy pilnowali towaru do czasu zabrania go przez amerykańskich hurtowników. Zwłaszcza teraz, w okresie wzmożonej aktywności Straży Przybrzeżnej USA, owa pomoc oficerów Marynarki Wojennej Kuby mogła się okazać wprost nieoceniona.

- W porządku, pułkowniku. Będę szczodry w imię naszej przyjaźni. Sześć tysięcy za kilogram, po dwa płatne zaraz po zabraniu towaru z magazynów, reszta po otrzymaniu wiadomości, że ładunek dotarł szczęśliwie na miejsce.

Ponownie przez chwilę panowała cisza. Gachez zaczął się już obawiać, że ten łajdak mimo wszystko zażąda wyższej ceny, lecz z głośnika rozległo się ciche:

- Cerrado.

- Chcę, żeby dokonał pan przerzutu jutro wieczorem.

- Cierpliwości, señor - odparł Salazar. Gachez nie mógł się pozbyć wrażenia, że słyszy w głośniku tłumiony, ironiczny chichot. - Przy cenie sześciu tysięcy od kilograma muszę się zatroszczyć, by każda drobina pańskiego towaru dotarła bezpiecznie do odbiorcy. Ile produktu ma pan do zabrania?

- Tyle, co zwykle - odrzekł.

Mimo świadomości, że ich rozmowa jest szyfrowana, nie miał odwagi powiedzieć tego wprost. „Zwykła" ilość wynosiła około dwóch ton, a cuchillos dzielili ją pomiędzy kilka, zazwyczaj cztery do ośmiu samolotów. Wywożenie towaru z magazynów trwało około tygodnia, obawiano się bowiem, że eskadra ośmiu samolotów zwróci na siebie uwagę lotnictwa kolumbijskiego.

- Proszę potroić ilość - rzekł Salazar. - Miło mi znów prowadzić z panem interesy, señor.

W głośniku szczęknęło i zapadła cisza.

Gachez zaklął głośno. Potroić ilość towaru? Czyżby Salazar rzeczywiście chciał przerzucić od razu sześć ton? Ryzyko byłoby ogromne, ale zyski niewspółmiernie wielkie.

Wiedział dobrze, że korzystanie z pomocy byłych żołnierzy kubańskich samo w sobie niesie olbrzymie ryzyko. Ale było już za późno na szukanie innego przewoźnika, tym bardziej, że pozostali członkowie kartelu zaakceptowali wykorzystanie Cuchillos do przerzutów. Byliby rozczarowani i nabrali podejrzeń, gdyby teraz Gachez zrezygnował z ich usług. Ale z drugiej strony, rozmyślał, jeśli dowiedzą się, że wysyła transport potrójnej wielkości, także staną się podejrzliwi.

Mając w perspektywie zebranie wszystkich członków kartelu, przypomniał sobie ostrzeżenie, które kiedyś otrzymał. Dotyczyło wzajemnego zaufania, które kiedyś otrzymał. Jego bracia je zawiedli, znał więc cenę, jaką trzeba za to zapłacić.

Baza Lotnicza Służb Celnych, Homestead, Floryda

Nazajutrz

Starszy inspektor Ronald Gates aż pokręcił głową ze zdumienia, nie mogąc zrozumieć, dlaczego Sandra Geffar z takim sceptycyzmem podchodzi do całego projektu „Młociarzy", a w szczególności do roli, jaką wyznaczył jej wiceprezydent. Gates był dowódcą jednostki lotniczej, a więc bezpośrednim przełożonym Sandry. Wysoki, dystyngowany trzydziesto-parolatek, absolwent prawa na Harvardzie, robił wrażenie zwłaszcza wtedy, gdy po przechwyceniu większego transportu narkotyków z powagą przed kamerami wychwalał odwagę i męstwo swoich podwładnych.

W rzeczywistości ów przystojniak nie potrafił rozróżnić starej cessny 210 i odrzutowego citation, dla niego oba samoloty różniły się jedynie ceną. Wyznawał pogląd, że każda maszyna mniejsza od boeinga 727 nie jest godna jego uwagi i nawet przedstawiając raporty przed komisją senacką często się mylił, nie mając przed sobą szczegółowych notatek. Na szczęście większość członków komisji także nie rozróżniała typów samolotów, a Gates zazwyczaj miał pod ręką kogoś, kto mógł za niego udzielić dokładniejszych wyjaśnień. Najczęściej była to właśnie Sandra Geffar.

- Wydawało mi się, że to dla ciebie wymarzona okazja - rzekł teraz. - Odegrałabyś ważną rolę w tworzeniu od podstaw nowej instytucji. Miałabyś styczność z nowoczesnym sprzętem, wykonywała odpowiedzialne zadania...

I nadal pracowała na twoją sławę, dodała w myślach Geffar, ale nic nie powiedziała. Dla nikogo nie było tajemnicą, że Gates mierzy bardzo wysoko.

- Chcesz się uwijać za sterami samolotów do końca życia? Tworzy się potężna instytucja w randze ministerstwa, a ty masz szansę odegrać w niej niepoślednią rolę.

- Nie powiedziałam, że tego nie chcę. Po prostu mam ciągle wiele wątpliwości. Nie rozumiesz?

- W porządku, twoja sprawa. Co mamy na dzisiaj?

Geffar zaczęła relacjonować przygotowania do wielkiej operacji, streściła też ostatnie wiadomości, jakie otrzymali z agencji wywiadowczych i od różnych informatorów. Przedstawiła pokrótce swoje plany. Śledzono kilka podejrzanych ugrupowań, które prawdopodobnie szykowały większe przerzuty narkotyków bezpośrednio z Ameryki Południowej lub przez wyspy Bahama. Pokazała na mapie patrolowany obszar, gdzie już tej nocy spodziewano się schwytać przemytników.

Gates wstał zza biurka i podszedł do ściennej mapy, jakby chciał zapamiętać pokazywane mu szlaki powietrzne bądź rozmieszczenie uzbrojonych patroli. Sandra celowo pomyliła nazwy „Czarnych Jastrzębi" i samolotów citation oraz cheyenne, po czym stwierdziła: możesz być wdzięczna losowi, że on się nie miesza do spraw organizacyjnych.

Zaraz potem z dumą wspomniała słowa wiceprezydenta o powierzeniu jej dowództwa pierwszej platformy „Młociarzy".

Wyszła z prezydenckiego apartamentu hotelowego w towarzystwie Hardcastle'a, tuż po zaskakującym przydzieleniu im nowych ról w mającym powstać Wydziale Ochrony Granic. Elliott i McLanahan zostali jeszcze na górze. Oboje trwali w zamyśleniu i nie spostrzegli się nawet, kiedy przeszli obszerny hol i znaleźli na Biscayne Boulevard.

Geffar rozejrzała się dokoła i bez słowa ruszyła w kierunku parkingu.

- Mam nadzieję, Sandro, że stworzymy dobry zespół i razem zbudujemy sieć „Młociarzy". Oboje będziemy musieli się do tego przyłożyć. Bez mojego i twojego udziału cały ten plan spali na panewce. Martindale dał to wyraźnie do zrozumienia.

Obejrzała się, lecz zdolna była jedynie skinąć głową i mruknąć:

- Dobranoc, admirale.

Ruszyła w kierunku swego samochodu, nie mogąc odegnać myśli, że znalazła się między młotem a kowadłem...

- Sandy? - Głos Gatesa wyrwał ją z zamyślenia. - Coś się stało?

- Nie... Zasłuchałam się tylko w odgłos startującego samolotu.

- Aha. A co oznacza ten kryptonim, „Poziomka"?

- Ach, pewnie chodzi ci o „RFD Poziomki"... - podeszła bliżej ściennej mapy przedstawiającej cały rejon Morza Karaibskiego. - Nadaliśmy ten kryptonim pewnym typom akcji. Kieruje nimi były kubański oficer o nazwisku Gomez. Kiedyś usłyszeliśmy je przez radio, a później nasz informator doniósł, że tego człowieka nazywają Poziomką. Dlatego ile razy pojawi się w eterze nazwisko Gomeza, my używamy kryptonimu „Poziomka".

- Były oficer kubański...?

- Owszem. Kubańczycy z każdym rokiem coraz bardziej się angażują w przemyt narkotyków. Nie należy dawać wiary w ich zapewnienia, że sami walczą z narkomanią. Podejmują jakieś działania na pokaz i tylko wtedy, kiedy grunt zaczyna im się palić pod nogami. Według naszych informacji Gomez to dowódca kutra patrolowego klasy Komar, stacjonującego w bazie wojsk ochrony wybrzeża w Varadero.

- Myślałem, że Kubańczycy przestali się już angażować w przemyt. Rozstrzelali przecież tego generała, Arnolda Ochoę Sancheza, któremu udowodniono czynny udział w przemycie...

- To też tylko na pokaz - wtrąciła Geffar. - Generał cieszył się olbrzymią popularnością, nie tylko w wojsku. Mówiono nawet, że zostanie następcą Castro. Widocznie brat dyktatora, Raoul, poczuł się zagrożony i Ochoa musiał zniknąć, w dodatku tak, by wojsko nie nabrało żadnych podejrzeń. Najprościej było oskarżyć go o handel narkotykami. Sami zresztą przyłożyliśmy do tego ręki, dostarczając Kubańczykom dane wywiadu na temat dużych siatek przemytniczych. Przy okazji musieliśmy zdradzić, która część naszych wybrzeży jest najsilniej strzeżona, a oni teraz wykorzystują te informacje i pomagają swoim wybierać trasy z dala od patrolowanych odcinków. Rozstawiają kutry w pobliżu miejsc zrzutu, na samej granicy swoich wód terytorialnych. Powtarzają, że wzmocnione patrole mają między innymi za zadanie odstraszać przemytników, ale prawda jest taka, że kapitanowie jednostek biorą forsę za to, że w odpowiednim momencie patrzą w przeciwną stronę, chyba że na scenę wkroczy Straż Przybrzeżna albo my. Wtedy Kubańczycy biorą nas na cel, nie możemy wykonać żadnego manewru.

- Więc jak postępujecie z tymi dostawami „Poziomki"?

- Nie pozostaje nam nic innego, jak przez całą noc śledzić przemytników - odparła Geffar. Wskazała rejon zaznaczony na mapie chorągiewkami. - Samoloty z Kolumbii, Wenezueli, Panamy i Peru przeważnie dokonują zrzutów wzdłuż wysepek archipelagu Sabana, u północnych wybrzeży Kuby. Hurtownicy na motorówkach zbierają towar z morza i zaczynają kluczyć między rafami koralowymi, bawiąc się w ciuciubabkę ze Strażą Przybrzeżną. Zwykle płyną później w kierunku Bahamów, ale co odważniejsi biorą kurs prosto na Florida Keys lub wysepki Everglades. Obserwujemy ich uważnie i czekamy, aż któryś wyjdzie na otwarte morze. Ostatnio zanotowaliśmy wzmożoną aktywność kutrów i samolotów kubańskich wojsk ochrony granic. Doszliśmy do wniosku, że w najbliższych dniach spodziewają się kolejnego zrzutu. Nie wiemy nic pewnego, ale uważnie obserwujemy ten rejon... Czemu nie miałbyś się włączyć do akcji, Ron? Lada dzień czeka nas spektakularna operacja. Mógłbyś polecieć nomadem, który krąży na dużej wysokości, patrolując teren skanerami podczerwieni i radarami dalekiego zasięgu. A może miałbyś ochotę przelecieć się „Czarnym Jastrzębiem"?

- „Czarnym Jastrzębiem"?

- Jeśli załoga nomada wykryje niezidentyfikowany obiekt lecący na północ ku Florydzie, czy też bardziej na wschód, w kierunku Bahamów, startujemy „Czarnym Jastrzębiem", żeby przyjrzeć mu się z bliska. Jeśli nam się uda, przekażemy namiary kutrom patrolowym Straży Przybrzeżnej i spróbujemy złapać łobuza na otwartym morzu. Obawiam się jednak, że zdoła dotrzeć do wybrzeża. Naprawdę trudno polegać na tych ze Straży, zwłaszcza wtedy, gdy są potrzebni. Mamy też pozwolenie na przeloty nad wyspami Bahama i zwykle bierzemy na pokład policjantów bahamskich, żeby dokonali formalnego aresztowania...

Urwała, spostrzegłszy coraz silniejszą bladość na twarzy Gatesa. Zdołał jednak wykrztusić:

- Czemu nie? Mogę polecieć nomadem...

Zaskoczył ją, gdyż po raz pierwszy wyraził chęć czynnego uczestniczenia w akcji. Mówiąc szczerze, miał to być chyba jego pierwszy lot na pokładzie czegoś mniejszego od pasażerskiego liniowca, z którego można było wysiąść bezpośrednio do przejścia dla VIP-ów.

- Doszedłem do wniosku, że powinienem się bardziej zainteresować szczegółami naszej pracy. Chyba najwyższa pora wziąć osobiście udział w jakiejś akcji.

Sandra starała się zachować powagę. Ciekawe, pomyślała, czy ten nagły przypływ odwagi nie wynika tylko i wyłącznie z faktu, że ona bezpośrednio dowodząc oddziałami celników znalazła się w polu zainteresowania ludzi z Białego Domu.

- W porządku. Akcja zaczyna się na dobre pojutrze, ale uprzedzam, że może nas czekać całodobowa bierna obserwacja tego rejonu. Co prawda nomad pozostanie w powietrzu najwyżej przez sześć godzin, gdyż nie stać nas na rozrzutne zużycie paliwa, ale na wszelki wypadek proszę sobie zarezerwować całą noc. Spotkamy się tu pojutrze, o szóstej po południu. Chyba wiesz, gdzie się mieści stołówka bazy wojskowej? Nie musisz przechodzić specjalnego szkolenia, ale powinieneś być na odprawie. Najwyżej udzielę ci krótkiego instruktażu pierwszej pomocy i dobierzemy kamizelkę ratunkową... - Jego oczy wyraźnie się rozszerzyły na wieść o pierwszej pomocy i kamizelce ratunkowej. - Na pozostałe wyjaśnienia będzie wystarczająco dużo czasu na pokładzie nomada. To taki duży turbośmigłowiec, podobny do transportowego C-130. Wyróżnia się wielką anteną radaru pod kadłubem.

Gates pospiesznie skinął głową i nieomal pobiegł w stronę drzwi.

Geffar przyjęła to z uśmiechem. Usiadła za biurkiem i przystąpiła do porządkowania papierów, których sporo się nazbierało podczas jej pobytu w szpitalu. Myślami jednak błądziła wokół planowanej akcji. Nie śmiała niczego okazać przy dowódcy, ale doskonale zdawała sobie sprawę, że może ich czekać bardzo trudna przeprawa.

Po wymontowaniu z „Czarnego Jastrzębia" sześciu z dwunastu fotelików i zainstalowaniu w tym miejscu dodatkowego, tysiąclitrowego zbiornika paliwa, śmigłowiec miał zasięg 200 mil morskich. Oznaczało to, że oszczędzając benzynę mogli polecieć nim na odległość 100 mil, mniej więcej przez godzinę patrolować dany rejon i bez większych kłopotów, ale i bez rezerwy paliwa, wrócić do bazy. Lecz dystans z Homestead do miejsca zrzutu „Poziomki" wynosił 120 mil, znikome więc były szanse na to, by przez dłuższy czas mogli kontynuować pościg za przemytnikami. Gdyby tamci skierowali się w stronę wysp Bahama, wtedy lot za nimi stanowiłby ogromne ryzyko.

Jeśli łodzie hurtowników popłynęłyby prosto na północ, „Czarny Jastrząb" mógłby lecieć ich śladem najwyżej przez pół godziny, później musiałby koniecznie zawrócić do bazy. Ale w wypadku ich ucieczki na południe, w kierunku bezpiecznego schronienia między rafami koralowymi, już po dziesięciu minutach pościgu śmigłowiec musiałby zawrócić i do tego pewnie lądować awaryjnie gdzieś na Key West. „Jastrzębie", napędzane dwoma silnikami turboodrzutowymi, były znakomitymi, bardzo zwrotnymi i niezawodnymi maszynami, ale używanie ich na tak długich dystansach, zwłaszcza nocą nad morzem, kosztowało wiele nerwów. Na szczęście Gates nie zdawał sobie z tego sprawy.

Mimo wszystko „Czarny Jastrząb" był jedynym typem helikoptera nadającym się do wykonywania takich zadań. Nomad - wielki turbośmigłowiec produkcji australijskiej, w odróżnieniu od citation oraz cheyenne przystosowany specjalnie do wykrywania celów na morzu - miał olbrzymi zasięg, ale był mało zwrotny i wymagał bardzo długiego pasa startowego. Samo przechwytywanie można było wykonać tylko z wykorzystaniem „Jastrzębi", ale zawsze trzeba było czekać, aż przemytnicy zbliżą się do wybrzeży Florydy bądź wyspy Andros.

Właśnie w takich sytuacjach przydałaby się nam pomoc tej cholernej Straży Przybrzeżnej, myślała Geffar. Jeden kuter można by wykorzystać jako lądowisko i pływającą stację tankowania helikopterów, kilka innych obserwowałoby miejsce zrzutu...

Uderzyła ją nagle pewna myśl: „Młociarz Jeden". Wielka platforma wiertnicza wciąż stała przycumowana około czterdziestu mil na południowy wschód od Key Largo, w samej cieśninie Florydzkiej. Trudno było sobie wymarzyć lepszą bazę wypadową, leżącą o czterdzieści mil bliżej - zarówno wyspy Andros, jak i portu Varadero na Kubie - niż lotnisko w Homestead. Co więcej, zostało na niej całe wyposażenie radarowe, a lądowisko mogło pomieścić bez trudu kilka „Czarnych Jastrzębi"...

A może nawet stał tam jeszcze „Lew Morski"? Może i ten samolot dałoby się wykorzystać?

Postanowiła jak najszybciej skontaktować się z Hardcastle'em.

Biały Dom, Waszyngton

Tego samego dnia

W tym samym czasie, kiedy Sandra Geffar przedzierała się na północ przez centrum Miami, śpiesząc na spotkanie ze swoim partnerem ze Straży Przybrzeżnej, w Gabinecie Owalnym rozpoczynało się posiedzenie, które miało zaważyć na jej przyszłości.

Prezydent powitał senatora Roberta Edwardsa, przywódcę senackiej mniejszości republikańskiej, bardzo serdecznie, niczym rodzonego brata.

- Cieszę się, że cię widzę, Bob - powiedział, wskazując mu miejsce na miękkiej, obitej skórą kanapie, która wraz z bliźniaczymi fotelami stała przy południowej ścianie gabinetu, za niskim stolikiem do kawy. - Proszę, tu są kanapki i kawa. Częstuj się, śmiało.

Edwards wymienił uściski dłoni z członkami gabinetu, Prestonem i Coultrane'em, sekretarzem skarbu, Floydem McDonoughiem, specjalnym doradcą prezydenta do spraw walki z narkotykami, Samuelem Masseyem, z Mitchellem Blumfeldem, seniorem senatu reprezentującym Florydę, a na końcu z wiceprezydentem Martindale'em.

Kiedy wszyscy zajęli swoje miejsca, etatowy fotograf Białego Domu uwiecznił mężczyzn zebranych wokół stolika zastawionego porcelanowym serwisem do kawy oraz tacami pełnymi maleńkich kanapek. Nie zawsze tego typu zdjęcia publikowano w prasie, ale było w zwyczaju fotografowanie wszystkich podobnych spotkań. Po chwili steward w białym fraku zaczął rozlewać kawę. Większość mężczyzn sięgała po niewielki dzbanuszek z niebieską wstążką na rączce - stali bywalcy gabinetu doskonale wiedzieli, że znajdą w nim nie śmietankę czy cukier, lecz delikatny irlandzki likier mleczny do kawy. Tylko sekretarz Preston, zwolennik abstynencji, nigdy nie korzystał z tego przysmaku.

Przez kilka minut wymieniano przy stole luźne uwagi, co również było częścią swoistego rytuału posiedzeń w Białym Domu, który każdy kolejny prezydent, niemal począwszy od narodzin Gabinetu Owalnego, pieczołowicie kultywował.

Kiedy z pierwszej tacy zniknęły kanapki z łososiem i kawiorem, prezydent dał znak swojemu szefowi gabinetu, ten zaś otworzył drzwi i wprowadził przystojną, rudowłosą stenotypistkę, która pospiesznie zajęła wyznaczone miejsce - na tyle blisko zebranych mężczyzn, aby słyszeć wszystkie oficjalne wypowiedzi, lecz by nie docierały do niej wymieniane półgłosem uwagi i komentarze. Wprowadzenie stenotypistki było sygnałem, że pora zacząć właściwą dyskusję, której wszyscy z niecierpliwością oczekiwali. Dziewczyna w gotowości zawiesiła nad klawiaturą długie palce z pomalowanymi na czerwono paznokciami.

Prezydent skinął głową Martindale'owi, a ten wyprostował się w fotelu, odchrząknął i odstawił trzymaną w ręku filiżankę. Cichy brzęk porcelany stał się jakby sygnałem do uciszenia wszelkich rozmów, w przestronnym gabinecie ów dźwięk rozbrzmiał donośnie i natychmiast zapanowało milczenie.

- Dziękuję, panie prezydencie - zaczął Martindale. - Panowie, jako koordynator prezydenckiej akcji walki z narkotykami chciałbym dzisiaj przedstawić wam dotychczasowe wyniki naszych prac i zaprezentować program działania na najbliższą przyszłość. Niestety, mamy coraz więcej obywateli uzależnionych od narkotyków, przemyt przybiera na sile, a ludzie, którzy się nim zajmują, sięgają po coraz bardziej drastyczne środki, czego dowodem ostatnie ataki na patrole Służb Celnych i Straży Przybrzeżnej. Zatrzymywanie podejrzanych statków i samolotów oraz przechwytywanie kontrabandy staje się coraz większym problemem. Należy jak najszybciej podjąć stanowcze przeciwdziałania.

Wszyscy nagle spoważnieli, a sekretarz skarbu, McDonough, i transportu, Coultrane, zrobili wręcz obrażone miny.

- W naszych dotychczasowych działaniach wyraźnie uwidaczniają się dwie olbrzymie luki: brak sprzętu, a więc samolotów czy kutrów, ale także odpowiednich ludzi, oraz brak ścisłej koordynacji poczynań agencji federalnych, zwłaszcza Straży Przybrzeżnej i Służb Celnych. Otrzymałem niedawno od jednego z dowódców Straży szczegółowy projekt połączenia wyspecjalizowanych w ściganiu przemytników jednostek obu instytucji i utworzenia nowej, niezależnej agencji odpowiedzialnej za walkę z przemytem narkotyków w szczególności, a generalnie zajmującej się ochroną granic morskich Stanów Zjednoczonych i pasa naszych wód terytorialnych. Odbyłem długą rozmowę z autorem tego projektu, wiceadmirałem Ianem Hardcastle'em, dowódcą siódmego okręgu Straży Przybrzeżnej w Miami, i poprosiłem o zademonstrowanie sposobów działania owej projektowanej agencji. Miałem także okazję rozmawiać z inspektor Sandrą Geffar, zastępcą dowódcy bazy lotniczej Służb Celnych w Miami, przy której byli również obecni generał lotnictwa, Bradley Elliott, i jego zastępca, major Patrick McLanahan. To właśnie zakłady doświadczalne, kierowane przez generała Elliotta, dostarczyły sprzęt do pokazu zorganizowanego przez admirała Hardcastle'a. Wszyscy panowie znają generała Elliotta i majora McLanahana, którzy byli bohaterami przeprowadzonej niedawno... operacji.

Zebrani popatrzyli na siebie z niedowierzaniem. Wszystkim dobrze było znane nazwisko generała, chociaż o misji „Starego Psa", dzięki której zniszczono najgroźniejszą sowiecką instalację laserową, słyszeli jedynie najróżniejsze plotki.

- Przedstawiłem wam już wcześniej moją opinię na temat projektu admirała Hardcastle'a, przedyskutowałem również tę sprawę z prezydentem. Doszliśmy wspólnie do wniosku, że powołanie do życia tego typu agencji zajmującej się ochroną granic, a szczególnie zwalczaniem przemytu narkotyków, jest niezbędne i powinno nastąpić jak najszybciej.

Chcąc uprzedzić pytania dotyczące bezpieczeństwa lotnictwa cywilnego, których się spodziewał, a które traktował wyłącznie jako pretekst niechętnych projektowi biurokratów do jego odrzucenia, wiceprezydent dodał szybko:

- Widziałem na własne oczy akcję ludzi admirała. Z takim wyposażeniem potrafią wcześnie wykryć niezidentyfikowany obiekt, dokładnie określić jego kurs i pułap lotu, a nawet odczytać wymalowane na kadłubie numery rejestracyjne. Nie chcę przekonywać, że jakiekolwiek pomyłki są wykluczone, ale przyznaję, że te nowoczesne urządzenia i ich zastosowanie wywarło na mnie wielkie wrażenie. Dlatego gorąco popieram ów projekt. Zresztą nie chodzi tylko o sprzęt elektroniczny, lecz generalnie o wyznaczenie ściśle kontrolowanych korytarzy ruchu powietrznego. To proste rozwiązanie powinno być bardzo skuteczne. Cały plan opiera się na skierowaniu wszystkich samolotów do korytarzy bezustannie obserwowanych przez radary rozmieszczone na przerobionych platformach wiertniczych, stanowiących punkty kontroli granicznej. Bylibyśmy wtedy w sytuacji pasterza, któremu psy pomagają zaganiać duże stado owiec w wąską bramę zagrody. Jeżeli jakiś samolot zboczyłby z kursu, czy też chciał ominąć punkt kontrolny, jednostki ochrony granic ruszałyby w pościg i przechwytywały intruza.

- I w takiej sytuacji groziłoby mu nawet zestrzelenie? - spytał prezydent.

- Tylko wówczas, gdyby nie odpowiadał na wezwania z jednostki straży oraz próbował uciekać i gdyby nie istniały żadne przesłanki, że jego zachowanie spowodowane jest czym innym niż obecnością na pokładzie przemycanego towaru. Projekt admirała Hardcastle'a opiera się na założeniu, że nie wolno dopuścić, by jakikolwiek podejrzany obiekt bezprawnie przekroczył naszą granicę...

Coultrane wtrącił szybko, iż uważa całą tę procedurę za zbyt skomplikowaną, aby mogła przynieść pozytywne rezultaty. Natomiast sekretarz obrony, Preston, oznajmił, że nie ma nic przeciwko temu projektowi, ale nie chce, aby siły zbrojne angażowały się czynnie w walkę z przemytem narkotyków.

- Ja także jestem za tym - rzekł po namyśle Samuel Massey, doradca prezydenta do spraw walki z narkotykami. - Chyba najwyższa pora zmodyfikować nasze programy zwalczania przemytu. Jeśli przerzuty staną się zbyt ryzykowne lub nieopłacalne, a cena towaru znacznie wzrośnie, to może i pozostałe nasze działania okażą się o wiele skuteczniejsze.

- Chcę, aby ten program został wcielony w życie - rzekł prezydent, ucinając dalsze dyskusje. - W pełni polegam na zdaniu pana Martindale'a. Uważam też, że mamy odpowiednie środki do jego realizacji.

- Skąd mielibyśmy wziąć fundusze? - wtrącił szybko McDonough.

- Admirał Hardcastle dołączył do swojego projektu szczegółowy kosztorys finansowania tej nowej agencji - odparł wiceprezydent. - Musiał się pan z nim zapoznać. Pierwsze dwieście milionów na utworzenie jednostek w południowo-wschodnich Stanach i wyposażenie trzech platform miałoby pochodzić z Funduszu Obronnego. W następnych latach budżet roczny Wydziału obejmowałby osiemset milionów z resortu obrony, przeznaczonych głównie na zakup nowoczesnych samolotów V-22, maszyn bezzałogowych i urządzeń radarowych, trzysta milionów z resortu skarbu, wydawanych obecnie na specjalistyczne oddziały Służb Celnych, które mają być przeniesione do nowej agencji... - McDonough jęknął głośno, słysząc tę sumę - ...oraz siedemset milionów z resortu transportu, przeznaczonych do tej pory na utrzymanie analogicznych jednostek Straży Przybrzeżnej. W przyszłości, gdyby utworzony został samodzielny Wydział Ochrony Granic, resorty skarbu, transportu i obrony przestałyby łożyć na działalność nowej instytucji.

- Jestem pewien, że obrona może sobie pozwolić na taki uszczerbek w swym budżecie - zaprotestował McDonough - ale departament skarbu nie ma pieniędzy.

- Po trzydziestu latach bezskutecznej walki z przemytem - rzekł Martindale z naciskiem - znalazł się wreszcie człowiek, który przedstawił realny projekt i zademonstrował skuteczność proponowanych metod. Sądzę, że powinniśmy w każdy możliwy sposób poprzeć jego starania.

- Czy ktoś chce jeszcze zabrać głos? - zapytał prezydent, rozglądając się po twarzach zebranych; jedni mieli kwaśne miny, inni kręcili głowami, ale nikt się nie odzywał. - Świetnie. Przygotujemy szczegółowe wytyczne dla wszystkich departamentów, które będą się musiały włączyć w realizację tego projektu.

Prezydent zwrócił się do reprezentującego Teksas przedstawiciela mniejszości republikańskiej.

- Senatorze Edwards, złożyłem już w departamencie sprawiedliwości wniosek o dokonanie niezbędnych poprawek legislacyjnych w celu powołania niezależnego Wydziału Ochrony Granic. Senator Blumfeld, z racji zajmowanego w senacie stanowiska, a także jako przedstawiciel stanu najbardziej dotkniętego plagą przemytu, podjął się zreferowania tego projektu przed zainteresowanymi komisjami kongresowymi. Oczekuję, że i pan się zaangażuje w naszą sprawę.

Edwards bez słowa, w zamyśleniu pokiwał głową.

- Wciąż jednak mam poważne wątpliwości, panie prezydencie - rzekł McDonough. - Czy mógłbym prosić o parę dni zwłoki? Chciałbym, żeby moi doradcy przygotowali alternatywny projekt, mniej kosztowny i nie wymagający tak daleko idących zmian w systemie administracji...

- Floyd, dajże wreszcie spokój, dobrze? - odparł prezydent, przecierając zmęczone oczy. - Popieram ten plan. Musimy wreszcie dać przemytnikom jasno do zrozumienia, że skończyły się żarty. Choć raz zapomnijmy o tych biurokratycznych przepychankach, którymi sami wiążemy sobie ręce, zwłaszcza że chodzi tu o walkę z narkotykami. Wszyscy specjaliści twierdzą, iż to rozwiązanie może być skuteczne. Przywódca opozycji senackiej gotów jest udzielić swego poparcia, a myślę, że większość jednomyślnie poprze ten projekt. Zdaję sobie sprawę, że będziesz musiał wydatkować część swego budżetu, mam jednak wrażenie, iż wszyscy powinniśmy dążyć do tego samego celu. W tej sprawie musimy zająć jednolite stanowisko.

- Nalegam jednak, by pan wiceprezydent przejrzał jeszcze raz kosztorys - rzekł McDonough, nie zwracając uwagi, że na twarzy prezydenta pojawił się grymas złości. - Uważam, że podział kosztów nie został zaplanowany prawidłowo. Jeśli nie zostanie on zrewidowany, będę zmuszony oficjalnie przeciwstawić się realizacji projektu w jego obecnej postaci.

- Bardzo dziękuję za szczerość, panie McDonough - wycedził prezydent przez zaciśnięte zęby. - Czy są jeszcze jakieś uwagi? - Nie czekał jednak na odpowiedź. - Uważam posiedzenie za zamknięte. Dziękuję panom.

Wstał z fotela i energicznym krokiem podszedł do sekretarza skarbu.

- Trzymałeś ze mną, kiedy nie mieliśmy żadnych problemów, lecz ja oczekuję lojalności w każdej sytuacji. Przedstawiłeś mi swoje zdanie i możesz być pewien, że wziąłem je pod rozwagę. Ale muszę podejmować decyzje, opierając się na opiniach wszystkich zainteresowanych i grona doradców. Dlatego też mam prawo wymagać od ciebie posłuszeństwa. Rozumiemy się, Floyd?

- Przykro mi, panie prezydencie, ale nie mogę poprzeć tego projektu. W ciągu godziny otrzyma pan moją rezygnację.

Odwrócił się i prawie roztrącając zdumionych członków gabinetu oraz senatorów, sztywnym krokiem wyszedł z gabinetu.

No i dobrze, pomyślał prezydent. Przynajmniej nie będę musiał dymisjonować tego sukinsyna.

Na pokładzie „Młociarza Jeden" `

Dwa dni później

Padał lekki, ciepły deszcz, kiedy inspektor Służb Celnych Rushell Masters podchodził „Czarnym Jastrzębiem" do lądowania na północnym stanowisku „Młociarza Jeden". Wiał dość silny, południowo-zachodni wiatr, lecz Masters był doświadczonym pilotem, od dwudziestu lat siadał różnymi helikopterami czy to na pokładach kutrów, polankach w dżungli, czy też między dachami zabudowań.

„Młociarz" tonął w mroku, oznakowany jedynie światłami pozycyjnymi. Pilota prowadzono przez radio. Dopiero gdy znaleźli się w odległości pięciu kilometrów, niespodziewanie blask reflektorów rozjaśnił ciemności.

- Matko boska! - w interfonie rozległ się okrzyk Mastersa. - To największa platforma, jaką w życiu widziałem!

- Firma, która ją skonstruowała, ma na swym koncie jeszcze większą, zwaną „Królem", ale największą postawili Saudyjczycy w Zatoce Perskiej.

Przy tej iluminacji mieli wrażenie, jakby nagle znaleźli się nad nowojorskim Times Square albo ulicą Fremont w Las Vegas. Wszystkie cztery lądowiska zalewały strumienie światła, a dach nadbudówki, zwieńczony antenami radiowymi, radarowymi i satelitarnymi, okalały mrugające na czerwono lampy ostrzegawcze. Dopiero teraz można było dostrzec sześć niższych, częściowo obudowanych pokładów, gdzie znajdowały się warsztaty, magazyny i pomieszczenia mieszkalne. Wyznaczone dla nich lądowisko oznakowane było niebieskimi lampami fluorescencyjnymi, a jaskrawy trójkąt, określający jego środek i zarazem miejsce mocowania cumy, widoczny był z pułapu kilkuset metrów.

Masters miękko osadził helikopter na właściwym miejscu. Marynarze ze Straży Przybrzeżnej błyskawicznie założyli cumy, tak że nawet nie musiał długo czekać z wyłączeniem silników. Reflektory zgasły zaraz po tym, gdy załoga „Jastrzębia" wyskoczyła na pokład; pozostawiono tylko włączone lampki na obrzeżu lądowiska, chyba jedynie po to, by goście nie musieli błądzić po omacku. Masters i Geffar, dwaj młodsi inspektorzy celni oraz dwaj policjanci z wysp Bahama ruszyli pospiesznie w kierunku windy, gdzie czekał już na nich admirał Hardcastle ubrany w żółty sztormiak i żółtą czapeczkę baseballową z dziwnym emblematem nad daszkiem.

- Przyznaję, że ta platforma robi wielkie wrażenie, admirale - rzekł Masters, zdejmując z głowy czapkę i strząsając z niej krople deszczu.

Hardcastle zatrzymał wzrok na jego twarzy, której całą prawą stronę, a także szyję oraz ramię, okrywały rozległe blizny po oparzeniach - pamiątka po eksplozji na Mahogany Hammock. Pilot pochwycił spojrzenie admirała i wyjaśnił szybko:

- Gwoli ścisłości, panie admirale, odczuwam jeszcze ból tylko wtedy, gdy mnie ktoś rozśmieszy.

Hardcastle przytaknął ruchem głowy.

- Cieszę się, że będziemy mogli razem pracować. Posadziłeś „Jastrzębia" tak, jakbyś lądował na tej platformie po raz setny.

Winda się zatrzymała. Zostawili mokre okrycia na wieszakach w korytarzu i przeszli do prowizorycznej sali konferencyjnej.

- Słyszałeś, że mamy już pierwsze ofiary „Młociarzy"? - zapytała Geffar, gdy znaleźli się w sekretariacie, gdzie czekały na nich kanapki i parująca kawa.

- Owszem. - Hardcastle sięgnął po jeden z plastikowych kubków. - Sekretarz skarbu i komisarz generalny Służb Celnych złożyli rezygnacje. Ciekawe, kto zajmie ich stanowiska.

- Jeśli wierzyć plotkom, to najpoważniejszym kandydatem na stanowisko sekretarza skarbu jest Geraldine Rivera, kierująca dotychczas Biurem Zarządzania i Finansów - powiedziała Geffar - natomiast komisarzem generalnym zostanie chyba Ron Gates. Namówiłam go do wzięcia udziału w naszej akcji, poleci nomadem, który ma za zadanie śledzić wszystkie samoloty zmierzające na północ od strony Kuby. Po raz pierwszy weźmie udział w jakiejkolwiek akcji, więc możemy uznać, że przechodzi chrzest bojowy.

Kiedy zostawiali okrycia w korytarzu, Geffar sięgnęła po czapeczkę admirała i dokładnie przyjrzała się emblematowi nad daszkiem. Przedstawiał ciemny pionowy zarys rekina młota, z wielkim białym okiem łypiącym z boku szerokiej głowy i olbrzymią płetwą ogonową sterczącą do góry. Po jego obu stronach widniały schematyczne skrzydła, symbol lotnictwa.

- Widzę, że ktoś się popisał zdolnościami artystycznymi - mruknęła.

- To był mój pomysł.

Hardcastle otworzył szafkę nad wieszakiem i wyjął z niej inną furażerkę, ozdobioną wieńcem z dębowych liści, który oznaczał stopień kapitana jednostki patrolowej. Wręczył ją Sandrze.

- Proszę, to dla ciebie.

Geffar zmierzyła ją uważnym spojrzeniem, po czym bez słowa odwiesiła swą błękitną czapkę Służb Celnych na wieszak, starannie złożyła furażerkę i wsunęła ją do tylnej kieszeni spodni.

Z sali konferencyjnej weszli po kilku schodkach do sąsiedniego pomieszczenia.

- Jak widzisz, dokonaliśmy pewnych zmian w naszej centrali operacyjnej. Przenieśliśmy do tej sali całą aparaturę komputerowego sterowania radarami, a jednocześnie zorganizowaliśmy tu centrum łączności. Mamy już dwóch techników Straży Przybrzeżnej, którzy będą na stałe obsługiwać te urządzenia. Zmieniliśmy również te wielkie ekrany telewizyjne, służące do demonstracji i zastąpiliśmy je dużymi monitorami o zwiększonej rozdzielczości, przez co obraz radarowy jest o wiele czytelniejszy. Tutaj, na podwyższeniu, znajdują się stanowiska dowódcy posterunku i pierwszego oficera...

- A gdzie jest generał Elliott i major McLanahan? - zapytała Geffar.

- Musieli polecieć do Waszyngtonu. Na razie nie ma tu nikogo z HAWC. Zdążyli jedynie pokrótce przeszkolić naszych ludzi w obsłudze sprzętu, który na szczęście jest skomputeryzowany i większość funkcji wykonuje automatycznie. „Podniebny Lew" także tu został, ale nie chcielibyśmy z niego korzystać, chyba że zajdzie taka konieczność...

Wcisnął jakiś klawisz na pulpicie dowódcy posterunku i ekran lewego monitora się rozjaśnił, ukazując wnętrze jaskrawo oświetlonego hangaru. Na środku stał „Morski Lew", chyba ten sam, którym przed kilkoma dniami przylecieli na platformę.

- Jak widzicie, został nam również V-22. Jest zatankowany do pełna, mógłby w każdej chwili wystartować.

- Uzbrojony?

Hardcastle przytaknął ruchem głowy. Geffar usłyszała tuż przy uchu szept Mastersa:

- Uzbrojony? Ten samolot jest naprawdę uzbrojony?

- Owszem, w samonaprowadzające rakiety przeciwlotnicze - odpowiedział Hardcastle - które mogą być też wykorzystane do rażenia celów naziemnych bądź statków. Poza tym ma na pokładzie ciężki karabin maszynowy Hughesa, typu M-230.

Masters uniósł wysoko brwi ze zdumienia.

- Ale dziś w nocy nie będziemy z niego korzystali - dodała szybko Geffar.

Oszołomiony Rushell wpatrywał się w widoczną na ekranie sylwetkę V-22 wzrokiem pełnym podziwu. Widocznie spodobał mu się pomysł, by wysłać na spotkanie z przemytnikami tak uzbrojoną maszynę. Kiedy zaś Geffar i Hardcastle, z uwagą popatrzyli na pooraną bliznami i poparzoną twarz Rushella natychmiast zrozumieli przyczynę tej fascynacji widocznej w jego oczach.

- Na prawym monitorze macie obraz radarowy z „Diamonda", balonu na uwięzi wypuszczonego z pokładu kutra Straży Przybrzeżnej wyjaśnił admirał. - Zakotwiczył w kanale Santaren, trochę na wschód od ławicy Cay Sal, około pięćdziesięciu mil morskich stąd. Tak zaprogramowaliśmy radar aerostatu, aby patrolował zarówno powierzchnię morza, jak i przestrzeń powietrzną. Dzięki temu nie musieliśmy wysyłać patrolu lotniczego. Pogoda nie jest zbyt pewna, a w dodatku nasi piloci niezbyt chętnie odwiedzają ten rejon po zestrzeleniu falcona. „Diamond" może pozostać na miejscu przez cztery dni, potem będzie musiał wrócić do bazy w Miami Beach.

Hardcastle wskazał głęboki fotel z wysokim oparciem, podobny do tych, jakie instaluje się na mostkach kutrów patrolowych.

- To będzie twoje miejsce, Sandro. Nie masz ochoty spróbować?

- Nie sądzisz, że jeszcze na to za wcześnie? - spytała, zerkając z ukosa. - Na razie jestem wciąż dowódcą patrolu Służb Celnych i prowadzimy naszą własną akcję, korzystając jedynie z pomocy Straży Przybrzeżnej. Wiesz, że chodziło mi tylko o to, by znaleźć się na platformie, o pięćdziesiąt mil bliżej przypuszczalnego miejsca akcji. Nie tworzymy jeszcze posterunku „Młociarzy"...

Ale chyba już niedługo zajmę to miejsce, dodała w myślach.

- Mamy do dyspozycji „Omahę Trzy Cztery", radarowego nomada - wyjaśniała dalej - który leci na południe, by patrolować rejon na północ od kubańskiego portu Varadero. Dwa inne samoloty, „Omaha Trzy Pięć", będą na zmianę dotrzymywały mu towarzystwa, wracając do bazy tylko na czas tankowania. My dowodzimy akcją, mamy kryptonim „Omaha Trzy Jeden". Drugi śmigłowiec, „Omaha Trzy Dwa", czeka w odwodzie, niewykluczone jednak, że otrzyma jakieś inne zadanie, więc nie możemy zbytnio na niego liczyć. - Odwróciła się w kierunku admirała. - Czy macie mapę tamtego rejonu?

Hardcastle przebiegł palcami po klawiaturze komputera i po chwili na lewym monitorze ukazała się wielobarwna mapa przedstawiająca południową Florydę i cały przyległy rejon Karaibów. Wręczył Geffar pióro świetlne i pokazał, jak się nim posługiwać. Z wyraźnym ociąganiem sięgnęła piórem do wielkiego, czternastocalowego ekranu nad pulpitem, lecz natychmiast pojawiła się na nim strzałka kursora: dokładnie w tym punkcie, do którego zbliżyła wskaźnik. Z niedowierzaniem pokręciła głową.

- W porządku. Punkt zrzutu „Poziomki" znajduje się mniej więcej... tutaj. - Wcisnęła klawisz, zaznaczając niewielki obszar wokół punktu wskazywanego przez kursor. - Dziesięć mil na północny wschód od bazy wojskowej w Varadero, niedaleko granicy kubańskich wód terytorialnych.

Narysowała linię od wyznaczonego punktu, przecinającą kanał Nicholasa, ławicę Cay Sal, kanał Santaren oraz Wielką Ławicę Bahamską, aż do wybrzeży wyspy Andros. Hardcastle szybko wcisnął jakiś klawisz i na ekranie, zaledwie kilka mil na północ od narysowanej linii, zaznaczona została pozycja kutra patrolowego z „Diamondem" na uwięzi.

- Zgodnie z danymi wywiadu, motorówki po odebraniu towaru „Poziomki" zwykle wybierają właśnie tę trasę. Zazwyczaj zbaczają trochę na południe i płyną wzdłuż wysepek Anguilla Cays, a potem zygzakiem przecinają ławicę Cay Sal i dobijają do Andros. Najczęściej ślad urywa się właśnie na wyspie. Ale tym razem mamy zamiar wyśledzić łajdaków i przechwycić cały transport. Trudno także wykluczyć, że popłyną na północ, omijając Cay Sal, i w poprzek ławicy Elbow wezmą kurs na Florida Keys. W takiej sytuacji mogliby się znaleźć poza zasięgiem radaru z „Diamonda". Trzeba się również liczyć z tym, że wypłynie sporo kutrów maskujących przerzut...

- To może wyślemy nomada tropem tych łodzi, które się skierują na północ - basowy głos Mastersa zadudnił w przestronnej sali. - Natomiast przy pomocy aerostatu będziemy śledzili te, które popłyną w stronę wysp Bahama. Nie zapominaj, że nasz „Czarny Jastrząb" jest także wyposażony w urządzenie naprowadzające...

- To dobry pomysł - przyznała Geffar. - Skierujemy nomada na północ, tropem łodzi, które popłyną w stronę Florida Keys. Jeśli zaś wykryjemy zagęszczenie kutrów, wówczas... no cóż, będziemy mieli pełne ręce roboty.

Zerknęła na Hardcastle'a.

- Możemy wykorzystać bezzałogowego „Podniebnego Lwa" do śledzenia w tłoku tylko tych jednostek, które przejmą towar... - podsunął.

- Nie mamy prawa używać waszego „Podniebnego Lwa", admirale...

- W takim razie sprzęgniemy drogą radiową komputer nomada z naszymi radarami - zaproponował. - Jeśli i to nie pomoże, wypuścimy „Podniebnego Lwa" i będziemy nim sterowali zgodnie ze wskazaniami z „Diamonda", przynajmniej do czasu, aż bezzałogowiec złapie namiar.

- Przekazał mi pan już czapkę dowódcy posterunku, admirale. Zatem pozwoli pan, że będziemy postępowali zgodnie z naszym planem... Mamy tu czuwać przez najbliższe dwadzieścia godzin, później trzeba będzie zastąpić załogę Curta. Na razie jednak musimy czekać, aż radary nomada wychwycą jakiś cel. Możecie w tym czasie zwiedzić platformę, ale przez cały czas bądźcie gotowi do startu.

Hardcastle i Geffar zasiedli w fotelach przed pulpitem dowódcy. Popatrzyli na prawy monitor, który przekazywał obraz radarowy z „Diamonda".

- Jak mogę się skontaktować z załogą nomada?

- Tutaj masz ekran centrali łączności - powiedział Hardcastle, wskazując drugi, mniejszy monitor w lewej części stanowiska. Widniały na nim cztery prostokątne okna, a w każdym z nich nazwa kanału oraz zaprogramowana częstotliwość. Uniósł z pulpitu lekkie jak piórko słuchawki z mikrofonem.

- Na potrzeby waszej akcji zarezerwowaliśmy cztery kanały łączności. Wystarczy tylko kursorem wybrać właściwe pole. Jeśli zaś wciśniesz klawisz na tym prostokącie u dołu ekranu, pokaże ci się lista innych częstotliwości: ośrodka kontroli lotów, centrali Noradu, a nawet biura szeryfa. Mamy do dyspozycji pięćset różnych pasm UKF, UHF, HF, CB, a nawet na falach długich i średnich.

Geffar nakierowała kursor na okno z napisem NOMAD OMAHA 34 i wcisnęła przycisk pióra. Prostokąt zamigotał kilkakrotnie, a na dole ekranu ukazał się komunikat: SYNCHRONIZACJA SZYFRATORA, co oznaczało, że trwa proces dostrajania dekoderów obu radiostacji. Kiedy w miejscu komunikatu pojawiło się białe pole, powiedziała do mikrofonu:

- „Trzy Cztery", tu „Trzy Jeden". Jak mnie słyszysz?

Cichy terkot sygnałów elektronicznych szybko umilkł w słuchawkach i rozległ się wyraźny głos:

- „Trzy Jeden", tu „Trzy Cztery". Bez zakłóceń. Odbiór.

Geffar chciała już prosić o podanie obecnej pozycji, ale uzmysłowiła sobie, że wystarczy przecież jeden rzut oka na duży ekran sterowanego komputerem radaru. W chwili nawiązania łączności niewielki punkt na ekranie zmienił kolor na zielony i natychmiast pojawiło się okno zawierające współrzędne obiektu. Nomad znajdował się około dwudziestu mil morskich na północ od Varadero. Komputer podawał jej równocześnie pułap lotu, szybkość oraz kurs.

- Podaj wasz status.

- Dotychczas zielony - zameldował pilot. - Zaczynamy właśnie pierwsze okrążenie nad wyznaczonym rejonem.

- Przejdź trochę dalej na północ, żebyś miał ten obszar przy samej granicy zasięgu czujników podczerwieni - rozkazała Geffar. - Nie chcę, aby Gomez od razu cię wyłapał na swoim radarze. I tak będziemy mieli na oku cały teren „Poziomki".

- Zrozumiałem, „Trzy Jeden". Zajmiemy pozycję nad punktem „Bronco".

Punktem „Bronco" nazywano środek ławicy Elbow Cay. Było to niemal wymarzone dla nich stanowisko, gdyż radar samolotu znakomicie wypełniał lukę między obszarami patrolowanymi przez „Młociarza Jeden", „Diamonda", aerostat Straży Przybrzeżnej zawieszony dużo dalej na wschodzie i ośrodek radarowy na Key West. Równocześnie, dzięki olbrzymiemu zasięgowi, mógł obserwować spory odcinek północnych wybrzeży Kuby.

Geffar odchyliła się na oparcie fotela i zapatrzyła w ekran, po którym kropka oznaczająca nomada przesuwała się powoli na północ. Po chwili znów sięgnęła po pióro i naprowadziła kursor na okno z napisem: PROCA.

- „Proca", tu „Omaha Trzy Jeden". Jak mnie słyszysz?

- „Trzy Jeden", tu „Proca". - Na komputerowej mapie okienko z danymi liczbowymi tym razem pojawiło się na wysokości Miami. - Odbieram cię głośno i wyraźnie. Podaj swoją pozycję.

- Nie znajdujemy się w powietrzu - odparła. - Wylądowaliśmy w punkcie kontrolnym „Młociarz Jeden".

- Powtórz, „Trzy Jeden". - W głosie operatora „Procy" słychać było wyraźne zdziwienie. - Gdzie wylądowaliście?

- Na „Młociarzu Jeden".

Przez chwilę panowała martwa cisza.

- To fajtłapy - Geffar mruknęła do admirała. - Otrzymali komplet informacji o platformie...

- „Trzy Jeden", zidentyfikuj dla mnie whiskey.

- Rany boskie! - jęknęła Sandra, sięgając do pulpitu. - „Trzy Jeden" identyfikuje się jako rocznik tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiąty piąty. Dajcie spokój, chłopaki. Dziś rano dostaliście komplet materiałów.

Tym razem martwa cisza w słuchawkach trwała odrobinę krócej.

- Identyfikacja prawidłowa. Przepraszam, „Trzy Jeden", to mój błąd. - Operator mówił jednak niepewnym tonem, jak gdyby nie był przekonany, z kim rozmawia, lecz musiał odpowiedzieć na wezwanie poparte aktualnym hasłem dowództwa jednostki lotniczej Służb Celnych. - Na razie nie obserwujemy żadnego ruchu. Damy wam znać, jak coś namierzymy. Odbiór.

- Zrozumiałam, bez odbioru.

Następnie Geffar połączyła się z kapitanem kutra trzymającego na uwięzi „Diamonda". Okazało się, że z tamtego kierunku radary nie wychwyciły żadnego intruza.

- Niczego nie przeoczyliśmy? - zapytał Hardcastle, kiedy Sandra znów odchyliła się na oparcie fotela i zapatrzyła w ekran monitora.

- Chyba nie. Zawsze możemy jeszcze ściągnąć dodatkowe śmigłowce, ale w oddziale w Miami nie ma już ani jednego sprawnego „Czarnego Jastrzębia". Poszły do przeglądu. - Upiła nieco kawy, po czym dodała: - Wszystko w porządku, po prostu musimy teraz spokojnie czekać.

Valdivia, Kolumbia

Następnego ranka

Pojawienie się Salazara, który osobiście przyleciał do Valdivii poprzedniego wieczora, spowodowało wielkie poruszenie wśród członków kartelu, ale Gachez tylko się z tego cieszył. Zamiast dwóch lub trzech małych samolotów, jakimi zazwyczaj odbierano towar, tym razem wylądował gigantyczny wojskowy transportowiec, chyba największa maszyna, jaka kiedykolwiek usiadła na prywatnym lotnisku Gacheza pod miastem.

Był to turbośmigłowiec AN-12, największy rosyjski samolot transportowy sprzedawany przez sowietów za granicę. Nie miał żadnych oznakowań, był pomalowany w maskujące, oliwkowe i zielone barwy, tylko na płacie steru poziomego widniał niewielki emblemat lotnictwa kubańskiego. Olbrzym bez trudu osiadł na betonowym pasie w dżungli, wyhamował w połowie jego długości i spokojnie dotoczył się do rozległego placu załadunkowego.

Rozwścieczony Gachez w milczeniu spoglądał na Salazara, który wysiadł z samolotu w towarzystwie swego adiutanta, Hermosy. Jak zawsze miał na sobie strój do jazdy konnej. Chwiejnym krokiem podszedł do gromadki narkotykowych bossów, stojących w otoczeniu uzbrojonych goryli, i jakby od niechcenia zasalutował trzymaną w dłoni skórzaną różdżką dżokeja.

- Co to jest, Salazar? Co to ma znaczyć, do jasnej cholery?!

- Przecież wzywał nas pan na ratunek, señor - odparł tamten, machnąwszy ręką w stronę samolotu. Wysypał się z niego liczny oddział żołnierzy w panterkach, którzy pospiesznie skręcali plastikowe tyczki i rozpinali na nich siatkę maskującą. - To obiekt mej dumy i radości, a zarazem sposób na pańskie kłopoty. Przedstawiam najnowszy prezent, jaki otrzymałem od byłych kolegów z Kubańskiej Republiki Ludowej. Możemy załadować na pokład tyle towaru, ile tylko pan zechce, dostarczyć go w dowolne miejsce w promieniu półtora tysiąca kilometrów.

- Przecież nawet najsłabszy radar wykryje tego olbrzyma z odległości setek kilometrów! - warknął Gachez. - W dodatku stanowi on tak łatwy cel...

- Ale to jedyny środek transportu pańskiego towaru w najbliższej przyszłości. Amerykańska Straż Przybrzeżna rozstawia szereg punktów - kontrolnych na platformach, w Zatoce Florydzkiej, na zachód od wysp Bahama...

- Właśnie z tego powodu macie dokonać zrzutu na kubańskich wodach terytorialnych - powiedział Gachez. - Jeszcze obowiązuje nas umowa z jednostkami wojsk ochrony wybrzeża...

- A jak chcecie stamtąd wywieźć towar? - zapytał Salazar. - Amerykanie obejmą cały obszar ścisłą kontrolą, może nawet będą obserwować kilka przypuszczalnych rejonów przerzutu. Jedynym sposobem na przebicie się przez ten kordon jest równoczesne wykonanie co najmniej siedmiu zrzutów w oddalonych od siebie miejscach. W tym celu trzeba zabrać większy ładunek towaru, a do tego potrzebny jest duży samolot transportowy.

Gachez ciągle kipiał z wściekłości. Nie mógł pogodzić się z tym, że Salazar postępuje po swojemu, że zaczyna wymykać mu się spod kontroli... Podjechała limuzyna, którą mieli się udać do budynku administracyjnego, Gachez jednak nie spieszył się z zaproszeniem gości do środka.

- Co to za pomysł z tymi siedmioma równoczesnymi zrzutami? Jeszcze nie ty tutaj decydujesz, Salazar! Masz wykonywać moje polecenia!

- Ale to moi ludzie polecą z pańskim towarem - odparł butnie Kubańczyk. - I to oni będą cierpieć, jeśli wpadną w łapy Amerykanów. Ja tylko proponuję panu najlepszy sposób wyjścia z tej sytuacji, señor Gachez. Jeśli pan rezygnuje z naszych usług, natychmiast zabieram swoich ludzi i zaraz odlatujemy.

A więc jednak, pomyślał ze złością Gachez. Widocznie Salazarowi znudziła się rola chłopca na posyłki i zapragnął przejąć sprawy w swoje ręce. Ale na razie jeszcze ja tu rządzę!

- Dobra, proszę mi przedstawić szczegóły tego swojego genialnego planu.

- Nic prostszego, señor - odparł Salazar, po czym dał znak Hermosie, a ten wyciągnął z aktówki mapę, rozpostarł ją na masce limuzyny i zapalił latarkę. - Zamiast jednego zrzutu, który do tej pory robiliśmy w pobliżu archipelagu Sabana, wyładujemy towar w kilku punktach. - Wskazał zaznaczone przez siebie miejsca. - Na początku zrzucimy część towaru w dotychczasowym miejscu, gdzieś wzdłuż wysp Sabana lub Camaguey. To powinno przyciągnąć uwagę patroli Straży Przybrzeżnej, które będą zapewne obserwować cały ten rejon wzdłuż wybrzeży kubańskich. Polecimy następnie w kierunku ławicy Cay Sal, gdzie wyznaczyłem trzy miejsca zrzutu. Resztę towaru zostawimy tutaj, wzdłuż wybrzeży wyspy Andros, przy rafie Ragged Island Range, w cieśninie Mayaguana, przy wyspie Wielka Inagua i w cieśninie Silver Bank. Po dokonaniu zrzutu wrócimy bezpośrednio do Verrettes.

- Aż dziesięć zrzutów? - zapytał z niedowierzaniem Gachez. - I to wszystko jednej nocy?

- Straż Przybrzeżna zgłupieje - mruknął Salazar, dając ręką znać Hermosie, że może już złożyć mapę. - Jeśli nawet uda im się schwytać jednego czy dwóch pańskich ludzi, to reszta będzie miała olbrzymie szanse dotrzeć do brzegu. Co więcej, chciałbym, żeby zamiast zwykłych dwudziesto- lub pięćdziesięciokilogramowych ładunków podzielił pan całość towaru na dziesięć równych porcji i spakował je w ładunki stukilogramowe, zabezpieczone balonami napełnionymi powietrzem...

- Stukilogramowe?!

- Ludzie na łodziach poradzą sobie z takim ciężarem bez najmniejszych kłopotów - ciągnął Salazar - zwłaszcza jeśli wypłyną na większych kutrach, a najlepiej na małych frachtowcach. Proszę zrozumieć, że nie będziemy mogli krążyć nad miejscem zrzutu. Trzeba wypchnąć towar za burtę i lecieć dalej.

Wściekłość Gacheza powoli mijała, ten pomysł zaczynał mu się coraz bardziej podobać.

- Sporo czasu zajmie mi nawiązanie łączności z wszystkimi moimi ludźmi i udzielenie im szczegółowych instrukcji. To może potrwać nawet kilka dni.

Salazar wzruszył ramionami.

- Nie ma sprawy. Im dłużej będziemy zwlekali, tym bardziej Amerykanów znudzi uważne patrolowanie rejonu zrzutu. - Splótł palce z tyłu głowy i przeciągnął się mocno. - A ja w tym czasie zasięgnę języka w sprawie sieci wywiadowczej oraz informatorów waszej organizacji, señor. Amerykanie mają zbyt szczegółowe wiadomości na temat szykowanego przez nas zrzutu.

- Podejrzewa pan naszą organizację?! - Rozzłoszczony Gachez odwrócił się w stronę byłego oficera armii kubańskiej. - Jeśli istnieje jakiś przeciek, pułkowniku, to musi on być wśród pańskich ludzi!

- Moi ludzie są mi bezgranicznie oddani. To najlepsi piloci na świecie i bohaterscy żołnierze kubańscy. Nigdy by się nie posunęli do tego, by zdradzić swego dowódcę i swoją ojczyznę.

- Słyszałem, w jaki sposób uczy ich pan tego bezgranicznego oddania - rzekł ironicznie Gachez. - Wystarczy cień podejrzenia, by inni, których nazywa pan patriotami, wsadzili człowiekowi nóż w plecy. Dowodzi pan bandą terrorystów, señor. Do tego jest pan chciwy na pieniądze, jak każdy pospolity przestępca. Mało mnie to jednak obchodzi, dopóki dotrzymujecie warunków umowy i mój towar trafia bezpiecznie do odbiorców. W każdym razie proszę szukać przecieków gdzie indziej. Może tylko przypadkiem amerykańska Straż Przybrzeżna zwraca ostatnio baczniejszą uwagę na wykorzystywany przez nas rejon zrzutów u północnych wybrzeży Kuby. Z naszej strony nikt oprócz mnie nie zna miejsca ani terminu dostawy aż do chwili startu samolotu. Dopiero tego dnia, kiedy ma nastąpić zrzut, powiadamiam wszystkich moich odbiorców, w dodatku powtarzam im za każdym razem, żeby starali się trzymać jak najdalej od wyznaczonego miejsca aż do ostatniej chwili.

- Mimo wszystko w pańskim najbliższym otoczeniu może się kryć zdrajca...

- Niewykluczone, pułkowniku! - ostro przerwał mu Gachez. - Ale to nie ja zaplanowałem tę gigantyczną akcję przewiezienia jednorazowo dwudziestu tysięcy kilogramów towaru. To pański pomysł. I nie ja wyznaczałem te punkty na mapie, ale pan. W takim razie trzeba by się zastanowić, kiedy zaczął pan planować tę akcję i do jakiego stopnia pokrywa się to z nasileniem aktywności patroli amerykańskich.

W jednej chwili uśmiech zniknął z twarzy Salazara. Obaj zdawali sobie sprawę, że nie ma większego sensu wzajemne oskarżanie się o zdradę, dopóki nie zdobędzie się ewidentnych dowodów. Niemniej słowa Gacheza dały Kubańczykowi sporo do myślenia. Nie mieściło mu się jednak w głowie, by któryś z Cuchillos mógł przekazywać informacje Amerykanom...

- Musimy odwołać tę akcję - zawyrokował kapitan Enrique Hermosa. - Nie mamy innego wyjścia.

Salazar energicznie pokręcił głową, nie przestając ostrzyć wąskiej klingi sztyletu na pokrytej cienką warstwą oleju zielonkawoszarej osełce. Hermosa przyglądał mu się przez chwilę, wreszcie po raz kolejny podszedł do rozłożonej mapy.

- Nasz ostatni lot rekonesansowy ujawnił, że Amerykanie zakotwiczyli kuter patrolowy pomiędzy wschodnim krańcem ławicy Cay Sal a zatoką Mangrove Cay na wyspie Andros. Z jego pokładu wypuszczono balon na uwięzi, a podwieszony pod nim radar musi mieć zasięg co najmniej dwustu kilometrów...

- Już to wszystko słyszałem, kapitanie - mruknął Salazar.

Wytarł szmatką ostrze sztyletu i wsunął go do pochwy ukrytej za cholewą wysokiego buta do konnej jazdy. Siedzieli razem z załogą transportowca, którą tworzyło trzech pilotów, mechanik pokładowy, oficer załadunkowy, jego dwóch zastępców, dwóch uzbrojonych żołnierzy oraz strzelec karabinu maszynowego kalibru 23 mm, umieszczonego w wieżyczce na ogonie. Wszyscy sączyli tequilę lub whiskey, w które zaopatrzył ich Gachez. Rozmawiali półgłosem o trasie, jaką mają pokonać.

- Słyszałem również, że zdołaliście rozszyfrować krótką rozmowę radiową między kapitanem kutra a dowódcą samolotu - ciągnął Salazar. - Podobno doszliście do wniosku, że Służby Celne albo Straż Przybrzeżna musiały wysłać nad przypuszczalny rejon zrzutu specjalistyczną maszynę radarową. - Hermosa energicznie przytaknął ruchem głowy. - Stąd też nasunął się wam wniosek, że radary samolotu i aerostatu zostały sprzężone w jeden wspólny system.

Kapitan otworzył już usta, lecz pułkownik powstrzymał go ruchem dłoni.

- Nie sądzisz, Hermosa, że skoro amerykańskie Służby Celne wspólnie ze Strażą Przybrzeżną podjęły tak wielką akcję w tym rejonie, to musiały otrzymać jakieś dane wywiadowcze dotyczące szykowanego przez nas przerzutu? Co dziwniejsze, nasz agent z Florida City stał się nieuchwytny dokładnie tego samego dnia, kiedy chciałem od niego wydobyć informacje na temat samolotów stacjonujących w bazie lotniczej w Homestead.

- Nieprawda, nasz człowiek zapadł się pod ziemię wcześniej, kiedy do Miami przyjechał wiceprezydent. Agenci Służb Specjalnych obstawili każdy wyższy punkt obserwacyjny wzdłuż całej drogi z Fort Lauderdale do Homestead. Nie pomogła nawet fałszywa legitymacja pracownika leśnictwa, gliniarze z ochrony urzędów federalnych kazali mu wracać do miasta.

Salazar pokręcił głową.

- Amerykanie wciąż nie mogą nam darować, że zestrzeliliśmy ich samolot i puściliśmy z dymem nowiutki śmigłowiec. Gdyby ktoś im przekazał dokładne informacje o planowanym zrzucie, otoczyliby ten rejon szczelnym kordonem. A ów transport jest dla nas wart sto dwadzieścia milionów dolarów. Mam zamiar zrobić wszystko, aby dotarł bezpiecznie do odbiorców.

- Mimo wszystko podejmujemy wielkie ryzyko - wtrącił pilot, major Jose Trujillo. - Tym bardziej, że polecimy takim kolosem. AN-12 jest zdecydowanie za wielki i za mało zwrotny, byśmy w ogóle mogli brać pod rozwagę przelot na małej wysokości i próby wyjścia z pola widzenia radarów...

- To prawda, może być bardzo gorąco - dodał mechanik pokładowy. - Radary zawieszone pod balonami pozwolą im dokładnie śledzić nasz kurs, prawie od samego startu, bez względu na pułap lotu.

Trujillo jednym haustem opróżnił szklaneczkę tequilli i zapił ją piwem.

- Wykonamy to zadanie - powiedział. - Będziemy trzymali się z dala od ich przestrzeni powietrznej. Ale i tak zostaje nam jedynie nadzieja, że nas nie zestrzelą. Bardzo by się nam przydała jakakolwiek osłona...

Salazar uniósł wysoko brwi.

- Coś ty powiedział, Jose?

- Przypomniałem sobie, jak lataliśmy w Angoli, panie pułkowniku - odparł pilot. - Dostaliśmy zadanie eskortować samoloty rządowe startujące z Luandy, a mieliśmy do dyspozycji tylko stare MIGi-17 i kilka MIGów-23. Ale już nigdy potem nie brałem udziału w takiej akcji. Pogoda wymarzona, cele naziemne widoczne jak na dłoni...

- Osłona... - powtórzył Salazar. - Nie sądzisz, że i my moglibyśmy polecieć w towarzystwie myśliwców?

Trujillo spojrzał na pułkownika z wyraźnym uznaniem.

- Wtedy byłoby nam znacznie łatwiej. Mamy przecież w bazie dwa szkolne MIGi-21. Brak im tylko dodatkowych zbiorników paliwa, no i z uzbrojeniem nie jest najlepiej. Na pokładzie każdego z nich znajduje się ledwie kilkaset pocisków do działek pokładowych...

- Uzbrojenie, części zamienne i dodatkowe zbiorniki paliwa można sprowadzić bez kłopotu za pośrednictwem rządu Haiti - odparł szybko Salazar. - Jako dowódca milicji dystryktu centralnego mam odpowiednie uprawnienia... a korzystając z któregoś z tajnych kont bankowych moglibyśmy szybko i w tajemnicy dokonać zakupów... Tak, to chyba najlepsze rozwiązanie. Wydaje mi się, że znaleźliśmy sposób na dokonanie całkowicie bezpiecznego przerzutu...

Nikt nie zwracał uwagi na trzymającego się z boku Hermosę, który dolewał kolegom trunków, otwierał butelki z piwem i pilnie nadstawiał ucha. Rejestrował w pamięci niemal każde wypowiedziane słowo... Wykorzystać myśliwce do eskortowania samolotów transportowych przewożących narkotyki? Otwierać ogień do jednostek patrolowych Służb Celnych? Bez wątpienia pułkownikowi Salazarowi władza zaczynała uderzać do głowy. A to oznaczało, że jedność organizacji została poważnie zagrożona...

Co robić? - rozmyślał gorączkowo. Ocalić go przed jego własnym szaleństwem? Czy lepiej powiadomić Straż Przybrzeżną oraz Służby Celne...

Platforma kontrolna „Młociarz Jeden"

Tego wieczora, nieco później

Geffar wychyliła się z fotela i sięgnęła w stronę monitora łączności. Teraz, po trzech dniach zapoznawania się z systemami komputerowymi, radziła sobie coraz lepiej. Na wielkim ekranie przed jej stanowiskiem widniały różnokolorowe punkty, oznaczające samoloty Służb Celnych i Straży Przybrzeżnej, a w oknie obok każdego z nich wyświetlane były dane liczbowe. Jeszcze trzy dni temu czuła się tu zagubiona; teraz bez lęku wciskała klawisze, wywoływała potrzebne jej dane i przełączała rodzaje obrazów ukazujących się na poszczególnych monitorach, aby jak najpełniej orientować się w sytuacji.

- Tu „Omaha Trzy Cztery" - zgłosił przez radio Mike Drury, pełniący służbę za sterami australijskiego samolotu zwiadowczego. - Właśnie wystartowaliśmy.

Sandra natychmiast spojrzała na ekran, sprawdzając, czy pojawił się na nim nowy obiekt i czy komputer odczytuje parametry lotu. Niegroźne burze przemieszczające się nad całym Morzem Karaibskim czasami powodowały zniekształcenia przesyłanych drogą radiową danych.

- Ma pół godziny opóźnienia - mruknął Hardcastle.

- Widocznie Gates odwlekał start - odparła.

Tego ranka jej były dowódca został zaprzysiężony na stanowisku komisarza generalnego Służb Celnych, ale mimo to zdecydował się dalej brać udział w nocnych lotach patrolowych. Geffar wciąż nie mogła wyjść ze zdumienia, że teraz Służby Celne i Straż Przybrzeżna będą ściśle ze sobą współpracować.

- Dlaczego wcześniej nie mogliśmy tak samo pracować razem?

- Robię wszystko, by właśnie to pytanie zadawali sobie kongresmani... - Hardcastle zamilkł na chwilę, po czym dodał: - Powinniśmy mieć wspólne dowództwo, w dodatku mające takie uprawnienia, by według uznania dysponować całym sprzętem i wszystkimi jednostkami do przeprowadzenia konkretnej akcji. Teraz ja nie mam prawa rozkazywać pilotowi waszego nomada bądź „Czarnego Jastrzębia", a tobie nie wolno wydawać rozkazów kapitanowi kutra trzymającego na uwięzi aerostat. Właśnie dlatego chcę powołać odrębną agencję federalną wyspecjalizowaną w walce z przemytem narkotyków. Jej dowódca będzie miał prawo żądać wsparcia innych agencji, jeśli zajdzie taka konieczność. McDonough nie potrafił tego zrozumieć.

Geffar przytaknęła ruchem głowy; coraz bardziej utwierdzała się w przekonaniu, że admirał ma rację i faktycznie istnieje potrzeba zorganizowania całej sieci „Młociarzy".

Przełączyła główny monitor na komputer „Procy", który według wskazań dziesiątków radarów pokazywał zagęszczenie ruchu powietrznego w całym rejonie obejmującym południową Florydę, Cieśninę Florydzką oraz wyspy Bahama. Po chwili nacisnęła inny klawisz i na ekranie rozjaśniły się te obiekty, które wychwytywał radar nomada. W dodatkowym oknie ukazały się współrzędne aktualnej pozycji samolotu oraz dane dotyczące jego trasy.

- „Trzy Cztery", podaj swój obecny status.

- Tu „Trzy Cztery". Nadal zielony - odparł inspektor Mike Drury pilotujący nomada. - Dziś na pokładzie mamy prawdziwego VIP-a.

Geffar uśmiechnęła się i skinęła głową w stronę siedzącego obok admirała. Po chwili jeszcze raz przełączyła się na nadawanie.

- Zrozumiałam, „Trzy Cztery". Proszę przekazać komisarzowi Gatesowi moje gratulacje.

- Dziękuję, Sandro - odpowiedział jej nowy komisarz generalny Służb Celnych.

Wnętrze kabiny nomada tonęło w półmroku, twarz Gatesa oświetlał jedynie słaby poblask podświetlonych instrumentów pokładowych. Komisarz siedział w rozpiętej kamizelce ratunkowej, ze słuchawkami zsuniętymi niemal na czoło, jakby w obawie, że zniszczy sobie staranną fryzurę. Pod kamizelką nosił błękitną nylonową wiatrówkę z olbrzymim napisem na piersi: JEDNOSTKA LOTNICZA SŁUŻB CELNYCH. Dwoje operatorów urządzeń elektronicznych, Jacqueline Hoey siedząca przed radarem typu SeaScan oraz „Buffalo Bill" Lamont obsługujący skaner podczerwieni Westinghouse WF-360, nie zwracało na niego większej uwagi - zielonkawy blask ekranów wyławiał z ciemności ich twarze pełne skupienia.

Hardcastle wpatrywał się w obraz przekazywany przez radar aerostatu. Operator z kutra w ciągu ostatnich paru minut już kilkakrotnie zmieniał kolor wyświetlanej plamki, oznaczającej niezidentyfikowany obiekt. W tej chwili czerwony kwadracik znajdował się nad północnym wybrzeżem Kuby i przesuwał na północny zachód z szybkością prawie sześciu mil morskich na minutę, jeśli wierzyć wyświetlanym przez komputer informacjom. Kilka sekund później admirał dotknął ramienia Sandry.

- Wygląda na to, że coś mamy - rzekł.

Geffar obróciła głowę w kierunku ekranu.

- Bardzo szybki... Kieruje się wprost ku granicy kubańskich wód terytorialnych... Czy to możliwe, żeby leciał z prędkością ponad trzystu pięćdziesięciu węzłów?

- Pułap: sto osiemdziesiąt metrów - odczytał na głos Long, który siedział na dole, przy głównej konsoli. - Wygląda na wojskowy myśliwiec.

- Niewykluczone - mruknął Hardcastle.

Pospiesznie sięgnął do klawiatury i zaprogramował wyświetlenie wszystkich obiektów emitujących wojskowe kody identyfikacyjne. Ekran zamigotał raz i drugi, lecz nie pojawił się na nim żaden punkt.

- Nie nadaje kodów identyfikacyjnych, więc to chyba nie jest samolot wojskowy. Zresztą, nic pewnego...

- Może to któryś z naszych?

- Niemożliwe - wtrąciła Geffar. - Nie powinno być żadnych naszych samolotów w tamtym rejonie. A nie może to być falcon Straży Przybrzeżnej?

- On także by emitował kod identyfikacyjny - odparł Hardcastle. Ponownie sięgnął do klawiatury i wywołał menu. - Sprawdzę aktualne pozycje wszystkich naszych maszyn z siódmego okręgu.

Na ekranie pojawiła się mapa południowo-wschodniej części Stanów Zjednoczonych, w oknie u dołu zostały wyświetlone współrzędne bieżących pozycji poszczególnych samolotów.

- Tylko trzy samoloty z naszego okręgu są w powietrzu, a w tej części zaledwie jeden, nad Bahamami. Żadna maszyna nie patroluje obszaru wzdłuż wybrzeży kubańskich.

Możliwe, że to jakiś prywatny odrzutowiec z Portoryko bądź wschodnich Karaibów, rozmyślał gorączkowo admirał. Niedoświadczeni piloci często wolą latać wzdłuż stałego lądu, jakby się obawiali awarii silnika.. Zatem mógł to być samolot wojskowy lub całkiem niewinny czarter. Albo też...

- Chyba jednak postanowili zaryzykować - odezwała się Geffar, przeprogramowując wyświetlany na monitorze obraz. Ustawiła maksymalne powiększenie odbić radarowych w pobliżu archipelagu Sabana, lecz wzdłuż przypuszczalnej trasy samolotu znajdowało się zaledwie kilka mniejszych jednostek pływających. - Oho! Zszedł na pułap stu metrów. Szykuje się do zrzutu, czuję to przez skórę.

- Nie sądzisz, że leci za szybko, jak na przemytnika? - zapytał Long. - Nie wierzę, by w takich warunkach...

- Mimo wszystko mamy niezidentyfikowany obiekt, kierujący się w stronę dotychczasowego miejsca zrzutów „Poziomki" - przerwała mu Geffar.

Faktycznie samolot leciał wprost na obserwowany rejon, oznaczony na komputerowej mapie żółtym prostokątem. W obszarze tym przebywały dwa statki, trzeci znajdował się w odległości kilku mil morskich dalej.

- Zszedł na pułap pięćdziesięciu metrów i wyraźnie zwolnił. Teraz leci z prędkością zaledwie dwustu węzłów. Nie mam wątpliwości, że dokonuje zrzutu. - Odwróciła się w stronę admirała. - Czy mamy jakieś samoloty patrolowe w tym rejonie?

Hardcastle sięgnął do klawiatury, chociaż znał już odpowiedź.

- Najbliżej jest nomad, drugi na liście to wasz „Czarny Jastrząb"... „Lew Morski" znacznie szybciej dotarłby na miejsce.

- Nie mamy prawa korzystać z niego w tej akcji. Może już niedługo... Skontaktuj się z bazą w Homestead. Niech wyślą samolot patrolowy. Nomad niech nadal krąży, na wypadek, gdyby jakieś łodzie obrały kurs na północ, w kierunku Florida Keys.

Hardcastle obrócił się do monitora centrali łączności i połączył z dowództwem bazy Służb Celnych, przekazując rozkaz wysłania na miejsce przypuszczalnego zrzutu patrolowego citation.

Po chwili Geffar nawiązała łączność z pilotem nomada.

- „Trzy Cztery", tu „Młociarz Jeden". Według nas miał miejsce zrzut w rejonie „Poziomki". Obserwujemy podejrzany obiekt przelatujący z dużą prędkością i bardzo nisko. Uważajcie na niego.

- Zrozumiałem, „Młociarz Jeden" - odezwał się Drury. - My za to namierzyliśmy cztery jednostki pływające pośrodku ławicy Cay Sal. Przypuszczamy, że one również biorą udział w tej akcji.

Geffar pospiesznie wyświetliła na ekranie radarowy obraz centralnej części ławicy. Faktycznie były tam cztery statki - skupione w odległości mili jeden od drugiego zwracały na siebie uwagę. Co więcej: według danych wyświetlonych przez komputer, cztery jednostki utrzymywały ten zwarty szyk już od wielu godzin.

- „Młociarz Jeden", tu „Proca" - w słuchawkach rozległ się głos operatora centrali radarowej. - „Omaha Cztery Zero" wystartował.

Na olbrzymiej mapie zajmującej środkowy ekran pojawił się nowy obiekt, ale był jeszcze nad Homestead.

- „Młociarz Jeden", tu „Trzy Cztery". - Kobiecy głos musiał należeć do Jacqueline Hoey obsługującej radar nomada. - Obiekt opuszcza rejon „Poziomki", skręca na północ. Bierze kurs na środek ławicy Cay Sal. Czas zbliżenia do czterech jednostek pływających: sześć minut.

Geffar sięgnęła po pióro świetlne i nakreśliła na ekranie linię łączącą echo patrolowego citation, który przed chwilą wystartował, z przemieszczającym się szybko odbiciem niezidentyfikowanego obiektu, lecącego teraz na północ. Zerknęła na wynik obliczeń.

- Jeśli nie zmieni kursu, to go przechwycimy. Ale gdyby teraz zawrócił na południe, to nawet go nie ujrzymy z bliska.

- Miałaś rację, kieruje się prosto ku tym czterem statkom, które kotwiczą pośrodku ławicy już od południa - rzekł Hardcastle. - Wszystko wskazuje na to, iż rzeczywiście dokonują zrzutu. Ktoś musiał wydać sporo forsy, żeby wynająć do tego zadania taką maszynę...

Dowództwo Oddziału Lotniczego Służb Celnych,

Baza lotnicza w Homestead, Floryda

Oficer dyżurny wzdrygnął się na dźwięk dzwonka. Natychmiast sięgnął po słuchawkę telefonu wewnętrznego, łączącego bazę z dowództwem okręgu w Miami.

- Baza Homestead. Oficer Davidson.

- Chuck? Tu Willy z Brickell Plaza. Odebrałem przed chwilą anonimowy telefon. Podobno komisarz Gates znalazł się w śmiertelnym niebezpieczeństwie i powinien jak najszybciej opuścić rejon zrzutów u północnych wybrzeży Kuby.

Davidson zareagował w sposób typowy dla gliniarza prowadzącego śledztwo.

- Czy możesz powtórzyć?

- Powiedziałem, że jakiś facet ostrzegł przez telefon, iż Gatesowi na pokładzie nomada grozi poważne niebezpieczeństwo. Połączenie trwało zaledwie pięć sekund, ale ten człowiek utrzymywał, że samolot z Gatesem na pokładzie zostanie zaatakowany.

- Gdzie? Kiedy?

- Nic więcej nie powiedział. Czy możesz się skontaktować z Geffar i przekazać jej to ostrzeżenie?

- Według mnie ktoś robi głupie kawały - mruknął Davidson. Ale od tylu już lat dyżurował w Służbach Celnych, iż zdawał sobie sprawę, że nie wolno lekceważyć żadnych informacji. - Dobra, zawiadomię ją. Zdążyłeś zarejestrować tę rozmowę?

- Nie, łączyła telefonistka z centrali. Zapytam ją, czy facet się przedstawił. Nie włączałem rejestratora, bo w biurze już nikogo nie ma. Ja również zbierałem się do wyjścia, zawróciłem od drzwi. Myślałem, że to dzwoni moja żona.

- Dobra, daj mi znać, gdybyś się czegoś dowiedział od telefonistki.

Davidson odłożył słuchawkę i po chwili namysłu sięgnął do drugiego aparatu. Postanowił nawiązać łączność za pośrednictwem dyżurnego wojskowej bazy lotniczej. Jego radiostacja miała za małą moc i słyszalność podczas rozmowy z platformą, na której przebywała Geffar ze swoją załogą była dość kiepska. Co prawda nawiązanie tego typu pośredniej łączności musiało potrwać kilka minut, doszedł jednak do wniosku, że nie odgrywa to większej roli. Anonimowe ostrzeżenie było zapewne tylko głupim kawałem.

Platforma „Młociarz Jeden"

- Jeśli tak szybki samolot dokonuje zrzutu, który mają przechwycić cztery kutry zakotwiczone na środku ławicy Cay Sal, to odnoszę wrażenie, że ktoś musiał wcześniej zamówić taksówkę.

Hardcastle pospiesznie przeglądał obrazy radarowe całego rejonu karaibskiego z kilku ostatnich dni, zapisane na dysku komputera. Najpierw cofnął się do momentu, kiedy cztery statki pojawiły się nad płycizną, a następnie zaczął odtwarzać wcześniejszą sytuację, obserwując ruch statków z południa na północ.

- Musieli przypłynąć bezpośrednio z Ameryki Południowej. Nie umiem powiedzieć dokładnie skąd, ale na pewno nie są to jednostki kubańskie czy panamskie. - Przywołał obraz z poprzedniego dnia, kiedy podejrzane statki znajdowały się jeszcze w kanale Jukatan rozdzielającym Meksyk i Kubę. - Spójrzcie, było ich znacznie więcej. Płynęło razem sześć, a może nawet osiem kutrów. Ciągnęli zwartym szykiem. - Zaprogramował w komputerze prześledzenie kursów poszczególnych jednostek na kolejnych mapach. - Oho! Tu się rozdzielili. Te cztery popłynęły dalej w kierunku Cay Sal, cztery pozostałe skręciły na południe, w stronę archipelagu Sabana...

- To rejon „Poziomki" - wtrąciła Geffar. - Teraz wszystko jasne, zaplanowali wspólną akcję przerzutu.

- Na tej mapie widać więcej takich grupek płynących razem stateczków - zauważył Long. - Co prawda trudno mieć pewność...

- Wszystko jasne - ucięła Geffar. - Osiem jednostek przemytniczych, które kotwiczą obok siebie, czekając na zrzut z samolotu, to wystarczający dowód. Musimy ściągnąć posiłki.

- Ogłoszę alarm dla kilku kutrów Straży Przybrzeżnej - rzekł Hardcastle. - Wygląda na to, że będziemy dziś mieli huczne przyjęcie.

- Dobra, tylko nie wysyłaj ich prosto na Cay Sal. Niech najpierw się skontaktują z nami. Spróbujemy nakierować je na którąś z tych grup i może się uda przechwycić kontrabandę zrzuconą z powietrza. Najlepiej śledzić te statki, które rozproszą się natychmiast po przejściu nad nimi samolotu.

- „Omaha Cztery Zero" za trzy minuty nawiąże kontakt wzrokowy z podejrzanym obiektem, który leci dalej na północ - zameldował Long. - Niedługo znajdzie się nad Elbow Cay, a wydaje mi się, że tam również czeka kilka stateczków. Jest teraz na pułapie stu metrów, ale schodzi niżej.

- Mam łączność z kapitanem „Pegaza", hydroplanu zwiadowczego marynarki wojennej stacjonującego na Key West - oznajmił Hardcastle. - Obiecał wziąć na pokład drużynę Straży Przybrzeżnej. Proponuję skierować go prosto na ławicę Elbow, choć to dla niego półtorej godziny lotu. Lecz jeśli ci w kutrach wezmą kurs na Florida Keys, „Pegaz" powinien ich bez trudu przechwycić.

- „Trzy Cztery" będzie przez cały czas śledził te stateczki - odparła Geffar, odwracając się do pulpitu łączności i sięgając po pióro świetlne.

- „Trzy Cztery", tu „Młociarz Jeden". Odbiór.

Na pokładzie samolotu zwiadowczego „Omaha Trzy Cztery"

- „Młociarz Jeden", tu „Trzy Cztery" - odpowiedziała Hoey. Krążymy cały czas nad rejonem „Poziomki". Radar naprowadzający śledzi wszystkie podejrzane jednostki. Zejdziemy trochę niżej, żeby mieć lepszy obraz w podczerwieni. Bez odbioru.

Ron Gates kurczowo zacisnął palce na poręczach fotela, kiedy żołądek podszedł mu do gardła. Bez przerwy się zastanawiał, jaki sens miał jego udział w tej akcji.

Samolot nie tylko opadał, ale jeszcze pochylił się na bok, wchodząc w zakręt. Zbierało mu się na wymioty. Hoey oznajmiła przez interfon, że poruszający się szybko samolot, który prawdopodobnie dokonał wcześniej zrzutu, jest już blisko, prawie pod nimi. Kiedy znaleźli się na pułapie trzech i pół tysiąca metrów, wycelowała w podejrzany obiekt teleskopowy obiektyw kamery pracującej w podczerwieni. Wyraźnie ujrzeli w dole cztery stateczki. Na falach kołysało się kilka olbrzymich pojemników, a ludzie na szalupach holowali je w stronę frachtowców. Samolot skręcił na południowy wschód, zapewne podążał na spotkanie z innymi statkami oczekującymi na wyznaczonych miejscach wzdłuż łańcucha wysp Bahama. Byli świadkami ogromnej dostawy...

Hoey patrzyła na ekrany w podnieceniu, ledwie mogła wysiedzieć na swoim miejscu.

- „Młociarz Jeden", czegoś takiego jeszcze nie widzieliście! To największy przerzut, jaki... Będziemy potrzebowali wszystkich kutrów i śmigłowców, którymi dysponujemy...

- Obserwujemy całą akcję, „Trzy Cztery". Postarajcie się ich śledzić jak najdłużej. Zaprogramujcie radar naprowadzający na każdy z tych statków, chcę je namierzać bez przerwy, kiedy już się rozpierzchną i zaczną uciekać.

- Zrozumiałam.

- Rejestrujcie Wszystko, „Młociarz Jeden" - włączył się drugi technik obsługi, który tak wyregulował ostrość ekranu skanera podczerwieni, że mógł rozróżnić niemal najdrobniejsze szczegóły. - Naliczyłem co najmniej piętnaście wielkich pojemników zrzuconych do morza. Są olbrzymie, każdy zawiera nie mniej niż osiemdziesiąt kilogramów towaru. Trudno mi jeszcze podać ich dokładną liczbę, ale powtarzam, że jest ich co najmniej piętnaście... O mój Boże!...

- Melduj o wszystkim, co zauważysz, Buff. - Geffar zerknęła na Hardcastle'a. - Czy pańscy chłopcy już wystartowali?

- Z bazy w Miami Beach wyruszyły trzy falcony i dwa pełnomorskie kutry patrolowe. Ściągam posiłki. Ogłosiłem też alarm dla waszych jednostek, ale każę im wystartować dopiero wtedy, gdy będziemy wiedzieli, dokąd płyną te statki.

- Panie admirale! - zawołał jeden z techników Straży siedzących przy konsoli. - Radar „Diamonda" namierzył kolejny niezidentyfikowany obiekt. Sto kilometrów na południowy wschód od rejonu „Poziomki". Porusza się jeszcze szybciej, komputer oszacował jego prędkość na pięćset węzłów.

- Pięćset?! - Hardcastle pospiesznie wywołał obraz radaru aerostatu na swoim monitorze i natychmiast zauważył błyszczący jaskrawo punkcik: system komputerowy zaliczył go do pierwszej kategorii, czyli do najbardziej podejrzanych samolotów. Oznaczało to, że pilot nie odpowiada na żadne wezwania. - Nadaje kod identyfikacyjny?

- Nie. Ale to dziwne, że radar wyłapał go dopiero nad pełnym morzem. Na pewno nie jest to myśliwiec z kubańskich baz w Holguin czy Camaguey.

Obie te bazy kubańskiego lotnictwa wojskowego były znakomicie wyposażone, dlatego radary obrony przeciwlotniczej bez przerwy obserwowały ruch w ich sąsiedztwie.

- Miejmy tylko nadzieję, że Kubańczycy nie zdecydowali się wkroczyć energicznie do akcji.

- Już wiele razy mieliśmy do czynienia z ich myśliwcami - odparła Geffar - lecz nigdy nie startowały one z baz jednostek pierwszoliniowych, zawsze były to myśliwce obrony terytorialnej z Hawany...

- Sandro! - zawołał jeden z inspektorów celnych siedzących przy stole w głębi sali. - Odebrałem wiadomość z Homestead. Anonimowy rozmówca powiadomił ich, że Gates...

- „Młociarz Jeden", tu „Trzy Cztery" - zawołał Drury do mikrofonu kilka minut później. Po karku ściekały mu strużki potu, rękawiczki lepiły się do dłoni. - Gdzie on jest? Podaj mi jego pozycję! Informuj mnie...

- „Trzy Cztery", skręć trzydzieści stopni w prawo, powinieneś go mieć na godzinie dziewiątej, w odległości piętnastu kilometrów - błyskawicznie włączył się technik obsługi z „Młociarza Jeden". - Zamelduj, kiedy złapiesz kontakt wzrokowy...

- Nie widzę go jeszcze - odrzekł szybko Drury spiętym głosem. - Żadnych świateł na horyzoncie, a widoczność sięga jakichś ośmiu kilometrów. Prawdopodobnie leci bez świateł pozycyjnych. Skręcam w prawo.

Z głośnika dobiegły przytłumione okrzyki drugiego pilota, który za wszelką cenę usiłował nawiązać kontakt radiowy z niezidentyfikowanym samolotem.

- Nie ulega wątpliwości, że to ogromna dostawa - włączył się Buff Lamont obserwujący ekran skanera podczerwieni na pokładzie nomada. - Naliczyliśmy co najmniej osiem grup pojemników zaopatrzonych w pływaki i powiązanych linami. W każdej grupie są co najmniej dwa pojemniki. Szacujemy, że muszą zawierać po osiemdziesiąt kilogramów towaru, może nawet więcej. - Kamera pracująca w podczerwieni pokazywała teraz najdrobniejsze szczegóły tego, co się działo na morzu. - Nawet dwóch mężczyzn ma kłopoty z wciągnięciem pojemnika na pokład statku. Zaraz... w każdej grupie są cztery, a nie trzy pojemniki. To znaczy, że chyba podzielono towar na stukilogramowe porcje...

- Wciąż nie widzę tego samolotu, „Młociarz"! - zawołał Drury. - Gdzie on może być, do jasnej cholery?! Niech to szlag trafi!

- „Trzy Cztery", skręć jeszcze bardziej w prawo, zostań na tym pułapie - powtórzył technik przy konsoli. - Powinieneś mieć intruza na dwunastej, nieco nad sobą... Wyrównaj lot, zostań na tym kursie... Obiekt podchodzi od godziny dziewiątej, odległość: pięć kilometrów.

- To muszą być Kubańczycy. Któż inny by dysponował tak szybkim myśliwcem, a w dodatku miał odwagę zbliżać się do samolotu amerykańskich Służb Celnych? - mruknęła Geffar.

- Po dwieście kilogramów narkotyków na każdym statku - powiedział Hardcastle. - To naprawdę olbrzymia dostawa. Jeśli taką samą ilość zrzucili w rejonie „Poziomki"...

- Niewykluczone, że zrobią jeszcze kilka następnych, w pobliżu tych grup statków, które wykryliśmy u brzegów wyspy Andros i nad ławicą Exuma - odparła Sandra. - Musieli wynająć największy transportowiec, to nie może być stara maszyna śmigłowa, jakich używali dotychczas... - Urwała i popatrzyła na Hardcastle'a rozszerzonymi oczyma. - Bardzo szybki transportowiec, znacznie szybszy od shortsa, którego zestrzeliłeś... zdolny pokonać całą drogę z Ameryki Południowej na Bahamy z tak wielkim ładunkiem. Więc albo jest to któraś z największych maszyn używanych w lotnictwie cywilnym, albo też...

- Wojskowy...? A jeśli to wojskowy samolot...

Oboje jak na komendę popatrzyli na obraz radarowy, na którym plamka oznaczająca nomada umykała przed inną, jaskrawszą, szybszą...

- Czy to możliwe, że ten drugi to także samolot... wojskowy? Myśliwiec...?

Geffar skoczyła do monitora łączności.

- „Trzy Cztery", natychmiast przerwij akcję! Zawracaj w stronę lotniska Marathon lub na Key West! Uciekaj z maksymalną szybkością...

- „Młociarz", podejrzane statki kierują się na zachód - zameldował Drury. - Jeśli ten wariat nas minie, będziemy mogli kontynuować...

- Macie natychmiast zakończyć akcję! Zawracajcie na północ i uciekajcie stamtąd!

- Powiedz mu jeszcze, żeby zszedł jak najniżej - podpowiedział Hardcastle. - Może tamci zostawią go w spokoju. I niech nadaje na wszystkich częstotliwościach awaryjnych. Zaraz zadzwonię do naszego dowództwa, aby natychmiast powiadomiono Departament Stanu.

- „Trzy Cztery" zawrócił. Intruz wchodzi mu na ogon. Odległość: pięć kilometrów - zawołał Long. - Co on wyrabia, do cholery?! Chce ich nastraszyć? To na pewno nie jest żaden z pańskich pilotów, admirale?

Nadal odnosi się podejrzliwie do Straży Przybrzeżnej, pomyślał Hardcastle. Jak każdy dobry, nieufny celnik starej daty.

- Uwaga, załoga! Przerywamy akcję - oznajmił Drury przez interfon. - Niezidentyfikowany obiekt zmierza prosto na nas i...

Ale nie było mu dane dokończyć.

Z głośnika radiostacji wydobył się chrapliwy wrzask, po nim nastąpiła seria trzasków i nastała cisza. Geffar zacisnęła palce na poręczy pulpitu, myśląc że jakiś pocisk trafił w platformę. Miała tylko nadzieję...

- Pali się! - krzyknął ktoś w głębi sali na platformie „Młociarza Jeden". - Nomad stanął w płomieniach!...

Słup ognia strzelił spod konsoli stanowiska obsługi radaru nomada, prosto w twarz Jacqueline Hoey. Ale jej krzyk utonął w powodzi chóralnych wrzasków rozbrzmiewających w kabinie pilotów. Lamont skoczył w stronę koleżanki z gaśnicą, lecz nie mógł się utrzymać na nogach. Poleciał na ścianę i prawie uniósł się w powietrze, jakby nic nie ważył. Po chwili i nim, i Hoey, rzuciło o sufit samolotu.

Ronald Gates, nowo mianowany komisarz Służb Celnych, otworzył usta do krzyku, lecz zagłuszyła go kolejna seria eksplozji i wycie wiatru. Mimo pasów, którymi był przypięty do fotela, siła bezwładności cisnęła go na pulpit radaru. W ostatnim odruchu zakrył oburącz twarz, jakby nie chciał pokazać światu zastygłego na niej przed śmiercią grymasu.

- Straciliśmy łączność z „Trzy Cztery"! - zawołał Long. - Ich echo zniknęło z ekranu radaru!

Geffar poderwała się na nogi, ściągając z głowy słuchawki.

- Szykujcie „Czarnego Jastrzębia" do startu! Nadawajcie komunikat o ostatniej pozycji nomada na wszystkich kanałach awaryjnych. I nie spuszczajcie z oka tego intruza, musimy go mieć. Załoga w pełnej gotowości bojowej za dwie minuty melduje się na pokładzie.

Hardcastle sięgnął do interkomu.

- Obsługa lądowiska! Natychmiast przygotować śmigłowiec do startu! Ogłaszam alarm dla grupy technicznej! Alarm bojowy załogi helikoptera Służb Celnych! Powtarzam, załoga „Czarnego Jastrzębia" ma się natychmiast stawić na lądowisku.

Kiedy tylko Geffar wybiegła z sali, sięgnął do innego przycisku interkomu.

- Trzeci pokład, tu admirał Hardcastle. Wyprowadzić „Lwa Morskiego" z hangaru i przygotować do startu za... Wróć. Jak najszybciej! Ściągnijcie dwóch techników z obsługi lądowiska, która właśnie szykuje do startu „Czarnego Jastrzębia", i czym prędzej wywindujcie samolot na pokład!

Cisnął słuchawki i odwrócił się w stronę Longa, który usiłował nawiązać kontakt radiowy z pilotem wojskowego hydroplanu, „Pegaza".

- Poradzisz sobie sam?

- Co?

- Startuję „Morskim Lwem", żeby...

- To nie ma sensu! Tamten rejon patroluje jeden nasz samolot, dwa następne są w drodze. Jest ciemno, pogoda się psuje, a ja sam nie poradzę sobie z tym wszystkim w sytuacji alarmowej. „Lew Morski" narobi tylko większego zamieszania, panie admirale...

- Miała miejsce katastrofa, zarządzam więc akcję ratunkową i będę osłaniał innych.

Hardcastle pobiegł do wyjścia, nie zwracając uwagi na dalsze protesty Longa.

Deszcz przybrał jeszcze na sile. Kiedy tylko Hardcastle wyszedł z windy na górnym pokładzie, strugi wody natarły na niego. Pobiegł ku windzie towarowej, którą technicy mieli wyprowadzić z hangaru „Lwa Morskiego". Czekał zaledwie minutę. Samolot, przeznaczony pierwotnie dla wojsk desantowych i zwiadowczych, można było tak złożyć, że zajmował niewiele miejsca. W hangarze platformy również trzymano go złożonego - długie płaty wirników zwisały ku ziemi, wzdłuż obróconych do pozycji pionowej gondoli silników, a masywne skrzydło było przekręcone tak, że prawy silnik niemal opierał się o płat ogonowy, natomiast lewy sterczał daleko przed dziobem maszyny. W takim ustawieniu „Morski Lew" mógł się zmieścić nawet w większym garażu. W dodatku silnik elektryczny pozwalał na przygotowanie go do lotu zaledwie w ciągu minuty.

Obsługa nie zdążyła jeszcze ustawić samolotu na drugim lądowisku, gdy Hardcastle wskoczył do przedziału towarowego i zaczął pospiesznie uzbrajać pociski samonaprowadzające w wyrzutni na prawej burcie oraz szykować też ciężki karabin maszynowy. Kiedy maszyna stanęła na wyznaczonym miejscu, on już siedział w fotelu pilota i zapinał pasy. Ze zdumieniem popatrzył na trzech ludzi wbiegających po schodkach do samolotu: dwóch techników Straży Przybrzeżnej oraz inspektora Służb Celnych.

- Melduje się marynarz Toby Morton - rzekł pierwszy z nich. Słyszeliśmy pańską rozmowę z Longiem w centrum dowodzenia, admirale, i doszliśmy do wniosku, że przyda się panu pomoc.

Hardcastle przyjął to z uznaniem.

- Dobra. Siadaj i zapnij pasy - rzucił, wciągając hełmofon. - Kto jeszcze jest z tobą?

Wszyscy trzej pospiesznie zajęli miejsca, zapinali pasy bezpieczeństwa i nakładali hełmofony.

- Starszy marynarz Bill Petraglia oraz praktykant ze Służb Celnych, którego zgarnęliśmy po drodze.

- Macie broń?

- Ja mam M-16 z trzema zapasowymi magazynkami, a ten chłopak z celników ma pistolet.

Obok Mortona do kabiny przecisnął się jeszcze jeden agent Służb Celnych.

- Melduje się inspektor Jim Coates. Nie potrzebuje pan drugiego pilota, admirale? Mam odpowiednie kwalifikacje.

- Widzę, Coates, że nabrałeś ochoty na bezpłatną lekcję pilotażu „Lwa". Siadaj.

Zanim tamten przecisnął się obok wielkiej konsoli instrumentów pokładowych i zajął miejsce po lewej stronie, w fotelu drugiego pilota, Hardcastle zdążył włączyć zasilanie i sprawdzić napięcie akumulatorów. Przebiegł wzrokiem wskaźniki poziomu paliwa, oleju, ciśnieniomierze. Nie chciał marnować czasu na pełną procedurę przedstartową. Na szczęście „Lew Morski" nie wymagał pomocy obsługi naziemnej podczas uruchamiania silników, nie były też potrzebne zewnętrzne akumulatory do rozruchu.

Kiedy tylko ludzie z obsługi lądowiska opuścili pokład, admirał włączył silnik elektryczny zasilany z akumulatorów, które ponadto dostarczały prądu sprężarkom i układom hydraulicznym. Ten niewielki silniczek miał taką moc, że potrafił obrócić i ustawić skrzydło w normalnej pozycji, przekręcić gondole silników w położenie startowe, rozłożyć olbrzymie płaty wirników i jeszcze rozpędzić turbinę prawego silnika do szybkości rozruchowej. Po upływie dwóch minut oba silniki samolotu już pracowały. Zapalono lampy perymetryczne i silne reflektory oświetlające lądowisko. Hardcastle nie czekał nawet na pozwolenie startu z centrali dowodzenia. Obrócił silniki do położenia pionowego i poderwał „Morskiego Lwa" w powietrze, obierając kurs na miejsce katastrofy nomada.

- „Omaha Trzy Jeden", tu „Młociarz Cztery Dziewięć" - rzekł do mikrofonu. - Wystartowałem i kieruję się na południowy zachód.

- „Cztery Dziewięć", tu „Trzy Jeden". Niech cię diabli wezmą, Hardcastle - odpowiedziała Geffar. - Nie miałeś prawa włączać „Morskiego Lwa" do akcji Służb Celnych...

- Chciałem się przekonać, czy nie przyda się moja pomoc w ratowaniu rozbitków z „Trzy Cztery" - przerwał jej szybko admirał. - Jaki jest wasze status?

Przez chwilę panowała cisza.

- Dobra, w porządku. Mogłam się spodziewać, że nie dasz rady wysiedzieć na miejscu... Zresztą i tak nie mogłabym cię powstrzymać. Jesteśmy już nad miejscem katastrofy „Trzy Cztery". Nigdzie nie widać ani samolotu, ani rozbitków. Jakieś dwadzieścia minut drogi stąd znajduje się amerykański kuter rybacki. Nawiązaliśmy też łączność z „Pegazem", będzie na miejscu za godzinę. Morze spokojne, wysokość fal nie przekracza metra, więc może dasz radę posadzić „Morskiego Lwa" i poszukać... rozbitków.

- Zrozumiałem, „Trzy Jeden" - odparł Hardcastle. - Przystępuję do akcji poszukiwawczej. Przekaż kapitanowi hydroplanu i pilotowi „Omahy Cztery Zero", aby wzięli na siebie przechwycenie tych czterech statków, które odebrały zrzut.

- Później się tym zajmiemy - powiedziała Geffar. - Teraz najważniejsza jest akcja ratownicza...

- Do diabła, Sandro! Musimy ich dostać! Nie wolno dać im uciec! - wykrzykiwał, chociaż to nie on dowodził akcją.

Odniósł jednak wrażenie, że Geffar szuka tylko pretekstu, by zmienić zdanie. Musiała doskonale zdawać sobie sprawę, co nim kieruje. Chociaż porozumiewali się na zastrzeżonej częstotliwości Służb Celnych, w eterze panował straszny harmider; wszyscy zainteresowani chcieli wiedzieć, co się właściwie stało.

- Uwaga, wszystkie jednostki oprócz wyznaczonych „Omaha" oraz „Młociarzy", proszę się natychmiast wyłączyć! - krzyknęła do mikrofonu. - „Młociarz Jeden", tu „Trzy Jeden". Podaj pilotowi „Pegaza" namiary do przechwycenia statków uciekających z tego rejonu. Dopilnujcie też, by „Cztery Zero" wszedł w kontakt z obiektem pierwszym. Naprowadzajcie wszystkie jednostki patrolowe na łodzie podejrzane o przejmowanie zrzutu na trasie obiektu pierwszego.

„Lew Morski" już po kilku minutach znalazł się nad miejscem katastrofy nomada.

- Przy prawym łokciu masz blok kontrolny skanera podczerwieni - Hardcastle zaczął instruować Coatesa. - Najpierw wetknij do tego gniazdka przewód od swojego hełmu i włącz zasilanie skanera. - Pospiesznie wskazał celnikowi, jak się opuszcza ekranik wizjera przed oczy. - W porządku. Widzisz w rogu ekranu dane liczbowe? - Coates przytaknął ruchem głowy. - Dobra. Zaraz cię przełączę na główną kamerę, będziesz miał tuż przed oczyma przekazywany przez nią obraz podczerwony. Za każdym razem, gdy poruszysz głową, zmieni się także ustawienie kamery. Używając tych przycisków, możesz powiększać fragment obrazu, regulować przybliżenie i ostrość, a także przełączać kamerę na pracę w świetle widzialnym. Kiedy zmęczą ci się oczy, wystarczy tylko odchylić ekran z powrotem nad czoło.

W pierwszej chwili zdumiało Coatesa to, iż może patrzeć we wszystkich kierunkach, również do tyłu oraz w górę i w dół. Poza tym oglądany obraz był wyjątkowo jasny i czytelny. Mechanizm sterujący kamerą był sprzężony z jego hełmofonem i każdy obrót głowy powodował, że obraz ulegał zmianie. Wyświetlane u dołu ekranu liczby oznaczały kurs, pułap i szybkość samolotu, a także przybliżoną wielkość obiektu emitującego ciepło, który znalazł się w środku pola widzenia. Kilkakrotnie zmieniał tryb pracy kamery i wypróbowywał różne przybliżenia oraz powiększenia wycinków obrazu.

Dostrzegł wreszcie na powierzchni morza, na obszarze kilku tysięcy metrów kwadratowych, rozrzucone szczątki nomada. Na obrazie podczerwonym wyraźnie było widać obiekty cieplejsze od wody, ale żaden z nich nie przypominał kształtem człowieka, a po zwiększeniu czułości pojedyncze plamki rozlewały się w nieczytelną mozaikę rozbłysków o różnorodnym natężeniu. Zwrócił uwagę na największy spośród tych kawałków, w przybliżeniu prostopadłościenny, będący prawdopodobnie najsilniej uzbrojonym fragmentem kadłuba, do którego pierwotnie były umocowane skrzydła.

- Prawy bok tej części kadłuba jest rozdarty i silnie wgnieciony, chyba od zderzenia z falami - Coates relacjonował przez interfon. Natomiast lewy bok jest... rozszarpany, jak po eksplozji. Widzę olbrzymią, półkolistą wyrwę tuż pod mocowaniem dźwigara lewego płatu, mniej więcej na tej wysokości, gdzie znajdowała się gondola silnika.

Ponownie sięgnął do klawiatury i powiększył nieco obraz, by dokładniej obejrzeć ten fragment.

- O Boże!...

- Co się stało?

- Nie jestem pewien... - mruknął Coates - ale... Jezu! Cały dach tej części kadłuba jest podziurkowany, jak po seriach z ciężkiej broni maszynowej... Na Boga! Admirale! Wszystko wskazuje na to, że ten niezidentyfikowany samolot zaatakował i zestrzelił naszego nomada!

Gabinet Owalny w Białym Domu, Waszyngton

Następnego ranka

Prezydent sprawiał wrażenie wycieńczonego. Miał na sobie czarny garnitur i ciemny krawat; okulary w srebrzystych oprawkach nieco zmieniały wygląd jego twarzy, lecz po tylu godzinach czuwania nie mógł już wytrzymać w szkłach kontaktowych. Nie zdążył nawet przejrzeć przygotowanego naprędce przemówienia, nie zdążono go także wpisać do komputera, toteż zamiast korzystać z ekranu wyświetlacza, prezydent musiał czytać tekst z kartki. Przez chwilę czekał jeszcze na znak operatora, wreszcie wyprostował szerokie ramiona i zaczął:

- Zwracam się do wszystkich moich rodaków, z których część zapewne już słyszała o tragicznym wypadku, jaki miał miejsce ubiegłej nocy nad morzem, na południe od Florydy. Przedstawię w skrócie te wydarzenia, chociaż wiele szczegółów nie jest jeszcze znanych, a następnie ogłoszę, jak Stany Zjednoczone zamierzają odpowiedzieć na ten bezprzykładny akt terroru.

O godzinie dwudziestej trzeciej czterdzieści sześć czasu wschodnioamerykańskiego samolot rekonesansowy Służb Celnych z sześcioma osobami na pokładzie, biorący udział w akcji zwalczania przemytu narkotyków, został zaatakowany i strącony do morza w Cieśninie Florydzkiej, około stu mil na południowy wschód od Miami. Załoga samolotu śledziła jednostki pływające, podejrzane o transportowanie narkotyków w kierunku wybrzeży Florydy. Zaraz po tym, jak celnicy zaobserwowali, że załogi tych statków podniosły z morza wielkie kontenery zrzucone z samolotu transportowego, prawdopodobnie wypełnione narkotykami, pojawił się lecący z ogromną szybkością niezidentyfikowany myśliwiec i zaatakował samolot rekonesansowy z broni maszynowej wielkiego kalibru. Maszyna stanęła w płomieniach, eksplodowała i spadła do morza.

Nikt nie ocalał.

Oprócz pięciu członków stałej załogi, na pokładzie samolotu znajdował się również komisarz generalny Służb Celnych, Ronald Gates, który zaledwie kilka godzin wcześniej został zaprzysiężony na tym stanowisku. W wypadku zginęli ponadto pracownicy Służb Celnych: pilot Michael Drury, drugi pilot Jeffrey Crawford, technik radarowy Jacqueline Hoey, technik radarowy William Lamont oraz mechanik pokładowy George Bolan.

Analiza komunikatów radiowych i obrazów radarowych, zarejestrowanych przez wspólną centralę łączności Służb Celnych oraz Straży Przybrzeżnej pozwoliła ustalić, że samolot rekonesansowy został ostrzelany przez odrzutowy myśliwiec przechwytujący, który musiał działać w porozumieniu z przemytnikami. Jesteśmy przekonani, że jedynym jego celem była osłona ciężkiego samolotu transportowego, z którego dokonano zrzutów na kilku stanowiskach wzdłuż zachodnich wybrzeży archipelagu Bahama, skąd przemycany towar został zabrany na pokład kilkunastu szybkich kutrów. Kiedy przestępcy odkryli, że załoga jednostki rekonesansowej naprowadza na podejrzane statki kutry patrolowe Straży Przybrzeżnej, rozkazali zniszczyć samolot Służb Celnych.

Jest to już trzeci taki wypadek, kiedy dobrze uzbrojone i świetnie zorganizowane bandy przemytników, dysponujących nowoczesnym sprzętem wojskowym, otwierają ogień do patroli Służb Celnych oraz Straży Przybrzeżnej. W ciągu ostatnich kilku tygodni w walce z tymi terrorystami śmierć poniosło dwudziestu jeden mężczyzn i kobiet, których zadaniem było nie dopuścić do nielegalnego wwiezienia narkotyków na teren Stanów Zjednoczonych. Musimy podjąć zdecydowane działania, by podobne ataki nigdy się już nie powtórzyły.

Obowiązujące prawo nie pozwala nam skierować naszych sił zbrojnych do walki z obcymi jednostkami poza granicami Stanów Zjednoczonych bez oficjalnego wypowiedzenia wojny, ani też do ścigania zorganizowanych grup przemytników na terenie kraju. Przepisy prawa muszą być respektowane. Poza tym nie możemy angażować sił zbrojnych do walki z przemytem narkotyków. Wojsko nie może stać na straży prawa, a w dodatku żołnierze zawodowi są szkoleni do zabijania i niszczenia, podczas gdy w walce z przemytnikami niszczenie nie jest najlepszym rozwiązaniem.

Dlatego też postanowiłem wydać prezydenckie rozporządzenie, obowiązujące od dnia ogłoszenia, powołujące do życia nową agencję federalną, podległą tymczasowo departamentowi obrony. W jej skład wejdą wszystkie wyspecjalizowane oddziały lotnicze i morskie Straży Przybrzeżnej oraz Służb Celnych, które otrzymają pełne uprawnienia dokonywania aresztowań, prowadzenia dochodzeń i rewizji, a także zatrzymywania podejrzanych jednostek latających i pływających, zarówno na terenie, jak i poza granicami kraju. Głównym zadaniem tej agencji będzie ochrona granic Stanów Zjednoczonych. Jako instytucja podległa departamentowi obrony, owa agencja będzie miała również prawo użycia broni i stosowania taktyki wojskowej wobec wszystkich, którzy stanowią zagrożenie dla naszego kraju. Należy przez to rozumieć także prawo do atakowania i niszczenia wszelkich samolotów bądź statków nielegalnie przekraczających granicę Stanów Zjednoczonych lub wykorzystywanych na obszarze kraju do celów niezgodnych z prawem.

Będzie ona nosiła nazwę Agencji Ochrony Granic.

Prezydent zrobił krótką przerwę, żeby odwrócić kartkę i opanować wściekłość oraz rozgoryczenie, które ściskały go za gardło. Stało się, pomyślał. Od kilku tygodni przeżywał rozterki, ociągając się z podjęciem decyzji. Nie bez obaw powoływał do życia instytucję paramilitarną, mającą równocześnie uprawnienia FBI, Straży Przybrzeżnej oraz lotnictwa wojskowego. Od czasu wojny domowej żaden prezydent nie był zmuszony do podejmowania tak drastycznych środków. Teraz jednak poczuł ogromną ulgę, jakby zdjęto mu z barków ogromny ciężar. Klamka zapadła. Był absolutnie pewny, podobnie jak przed rokiem, kiedy to wydał rozkaz zniszczenia sowieckiego lasera eksperymentalnego „Kawaznia", że stanowcze działanie jest jedynym możliwym rozwiązaniem. Bezczynność mogła jedynie doprowadzić do klęski...

- Ta nowa instytucja - czytał dalej - będzie działała przez pierwsze trzy miesiące w ograniczonym zakresie, pod moim osobistym nadzorem. Jeszcze dzisiaj moje rozporządzenie zostanie przedstawione członkom Kongresu, którzy powinni zatwierdzić utworzenie Agencji Ochrony Granic. W tym wypadku wystarczy zwykła większość głosów przedstawicieli obu izb Kongresu. Równocześnie do prezydium Senatu wpłynie projekt powołania odrębnego Sekretariatu Ochrony Granic, niezależnego departamentu w rządzie federalnym, mającego analogiczne uprawnienia, jak departament obrony. Ów projekt zyskał już poparcie przywódcy mniejszości senackiej oraz liderów głównych ugrupowań Kongresu.

Spodziewam się szybkiego zatwierdzenia tego projektu.

Prezydent urwał, podniósł głowę i popatrzył prosto w obiektyw kamery.

- Mówiąc innymi słowy, drodzy rodacy, rozporządzenie to oznacza, że Stany Zjednoczone nie będą dłużej tolerować naruszania naszych granic oraz przestrzeni powietrznej przez statki i samoloty przemytników lub terrorystów, bądź przez jakiekolwiek inne niezidentyfikowane obiekty latające i pływające. W naszym prawie od lat istnieją odpowiednie przepisy, lecz nigdy nie staraliśmy się ich egzekwować z powodu ogromnej rozpiętości granic, nie mówiąc już o konieczności zatrudnienia gigantycznej armii urzędników. Ale od dziś zamierzamy ściśle trzymać się tych przepisów.

Jeżeli zajmujesz się przemytem lub jesteś terrorystą, jeśli masz zamiar bezprawnie przekraczać granicę naszego kraju, zostaniesz zatrzymany i aresztowany. Możesz się spodziewać, że pozostaniesz w areszcie dopóty, dopóki nie wyjaśnimy powodów, dla których popełniłeś wykroczenie. Jeśli zaś będziesz próbował uciec naszym patrolom, nie reagując na ostrzeżenia, możesz oczekiwać ataku zbrojnego i zniszczenia twego samolotu lub statku, zanim uda ci się dotrzeć do naszych granic.

Zapewne wielu z was zacznie się obawiać, że zbrojne patrole mogą zaatakować niewinnych ludzi, Amerykanów latających prywatnymi awionetkami. Podzielam te obawy i z tego właśnie powodu przez kilka tygodni zwlekałem z ogłoszeniem mego rozporządzenia. Teraz jednak bardzo żałuję, że dopiero śmierć komisarza Ronalda Gatesa i pięciu odważnych pracowników Służb Celnych zmusiła mnie do podjęcia decyzji. Możecie mi wierzyć, że z wielką uwagą rozpatrzyłem wszelkie możliwe konsekwencje wprowadzenia w życie tego planu, i jestem dogłębnie przekonany, że jego realizacja będzie w minimalnym stopniu odczuwalna przez wszystkich prawomyślnych, podporządkowujących się przepisom obywateli, nie zamierzających bezprawnie przekraczać granic państwa. Jestem również przekonany, że realizacja tego programu musi przynieść pożądane efekty.

Do tej pory ciężar walki z przemytem spoczywał na barkach stróżów prawa. Ale teraz sytuacja ulegnie zmianie. Skierujemy cały nasz wysiłek i poświęcimy wszelkie dostępne środki na to, by ściśle kontrolować ruch graniczny i ostro reagować na każdą próbę ominięcia przepisów prawa. Z waszą pomocą ten projekt na pewno przyniesie rezultaty. Bardzo dziękuję za uwagę. Niech Bóg was wszystkich błogosławi.

I nam dopomoże, dodał w myślach.

5

Platforma „Młociarz Jeden", godzina 7. 00

Sześć miesięcy później

Olbrzymia platforma wiertnicza została gruntownie przerobiona i zakotwiczona na stałe w południowo-wschodniej części Cieśniny Florydzkiej, sześćdziesiąt mil od brzegu. Hardcastle, który teraz urzędował w nowym budynku dowództwa Agencji Ochrony Granic w Alladin City na Florydzie, nie był na niej od kilku tygodni, toteż chętnie wyruszył na inspekcję. Co prawda otrzymywał codzienne raporty z przebiegu prac, sygnowane przez dowódcę pierwszej bazy operacyjnej sił lotniczych Agencji, Sandrę Geffar, chciał jednak przekonać się osobiście, czy faktycznie platforma uległa tak zdumiewającemu przeobrażeniu.

Na południowym horyzoncie zbierały się ciężkie chmury burzowe, lecz on nie zwracał na nie uwagi. Wrócił myślami do tych wypełnionych gorączkową krzątaniną dni, jakie nastąpiły po historycznym wystąpieniu, w którym prezydent obwieścił utworzenie Agencji Ochrony Granic. Wyglądało na to, że cały kraj podzielił się na dwa przeciwstawne obozy, choć w gruncie rzeczy jedynie najwięksi krzykacze opozycji utrwalali taki pogląd.

To, że Agencja Ochrony Granic jakoś przetrwała te pierwsze trzy miesiące, zakrawało niemal na cud. Można by sądzić, że każda organizacja polityczna, która dopchała się do studia radiowego lub telewizyjnego, stawiała sobie za cel uświadomienie Amerykanom, jak chybionym pomysłem jest tego typu instytucja. Najróżniejsi bojownicy o prawa człowieka, zwolennicy lotnictwa, rzecznicy wolnego rynku, a nawet przedstawiciele agencji turystycznych oraz przedsiębiorstw handlu zagranicznego, uważali za punkt honoru publicznie ogłosić swój sprzeciw dla rozporządzenia prezydenta. Udowadniano, że zbrojne oddziały strzegące granic przyczyniają się do paniki na punktach kontrolnych i drastycznych ograniczeń w wymianie handlowej, sprowokują wiele przypadkowych incydentów zbrojnych i niezadowolenia międzynarodowej opinii publicznej. Nagminnie porównywano Agencję do tajnej policji komunistycznej i rosyjskich Wojsk Ochrony Granic, które bardziej strzegły, aby żaden obywatel nie uciekł za granicę, niż broniły dostępu wrogom ojczyzny.

Ataki osobiste były jeszcze bardziej niewybredne. Jednym z głównych tematów publicznych wystąpień oraz zażartych dyskusji przed kamerami był rozwód admirała. Nawet mistrzostwo Sandry Geffar w strzelaniu z pistoletu okazało działać na jej niekorzyść. Dziennikarze zaczęli przedstawiać ją jako ultraprawicową militarystkę. Autorzy zjadliwych artykułów prasowych nie zostawili suchej nitki na Geffar, Hardcastle'u, Elliotcie, a nawet młodym McLanahanie, który tylko raz wystąpił u boku swego dowódcy podczas jednego z przesłuchań kongresowych. Rwetes przybrał jeszcze na sile, kiedy jakiś dociekliwy reporter opublikował „pochodzące z dobrze poinformowanych źródeł" informacje o tym, jakoby Elliott z McLanahanem omal nie wywołali na własną rękę trzeciej wojny światowej.

Lecz mimo tej wrzawy większa część opinii publicznej dostrzegała potrzebę i celowość powołania Agencji Ochrony Granic. Nikt nie brał serio argumentów o możliwych utrudnieniach w ruchu lotniczym z Florydy na wyspy Bahama czy do Ameryki Środkowej - powszechnie uważano, że mogą je odczuć wyłącznie najbogatsi, którzy właśnie dlatego podnoszą krzyk, że rząd jakoby chce im utrudnić wyjazdy do luksusowych kurortów. Gazety, obok tasiemcowych i wielokrotnie powtarzanych wywiadów z Hardcastle'em, Elliottem czy Geffar, publikowały także raporty, z których wynikało, że przemytnicy zaczęli z daleka omijać południowo-wschodnie stany, podkreślając zarazem, że jest to - już w tej wstępnej fazie - niezaprzeczalny dowód na skuteczność podjętych działań.

Rzecz jasna, Geffar i Hardcastle robili wszystko, by ugruntować tę opinię. Ani razu nie wspomnieli nawet słowem, że „Lew Morski" jest uzbrojony w rakiety samonaprowadzające i ciężki karabin maszynowy, za to przy każdej okazji powtarzali, iż broń, w którą zostaną wyposażone jednostki Ochrony Granic, ma służyć tylko i wyłącznie „odstraszaniu". Bezzałogowy „Podniebny Lew" o całkiem niewinnym wyglądzie ważki bardzo często przelatywał nad łodziami wędkarzy oraz jachtami wycieczkowymi, przesyłał ludziom pozdrowienia, machając skrzydłami i brzęcząc radośnie, jak sympatyczny koliber. Za to drugi bezzałogowiec, groźnie wyglądająca „Mewa", pozostawał dobrze ukryty przed wścibskimi dziennikarzami.

Ale najważniejsze było to, że od czasu powstania nowej agencji nikt jeszcze nie zginął. Wszelkie przewidywania mówiące o setkach zabitych, stratach materialnych wartości milionów dolarów i miliardach potrzebnych na wypłaty odszkodowań oraz ubezpieczeń nie znalazły potwierdzenia w rzeczywistości. Wyniki ankiet wskazywały, że olbrzymia większość Amerykanów przyjęła z ulgą powołanie do życia „Młociarzy" - tej nazwy początkowo także unikano jak ognia - toteż wszyscy zaangażowani w tworzenie Agencji Ochrony Granic przedstawiali te wyniki niemal w każdym gabinecie na Wzgórzu Kapitolu.

Senacka komisja spraw administracyjnych, ulegając wyraźnym naciskom wiceprezydenta, szybko odesłała projekt do podkomisji organizacji sił zbrojnych. Wówczas wielu polityków łudziło się jeszcze, że jest to początek końca „Młociarzy" i że słynący ze swej wnikliwości i drobiazgowości członkowie podkomisji oddalą projekt. Stało się jednak inaczej i prezydent zyskał tylko następnych zwolenników idei zaostrzenia kontroli granicznej. Podkomisja przyjęła projekt niemalże z entuzjazmem i bez poprawek odesłała do komisji administracyjnej. Stąd droga do prezydium senatu była już krótka i szybko przeprowadzono pierwsze głosowanie nad prezydenckim rozporządzeniem w sprawie utworzenia Agencji Ochrony Granic.

Parlamentarzyści - zwłaszcza opozycyjni, którzy przede wszystkim nie chcieli dopuścić do tego, by ekipa rządząca odniosła tak spektakularny sukces - szczegółowo sprawdzali kosztorys opiewający na sumę pięciu miliardów dolarów. Nie znaleźli jednak żadnego uchybienia, odesłali więc projekt do komisji prawnej i konstytucyjnej, dając jej aż siedemdziesiąt pięć dni na zajęcie stanowiska i sprawdzenie zgodności rozporządzenia z najważniejszymi aktami prawnymi. W ten sposób opozycja chciała zniszczyć projekt, opóźniając prace legislacyjne poza wyznaczony limit trzech miesięcy. Ale prezydent przypomniał wszystkim, że zgodnie z piątą poprawką do konstytucji nie musi czekać na akceptację komisji i może wcześniej przedstawić Kongresowi projekt do głosowania, zaznaczając jedynie, iż nie należy wykluczać konieczności wniesienia poprawek zgłoszonych przez komisję prawną.

Debata połączonych izb parlamentu trwała o wiele dłużej od wyznaczonych pierwotnie dziesięciu godzin - ostatnie szczegóły ustalano jeszcze po dwóch tygodniach od pierwszego czytania projektu. Ostatecznie nadszedł termin głosowania. Przedstawiciele opozycji podjęli na koniec próbę storpedowania obrad, podnosząc sprawy formalne i kwestionując sposób głosowania, licząc po raz kolejny na przeciągnięcie prac poza nieprzekraczalny termin. Ale większość zdecydowała, że trzeba głosować jak najszybciej; zaważyły głosy Izby Reprezentantów, wyraźnie zmęczonej długotrwałymi, jałowymi sporami.

Prezydent nie uzyskał masowego poparcia, niemniej większość głosowała za przyjęciem projektu. Istnienie „Młociarzy" stało się faktem. Teraz tylko od Elliotta, Geffar i reszty ludzi związanych z tworzeniem nowej agencji zależało, czy jej działalność przyniesie oczekiwany skutek.

Ale na efekty trzeba było zaczekać.

Hardcastle siedział za sterami dolphina należącego poprzednio do Straży Przybrzeżnej. Widniejące wcześniej na dziobie śmigłowca charakterystyczne, czerwone ukośne pasy zostały zamalowane, a zastąpił je emblemat „Młociarzy" - ten sam wizerunek rekina młota między lotniczymi skrzydłami, który admirał pierwotnie zaproponował. Wzdłuż kadłuba pojawił się elektroluminescencyjny napis: FOLLOW ME, złożony z olbrzymich, niemal półmetrowej wysokości liter.

- „Rekin", tu „Młociarz Dwa Pięć" - odezwał się Hardcastle do mikrofonu. - Proszę o pozwolenie wykonania jednego pełnego okrążenia nad bazą, a następnie lądowania wprost na platformie windy towarowej. Odbiór.

- „Dwa Pięć", tu „Rekin". Wyrażam zgodę. Nie schodź tylko za nisko od strony południowo-wschodniej. Zgłoś się, kiedy będziesz gotów do lądowania.

Platforma wydała mu się większa niż poprzednio. Od strony zachodniej pojawiły się trzy półkoliste lądowiska dla śmigłowców, dla zaoszczędzenia miejsca wysunięte nieco poza krawędź platformy. Każde z nich mogło pomieścić nawet największy helikopter wojskowy lub samolot pionowego startu, taki jak „Lew Morski". W ich sąsiedztwie umieszczono znacznie większą niż dotychczas windę towarową, dzięki której można było transportować maszyny do położonych na niższych poziomach hangarów i warsztatów naprawczych. Cały ten obszar oświetlały lampy sodowe dużej mocy, rozmieszczone na słupach, które w razie konieczności wsuwano pod pokład.

Centralną część platformy zajmowały ścieżki startowe oraz lądowisko specjalnie przygotowane do wyłapywania samolotów bezzałogowych, a w szczególności „Mewy", gdyż „Podniebny Lew", wyposażony tak jak jego pierwowzór w obracane gondole silników, w zasadzie mógł lądować na dowolnym stanowisku dla helikopterów.

Na środku platformy wyrosła druga nadbudówka - dwupiętrowa konstrukcja ze szkła i stali mieszcząca centralę dowodzenia oraz pokoje mieszkalne - pod którą znajdował się hangar bezzałogowców. Hardcastle zwrócił uwagę, że jej ściany zarówno od strony północnej, jak i południowej, zdobią olbrzymie emblematy „Młociarzy", natomiast na maszcie górującym nad budynkiem powiewa chyba największa flaga Stanów Zjednoczonych, jaką kiedykolwiek widział.

Sąsiedni maszt, umieszczony na dachu hangaru, dźwigał masywne anteny radiowe systemu zdalnego sterowania bezzałogowcami. Dodatkowa antena kierunkowa służyła do ściągania makiet do bazy. Wystarczyło, że urządzenia naprowadzające samolotu wyłowiły sygnał nadajnika, by skierować go jak po sznurku w stronę specjalnego lądowiska, wyposażonego w zaczepy cumownicze i nylonowe sieci, służące do wyhamowywania maszyny bezzałogowej.

W północno-wschodnim narożniku platformy wznosiła się wieża kontroli lotów i centrala łączności - ta sama, co poprzednio. Na jej dachu widniał gąszcz anten radiowych, radarowych i satelitarnych. Natomiast najbardziej niesamowity widok przedstawiała wschodnia część pokładu. Znajdowało się tam stanowisko „Platobala", aerostatu zaprojektowanego specjalnie dla potrzeb „Młociarzy". Balon, mierzący pięćdziesiąt metrów długości i dwadzieścia pięć metrów średnicy w najszerszym miejscu, wyposażony był w najnowszy radar RCA typu AN/APS-128, który potrafił namierzyć nisko lecące obiekty z odległości trzystu kilometrów, a jego maksymalny zasięg wynosił pięćset kilometrów. Radar sprzężony był z nadajnikiem radiowym, mogącym także służyć jako urządzenie naprowadzające dla samolotów bezzałogowych lub przekaźnik sygnałów zdalnego sterowania. Dzięki niemu zdołano powiększyć maksymalny zasięg działania makiet do trzystu pięćdziesięciu kilometrów od bazy. Zakładając, że do tego systemu podłączy jeszcze jedno urządzenie nadawcze sprzężone z radarem, czy to naziemne, czy umieszczone na kutrze patrolowym, zasięg bezzałogowca byłby ograniczony jedynie pojemnością jego zbiorników paliwa.

Tego ranka „Platobal" unosił się na maksymalnej wysokości 4300 metrów. W tych warunkach zasięg jego radaru do śledzenia jednostek pływających wynosił 250 kilometrów, natomiast samoloty można było namierzyć już z odległości 350 kilometrów. Co prawda nadciągający od południa i zachodu front burzowy ograniczał ten dystans, ale też żaden z przemytników nigdy by się nie odważył latać nad rejonem karaibskim w czasie sztormu.

- „Rekin", tu „Dwa Pięć" - rzekł Hardcastle. - Zrobiłem pełne okrążenie. Zgłaszam gotowość lądowania.

- „Dwa Pięć", tu „Rekin" - rozległ się w słuchawkach głos kontrolera lotów z platformy. - Możesz lądować bezpośrednio na płycie windy.

- Zrozumiałem. Schodzę na centralne lądowisko.

Kiedy tylko dolphin stanął na platformie, mimo obracających się wciąż płatów wirnika, ktoś otworzył drzwi śmigłowca od zewnątrz. Do środka zajrzała Geffar.

- Witaj na pokładzie!

Zjechali windą razem z helikopterem na poziom hangarów, gdzie technicy błyskawicznie odholowali dolphina i zaczęli rozładowywać przywiezione przez Hardcastle'a rzeczy. Główny hangar zajmował czwartą część całkowitej objętości platformy - sięgał na wysokość trzech pięter i miał powierzchnię prawie pół hektara. Mogły się w nim zmieścić trzy samoloty V-22C „Lew Morski" bądź cztery śmigłowce typu „Czarny Jastrząb". Sąsiednie, nieco mniejsze pomieszczenie, stanowiło hangar i stację obsługi maszyn bezzałogowych. Makiety przechowywano na platformach przypominających gigantyczne półki, ciągnące się wzdłuż jednej ściany aż po sufit hali, na których były umieszczane przy pomocy podnośnika widłowego.

Właśnie tam, przy konsoli zdalnego sterowania bezzałogowca, natknęli się na majora Patricka McLanahana. Na stanowisku do testów spoczywała „Mewa", podobna do prehistorycznego latającego gada przycupniętego na skalnej półce. Wysunięty daleko przed jej dziobem obiektyw kamery podczerwonej obrócił się w kierunku wchodzących.

- Coś się wczoraj zepsuło? - spytała Geffar.

- Przy maksymalnym pułapie „Platobala" sygnał radiowy docierający do „Mewy" jest bardzo słaby - wyjaśnił McLanahan. - Bahamski „Sześć Cztery" znajduje się zaledwie sto dwadzieścia kilometrów stąd, toteż będąc w bezpośrednim zasięgu jednego lub drugiego balonu, makieta powinna bez zakłóceń odbierać sygnał naprowadzający.

„Karabal", czyli balon karaibski, należący poprzednio do Straży Przybrzeżnej, został przeniesiony nad wyspę Grand Bahama i zacumowany sześćdziesiąt kilometrów na wschód od Freeport. Dzięki sieci aerostatów, w której skład wchodził drugi balon Straży zawieszony nad przylądkiem Canaveral oraz „Keystone" marynarki wojennej znajdujący się nad Key West, a którą niedługo miał uzupełnić kolejny, należący do platformy „Młociarz Dwa", mającej stanąć na zachód od Florydy, na wysokości Sarasoty, rejon działania bezzałogowców rozciągał się od Jacksonville na północy, po wysunięty daleko na wschód port bahamski Governors Harbori aż do granicy kubańskich wód terytorialnych na południu.

- Przeprowadziłem wszystkie testy i nie znalazłem żadnej usterki. Musimy dokładnie sprawdzić nadajniki. Do tego czasu trzeba ograniczyć zasięg lotów patrolowych makiet do stu kilometrów od platformy. W każdym razie system funkcjonuje, może były to jedynie przejściowe zakłócenia.

- Sto kilometrów to niezbyt wiele - wtrącił admirał. - Będziemy musieli pozostały obszar patrolować z klasycznych samolotów.

Po kilku minutach Geffari i Hardcastle wjechali windą do centrum dowodzenia. Między pulpitami - których układ nasuwał skojarzenie z miniaturą Centrali Dowodzenia Strategicznych Sił Lotniczych czy też Dowództwa Północnoamerykańskiej Obrony Powietrznej - kręcił się szef kontrolerów, kapitan Michael Becker, były zastępca admirała ściągnięty przez swego szefa do pracy w nowej agencji.

Geffar i Hardcastle zajęli miejsca przed konsolą dowódcy i nałożyli słuchawki. Na ekranie monitora widniała długa lista nadesłanych ostatnio wiadomości. Uwagę Sandry przykuły kilkakrotne próby skomunikowania się z nią Rushella Mastersa, obecnego dowódcy bazy lotniczej „Młociarzy" w Homestead. Wywołała program obsługi centrali łączności i wybrała do niedawna jeszcze swój służbowy numer telefonu.

- Świetnie, że zadzwoniłaś - rzekł Masters. - FBI aresztowało właśnie jedną z naszych sprzątaczek, schwytali ją przy antenie nadajnika z przerobionym radiem na zakres UKF. Okazało się też, że ma fałszywe dokumenty. Gliniarze przypuszczają, że przechwytywała nasze komunikaty i komuś je doręczała. Zabrali ją do Miami.

- Dla kogo mogła szpiegować? Dla Kolumbijczyków?

- Na to wychodzi.

- Czy możemy kogoś tam wysłać, żeby ją przesłuchał?

Przez chwilę panowała cisza.

- Już próbowałem, ale powiedziano mi, że nie mam żadnych uprawnień, by rozmawiać z człowiekiem aresztowanym przez FBI.

- Przecież do tej pory...

- Do tej pory byliśmy inspektorami Służb Celnych - przerwał jej Masters. - FBI twierdzi, że nie otrzymali żadnych rozporządzeń dotyczących współpracy z Agencją Ochrony Granic. Tylko nie pytaj mnie dlaczego.

- Natychmiast się tym zajmiemy, Rush. Coś jeszcze?

- Chłopaki nie mogą się doczekać, kiedy będą mieli okazję usiąść za sterami „Lwa Morskiego". Długo to jeszcze potrwa?

- Dostaniemy od razu sześć sztuk. Trzeba je przemalować, wyposażyć w dodatkowe zbiorniki paliwa i uzbroić. Cztery z nich będą stacjonowały tutaj, na platformie, a dwa samoloty do celów treningowych zostaną w waszej bazie w Homestead. Czyżbyś chciał powiedzieć, że mamy zastęp nowych kandydatów na pilotów? To świetna nowina. Kiedy tylko Geffar skończyła rozmowę, Hardcastle rzekł:

- Brad Elliott zalecił dokładnie sprawdzać wszystkich przyjmowanych ludzi. Niemniej cieszę się, że mamy tylu chętnych. Najwyższa pora przystępować do działania.

- A ja się cieszę, że w końcu dostaniemy te V-22 - odparła. - Na razie piloci nie mają na czym latać, a przecież czeka nas jeszcze szkolenie całego personelu obsługi na platformie i ustalanie harmonogramów dyżurów i patroli. Na szczęście mamy fundusze, więc niech Elliott robi wszystko, co w jego mocy. To zresztą jego rola, dobrze się na tym zna. Do tej pory jest już pewnie po imieniu z połową parlamentarzystów, a druga połowa nadal patrzy na niego z podziwem za ową tajemniczą akcję sprzed roku...

- Alarm lotniczy! - krzyknął Becker. - Mamy niezidentyfikowany obiekt, który prawdopodobnie wystartował z Nassau. Nie trzyma się żadnego korytarza. Leci bardzo nisko i bardzo wolno. Jeśli nie zmieni kursu, za pięć minut przekroczy granicę strefy identyfikacji.

- Przejmujemy go - odparła pospiesznie Geffar, odwracając się do pulpitu. - Sprawdźcie biblioteki komputerowe. Nadawajcie ostrzeżenie na wszystkich kanałach łączności radiowej.

- Już uruchomiłem przeszukiwanie wpisów w sieci komputerowej - zameldował Becker.

- Uwaga, wszystkie samoloty! Uwaga, wszystkie samoloty! - zaczął monotonnie recytować do mikrofonu jeden z techników. - Tu Siły Ochrony Granic Stanów Zjednoczonych. Nieznany obiekt na kursie sto pięćdziesiąt pięć, sześćdziesiąt pięć kilometrów na południowy zachód od wieży kontroli na South Bimini i sto pięć kilometrów na wschód od wieży kontroli Biscayne Bay. Zmierzasz w kierunku granicy przestrzeni powietrznej Stanów Zjednoczonych, nie mając pozwolenia na jej przekroczenie. Proszę odpowiedzieć na częstotliwości sto dwadzieścia jeden i pół albo natychmiast zawrócić. Wszyscy piloci, którzy odbiorą ten komunikat, proszeni są o sprawdzenie swej pozycji i skontaktowanie się z właściwym ośrodkiem kontroli lotów.

Ostrzeżenie zostało powtórzone kilkakrotnie, na różnych pasmach, a także w języku hiszpańskim. Jego głównym celem było zaalarmowanie wszystkich samolotów i statków zbliżających się do wybrzeży Stanów Zjednoczonych, że „Młociarze" czuwają, widzą intruzów i są gotowi do podjęcia działań.

- Brak odpowiedzi - zameldował drugi technik. - Obiekt właśnie przekroczył granicę strefy identyfikacyjnej kontroli lotów i za dziesięć minut wejdzie w strefę identyfikacyjną obrony powietrznej.

Pierwsza z wymienionych stref oznaczała obszar nadzorowany przez właściwy ośrodek kontroli ruchu powietrznego, po dotarciu do którego każdy pilot musiał się skontaktować z naziemną wieżą kontroli. Ale w tym rejonie, gdzie stykały się obszary należące do Amerykanów, Bahamczyków i Kubańczyków, kontrolerzy Agencji Ochrony Granic otrzymali rozkaz nadawania ostrzeżeń radiowych tuż po przekroczeniu granicy, chociaż mogli podejmować jakiekolwiek działania dopiero w przestrzeni powietrznej swojego kraju, czyli po wejściu obiektu w granice strefy obrony terytorialnej.

- Skręca na południe - zakomunikował Becker. - Bierze kurs prosto na nas. Wciąż leci na pułapie trzystu metrów.

Kapitan przełączył główny monitor centrum na obraz radarowy z „Platobala". Program komputerowy, który jak poprzednio bez przerwy podawał parametry lotu intruza, został znacznie rozszerzony i teraz na ekranie można było uzyskać dane dotyczące ewentualnych lotnisk docelowych i czasu dotarcia na miejsce, jeżeli samolot utrzyma obecny kurs oraz szybkość.

- Oho! To może być wyjaśnienie. Według obliczeń komputera obiekt kieruje się na lotnisko Sunrise Beach Club - dodał Becker.

Geffar z niedowierzaniem pokręciła głową. Faktycznie to wiele wyjaśniało. Sunrise Beach Club to jedno z najbardziej ekskluzywnych osiedli mieszkaniowych Florydy, położone na północnym krańcu wyspy Key Largo. Widocznie ktoś wracał do domu po weekendzie spędzonym w Nassau bądź we Freeport, należało jednak zakładać, że jest to któryś z polityków, najbogatszych przedsiębiorców czy też podstarzałych gwiazdorów filmowych - ci ludzie zwykle wychodzili z założenia, że mogą o dowolnej porze startować i lądować w Sunrise Beach, nie zgłaszając tego wieży kontroli lotów.

Lecz ani Geffar, ani Hardcastle, nie mieli zamiaru puścić płazem takiego zachowania.

- Zawiadom Służby Celne, żeby wysłały grupę inspekcyjną do Sunrise Beach - Sandra poleciła Beckerowi. - Zarządź przygotowanie „Mewy" do startu, niech ją wyciągną na pokład. Trzeba zidentyfikować tego faceta.

- Dlaczego nie mielibyśmy sami się tym zająć - podsunął Hardcastle. - Zasłużyliśmy na to.

- Chcesz wystartować „Lwem Morskim"? - zapytała, a dostrzegłszy skinienie głową admirała, rzekła szybko: - Nie siedziałam za sterami tej hybrydy od czasu naszego pierwszego, pokazowego lotu na spotkanie z wiceprezydentem. Nie jestem pewna...

- Ciężko ostatnio pracowałaś, przyda ci się taki relaksujący przelot. Ja mam trochę wprawy z V-22. To łatwa robota. Pewnie jakiś staruszek po prostu zapomniał włączyć radiostację. Wiec jaka jest twoja decyzja?

Geffar wahała się jeszcze przez chwilę, ale pokusa była zbyt wielka. Wstała z fotela, zdjęła z głowy słuchawki i kładąc je na pulpicie powiedziała:

- Dobra, Hardcastle. Lecimy oboje.

Zaczekali, aż niezidentyfikowany samolot - jednosilnikowa cessna 210 - przeleci nad platformą i dopiero wtedy wystartowali. Znajdowali się zaledwie o parę kilometrów od granicy strefy obrony powietrznej, kiedy zrównali się z podejrzaną maszyną i mogli zajrzeć do kabiny pilota.

- Uwaga, cessna Trzy Victoria Nina, tu patrol jednostki ochrony granic Stanów Zjednoczonych! - zawołała Geffar do mikrofonu, kiedy podeszli od lewej strony na odległość dwudziestu metrów. - Zbliżasz się do granicy przestrzeni powietrznej USA, której przekroczenie bez zezwolenia stanowi naruszenie prawa. Skierujemy cię na strzeżone lotnisko. Podążaj za mną, gdyż w przeciwnym razie twoje zachowanie może zostać potraktowane jako wrogie.

Pilot musiał widzieć „Lwa Morskiego", ponieważ odwrócił głowę i gapił się w tę stronę. Miał na uszach słuchawki, lecz mimo to nie odpowiadał.

- Cessna Trzy Metoda Nina, proszę potwierdzić, czy zrozumiałeś polecenie. Odbiór. - Sandra podeszła jeszcze bliżej tamtego samolotu i po chwili spostrzegła, że pilot coś sygnalizuje. - Trzy Victoria Nina, wciąż czekam na odpowiedź. Jeśli mnie słyszysz, daj znak ręką albo pomachaj skrzydłami.

Mężczyzna za sterami energicznie pomachał ręką. Uśmiechał się niepewnie.

- Nie do wiary! On nas jednak słyszy... Mam wrażenie, że rozpoznaję tego faceta. - Wdusiła przycisk mikrofonu. - Cessna Trzy Victoria Nina, pomachaj jeszcze raz na znak, że nie możesz odpowiedzieć drogą radiową.

Ruch ręki pilota był aż nadto dobrze widoczny.

- Pewnie wysiadł mu nadajnik - podpowiedział Hardcastle. - Słyszy nas, lecz nie może odpowiedzieć.

- Tak, na pewno go poznaję - powtórzyła Geffar. - To jeden z tych wziętych adwokatów... Zaraz, Trzy Victoria Nina?... Już wiem. To Max Van Nuys. Świadczy usługi największym właścicielom ziemskim oraz inwestorom działającym w cały rejonie karaibskim.

- To znaczy, że mamy do czynienia z rozpieszczonym playboyem - mruknął admirał. - Słyszałem o nim. Podobno jest właścicielem połowy Miami Beach, przynajmniej tak mówią ludzie. Zresztą każdy, kto ma tak krótki numer rejestracyjny samolotu, będzie się zachowywał jak primadonna.

- Jeśli faktycznie nawaliło mu radio i większość przyrządów nawigacyjnych, to postąpił bardzo rozsądnie, biorąc kurs na naszą platformę. Wykorzystał ją jako punkt orientacyjny, dalej mógł lecieć prościutko na zachód i trafiłby na lotnisko Sunrise Beach Club.

- Ale to nie wyjaśnia, skąd się tutaj wziął. Dlaczego leci z Nassau czy innego lotniska Bahamów, nie nawiązując łączności radiowej i nie mając pozwolenia Służb Celnych na ten przelot. Mało mnie obchodzi, kim on jest. Musimy go sprowadzić na Opa-Locka albo dokonać inspekcji po lądowaniu w Sunrise Beach.

- Cessna Trzy Victoria Nina, pomachaj ręką, jeżeli twoim celem jest lotnisko w Sunrise Beach. - Pilot natychmiast odpowiedział ruchem ręki. - Musisz wiedzieć, że na prywatnym lotnisku w Sunrise Beach nie ma punktu odpraw celnych, a w myśl obowiązujących przepisów, bez deklaracji celnej musisz lądować tam, gdzie znajduje się posterunek kontrolny. Zostaniesz sprowadzony pod naszą eskortą na lotnisko Opa-Locka w celu dokonania inspekcji.

Van Nuys energicznie pokiwał głową i dał znak, że zrozumiał. Lecz po chwili zaczął się dziwnie zachowywać, spoglądał szybko, to tu, to tam, wymachiwał rękoma, a na jego twarzy pojawiło się przerażenie.

- Dym! - zawołał Hardcastle. - Widzę dym wydobywający się spod osłony silnika!

- W kabinie także! - Geffar pospiesznie sięgnęła do włącznika mikrofonu. - Cessna Trzy Victoria Nina, zauważyliśmy dym w twojej kabinie; wydobywa się także spod osłony silnika. Odwołujemy poprzednie polecenia. Sprowadzimy cię na lotnisko Sunrise Beach. Leć za nami. Van Nuys znowu energicznie pokiwał głową. W przedniej części kabiny, tuż przy szybie, pęd powietrza z nawiewników rozganiał dym, lecz w jej głębi, za fotelem pilota, było go coraz więcej.

- Mayday, mayday! Wzywa „Rekin Dwa Zero"! - zawołał Hardcastle, przełączywszy radiostację na kanał awaryjny. - Znajdujemy się czterdzieści kilometrów na południowy wschód od Zatoki Biscayne. Lecimy kursem dwieście z szybkością stu dwudziestu węzłów na pułapie trzystu pięćdziesięciu metrów. Prowadzimy samolot typu Cessna 210, Trzy Victoria Nina, z jednym mężczyzną na pokładzie. Ma nieczynną radiostację, a kabinę wypełnia dym. Proszę o oczyszczenie nam drogi, spróbujemy podejść w tej formacji do lotniska w Sunrise Beach.

- Cessna Trzy Victoria Nina, opuść podwozie - poleciła Geffar. - Nie zwalniaj, dopóki nie znajdziemy się bliżej lotniska.

Spod brzucha samolotu zaczęło się wysuwać podwozie, ale zaraz utknęło w pozycji na wpół otwartej.

- Trzy Victoria Nina, spróbuj jeszcze raz schować i wypuścić podwozie.

Nic nie uległo zmianie. Cessna jakoś się jeszcze trzymała w powietrzu, lecz pilot miał wyraźne kłopoty z utrzymaniem kursu. Geffar musiała odsunąć V-22 na odległość trzydziestu metrów, by nie zahaczyć o awionetkę, która zaczynała coraz bardziej tracić stabilność. Nie chciała jednak odchodzić na tyle daleko, by Van Nuys stracił ich z oczu.

- Trzy Victoria Nina, mamy tylko piętnaście kilometrów do lotniska. Zaczniemy powoli schodzić ku ziemi i zwalniać do prędkości dziewięćdziesięciu węzłów. Wypuść klapy i zmniejsz obroty silnika.

Okazało się, że klapy również nie działają. Sytuacja stawała się coraz groźniejsza.

- Albo rozsypała mu się cała instalacja elektryczna, albo zapalił się alternator - rzekł Hardcastle. - Będzie musiał w ogóle odłączyć rozdzielacz, bo w każdej chwili silnik może stanąć w płomieniach.

Geffar pospiesznie przekazała instrukcję przez radio, ale spod osłony wciąż wydobywał się dym.

- Trzy Victoria Nina, tylko osiem kilometrów. Spróbuj jeszcze raz wypuścić podwozie, może zadziała ręczny lewar.

Nadal nie było żadnego rezultatu. Mechanizm podwozia musiał się na dobre zaklinować.

- W porządku, Trzy Victoria Nina. Przygotuj się do lądowania na brzuchu. Jeśli nie dasz rady opuścić klap, zostaw dźwignię w położeniu neutralnym. Przy szybkości dziewięćdziesięciu węzłów sprowadzimy cię nad ziemię. Kiedy tylko znajdziesz się nad pasem, wyłącz zapłon, odetnij dopływ paliwa i odłącz prądnice oraz akumulatory, by zmniejszyć ryzyko pożaru. Powodzenia.

Van Nuys odzyskał nieco zimnej krwi i dość pewnie zaczął sprowadzać maszynę w dół, ale gdy w zasięgu wzroku pojawiło się lotnisko, znów dało o sobie znać zdenerwowanie. Na początku krótkiego pasa startowego był jeszcze jakieś osiem metrów nad ziemią. Podwozie cessny wysunęło się może pół metra dalej, koła znajdowały się już prawie w pionie, ale nie były zablokowane i nie stanowiły żadnej podpory dla samolotu. Także klapy wciąż nie chciały się wysunąć.

- Mijasz linię perymetryczną! Teraz!...

Geffar i Hardcastle wpatrywali się z przejęciem, jak śmigło cessny powoli zwalnia obroty i w końcu nieruchomieje. Van Nuys zachował nawet tyle zimnej krwi, że kilkakrotnie jeszcze włączył starter, by ustawić śmigło w poziomie i nie zahaczyć nim o ziemię już przy pierwszym zetknięciu ze ścieżką.

Okazał się na tyle wytrawnym pilotem, że nad samą ziemią ściągnął drążek do oporu, wskutek czego najpierw z pasem zetknął się wydłużony ogon maszyny, a dopiero później główny ciężar opadł na częściowo wysunięte koła. Co prawda nie zablokowane podwozie nie zdołało wytrzymać impetu zderzenia, ale dzięki temu cessna dość łagodnie opadła na ziemię i zaczęła się ślizgać na brzuchu. Jednak w pewnym momencie przechyliła się gwałtownie na lewo, przekoziołkowała przez nos, zsunęła z pasa startowego i wylądowała w płytkim rowie okalającym niewielkie lotnisko.

Geffar błyskawicznie skierowała „Morskiego Lwa" dalej na północ, usiadł dosyć gwałtownie jakieś sto metrów od rozbitego samolotu, otworzyła drzwi i wyskoczyła na ziemię. Ruszyła biegiem w stronę pokiereszowanej cessny. Nie wiadomo skąd pojawiły się dookoła wozy strażackie i furgony pogotowia technicznego - mijały ją na pełnym gazie i z piskiem hamowały w pobliżu miejsca wypadku. Na jej spotkanie wyskoczył strażak w białym hełmie dowódcy i zagrodził jej drogę.

- Mamy pełne wyposażenie, by udzielić panu Van Nuysowi pierwszej pomocy - wyrzuciła z siebie, zadyszana.

Mężczyzna popatrzył na nią ze zdumieniem i zapytał podejrzliwie:

- A skąd pani wie, że to Van Nuys?

- Prowadziliśmy go w powietrzu prawie od samych Bahamów. Od chwili minięcia naszej platformy nie odstępowaliśmy go na krok. Mieliśmy wystarczająco dużo czasu, żeby dokładnie się przyjrzeć pilotowi.

Strażak miał coraz większe oczy. Spojrzał ponad ramieniem Sandry na „Lwa Morskiego" i zapytał niemal z przerażeniem w głosie:

- Tym... czymś... podlecieliście na tyle blisko, żeby widzieć twarz pilota?!

- Właśnie. Stąd wiemy, że to Van Nuys.

- Zgadza się. Takie nazwisko widnieje w rozkładzie lotów i na to nazwisko w Sunrise Beach zarejestrowany był ten samolot.

- Czemu więc kopia rozkładu lotów nie została dostarczona Agencji Ochrony Granic? Pilot naruszył procedurę przekraczania granicy. Musimy z nim porozmawiać.

- Na razie proszę tu zostać.

Strażak odszedł w pośpiechu, mówiąc coś do krótkofalówki. W tej samej chwili na rozbity samolot z głośnym sykiem popłynął strumień białej piany z węża gaśniczego.

- Nic mu się nie stało? - zapytał Hardcastle, który stanął obok Geffar.

- Nie wiem, nie puścili mnie dalej. Szef straży pożarnej przyznał, że to Van Nuys. Podobno zarejestrował swój przylot w tutejszym rozkładzie.

- My jednak wiemy na pewno, że to nieprawda. Jego zgłoszenia nie otrzymały ani Służby Celne, ani Centrum Kontroli Ruchu Powietrznego.

Obok wozu strażackiego zatrzymała się karetka, sanitariusze pospiesznie wyciągnęli nosze.

- Musimy zabezpieczyć samolot - dodał Hardcastle. - Mimo że znamy nazwisko pilota, to jednak miało miejsce naruszenie przepisów.

Trzeba dokładnie wszystko sprawdzić.

Geffar w zamyśleniu pokiwała głową.

- Skontaktuję się przez radio z bazą w Homestead i poproszę o przysłanie drużyny inspekcji celnej - rzekł.

- Dobrze. Ja tu zostanę i będę miała oko na wszystko - mruknęła, ruszając w stronę miejsca katastrofy.

Kiedy się zbliżyła, Van Nuysa układano właśnie na noszach. Przypięto go pasami do wózka, głowę unieruchomiono, aby nie naruszyć kręgów szyi. Był to atletycznie zbudowany mężczyzna o ciemnej cerze. Czterech sanitariuszy z wysiłkiem podniosło nosze, żeby wsunąć je do wnętrza karetki. Geffar stała przy otwartych tylnych drzwiach ambulansu i przyglądała się temu, gdy pilot zauważył ją kątem oka i uniósł rękę, zatrzymując sanitariuszy.

- To pani sprowadziła mnie na ziemię? - zapytał chrapliwym głosem. - To pani pilotowała tę... niezwykłą maszynę?

Skinęła głową.

- Tak, panie Van Nuys. Nazywam się Sandra Geffar i jestem dowódcą tutejszej jednostki ochrony granic...

- Mam na imię Max...

Geffar walczyła z mieszanymi uczuciami. Pamiętała o popełnionym przestępstwie, lecz zarazem miała przed sobą rannego człowieka odwożonego do szpitala. Odnosił się do niej przyjaźnie, a poza tym wykazywał zainteresowanie „Lwem Morskim"...

- Uratowała mi pani życie. Dziękuję.

Próbował wyciągnąć rękę w jej stronę, lecz twarz wykrzywił mu skurcz bólu. Sanitariusze szybko wsunęli nosze, zatrzasnęli drzwi i karetka odjechała. Niedługo potem odjechały również pozostałe wozy.

Kiedy w końcu Geffar się odwróciła, ujrzała Hardcastle'a oglądającego uważnie wrak cessny. Samolot był przechylony na prawy bok, złamane skrzydło utkwiło w pasie ziemi rozdzielającej lotnisko od pobliskiego parkingu; spoczywał na brzuchu, a złamane wsporniki podwozia z odchylonymi do tyłu kołami nadawały mu wygląd nowo narodzonego źrebaka. Przednią część kadłuba pokrywała co najmniej półmetrowej grubości warstwa piany gaśniczej, która śmierdziała starym kurzem oraz formaliną. W środkowej jego części widniało spore wgniecenie, lecz poza tym konstrukcja wydawała się nie uszkodzona, nie nosiła żadnych śladów eksplozji czy pożaru... Zresztą Van Nuys do końca był nadzwyczaj opanowany, pomyślał Hardcastle.

- Grupa inspekcyjna jest już w drodze - poinformował Sandrę, kiedy ta stanęła obok niego. - Będą im potrzebne łopaty i kombinezony ochronne, żeby się dostać do środka.

To naprawdę dziwne, dodał w myślach. Nawet śladu ognia, tylko owo drobne pęknięcie zbiornika paliwa...

Po chwili znów podjechał jeden z wozów strażackich. Ludzie zaczęli wyciągać łańcuchy oraz grubą nylonową sieć. Dowódca wozu przez chwilę spoglądał na rozbity samolot, wreszcie zbliżył się do nich.

- Szef tutejszej policji, Joseph Hokum - przedstawił się. - Kontroler lotniska prosił, żeby zabrali państwo ten.... tę maszynę, z pasa startowego. Blokuje ruch.

- Zamykamy lotnisko aż do odwołania - odparła Geffar - a ponieważ nie ma tu oddziału kontrolnego Służb Celnych, nasz samolot będzie dalej blokował pas. Nie wolno także ruszyć stąd tej rozbitej cessny. Zespół inspekcyjny jest już w drodze, oni zdecydują, czy można usunąć tę maszynę.

- Zespół inspekcyjny?

- Pilot cessny naruszył przepisy, nie tylko nie złożył deklaracji celnej, ale także nie miał pozwolenia na przekroczenie granicy - wtrącił Hardcastle. - Dlatego zamykamy lotnisko do czasu przeprowadzenia szczegółowej inspekcji. Będziecie musieli...

- Zaraz! Nie macie prawa! Sunrise Beach to prywatny teren, a ja jestem tu szefem służb ochrony. Dostałem polecenie, by jak najszybciej usunąć rozbity samolot i oczyścić pas startowy.

Mężczyzna odwrócił się i gestem nakazał swym ludziom przystąpić do pracy.

Geffar, która nie zdążyła jeszcze opanować nerwów po przeżytych emocjach awaryjnego lądowania cessny, zareagowała błyskawicznie. Zrobiła trzy szybkie kroki, chwyciła Hokuma za kołnierz i pociągnęła go z powrotem.

- Co to ma znaczyć?! - wrzasnął tamten, sięgając pod pazuchę kurtki.

Hardcastle, dostrzegłszy kolbę wielkiego rewolweru, bez namysłu wymierzył Hokumowi cios w szczękę, po czym przycisnął kolanem pierś leżącego, wyszarpnął mu broń z kabury i rzuciwszy ją na ziemię, obrócił gliniarza twarzą w dół i zsunął mu kurtkę do łokci, krępując ręce.

- Co jest, do cholery?!

Admirał dobył swego dziewięciomilimetrowego automatycznego sauera i mierząc w strażaków, zawołał:

- Odsunąć się od samolotu! Natychmiast! Tamci usłuchali.

- Ściągać kurtki!

Okazało się, że wszyscy są uzbrojeni.

- Zdjąć kabury i rzucić je na ziemię!

Mężczyźni niepewnie zerkali na swego szefa leżącego z twarzą przyciśniętą do asfaltu. Z ociąganiem poodpinali jednak kabury i złożyli je na ziemi.

Hardcastle szybko sięgnął po krótkofalówkę.

- „Rekin", tu „Dwa Zero"

- Słucham cię, „Dwa Zero" - odezwał się natychmiast Becker z centrali łączności na platformie.

- Mike, jesteśmy w Sunrise Beach i potrzebna nam pomoc. Przyślij tu śmigłowiec z kilkoma chłopcami, albo z Homestead, albo z „Rekina".

- Zawrócę dolphina, który wyleciał do bazy. Powinien być na miejscu za dwie minuty.

- Dlaczego nosicie broń? - Hardcastle zwrócił się do strażaków.

- Jesteśmy gliniarzami! - wrzasnął szef, krzywiąc się z bólu.

- I w straży także potrzebne wam rewolwery? - dodała Geffar. - To niebezpieczne i nierozsądne...

- Na pewno nie tak bardzo, jak wasza akcja. Znajdujecie się na terenie prywatnym. Nie mieliście prawa tu lądować bez zgody...

- Mamy prawo lądować na każdym skrawku ziemi w tym kraju...

- Na pewno nie bez wyraźnej przyczyny.

- Powtarzam, że Van Nuys nielegalnie przekroczył granicę. Bez pozwolenia leciał w zastrzeżonej przestrzeni powietrznej. Mamy pełne prawo ścigać wszystkich intruzów.

- Van Nuys miał pozwolenie na ten lot, figurował w planie - odparł Hokum. - Osobiście uzgadniałem jego przelot, kiedy zadzwonił do mnie z Freeport A co się tyczy zastrzeżonej przestrzeni... No cóż, miał uszkodzone radio, zaistniała sytuacja awaryjna Poza tym cała ta wasza Agencja Ochrony Granic jest bezprawna.. Nie wolno wam naruszać własności prywatnej...

Przez tłum, który się wokół nich gromadził, przepchnął się jakiś siwowłosy, dystyngowany mężczyzna z sumiastymi wąsami.

- Nazywam się Fred Weintraub, jestem prezesem związku właścicieli tutejszych gruntów. O co chodzi?

- Admirał Hardcastle, dowódca jednostki ochrony granic Stanów Zjednoczonych. Ten wasz szef straży pożarnej, czy też szef policji, odmówił współpracy. Zachowywał się wrogo...

- Wrogo? Wygląda na to, że został napadnięty!

- Sięgał po broń...

Hardcastle urwał, słysząc terkot nadlatującego dolphina. Po chwili helikopter przeleciał im nad głowami, zatoczył koło nad niewielkim lotniskiem i szybko usiadł kilkadziesiąt metrów od grupki ludzi zebranych na poboczu pasa startowego. Z prawego wejścia pospiesznie wyskoczyło dwoje umundurowanych funkcjonariuszy z pistoletami maszynowymi. W rękach trzymali przenośne gaśnice.

- Margaret, Jack, nie pozwólcie nikomu się zbliżyć do tej rozbitej cessny - poleciła Geffar. - Wkrótce ma się tu zjawić patrol Służb Celnych. Jak tylko przylecą, zawiadomcie mnie przez krótkofalówkę.

Oboje skinęli głowami, zajmując stanowiska między tłumem ludzi a wrakiem samolotu.

- Wygląda na to, że wetknęliśmy kij w mrowisko - mruknęła Sandra do Hardcastle'a.

- Nie podoba mi się to wszystko - odparł, robiąc szeroki gest ręką. - Ta uzbrojona straż ochrony, cały ten wrzask, że naruszyliśmy własność prywatną... O co tu chodzi?

Okręgowe dowództwo Agencji Ochrony Granic, Alladin City, Floryda

Cztery godziny później

Nowy budynek dowództwa wzniesiono w Alladin City, około dwadzieścia pięć kilometrów na południowy zachód od Miami, na terenie należącym do Straży Przybrzeżnej. Mieścił się tu zajmujący kilka kilometrów kwadratowych olbrzymi labirynt wszelkiego typu anten, zapewniających łączność między dowództwem Straży w Miami a jednostkami pływającymi w całym południowo-wschodnim rejonie Stanów Zjednoczonych i na Morzu Karaibskim.

Obok centrum łączności znajdował się tu także wspólny dla Straży Przybrzeżnej oraz Służb Celnych ośrodek koordynacji, zbierania danych i wywiadu, zwany w skrócie C-3-I. Wyposażony w najnowocześniejsze urządzenia elektroniczne, gromadził wyniki obserwacji radarowych z wielu różnych instytucji - cywilnych, federalnych, terenowych, wojskowych, a nawet wywiadowczych. Kiedy powołano do życia Agencję Ochrony Granic, C-3-I automatycznie przeszedł pod jej zarząd; a ponieważ był wręcz idealnie położony, w sąsiedztwie nowego lotniska w Taimiami - na tyle dużego, by mogły na nim lądować nawet największe transportowce wojskowe - i zabezpieczony systemem ochronnym najnowszej generacji, stanowił doskonałą bazę operacyjną dla „Młociarzy".

Dość szybko postawiono dodatkowy budynek administracyjny, założono też bezpośrednie łącza komunikacyjne z lotniskiem w Taimiami, które zostało wyposażone w dodatkowe urządzenia do przyjmowania samolotów bezzałogowych. Nowa baza lotnicza niemal od chwili zarania zyskała przydomek „Zoo", ponieważ dowództwo Agencji Ochrony Granic znajdowało się około kilometra od gigantycznego ogrodu zoologicznego Miami Metro.

- Ten incydent w Sunrise Beach Club został odebrany niemal tak, jak występ striptizerki w czasie pogrzebu - oznajmił Brad Elliott, uśmiechając się niepewnie.

Spotkał się z Geffar i Hardcastle'em w siedzibie dowództwa jeszcze tego samego dnia. Zasiedli w wywiadowczym centrum operacyjnym - zabezpieczonej przed podsłuchem sali sąsiadującej z głównym ośrodkiem łączności. Całą jedną ścianę zajmowały trzy olbrzymie, płaskie ekrany komputerowe, które ukazywały radarowy obraz ruchu powietrznego nad południowo-wschodnią częścią Stanów Zjednoczonych, a które już niedługo miały przedstawiać cały ogromny obszar objęty kontrolą Agencji. Rozdzielczość tych ekranów była na tyle duża, że po odpowiednim zaprogramowaniu komputera można było na nich odnaleźć pozycję dowolnego samolotu lub okrętu na obserwowanym terenie, sięgającym dwustu mil od granicy wód terytorialnych kraju.

Geffar wciąż miała na sobie kombinezon lotniczy. Chodziła niespokojnie wzdłuż okien o przydymionych, lustrzanych szybach. Hardcastle rozsiadł się wygodnie w jednym z foteli.

- Przecież robiliśmy tylko to, co do nas należy - zaprotestował.

- Tak, wiem. - Elliott rozłożył szeroko ręce. - Nie mam do was żadnych pretensji... Chociaż powalenie szefa miejscowej policji na ziemię było raczej zbędne...

- Zauważyłem, że sięga po broń i zareagowałem odruchowo - mruknął Hardcastle. - Trzymał już palce na kolbie rewolweru...

- Daj spokój, Ian. Nikt cię przecież nie oskarża. Udzieliłem temu gliniarzowi szczegółowych wyjaśnień co do roli oraz uprawnień naszej agencji. Ale wiesz, jacy są dziennikarze. Będą się rozpisywać nad tym, jak postąpiłeś, pomijając milczeniem przyczyny takiej reakcji.

- Do diabła, on mi nawet w ogóle nie pasował na komendanta miejscowej straży pożarnej.

- Sprawdziłem go dokładnie. Został wybrany szefem policji tylko na trzy lata. To były zastępca szeryfa okręgu Dade.

- Były?

- Złożył rezygnację po ośmiu latach służby. Dość mętnie ją motywował, ale nikt nie żądał wyjaśnień. Bez wątpienia złapał LRWF.

- Co takiego? To jakiś nowy wirus?

- Nie. Lepsza robota, większa forsa.

Hardcastle pokręcił głową.

- Ale on... Cholera, nie umiem tego wyrazić. Coś mi w nim nie pasowało. W ogóle ta sytuacja była dziwna. Po diabła lali pianę na wrak? Zakryli nią prawie cały kadłub.

- Facet twierdzi, że widział dym i dlatego rozkazał użyć gaśnicy - rzekł Elliott, przerzucając strony oficjalnego raportu złożonego przez Hokuma. - Napisał, że przede wszystkim zależało mu na bezpieczeństwie poszkodowanego Maxwella Van Nuysa. Nie myślał wtedy o wszczęciu jakiegokolwiek dochodzenia. Według niego piana gaśnicza była najlepszym środkiem...

- Słyszałeś, żeby ktoś jeszcze stosował w lotnictwie pianę?

- Wojsko z niej zrezygnowało, ale to nie oznacza, że nie jest to skuteczny środek gaszenia ognia - odparł generał. - Jeśli wytłumaczymy to troską o bezpieczeństwo okolicznych mieszkańców...

- To nadal brzmi jak wykręt - mruknął Hardcastle.

- Czy celnicy znaleźli coś na pokładzie samolotu Van Nuysa? - zapytała Geffar.

- Plany nowego hotelu, który ma stanąć na wyspie Grand Bahama, trochę drobiazgów i skrzynkę najlepszego rumu „Diamond Plantation". Wszystko wskazuje na to, że przyczyną awarii radia i tego dymu w kabinie było krótkie spięcie w alternatorze.

- A co z wpisem do rozkładu lotów i deklaracją celną?

- Znaleźliśmy go w sieci komputerowej - odparł Elliott. - Obronie powietrznej zgłoszono przelot z Freeport do Sunrise Beach, jest także wstępna deklaracja celna. Ale są zastrzeżenia co do czasu, w jakim tego dokonano. Szef policji utrzymuje, że dopełnił formalności na godzinę przed startem samolotu, ale według naszych komputerów wpis pojawił się dopiero w chwili przekraczania przez Van Nuysa granicy. Ktoś tu czegoś nie dopilnował, lecz mam nadzieję, że sprawa się wyjaśni. Nawet ta skrzynka rumu została zgłoszona do odprawy. - Zamilkł na chwilę, po czym dodał: - Zrobiliście dobrą robotę, wasze działanie było w pełni usprawiedliwione. Jeżeli można kogokolwiek za coś winić, to tylko Hokuma. Nie powinien był się stawiać...

- A Van Nuys?

- Potwierdził dokładnie to, co przypuszczałaś, Sandro. Zepsuło mu się radio i urządzenia nawigacyjne, dlatego wziął kurs na platformę, bo stamtąd łatwo trafić na Key Largo.

- I nie mówił nic o tym, że brakowało wpisu w rozkładzie lotów i nie miał pozwolenia na przekroczenie granicy?

- Przecież został wpisany do rozkładu...

- Nie możemy jednak tego honorować - wtrącił Hardcastle. - W chwili startu nie było wpisu, nie uzgodnił też z nami trasy lotu.

- Wraz z planem przelotu została oficjalnie zgłoszona wstępna deklaracja celna z prośbą o dokonanie odprawy. Ale tu znowu pojawia się zastrzeżenie, gdyż owa prośba nie dotarła tam, gdzie trzeba.

- Zatem wygląda na to, że miał coś do ukrycia.

- No cóż - Elliott westchnął. - Jeśli facetowi nawaliło radio i nie mógł się skontaktować...

- Nie uważasz, że to dziwne? Zepsuł się tylko nadajnik, ale nie odbiornik. Wysiadł też nadajnik kodu identyfikacyjnego. Cholernie wygodna sytuacja. Facet mógł w ten sposób wytłumaczyć swoje zachowanie, ale zostawił sobie otwartą furtkę, żebyśmy go od razu nie zestrzelili.

- Dokładnie sprawdzimy, czy Van Nuys usiłował bezprawnie przekroczyć granicę - rzekł Elliott - a ściślej mówiąc, czy próbował załatwić formalności dopiero wtedy, kiedy został schwytany. Ale nie obiecujcie sobie zbyt wiele. On jest bardzo znaną osobą na Florydzie, ma mnóstwo znajomości. Poza tym właśnie podarował Służbom Celnym ten samolot, który przecież nie ucierpiał tak bardzo w zderzeniu z ziemią. W dodatku facet leży w szpitalu z unieruchomioną szyją. Zgadzam się, Ian, że ta sprawa śmierdzi z daleka, ale nie jestem pewny, czy powinniśmy ją rozdmuchiwać. Weź pod uwagę, że nadal mamy wielu wrogów. Chcę spokojnie doczekać powołania samodzielnego departamentu ochrony granic. Jeśli teraz zaczniemy się czepiać, narobimy sobie tylko dalszych wrogów. A nie muszę ci chyba powtarzać, że dopóki nie będziemy w samodzielnym resorcie, wszystkie dalekosiężne plany możemy odłożyć do lamusa.

- Wspaniale - mruknęła Geffar. - Znowu polityka. Jeśli się wykażemy, to możemy liczyć na to, że łaskawie przestaną nas obrzucać błotem. A jeśli nam się noga podwinie, to natychmiast postawią nas pod murem.

- Powiem wam jeszcze jedną ciekawą rzecz. Chodzą plotki, że został opracowany wszechstronny projekt dekryminalizacji, według którego marihuana ma być całkowicie legalna, natomiast karalne będzie wyłącznie posiadanie jednorazowo większej porcji niż pięćdziesiąt gramów kokainy.

- Niewiarygodne! - zawołała Geffar, kręcąc głową ze zdumienia. - To idealne rozwiązanie. Po co w takim razie mamy nadstawiać karku, jeśli to wszystko ma pójść na próżno?

- Równie zadziwiające jest to, że przywódcy Kongresu odmawiają jakichkolwiek komentarzy na temat tych plotek.

- Nie dziw się, Sandro. Od dłuższego czasu istnieją bardzo silne naciski na legalizację niektórych narkotyków o łagodnym działaniu - rzekł Hardcastle. Uśmiechnął się i skrzyżował ręce na piersi. - To niesamowite, jak historia lubi się powtarzać. W czasach prohibicji dopiero bezwzględna działalność takich oddziałów, jak będący naszym pierwowzorem „Młociarze", uświadomiła większości społeczeństwa, że alkohol wcale nie musi być złem ostatecznym i że warto jeszcze raz się zastanowić nad regulacjami prawnymi. Wszyscy uzmysłowili sobie starą prawdę, iż żadne zakazy nie powstrzymają alkoholików od picia. Nie pomogą nawet liczne oddziały zbrojne strzegące granic.

- Ale narkotyki to co innego - odparła Geffar. - Nałóg zbiera swe żniwo głównie wśród młodzieży. Całe miasta żyją pod dyktando zorganizowanych i uzbrojonych band handlarzy...

- Wtedy nie było inaczej - wtrącił Hardcastle. - Istniał problem alkoholizmu wśród młodzieży, niedorozwiniętych dzieci alkoholików, uzbrojonych band przemytników czy choćby handlarzy, którzy w walce z konkurencją często sięgali po broń. Na ulicach staczano istne bitwy. Pamiętasz Ala Capone'a? Ukryte knajpy, zamaskowane bimbrownie? Wtedy alkohol uważano za truciznę, podobnie jak dziś traktujemy narkotyki. Wreszcie zniesiono zakazy, cofnięto ustawę prohibicyjną. Politycy doszli do wniosku, że społeczeństwo lepiej samo o siebie zadba, niż mógłby to zrobić nawet najbardziej troskliwy rząd.

- Niemal każdego dnia potrafisz mnie czymś zaskoczyć, Hardcastle - wycedziła. - Uważałam cię za samotnego bojownika, niemal błędnego rycerza, gotowego walczyć z wiatrakami, byle tylko zdobyć fortecę powszechnego zła. Ale teraz, do diabła, każdego dnia będę się budzić, czekając z niecierpliwością na twoje nowe pomysły... Masz jeszcze do mnie jakąś sprawę, Brad?

- Chyba nie...

Sandra sztywno skinęła głową i ruszyła do wyjścia.

- Mam zamiar odwiedzić szpital okręgowy w Sunrise Beach i zobaczyć, jak się miewa Van Nuys.

Hardcastle poderwał się z fotela.

- Polecę z tobą...

- Dziękuję, pojadę samochodem. Później odwiedzę bazę w Homestead, na pewno trafi mi się okazja powrotu na platformę.

Po jej wyjściu przez jakiś czas w sali panowało milczenie. Wreszcie Elliott zapytał:

- Jak się układa współpraca między wami? Wszystko w porządku?

Admirał wzruszył ramionami.

- Nieźle... Na dobrą sprawę do dzisiaj niewiele mieliśmy ze sobą styczności. To chyba nic złego, ze nie zawsze jesteśmy jednomyślni? Mam nadzieję, że wiedziałeś o tym od początku. Na przykład nie zgadzam się z Sandrą, że powinniśmy zaczekać z wykorzystaniem makiet typu „Mewa" do czasu, aż w pełni zostanie uruchomiony system łączności. Niewiele mnie obchodzi, jak ludzie zareagują na widok bezzałogowca przemykającego im nad głowami. Ona bardzo liczy się z ich opinią i rozumiem jej motywy, ale...

Elliott pokiwał głową.

- To dobrze. Wybieram się na cały weekend na Key West, a potem wracam do Waszyngtonu. Gdybyś mnie potrzebował...

- Daj spokój - mruknął Hardcastle. - Też musisz wypocząć.

Szpital okręgowy w Sunrise Beach, Key Largo, Floryda

Dwie godziny później

Sandra nie traciła czasu. Pospiesznie przebrała się w lnianą garsonkę - na tyle luźną, żeby można pod nią ukryć podramienną kaburę z automatycznym pistoletem kalibru 11,4 mm i założyła letnie pantofle. Szybkim krokiem wyszła z budynku dowództwa i pojechała samochodem w kierunku Key Largo.

Van Nuysa zastała spacerującego pod oknem w niewielkim szpitalnym pokoiku. Poruszał się sztywno, szyję miał unieruchomioną grubym, plastikowym kołnierzem.

- Panie Van Nuys, proszę wybaczyć, że przeszkadzam...

- Panna Geffar! Co za niespodzianka! - Mężczyzna ruszył ku drzwiom. Sandra wyciągnęła rękę na powitanie, lecz on uścisnął jej ramiona. - Bardzo miła niespodzianka. Proszę wejść.

Podszedł do krzesła i usiadł dość swobodnie, ale zaraz skrzywił się z bólu i szybko wyprostował. Geffar niemal odruchowo chwyciła z łóżka jasiek i wsunęła go pod plecy adwokata.

- Dziękuję, teraz o wiele lepiej. Przy pani każdy mężczyzna musiałby się czuć szczęśliwy. Czy pani...

- Jestem rozwiedziona - odparła szybko, powtarzając sobie, że nie przyjechała tu w celu odbycia miłej, towarzyskiej pogawędki. - Muszę zadać panu kilka pytań dotyczących dzisiejszego wypadku.

- Oczywiście. Jestem wdzięczny inspektorom Służb Celnych, że nie męczyli mnie zbyt długo. Obawiam się zresztą, że niewiele mogłem pomóc. Lekarz zaaplikował mi bardzo dużą dawkę leków przeciwbólowych.

- Domyślam się, że nie miał pan zapiętych pasów.

Van Nuys popatrzył na nią ze zdumieniem. Ją samą zaskoczyło, że o to zapytała.

- Skąd pani wie?

- Tego typu obrażenia są dość charakterystyczne dla wszystkich pilotów, którzy nie zapinają pasów, a potem w ostatniej chwili próbują się ratować przed wstrząsem przy zderzeniu. Sama tego doświadczyłam.

- Aha, rozumiem - rzekł z uśmiechem.

- Ale wracając do rzeczy, domyślam się, że zatelefonował pan do szefa policji w Sunrise Beach, Hokuma, i poprosił go o załatwienie formalności związanych z pańskim przelotem. Dlaczego? Czemu nie skontaktował się pan sam z centralą kontroli lotów?

- Nie chodziło mi tylko o załatwienie wpisu, miałem do niego jeszcze inne sprawy. Chciałem mu podać czas mego przylotu i sprawdzić, czy nie ma dla mnie jakichś wiadomości. Za każdym razem, gdy wyjeżdżam, Hokum odbiera telefony do mnie. Zawsze można na nim polegać.

Zgadzało się to z informacjami kontroli lotów, bowiem z wcześniejszych wpisów wynikało, że Hokum już wielokrotnie dopełniał formalności w imieniu różnych mieszkańców wyspy, a między innymi także Van Nuysa. Mogło się to wydawać dość dziwne, lecz z drugiej strony trudno było wykluczyć, że ci ludzie woleli polegać na zaufanym człowieku, niż tracić czas na próby załatwiania pozwolenia za pośrednictwem bahamskiego ośrodka kontroli lotów, czy też osobiście, zamawiając telefoniczną rozmowę międzynarodową z centralą w Miami.

- Czy mam rozumieć, że popełniłem jakieś wykroczenie?

- Formalnie rzecz biorąc, tak. Agencja Ochrony Granic ma prawo skonfiskować pański samolot i nałożyć mandat w wysokości co najmniej dziesięciu tysięcy dolarów, ale w tym wypadku trzeba brać pod uwagę okoliczności. Proponuję jednak, by następnym razem osobiście skontaktował się pan z ośrodkiem kontroli lotów i nie polegał na Hokumie. Jeśli on czegoś nie dopełni, to i tak pan będzie odpowiadał. Przypuszczam, że dowództwo „Młociarzy" tym razem panu daruje, głównie dlatego, że przekazał pan swój rozbity samolot do dyspozycji Służb Celnych. Ale decyzja zapadnie i tak w Waszyngtonie.

- Ta stara cessna była moją ulubioną maszyną do wypraw nad morzem... Wspomniała pani o „Młociarzach". Co to właściwie za organizacja?

- Tak się utarło nazywać oddziały Agencji Ochrony Granic. Na razie mamy tylko jeden posterunek, lecz naszym zadaniem jest zabezpieczenie południowo-wschodniego rejonu Stanów Zjednoczonych przed intruzami i już wkrótce obejmiemy zasięgiem całą południową granicę morską.

- „Młociarze"... Albo „Rekin"... To brzmi jak wojskowe kryptonimy. Cóż taka piękna kobieta może mieć wspólnego...?

- Szuka szczęścia - odparła pospiesznie Geffar, celowo pomijając milczeniem komplement, który jednak nie uszedł jej uwagi. - Lepiej porozmawiajmy o tym, dlaczego nie trzymał się pan korytarza powietrznego i jak doszło do awarii radiostacji.

- Dlaczego?

- Zgodnie z rozkładem lotów, miał pan pokonać trasę z Freeport na Opa-Locka, tam przejść odprawę celną i dopiero wtedy polecieć dalej do Sunrise Beach. Ale gdy tylko stracił pan łączność, tuż przed wejściem w nasz rejon identyfikacyjny, znajdował się pan już kilkadziesiąt kilometrów od wyznaczonej trasy i leciał bezpośrednim kursem na Sunrise Beach. Czy może pan to wyjaśnić?

Van Nuys wzruszył ramionami.

- Chyba się przestraszyłem... Myślałem, że trzymam się trasy, dopiero poniewczasie zauważyłem, że skręciłem na południe od korytarza. Zorientowałem się dopiero wtedy, gdy zauważyłem waszą platformę. Wówczas podjąłem decyzję, żeby lecieć prosto do Sunrise Beach, omijając zatłoczony rejon portu międzynarodowego w Miami.

Geffar skinęła głową. To było sprytne tłumaczenie, a zarazem jedyne możliwe do przyjęcia. Faktycznie pchanie się w zatłoczony obszar nad Miami, z zepsutą radiostacją i niedziałającymi instrumentami pokładowymi, byłoby zwykłą głupotą. W takiej sytuacji rozsądek nakazywał wybrać dowolne lotnisko z dala od rejonu portu międzynarodowego, a ponieważ Van Nuys i tak zmierzał do Sunrise Beach...

- Naraził się pan na poważne niebezpieczeństwo. Służby ratownicze miałyby olbrzymie kłopoty ze znalezieniem samolotu z dala od zgłoszonej trasy, gdyby spadł pan do morza... Poza tym wybranie lotniska nie objętego kontrolą celną było również nierozsądne. Lecz biorąc pod uwagę wszelkie okoliczności, można usprawiedliwić pańskie postępowanie... Czyżbym tak łatwo dała się zbić z tropu? - przemknęło jej przez myśl. To do mnie niepodobne. W porządku, Geffar, tylko nie zaczynaj roztrząsać swego nastawienia...

- Obawiam się, że w chwili zagrożenia nie myślałem specjalnie o formalnościach celnych - mruknął Van Nuys z zatroskaną miną. - Zresztą Hokum wiedział o moim przylocie. Wystarczyłoby jedno okrążenie nad budynkiem lotniska, a nie odebrawszy zgłoszenia radiowego z pewnością by się domyślił, że mam kłopoty z maszyną. Rozumiem jednak pani punkt widzenia. Nie ulega wątpliwości, że mogłem wybrać inne wyjście. Ale nie spodziewałem się aż takiego powitania. Zrobiła pani na mnie ogromne wrażenie, pilotując ten niezwykły samolot. Czy to nie był V-22?

Przytaknęła ruchem głowy.

- W dodatku na pewno silnie uzbrojony?

Tym razem skinęła delikatnie i uśmiechnęła się niepewnie.

- No cóż, w takim razie bardzo się cieszę, że mnie od razu nie zestrzeliliście - odparł. - A z drugiej strony wcale nie żałuję mego postępowania, gdyż w ten sposób zyskałem okazję poznać panią.

Znowu komplement. Przyjęła to z podejrzliwością. Kiedy wstała z krzesła, Van Nuys także chwiejnie dźwignął się na nogi.

- Przepraszam, że przeze mnie mieliście tyle kłopotów.

- Nic się nie stało - mruknęła.

- Czy zobaczymy się jeszcze?

Po części Sandra spodziewała się takiego pytania, ale udała zaskoczenie.

- Musimy do końca wyjaśnić ten incydent... Na razie proszę wypocząć, panie Van Nuys - dodała i wyszła.

Ruszyła w kierunku wyjścia, ale tknięta jakimś przeczuciem zawróciła w korytarzu i stanęła przed drzwiami sąsiedniego pokoju, w którym umieszczono Hokuma. Poprawiła ubranie, dokładnie maskując broń, po czym zapukała, a nie uzyskawszy odpowiedzi weszła do środka.

Wokół łóżka siedziało kilku policjantów i strażaków. Na kołdrze leżała rozpostarta jakaś mapa oraz kilka arkuszy papieru, wśród których rozpoznała oderwane z długiej taśmy wydruki teleksów. Kiedy tylko stanęła w wejściu, jeden z zastępców szefa policji zerwał się i podbiegł ku niej, toteż nie spostrzegła, że drugi błyskawicznie wcisnął kontakt przywoływania pielęgniarki.

- Kto pani pozwolił tu wchodzić...?

Geffar wyminęła gliniarza i ruszyła w stronę łóżka. Mężczyźni pospiesznie zgarnęli mapę i papiery. Na policzku Hokuma widniała brzydka szrama. Hardcastle powinien być z siebie dumny, pomyślała. Chory ręką dawał znaki, żeby wyprowadzić nieoczekiwanego gościa.

- Chciałam tylko sprawdzić, jak się pan czuje...

Ktoś chwycił ją od tyłu i przycisnął jej ręce do ciała.

- Zawsze nosi pani przy sobie takiego gnata? - zapytał jeden z gliniarzy, wyciągając jej z kabury pistolet i przekazując broń innemu.

Sandra już się szykowała, by zastosować chwyt dżudo, kiedy od strony wejścia rozbrzmiał okrzyk:

- Zabierz od niej swoje łapska, Buck!

Van Nuys stał oparty o futrynę i tylko zaglądał do wnętrza pokoju.

- Wszystko jest pod kontrolą, panie...

Van Nuys błyskawicznie wyciągnął rękę i zacisnął palce na lewym nadgarstku tamtego.

- Powiedziałem, żebyś zabrał od niej swoje łapy!

Gliniarz przez chwilę próbował wyswobodzić rękę z żelaznego uścisku, w końcu puścił Sandrę.

- Oddajcie jej pistolet!

Stojący z tyłu strażak wyciągnął broń w kierunku Geffar, która wręcz nie mogła wyjść z podziwu, że ten ranny, ledwie poruszający się mężczyzna dysponuje aż tak ogromną siłą.

- Wynoście się stąd - dodał Van Nuys, lecz tym razem znacznie ciszej, w dodatku krzywiąc się z bólu.

Ale w jego głosie przebijała tak silna stanowczość, że tamci pospiesznie wycofali się na korytarz i zamknęli za sobą drzwi.

Van Nuys jęknął, wyprostował się z trudem i przywarł plecami do ściany. W tej samej chwili zjawiła się pielęgniarka. Wzięła go pod rękę, zaprowadziła do łóżka i ułożyła pod kocem.

- Chyba sam pan nie wie, czego dokonał - rzekła Geffar.

- Mógłbym to samo powiedzieć o pani - mruknął, zerkając na nią z ukosa. - Proszę się trzymać od nich z daleka. Hokum całkiem nieźle się spisuje jako szef policji tego spokojnego miasteczka, ale wszystkich przyjezdnych traktuje z taką nieufnością, jak szeryf z Dzikiego Zachodu. Mieszkańcy właśnie za to go cenią.

- I takiemu człowiekowi powierza pan załatwianie formalności celnych?

Van Nuys uśmiechnął się krzywo i delikatnie skinął głową.

- W porządku. Zrozumiałem. Spróbuję polubić kogoś innego i osobiście dopełniać formalności. Proszę jednak traktować Hokuma z powagą. Ma za sobą nie tylko prawo, ale także wielu bardzo wpływowych obywateli... Więc jaka będzie odpowiedź na moje pytanie? Zobaczymy się jeszcze?

- Już panu powiedziałam, że musimy wyjaśnić okoliczności pańskiego wypadku.

A także mojego, dodała w myślach, po czym odwróciła się i wyszła bez pożegnania.

Van Nuys leżał przez chwilę bez ruchu, błądząc myślami wokół rozmowy z Geffar. Zaraz jednak rozległo się pukanie i do pokoju wetknął głowę jeden z ludzi Hokuma.

- Czy można?

- Wynoś się.

- Szef chciałby zamienić z panem kilka słów...

- Przekaż mu, żeby się odczepił.

- Obawiam się, proszę pana, że... będzie nalegał.

Van Nuys usiadł w łóżku, potem wstał ociężale, poprawił szlafrok i starając się nie okazywać po sobie złości, minął gliniarza. Otworzył drzwi łączące oba przyległe pokoje.

Hokum siedział na łóżku, jak poprzednio i w asyście kilku swoich ludzi. Odstawiał właśnie opróżnioną szklaneczkę po tequili. Sprawiał wrażenie nadętego.

- Ten Hardcastle wyciął ci niezły numer, co nie? Dobra, czego jeszcze chcesz?

- Chcę się dowiedzieć, co ona tu robiła!

- Przyszła mnie odwiedzić.

- To po co wlazła do mojego pokoju?

- Może chciała popatrzeć na efekty działalności swego kolegi.

- Bardzo dowcipne... Nie życzę sobie widzieć jej tu więcej.

Uśmiechając się ironicznie, Van Nuys podszedł do łóżka, pokiwał głową, po czym błyskawicznie zacisnął palce prawej dłoni na gardle tamtego. Hokum zacharczał. Van Nuys rozejrzał się pospiesznie, lecz żaden z gliniarzy nawet nie próbował zrobić najmniejszego ruchu. W końcu pochylił się i syknął szefowi policji prosto w twarz:

- Uważaj, gnido. To ja kieruję tą operacją i ja ci będę dyktował, co masz robić. Więc słuchaj uważnie. Trzymaj się z dala od tej Geffar i w ogóle od Agencji Ochrony Granic. Zrozumiałeś? - Rozwarł palce i potarł dłonią własny kark. - Sam jestem ciekaw, co się stało z moim wpisem do rozkładu lotów i deklaracją celną. Gdybym chciał być dociekliwy, zapewne bym uznał, że to ty próbowałeś zniweczyć mój plan i wydać mnie w ręce Ochrony...

- To nieprawda, panie Van Nuys! - jęknął Hokum, krzywiąc się z bólu. - Miał pan na pokładzie towar o wartości pięciu milionów. Czy mogło mi zależeć na czymkolwiek innym, niż na tym, żeby wylądował pan bezpiecznie i bez kłopotów?

- A może wcale nie powinienem był wylądować? Może postanowiłeś mnie wyeliminować i zająć moje miejsce? Gdybym został schwytany z narkotykami na pokładzie...

- Ależ skąd, panie Van Nuys. Gdyby pan wpadł, to i mnie by od razu zwinęli. Znacznie bardziej by mi się dostało niż panu. Zależy mi jedynie na tym, aby zapewnić panu bezpieczeństwo i ochronę. Przecież tylko dlatego trzymałem tych z Ochrony z dala od wraka i kazałem pokryć samolot pianą gaśniczą. Nigdy nie zrobiłbym niczego, co mogłoby zniweczyć nasze plany...

- Moje plany - poprawił Van Nuys, nabierając przekonania, że przestraszony Hokum mówi prawdę. - Więc co się stało z moim wpisem do rozkładu lotów i deklaracją celną? Kto zaalarmował Ochronę Granic?

- Przysięgam, że nie wiem. Zrobiłem wpis dokładnie tak, jak pan polecił. Wszystko było przygotowane na to, by opóźnić inspekcję celników do czasu, aż rozładujemy towar. Ludzie czekali w furgonetkach, mieliśmy kradzione plombownice i fałszywe numery rejestracyjne... Ten wpis musiał gdzieś zaginąć w papierach.

- Dziwne tylko, jak bardzo było ci to na rękę. Jeszcze jedna taka wpadka, Hokum, a staniesz się nieodłączną częścią betonowych fundamentów mojego nowego dzieła architektonicznego na Bahamach. Poza tym masz osobiście dopilnować, aby wrak był absolutnie czysty, zanim przekażesz go celnikom.

- On oszalał - mruknął jeden z gliniarzy po wyjściu Van Nuysa. Pomógł Hokumowi z powrotem usiąść w łóżku. Drugi napełnił szklaneczkę tequilą. - Przez niego naszą umowę diabli wezmą...

- Masz rację - odparł Hokum i zwrócił się do swego zastępcy, Davida Frye. - Co się stało? Dlaczego ten samolot nie spadł do morza?

- Zawiódł chyba zapalnik - rzekł tamten. - Zamiast eksplozji spowodował jakieś zwarcie, przez co spalił się alternator. I tak mieliśmy szczęście, że wylądował tutaj, a nie został sprowadzony na Opa-Locka albo do Miami... Lecz jeśli ci tak zależy na jego wpadce, to czemu nie dopuściłeś, żeby Van Nuysa złapano z kokainą na pokładzie? Po co kazałeś lać pianę na wrak?

- Rusz głową - warknął Hokum. - Chciałem, żeby kokę znaleziono przy zabitym Van Nuysie. Żywy może zacząć gadać, a na pewno znajdzie jakiś sposób, by wytłumaczyć, że nic go nie łączy z towarem ukrytym w samolocie i skierować podejrzenia na nas. To wy zawaliliście sprawę i omal nie wzięła w łeb cała operacja przerzutu broni, którą od dawna staram się połączyć ze szmuglowaniem narkotyków przez Van Nuysa. Po prostu trzeba będzie jeszcze raz spróbować, to wszystko.

Hokum zamyślił się na chwilę, wreszcie upił nieco tequili i oskarżycielsko wyciągnął palec w stronę Frye'a.

- Chcę, żebyś się dowiedział jak najwięcej o tej Sandrze Geffar. Gdzie mieszka, jaki tryb życia prowadzi, kiedy i z kim chodzi do łóżka. Wykorzystaj naszych starych znajomych z biura szeryfa okręgu Dade. I masz to zrobić w absolutnej tajemnicy.

Platforma „Młociarz Jeden"

Dwa tygodnie później

Geffar i Hardcastle skończyli dwunastogodzinną służbę, lecz oboje byli jeszcze w mundurach. Przez wielki bulaj spoglądali na inspektorów Służb Celnych, którzy kręcili się po pokładzie kostarykańskiego frachtowca przycumowanego wzdłuż wschodniej burty platformy, obok placu parkingowego „Platobala". Jaskrawe światło reflektorów zalewało statek białą, jakby nieziemską poświatą.

Do ich stolika podszedł z tacą Michael Becker. Słuchawki miał zsunięte na kark, a wtyczka przewodu ginęła w kieszonce munduru.

- Mogę się przysiąść?

Geffar wstała od stołu.

- Proszę. Ja muszę się jeszcze przygotować do dzisiejszego... wywiadu. Przepraszam - dodała, wyraźnie zmieszana.

- Za kilka godzin ma uczestniczyć w transmitowanej na żywo dyskusji przed kamerami - wyjaśnił Hardcastle po jej odejściu.

- Wiem, słyszałem... Podobno wzięła na siebie obowiązki rzecznika prasowego „Młociarzy".

- Wykończy się - mruknął admirał, odwracając głowę z powrotem w stronę bulaja.

- Coraz częściej zostaje pan z nami na platformie, szefie. Zauważyłem, że regularnie spóźnia się pan na śmigłowiec odlatujący wieczorem do Homestead. Czemu nie weźmie pan urlopu, pomieszka trochę z Danielem?...

- Tak, powinienem odpocząć... Do diabła, nawet nie mam kiedy do niego zadzwonić... Sam widzisz, Mike, co się dzieje - rzekł, wyciągając palec w kierunku Beckera. - Minęło już sześć miesięcy, a my dysponujemy jedynie czterema „Lwami Morskimi" i pięcioma załogami...

- To prawda. Dwa samoloty tutaj, jeden w bazie w Homestead i jeden do celów treningowych, to trochę za mało. Ale politycy z Kongresu od samego początku kręcili nosami nad kosztorysem Agencji. Już o dwa miesiące opóźnili zakup następnych sześciu maszyn. Jeśli wierzyć Elliottowi, który stara się jak może, to czekają na reakcję opinii publicznej. Na razie nie pomogły nam oficjalne wystąpienia Van Nuysa, przy każdej okazji przedstawiającego nas jako bohaterów...

- Właśnie, Van Nuys... - rzekł Hardcastle, kręcąc głową. - Nasz nowy zwolennik i przyjaciel, wielki orędownik słusznej sprawy „Młociarzy". Wolałbym się obejść bez jego pomocy...

Becker nie odpowiedział. Zwrócił uwagę, że pogłębiająca się ostatnio znajomość pomiędzy Geffar i Van Nuysem tkwi admirałowi zadrą w sercu.

- Powinniśmy wysyłać w powietrze wszystkie nasze patrole, Mike, wypuszczać samoloty bezzałogowe, aby nasza obecność była dla każdego odczuwalna. Ta platforma powinna tętnić życiem.

Becker nadal się nie odzywał. Popierał zdanie szefa, ale sprawy organizacyjne i tak leżały wyłącznie w gestii admirała i Sandry Geffar.

Jupitery ekipy telewizyjnej zapłonęły przy samej krawędzi platformy, przyćmiewając blask reflektorów oświetlających jej przeciwległą stronę. Kamerę ustawiono tak, by ukazać Geffar na tle wieżyczki centrum dowodzenia, a jednocześnie, po niewielkim obrocie, wyłowić grupę inspektorów celnych krzątających się na pokładzie przycumowanego frachtowca.

Sandra prawą dłonią przyciskała do ucha minisłuchawkę, żeby lepiej słyszeć wypowiedzi ludzi zgromadzonych w studiu telewizyjnym.

- Panno Geffar, dziękujemy bardzo, że zechciała pani wziąć udział w naszej dzisiejszej dyskusji.

- Cała przyjemność po mojej stronie. Mamy tu piękną, pogodną noc i cieszę się, że państwo mogą to widzieć.

W swojej kajucie na drugim piętrze, sąsiadującej z centrum łączności, Hardcastle kręcił głową, wsłuchując się w słowa płynące z głośnika telewizora. Co za pomysł, żeby traktować platformę operacyjną „Młociarzy" jakby to była złocista plaża gdzieś na Wyspach Dziewiczych?

Zabrzęczał interkom. Nie odwracając głowy od telewizora, wymacał przycisk i rzekł:

- Słucham.

- Dolphin odlatuje niedługo do bazy, admirale - oznajmił Becker. - Czekają na pana.

Niektórzy sądzą, że świetnie się tu bawimy, pomyślał Hardcastle. Ale gdy tylko przemytnicy zbiorą w sobie odwagę... Do cholery, musimy zrobić wszystko, by ich nie przepuścić, kiedy znowu się tu pojawią...

- Polecę rano, Mike - odparł na wpół świadomie.

- Naprawdę powinien pan odpocząć...

- Daj spokój, niech nie czekają.

Puścił klawisz interkomu i całą uwagę skierował na transmitowaną rozmowę.

- Co się wydarzyło dziś wieczorem? - zapytał prowadzący.

Obraz na ekranie przesunął się w bok, ukazując pokład frachtowca.

- Pomagamy właśnie inspektorom Służb Celnych przeprowadzić kontrolę na tym statku. Zgodnie z informacjami wywiadowczymi możemy się spodziewać, że w jego ładowniach jest przewożona kontrabanda, dlatego też rozkazaliśmy kapitanowi przybić do platformy Ochrony Granic i sprawdzamy ładunek, zanim frachtowiec znajdzie się na naszych wodach terytorialnych. Załoga statku przebywa w pokojach gościnnych, a inspektorzy Służb Celnych prowadzą szczegółowe przeszukanie. Wykorzystuje się do tego próbniki światłowodowe, psy szkolone do wykrywania narkotyków i różnorodne urządzenia elektroniczne, na przykład czujniki ultradźwiękowe i aparaty do automatycznej analizy chemicznej.

- Czy tak dokładne przeszukanie jest dla was czymś wyjątkowym?

- Nie, Straż Przybrzeżna od dawna stosuje podobne metody. Różnica polega na tym, że platforma „Młociarzy" jest znacznie lepiej wyposażona, a poza tym stanowi doskonały posterunek kontrolny. Dzięki temu nie musimy dokonywać inspekcji z kutrów, na otwartym morzu. Pozwala dokładniej zabezpieczyć granice naszego kraju.

- Czy na pokładzie tego frachtowca już coś znaleziono?

- Jeszcze nie.

- Czy to oznacza, że informacje wywiadu były nieprawdziwe?

- No cóż, wywiad nie jest nauką ścisłą. Jeśli przemytnicy nabrali obaw, że wiemy o przewożonym ładunku, mogli w ostatniej chwili zrezygnować lub przenieść towar na inny statek. Mogli go nawet wyrzucić za burtę, kiedy otrzymali rozkaz przycumowania do platformy. Ale bez względu na to, jakie wybrali rozwiązanie, dla nas efekt jest jednoznaczny: uniemożliwiliśmy przerzucenie kolejnego ładunku narkotyków przez granicę. Myślę, że nawet każdorazowe zmuszenie przemytników do zmiany planów możemy uznać za nasz sukces.

- Czy mogłaby pani to wyjaśnić?

- Powiedzmy, że przygotowano do transportu tysiąc kilogramów narkotyków, tonę kokainy. Trzeba ją było odpowiednio zapakować i umieścić, na przykład, w beczkach z kreozotem, w świeżych warzywach czy nawet w koncentracie pomidorowym. Zatem do przewiezienia tony narkotyków należałoby poświęcić trzy tony ładunku. Jeśli w takiej sytuacji przemytnicy by się dowiedzieli o planowanej przez nas akcji, musieliby albo spalić cały ten towar, albo go zatopić, albo też przepakować i przygotować do transportu inną drogą. To wymaga czasu i pieniędzy. A w dodatku wzbudza naszą podejrzliwość.

- Zatem sądzi pani, że zamiast przewozić narkotyki statkiem przez Morze Karaibskie, wyślą je drogą lądową przez Meksyk do Teksasu lub Arizony.

- To dość prawdopodobne, ale chciałam zaakcentować, że zmusiliśmy ich do poświęcenia większych funduszy oraz czasu na przygotowanie tego przerzutu. Gdybyśmy jeszcze bardziej uszczelnili nasze granice w rejonie Karaibów oraz południowej Florydy, moglibyśmy skierować ludzi do ochrony granic lądowych na południu i południowym zachodzie Stanów. Mamy nadzieję, że już niedługo Agencja Ochrony Granic zabezpieczy cały ten rejon. Wówczas moglibyśmy skierować naszą uwagę na inne przejścia...

- Czy należy przez to rozumieć, że jednym z podstawowych celów waszej działalności jest zmusić przemytników do szukania innych dróg przez granicę?

- Ależ skąd, pan błędnie interpretuje moją wypowiedź i upraszcza sprawę. - Sandra próbowała opanować narastającą w niej złość. - Według raportów FBI od czasu powołania Agencji Ochrony Granic, czyli w ciągu sześciu miesięcy, cena kokainy w naszym kraju wzrosła prawie o połowę. A ponieważ więcej niż pięćdziesiąt procent kokainy jest przemycane właśnie do południowo-wschodnich stanów, łatwo zauważyć, że nasza działalność już zaczyna przynosić wymierne efekty.

- Uważa pani, że wzrost ceny narkotyków to wasza zasługa?

- Owszem, tak myślę. Wzrost ceny o pięćdziesiąt procent już spowodował, że dla pewnej części narkomanów kokaina stała się za droga. Ktoś, kto jeszcze pół roku temu mógł wydać sto dolarów na swoją dawkę, teraz musi albo z niej zrezygnować, albo ją ograniczyć...

- I dlatego zdecyduje się obrabować o jeden sklep więcej, napaść na jeszcze jedną staruszkę albo też w inny sposób zdobyć potrzebne pieniądze...

- Albo, proszę pana, będzie musiał się bez tego obejść. Może dojdzie do wniosku, że uprzyjemnianie sobie życia narkotykami stało się zbyt drogie, że to głupota, że nie warto z tego powodu dać się zamknąć w więzieniu. A może tylko będzie rzadziej sięgał po narkotyki czy chociaż bardziej je rozcieńczał. Sam fakt, że wskutek naszej działalności pewna liczba szczurów musi wyleźć ze swych nor na światło dzienne, gdzie łatwiej będzie je wyłapać, już jest znaczącym osiągnięciem. W każdym razie doprowadziliśmy do zmiany istniejącej sytuacji, a to przecież dopiero początek...

Valdivia, Kolumbia

Gonzales Gachez wyciągnął plasterek cytryny ze swej szklaneczki i cisnął nim w ekran telewizora.

Siedział przy barze w swoim obitym dębową boazerią salonie na ranczu w centralnej Kolumbii i oglądał amerykański program, odbierany za pośrednictwem anteny satelitarnej i pirackiego dekodera. Ostatnio starał się nie przegapić żadnej dyskusji czy wywiadu, które mogły mieć cokolwiek wspólnego z walką z przemytem bądź handlem narkotykami. Tej nocy razem z nim oglądało telewizję paru jego pracowników.

W programie nastąpiła przerwa na reklamy, ale Gachez odbierał bezpośredni przekaz z platformy „Młociarz Jeden", toteż mógł zobaczyć jak Geffar podnosi krótkofalówkę do ucha.

- Czy ona naprawdę wierzy, że ich obecność wpłynęła na nasze operacje? - zapytał głośno Gachez. - Przerzucamy dziennie tonę towaru tuż pod ich nosem, nie zważając na te helikoptery, samoloty bezzałogowe i inne cuda techniki. Nic nas nie powstrzyma...

- Powinna to powiedzieć do kamery - odparł Luis Cerredo, nadzorca personelu.

Jego uwaga, zamiast uspokoić szefa, wywarła wręcz odmienny skutek.

- Sądzisz, że miałaby się tym chwalić, Luis? Pewnie uważasz, że powinna jeszcze nam płacić? To powiedz, dlaczego nasi klienci coraz częściej mają pretensje o nieregularne dostawy! Rozprowadzamy narkotyki po całych Bahamach i w Meksyku, ale dostajemy tylko połowę tego, co moglibyśmy za nie dostać! Dlaczego?

- Bo jak tylko odbiorcy zobaczą helikopter, zaraz uciekają. Twierdzą, że spektakularne zrzuty Cuchillos ściągają na siebie zbyt wiele uwagi, że federales natychmiast obstawiają miejsce zrzutu i nie da się odebrać towaru...

- I ty w to wierzysz? - spytał Gachez. - Naprawdę uważasz, że Cuchillos są zanadto brawurowi?

- To nie ja tak uważam, szefie - odparł cicho Cerredo. - Na pewno zachowują wystarczającą ostrożność. Dokładnie przeanalizowali słabe punkty Ochrony Granic i świetnie je wykorzystują...

- A jak mieli postąpić, według ciebie? Przenieść miejsce zrzutów w górzyste wąwozy Meksyku? A może zabierać transporty po pięćdziesiąt kilo? Uważasz, że tak powinno się to odbywać?

- Uzgodniliśmy przecież, że byłoby nierozsądne ponownie wysyłać cuchillos prosto w rejon działania tego specjalnego posterunku Ochrony Granic. Jedyną metodą uniknięcia otwartej wojny z nimi jest omijać nasze dotychczasowe miejsca zrzutu u wybrzeży Florydy. Na razie transporty drogą morską i ładunki wysyłamy do portów Kalifornii...

- Ale za taką samą ilość towaru dostajemy połowę zapłaty, bo co drugi transport wpada w łapy celników! Musimy znaleźć jakieś pewniejsze szlaki przerzutów do Stanów Zjednoczonych. Tym bardziej, że wartość każdego ładunku jest teraz taka, jakbyśmy transportowali czyste złoto. Moglibyśmy nawet zażądać dwukrotnie wyższej ceny!

- Ja jednak uważam, że powinniśmy nadal dopracowywać metody przerzutu innymi drogami i nie podejmować prób ponownego uruchomienia dawnych tras lotniczych - wtrącił jeden z odważniejszych oficerów. - Moi ludzie kilkakrotnie próbowali latać na południową Florydę i zawsze zjawił się w ich pobliżu patrolowiec Ochrony Granic. Bez przerwy odbieraliśmy nadawane przez nich ostrzeżenia radiowe...

- Ale jakoś nie mieliście odwagi na dobre wypróbować ich linii obronnych? - syknął Gachez. - Ani razu nie zignorowaliście tych ostrzeżeń, żeby się przekonać, jak zareagują?

Tamten spuścił głowę.

- Nie... Woleliśmy się trzymać z dala od amerykańskich wód terytorialnych.

- Czemu? Przecież wcześniej także nadawali ostrzeżenia przez radio.

- Ale teraz widzieliśmy ich... te specjalne maszyny, skrzyżowanie samolotu z helikopterem. Kręciły się wokół nas jak muchy. One potrafią niespodziewanie zawisnąć w powietrzu, niczym śmigłowiec, albo nagle zawrócić. Byliśmy przekonani, że wcześniej czy później, natkniemy się na samolot patrolowy, a na morzu pojawi się kuter.

Gachez nie odpowiedział. Zaczął chodzić wzdłuż długiego baru, wystukując nerwowo palcami jakiś rytm.

- Potrzebna nam nowa wtyczka w tej Agencji Ochrony Granic. Musimy dokładnie wiedzieć, jak ci... „Młociarze" działają, kto nimi dowodzi i jakie są ich słabe punkty. Potrzebne nam dane techniczne owych maszyn bezzałogowych i nowego typu samolotów. Powinniśmy znać liczbę maszyn, ich zasięg, możliwości...

- Z tym nie będzie większego problemu - wtrącił inny oficer. - Możemy wysłać równocześnie kilka statków i samolotów. Podejdziemy najbliżej, jak się da, byle tylko nie otwierali jeszcze ognia, i tuż przed granicą ich wód terytorialnych zawrócimy...

- Cicho!

Gachez uniósł rękę i odwrócił się z powrotem w kierunku telewizora.

- To bardzo interesujące - mówił prowadzący dyskusję. - Jednym z waszych największych orędowników jest człowiek, którego nie tak dawno aresztowaliście: Maxwell Van Nuys.

- Pan Van Nuys przekroczył granicę Florydy, nie dopełniwszy wszystkich formalności. Musiał zapłacić karę w wysokości dwudziestu tysięcy dolarów, jego samolot został skonfiskowany, a licencja pilota zawieszona na miesiąc. Wzięliśmy pod uwagę niezwykłe okoliczności tego wypadku, poważną awarię urządzeń elektrycznych na pokładzie samolotu oraz późniejszą życzliwą współpracę pana Van Nuysa z Siłami Ochrony Granic.

- Wkrótce na forum parlamentu głosowany będzie projekt utworzenia niezależnego departamentu ochrony granic. Czy zechce pani powiedzieć coś na ten temat?

- Nie. „Młociarze" są jednostką operacyjną i powinni funkcjonować dalej bez względu na decyzje administracyjne. Powinniśmy rozszerzać naszą działalność...

- Macie go znaleźć! - warknął Gachez, odwracając się w stronę swoich ludzi. - Chcę wiedzieć wszystko o tym Van Nuysie. Być może za jego pośrednictwem zdołamy dotrzeć do niej.

- Van Nuys to szycha, playboy z Florydy - odparł Cerredo. - Czemu nie mielibyśmy od razu wziąć jej na muszkę?

- Bo zajmuje zbyt wysokie stanowisko. Lepiej zyskać wpływ na nią poprzez jej przyjaciela. Bierzcie się do roboty. Poza tym musicie znaleźć słabe punkty tej straży granicznej. Nie chce mi się wierzyć, że naprawdę kontrolują cały południowo-wschodni rejon Stanów Zjednoczonych. Postarajcie się znaleźć takie luki, które moglibyśmy wykorzystać. Chcę wiedzieć dokładnie, kiedy i na jakich podstawach ci z Ochrony Granic wkraczają do akcji, chcę mieć na nich niezawodną broń...

- Myśli pan o tym, żeby spróbować odciągnąć ich uwagę?

- Nie obchodzą mnie szczegóły, chcę tylko znaleźć sposób. „Młociarze" wymierzają mandat w wysokości dziesięciu tysięcy dolarów i konfiskują samolot bądź kuter. Ja zapłacę o pięć tysięcy więcej i kupię nowy kuter każdemu, kto odważy się podjąć ryzyko dotarcia do granicy.

Rozejrzał się, ale nie było chętnych. Dopiero po chwili ktoś siedzący w rogu sali podniósł rękę. Przywódca kartelu podszedł do ochotnika energicznym krokiem.

- Jak się nazywasz?

- Carlos - odparł nie znany mu młodzieniec. - Carlos Canseco.

- Ile masz lat, Carlos?

- Dziewiętnaście, señor Gachez.

- Dziewiętnaście...

Poklepał chłopaka po policzku, a następnie objął go ramieniem i wyprowadził na środek sali.

- Oto nasz bohater. Powinniście się wszyscy wstydzić, że nie macie jego odwagi. Otrzyma ode mnie dziesięć tysięcy dolarów i własny dom. - Gachez obrócił głowę w stronę chłopaka. - Bueno. Jutro wieczorem we Freeport na Bahamach będzie na ciebie czekał jacht motorowy z portorykańską rejestracją. Jeśli zdołasz dopłynąć do brzegu, a jestem przekonany, że tego dokonasz, dostaniesz ode mnie dodatkowo pięć tysięcy dolarów nagrody.

Mina Canseco wskazywała, że wprost pęka z dumy. Gdyby Gachez nosił na ręku sygnet, z pewnością by uklęknął i go ucałował.

Platforma „Młociarz Jeden"

Następnego ranka

Becker zastał Hardcastle'a śpiącego z głową opartą na biurku.

- Dzień dobry, admirale. Tak przypuszczałem, że nawet się pan nie położył.

- Która godzina? - zapytał Hardcastle, rozmasowując sobie kark.

- Wpół do siódmej. Poranny helikopter wyląduje za minutę. Zarezerwowałem już panu miejsce w kabinie na lot powrotny do bazy.

- Do diabła, Mike, za dwanaście godzin znów obejmuję służbę. Czemu miałbym wracać na ląd? - Odwrócił się w stronę okna i popatrzył na niebo zaciągnięte szarymi chmurami.

- Załatwiłem, że w najbliższym czasie, to znaczy w ciągu dwóch dni, nie będzie pan miał żadnej służby.

- Miło mi, że się tak o mnie troszczysz, Mike. Ale ja nie mogę...

- To już postanowione.

Hardcastle odwrócił się szybko i rzucił okiem na trzymaną przez Beckera kartę urlopową.

- Kapitan „Jastrzębia" obiecał, że zaczeka na pana. Zbyt ciężko pan ostatnio pracował, admirale. Ta sprawa z inspektor Geffar... Proszę mi wybaczyć, admirale, doszedłem jednak do wniosku, że należy się panu krótki wypoczynek...

- Niech cię diabli wezmą, Becker. Nie potrzebuję żadnego... - Hardcastle urwał, przycisnął palcami kąciki oczu i przeciągnął dłonią po twarzy. - Dobra, w porządku. Przyznaję, ostatnio jestem podenerwowany. Stale myślę o tym, że powinniśmy robić znacznie więcej. Dlatego coraz dłużej zostaję na platformie. A z drugiej strony im dłużej tu siedzę, tym bardziej się wściekam z naszej bezsilności.

Becker skinął głową.

- Wszystko wymaga czasu, admirale. Na pewno pan to rozumie. Sandra znakomicie sobie radzi jako dowódca oddziału. Pan odpowiada tylko za organizację i uzbrojenie... Ale jak powiedział wiceprezydent, musicie działać razem. Wszyscy wiedzą, że to pański projekt, Sandra podkreśla to przy każdej okazji. Nawet gdyby mnie tutaj nie było...

Hardcastle uśmiechnął się i powstrzymał Beckera uniesioną dłonią.

- Będę czekał na pana na lądowisku - dodał tamten. - Jestem pewien, że Daniel ucieszy się ze spotkania z ojcem.

- Dzięki, przyjacielu. Zaraz się przygotuję.

Była sobota i Hardcastle postanowił skrzętnie to wykorzystać.

Drużyna koszykówki Uniwersytetu w Miami przyjęła go jak honorowego gościa, został zaproszony na wspólne śniadanie przed pierwszym meczem w tym sezonie. Co prawda Daniel, jako nowicjusz, miał siedzieć na ławce rezerwowych, lecz trener nie ukrywał, że liczy na jego pomoc w chwilach trudnych dla zespołu.

Hardcastle założył ciepły dres oraz tenisówki i pobiegł razem z zawodnikami na pięciokilometrowa trasę, później zaś zademonstrował koszykarzom kilka elementów rozgrzewki wojskowej. Wraz z trenerami obserwował ćwiczenia techniczne, a w końcu został zaproszony na ławkę podczas trwania meczu z reprezentacją Uniwersytetu Georgii.

Daniel wszedł na parkiet w drugiej połowie, zaraz po tym, jak drugi środkowy „Huraganu" doznał drobnej kontuzji. Spisał się całkiem nieźle. Doskonale wychodził na pozycję przy linii, a raz nawet popisał się widowiskowym rzutem z półobrotu. Pod koniec meczu został jednak zastąpiony przez bardziej doświadczonego zawodnika. Obserwując mecz Hardcastle nie mógł się nadziwić, że jego syn jest już prawie dorosłym człowiekiem.

Przy obiedzie rozmawiali ze sobą jak starzy przyjaciele lub bracia, a nie jak ojciec z synem. Daniel opowiadał z dumą o reakcji kolegów na wiadomość o tym, że jest synem projektodawcy i tymczasowego dowódcy „Młociarzy". Wreszcie przy kawie chłopak zdobył się na odwagę i zapytał ojca, czy mogliby się razem wybrać nad zatokę Biscayne, ponieważ marzy o tym, aby obejrzeć „Morskiego Lwa". Hardcastle przystał na to z radością.

- On jest... niewiarygodny! - oznajmił Daniel, chodząc wokół maszyny stojącej w hangarze obok nowego budynku dowództwa „Młociarzy". Ten „Lew Morski", stacjonujący w Alladin City, był samolotem rezerwowym, gotowym do startu w sytuacji alarmowej: miał zamontowane dodatkowe zbiorniki paliwa i był uzbrojony w ciężki karabin maszynowy oraz wyrzutnię z sześcioma pociskami samonaprowadzającymi typu Stinger. - Jaką prędkość rozwija?

- Około dwustu pięćdziesięciu węzłów w locie poziomym - odrzekł admirał - i do stu węzłów, kiedy lata jak helikopter. Podejrzewam, że w obu wypadkach ma jeszcze jakieś czterdzieści węzłów rezerwy.

Daniel zanurkował pod dziobem maszyny i wskazując wystające elementy oprzyrządowania, spytał:

- To chyba obiektyw FLIR, zgadza się? To kamera podczerwona, a to automatyczny nadajnik sygnału identyfikacyjnego... A ta kopułka? To radar?

- Tak, wielofunkcyjny model APG-176 - wyjaśnił Hardcastle. - Wychwytuje obiekty na morzu i w powietrzu, może być też wykorzystany do celów kartograficznych i nawigacyjnych. Wyobraź sobie, że daje wyraźne echo nawet linii wysokiego napięcia, chmar ptactwa, a nawet cyklonów i frontów burzowych. Uzbrojenie jest sterowane sprzężonym systemem TADS/PNVS, co oznacza automatyczne naprowadzanie na cel - sprzęrzone z komputerem nawigacyjnym do nocnych lotów. To dokładnie takie samo wyposażenie, jakie stosuje się w śmigłowcach szturmowych typu Apache.

- Jasne - mruknął Daniel, zatrzymując się przy osłonie przedziału mieszczącego ciężki karabin maszynowy, która z zewnątrz wyglądała jak maleńki biały wieloryb przyklejony do brzucha matki. - Naprawdę macie zamiar strzelać do tych łobuzów, prawda?

Hardcastle nie odpowiedział. Po chwili Daniel spojrzał na niego z poważną miną.

- Zestrzeliliście już któregoś?

- Nie.

- Ale zrobicie to? Jeśli złapiecie kogoś na nielegalnym przekraczaniu...

Nie zdążył dokończyć pytania. Przerwał mu ryk syren alarmowych, przed wrotami hangaru zapaliły się reflektory. Hardcastle ruszył pospiesznie w kierunku centrali dowodzenia, a tymczasem do środka zaczęli wchodzić ludzie w kombinezonach lotniczych.

- Wcale nie wygląda na to, żeby się spieszyli - mruknął Daniel, który widocznie spodziewał się gorączkowej krzątaniny.

- To tylko załoga rezerwowa, trzeciego rzutu. Jeżeli wszystkie bezzałogowce i „Lwy Morskie" stacjonujące na platformie są zajęte, w pierwszej kolejności startują makiety z Marathonu i maszyny z bazy w Homestead. Dopiero gdy tego nie wystarcza, ogłasza się alarm dla tutejszej załogi.

Zbliżył się z prawej strony do dziobu.

- Co się dzieje, Adam? - zawołał.

Pilot samolotu, Adam Fontaine, siedział już w fotelu i uruchamiał obwody elektryczne.

- „Karabal" namierzył kuter z Bimini, który płynie bardzo szybko, kierując się na północ od Fort Lauderdale. Nie wypuścili bezzałogowca z „Młociarza Jeden", bo to podobno za daleko, a oni nie są pewni łączności radiowej. Dlatego dostaliśmy rozkaz startu. Mamy o wiele bliżej, niż jakakolwiek maszyna z Marathonu czy z Homestead.

- Kuter płynie w stronę punktu kontrolnego?

- Nie. Podobno grzecznie trzymał się korytarza, zresztą między Alice Town i Fort Lauderdale trudno się znaleźć poza jego granicami, ale teraz skręcił. Według „Procy" ma zamiar nielegalnie przekroczyć granicę.

- Służby Celne także nic o nim nie wiedzą?

- Nie, właśnie dlatego ogłoszono alarm. Sprawdzali go w Alice Town, ale już po wyjściu łodzi z portu stwierdzili, że numery rejestracyjne nie zgadzają się z typem kutra i numerem silnika.

- Dokąd płynie?

- Diabli wiedzą. Wygląda na to, że postanowił płynąć wzdłuż brzegu, ale nie dałbym głowy, czy wkrótce gdzieś się nie schowa Wszystko wskazuje na to, że mamy do czynienia z niezbyt przemyślaną próbą przemytu.

Hardcastle skrzywił się i pokręcił głową.

- Powinniśmy go już dawno mieć. Ciekawe, co się tam stało, na platformie.

- Może Geffar po prostu chce zostawić faceta celnikom - odparł Fontaine. - Doszła do wniosku, że nie warto robić obławy na taką płotkę...

- Nie wierzę. Przecież naczelnym zadaniem „Młociarzy" jest właśnie nie dopuścić, by nawet mała łódka bezkarnie wpłynęła na nasze wody. Jeśli nie przechwycimy go zawczasu, na lądzie trzeba będzie zorganizować całą obławę, a kto za to zapłaci? - Zamyślił się na chwilę, przygryzając wargi. - Kto kieruje akcją?

- Geffar z centrum dowodzenia na platformie, ale bezpośrednio przy konsoli dyżuruje chyba Annette Fields.

Dawna kierowniczka stanowego oddziału Agencji do Walki z Narkotykami jako jedna z pierwszych zaciągnęła się do nowo powstających „Młociarzy". Ze względu na jej umiejętności i doświadczenie w kierowaniu obławami na handlarzy dość szybko awansowano ją na oficera wachtowego w załodze platformy. Była także brana pod uwagę przy rozpatrywaniu kandydatów na stanowisko zastępcy dowódcy szykowanej jeszcze platformy „Młociarz Dwa".

Hardcastle ręką dał znak pilotowi, wskoczył na pokład i po chwili siedział już w jego fotelu, wsuwając słuchawki na głowę.

- „Rekin", tu „Bravo". Jak mnie słyszysz?

- „Bravo", tu „Rekin" - odpowiedział natychmiast technik łączności z pokładu „Młociarza Jeden". - Bez zakłóceń. Zaczekaj na „Kociaka".

Po chwili w słuchawkach faktycznie rozbrzmiał głos Annette.

- „Bravo", tu „Kociak". Jak się masz, „Tygrysie"? Znów siedzisz w centrali?

- Jestem na pokładzie „Rekina Dwa Trzy". Chciałbym poznać szczegóły tej akcji przeciwko łodzi zmierzającej na północ. Nie macie u siebie żadnej maszyny gotowej do startu?

Przez chwilę panowała cisza.

- Nie bardzo, „Tygrysie". Obiekt jest już poza granicą zasięgu nadajników sterujących „Platobala", a na pokładzie mamy tylko jednego Viktora Dwa Dwa, drugi wystartował do porannego patrolu. „Alfa" poleciła zatrzymać go tutaj na wypadek, gdyby pojawił się jakiś obiekt powietrzny, a łódź przekazać celnikom. Wyszedł już SES z Fort Lauderdale, o kodzie „Pięć Jeden", i podjął akcję przechwycenia łodzi. Czas zbliżenia: dwadzieścia minut.

- Dwadzieścia minut? - mruknął Hardcastle pod nosem. - To znaczy, że nie przechwyci jej za godzinę. Przecież jesteśmy właśnie po to, by zatrzymywać tych sukinsynów przed dotarciem do granicy, a nie po jej przekroczeniu!

Wcisnął włącznik mikrofonu i rzucił:

- „Rekin", startujemy „Dwa Trzy" i ruszamy jego śladem.

- Zrozumiałam - odparła Fields. - Sam masz zamiar tym pokierować, „Tygrysie"?

- Nie, poleci tutejsza załoga alarmowa.

- Panie admirale... Nie mamy wprawy w przechwytywaniu obiektów pływających nocą... - zaprotestował Fontaine.

- Jak to? Przecież mieliście normalne szkolenie...

- Zostałem przyjęty z piątym stopniem specjalizacji - odparł tamten - teraz mam jedenasty, ale tego typu akcja wymaga piętnastki.

Hardcastle uniósł oczy do nieba.

- To jakim sposobem, do diabła, znalazłeś się na liście pilotów pełniących nocną służbę? - rzucił i nagle przypomniawszy sobie o obecności syna, dodał łagodniejszym tonem: - Dlaczego wyznaczono cię do załogi alarmowej, skoro nie masz wprawy w nocnych patrolach?

- Z powodu trudności obiektywnych, wyjątkowej sytuacji i jotpeeru - mruknął Fontaine.

- Czego?

- Jotpeeru. Byłem jedyny pod ręką - wyjaśnił pilot, lecz Hardcastle nawet się nie uśmiechnął. - Panie admirale, to dowódca wyznaczył mnie do tej zmiany, a ona doskonale wie, co potrafię.

- No cóż, w takim razie będziesz miał okazję poćwiczyć przechwytywanie nocą - odparł Hardcastle przez zaciśnięte zęby. - Mam zamiar dopaść intruza, zanim zbliży się na pięć kilometrów do brzegu. Proszę wytoczyć samolot z hangaru i przygotować do startu. - Wyjrzał przez okno na stojącego przy dziobie maszyny Daniela. - Jeśli się nie boisz, możesz polecieć z nami.

Chłopak zrobił zdziwioną minę, ale jeszcze bardziej zaskoczony był Fontaine.

- Nie sądzę, panie admirale, żeby to był dobry pomysł...

Hardcastle strzelił palcami.

- Skoro można zabierać na pokład „Lwa Morskiego" ekipy telewizyjne, dziennikarzy i wpływowych polityków...

- Ale nie na prawdziwą akcję przechwytywania, do tego nocą...

Admirał jakby go nie słyszał.

- Dajcie mu kamizelkę kuloodporną oraz ratunkową i bierzcie się do roboty. Ja dopełnię wszelkich formalności i wypiszę rozkaz startu.

Hardcastle wyskoczył z samolotu i pobiegł w stronę budynku dowództwa, żeby się przebrać w kombinezon i podpisać papiery. Tymczasem kierowana przez pilota załoga doczepiła hol wózka elektrycznego i zaczęła wyciągać V-22 z hangaru.

Kiedy admirał wrócił, zastał syna w kamizelce, siedzącego w pierwszym foteliku przy prawej burcie, tuż za miejscem pilota. Hardcastle, który zajął fotel po lewej stronie, nie musiał nawet specjalnie odwracać głowy, żeby widzieć Daniela. Chłopak, choć przypięty pasami do siedzenia z cienkiej blachy, miał swobodę ruchów, tak że bez trudu mógł wyglądać przez niewielkie prostokątne okienko. Mocno, niemal atletycznie zbudowany, w ciężkiej i grubej kamizelce kuloodpornej, pomarańczowym sztormiaku „Młociarzy", dwuczęściowej, pneumatycznie nadmuchiwanej kamizelce ratunkowej oraz lotniczym hełmofonie z odchylanym na czoło noktowizorem, sprawiał wrażenie giganta.

- W porządku? - zawołał do niego Hardcastle, kiedy zawył silnik elektryczny.

Daniel bez słowa pokazał mu wyciągnięty w górę kciuk.

Ze swego miejsca chłopak miał znakomity widok. Z podziwem obserwował, jak gigantyczne skrzydło V-22 powoli się obraca, aż wreszcie mechanizm blokujący z trzaskiem zamocował je we właściwym położeniu. Po chwili gondole silników obróciły się do pionu, a długie płaty wirników uniosły, niejako odtwarzając niezwykłe śmigła samolotu. Miał wrażenie, że obserwuje zadziwiającą metamorfozę jednej z tak popularnych ostatnio mechanicznych zabawek dla dzieci. Nie minęły nawet trzy minuty, kiedy silniki zostały uruchomione i obrócone do poziomu. Samolot był gotów do startu.

W bazie „Młociarzy" w Alladin City wybudowano pas startowy długości półtora kilometra, lecz „Morski Lew" potrzebował zaledwie krótkiego odcinka, by unieść się w powietrze. Fontaine wystartował jak stary wyga, niemniej Hardcastle bez przerwy udzielał mu różnych pouczeń. Już po chwili gondole obróciły się nieco w górę, klapy zostały wysunięte, a silniki zaczęły pracować pełną mocą. Daniel odniósł wrażenie, że przetoczyli się zaledwie kilkadziesiąt metrów po pasie, a już siła wyskoku w powietrze wcisnęła go w głąb fotela. Spoglądał przez okno, nie mogąc się nadziwić, jak błyskawicznie ta maszyna nabiera szybkości. Gondole silników wróciły do pozycji poziomej, klapy zostały wsunięte i V-22 pomknął w ciemnościach ku wschodnim wybrzeżom Florydy.

- „Rekin", tu „Dwa Trzy". Jesteśmy w powietrzu, na pułapie ośmiuset metrów, wznosząc się docelowo na tysiąc dwieście.

- „Dwa Trzy", tu „Rekin". Mamy was na radarze - potwierdził kontroler z platformy „Młociarz Jeden". - Niezidentyfikowany obiekt macie na dwunastej, w odległości sześćdziesięciu pięciu kilometrów. Porusza się z prędkością około dwudziestu ośmiu węzłów, przyspieszając chwilami nawet do trzydziestu trzech. Czas kontaktu wzrokowego: osiem minut.

- Próbowaliście wywoływać go przez radio?

- Tak, „Dwa Trzy". Nie odpowiada na żadnym paśmie.

- Nieźle, ten króliczek wyciąga około trzydziestu węzłów - mruknął Hardcastle przez interfon - należy zatem sądzić, że nie ma żadnej awarii na pokładzie. Ewidentnie próbuje się przemknąć. - Zerknął przez ramię na przedział towarowy V-22 i rozkazał: - Do wyrzutni z prawej burty załadujcie flary ostrzegawcze.

Pochwycił spojrzenie Daniela, w którym oprócz ekscytacji tliła się też iskierka strachu. Chłopak wykręcił głowę do tyłu i patrzył z podziwem na wyrzutnię pocisków, która została wciągnięta do środka, a inspektorzy pospiesznie wymieniali trzy spośród sześciu pocisków typu Stinger na podobne, również mające ponad metr długości, lecz oznakowane żółtymi pasami. Zdjęte rakiety miały na korpusie wielki, czerwony, fluorescencyjny napis: FIM-93 RMP. UWAGA. SILNY MATERIAŁ WYBUCHOWY. Zupełnie jak w reportażu z wojny wietnamskiej, pomyślał; tylko że teraz mogę oglądać wszystko na własne oczy.

Admirał opuścił znad czoła ekranik skanera podczerwieni i włączył urządzenie.

- Przechwytywanie w warunkach nocnych - wyjaśniał pilotowi - niewiele się różni od nocnych akcji ratowniczych lub poszukiwawczych. Drugi pilot musi się zająć skanerem podczerwieni i obsługą radiostacji do czasu, aż znajdziecie się parę kilometrów od celu. Warto wówczas kilkakrotnie przełączać ekran z obrazu normalnego na podczerwony, żeby zyskać lepszą orientację. Z odległości stu metrów można zacząć dawać sygnały świetlne. Musisz pamiętać tylko o jednej rzeczy: skupiając się na obserwacji celu nie wolno ci zapomnieć o pilotowaniu maszyny. Nie jesteś sam, wykorzystuj załogę. Jeśli ci się zdarzy, że wytężając wzrok zaczniesz tracić poczucie kierunków, natychmiast wejdź na bezpieczny pułap i spróbuj jak najszybciej się opanować.

- Chyba podstawową różnicą jest konieczność sterowania bronią? - zapytał Fontaine.

- Kierujesz bronią dokładnie tak samo, jak pozostałymi instrumentami czujnikowymi. Zaraz naprowadzę karabin i wyrzutnię na cel. Uważaj.

Hardcastle otworzył pokrywę luku na prawej burcie i włączył mechanizm wysuwający wyrzutnię, a pilot nasunął sobie przed oczy ekranik podczerwony. Pośrodku czarnego tła usianego zielonkawymi iskierkami rozbłysków ujrzał pajęcze nitki celownika. Przy każdym poruszeniu głową obraz na ekranie wyraźnie się zmieniał, ale skrzyżowane kreski nieodmiennie połyskiwały w samym centrum pola widzenia. Kiedy jednak obrócił głowę mocniej w lewo i popatrzył na dziób samolotu, celownik zniknął z ekranu.

- Wyszedłeś poza granicę pola ostrzału - powiedział Hardcastle. - Komputer nie pozwoli ci odpalić rakiety prosto przed dziób maszyny, nawet gdybyś położył samolot w ciasny zakręt. Naprowadzanie elektroniczne w każdej sytuacji uwzględnia pułap oraz szybkość „Morskiego Lwa", ale im bardziej poziomy lot i stabilna prędkość, tym większa jest niezawodność komputerowego celownika. Teraz przełączę cię tylko na wyrzutnię rakiet. - Admirał włączył elektryczny bezpiecznik karabinu maszynowego i natychmiast w miejscu klasycznego celownika na ekranie pojawił się świecący na żółto okrąg, przedstawiający zasięg stożka podczerwonych czujników naprowadzających rakiety. - Ten celownik jest nieruchomy, toteż posługując się wyrzutnią musisz tak nakierować samolot, aby cel znalazł się wewnątrz okręgu. Później wystarczy jedynie uaktywnić wyrzutnię przyciskiem na drążku sterowym. Cała reszta, to znaczy zapłon rakiety i włączenie układu samonaprowadzania, odbywa się samoczynnie. Po znalezieniu przez czujniki celu, żółty okrąg w wizjerze zmieni się na zielony, migający, a jednocześnie w słuchawkach rozlegnie się sygnał ostrzegawczy. Trzeba jeszcze pamiętać o tym, by po odpaleniu zmienić kurs. Dlatego po namierzeniu celu musisz się upewnić, że masz dokąd uciec, a zwykle skręca się w lewo, ale nie jest to żadną regułą. Potem wystarczy odsłonić guzik spustowy i odpalić rakietę.

- „Dwa Trzy", jesteście w odległości dwudziestu pięciu kilometrów od celu - oznajmił przez radio operator z platformy. - Powinniście wiedzieć, że wciąż prowadzi was radar z „Platobala", a na granicy zasięgu wskazania z „Karabala" mogą się nieco różnić.

Hardcastle przypomniał sobie, że Geffar rozkazała ograniczyć pole manewrowania „Podniebnym Lwem" z powodu zakłóceń sygnałów radiowych w pobliżu granicy zasięgu radarów aerostatu. Widocznie przy dużych odległościach i te urządzenia były zawodne. Opuścił z powrotem swój wizjer FLIR i zaczął przeczesywać wzrokiem powierzchnię morza pod dziobem samolotu, usiłując wypatrzyć nieco jaśniejszy ognik, którym powinna się okazać ścigana łódź.

Platforma „Młociarz Jeden"

Interkom w kabinie Geffar był wyłączony, lecz obudziły ją odgłosy krzątaniny i dźwięki płynące z głośników w korytarzu. Usiadła w łóżku i natychmiast popatrzyła na monitor, przekazujący ten sam obraz, co główny ekran w centrum dowodzenia. Przypomniała sobie jednak, że wyłączyła go kładąc się spać. Mrucząc pod nosem przekleństwa, włączyła odbiornik i nalała sobie szklankę wody z karafki.

Przetarła zmęczone oczy i spojrzała na ekran. Obraz radarowy ukazywał zarys linii brzegowej wzdłuż lewej krawędzi monitora. Obok dwóch jaskrawo świecących punktów widniały okna z kodami identyfikacyjnymi, toteż bez trudu rozszyfrowała, co to za jednostki „Młociarzy": „Dwa Trzy" oznaczało alarmowy samolot V-22 stacjonujący w Alladin City, natomiast „Pięć Jeden" to trzydziestometrowy kuter patrolowy z portu w Fort Lauderdale. Komputer naprowadzający zaznaczył przerywaną linią obszar, do którego zmierzały obie jednostki, ale był on pusty - nie ukazało się echo niezidentyfikowanego obiektu, nie wyświetliło się okno zawierające dane dotyczące kursu i szybkości intruza.

Podeszła do biurka i wcisnęła klawisz interkomu.

- Annette, co się dzieje?

- Jesteśmy w trakcie akcji przechwytywania nieznanej jednostki pływającej - odparła Fields z centrum dowodzenia. - To szybko poruszająca się łódź motorowa z Bimini, która nielegalnie wtargnęła na nasze wody terytorialne i próbuje dobić do brzegu. Pościg podjęły V-22 oraz SES.

- Nie ma zezwolenia Służb Celnych?

- Właśnie otrzymaliśmy wiadomość, że posługuje się fałszywą rejestracją.

- Kiedy nakazałaś start „Lwa Morskiego"?

- To nie nasza maszyna. Admirał zarządził...

- Hardcastle? Gdzie on jest? W dowództwie? - Geffar zacisnęła powieki. No tak, powinnam się była domyślić, stwierdziła.

- Nie, na pokładzie „Lwa".

Oczywiście, pomyślała Geffar.

- Zaraz tam będę - rzuciła i przerwała połączenie.

Na pokładzie samolotu V-22 „Lew Morski"

- „Dwa Trzy", zgodnie z interpolacją komputerową powinniście go mieć pięć kilometrów przed sobą - poinformował przez radio technik z platformy. - „Karabal" jeszcze go nie namierzył.

Tylko pięć kilometrów... Kuter zdolny rozwinąć tak dużą szybkość powinien być już doskonale widoczny na ekranie podczerwieni, pomyślał Hardcastle. Kilkakrotnie już kierował Fontaine'a w stronę domniemanego celu, lecz rozbłysk na ekranie albo szybko ginął, albo okazywał się czymś innym - to sunącym na północ wielorybem, to plamą ropy, to znów kupą śmieci wyrzuconych niedawno z jakiegoś statku.

- „Dwa Trzy", tu „Alfa" - odezwał się w słuchawkach znajomy głos.

- Słucham cię, „Alfa".

- Cieszę się, że znów jesteś w powietrzu, „Bravo" - powiedziała Geffar. - Postanowiłeś skrócić swój urlop?

- Próbuję połączyć szkolenie załogi z akcją prawdziwego przechwytywania - odparł Hardcastle, którego uwadze nie uszła szczypta ironii w głosie Sandry. - Wkrótce powinniśmy mieć jeszcze jedną, pełnowartościową załogę.

- Odszukajcie tylko tę łódź i naprowadźcie na nią SES, patrol załatwi resztę. Prowadzimy przecież program szkoleniowy, nie widzę potrzeby uzupełniania go o autentyczną akcję. Dlatego nakierujcie kuter i wracajcie do domu.

- Zrozumiałem, „Alfa". Powinniśmy go mieć lada moment.

Geffar była zdumiona. Zachowanie Hardcastle'a wskazywało, że admirał wcale nie chce przyjść jej z pomocą lecz raczej rzuca wyzwanie. Zamierza przecież wykonać akcję przechwytywania, mając zupełnie nieprzygotowaną załogę.

Zastanawiała się, czy nie wydać mu rozkazu natychmiastowego powrotu. Oceniła jednak, że nie jest to odpowiednia pora na kłótnie, tym bardziej prowadzone drogą radiową. Samolot znajdował się pięć kilometrów od obiektu, na pewno leciał nisko, a załoga była zdenerwowana udziałem w prawdziwej akcji. Poza tym zdawała sobie sprawę, że Hardcastle tak łatwo nie zrezygnuje. Był doświadczonym pilotem, a w dodatku bardzo lubił trzymać rękę na pulsie. Z pewnością potraktował ten patrol jako swoją akcję.

W odległości dwóch kilometrów od celu Fontaine zredukował szybkość do stu węzłów i ustawił gondole silników pod kątem 20 stopni od pionu. Kiedy znaleźli się bardzo blisko miejsca - które na podstawie ostatnio zaobserwowanego kursu i prędkości obiektu komputer wskazywał jako obecną pozycję celu - zwolnił jeszcze bardziej i ustawił silniki niemal w pionie, dając Hardcastle'owi sposobność zaobserwowania intruza.

- Nie widzę go - mruknął admirał. - Do cholery! Powinniśmy mieć tę łódź prosto przed dziobem!

- To musi być sprytny facet - odparł Fontaine. - Inni na jego miejscu już dawno skierowaliby się prosto do brzegu. A ten dalej bawi się z nami w kotka i myszkę, i na razie jest górą.

Samolot lecący z włączonymi światłami pozycyjnymi już z daleka był doskonale widoczny. Kiedy zbliżył się na odległość kilometra, Carlos Canseco skręcił gwałtownie w lewo, obierając kurs prostopadły do trasy patrolu. Kilkaset metrów dalej skręcił ponownie, ustawił jacht dziobem do zbliżającej się maszyny i przełączył silnik na jałowe obroty. Dobrze wiedział, że samoloty patrolowe są silnie uzbrojone, toteż ściśle zastosował się do rad starszych kolegów: chowaj rozgrzany silnik przed obiektywami czujników podczerwieni, ciągle zmieniaj kurs i stawaj w dryf, kiedy znajdziesz się blisko patrolu. Tylko w ten sposób mógł się skryć w ciemnościach. Kiedy jacht motorowy typu „Cigarette" zaczął spokojnie kołysać się na falach, Canseco dodatkowo zakrył grubym kocem przednią szybę sterówki, żeby na zewnątrz nie przedostał się nawet jeden odblask światła.

Towarzyszący mu mężczyzna - wynajęty Portorykańczyk - uniósł karabin maszynowy AK-47 z wielkim magazynkiem mieszczącym pięćdziesiąt nabojów i rzekł cicho:

- Sądząc po odgłosach, to chyba duży samolot. Powinien się wystawić na strzał jak kaczka...

- Twoim zadaniem nie jest strzelanie do samolotów - syknął Canseco. - Zabrałem cię tylko dlatego, że znasz angielski i pływałeś po tych wodach. Bądź przygotowany, aby w każdej chwili wyrzucić karabin za burtę, jeśli nas odkryją...

- Nie boję się amerykańskiej Straży Przybrzeżnej - odparł tamten basowym, zachrypniętym głosem. - Wielokrotnie dobijałem tu do brzegu. Wystarczy strzelić kilka razy na postrach, a zaczną zwiewać i ściągać przez radio posiłki...

Ale Carlos, mimo braku doświadczenia, wolał być ostrożny.

- Jeśli chcesz dostać swoją zapłatę, to wykonuj rozkazy. Trzymaj się.

Canseco wiedział, że zasięg niektórych radarów lotniczych pozwala obserwować również obszar za ogonem samolotu, postanowił jednak zaryzykować. Jednym ruchem zerwał koc z szyby, włączył sprzęgło i skierował jacht w stronę brzegu.

Portorykańczyk uniósł broń do ramienia i wziął na muszkę mijającą ich właśnie maszynę. Co za głupota, pomyślał. Ten kolumbijski szczeniak, zasmarkany gówniarz, pływający jachtem wartości stu tysięcy dolarów, chce jedynie dotrzeć do Florydy i to wszystko. Spokojnie poddał się inspekcji celnej na Bahamach, bo nie przemycał żadnego towaru. Nie zamierzał też nielegalnie przekraść się do Stanów. Musiał to być jeszcze jeden z tych zepsutych synków bogaczy, którym przewróciło się w głowach, skoro oferował dwa tysiące dolarów za przewodnika znającego angielski...

On za to nie omieszkał zabrać towaru. Umieścił pięć kilogramów kokainy w worku kotwicznym, obciążając go dodatkowo kilkoma cegłami. Chłopakowi potrzebny był tylko ktoś do towarzystwa - nie musiał korzystać ani z pilota, ani ze sternika. Sam doskonale sobie radził. Teraz zaś powtarzał, że niepotrzebna mu także zbrojna obstawa. Ale miał ją tak czy inaczej.

Canseco kątem oka pochwycił zarys niezwykłego samolotu - na pewno nie była to klasyczna maszyna Straży Przybrzeżnej. Napędzany dwoma ogromnymi śmigłami, ustawionymi na podobieństwo rotorów helikoptera, poruszał się znacznie ciszej i był o wiele większy od typowego śmigłowca. Jego niezwykły wygląd uzupełniał olbrzymi, świecący, czytelny nawet z odległości kilkuset metrów napis wzdłuż kadłuba, podobny do napisów na wozach obsługi technicznej lotniska: FOLLOW ME, a także migające światła, które upodobniały go do wozu policyjnego. Gdyby tamci ich znaleźli, cała robota poszłaby na marne.

Słyszał już wcześniej, że Amerykanie wyposażyli służby ochrony granic w jakieś niezwykłe maszyny, będące połączeniem samolotu i helikoptera, w dodatku uzbrojone w bomby i rakiety przeciwlotnicze. Ciekawe, czy to właśnie jeden z tych dziwolągów, pomyślał. Zaraz jednak doszedł do wniosku, że lepiej nie sprawdzać, czy patrol jest faktycznie tak silnie uzbrojony, ale czym prędzej zaczął uciekać do brzegu...

- Cholera! - syknął Hardcastle. - Jakby rozpłynął się w morzu. Wcisnął klawisz nadawania i zawołał.

- „Rekin", czy macie już jakieś namiary z „Karabala"?

- Nie, obserwujemy tylko silne zakłócenia na samej granicy zasięgu radaru. Mało prawdopodobne, byśmy w takich warunkach namierzyli tę łódź.

- Lecimy bardzo nisko, ale czujnik FLIR także nie wychwycił żadnego obiektu. Wejdziemy na wyższy pułap i zaczniemy regularnie przeszukiwać ten rejon. Do diabła, jestem przekonany, że on musi tu gdzieś być...

- Tato? - odezwał się Daniel przez interfon.

- Słucham.

- Czy możecie zrobić zakręt w prawo? Mam wrażenie, że widziałem coś po tej stronie, z tyłu za nami.

- Jesteś pewien?

Przez chwilę panowała cisza.

- Nie. Fale są dość wysokie, musiało mi się tylko wydawać, że dostrzegam jakiś kształt.

- Jaki?

- Teraz już niczego nie jestem pewien.

Hardcastle ocenił jednak, że warto zaryzykować.

- Skręć lekko w prawo - polecił Fontaine'owi.

Obrócił się na fotelu i wykręcił głowę do tyłu, spoglądając przez wizjer FLIR wzdłuż kadłuba. Powiódł wzrokiem wzdłuż linii horyzontu, aż ujrzał przed sobą sylwetkę pilota.

Daniel, który uważnie patrzył na ojca mającego twarz skrytą za ciemnym prostokątem wizjera, był przekonany, że admirał mierzy go surowym spojrzeniem. Toteż gdy Hardcastle w końcu pokręcił przecząco głową, rzekł szybko przez interfon:

- Bardzo przepraszam, tato...

- Nic się nie stało. Nie patrzę na ciebie, tylko na horyzont za oknem.

- Ale pokręciłeś głową, jakbyś chciał mnie zganić za głupi wybryk...

- Kontakt! - zawołał Hardcastle. - Mamy go!

Błyskawicznie sięgnął do pulpitu kontrolnego skanera FLIR, programując naprowadzanie na cel. Komputer natychmiast obliczył pożądany kurs i wyświetlił go na ekranie przed pilotem.

- Cel namierzony! Już nam nie zwieje.

Kiedy migający światłami samolot położył się na skrzydło, Canseco ponownie skręcił w prawo, chcąc utrzymać jacht na linii ogona maszyny. Ale patrol zawrócił błyskawicznie i zszedł niżej. Przesuwali się zaledwie kilka metrów nad falami. Carlos zrozumiał, że zostali wykryci.

- Jesteśmy tylko kilka mil od brzegu - odezwał się po hiszpańsku do towarzyszącego mu Portorykańczyka. - Spróbujemy dostać się na plażę.

Pchnął dźwignię gazu do oporu i zakręcił sterem. Jacht skoczył do przodu i zaczął rozcinać fale; rozpryski wody spod kadłuba wyskakiwały na kilka metrów w górę. Canseco z całej siły zacisnął palce na poręczy i wbił się w fotelik, próbując jedną ręką utrzymać dygoczące koło sterowe.

Nie widział szerokiego uśmiechu, który rozlał się na twarzy siedzącego za nim mężczyzny. Portorykańczyk pogroził pięścią w kierunku szarżującego za nimi samolotu, a następnie zaparł się mocno nogami, odbezpieczył karabin i szczęknął zamkiem, wprowadzając nabój do komory. Ułożył sobie pas broni wzdłuż ramienia i wypchnął łokieć, żeby lufa nie podskakiwała...

- To chyba piętnastometrowy jacht motorowy typu Cigarette - rzekł Hardcastle do mikrofonu. - Nie widzę numerów rejestracyjnych. Napęd odrzutowy, osłona kabiny jak na ślizgaczach. Dostrzegam dwóch mężczyzn na pokładzie, prawdopodobnie jeden z nich jest uzbrojony. Odbiór.

- „Dwa Trzy", tu „Rekin Pięć Jeden". Jesteśmy dziesięć mil od was, będziemy na miejscu za osiemnaście minut - powiadomił przez radio kapitan kutra, Thomas Petraglia.

WSES-2 „Jastrząb", jeszcze niedawno należący do Straży Przybrzeżnej, był dwukadłubową szybką łodzią pościgową, uzbrojoną i wyposażoną tak jak typowy czterdziestometrowy kuter patrolowy. Mógł jednak rozwijać znacznie większą prędkość, a nietypowa konstrukcja pozwalała pływać na nim nawet po bardzo płytkich wodach. Napędzany był dwoma silnikami o mocy 900 koni mechanicznych, sprzężonymi z wentylatorami wbudowanymi w dwa masywne kadłuby. Powietrze, zasysane od dziobu kanałami i wyrzucane pod dnem łodzi, umożliwiało kutrowi rozwijać szybkość do pięćdziesięciu węzłów. Powstający oddział „Młociarzy" przejął od Straży Przybrzeżnej, oprócz czterech takich katamaranów, sześć z ośmiu pełnomorskich kutrów patrolowych typu WFCI oraz dziesięć z szesnastu mniejszych jednostek typu WPB.

- Zrozumiałem, „Pięć Jeden" - powiedział Hardcastle. - Obiekt znajduje się na północ od Pompano Beach i zmierza w kierunku brzegu. Być może sternik widzi już światła przystani w Boca Raton Inlet i kieruje się w tamtą stronę. Płynie z prędkością trzydziestu sześciu węzłów. Pamiętajcie, że prawdopodobnie jest uzbrojony. Zachowajcie ostrożność. Odbiór.

- Zrozumiałem, „Dwa Trzy" - odparł Petraglia z pokładu Jastrzębia". - Nie mamy go jeszcze na radarze. Będziemy uważać. Bez odbioru.

Hardcastle przełączył radiostację na zakres częstotliwości alarmowych.

- Uwaga, niezidentyfikowana jednostka płynąca w stronę Pompano Beach! Tu patrol Agencji Ochrony Granic Stanów Zjednoczonych. Bezprawnie wtargnęliście na nasze wody terytorialne. Proszę się zatrzymać, w przeciwnym razie otworzymy ogień. Powtarzam. Proszę się zatrzymać, bo inaczej otworzymy ogień. Czekam na odpowiedź w całym zakresie łączności radiowej. Odbiór.

Powtarzał to samo ostrzeżenie na różnych częstotliwościach, ale nie otrzymał odpowiedzi.

- Co on gada? - zawołał Canseco.

Jego towarzysz milczał. Carlos zerknął przez ramię i zobaczył, że tamten mierzy z karabinu.

- Nie strzelaj!

- Dlaczego? Przestraszą się i odlecą.

- Ty idioto! Rozwalą nas na kawałki! Nie przypłynęliśmy tutaj, żeby strzelać do samolotów Straży Przybrzeżnej!

- No to po co?

Canseco nie odpowiedział. Sięgnął szybko po mikrofon radiostacji i zaczął mówić po hiszpańsku:

- Znajdujemy się dziesięć mil na północny wschód od Pompano Beach i płyniemy na zachód. Ściga nas olbrzymi samolot z poziomymi wirnikami, ale nie jest to helikopter. Nie mogę dostrzec więcej szczegółów.

Nadają przez radio ostrzeżenia po angielsku, ale ja nie rozumiem, a ten Portorykańczyk to idiota. Albo wcale nie zna angielskiego, albo udaje...

Powtarzam, znajdujemy się dziesięć mil na północny wschód od Pompano Beach. Namierzyli nas. Uciekamy przed wielkim samolotem z dwoma ustawionymi w poziomie wirnikami. Za kilka minut nas zatrzymają.

Rzucił mikrofon i chwycił się poręczy, gdyż rozpędzonym jachtem mocno rzucało w górę i w dół.

W pobliżu Delray Beach, jakieś piętnaście mil na północ od miejsca, gdzie pościg za intruzem wkraczał w ostatnią fazę, duża, osiemnastometrowa łódź wycieczkowa płynęła powoli wzdłuż granicy trzymilowej strefy otwartych wód przybrzeżnych. Miała na pokładzie rozciągniętych kilka anten radiowych dalekiego zasięgu oraz niewielki dysk anteny satelitarnej umieszczony w osłonie na dachu sterówki.

Na ogromnym stole w głównym pomieszczeniu statku leżała rozpostarta szczegółowa mapa wschodnich wybrzeży Florydy, a dwaj ludzie wykreślali na niej kolorowe znaczki i rysowali linie, nanosząc całą drogę jachtu Canseki z wysp Bimini aż do granic Stanów Zjednoczonych. Czynili to z wyuczoną precyzją wytrawnych nawigatorów.

- Dlaczego zrezygnował z przekazywania wiadomości poprzez szyfrator? - zapytał jeden z mężczyzn wpatrujących się z uwagą w mapę.

Drugi, kapitan łodzi, energicznym ruchem otworzył puszkę piwa i wlał w siebie co najmniej połowę zawartości, nim odpowiedział:

- Może zepsuł mu się nadajnik.

- Szyfrator znacznie ogranicza moc i zasięg radiostacji - wtrącił po hiszpańsku jeden z ludzi pochylonych nad stołem. - Canseco zrozumiał chyba, że jego kuter został wykryty. Amerykanie wiedzą, iż wcale nie zepsuła mu się radiostacja. W takiej sytuacji posługiwanie się szyfrem jest już bez sensu.

Wskazał ołówkiem ostatnio naniesioną pozycję jachtu, obok której widniał symbol oznaczający jednostkę patrolową.

- Co to za nowy typ samolotu? - zapytał obcy.

- Nazywają go „Lwem Morskim" - odparł kapitan. - To nowoczesna maszyna, znacznie większa i szybsza od śmigłowca. Potrafi startować pionowo i zawisnąć w powietrzu jak typowy helikopter.

- Jest uzbrojona?

- O tak. „Młociarze" dostali prawo otwierać ogień bez ostrzeżenia, a ten „Bravo", czyli admirał Hardcastle, bez wahania sięga do spustu. Canseco będzie musiał się zatrzymać, jeśli go spostrzegli. Gdyby tego nie zrobił, na pewno zaczną strzelać. - Postukał palcem w mapę. - Wygląda jednak na to, że nawet „Lew Morski" miał kłopoty z odnalezieniem jachtu... Prawdopodobnie ten rejon znajduje się już poza zasięgiem radarów z platformy i „Karabala".

- Co powiedziałeś? - zapytał gość z naciskiem.

- Mniejsza z tym - wtrącił trzeci z mężczyzn. - Canseco i tak zarobił już swoje dwadzieścia tysięcy dolarów, bo wszystko wskazuje na to, że znalazł jednak słaby punkt sieci „Młociarzy".

- W porządku, Adamie - Hardcastle zwrócił się do Fontaine' a. - SES znajduje się jeszcze dość daleko ten facet w dole wygląda mi na spryciarza. Może im się wymknąć, rozpędził już łódź do czterdziestu węzłów. Musimy go zatrzymać wcześniej, zanim „Jastrząb" wkroczy do akcji. Najgorsze, że chyba widziałem karabin w rękach jednego z tamtych ludzi, dlatego musimy zachować ostrożność. Zaczniemy się do niego powoli zbliżać i podejdziemy na jakieś sto metrów, wtedy oślepimy go światłem reflektora. Jeśli nie zwolni, wyprzedzimy go i podejmiemy przygotowania.

- Jak mam to rozumieć? Przygotowania?

- To znaczy - rzekł Hardcastle z naciskiem - że zaczniemy pikować na niego, jakbyśmy chcieli zasypać jacht gradem pocisków. W ten sposób zmusimy go do zatrzymania.

Fontaine nie odpowiedział, tylko mocniej zacisnął palce na drążku.

- „Dwa Trzy", tu „Pięć Jeden" - odezwał się w słuchawkach kapitan „Jastrzębia". - Mamy was na radarze, niedługo powinniśmy wejść w kontakt wzrokowy. Podajcie dokładną pozycję intruza.

- Znajduje się około trzystu metrów przed nami, płynie na zachód z prędkością prawie czterdziestu węzłów. Chcemy podjąć próbę zmuszenia go, żeby zwolnił.

- Będziemy w tamtym rejonie za pięć minut - odparł Petraglia. - Mamy już tę łódź na radarze. Możecie zakończyć pościg, „Dwa Trzy".

Fontaine rozluźnił się wyraźnie, lecz admirał odpowiedział szybko:

- Lecimy dalej, „Pięć Jeden". Pozostań w kontakcie.

Sandra Geffar uniosła brwi ze zdumienia, słysząc ostatni komunikat. Przypuszczała, że Hardcastle nie popuści i będzie chciał sam zatrzymać intruza bez względu na bliską obecność kutra patrolowego. A mimo to była zaskoczona.

Annette Fields, też wyraźnie poruszona, pytająco spojrzała znad pulpitu na dowódcę.

- Teraz on kieruje akcją - odparła szybko Geffar. - Sam prowadzi przechwytywanie. Nawet jeśli SES podejdzie bliżej jachtu, z samolotu łatwiej zatrzymać podejrzanego.

Fields zagryzła wargi, wyglądała na zakłopotaną. Wreszcie rzekła:

- Mają cywila na pokładzie.

- Co? Jakiego znów cywila?

- To syn admirała, Daniel. Ojciec wziął go ze sobą, kiedy...

- Zabrał syna na lot patrolowy?! - krzyknęła, lecz widząc zdumione spojrzenia techników, którzy odwracali głowy w jej stronę, szybko się opanowała. - Musi wycofać się jak najszybciej! - syknęła, cedząc każde słowo. - Ja również ponoszę odpowiedzialność za wszystkich pasażerów... Muszę mu zapewnić maksymalną ochronę...

Fontaine nieco przyspieszył. Nadal lecieli kilkaset metrów za uciekającym jachtem, dwadzieścia metrów nad falami. Hardcastle po raz kolejny opuścił wizjer FLIR, a upewniwszy się, że komputer przechwytujący wciąż trzyma namiary, włączył silny reflektor dziobowy.

Strumień białego światła wyłowił z mroku teren przed nimi i po raz pierwszy mieli okazję dokładnie obejrzeć intruza. Upewnili się, że na pokładzie łodzi znajduje się dwóch mężczyzn, lecz zarazem dostrzegli, iż jeden z nich trzyma w ręku karabin i mierzy z niego do samolotu.

- „Rekin", tu „Dwa Trzy" - rzekł Hardcastle do mikrofonu. - Mamy kontakt wzrokowy z uciekającą łodzią motorową. Na pokładzie znajdują się dwaj mężczyźni pochodzenia latynoskiego. Jeden z nich jest uzbrojony w karabin, prawdopodobnie rosyjski automat AK-47. „Pięć Jeden", odebrałeś?

- Tu „Pięć Jeden". Zrozumiałem. Widzimy już światło waszego reflektora, mamy kontakt wzrokowy z obiektem. Możemy zaraz wkroczyć do akcji, „Bravo".

- Tu „Rekin", słyszeliśmy was, „Dwa Trzy" - odezwała się Fields z centrali dowodzenia „Młociarza Jeden". - „Alfa" rozkazuje, byście przede wszystkich zadbali o bezpieczeństwo pasażera i jak najszybciej wracali do bazy. Odbiór.

Zdumiony Hardcastle spojrzał na Fontaine'a, potem zerknął przez ramię na Daniela, wreszcie odpowiedział:

- Powtórz, „Rekin".

- W celu zapewnienia bezpieczeństwa pasażerowi, „Alfa" rozkazuję wam jak najszybciej wracać do bazy. Hardcastle pokręcił głową z niedowierzania, lecz powiedział do Fontaine'a:

- Słyszałeś, Adamie. Wejdź na trzysta metrów. Z tego pułapu będziemy oświetlać obiekt do czasu, aż Petraglia się nim zajmie, a dopiero potem zawrócimy do bazy.

Wcisnął klawisz mikrofonu i rzekł:

- Zrozumiałem, „Rekin". Pozostaniemy na miejscu i będziemy oświetlać intruza z dużej wysokości, a następnie wrócimy do bazy. Odbiór.

- Przyjęłam, „Dwa Trzy". Zgłoś się, kiedy sytuacja zostanie już opanowana. Bez odbioru.

Na pokładzie kutra WSES-2 „Jastrząb"

- Ogłaszam gotowość drugiego stopnia! - zawołał Petraglia przez interfon na pokładzie „Jastrzębia". - To nie są ćwiczenia!

Sześć kilometrów przed dziobem kutra, doskonale widoczny w jaskrawym świetle reflektora „Morskiego Lwa", znajdował się jacht motorowy, płynący z pełną szybkością w stronę brzegu.

- Karabiny M-60 zamontowane na obu burtach, pełna gotowość bojowa - zameldowała Janet Cirillo, pełniąca obowiązki pierwszego oficera. Kiedy zaterkotał telefon wiszący na masywnej grodzi w tyle mostka, podniosła słuchawkę, przez chwilę słuchała w milczeniu, a następnie przekazała: - Dowódca drużyny melduje załogę w gotowości drugiego stopnia.

W warunkach alarmu bojowego każdy członek załogi, nawet kuk, miał swoje ściśle określone zadanie. Mimo że kuter oficjalnie pełnił teraz służbę w Agencji Ochrony Granic i ludzie nie mieli nawet stopni wojskowych, to jednak wszyscy zachowywali się tak samo, jakby nadal służyli w zmilitaryzowanej Straży Przybrzeżnej. Na kamizelkach ratunkowych i kuloodpornych widniał wymalowany emblemat „latającego rekina", ale przy zapinkach wciąż można było odnaleźć wytłoczone napisy: Straż Przybrzeżna Stanów Zjednoczonych.

- Odległość: trzy mile, szybko maleje - zameldował operator radaru. - Zalecam wejść na kurs trzy zero zero.

- Zmienić kurs - rozkazał Petraglia.

Rozejrzał się po oficerach zebranych na mostku. Dwukadłubowym ślizgaczem o wiele mniej rzucało przy tak dużej szybkości, niż smukłym jachtem klasy Cigarette, który twardo uderzał o grzbiet każdej fali. Lecz chociaż „Jastrząb" mknął stosunkowo płynnie, Petraglia wolał sprawdzić, czy cała załoga znajduje się na swoich miejscach i jest gotowa do podjęcia akcji przechwytywania.

- Możemy mieć pewien problem, kapitanie - rzekł nawigator. - Znajdujemy się pięć mil od brzegu, a do punktu przechwycenia mamy trzy i pół mili. Rezerwa jest zbyt mała. Obiekt może nam uciec i wylądować na plaży, a jeśli skręci bardziej na północ, to niewykluczone, że w ogóle zniknie nam z oczu.

- Trzeba go zmusić, żeby zwolnił - wtrąciła Cirillo. - Tu wszędzie jest mnóstwo przystani...

- Mam wrażenie, że tego faceta nie obchodzi, w którym miejscu dobije do brzegu - odparł Petraglia. - Zależy mu tylko na tym, by zwiać. Jeśli zdoła dotrzeć do plaży albo, co jeszcze gorsze, znaleźć ujście kanału Boca Raton Inlet, nasza akcja może mieć bardzo groźne następstwa.

Szybko sięgnął po mikrofon radiostacji.

- „Dwa Trzy", tu „Pięć Jeden".

- Słucham, „Pięć Jeden".

- „Bravo", według komputera nawigacyjnego przechwycimy jacht po przepłynięciu około czterech mil. Znajdziemy się bardzo blisko brzegu, gdzie nie będzie szans na skuteczny pościg. Gdybyś zdołał go zmusić, by się zatrzymał albo przynajmniej trochę zwolnił, mielibyśmy ułatwione zadanie. Odbiór.

- Zrozumiałem, „Pięć Jeden" - odpowiedział Hardcastle.

Obserwował zbliżające się do siebie łodzie i już wcześniej doszedł do tego samego wniosku.

- Rozpoczynamy manewr przechwytywania. Przygotować się ogłosił przez interfon, po czym zwrócił się do Fontaine'a: - Zejdź na pułap trzydziestu metrów i podejdź do niego na sto. Uwaga, załoga. Pełna gotowość bojowa! - zawołał czując, że serce zaczyna mu szybciej bić.

Daniel wcisnął się w głąb fotelika, niemal wstrzymał oddech. Dwaj członkowie załogi pospiesznie załadowali z powrotem do wyrzutni uprzednio wyjęte pociski typu Stinger. Następnie odbezpieczyli i sprawdzili zamek karabinu maszynowego na lewej burcie oraz przygotowali drugi magazynek z setką nabojów. Chłopak spojrzał przez okienko w dół na wysunięte z boku kadłuba śmiercionośne cygaro rakiety. Kiedy całe uzbrojenie było już przygotowane, obaj strzelcy zajęli ponownie swoje miejsca i zaczęli szykować pistolety maszynowe. Jeden z nich bez słowa wskazał Danielowi ręką pistolet w kaburze, wiszący obok jego fotelika.

Hardcastle bez przerwy instruował Fontaine'a, który zdawał się nie spuszczać wzroku z umykającej przed nimi łodzi, zalewanej strumieniem światła z reflektora. Wreszcie, jakby otrząsając się z transu, obrócił głowę i popatrzył na wskazania instrumentów, a następnie jednym spojrzeniem ogarnął wnętrze samolotu. Admirał po raz kolejny wyliczył mu czynności, które może wykonać jeden pilot.

- Załoga ostrzeżona - odczytywał z listy. - Dopływ paliwa ustawiony na automatyczny, wygląda na to, że mamy zapas jeszcze na dwie godziny lotu. Ciśnienie paliwa także przełączone na regulację automatyczną. Prądnice w porządku, nie świeci się żadna lampka alarmowa. Cała hydraulika sprawdzona, także brak sygnalizacji awarii. Spadochrony, kamizelki ratunkowe, sprzęt ratowniczy, wszystko jest na miejscu... Fontaine znowu wbił wzrok w widoczny za szybą uciekający jacht.

- Zejdź jeszcze trochę niżej, Adamie. Nie było odpowiedzi.

- Adamie?

Fontaine obejrzał się szybko, skinął głową i ściągnął nieco drążek sterowy. Wyrównał lot na pułapie trzydziestu metrów, kiedy tylko lampka kontrolna wysokościomierza zaczęła rytmicznie mrugać. Ale dystans dzielący ich od intruza nie zmniejszył się ani trochę.

- Podejdź sześćdziesiąt metrów bliżej - rozkazał Hardcastle.

- Ale on cały czas mierzy do nas z karabinu...

- Nie martw się, jest przerażony. Dobrze wie, że jeśli odda pierwszy strzał, my rozniesiemy łódź na kawałki. Zbliż się do niego.

Admirał włączył wzmacniacz i rzekł przez megafon:

- Do uciekającej łodzi. Tu Jednostka Ochrony Granic Stanów Zjednoczonych. Proszę natychmiast wyłączyć silnik i przygotować się do inspekcji.

Po chwili powtórzył łamanym hiszpańskim:

- Atencion marinos. Esto es Jednostka Ochrony Granic Estados Unidos. Pare. Alto. Cuidado.

Nie było odpowiedzi. Jacht nie zwolnił nawet odrobinę.

- Przejdź na prawo, na kurs równoległy - rozkazał. - Może uda się skierować go bardziej na południe, w stronę kutra.

Fontaine pochylił nieco maszynę i łagodnym łukiem zaczął okrążać łódź od prawej. Reflektor bez przerwy oświetlał intruza. Tamci jednak wciąż nie reagowali.

- Trzy mile do brzegu - oznajmił pilot, zerknąwszy na monitor nawigacyjny. - Widzę już światła przystani.

Przyspieszył nieco i wszedł na szerszy łuk, jakby chciał sternikowi jachtu ułatwić odczytanie oświetlonego napisu na boku kadłuba: FOLLOW ME. Ale intruz nie zadał sobie nawet trudu, by skręcić choć trochę w lewo.

- Mam wrażenie, że on wie o zbliżającym się kutrze i chce za wszelką cenę zdążyć do brzegu - powiedział Fontaine.

- Myślę, że najwyższa pora przestać się z nim ceregielić - oznajmił Hardcastle. - Przygotować racę.

A do mikrofonu radiostacji rzekł:

- „Rekin", informuję, że mamy zamiar wystrzelić w kierunku obiektu rakietę sygnalizacyjną. - I zaraz zwrócił się do Fontaine'a: W porządku, Adamie. Kiedy system uzbroi flarę, musisz złapać cel w środek okręgu celownika, komputer sam obliczy poprawkę na pięćdziesięciometrowe wyprzedzenie obiektu i odpali rakietę. Nakieruj celownik bez względu na to, w którą stronę jest obecnie zwrócony dziób samolotu.

Fontaine skręcił odrobinę w lewo.

- Mam go - mruknął do interfonu przez zaciśnięte zęby. - System uzbrojony. Rakieta sygnalizacyjna nakierowana. Gotów do odpalenia.

Odchylił plastikową osłonę zakrywającą przycisk spustu na drążku sterowniczym, nabrał głęboko powietrza i wdusił go nerwowo. Przy prawej burcie samolotu rozległ się złowieszczy syk i spod brzucha wystrzeliła rakieta, która płonęła oślepiającym blaskiem. Jaskrawe światło przeraziło Daniela do tego stopnia, że zacisnął kurczowo powieki i jeszcze przez kilka sekund nie odważył się otworzyć oczu.

Ciągnąc za sobą żółty snop płomieni i strzelając na boki iskrami, rakieta pomknęła w stronę punktu położonego kilkadziesiąt metrów przed dziobem umykającej łodzi. Niezwykły blask flary przyćmił nawet światło reflektora.

Mężczyzna na pokładzie jachtu zareagował natychmiast. Uniósł wyżej lufę karabinu i choć nie było widać ognia wystrzałów, jak gdyby broń została wyposażona w tłumik, to odrzut serii pocisków, który wstrząsnął całą sylwetką człowieka, kazał się domyślać, że tamten otworzył ogień.

- Skręcaj! - wrzasnął Hardcastle, ale Fontaine o ułamek sekundy wcześniej przechylił samolot na prawe skrzydło, wprowadzając go w ciasny zakręt. Zawrócili prawie o 180 stopni i znaleźli się na wysokości niemal dwustu metrów, zanim admirał oprzytomniał i zawołał:

- Przejmuję stery!

Dopiero wówczas spostrzegł, że w przedniej szybkie widnieje niewielki otwór po kuli.

- Meldować! Wszystko w porządku?

- W przedziale towarowym tak - odezwał się szybko jeden ze strzelców pokładowych.

- Adamie? - Hardcastle zwrócił się do pilota, który otrzepywał z siebie odłamki szkła i plastiku.

- Nic mi nie jest.

Widać było jednak, że pilot jest w szoku. Nie był ranny, obsypały go jedynie odłamki roztrzaskanej owiewki i przestrzelonej szyby, ale zachowywał się dziwnie, jakby zapomniał o samolocie, o drążku sterowym i załodze, skupiając się wyłącznie na oczyszczaniu kombinezonu z okruchów szkła. Hardcastle wzniósł maszynę jeszcze o kilkadziesiąt metrów, włączył autopilota, odpiął pasy i pochylił się nad pilotem. Po lewej skroni Fontaine'a, ściekała spod hełmofonu wąziutka strużka krwi. Stała się rzecz niewiarygodna. Pocisk z AK-47, który przebił szybę i wpadł do kabiny, trafił dokładnie w przestrzeń między boczną częścią hełmu a głową człowieka. Pilot tylko o milimetr uniknął śmierci...

- Niech któryś z was tu podejdzie. Musimy wyciągnąć Adama z fotela - zawołał Hardcastle.

Fontaine, nie przestając otrzepywać z siebie odłamków, roztrzęsionymi palcami zdołał rozpiąć pasy. Obaj strzelcy chwycili go pod ramiona, przeciągnęli wąskim przejściem między panelem instrumentów pokładowych i poprowadzili w głąb przedziału towarowego. Daniel okrągłymi ze zdumienia oczyma spoglądał na bladego jak ściana mężczyznę, z twarzą usmarowaną krwią, którego koledzy położyli na podłodze.

- To wygląda tylko na lekkie draśnięcie lewej skroni - rzekł jeden ze strzelców przez interfon. - Jest przytomny, ale sprawia wrażenie, jakby był w ciężkim szoku.

- „Rekin", tu „Dwa Trzy" - powiedział Hardcastle do mikrofonu. - Melduję, że zostaliśmy ostrzelani z pokładu obiektu. Mamy jednego rannego, samolot nieznacznie uszkodzony.

- Zrozumiałam, „Dwa Trzy" - nadpłynęła odpowiedź z „Młociarza Jeden". - Dostaniesz zezwolenie na lądowanie w Boca Raton bądź w Fort Lauderdale. Karetka będzie już czekała na lotnisku.

- Przyjąłem...

W tej samej chwili Hardcastle dostrzegł, że uciekający jacht wyraźnie skręcił bardziej na północ i kieruje się wprost do przystani w Boca Raton. Mężczyzna na jego pokładzie nadal wypuszczał krótkie serie z karabinu i wymachiwał pięścią w stronę samolotu. Tego już było za wiele dla porywczego admirała. Ranny pilot, jego syn - to wszystko przestało się nagle liczyć wobec tej umykającej łodzi, której sternik nie reagował na żadne wezwania. Położył „Morskiego Lwa" w prawy zakręt, skierował dziób maszyny na jacht i przełączył sterowanie uzbrojeniem na ciężki karabin maszynowy. Jasna plamka obiektu widniała prawie w centrum ekranu przekazującego obraz w podczerwieni. Zamiast żółtego okręgu pojawiły się pajęcze nitki celownika. Admirał przekręcił nieco głowę naprowadzając je na cel, odchylił osłonę spustu i zaczął strzelać.

Karabin maszynowy znajdował się zaledwie parę metrów od Daniela, toteż nieoczekiwany, głośny terkot broni przeraził go do tego stopnia, że gdyby nie był przypięty pasami do fotela, na pewno by skoczył na równe nogi. Całe okno w lewej burcie rozświetliły pomarańczowe rozbłyski płomieni tryskających z lufy kalibru 30 milimetrów, która wypluwała trzy pociski na sekundę.

Zaraz potem Hardcastle dostrzegł dym oraz języki ognia strzelające z jachtu, ale to mu nie wystarczyło, chciał zniszczyć go do końca. Przełączył z powrotem sterowanie na wyrzutnię rakiet, uzbroił jeden z pocisków i starannie nakierował okrąg celownika podczerwonego na intruza. Dopiero po chwili się zorientował, że pikuje pod zbyt ostrym kątem, ale zamiast zmniejszyć obroty, wyrównał jedynie lot do poziomu i od nowa zaczął nacelowywać wyrzutnię. Kiedy tylko okrąg w wizjerze zmienił kolor i zaczął migotać, co oznaczało, że mechanizm samonaprowadzający znalazł cel, admirał nacisnął spust.

Stinger, zaopatrzony w czterokilogramową głowicę o wielkiej sile rażenia, trafił dokładnie w najcieplejszy punkt celu - rozgrzany silnik łodzi. Wciąż nurkujący z dużą szybkością „Lew Morski" w chwili wybuchu znalazł się po lewej burcie jachtu. Eksplozja rozerwała silnik na kawałki i rozbiła zbiornik paliwa. Kiedy Hardcastle podrywał dziób maszyny i wchodził w lewy zakręt, benzyna eksplodowała wielką kulą ognia zaledwie dwadzieścia metrów od prawej burty samolotu.

V-22 poleciał w bok, niczym natrętna mucha trafiona packą jakiegoś olbrzyma. Prawy silnik zawył rozpaczliwie, a na pulpicie kontrolnym zamigotały lampki alarmowe. Osłona kabiny od strony pilota pod wpływem fali uderzeniowej rozprysnęła się na kawałki, zasypując fotel pilota masą okruchów szkła. Samolot runął w dół, coraz silniej przechylając się na bok. Prawe skrzydło celowało już prosto w niebo. Hardcastle błyskawicznie pchnął dźwigienki przepustnic do końca, redukując zarazem kąt natarcia płatów lewego wirnika, żeby nagły przypływ mocy przy tak ostrym przechyle nie rozerwał go na strzępy. Samolot powoli wrócił do poziomu i zaczął wychodzić z lotu nurkowego, lecz znajdowali się już zaledwie kilka metrów nad grzbietami fal Atlantyku.

Prawy silnik zaczął szybko tracić obroty. Admirał rzucił okiem na wskazania instrumentów i zorientował się natychmiast, że niebezpiecznie zmalało ciśnienie oleju. Gdy tylko wyrównał lot, szybko przełączył sterowanie wirnikami, żeby napędzać oba śmigła lewym silnikiem. Następnie odciął dopływ paliwa do prawego silnika i wyłączył zapłon. Inaczej gwałtownie wzrastająca temperatura mogła spowodować jego zatarcie.

- „Rekin", tu „Dwa Trzy" - odezwał się po chwili do mikrofonu. - Mamy uszkodzenia osłony kabiny i awarię prawego silnika. Odłączyłem go i przestawiłem rotory na wspólny napęd. Dolecimy jakoś do bazy w Alladin City. Będziemy w kontakcie. Odbiór.

- Zrozumiałam, „Dwa Trzy" - odpowiedziała natychmiast Geffar. - Powiadomię dowództwo o twojej sytuacji i sprowadzę karetkę.

Chciała już zapytać, jak to się stało, że samolot został tak poważnie uszkodzony, skoro już dawno wydała patrolowi rozkaz powrotu do bazy, ale ugryzła się jednak w język. Ponownie wdusiła przycisk mikrofonu.

- Uwaga, „Pięć Jeden". Melduj o sytuacji.

- Tu „Pięć Jeden" - odezwał się Petraglia. - Status zielony. Zbliżamy się do miejsca... katastrofy obiektu. Mamy kontakt wzrokowy z „Dwa Trzy". Kieruje się na południe, wzdłuż linii brzegowej, w przybliżeniu na pułapie tysiąca pięciuset metrów. Nie widzę dymu ani ognia, chociaż znajdował się bardzo blisko celu, kiedy... nastąpił wybuch.

- Czy to otwarty kanał łączności? - Geffar pospiesznie zwróciła się do Fields.

- Tak, szyfratory nie spisują się najlepiej. Przez całą noc porozumiewamy się na otwartym kanale UKF za pośrednictwem przekaźników aerostatu.

To wyjaśniało, dlaczego Petraglia nie chciał mówić wprost, co się wydarzyło. Co drugi amator krótkofalarstwa na Florydzie musiał przysłuchiwać się tej wymianie zdań.

- Zrozumiałam, „Pięć Jeden". Jaki jest status obiektu?

- Mamy kontakt wzrokowy. Szczątki jachtu unoszą się na wodzie, na śródokręciu jest jeszcze ogień. Jesteśmy trzysta metrów od wraka, ale podchodzimy bliżej. Zza osłony sterówki ktoś macha ręką. Chyba nie ma broni, ale zachowamy daleko posuniętą ostrożność. Nie odwołuję gotowości drugiego stopnia.

- Zrozumiałam, „Pięć Jeden". Zostań w kontakcie.

Sandra zwróciła się do Annette:

- Niech wystartuje „Lew Morski", trzeba ubezpieczać „Pięć Jeden".

Ogłoś też alarm dla załogi dolphina, będziemy eskortować Hardcastle'a podczas awaryjnego lądowania. Sama polecę helikopterem.

Rzuciła słuchawki na pulpit i szybko wyszła z centrum dowodzenia, kierując się do hangaru.

Na „Lwa Morskiego" pilotowanego przez Hardcastle'a natknęli się już nad Virginia Key, osiem kilometrów od lotniska przy dowództwie Agencji Ochrony Granic. Leciał spokojnie, ale z powodu wybitej szyby w kabinie oraz wspólnego napędu na dwa rotory z jednego silnika rozwijał szybkość zaledwie czterdziestu węzłów. Geffar podeszła śmigłowcem z prawej strony i utworzyła zwarty szyk z samolotem. Zdołała dojrzeć, że cała gondola prawego silnika zachlapana jest olejem.

- Jak ci idzie, Ian? - zapytała, przełączywszy uprzednio radiostację na szyfrowaną częstotliwość.

- Nieźle. Całkowicie przestawiłem gondole w położenie pionowe, obawiałem się bowiem, że układy obracania silników oraz składania skrzydła mogą zawieść. Nie mam problemów z pilotażem, nie odczuwam nadmiernych wibracji, ale powyżej osiemdziesięciu pięciu procent mocy zapala mi się sygnalizacja przeciążenia silnika.

- W porządku. Jeśli nie spodziewasz się żadnych kłopotów podczas lądowania, leć prosto do bazy. Ale gdyby coś było nie tak, skręć wzdłuż autostrady w kierunku Key Biscayne i siadaj na polach golfowych Crandon Park. Mamy w tamtej okolicy wozy ratownictwa. Każę zapalić reflektory ciężarówek, żeby ci oświetlić teren.

Lądowanie na terenie dowództwa agencji przebiegło bez większych kłopotów, choć wszyscy byli mocno zdenerwowani. Zanim jeszcze wirniki „Morskiego Lwa" przestały się obracać, do samolotu podjechały karetki, straż pożarna i wozy ratownictwa lotniczego. Również cała załoga śmigłowca pobiegła w tamtym kierunku. Zaraz też ułożono nieprzytomnego Fontaine'a na noszach i odwieziono do szpitala. Na szczęście rana była powierzchniowa, mężczyzna przestał już krwawić. Geffar zatrzymała się na chwilę przy pilocie, po czym stanęła przy prawej burcie V-22, spoglądając na Hardcastle'a, który pomagał Danielowi zejść na płytę lotniska. Cała trójka w milczeniu popatrzyła na sporą wyrwę w poszyciu kadłuba, nad fotelikiem, w którym siedział chłopak. Ten sam pocisk, który trafił w przednią szybę i przeleciał tuż obok głowy Fontaine'a, wypadł na zewnątrz kilkadziesiąt centymetrów od głowy Daniela. Nie tylko pilot uniknął o włos śmierci. Także Daniel Hardcastle...

Chłopak zbladł teraz jak ściana, nie mógł oderwać wzroku od poszarpanej dziury w kadłubie. Natomiast admirał sprawiał wrażenie wycieńczonego. Posklejane włosy lepiły mu się do twarzy, bielizna pod skafandrem nasiąknęła od potu. Kiedy Sandra spostrzegła, że mimo grubej warstwy odzieży i dwóch kamizelek Daniel zaczyna dygotać, jak by było mu zimno, szybko zarządziła:

- Odwiozę was obu i całą załogę do szpitala w Key Biscayne. Musi zbadać was lekarz.

Hardcastle pokiwał głową, a po chwili uprzytomnił sobie, że Daniel i Sandra jeszcze się nie znają. Do diabła, to nie jest właściwy moment do zawierania znajomości, pomyślał, po czym objął syna ramieniem i poprowadził go w stronę furgonetki, którą mieli jechać do szpitala.

Po ich odejściu Geffar otworzyła schowek przy drzwiach przedziału towarowego w prawej burcie „Morskiego Lwa", wyjęła latarkę i przy jej świetle zaczęła sprawdzać prawe skrzydło. Uszkodzenie wyglądało dość groźnie, Hardcastle podjął spore ryzyko, prowadząc V-22 z Boca Raton do Alladin City nad oceanem. Nawet wał przenoszący napęd z lewego silnika na prawy wirnik sprawiał wrażenie pokiereszowanego, toteż można było mówić o szczęściu, że załoga nie została zmuszona do wodowania w ciemnościach. Admirał ryzykował życiem swego pasażera, własnego syna, którego nieopatrznie zabrał na pokład...

W szpitalu okręgowym w Key Biscayne lekarze i pielęgniarki dokładnie zbadali każdego z członków załogi, lecz nikomu nic nie dolegało, nie licząc oczywiście Fontaine'a, który znajdował się w stanie ciężkiego szoku i musiał przez kilka dni pozostać w szpitalu.

Geffar odwiozła załogę patrolu z powrotem do bazy w Alladin City, gdzie czekali już na nich Brad Elliott i Patrick McLanahan. Dowódca „Młociarzy" pozwolił wszystkim skorzystać z telefonu, by powiadomili najbliższe rodziny, oraz zamówił dla nich gorący posiłek z pobliskiej restauracji. Później rozmieścił wszystkich w oddzielnych pokojach i rozkazał spisać oświadczenia przedstawiające kolejność wydarzeń.

Hardcastle'a zaprosił natomiast do swego gabinetu.

- To dość niezwykła sytuacja, prawda, Brad? - zapytał admirał od drzwi. - Zazwyczaj załoga patrolu wspólnie składa raport, a nie każdy oddzielnie. Wygląda mi to na przesłuchanie.

- Bez przesady, choć przyznaję, że w tej sytuacji nie starczy zwykły raport. Po raz pierwszy ostrzelaliśmy jakąś jednostkę. A poleciłem każdemu z załogi opisać własną wersje wydarzeń tylko dlatego, że nie mamy jasnego obrazu sytuacji. Twoje zeznania zostaną potraktowane na równi z innymi.

Hardcastle przytaknął, choć niezbyt mu się to wszystko podobało. Elliott tymczasem zauważył, że na ekranie jego terminalu widnieje kilka informacji, niektóre oznaczone nawet jako pilne, toteż podszedł do biurka i zaczął je czytać. Po chwili zapytał:

- Dlaczego poleciałeś dzisiaj z nimi, Ian? Miałeś urlop, nie byłeś nawet w mundurze, spędzałeś wolny czas w towarzystwie syna. Trudno powiedzieć, że byłeś gotów do udziału w akcji.

- Oprowadzałem Daniela po hangarze, pokazywałem mu naszą bazę. Kiedy ogłoszono alarm, zacząłem rozmawiać z pilotem załogi rezerwowej i wtedy się dowiedziałem, że Sandra nie ma innego samolotu, który mógłby wystartować w pościg za jachtem.

- To prawda - potwierdziła Geffar. - Ten facet przeszedł odprawę celną we Freeport. Nie było żadnych podejrzeń, dopóki nie wychwycił go radar „Karabala". Nie zmierzał na spotkanie z jakąkolwiek inną jednostką pływającą, Bahamczycy potwierdzali, że wszystko jest w porządku. A ponieważ nie dysponowałam w tym czasie żadną doświadczoną załogą patrolową, przekazałam tę sprawę Służbom Celnym.

- Jeżeli przechodził inspekcję we Freeport, to skąd na pokładzie wziął się karabin maszynowy?

Geffar rozłożyła szeroko ręce.

- Nie mam pojęcia. Może go dobrze ukrył, a może jakoś wykiwał celników. W każdym razie nie istniały najmniejsze podejrzenia, że właściciel jachtu jest zamieszany w przemyt...

- Dlaczego zatem nie wysłałaś patrolu, żeby go zatrzymać? Tworzymy jednostkę ochrony granic, nie mamy prawa zatrzymywać tylko niektórych, a innych swobodnie przepuszczać.

- Wcale nie o to nam chodziło, generale. Po prostu nie dysponowaliśmy w tym czasie wykwalifikowaną załogą patrolową, mieliśmy pod ręką tylko rezerwową załogę Fontaine'a...

- Trzeba więc zadać pytanie, dlaczego powierza się nocną służbę tak niedoświadczonym ludziom - wtrącił Hardcastle. - Wszyscy powinni wziąć udział w kilku nocnych patrolach, zanim otrzymają samodzielne zadanie.

- Przechodzili szkolenie - odparł Elliott. - Ta właśnie załoga uczestniczyła w patrolu nie dalej, jak dzisiaj po południu.

- Na miłość boską, przecież wiesz dobrze, jak wyglądają te szkolenia - powiedziała Geffar. - Mamy tylko tyle załóg, żeby na bieżąco prowadzić patrole, a nikt w ciągu kilku dni się nie nauczy wprawnie operować tak złożoną maszyną, jak „Lew Morski". Poza tym uważam, że wcale nie chodzi o wyszkolenie jak największej liczby załóg. Powinniśmy opracować jakiś system selekcji, na które obiekty mamy zwracać większą uwagę, i bardziej liczyć na załogi kutrów patrolowych, a nie próbować wszystko robić z powietrza. Oprócz naszych patroli morskich, są przecież jeszcze Służby Celne i Straż Przybrzeżna. Właśnie dlatego podjęłam dziś taką, a nie inną decyzję... W pełni rozumiem, Ian, powody, dla których tak zareagowałeś, ale to ja dowodziłam operacją...

- Sandro, po prostu usłyszałem meldunek o podejrzanym obiekcie. Mam wprawę w nocnych akcjach, dlatego zdecydowałem się poprowadzić...

- To nie był dobry pomysł, Ian - wtrącił Elliott.

Hardcastle zmarszczył brwi.

- Podjąłem taką decyzję, a jako starszy stopniem...

- Zaraz po twoim starcie zadzwonił do nas jakiś dziennikarz - mruknął Elliott. - A ponieważ przekazywaliście meldunki na otwartym kanale łączności, reporterzy mogli bez trudu śledzić na bieżąco przebieg akcji i są dość dobrze poinformowani o tym, co się zdarzyło... Tamten dziennikarz poinformował nas, że widział cię dziś wieczorem w restauracji. Podobno wypiłeś drinka przy barze, a potem zamówiłeś butelkę wina do obiadu. Czy to prawda?

- Tak. Nie zaprzeczam, bo i po co miałbym to robić? Nie chcesz chyba powiedzieć, że byłem pod wpływem alkoholu i dlatego nie umiałem prawidłowo ocenić...

- Czy jesteś gotów oddać krew do analizy?

- Co takiego? Żądasz tego ode mnie?

- Owszem.

- W takim razie proszę bardzo. Myślałeś, że będę się sprzeciwiał?

- Daj spokój, Ian. Jeśli się dobrze zastanowisz, to sam dojdziesz do wniosku, że jestem zmuszony cię o to prosić. Dla dobra nas wszystkich, dla dobra całego twojego projektu „Młociarzy". Nie znoszę dziennikarzy, ale skoro pełnię określone stanowisko, przynajmniej na razie...

Hardcastle doskonale rozumiał, że Brad ma rację. Nadal jednak uważał, że jego poczynaniom nie można nic zarzucić.

- Co się stało po tym, jak wydałam ci rozkaz powrotu do bazy? - zapytała Geffar.

- Przestańcie. Co to ma być? Krzyżowy ogień pytań?

- Odpowiedz, proszę - odparł Elliott.

Admirał spojrzał na niego, zdumiony stanowczym tonem generała. Ale stłumił w sobie złość. Zaczerpnął głęboko powietrza.

- Wyłączyliśmy się z akcji. Kazałem Fontaine'owi wejść na pułap trzystu metrów i stamtąd oświetlać jacht reflektorem. Ale „Pięć Jeden" zameldował przez radio, że ma poważne obawy, iż nie zdąży przechwycić uciekinierów przed dotarciem do Boca Inlet. Dlatego zdecydowałem, żeby zejść z powrotem w dół, zajść obiekt od północy i spróbować go nakierować w stronę kutra. Ale tamci nie zareagowali. Wtedy rozkazałem odpalić w kierunku łodzi rakietę ostrzegawczą. Intruz odpowiedział ogniem. Dostaliśmy kilkoma pociskami, a jeden o mało nie trafił w głowę pilota. Wówczas przejąłem stery, wszedłem na wysokość tysiąca metrów...

- Skąd się wzięły tak poważne uszkodzenia samolotu?

- Miałem już zawrócić do Fort Lauderdale, żeby odtransportować Adama do szpitala, kiedy niespodziewanie dostrzegłem na morzu tego sukinsyna. Nadal pruł w stronę brzegu, jakby nic się nie stało. Facet wygrażał mi nawet pięścią. Byłem przekonany, że Petraglia zrezygnuje, zawróci kuter i popłynie za mną, a wtedy temu łajdakowi uszłoby na sucho. Przyznaję, że wtedy mnie poniosło. Skręciłem, wszedłem w lot nurkujący i otworzyłem ogień z karabinu maszynowego. Odpaliłem też jeden pocisk rakietowy. Znaleźliśmy się za blisko miejsca eksplozji Stingera i fala uderzeniowa spowodowała te uszkodzenia. Później zawróciłem na południe, w kierunku bazy.

Elliott pokręcił głową.

- Rozumiem cię. Nadal jednak uważam, że powinieneś był zostawić sprawę w rękach Petraglii oraz Służb Celnych...

- Nie zgadzam się. Tylko my znajdowaliśmy się w dogodnej pozycji do prowadzenia akcji, a Fontaine nie był tak ciężko ranny...

- Przecież stracił przytomność - wtrąciła Geffar.

- Naszym zadaniem jest nie dopuścić, by obce jednostki dobijały do brzegu. Mamy prawo używać broni, nie po to przecież, żeby kogoś nastraszyć czy przekazać w ręce Służb Celnych. „Młociarzy" powołano do ochrony granic. A gdyby temu facetowi udało się zbiec? A gdyby, dajmy na to, postrzelił kilka osób na przystani? Mógł mieć na pokładzie materiały wybuchowe...

- To nie zmienia faktu - przerwał mu Elliott - że usiadłeś za sterami, kiedy powinieneś był zostać w bazie. Podjąłeś akcję przechwytywania, mimo że otrzymałeś rozkaz powrotu do bazy. Otworzyłeś ogień w sytuacji, w której trzeba było się natychmiast wycofać. Naraziłeś załogę, samolot oraz pasażera, cywila, na niepotrzebne ryzyko, a całym „Młociarzom" przysporzyłeś prawdopodobnie bardzo złej sławy. Zemści się to nie tylko na tobie, ale na nas wszystkich.

- Bzdura! Postąpiłem tak, jak nakazywał mi obowiązek!

- Mylisz się. Przed tobą jeszcze czterdzieści osiem godzin bez żadnych obowiązków służbowych. Wziąłeś przecież urlop. Teraz ktoś cię odwiezie do ośrodka Straży Przybrzeżnej w Miami Beach, gdzie oddasz krew do analizy. Potem masz jechać do domu. Zameldujesz się jutro rano. I z nikim nie rozmawiaj bez uzgodnienia ze mną...

- To szaleństwo, Brad! Nie mamy czasu na takie...

- Do cholery! Otrzymałeś wyraźne rozkazy! To właśnie chciałeś usłyszeć?

Hardcastle zagryzł wargi, huknął pięścią w stół, odwrócił się i wyszedł bez słowa.

W korytarzu zastał Daniela siedzącego na kanapie, tępo wpatrującego się w formularz raportu, który kazano mu wypełnić. Na widok ojca w jego oczach pojawiły się dziwne błyski, aż Hardcastle'a coś ścisnęło za serce. Miał wrażenie, że Daniel to zupełnie inny człowiek niż ten, z którym przed kilkoma zaledwie godzinami przebywał na boisku do koszykówki, a później rozmawiał w restauracji.

U wyjścia z budynku czekał już na nich kierowca.

- Najpierw odwieziemy mojego syna do domu.

- Otrzymałem rozkaz...

- Gówno mnie to obchodzi - mruknął admirał, ciągnąc Daniela w stronę drzwi.

Nie zauważył, że Geffar przyglądała się tej scenie z głębi korytarza, lecz zaraz potem wróciła do gabinetu, jakby zawstydzona jego zachowaniem.

Przed bramą bazy czatowało kilkunastu fotoreporterów. Natychmiast zaczęli rozpychać się łokciami, żeby dotrzeć do ludzi wychodzących z budynku. Hardcastle błyskawicznie wysunął się do przodu, zasłaniając syna przed obiektywami aparatów.

- Admirale, czy może pan wyjaśnić, co się właściwie stało? - zawołał któryś z dziennikarzy. - O ile nam wiadomo, zginął jeden z waszych pilotów...

- Nikt nie zginął!

Ta krótka odpowiedź stała się jakby zachętą dla dziennikarzy.

- Kto tam jest z panem, admirale? Czy to podejrzany?

- Czy to prawda, że przed dzisiejszą strzelaniną widziano pana w barze? Czy był pan pijany?

Hardcastle pospiesznie wsunął się na tylne siedzenie samochodu i zatrzasnął drzwi, jakby pragnął odgrodzić się od tej lawiny pytań. Wiedział jednak dobrze, że to dopiero początek koszmaru.

6

Lotnisko Zaza, Verrettes, Haiti

Dwa tygodnie później

Młodego Carlosa Canseco wchodzącego do głównej sali odpraw powitano gorącymi owacjami.

Salazar stanął na baczność i czekał spokojnie, aż tamten utykając wejdzie na podwyższenie, dopiero wtedy zasalutował mu sprężyście. Twarz chłopaka pokrywały liczne rany i oparzenia, ale wszyscy wiedzieli, że najsilniej ma poparzone plecy i obie nogi. Lekarze z kliniki w Miami zajęli się nim troskliwie, wykonali nawet kilka przeszczepów skóry. Potem, ze względu na ciężki stan, umieszczono go w szpitalnej izolatce, prawie bez nadzoru. Toteż bez trudu zdołał uciec przez okno, ześliznął się z drugiego piętra po rynnie, a następnie ukradł łódź i dopłynął na wyspę Andros, gdzie nawiązał kontakt w ludźmi pułkownika.

Po oddaniu honorów Salazar otoczył młodzieńca ramieniem. Miał mieszane uczucia. Z jednej strony żałował, że Canseco nie zginął podczas wykonywania akcji, gdyż w ten sposób nie zdradziłby Cuchillos i stał się zarazem przykładem bohaterskiego poświęcenia. Z drugiej strony cieszył się, że udana ucieczka ze Stanów powinna znacznie wpłynąć na morale jego żołnierzy.

- Bohaterstwo Carlosa Canseco jest godne najwyższego uznania! Baczność! - Pułkownik odczekał chwilę. - W dniu dzisiejszym mianuję szeregowca Canseco do stopnia porucznika lotnictwa. Niech jego akcja rozsławi imię Cuchillos i stanie się wzorem dla nas wszystkich!

Krzywiąc się z bólu, Canseco również uniósł zabandażowaną rękę i zasalutował, a następnie pokuśtykał z powrotem.

- Dziękuję za uznanie dla wyczynu tego młodzieńca, panie pułkowniku - rzekł Trujillo, rozpoczynając odprawę. - Mam nadzieję, że będzie to znakomity przykład dla pańskich pilotów, zwłaszcza młodych.

- Wykazał wiele zimnej krwi - odparł z dumą Salazar. - Nie wiem tylko, czy jego poświęcenie na cokolwiek się przyda.

- Owszem. Już nanieśliśmy na mapę zasięgi efektywnego działania wszystkich posterunków Ochrony Granic w południowo-wschodniej części Florydy, pułkowniku. Dowiedzieliśmy się, że dysponują wielką siłą, mają znakomite, dobrze uzbrojone maszyny i nie wahają się otwierać ogień.

- Ale Canseco prawie dotarł do brzegu - wtrącił jeden z oficerów. - Niewiele brakowało...

- To prawda, lecz łódź została doszczętnie zniszczona pociskami z „Lwa Morskiego" - odparł Trujillo. - Amerykanie mogli zacząć strzelać dużo wcześniej, a poza tym wolniejsza jednostka z pewnością nie zostałaby dopuszczona tak blisko brzegu. Moim zdaniem - zwrócił się do Salazara - powinniśmy nadal trzymać się jak najdalej od Florydy. Wiemy, że Agencja Ochrony Granic na razie koncentruje swe oddziały w tamtym rejonie, a po tym incydencie z pewnością będą jeszcze czujniejsi.

- Co z tego, kiedy największa sieć dystrybucyjna kartelu znajduje się właśnie na Florydzie - odparł pułkownik. - Zrzuty w innym rejonie są dla nas zdecydowanie mniej opłacalne.

- Możliwe, pułkowniku, lecz loty w tamtym kierunku wiążą się z ogromnym ryzykiem. Kartel musi zdać sobie z tego sprawę. Sądzę, że powinniśmy jak najszybciej utworzyć równie prężną sieć odbiorców wzdłuż południowo-zachodniego wybrzeża Stanów oraz granicy z Meksykiem, zanim ich agencja rozmieści tam swoje jednostki.

Valdivia, Kolumbia

Tego samego dnia

- Przecież to głupota, Salazar! - wykrzyknął Gonzales Gachez do słuchawki, zrywając się na nogi w swoim gabinecie w budynku administracyjnym fabryki. Walnął pięścią w leżącą na biurku piłkę do koszykówki, pokrytą autografami znanych graczy. - Dlaczego mi o tym mówisz? O co ci chodzi?

- Powtarzam, że nie mam zamiaru narażać życia moich ludzi i docierać z towarem do dotychczasowych punktów zrzutu. Jeśli upiera się pan, żeby nadal dostarczać swój towar na Florydę lub wyspy Bahama, to musi pan dodatkowo zapłacić. Dziesięć tysięcy dolarów za kilogram. Połowa po starcie, połowa po dostarczeniu ładunku.

- Dziesięć tysięcy? Czy pan zwariował? To prawie tyle, ile sami zarabiamy na kilogramie kokainy...

- To proszę w takim razie podnieść ceny, señor - rzekł stanowczo pułkownik. - Siły Ochrony Granic działają bezwzględnie, Gachez. To nie jest papierowy tygrys. Dlatego musi pan zapłacić dziesięć tysięcy od kilograma. Nie mam nic więcej do powiedzenia.

Połączenie zostało przerwane. Gachez z wściekłością cisnął słuchawkę na widełki.

- Do cholery! Powinienem go zabić! - Odwrócił się do swoich oficerów. - Salazar żąda dziesięciu tysięcy za kilogram towaru dostarczonego na Florydę. Twierdzi, że patrole „Młociarzy" są tak skuteczne, że loty stają się bardzo ryzykowne.

- Próbuje pana szantażować, señor Gachez - odparł jego asystent. - Niech pan zrezygnuje z jego usług. Będzie musiał sam do nas przyjść.

- A co mam, według ciebie, zrobić z tymi dwoma tonami kokainy zalegającej w magazynie? Co mam powiedzieć pozostałym członkom kartelu? To wszystko zagraża mojej pozycji, Juan. Niewykluczone, że kartel sam będzie chciał dogadać się z Salazarem.

- Jest pan najbogatszym i najbardziej wpływowym człowiekiem spośród wszystkich rodzin z Medellin...

Ale poirytowany Gachez tylko machnął ręką. Juan wystąpił krok do przodu.

- Więc może to się okaże rozwiązaniem pańskich problemów?

Gachez spojrzał ciekawie na trzymaną przez tamtego buteleczkę.

Odłożył na miejsce piłkę z autografami koszykarzy drużyny Yankees i sięgnął po naczynie z bezbarwną cieczą o gęstości oleju mineralnego lub terpentyny. Otworzył je i powąchał, ale płyn był bezwonny.

- Co to jest?

- Pół kilograma kokainy rozpuszczonej w rozcieńczonym kwasie solnym, co zapobiega krystalizacji i wypadaniu osadu - wyjaśnił Juan. - To bezbarwny, bezwonny i pozbawiony smaku płyn. Nie da się go wykryć promieniami rentgenowskimi ani nadfioletowymi. Do otrzymania na powrót krystalicznego produktu wystarczy odparować wodę. Ale można też stosować kokainę w roztworze.

Wyjął buteleczkę z rąk Gacheza, zakręcił ją mocno i podszedł do akwarium stojącego w rogu pokoju. Uniósł pokrywę i wrzucił buteleczkę do zbiornika. Naczynie zniknęło im z oczu, widać było jedynie metalową nakrętkę.

- Możemy przewozić ten roztwór w zbiornikach z tropikalnymi rybkami lub z owocami morza. Można też zatapiać go w beczkach z benzyną albo wręcz zamrażać w kostki lodu. Ale mamy jeszcze ciekawszy pomysł. - Juan sięgnął po dużą foliową torbę na zakupy i wyciągnął z niej kilka grapefruitów. - Każdy z tych owoców został naszprycowany kokainą, zawiera po ćwierć kilograma narkotyku. W typowym worku z pięćdziesięcioma kilogramami owoców można zatem przewieźć dwadzieścia kilogramów kokainy. Inspekcja niczego nie wykryje, bo celnicy będą szukali woreczków z proszkiem ukrytych w owocach. Znaleźliby towar dopiero wtedy, gdyby poddali analizie sok z grapefruitów.

- Genialne - mruknął Gachez. - Uważasz więc, że powinniśmy zrezygnować ze zrzutów powietrznych oraz transportów statkami i zająć się dostawami kokainy w owocach czy akwariach z egzotycznymi rybkami?

- Przedstawiam tylko alternatywę, proszę pana. Każdego dnia przez amerykańskie porty przechodzą tysiące zaplombowanych kontenerów. Służby Celne są w stanie skontrolować tylko niektóre z nich. Chodzi mi o to, że jeśli wykorzystamy najróżniejsze sposoby przerzucania ładunków, nie będziemy musieli ulegać naciskom Salazara.

Gachez skinął głową.

- Oczywiście, nic nie zastąpi bezpośrednich dostaw drogą powietrzną i morską, ale na jakiś czas możemy zastosować takie alternatywne rozwiązanie. Mam nadzieję, że to choć trochę nauczy pokory tego pirata, Salazara. - Zamyślił się na chwilę. - Tak, będziemy mogli o nim zapomnieć. To mi się podoba, Juan. Zajmij się jak najszybciej organizacją nowych sposobów transportu.

Miami, Floryda

Trzy dni później

W sali bankietowej Gusman Heritage Center w śródmieściu Miami zgromadziły się najważniejsze miejscowe osobistości. Maxwell Van Nuys, którego powołanie na stanowisko prezesa Izby Handlowej Florydy jeszcze bardziej zwiększyło jego popularność i szacunek, jakim go obdarzano, powstał ze swego miejsca u szczytu stołu i poprosił o głos.

- Szanowni państwo, przypadł mi w udziale zaszczyt przedstawić państwu gościa honorowego na naszym dorocznym bankiecie rozdania nagród Izby Handlowej: Oto kobieta, którą można zaliczyć do grona najpopularniejszych osób w naszym kraju. Wraz z kolegami wzięła na siebie ciężar odpowiedzialności za jedno z najtrudniejszych i najważniejszych zadań, a mianowicie zabezpieczenie granic przed intruzami pragnącymi uzależnić wszystkich naszych mieszkańców od produkowanej przez siebie trucizny. Dzięki jej niezwykłej inteligencji, zaangażowaniu i poświęceniu możliwe było wprowadzenie w życie wieloletniego programu działania Jest ona nie tylko byłym oficerem żandarmerii wojskowej i dowódcą wyspecjalizowanego w walce z przemytem narkotyków oddziału lotniczego Służb Celnych, mieszczącego się przy wojskowej bazie lotnictwa w Homestead. Jest także znakomitym pilotem różnego typu maszyn oraz mistrzem kraju w strzelaniu z pistoletu. Obecnie zajmuje stanowisko dowódcy nowej placówki Agencji Ochrony Granic, zwanej pospolicie „Młociarzem". Jej oddział w ciągu zaledwie kilku miesięcy zatrzymał ponad dwieście samolotów i kilkanaście kutrów pełnomorskich oraz przechwycił na granicy nielegalnie szmuglowane narkotyki wartości pół miliarda dolarów. Szanowni państwo, oto Sandra Geffar, dowódca posterunku „Młociarzy".

Sandra, która ostatnio stała się bardzo popularną osobistością, choć nie bardzo jej to było w smak, podeszła do mównicy, próbując opanować tremę.

- Serdecznie państwu dziękuję za to miłe przyjęcie. Chciałabym wyrazić swą głęboką wdzięczność wszystkim członkom Izby Handlowej za poparcie, jakiego udzielili ostatnio Siłom Ochrony Granic. Wiem, że nie było to łatwe, ale bez waszej pomocy cała turystyka, handel i transport, czyli prawie wszystko, czym żyje południowa Floryda, szybko utraciłyby swe znaczenie. Było wiele obiekcji wobec działań Agencji, ale życie pokazało, że niesłusznie. Prawdziwy sukces jest zasługą nas wszystkich, toteż jeszcze raz dziękuję za poparcie i proszę o dalszą pomoc.

Było to z jej strony bardzo sprytne, ponieważ Izba Handlowa na początku wypowiadała się otwarcie przeciwko „Młociarzom", zażądała nawet przeniesienia kwatery głównej Agencji z południowej Florydy i tylko działania radców prawnych Izby oraz takich ludzi jak Van Nuys doprowadziły do złagodzenia konfliktu.

- Pozwolą państwo, że powiem kilka słów na temat tego, co nam się dotąd udało wspólnie zdziałać. Przede wszystkim działalność przemytników w całym południowo-wschodnim rejonie wyraźnie zmalała. Nasiliły się za to przerzuty w południowych i południowo-zachodnich stanach, dlatego właśnie prosiłam państwa o dalszą pomoc oraz o wsparcie wpływowych osobistości waszyngtońskich, które by umożliwiło poszerzanie zasięgu naszych operacji. Jestem przekonana, że w ciągu najbliższych trzech lat zdołamy ograniczyć przemyt narkotyków o dziewięćdziesiąt procent. I proszę to potraktować nie tylko jako moją opinię, lecz także jako obietnicę, którą tutaj dziś składam. Odcięcie nielegalnych źródeł narkotyków jest naczelnym zadaniem Agencji Ochrony Granic, ale nie wolno nam zapominać o innej działalności. Musimy stanowczo przeciwdziałać narkomanii, zająć się wychowaniem i edukacją młodszych pokoleń. Trzeba wszystkim uzmysłowić, jak straszliwą plagą jest uzależnienie się od narkotyków, że niesie ze sobą wyniszczenie fizyczne i spustoszenie psychiki, a w następstwie wiele tragedii i dramatów rodzinnych. Wiemy dobrze, co to jest współodpowiedzialność, zwłaszcza gdy chodzi o niewinnych, młodych ludzi. Od dawna czynię zabiegi, aby pieniądze z pobieranych przez nas mandatów oraz dochody z aukcji, na których sprzedawane będą rzeczy skonfiskowane, zasilały fundusze edukacyjne towarzystw prowadzących walkę z narkomanią. Finanse te pomogą nam leczyć dzieci w wieku szkolnym, dzieci uzależnione od alkoholu i narkotyków...

Geffar teraz poczuła się zrelaksowana i reszta przemówienia poszła jej już gładko. Nagrodzono ją huczną owacją na stojąco. Kiedy zaś Van Nuys stanął obok niej na mównicy, aplauz przybrał jeszcze na sile. Nikt nie miał wątpliwości - ta para to bohaterowie wieczoru.

Później, kiedy znaleźli się już w limuzynie, która miała ich odwieźć, Geffar zrzuciła pantofle i mruknęła do Van Nuysa:

- Jestem wykończona. Czuję się tak, jakbym była na nogach od świtu.

- Przecież zaczynasz służbę o piątej rano - odparł. - Codziennie spędzasz dwie lub trzy godziny na platformie, a później wracasz do kwatery i siedzisz jeszcze w swoim gabinecie do późna. A dzisiaj w dodatku wygłosiłaś przemówienie do członków Izby Handlowej. Sam się dziwię, skąd masz na to wszystko siłę.

- Mnie również to zastanawia. - Sandra wtuliła się w głębokie siedzenie i objęła dłońmi ramiona. - Teraz jednak nie mam już siły absolutnie na nic.

Van Nuys otoczył ją ramieniem i położył drugą rękę na jej piersi.

- Na pewno?

- No, może niezupełnie. - Pokręciła głową. - Co prawda perspektywa jest dość kusząca, ale uprawianie seksu na tylnym siedzeniu samochodu pędzącego autostradą kłóci się z moim wyobrażeniem romantyki. A może po prostu nie możesz nad sobą zapanować, panie Najznakomitszy Adwokacie?

Van Nuys przytulił ją mocniej i energiczniej zaczął wodzić palcami po jej piersiach.

- Na pewno bym zdołał, gdybyś dała mi dobry przykład, pani Tępicielko Przemytników.

Sandra oparła głowę na jego ramieniu i zapatrzyła się w ciemność za oknem.

- Ta wzmianka o funduszu na edukację młodzieży uzależnionej była iście genialnym posunięciem - mruknął. - Zwykle mówisz wyłącznie o zadaniach i osiągnięciach „Młociarzy". Dzisiaj zachowałaś się jak wytrawny polityk. To opanowanie...

- Bo mówiłam to, co czuję. Dzieci są najważniejszą częścią naszego społeczeństwa. I wiem, że to oklepany frazes, ale ja w niego wierzę.

- W twoich ustach wcale nie zabrzmiało to jak frazes. - Zamyślił się na chwilę i zapytał: - A ty nie chciałabyś mieć dzieci?

Poczuł, że jeszcze bardziej przytuliła się do niego.

- Pewnie, że bym chciała.

- Naprawdę?

Uniosła głowę i popatrzyła mu w oczy?

- Nie wierzysz?

- Bo jakoś mi nie pasujesz do roli kury domowej.

- Oho, kolejny antyfeminista? - Uśmiechnęła się zawadiacko. - Myślisz, że skoro jestem dowódcą jednostki paramilitarnej, noszę przy sobie broń i pilotuję samoloty, to byłabym kiepską matką? Boże, uchroń mnie przed facetami o kurzych móżdżkach...

- Zaraz, chwileczkę, moja droga - odparł zaczepnym tonem. - Pytałem zupełnie poważnie.

W odpowiedzi przywarła policzkiem do jego piersi.

- Po prostu nigdy nie spotkałam dobrego kandydata na ojca moich dzieci - powiedziała. - Myślisz, że tak łatwo znaleźć statecznego faceta, pragnącego założyć rodzinę? A poza tym kariera zawsze była dla mnie najważniejsza.

- Zawsze? Teraz też?

Nieznacznie wzruszyła ramionami.

- Dzieci... To chyba nie byłoby takie złe, gdybym znalazła odpowiedniego partnera...

- To już coś. - Van Nuys pogładził jej policzek. - Może w takim razie pojedziemy do mnie i rozpoczniemy próbę generalną...

Geffar westchnęła głośno. Ponownie sięgnął do jej piersi, ale poczuł, że Sandra nagle się spięła. Odwinęła mankiet jego koszuli i zerknęła na tarczę złotego rolexa.

- To bardzo kusząca perspektywa, Max, ale nie mogę. Za siedem godzin mam odprawę, a jeszcze się do niej nie przygotowałam.

Van Nuys odchylił głowę na oparcie siedzenia i westchnął ciężko.

- Chyba żartujesz, Sandro - rzekł z odrobiną ironii w głosie. - Najpierw mnie kusisz, działasz podniecająco, że trudno mi teraz prosto chodzić, a potem nagle mówisz, że musisz jeszcze popracować...

- Przykro mi - odparła. - Umówmy się na jutrzejszy wieczór, dobrze? Przez dwa dni pod rząd miałam całodzienne służby, więc pojutrze będę mogła wziąć sobie wolne. - Cmoknęła go w policzek. - Spróbujemy coś zaradzić na te twoje kłopoty z chodzeniem.

Jeszcze raz westchnął głośno i mruknął pod nosem:

- Ach, te kobiety...

Wcisnął klawisz interkomu i rzekł do kierowcy:

- Zawróć, Edwardzie. Odwieziemy pannę Geffar do domu.

Godzinę później limuzyna zatrzymała się przed ekskluzywną rezydencją Van Nuysa w Sunrise Beach. Kierowca otworzył mu drzwi. Wysiadając Max powiedział:

- Dziękuję, Edwardzie. Jeśli dobrze pamiętam, pierwsze spotkanie w mieście mamy jutro o wpół do dwunastej. Podjedź zatem o jedenastej.

Kierowca posłusznie skłonił głowę.

Van Nuys, luzując po drodze krawat, powoli wszedł po wyłożonych cegłami schodkach. Przeklęta dziwka, myślał. Nie ulega wątpliwości, że nie będzie chciała mieć dzieci przed czterdziestką. Nie usiedzi w domu nawet tyle, aby choć spróbować zajść w ciążę. Jest tak cholernie pociągającą, wspaniałą kochanką, ale dla niej liczy się tylko praca, nawet nie ma zamiaru zawracać sobie głowy szukaniem odpowiedniego kandydata na męża.

Jedno jest pewne, nie warto zarywać dla niej nocy, stwierdził. Mógł mieć dziesiątki takich jak ona, gotowych czołgać się od ulicy do drzwi domu po ścieżce wysypanej tłuczonym szkłem, żeby ucałować jego stopy. Spędzał czas w towarzystwie Geffar tylko po to, by jak najwięcej dowiedzieć się o „Młociarzach". Wcale nie zależało mu na angażowaniu się w trwały związek. Zresztą, mógł podejrzewać, że ich dzieci przyszłyby na świat w mundurkach i wojskowych butach...

Przed drzwiami coś go zaniepokoiło. Salman, olbrzymi indiański służący, musiał słyszeć szum otwieranej bramy i teraz powinien czekać na niego przy wejściu. Światło na ganku zostało włączone, ale drzwi nadal były zamknięte - czerwona dioda elektronicznego zamka szyfrowego mrugała rytmicznie.

Van Nuys usunął się w bok, podwinął prawą nogawkę spodni i wyciągnął z kabury maleńki, całkowicie mieszczący mu się w dłoni pistolet typu Beretta, kalibru 5,6 mm. Wystukał szyfr na klawiaturze zamka, pchnął szybko drzwi i zajrzał do środka. Panowała cisza, nie dostrzegł żadnego poruszenia.

- Salman! Chodź tu natychmiast! Nie było odpowiedzi.

- Salman?

Coś się musiało stać; Indianin z pewnością zostawiłby wiadomość, gdyby musiał nagle opuścić dom. Van Nuys zbiegł z powrotem ze schodów i ruszył podjazdem w stronę garażu. Jego kierowca, Edward, był także dobrze wyszkolonym ochroniarzem. Jeśli ktokolwiek czaił się za którymiś drzwiami w tym domu, lepiej było nie wchodzić tam samemu.

W garażu było jednak ciemno, a samochód stał jeszcze przed bramą. Van Nuys sięgnął do klamki bocznego wejścia, ale drzwi okazały się zamknięte. To niemożliwe, żeby Edward poszedł już do siebie, pomyślał. Wyglądało na to, że została zastawiona pułapka, w którą wpadli zarówno służący, jak i kierowca. Należało zatem sądzić, że musi to być większa grupa ludzi, zapewne uzbrojonych, gdyż ani Edward, ani Salman nie poddaliby się bez walki.

Postanowił nie wchodzić frontowymi drzwiami. Przez chwilę zastanawiał się, czy nie zatelefonować do Hokuma, ale jedyny aparat na zewnątrz znajdował się na patio na tyłach domu, tuż za oknem salonu i człowiek znajdujący się w środku z pewnością by go dostrzegł. Z patio prowadziły schody do tylnego wejścia na drugim piętrze, gdzie mieściły się sypialnie, stwierdził jednak, że tamte drzwi także muszą być obstawione. Co miał zatem robić? Pobiec do któregoś z sąsiadów? Jak daleko zdążyłby uciec?

Istniało inne wyjście. Garaż przylegał do głównego budynku, lecz ponad nim został wydzielony strych, który łączył się z gabinetem na pierwszym piętrze. Co prawda w tym niziutkim pomieszczeniu pod skośnym dachem zapewne trzeba by się czołgać, ale nagle przypomniał sobie, że jest to jedyna droga wiodąca do wnętrza, nie zabezpieczona żadnym systemem alarmowym.

Wszedł z powrotem do garażu, zakradł się po schodkach na górę, kluczem awaryjnym otworzył przejście na strych i wśliznął się do środka. Z trudnością przecisnął się między zgromadzonymi tu gratami do drugich drzwi, zostawiono bowiem tu tylko tyle wolnego miejsca, by mieć dostęp do biegnących na strych kabli telefonicznych. Postanowił jednak nie wchodzić do mieszkania. Wyszedł przez okienko na dach garażu i podkradł się do sąsiedniego okna, za którym znajdował się używany na co dzień magazyn. Tak jak się spodziewał, okno było uchylone. Otworzył ej szerzej i wszedł na czworakach do środka. Zdjął buty i zaczął po omacku torować sobie drogę między pudłami, regałami i starymi meblami. Stanął wreszcie przy drzwiach prowadzących kilku schodkami do bawialni. Nie były zamknięte. Uchylił je odrobinę, aby upewnić się, że w pokoju jest ciemno i panuje cisza. Otworzył je szerzej, pochylił się nisko i wszedł do środka.

Był przekonany, że w ten sposób może zaskoczyć ewentualnego przeciwnika. Przekradł się na palcach wokół stołu bilardowego uważając, by nie zaskrzypiała jakaś deska w podłodze, i stanął przed drzwiami wychodzącymi na korytarz pierwszego piętra.

Miał już sięgnąć do klamki, kiedy za nim niespodziewanie zapaliło się światło. W rogach pokoju klęczało dwóch mężczyzn, mierząc do niego z pistoletów maszynowych typu Uzi. Głośny szczęk ładowanej broni był wielce wymowny.

- Doskonale! Znakomicie, panie Van Nuys! Ma pan zadatki na prawdziwego szpiega, przynajmniej takiego, jakich opisują w brukowych kryminałach. Czy nie lepiej byłoby darować sobie przemyt narkotyków i zająć się szpiegostwem bądź włamaniami?

Dwaj uzbrojeni mężczyźni szybko podeszli do niego; jeden przystawił mu wylot lufy do skroni, drugi pospiesznie wyjął mu pistolet z dłoni. Chwycili go za ręce, zmusili, aby splótł palce na głowie i obrócili Maxa twarzą do pokoju. Ujrzał przed sobą wąsatego, czterdziestoparoletniego faceta o czarnych włosach, w marynarce narzuconej na wzorzystą, letnią koszulę. Siedział na stołku przy barze, obracając w palcach ciemne okulary; w drugiej dłoni trzymał telefoniczny aparat komórkowy. Uśmiechnął się ironicznie, spoglądając na elegancki garnitur Van Nuysa, teraz pokryty wielkimi plamami kurzu i brudu.

Maxa najbardziej zdumiał widok drugiego mężczyzny, siedzącego za plecami Latynosa. Był to bowiem szef miejscowej policji, straży pożarnej oraz agencji ochrony mienia, Joseph Hokum we własnej osobie.

Nie trzymał teraz rąk na głowie, tak jak robili to Edward oraz Salman stojący nieco dalej, mimo że jeden z uzbrojonych mężczyzn także w niego mierzył z automatu.

- Do cholery! Co tu się dzieje, Joe? Kim są ci ludzie?

- Cicho! - odezwał się szybko po hiszpańsku facet w kwiecistej koszuli. - Nie mów ani słowa.

- Co tu się...

Van Nuys otrzymał nagle cios w tył głowy. W oczach mu pociemniało, upadł twarzą na stół bilardowy. Przez chwilę nie mógł dojść do siebie, miał wrażenie, że zaraz straci przytomność.

- Następnym razem Herve rozwali ci łeb - ostrzegł tamten. - Nie mam zamiaru ostrzegać cię po raz drugi. Żyjesz jeszcze tylko dlatego, że zainteresowałem się tobą i twoją działalnością. Proszono mnie, bym od razu posiekał cię na kawałki i porozrzucał twoje bebechy na trawniku przed głównym wejściem, ku uciesze sąsiadów.

- Bzdura - odparł Van Nuys. - Ten, kto cię tu przysłał, na pewno czegoś chce ode mnie...

Usłyszał za plecami jakiś szelest i wtulił głowę w ramiona, oczekując kolejnego uderzenia, lecz obcy we wzorzystej koszuli pospiesznie uniósł rękę.

- Zabijałem już ludzi za drobniejsze rzeczy niż zarzucanie mi kłamstwa, Van Nuys...

- Jesteś tylko chłopcem na posyłki. Przestań więc udawać gangstera i powiedz wprost, po co się włamaliście do mojego domu.

- To prawda, mam dla ciebie pewną wiadomość. Lecz jeśli zmusisz mnie, bym was wszystkich tu załatwił, moi przełożeni co najwyżej będą mieli pretensje o to, że zostawiłem po sobie bałagan. Czy to jasne?

Van Nuys wciąż z twarzą wciśniętą w zielone sukno stołu, zdołał jednak na tyle unieść głowę, by odpowiedzieć hardo:

- Mam to gdzieś. Jeśli zamierzasz mnie zabić, to na co czekasz? A jeśli nie, to przekaż mi tę wiadomość i zjeżdżajcie stąd.

Nie miał wcale poczucia, że igra teraz z ogniem. Całe jego życie polegało na blefowaniu. Kiedy jednak usłyszał szczęk przeładowywanej broni, zamknął oczy, szykując się na śmierć. Ale zamiast spodziewanego wystrzału rozległ się jedynie gromki śmiech Latynosa. Van Nuysa dźwignięto w górę, a mężczyzna z pistoletem szybko odsunął się i zajął miejsce na krześle pod ścianą.

- Jak się tu dostaliście? - zapytał ostro Max, czując, że może sobie na to pozwolić. Nagle nabrał przekonania że człowiek, który nasłał zbirów, wcale nie pragnął jego śmierci. Zerknął szybko na Hokuma, który pod wpływem tego spojrzenia spuścił głowę.

- W pełni rozumiem twoje rozczarowanie, ale to sam szef miejscowej policji pokazał nam ukryte przejście z garażu przez strych. Na twoim miejscu natychmiast zająłbym się jego zabezpieczeniem.

Hokum siedział sztywno, jakby bał się wykonać choćby jakikolwiek ruch.

- Ma pan niezłą cojones, muszę to szczerze przyznać, mister - ciągnął Latynos.. - Ale wiem także, że ostatnio ona zaczyna tkwić panu ością w gardle... Zgadza się, przede wszystkim miałem pana sprawdzić, Van Nuys. Ja i moi koledzy dowiedzieliśmy się wcześniej o pańskich podejrzanych kontaktach z Sandrą Geffar i zainteresowaniu całą tą Agencją Ochrony Granic, a także układach z Hokumem, szefem tutejszej policji. Ale proszę sobie wyobrazić moje zdumienie, Van Nuys, kiedy nasi informatorzy donieśli, że potajemnie przemyca pan co miesiąc towar o wartości miliona dolarów. Muszę przyznać, że był to dla nas niemal szok. Żeby przerzucać kokainę tuż pod noskiem tej damulki...

- Nie mam pojęcia, o czym pan mówi.

- No, teraz to pan kłamie. W ten sposób się nie załatwia interesów, señor. Dobrze wiemy, że co miesiąc przewoził pan swoim samolocikiem po tysiąc kilo koki z Grand Bahama prosto do tego spokojnego miasteczka. Señor Hokum nie ma przed nami tajemnic. Dokładnie nam opowiedział, jak to niedawno wraz ze swymi ludźmi rozładowywał towar, zanim jeszcze inspektorzy celni zbliżyli się do twojej rozbitej maszyny. Stąd wiemy, w jaki sposób maskuje pan swoje lewe dochody. Muszę przyznać, że sposób jest genialny.

Van Nuys popatrzył na Hokuma wściekłym wzrokiem. Facet w kwiecistej koszuli zaśmiał się głośno.

- Proszę się nie złościć na señora Hokuma. Pracuje dla nas od wielu miesięcy, pomagał nam w przerzucie broni i transferach pieniędzy z Florydy, ale dotąd nawet nie pisnął słówkiem o pańskiej działalności. Na początku w ogóle nie chciał o panu rozmawiać. Musieliśmy wyłożyć sporą sumkę pieniędzy, aby go przekonać. Muszę jednak przyznać, że bardzo mi się to opłaciło. Dzięki swej wylewności będzie mógł zostać przy życiu.

- Czego chcecie? Pieniędzy? Narkotyków? Nie dostaniecie ode mnie niczego. Możecie już teraz nas zabić...

- Jeszcze nie spotkałem człowieka, któremu tak spieszno byłoby umrzeć, señor Van Nuys. Mniejsza z tym. Powinien się pan już domyślić, że chcemy od pana wyłącznie informacji. Musi pan powiedzieć wszystko, co wie o Sandrze Geffar, a także pomóc zainstalować w różnych miejscach te oto zabawki. - Wyjął z kieszeni torebkę z czarnego plastiku i rzucił ją na stół bilardowy, tuż przed Van Nuysem. - Proszę otworzyć.

Max zajrzał do środka. Znajdowało się tam kilkanaście grubych szpilek do krawata oraz niewielkie pudełka z przełącznikami na obudowie i trochę różnych przewodów.

- Chcecie, żebym założył u niej podsłuch?

- Owszem. W jej domu, samochodzie, w gabinecie i centrali dowodzenia na platformie. Gdzie tylko się da. Nasi agenci nie są w stanie na razie przeniknąć do jednostki Ochrony Granic. Ale pan ma ułatwione zadanie poprzez bezpośredni kontakt z panną Geffar. Przecież jesteście przyjaciółmi. Chcielibyśmy także, aby informował nas pan o wszystkich ich nadzwyczajnych ruchach, projektach, planowanych operacjach specjalnych.

- Pan oszalał! Nie jestem z nią aż tak blisko! Widujemy się tylko od czasu do czasu i to zwykle w miejscach publicznych. Nigdy jeszcze nie byłem na tej cholernej platformie.

- Więc proszę się postarać zacieśnić znajomość, panie Van Nuys. Mimo wszystko Sandra Geffar jest kobietą. Jeśli zdobędzie pan jej zaufanie, z pewnością zyska dostęp do wielu ciekawych informacji. - Postukał palcem w przenośny aparat telefoniczny. - Postaramy się nawet o coś takiego. Nie będzie to pana nic kosztowało, a jest niezwykle poręczne. W nim nie da się założyć podsłuchu. Jako biznesmen powinien pan to docenić.

- Docenić? Jeśli zgodzę się na współpracę z wami, to co z tego będę miał? Kulkę w łeb?

- Niech pan nie dramatyzuje. Przekona się pan, że moi zwierzchnicy są bardzo hojni. Proszę zapytać obecnego tu szefa policji. Też współdziała z nami, a żyje i całkiem nieźle mu się powodzi. Nam też się przyda jeden więcej odbiorca, choćby taki detalista jak pan. - Obejrzał uważnie ciemne okulary, wreszcie je założył. - Tylko że moi zwierzchnicy nie cierpią ludzi, którzy próbują ich wykiwać albo nie wywiązują się ze swoich zadań. Wydaje mi się, że pan ma bardzo dużo do stracenia, Van Nuys. Piękny dom, reputację, dobrze prosperujący interes. Byłoby wstyd, gdyby musiał pan spędzić resztę życia w więzieniu. Do tego komuś mogłoby przyjść do głowy skrócić tam pańskie cierpienia.

Van Nuys zrozumiał błyskawicznie, że nie ma wyjścia. Co prawda z więzieniem to nie zupełnie tak, mógłby uniknąć procesu, gdyby poszedł na współpracę ze Służbami Celnymi bądź „Młociarzami". Lecz ile życia by mu wtedy zostało?

- A jeśli nie będę mógł zdobyć dla was jakichś informacji? Jeśli ona nie obdarzy mnie aż takim zaufaniem?

- Ja jednak w pana wierzę. - Zsunął się ze stołka. - Cieszy się pan sławą kobieciarza i mam przeczucie, że panu także zależy na pewnych wiadomościach. Gdybym się pomylił, będę musiał złożyć panu powtórną wizytę. I chyba nie muszę dodawać, że wtedy obetniemy panu jaja. Za jednym zamachem zniszczymy panu całą karierę, reputację i uniemożliwimy dalsze życie seksualne. A później zabijemy. Ale wracajmy do rzeczy, panie Van Nuys. Proszę mi teraz opowiedzieć wszystko, co pan wie o Sandrze Geffar.

San Diego, Kalifornia

Następnego popołudnia

Starszy inspektor Służb Celnych, Roger Bolan, musiał przyznać, że cała ta wrzawa, jaka rozpętała się wokół „Młociarzy", miała także swoje dobre strony: wywołała wielką falę zainteresowania pracą w nowej agencji, co miało także swoje odbicie w liczbie chętnych do zaciągnięcia się do Służb Celnych. W rezultacie można było znacznie zwiększyć liczbę przeprowadzanych kontroli, co z kolei zaowocowało przechwyceniem olbrzymiej ilości narkotyków. Sukcesy wyraźnie poprawiły ludziom nastroje, przez co dodatkowo wzrosła wydajność pracy. Chyba nawet sam Hardcastle nie przewidział, że jego projekt przyniesie takie właśnie efekty.

Trzydziestoośmioletni Bolan był dowódcą zespołu do walki z przemytem w placówce celnej portu San Diego. Do obowiązków grupy należało wyszukiwanie w ładowniach statków zawijających do portu wszelkiego typu kontrabandy - narkotyków, przedmiotów kradzionych, pieniędzy czy innych nie zadeklarowanych bądź nielegalnie przewożonych rzeczy. Bolan od piętnastu lat pracował w Służbach Celnych, lecz gdy przed trzema laty obejmował obecne stanowisko, był jednym z najmłodszych dowódców samodzielnych zespołów w całym kraju. Na jego korzyść przemawiało jedno - traktował swoje obowiązki niezwykle poważnie i tego samego wymagał od podwładnych. Jako były oficer piechoty kierował jednostką po wojskowemu.

W ciągu ostatnich miesięcy jego zespół powiększył się niemal dwukrotnie, co umożliwiało przeprowadzanie częstych inspekcji, a co za tym idzie, przechwytywali więcej narkotyków. I choć niezbyt chętnie o tym mówił, doceniał wpływ, jaki na ten stan rzeczy miało powstanie „Młociarzy". Cieszyło go zwłaszcza to, że zwiększona wykrywalność przemytu nie tylko działa budująco na ludzi, lecz także przełożeni lepiej oceniają jego oddział.

Bolan nie był zbyt wysoki, lecz doskonale wysportowany. Miał krótko przystrzyżone ciemne włosy i piwne oczy. Po licznych domowych dyskusjach uległ w końcu namowom żony i zgolił wąsy, przez co jego twarz odzyskała młodzieńczy wygląd. Podobnie jak wielu jego podwładnych, rozpoczął pracę w Służbach Celnych od stanowiska młodszego inspektora. Każdego dnia musiał przerzucać mnóstwo skrzyń, pakunków i innych ciężarów, przez co zachowywał szczupłą sylwetkę. Ale od trzech lat, kiedy coraz częściej siadywał za biurkiem do papierkowej roboty, zaczął stopniowo obrastać tłuszczem, co oczywiście nie uszło uwagi jego żony.

Teraz zarzucił nogi na zagracone biurko, poprawił w kaburze pod lewym ramieniem wielki rewolwer magnum kalibru 11,2 mm i zaczął czytać formularz celny 1302, będący deklaracją przewozową amerykańskiego frachtowca, który za kilka godzin miał wejść do portu. Szczegółowy spis przewożonego frachtu zajmował trzydzieści stron, toteż Bolan najpierw poszedł do sekretariatu i przyniósł sobie stamtąd kubek kawy, zanim ponownie usiadł do lektury. „Maria Star Kelly", typowy drobnicowiec pływający od portu do portu, był największą jednostką spółki przewozowej Kelly, mającej siedzibę w Alameda, w Kalifornii. W ciągu ostatnich trzech tygodni zawijał do sześciu portów. W chilijskim Valparaiso załadowano koncentrat pomidorowy, sok grapefruitowy, drewno, meble, wina oraz przetwory z ryb; z peruwiańskiego Callao zabrano prywatny bagaż tranzytowy, samochody, drut miedziany i surowy ołów; z ekwadorskiego Guayaquil płynęły szklane butelki, balsa, kawa, mrożone krewetki oraz przecier bananowy; w kolumbijskiej Buenaventurze doładowano kawę i opony do ciężarówek; z panamskiego Balboa transportowano płytki ceramiczne, arbuzy i sprzęt elektroniczny, a z Puntarenas, w Kostaryce, zabrano meble bambusowe oraz ozdobne kafelki. Cały ładunek spakowany był w 52 kontenerach sześciometrowych, które przenoszono bezpośrednio na ciężarówki, oraz w 56 kolejowych kontenerach dwunastometrowych. Niektóre z tych ostatnich były gigantycznymi zamrażarkami. Wszystkie płynęły prawidłowo zaplombowane, a w deklaracji celnej armator wyszczególniał numery plomb na poszczególnych kontenerach.

Podane były nazwy wszystkich firm i adresy nadawców oraz odbiorców ładunków lub nazwiska agentów, którzy mieli zająć się odbiorem towaru, a także armatorów i kapitana statku. Uwidoczniono dokładną datę wyjścia z kolejnych portów. Szczegółowo opisywano zawartość każdego kontenera i jego wagę brutto, sposób zapakowania towaru i wymagania na okres transportu.

Jeszcze nie tak dawno inspekcja tego typu ładunku byłaby istnym koszmarem. Należało uważnie sprawdzić każdy kontener, a przecież wiele z nich nie mogło stać godzinami na upale w oczekiwaniu na kontrolę. Poza tym taki ładunek, jak rzeczy prywatne, przedmioty szklane czy elementy ceramiczne trzeba było sprawdzać z wielką ostrożnością; nie można było tego zlecić pierwszemu lepszemu nowicjuszowi, mającemu wprawę jedynie w przerzucaniu widłami siana. Wielokrotnie już Służby Celne musiały płacić wysokie odszkodowania za przedmioty zniszczone podczas inspekcji ładunku.

A z drugiej strony należało przyjrzeć się tej drobnicy ze szczególną wnikliwością - ona niemalże się o to prosiła. W jego oddziale powiadano, iż tego typu frachtowiec z założenia jest podejrzany. Tym bardziej, że przewoził towary z Peru, Kolumbii i Panamy, trzech największych producentów kokainy na świecie. Dlatego też Bolan postanowił bliżej zainteresować się ładunkiem „Marii Star".

Przysunął sobie telefon i nakręcił numer zarządu portu, w którym służbę pełnił zaprzyjaźniony Grek nazwiskiem Danerkouros.

- Tu inspektor Bolan. Chciałem rozmawiać z panem Danerkourosem... Dzień dobry, tu inspektor Bolan. Otrzymaliśmy dziś rano deklarację celną ładunku płynącego na pokładzie statku „Maria Star Kelly"... Tak, właśnie o niego mi chodzi... Dokładnie tak, panie Danerkouros. Proszę go skierować do „lunaparku"... Trudno powiedzieć, kiedy się z tym uporamy. W sumie na pokładzie znajduje się sto osiem kontenerów, będziemy mieli co robić. Powiem panu dokładnie jakąś godzinę po wejściu na pokład... Tak, dziękuję. Doceniam pańską życzliwość... Nie, nie umiem powiedzieć, który będzie następny. Zawiadomię pana, gdy tylko napłyną dalsze zgłoszenia... Jeszcze raz dziękuję.

Następnie zadzwonił do domu, później zawiadomił Rejonowy Inspektorat Służb Celnych, dopił kawę i wreszcie poszedł do sali, gdzie mieścił się komputerowy bank danych. Już z samego rana, kiedy tylko napłynęło zgłoszenie, poprosił o wyciągnięcie wszystkich informacji związanych ze statkiem „Maria Star". Wrócił jeszcze do swego gabinetu po radiotelefon i skierował się w stronę „lunaparku".

Był to wydzielony rejon portu, nowocześnie wyposażony dzięki tym samym funduszom, jakie zostały przeznaczone na wyekwipowanie Agencji Ochrony Granic. Odniosły skutek argumenty, że skoro „Młociarze" mają się zająć tylko pobieżną kontrolą jednostek wpływających na wody terytorialne, to równocześnie warto by lepiej wyposażyć niektóre oddziały Służb Celnych, aby mogły dokonywać szczegółowych inspekcji na terenie portów. Szybko opracowano projekty zestawu urządzeń do automatycznej kontroli ładunków, które następnie rozmieszczono w kilku najważniejszych portach zachodniego wybrzeża. Na oddzielonym drucianą siatką odcinku nabrzeża znajdowały się pochylnie, transportery, suwnice i dźwigi, które pozwalały dokonać przeglądu całego ładunku statku w ciągu zaledwie kilku godzin. Rozmiar i nagromadzenie podobnych urządzeń portowych spowodowały, że natychmiast zaczęto nazywać tę część portu „lunaparkiem" - faktycznie z daleka przypominała wesołe miasteczko, tyle tylko, że wartość zebranych tu urządzeń przekraczała sto milionów dolarów.

W chwili obecnej w „lunaparku" nie było nikogo. Rano zakończono inspekcję towarów z poprzedniego kontrolowanego statku. Bolan skierował się do baraku obsługi, gdzie zastał kierownika zmiany, Eda Bartolo. Służby Celne pracowały na trzy zmiany, a każdy kierownik musiał nadzorować nie tylko prowadzenie inspekcji, ale zarządzał też placem magazynowym i oddziałem ochrony mienia.

- Niedługo będziemy tu mieli następny frachtowiec, Ed. To „Maria Star", przewożący drobnicę z Ameryki Południowej, o którym ci już wspominałem.

Bartolo skinął głową. Szybko dokończył kanapkę i sięgnął po swoją kopię wstępnej deklaracji celnej.

- Aha - mruknął, przerzucając kartki. - Jasne. Można się było domyślać, że przyślesz go do nas. Jesteśmy gotowi.

Wszyscy pracownicy siedzieli w sali ogólnej, kończyli lunch, popijali kawę. Bolan udzielił im krótkiego instruktażu:

- Proszę państwa, mamy sporo roboty na dzisiejsze popołudnie. Do nabrzeża przybije „Maria Star", dwustumetrowy frachtowiec armatora amerykańskiego. Przewozi w sumie sto osiem kontenerów, pięćdziesiąt dwa sześciometrowe i pięćdziesiąt sześć podwójnych, kolejowych. Trzydzieści z nich to kontenery chłodnicze. Nie ma w wykazie naczep drogowych. - Otworzył teczkę z wydrukiem komputerowym. - Trzy lata temu w Nowym Orleanie wykryto na tym statku niewielki transport marihuany. Armator i kapitan nie zostali oskarżeni, chociaż prawdopodobnie mieli swój udział w tym przerzucie. Poza tym nie mamy niczego przeciwko właścicielowi statku ani komukolwiek z załogi. Generalnie statki amerykańskie niezbyt chętnie wykorzystywane są przez przemytników, którzy wiedzą, że niełatwo jest przekupić naszych urzędników. Po raz ostatni szczegółowo kontrolowano ten statek dziewięć miesięcy temu, a przewożony przez niego ładunek sześć miesięcy temu, niczego jednak nie znaleziono. Przejdźmy jednak do szczegółów. Każdy rozładowany kontener trzeba prześwietlić ultradźwiękami, nawet wtedy, jeśli komputer na podstawie danych elektronicznych rozpozna konstrukcję. Sprzęty gospodarstwa domowego, elementy ceramiczne i meble z bambusa wystarczy sprawdzić w komorze zapachowej. Do deklaracji zostało dołączone zaświadczenie odbiorcy, że w przedmiotach codziennego użytku nie ma żadnych zbiorników pod ciśnieniem. Świeże owoce trzeba skontrolować ręcznie, będziemy mieli do czynienia z arbuzami, pomidorami oraz bananami. Proszę uważać na tarantule.

Wśród zebranych rozległy się chichoty. Te wielkie, włochate pająki można było spotkać nawet w najstaranniej zapakowanych owocach, a choć ich ukąszenia nie były śmiertelnie groźne, to nikt nie zaliczał spotkania z nimi do przyjemności.

- Sprzęt elektroniczny także wystarczy przepuścić przez komorę zapachową - kontynuował Bolan. - Arbuzy... Co? Znowu arbuzy?.. Tak samo te kafelki. Aha, proszę zwracać szczególną uwagę na kontenery otwierające się tylko w jedną stronę.

Większość używanych obecnie kontenerów ma drzwi z jednej i z drugiej strony, toteż łatwo jest przeprowadzić inspekcję ładunku, ale często zdarzają się jeszcze starsze typy, mające tylko jedno wejście. Nie istniały żadne formalne ograniczenia w ich stosowaniu, lecz przewoźnicy sami doskonale wiedzieli, że starsze typy kontenerów wzbudzają podejrzliwość celników, więc starali się najczęściej korzystać z nowszych.

- No i kawa - ciągnął Bolan - strasznie dużo kawy.

Wśród inspektorów rozległy się głośne westchnienia, „ochy" i „achy". Wszyscy wiedzieli, że nie ma nic przyjemniejszego w pracy celnika, niż moment otwarcia olbrzymiego kontenera kolejowego pełnego aromatycznej kawy kolumbijskiej - nawet ci, którzy na co dzień nie pijali kawy.

- Ją także wystarczy skontrolować w komorze zapachowej.

Mamy... - Bolan sprawdził w wykazie - ...dwadzieścia cztery kontenery z ziarnistą kawą z Kolumbii. Chciałbym, żeby co najmniej sześć z nich zostało przepakowanych ręcznie po przejściu przez komorę. Co jeszcze? Balsę i papierosy także wystarczy puścić przez komorę... Znów kawa, tym razem ekwadorska. Zrobić tak samo. Mrożone krewetki, dziesięć kontenerów; przykro mi, ale to trzeba sprawdzić ręcznie. Muszą przebywać w temperaturze minus osiemnastu stopni, zatem proszę przygotować futrzane kurtki i rękawice.

Tym razem odpowiedział mu chóralny jęk zawodu.

- Pojemniki z przecierem bananowym trzeba prześwietlić ultradźwiękami. Aha, są jeszcze rzeczy prywatne. To specjalne zadanie...

Bolan w zamyśleniu pokiwał głową. Bagaże ludzi wracających z kilkuletniej pracy na placówkach dyplomatycznych wymagały szczególnej troski. Często znajdowały się w nich cenne pamiątki o olbrzymiej wartości.

- I co ma pan zamiar z tym zrobić, szefie? - zapytał Bartolo. Bolan jeszcze raz popatrzył na wykaz, skrzywił się i rzekł:

- Dawno nie brałem udziału w kontrolach, więc sam się tym zajmę. Ludzie przyjęli to z wyraźną aprobatą, kiwali głowami, uśmiechali się przyjaźnie - zawsze ceni się szefa, który traktuje siebie na równi z innymi.

- W takim razie będę musiał panu pomóc, żeby przypadkiem nic się nie stłukło - zaproponował Bartolo.

- Właśnie miałem cię o to prosić - odparł Bolan z uśmiechem.

W ten sposób przedstawił całą listę towarów, kierując je do odpowiedniego typu kontroli. Odczytał następnie ostatnie wytyczne dowództwa, opisujące nietypowe próby przemytu, a na koniec najważniejsze informacje nadesłane przez FBI, Agencję do Walki z Narkotykami czy Ochronę Granic.

- Proszą nas o zwrócenie większej uwagi na sprzęty gospodarstwa domowego. Podobne pisma przychodzą co miesiąc, ale to zrozumiałe, tak wciąż przemyca się niewielkie ilości narkotyków. Według DEA nawet urządzenia wojskowe powinny być dokładnie sprawdzane, gdyż nasze firmy handlu zagranicznego i prywatni importerzy coraz częściej korzystają z usług znacznie tańszych miejscowych firm wysyłkowych. Oznacza to, że przemytnicy mogą mieć bardzo łatwy dostęp do tych transportów, działając pod szyldem firmy zajmującej się pakowaniem i wysyłką towarów. Proszę więc zachować czujność. Myślę, że wystarczy je przepuścić przez komorę zapachową, chociaż nie jest ona stuprocentowo pewna. Dostałem też ostatni raport FBI dotyczący handlu narkotykami w naszym kraju. Według niego sprzedaż zmalała w ciągu roku o dziesięć procent, a cena kokainy osiągnęła średni poziom dwudziestu trzech tysięcy dolarów za kilogram, czyli jest prawie o sto procent wyższa niż rok temu.

- To brzmi niemal jak bankowe sprawozdanie finansowe - odezwał się jeden z mężczyzn.

- Niestety, Duncan, jest pewna różnica - odparł Bolan. - Według FBI wzrost cen kokainy stał się powodem zwiększenia liczby napadów rabunkowych, rozbojów i nasilenia przestępczości zorganizowanej. Jeszcze więc za wcześnie na ostateczne wyliczanie. Zgodnie z tym raportem niespotykany dotąd wzrost cen narkotyków wywołuje ogromne napięcia, przez co mnożą się akty przemocy i walka gangów. Na rynku rozchwytywany jest każdy kilogram koki. Dlatego jest taka presja, by wzmóc kontrolę, moi drodzy. Według FBI handlarze narkotyków gotowi są na wszystko, byle tylko zdobyć towar. Nie zostały jeszcze podjęte żadne specjalne środki bezpieczeństwa, ale nie wyklucza się takiej akcji w najbliższym czasie. To zresztą ściśle się wiąże ze wspomnianym przez ciebie, Duncan, sprawozdaniem bankowym. Im bowiem wyższa jest cena towaru na ulicy, tym więcej można na nim zarobić i tym więcej kombinatorów wkracza do akcji. Jeśli ceny jeszcze bardziej podskoczą, a popyt nie zmaleje, sytuacja może się naprawdę zaostrzyć. Wraz z tym raportem FBI nadeszło pismo z Agencji Ochrony Granic, informujące o wzmożonej aktywności przemytników. Coraz więcej podejrzanych samolotów próbuje się przedrzeć przez ich kordon. Może trudno w to uwierzyć, moi drodzy, ale przemytnicy nadal usiłują przedostać się bezpośrednio przez strzeżoną granicę, a nie szukają okrężnych dróg. Odnotowuje się pewien wzrost aktywności na granicy z Meksykiem i wzdłuż wybrzeży południowego zachodu, a Ochrona Granic utrzymuje, że niedługo będziemy mieli tutaj tyle prób przemytu, co w rejonie Karaibskim. Oni zaś jeszcze przez kilka lat nie będą mogli obstawić tego odcinka granicy morskiej, przestrzegają więc, że powinniśmy spodziewać się dużych przerzutów.

Zamknął teczkę z dokumentami i położył ją na stole.

- W porządku. Są jakieś pytania? - Nikt się nie zgłosił. - A więc wszystko jasne? To dobrze. „Maria Star" wkrótce przybije do nabrzeża, bierzmy się do roboty.

Inspekcja ładunku frachtowca, nawet średniej wielkości, to dla Służb Celnych mnóstwo roboty. San Diego było pierwszym portem amerykańskim, do którego zawijała „Maria Star". Na początku dokonano odprawy paszportowej załogi i pasażerów, sprawdzono bagaże osobiste i całą dokumentację rejsu. Dopiero później, kiedy Straż Przybrzeżna skontrolowała stan techniczny frachtowca i wydała pozwolenie wejścia na wody terytorialne, statek przybił do nabrzeża i zespół do walki z przemytem mógł przystąpić do szczegółowej inspekcji ładunku. Dźwigi zaczęły kolejno przenosić na ląd kontenery z pokładu oraz ładowni.

Każdy z nich ustawiano na podwoziu kolejowym i przy pomocy drezyny holowano do odpowiedniej części „lunaparku". Najpierw inspektorzy sprawdzali stan plomb i żelaznych sztab blokujących drzwi kontenera, porównując wybite na nich numery z tymi, które widniały w deklaracji celnej. Szukano także ewentualnych śladów włamania. W wypadku, gdyby którejś plomby nie było, okazała się złamana czy też nie zgadzały się numery, kontener natychmiast uznano by za podejrzany i groziła nawet jego konfiskata. Później kierowano kontener do jednego z trzech głównych rejonów „lunaparku": komory zapachowej, tunelu prześwietlania promieniami radarowymi i ultradźwiękami bądź na plac, gdzie dokonywano inspekcji ręcznej.

Co najmniej połowa kontenerów miała przejść jedynie przez komorę chromatograficznej analizy składu powietrza, zwaną potocznie komorą zapachową. Po wprowadzeniu do niej pojemnika zamykano hermetyczne wrota i wypompowywano powietrze, badając równocześnie jego skład chemiczny, a wyniki analizy były interpretowane przez komputer na podstawie banku danych. Program był tak skonstruowany, że komputer uruchamiał sygnał alarmowy po wykryciu narkotyków, materiałów wybuchowych bądź też innych, wyszczególnionych substancji.

Ale wyniki z komory zapachowej nie były dokładne, zwłaszcza wtedy, jeżeli narkotyki zapakowano pod próżnią w folię i ukryto wśród innych, specyficznych materiałów.

Część towarów kierowano do drugiej, podobnej komory ultradźwiękowo-elektromagnetycznej, zwanej pospolicie „brzęczykiem". Wykonywano tu fotografie zawartości najróżniejszych pojemników, od gigantycznych zbiorników na paliwo, po najmniejsze butle aerozoli. Jeżeli wywoływany obraz był zniekształcony czy też wyraźnie odbiegający od normy, automatyczny skaner w komorze sygnalizował, że na drodze promieni znajdują się jakieś obce ciała.

Ale największą i najbardziej zatłoczoną częścią „lunaparku" był rejon kontroli ręcznej. Za narzędzia musiały tu ludziom wystarczyć łomy i wózki widłowe, którymi wywożono z kontenerów palety z towarem. Zespołowi Bolana pomagały tutaj oddziały Gwardii Narodowej, niejako zmuszonej do udzielania takiej pomocy ustawą Kongresu.

Każde pudło, skrzynię czy mebel trzeba było wyładować z kontenera, otworzyć, sprawdzić zawartość. Próbki tkanin, artykułów spożywczych i papierowych poddawano analizie w komorze zapachowej; do zbadania mebli i niektórych pudeł wykorzystywano psy tresowane w szukaniu narkotyków. W jednym z kontenerów znajdowały się wyroby ceramiczne zapakowane w skrzynie, owinięte grubą folią wypełnioną pęcherzykami wody, co miało zabezpieczyć ładunek od wstrząsów.

- Proszę rozpakować te porcelanowe statuetki i prześwietlić je ultradźwiękami - polecił Bolan. - Zobaczymy, czy są w środku puste.

Wybrane posążki oraz część innych wyrobów ceramicznych umieszczono na tacach z włókna szklanego i odwieziono do komory. Wróciły stamtąd po godzinie, niczego jednak nie znaleziono.

- No proszę, a byłem przekonany, że coś w nich znajdziemy odparł Bolan, kiedy otrzymał przez radiotelefon wiadomość od Bartolo.

Po chwili w słuchawce odezwał się damski głos:

- Inspektor Bolan? Dzwonię z sekretariatu wicekonsula Simpsona. Dowiedziałam się w biurze spółki przewozowej, że pan zatrzymał osobiste rzeczy konsula.

- Tak, zgadza się.

- Proszę chwilę zaczekać. Nastąpiła krótka przerwa.

- Inspektor Bolan? - zapytał jakiś męski, wyraźnie podenerwowany głos. - Tu wicekonsul Simpson. Czy są tam u pana moje bagaże?

- Tak, proszę pana.

- Przecież Departament Stanu zwracał się z prośbą do kierownictwa Służb Celnych, aby skontrolowano moje rzeczy w pierwszej kolejności. Już prawie od trzech tygodni mieszkamy w hotelu i musimy płacić po trzysta dolarów za dobę, czekając na te bagaże. Dawno temu powinny dotrzeć do Waszyngtonu, więc co robią w San Diego, na miłość boską? Może mi pan to powiedzieć? Żądam, by jak najszybciej dokonano odprawy i wysłano je dalej.

Bolan po raz pierwszy miał kontakt z tym człowiekiem, ale nie było mu żal faceta, którego stać na płacenie w hotelu po trzysta dolarów za dobę. Niektórzy pracownicy dyplomatyczni mieli nadzwyczaj wysokie pobory, prawdopodobnie dlatego, że wcześniej wspierali finansowo kampanię prezydenta lub swojej partii. Widocznie Simpson należał do tego grona spasionych kocurów.

- Dokonaliśmy już odprawy pańskich rzeczy - powiedział. - Kiedy tylko reszta ładunku przejdzie kontrolę, może pan...

- To znaczy konkretnie kiedy?

- Dziś późnym popołudniem lub jutro z samego rana.

- Jeżeli moje bagaże zostały sprawdzone, chciałbym je odebrać jak najszybciej. Ciężarówka podjedzie za dwie godziny...

- Nie możemy ich panu wydać, dopóki nie skończymy...

- Inspektorze Bolan, czy chce pan otrzymać polecenie od swoich przełożonych? Proszę przygotować moje bagaże do odbioru za dwie godziny.

Bolan wyłączył radiotelefon i zwrócił się do Bartolo:

- Te wszystkie graty należą do jakiegoś nadętego gryzipiórka, który ma zamiar zrobić piekło tylko dlatego, że musi spać w hotelu, płacąc po trzysta dolców za dobę.

Tamten pokręcił głową.

- Biedactwo.

Przywołał kilku ludzi z Gwardii Narodowej i polecił im jak najszybciej spakować z powrotem rzeczy wicekonsula. Bolan rozglądał się po rozstawionych kontenerach.

- Naprawdę byłem przekonany, że coś tu znajdziemy, miałem przeczucie... Jak idzie robota w komorach?

- Na razie wszystko gra - odparł Bartolo. - Mieliśmy jeden alarm podczas inspekcji kontenera z drewnem, ale okazało się, że to tylko garść rozsypanych wewnątrz rodzynek. Sprawdziliśmy już osiem pojemników kawy, były czyste jak łza.

Podeszli bliżej miejsca, gdzie rezerwiści zawijali pamiątkowe wyroby ceramiczne w grubą folię antywstrząsową.

- Gotów już byłem założyć się o miesięczną pensję, że coś znajdziemy.

- Niczego w nich jednak nie ma.

Lecz Bolan nagle zmarszczył brwi. Patrzył na grupę rezerwistów, którzy właśnie skończyli pakować największy z posążków. Trzeba go było owinąć warstwą płótna, a następnie folią z pęcherzykami wody. Na tak przygotowaną statuę nałożono blaszaną osłonę, którą przypinano pasami do drewnianej palety. Mężczyźni mieli zamiar przystąpić do pakowania kolejnego posążka, gdy Bolan zauważył, jak jeden z rezerwistów dokładnie wyciera ręce o spodnie, brudząc je wyraźnymi białymi smugami.

- Czym pan tak wypaprał spodnie?

Tamten wzruszył ramionami, pokazując leżący nie opodal arkusz folii przeciwwstrząsowej.

- Musiał pęknąć któryś z pęcherzyków, inspektorze. Są wypełnione jakimś mazistym płynem.

Bolan ujął rezerwistę ze rękę i powąchał jego palce.

- Czy pan zna zapach kokainy, sierżancie? Mężczyzna z zainteresowaniem powąchał swoją dłoń.

- Nie, skądże. Nigdy nie miałem do czynienia z tym świństwem.

- No właśnie. Powinniście byli wszyscy przejść najpierw odpowiednie szkolenie; musicie znać zapach kokainy. Proszę rozpakować z powrotem tę statuę i znaleźć pęknięte miejsce w folii. Bartolo! Zamknij teren i powiadom służby ochrony.

Kierownik zmiany ruszył biegiem i zaczął wydawać ludziom polecenia. Bolan uważnie obserwował rozpakowywanie statuetki, a kiedy zdjęto pasy i metalową osłonę, sam zaczął pomagać rezerwistom szukać wycieku z folii przeciwwstrząsowej. Po kilku minutach znaleźli dziurawy pęcherzyk. Wrócił też Bartolo.

- Teren zabezpieczony - powiedział.

Bolan uklęknął na ziemi i dokładnie oglądał pęknięty fragment folii. Nacisnął pęcherzyk i z ledwie widocznej szczeliny wypłynęło parę kropel cieczy. Sięgnął do kieszonki na piersi, wyjął plastikowy próbnik z roztworem tiocyjanku kobaltu, strząsnął kroplę do środka i zakręcił pojemnik. Następnie zgiął go energicznie w palcach, przełamując pływającą wewnątrz rurkę szklaną, po czym wstrząsnął próbnikiem. Kiedy uniósł go do światła, roztwór był intensywnie błękitny.

- Ciekła kokaina! - szepnął Bartolo. - Słyszałem o niej, ale jeszcze nigdy dotąd nie widziałem.

Bolan pokiwał głową.

- Wodny roztwór przesycony, niewykrywalny nawet w promieniach rentgenowskich. Pojemnik z tą cieczą wydaje się pusty w każdej komorze prześwietlającej, a jeśli jest hermetycznie zamknięty, prawdopodobnie nawet chromatograf nie wykryje narkotyku. Trzy litry płynu zawierają w przybliżeniu kilogram kokainy. - Zerknął na mężczyznę z Gwardii Narodowej. - Oceniam, że miał pan w rękach jakieś pięćdziesiąt kilogramów narkotyku.

Uśmiechnął się, po czym odwrócił do Bartolo i rzekł:

- Zawiadom generała Brada Elliotta z Alladin City. Myślę, że nasz wicekonsul będzie miał jeszcze jeden powód do zmartwienia poza rachunkami za noclegi w hotelu.

Gabinet w Sekretariacie Stanu, Waszyngton

Tego samego dnia

Dyrektor Wydziału do spraw Ameryki Łacińskiej w Sekretariacie Stanu, Wilson Riley, podniósł się zza biurka na widok wchodzącego, byłego wicekonsula przy ambasadzie amerykańskiej w Peru, Geoffreya Simpsona.

- Cieszę się, że cię widzę, Geoffrey. Siadaj, proszę.

- Dziękuję, panie dyrektorze.

Riley usiadł z powrotem w fotelu i oparł splecione dłonie na biurku.

- Dotarły już do mnie wieści, że w Limie opłakują twoje odejście, Geoffrey. Podobno dzięki tobie panowała tam bardzo serdeczna atmosfera, ludzie czuli się jak w domu.

- Miło mi to słyszeć, ale z pewnością nie tylko się przyczyniłem...

- To prawda. Ocena twojej pracy, jaką dostaliśmy od rządu peruwiańskiego, a także opinia ambasadora, są bardzo pozytywne.

- Dziękuję, panie dyrektorze.

Zadzwonił telefon i Riley szybko sięgnął po słuchawkę. Przez chwilę słuchał w milczeniu, wreszcie rzucił krótko:

- Za minutę. - Odłożył słuchawkę i ponownie zwrócił się do Simpsona: - Komisja rozpatrzy twoje podanie wraz z dołączonymi opiniami, sądzę jednak, że powinieneś się szykować do objęcia pracy tutaj, w Waszyngtonie. Jestem pewien, że znajdzie się dla ciebie miejsce albo w naszym wydziale, albo w sekcji europejskiej. Chyba o to ci chodziło, prawda? Szkoda mi cię tracić, Geoffrey, obawiam się jednak, że przegram walkę o tak dobrego pracownika, jak ty.

Simpson uśmiechnął się szeroko. Rozsiadł się wygodniej na krzesełku i z satysfakcją kiwał głową.

- Czy mógłbym ci w czymś pomóc? Słyszałem, że znalazłeś sobie ładny dom w Williamsburgu.

- Tak - odparł Simpson - wczoraj podpisałem umowę. Dziś, najpóźniej jutro powinny dotrzeć nasze rzeczy, wtedy zaczniemy się urządzać.

Riley nagle spoważniał i zmarszczył brwi.

- Tak, właśnie...

Nagle rozległo się pukanie do drzwi.

- Proszę!

Simpson obrócił się na krzesełku i ku swemu zdziwieniu ujrzał wchodzącego generała Elliotta. Towarzyszył mu jakiś obcy mężczyzna. Dyrektor podniósł się zza biurka.

- Witam, generale. Przedstawiam panu Geoffreya Simpsona, byłego wicekonsula naszej placówki w Peru. Goeffrey, oto generał Elliott kierujący Agencją Ochrony Granic i agent specjalny FBI, Michael Farmer.

Simpson zdumiał się bardzo, gdyż oto po raz pierwszy usłyszał nazwę nowej agencji, ale kiedy dotarło do niego, że drugi mężczyzna jest agentem FBI, na czoło wystąpił mu pot. Elliott przysunął sobie krzesło od biurka sekretarki, natomiast Farmer stanął w odległym kącie pokoju, za Simpsonem, jak gdyby stamtąd chciał mieć oko na wszystko.

- To przykra sprawa, Goeffrey - odezwał się Riley - ale celnicy znaleźli w twoim bagażu osobistym kontrabandę...

- Och, mój Boże...

- Spokojnie, panie Simpson - odezwał się za jego plecami agent FBI. - Na razie nie mamy zamiaru pana aresztować, ale musze panu odczytać jego prawa, zanim będziemy mogli zadać parę pytań. Oczekujemy z pańskiej strony pełnej współpracy...

- Żądam widzenia z adwokatem!

- Panie Simpson, jeżeli odmówi pan współpracy, będziemy zmuszeni pana przymknąć.

- Przed chwilą powiedział pan, że nie macie zamiaru go aresztować - wtrącił Riley.

- Podjęlibyśmy wielkie ryzyko, panie dyrektorze. Simpson ma wielu przyjaciół, w Paryżu, w Boliwii, otwarte konta w zagranicznych bankach, rozległe kontakty... Właśnie dlatego liczymy na pełną współpracę.

Riley, przestraszony wizją ewentualnego skandalu, rzekł ostro:

- Do diabła, Simpson! Musisz odpowiedzieć na wszystkie pytania!

- Najpierw muszę porozmawiać ze swoim adwokatem, panie dyrektorze - odparł tamten matowym głosem; ręce wyraźnie mu się trzęsły.

- Zabierzcie go stąd! - rzucił Riley.

Farmer szybko podszedł do drzwi, otworzył je i wpuścił do gabinetu dwóch agentów w eleganckich garniturach. Simpson wstał z krzesła, a jeden z nich chwycił go pod ramię. Wykręcił mu ręce do tyłu, skuł je kajdankami i zaczął go obszukiwać, podczas gdy drugi jednostajnym głosem odczytywał prawa przysługujące zatrzymanemu.

- I chcecie go stąd wyprowadzić skutego kajdankami? - zapytał Riley. - Natychmiast powstaną setki plotek.

Farmer spojrzał na dyrektora, a po chwili skinął głową i polecił swym ludziom zdjąć Simpsonowi marynarkę i skuć mu ręce z przodu. Kajdanki zasłonięto złożoną marynarką.

- Powiadomimy radcę prawnego wydziału oraz twoją żonę, Geoffrey. O nic się nie martw. Na pewno wszystko bardzo szybko się wyjaśni... - Poznał jednak po minie Simpsona, że tamten nawet go nie słucha. Z wściekłą miną patrzył na Elliotta.

Kiedy wyprowadzono podejrzanego, usiadł w fotelu i sięgnął po słuchawkę.

- Anno, przyślij do mnie jak najszybciej Boba Turnbulla.

Następnie zwrócił się do Brada Elliotta:

- Takie sprawy powinniśmy załatwiać po cichu, między sobą, a nie wzywać FBI...

- Nie miałem wyboru.

- Trzeba było przyjść z tym najpierw do mnie. Posiadamy własny, świetny zespół dochodzeniowy. Zbadalibyśmy sprawę, a później przekazali wyniki waszej agencji oraz FBI. Jestem przekonany, że da się to jakoś wyjaśnić...

- Oczywiście, panie Riley - odparł Elliott, zatrzymawszy się przy drzwiach. - Może się okazać, że pan Simpson jest niewinny i nie miał pojęcia, co się znajduje w pęcherzykach folii antywstrząsowej. Ale my nie prowadzimy dochodzeń. Moim zadaniem jest tylko zebrać jak najwięcej informacji o tej próbie przemytu i złożyć odpowiedni szczegółowy raport na ręce naszego ambasadora.

- Dlaczego więc osobiście angażuje się pan w tę sprawę, generale? Mam wrażenie, że pańska Agencja została powołana tylko do ochrony granic. Aresztowania chyba nie wchodzą w zakres waszych kompetencji.

- Agencja Ochrony Granic, panie Riley, działa wspólnie z Agencją do Walki z Narkotykami, DEA jest odpowiedzialna za prowadzenie śledztwa i aresztowania. Służby Celne informują nas o każdej ujawnionej próbie przemytu narkotyków, lecz gdy sprawa dotyczy pracowników jakiejkolwiek instytucji rządowej czy też wymaga wszczęcia intensywnego dochodzenia na terenie kraju, mamy obowiązek powiadomić FBI.

- To zwyczajne biurokratyczne zasłanianie się przepisami. Słyszałem, że jest pan pupilkiem prezydenta i wygląda na to, że w agencji uwił pan sobie niezwykle ciepłe gniazdko. Ale ostrzegam, że jeśli ma pan zamiar wykorzystywać swoją pozycję do bezpodstawnego oskarżania moich pracowników na podstawie jakich tam wątpliwych dowodów, to zrobię wszystko, żeby całe to szambo zwaliło się panu na głowę.

Elliott zawrócił, podszedł do biurka i pochylił się nad Rileyem.

- Jeśli rozmawiamy w cztery oczy, to ja również pozwolę sobie na pewną osobistą uwagę - wycedził. - Skoro już mowa o biurokratach, to jest pan najlepszym przykładem człowieka, któremu bardziej zależy na własnym stołku niż na wykryciu prawdy. Pańska sekcja nie ma żadnego zespołu dochodzeniowego, sprawdziłem to. Jestem natomiast przekonany, że natychmiast by pan powołał jakąś pozorowaną grupę, tylko po to, aby odwrócić uwagę od swojego wydziału, a nie szukać faktów. Tak naprawdę to jest pan jedynie przerażony ewentualnym skandalem. Los Simpsona wcale pana nie obchodzi. Namawiał go pan do współpracy z nami nie dla jego dobra, lecz pańskim zdaniem byłoby to najlepsze dla waszego wydziału. Jest panu obojętne, czy Simpson ma ręce po łokcie unurzane we krwi, czy też jest święty. Dlatego pan upiera się, aby przy wstępnym przesłuchaniu Simpsona obecny był jego adwokat. Nie znam się specjalnie na przepisach prawa ani na procedurze aresztowania i przesłuchiwania, Riley, lecz jeśli szef namawia podwładnego do złożenia zeznań, to znaczy, się od niego odcina. Moim zdaniem pan jest przekonany o jego winie. To panu potrzebna jest rada prawnika, bo to pan nie wie, co robić. Myślę, że chce pan poprzez adwokata dowiedzieć się, co naprawdę Simpson ma do powiedzenia, aby jak najszybciej poczynić kroki w celu zabezpieczenia...

- Proszę stąd wyjść, do cholery! - wrzasnął Riley. - Niech się pan wynosi z mojego gabinetu!

- Z przyjemnością - odparł Elliott.

Później tego samego dnia

Już dwanaście godzin później Geoffrey Simpson wszedł ponownie do gabinetu Wilsona Rileya. Wydawał się teraz zupełnie innym człowiekiem. Marynarkę miał wymiętą i pogniecioną, jakby przespał w niej kilka nocy.

Dyrektor przez kilka minut kazał Simpsonowi czekać przed swoim biurkiem, udając, że jest pochłonięty sporządzaniem jakichś notatek. Wreszcie uniósł wzrok i ruchem głowy wskazał mu krzesło. Simpson opadł na nie ciężko, jakby ktoś podciął mu nogi. Riley jeszcze przez jakiś czas udawał pochłoniętego pracą, aż w końcu spostrzegł, że Simpson zaczyna wiercić się na miejscu.

- Otrzymałem wiadomość z FBI - oznajmił. - Zwalniają cię z aresztu. Nie wnoszą też żadnych oskarżeń.

Tamten westchnął głośno.

- Dzięki Bogu...

- Ale to nie znaczy, że jesteś wolny od zarzutów, Simpson. Ta sprawa jeszcze długo będzie się za tobą ciągnęła. Powiedziano mi tylko, że wstępne wyniki śledztwa wskazują, że nie miałeś nic wspólnego z firmą, która pakowała twoje rzeczy...

- To jasne, że nie miałem z tym nic wspólnego! Przecież kiedy pakowano moje rzeczy, ja siedziałem w pokojach gościnnych ambasady...

- Ale to ty wynająłeś tę firmę przewozową. Tymczasem wytyczne Departamentu Stanu jasno określają, którym firmom można powierzyć...

Simpson przetarł oczy i ociężale podniósł rękę.

- Jeśli wolno, panie dyrektorze, nie chciałbym jeszcze raz przechodzić przez to wszystko...

- Więc lepiej powiedz mi całą prawdę, Simpson.

- Mój adwokat twierdzi...

- Przestań kręcić! Nie obchodzi mnie, co mówi twój adwokat. Jesteś pracownikiem kierowanego przeze mnie wydziału w Departamencie Stanu. Mogliśmy uniknąć skandalu, gdybyś od razu zgodził się na współpracę z FBI i wszystko im wyznał. Zgodnie z przepisami prawa FBI nie może aresztować nikogo, kto zgadza się dobrowolnie zeznawać. Ale ty zasłaniałeś się konstytucyjnymi prawami, niczym jakiś przywódca mafii, więc założyli ci kajdanki i pod eskortą wyprowadzili z tego budynku... z mojego biura. Narobiłeś nam cholernie dużo kłopotów, Simpson. Teraz nie możesz już milczeć, zastawiając się przysługującym prawem. Więc jeśli każę ci powiedzieć wszystko, to masz mówić, bez sprzeciwu. A kiedy ci każę zamknąć gębę, to ją zamkniesz. Rozumiemy się? - Simson smętnie pokiwał głową. - W porządku. Więc dlaczego wybrałeś tę właśnie firmę zajmującą się przeprowadzkami? Musiałeś czytać zalecenia Agencji Ochrony Granic, w których wyraźnie zostało napisane, że przemytnicy narkotyków często działają pod szyldem takich właśnie firm. Czemu nie zastosowałeś się do tych wytycznych i załatwiałeś sprawy na własną rękę?

- Właścicielem tej firmy jest bratanek jednego z liderów tamtejszej partii konserwatywnej - odparł cicho Simpson. - Kilka miesięcy wcześniej pomógł nam załatwić formalności związane z utworzeniem nowej strefy bezcłowej. Czułem się w obowiązku zrobić mu przysługę...

- Postąpiłeś jednak cholernie głupio - przerwał mu Riley. - Ten facet prawdopodobnie zajmuje się przemytem na większą skalę, a ty, mój drogi, niejako sam podsunąłeś mu wyśmienitą okazję. Dlaczego jednak dzwoniłeś do placówki celnej i nalegałeś, by jak najszybciej dokonali odprawy? Czemu dzwoniłeś nawet do sekretariatu komisarza generalnego Służb Celnych? Takim postępowaniem ściągnąłeś na siebie wiele podejrzeń.

- Tylko dlatego, że musieliśmy płacić po trzysta dolarów za każdą dobę hotelową. Czekaliśmy na nasze rzeczy prawie od miesiąca...

- Właśnie, to też jest podejrzane. Dlaczego wynająłeś apartament w hotelu Madison, jakbyś był arabskim szejkiem? Agenci FBI są przekonani, że ktoś płaci za twój hotel, co jeszcze bardziej nasuwa podejrzenia... Simpson spuścił nisko głowę.

- Tina... moja żona... tak bardzo się cieszyła, że wracamy z Peru do Stanów... a zawsze jej się marzyło zamieszkać w hotelu Madison. Siedzimy tam dopiero od tygodnia, urządziliśmy sobie... wakacje. A ja... po prostu nie sprawdzałem...

- Dlaczego zatem opłacałeś rachunki hotelowe gotówką?

- Bo... przywieźliśmy ze sobą mnóstwo pesos...

Riley odwrócił wzrok i pokręcił głową z obrzydzeniem.

- Co za głupota - mruknął. Przez chwilę milczał patrząc na widok z okna. Wiedział, że Simpson jest zdenerwowany. Wreszcie powiedział: - Zostałeś przeniesiony do sekcji Franka Melvina. Zgłoś się do mojej sekretarki po swoje dokumenty.

Tamten wytrzeszczył oczy.

- Melvina... To wydział afrykański. Dlaczego? Nie rozumiem...

- Nasz konsul generalny w Lubumbashi złożył wniosek o przeniesienie. Szukają kogoś na jego miejsce, a ty się świetnie nadajesz...

- Lubumbashi?.. To znaczy: Zair? Chcecie mnie wysłać do Zairu?

- Życzę miłej podróży, Simpson.

- Przecież jestem niewinny - odparł tamten, podnosząc się z krzesła. - Nie miałem pojęcia o tej cholernej kokainie. Nie wiedziałem, że mój bagaż prywatny zostanie wykorzystany do przemytu narkotyków. Mam rachunki na każdego wydanego centa...

- Jakoś sobie poradzimy, Simpson. Otrzymujesz od nas szansę wyjścia z twarzą z opresji, zanim Agencja Ochrony Granic i FBI zaczną się dobijać do naszych drzwi. Sądziłeś, że wystarczy się zasłonić jakimś dobrym adwokatem i przysługującymi ci prawami. Ale to ja muszę rozmawiać z agentami specjalnymi FBI oraz zespołem śledczym Agencji Ochrony Granic, a nie mam ochoty, żeby jakiś uważający się za primadonnę generał pouczał mnie, jak powinienem kierować swoim wydziałem. Postawiłeś nas w bardzo kłopotliwej sytuacji, dlatego nie będę już mógł ci pomóc. Powodzenia, panie Simpson. I życzę wiele szczęścia w tym Kongo.

Lotnisko Zaza, Verrettes, Haiti

Następnego dnia

- Seńor Gachez? Co za niespodzianka! - zawołał Salazar do słuchawki zabezpieczonego przed podsłuchem telefonu.

Siedział za biurkiem w swoim gabinecie, a młody indiański chłopak pucował mu buty. Pułkownikowi towarzyszył dowódca lotników, major Trujillo, oraz jego adiutant, kapitan Hermosa. Wszyscy trzej czekali na tę rozmowę.

- Słyszeliśmy już o tym nieszczęśliwym wypadku, jaki miał wczoraj miejsce w San Diego - zaczął Salazar. - Sto kilogramów to niezbyt wielka strata, ale ten incydent może mieć poważne konsekwencje.

- Niech pan się uspokoi, Salazar - odparł Gachez. - To tylko jeden mały transport, pozostałe dotarły do odbiorców.

- Ciekła kokaina, zamrożona kokaina... To bardzo pomysłowe, señor. Ale „Młociarzom" wystarczyły dwa tygodnie, żeby rozszyfrować wasze nowe metody. Objęli już swym zasięgiem całą południowo-zachodnią granicę. Radary na balonach są wszędzie, nad Arizoną, Nowym Meksykiem, Teksasem, a Służby Celne podwoiły liczbę inspektorów na każdym posterunku. Wszystko przez te głupie sto kilogramów...

- Proszę mi dać znać, kiedy będzie pan gotów rozmawiać o interesach.

- Próbował mnie pan wyłączyć z gry, señor Gachez. Chciał pan zrezygnować z naszych usług...

- Ponieważ zażądaliście zbyt wygórowanej ceny. Mieliśmy umowę mówiącą o sześciu tysiącach za kilogram...

- Ale pańskie poczynania sprawiły, że znowu musimy ją podnieść - wtrącił ostro Salazar. - Teraz, gdy cała granica amerykańska jest silnie strzeżona, będzie pan musiał zapłacić więcej. - Urwał na chwilę, jakby się namyślał, wreszcie rzucił: - Zapłaci pan dwanaście tysięcy od każdego dostarczonego kilograma, bez względu na miejsce przeznaczenia. Połowa przed startem, połowa po wykonaniu roboty.

- Dwanaście... tysięcy...? Nikt wam tyle nie zapłaci. Kręci pan powróz na swoją szyję...

- Lecz za tę cenę gwarantuję panu dostawę do dowolnie wybranego miasta na terenie Stanów Zjednoczonych. Mogę panu udzielić wszelkich gwarancji, niezależnie od tego, co zrobią „Młociarze". Przecież nie mówimy o jednym, małym transporcie. Jesteśmy gotowi przewieźć towar co do grama. Wszystko co wyprodukujecie.

Zapadła cisza. Kiedy Salazar chciał już przerwać połączenie, będąc przekonany, że rozmówca odłożył słuchawkę, po drugiej stronie linii padło:

- Dziesięć tysięcy.

- Dwanaście, señor. Cena i warunki umowy nie podlegają negocjacjom.

Ponownie na dłużej zapadła cisza.

- Zgoda - rzucił Gachez i odłożył słuchawkę.

Salazar odchylił się na oparcie fotela. Chłopak pospiesznie obiegł biurko, żeby zająć się drugim butem pułkownika.

- Panowie, znów będziemy mieli co robić. I dostaniemy dwanaście tysięcy za kilogram.

Hermosa siedział zachmurzony, jak to ostatnio coraz częściej mu się zdarzało. Ale Trujillo z uśmiechem pokiwał głową.

- To dobre wieści, pułkowniku, ale moje informacje o tej Agencji Ochrony Granic są prawdziwe. Ich system wykrywania obiektów i naprowadzania na cel wydaje się niezawodny i precyzyjny. Bardzo trudno będzie się przedostać do wybrzeża, nawet jeśli skorzystamy z osłony myśliwców.

- Znacznie zwiększymy ilość zrzutów, rozmieścimy punkty odbioru na większym obszarze, zarówno na północy, jak i na zachodzie...

- Ale wszystko zależy od tego, jakie punkty wyznaczy Gachez, pułkowniku - wtrącił Trujillo. - Jeśli się uprze, aby znowu dokonać zrzutów wzdłuż południowo-wschodniego wybrzeża, to będziemy mieli twardy orzech do zgryzienia, chyba że obmyślimy jakąś nową taktykę.

- Coś wykombinujemy, majorze. Wierzę w swoich ludzi. - Salazar zamyślił się, spoglądając na chłopaka rozprowadzającego pastę na bucie. - Sądzę, że mam pewien pomysł, majorze... Tak... - Schylił się i poklepał dzieciaka po głowie.

Hermosa, dostrzegłszy złowieszczy błyski w oczach pułkownika, poczuł nagły skurcz serca. Nie, to niemożliwe! - pomyślał. Nawet taka bestia jak Salazar nie mogłaby posunąć się do tego...

Platforma „Młociarz Jeden", godzina 7.15

Dwa dni później

- Uwaga, na pokładzie! Przygotowania do startu bezzałogowca!

Geffar stała na lądowisku, przyglądając się, jak ludzie obsługi wytaczają „Mewę" z windy umieszczonej pośrodku platformy, na wprost nadbudówki centrum sterowania. Obok niej stał Patrick McLanahan, mianowany ostatnio zastępcą dowódcy „Młociarza" odpowiedzialnym za patrole maszyn bezzałogowych. Miał na głowie słuchawki i nadzorował przygotowania, będąc w stałym kontakcie z ekipą dyżurną.

- Od ogłoszenia alarmu minęło dziesięć minut - rzekł, spoglądając na zegarek. - Za pięć „Mewa" powinna być gotowa do startu.

- Gdzie znajduje się obiekt?

- Dwieście czterdzieści kilometrów od zachodnich wybrzeży Florydy. Nie figuruje w planie lotów, nie złożył deklaracji celnej; wszystko wskazuje na przemytnika. Bezzałogowiec powinien go przechwycić w ciągu pół godziny... - urwał, przez chwilę nasłuchiwał i zaraz dodał: - Nadszedł meldunek z bazy w Homestead, że „Lew Morski" jest już gotów do startu.

Technicy obsługi krzątali się w pośpiechu niczym ekipa zmieniająca koła w samochodzie wyścigowym formuły pierwszej. „Mewę" błyskawicznie przetoczono, ustawiając na początku pasa startowego, który tworzył niemal dwudziestometrowej długości nieckę w górnym pokładzie platformy. Zamocowano haki cumownicze do masywnej poprzecznej belki blokującej przednie podwozie i sprawdzono działanie mechanizmu zwalniającego.

- Bezzałogowiec na stanowisku, działanie haków cumowniczych skontrolowane. Minęła jedna minuta - oznajmił McLanahan, notując coś w swoim dzienniku.

Tymczasem ludzie przytwierdzili „Mewę" łańcuchami do pokładu i z powrotem zdjęli haki.

- Dlaczego nigdy nie zostawiacie założonych cum?

- Bo chcemy uniknąć wypadku, gdyby katapulta przypadkiem sama wypaliła. Haki umieścimy na swoich miejscach, kiedy przygotowania dobiegną końca, nastąpi rozruch silników i zostanie sprawdzone zdalne sterowanie. Kiedyś już zdarzył się wypadek. Podczas prób ze znacznie mniejszymi modelami, które startowały z wyrzutni umieszczonej na ciągniku, katapulta niespodziewanie odpaliła, a skrzydło samolotu omal nie ucięło głowy jednemu z ludzi. Właśnie po tym zdarzeniu zmodyfikowaliśmy mocowanie belki nad przednim podwoziem.

Czterech techników poruszało się biegiem wokół maszyny. Sprawdzano działanie wielofunkcyjnych kamer i silnika, ustawienie śmigła i dopływ paliwa. A także stan anteny odbierającej sygnały sterujące. Dowódca drużyny również notował w dzienniku.

- Procedura przedstartowa zakończona. Minęły dwie minuty powiedział McLanahan.

Wreszcie ludzie zniknęli z terenu wyrzutni, a krata zabezpieczająca wylot pasa startowego została opuszczona.

- Teraz uruchamiają nadajnik zdalnego sterowania.

Dowódca podszedł bliżej samolotu, obejrzał dokładnie jego część ogonową, potem powiedział coś do mikrofonu. W chwilę później silnik makiety prychnął, śmigłem szarpnęło raz i drugi, wreszcie nabrało normalnych obrotów.

- Silnik uruchomiony, działa bez zarzutów - oznajmił McLanahan. - Minęły trzy minuty.

Teraz sprawdzono zdalne sterowanie. Operatorzy z centrali dowodzenia wypróbowywali działanie sterów, nakierowywanie obiektywów kamer, czujnika radaru i uzbrojenia. Kolejno poruszyły się płaty sterów wysokości i kierunku, obróciła się wielka głowica sensorowa pod dziobem maszyny, rozbłysły na chwilę światła; śmigło to zwalniało, to przyspieszało obroty, zmieniając zarazem kąt natarcia, kiedy silnik zawył na pełnej mocy, „Mewa" zaczęła tańczyć na uwięzi, jakby chciała się zerwać z łańcuchów. Zaraz jednak przestawiono silnik na bieg jałowy.

- Pełna kontrola systemów napędowych i sterowania zakończona.

Zostało jeszcze trzydzieści sekund. Rozpoczyna się uruchamianie katapulty.

Zdjęto łańcuchy mocujące bezzałogowiec do pokładu. Ponownie założono belkę nad przednim podwoziem i ludzie wycofali się z lądowiska. Po obu stronach pasa wyrzutni pojawiły się rozciągnięte siatki, zabezpieczające resztę platformy na wypadek, gdyby makieta podczas startu wyskoczyła ze swego pasa. Ster kierunku wychylił się nieco w lewo, żeby zrekompensować siłę wiatru, który mógłby cisnąć „Mewę" z powrotem na pokład. Dowódca drużyny po raz ostatni sprawdził zamocowanie belki oraz haków cumowniczych.

- Gotów do startu, obsługa zeszła z lądowiska. Uwaga, start!

Silnik „Mewy" zawył na pełnych obrotach, ogradzające wyrzutnię siatki wydęły się od podmuchów powietrza. Maszyna podskakiwała, szarpała się na uwięzi. Nagle belka przytrzymywana hakami cumowniczymi odskoczyła w bok i „Mewa" ruszyła wzdłuż pasa startowego. Pochyliła się lekko na lewe skrzydło i uniosła dziób w górę; po chwili tylne koła straciły kontakt z podłożem. Bezzałogowiec przeleciał jeszcze kilkadziesiąt metrów i zanurkował ostro w przestworza, ginąc im z pola widzenia. Kiedy Geffar była już przekonana, że runął do morza, spostrzegła go ponownie, gdy nabierał szybkości, wspinając się jednocześnie coraz wyżej. Wkrótce „Mewa" zniknęła im z oczu.

- Odbiera sygnały radarowe bez zakłóceń - odezwał się McLanahan. - Przełączono komputer naprowadzający na sterowanie impulsami z aerostatu „Keystone", który bardzo wyraźnie łapie intruza.

Kiedy Geffar ruszyła powoli w stronę centrum dowodzenia, ekipa techniczna wytaczała z windy drugi, rezerwowy bezzałogowiec. Musiał być przygotowany do startu na wypadek awarii pierwszej „Mewy".

Hardcastle siedział na stanowisku dowodzenia i wpatrywał się w główny ekran systemu kontroli radarowej, ukazujący obszar na zachód od Florydy, w promieniu stu kilometrów od niezidentyfikowanego obiektu. W jego kierunku wystartował właśnie bezzałogowiec. Kiedy Geffar weszła do sali, admirał odsunął się, robiąc jej miejsce przy konsoli terminalu.

- Radar „Keystone" złapał już echo „Mewy" lecącej kursem na Plantation Key - poinformował. - Wykryliśmy też kilka statków dryfujących na zachód od przylądka Romano i wokół archipelagu Ten Thousand Islands. Możliwe, że czekają na zrzut.

- Są w tamtym rejonie jakieś nasze kutry?

- Nie. Najbliżej znajduje się SES, patrolujący wybrzeże wzdłuż Key West, jakieś dwie godziny drogi od tamtego miejsca. Powinniśmy jeszcze wysłać w powietrze „Lwa Morskiego".

- Masz rację. Niech wystartuje załoga z Alladin City.

McLanahan zerknął na admirała. Sprawiał wrażenie wyraźnie rozczarowanego tym, że Geffar poleciła ogłosić alarm dla załogi czuwającej w bazie dowództwa „Młociarzy". Widocznie miał nadzieję, że sam będzie mógł pilotować maszynę stacjonującą na platformie, pomyślał. Po tak zwanym incydencie w Boca Raton Elliott praktycznie uziemił Hardcastle'a, zezwalając mu jedynie na loty kontrolne oraz instruktażowe. Wszystko to podziałało przygnębiająco na admirała, nie mówiąc już o nagonce dziennikarzy, którzy pisali, że wdał się w strzelaninę po pijanemu. Nie zostawiono suchej nitki nawet na Danielu... I to wyłącznie z powodu śmierci jednego z przemytników. A przecież Hardcastle wypełniał jedynie swoje obowiązki, działał w imieniu „Młociarzy", agencji powołanej specjalnie do zwalczania przemytu narkotyków. Jednak zamiast wyrazów uznania na jego głowę sypały się same oskarżenia. McLanahan także uważał, że to niesprawiedliwe, zresztą nie on jeden był takiego zdania. Większość funkcjonariuszy sądziła, że rozpętano kampanię przeciwko całej agencji, przez co wyraźnie spadło morale ludzi.

Po wydaniu rozkazu startu załogi alarmowej z bazy w Alladin City admirał wstał z fotela i ruszył w kierunku windy. McLanahan poszedł za nim.

Hardcastle opuścił centrum dowodzenia i stanął oparty o barierkę odgradzającą nadbudówkę od platformy windy towarowej. Wytaczano właśnie „Lwa Morskiego", który miał stanowić zabezpieczenie dla załogi startującej z Alladin City.

- Jak leci, admirale? - zagadnął McLanahan.

Tamten obejrzał się i uśmiechnął niepewnie.

- Wszystko w porządku. Oglądałem start bezzałogowca na monitorze. Radzicie sobie coraz lepiej. Tym razem nie minęło nawet pięć minut od chwili ogłoszenia alarmu.

- To prawda. A pamięta pan, jak jeszcze kilka tygodni temu doszliśmy wspólnie do wniosku, że wykonanie tego w czasie krótszym niż dziesięć minut będzie niemożliwe? Teraz zajmuje nam to pięć minut i wszyscy uważają, że mogliby się jeszcze bardziej pospieszyć.

- Ma pan znakomicie wyszkolonych ludzi.

- Chciał pan dodać - jak na obsługę techniczną lotnictwa.

- Nie tylko. Na morzu też nieźle sobie radzą.

Przez chwilę panowało milczenie, wreszcie McLanahan powiedział:

- Pytałem o to, jak naprawdę się pan ostatnio czuje.

Hardcastle zacisnął wargi i nieruchomym wzrokiem wpatrywał się w fale.

- Słyszał pan, że zmieniono klasyfikację „Lwa Morskiego"? odezwał się w końcu. - Teraz jest to AV-22, to „A" zapewne od „atakujący".

McLanahan dowiedział się, że po incydencie granicznym Hardcastle'a, komisja kongresowa złożyła wniosek, aby tę maszynę, przeznaczoną dotąd głównie dla jednostek ratownictwa morskiego, uznać za myśliwiec szturmowy.

- Nie rozumiem, dlaczego aż tak się pan zamartwia - odparł. - Wykonał pan świetną robotę, przechwycił intruza. Jeśli zaś chodzi o obecność na pokładzie Daniela i pilotowanie pod wpływem alkoholu...

- Nie byłem pijany!

- Ależ wiem. Chciałem tylko powiedzieć, że mimo tych okoliczności wykonał pan zadanie, odwalił kawał dobrej roboty. A przecież w raporcie dowódcy... w pańskim raporcie...

- Zawiodłem się na Elliocie - przerwał mu admirał. - Sądziłem, że on...

- Proszę pozwolić, że coś powiem na temat Brada Elliotta, mam bowiem wrażenie, że znam go trochę lepiej niż pan. Sporo godzin spędziliśmy razem w powietrzu. Jestem przekonany, że podobnie jak pan wolałby usiąść za sterami, niż odwalać tyle papierkowej roboty. Zaangażował się jednak w pański projekt, ponieważ stwarza on szansę osiągnięcia konkretnych rezultatów. Generałowi bardzo zależy na wynikach. Przyznam, że mnie również. Ale mówiąc szczerze, obaj bylibyśmy znacznie szczęśliwsi, gdybyśmy mogli wrócić do naszej... „krainy marzeń", wypełnionej zabawkami Brada. Skoro jednak mamy ważniejsze zadanie do wykonania, musimy tu być. Mogę ręczyć, że generał w głębi ducha jest po pańskiej stronie. Musiał jednak zareagować na tamten incydent tak, a nie inaczej, żeby trzymać wilki z dala od naszego kurnika. Proszę mi wybaczyć tę przemowę, ale myślałem, że powinienem...

Hardcastle zerknął na niego z ukosa i uśmiechnął się pobłażliwie.

- Całkiem nieźle ci to poszło, Patrick. Doceniam twoją troskliwość, ale nadal ciąży mi to kamieniem na sercu. Czuję się wyłączony z gry.

- Nikt się do tego nie posunie, admirale. Sandra Geffar znakomicie dowodzi ludźmi na platformie, ale nikt nie ma wątpliwości, że to pan jest duszą i mózgiem „Młociarzy". Mogli się narodzić tylko dzięki panu, chyba nie ma drugiego człowieka, który byłby zdolny przekonać najważniejszych polityków a jednocześnie zawrzeć to przymierze między Strażą Przybrzeżną i Służbami Celnymi. My wszyscy zaangażowaliśmy się tylko dlatego, że pan nas porwał swoim entuzjazmem. Wierzymy w to, w co i pan wierzy. Więc jeśli pan nie obrazi się, radziłbym zawsze o tym pamiętać, zwłaszcza kiedy ogarnie pana zwątpienie lub przygnębienie.

- Wszyscy twierdzą jednak, że się wygłupiłem...

- To bzdury. Doskonale wiemy, że ten facet na jachcie motorowym nie oddałby się w niczyje ręce, a już na pewno nie Fontaine'a. Tylko pan zdołał go zatrzymać przed dotarciem do brzegu. Dał pan facetowi solidnego kopniaka w jaja i sprawę załatwił. Co się zaś tyczy obecności na pokładzie Daniela... No cóż, rzeczywiście nie był to najlepszy pomysł, ale chyba nie ma się czym przejmować. Przecież nie po raz pierwszy cywil uczestniczył w naszym patrolu.

Hardcastle huknął pięścią w barierkę i odwrócił się do niego.

- Tylko co ja mam teraz robić, Patricku? W porządku, zawaliłem sprawę, należy mi się po dupie...

- To nieprawda, Ian, i dobrze o tym wiesz - wtrącił szybko McLanahan, przechodząc na ty. - Powtarzam, że wszyscy zdajemy sobie sprawę, iż ten facet na jachcie motorowym nie oddałby się w niczyje ręce. Tylko ktoś taki jak ty mógł uniemożliwić mu dotarcie do brzegu. Sam zdecydowałeś, ale wypełniałeś przecież obowiązek. Dlatego nie powinieneś się przejmować, że powstało tyle szumu wokół obecności Daniela na pokładzie. Nie tylko wy w Straży Przybrzeżnej zabieracie dziennikarzy, polityków czy inne grube ryby na różne wycieczki. Tak samo postępują w Służbach Celnych - urwał i popatrzył uważnie w twarz Hardcastle'a. - Czyżby coś jeszcze cię gryzło, człowieku? Dopiero teraz przyszło mi do głowy, że może być jakiś inny powód...

Admirał skrzywił się, jakby przeszył go nagły skurcz bólu; McLanahan wyczekująco patrzył mu w oczy, lecz nie uzyskawszy odpowiedzi zagadnął:

- Chodzi o Daniela? Coś się stało?

Hardcastle zachmurzył się jeszcze bardziej i odwrócił twarzą do lądowiska.

- Nie chce ze mną rozmawiać, nawet nie odpowiada na moje telefony. Żona przekazała, że wypisał się z drużyny koszykówki. Wygląda na to, że obraził się na cały świat. - Zamilkł na chwilę, lecz McLanahan się nie odzywał. - To się zaczęło wtedy, gdy wyszliśmy wieczorem z budynku dowództwa i wpadliśmy na tłum dziennikarzy. Kiedy wsiedliśmy do samochodu, Daniel dostał dziwnie silnych dreszczy, myślałem nawet, że jednak odniósł jakąś ranę. Bąknął tylko, że czuje się jak przestępca, jak naoczny świadek popełnionego z premedytacją morderstwa. Później się dowiedziałem, że następnego dnia, gdy usłyszał swoje nazwisko w porannych wiadomościach, w ogóle nie poszedł do szkoły. Nigdy przedtem nie widziałem go aż tak wstrząśniętego.

- Spróbuj zrozumieć go, Ian - mruknął McLanahan, ale bez większego przekonania. - To musiał być dla niego silny wstrząs, na pewno potrzeba mu trochę czasu, żeby przyjść do siebie...

- Przecież minęły już trzy tygodnie - odrzekł admirał. - Nie widziałem go już przez trzy tygodnie! Ciągle tylko otrzymuję wiadomości od mojej byłej żony, że Daniel nie może przyjechać do mnie na weekend, nie mówiąc już o wakacjach. Słyszałem też, że bardzo się opuścił w nauce. Coraz częściej zamyka się na klucz w swoim pokoju, albo przeciwnie, wychodzi późnym wieczorem. A ja w żaden sposób nie mogę mu pomóc! On nawet nie chce mnie widzieć!

McLanahan powoli uniósł rękę i położył dłoń na ramieniu admirała.

- Doskonale rozumiem, przez jakie piekło musisz teraz przechodzić, Ian. Mój ojciec był policjantem w Kalifornii. Zaharowywał się przez wiele lat, najpierw w patrolach, potem za biurkiem. Niewiele miałem z nim kontaktów, wiecznie był zajęty. Zawsze miałem mu to za złe. Dopiero po latach zrozumiałem, że przecież pracował tak ciężko dla nas, robił wszystko, aby nam łatwiej było żyć. Ale pojąłem to za późno. Natomiast dla ciebie, Ian, jeszcze nie jest za późno.

W głośniku nad ich głowami coś trzasnęło.

- Admirał Hardcastle i major McLanahan proszeni są o powrót do centrum dowodzenia.

Patrick odwrócił się w stronę wejścia do windy, lecz admirał chwycił go za rękę.

- Dziękuję ci za wszystko. Jesteś całkiem niezłym kumplem... jak na świrusa z lotnictwa wojskowego.

Zaraz po wejściu do sali rzucił im się w oczy obraz dwusilnikowego samolotu śmigłowego, widniejący na głównym ekranie.

- Oto i nasz pupil - oznajmiła Geffar, zanim jeszcze Hardcastle zdążył usiąść. - Leci sobie jakby nigdy nic. Nie odpowiada na żadne wezwania.

Admirał wywołał na swoim monitorze mapę zachodniej Florydy z naniesionymi aktualnymi pozycjami wybranych samolotów.

- Sto dziesięć kilometrów od brzegu - powiedział - za pół godziny znajdzie się nad lądem. Jest już w naszej strefie identyfikacyjnej.

Poza tym leci bardzo nisko. Zachowuje się tak, jakby przez ostatnie dziesięć miesięcy przebywał na pustkowiu, choćby na Antarktydzie.

McLanahan, który zajął miejsce przy pulpicie zdalnego sterowania bezzałogowcem, szybko odczytał dane kontrolne.

- „Mewa Sześć Jeden" ma wciąż status zielony. Zostało jej paliwa na cztery godziny lotu. Odbiór sygnałów naprowadzających z „Keystone" bez zakłóceń.

- Śledzimy ruchy siedmiu jednostek pływających, które znajdują się na kursie samolotu i być może oczekują na zrzut - dodał dyżurny. - Za dziesięć minut obiekt przeleci nad pierwszym z tych statków.

- Niech wystartuje jeszcze jeden „Lew Morski" z Homestead. A patrol alarmowy z Alladin City niech śledzi podejrzanego jak najdłużej, na wypadek, gdyby ten zamierzał wykonać kilka zrzutów.

- Nie zdąży - odparł Hardcastle. - Kiedy tylko pierwsza paka wyleci z samolotu, jest nasz.

Oficer dyżurny uśmiechnął się, a kilku techników pokiwało z aprobatą głowami.

- „Sześć Jeden" znajduje się pięć kilometrów od celu - zameldował McLanahan. - Szybkość zbliżania czterdzieści pięć węzłów. Zdolność do przechwycenia - za trzy minuty.

- Wciąż nadawajcie ostrzeżenia na wszystkich zakresach - rozkazała Geffar. - Spróbujemy go przynajmniej zmusić, żeby zawrócił.

Wezwania radiowe płynęły z wszystkich nadajników, z platformy, aerostatu „Keystone", bezzałogowca oraz „Morskiego Lwa", lecz obiekt milczał jak zaklęty. Leciał spokojnie tym samym kursem, zaledwie kilkadziesiąt metrów nad falami, z dala od któregokolwiek korytarza ruchu powietrznego. Nie podjął nawet próby nawiązania łączności z dowództwem obrony powietrznej lub wieżą kontroli.

- Minuta do przechwycenia - powiedział McLanahan. - „Sześć Jeden" ma status zielony. Przełączyłem sterowanie na układ automatycznego naprowadzania radarowego. Włączony jest także układ antykolizyjny.

- Nic sobie z nas nie robi - mruknął Hardcastle.

- Trzydzieści sekund do przechwycenia. Samolot wygląda mi na piper cheyenne, odmianę lekkiego transportowca. Sprawia wrażenie silnie obciążonego, albo ma wypełnione dodatkowe zbiorniki paliwa, albo wiezie jakiś ciężki ładunek. Chyba dostrzegam już numer rejestracyjny... Nie, niestety. Został zamalowany.

- Ani chybi to maszyna przemytnicza - rzekł admirał.

- Pierwsza z jednostek pływających znajduje się pięć mil przed jego nosem - powiedział dyżurny. - Mam wrażenie, że obrał kurs prosto na nią. Programujemy podejrzany statek jako obiekt drugi.

Na prawym ekranie, gdzie dotychczas widniał jedynie obraz radarowy powierzchni morza, jeden z punktów zapłonął na czerwono, a tuż obok punktu pojawiło się echo nadlatującego samolotu. Liczby w oknie charakteryzowały odległość dzielącą oba cele, przewidywany czas zbliżenia oraz odległość obiektów od platformy „Młociarz Jeden".

- Niech „Rekin Dwa Pięć" śledzi obiekt drugi - rozkazała Geffar. - Wyślijcie w tamten rejon również kuter SES, ale nie można wykluczyć, że „Lew Morski" będzie musiał zrzucić ponton.

W przeszłości planowano przydzielić „Młociarzom" większą liczbę kutrów pościgowych. Na razie wszystkie samoloty AV-22 wyposażone były w pneumatyczne pontony motorowe. Jeśli morze było spokojne, „Lew Morski" mógł zawisnąć tuż nad powierzchnią wody, a wówczas bez trudu spuszczano z pokładu samonadmuchujący się, wyposażony w silnik o mocy sześćdziesięciu koni mechanicznych, czterometrowy ponton, którym czterech bądź pięciu ludzi mogło płynąć z szybkością do trzydziestu węzłów. Przy założeniu, że gotów do otwarcia ognia „Lew Morski" wciąż będzie w pobliżu, taka załoga mogła aresztować nawet średniej wielkości statek z podejrzanym ładunkiem i zaczekać na przybycie posiłków.

- Rozpoczynamy przechwytywanie - oznajmił McLanahan. Nie da się odczytać numerów rejestracyjnych, ale jeszcze przeglądamy biblioteki komputerowe w El Paso.

Miał na myśli największe archiwum danych wywiadowczych związanych ze ściganiem przemytu i handlu narkotykami.

- Przesuń „Mewę" trochę do przodu, abyśmy mieli widok na kabinę pilotów - poleciła Geffar. - Może oni także nas dostrzegą.

- Już się robi.

Sterowany impulsami elektronicznymi bezzałogowiec skręcił odrobinę w lewo, wszedł na kurs równoległy i zaczął wysuwać się przed podejrzaną maszynę. Technik obsługi maksymalnie poszerzył pole widzenia kamery, toteż w czasie tego manewru wszyscy zgromadzeni w sali mogli dobrze przyjrzeć się samolotowi przemytników.

- Trzy minuty do spotkania z obiektem - zameldował dyżurny.

Na ekranach ukazał się rząd małych okienek w lewej burcie kadłuba; jedno z nich było całkowicie zasłonięte czymś, co wyglądało na kartonowe pudła lub pojemniki z włókna szklanego bądź lekkiego drewna.

- Te pudła to transport gotowy do zrzutu - mruknął Hardcastle. Jestem pewien, że towar wyląduje niedługo w morzu.

Obraz na ekranie przesuwał się stopniowo, aż wreszcie ujrzeli drzwi przedziału towarowego samolotu. Były uchylone, pęd powietrza kołysał ciężką klapą.

- Nawet nie próbują kryć się ze swoimi zamiarami - dodał admirał.

- Warto by im porządnie osmalić tyłek - odezwał się jeden z techników sterowania „Mewą".

- Nie zmieniajcie kursu - rozkazała Geffar. - Musimy mieć pewność, że pilot zauważył bezzałogowca. Trzeba dać mu szansę wyjścia z opresji. Zaczekajcie z otwarciem ognia do czasu otrzymania rozkazu.

Kamera nadal ukazywała lewy bok samolotu. Drzwi towarowe zostały z tyłu, pokazały się następne okna. To, co w nich teraz ujrzeli, wprost ich osłupiło.

Zza niewielkiego okrągłego bulaja w kierunku „Mewy" machała rączką mała dziewczynka. Mogła mieć najwyżej cztery latka. Widzieli ją bardzo wyraźnie, miała czarne włosy, duże ciemne oczy, szeroki przyjazny uśmiech.

Bezzałogowiec leciał dalej, na ekranie ukazywały się następne okna.

- Matko boska... - szepnęła Geffar. - Mają dziecko na pokładzie...

Sięgnęła szybko do pulpitu łączności i wywołała pilota AV-22 zmierzającego na miejsce przechwycenia.

- „Rekin Dwa Pięć", tu „Alfa". Potwierdźcie odbiór przekazu wizyjnego. W żadnym wypadku nie otwierać ognia do obiektu pierwszego. Odbiór.

- Tu „Dwa Pięć". Zrozumiałem. W żadnym wypadku nie otwierać ognia do obiektu pierwszego. Potwierdzam odbiór przekazu wizyjnego. O co chodzi?

- Nieważne. Zabezpieczcie broń i zostańcie w pogotowiu.

W polu widzenia kamery ukazała się wreszcie kabina pilotów. Za sterami siedział około dwudziestoletni Latynos, na nosie miał olbrzymie ciemne okulary i uśmiechał się szeroko do obiektywu „Mewy". Towarzyszył mu najwyżej dwunastoletni chłopiec, również przyjaźnie uśmiechnięty; wyciągnął przed siebie zaciśniętą pięść z wyprostowanym ku górze kciukiem.

- I co zrobimy w takiej sytuacji? - zapytał jeden z techników.

- Nie możemy przecież spokojnie siedzieć i obserwować, jak dokonują zrzutu - dodał Hardcastle.

- „Lew Morski" będzie śledził każdą łódź, która wyłowi zrzuconą kontrabandę, a „Mewa" niech dalej trzyma się samolotu, może zdołamy wyśledzić jego bazę.

- Chcesz go tylko śledzić?

- A co pan proponuje, admirale?

Przerwał im okrzyk:

- Dokonują zrzutu!

Odwrócona kamera ukazała wylatujące z drzwi towarowych samolotu pojemniki z włókna szklanego. Każdy z nich wyposażony był w samonadmuchującą się tratwę ratunkową.

- Określić współrzędne miejsca zrzutu i przekazać je załodze AV-22.

Już wcześniej na ekranie ukazały się współrzędne, które teraz pospiesznie przekazano drogą radiową pilotowi „Lwa Morskiego".

- Możemy jeszcze wystartować drugim samolotem i przechwycić tę maszynę. Jeśli dobrze zaprogramujemy układ celowania karabinu maszynowego, nie zostanie trafiony żaden z ważnych systemów...

- Nie będziemy do nich strzelać z karabinu maszynowego!

- To można stanąć z pistoletem M-16 w otwartych drzwiach i odstrzelić mu ster kierunku albo podziurawić nos. Nie zdołałby nam wtedy uciec. Kilka poważniejszych uszkodzeń maszyny zmusiłoby pilota...

- Przecież nie możemy otworzyć ognia do samolotu, na pokładzie którego znajdują się dzieci!

- Jeżeli będziemy się jedynie przyglądali, jutro ściągną dużo większy transportowiec z całym przedszkolem na pokładzie. Gdy tylko przekonają się, że znaleźli na nas skuteczny sposób, zaczną nagminnie wykorzystywać niewinne dzieci jako swoją obronną tarczę, dopóki czegoś nie wymyślimy. Trzeba zareagować już teraz...

- „Dwa Pięć" będzie za dwie minuty nad miejscem zrzutu - zameldował dyżurny. - Obiekt pierwszy leci dalej tym samym kursem, w kierunku wybrzeża.

- Zapewne chce wykonać kolejny zrzut - odparł Hardcastle. - Mają kilka łodzi czekających na morzu, kilka wyznaczonych miejsc na lądzie... Myślisz, że zdołamy je wszystkie namierzyć i obserwować?

- Niech wystartuje drugi „Lew Morski" z Alladin City i określi miejsca wszystkich zrzutów do morza. Ogłoście alarm dla jednostki lotniczej Służb Celnych. Muszą przechwycić całą kontrabandę zrzuconą nad lądem. Niech startuje także AV-22 z bazy w Homestead.

Admirał poderwał się z fotela i zrzucił słuchawki z głowy.

- Ja polecę naszym „Lwem Morskim"...

- Nie! - powiedziała Geffar tak zdecydowanym głosem, że wszyscy nagle ucichli.

- Sandro, jesteśmy właśnie świadkami dostawy olbrzymiego transportu narkotyków na zachodnią Florydę - wycedził po chwili Hardcastle, usiłując zachować spokój. - Dzieje się to dwieście kilometrów stąd. Przekazujesz współrzędne i wydajesz rozkazy przez radio, rozsyłasz samoloty w kilku kierunkach równocześnie, ale tam, na miejscu, nie ma nikogo, kto mógłby pokierować akcją. W ten sposób niewiele zdziałamy.

- Wiem o tym...

- Tracimy tylko czas. Jeśli nie chcesz sama usiąść za sterami i pokierować akcją z powietrza... muszę zrobić to ja - dodał po cichu.

Geffar huknęła pięścią w krawędź pulpitu, wyłączyła terminal i jak oparzona poderwała się z fotela.

- Ja pokieruję akcją. Ty przejmij dowodzenie na platformie, ale bądź gotów wystartować z załogą rezerwową, gdyby zaszła taka potrzeba.

Hardcastle zajął miejsce w jej fotelu, włączył ponownie terminal i wystukał na klawiaturze swoje hasło, otwierające mu dostęp do systemu dowodzenia urządzeniami „Młociarza Jeden".

- Przejmuję dowodzenie - powiedział na głos, kiedy Geffar wybiegała z sali. Zanim drzwi zdążyły się za nią zamknąć, usłyszała, jak stanowczym głosem wydaje rozkazy: - Dobra, chłopcy, zbyt długo już przyglądamy się bezczynnie. Ogłoście alarm dla załogi rezerwowej, niech wyprowadzą „Rekina Dwa Osiem" na pokład. Dajcie mi mapę taktyczną na główny ekran. Nawiążcie stałą łączność ze Służbami Celnymi, niech podadzą, gdzie się obecnie znajdują wszystkie ich „Czarne Jastrzębie". Do roboty. Musimy jak najszybciej przejąć tę dostawę...

Sandra wbiegła do magazynu po kamizelki, kuloodporną i ratunkową. Przez cały czas zastanawiała się, jak powiedzieć starszemu od niej o dwadzieścia lat weteranowi Straży Przybrzeżnej, człowiekowi o ogromnych kwalifikacjach do osobistego kierowania tego typu akcją, że nie wolno mu samodzielnie podejmować decyzji.

Już po pięciu minutach „Rekin Dwa Pięć" znalazł się nad miejscem zrzutu.

- „Rekin", tu „Dwa Pięć". Mamy kontakt wzrokowy z obiektem drugim. To dziesięciometrowa łódź rybacka typu Chris Craft. Oddala się w pośpiechu. Nazwa na burcie jest zasłonięta, lecz może uda nam się ją odczytać. Łódź jest pomalowana na biało, z daleko wysuniętym mostkiem, nie widać żadnej flagi na rufie. Ucieka z prędkością około dwudziestu węzłów na wschód, w kierunku archipelagu Ten Thousand Islands. Naliczyliśmy cztery osoby na pokładzie. Spróbujemy odczytać nazwę lub numer rejestracyjny. Bez odbioru.

AV-22 szybko zniżał lot, usiłując sygnałami świetlnymi przyciągnąć uwagę sternika. Z silnikami obróconymi do pozycji pionowej „Lew Morski" zgrabnie zszedł na wysokość trzydziestu metrów, trzymając się odległości stu metrów za rufą, nieco na lewo od uciekającej łodzi. Pilot dokładnie widział, jak trzech mężczyzn na pokładzie wyciąga linę, na końcu której uwiązano cztery zrzucone z samolotu pojemniki. Nic sobie nie robili z tego, że zostali wykryci i są obserwowani. Na oczach ludzi z patrolu Agencji Ochrony Granic, bezczelnie otwierali skrzynie z włókna szklanego.

- „Rekin", ludzie na łodzi otwierają pojemniki... Widzimy jak na dłoni... że wewnątrz znajduje się towar popakowany w kostki, prawie na pewno są to narkotyki... brunatne cegiełki owinięte folią. „Rekin", oni je otwierają na pokładzie, na naszych oczach... i...

Drugi pilot urwał nagle, opuścił lornetkę i z wyrazem osłupienia na twarzy popatrzył na siedzącego za sterami kolegę. Po chwili znów spojrzał przed siebie i przytknął do oczu lornetkę.

- „Rekin", oni wyjmują te paczki z pojemnika i przekazują je dzieciom... Na pokładzie łodzi także jest gromadka dzieci! One pomagają rozładowywać towar...

Hardcastle nie mógł uwierzyć w to, co przed chwilą usłyszał.

- Na pokładzie obiektu drugiego także są dzieci? Czy to możliwe, że przemytnicy wpadli na genialny pomysł, by nas powstrzymać od otwarcia ognia? Wymyślili taką osłonę? Czują się teraz bezkarni?

- „Rekin", tu „Dwa Sześć". Przystępujemy do rozruchu silników.

Admirał pospiesznie sięgnął do pulpitu łączności.

- Przyjąłem, „Dwa Sześć". Musicie wiedzieć, że „Dwa Pięć" przekazał przed chwilą, iż na pokładzie obiektu drugiego także są małe dzieci. Odbiór.

Przez chwilę panowała cisza. Hardcastle chciał już powtórzyć tę wiadomość, kiedy Geffar odpowiedziała:

- Przyjęłam, „Rekin". Uwaga, „Dwa Pięć", tu „Alfa". Powtarzam - pod żadnym pozorem nie otwierać ognia do obiektu drugiego.

Śledzić i obserwować. Proszę potwierdzić.

- Tu „Dwa Pięć", przyjąłem. Obiekt drugi kieruje się w stronę brzegu. Lecimy za nim.

- „Dwa Sześć" - odezwał się ponownie Hardcastle - nie mamy w tamtym rejonie żadnych jednostek ani na morzu, ani na wybrzeżu. Musimy wykorzystać patrol powietrzny do zatrzymania obiektu, inaczej się nam wymknie...

- Nawiąż łączność ze Służbami Celnymi, żeby wysłały patrole na brzeg - odpowiedziała Geffar z pokładu AV-22. - Macie uważnie śledzić trasy wszystkich podejrzanych jednostek, ale nie wolno ich atakować. Przekażcie te rozkazy wszystkim załogom „Młociarzy".

Admirał tylko zgrzytnął zębami ze złości. Zaraz jednak sięgnął do pulpitu i rzekł przez interfon:

- Słyszałeś, Ed? Przekaż rozkazy wszystkim jednostkom powietrznym. Pod żadnym pozorem nie otwierać ognia do podejrzanych obiektów. Tylko śledzić i obserwować.

- „Śledzić i obserwować!" - warknął przez interfon Erie Whipple, pilot „Rekina Dwa Pięć". - Co nam to da?

Utrzymywał samolot na pułapie trzydziestu metrów, lecąc bez przerwy kilkaset metrów za szybką łodzią rybacką typu Chris Craft. Co jakiś czas zapalał reflektor, mając jeszcze nadzieję, że zmusi w ten sposób uciekinierów do zatrzymania. Nie przynosiło to jednak żadnych rezultatów. Przemytnicy płynęli spokojnie na wschód, w kierunku Everglades.

- Przecież to bez sensu - wtrącił Hardy, drugi pilot sporo starszy od Erika. - Mieliśmy wypowiedzieć im wojnę, a w czasie wojny zdarza się ucierpieć także niewinnym ludziom... A moi krewni z Naples? Czy teraz mamy pozwolić tym bandytom, by spokojnie dopłynęli do domu moich krewnych, rozdali im swoje narkotyki i w ten sposób ich uśmiercili? Tak niewiele trzeba, żeby ich zatrzymać. Dlaczego więc nam zabraniają?

Whipple tylko pokiwał głową i sięgnął do przełącznika radiostacji.

- „Rekin", tu „Dwa Pięć". Bez przerwy mamy ich na oku. Powiedzcie nam, do cholery, co mamy w takiej sytuacji robić?

Hardcastle zerknął na prawy monitor ukazujący widok lądowiska, z którego właśnie startował „Rekin Dwa Sześć" pilotowany przez Geffar. Niechętnie sięgnął do przycisku radiostacji.

- „Dwa Pięć", tu „Rekin". Proszę zachować dyscyplinę łączności radiowej. To rozkaz.

- Dobra, dobra, będę spokojny jak niemowlę, jeśli mi powiecie, co mam teraz robić. Bandyci znajdują się zaledwie dziesięć kilometrów od brzegu. Czy będzie tam na nich czekał jakiś patrol?

- Zespół Służb Celnych zjawi się na miejscu za dwadzieścia minut.

Hardcastle musiał ich przynaglać. Wiedział dobrze, że specjalny zespół celników, z uprawnieniami do dokonywania aresztowań na wybrzeżu i w portach, nie wyruszył jeszcze z bazy w Homestead. Przy maksymalnej prędkości istotnie byli w stanie za około dwadzieścia minut dotrzeć do rejonu, gdzie przemytnicy zamierzali przybić do brzegu, ale dodatkowego czasu wymagało namierzenie ich i znalezienie sposobu na przechwycenie kontrabandy. Wszystko wskazywało więc na to, że tym ludziom uda się zbiec z towarem, jeśli „Młociarze" nie wkroczą natychmiast do akcji.

I oto w tej akcji ujawniony został słaby punkt całego programu ochrony granic. „Młociarze" mieli tworzyć pierwszą linię frontu, główną zaporę dla przemytników oraz intruzów nielegalnie przekraczających granicę. Powinni działać bardzo stanowczo, bezwzględnie gdyż każde opóźnianie akcji mogło doprowadzić do utworzenia gigantycznej luki w całym systemie kontroli. Jeśli w tej chwili „Lew Morski" lub „Mewa" nie zdołają zatrzymać przemytników, czy też zmusić ich do zawrócenia, do akcji jak najszybciej powinny wkroczyć innego typu jednostki. To właśnie „Młociarze" - a konkretnie człowiek dowodzący w tej chwili akcją z pokładu platformy - byli odpowiedzialni za to, by w porę wezwać posiłki z innych agencji. Zespół Służb Celnych nie miał szans zdążyć na czas i to wyłącznie dlatego, że nie został zaalarmowany odpowiednio szybko zaraz po tym, kiedy okazało się, że Ochrona Granic nie może zbrojnie zaatakować przemytników. Hardcastle miał świadomość, że musi natychmiast podjąć jakąś decyzję. Podniósł się z fotela, nerwowym krokiem przeszedł parę metrów, wreszcie podbiegł do pulpitu łączności i wcisnął klawisz radiostacji.

- „Dwa Pięć", tu „Rekin". Nie wolno wam użyć broni, ale znajdźcie jakiś sposób, żeby zatrzymać tę łódź!

- Przyjąłem, „Rekin" - odpowiedział szybko pilot AV-22.

Geffar obróciła silniki samolotu do pozycji poziomej. Nie miała jeszcze wprawy w pilotowaniu tej maszyny, toteż minęło parę sekund, nim zrozumiała działanie i znaczenie funkcji drążka i pedałów sterowych. W tym czasie maszyna utraciła jednak kilkadziesiąt metrów wysokości i drugi pilot, Maryann Hemdon, trochę nieśmiało zaczęła udzielać jej rad przez interfon.

- Nadal tracisz wysokość, Sandro... tak, teraz dobrze. Możesz jeszcze bardziej obrócić silniki... Wystarczy. Zostaw je nachylone pod kątem pięćdziesięciu stopni, dopóki nie rozpędzisz maszyny do dwustu...

Geffar przerwała jej uniesieniem ręki, wsłuchując się w wymianę zdań między centrum dowodzenia a pilotem „Rekina Dwa Pięć". Hemdon zamilkła, ale w radiu także zapadła cisza. Sandra wdusiła przycisk mikrofonu.

- „Rekin", tu „Dwa Sześć". Podaj mi status wszystkich naszych jednostek.

- Wszystkie na zielonym - odparł szybko Hardcastle. - Obiekt drugi znajduje się około dziesięciu kilometrów od brzegu. „Dwa Pięć" nadal go śledzi.

- Czy wszystkie jednostki potwierdziły odbiór rozkazu, że nie wolno używać broni?

- Tak, potwierdziły... „Dwa Pięć", potwierdź...

- „Dwa Pięć" potwierdza odbiór rozkazu.

Geffar skupiła się na pilotażu, ale nie mogła sobie darować, że nie usłyszała, co Hardcastle wcześniej przekazał „Dwa Pięć". Nie było jednak sensu dopytywać się o to przez radio. Miała nadzieję, że już niedługo sama rozezna się w sytuacji...

- Uwaga, podchodzimy bliżej celu!

Whipple zwiększył moc silników i skierował ważącą dwadzieścia ton maszynę bliżej łodzi przemytników. Znaleźli się około dziesięciu metrów od burty, nie wyżej niż trzy metry ponad dachem masywnej sterówki. Rotory „Lwa Morskiego" wzbijały z powierzchni oceanu gęstą chmurę kropel wody i białej piany, w której łódź niemal całkowicie ginęła. Po chwili samolot obrócił się tyłem do przodu i odsunął nieco dalej, zajmując pozycję około dwudziestu metrów przed dziobem kutra.

- Hej, Whipple! - zawołał Hardy. - Sądzisz, że to coś da?

Przemytnicy próbowali uciec przed wiszącym tuż przed nimi samolotem. Skręcając to w tę, to w tamtą stronę, chcieli uwolnić się od huku silników i bryzgów morskiej wody. Lecz pilot natychmiast powtarzał manewr sternika, utrzymując maszynę wciąż na tej samej pozycji.

- Jeśli są uzbrojeni, to mogą do nas strzelać jak do kaczek.

- Przecież my także jesteśmy uzbrojeni.

Whipple sięgnął do pulpitu. Pod kadłubem AV-22 jednocześnie wysunęły się dwa wysięgniki. Wyrzutnia rakiet oraz karabin maszynowy były gotowe do ostrzeliwania.

- Erie, dostaliśmy wyraźny rozkaz...

- Zakazano otwierać ogień - odparł Whipple - a ja przecież nie strzelam...

Zaczekał, aż sternik wykona kolejny skręt, próbując uciec w lewo, po czym wycelował M-230 tuż ponad dachem nadbudówki i nacisnął spust. Ogłuszający terkot ciężkiego karabinu maszynowego wybił się ponad wycie turbin samolotu i silnika łodzi, a fontanny wody strzelającej za rufą statku przemytników nie mogły ujść niczyjej uwadze. Łódź błyskawicznie wykręciła w drugą stronę, usiłując zejść z linii ognia.

Jeśli Hardy miał jeszcze jakieś wątpliwości, działanie pilota rozwiało je w jednej chwili. Zaczął wykrzykiwać do mikrofonu, ostrzegając przed każdym manewrem uciekającej łodzi.

- Spójrz, jak zwiewają! - zawołał. - Może skończy im się paliwo, zanim dobiją do brzegu...

- To dopiero początek.

Whipple schował karabin maszynowy i przez jakiś czas pozwolił przemytnikom spokojnie płynąć poprzednim kursem. Kiedy upewnił się, że łódź już nie ucieka, zaczął stopniowo tyłem podchodzić coraz bliżej kutra. Jednocześnie zniżył ostrożnie samolot. Po chwili prawy silnik „Lwa Morskiego" znalazł się tuż nad dziobem łodzi.

Siła powietrza wyrzucanego spod płatów rotora utworzyła wokół łodzi gigantyczną kipiel, jakby nagle dokoła nich rozszalał się tajfun. Kutrem zaczęło rzucać w górę i w dół, a dziobem miotało tak, jak gdyby z pełną szybkością nagle wyskoczyli na bruk. Mimo to sternik nie zwalniał obrotów i nadal usiłował z pełną mocą przedrzeć się do lądu.

Kierował się w stronę latami morskiej na przylądku Romano, wysuniętym na południowy zachód cyplu nad zatoką Gullivana, głęboko wrzynającą się od zachodu w bagniska Everglades. Prawdopodobnie miał zamiar wpłynąć w ten labirynt przejść wodnych między setkami wysp i wysepek tworzących malowniczy Park Krajobrazowy Collier-Seminole, a następnie zniknąć w gęsto zadrzewionych słonowodnych bagniskach. Jednak umykając przed samolotem patrolowym, płynąc w kipieli wyrzucanej w górę wody - pomylił kierunki.

Latarnię na przylądku Romano trudno nazwać prawdziwą latarnią morską. Wznosi się kilka metrów nad poziom wody, w pewnej odległości od cypla i jest po prostu skleconą z desek wieżyczką opartą na balach wbitych w płytkie, piaszczyste dno, z zainstalowanym na szczycie automatycznym reflektorem zasilanym z baterii słonecznych. Trudno sobie wyobrazić, by ktoś mógł przeoczyć tę trzymetrowej szerokości wieżę, kiedy z obu stron na setki metrów ciągnie się otwarte morze. Lecz sternik łodzi, próbując wymknąć się patrolowi skręcił w pewnej chwili tak nieszczęśliwie, że wynurzywszy się z kipieli ujrzał tuż przed sobą wbite w dno bale. Nie zdążył już wykonać żadnego manewru, kuter rufową częścią burty uderzył w jedną z nóg wieży...

Kiedy przez prawe okno do kabiny „Lwa Morskiego" wpadł strumień oślepiającego światła, Whipple zawołał przez interfon:

- Zostaliśmy zaatakowani!

Natychmiast poderwał maszynę, położył ją w ciasny skręt i w ciągu zaledwie paru sekund zygzakiem wspiął się na pułap trzystu metrów. Tu wyrównał lot.

- Sprawdź silniki! - zawołał do Hardy'ego. - Załoga! Meldować o uszkodzeniach!

Pospiesznie przebiegł spojrzeniem monitory na tablicy przyrządów, ale wszystko wyglądało normalnie...

Po chwili spokojnie wyjrzał przez okno i od razu spostrzegł łódź przemytników. Z jej części rufowej unosiła się smuga czarnego dymu. Kuter był silnie przechylony na prawą burtę. Whipple pospiesznie włączył mikrofon radiostacji.

- „Rekin", tu „Dwa Pięć". Obiekt drugi doznał uszkodzenia, przechyla się na prawą burtę, spod pokładu wydobywa się dym. Spuszczamy drużynę ratownictwa na pontonie.

A przez interfon rozkazał:

- Przygotować ponton do wodowania. Czteroosobowa drużyna płynie na miejsce wypadku.

Ponton, chociaż złożony, zajmował większą część przedziału towarowego samolotu. Na szczęście transportowano go podwieszonego pod dachem. Z pozoru przypominał typową, czternastoosobowa tratwę ratunkową, lecz został wyposażony w podłogę z aluminiowych listewek, niewielki pulpit sterowniczy z kołem sterowym, przyrządami nawigacyjnymi i radiostacją oraz umieszczoną na rufie skrzynkę na narzędzia. Pod fotelikiem dowódcy znajdowały się dwa dwudziestolitrowe zbiorniki paliwa.

Każdy z czterech członków drużyny ratownictwa miał kamizelkę ratunkową nałożoną na kuloodporną, a na głowie hełm z przyciemnionymi wizjerami, wyposażony w krótkofalówkę. Ratownicy uzbrojeni byli w broń krótką, dziewięciomilimetrowy pistolet półautomatyczny typu SIG Sauer mieszczący w magazynku piętnaście nabojów, a oprócz tego - z wyjątkiem dowódcy drużyny - w pistolet maszynowy M-16.

Wszyscy czterej ratownicy niechętnie przyjęli rozkaz gotowości. Dwóch z nich dopiero niedawno ukończyło intensywny miesięczny kurs strażników ochrony granic, jaki zorganizowano w szkole Straży Przybrzeżnej, a wiedzieli doskonale, że do tej roboty nie wystarczy ukończyć nawet czteroletnią szkołę. Każdy wypadek był zupełnie inny, najniewinniejsza z pozoru inspekcja mogła nagle przekształcić się w groźną akcję. Na szczęście tym razem przemytnicy zostali przyparci do muru, a patrol na pontonie miał działać pod osłoną krążącego nad nimi samolotu.

Whipple sprowadził AV-22 tuż nad powierzchnię lekko sfalowanego morza i zawisnął w miejscu, mniej więcej sto metrów od uszkodzonej sportowej łodzi rybackiej.

- W każdej chwili może zatonąć - rzekł przez interfon. - Pospieszcie się.

- Gotowi do wodowania - zameldowano z przedziału towarowego.

Hardy uruchomił silnik elektryczny, który opuszczał klapę ogonową samolotu, natomiast Whipple jeszcze bardziej zniżył maszynę.

- Brzeg rampy styka się z wodą - ogłoszono po chwili.

Fale omywały brzuch „Lwa Morskiego", lecz pilot nie zmniejszał mocy silników, chcąc zachować stabilność samolotu.

Nadmuchany ponton zsunięto na tyle głęboko, by śruba zanurzyła się w wodzie. Dowódca drużyny uruchomił silnik, sprawdził działanie sterów, wypróbował łączność radiową z pilotem oraz z pozostałymi członkami załogi. Dopiero wtedy reszta zajęła miejsca w pontonie. Odpłynęli nieco do tyłu i łukiem skierowali się ku uszkodzonej łodzi. Whipple zamknął klapę towarową, wzniósł samolot na kilka metrów i poleciał kursem równoległym do pontonu. Po chwili wysunął zarówno wyrzutnię rakiet, jak i karabin maszynowy oraz uruchomił komputer celowniczy.

- Nie widzę sternika łodzi - zameldował Scott, jeden z członków drużyny ratowniczej, obserwujący kuter przez lornetkę. - „Dwa Pięć", zajdź go z drugiej strony i zobacz, czy się gdzieś nie ukrył.

- Przyjąłem - odparł Whipple, przyspieszając nieco i łukiem okrążając rufę uszkodzonej łodzi. - Również go nie widzę. Podejdę trochę bliżej.

Byli już w odległości kilkudziesięciu metrów od kutra, kiedy niespodziewanie na jego pokładzie pojawił się śniady mężczyzna obejmujący ramieniem dziewczynkę. W drugim ręku trzymał pistolet. Przez ramię miał przewieszoną dużą, stylonową torbę podróżną.

- Widzę go, Scott! - zawołał Whipple. - Trzyma dzieciaka, chce go użyć jako zakładnika! Przytyka mu lufę do skroni!

Mężczyzna na zmianę to wymachiwał szeroko ręką, to znów przykładał pistolet do głowy dziewczynki.

- Daje mi znaki, żebym odleciał, bo inaczej zabije małą!

Scott pospiesznie wskazał ręką dowódcy, żeby skręcił za uniesioną rufę kutra, zasłaniając ich przed wzrokiem przemytnika. Zdjął z głowy hełm i zaczął szybko rozsznurowywać buty.

- Co ty masz zamiar zrobić, do cholery? - zapytał dowodzący pontonem Randolph.

- Podpłynę do niego od tyłu... Dopóki nas jeszcze nie zauważył...

- To szaleństwo, Scott - wtrącił jego kolega. - Ten facet nie ma żadnych szans, już nam nie ucieknie...

- Zgadza się, dlatego w każdej chwili może zacząć strzelać do tych dzieciaków. Osaczyliśmy go, ale trzeba w końcu coś zrobić. - Dowódca drużyny nie odpowiadał. - Jak tylko wyskoczę, wypłyńcie zza rufy, żeby was zobaczył. Starajcie się, żeby nie spuszczał oczu z pontonu i samolotu.

Scott odpiął kaburę z bronią, wetknął sobie jej pasek między zęby, żeby słona woda nie dostała się do lufy, i przerzucił nogi przez burtę pontonu. Kiedy znaleźli się trzydzieści metrów od kutra, po cichu zsunął się do wody i popłynął w kierunku tonącej łodzi. Dowódca drużyny natychmiast skręcił i wypłynął spod osłony wysokiej rufy kutra. Mężczyzna od razu ich zauważył. Nie chcąc się wystawiać na cel, sternik zatrzymał ponton kilkadziesiąt metrów od wiszącego nieco dalej samolotu, tak by przemytnik musiał obracać głową, chcąc patrzeć to na „Lwa Morskiego", to na ludzi w pontonie.

Scott płynąc przekonał się wkrótce, że woda morska jest o wiele zimniejsza niż przypuszczał. Już w pierwszej chwili ścierpły mu ręce oraz nogi i chociaż był wytrawnym, doświadczonym pływakiem, musiał toczyć ciężką walkę o utrzymanie głowy nad powierzchnią. Za wszelką cenę próbował opanować się i oddychać spokojniej. Silnymi wymachami ramion posuwać się do przodu, nie zwracać uwagi na to, że ciężka kolba pistoletu przy każdym ruchu obija mu brodę...

Wystarczyła chwila nieuwagi, by Alberto Runoz znalazł się w niezwykle trudnej sytuacji. Przed sobą miał samolot patrolowy z bronią wymierzoną w jego stronę, a obok, nie wiadomo skąd, pojawił się ponton wypełniony ludźmi z Ochrony Granic.

Jeżeli istniało jakiekolwiek wyjście z osaczenia to jedynie przez wykorzystanie dzieci. Mali Haitańczycy sami cisnęli się na łódź, wystarczyło zaproponować im kanapkę za pół dolara. Teraz jednak mogli mu się przydać. Runoz poprawił na ramieniu torbę, do której załadował dwadzieścia kilogramów kokainy, przerzucił ciężki pistolet typu Tokariew TL-8 do lewej ręki i bez przerwy zasłaniając się małą dziewczynką, sięgnął po mikrofon radiostacji. Nie pamiętał, czy przestawił radio na ogólne pasmo awaryjne, ale doszedł do wniosku, że to nie ma większego znaczenia, Patrol „Młociarzy" musiał utrzymywać nasłuch na całym zakresie częstotliwości.

Przypomniał sobie słowa pułkownika Salazara. To on powiedział, że dzieci na pokładzie stanowić będą gwarancję bezpiecznego dotarcia łodzi do brzegu. Alberto Runos pomyślał teraz, że być może słowa Salazara okażą się prawdą. Przyklęknął, chowając się za nadburciem kutra i wdusił przycisk mikrofonu.

- Hej, wy! Strażnicy Ochrony Granic! Tu mówi kapitan uszkodzonej łodzi przed wami. Pozabijam te bachory, jeśli nie pójdziecie mi na rękę, a potem zastrzelę sam siebie. To wy będziecie odpowiedzialni za naszą śmierć. Żądam wydania mi tej gumowej tratwy i wolnej drogi do brzegu. Wszyscy z tratwy, oprócz jednego, mają wrócić do helikoptera. Ten jeden odda swoją broń i przyprowadzi mi tratwę. Odpłynę z trójką najmłodszych dzieci, żeby mieć zabezpieczenie. Macie się natychmiast zgodzić, bo inaczej...

- Gdzie jest Scott? - Whipple zapytał przez radio dowódcę drużyny. - Nie widzę go.

- Chyba coś mu się przydarzyło - odparł Randolph. - My także go nie widzimy. Płynął dość powoli. Albo nie dotarł jeszcze do kutra, albo coś mu się stało.

- No cóż, sam się do tego zgłosił. Mam tylko nadzieję, że zdążymy na czas przyjść mu z pomocą. Zostańcie na miejscu, za kilka minut powinien się tu zjawić „Dwa Sześć". Jeśli ten wariat zobaczy nad głową drugiego „Lwa Morskiego", może się podda...

Samolot i ponton z trzema strażnikami na pokładzie nie reagowały na wołania Runeza. Nikt nie wykonał bodaj gestu. Coraz bardziej przerażony Alberto Runoz ponownie sięgnął po mikrofon.

- Nie mam zamiaru czekać, aż się naradzicie! Muszę mieć tę tratwę natychmiast!

Odrzucił mikrofon i z powrotem przełożył pistolet do prawej ręki.

Może ten kudłaty kocmołuch, którego trzymam przed sobą, wcale nie zasługuje na to, żeby żyć, myślał gorączkowo. Ale łódź tonie coraz szybciej... Odciągnął kurek wielkiego, starego pistoletu...

- Czekajcie „Młociarze"... Czekajcie...

Słowa te wypowiedziane gardłowym, spiętym, lecz bardzo cichym, ledwie słyszalnym głosem, dotarły do Runoza. Wzdrygnął się, słysząc je tuż obok siebie. Wyjrzał za prawą burtę kutra. Na wodzie unosił się jeden ze strażników oddziału Ochrony Granic, utrzymywany na powierzchni jedynie przez siłę wyporności kamizelki ratunkowej. Był śmiertelnie blady, miał nabrzmiałe, sine wargi. Zaciskał palce lewej ręki na kolbie pistoletu maszynowego, ale cały dygotał. Wydawało się, że nie wytrzyma w wodzie ani chwili dłużej.

Runoz z uśmiechem sięgnął po mikrofon.

- Hej, strażnicy Ochrony Granic! Znalazłem jednego z waszych ludzi. Teraz musicie natychmiast oddać mi tratwę i odlecieć tym swoim samolotem na kilometr stąd, bo inaczej ten palant zaraz znajdzie się na dnie.

Zrobił krok w stronę burty, nadal zasłaniając się dziewczynką i wymierzył z pistoletu do leżącego w wodzie mężczyzny. Przez chwilę przyglądał się uważnie, czy tamten nie próbuje podpłynąć bliżej. W momencie gdy stwierdził, że strażnik dygocze coraz silniej i oddycha spazmatycznie, a sine palce zaciśnięte na kolbie pistoletu wyraźnie mu drżą, zawołał:

- Hej, ty w wodzie! Rzuć broń, bo inaczej zaraz cię wykończę...

Nagle mężczyzna w wodzie rzucił się energicznie do góry wychylając ciało do połowy. Błyskawicznie wycelował i oddał trzy szybkie strzały. Runoz opadł do tyłu. Jeden pocisk trafił go w pierś, drugi w prawe ramię. Odepchnął od siebie dziewczynkę i przycisnął lewą dłonią silnie krwawiącą ranę na ramieniu.

Tymczasem Scott zdążył wdrapać się na mocno zanurzoną prawą burtę, stanął pewnie na nogach i ruszył w kierunku bandyty. Ten dostrzegł go jednak i uniósł pistolet. Amerykanin stał zaledwie trzy metry od niego i nawet śmiertelnie ranny Runoz nie mógł chybić.

Scott zauważył, że przemytnik nie wypuścił pistoletu z dłoni i mierzy wprost do niego. Zrozumiał, że już za późno. Huknął strzał. Poczuł niezwykle silne uderzenie w piersi, broń wyleciała mu z dłoni, a jego samego rzuciło daleko do tyłu; wpadł z powrotem do zimnej wody, w głębi ducha oczekując szybkiego nadejścia śmierci.

Odruchowo zamachał rękoma, a gdy udało mu się głowę wynurzyć na powierzchnię, nie mógł uwierzyć, że jeszcze żyje. Zaczął ponownie gramolić się na przechylony pokład kutra. Po chwili ujrzał przemytnika - leżał skulony przy relingu. Wytrawni strzelcy ze znajdującego się trzydzieści metrów dalej pontonu także nie chybili. Kiedy Scott wpadł do wody, tamtego dosięgnęły dwa następne pociski z M-16, jeden w głowę, a drugi w szyję, niemalże gilotynując martwego już człowieka.

Chwilę później ponton przybił do tonącego wraka i strażnicy weszli na jego pokład. Szybko pozakładano dzieciom kamizelki ratunkowe, wsadzono do pontonu, skąd miały zostać zabrane przez „Lwa Morskiego". Tymczasem Scott wbiegł pod pokład, lecz za moment powrócił z kocem na ramionach. W rękach trzymał dwa duże brunatne pakunki. Randolph podszedł do niego.

- Nic ci nie jest, Scotty?

- Zmarzłem jak cholera, ale nic poza tym. Tam są tego setki, poupychane w całej kabinie, a dwa pojemniki z włókna szklanego stoją jeszcze nie rozpakowane. Przechwyciliśmy jakieś trzysta kilo kokainy o wartości czterech i pół miliona dolarów.

- Zaraz ściągniemy z „Lwa" wąż od sprężarki i spróbujemy utrzymać tę łajbę na wodzie do czasu nadciągnięcia posiłków albo kutra Straży Przybrzeżnej. - Rozejrzał się jeszcze po pokładzie, mierząc wzrokiem gromadkę dzieci stłoczonych na pontonie, przygotowanych już do wejścia do samolotu. - Mój Boże, co za bandyta wymyślił, żeby zasłaniać się dziećmi, przemycając narkotyki?

- Jakaś nowa mutacja pomysłów - mruknął Scott. - I tak mieliśmy sporo szczęścia. Pewnie nie złapalibyśmy tego łobuza, gdyby nie walnął łodzią w bale latarni. A co zrobimy następnym razem?

McLanahan zawrócił „Mewę", pościg za samolotem przemytników przejął „Rekin Dwa Sześć" pilotowany przez Sandrę Geffar.

Do czasu zajęcia pozycji bezzałogowca udało im się namierzyć trzy dalsze miejsca zrzutu narkotyków do morza. Przemytnicy nie zrezygnowali ze swoich planów, mimo obecności samolotu patrolowego. Z bliska Geffar widziała doskonale dzieci machające do niej rączkami zza okien na lewej burcie transportowca.

Próbowała wszelkich sposobów, by zmusić pilota tamtej maszyny do lądowania. Oddała strzały ostrzegawcze z karabinu maszynowego, odpaliła rakietę sygnalizacyjną, ludzie z otwartych drzwi AV-22 ostrzelali transportowiec kilkoma seriami z pistoletów M-16. Osiągnęli tylko tyle, że gdy podchodzili za blisko, samolot przemytników zaczynał kluczyć, a zaraz potem wracał na dawny kurs...

Geffar była zdesperowana, nie miała pojęcia, co robić. Hardcastle odezwał się przez radio:

- „Dwa Sześć", podaj swój status.

- Wciąż lecę w zwartej formacji z obiektem.

- Jesteście zaledwie pięć kilometrów od brzegu. Za dziesięć minut w wyznaczonym miejscu powinien zjawić się oddział specjalny Służb Celnych. „Dwa Pięć" przechwycił obiekt drugi i teraz wraca do bazy z dziećmi na pokładzie. „Dwa Siedem" startuje, żeby zająć się obiektem trzecim, czwartym lub piątym, w zależności od tego, który z nich będzie bliżej. Wystartował również nie uzbrojony, treningowy „Lew Morski" z zadaniem podjęcia obserwacji miejsc zrzutu na lądzie.

- Dzięki za informacje - odparła. - Wszystkich uważnie obserwujcie. Przygotuj dwie „Mewy" do przejęcia śledzenia obiektu pierwszego po tym, jak dokona zrzutu nad lądem. Zajmiemy się przechwyceniem towaru.

- Powtórz, „Dwa Sześć". Chcesz, abyśmy wysłali dwa bezzałogowce, które przejmą od ciebie pościg za tym cheyenne?

- Tak, potwierdzam. My tu niczego nie zdziałamy. Niech „Mewy" śledzą dalej przemytników, może uda się odkryć, gdzie wylądują.

Hardcastle milczał przez chwilę. Trudno mu było podjąć decyzję. Nadal uważał, że nie powinni rezygnować z pościgu za samolotem. Zaraz jednak rzucił szybko „przyjąłem", zachowując wątpliwości dla siebie.

Zbliżali się do zatoki Gullivana, już od kilku stuleci stanowiącej ulubione miejsce spotkań przemytników. Na obszarze stu pięćdziesięciu kilometrów kwadratowych rozciągał się tu prawdziwy labirynt maleńkich wysepek, kanałów, piaszczystych łach, bagien i trzęsawisk, a także większych skrawków stałego lądu, trudno dostępnych. Niewiele było tu miejsc, gdzie można by wylądować helikopterem, a wręcz niemożliwe osadzenie tak ciężkiej maszyny, jak „Lew Morski". Nawet klasyczna łódź napędzana śrubą miałaby kłopoty na płytkich, zarośniętych zielskiem wodach. Między wysepkami mogły pływać jedynie ślizgacze. Transportowiec przemytników leciał bardzo nisko, zaledwie kilka metrów nad powierzchnią wody; kluczył między koronami pochylonych wierzb oraz cyprysów.

- Zwolnił w przybliżeniu do osiemdziesięciu węzłów - Geffar poinformowała przez radio centrum dowodzenia. - Wygląda na to, iż szykuje się do kolejnego zrzutu.

- Przyjąłem - odpowiedział Hardcastle. - Wypuszczamy pierwszą „Mewę", ta przechwyci go w drodze powrotnej. Według odczytów radaru lecą na wysokości zaledwie dziesięciu metrów. Czy to prawda?

- Zgadza się. Lecą bardzo nisko i powoli.

- W takim razie macie znakomitą okazję, żeby mu odstrzelić ster kierunku bądź rozwalić jeden silnik. Jeśli nawet pilot straci panowanie nad maszyną, upadek na moczary nie powinien być zanadto groźny. Nikomu nie powinno się nic stać. Ja na twoim miejscu bym spróbował...

- Nie! Wydałam rozkaz, by żadna jednostka „Młociarzy" nie używała broni, skoro na pokładzie znajdują się dzieci. Nie wolno nam ryzykować.

Admirał nie odpowiedział, toteż Sandra ponownie skupiła się na prowadzeniu samolotu tropem przemytników. Nagle pod nimi, spomiędzy drzew wyskoczyło co najmniej sześć łodzi napędzanych śmigłem.

- Widzę ślizgacze! - zawołała do mikrofonu. - Sześć... Rozpoczynają zrzut. Wyznaczcie współrzędne tego miejsca!

Akcja przemytników przeprowadzana była z iście wojskową precyzją. Pojemniki z włókna szklanego wpadały do mętnej wody zaledwie o kilka metrów od czekających na nie ślizgaczy. Szybkie i zwrotne jednostki nawet nie musiały specjalnie zwalniać, żeby ludzie wyłowili kontrabandę i uwiązali linę do burty płaskodennej łodzi. Podczas gdy Geffar kładła samolot na lewe skrzydło, zawracając do miejsca zrzutu, transportowiec skręcił w prawo, kierując się znów nad otwarte morze. Każdy ze ślizgaczy wyciągnął po jednym pojemniku i ruszył w swoją stronę. Sandra wybrała najwolniejszą łódź i poleciała jej śladem.

- „Rekin", czy odbieracie echo radarowe obiektów, które przejęły zrzut?

- Nie - odparł Hardcastle. - Cały teren jest zbyt gęsto porośnięty, poza tym znajdujecie się na północnej granicy zasięgu radaru „Keystone". Za pięć minut powinien się tam zjawić helikopter Służb Celnych, w drodze jest także drugi „Lew Morski".

- Przekaż, żeby szukali skanerami podczerwieni obiektów poruszających się między drzewami. Skontaktuj się też z biurem szeryfa okręgu Collier, niech zablokują drogę 951 przy Big Marco Pass, drogę 92 przy wylocie na zatokę Gullivana i drogę 41 gdzieś w parku stanowym. Ślizgacze muszą jeszcze przepłynąć parę kilometrów do brzegu, może uda się przechwycić przynajmniej niektóre z nich. - Spojrzała uważnie na łódź uciekającą przed nimi i głośno jęknęła - Na obiekcie, który śledzę... także są dzieci na pokładzie. Powtórz wszystkim, żeby nie otwierali ognia...

Geffar była coraz bardziej zdeprymowana. Chłopiec, którego dostrzegła na pokładzie ślizgacza, nie był Latynosem. Kurczowo trzymał się oparcia fotela pilota, gdyż łódź mknęła dość szybko. Mężczyzna siedzący obok pilota również nie był Latynosem. Na zgięciu lewej ręki trzymał wielki obrzynek. Być może porwali tego chłopca, myślała Sandra, a może tylko zaprosili go na przejażdżkę z kuzynem, a dziecko chętnie się zgodziło, nie podejrzewając, że zostanie wykorzystane jako żywa tarcza.

Po chwili ślizgacz wypłynął na szerszą przestrzeń, toteż Geffar znacznie obniżyła lot, sprowadzając „Morskiego Lwa" zaledwie kilka metrów ponad uciekającą łódź. Kiedy pęd powietrza wyrzucanego spod rotorów uderzył ślizgacz, ten zaczął się coraz silniej kołysać i podskakiwać na boki. Pilot jął wymachiwać ręką i coś krzyczeć; drugi z mężczyzn szybko uniósł broń, wymierzył i nacisnął spust...

- Nie!

Sandra krzyknęła. Popychając drążek w lewo podrywała maszynę do góry. Poczuła jednak mocne uderzenie w kadłub po prawej stronie, za kabiną pilotów. Wyrównała lot na pułapie kilkudziesięciu metrów i pospiesznie przebiegła wzrokiem tablicę przyrządów.

- Sprawdzić uszkodzenia prawego skrzydła - poleciła przez interfon. - Chyba zostaliśmy trafieni.

Jeden z członków załogi przeszedł na czworakach do przedziału towarowego i ostrożnie, bojąc się następnego strzału, wyjrzał przez okno.

- Widzę kilka dziur w poszyciu skrzydła oraz w klapie - zameldował - ale gondola silnika nie ucierpiała. Nie widzę też żadnych wycieków paliwa czy oleju.

- W porządku, uszkodzenia są niewielkie... kontynuujemy pościg.

Geffar położyła samolot na prawo, rozglądając się za uciekającym ślizgaczem. Dostrzegła go szybko i skierowała „Morskiego Lwa" w tamtą stronę. Kiedy ponownie znaleźli się kilkadziesiąt metrów nad łodzią, zawołała przez interfon:

- Zaraz, nie widzę tego chłopca na ślizgaczu! Stał przy lewej burcie, trzymał się fotela pilota. Teraz go nie widzę. Chyba musiał spaść...

W takim napięciu wyglądała przez okno, że niechcący wprowadziła maszynę w lot nurkowy, aż pasy wpiły się jej w ramiona. Pospiesznie wyrównała i zawołała do mikrofonu:

- Przygotować się do wodowania pontonu. Dwóch ludzi popłynie na poszukiwanie tego dzieciaka.

Szybko sprowadziła samolot tuż nad powierzchnię wody i zawisła w miejscu, otwierając równocześnie klapę towarową. W pośpiechu spuszczono ponton i gdy tylko dwaj ratownicy nieco odpłynęli, Geffar natychmiast poderwała maszynę i podjęła pościg. Tym razem odnalezienie uciekającego ślizgacza zajęło jej prawie pięć minut.

- Widzisz tego chłopca na pokładzie? - zapytała drugiego pilota.

Maryann przez chwilę patrzyła przez lornetkę na łódź, która to ginęła pod koronami olbrzymich magnolii, to znów pojawiała się na krótko w polu widzenia. Wreszcie odpowiedziała:

- Nie, nie widzę go...

- Muszę mieć pewność!

- „Dwa Sześć", tu ponton - zgłosił się przez radio dowódca drużyny. - Znaleźliśmy chłopca. Nic mu się nie stało.

Geffar natychmiast wysunęła karabin maszynowy, odbezpieczyła, włączyła komputer celowniczy i przestawiła go na prowadzenie ognia ostrzegawczego. Opuściła wizjer hełmu, naprowadziła linie celownika na ślizgacz i włączyła automatyczne naprowadzanie, chcąc mieć większą swobodę w pilotowaniu samolotu na tak małej wysokości. Uniosła jeszcze trochę maszynę, by uniknąć zderzenia z wierzchołkiem jakiegoś wyższego drzewa, po czym wcisnęła spust.

Być może nastąpiło jakieś zwarcie w przełączniku komputera, który sterował uzbrojeniem na podstawie ciągłego odczytu prędkości, pułapu oraz kursu samolotu, a może komputer jakimś cudem zdołał odczytać prawdziwe myśli i odczucia członków załogi, w każdym razie Geffar nie ujrzała oczekiwanych rozprysków wody pięćdziesiąt metrów przed dziobem uciekającej łodzi. Wielkokalibrowe pociski spadły wprost na ślizgacz. W jednej chwili zbiornik paliwa eksplodował wielką kulą ognia, a resztki płaskodennej łodzi potoczyły się po wodzie niczym koło młyńskie. Pojemnik z narkotykami i uzbrojony mężczyzna zostali wyrzuceni wysoko w powietrze. Pilota, który był przypięty do fotela, wybuch silnika rozerwał na kawałki.

- „Rekin", tu „Dwa Sześć" - Sandra nawiązała łączność z platformą „Młociarz Jeden". - Odczytajcie współrzędne naszej obecnej pozycji i przekażcie je patrolowi Służb Celnych. Obiekt pływający został trafiony i zniszczony.

Zabezpieczyła karabin, schowała go i w tej samej chwili spostrzegła, że przełącznik komputera wcale nie był ustawiony na strzelanie ostrzegawcze. Coś ścisnęło ją za gardło, ale szybko przełknęła ślinę, popchnęła przełącznik w drugie położenie i meldowała dalej:

- Wracam, by zabrać na pokład moją załogę z pontonem oraz jednego rozbitka. Bez odbioru.

Na lądowisku w bazie „Młociarzy" w Alladin City czekał już na nich ambulans, ale chłopiec, który spadł ze ślizgacza do wody, był tylko lekko potłuczony i oszołomiony, zdołał o własnych siłach wsiąść do karetki. Geffar podeszła do bliźniaczego AV-22, którym Whipple i Hardy wylądowali tu godzinę wcześniej, z sześciorgiem dzieci na pokładzie. Pilot leżał na wznak na otwartej klapie załadunkowej, wystawiając twarz do słońca, natomiast Hardy niecierpliwie spacerował wokół „Morskiego Lwa". Reszta załogi pomagała technikom z obsługi naziemnej naprawiać drobne uszkodzenia; niektórzy zajęli się konserwacją uzbrojenia oraz uzupełnianiem amunicji.

- Wszystko w porządku, Whip? - zagadnęła Sandra.

- Tak. Ale mieliśmy dzień!

- Jak się czuje Scott?

- Wysłałem go do szpitala na badanie kontrolne, ale raczej nic mu nie jest. Co osiągnęliśmy do tej pory? Utknęliśmy w tej bazie, gdyż admirał stwierdził, że nie będziemy mu na razie potrzebni.

- Ja przechwyciłam jeden ślizgacz, jeden wpadł w ręce patrolu celników, a policjantom z biura szeryfa udało się zatrzymać dwa inne. Piątego nadal śledzi „Lew Morski", a „Rekin Dwa Osiem" leci mu do pomocy. Zniszczyliśmy dwa ślizgacze oraz dwa kutry. Cheyenne znajduje się już w połowie drogi powrotnej do Ameryki Południowej, ale „Mewa" wciąż siedzi mu na ogonie.

- Akcja była pierwszej klasy - mruknął Whipple, zeskakując na płytę lotniska. - Zaplanowali olbrzymi zrzut z taką dokładnością i precyzją...

- Iście wojskową, prawda?

- Właśnie.

- To się zgadza z uzyskanymi wcześniej przez nas informacjami - powiedziała Geffar. - Duże transportowce, osłona lotnictwa myśliwskiego, silne i nowoczesne uzbrojenie, znakomita organizacja. To zupełnie co innego, niż ci amatorzy w awionetkach.

- Owszem, są znakomicie wyposażeni i przebiegli... - Whipple pokręcił głową. - Zdołaliśmy dowiedzieć się od dzieci, że zaproszono je na pokład na ciastka. Jakież to perfidne...

- Za to chłopiec, którego wyłowiliśmy z wody, został uprowadzony. Na ulicy Everglades City podeszło do niego dwóch mężczyzn, zapytali, czy nie ma ochoty na małą przejażdżkę.

- Jak mamy postępować w takich sytuacjach, do cholery? - wtrącił Hardy. - Nie możemy przecież pilnować wszystkich dzieci, obserwując nieustannie, czy przemytnicy nie będą chcieli ich porwać albo zaprosić na ciastka. W ten sposób bandyci wytrącają nam broń z ręki...

- Nieprawda, Will - odparła Geffar. - Nie powstrzymali nas dzisiaj, udało nam się przecież...

- Jasne, ale my zlikwidowaliśmy faceta na łodzi tylko dlatego, że jak idiota wpakował się na bale latarni na przylądku Romano. Gdyby w dodatku Scotty nie zdobył się na to, żeby popłynąć wpław i zaskoczyć gościa od tyłu, chyba nadal moglibyśmy mu się jedynie przyglądać. Postawił nas w sytuacji bez wyjścia, trzeba by mu było oddać naszą tratwę i odlecieć.

Sandra popatrzyła uważnie na Hardy'ego, a następnie przeniosła wzrok na Whipple'a.

- Wy także sądzicie, że powinniśmy bezwzględnie zaatakować transportowiec dokonujący zrzutu? Przecież i tak zakończyliśmy tę akcję sukcesem. Żadne z dzieci nie zginęło, przechwyciliśmy kilkaset kilogramów kokainy i mamy kilku przemytników w areszcie. Według was to za mało?

- Spokojnie, wcale nie jestem zwolennikiem drastycznych rozwiązań - oburzył się Hardy. - Zastanawiam się tylko, jak postąpimy, kiedy następny bandyta zastosuje tę samą metodę. Może odtąd każdy przemytnik będzie zabierał ze sobą dzieci? Cóż to za problem, żeby porwać paru chłopców z ulicy czy zaprosić gromadkę obdartusów na poczęstunek?

- Miejmy nadzieję, że zrezygnują z takich metod - wtrącił Whipple.

- Gdyby się przekonali, że mimo obecności dzieci nadal grozi im zestrzelenie, może darowaliby sobie następne podobne próby...

- Daj spokój, nikt w tym kraju nie podejmie tak szaleńczej decyzji. A gdyby to twoje dziecko zostało porwane? Jak ty byś się czuł w takiej sytuacji?

- Na pewno nie winiłbym „Młociarzy" - odparł szybko Hardy. - Byłem przekonany, że postawiono przed nami jasno określone cele, że dostaliśmy nowoczesne, uzbrojone samoloty właśnie po to, żeby zatrzymywać tych łobuzów. My sami też doskonale zdawaliśmy sobie sprawę, na jakiego typu służbę się decydujemy...

- Jesteście zmęczeni, chłopcy, przestajecie logicznie myśleć - powiedziała Geffar, kręcąc głową. - Później wrócimy do tej dyskusji.

Hardy i Whipple popatrzyli na nią, a później na siebie nawzajem, jakby porozumiewali się wzrokiem, że faktycznie warto na razie dać spokój dyskusjom. Obaj jednak mieli wrażenie, iż zostali zapędzeni w kozi róg, znaleźli się między młotem i kowadłem.

Ale Geffar także miała olbrzymie wątpliwości i tylko sobie wmawiała, że należy się cieszyć rezultatami dzisiejszej akcji... Jednak niezaprzeczalnym faktem było, że nie udało się pod osłoną żywej tarczy z dzieci przerzucić narkotyków przez granicę strzeżoną przez „Młociarzy". Ale czy to powód do radości? Przecież niektórym udało się jednak zwiać z towarem. Mogli znów zjawić się na miejscu następnego zrzutu...

Na pokładzie samolotu przemytników zmierzającego na południowy wschód, w kierunku Haiti - Poszło jak z płatka, panie pułkowniku - meldował przez radio pilot cheyenne'a. Wyjrzał przez lewe okno, za którym nadal był widoczny czarny, smukły samolot, tworzący ścisłą formację z transportowcem i nakierowujący na niego wielki obiektyw umieszczonej na dziobie kamery. - Wciąż leci za nami patrolowiec Ochrony Granic, ale nie podejmuje żadnej akcji. Zgodnie z pańskimi rozkazami nie usłuchaliśmy ostrzeżeń i nie zawróciliśmy. Wszystkie przewidywania się sprawdziły.

- To mnie cieszy - odpowiedział mu w słuchawkach nieco zniekształcony przez dekoder głos pułkownika Agusto Salazara. - Niestety, wasi koledzy na ziemi nie spisali się aż tak dobrze. Oddziały patrolowe przechwyciły kilka ładunków, paru naszych odbiorców zginęło...

- Przykro mi to słyszeć, panie pułkowniku. Ale my też możemy mieć spore kłopoty.

- Jakie? Paliwo się wam kończy? Macie jakąś awarię?

- Nie, samolot spisuje się bez zarzutu, lecz benzyny zostało już niebezpiecznie mało.

- To wejdź na wyższy pułap i maksymalnie zredukuj obroty silników. Masz pozwolenie na przelot nad Kubą. Bierz kurs na lotnisko i unikaj jakichkolwiek manewrów.

- Tak też zrobiliśmy, panie pułkowniku, ale mając tę dzieciarnię na pokładzie i całkiem już puste zbiorniki ogonowe, nie damy rady wejść jeszcze wyżej tak ciężką maszyną. Według naszych obliczeń w ostatniej chwili może zabraknąć paliwa. Niewykluczone, że zostaniemy zmuszeni do lądowania nawet sto kilometrów od bazy. Czy nie mógłby pan nam załatwić pozwolenia lądowania na Kubie?

- Już mówiłem, że to niewykonalne - odparł z naciskiem Salazar. - Rząd Castro cały czas czyni wysiłki, aby przekonać Amerykanów, że dążą do ścisłej współpracy z nimi w walce z przemytem narkotyków. Nikt się nie ośmieli wydać wam pozwolenia na lądowanie, skoro Ochrona Granic wie, że dokonaliście zrzutu. Gdybyście wylądowali na Kubie, z pewnością by was aresztowano i zapewne oddano w ręce Amerykanów. Powinniście zrobić wszystko, byle tylko doprowadzić samolot bezpiecznie do bazy.

Platforma „Młociarz Jeden"

Hardcastle podszedł do pulpitu sterowania bezzałogowcami. W fotelu z wysokim oparciem siedział tu McLanahan. Pochylał się nad starym suwakiem logarytmicznym, zwanym potocznie „kołem mądrości", stosowanym kiedyś powszechnie w lotnictwie wojskowym, umożliwiającym szybkie obliczenia nawigacyjne. Zapisał kilka liczb, wykonał parę następnych obliczeń, wreszcie uniósł głowę i popatrzył na ekran monitora, na którym widać było wracający do bazy transportowiec cheyenne.

- Jaki jest status bezzałogowca, Patricku?

- Zielony. Mniej więcej za dwadzieścia minut znajdą się w kubańskiej przestrzeni powietrznej. Będziemy musieli wysłać „Mewę" drogą okrężną wokół wyspy i przechwycić ich nad Morzem Karaibskim.

- Zgoda. Już powiadomiłem o tym generała Elliotta, ma natychmiast skontaktować się z Departamentem Stanu i nalegać na wystosowanie noty protestacyjnej do rządu kubańskiego za pozwolenie samolotom przemytników korzystania z ich przestrzeni powietrznej, podczas gdy nasze patrolowce i maszyny bezzałogowe mają tam wstęp wzbroniony. Tak wygląda prawda o ich współpracy w zwalczaniu przemytu.

McLanahan pokiwał głową w zamyśleniu.

- Coś się stało? - zapytał Hardcastle. - Nad czym tak rozmyślasz?

- Wykonałem kilka podstawowych obliczeń dotyczących lotu transportowca.

McLanahan uderzył w klawisze komputera i na ekranie ukazał się przypuszczalny kurs powrotny samolotu przemytników, obliczony na podstawie dotychczasowych parametrów lotu. Według tych prognoz cheyenne zmierzał do jednej z kilku baz lotniczych na północnym wybrzeżu Kuby, ale według innych kalkulacji mógł wodować gdzieś na płyciznach ławicy Cay Sal czy nawet lecieć dalej, w stronę Haiti, ale w tym ostatnim przypadku jego szanse na dotarcie do brzegu byłyby znikome.

- Sądzisz, że Kubańczycy pozwolą mu wylądować u siebie? - zapytał McLanahan.

- Kto wie? Co prawda ostatnio starają się zachowywać z nami jak najlepsze stosunki, ale dzisiaj nie zareagowali w sprawie naszej akcji, pomijając zakaz wstępu przemytników na ich terytorium. Moim zdaniem wpuszczają go do swojej przestrzeni tylko po to, by zaimprowizować jakąś awarię i potem dać mu zezwolenie na lądowanie. Staramy się o bezpośredni kontakt z Hawaną. Mam wrażenie, że gdybyśmy ujawnili im wszystkie dane o tym transportowcu i coś w zamian obiecali, być może zgodziliby się na ekstradycję załogi cheyenne. Sam wiesz, jak bardzo Kubańczycy czują się ostatnio osamotnieni.

- Ja też się spodziewam, że pilot w każdej chwili może zgłosić awarię i poprosić o zgodę na lądowanie. Zwróć uwagę na wyniki moich ostatnich obliczeń. Jeśli założymy, że facet zrzucił do morza piętnaście stukilogramowych pojemników z kokainą, to znaczy, że miał w ładowni ponad półtorej tony towaru. Dodatkowo mógł zabrać jakieś pięćset litrów paliwa. Jeśli do tego, uwzględnimy wagę pięciorga dzieci, bo tylu ich prawdopodobnie było, to wychodzi, że już przy starcie transportowiec był przeciążony o co najmniej pięćset kilogramów. A w takim razie teraz musi ciągnąć na resztkach paliwa.

- Może właśnie dlatego trzyma się na pułapie czterech i pół tysiąca metrów, zamiast wejść na osiem tysięcy, co byłoby logiczne przy tak długim przelocie - rzekł Hardcastle. - Może po prostu brak mu paliwa, żeby wznieść się wyżej.

- W pełni się z tobą zgadzam. Wchodząc na wyższy pułap zużyłby znacznie więcej benzyny, niż mógłby jej zaoszczędzić na dużej wysokości.

- Może zatem... wkrótce przekonają się, że nie warto wykorzystywać dzieci do przemycania narkotyków. Dla nich każde dziecko ma o wiele mniejszą wartość od jednej sztuki szmuglowanego towaru, w dodatku zajmuje miejsce i swoje waży, przez co zużywają więcej paliwa.

- Co więcej, teraz maluchy są tylko zbytecznym balastem. Narkotyki wyrzuca się za burtę, a dzieci muszą zostać. Są kłopotem od startu do lądowania, przez nie muszą zmniejszać maksymalny zasięg samolotu. - McLanahan obracał w palcach suwak logarytmiczny, wreszcie położył go przy komputerze. - Chyba należałoby wysłać już kuter lub powiadomić jednostkę Straży Przybrzeżnej. Transportowiec w każdej chwili może...

- Uwaga! Obiekt pierwszy coś kombinuje! - zawołał jeden z techników. Hardcastle i McLanahan natychmiast popatrzyli na ekran, na którym widniał obraz z kamery bezzalogowca. - Wyraźnie zwolnił, leci teraz z prędkością stu pięćdziesięciu węzłów. Wydaje mi się, że otwierają drzwi... Tak, nie myliłem się...

Dostrzegli naraz, że wielkie drzwi przedziału towarowego cheyenne odchyliły się daleko. Pęd powietrza uderzał w nie z olbrzymią siłą, wprawiał w drżenie, jakby za moment miał je wyrwać z zawiasów.

- Nadal lecą na pułapie czterech i pół tysiąca metrów? - zdumiał się Hardcastle. - To dziwne. Czyżby mieli zamiar dokonać zrzutu z tej wysokości? Są jakieś łodzie w tym... Matko boska!

Obaj poderwali się z miejsc i z rozdziawionymi ustami, jakby nie wierząc własnym oczom, zapatrzyli się w ekran. Przez otwarte drzwi cheyenne wypadło jedno z dzieci.

Po chwili wypchnięta została dziewczynka. Zdołała chwycić się łańcucha mocującego drzwi i przez chwilę wisiała pod samolotem. Wiatr rozwiewał jej długie włosy. Po chwili jednak musiała rozewrzeć palce i szybko zniknęła z pola widzenia.

- Zaznaczyć ich pozycję, określić współrzędne!... Na Boga, przerwijcie retransmisję tego obrazu na wybrzeże!

Hardcastle błyskawicznie zrozumiał, że każdy mieszkaniec południowej Florydy mający antenę satelitarną mógł odbierać obraz makabrycznego widowiska. Jeszcze bardziej prawdopodobne było, że w dowództwie w Alladin City przebywają jacyś politycy lub zwykli goście i śledzą na ekranach to wszystko, co pokazuje kamera bezzałogowca.

- Alarm dla wszystkich załóg „Lwów Morskich". Chcę, żeby wszystkie...

Urwał nagle, dostrzegłszy, że przez drzwi samolotu wypchnięte zostało kolejne dziecko; wszyscy obserwujący tę scenę odnieśli wrażenie, że słyszą rozpaczliwy krzyk chłopca wyrzuconego z pokładu tak samo, jak wcześniej pojemniki z narkotykami. Ostami z pasażerów - starszy i większy od innych chłopiec, ten sam, którego na początku dostrzegli w kabinie pilotów transportowca, kiedy machał im ręką zza szyby - musiał walczyć w drzwiach, gdyż ledwie wypchnięto go na zewnątrz samolotu, odbił od kadłuba, a następnie uderzył w poziomy stabilizator.

W centrum dowodzenia, gdzie wszyscy wpatrywali się w ekrany, zapadła martwa cisza. Widzieli jak cheyenne, na skutek uderzenia wytrącony z równowagi, położył się w lewy skręt. Natychmiast zadziałał komputer naprowadzający „Mewy" i bezzałogowiec zanurkował śladem transportowca. Widok otwartych drzwi zniknął z pola widzenia kamery.

Hardcastle na sztywnych nogach wrócił do stanowiska dowódcy i ciężko opadł na fotel, jakby nagle opuściły go wszystkie siły. Kilka razy zaczerpnął głęboko powietrza, nim zdołał wykrztusić:

- Zaprogramujcie „Mewę", tak aby krążyła nad tym miejscem. Głos drżał mu wyraźnie. - Niech z pułapu dwustu metrów przeczesuje powierzchnię morza skanerem podczerwieni. Wyślijcie w tamten rejon wszystkie dostępne jednostki Straży Przybrzeżnej. Natychmiast. Zawiadomić... zawiadomić...

Powtórzył jeszcze kilka razy komendę, niczym zdarta płyta gramofonu, aż nagle głos mu się załamał i admirał zamilkł. Siedział w bezruchu z otwartymi ustami, wbijając nieruchome spojrzenie w ekran monitora.

---