SREBRNA

SERIA

DALE BROWN

w Wydawnictwie Amber

Młociarze

DALE

BROWN

MŁOCIARZE

TOM II

Przełożył

Andrzej Leszczyński

Tytuł oryginału

HAMMERHEADS

7

Mokradła na południe od Dulac, okręg Terrebonne, Luizjana

Tydzień później

Na rozległych trzęsawiskach, ciągnących się na południe od miasteczka Dulac aż po wybrzeże jeziora Boudreaux, stu mężczyzn uzbrojonych głównie w dubeltówki i sztucery czekało w płaskodennych łodziach na wyznaczonych im stanowiskach. Z zaciśniętymi zębami dzielnie znosili ulewę, podczas której na ziemię spadały krople wielkości ziaren fasoli. Owa letnia burza była ich sprzymierzeńcem, mieli nadzieję, że w taką noc nikt nie odważy się wychylić nosa z domu, że tylko oni będą świadkami tego nagłego spazmu Matki Natury. Byli mieszkańcami Dulac i okolicznych farm, znali te bagna jak własną kieszeń, liczyli więc na to, że podczas gwałtownej burzy będą tu całkowicie bezpieczni.

Pośród rybackich łodzi wyróżniał się olbrzymi ślizgacz, napędzany wielkim śmigłem lotniczym i nawet zaopatrzony w pulpit sterowania przypominający tablicę przyrządów w samolocie. Z jego pokładu mężczyzna o nazwisku Girelli dowodził całą grupą. Wpatrywał się w mrok, nerwowo paląc papierosa. Po chwili mruknął:

- Jezu, od samego patrzenia na te bagna można się nabawić malarii.

Jego silny, nowojorski akcent sprawiał, że mieszkańcy Luizjany z trudem go rozumieli. Girelli obrócił się do mężczyzny kucającego przy radiostacji i przyciskającego do ucha jedną słuchawkę. Stare urządzenie wielkości sporego kufra zostało precyzyjnie ustawione na środku ślizgacza, a olbrzymia antena teleskopowa strzelała wysoko między korony drzew. Ale w tej archaicznej obudowie mieścił się dość nowoczesny odbiornik wyposażony w szyfrator oraz typowy nadajnik kierunkowy emitujący sygnały naprowadzania lotniczego.

- Coś się dzieje, Mario? - zapytał.

- Nic. Całkowita cisza. Nie odebrałem żadnej wiadomości już od kilku godzin.

Grupa posługiwała się taktyczną radiostacją, jakiej używali komandosi w Wietnamie, których przerzucano na tyły wroga, by stamtąd przez radio kierowali ogniem lotnictwa. W akcjach typu „Mokry śnieg" zwiadowcy po prostu porzucali włączony nadajnik na wybranym obszarze, a po jakimś czasie bombowce, kierując się zsynchronizowanym sygnałem radiowym oraz impulsami radarowymi, dokonywały zmasowanego nalotu na oznaczony rejon. Po wojnie tego typu radiostacje masowo trafiały na złomowiska lub były traktowane jako źródło części elektronicznych dla radioamatorów, gdyż nie znaleziono dla nich żadnego zastosowania. Mario korzystał z tego sprzętu dlatego, że znał się na krótkofalarstwie, a poza tym w Wietnamie służył w oddziałach zwiadowczych. Różnica polegała jedynie na tym, że teraz jego zadaniem nie było ściganie oddziałów partyzanckich Ho Szi Minha, lecz precyzyjne naprowadzanie na cel samolotów dokonujących zrzutu kokainy.

- Skąd możemy wiedzieć, że ci faceci przyprowadzili nas we właściwe miejsce, co? - zapytał Girelli. George Debeauchalet, który był jednym z „tych facetów", czyli przewodnikiem, zerknął na niego z ukosa, ale się nie odezwał. - Przecież możemy być teraz parę kilometrów od wyznaczonego miejsca zrzutu.

- „Ci faceci" nie są głupcami, Tony - odpowiedział Mario. Biorą niezłą forsę za to, co robią, i doskonale wiedzą, że jeśli my nie odbierzemy towaru, to oni staną się żerem aligatorów.

Girelli rozglądał się podejrzliwie, chociaż usiłował trzymać fason. Nie mógł się nadziwić, że aż tylu ogorzałych rybaków i traperów, znających jedynie łamaną francuszczyznę, pojawiło się w swych łodziach nie wiadomo skąd, kiedy tylko Debeauchalet wyprowadził ślizgacz na jezioro Boudreaux. Nie umiał sobie wyobrazić, w jaki sposób ci ludzie odnajdywali właściwą drogę w tym labiryncie wysepek i kanałów, usianych wielkimi kępami mangrowców i zdradliwymi grzęzawiskami. Wyglądało jednak na to, że pojawiające się jak w zegarku kolejne łodzie z dwoma lub trzema mężczyznami na pokładzie z iście wojskową precyzją odnajdywały swe miejsce w szyku. Zresztą szefowie Girelliego zyskali pewność, że ani miejscowa policja, ani FBI czy DEA nic nie wiedzą o planowanym zrzucie.

Na każdej łodzi zajął miejsce jeden z uzbrojonych ludzi Girelliego, który miał za zadanie pilnować wieśniaków, a jednocześnie osłaniać ich w razie nieprzewidzianych kłopotów. Byli wyposażeni albo w karabiny AR-15 przerobione na broń w pełni automatyczną, albo w pistolety Uzi bądź podobne niewielkie automaty. Girelli zgromadził tę małą armię w obawie, że miejscowi biedacy zechcą wykraść pewną część zrzuconych narkotyków. Tymczasem dumni rybacy z niechęcią wpuszczali na swe łodzie najemników.

- Cały czas mam obawy, że będą próbowali się nas pozbyć i sprzedać towar na własną rękę - mruknął.

- Spokojnie. Oni dobrze wiedzą, czym to grozi - odparł Mario. Ani kartel, ani Cuchillos nigdy by im tego nie darowali. Mają przecież rodziny, powinni wykonać swoje zadanie, odebrać zapłatę i zniknąć. Na pewno ich ostrzeżono, że w razie jakiejś wpadki zgniją na bagnach. A teraz się zamknij i daj mi prowadzić nasłuch.

Na ślizgaczu zapadła cisza. Ale po minucie Mario zsunął sobie słuchawki na szyję i rzekł:

- Ciągle nic. Chyba jeszcze za wcześnie. Powinni się jednak wkrótce odezwać. - Włączył nadajnik i sięgnął po mikrofon. - Duncan, tu Mario. Jak mnie słyszysz?

- Bez zakłóceń.

Mario uśmiechnął się szeroko i odwiesił mikrofon na miejsce. Duncan czekał na stanowisku obserwacyjnym, dwadzieścia pięć kilometrów dalej na południe, gdzie jako pierwszy musiał zauważyć nadlatujący samolot. Miał także za zadanie wypatrywać i nasłuchiwać pogoni oraz w porę ostrzec ludzi zbierających zrzucony towar.

- Cieszę się, że kartel wyznaczył miejsce dostawy tutaj, w Luizjanie - powiedział Girelli. - Pomyśl tylko: jeden zrzut o wartości trzech milionów dolarów. Trzech milionów! Z tego trzysta tysięcy dla nas! Za kilka dni pracy!

- Nie zapominaj, że sto tysięcy będziesz musiał zapłacić tym ludziom na łodziach.

Girelli splunął za burtę.

- Jak się dobrze spiszą, to każdy dostanie po parę groszy. Zresztą po diabła ściągali tu pół miasta, prosiliśmy tylko o dwudziestu rybaków.

- Mnie bardziej martwi to, jak ci Kubańczycy przedrą się przez kordon „Młociarzy". Słyszałem, że Ochrona Granic kontroluje już także wybrzeża Luizjany.

- Gówno prawda. To po co byśmy teraz siedzieli na tych bagnach? „Młociarze" nigdy nie zdołają objąć kontrolą całej zatoki, będą najwyżej blokować nam dostęp do Florydy i północnych Karaibów. Na razie mają tylko tę jedną platformę wiertniczą. A najbliższe lądowisko znajduje się prawie sto kilometrów stąd.

- Przecież wiem o tym, tępaku - syknął Mario, który za nic w świecie by się nie przyznał, że czegoś nie wie. - Chodzi mi tylko o to, że patrolują całe wybrzeże i prowadzą obserwacje radarowe z tych wielkich samolotów zwiadowczych. Podobno mogą namierzyć każdą maszynę z odległości setek kilometrów. Słyszałem o tym w telewizji.

- I właśnie dlatego musimy tu siedzieć w czasie takiej burzy, Mario. Ulewa powoduje silne zakłócenia radarowe.

- Naprawdę? A skąd o tym wiesz?

- Promienie radaru nie przenikają przez wodę. Czyżbyś nie uczył się o tym w szkole? Podczas deszczu na ekranie radaru widać tylko wielką białą plamę. Zresztą piloci unikają chmur burzowych, gdyż błyskawice wywołują silne drgania samolotu.

- Więc jak Kubańczycy mają zamiar dokonać zrzutu w takich warunkach?

- To piloci z jajami. Nie boją się burzy i wiedzą, że „Młociarze" nie wystartują w taką pogodę. Ci Cuchillos nie lękają się niczego, mówię ci. Zresztą „Młociarze" nie patrolują tego rejonu. Dotychczas większość narkotyków przerzucano na Florydę, dlatego właśnie tam założyli swoją pierwszą bazę. - Zaśmiał się cicho. - „Młociarze" są dobrzy tylko na amatorów, gnojków przewożących po parę kilo, ale nie dadzą rady starym wyjadaczom.

Girelli trącił Mario łokciem.

- A wiesz, co mi się jeszcze obiło o uszy? Słyszałeś, jak Kubańczycy się zabezpieczają przed zestrzeleniem przez „Młociarzy"? Podobno zabierają dzieci do samolotu. Uwierzyłbyś w coś podobnego? - Girelli nie mógł w ciemnościach dostrzec grymasu obrzydzenia na ustach Mario. - Ale to jeszcze nie wszystko. Masz pojęcie, co robią, kiedy kończy im się paliwo i maleją szanse bezpiecznego powrotu do bazy?

- Co?.. Chyba nie chcesz powiedzieć...

- Po prostu wyrzucają tych gówniarzy z samolotu. - Girelli mlasnął znacząco i tupnął nogą, rozchlapując wodę, która zebrała się na dnie ślizgacza. - Uwierzyłbyś w coś podobnego?

- To wcale nie jest śmieszne - ofuknął go Mario. - Sam mam dzieci. Jeśli ktokolwiek je wykorzystuje do takich celów...

- Biznes to biznes, chłopie.

- Ale stąd wynika tylko tyle, że chyba nie mają innego wyjścia. Po prostu robią bokami...

- Skądże. Dla tak grubej forsy ludzie są gotowi na wszystko.

Na chwilę zapadło milczenie. Mario ponownie sięgnął po słuchawki, przytknął jedną z nich do ucha i po jakimś czasie mruknął:

- Chyba coś słyszałem...

Wyciągnął rękę w kierunku radiostacji.

- Zaczekaj - powstrzymał go Girelli. - Niech najpierw podadzą hasło.

- Przecież, wiem. Bądź cicho, przez ciebie nic nie słyszę.

Sygnał był bardzo słaby, ledwie przedzierał się przez trzaski zakłóceń. Ale Mario zanadto się tym nie przejmował, powtarzano mu, że zanikanie sygnału wywoławczego może być wynikiem obracania kierunkowej anteny nadajnika samolotu. Rzeczywiście, po chwili radiostacja wyłowiła ponownie kod rozpoznawczy, tym razem o wiele wyraźniejszy. Pospiesznie zaczął liczyć kolejne piski.

- Mam go. To ten sygnał.

Szybko odchylił pokrywę radiostacji i wcisnął guzik pod gumową osłoną. Kiedy znów rozległ się sygnał w słuchawkach, niemal natychmiast na obudowie nadajnika zapłonęła żółta lampka. Mario przekręcił klucz, uruchamiając ciągłą emisję impulsów naprowadzających. Żółta lampka mrugnęła kilkakrotnie i zgasła.

- Złapali sygnał - oznajmił. - Znajdują się mniej więcej w odległości osiemdziesięciu kilometrów, tak przynajmniej wynika z instrukcji. A to znaczy, że będą tu za jakieś dziesięć minut.

- I to urządzenie naprowadzi samolot? Nie musimy w jakiś sposób oświetlić miejsca zrzutu, zapalić flar?

- Nie, wystarczy sygnał radiowy - odparł Mario, pieczołowicie mocując pokrywę radiostacji. - Cuchillos powinni dostarczyć towar dokładnie tutaj. Uczestniczyłem już w podobnych zrzutach, to naprawdę dobrzy piloci. Gdyby nawet zostali przyparci do muru, mógłbym się założyć, że wcelowaliby ci prosto pod nogi z wysokości stu metrów.

Sygnał naprowadzający posłuży im jako radioźródło kierunkowe...

- Jako co?

- Radioźródło, które umożliwia precyzyjne ustalenie właściwego kursu - wyjaśnił, uśmiechając się ironicznie. Wskazał znajdującą się nie opodal, zarośniętą zielskiem wysepkę. - To jest miejsce zrzutu. Nadlecą kierowani sygnałami radiowymi, skanerem podczerwieni określą położenie wysepki i dokonają zrzutu. Nam nie pozostanie nic innego, jak podpłynąć i wyłowić skrzynie z towarem.

- Lepiej żeby tak było. Nie mam zamiaru nawet zamoczyć palców, choćby prąd miał unieść pojemniki na otwarte morze - burknął, przypomniawszy sobie wielkiego węża wodnego, jakiego widział przed zmrokiem w pobliżu tej wysepki; gad był grubości masywnego konaru, a łeb miał wielki jak pięść kowala.

- Spokojnie - odparł Mario. - Cuchillos to fachowcy. Wystarczy nastawić ręce, a zaraz wpadnie w nie towar. Nie ma się czym martwić.

Nic nam nie grozi.

Kwatera dowództwa Jednostki Ochrony Granic,

Alladin City, Floryda

- Trwa zgrywanie danych z sieci radarowej - zameldował jeden z techników łączności.

Oczy wszystkich pracowników nocnej zmiany były skierowane na środkowy z trzech wielkich ekranów centrum dowodzenia. Zwykle widniała na nim komputerowa mapa południowo-wschodniego rejonu Stanów Zjednoczonych, obejmująca najbardziej uczęszczane szlaki przemytników, wiodące w kierunku Florydy, wysp Bahama oraz północnych Karaibów - rejonu ściśle kontrolowanego przez sieć radarów, zarówno rozmieszczonych na aerostatach, jak i naziemnych, cywilnych oraz wojskowych. Ale tym razem mapa obejmowała południowe wybrzeże USA, od Mobile w Alabamie do Houston w Teksasie.

Obraz był jednak niewyraźny, pełen zakłóceń. Brad Elliott, siedzący przed centralnym pulpitem sterowania, z napięciem wpatrywał się w ekran, na którym to pojawiały się, to znów ginęły jakieś echa - widocznie komputer „Młociarzy" nie mógł sobie z nimi poradzić. Siedzący obok niego Samuel Massey, specjalny doradca prezydenta do spraw walki z narkotykami, powszechnie określany mianem „narkotykowego cara", z rezygnacją pokręcił głową.

- Niewiele z tego wynika, prawda, Brad?

- Znów mamy kłopoty z obiektami znajdującymi się na granicy zasięgu radaru centrum kontroli lotów w Houston. Obiecali mi poprawić łączność, podobno tydzień temu wprowadzono jakieś usprawnienia, ale nie mieliśmy dotychczas okazji tego wypróbować. W dodatku jest silna burza nad przypuszczalnym rejonem zrzutu, która powoduje te właśnie zakłócenia. - Odwrócił się do technika pracującego przy sąsiednim pulpicie. - Przełącz komputer na wskazania ROTH.

Nagle na ekranie pojawiło się wiele drobnych okien z danymi liczbowymi; komputer natychmiast zidentyfikował kilka obiektów w rejonie Nowego Orleanu jako liniowce pasażerskie, a parę innych na obrzeżach frontu burzowego jako prywatne awionetki. Zlokalizował nawet statki płynące po wodach Zatoki Meksykańskiej.

- To są wskazania ROTH? - zapytał zdumiony Massey. - Przecież dzięki nim macie dokładny przegląd sytuacji w całym rejonie zatoki. Gdzież znajduje się ten znakomity radar. W Nowym Orleanie? W Baton Rouge? A może to któryś z aerostatów...

- Nie. W Bull Shoals, w Arkansas - odparł Elliott.

- W Arkansas? Przecież to kilkaset kilometrów od wybrzeża!

- W prostej linii od wybrzeży Luizjany dokładnie osiemset dwadzieścia. Mówiąc szczerze, tego typu radar musi się znajdować co najmniej osiemset kilometrów od wybrzeża, gdyż taki jest minimalny zasięg urządzenia typu ROTH.

Wystukał kilka poleceń na klawiaturze i na ekranie ukazała się schematyczna mapa całej południowej części Stanów Zjednoczonych. Grubym czerwonym łukiem został zaznaczony maksymalny zasięg tego niezwykłego radaru - od Bermudów aż po Los Angeles, sięgający Małych Antyli, północnych wybrzeży Ameryki Południowej oraz półwyspu Jukatan w Meksyku.

- Oto granica obszaru penetrowanego przez instalację ROTH-B. Jak pan zapewne wie, nazwa ta określa przenośny miernik impulsów radarowych odbitych poza horyzontem. Nawiasem mówiąc, nie wiem, czemu nazywa się go przenośnym, skoro antena ma trzy tysiące metrów długości. W każdym razie chodzi tu o nowoczesny system radarowy, który mierzy sygnały odbite od jonosfery, przez co możliwe jest wykrywanie obiektów znajdujących się za horyzontem. Jego maksymalny zasięg wynosi dwa i pół tysiąca kilometrów.

- Ależ to dziesięciokrotnie więcej niż dla klasycznego radaru! Zawsze myślałem, że urządzenia radarowe mogą działać tylko w linii prostej. Jakim sposobem wykrywa się obiekty, jeśli na drodze wiązki są góry? Do diabła, nawet sama krzywizna ziemi uniemożliwia pomiary przy tak wielkich odległościach!

- Pan mówi o tradycyjnym radarze - wyjaśnił Elliott. - Ale urządzenie typu ROTH niejako wystrzeliwuje wysokoenergetyczne wiązki radarowe wysoko ponad linię horyzontu i mierzy sygnały odbite od dolnej powierzchni jonosfery, a na podstawie kąta odbicia oraz opóźnienia sygnału oblicza pozycję obiektu. Mamy taką sytuację, jak w bilardzie, kiedy trafienie możliwe jest tylko po odbiciu bili od bandy, z tym że ROTH bada promieniowanie odbite i docierające z powrotem do instalacji. Zastosowanie komputerów umożliwiło dość precyzyjne obliczenia kąta odbicia i opóźnienia echa. Ale już z samej zasady działania tego urządzenia wynika, że nie jest możliwe prowadzenie pomiarów na dystansach krótszych niż osiemset kilometrów, gdyż nie da się wtedy dobrać odpowiedniego kąta wystrzelenia wiązki radarowej i namierzenia odbitego echa.

- Czy mimo wszystko ten system nie jest dla was zdecydowanie bardziej przydatny niż ciąg stacji naziemnych i aerostatów? Gdyby zbudować jeszcze dwie lub trzy podobne instalacje, można by objąć kontrolą wszystkie granice...

- To byłoby idealne - odparł Elliott. - Ale ROTH to zupełnie nowe i niezbyt pewne urządzenie. Przede wszystkim do obliczeń potrzebne są szczegółowe dane dotyczące jonosfery, a stan naszej wiedzy o tej silnie naelektryzowanej i ciągle zmieniającej się warstwie powietrza jest daleki od zadowalającego. Co gorsza, w wypadku silnych zakłóceń w jonosferze, na przykład podczas wybuchów na słońcu, ROTH po prostu staje się bezużyteczny. A ponieważ informacje o aktywności słonecznej są powszechnie dostępne, przemytnicy doskonale wiedzą, kiedy nie możemy wykorzystywać tego urządzenia. Inny problem polega na tym, że do szczegółowych obliczeń parametrów lotu ruchomego obiektu potrzebne są bardzo szybkie komputery, które znajdują się dopiero w fazie eksperymentów. W tej chwili dość precyzyjne dane uzyskujemy tylko dla obiektów lecących na pułapie większym niż tysiąc metrów.

- Muszę zwrócić uwagę na rozwój tego typu instalacji - rzekł Massey. - Oczywiście, wojskowe systemy obronne mają bezwzględne pierwszeństwo, ale problemy ochrony granic, a zwłaszcza walka z...

- W pełni się zgadzam, panie sekretarzu - wtrącił szybko Elliott, który nie bez powodu zaprosił Masseya do odwiedzenia kwatery w Alladin City; wychodził z założenia, że rozpoczynając starania o dostęp do tak skomplikowanych i kosztownych urządzeń oraz ich rozbudowę, trzeba zyskać poparcie najbardziej wpływowych polityków.

- Rozumiem też, Brad, z jakiego powodu niektóre akcje przechwytywania kontrabandy przekazujesz Służbom Celnym.

Co prawda Elliott nie był zwolennikiem ścisłej współpracy z celnikami, doceniał jednak korzyści, jakie mogą odnieść „Młociarze" z takiego współdziałania.

- Tym razem zdobyliśmy informacje o miejscu planowanego zrzutu, dlatego postanowiliśmy przekazać sprawę instytucjom stojącym na straży prawa - rzekł, doskonale zdając sobie sprawę, że podobnie jak były sekretarz skarbu McDonough oraz były komisarz generalny Służb Celnych Crandall, Massey także wierzy w skuteczność działań cywilnych instytucji powołanych do ochrony porządku publicznego.

- Powiększ wycinek przestrzeni wokół podejrzanego obiektu. Zobaczymy, czy coś się zmieniło - zwrócił się do technika.

Na komputerowej mapie pozostał jedynie fragment, w którego centrum znalazło się wielkie trójkątne bagnisko na południowy zachód od Nowego Orleanu. Błyszczał na niej podświetlony punkt, oznaczający niezidentyfikowany samolot zmierzający w tamtym kierunku.

- Oto i oni - rzekł Elliott. - Namierzyliśmy tę maszynę mniej więcej przed godziną, nad północnym wybrzeżem Kuby. Początkowo samolot trzymał się wyznaczonego korytarza powietrznego, ale po wejściu w strefę indentyfikacyjną nagle zszedł bardzo nisko i skręcił w stronę miejsca zrzutu. Trzeba przyznać, że musi to być pilot najwyższej klasy. Na pułapie trzystu metrów nad morzem szybkość wiatru dochodzi do osiemdziesięciu kilometrów na godzinę, a zmienne prądy powietrza wewnątrz frontu burzowego muszą ciskać maszyną jak zabaweczką.

- I radar centrum kontroli lotów w Nowym Orleanie nadal go nie namierzył?

Generał polecił technikowi przełączyć komputer na dane z naziemnej sieci radarowej. Większość samolotów w kontrolowanym rejonie nagle zniknęła z ekranu. Nie było również obserwowanej maszyny przemytników - jej echo zamigotało kilkakrotnie i zaraz w tym miejscu pojawiło się okno z napisem TR5.

- Na szczęście możemy korzystać z pomocy radaru kontroli lotów z Houston - wyjaśnił Elliott. - Proszę jednak zwrócić uwagę, że echo pojawia się tylko od czasu do czasu, a komputer sieci radarowej zaliczył obiekt do klasy piątej. Oznacza to, iż na podstawie prędkości, wysokości oraz mocy odbitego sygnału radarowego program bardzo nisko ocenia prawdopodobieństwo, że jest to samolot. Być może za jakiś czas, kiedy radar centrum w Nowym Orleanie złapie wyraźniejsze echo na tle tego frontu burzowego, komputer sieci radarowej zidentyfikuje samolot jako intruza i podniesie alarm, ale wtedy będzie już za późno na jakiekolwiek działania. Poza tym większość kontrolerów usuwa ze swoich ekranów obiekty zaliczone do klasy piątej, żeby nie mąciły im obrazu sytuacji.

Rozkazał technikowi przełączyć z powrotem obraz tworzony na podstawie wskazań instalacji ROTH.

- A gdzie są wasze samoloty? - zapytał Massey.

- Dwie maszyny AV-22 i trzy „Czarne Jastrzębie" czekają na niewielkim lądowisku w South Lafourche, sześćdziesiąt kilometrów na południe od miejsca zrzutu. Ukryliśmy je pod siatką maskującą na wypadek, gdyby podejrzany obiekt tamtędy przelatywał. Sądzę jednak, że przemytnicy wyjdą z chmur burzowych dopiero tuż przed dokonaniem zrzutu. Mieliśmy jeszcze jednego AV-22 w powietrzu, który podążał śladem przemytników i miał za zadanie obserwować, czy nie zostanie dokonany zrzut do morza, lecz pilot musiał zawrócić ze względu na bardzo złe warunki atmosferyczne. Kiedy tylko obiekt minie South Lafourche, nasze patrole wystartują i ruszą w pościg. Do czasu wykonania zrzutu mają się trzymać jak najdalej od niego. Wydałem rozkaz, by śledzić przemytników wyłącznie skanerami podczerwieni, gdyż dotarły do nas plotki, że tamci wyposażają swe samoloty w sygnalizatory promieniowania radarowego.

- A co z obserwatorami z ziemi, których przemytnicy zazwyczaj rozmieszczają na wysuniętych posterunkach?

- O nich również pamiętaliśmy. Nasze patrole dostały rozkaz nie zbliżać się do samolotu, jedynie go obserwować. Tym razem chcemy zatrzymać całą grupę odbierającą towar na ziemi. Dlatego będziemy musieli zaczekać do czasu wykonania zrzutu i dopiero później wkroczyć do akcji. To fachowcy, potrafią błyskawicznie pozbierać towar i dosłownie zapaść się pod ziemię. Gdyby jednak przemytnicy zauważyli nasze maszyny i zawrócili nie dokonując zrzutu, mamy zamiar natychmiast podjąć za nimi pościg. Naszym podstawowym celem jest zapobiec dostawie olbrzymiej ilości narkotyków, ale chcemy osiągnąć znacznie więcej...

Miejsce zrzutu w pobliżu Dulac, Luizjana

- Powinni tu być za kilka minut - oznajmił Mario.

Z napięciem wpatrywał się w żółtą lampkę na obudowie radiostacji, która coraz częściej zaczynała migotać, co oznaczało, że nadlatujący samolot odpowiada na wysyłane impulsy radiowe, przygotowując się do wypełnienia swej misji.

- Jeszcze go nie słychać - mruknął Girelli. - Czy z tej odległości nie powinniśmy już słyszeć warkotu silników?

- Pojawi się nad naszymi głowami i zniknie, zanim się spostrzeżesz. Cuchillos działają błyskawicznie, nie zasypiają gruszek w popiele. - Nie odrywał wzroku od mrugającej żółtej lampki, kiedy niespodziewanie w słuchawkach rozległo się nawoływanie:

- Mario, tu Duncan! Mario, zgłoś się!

Sięgnął po mikrofon i wcisnął guzik nadajnika.

- Jakieś kłopoty, Duncan?

- Słyszę terkot śmigłowców - odparł tamten pospiesznie; w jego głosie wyczuwało się silne zdenerwowanie. - Co najmniej dwa, może więcej.

- Lecą śladem samolotu?

- Nie wiem, trudno powiedzieć. Na waszym miejscu zwijałbym się stamtąd.

W słuchawkach zapadła cisza. Mario i Girelli natychmiast się domyślili, że Duncan zapewne zwiewa, gdzie pieprz rośnie.

- Ktoś ich jednak namierzył - mruknął Girelli. - Całą robotę szlag trafił.

- I co teraz?

- Czekamy.

Girelli przysunął sobie pistolet maszynowy M-16 oraz granatnik M203 i zaczął wtykać za pas magazynki z amunicją i granaty. Mario także był uzbrojony w automat M-16, który miał przewieszony przez ramię.

- Z helikopterami powinniśmy sobie poradzić - rzekł i zwrócił się do Debeauchaleta: - Przekaż swoim ludziom, żeby byli w pogotowiu.

Tamten dał znak ręką dwóm mężczyznom siedzącym w najbliższej łodzi, a ci szybko przekazali go dalej. Większość ochroniarzy Girelliego była wyposażona w krótkofalówki, toteż musieli słyszeć ostrzeżenie Duncana.

Nie wiadomo skąd pojawił się nagle samolot. Niespodziewanie usłyszeli wycie turbin pracujących na wysokich obrotach i z nisko wiszących czarnych chmur wyskoczył ciemny złowieszczy kształt. Zdążyli dostrzec tylko dwa potężne śmigła i kanciasty, masywny kadłub transportowca, który przemknął im nad głowami, na wysokości zaledwie dziesięciu metrów ponad trzęsawiskiem. W twarze ludzi uderzyła fala cieplejszego powietrza, zaszumiało w koronach drzew; można by sądzić, że ciężka maszyna za chwilę się rozbije o ziemię. Ale zaraz ich uwagę przyciągnął ciężki pojemnik, który wpadł do wody tuż przy brzegu zarośniętej zielskiem wysepki - wyskoczył na ląd, przeturlał się kilka razy i znieruchomiał. Olbrzymi prostopadłościan był oznakowany mrugającą lampką sygnalizacyjną i zabezpieczony pomarańczowym, samonadmuchującym się pontonem ratowniczym, który na szczęście okazał się niepotrzebny. Zrzutu dokonano z godną podziwu precyzją, pojemnik spoczywał niemal dokładnie pośrodku wysepki. Transportowiec natychmiast poderwał się w górę znad koron drzew, nasilone wycie silników stopniowo zamierało; umilkł też szelest listowia i wkrótce zapadła całkowita cisza, mącona jedynie monotonnym szumem deszczu.

- Udało się! - syknął Girelli. - Trafili dokładnie w środek wyspy. Bierzmy się do roboty, Mario.

Lecz tamten już stał na pokładzie ślizgacza; uniósł krótkofalówkę i rzucił do mikrofonu:

- Ruszać!

Girelli lufą pistoletu wskazał wyspę i Debeauchalet pospiesznie uruchomił silnik, kierując ślizgacz w tamtą stronę.

Olbrzymi pojemnik z włókna szklanego był cały popękany, ale się nie rozleciał. Mario wyciągnął wielki nóż myśliwski, pamiątkę z czasów wojny wietnamskiej, i porozcinał stalowe taśmy obejmujące skrzynię. Nie zadając sobie nawet trudu, żeby liczyć znajdujące się w pojemniku woreczki z białym proszkiem, wyjął dwa z nich i podał je Girelliemu, a ten pospiesznie upchnął towar obok amunicji w stylonowej torbie podróżnej. Mario tymczasem począł rozdzielać narkotyki między ludzi podpływających kolejno łódkami do brzegu wysepki.

- Udało się! - powtórzył Girelli i zachichotał.

Był podniecony, jakby sam wcześniej zażył dawkę kokainy. Odprowadzał wzrokiem łodzie rybaków, które kolejno ginęły w ciemnościach; ludzie mieli ukryć narkotyki i przechować je do czasu późniejszego odbioru. Zaczął cicho wykrzykiwać rozkazy, chichocząc bez przerwy; nie zważał już na grube krople deszczu spływające mu po twarzy...

Dopiero po jakimś czasie jego uwagę przyciągnął nasilający się terkot wirników śmigłowców. Nie zdążył jednak zareagować. Z odległości kilkuset metrów nakierowano na nich strumień oślepiającego światła z reflektorów.

- Tu patrol „Młociarzy"! Stać, nie ruszać się! - padł rozkaz z megafonów.

Niespodziewanie dwadzieścia metrów nad wysepką zawisnął olbrzymi, biało-pomarańczowy samolot podobny do transportowca, lecz napędzany dwoma wielkimi rotorami, wirującymi poziomo jak w helikopterze. Pęd powietrza zmieniał krople deszczu w siekącą mgłę, wywoływał fale na powierzchni mętnej wody. Nie wiadomo skąd obok samolotu pojawiły się klasyczne, pomalowane na czarno śmigłowce. Jeden miał na kadłubie olbrzymi emblemat z napisem SŁUŻBY CELNE STANÓW ZJEDNOCZONYCH, drugi zaś był oznakowany jako JEDNOSTKA OCHRONY GRANIC STANÓW ZJEDNOCZONYCH, a wielkie, biegnące przez całą długość kadłuba i oświetlone litery układały się w słowa: FOLLOW ME. Oba helikoptery zajęły stanowiska po bokach dziwacznego samolotu, oświetlając reflektorami łodzie rozproszone wokół wysepki, a zwłaszcza te, które zabrały już na pokład część towaru i próbowały się wymknąć z zagrożonego rejonu.

Główny reflektor niezwykłego samolotu był skierowany na wysepkę, ale promień dodatkowego szperacza przesuwał się to tu, to tam. Kiedy Girelli na moment znalazł się w ciemnościach, zamrugał szybko; był osłupiały, że „Młociarze" nadlecieli tak szybko, tak nieoczekiwanie, że błyskawicznie odnaleźli miejsce zrzutu. Zaraz jednak spostrzegł, iż jeden z helikopterów obniża lot, jakby chciał wylądować na wyspie; to by oznaczało, że wokół nich zaroi się od agentów. Nie namyślał się długo.

Dźwignął ciężki granatnik i zarzucił go na ramię.

- Hej, ty z bronią! - zagrzmiał głos z megafonu. - Rzuć to! Ręce do góry! Natychmiast!

Czyżby obserwowali go nawet w ciemnościach? Posługiwali się noktowizorami? - przemknęło mu przez myśl.

Zawahał się na moment. Powinien za wszelką cenę nie dopuścić do wylądowania helikoptera... Jeśli nawet widzieli go w ciemnościach, to czy mogli powstrzymać?

Szybko wykonał półobrót, wycelował w śmigłowiec i nacisnął spust...

Na pokładzie samolotu AV-22, „Lwa Dwa Sześć",

dowodzącego akcją „Młociarzy"

Rushell Masters zmuszony był ciągle przełączać kamerę przekazującą obraz do wizjera z pracy w podczerwieni na światło widzialne. Czynił to za każdym razem, kiedy szperacz śmigłowca Służb Celnych obracał się w tę samą stronę, w którą i on spoglądał. Kiedy wreszcie „Czarny Jastrząb" zaczął schodzić w dół, z zamiarem lądowania na wysepce, mógł swobodnie rozejrzeć się przez noktowizor. Dość szybko zauważył olbrzymi pojemnik z narkotykami, nad którym pochylało się kilku mężczyzn.

Dwaj z nich mieli pistolety maszynowe, lecz tylko jeden sięgnął po jakąś ciężką broń.

- Zajmę się prowadzeniem ognia - rzucił drugiemu pilotowi, pospiesznie wysuwając z ładowni karabin M230 i włączając komputer celowniczy sprzężony z kamerą podczerwieni.

Szybko nakierował pajęcze nitki celownika na szeroką pierś zamarłego w nienaturalnej pozycji mężczyzny. Dopiero po chwili zrozumiał, że tamten przygląda się schodzącemu do lądowania helikopterowi. Kiedy przemytnik po chwili oprzytomniał, uniósł granatnik i zarzucił go na ramię, Masters sięgnął po mikrofon, uruchomił wzmacniacz zewnętrzny i zawołał:

- Hej, ty z bronią! Rzuć to! Ręce do góry! Natychmiast!

Tamten szybko obrócił się w kierunku „Lwa Morskiego", ale nie przestał mierzyć do „Czarnego Jastrzębia". Masters pospiesznie wyłączył megafony i wcisnął przycisk radiostacji.

- „Omaha Siedem Jeden", sześćdziesiąt metrów od ciebie, na godzinie drugiej, jeden z podejrzanych mierzy w helikopter, prawdopodobnie jest uzbrojony w granatnik. Wyłącz reflektory i odleć dalej...

W tej samej chwili Masters dostrzegł, że uzbrojony przemytnik wykonuje półobrót, celując w „Czarnego Jastrzębia". Miał chyba zamiar strzelać... Wrzasnął po raz drugi do mikrofonu:

- „Omaha", uciekaj!

Błyskawicznie sięgnął do drążka, odbezpieczył broń i wcisnął spust.

Spóźnił się jednak. W tej samej chwili, kiedy odbezpieczał karabin maszynowy, przemytnik odpalił granat. Strzelił jęzor ognia i z chmury dymu wyskoczył śmiercionośny pocisk. Równocześnie seria z karabinu „Morskiego Lwa" niemal rozcięła mężczyznę na pół.

Granat trafił prosto w obły dziób „Czarnego Jastrzębia" i wybuchł z olbrzymią siłą, zmieniając całą kabinę helikoptera w morze ognia. Śmigłowiec, którego pilot w ostatniej chwili próbował poderwać maszynę, runął na prawy bok i poleciał do tyłu, a gdy płaty wirnika zagrzebały się w mule przy brzegu wysepki, eksplodował wielką kulą płomieni.

Masters usiłował pokonać przeciążenie wyrzucające go z fotela i zapanować nad samolotem, ciśniętym w bok przez falę uderzeniową eksplozji. Kiedy jednak wyrównał lot, chcąc poderwać maszynę w górę, płaty prawego wirnika zagrzebały się w gęstwinie mokrego listowia. Natychmiast pchnął dźwigienki przepustnic do oporu, ale samolotem obróciło i teraz z kolei masywny płat ogonowy zaplątał się między gałęziami drzewa. Masters ledwie zdołał utrzymać w poziomie ciężką maszynę, wiszącą zaledwie pól metra nad mętnymi wodami trzęsawiska, wykręcił między drzewami i wreszcie zdołał ją wyprowadzić na otwartą przestrzeń.

- Uwaga, wszystkie jednostki „Omaha", tu „Lew Dwa Sześć"! zawołał do mikrofonu radiostacji. - „Omaha Jeden Siedem" został zniszczony. Powtarzam: „Jeden Siedem" zniszczony. Przystępuję do akcji ratowniczej. W rejonie zrzutu aż się roi od uzbrojonych mężczyzn, którzy nie wahają się do nas strzelać. Bez odbioru.

Zatrzymał samolot kilkadziesiąt metrów nad wysepką, włączył reflektor i zaczął przeczesywać teren w dole. Nie miał jednak wątpliwości, że nawet jeśli któremuś z pracowników Służb Celnych udało się w ostatniej chwili wyskoczyć z zaatakowanego śmigłowca, i tak musiał zginąć podczas eksplozji. Płomienie szalały na całej, zarośniętej krzakami wysepce. Po pewnym czasie Masters wzniósł maszynę jeszcze nieco wyżej i zaczął oświetlać promieniem reflektora brzegi wyspy.

Szybko zauważył, że jeden z przemytników odepchnął ciało zabitego kolegi, dociągnął wielki pojemnik do brzegu i próbował go właśnie wtaszczyć na pokład ślizgacza. Masters błyskawicznie odbezpieczył karabin maszynowy i naprowadził nitki celownika w swoim wizjerze na sylwetkę podejrzanego. Ale tamten, gdy tylko padł na niego strumień światła, rzucił się na ziemię, obrócił twarzą do samolotu i uniósł wysoko ręce nad głowę. Masters spostrzegł jednak, że mężczyzna ma pistolet maszynowy przewieszony przez ramię; postanowił tym razem nie dać się zaskoczyć. Wcisnął kurczowo spust, nie zważając na okrzyki drugiego pilota. Zwolnił go dopiero wówczas, kiedy minęła nagła fala wściekłości. Zwłoki przemytnika tworzyły nierozpoznawalną bryłę mięsa wgniecionego w błoto; kilka pocisków rozszarpało wypełniające olbrzymi pojemnik foliowe woreczki z kokainą i cały teren wokół niego wyglądał jak przyprószony śniegiem.

Z trudem łapiąc oddech Masters wstrzymał ogień i pozwolił kilku ocalałym ludziom wypełznąć na brzeg wysepki. Płomienie wokół rozbitego „Czarnego Jastrzębia" stopniowo dogasały, wyglądało na to, że płonąca benzyna nigdzie się nie rozlała na wodzie.

- Przygotować się do wodowania pontonu - rozkazał przez interfon.

Obrócił wysuniętą głowicę kamery ku górze i zaczął obniżać maszynę. Pospiesznie spuszczono na bagna olbrzymi ponton motorowy, w którym miejsca zajęli dwaj strażnicy Ochrony Granic oraz trzej inspektorzy Służb Celnych. Wkrótce rozpoczęto poszukiwania ocalałych kolegów.

Masters nie mógł oderwać oczu od wraka helikoptera spoczywającego na wypalonej wyspie. W jego pamięci odżyły wspomnienia z owego tragicznego incydentu, który bezpośrednio przyczynił się do utworzenia oddziału „Młociarzy" i powołania do życia Agencji Ochrony Granic. Oto bowiem, w stosunkowo krótkim czasie, po raz drugi uczestniczył w akcji kończącej się śmiercią jego kolegów. Pomyślał z przerażeniem, że nawet mimo uzbrojenia „Młociarzy" i wyposażenia ich w nowoczesny sprzęt, śmierć zdawała się zbierać coraz obfitsze żniwo...

Strażnicy Ochrony Granic wyskoczyli na brzeg wysepki w pobliżu pojemnika, obok którego leżały zwłoki dwóch zastrzelonych ludzi. Pospiesznie skuwali ręce leżących w błocie przemytników, kopniakami odtrącając porzuconą przez nich broń. Masters odniósł wrażenie, że tragiczny los załogi śmigłowca także się przyczynił do stanowczego i energicznego działania drużyny naziemnej.

- Mamy tu dwóch zabitych - poinformował przez krótkofalówkę dowódca.

Masters patrzył uważnie, jak tamten wyjmuje z kieszeni próbnik, zbiera szczyptę proszku z rozprutego woreczka, wsypuje go do plastikowej buteleczki i wstrząsa energicznie.

- Zgadza się, to kokaina - zameldował po chwili - ale niskiej jakości. Najwyżej trzydziestoprocentowa mieszanka. Jest tego jakieś dwadzieścia do trzydziestu kilogramów.

- Ile? Dwadzieścia kilo? Na pewno nie więcej?

Masters popatrzył na przeciwległy kraniec wysepki, gdzie inspektorzy celni wydobywali z wraka śmigłowca zwłoki swoich kolegów.

- Teraz ten towar jest na wagę złota, Rush - odparł dowódca drużyny. - Mimo wszystko oceniam wartość tego pojemnika na parę milionów dolarów.

- Przejmij stery - syknął Masters do drugiego pilota.

Odchylił głowę na oparcie fotela i zapatrzył się w sufit kabiny, próbując opanować narastającą wściekłość. Kiedy po pewnym czasie znów spojrzał w dół, obok zwłok dwóch przemytników leżało już sześć ciał wydobytych ze szczątków „Czarnego Jastrzębia". Wszystkie były osmalone, ledwie odróżniały się od błotnistego podłoża. Tylko na niektórych można było dostrzec fragment pomarańczowej kamizelki ratunkowej, zarys hełmu pilota, zwęglone resztki skafandra...

- Niech to szlag trafi! - jęknął, zaciskając z całej siły powieki. Niech to wszystko trafi jasny szlag!

Ponad wodami Zatoki Meksykańskiej

Dwadzieścia minut później

- Uwaga, pilot niezidentyfikowanego dwusilnikowego transportowca! Tu jednostka patrolowa Ochrony Granic Stanów Zjednoczonych! Proszę natychmiast zawrócić i lecieć za mną. Czekam na odpowiedź. Odbiór.

Umykający transportowiec przemytników, stary rosyjski dwusilnikowy An-24, wynurzył się z chmur burzowych na pułapie sześciu tysięcy metrów i spokojnie zmierzał ponad Zatoką Meksykańską na południowy wschód. Tuż obok niego, jakieś dwadzieścia metrów po prawej stronie, pojawił się samolot AV-22, oznaczony kryptonimem „Lew Dwa Dwa". Był to ten sam patrol „Młociarzy", który przechwycił podejrzaną maszynę zaraz po przekroczeniu granicy, ale z powodu silnych turbulencji i wyładowań atmosferycznych musiał zrezygnować z pościgu. Teraz natomiast wrócił, podejmując przerwaną akcję.

Pilot „Lwa Morskiego", Hank McCauley, po raz kolejny sprawdził dane nawigacyjne i wywołał na swym ekranie komputerową mapę tego obszaru.

- Jesteśmy dokładnie na wschód od Alfa trzysta dwadzieścia jeden i lecimy w stronę Alfa trzydzieści dziewięć - powiedział, zwracając się do siedzącej w fotelu drugiego pilota Janice Hudkins. - Przełącz się jeszcze raz na kanał BSF. Aerostat tej nowej platformy, „Młociarza Drugiego", powinien nas już odbierać.

Hudkins przez kilka minut wywoływała drugi posterunek, lecz bez rezultatu. Znajdowali się za daleko od którejkolwiek z baz. Radar zawieszony w balonie nad Mobile został wyłączony z powodu silnej burzy z piorunami, która nadciągnęła od strony zatoki, a która jednocześnie uniemożliwiała komunikację na wysokich częstotliwościach. Dlatego jedyną ich nadzieją było nawiązanie łączności z drugą platformą „Młociarzy", ustawianą właśnie osiemdziesiąt kilometrów na zachód od wybrzeży Florydy, na wysokości Naples, która otrzymała kryptonim „Napalm". Liczyli na to, że już wkrótce się znajdą w zasięgu odbioru radiowego przez aerostat tejże platformy.

- „Napalm", tu „Lew Dwa Dwa" na częstotliwości dziesięć dziesięć. Odezwij się, jeśli mnie słyszysz. Odbiór.

Wciąż jednak nie było odpowiedzi.

- I co mamy robić w takiej sytuacji, Hank? - zapytała. - Nie starczy nam benzyny na długotrwały pościg nad morzem. Jesteśmy czterysta pięćdziesiąt kilometrów od wybrzeża i najpóźniej za pięć minut powinniśmy zawrócić.

- Masters przekazał, że ci ludzie rozwalili jeden z helikopterów Służb Celnych - odparł McCauley. - Mamy go jak na dłoni i nie zamierzam pozwolić mu odlecieć. To przemytnicy, nie rozumiesz? Zestrzelili „Czarnego Jastrzębia". Przecież sama byłaś inspektorem celnym...

- A jeśli oni również mają na pokładzie dzieci?

- I tak je pozabijają. Nie możemy odpowiadać za to, co zrobią. Popełnili przestępstwo. Mam zamiar trzymać się tego transportowca do czasu, aż będziemy musieli zawrócić.

Hudkins ponownie zaczęła wywoływać przez radio którąkolwiek z baz. Zwróciła jednak uwagę, że McCauley wysunął i odbezpieczył wyrzutnię pocisków samonaprowadzających.

- Hank...

- Mam zamiar odpalić rakietę ostrzegawczą. Zajmij się radiem.

Zmienił nieco kurs samolotu, by wyrzutnia mierzyła prosto w olbrzymi prawy silnik lecącego przed nimi transportowca. Nie spieszył się jednak z wyborem i uzbrojeniem rakiety.

Zaczął przełączać rodzaje obrazów wyświetlanych na ekranie monitora nawigacyjnego. Znajdowali się niemal pośrodku zatoki, taka sama odległość dzieliła ich od meksykańskiego półwyspu Jukatan, co od Florydy, Kuby czy delty Missisipi; niemal w każdym kierunku mieli do pokonania czterysta osiemdziesiąt kilometrów do stałego lądu. Od najbliższego korytarza powietrznego linii pasażerskich dzieliło ich ponad sześćdziesiąt kilometrów. Nie było co liczyć na łączność radiową w paśmie UKF z jakąkolwiek radiostacją naziemną.

- To koniec, Hank - odezwała się Hudkins. - Musimy zawracać.

Na północy nadal trwa burza, więc lepiej skierujmy się na wschód, do Saint Petersburg lub Miami. W ten sposób będziemy mieli lekki wiatr w plecy.

McCauley nie zareagował, nadal leciał tym samym kursem.

- Hank?

Spojrzał na nią, lecz zaraz odwrócił głowę.

- Zgoda. Wyciągnij z torby dane korytarza powietrznego prowadzącego do Saint Petersburg. Znajdziesz je w bocznej kieszeni, torba leży za moim fotelem.

- Hank?

- Moglibyśmy się też napić jeszcze po filiżance kawy.

- Hank?

- Ja poproszę z cukrem i śmietanką.

Odwrócił się i spuścił na oczy ekran wizjera. Błyskawicznie włączył komputer celowniczy, przestawił go na sterowanie podczerwienią i uzbroił jeden z samonaprowadzających pocisków typu Stinger.

Dowództwo Oddziału Ochrony Granic, Alladin City

System radarowy ROTH bez przerwy śledził trwający pościg. Elliott i Massey wpatrywali się z uwagą w główny monitor centrum dowodzenia, czekając na kontakt radiowy z załogą „Lwa Morskiego".

- Wciąż nie odpowiadają, Brad - poinformował dowódca łączności. - Z powodu silnych wiatrów aerostat „Napalmu" został ściągnięty na pułap tysiąca pięciuset metrów. „Dwa Dwa" znajduje się obecnie na granicy zasięgu odbioru radiowego.

- Czy to znaczy, że nie możemy się porozumieć z dowódcą patrolu? - zapytał Massey.

- No cóż, na tak dalekie dystanse wykorzystujemy głównie pasmo UKF, ale burza powoduje bardzo silne zakłócenia. A teraz patrol znalazł się już poza zasięgiem naszej radiostacji, a mówiąc szczerze, poza zasięgiem wszystkich radiostacji naziemnych usytuowanych nad zatoką. Nawet centrala łączności z drugiej platformy, ustawionej na zachód od Naples, nie może nawiązać kontaktu z pilotem.

- Czy zatem AV-22 będzie śledził transportowiec przemytników przez całą drogę powrotną do ich bazy?

- Nie, zabrakło by im paliwa - odparł Elliott. - Może lecieć za nim najwyżej jeszcze kilka minut, później będzie musiał zawrócić.

- Ach tak... - mruknął Massey. - Zniszczony śmigłowiec, sześciu zabitych, a przemytnicy mogą swobodnie wrócić do bazy...

- Przechwyciliśmy narkotyki i mamy parę osób w areszcie. Nie możemy oceniać naszej działalności w kategoriach oko za oko. Przynajmniej jeszcze nie teraz. To nie jest...

Nagle okno zawierające parametry lotu transportowca zaczęło migać na ekranie. Jeden z techników zawołał:

- Obiekt pierwszy gwałtownie traci wysokość, panie generale! Jego szybkość spadła do... zera... wysokość bardzo szybko maleje... Straciliśmy kontakt!

- A co z „Dwa Dwa"?

Obraz na ekranie nie zostawiał jednak żadnych wątpliwości. Samolot patrolowy, który dotychczas tworzył z transportowcem ścisłą formację, teraz wyraźnie skręcił na wschód, zmierzając w kierunku Florydy.

- Do cholery! Co tam się stało?! - zawołał Elliott, chociaż domyślał się prawdy.

Massey przez chwilę wpatrywał się w ekran, wreszcie spojrzał na generała i rzekł cicho:

- To chyba oczywiste. Wasz pilot, który znalazł się w trudnej sytuacji, musiał sam podjąć decyzję, że nie wolno dopuścić, aby przemytnikom ta akcja uszła na sucho.

Platforma „Młociarz Dwa"

Dwa tygodnie później

Sto kilometrów na południowy zachód od Sarasoty ciszę chłodnego poranka zakłócił głośny terkot wirnika „Czarnego Jastrzębia", pomalowanego na biało-zielono i noszącego kryptonim „Skoczek Dwa". Towarzyszyły mu dwa samoloty AV-22 należące do jednostki Ochrony Granic. Wysmukły i zwinny helikopter szybko podchodził do lądowania na pokładzie olbrzymiej platformy wiertniczej, przypominającej samotną wyspę na morzu, zakutą w stalowy pancerz i omywaną szmaragdowymi wodami zatoki.

Całą drogę „Skoczek Dwa" pokonał na pułapie trzech tysięcy metrów i dopiero przed samą platformą zaczął obniżać lot. Pilot wprawnie zawiesił maszynę kilka metrów nad płytą lądowiska i po chwili osiadł ciężko. Z powodu zapowiadanego ataku terrorystycznego na wiceprezydenta podczas jego wizyty na platformie „Młociarzy" zrezygnowano z rutynowej procedury podchodzenia do lądowania, a pilot otrzymał rozkaz jak najszybciej posadzić maszynę. Zrezygnowano również z okrążenia nad platformą, dzięki któremu gość mógłby dokładnie obejrzeć tutejsze instalacje.

- Witamy na pokładzie, panie Martindale - Elliott powitał wiceprezydenta.

- Niewiele zdążyłem zobaczyć, Brad, ale odniosłem wrażenie, że ta platforma jest jeszcze bardziej imponująca od pierwszej.

- Od „Młociarza Jeden" różni się przede wszystkim wielkością. Przyznaję, że jestem z niej dumny.

Martindale dostrzegł stojącą nie opodal Sandrę Geffar oraz Iana Hardcastle'a i podszedł szybko, aby się z nimi przywitać.

- Jak się miewasz, Ian. Na pewno także jesteś dumny z tej platformy. Twój plan wkracza we właściwe stadium realizacji.

- Bardzo się z tego cieszę, panie prezydencie - odparł Hardcastle.

Miał wrażenie, że Martindale odnosi się do niego trochę obcesowo, jakby z pewną niechęcią.

Za to witając się z Geffar, uścisnął jej rękę z wyraźną sympatią, niemal ojcowską czułością.

- Z okazji uruchomienia tego drugiego posterunku na platformie spieszę przekazać wam wszystkim najlepsze życzenia prezydenta. Kazał mi powtórzyć, że jest pełen uznania dla waszych osiągnięć i uważa rozbudowę jednostek Agencji Ochrony Granic za pierwszoplanowy cel w podnoszeniu obronności naszego kraju oraz zwalczaniu przestępczości zorganizowanej.

Elliott uśmiechnął się z zakłopotaniem.

- Cała załoga platformy zebrała się już w sali odpraw na drugim piętrze. Proszę tędy, panie prezydencie.

- Uruchomienie „Młociarza Dwa", najnowszego posterunku morskiego jednostki Ochrony Granic, musimy uznać za wspólne święto nas wszystkich - rzekł wiceprezydent do zebranych. - Naród amerykański jest dumny z was, z całej organizacji „Młociarzy". Dzięki waszym wysiłkom szala zwycięstwa w wojnie z przemytem narkotyków zaczyna się przechylać na naszą stronę. Niech zatem otwarcie tej platformy, podobnie jak uruchomienie następnej, która za trzy miesiące ma stanąć w zatoce na wysokości Mobile w Alabamie, będzie dowodem powszechnego uznania dla waszej działalności i waszego poświęcenia.

Już we wstępnym projekcie, do którego realizacji przystąpiliśmy niemal dwa lata temu, dokładnie określono trudności i wyzwania, z jakimi będziecie mieć do czynienia, Ian Hardcastle świetnie wiedział, z jaką falą nieufności, niechęci czy nawet wrogości się spotkacie. Sądzę, że nie wygasła ona jeszcze całkowicie po dzień dzisiejszy, lecz Hardcastle i Geffar zawsze potrafili i potrafią rozwiać wątpliwości oponentów. Pamiętajcie, co jest waszym naczelnym zadaniem: ochrona granic Stanów Zjednoczonych przed intruzami, kontrola towarów wwożonych do naszego kraju, prowadzenie przeszukiwań oraz inspekcji i zatrzymywanie podejrzanych, przestępców i terrorystów, włącznie z użyciem przeciwko nim broni, jeśli zajdzie taka konieczność. Nie zapominajcie, że jeszcze niedawno granice amerykańskie były praktycznie nie strzeżone, przemytnicy i zabójcy mogli je bezkarnie przekraczać. Mimo wszelkich wysiłków Straży Przybrzeżnej, Służb Celnych oraz Agencji do Walki z Narkotykami, w których większość z was poprzednio pracowała, przez granice płynęła istna rzeka narkotyków. Ale wasze wysiłki przyczyniły się do tego, że sytuacja uległa zmianie. Cała Ameryka jest waszym dłużnikiem...

Wiceprezydent zawiesił głos, jakby oczekując na oklaski, ale pośród zebranych rozległy się tylko nieliczne pomruki. Martindale odsunął na bok kartki z wydrukowanym przemówieniem i przesunął się na środek podium.

- Wystarczy tych oficjalnych słów. Pozwólcie, że teraz powiem coś od siebie. Przede wszystkim chciałbym złożyć kondolencje rodzinom i przyjaciołom ludzi, którzy zginęli podczas akcji w Luizjanie. Było to jednak pierwsze od dwóch lat poważniejsze starcie przemytników z siłami strzegącymi prawa, na tej podstawie możemy wnioskować, w jakiej sytuacji znaleźli się nasi przeciwnicy. Wiemy, że wciąż próbują przeniknąć przez strzeżoną granicę, uzbrajają się jak zawodowe jednostki wojskowe i w każdej sytuacji są gotowi do was strzelać.

Czy zatem powołanie do życia „Młociarzy" cokolwiek zmieniło? Bardzo wiele. Podczas akcji w Luizjanie zarekwirowano transport niespełna trzydziestu kilogramów narkotyków, lecz zgodnie z danymi FBI wartość handlowa owego towaru wynosi trzy miliony, to znaczy sto tysięcy dolarów za kilogram. Analizy wykonane w DEA wykazały, że w pojemniku znajdowała się mieszanka zawierająca około czterdziestu procent kokainy. A to znaczy, że narkomani muszą płacić coraz więcej za coraz gorszy towar. Kartele zaczynają przysyłać śmieci, żądając za nie wygórowanej ceny. Ale prawa rynkowe, nawet w wypadku narkotyków, są bezlitosne. Po pierwsze, odnotowujemy znaczny wzrost zainteresowania wszelkimi programami odwykowymi, zarówno w ośrodkach państwowych, jak i prywatnych, a także zwiększenie liczby chętnych do udziału w kuracji. Sędziowie dość chętnie odsyłają skazanych z więzień i zakładów karnych na leczenie odwykowe, przekazując ich pod opiekę kuratorów i organizacji społecznych wszędzie tam, gdzie w zakładach karnych nie jest prowadzona profilaktyka antynarkotykowa. Jeden gram kokainy, czyli tyle, ile waży pół kartki papieru piśmiennego, kosztuje dziś na ulicy sto dolarów. Po prostu o wiele taniej jest poddać się kuracji odwykowej niż nadal brać kokainę. Jednocześnie wielka akcja niesienia pomocy ludziom uzależnionym spowodowała, że w więzieniach uwolniło się wiele miejsc, które można przeznaczyć dla najbardziej zatwardziałych handlarzy oraz przemytników. W kilku stanach wprowadzono przepis, że stawiającym opór sprzedawcom lub dostawcom narkotyków grozi kara dożywocia czy nawet śmierci. Ameryka się zmienia. Można powiedzieć, że w jakimś stopniu zaczęliśmy się wyzwalać spod uzależnienia od narkotyków. Nie są to łatwe zmiany, toteż tym bardziej częścią winy obarcza się was... Ale muszę wyznać szczerze, że to, co obserwujemy, nie wyłączając wojen gangów, masowych skarg oraz przepełnionych więzień i ośrodków terapii odwykowej, świadczy jedynie o tym, że dobrze wykonujecie swoje zadania. Toczycie ciężką walkę, lecz szala zwycięstwa przechyla się na waszą stronę.

W przeciwieństwie do wielu innych instytucji „Młociarze" dowiedli, ile są warci. Niech politycy walczą między sobą, ale wy kontynuujcie swoją walkę z przemytnikami. Jeśli tylko ma miejsce jakakolwiek nielegalna działalność, rząd oczekuje od Jednostek Ochrony Granic podjęcia stanowczej akcji, nie wyłączając konieczności użycia broni... Stale na względzie trzeba mieć tylko jedno: należy czynić wszystko, aby nie ginęli niewinni ludzie, lecz jedynie starać się, aby nie zginął nikt. Jeżeli jednak macie pewność, że przemytnicy zrozumieli wasze polecenia i ewidentnie je lekceważą, a wy nie macie już innego wyjścia, wtedy wolno wam posunąć się do ostateczności, to znaczy użyć broni. Musicie wykonywać rozkazy, ale i posługiwać się zdrowym rozsądkiem, a mogę was zapewnić, że w wypadkach nie budzących żadnych zastrzeżeń Biały Dom zawsze usprawiedliwi wasze poczynania. Myślę, że wyraziłem się jasno.

Odpowiedziały mu rzęsiste brawa.

Biuro Hardcastle' a na „Młociarzu Dwa" mieściło się na drugim piętrze nadbudówki, skąd panoramiczne okna umożliwiały widok na wszystkie strony. Tylko na południowym skraju platformy widok przesłaniała wyższa od centrum dowodzenia wieża kontroli lotów oraz łączności, natomiast od zachodu za oknami wznosiła się stalowo-nylonowa kratownica stanowiska aerostatu. Wyglądając w tamtym kierunku, wiceprezydent zadarł głowę, usiłując dojrzeć balon na końcu liny, ale ten był niewidoczny na tle jasnobłękitnego nieba, znajdował się na wysokości czterech i pół tysiąca metrów.

- Bardzo tu przyjemnie, Ian - odezwał się Martindale. - Jak w prawdziwej pustelni wilka morskiego... Jeszcze trzy miesiące temu nie miałeś swojego gabinetu, a Kongres był gotów cię rzucić lwom na pożarcie...

- Doskonale pamiętam, panie prezydencie.

- Przekonałem prezydenta, że po pamiętnej akcji potraktowano cię niesprawiedliwie, że nie zasłużyłeś na taką ocenę i nie powinniśmy zdejmować cię ze stanowiska dowódcy drugiego posterunku. Prezydent przyznał mi rację. Zestrzelenie przed kilkoma tygodniami śmigłowca Służb Celnych w Luizjanie oraz bezpardonowe metody przemytników zjednały wam przychylność sporej części wcześniejszych przeciwników. Podejrzewam, że teraz prezydent byłby gotów nawet podpisać rozkaz nalotu powietrznego na bazę przemytników, gdybyśmy tylko wiedzieli, gdzie ona się znajduje...

- Ależ my to wiemy, panie prezydencie - wtrącił pospiesznie McLanahan. - Oba samoloty przemytników po dokonaniu zrzutu obrały kurs na to samo lotnisko na Haiti. Ich baza musi się znajdować w centralnej części wyspy...

- Zgodnie z raportem, jaki otrzymałem, ów transportowiec z dziećmi na pokładzie rozbił się u wybrzeży Haiti, nie zdołał dotrzeć do żadnego lotniska. - Dość wyraźnie poirytowany Martindale zerknął na Elliotta. - A wszyscy doskonale pamiętamy, co się stało z tym drugim samolotem, któremu nie dano szans dotrzeć do lotniska...

- To prawda - odparł McLanahan - zakładamy jednak, że oba samoloty zmierzały prosto do swojej bazy. Na podstawie ich kursów zdołaliśmy wyznaczyć kilka prawdopodobnych miejsc lądowania, lecz żadne z nich nie leży na terenie Kuby. Oba transportowce zmierzały na Haiti. Biorąc zaś pod uwagę wielkość i tonaż samolotów, znaleźliśmy tylko jedno lotnisko zdolne pomieścić tak duże maszyny. Baza przemytników musi się znajdować w Verrettes, zniszczonych koszarach z okresu drugiej wojny światowej, będących teraz w rękach prywatnych. Wszystkie te informacje doskonale się zgadzają z danymi pomiarów radarowych...

- Ale to wciąż za mało - wtrącił wiceprezydent. - Te wyrywkowe dane nie pozwalają nawet zarządzić operacji DEA lub CIA, a co dopiero akcji militarnej na dużą skalę...

- Niech zatem wywiad zainteresuje się bliżej tym lotniskiem - powiedział Elliott. - Sądzę, że Patrick ma rację, ale rozumiem też, że potrzebne są pełniejsze informacje. Trzeba zaznaczyć, że nasze radary nie sięgają terytorium Haiti oraz Dominikany, przede wszystkim dlatego, że Kubańczycy zakłócają pracę radaru zawieszonego w aerostacie nad Guantanamo. Gdybyśmy mogli umieścić balon nad terytorium Haiti lub Dominikany, albo przynajmniej w Cieśninie Zawietrznej, wtedy szybko byśmy poznali prawdę.

- Haiti, Kuba oraz władze archipelagu Turks i Caicos utrzymują, że nasze balony radarowe przeszkadzają w ruchu powietrznym, łączności radiowej i telewizyjnej, działaniach lotnictwa wojskowego, rybołówstwie, turystyce i Bóg wie w czym jeszcze - rzekł Martindale. - Twierdzą, że naszym falom radarowym nie wolno przekraczać bez pozwolenia ich granic. Rzecz jasna, to tylko wykręt, ale nie mamy podstaw, by cokolwiek zarzucać rządom tych państw, dopóki nie uzyskamy dowodów.

- Aż nie mogę uwierzyć - mruknął Elliott. - Najbiedniejszy i najbardziej skorumpowany kraj na tym globie pozwala przemytnikom swobodnie działać na swoim terytorium, a my nic na to nie możemy poradzić?

- Przynajmniej na razie. Departament Stanu podjął odpowiednie kroki. To wszystko. A poza tym pamiętajcie, że to ja wyciszyłem rwetes wokół... tego incydentu nad Zatoką Meksykańską.

- McCauley nadal utrzymuje, że nie strzelał do transportowca przemytników - powiedział Elliott. - Twierdzi, że powtarzał wezwania radiowe, starał się ściągnąć na siebie uwagę pilota owej maszyny, wreszcie odpalił rakietę ostrzegawczą...

- Nie próbuj mnie wykiwać, Brad. Oglądałem zapis wskazań instalacji radarowej ROTH. Nie mam najmniejszych wątpliwości, co się tam stało. - Zawiesił głos i wyjrzał przez okno. - Przykro mi, ale McCauley i Hudkins nie mogą wrócić do służby. Nie wolno nam dopuścić, aby „Młociarze"... mieli na sumieniu takie pomyłki, Brad. Wielu starszych wiekiem polityków tylko czeka na podobną okazję, żeby obrzucić błotem waszą instytucję. Chyba nie chcecie zniszczyć mnie i prezydenta, największych orędowników waszej sprawy. A skoro już o tym mowa... Prezydent życzy sobie, żeby została opracowana szczegółowa procedura zatrzymania podejrzanego samolotu, który legalnie przekroczył granicę bądź też uzyskał pozwolenie jej przekroczenia. Musimy mieć jasno określone sposoby postępowania patroli ścigających transportowce podejrzane o dokonanie zrzutu narkotyków. Czy to jasne, Brad?

- Ale wciąż będziemy mieli prawo użyć broni wobec przemytników ewidentnie zaangażowanych w dostawy narkotyków?

- Tak, lecz w ściśle określonych sytuacjach. Zatrzymanie lub ostrzelanie obiektu może mieć miejsce wyłącznie na obszarze Stanów Zjednoczonych, a nie nad otwartym morzem czy w międzynarodowej przestrzeni powietrznej. Musicie mieć niezbite dowody, że podejrzany dokonał zrzutu bądź przemyca narkotyki. Co więcej, musicie mieć dowody, że pojemnik znaleziony na ziemi to ten sam, który został zrzucony z samolotu, i że zawiera on nielegalne substancje.

- I tego wszystkiego mamy dokonać, zanim przemytnicy opuszczą naszą przestrzeń powietrzną? - zapytał Hardcastle.

- Nie inaczej. Członkowie gabinetu i przywódcy ugrupowań kongresowych naprawdę znaleźli się w bardzo trudnej sytuacji po tym ostatnim... incydencie. Wszyscy powtarzają, że nie chcą takich „Młociarzy", którzy podczas patroli mieliby zestrzeliwać samoloty czy wysadzać w powietrze statki, do tego znajdujące się poza naszymi granicami... Jesteście pod wielką presją, przyjaciele. Doskonale rozumiem, co musicie czuć, ale nie ma innego wyjścia. Albo zastosujecie się do takich reguł gry, albo wszyscy znajdziemy się poza boiskiem. Uważajcie na siebie.

Elliott, Hardcastle i Geffar odprowadzili wiceprezydenta do wyjścia, ten jednak zatrzymał się przy drzwiach, odwrócił i spojrzawszy na Elliotta oraz McLanahana zapytał:

- Czy wy dwaj możecie mi towarzyszyć w drodze powrotnej?

Na pokładzie „Skoczka Dwa", przerobionego śmigłowca typu UH-60 „Czarny Jastrząb", Martindale zjadł kilka kanapek z szynką, popił szklanką soku i dopiero wtedy popatrzył uważnie na dwóch lotników.

- Co z tą bazą na Haiti, Patricku? - zapytał.

- Potrzebne nam są dokładne dane wywiadu na temat lotniska w Verrettes. Wiemy tylko tyle, że w czasach drugiej wojny światowej znajdowały się tam koszary brytyjskich komandosów. Później baza była wykorzystywana do różnych celów wojskowych, aż w końcu została sprzedana jakiejś spółce cywilnej. Odnotowujemy wzmożoną aktywność lotniczą w jej rejonie, często pojawiają się nad nią ciężkie lub bardzo szybkie samoloty. Musimy się dowiedzieć, kto tam teraz rządzi i jakim sprzętem dysponuje.

- Na pewno nie jest to jednostka armii haitańskiej?

- Według naszych informacji armia haitańska wciągnęła bazę w Verrettes na listę obiektów rezerwowych i ćwiczebnych. Wiemy jednak dobrze, iż lotnictwo haitańskie dysponuje zaledwie kilkunastoma jednosilnikowymi myśliwcami i paroma samolotami transportowymi.

- I naprawdę sądzicie, że może to być baza przemytników?

- Jesteśmy tego niemal pewni. Co więcej, nie mam żadnych wątpliwości, że to właśnie oni są odpowiedzialni za śmierć dzieci.

Wiceprezydent popatrzył na generała.

- Co ty o tym myślisz, Brad?

- Jestem tego samego zdania. Prawdopodobnie ci ludzie odpowiadają też za zniszczenie naszego śmigłowca w Luizjanie. Uważam, że nie powinniśmy dłużej zwlekać.

Martindale zapatrzył się na widok za oknem.

- Nasze stosunki z krajami Ameryki Środkowej i państwami basenu Karaibskiego nie układają się ostatnio najlepiej. Wszyscy podnoszą wrzask, że takie instytucje jak Agencja Ochrony Granic są pierwszym krokiem na drodze do zdobycia przez Stany Zjednoczone całkowitej dominacji militarnej w tym rejonie. To niewiarygodne. Co prawda nadal mamy otwarte drogi do większych portów nad zatoką, ale głównie dlatego, że znajdują się one w koloniach brytyjskich bądź państwach wchodzących w skład Wspólnoty Brytyjskiej. Inne kraje wyraźnie dążą do ograniczenia współpracy z nami, zamykają swoje porty czy nawet zabraniają nam wstępu na swoje wody terytorialne. Właśnie z tego powodu proszono mnie, byście przez jakiś czas reagowali nieco spokojniej, zanim ta wrzawa nie przycichnie. - Spojrzał na Elliotta. - Prezydent kontaktował się z wami w sprawie tej... „Kawazni" za pośrednictwem przewodniczącego Zjednoczonego Sztabu, generała Curtisa, prawda?

Elliott zmrużył oczy, przypominając sobie wydarzenia związane z... tą „Kawaznią". Rajd bombowca B-52, oznaczonego kryptonimem „Stary Pies", nie tylko odmienił całe jego życie, lecz faktycznie doprowadził do znacznego pogorszenia stosunków amerykańsko-radzieckich. Teraz jednak, po dwóch latach, wiele rzeczy poszło w niepamięć...

Martindale chyba wyczuł, dlaczego generał nie odpowiada.

- To było naprawdę olbrzymie osiągnięcie, Brad, ale najbardziej zdumiewa mnie fakt, że do dziś tamta akcja pozostaje ścisłą tajemnicą. Czy sądzisz, że można by zaplanować podobną operację, tak samo ściśle tajną, i bez ściągania na siebie zbytniej uwagi zdobyć informacje o tym, co naprawdę się dzieje na Haiti?

- Uważam, że to robota nie dla nas - odparł generał. - Mamy wystarczająco dużo obowiązków. Taką operację powinno zorganizować CIA bądź DEA...

- Tamten rajd bombowy na terytorium Związku Radzieckiego również powinno zorganizować Dowództwo Lotnictwa Strategicznego, a nie grupa pracowników laboratorium doświadczalnego, którą obaj kierowaliście. Wykonaliście jednak zadanie; w dodatku wszystko pozostało najściślejszą tajemnicą i do dzisiaj krążą jedynie plotki oraz domysły.

- To było co innego - odparł Elliott. - Testowaliśmy wówczas wykorzystując którąś z naszych maszyn, proszę bardzo, ale załatwmy to... oficjalnie. Nie mam zamiaru skończyć tak, jak North czy Poindexter.

- North znalazł się w kłopotach, ponieważ przekroczył swoje uprawnienia i podjął niewłaściwe działania - odparł Martindale. Wierzę w twój zdrowy rozsądek, Brad. Podobnie jak prezydent. Przecież to z jego polecenia nadzoruję poczynania Agencji Ochrony Granic. Nakazał mi, bym zrobił wszystko, co w mej mocy, żeby „Młociarze" działali jeszcze efektywniej, ale unikali jakichkolwiek akcji mogących im przysporzyć złej sławy. Jeżeli faktycznie baza przemytników, którzy nie wahają się mordować dzieci byle tylko dostarczać narkotyki na Florydę, znajduje się na Haiti, musimy zdobyć o niej jak najwięcej informacji. W porządku, możecie dostać ode mnie poufne rozkazy na piśmie, ale nie czekajcie z podjęciem akcji, aż wszyscy święci podejmą w końcu taką czy inną decyzję. Mnie potrzebne są fakty i to jak najszybciej, a myślę, że wam również na tym zależy. Dowiedzcie się wszystkiego o tej prywatnej bazie lotniczej, nie zwracając na siebie niczyjej uwagi i nie angażując jednostek „Młociarzy". Nic więcej.

Zapadła cisza pełna wyczekiwania. Po akcji Elliotta i McLanahana, która doprowadziła do zniszczenia instalacji laserowej „Kawaznia", Martindale okazywał wielki szacunek, a nawet podziw dla obu lotników, chociaż osobiście nie brał udziału w planowaniu i przygotowywaniu tej operacji. Teraz zaś żądał od generała zorganizowania podobnej akcji, do tego w najściślejszej tajemnicy.

- Kiedy otrzymam od pana rozkaz na piśmie, będę musiał zebrać odpowiedni zespół, który opracuje plany. Później otrzyma je pan do zatwierdzenia. Dopiero po zakończeniu wszystkich przygotowań będzie można przystąpić do działania...

McLanahan zmarszczył brwi, jakby nie mógł uwierzyć w to, co mówi jego przełożony.

- Generale, nie muszę zatwierdzać żadnych planów, nie jest mi potrzebny specjalny zespół, w ogóle nie życzę sobie wymiany korespondencji w tej sprawie. Po prostu proszę obmyśleć tę akcję i ją wykonać.

- Panie prezydencie - rzekł szybko Elliott. - Być może dla pana dyskutowanie w cztery oczy o wykorzystaniu bombowców i pocisków rakietowych jest ekscytujące. Lecz jeśli nawet uważa pan, że ma wystarczającą władzę do tego, by nakazać przygotowanie ściśle tajnego planu, dzięki któremu ta sprawa zostanie załatwiona, a konsekwencje nie mają większego znaczenia, to ośmielę się przypomnieć, że nie na tym polega polityka. W każdym razie nie dla mnie. Jakiekolwiek nadzwyczajne działania mojego zespołu doświadczalnego wymagają osobistego rozkazu prezydenta, jak to miało miejsce w wypadku akcji wymierzonej przeciwko laserowi „Kawaznia". Ja nie dowodzę jakąś tam bandą najemnych rzezimieszków. Jeśli chce pan, panie wiceprezydencie, bym przygotował tego typu operację, to muszę otrzymać od pana rozkaz i muszę zebrać odpowiedni zespół. Podejmuję się nawet zakończyć wszystkie przygotowania w ciągu dwunastu godzin.

- Czy nie sądzisz, Brad, że trochę przeceniasz swoje znaczenie dla polityki Białego Domu?

- Mógłbym zapytać o to samo, panie prezydencie.

Martindale tylko zgrzytnął zębami.

- Nadal jednak podlegasz moim rozkazom...

- To prawda. Nie tylko je wykonam, ale postaram się również zrobić to jak najlepiej. Szczegółowo opracuję plan operacji, ale najpierw muszę dostać od pana rozkaz na piśmie. Jest on potrzebny nie tylko mnie, ale i moim ludziom. Może mnie pan w każdej chwili zwolnić ze stanowiska, ale na tym pan również by stracił... gdyż nadal jestem przekonany, że nam obojgu zależy na tym samym.

Wiceprezydent odchylił się na oparcie fotela i wydął wargi. Po chwili wcisnął przycisk na poręczy.

- Todd, przyjdź tu do nas. I zabierz notatnik.

Do kabiny śmigłowca wszedł sekretarz Martindale'a, zajął wolne miejsce i otworzył notatnik.

- Pismo z nagłówkiem mojego biura, klasyfikacja: ściśle tajne.

Data, godzina, miejsce spotkania i osoby w nim uczestniczące. Przedmiot: specjalna akcja rekonesansowa. Treść: wiceprezydent Stanów Zjednoczonych upoważnia generała Bradleya J. Elliotta, dowódcę oddziału Ochrony Granic... tu dodaj adres i numer identyfikacyjny... do podjęcia tajnej operacji, mającej na celu zebranie informacji niezbędnych dla działań z zakresu ochrony granic. Podmiot: dane dotyczące przemytu narkotyków, prowadzonego przez nieznanych sprawców, prawdopodobnie z terenu bazy w pobliżu Verrettes na terenie Haiti. Finansowanie z funduszu bezpieczeństwa narodowego, punkt sto dziewiętnasty, łamane przez J, w granicach określonych w dołączonym planie akcji. Czas wykonania: nie określony. Jednostka koordynująca: kierownik specjalnego wydziału jedenastego mojego biura... tu wstaw nazwisko i odpowiednie dane. Na dole podpis. Do wiadomości: według listy „Echo". Przygotuj to szybko i prześlij drogą radiową, niech w biurze jak najszybciej załatwią formalności. Potrzebne mi będą trzy kopie.

Sekretarz pospiesznie zapisał datę oraz godzinę i nazwiska osób obecnych w helikopterze. Wstał z fotela i zniknął w kabinie pilotów.

- Roześlę pismo według listy „Echo" - powtórzył Martindale to znaczy do Rady Bezpieczeństwa Narodowego, Zjednoczonego Dowództwa Sztabów...

- A także do Departamentu Obrony, Departamentu Stanu, CIA oraz DEA - wtrącił Elliott. - Wszystkie te instytucje wykonują bezpośrednio rozkazy prezydenta.

- Mam wrażenie, że chcesz się zabezpieczyć. A nie życzysz sobie jeszcze, bym roztrąbił o planowanej akcji w programie radiowym na falach długich?

- Nie.

- Przekazanie sprawy mojemu wydziałowi bezpieczeństwa narodowego oznacza, że w ciągu dwunastu godzin będę musiał poinformować prezydenta o całej sprawie, a w ciągu trzech dni zapoznać z nią wszystkich członków gabinetu. Jeśli jednak uzyskam aprobatę prezydenta, możecie otrzymać rozkaz natychmiastowego przeprowadzenia operacji. Na to też liczę. I oczekuję, Brad, że w ciągu dziesięciu minut od otrzymania takiego rozkazu znajdziecie się w powietrzu. Krótko mówiąc, chciałbym mieć szczegółowy plan akcji na moim biurku najdalej za osiem godzin.

- Będzie gotowy.

Reszta podróży upłynęła w milczeniu. Kilka minut po wylądowaniu w międzynarodowym porcie lotniczym w Miami sekretarz wiceprezydenta wkroczył do kabiny z plikiem gotowych dokumentów. Martindale natychmiast przekazał je Elliottowi.

- Zadowolony? Masz tu wszystko, rozkazy, kosztorysy, harmonogramy, upoważnienia i listę powiadomionych instytucji. Całą makulaturę.

- Dziękuję - powiedział oschle generał, przekazując teczkę z papierami McLanahanowi. Ten ścisnął ją pod pachą, jakby był to największy skarb.

Zaraz po wylądowaniu „Skoczka Dwa", służby bezpieczeństwa usunęły z hali przylotów wścibskich dziennikarzy. Elliotta i McLanahana poproszono o pozostanie w helikopterze, dopóki wiceprezydent nie opuści terenu lotniska. Martindale, ściskając im dłonie na pożegnanie, zwrócił się do generała:

- Będę się z tobą kontaktował przez twoje biuro na Florydzie. Zakładam, że pokierujesz akcją właśnie stamtąd.

- Owszem. A gdybym musiał opuścić biuro i wyjechać do laboratorium, zawsze będzie pan mógł się ze mną skontaktować za jego pośrednictwem.

- Znakomicie. - Wiceprezydent uśmiechnął się niepewnie. Liczę na ciebie, Brad. Zrób to jak najlepiej.

Dowództwo jednostki Ochrony Granic, Alladin City

Dwie godziny później

Po odlocie prezydenta z platformy „Młociarz Dwa" Sandra Geffar udała się do kwatery dowództwa w Alladin City, gdzie przed bramą, w swoim nowiuteńkim jaguarze XJ-7, czekał już na nią Maxwell Van Nuys. Starannie dobrał sobie strój, wyglądał jak włoski kierowca samochodów wyścigowych z lat dwudziestych. Powitał ją szarmancko, zaprosił do auta i z piskiem opon wyjechał z parkingu.

Aż do Florida Turnpike, do wjazdu na autostradę stanową, podróżowali w milczeniu. Kiedy wreszcie Max znalazł sobie miejsce na lewym pasie szosy, zapytał:

- I jak przebiegła wizyta na nowej platformie? Wiceprezydent był pod wrażeniem?

Geffar, która dość długo się wahała, czy zgodzić się na to spotkanie, aż w końcu wmówiła sobie, że przecież nie może żyć wyłącznie sprawami zawodowymi, odparła z ociąganiem:

- Chyba tak... Wolałabym jednak, żeby politycy Kongresu wreszcie się zdecydowali, czy chcą popierać działalność oddziałów Ochrony Granic, czy nie.

- Jak to? Myślałem, że popierają was od samego początku. Postawiliście w końcu drugą platformę, macie nowe stanowiska aerostatów. Czyżby chcieli ograniczyć wasze dalsze plany?

- Nie, zgodzili się nawet na rozbudowę istniejącej sieci radarowej.

- To wspaniale - rzekł Van Nuys, upominając się w myślach, iż należy zachować ostrożność. - Obiło mi się o uszy, że Służby Celne chcą się włączyć do tej akcji. Podobno budują nową bazę w Arizonie, zgadza się?

- Nie, gdzieś w Arkansas... - urwała, jakby zastanawiając się, czy może zdradzać tajemnice - ... w jakiejś mieścinie, o której nigdy wcześniej nie słyszałam.

W Arkansas? - zdziwił się Van Nuys. Nie brał nawet pod uwagę, że ktoś może budować stację radarową w tamtym rejonie. Udał jednak, że te rewelacje nie zrobiły na nim większego wrażenia. Dobrze wiedział, że Geffar jest zbyt sprytna, aby nie poznać, że on próbuje z niej wyciągnąć jakieś informacje. - W każdym razie wszystko układa się po waszej myśli. Nie sądzę, żeby teraz Kongres zrezygnował z „Młociarzy".

- Na pewno nie zrezygnuje, gdy przemytnicy będą nadal wykorzystywali dzieci do osłony przed atakiem z naszej strony. To najohydniejszy sposób, z jakim się kiedykolwiek zetknęłam...

- Ja także nie mogłem w to uwierzyć.

Nie musiał nawet kłamać. Dopóki Hokum wraz z bandą Latynosów nie zaczęli go szantażować, nie przyszłoby mu do głowy, że można się posunąć aż do takich metod.

- Sądzę jednak, że niewielkie przyniosło im to korzyści - ciągnęła Geffar. - Hardcastle jest gotów strzelać do przemytników w każdej sytuacji, teraz zaś będzie dowodził własnym posterunkiem. Mimo wszelkich zastrzeżeń, wiceprezydent nie odwołał go ze stanowiska, właściwie dał mu nawet wolną rękę...

Na prośbę Sandry skręcili do Key Biscayne i podjechali do jej domu, chciała się bowiem przebrać w coś bardziej odpowiedniego do obiadu niż mundur. Zostawiła gościa w salonie i poszła do łazienki wziąć prysznic.

Kiedy tylko Max usłyszał stuk zamykanych drzwi i szum wody w łazience, podszedł szybko do szafki, w której Sandra trzymała służbową broń, otworzył ją kluczem wyjętym z jej torebki, sięgnął po pistolet Smith & Wesson kalibru 11,4 mm i jednym ruchem wyjął z niego magazynek mieszczący siedem nabojów.

Podjął spore ryzyko, ale nie zdołał zidentyfikować żadnego innego przedmiotu, który Geffar prawie zawsze nosiłaby przy sobie. W wypadku innych kobiet miałby ułatwione zadanie, większość z nich nie rozstaje się z ulubionymi klipsami, pierścionkami, czy choćby nosi te same buty. Ale Sandra była inna. W zasadzie nigdy nie rozstawała się tylko z bronią.

Wiedział dobrze, iż wcześniej często jeździła na strzelnicę bazy lotniczej w Homestead, gdzie wolno jej było do woli trenować strzelanie, ale ostatnio coraz rzadziej mogła sobie na to pozwolić. Obowiązki służbowe na platformie „Młociarzy" pochłaniały ją bez reszty i dlatego też zdecydował się wykorzystać ów pistolet, licząc na to, że nie będzie używany.

Pospiesznie wyłuskał trzy górne naboje i przyjrzał się im dokładnie. Pierwszy z nich zawierał miniaturowy radioodbiornik wysokiej częstotliwości, lecz małej mocy. W drugim umieszczone zostało ogniwo zasilające. Trzeci zaś stanowił cyfrowe urządzenie rejestracyjne. Odbiornik wychwytywał impulsowe sygnały nadajników połączonych z mikrofonami podsłuchowymi. Van Nuys zdołał je rozmieścić dosłownie wszędzie, poukrywał w kombinezonie lotniczym Geffar, różnych jej ubraniach, przymocował do telefonów i mebli, zarówno w mieszkaniu, jak i w biurze. Natomiast sygnały radiowe, przekształcone na impulsy cyfrowe, były zapisywane w układach scalonych rejestratora.

Wszystkie te elementy zostały wykonane z użyciem najnowocześniejszych technologii. Nadajniki uruchamiały się na dźwięk głosu ludzkiego, toteż w normalnych warunkach nie dało się ich wykryć tradycyjnymi próbnikami antypodsłuchowymi. W dodatku przekaz informacji cyfrowej z odbiornika do rejestratora następował krótkimi impulsami, co dodatkowo zmniejszało szansę wykrycia urządzeń stosowanymi zazwyczaj metodami.

Teraz Van Nuys szybko wrzucił wyjęte naboje do kieszeni i załadował na ich miejsce prawdziwe. Błyskawicznie wsunął magazynek na miejsce i ułożył pistolet w szafce. Doskonale zdawał sobie sprawę, że dopuszcza się poważnego przestępstwa. Ale bez względu na wagę zdobytych tą metodą informacji był całkowicie uzależniony od szantażujących go przemytników. W każdej chwili mogli go wydać władzom amerykańskim albo po prostu zlikwidować. Wiedział też, że wcześniej czy później ktoś go zdemaskuje... Jedynej szansy wyjścia z opresji upatrywał w dogadaniu się z Geffar i oddaniu się w ręce Agencji Ochrony Granic bądź FBI. Liczył na immunitet w ramach rządowego programu ochrony świadków w zamian za informacje o planach przemytników czy też ujawnienie nazwisk ludzi kierujących tą organizacją. Na razie jednak był przyparty do muru i nie wiedział prawie nic o szantażystach, toteż musiał wykonywać ich rozkazy, mając nadzieję, że po jakimś czasie zdobędzie wystarczająco cenne wiadomości, by oddać się w ręce władz - albo też, po uprzednim zabezpieczeniu swoich kont bankowych, zapaść się pod ziemię.

Tymczasem nie miał innego wyjścia, jak wykonywać polecenia Kolumbijczyków i zbierać podsłuchiwane informacje.

Verrettes, Haiti

Dwa dni później

- Zdołali już zamknąć prawie wszystkie korytarze powietrzne i szlaki morskie prowadzące na Florydę - zaczął kapitan Enrique Hermosa, stojąc z drewnianym wskaźnikiem nad wielką mapą rejonu Karaibskiego.

Salazar przeniósł zwyczaj zwoływania cotygodniowych odpraw z czasów, kiedy był jeszcze dowódcą eskadry lotnictwa w armii kubańskiej. Wówczas, na podstawie danych wywiadu oraz rozkazów napływających ze sztabu, musiał bez przerwy czuwać nad rozmieszczeniem wojsk i aktualizować plany działań na wypadek wojny. Ale i teraz w sali panowała atmosfera skupienia. Chyba po raz pierwszy Cuchillos musieli brać pod uwagę starcia z nieprzyjacielem, dysponującym większą siłą ognia niż oni.

- Które dokładnie części Florydy objęli ścisłą kontrolą? - zapytał jeden z pilotów. - Nie chce pan chyba powiedzieć, że odcięli nam dostęp do całej południowo-wschodniej części półwyspu?

- Nie, poruczniku - odparł Hermosa. - Objęli ścisłą kontrolą całą Florydę, nie mamy dostępu do wybrzeża całego stanu. W rzeczy samej możemy mówić o blokadzie ogromnego południowo-wschodniego rejonu Stanów Zjednoczonych.

Pułkownik Agusto Salazar wypuścił wielki kłąb dymu z hawańskiego cygara i w zamyśleniu powiódł wzrokiem po swoich dziesięciu najlepszych pilotach, pochylających się nad rozpostartą mapą.

- Przecież to niemożliwe, aby objąć ścisłą kontrolą tak ogromne terytorium - zagadnął po chwili. - Ich obrona musi mieć jakieś słabe punkty.

- Opieram się na danych wywiadowczych, panie pułkowniku, na wiadomościach przekazanych przez naszych informatorów z Florydy oraz materiałach dostarczonych przez Maxwella Van Nuysa. Nie są to moje osobiste refleksje. Czy chce pan, abym mówił dalej?

W odpowiedzi dowódca kubańskich przemytników niecierpliwie machnął ręką.

- Oddano właśnie do użytku kolejną platformę morską, stojącą na zachód od Sarasoty - ciągnął Hermosa. - Ale radar aerostatu z tego posterunku został włączony do sieci dużo wcześniej. Teraz jednak można za jego pomocą naprowadzać maszyny typu „Lew Morski" bądź klasyczne śmigłowce, a także sterować samolotami bezzałogowymi. Pragnę zwrócić uwagę, że ta nowa platforma znajduje się zaledwie osiemdziesiąt kilometrów od intensywnie przez nas ostatnio wykorzystywanego szlaku wiodącego do archipelagu Ten Thousand Islands. Podczas ostatniej akcji zostało zabitych lub aresztowanych wielu naszych odbiorców z tamtego rejonu. Uważam więc, że nie powinniśmy korzystać z tej trasy przez kilka najbliższych miesięcy. W dodatku jednostka Ochrony Granic, czyli „Młociarze", przejęła od Straży Przybrzeżnej i przebudowała bazę w Key West, a według wiadomości od naszych informatorów, rozmieściła także swoje samoloty we Freeport na wyspie Grand Bahama. Nie muszę chyba powtarzać, że aerostat nad Freeport funkcjonuje już od wielu lat.

Hermosa wskazał na mapie nową bazę „Młociarzy" i ułożył na niej kolejne kółko z barwnego, półprzezroczystego plastiku.

- Podsumowując, panie pułkowniku, sieć radarowa Agencji Ochrony Granic objęła swym zasięgiem całe wybrzeże południowo-wschodnich Stanów Zjednoczonych. System komputerowy odczytuje dane z radarów naziemnych od Wilmington w Karolinie Północnej aż po Brownsville w Teksasie. A to oznacza, że cały ten obszar mogą patrolować zdalnie sterowanymi samolotami bezzałogowymi. Co więcej, dane zdobyte przez Van Nuysa mówią o jakiejś eksperymentalnej instalacji radarowej dalekiego zasięgu, mającej się jakoby znajdować gdzieś w głębi terytorium Stanów Zjednoczonych. Nie znamy jeszcze żadnych szczegółów na jej temat. - Dostrzegłszy, że Salazar nerwowo puszcza kłęby dymu z cygara, Hermosa dodał pospiesznie: - Na razie „Młociarze" nie dysponują jeszcze dużą liczbą samolotów, ale szybko ją powiększają. Maszyny bezzałogowe mogą startować już z czterech stanowisk, z bazy w Key West, z kwatery dowodzenia na południu Florydy oraz z dwóch platform na morzu. Samoloty te mogą przebywać w powietrzu wiele godzin i być sterowane za pośrednictwem nadajników którejkolwiek z baz włączonych do sieci radarowej. Oba typy stosowanych przez Amerykanów maszyn bezzałogowych mogą być uzbrojone w samonaprowadzające pociski typu powietrze-powietrze i powietrze-ziemia, chociaż z powodu zakłóceń radiowych zdalnego sterowania...

- Gdzie znajduje się ośrodek sterowania lotów bezzałogowców? - zapytał Salazar.

- Na pierwszej z platform, „Młociarzu Jeden". Musimy jednak zakładać, że można nimi sterować z dowolnej z tych czterech baz, a nawet z pokładu samolotu patrolowego. Ale zgodnie z danymi naszych informatorów w chwili obecnej steruje się nimi wyłącznie z pokładu platformy; prawdopodobnie w pozostałych bazach znajdują się rezerwowe centrale sterowania. W każdym wypadku radiowe impulsy sterujące są przesyłane za pośrednictwem urządzeń zawieszonych w aerostatach. Uważam, że najgroźniejszą bronią „Młociarzy" są jednak samoloty typu „Lew Morski". Załogi alarmowe jednostki Ochrony Granic, posługujące się tymi właśnie maszynami, zostały rozmieszczone na wielu lotniskach, od Savannah w Georgii, aż po Mobile w Alabamie, a wiele faktów wskazuje na to, że widywano je również w wielu innych bazach lotniczych, zarówno cywilnych, jak i wojskowych. Na obu platformach bez przerwy stacjonują po cztery „Morskie Lwy", natomiast w bazach lądowych stoi zazwyczaj jeden lub dwa przygotowane do startu samoloty. Każda z tych maszyn jest uzbrojona w osiem sterowanych podczerwienią pocisków rakietowych, służących do zwalczania celów powietrznych i naziemnych, oraz ciężkie, trzydziestomilimetrowe karabiny maszynowe, z zapasem trzystu nabojów. „Lwy Morskie" nie ustępują szybkością naszym samolotom turbośmigłowym, a ponadto mogą startować pionowo i zawisać w powietrzu...

- To wszystko już wiemy, Hermosa! - przerwał mu z kwaśną miną Salazar.

- Zatem podsumowując, panie pułkowniku, nasze loty w kierunku południowo-wschodniej części Stanów Zjednoczonych wiążą się z coraz większym ryzykiem, natomiast maleją szanse na dokonanie udanego zrzutu. W chwili obecnej prawdopodobieństwo, że jakiemukolwiek z naszych samolotów transportowych uda się przedrzeć przez ten kordon, oceniamy na jeden do pięćdziesięciu...

- Dwa procent?! - wykrzyknął któryś ze starszych pilotów. - To niemożliwe. Gotów jestem już zaraz polecieć nad Florydę dowolnym samolotem. Tylko proszę mi dać szansę, pułkowniku.

Kilku innych pilotów pomrukami wyraziło swoje uznanie dla ochotnika. Ale Hermosa uciszył ich podniesieniem ręki.

- Według zapisów dostarczonych przez Van Nuysa jednostka Ochrony Granic może bez wahania otworzyć ogień, nawet w wypadku obecności dzieci na pokładzie. Poza tym otrzymali rozkaz podejmowania stanowczych działań w stosunku do każdego samolotu, który nie odpowiada na wezwania radiowe...

- Te rozkazy nie mają dla nas większego znaczenia - wtrącił Salazar i wzruszył ramionami. - Nie wierzę, aby choć jeden z ich niedoświadczonych pilotów zdobył się na odwagę strzelać do nas, jeśli będziemy mieli szczeniaki na pokładzie. Tylko my wiemy, że te bachory i tak nie mają żadnej przyszłości. Jeśli nie zostaną zabite przez Amerykanów, to pozdychają z głodu w tym przeklętym kraju.

- Ale w samolocie zajmują miejsce, które moglibyśmy przeznaczyć na dodatkowy ładunek...

- Na drugi raz wybierajcie tylko najchudsze. Zajmują mniej miejsca, mniej ważą i łatwiej je wrzucić do samolotu...

A także łatwiej wyrzucić, dodał w myślach Hermosa, któremu na wspomnienie ostatniego incydentu zrobiło się niedobrze. Ręce zaczęły mu się trząść, a na czoło wystąpiły kropelki potu. Wszystko zmierza ku temu, pomyślał, żeby zmienić Cuchillos w bezmózgie roboty, gotowe wykonać każdy rozkaz. Salazar nie omieszkałby nawet przekonywać wszystkich, aby do skrzydeł samolotów przywiązali własne matki, jeśli tylko miałoby to umożliwić dalsze dokonywanie przerzutów.

- Nasza najlepsza załoga poleciała podczas najgorszej możliwej pogody i została namierzona przez „Młociarzy" - powiedział głośno. Nie tylko przepadł cały ładunek i zdziesiątkowano nam siatkę odbiorców w Luizjanie, ale w dodatku transportowiec był śledzony tak daleko, że groziło to...

Salazar szybko uniósł głowę i gestem nakazał mu przejść do dalszej części.

- Po zapoznaniu się z wszystkimi wiadomościami dostarczonymi przez naszych informatorów, wyciągnąłem następujące wnioski: W celu uniknięcia dalszych strat musimy zrezygnować z dotychczasowych odbiorców w południowo-wschodnich Stanach i skupić się na wytyczeniu nowych szlaków, nad lądem, do Teksasu, Nowego Meksyku i Arizony, gdyż tamten rejon nie jest jeszcze objęty kontrolą sieci radarowej i nie działają tam oddziały Agencji Ochrony Granic. Warto również wziąć pod uwagę południową Kalifornię, gdyż istnieje tam prężna siatka odbiorców...

- Mam rozumieć, że według ciebie powinniśmy się poddać? - zapytał Salazar. - Kryć się jak szczury?

- Nie kryć się jak szczury, panie pułkowniku, ale starannie wytyczyć nowe, bezpieczniejsze szlaki. Chyba nie chce pan ryzykować życia swoich ludzi...

- Ale w ten sposób nie zarobimy pieniędzy, Hermosa! - Sztylet, którym pułkownik bawił się pod stołem, nagle świsnął kapitanowi tuż koło ucha i wbił się w stół, rozcinając mapę. - Mam gdzieś twoje wnioski, idioto!

Hermosa pospiesznie cofnął się od stołu, dziękując Bogu, że błyszczące ostrze sztyletu nie utkwiło w jego plecach.

Salazar podniósł się z miejsca, stanął u szczytu stołu i powiódł wzrokiem po zgromadzonych pilotach. Jego spojrzenie wręcz miotało błyskawice. Pułkownik potrafił znakomicie odgrywać dramatyczne role.

- Zapomnijcie o całej tej gadaninie, o wycofaniu się i wyznaczaniu nowych szlaków! Jesteście Cuchillos, prawdziwą elitą lotnictwa całej zachodniej półkuli! Więcej! Jesteście najlepszymi pilotami na świecie! Nie będziemy się cofać przed nieprzyjacielem. Stawimy mu czoło i pokonamy go... Powiem wam, co zrobimy. Główną bazą jednostki Ochrony Granic jest platforma morska zwana „Młociarzem Jeden". Mieści się tam centrala sterowania samolotami bezzałogowymi dalekiego zasięgu oraz stacja radarowa, kontrolująca większość naszych dawnych szlaków. Posterunek na platformie zabezpiecza granicę morską, ale nic nie zabezpiecza tego posterunku. Chcę, aby przygotowano zmasowany atak na platformę, wskutek którego zostanie ona całkowicie zniszczona albo przynajmniej nie będzie się nadawała do użytku co najmniej przez kilka miesięcy. W tym czasie przeprowadzimy kilka zrzutów nad południową Florydą. W Stanach wciąż jest ogromny popyt na kokainę, a kartele gotowe są nam płacić za transport dużo więcej niż poprzednio... Majorze Trujillo!

Wysoki, potężnie zbudowany mężczyzna o poparzonej lewej stronie twarzy poderwał się na nogi.

- Jest pan moim najlepszym, najstarszym i najbardziej doświadczonym pilotem. Proszę osobiście przygotować plan akcji wymierzonej przeciwko platformie „Młociarzy", uwzględniający również atak na aerostat zawieszony nad wyspą Grand Bahama. Chciałbym, aby ta akcja odbyła się jak najszybciej i spowodowała jak największe zniszczenia. Czy mogę na pana liczyć?

- Oczywiście, panie pułkowniku. W imieniu całej mojej załogi dziękuję za okazane nam zaufanie.

- Jestem dumny z was wszystkich - oznajmił Salazar. - Niejednokrotnie udowodniliście, że nie istnieją żadne przeszkody, żadne wyzwania, których byście nie podjęli. Ale nasz wróg jest teraz silniejszy niż kiedykolwiek przedtem. Dlatego musimy położyć na szali całą swoją odwagę i wszystkie umiejętności, by go pokonać i wypełnić nasze zadanie. Jesteście prawdziwymi Cuchillos. Nie ugniecie się...

W tej samej chwili z głośników popłynął komunikat:

- Uwaga! Uwaga! Niezidentyfikowany, szybko lecący samolot zbliża się do naszej bazy. Ogłaszam alarm dla wszystkich załóg obrony powietrznej.

Na zewnątrz budynku zawyły syreny; piloci podrywali się z miejsc.

Salazar w pierwszej chwili ruszył za nimi, lecz szybko zawrócił w kierunku podziemnego centrum dowodzenia - prawdopodobnie najbezpieczniejszego schronu w całym rejonie Karaibskim, jeśli nie liczyć hawańskiego bunkra Fidela Castro.

W śmierdzącej wilgocią i kurzem sali, przeznaczonej na rezerwowy ośrodek dowodzenia, zastał jedynie dwóch przestraszonych techników. Siedzieli przed ekranem przestarzałego amerykańskiego radaru typu TPS-17G, wykorzystywanego głównie do naprowadzania samolotów pasażerskich podczas lądowania.

- Meldować! - rzucił od wejścia.

- Panie pułkowniku, radar namierzył niezidentyfikowany samolot, z dużą szybkością nadlatujący z południa ku naszej bazie.

- Słyszałem komunikat! Chcę znać szczegóły!

Na szczęście dla przerażonego technika promień radaru skończył kolejne okrążenie, ukazując wyraźne echo nadlatującej maszyny, a jednocześnie zdołał ją namierzyć precyzyjny radar bliskiego zasięgu, gdyż na drugim ekranie wyświetliły się parametry lotu.

- Obiekt jest na pułapie osiemdziesięciu metrów i leci z prędkością czterystu węzłów... Schodzi niżej, jest już na wysokości pięćdziesięciu metrów. Dystans: czternaście kilometrów, szybko maleje...

- To atak! - wrzasnął Salazar.

Zaczął w myślach dziękować Bogu, że w porę się opamiętał i nie wybiegł razem z pilotami na zewnątrz. Nawet samotny myśliwiec, taki jak amerykański F-111 czy brytyjski jaguar, mógł w jednej chwili zamienić całą tę bazę w morze płomieni.

- Niech oddziały obrony przeciwlotniczej szykują się do otwarcia ognia!

- Czy nie powinniśmy zaczekać, aż zyskamy kontakt wizualny...

- To żaden z naszych, a haitańska armia nie dysponuje niczym, co potrafiłoby latać z taką prędkością. Każda niezidentyfikowana maszyna zbliżająca się do naszej bazy musi być traktowana jak nieprzyjaciel. Trzeba ją zniszczyć!

- Tak jest!

Baza w Verrettes nie była specjalnie przygotowana do odpierania zmasowanych ataków z powietrza. Salazar uzbroił ją przede wszystkim w stare rosyjskie wyrzutnie pocisków samonaprowadzających typu SA-7, zainstalowane na jeepach oraz dachach budynków. Oprócz tego oddział obrony dysponował działkiem przeciwlotniczym i ciężkimi karabinami maszynowymi, także zamontowanymi na samochodach. Ale dumą pułkownika był niewielki helikopter typu UH-1 Huey, stojący pod siatką maskującą na tyłach budynku dowództwa. Zatankowaną do pełna i przygotowaną do lotu maszyną można było w każdej chwili uciec na Jamajkę, wyspy Turks i Caicos czy nawet na Bahamy, znaleźć sobie odpowiednią kryjówkę i żyć z pieniędzy rozmieszczonych na tajnych kontach w różnych bankach europejskich i amerykańskich.

Właśnie teraz myśli pułkownika skierowały się ku zamaskowanemu helikopterowi, kiedy operator radaru zameldował pospiesznie:

- Odległość: sześć kilometrów. Wciąż leci na pułapie czterdziestu metrów, ale zwolnił w przybliżeniu do trzystu węzłów. Ustawia się na linii naszego pasa startowego, wchodzi w korytarz lądowania myśliwców...

- Widocznie chcą nam zniszczyć pas - odezwał się Salazar. Wystarczy, żeby odpalili kilka rakiet i w jednej chwili gotowi są nam zniszczyć betonową nawierzchnię i ścieżki dojazdowe na długości dwóch kilometrów. Nie wolno dopuścić, żeby przekroczył linię perymetryczną. Czy obsługa SA-7 jest gotowa do odparcia ataku?

- Nie odebrałem jeszcze meldunku, panie pułkowniku... Jest wiadomość z południowej strażnicy, mają kontakt wzrokowy... Mówią, że to rosyjski myśliwiec, Su-27...

- Rosyjski?! O co tu chodzi, do diabła?.. Przekaż do strażnicy, żeby nie otwierali ognia. Wszystkie oddziały mają śledzić intruza, ale nie strzelać. Gdyby jednak obcy samolot przystąpił do ataku, natychmiast otworzyć ogień.

Salazar zamyślił się na chwilę, zmarszczywszy brwi, zaraz jednak ruszył w stronę wyjścia. Co mógł porabiać rosyjski samolot nad Haiti, nad jego bazą? Czyżby któryś z dawnych kolegów przyleciał do niego z wizytą? Przypomniał sobie jednak, że Rosjanie wyekwipowali w te myśliwce dalekiego zasięgu tylko swoją dywizję, nie pozwalali Kubańczykom latać na Su-27, wykorzystując je najwyżej podczas pokazów lotniczych. Dlaczego zatem któryś z rosyjskich pilotów postanowił odwiedzić to zagubione w dżungli lotnisko? Czyżby musiał lądować awaryjnie? Ale czemu na Haiti? A może postanowił sprzedać jemu ten samolot, wręcz wymarzony dla Cuchillos? Su-27 byłby niezwykle cennym nabytkiem, choć z drugiej strony zanadto przyciągałby uwagę niepożądanych osób. W dodatku rosyjska dywizja lotnicza, stacjonująca niespełna dwieście kilometrów stąd i licząca dziesięć tysięcy żołnierzy, z pewnością by się upomniała o swój cenny samolot...

Przed budynkiem czekał na niego jeep z kierowcą i żołnierzem obstawy. Ruszyli szybko w stronę lotniska. Na wypadek, gdyby faktycznie miał nastąpić atak z powietrza, Salazar kazał kierowcy jechać z dala od punktów strategicznych, hangarów, zbiorników paliwa i wieży kontroli lotów. Zatrzymali się w cieniu rozłożystego drzewa na początku pasa startowego i stamtąd obserwowali, jak rosyjski myśliwiec przemyka nad linią perymetryczną, betonową ścieżką i ginie po drugiej stronie bazy.

Ku zdumieniu pułkownika myśliwiec zawrócił i zaczął wykonywać ewolucje powietrzne nad lotniskiem, na wysokości nie przekraczającej stu metrów. Su-27, wzorowany na amerykańskim F-15 Eagle oraz samolocie marynarki wojennej F-14 Tomcat, był bez wątpienia jednym z najlepszych myśliwców przechwytujących świata, a teraz jego pilot jakby specjalnie chciał zademonstrować olbrzymie możliwości maszyny oniemiałym lotnikom kubańskim. Salazar pomyślał, że nawet gdyby jego żołnierzom udało się odpalić w kierunku tej maszyny pocisk typu SA-7 czy też wycelować z ciężkiego karabinu maszynowego, to pewnie i tak nie trafiliby tego superszybkiego myśliwca...

Ostatni manewr rosyjskiego pilota był wprost niewiarygodny... Su-27 pikował w stronę pasa startowego z szybkością co najmniej ośmiuset kilometrów na godzinę, lecz jakieś sto metrów nad ziemią poderwał dziób i wyskoczył w górę, jakby miał zamiar zrobić kolejną pętlę, ale tym razem samolot zawisł na chwilę w powietrzu, przekoziołkował i niespodziewanie zaczął lecieć do góry nogami i ogonem do przodu, z zadartym dziobem, dopóki nie znalazł się nad linią drzew. Dopiero wtedy, z silnikami ryczącymi na pełnych obrotach, po raz drugi przekoziołkował i szybko nabierając prędkości zniknął nad horyzontem.

Salazar z niedowierzaniem pokręcił głową.

- Nigdy przedtem nie widziałem czegoś podobnego...

Ponownie ujrzeli rosyjski myśliwiec, kiedy szerokim łukiem zaczął znów podchodzić do lotniska, jakby miał zamiar kontynuować ten zdumiewający pokaz. Nagle w głośniczku krótkofalówki coś trzasnęło.

- Wieża, tu eskadra pierwsza. Jesteśmy gotowi do startu.

Salazar spojrzał w stronę końca pasa startowego. Z podziemnych stanowisk wytoczyły się dwa myśliwce typu MIG-21 i bez pośpiechu kołowały w ich kierunku. W skład sił alarmowych bazy wchodziły tylko te dwa rosyjskie MIG-i, dwa przestarzałe francuskie myśliwce typu Dassault-Breguet F1C Mirage, argentyński turbośmigłowiec FMA Pucara i odrzutowy bombowiec Aero L-39 Albatros. Pozostałe samoloty Cuchillos, pasażerskie i transportowe, w razie ataku miały być po prostu jak najszybciej ewakuowane.

Pułkownik wcisnął klawisz nadawania.

- Uwaga, wszystkie załogi, zostać na stanowiskach. Powtarzam, zostać na stanowiskach.

W chwilę później spomiędzy drzew wyłonił się kapitan Hermosa i podbiegł do jeepa dowódcy.

- Wygląda na to, że ten gość chce nam urządzić pokaz! - zawołał. - Kto to może być? Po co tu przyleciał?

Salazar z ironicznym uśmiechem spojrzał na swego adiutanta, z trudem chwytającego powietrze po biegu.

- Gdzieś ty był, Hermosa? - zapytał. - Ukrywałeś się w krzakach?

- Nie, panie pułkowniku. Skontaktowałem się z okręgowym dowództwem kubańskich sił powietrznych w Camaguey, naszą dawną jednostką...

Salazar zmarszczył brwi na wspomnienie okręgowego dowództwa w Camaguey, które wydało go w ręce policji za prowadzenie działalności przemytniczej. Hermosa dostrzegł złowieszcze błyski w oczach pułkownika, lecz tylko głośno przełknął ślinę i mówił dalej:

- Nie chcieli ani potwierdzić, ani zaprzeczyć, jakoby z ich terenu wystartował jakikolwiek myśliwiec typu Su-27.

- Jak zawsze - mruknął Salazar. - Powinieneś był jednak wyciągnąć z nich konkretną odpowiedź. Czy przedstawiłeś się, powiedziałeś, że dzwonisz z mojego rozkazu?

- Nie, byłem przekonany, że oni są tak samo zdumieni tą wizytą jak my.

Salazar machnął lekceważąco ręką i ponownie zapatrzył się na wyczyny rosyjskiego pilota. Ten musiał widocznie zauważyć dwa MIG-i szykujące się do startu, a może dostrzegł też inne samoloty widoczne przez otwarte wrota podziemnych hangarów, gdyż zaprzestał dotychczasowych akrobacji i leciał spokojnie wzdłuż pasa startowego, na bezpiecznym pułapie. Pułkownik szybko przestawił krótkofalówkę na częstotliwość 121,5 MHz, będącą międzynarodowym kanałem łączności awaryjnej, i rzekł po hiszpańsku do mikrofonu:

- Uwaga, niezidentyfikowany myśliwiec typu Su-27 krążący nad Verrettes. Proszę podać swoją tożsamość. Odbiór.

- Kto eto? - padło z głośnika pytanie po rosyjsku. - Szto eto znaczit?

- Uwaga, pilot myśliwca. Mów po hiszpańsku.

Salazar otarł pot z czoła, usiłując sobie przypomnieć jakieś proste zwroty rosyjskie, których nauczył się dziesięć lat wcześniej podczas szkolenia w moskiewskim Centrum Treningowym Lotnictwa Wojsk Sprzymierzonych.

- Wy goworite po ispanski? Anglijski?

- Znam trochę hiszpański - odpowiedział mu dość niepewnie młodzieńczy głos pilota.

- Tu pułkownik Agusto Salazar, dowódca tej bazy lotniczej, nad którą krążycie. Proszę podać swoje dane identyfikacyjne oraz cel przelotu.

Przez chwilę panowało milczenie, wreszcie padła odpowiedź po angielsku:

- Wolę mówić po angielsku niż po hiszpańsku. Proszę powtórzyć.

Salazar pokręcił głową, po czym odezwał się po angielsku:

- Ty głupcze! Teraz mnie rozumiesz?

- Tak, rozumiem. - Pilot posługiwał się zadziwiająco płynną angielszczyzną, jakby był rodowitym Amerykaninem. - Ładnie tu u was. Te MIG-i należą do pana? Wynajmuje je pan do lotów wycieczkowych?

- Dość żartów. Rozmawiasz z pułkownikiem lotnictwa Agusto Salazarem, dowódcą bazy, nad którą krążysz. Naruszyłeś przestrzeń powietrzną niezawisłego państwa. Mamy prawo otworzyć ogień do każdego niezidentyfikowanego samolotu. Proszę podać, skąd pochodzisz, jakie masz zadanie i jak uzbrojony jest ten myśliwiec, albo natychmiast opuścić nasz rejon...

Mężczyzna na fotelu drugiego pilota w kabinie myśliwca Su-27 pisał coś na klawiaturze kieszonkowego komputera z wyświetlaczem ciekłokrystalicznym. Był tak potężnie zbudowany, że ledwie się mieścił w niewielkiej kabinie samolotu, przystosowanego pierwotnie do celów szkoleniowo-treningowych. Z tej maszyny usunięto jednak niemal wszystkie przyrządy pokładowe drugiego pilota, jakby miała ona służyć wyłącznie przewożeniu ważnych osobistości, dysponujących jedynie niewielkim bagażem podręcznym.

Ale bagaż tego pasażera stanowiła specjalnie przygotowana radiostacja oraz różnorodny sprzęt fotograficzny, połączony z nadajnikiem satelitarnym, za pomocą którego można było przesyłać informacje wizualne uzupełnione o tekst wpisywany na kieszonkowym komputerze. Wystarczyło jedynie wsunąć dyskietkę w czytnik radiostacji i wcisnąć klawisz, aby zakodowany cyfrowo przekaz pomknął w kierunku satelity geostacjonarnego, zawieszonego 35 000 kilometrów nad ziemią. Sygnał z satelity był z kolei przekazywany do szeregu odbiorników naziemnych, gdzie rozszyfrowane informacje natychmiast wprowadzano do systemu komputerowego. Załoga samolotu zdążyła już przekazać tą drogą kilkanaście transmisji wizyjno-tekstowych.

- Salazar... Salazar... Nigdy o nim nie słyszałem. Nie przypominam sobie, żeby podobne nazwisko figurowało w spisie kadry oficerskiej armii haitańskiej - mruknął major Patrick McLanahan, kończąc wpisywanie ostatnich informacji o dowódcy tutejszej bazy, uzupełnionych kilkoma spostrzeżeniami na temat samolotów MIG-21 oraz innego sprzętu, jaki zauważyli na terenie lotniska w Verrettes. - Chce pan coś dodać od siebie, poruczniku?

- Nie - odparł Roland Powell tak cicho, że McLanahan ledwie zrozumiał tę odpowiedź poprzez ogłuszające wycie dwóch silników odrzutowych myśliwca.

Zaczekał jeszcze chwilę, jakby dawał koledze czas do namysłu, lecz Powell nie był nazbyt rozmownym towarzyszem podróży.

Myśliwiec Su-27 stanowił najnowszą zdobycz Centrum Doświadczalnego Nowych Typów Uzbrojenia Sił Powietrznych Stanów Zjednoczonych, mieszczącego się na pustyni w południowej Nevadzie, przekazaną generałowi Elliottowi do testowania po tym, jak pewien rosyjski oficer lotnictwa uciekł nią z bazy w Chabarowsku do Japonii i poprosił o azyl polityczny. Dotychczas wykorzystywano ją kilkakrotnie do tajnych lotów szpiegowskich i rozpoznawczych nad terytorium Związku Radzieckiego, a także do celów treningowych i szkoleniowych.

Opiekował się nią na stałe porucznik Roland Q. Powell, chyba najbardziej doświadczony w pilotowaniu radzieckich myśliwców spośród wszystkich amerykańskich lotników, instruktor z bazy Williams w Arizonie. Ten niezwykle uzdolniony inżynier mechanik, mający za sobą dwudziestodwuletni staż w lotnictwie, jak nikt inny potrafił sobie radzić z maszyną, na której pulpicie kontrolnym nie było wypisanego ani jednego słowa po angielsku, a którą inni piloci uważali za zbyt skomplikowaną, niestabilną w powietrzu i wręcz niebezpieczną. Powell, pełniący wciąż funkcję wojskowego instruktora pilotażu, został czasowo oddelegowany do Centrum w celu wzięcia udziału w tajnej operacji specjalnej. Znany był z tego, że bez względu na okoliczności potrafi w każdej sytuacji zachować zimną krew i niemal stoicki spokój. Był chyba najlepszym spośród pilotów doświadczalnych angażowanych okresowo przez Centrum.

- Przekaż im, że nie możemy podać przez radio skąd jesteśmy i w jakim celu przylecieliśmy. I zapewnij także, iż nie jesteśmy uzbrojeni polecił McLanahan. - Potem zatocz jeszcze jedno koło nad lotniskiem. Muszę zrobić kilka następnych zdjęć, zwracając szczególną uwagę na ich obronę przeciwlotniczą.

Powell sięgnął po mikrofon.

- Nie mam prawa zdradzać przez radio, skąd jesteśmy, dokąd lecimy i jakie mamy zadanie, przyjacielu. Mogę cię jednak zapewnić, że jesteśmy w stałym kontakcie z okręgowym dowództwem naszych sił powietrznych i mamy odpowiednie rozkazy. Zresztą nie jest przyjęte, aby najlepsze myśliwce świata zanadto oddalały się od matczynego łona. Po prostu urządziliśmy sobie małą wycieczkę w taki piękny, słoneczny dzień...

- Ten facet zwariował - mruknął Salazar. Hermosa miał równie zdziwioną minę. - Co on sobie wyobraża? Myśli, że wolno mu oddalać się z Kuby i wygadywać takie brednie przez radio?

- Przypuszczam, że to któryś z najwyższych rangą oficerów rosyjskiej dywizji stacjonującej na Kubie - wtrącił Hermosa. - Słyszałem, że szeregowym pilotom rosyjskim nie wolno nawet robić lotów treningowych nad morzem. Zatem jedynie ktoś z dowództwa mógłby uzyskać pozwolenie przelotu na Haiti...

- Ktoś z dowództwa? To musiałby chyba być sam głównodowodzący wojsk radzieckich stacjonujących na Kubie. Ale sądząc po głosie, to młody pilot, być może jeden z ich asów lotnictwa.

- Tylko co on by porabiał nad Haiti?

- Może testuje jakieś urządzenia albo wykonuje rozpoznanie na zlecenie Kubańczyków... - rzekł Salazar, choć jemu samemu nie trafiały do przekonania tego typu argumenty.

- A może robią zwiad przed planowanym atakiem? - podsunął Hermosa. - Może postanowili przeprowadzić rozpoznanie z powietrza...

- Nie żartuj. I wystartowali jednym samolotem? W dodatku myśliwcem? Przecież to się nie trzyma kupy... - Salazar zamyślił się na chwilę i dodał: - A może specjalnie tak to zaplanowali, żeby uśpić naszą czujność? W każdym razie musimy być gotowi do odparcia ataku. Uniósł krótkofalówkę. - Uwaga, komunikat dla pierwszej i drugiej załogi. Trzymajcie broń w pogotowiu. Pozostańcie w promieniu piętnastu kilometrów od bazy, na pułapie nie wyższym niż dwa tysiące metrów. Nie spuszczajcie oka z rosyjskiego myśliwca, ale w nic się nie angażujcie bez wyraźnego rozkazu. Startujcie jak najszybciej. Pokażcie gościom, co naprawdę potrafią Cuchillos.

Dwaj piloci myśliwców MIG-21 ruszyli biegiem do swoich maszyn i po chwili oba samoloty wystartowały, kierując się w stronę krążącego nad lotniskiem Su-27.

McLanahan nie potrafił zachować spokoju, w tyle kabiny myśliwca czuł się jak szczur uwięziony w klatce.

- Spójrz, startują te dwa MIG-i, które wytoczyli z bunkra na wschodnim krańcu pasa! - zawołał. - Lepiej się stąd wynośmy.

Lecz Powell skręcił śladem samolotów, które nabierając wysokości zawracały nad lotnisko.

- Za późno - odparł, wyrównując lot. - Będziemy ich mieli na ogonie, jeśli zaczniemy uciekać. Teraz trzeba przyjąć ich warunki gry...

- Co ty wyrabiasz, do cholery?! - wrzasnął McLanahan, zrywając z twarzy maskę tlenową. - Chyba nie masz zamiaru z nimi walczyć?

- Proszę się nie martwić, majorze - powiedział spokojnie, niemal flegmatycznie Powell. - To może być naprawdę interesujące...

- Mieliśmy zrobić rozpoznanie tej bazy, a nie nawiązywać bliższą znajomość z pilotami MIG-ów...

- Już nas przechwycili - mruknął Powell, spoglądając uważnie na dwa myśliwce zawracające w ich kierunku. - Jeśli teraz im uciekniemy, nabiorą podejrzeń. Na pewno chcą tylko przyjrzeć nam się z bliska i ewentualnie odczytać numery. Zanadto pobudziliśmy ich ciekawość. Gdybyśmy się teraz wycofali, na pewno szybko by stąd zniknęli i trzeba by od początku szukać ich nowej bazy. Lepiej spróbujmy ich przekonać, że naprawdę mają do czynienia z Rosjanami.

Powell pchnął dźwignie gazu do przodu, jakby spieszył się na to spotkanie, po czym uruchomił radiostację.

- Widzę, że kazał pan wystartować swoim myśliwcom, pułkowniku Salazar. Jeśli ma pan ochotę na drobne ćwiczenia, to jesteśmy gotowi.

Pierwsze zbliżenie było typowo rozpoznawcze. Oba MIG-i przeleciały obok nich jeden za drugim, w zwartym szyku, dzięki czemu piloci mogli popatrzeć na siebie nawzajem.

- To stare modele - oznajmił Powell, jakby znajdowali się na wystawie lotnictwa - napędzane jeszcze silnikami Turmanskiego, a od wielu lat stosuje się już nowsze turbiny typu R-33D. Poza tym nie mają czwartego zbiornika paliwa w ogonie, tylko trzy, w kadłubie oraz skrzydłach. Każdy z nich jest uzbrojony w dwa standardowe pociski samonaprowadzające typu K-13AA powietrze-powietrze oraz dwie wyrzutnie pocisków kalibru pięćdziesiąt siedem milimetrów do zwalczania celów naziemnych. Ale chłopcy są gotowi na wszystko. Proszę się trzymać, majorze.

Powell gwałtownie pociągnął do siebie drążek sterowy. Przeciążenie wgniotło McLanahana w fotel, miał wrażenie, że na piersi zwalił mu się gigantyczny ciężar. Jego ręce i nogi zdawały się ważyć po sto kilogramów, nie mógł poruszyć nawet palcem.

- Widzi ich pan, majorze?

- Co?

- Proszę się rozejrzeć. Niech pan znajdzie te dwa MIG-i.

McLanahan chciał podnieść głowę i zerknąć poprzez osłonę kabiny, ale okazało się to niewykonalne. W ogóle nie mógł poruszyć głową, nawet uniesienie powiek wymagało nadludzkiego wysiłku.

- Nie mogę... - jęknął, usiłując przezwyciężyć ucisk w krtani. Nie dam rady...

- Proszę spojrzeć do tyłu. - Głos Powella zabrzmiał prawie normalnie, może był tylko odrobinę bardziej basowy, jakby pilot w ogóle nie odczuwał skutków przeciążenia. - Wzdłuż linii kadłuba. Ciekaw jestem, czy dadzą radę tak się wznosić za nami.

- A czy nie mógłbyś nieco...

- Znalazł je pan?

McLanahan nie odpowiedział, toteż po chwili zniecierpliwiony Powell zacisnął palce na poręczach fotela, wychylił się daleko w bok i popatrzył do tyłu. Patrick nie miał pojęcia, skąd tamten - dość drobny, ważący nie więcej jak sześćdziesiąt pięć kilogramów - bierze tyle siły.

- Tak jak myślałem - odezwał się pilot. - Jeden próbował trzymać się za nami, ale nie starczyło mu mocy.

Powell jednym ruchem przewalił myśliwiec przez nos i zaczął pikować prosto w kierunku nadlatujących MIG-ów. Kubańczycy wyraźnie zostali w tyle, z góry mogło się wydawać, że ich maszyny zawisły nieruchomo w powietrzu.

- Prawie całkiem wytracili szybkość - skomentował McLanahan, obserwując, jak jeden z MIG-ów schodzi z kursu i kładzie się na bok, odsłaniając prawą stronę maszyny przed atakującym Su-27. - Teraz byś go dostał...

- A gdzie się podział ten drugi? - zapytał wyraźnie podniecony pilot.

McLanahan zaczął się rozglądać i po chwili zauważył drugi myśliwiec. Tamten gnał prosto na nich, znajdował się prawie na tym samym pułapie, zadzierał nos do ataku...

- Widzę go! Na godzinie trzeciej...

Z głośnika radiostacji padło parę słów po hiszpańsku. Czyżby okrzyk zwycięstwa? - przemknęło mu przez myśl.

- To dobrzy piloci - oznajmił Powell, wprowadzając samolot w ciasny skręt w prawo.

Przez jakiś czas leciał jeszcze ku ziemi, aby nabrać jak największej prędkości, wreszcie błyskawicznie wyrównał i wszedł w pętlę, mając zamiar wycelować karabiny w szarżującego MIG-a. Za późno jednak dostrzegł, że drugi myśliwiec zdążył już nabrać wysokości i teraz pikował w jego kierunku. Nie chcąc dopuścić, by tamten miał okazję złapać go na celowniku, skręcił ponownie i przemknął pod brzuchem atakującego MIG-a.

McLanahan dopiero teraz spostrzegł, iż z podniecenia zaczął oddychać tak szybko, że pojawiły mu się jasne plamy przed oczyma. Pospiesznie zerwał maskę tlenową z twarzy, aby uniknąć hyperwentylacji. Zabawa z tymi dwoma MIG-ami nasunęła mu skojarzenia z autentyczną walką powietrzną, w której uczestniczył kiedyś nad wschodnią Syberią. Miał nadzieję, że na zawsze pozbył się tamtych przykrych wspomnień; gdyby nie ten przeklęty Powell, który postanowił pościgać się z haitańskimi pilotami... Kiedy patrzył w połyskliwe wyloty luf MIG-a, widział wymierzone w siebie pociski rakietowe, w wyobraźni odżywał obraz eksplodującej kuli ognia. Doskonale wiedział, co się dzieje z samolotem trafionym taką rakietą... A Powell, mimo swych niezwykłych umiejętności, chyba nie rozumiał, że igra z ogniem; jakby ogarnęła go nagle żądza krwi...

- Ci chłopcy są zanadto agresywni, rwą się do walki - oznajmił pilot. McLanahan, który ze świstem wciągał głęboko powietrze, chcąc odzyskać panowanie nad sobą, wyczuwał entuzjazm w głosie Powella. - Znakomicie się ubezpieczają. Podczas gdy jeden prawie wystawia się na cel, drugi odchodzi w bok i niespodziewanie podejmuje atak, ściągając na siebie uwagę przeciwnika. Widzi pan gdzieś tego drugiego, majorze?

McLanahan zacisnął palce na poręczy, chcąc powstrzymać ich drżenie.

- W ogóle ledwie widzę na oczy. Sądzisz, że po tylu karkołomnych ewolucjach jestem jeszcze zdolny trzeźwo myśleć?

- Ale teraz musi mi pan pomóc, majorze - odparł śmiertelnie poważnym głosem Powell. - Kiedy rozpocznę atak na jednego z nich, proszę drugiego nie spuszczać z oczu. Gdybym zaś wykonywał jakiś bardziej złożony manewr, powinien pan obserwować oba MIG-i, dopóki nie będę mógł od nowa podjąć ataku. Ta kupa złomu nie została wyposażona w radar naprowadzający, toteż musimy polegać wyłącznie na własnych oczach... Jak stoimy z benzyną?

McLanahan zamrugał szybko i popatrzył na wskaźnik paliwa umieszczony na szczycie panelu instrumentów drugiego pilota.

- Dziesięć i pól tysiąca litrów.

- To możemy jeszcze poświęcić na tę zabawę parę minut, a potem... Mam go! - wykrzyknął radośnie. - Na dziewiątej, nisko! Niech pan teraz odnajdzie tego drugiego, majorze. Proszę o wszystkim zapomnieć, najważniejsze jest tylko to, żeby pan namierzył drugiego MIG-a.

Powell złożył Su-27 w ciasny skręt w lewo i zaczął pikować w stronę przeciwnika. Ale MIG błyskawicznie zakręcił w prawo.

- Dojrzał nas - mruknął pilot.

Lecz ku zdumieniu McLanahana ten wcale nie skręcił w prawo i nie podjął pościgu za uciekającym myśliwcem.

- Zaraz stracimy go z oczu...

- Niech pan się obejrzy przez lewe ramię, godzina ósma, na naszym pułapie, nieco wyżej. - Zamilkł na chwilę, ale zaraz spytał: - Widzi go pan?

McLanahan odwrócił głowę we wskazanym kierunku i zaraz zawołał:

- Tak, widzę go! Jest na dziewiątej. Pędzi na nas.

- Chcą odwrócić naszą uwagę - skomentował Powell. - To manewr dla początkujących, opisany w każdym podręczniku taktyki lotniczej. Niemniej nasi piloci mogliby się czegoś nauczyć od tych chłopców. Niech pan obserwuje tamtego w dole, uciekającego na prawo. Proszę nie spuszczać z niego oka, majorze. Co teraz porabia?

- Na razie leci prosto przed siebie.

- Znakomicie.

Powell spoglądał na MIG-a zbliżającego się z lewej strony, ale zachowywał spokój, leciał w poziomie.

- Z dyszy pierwszego MIG-a poszedł czarny dym - informował McLanahan. - Wygląda na to, że pospiesznie wyhamowuje.

- Jakby nas zapraszał do podjęcia pościgu - mruknął Powell. Jeszcze trochę... jeszcze... Teraz!

Błyskawicznie położył samolot na prawo, jakby nurkował za uciekającym MIG-iem, ale nie spuszczał z oczu drugiego myśliwca, zbliżającego się z lewej. Tamten zareagował natychmiast, skręcił w prawo za nimi. Lecz Powell w tej samej chwili szarpnął drążek do siebie i w lewo.

Zaskoczony McLanahan aż huknął głową w osłonę kabiny, na szczęście miał założony hełm. Przeciążenie ponownie wgniotło go w fotel.

Powell szybko wyprowadził samolot z pętli, zajął pozycję atakującego za szarżującym MIG-iem i zawołał przez radio:

- Jeden wyłączony z gry!

Błyskawicznie wprowadził Su-27 w lot nurkowy, podczas gdy pilot myśliwca posłusznie zwolnił i wszedł w szeroki łuk, zawracając w kierunku bazy.

- Gdzie jest drugi MIG, majorze?

- Skręca w lewo, masz go na pierwszej, pod nami.

- No jasne. Można było się spodziewać, że ten natychmiast zawróci, żeby przyjść z pomocą koledze - mruknął Powell. - Ale trochę się spóźnił...

Myśliwiec lewym łukiem nabierał wysokości, leciał jednak dość wolno. Nie ulegało wątpliwości, że zdecydował się na samotny, desperacki atak. Powell jeszcze bardziej pochylił dziób Su-27, a kiedy znalazł się na wprost MIG-a, zawołał przez radio do Salazara:

- Jedna rakieta, druga! Bum, bum! Teraz przełączam na karabin maszynowy!

Pilot MIG-a chyba dopiero teraz zauważył przeciwnika, gdyż położył samolot na skrzydło i próbował uciekać w dół, ale było już za późno.

McLanahan rozluźnił wreszcie palce zaciśnięte kurczowo na poręczach fotela. W myślach przyznał punkt dla Powella, to był naprawdę znakomity pilot. Obawiał się jednak, że któregoś dnia przyjdzie mu się zmierzyć z równym sobie asem w prawdziwej walce...

Salazar i Hermosa byli jeszcze pod silnym wrażeniem błyskawicznej pętli, po wyjściu z której pilot Su-27 zajął pozycję atakującego za bezbronnym już MIG-iem, kiedy obaj jednocześnie zrozumieli, że drugi ich myśliwiec także znalazł się w bardzo niekorzystnej sytuacji. W ciągu zaledwie kilku sekund obaj piloci Cuchillos zostali pokonani przez samotnego intruza.

- Porucznik Miguel spóźnił się o jakieś pięć sekund - mruknął kapitan. - A wydawało się, że mają już tego obcego jak na dłoni...

- Su jest dużo bardziej zwrotny od MIG-a - wtrącił szybko pułkownik. - To żadna sztuka pokonać słabszego przeciwnika, gdy się dysponuje taką maszyną. W dodatku nasze MIG-i mają zamontowane dodatkowe zbiorniki paliwa, które w normalnych warunkach bojowych opróżnia się przed startem. Zresztą Thomas miał tego Su na celowniku, kiedy na samym początku podchodzili do niego na zmianę.

- Ale nie meldował przez radio, że jest gotów do otwarcia ognia...

- To nie ma znaczenia - rzekł z naciskiem Salazar. - Prawidłowo wykonali manewr i mogli zniszczyć intruza. W zasadzie cała ta zabawa powinna się była zakończyć, zanim się na dobre rozpoczęła...

- Wystarczy, panowie - oznajmił przez radio pilot Su-27 po rosyjsku.

Odprowadzał oba MIG-i, które zwartym szykiem wracały do bazy. Zaraz jednak skręcił na zachód, w kierunku Jamajki, jakby zamierzał najkrótszą drogą dolecieć do macierzystego lotniska.

- Przyjemnie było się z wami pobawić, chłopcy, ale kończy mi się paliwo. Pora wracać do domu. Serdecznie dziękuję, pułkowniku.

Salazar przygryzł wargi, słysząc wyraźną drwinę w głosie obcego pilota. Podszedł do samochodu i rzucił do mikrofonu radiostacji:

- Alarm dla załogi pierwszej i drugiej. Rozkazuję zmusić obcy samolot do lądowania. Sprowadźcie go do naszej bazy. Użyjcie broni, gdyby sprawiał kłopoty... ale nie uszkodźcie maszyny - dodał z pewnym ociąganiem.

Piloci Cuchillos zareagowali błyskawicznie. Zanim Powell i McLanahan się spostrzegli, oba MIG-i oskrzydliły Su-27 i poczęły go wyraźnie spychać w stronę lotniska.

- Gapy w karty nie grają - mruknął Powell posępnym głosem. Sądzę, że moglibyśmy ich trochę nastraszyć.

- Nadałem już komunikat do bazy - oznajmił McLanahan, spoglądając na ekran komputera, na którym zaczęła się wyświetlać odpowiedź. - Na lotnisku Hurlburt Field czekają w pogotowiu bombowiec F-111 oraz „Czarny Jastrząb" przystosowany do zadań specjalnych.

- Przecież możemy im po prostu zwiać - odrzekł pilot. - Co prawda, byłoby to dość ryzykowne. Nie jesteśmy uzbrojeni, a oni są. Poza tym to świetni piloci. Lecz mimo wszystko sądzę, że zostawilibyśmy za sobą znacznie wolniejsze MIG-i...

- Chyba jednak nie mamy wyboru, poruczniku - powiedział McLanahan spiętym głosem. - Musimy wylądować.

Powell aż podskoczył do góry na swoim fotelu.

- Pan żartuje? Naprawdę chce pan, żebym wylądował w tej ich bazie?

- Dopóki będą myśleli, że jesteśmy Rosjanami, Salazar nie odważy się podjąć jakichkolwiek wrogich działań. Nadarza nam się wyjątkowa sposobność poznania niektórych szczegółów. Mógłbym wykonać z ziemi wiele dodatkowych zdjęć i...

- To co mam robić? Zapytać wprost Salazara, czy nie zajmuje się przemytem? A może poprosić o otwarcie magazynów? Mamy amerykańskie skafandry lotnicze, amerykańskie buty, posługujemy się amerykańskimi mapami... Co prawda Rosjanie są chyba największym odbiorcą naszych krajowych wydawnictw kartograficznych.

- Ja kiepsko znam rosyjski, ty jeszcze gorzej. Jak będziemy udawać Rosjan?

- A gdzie się podział pański optymizm? Angielski jest uniwersalnym językiem w lotnictwie. Sądzę, że mój rosyjski jest wystarczająco dobry, bym udawał kogoś innego, na przykład Polaka lub Czecha. Jeśli woli pan sam z nimi rozmawiać, to mogę też odgrywać rolę ochroniarza, wykonywać rozkazy i trzymać gębę na kłódkę. Pan będzie zabawiał gości, pokaże im wnętrze kabiny...

- A jeśli nam się nie uda? Jeśli od razu nas zamkną czy nawet zastrzelą, byle tylko zdobyć samolot?

- To cała reszta zostanie w rękach pilotów F-111 i „Czarnego Jastrzębia". Od początku wiedzieliśmy, że ta akcja niesie ze sobą ogromne ryzyko. Ale teraz muszę przyznać, że nie mamy żadnych szans stawić im jakikolwiek opór w powietrzu.

Przez chwilę panowało milczenie, jakby obaj w myślach po raz kolejny szukali sposobu wyjścia z sytuacji.

- Jeżeli będziemy udawali obrażonych, nadętych Rosjan, być może zdołamy ujść z tego cało...

- To jednak zakrawa na szaleństwo, majorze. Nie wierzę, żeby coś z tego wyszło.

McLanahan patrzył w milczeniu, jak Powell sprawdza wskazania przyrządów pokładowych. Oba MIG-i prowadziły ich niczym eskorta honorowa, nie mieli innego wyjścia, niż tylko schodzić łukiem w kierunku pasa startowego.

- Jeszcze nie wszystko stracone, chociaż wolałbym, żeby ten F-111 znalazł się gdzieś w pobliżu.

- W porządku, Rolandzie. Przekażę wiadomość do bazy.

McLanahan zaczął uderzać w klawisze, formułując kolejny komunikat.

- Gwoli ścisłości, majorze, nie używam imienia Roland. Wszyscy wołają na mnie inicjałami M.B.

- M.B. ? Przecież to nie twoje inicjały.

Powell nie odpowiedział. Po raz kolejny szarpnął drążkiem sterowym do siebie i w lewo, przez co Su skoczył w górę i przewalił się przez lewe skrzydło ponad lecącym z boku MIG-iem. W jednej chwili znaleźli się na skrzydle formacji utworzonej przez trzy myśliwce. Pilot MIG-a zdążył zaledwie odwrócić głowę, zaraz się jednak uśmiechnął i przyjaźnie pomachał im ręką. Porucznik szybko odpowiedział takim samym gestem.

- Matko boska! Powell... - McLanahan szybko umilkł, jakby ugryzł się w język.

Zrozumiał nagle, skąd się wzięły tak niezwykłe inicjały pilota.

Obaj piloci Cuchillos podchodzili do lądowania według procedury obowiązującej w lotnictwie marynarki wojennej. Lecieli wzdłuż osi pasa startowego, na wysokości pięciuset metrów, lecz zamiast pojedynczo okrążać bazę, kolejno robili zwrot przez lewe skrzydło, przez co zwiększali dystans dzielący samoloty. Pierwszy MIG zwalił się w dół jak kamień, przeciążenie oddziałujące na pilota wyniosło 6 G; drugi powtórzył manewr nieco wolniej, toteż spadał z przyspieszeniem 4 G. Kiedy zaś Powell poszedł w ich ślady, podziałało na nich tylko przeciążenie 2 G. W ten sposób, po wykonaniu pełnego zwrotu o 180 stopni, poszczególne maszyny były oddalone od siebie o 6 sekund lotu. Kolejno obniżały lot nad linią perymetryczną, wypuszczały podwozie oraz klapy i siadały na ziemi.

Powell w pełni wykorzystał zalety nowszego myśliwca. Posadził go na samym początku liczącego 2500 metrów długości pasa startowego i zatrzymał maszynę po przejechaniu zaledwie 600 metrów. Dokołował do skrzyżowania z wąską ścieżką dojazdową, ale nie skręcił z pasa, chciał bowiem zmusić gospodarzy do zablokowania wszystkich możliwych dróg ucieczki.

Tak też się stało. Z piskiem opon ustawiły się przed nimi dwa jeepy z żołnierzami uzbrojonymi w karabiny AK-47, a od tyłu drogę zagrodziła im cysterna. Trzeci jeep nadjechał ścieżką dojazdową i stanął tuż przed skrzyżowaniem z pasem startowym. Su-27 został otoczony.

Salazar wyskoczył z samochodu, podszedł dwa kroki w stronę samolotu i stanął z pięściami opartymi na biodrach, niczym Duce. Zaczekał, aż umilkną silniki myśliwca, i ruszył ku niemu. Niespodziewanie osłona kabiny odskoczyła z trzaskiem i mężczyzna zajmujący miejsce drugiego pilota, w wielkim czarnym hełmie, z oczyma zasłoniętymi przyciemnionym wizjerem, wymierzył w stronę zbliżającego się kubańskiego oficera pistolet maszynowy Uzi. Żołnierze otaczający samolot pospiesznie dobyli broni, lecz pułkownik doskonale zdawał sobie sprawę, że zostanie przeszyty serią, zanim którykolwiek z jego ludzi zdąży zareagować. Tak, wychodzenie na otwartą przestrzeń było kiepskim pomysłem, stwierdził poniewczasie. Kto jednak mógł się spodziewać, że rosyjscy piloci będą mieli przy sobie broń automatyczną?

- Spakojno! - zawołał pierwszy pilot Su-27, zdejmując hełm i przerzucając nogi przez krawędź burty kabiny. Zaraz powtórzył po angielsku: - Spokojnie, schodzę na ziemię.

Zeskoczył na płytę pasa i szybkim krokiem podszedł do Salazara, wyciągając rękę.

- Buenas dias, señor. Przepraszam, ale bardzo słabo znam hiszpański. To pan musi być pułkownikiem Salazarem. Kapitan Wiktor Piotrowicz Charbakow.

Z wyraźnym ociąganiem Salazar uścisnął dłoń Rosjanina. Przenikliwym spojrzeniem mierzył strój obcego, szacował sposób zachowania.

Zwrócił uwagę na pistolet tkwiący w kaburze przy pasie. Skafander lotniczy i reszta ekwipunku sprawiały wrażenie zachodnioeuropejskich, może nawet amerykańskich, ale na pewno nie rosyjskich.

- Jest pan pilotem lotnictwa radzieckiego, kapitanie Charbakow? Której eskadry?

- Niestety, tego nie mogę powiedzieć. Pełnię rolę doradcy Rewolucyjnych Sił Zbrojnych Kuby. Tyle musi panu wystarczyć.

- Pilotuje pan rosyjski myśliwiec, ale nosi pan skafander i hełm, które z pewnością nie są rosyjskie. To bardzo dziwne. Będę zmuszony zatrzymać pana i pańskiego kolegę do czasu wyjaśnienia tych wątpliwości.

- To niezbyt rozsądne, pułkowniku.

- Jesteście w mojej bazie. Ja tu dowodzę.

Powell wzruszył ramionami i kciukiem wskazał przez ramię McLanahana, bez przerwy mierzącego w nich z pistoletu.

- Ma pan rację, pułkowniku. Pan tu dowodzi. Lecz jeśli Borys w ciągu pięciu minut nie nawiąże łączności radiowej, zaraz zjawią się tu moi towarzysze. Wystartowaliśmy z Santa Clara czterema samolotami, dwoma myśliwcami Su-27 i dwoma bombowcami Su-24. Jak zawsze, w pogotowiu czeka ponadto grupa specjalna ze swoimi śmigłowcami. Rozłożył ręce, jakby zwracał się do pozostałych Kubańczyków, którzy gromadzili się przy jeepie swego dowódcy. - Ma pan tu grono świetnych pilotów, pułkowniku. Naprawdę znakomitych. Ale nie sądzę, żeby chciał pan zadzierać z dowództwem Piatdesat pierwoj szturmowoj armii.

Salazar tylko skinął głową. Ta nazwa mu wiele mówiła, dobrze pamiętał, że pod Hawaną stacjonuje doborowa dywizja desantowa radzieckiej Pięćdziesiątej Pierwszej Armii Uderzeniowej, której naczelnym zadaniem - nie licząc roli odstraszającej i oficjalnego „doradztwa wojskowego" - były działania wywiadowcze i rozpoznawcze amerykańskiej obrony i przygotowywanie planów strategicznych na wypadek konfliktu zbrojnego, mających na celu głównie sparaliżowanie łączności i komunikacji na terenie Stanów Zjednoczonych. Niewiele wiedział o całej Armii, ale był przekonany, że znani mu rosyjscy komandosi to najbardziej waleczna, najlepiej wyszkolona i wyposażona tego typu dywizja na świecie. Bez trudu się domyślił, że z zamkniętymi oczyma mogłaby w jednej chwili zmieść całe Verrettes z powierzchni ziemi.

Pilot myśliwca musiał dostrzec wyraz zdumienia na twarzy pułkownika i domyślić się, że tamten zdaje sobie sprawę z hipotetycznej groźby, gdyż wziął Salazara pod ramię, odwrócił go i pociągnął oniemiałego Kubańczyka w stronę samochodu.

- Byłbym panu wdzięczny, pułkowniku, gdyby rozkazał pan usunąć te pojazdy blokujące pas startowy. A jeszcze bardziej byłbym wdzięczny, gdyby zgodził się pan sprzedać nam kilka tysięcy litrów benzyny, po dowolnej cenie. Gwarantuję panu zwrot wszelkich kosztów, a taki gest zostałby bardzo mile przyjęty przez moich zwierzchników. Powell dostrzegł ironiczny uśmieszek Salazara i pochwycił ten błysk chciwości w jego oczach na wspomnienie o dowolnej zapłacie, której mógłby zażądać od Rosjan. Toteż śmiało ciągnął dalej: Z przyjemnością zwiedzę waszą bazę. W zamian mogę pokazać pańskim pilotom kabinę Su-27 i szczegółowo objaśnić zademonstrowane przeze mnie manewry. Ufam też, że możemy zrezygnować z tych zaostrzonych środków bezpieczeństwa i pozbyć się wzajemnej podejrzliwości.

Salazar głośno przełknął ślinę.

- Ma pan rację, kapitanie. Niech pan zaprosi swego kolegę, aby się do nas przyłączył.

- Niestety, on musi wypełniać swoje zadanie i zostać w samolocie. Poza tym sprawy, o których będziemy rozmawiać, i tak niewiele go obchodzą.

- Nie rozumiem.

- Borys jest oficerem politycznym naszej eskadry - odparł Powell. - Przede wszystkim musi pilnować, żeby samolot nie dostał się w niepowołane ręce. Potrafi jedynie strzelać z pistoletu maszynowego, obsługiwać radiostację i uruchamiać detonator autodestrukcji, niewiele więcej. Gdyby teraz nabrał podejrzeń, że zamierzam uciec, pewnie natychmiast zdetonowałby ładunki rozmieszczone w maszynie. Na pewno zrobi to samo, jeśli pańscy ludzie zaczną się zbliżać do samolotu. Być może zdążyłby jeszcze wysłać sygnał alarmowy, po odebraniu którego nasza eskadra zrównałaby waszą bazę z ziemią. - Uśmiechnął się przyjaźnie. - Tym razem wyraził zgodę, żebym w pańskim towarzystwie oddalił się od samolotu, ale proszę mi wierzyć, że z nim nie ma żartów. Lepiej więc, abyśmy wszyscy postępowali zgodnie z pewnymi przyjętymi zwyczajami.

Salazar, który znał jedynie plotki na temat bezwzględności radzieckich wojsk desantowych, a w szczególności ich oficerów politycznych, zerknął niespokojnie przez ramię, próbując stłumić w sobie dotychczasowe podejrzenia. Pomimo glasnosti obowiązują przecież te same regulaminy, powtarzał w myślach. A zwłaszcza dotyczy to wojsk stacjonujących na Kubie. Prawdą też było, że dowództwo lotnictwa radzieckiego za wszelką cenę by nie dopuściło, żeby taki myśliwiec dostał się w obce ręce. Gotowi byliby zniszczyć nie tylko samolot, lecz w całej okolicy wypalić wszystko do gołej ziemi, aby nie został przy życiu ani jeden naoczny świadek.

Odwrócił się i ruchem ręki dał znak kierowcom samochodów. Pojazdy blokujące drogę Su-27 pospiesznie zjechały z pasa startowego. Lecz mimo to pistolet maszynowy w rękach mężczyzny zajmującego miejsce drugiego pilota wciąż był wymierzony w Salazara.

- Bardzo dziękuję, pułkowniku - odezwał się Powell. - Czekam jeszcze na odpowiedź w sprawie zatankowania oraz zwiedzenia waszej bazy, później zaś, tak jak obiecałem, mógłbym pokazać pańskim pilotom kabinę myśliwca.

Salazar sięgnął po krótkofalówkę i szybko rozkazał napełnić benzyną zbiorniki Su-27. Powell nie zrozumiał wydanego po hiszpańsku polecenia, kiedy jednak dostrzegł cysternę podjeżdżającą do lewej burty samolotu, pospieszył w tamtym kierunku, otworzył klapę i pokazał technikom obsługi, jak przymocować wąż i odkręcić zawory. Następnie wrócił do pułkownika i zaczął się wraz z nim przechadzać wokół myśliwca. Mężczyzna siedzący w kabinie niczym automat wodził za nimi lufą pistoletu.

- Czy jego nie obchodzi nawet to, że samolot w jednej chwili by wyleciał w powietrze, gdyby ktoś teraz zaprószył ogień? - spytał w pewnej chwili Salazar, wskazując ręką McLanahana.

- Podejrzewam, że świetnie sobie zdaje sprawę z niebezpieczeństwa, ale musi się trzymać rozkazów. - Powell zamyślił się i zaraz spytał: - Zauważyłem, że dysponujecie nie tylko dwoma MIG-ami, lecz także kilkoma innymi maszynami. Czy tworzycie jednostkę haitańskich sił zbrojnych, czy też... jakąś inną organizację?

- Chyba rozumie pan, kapitanie, że podobnie jak pan, również muszę utrzymać pewne fakty w tajemnicy. Formalnie jesteśmy oddziałem haitańskiej milicji obywatelskiej. Nie muszę panu mówić, że w tym kraju rząd nie ma wielu zwolenników, reszty powinien się pan sam domyślić. My także mamy swojej rozkazy. Tworzymy bardzo dobrze wyposażoną jednostkę, zarówno pod względem uzbrojenia, jak i samolotów. Zapewniam pana, że nie stanowimy żadnego zagrożenia dla Kuby.

Mówiąc szczerze, właśnie stamtąd pochodzę. Dla mnie Kuba jest świętą wyspą.

- Rozumiem. Ale jak to możliwe, żeby milicja haitańska była znacznie lepiej wyposażona od regularnych oddziałów wojskowych tego kraju?

- Otrzymałem rozkaz zebrać najlepszych, nieustraszonych pilotów, takich jak pan, kapitanie Charbakow. - Salazar uśmiechnął się niepewnie. - Przyznam, że pańskie umiejętności są imponujące. Za to pańskie pytania świadczą o braku... zdyscyplinowania. Co to był za manewr, który wykonał pan na końcu, nad samym pasem startowym? Nigdy wcześniej nie widziałem czegoś podobnego.

- Mówi pan o locie ogonem do przodu? Nazywamy go „Kobrą Pugaczowa". Wykorzystuje się efekt bezwładności, a ograniczniki alfa w silnikach Su-27 są tak skonstruowane, że pozwalają na krótko unieruchomić maszynę ustawioną pod kątem stu dwudziestu stopni.

- Czy brał pan kiedykolwiek pod uwagę zrobienie wielkiej kariery w lotnictwie haitańskim, kapitanie? Nasi zleceniodawcy, to znaczy tutejsze władze, nie skąpią funduszy. Objąłby pan dowództwo samodzielnej eskadry i był wśród nas najwyższy stopniem, nie licząc mnie i mojego adiutanta, stojącego tam kapitana Hermosy.

- To bardzo kusząca propozycja, pułkowniku. - Powell spoglądał uważnie, jak technicy odkręcają wąż, zamykają klapę i cysterna oddala się od samolotu. - Bardzo dziękuję za uzupełnienie naszych zapasów benzyny. A teraz chciałbym się zobaczyć z pańskimi pilotami, jeśli to możliwe.

Salazar skinął głową i przywołał do siebie Hermosę.

- Zostaniesz tutaj i będziesz pilnował myśliwca.

Powell obejrzał się na McLanahana siedzącego nieruchomo i bez przerwy mierzącego z pistoletu Uzi w dowódcę bazy. Tamten tkwił nieruchomo, lecz Powell dostrzegł umówiony znak - major trzymał lewą dłoń opartą na jego hełmie leżącym przy krawędzi pulpitu, a trzy wyprostowane palce oznaczały, że bombowiec F-111 pojawi się nad lotniskiem za trzy minuty i jeśli w tym czasie nie wystartują, w ciągu następnych dziesięciu minut przybędą helikoptery z Hurlburt Field na Florydzie, a żołnierze oddziałów specjalnych rozpoczną atak na tutejszą bazę.

Powell nie zamierzał przeciągać swej wizyty na Haiti, ale Salazar trzymał go pod rękę i ciągnął w stronę jeepa, toteż nie zostało mu nic innego, jak posłusznie ruszyć w tamtą stronę. Wskoczył na siedzenie obok kierowcy, a Salazar gestem nakazał jednemu ze swoich żołnierzy zająć miejsce z tyłu.

Amerykanin zdążył tylko pobieżnie zerknąć na strażnika, gdyż jego uwagę przyciągnęła kryta ciężarówka, która zatrzymała się obok kępy drzew przy początku pasa startowego. Z pewnością McLanahan nie mógł jej dostrzec. Wysypujący się z niej żołnierze zajmowali stanowiska za osłoną samochodu. Szybko sięgnął do klamki jeepa, chcąc wyskoczyć z jadącego powoli auta, lecz w tym samym momencie poczuł, że od tyłu przystawiono mu do głowy lufę karabinu.

- Spokojnie, kapitanie Charbakow. Nie ma się pan czego obawiać, jeśli jest tym, za kogo się podaje - mruknął Salazar. - Dobrze się zaopiekujemy pańskim samolotem. Proszę położyć obie ręce na desce rozdzielczej. Wystarczy jeden ruch, a będziemy zmuszeni...

Powell nie czekał na resztę ostrzeżenia. Błyskawicznie kopnął lewą nogą umieszczoną w podłodze dźwignię, przełączając jeepa na wsteczny bieg. Przy wtórze głośnego zgrzytu samochód zatrzymał się gwałtownie. Stojący z tyłu żołnierz poleciał na kierowcę. Powell dostał lufą karabinu w lewą skroń, ale broń celowała już w przednią szybę auta, kiedy padł strzał.

Amerykanin dał nura ponad burtą jeepa. Huknął prawym ramieniem o betonową nawierzchnię, wykonał przewrót i chciał się poderwać na nogi, ale uderzenie w lewą skroń sprawiło, że zrobiło mu się ciemno przed oczami; przez chwilę nie mógł poruszyć ręką ani nogą. Usłyszał rozkazy wydawane po hiszpańsku, tupot żołnierskich butów po betonie, szczęk przeładowywanej broni za jego plecami...

Nagle padły pierwsze strzały. Wokół niego zaświszczały kule, które odbijały się od blach jeepa oraz betonowej nawierzchni, lecz jakimś cudem żadna go nie trafiła. Domyślił się, że to McLanahan otworzył ogień z kabiny myśliwca.

- Powell! Uciekaj, do jasnej cholery!

Ten okrzyk ledwie się przedarł przez głośny szum w jego głowie.

Porucznik wyciągnął pistolet z kabury, dźwignął się na nogi i zaczął biec w kierunku samolotu. Dostrzegł jeszcze, że żołnierz w jeepie celuje do niego z karabinu, toteż nie zatrzymując się uniósł broń i wystrzelił. Tamten - głównie przestraszony, że ktoś do niego mierzy, gdyż strzał Powella chybił celu - wyskoczył z samochodu i skrył się za nim.

Salazar powiedział kilka ostrych słów, spokojnie otworzył drzwi jeepa i wyszedł na ścieżkę dojazdową. Powell znajdował się już jakieś dwadzieścia metrów od niego, był w połowie drogi do myśliwca; od czasu do czasu strzelał na oślep przez ramię. Pułkownik schylił się, wyciągnął zza cholewy buta długi sztylet, wymierzył pospiesznie i cisnął nim z całej siły...

Jeszcze trochę, myślał Powell. Kierowca jeepa się przestraszył, Salazar był chyba nie uzbrojony, a McLanahan seriami z pistoletu nie pozwalał się zbliżyć żołnierzom rozstawionym na końcu pasa.

- Majorze! - zawołał. - Proszę uruchomić silniki, niech...

Usłyszał cichy świst i poczuł silne uderzenie w lewe ramię. Obejrzał się. Ostrze sztyletu utkwiło mu przy łopatce, tuż nad pachą. Z rany natychmiast trysnęła krew, zaczęła ściekać po rękawie skafandra, tworząc na ramieniu wielką, ciemną plamę. Powell upuścił pistolet i prawą dłonią sięgnął do rękojeści sztyletu. Dopiero teraz, gdy ostrze zgrzytnęło o kość, przeszył go nieznośny ból; znów pociemniało mu w oczach, a palce lewej ręki szybko zdrętwiały. Chciał pobiec dalej, ale był jak sparaliżowany, nawet mięśnie nóg odmówiły mu posłuszeństwa.

- Powell! Szybciej! Chodź tu!

Całe szczęście, że McLanahan wciąż krzyczy, pomyślał, ruszając chwiejnym krokiem w tę stronę, skąd docierał przybierający na sile wizg uruchamianych turbin myśliwca. Dostrzegł przed sobą zarys kadłuba Su-27. Zanurkował pod wysuniętym dziobem, wymacał uchwyty, wdrapał się na szczebel i sięgnął do krawędzi burty kabiny, gdy poczuł nagle, że ktoś go łapie za prawą nogę.

Nie miał już sił. Lewa ręka całkiem zdrętwiała.

- Majorze... pomocy - wyjąkał.

McLanahan wychylił się z kabiny i wymierzył pistolet w stojącego na pasie kapitana Hermosę. Ten pospiesznie uniósł ręce nad głowę. W dłoni trzymał jakiś skrawek papieru.

McLanahan szybko zerknął na żołnierzy po drugiej stronie myśliwca, ale nikt nie miał odwagi ruszyć w tę stronę.

- Czego chcesz, do cholery?! - wrzasnął na Hermosę.

Oficer wrzucił trzymaną kartkę do kabiny samolotu.

- Wiem, kim jesteście - powiedział. - Widziałem pana w telewizji. Jest pan dowódcą posterunku „Młociarzy"... Sił Ochrony Granic. - Pierwszy silnik odrzutowy pracował już z pełną mocą, toteż Kubańczyk musiał podnieść głos. - Usunąłem klocki blokady spod kół waszego samolotu! Musicie dostarczyć ten dokument do swego dowództwa! To bardzo ważne...

Padł strzał i Hermosa osunął się na pas startowy. McLanahan szybko wymierzył pistolet w żołnierzy zbliżających się od tej strony do samolotu i wystrzelił kilka krótkich serii. Jeden z napastników upadł, pozostali szybko skryli się w rowie odprowadzającym wodę z terenu lotniska.

- Powell! Startuj! - wrzasnął McLanahan na pilota, który zdążył w tym czasie zająć miejsce w fotelu, ale poruszał się dosyć niemrawo.

Zanim zdążył założyć hełm i zapiąć pasy, turbina prawego silnika także osiągnęła szybkość startową. Powell zwolnił hamulce, pchnął dźwignie gazu i ruszył powoli. McLanahan pospiesznie opróżnił magazynek Uzi w kierunku żołnierzy po prawej burcie, którzy zdobyli się na odwagę i zaczęli wychodzić z ukrycia. W końcu wyrzucił za burtę bezużyteczną broń, opadł na fotel i uruchomił mechanizm zamykania osłony. W grubej szybie laminowanej plastikiem widniało kilka dziur po kulach.

- Patrz! - zawołał nagle Powell, wyhamowując maszynę i ściągając dźwignie gazu na bieg jałowy.

Na końcu pasa startowego pojawiły się kolejne ciężarówki, blokując całą jego szerokość. Wyskakujący z nich żołnierze tworzyli kordon, mierząc z karabinów do ogromnego, groźnie wyglądającego rosyjskiego myśliwca.

- Dasz radę przeskoczyć nad nimi? - zapytał McLanahan.

- Chyba tak... Ustawili blokadę na samym końcu pasa, jakieś tysiąc dwieście metrów od nas. Ale obawiam się, że ostrzelają nas od dołu...

- Nie mamy innego wyjścia. Wszędzie dokoła aż się roi od uzbrojonych ludzi. Może zdążymy nabrać prędkości i ujść z życiem...

McLanahan urwał nagle, dostrzegłszy, że dwaj żołnierze z kubańskiego oddziału zaczynają pospiesznie wycelowywać jakąś ciężką broń, prawdopodobnie przenośne wyrzutnie samonaprowadzających pocisków rakietowych.

- Wygląda na to, że nie chcą nam zostawić nawet najmniejszej szansy. Zamierzają chyba rozwalić samolot jeszcze na ziemi...

Obie wyrzutnie otoczyły kłęby dymu. Ciągnąc za sobą żółte jęzory płomieni, dwie rakiety przeleciały nad Su-27 i pomknęły dalej wzdłuż pasa startowego.

- Na szczęście nie trafili - mruknął McLanahan, sięgając do włącznika silnika elektrycznego odsuwającego osłonę kabiny. - Wynośmy się stąd jak najprędzej...

- Nie! - zawołał Powell. - Oni nie strzelają do nas!

Kiedy kłęby dymu rozwiały się nieco, McLanahan spostrzegł, iż żołnierze tworzący kordon zaczynają uciekać na wszystkie strony. Ciężarówki blokujące im drogę zmieniły się nagle w kłębowisko ognia, tylko na niebie nad ich głowami zostały dwie ciemne smugi. Kolejno eksplodowały zbiorniki paliwa, rozpętało się istne piekło. Po chwili przemknął nad nimi i zaraz zniknął w gęstej chmurze dymu pojedynczy samolot.

- To F-111! Strzelali do naszego bombowca! Czym prędzej stąd zwiewajmy...

Powell znów pchnął dźwigienki gazu do przodu, zaczekał trochę, aż turbiny nabiorą obrotów, wreszcie zwolnił hamulce i dał pełną moc.

Dopalacze rosyjskich silników były inaczej skonstruowane niż w amerykańskich samolotach, gdyż przy osiągnięciu kolejnego stopnia sprężania rozlegał się głośny huk. Myśliwiec skoczył do przodu z gwałtownym przyspieszeniem. Przy prędkości stu pięćdziesięciu kilometrów na godzinę Powell ściągnął nieco drążek do siebie, uniósł dziób maszyny i wkrótce oderwali się od ziemi. Szybko schował oraz zabezpieczył podwozie i rozpędził samolot do szybkości trzystu kilometrów na godzinę, lecąc ciągle na wysokości zaledwie paru metrów nad pasem startowym. Zaczekał jeszcze chwilę i dopiero wtedy wyłączył ograniczniki alfa.

Silniki odrzutowe ryknęły z pełną mocą. W ciągu paru sekund osiągnęli szybkość niemal pięciuset kilometrów na godzinę i znaleźli się tuż przed wielką chmurą dymu z płonących ciężarówek. Dopiero wtedy Powell zadarł dziób maszyny. Silniki Su-27 miały tak wielką moc, że przy wyłączonych ogranicznikach można było prawie natychmiast wzbić samolot pionowo w niebo, niemalże przekształcając go w rakietę. Byli już na wysokości dwustu metrów, przelatując nad kłębowiskiem ognia w dole, gdy zaś mijali koniec pasa startowego, wysokościomierz pokazywał pułap trzystu pięćdziesięciu metrów.

- Wyłącz dopalacze i wyrównaj lot, M.B. - polecił McLanahan. - Boję się, że i za nami mogą odpalić jedną z tych swoich rakiet. Lepiej zostać na dość niskim pułapie i jak najszybciej oddalić się od bazy.

Powell szybko wyrównał do lotu poziomego i kilka minut później znaleźli się nad oceanem, a wkrótce byli już z dala zarówno od haitańskiej, jak i kubańskiej przestrzeni powietrznej.

Nie bacząc na drgania i trzaski postrzelanej i spękanej osłony, która w każdej chwili mogła się rozsypać na kawałki, Powell rozpędził myśliwiec do sporej szybkości. McLanahan zaś bez przerwy spoglądał w kierunku ogona, dopóki się nie znaleźli w zasięgu radaru aerostatu platformy „Młociarz Jeden" - mniej zwracał uwagę na niebezpieczeństwo roztrzaskania osłony, obawiając się, że MIG-i z bazy Verrettes mogą wyruszyć za nimi w pościg. Ale osłona jakoś wytrzymała i po dziesięciu minutach lotu z prędkością poddźwiękową Powell zwolnił wreszcie do trzystu pięćdziesięciu kilometrów na godzinę i zaczął wchodzić na wyznaczony im pułap podróżny. Włączył też radiostację i ustawił ją na zastrzeżony kanał łączności taktycznej.

- „Młociarz Jeden", tu „Różyczka" - powiedział do mikrofonu. - Jak mnie słyszysz?

- Głośno i wyraźnie - odparł Elliott czuwający w centrali dowodzenia na platformie. - Podaj swój status.

- Maszyna ma kod pierwszy, pilot drugi, a pasażer na tylnym siedzeniu jest przerażony jak cholera, ale też ma kod pierwszy - zameldował McLanahan. - Znajdziecie dla nas kawałek miejsca do lądowania? Nie chciałbym ryzykować przelotu do którejkolwiek z wyznaczonych baz.

Zgodnie z planem akcji mieli się udać do wojskowej bazy lotniczej w Eglin u nasady półwyspu florydzkiego - położonej na odludziu, jednej z największych baz lotniczych Stanów Zjednoczonych, będącej zarazem idealnym wprost miejscem do ukrycia zdobytego nielegalnie, nowoczesnego myśliwca Su-27.

- Możecie siadać w Alladin City - odparł Elliott. - Ekipy techniczne są w pogotowiu, zaraz ściągniemy też karetkę dla M.B. Dacie radę tam dolecieć?

McLanahan dostrzegł, że Powell kiwa potakująco głową. Dopiero teraz miał okazje przyjrzeć się dokładniej groźnie wyglądającemu sztyletowi wystającemu z ramienia pilota. Mimo poważnej rany porucznik prowadził samolot pewnie i spokojnie.

- Przyjąłem. Wylądujemy w Alladin City. Przygotujcie nam pomoc techniczną i medyczną.

- Zgoda, „Różyczko". Będziemy na was czekać.

- Jak wyszły zdjęcia?

- Lepiej niż się spodziewaliśmy. Wygląda na to, że szukaliśmy tych właśnie chłopców. Dobra robota.

McLanahan przypomniał sobie nagle o kartce, którą Hermosa zdążył wrzucić do kabiny samolotu. Podniósł ją, przebiegł wzrokiem i zmarszczył brwi. Po chwili przypiął notatkę do fotela pilota, wycelował aparat fotograficzny sprzężony z digitalizerem, zrobił zdjęcie, wyjął dyskietkę i wsunął ją w szczelinę czytnika, po czym szybko wcisnął klawisz nadawania.

- „Młociarz", mam dla was jeszcze jedno zdjęcie - powiedział do mikrofonu. - Nie sądzę, abyście uwierzyli w to, co przeczytacie.

Pocisk z karabinu roztrzaskał Hermosie kręgosłup. Prawą rękę zmiażdżyło mu koło startującego myśliwca, a strumień gorących gazów wylotowych cisnął nim kilkanaście metrów wzdłuż pasa startowego. Lecz mimo to jakimś cudem oficer kubański żył jeszcze.

Salazar stanął nad nim i popatrzył Hermosie w oczy przepełnione straszliwym cierpieniem. Wreszcie przyklęknął obok niego i spoglądając to na swego adiutanta, to na żołnierza, który oddał strzał, rzekł:

- Jesteś pewien, że wręczył pilotowi jakąś kartkę?

- Tak, pułkowniku. Najpierw zauważyłem, że wysuwa klocki hamownicze spod kół, więc podszedłem bliżej, aby go ostrzec, że to pan rozkazał zablokować samolot na pasie. A później, kiedy spostrzegłem, że wrzuca jakiś papier do kabiny, nabrałem podejrzeń...

Salazar pokiwał głową i patrząc na Hermosę powiedział:

- Prawdopodobnie zlikwidowałeś informatora. Zgadza się, kapitanie?

Hermosa otworzył usta, ale nie dobył się z nich żaden dźwięk. Salazar pochylił się nisko nad umierającym.

- To za... dzieci, które... zginęły z... twojego rozkazu.

Ostatkiem sił adiutant splunął pułkownikowi prosto w twarz.

Ten nawet nie mrugnął. Wyciągnął kolejny sztylet zza cholewy, pokazał Hermosie jego wypolerowane ostrze i jednym ruchem podciął leżącemu gardło.

- Zakopcie go razem z innymi śmieciami - rozkazał. - Trzeba dokładnie przeszukać jego biurko i kwaterę. Muszę wiedzieć, co było napisane na tej kartce, którą przekazał rosyjskiemu pilotowi... Jeśli to był faktycznie Rosjanin... Przecież jedyną rosyjską rzeczą był ten samolot. Gdyby nie Su-27, nie miałbym żadnych wątpliwości, że byli to Americanos...

Po chwili namysłu Salazar uniósł krótkofalówkę i rzucił do mikrofonu:

- Wieża, tu pułkownik Salazar. Wszyscy dowódcy pododdziałów i piloci mają za pięć minut czekać na mnie w sali odpraw. Przekażcie wszystkim, że celem zebrania jest ułożenie planu przeciwuderzenia. I nie szukajcie kapitana Hermosy, nie będzie dziś uczestniczył w odprawie.

Sunrise Beach Club

Pół godziny później

Potężnie zbudowany Indianin, Salman, otworzył drzwi i stanął w przejściu, obrzucając Sandrę posępnym spojrzeniem.

- Witaj, Salman. Jak leci?

Geffar zdjęła ciemne okulary i wsunęła je do kieszonki na piersi.

Miała na sobie skafander pilota i musiała przed chwilą wysiąść z maszyny, gdyż nie zdążyła nawet zdjąć kamizelki ratunkowej, choć upał zapewne mocno dawał jej się we znaki. Wkroczyła po schodkach, lecz Salman wciąż stał bez ruchu, tarasując przejście.

- Czy coś się stało?

- Przykro mi, panno Geffar, ale pan Van Nuys rozmawia obecnie z klientem i prosił, żeby mu nie przeszkadzać. Kazał mi zaprowadzić panią do ogrodu. Wyjdzie do pani, jak tylko będzie mógł.

Sandra z ociąganiem odwróciła się, lecz błyskawicznie sięgnęła ponad ramieniem, chwyciła rękę olbrzyma i wykonała klasyczny przerzut przez biodro. Ważący jakieś sto dwadzieścia kilo Indianin wyleciał w powietrze i stoczył się ze schodów niczym worek kamieni.

Przeszedł jednak szkolenie samoobrony i dobrze wiedział, jak należy bezpiecznie padać. Grzmotnął ciężko o płyty chodnikowe, lecz niemal w tej samej chwili skoczył na nogi, sięgając ręką za pazuchę marynarki. Geffar była jednak przygotowana na taką reakcje i zanim jeszcze Salman zdołał stanąć na wyprostowanych nogach, ona już mierzyła w jego pierś ze swego ogromnego automatycznego pistoletu Smith & Wesson kalibru 11,4 mm.

- Nie ruszaj się, bo zginiesz!

Salman wyciągnął rękę zza pazuchy. Jak spod ziemi wyrośli obok niego dwaj agenci zespołu specjalnego Agencji Ochrony Granic oraz dwaj pracownicy biura szeryfa okręgu Monroe. Pospiesznie skuli Salmanowi ręce i odprowadzili go w stronę samochodu.

Geffar włożyła swój hełm wyposażony w krótkofalówkę, a pomarańczową kamizelkę ratunkową zmieniła na kuloodporną.

- Pójdę pierwsza, spróbuję wyciągnąć Van Nuysa z domu - oznajmiła zgromadzonym wokół niej funkcjonariuszom. - Uważajcie, ten budynek jest wyposażony w nowoczesny system alarmowy z czułymi mikrofonami i kamerami wideo. Na pewno Van Nuys wie już o naszej wizycie. - Zwróciła się do czterech pracowników biura szeryfa mających na głowie takie same hełmy jak jej, dostrojone do taktycznego kanału łączności „Młociarzy". - Zajmijcie stanowiska na tyłach budynku, ale trzymajcie się w ukryciu. A wy - obróciła się w stronę dwóch pracowników Agencji do Walki z Narkotykami, dopinających jeszcze kamizelki kuloodporne - pójdziecie za mną i sprawdzicie całe piętro. Pozostali skontrolują wszystkie pomieszczenia na parterze. Na końcu korytarza wychodzącego z holu znajduje się wejście do podziemi. To istny labirynt korytarzy i zakamarków. Przypuszczam, że Van Nuys właśnie tam się ukrył. Nie zapomnijcie też o kierowcy. To jeszcze większy osiłek od służącego, toteż miejcie się na baczności. Niewykluczone, że w domu jest ktoś jeszcze. Na pewno wiedzą już o nas i żaden z nich nie wyjdzie dobrowolnie. Dlatego nie wahajcie się użyć broni.

Uniosła pistolet i zajrzała przez uchylone drzwi do holu. Wewnątrz panowała cisza. Sandra otworzyła szerzej drzwi, odsunęła mikrofon od ust i zawołała:

- Uwaga wszyscy! Tu jednostka Ochrony Granic! Mamy nakaz rewizji!

Czekała przez kilka sekund, nasłuchując, ale nie było żadnej reakcji.

Śmiało przestąpiła próg, podeszła w przeciwległy kąt holu, wyjęła z kieszeni arkusz papieru i rozpostarła go przed obiektywem kamery systemu alarmowego. Dobrze wiedziała, że w całym budynku znajduje się kilka centralek, przy pomocy których można obserwować, co się dzieje w pozostałych pomieszczeniach domu.

- Max, tu Sandra Geffar! - zawołała, mając nadzieje, że Van Nuys ją słyszy. - Oto nakaz rewizji!

Przez chwilę trzymała dokument przed kamerą, w końcu upuściła go na podłogę i uniosła pistolet.

- Dom jest otoczony, lotnisko zamknięte, a kutry „Młociarzy" blokują wyjście z portu. Aresztowaliśmy Salmana. Jeśli zaczniesz uciekać, otworzymy ogień, więc lepiej się poddaj.

Nie było odpowiedzi. Po chwili Geffar opuściła mikrofon i powiedziała:

- Uwaga, posterunki na tyłach domu. Zwracajcie baczną uwagę na balkony na piętrze.

Uniosła rękę do hełmu i włączyła zewnętrzny mikrofon, dzięki czemu odbierała w słuchawkach wzmocnione odgłosy dobiegające z wnętrza budynku. Jej uwagę natychmiast przyciągnął cichy terkot lodówki dobiegający z kuchni, podzwanianie kostek lodu w miniaturowej zamrażarce stojącej na barze w salonie oraz krzyki mew spacerujących po trawniku na tyłach domu.

Postanowiła sprawdzić podziemie, gdyż wiedziała dobrze, że tam najłatwiej byłoby się ukryć. Przeszła przez kuchnię, zaglądając we wszystkie kąty, wreszcie stanęła przed drzwiami prowadzącymi do piwnic. Nakierowała na nie zewnętrzny mikrofon i wstrzymawszy oddech zaczęła nasłuchiwać.

Bez trudu wyłowiła ciche skrzypienie desek podłogi, przyspieszony oddech i głośne przełykanie śliny człowieka czającego się za drzwiami.

- Tu ochrona granic! Wszyscy ukrywający się w piwnicach mają wyjść z rękoma podniesionymi do góry!

- Wychodzę! Nie strzelać!

Geffar rozpoznała głos Bullocka, kierowcy Van Nuysa. Drzwi uchyliły się na parę centymetrów, ale nikt zza nich nie wyszedł.

- Bullock! Odłóż broń!

Usłyszała w słuchawkach szczęk odwodzonego kurka i świst powietrza wciąganego do płuc. Błyskawicznie rzuciła się na posadzkę. Niemal w tej samej chwili w drewnianych drzwiach powstało sześć osmalonych dziur, a każdy odgłos wystrzału przypominał jej huk młota uderzającego w blaszany pojemnik. Sandra ujęła oburącz kolbę pistoletu, wycelowała w geometryczny środek okręgu, na którym układały się otwory po kulach z rewolweru Bullocka, i szybko oddała osiem strzałów. Usłyszała krótki okrzyk i odgłos ciała spadającego po schodach.

Natychmiast obok niej pojawili się funkcjonariusze DEA i obaj policjanci. Jeden z gliniarzy stanął na wprost drzwi, mierząc z pistoletu automatycznego M-16. Drugi podbiegł, otworzył je szerzej i zawołał:

- Osłaniaj mnie!

- Stójcie! - krzyknęła Geffar, podnosząc się na nogi. - Piwnice tworzą prawdziwy labirynt. Wrzućcie tam parę granatów z gazem łzawiącym i wezwijcie posiłki.

- Policjant szybko odskoczył od drzwi i sięgnął po krótkofalówkę.

- Melduje się grupa z pierwszego piętra - rozbrzmiał czyjś głos w słuchawkach. - Sprawdziliśmy sypialnie, łazienki, garderoby, korytarze... Nikogo tu nie ma.

- Ściągnijcie policjantów i zaczynajcie szczegółowe poszukiwanie - poleciła Geffar przez radio. - Pamiętajcie o przejściu przez strych do garażu, również je sprawdźcie.

- Przyjąłem. Przystępujemy do rewizji.

Sandra poczuła się nagle zmęczona. Kiedy tylko zobaczyła na ekranie monitora treść notatki wrzuconej przez jednego z Kubańczyków do kabiny samolotu, na której widniało nazwisko Van Nuysa, niemalże doznała szoku, przez dłuższy czas nie mogła się otrząsnąć z odrętwienia. W jej pamięci odżyły plany dotyczące związku z tym mężczyzną, jakie powoli zaczynała snuć... I wtedy rozgoryczenie, poczucie zawiedzionych nadziei natychmiast przemieniło się we wściekłość...

Wychodząc z powrotem do holu załadowała nowy magazynek do pistoletu; po chwili znalazła się w pełnym słońcu. Jeden z pełnomorskich jachtów klasy Cigarette należących do „Młociarzy" blokował wyjście z kanału portowego, natomiast trzy kutry patrolowe stały w basenie Sunrise Beach, pilnując wszystkich łodzi Van Nuysa. Nad miasteczkiem krążył bezzałogowy „Podniebny Lew", nakierowując swą kamerę na drogi wyjazdowe w poszukiwaniu samochodu adwokata.

Geffar wsłuchiwała się z uwagą w przekazywane drogą radiową meldunki. Po jakimś czasie nabrała przekonania, że Van Nuys zdołał się wymknąć obławie - jego jaguara znaleziono na lotnisku, a w hangarze brakowało jednej z awionetek.

- Uwaga, powtarzam. Wszystko wskazuje na to, że Van Nuys zdołał zbiec - podsumował któryś z agentów DEA kontrolujących lotnisko.

- Skontaktujcie się z centralą „Młociarza Jeden" - powiedziała do mikrofonu. - Niech sprawdzają w sieci radarowej, czy jakiś samolot nie wystartował ostatnio z Sunrise Beach. Kontynuujcie poszukiwania.

Ruszyła na tyły posiadłości i zatrzymała się na końcu starannie przystrzyżonego trawnika. Opadający lekko teren wychodził prosto na przystań morską. Po prawej stronie znajdowały się garaże i basen pływacki, a dalej przesmyk oddzielający sąsiednią wyspę, Old Rhodes Key. Po lewej, za drogą dojazdową łączącą dom Van Nuysa z miasteczkiem, ciągnął się rów melioracyjny, zarośnięty krzakami i gęstwiną drzew, stanowiący granicę posiadłości; dalej była już tylko wąska plaża nad Oceanem Atlantyckim. Od dziesięcioleci tutaj, na północnych krańcach Key Largo, mieszkali najbogatsi i najsławniejsi obywatele Florydy. Dom Van Nuysa, kilkakrotnie przebudowywany, był jednym z najstarszych, liczył sobie prawie sto lat... Cała ta ekskluzywna posiadłość została założona w okresie prohibicji, kiedy co sprytniejsi mieszkańcy południowej Florydy szybko się bogacili na przemycie alkoholu.

Geffar ponownie dobyła broni i ruszyła powoli drogą dojazdową, zwracając baczną uwagę na zarośnięty krzakami rów melioracyjny, uchodzący wprost do oceanu. Nie mogła przebić wzrokiem gęstwiny chaszczy po drugiej stronie, ale dość dobrze widziała szerokie i płytkie koryto, którym leniwie płynęła woda. Była już przy głównej drodze, gdy dostrzegła niewielki ponton dryfujący na płyciźnie, ukryty w cieniu mostu...

Przebiegła szybko na drugą stronę jezdni i zeskoczyła na brzeg strumienia dokładnie w tej samej chwili, kiedy ponton wynurzył się z otworu szerokiego przepustu prowadzącego pod ulicą.

- Witam! - zawołał Maxwell Van Nuys. Miał na sobie czarny, elegancki garnitur, wybrudzony i zaplamiony od przedzierania się przez betonowe kręgi przepustu.

Sandra wymierzyła w jego kierunku pistolet.

- Prawie ci się udało - powiedziała. - Policjanci znaleźli twój samochód na lotnisku i stwierdzili, że brak jednej awionetki. Chcieli już odwołać obławę.

- To stara droga dostawców przemycanego alkoholu - wyjaśnił spokojnie adwokat, wskazując za siebie, na pokonany niedawno przepust. - W domu jest kilka poziomów piwnic; część się zawaliła, inne zalała woda, ale korytarz prowadzący na brzeg oceanu jest jeszcze w dobrym stanie.

- Bullock usiłował mnie zabić.

- Kazałem mu się poddać. Już trzy razy musiał uciekać, panicznie bał się wylądować za kratkami.

- Nie wierzę. Zawsze pilnie wykonywał twoje rozkazy...

- Czy myślisz, że mógłbym cię skrzywdzić albo komukolwiek na to pozwolić? Chciałem się oczyścić z podejrzeń, zanim popełnione przeze mnie błędy zrujnują nasz związek...

- I zaraz mi powiesz, że nic cię nie łączy z tą militarną organizacją przemytników z Haiti.

Van Nuys spojrzał na pistolet bez przerwy wymierzony w jego pierś.

- Posłuchaj... - tym razem w jego głosie dało się wyczuć lekkie zdenerwowanie. - Tamci odkryli, że kombinuję coś na własną rękę i złożyli mi propozycję, którą musiałem przyjąć, jeśli chciałem jeszcze trochę pożyć. Ale przez cały czas nosiłem się z zamiarem...

- Co za „tamci"?

- Kolumbijski kartel narkotykowy; bardzo bogata, wpływowa i działająca bezwzględnie rodzina. Ma na swoje usługi całą eskadrę byłych wojskowych pilotów. Nic więcej nie wiem. - Zrobił dwa kroki w jej kierunku, brodząc w mętnej wodzie. - Musiałem z nimi współpracować, dopóki nie zlikwidowałem moich tutejszych interesów i nie zapewniłem sobie drogi ucieczki. Kupiłem ostatnio sporą posiadłość w Brazylii. Zdradzę wam wszystko, co wiem o tych ludziach, jeśli będę mógł zostać na wolności. Podam wam zastrzeżone częstotliwości radiowe, nazwiska, punkty kontaktowe, dostarczę mapy, wskażę łączników oraz kryjówki na Florydzie i Bahamach. Ale nasz układ musi pozostać tajemnicą. Jeśli kartel zyska choć cień podejrzenia, że przeszedłem na waszą stronę, to już jestem martwy. Przekażę również „Młociarzom" cały swój majątek, lecz tylko pod warunkiem, że nie trafię do więzienia.

- Załóż ręce na głowę i wyjdź powoli z wody - rozkazała Geffar. - Jesteś aresztowany.

Van Nuys podszedł do brzegu i chwytając się gałęzi krzaków zaczął się wdrapywać na śliski, błotnisty stok.

- Proszę, wysłuchaj mnie...

- Padnij! - rozległ się za nim czyjś okrzyk.

Van Nuys rozpłaszczył się na ziemi. U wylotu przepustu stał Hokum, szef służb ochrony Sunrise Beach Club. W rękach trzymał strzelbę dużego kalibru. Zanim Geffar zdążyła wykonać choćby jeden ruch, nacisnął spust.

Kula trafiła ją w pierś z takim impetem, jakby dostała uderzenie pałką, lecz wielowarstwowa, laminowana kamizelka kuloodporna zatrzymała pocisk. Sandra poleciała jedynie dwa metry do tyłu, nie mogąc zaczerpnąć powietrza. Wyraźnie słyszała jednak plusk wody a następnie szelest suchych badyli; domyśliła się, że napastnik idzie w jej kierunku, żeby dokończyć dzieła.

Pokonując straszliwy ból, który przeszywał jej całe ciało, sięgnęła pod nogawkę skafandra, gdzie zawsze nosiła w kaburze drugi, mniejszy pistolet.

- Wszystko w porządku? - rozległo się w słuchawkach czyjeś pytanie. - Halo! Zgłoś się!

Chciała odpowiedzieć, lecz Van Nuys podpełznął do niej i ściągnął jej hełm z głowy. Usiłowała podnieść pistolet, lecz miała wrażenie, jakby jedną ręką próbowała ruszyć z miejsca ciężarówkę.

Adwokat podniósł się na nogi, ześliznął po błotnistym stoku do rowu i skoczył ku przepustowi, ciągnąc Hokuma za sobą.

Geffar zebrała wszystkie siły i roztrzęsionymi rękoma uniosła pistolet.

- Max! Stój!...

- Ja muszę jeszcze wyrównać porachunki z tą panią - rzucił Hokum.

Strząsnął z ramienia rękę Van Nuysa, wdrapał się na brzeg i stanął nad Sandrą, mierząc z karabinu w jej głowę.

- Ostrzegałem przecież, że pożałuje pani czynnej napaści na mnie. Niech się pan z nią czule pożegna, Van Nuys...

Geffar oprzytomniała, słysząc odgłos trzech szybkich wystrzałów. Ręka z pistoletem bezsilnie opadła jej na ziemię. Zamknęła oczy, czekając nadejścia śmierci. Ale nic takiego się nie stało. Po chwili rozwarła powieki i zerknęła w bok. Hokum leżał martwy na brzegu rowu. Van Nuys stał w wodzie, trzymając w dłoni jej służbowy pistolet.

- To koniec - mruknął i zanurkował w wylot przepustu.

Sandra przez chwilę spoglądała za nim, ale nie dała rady dłużej walczyć z bólem i straciła przytomność.

Dowództwo Sił Ochrony Granic, Alladin City, Floryda

Dwie godziny później

Obraz na ekranie monitora przedstawiał widok z powietrza głównych zabudowań lotniska w Verrettes. Mężczyźni zebrani w sali odpraw spoglądali na niego z niedowierzaniem. Zdawali sobie sprawę, że patrzą na typową bazę lotnictwa wojskowego - taką samą, jakich dziesiątki można spotkać na terenie całych Stanów Zjednoczonych. Ale ta świadomość ich przerażała, mieli wrażenie, że dostrzegli wreszcie skorpiona wpuszczonego do ich sypialni.

Panowała napięta atmosfera, po raz pierwszy bowiem zetknęli się z tak doskonale zorganizowaną i uzbrojoną organizacją przemytniczą. Zwłaszcza Hardcastle i Michael Becker wprost nie mogli usiedzieć na miejscu - palili się, by jak najprędzej rozgromić bandytów stacjonujących tak blisko ich posterunku, a jednocześnie wziąć odwet za to, co spotkało Geffar. Obaj zdawali sobie też sprawę, że lot rozpoznawczy na Haiti był zarazem wskazówką, iż politycy z Białego Domu poważnie traktują działalność „Młociarzy" i chcą mieć swój udział w końcowym sukcesie rozprawy z tak trudnym przeciwnikiem. Nawet Brad Elliott był wyraźnie podniecony, on także świetnie rozumiał, że znaleźli w końcu bazę, z której startowały transportowce przemytników.

- Są doskonale uzbrojeni, zorganizowani i wyszkoleni - podsumował swoje wystąpienie McLanahan. - W niczym nie przypominają działających na niewielką skalę przemytników, z jakimi zazwyczaj Agencja ma do czynienia. Dysponują współczesnymi, dobrze uzbrojonymi samolotami wojskowymi i świetnie potrafią wykorzystywać swoje atuty. Odwrócił się i włączył część świateł w sali konferencyjnej; tyle tylko, żeby wszyscy mogli się widzieć nawzajem, lecz aby ich blask nie przyćmiewał obrazu na ekranie. - Trzeba sobie zadać pytanie: Jak mamy postąpić w tej sytuacji?

- Bez wątpienia ci ludzie stanowią olbrzymie zagrożenie nie tylko dla nas, ale dla całego rejonu - odezwał się Brad Elliott. - Tego typu silnie uzbrojony oddział, pozbawiony jakiegokolwiek nadzoru politycznego, ma na celu wyłącznie walkę z siłami ochrony naszych granic. W tym kontekście nie ma większego znaczenia, czy ta jednostka jest zaangażowana w przemyt narkotyków, czy też nie. Każdy tego rodzaju oddział stacjonujący tak blisko Stanów Zjednoczonych bezwzględnie musi zostać rozbrojony i rozbity. Nazywając rzeczy po imieniu, zetknęliśmy się z doskonale uzbrojoną bandą terrorystów, robiących wypady ze swej bazy, położonej zaledwie trzysta kilometrów od naszego wybrzeża. Wszystkie te materiały, łącznie z obszernym raportem porucznika Powella, natychmiast przedstawię wiceprezydentowi. Dołączę do nich wniosek, aby za wiedzą władz haitańskich wysłać oddział lotnictwa szturmowego, który zniszczy samoloty oraz urządzenia bazy, a następnie jednostkę desantową z zadaniem całkowitego rozbrojenia grupy terrorystów i zabezpieczenia terenu lotniska. - Odwrócił się do McLanahana. Wraz z Powellem wykonaliście kawał dobrej roboty i choć zadanie wiązało się z ogromnym ryzykiem, zdobyliście potrzebne informacje i wyszliście z tego cało.

McLanahan patrzył na generała z poważną miną.

- Chcę podkreślić, że pułkownik Salazar nie jest jakimś nawiedzonym maniakiem, jego żołnierze gotowi są pójść za nim do piekła. Natomiast M.B. wykazał, że jest znakomitym pilotem. Potrafi prowadzić maszynę mając tylko jedną sprawną rękę, i to o wiele lepiej, niż większość zdrowych pilotów.

- M.B.? A cóż to za inicjały?

- Gdybyś się przeleciał z Powellem, natychmiast byś się tego domyślił.

Elliott, który znał już rodowód niezwykłego przezwiska Powella, tylko się uśmiechnął. Pomyślał jednak, że skoro sam McLanahan, będący asem wśród pilotów, wyraża się o poruczniku w samych superlatywach, to tamten musi być naprawdę kimś niezwykłym...

- No cóż, mam nadzieję, że on sobie zdaje sprawę, że dni jego kariery instruktora lotnictwa są już policzone - wtrącił. - Po takim przelocie wykradzionym rosyjskim myśliwcem nad Haiti będziemy musieli zmienić mu przydział.

- Obawiasz się, że wie za dużo?

- Można to i tak określić. Kiedy tylko wróci do zdrowia, ma się zameldować w naszym ośrodku doświadczalnym lotnictwa w Nevadzie. Jeśli naprawdę jest aż tak dobry, zostanie włączony do realizacji projektu „Cheetah".

McLanahan z aprobatą skinął głową.

- W to nie wątpię. Ale chcę przekazać, że prosił, aby umożliwić mu jeszcze jedno spotkanie z pilotami Salazara. Tym razem chciałby polecieć amerykańskim myśliwcem, z pełnym uzbrojeniem...

- Niewykluczone, że otrzyma taką szansę.

- Może jednak zapomnijmy na razie o tych wspaniałych pilotach, którzy w supertajnym ośrodku na pustyni będą realizować projekt „Cheetah" - odezwał się Hardcastle. - Być może Salazar zebrał swoich pilotów i już szukają jakiejś kryjówki w górach. Jeśli w dodatku dotarły do nich wieści o naszej obławie na Van Nuysa, zapewne już się domyślają, że planujemy nalot na ich bazę. Zastanówmy się więc lepiej, co zrobić, aby nam nie uciekli.

- Kiedy przekazywałem do Waszyngtonu wstępne wyniki akcji Powella, Martindale obiecał jak najszybciej przedyskutować tę sprawę z prezydentem, ale zaznaczył wyraźnie, żebyśmy nie podejmowali żadnych działań bez jego rozkazu. Wtargnięcie pojedynczego samolotu w haitańską przestrzeń powietrzną to jedna rzecz, gdyż groziły nam najwyżej jakieś protesty dyplomatyczne, gdyby wyszło na jaw, że rosyjski myśliwiec był pilotowany przez Amerykanów. Ale zbrojne uderzenie na bazę lotnictwa to zupełnie co innego.

- Uważam jednak, że bez względu na możliwe konsekwencje polityczne i ewentualność zatargu dyplomatycznego musimy podjąć taką decyzję - odparł ze złością Hardcastle. - Co nam grozi? Zerwanie stosunków dwustronnych między Haiti a Stanami Zjednoczonymi? Wielka mi rzecz. Jak zawsze, zapłacimy im odszkodowanie, złożymy oficjalne przeprosiny i na tym się sprawa zakończy. A my tymczasem pozbędziemy się groźnej organizacji przemytniczej, która założyła sobie bazę na naszym tylnym podwórku...

- Zgadzam się z tobą, ale nic na to nie mogę poradzić.

Michael Becker, który bez przerwy wpatrywał się w monitor, na którym komputer wyświetlał kolejno zdjęcia zrobione nad Verrettes, odezwał się nagle:

- Przyjrzyjcie się uważnie. Mają co najmniej dwa MIG-i oraz dwa myśliwce typu Mirage F1C, a te maszyny, które wystartowały wam na przywitanie, były maksymalnie uzbrojone w samonaprowadzające pociski rakietowe typu powietrze-powietrze i powietrze-ziemia. Na pewno nie były to makiety ani uzbrojenie ćwiczebne, lecz autentyczne rakiety z głowicami bojowymi. Jeśli tylko dwa podobne myśliwce trzymają w pogotowiu, zatankowane do pełna i uzbrojone, mogą z dużej odległości zniszczyć nawet kilkanaście naszych AV-22. A to oznacza, że dopóki te odrzutowce nie zostaną wyłączone z gry, przelot „Morskim Lwem" nad Verrettes jest równoznaczny z samobójstwem. Jeśli doliczymy do tego przenośne wyrzutnie rakiet SA-7 i działa przeciwlotnicze, to każdemu samolotowi, który zdoła się przedrzeć nad lotnisko, grozi zestrzelenie... Gdyby jednak udało nam się wysadzić desant, to mają w odwodzie co najmniej trzy lekkie bombowce typu Pucara i dwa Albatrosy Aero L-39 do wsparcia obrony z powietrza. Należałoby stąd wnioskować, że powinniśmy się liczyć z koniecznością zabrania własnych wyrzutni pocisków przeciwlotniczych. Pragnę przypomnieć, że cały czas mówię o wstępnej fazie operacji. Według raportu McLanahana, pas startowy przegrodził im kordon co najmniej trzydziestu żołnierzy z bronią maszynową. Zatem według wstępnych szacunków musielibyśmy zabrać co najmniej dywizję wojsk desantowych, chcąc zdobyć tę bazę...

- Kiedy my wcale nie chcemy zdobywać ich bazy, Mike - odpowiedział Hardcastle. - Zależy nam wyłącznie na tym, aby pozbawić ich możliwości skutecznego przerzucania narkotyków przez granicę, zanim zdążą stamtąd uciec i gdzie indziej założyć nową bazę. - Obrócił się w stronę McLanahana i Elliotta. - Do cholery, wyślijmy jeszcze raz ten bombowiec F-111, a jeszcze lepiej trzy lub cztery takie maszyny. Wystarczy zbombardować hangary i podziurawić pas startowy, rozwalić im tyle samolotów, ile tylko będzie można. Jeśli nawet nie zlikwidujemy całej organizacji, to przynajmniej ją zdziesiątkujemy i na jakiś czas pozbawimy możliwości działania.

- Przekażę tę propozycję wiceprezydentowi - odparł Elliott - ale wolałbym otrzymać wstępny plan akcji, a nie tylko nawoływania do odwetu. Przedstaw jakieś konkrety, Ian, ja zaś gwarantuję, że natychmiast znajdą się w odpowiednich rękach w Białym Domu.

- Przekażę ci taki projekt faksem na pokład samolotu - odparł pospiesznie admirał. - Dostaniesz gotowy plan, zanim wylądujesz w Waszyngtonie. Chcę jednak podkreślić, że chodzi o bazę znajdującą się tuż pod naszym nosem, zaraz za granicą strefy podlegającej naszej kontroli. Uważam, że Stany Zjednoczone ponoszą odpowiedzialność za bezpieczeństwo i spokój w całym tym rejonie, nie wyłączając Haiti, i nic mnie nie obchodzą wrzaski o amerykańskim imperializmie. A organizacja mająca bazę w Verrettes stanowi bardzo poważny czynnik destabilizacyjny. Jeśli więc naprawdę poczuwamy się do odpowiedzialności, musimy podjąć działania i zaprowadzić porządek.

- Zgadzam się - rzekł generał. - Zapisz ten wniosek wraz z innymi uwagami i dołącz je do planu unieszkodliwienia doborowego oddziału pułkownika Salazara, a ja dostarczę wszystko wiceprezydentowi. Ale powtarzam, że nie mamy prawa zarządzać jakiejkolwiek akcji na własną rękę, musimy czekać na rozkaz z Białego Domu. Gdybyśmy już teraz zorganizowali atak, nie tylko wszyscy byśmy się sami pogrążyli, ale doprowadzili do upadku całą organizację „Młociarzy". - Zamilkł na chwilę, po czym zapytał: - Jak się czuje Sandra?

- Jest poobijana, ale wyjdzie z tego - odparł Hardcastle. - Pocisk utkwił w kamizelce kuloodpornej, a płyta stalowa rozłożyła impet uderzenia na dużą powierzchnię. Sandra ma siną pewnie całą klatkę piersiową, ale jest w dobrym nastroju i powtarza, że za kilka dni wróci do służby.

- Żałuję, że nie mam czasu jej odwiedzić, ale chcę jak najszybciej zawieźć materiały do Waszyngtonu. Przekaż jej moje najlepsze życzenia.

Generał pożegnał się ze wszystkimi i wyszedł z sali.

Hardcastle huknął pięścią w stół i odchylił się na oparcie fotela.

- Co mu się stało? Kiedy poznałem Brada, aż rwał się do działania, gotów był podjąć najbardziej ryzykowną akcję. Teraz zaś z podejrzliwością przyjmuje każdy nasz pomysł.

- Przesada - mruknął McLanahan. - Jemu bardzo zależy na tej Agencji i czuje się odpowiedzialny za każde, choćby najdrobniejsze niepowodzenie...

- Przecież zaledwie w ciągu kilku godzin zorganizował lot rekonesansowy rosyjskiego myśliwca!

- Ale dopiero wtedy, kiedy otrzymał wyraźny rozkaz wiceprezydenta. Uwierz mi, że jemu tak samo jak tobie zależy na wyłączeniu z gry tych facetów. Tyle że on nie ulega emocjom, w każdej sytuacji stara się zachować zdrowy rozsądek...

- I biernie czeka na gwizdek któregoś z naszych ważniaków mruknął Hardcastle.

- Owszem, ale z tego należy się tylko cieszyć. Miałeś okazję się przekonać, jak skuteczne są jego poczynania; byłeś wprowadzony w tę akcję od samego początku, od powstawania wstępnego projektu. Sądzisz, że wtedy również działał opieszale? Wierz mi, że mając do dyspozycji taki sprzęt i takich pilotów, Elliott mógłby niemal w jednej chwili opanować całe Haiti. To fakt, że sztywno trzyma się regulaminów, ale tylko do momentu, kiedy trzeba podjąć akcję. - McLanahan zawiesił głos i uśmiechnął się zagadkowo. - Poza tym zdołał już naprawdę zadziwić wielu polityków.

Lecz Hardcastle nadal miał kwaśną minę.

- Mniejsza z tym - mruknął. - Brad wyląduje w Waszyngtonie za jakieś trzy godziny. Do tego czasu musimy opracować wstępny plan rozprawienia się z oddziałem Salazara. Mam pewien pomysł, który powinniśmy wspólnie przedyskutować...

- Może na początku ja przedstawię kilka wniosków, jakie mi się nasunęły - wtrącił McLanahan. - Czeka nas trudne i niebezpieczne zadanie, ale ostatnio widziałem zbyt wiele, aby teraz twierdzić, że jest ono niewykonalne. Niektóre problemy przedyskutowałem już z M.B. podczas lotu powrotnego do „Zoo". Jak mówiłem, Powell nie może się doczekać ponownego spotkania z Salazarem, by mu odpłacić za ten sztylet wbity w ramię. W każdym razie chyba znaleźliśmy sposób zneutralizowania ich myśliwców i obrony przeciwlotniczej, przynajmniej na tyle, żeby nasze AV-22 mogły bezpiecznie wylądować. Później zniszczenie samolotów znajdujących się na ziemi nie będzie przedstawiało większego problemu. Zdążyłem wprowadzić nasze uwagi do komputera, zatem możemy od razu do nich sięgnąć...

- Więc na co czekamy? - rzekł pospiesznie Hardcastle. - Bierzmy się do roboty.

Sala odpraw w Alladin City została wydzielona z olbrzymiego centrum łączności i dowodzenia. Przepierzenie wykonano z wąskich, wysokich tafli półprzepuszczalnego szkła, toteż można stąd było obserwować trzy gigantyczne ekrany głównego systemu komputerowego, chociaż technicy dyżurujący przy pulpitach łączności nie widzieli zgromadzonych mężczyzn. Terminal w tej dźwiękoszczelnej i zabezpieczonej elektronicznym układem antypodsłuchowym sali miał bezpośrednie połączenie z bankami danych policji federalnej, żandarmerii wojskowej oraz interpolu, zatem można je było bezpośrednio wykorzystać do opracowywania planów taktycznych i operacji specjalnych. W sali odpraw mogło się pomieścić kilkanaście osób, pomyślano nawet o stojakach na broń.

McLanahan sprawdził najpierw zabezpieczenia drzwi i okien, po czym wprowadził do komputera swoje hasło, umożliwiające mu dostęp do zapisanych wcześniej informacji.

- Jak już mówiłem - zaczął - największym zagrożeniem są myśliwce stacjonujące w Verrettes. Zakładamy, że dysponują czterema MIG-ami oraz czterema Mirage'ami. Jeśli każdy samolot jest uzbrojony w cztery rakiety i działko pokładowe z trzystu nabojami, dobrze wyszkolony pilot mógłby z niego zestrzelić nawet osiem maszyn...

- Czy to znaczy, że powinniśmy wysłać aż sześćdziesiąt cztery samoloty? - zapytał z niedowierzaniem Becker. - Nie mamy aż tylu AV-22...

- To prawda, ale mamy tyle bezzałogowców typu „Mewa".

- Bierzesz pod uwagę atak bezzałogowców?

- Przecież właśnie do takich zadań zostały skonstruowane - odparł McLanahan. - Rozwijają odpowiednio dużą szybkość i oprócz rekonesansów mogą być użyte do atakowania nawet silnie bronionych celów. Od strony technicznej możliwe jest zdalne sterowanie taką liczbą bezzałogowców z jednego samolotu zwiadowczego czy chociażby z pokładu kutra patrolowego, za pośrednictwem urządzeń aerostatu. Myśleliśmy o tym, by wykorzystać „Mewy" do wywabienia myśliwców w powietrze i związania ich walką. Powinni stracić mnóstwo paliwa i amunicji. Kiedy myśliwce by lądowały w celu uzupełnienia zapasów benzyny, zaatakowalibyśmy je na ziemi. Poza tym można by użyć kamer zainstalowanych w „Mewach" i „Podniebnych Lwach" do rozpoznania obrony przeciwlotniczej, którą następnie musiałyby zlikwidować niewielkie grupy desantowe. Po unieszkodliwieniu myśliwców i stanowisk obrony, opanowanie całej bazy w Verrettes nie powinno już przedstawiać większego problemu.

Dwie godziny zajęło im dopracowywanie szczegółów tego planu. W końcu jednak cały materiał został przygotowany i Hardcastle z poczuciem ulgi przesłał go drogą radiową do urządzenia w samolocie generała, który zbliżał się już do lotniska bazy wojskowej Andrews w pobliżu Waszyngtonu. Oprócz dokładnego opisu zdążyli nawet sporządzić komputerowe mapki przedstawiające poszczególne fazy planowanej operacji.

- Ten plan jest dość ryzykowny - podsumował Hardcastle - ale może się okazać skuteczny. Wszystko zależy od tego, jak się zachowają piloci Salazara na widok nadlatującej eskadry bezzałogowców.

McLanahan pokiwał głową.

- Wszystko wskazuje na to, że dwa MIG-i i prawdopodobnie dwa Mirage natychmiast wystartują i przystąpią do ataku, kiedy tylko nasze maszyny zbliżą się na odległość pięćdziesięciu kilometrów od Verrettes. A trzeba pamiętać, że to znakomici piloci. Niewykluczone, że po naszej dzisiejszej akcji Salazar zarządzi całodobowe dyżury, zatem powinniśmy się spodziewać natychmiastowego startu ich myśliwców... Na pewno nie będzie to łatwa przeprawa.

Becker zameldował oficerowi dyżurnemu, że zaraz wystartuje z kwatery dowództwa, by objąć dwunastogodzinną służbę na platformie „Młociarz Jeden"; wiedział jednak, że wskutek nieobecności Sandry zmieni się ona w zmianę całodobową. Hardcastle natomiast kończył służbę, toteż wprowadził do komputera numer telefonu, pod którym można go będzie zastać w najbliższym czasie; miał za sobą dwudziestoczterogodzinny dyżur i niemal dosłownie leciał z nóg. Chciał wreszcie odpocząć w swoim „domu", jakim stała się ostatnio kwatera na platformie „Młociarz Dwa".

- Pozostaje nam tylko mieć nadzieję, że faktycznie wystartują do walki z nami - rzekł, wychodząc w towarzystwie McLanahana z sali odpraw.

- Jestem o tym przekonany. Będą się rwali do ataku. - Patrick zamilkł na chwilę, po czym dodał: - Obawiam się tylko, że pierwszą osobą, która zaatakuje ten plan, będzie sam prezydent Stanów Zjednoczonych.

Było już prawie całkiem ciemno, kiedy wylądował AV-22 kursujący regularnie między lądem a platformą „Młociarz Dwa". Hardcastle przyglądał się od niechcenia, jak członkowie załogi zdającej służbę wychodzą na płytę lotniska, a obsługa naziemna przygotowuje maszynę do lotu powrotnego. Nocna wachta czekała już przy hangarze. Admirał wciąż z podziwem patrzył na niezwykły samolot. Co prawda ten „Lew Morski" służył tylko jako samolot kurierski - przewoził ludzi, dostarczał zapasy i sprzęt, w związku z czym uzbrojenie z obu przedziałów pod kadłubem zostało usunięte w celu zyskania dodatkowej przestrzeni na bagaż. Lecz mimo wszystko Hardcastle spoglądał na niego jak na groźne, lecz piękne dzieło sztuki lotniczej. Nawet luminescencyjny napis na kadłubie, niekształtna, wystająca spod dziobu maszyny głowica skanera podczerwieni czy też rozmieszczone na burtach reflektory nie szpeciły w jego oczach tego samolotu.

Wreszcie pilot dał znak i ludzie zaczęli zajmować miejsca. Admirał ruszył za nimi, zwracając uwagę na zdumione spojrzenia techników, którzy nie przypuszczali, że sam dowódca posterunku poleci z nimi na platformę. Samolot mógł pomieścić dwudziestu czterech pasażerów, nie licząc czteroosobowej załogi, oraz przewieźć kilka ton bagażu; w razie konieczności można było dodatkowo zabrać cztery tony ładunku na palecie podwieszonej pod brzuchem maszyny, na dźwigach towarowych. Ten zaś, kurierski AV-22, został wyposażony w miękkie fotele oraz dodatkowe wykładziny dźwiękochłonne wewnątrz kadłuba, toteż ludzie podróżowali w dość komfortowych warunkach.

Nocną wachtę na obu platformach pełnili najlepiej wyszkoleni i najbardziej doświadczeni pracownicy Agencji, gdyż wtedy właśnie zdarzało się najwięcej prób przemytu. Chociaż powstanie „Młociarzy" znacznie ograniczyło proceder przerzutu narkotyków, wciąż jeszcze śmiałkowie próbowali swoich szans, dziwnym sposobem wierząc, że w ciągu nocy uda im się bezkarnie przekroczyć granicę pilnie strzeżoną przez sieć radarów. Raz na trzy tygodnie dokonywano zmian w przydziałach dyżurów, aby mniej doświadczeni pracownicy „Młociarzy" również mieli okazję brać udział w prawdziwej akcji przechwytywania. Ludzie, w których towarzystwie Hardcastle miał odbyć podróż na platformę, byli w tak dobrych nastrojach, że i on na jakiś czas zapomniał o swoich zmartwieniach.

Zaproponowano mu fotelik w pierwszym rzędzie po prawej stronie, tuż przy wejściu. Było to miejsce ulubione przez wszystkich - znajdowało się obok wielkiego okna, przez które można było podziwiać wspaniałe widoki, a poza tym tuż przed nim znajdowała się szafka z ekspresem do kawy. Admirał ustąpił jednak miejsca jednemu z młodszych pracowników, sam zaś wcisnął się w kąt w ostatnim rzędzie. Podłożył sobie zapasową kamizelkę ratunkową pod głowę, dokładnie zapiął pasy i wyłączył lampkę nad fotelikiem. Rzadko zdarzało mu się podróżować w tylnej części „Morskiego Lwa", zwykle bowiem albo siadał za drążkiem, albo zajmował miejsce na składanym siedzeniu instruktora pilotażu na wprost tablicy przyrządów. Dlatego teraz postanowił do maksimum wykorzystać czas czterdziestominutowego przelotu na platformę. Usnął prawie natychmiast, zanim jeszcze pięć minut po starcie pilot wyrównał lot na pułapie dwóch i pół tysiąca metrów.

Zapadając w sen miał jednak dziwne przeczucie, że nie będzie mu dane odpocząć. Przyśniło mu się, że to on zamiast M.B. Powella bierze udział w locie rekonesansowym nad Verrettes, a co gorsza, nie potrafi zachować tyle zimnej krwi, co sporo młodszy od niego pilot. Już przy pierwszym spotkaniu z MIG-ami zostali zestrzeleni przez ludzi Salazara, on zaś, próbując się uratować, zaczął krzyczeć na McLanahana po angielsku, przez co zdradził ich obu i przyczynił się do śmierci Patricka. W jego śnie Salazar okazał się gigantem o gładko wygolonej czaszce, czerwonych, błyszczących oczach i długich, kościstych palcach, ubranym w czarną pelerynę; natychmiast rozpoznał Hardcastle' a i kazał go rozstrzelać. Admirał próbował uciec do myśliwca, żeby przynajmniej ostrzec przez radio „Młociarzy", lecz wszystkie jego wysiłki spełzały na niczym; Salazar zawsze pojawiał się na jego drodze, a w kościstej dłoni trzymał długi sztylet. W końcu znalazł się w korytarzu, w którym nie mógł biec, gdyż cała posadzka była zbroczona krwią zamordowanego McLanahana. Łysy olbrzym uniósł sztylet i cisnął nim, a ostrze wbiło się głęboko w lewe ramię Hardcastle'a. Ten chwycił rękojeść i próbował go wyciągnąć, lecz im mocniej szarpał, tym bardziej sztylet wnikał w jego ciało... Nagle obraz uległ zmianie. Na niebie aż roiło się od myśliwców, bombowców i transportowców, a wszystkie samoloty atakowały platformę „Młociarz Dwa". Ludzie z załogi biegali bezradnie po pokładzie, krzycząc na niego, żeby w jakiś sposób powstrzymał atakujące samoloty, ale on nie mógł nic zrobić, bez przerwy usiłując wydobyć ostrze sztyletu ze swego ramienia. W końcu i tu pojawił się Salazar, sycząc mu prosto w twarz, że najwyższa pora zakończyć to marne życie, umrzeć jak mężczyzna, poddać się...

- Niech pan mnie puści, admirale! Proszę się zbudzić!

Hardcastle zdołał w końcu otworzyć oczy. Dostrzegł siedzącego obok Lee Tannera, oficera dyżurnego łączności nocnej zmiany, który bezskutecznie usiłował uwolnić swą rękę z kurczowego uchwytu admirała.

Szybko rozwarł palce i usiadł prosto, poprawiając na sobie mundur.

- Co się stało, Lee?

- Męczyły pana jakieś koszmary senne.

- Przepraszam, miałem cholernie męczący dzień. Poza tym wszystko w porządku?

Tanner uciszył go podniesioną ręką i zasłuchał się w jakiś komunikat podawany przez interfon.

- Co się dzieje, Tanner?

- Nic... - tamten znowu zamilkł. Admirał zamierzał już zerwać mu z głowy hełm i samemu wysłuchać informacji, kiedy w końcu Tanner uniósł oczy do nieba i z niedowierzaniem pokręcił głową.

- Cholerne Delfiny - mruknął. - Tak się dali wrobić...

- Mówisz o którymś z naszych dolphinów? Straciliśmy helikopter? Kto...

- Nie, chodzi mi o Delfiny z Miami, panie admirale. Rozgrywają właśnie mecz z zespołem Buffalo Bills i tutaj, na własnym terenie, na stadionie Joe Robby'ego...

Hardcastle tylko zgrzytnął zębami.

- Z tego powodu mnie obudziłeś?

- Ależ nie... Krzyczał pan przez sen, męczyły pana koszmary... urwał, dostrzegłszy piorunujące spojrzenie admirała, mruknął coś przepraszająco i ruszył z powrotem w kierunku kabiny pilotów.

Hardcastle przetarł oczy, otrząsnął z siebie resztki snu i także poszedł na dziób samolotu, żeby nalać sobie kawy. Kiedy zaś wracał na miejsce, odżyły w jego pamięci sceny zmasowanego ataku samolotów na platformę. Ponownie ogarnęło go dziwne przeczucie, że nie był to tylko zły sen...

Centrum Kontroli Ruchu Powietrznego, Miami, Floryda

- Wieża Miami, tu „Sun and Sand Trzy Pięć Jeden" zmierzający do was na pułapie trzech tysięcy sześciuset metrów. Dobry wieczór.

Kontroler w Centrum w Miami, obsługujący radiostację na częstotliwości 127,3 MHz, otwartym kanale łączności głównego korytarza powietrznego wiodącego z południa, przysunął sobie rozkład lotów i wcisnął klawisz nadawania.

- „Sundstrand Trzy Pięć Jeden", proszę wysłać sygnał identyfikacyjny.

Sprawdził jednocześnie, że zgłoszenie tego przelotu nadeszło kilka godzin wcześniej z lotniska Willemstad, stolicy Antyli Holenderskich, położonej na wyspie Curacao. Na ekranie radaru echo samolotu zmierzającego do Fort Lauderdale widniało dokładnie pośrodku kanału Santaren, dwieście pięćdziesiąt kilometrów na południe od Miami. Kontroler naprowadził na nie kursor i po chwili w tym miejscu wyświetlił się żółty kwadracik, a w okienku obok pojawiły się parametry lotu. Wszystko się zgadzało: czas, pułap, kurs...

- Dobry wieczór, „Sundstrand Trzy Pięć Jeden". Potwierdzam kontakt radarowy na pułapie trzech tysięcy sześciuset metrów.

Odpowiedziały mu dwa trzaski w słuchawkach. Zarówno ten sygnał, jak i użycie nazwy „Sun and Sand" zamiast „Sundstrand" świadczyły o tym, że rozmawiał z którymś ze starszych pilotów znanej firmy, obsługującej loty czarterowe z Florydy, Georgii i Teksasu na Antyle Holenderskie, słynące ze swych plaż oraz kasyn gry. Jeden z tych szczęściarzy, pomyślał kontroler, którzy spędzają wolny czas bądź na plażach Florydy, bądź też w kasynach Curacao. To dopiero życie!

Na pulpicie łączności radiowej zamigotała nagle żółta lampka wezwania. Kontroler natychmiast się domyślił, że to z „Zoo", dowództwa Sił Ochrony Granic mieszczącego się na południe od Miami. Centrala „Młociarzy" - którą to nazwę kontrolerzy lotów dość szybko przerobili na „Młóckarzy" - nie tylko była włączona do sieci radarowej lotnisk w całym południowo-wschodnim rejonie Stanów Zjednoczonych, ale zarezerwowała sobie oddzielny kanał łączności radiowej z Centrum Kontroli Ruchu Powietrznego. Wykorzystywała go dość często, a według powszechnej opinii za często, do potwierdzania pewnych informacji i wydawania pilotom rozkazów, które oczywiście musieli przekazywać kontrolerzy.

Jeszcze do niedawna kontrola ruchu powietrznego była całkowicie odpowiedzialna za porządek w przestrzeni, ale według nowych przepisów odpowiedzialność tę przejęła na siebie Agencja Ochrony Granic, która każdej maszynie musiała zezwolić na przekroczenie granicy. Jej pracownicy nadużywali jednak swoich uprawnień, często ingerując w najbardziej nieodpowiednich momentach. Nagminnie się zdarzało, że zaraz po ustaleniu identyfikacji maszyny i wyznaczeniu pilotowi właściwego kursu oraz pułapu do akcji wkraczali dyżurni „Młóckarzy", domagając się potwierdzenia identyfikacji i sprawdzenia wszystkich danych z rozkładem lotów, a nierzadko kazali skierować samolot na inny kurs czy pułap albo też krążyć nad lotniskiem bądź w ogóle lądować gdzie indziej. W dodatku nikogo nie obchodziło, że taka zmiana trasy pociągnie za sobą konieczność wprowadzenia zmian kursów kilkunastu innych maszyn; nikt też nie zważał, że pilotowi może zabraknąć paliwa albo że kontroler ledwie może się z nim porozumieć, bo tamten prawie nie zna angielskiego. „Młóckarze" nie musieli się wykłócać z pilotami, oni po prostu wydawali rozkazy, a wszystkie gromy spadały na głowy kontrolerów ruchu powietrznego.

A te ich maszyny... Nikogo już nie dziwiło, że w pobliżu najbardziej zatłoczonego korytarza powietrznego, w godzinie nasilenia ruchu, bez jakichkolwiek ustaleń czy choćby ostrzeżenia pojawia się nagle pięć bezzałogowców „Młóckarzy". A przecież maszyny bezzałogowe, zdalnie sterowane z odległej o kilkadziesiąt czy nawet sto kilometrów centrali, stanowiły wielkie zagrożenie dla samolotów rejsowych. Nie tak dawno jedna z tych ważących trzy tony makiet omal nie staranowała liniowego boeinga 747. Natomiast piloci prowadzący patrole Ochrony Granic nie zadawali sobie trudu, aby odpowiadać na wezwania radiowe z wieży kontroli lotów. Jedyną metodą porozumienia się z nimi było telefoniczne przekazywanie komunikatów do centrali „Młóckarzy". A i to nie zawsze skutkowało, toteż podczas prowadzenia przez tamtych pościgu za przemytnikami, kontrolerzy często nie mieli innego wyjścia, jak oczyścić przestrzeń powietrzną w promieniu kilkudziesięciu kilometrów od rejonu prowadzonej akcji.

Dlatego teraz Kravitz, pełniący służbę w Centrali w Miami, ze złością odstawił kubek z kawą. Obawiał się, że jeśli będzie choć chwilę dłużej zwlekał z odpowiedzią na wezwanie, dyżurny „Młóckarzy" natychmiast połączy się z kierownikiem zmiany. Wcisnął klawisz nadawania.

- Tu Kravitz, kontroler siódmej strefy południowo-wschodniej. Dobry wieczór, „Alladin".

Podczas rozmów drogą radiową musieli posługiwać się tym kryptonimem oznaczającym centralę dowodzenia Agencji Ochrony Granic, według niego położoną w najbardziej odpowiednim do tego miejscu w sąsiedztwie ogrodu zoologicznego.

- Potrzebna mi weryfikacja danych dotyczących „Sierra Alfa Trzy Pięć Jeden" - odpowiedział mu stanowczy, kobiecy głos.

Kravitz zwrócił uwagę, że arogancka dyżurna nie raczyła nawet bąknąć dzień dobry.

- O jakie dane konkretnie chodzi, proszę pani?

- Według naszego radaru znajduje się na pułapie trzech tysięcy sześciuset osiemdziesięciu metrów. Czy to zostało sprawdzone?

- Tak, owszem. Jest na wysokości... trzech tysięcy sześciuset osiemdziesięciu metrów, czyli osiemdziesiąt metrów powyżej wyznaczonego pułapu. Życzy pani sobie, abym go za to objechał?

Dopiero po chwili pojął, że niepotrzebnie posunął się do złośliwości, gdyż wszystkie rozmowy radiowe były rejestrowane. Zresztą ta kobieta z centrum dowodzenia „Młóckarzy" pewnie i tak nie ma poczucia humoru, pomyślał.

- Nie uważacie, że to podejrzanie niski pułap dla tego typu lotu czarterowego? Musimy wiedzieć, dlaczego pilot leci poniżej czterech tysięcy metrów i jak długo ma zamiar się trzymać tej wysokości.

Kravitz nie potrafił zrozumieć, dlaczego miałoby to być aż tak ważne.

- Zaraz go zapytam, jeśli uważacie, że to podejrzane. Czy mógłbym jednak wiedzieć, z jakiego powodu uznaliście to za istotne?

- Według naszych danych piloci Sundstrandu zwykle przekraczają granicę strefy identyfikacji na dużo większych wysokościach. Ich maszyny są wyposażone w hamulce aerodynamiczne, toteż normalnie wspinają się na wysoki pułap, żeby później oszczędzając benzynę powoli schodzić nad lotniskiem docelowym. Ten jednak zachowuje się zupełnie inaczej.

Kravitz aż pokręcił ze zdumienia głową. To ten cholerny, rozbudowany system komputerowy Agencji Ochrony Granic jest najczęściej przyczyną tak niespotykanej podejrzliwości, pomyślał.

- Czy mam więc zapytać pilota, z jakiego powodu leci na pułapie dużo niższym od wykorzystywanego zazwyczaj przez jego kolegów?

- Jest dokładnie na tej samej wysokości, na jakiej znajduje się nasz „Platobal" - odparła kobieta, jakby miało to wyjaśnić jej stanowisko.

- Przecież leci korytarzem przebiegającym sześćdziesiąt kilometrów na zachód od waszej zamkniętej przestrzeni. Myślę, że temu ślicznemu, niebieskiemu balonikowi nic nie grozi.

Owego wieczora „Platobal" znajdował się na maksymalnej wysokości, zamknięta przestrzeń powietrzna rozciągała się w promieniu pięćdziesięciu kilometrów od niego. Poza tym balon był oświetlony jak choinka na Boże Narodzenie, trudno było sobie wyobrazić, by któryś z pilotów nie zauważył go z daleka, nie mówiąc już o ewentualnej kolizji.

- Proszę się jednak zapytać o przyczyny, panie Kravitz.

Cholera, pomyślał, ależ oni potrafią być nieznośni.

- Niech pani zaczeka - rzucił do mikrofonu, sięgając do przełącznika radiostacji. - „Trzy Pięć Jeden", tu kontrola Miami. Zgłoś się.

- Słucham.

- Podaj przyczynę, dla której lecisz na tej wysokości.

Przez chwilę panowało milczenie.

- Proszę powtórzyć.

- Ochrona Granic domaga się wyjaśnienia, dlaczego lecisz na tym pułapie i jak długo masz zamiar na nim pozostać. - Tym razem Kravitz nie wahał się nawet, by wymienić nazwę „Młociarzy", miał bowiem nadzieję, że złość pilota nie obróci się przeciwko niemu.

- Nie miałem pojęcia, że muszę uzasadniać, dlaczego trzymam się tej wysokości - odpowiedział tamten wyraźnie zdumiony.

- Nie musisz uzasadniać, dlaczego lecisz poniżej czterech tysięcy metrów. Masz wolną drogę. To Ochrona Granic żąda wyjaśnienia, dlaczego wybrałeś ten pułap i jak długo chcesz na nim pozostawać. Odbiór.

- Miałem nadzieję, że na tej wysokości dotrę aż nad lotnisko - odpowiedział pilot nieco podniesionym głosem; zarazem ujawnił się jego dość wyraźny akcent latynoski.

Kravitz spodziewał się podobnej odpowiedzi. Rozumiał też, z jakiego powodu tamten dotychczas maskował swoje pochodzenie - wśród Latynosów panowało przekonanie, że wszyscy kontrolerzy lotów uważają ich za gorzej wyszkolonych od rodowitych Amerykanów.

- Przyjąłem, „Trzy Pięć Jeden". Czy możesz jednak podać jakiś konkretny powód, dla którego wybrałeś ten pułap?

- O co chodzi, wieża? To ja wybrałem taką a nie inną wysokość, a wy macie mi powiedzieć, czy mam wolną drogę i mogę lecieć dalej. Chyba takie są ustalone procedury. Chcecie, abym wszedł na inny pułap?

- Nie, „Trzy Pięć Jeden". Możesz lecieć dalej na wysokości trzech tysięcy sześciuset metrów. Powtarzam, że to Siły Ochrony Granic zwróciły się do nas z prośbą o wyjaśnienia. Jeśli chcesz, możesz sam z nimi porozmawiać na częstotliwości sto dwanaście i pięćdziesiąt pięć setnych...

- Nie mam zamiaru rozmawiać z jakąś tam cholerną Ochroną Granic. Trzymam się przepisów. Macie mi coś do zarzucenia?

W głosie zdenerwowanego pilota coraz wyraźniej ujawniał się latynoski akcent. Kravitz poczuł się głupio, ponieważ stawiał człowieka w dość niezręcznej sytuacji. Chciał już odpowiedzieć, kiedy pilot odezwał się ponownie:

- Kontrola, przepraszam, że się trochę uniosłem. Przechodzę na częstotliwość sto dwanaście przecinek pięćdziesiąt pięć.

- Zrozumiałem, „Trzy Pięć Jeden". Będę czekał na ciebie ponownie w moim paśmie łączności.

- Bez odbioru.

Kravitz pospiesznie przestroił radiostację na częstotliwość Sił Ochrony Granic, redukując jednocześnie moc nadajnika, aby jakiekolwiek wezwania kontroli lotów nie popłynęły w eter w zastrzeżonym paśmie. Usadowił się wygodnie w fotelu, mając nadzieję, że będzie zaraz świadkiem bardzo interesującej wymiany zdań między pilotem a dyżurną centrum dowodzenia „Młóckarzy". To dopiero powinna być zabawa, pomyślał.

Platforma „Młociarz Jeden"

- Ochrona Granic, „Sundstrand Trzy Pięć Jeden" zgłasza się na częstotliwości sto dwanaście przecinek pięćdziesiąt pięć...

Przy pulpicie kontrolnym sieci radarowej, sprawując nadzór nad przestrzenią powietrzną na południe od platformy „Młociarz Jeden", pełniła dyżur Angela Mink, zwana przez kolegów „Aniołkiem", choć bezskutecznie walczyła z tym przezwiskiem już od dziesięciu lat, najpierw podczas służby w Straży Przybrzeżnej, a teraz w Agencji Ochrony Granic.

Obserwowany przez nią sektor rozciągał się od Portoryko aż po środkową część Kuby, sięgając na południe wybrzeży Haiti i Dominikany. Co prawda „Młociarze" mieli prawo kontrolować tylko te samoloty, które przekroczyły już granicę przestrzeni powietrznej Stanów Zjednoczonych, obserwowali jednak cały ruch lotniczy w wyznaczonych strefach.

Niemal atletycznie zbudowana blondynka o długich włosach należała do najładniejszych kobiet w załodze platformy, nie bez powodu nazywano ją „Aniołkiem". Tylko nieliczni mieli okazję się przekonać, że w istocie jest niezwykle wstydliwą, zamkniętą w sobie i oschłą formalistką. Tak jak domyślał się Kravitz, potrafiła w pełni wykorzystać rozbudowany system komputerowy „Młociarzy" do tego, aby każdy samolot przekraczający granicę traktować z chorobliwą wręcz podejrzliwością.

W rzeczywistości to program komputerowy był tak skonstruowany, że zwracał uwagę technika na pewne parametry lotu, wyświetlając je w oknie koloru czerwonego. Angela zareagowała prawidłowo, tym bardziej że podczas nieobecności Geffar platformą dowodził Michael Becker, a ten był teraz zajęty udzielaniem instrukcji stażyście. Siedział wraz z Ricardo Motoiką na stanowisku dowodzenia i tłumaczył mu cierpliwie, jak należy sterować informacjami wyświetlanymi na każdym z trzech głównych ekranów centrum.

Mink przywołała go teraz do siebie. Jakby z ociąganiem Becker zszedł ze stanowiska dowodzenia, zbliżył się do jej pulpitu i sięgnął po zapasowe słuchawki.

- Co się dzieje? - zapytał, pochylając się ponad jej ramieniem.

- Mam na linii Sundstranda wracającego z lotu czarterowego na Curacao - odparła cicho Angela, po czym odsunęła mikrofon od ust i upiła nieco wody z kubeczka. - To znaczy stamtąd, dokąd powinien mnie pan zabrać, gdy w przyszłym miesiącu pójdziemy razem na urlop.

- A wybieramy się wspólnie na urlop? Od kiedy?

- Od czasu, kiedy ja zaczęłam o nim marzyć. Tylko pan i ja na białym piasku plaży, kąpiel o północy w lazurowych falach, butelka szampana...

- A ja myślałem, że ciebie nie interesuje nic poza obowiązkami służbowymi.

- Mimo wszystko jestem kobietą, kapitanie Becker...

- Więc proszę to udowodnić, techniku Mink.

- Tylko my, kobiety, potrafimy równocześnie przerzucać setki informacji o podejrzanych samolotach przemytników lub terrorystów, planować romantyczne wakacje i marzyć o szalonej nocy w towarzystwie przystojnego, wysportowanego mężczyzny. A zarazem żałować, że faceci potrafią się zajmować tylko jedną rzeczą naraz.

- W takim razie mam dla ciebie, kobieto, znakomity materiał do przemyślenia. Po pierwsze piasek na plażach Curacao jest różowy, a nie biały. Po drugie natychmiast byś usnęła po pierwszej lampce szampana A po trzecie zarezerwowałem już pokój dla nas dwojga w hotelu Barra Palace w Barra da Tijuca. Proszę to sprawdzić na swoim komputerze, jeśli znajdziesz trochę wolnego czasu, techniku Mink. - Becker przysunął sobie mikrofon do ust. - Angelo, przełącz dane ze swojego sektora na monitor Ricarda.

- Ricardo, na środku ekranu masz lecącego w naszym kierunku „Sundstranda Trzy Pięć Jeden" - powiedziała Mink do mikrofonu.

Stażysta przytaknął ruchem głowy, ale widać było, że wodzi wzrokiem po trzech ekranach, nie bardzo wiedząc, gdzie szukać okna z parametrami lotu.

- Najpierw przełącz swój monitor na śledzenie tylko tego jednego obiektu - podpowiedział mu Becker.

Po chwili jednak musiał sam pokazać, jak tego dokonać, programując zarazem w komputerze obsługującym łączność radiową potrzebne pasma.

- W tym samym czasie musisz już myśleć o dalszych krokach, powiadomieniu dowódcy posterunku, jeśli jest w pobliżu, uzyskaniu potwierdzenia obecnego statusu podejrzanego, a także zacząć kalkulować czas, jaki będzie potrzebny naszym patrolom do przechwycenia intruza. A to oznacza, że musisz znać na pamięć osiągi bezzałogowej „Mewy", orientować się, ile załóg dyżuruje na platformie, gdzie w danej chwili znajdują się „Morskie Lwy", czy są gotowe do lotu...

- I to wszystko tylko dlatego, że Angela zgłosiła mi swoje podejrzenia wobec tego samolotu? - przerwał mu Ricardo Motoika. - Przecież nic się jeszcze nie stało, a pan powtarza, że muszę już kalkulować czas potrzebny na przechwycenie tej maszyny.

- Ocknij się, Ricardo. Przecież byłeś kontrolerem lotów w marynarce wojennej. Jak zazwyczaj reagował oficer dyżurny, kiedy zgłaszałeś mu, że masz na radarze jakiś obiekt, który wydaje ci się podejrzany?

Motoika zamyślił się na chwilę, jakby wspominał swoją ośmioletnią służbę na przekazanym ostatnio na złom lotniskowcu USS „Coral Sea", wreszcie pokiwał głową.

- Ma pan rację. Kontaktował się z szefem lotów, ogłaszał alarm na mostku, kazał weryfikować wszystkie dane dotyczące niezidentyfikowanego obiektu.

- Tutaj mamy podobną sytuację. Zwykle w powietrzu przebywa wiele maszyn, jeśli więc technik zgłasza jakiekolwiek podejrzenia, musi to już być coś poważnego. W porządku. Teraz powinieneś drugi monitor przełączyć na widok wyrzutni samolotów bezzałogowych, wywołując jednocześnie informacje o statusie poszczególnych maszyn. Z kolei na trzecim radzę przygotować podobne zestawienie dyżurujących załóg, status dostępnych „Lwów Morskich" oraz pozycje naszych kutrów patrolowych. Lepiej być gotowym do złożenia dowódcy platformy pełnego meldunku o sytuacji. Pozostań w kontakcie z Angelą, abyś mógł w każdej chwili uzyskać od niej jakieś wyjaśnienia, a ona w tym czasie powinna nawiązać łączność radiową z podejrzanym.

Ze swego stanowiska skinął głową w kierunku Mink.

- „Sundstrand Trzy Pięć Jeden", tu Siły Ochrony Granic. Mamy cię na radarze, jesteś sto siedemdziesiąt kilometrów na południe od Miami, lecisz na pułapie trzech tysięcy sześciuset metrów. Proszę podać przyczyny, dla których trzymasz się tej wysokości. Odbiór.

- Tu „Trzy Pięć Jeden", proszę pani. Zgadza się. Lecę na trzech tysiącach sześciuset i chciałbym na tej wysokości dotrzeć aż do Fort Lauderdale. Trzymam się wyznaczonego korytarza i nie przekraczam granicy minimalnej wysokości podróżnej. Mój rozkład lotu został zaakceptowany, otrzymałem zgodę kontroli z Miami. Czy coś jest nie w porządku?

- Nie, „Trzy Pięć Jeden". Po prostu myśleliśmy, że masz jakieś kłopoty z osiągnięciem normalnego pułapu podróżnego - odpowiedziała Mink. Postanowiła się jednak nie poddawać, miała przeczucie, że coś tu nie gra, chociaż do tej pory pilot nie popełnił żadnego wykroczenia. Na pewno nie macie żadnej awarii? Silniki pracują normalnie?

- Tak, wszystko w porządku... Odebrałem komunikat, że wyżej są silniejsze turbulencje, dlatego zdecydowałem się lecieć na tym pułapie.

Odbiór.

- Tu cię mam - mruknęła Angela pod nosem.

Natychmiast wywołała na komputerze mapę warunków meteorologicznych nad południową Florydą i rejonem Karaibów. Panował tu rozległy wyż, wiał lekki wiatr z południa. Przełączyła się na interfon i przekazała dyżurnemu:

- Służby meteo nie sygnalizują żadnych silniejszych turbulencji, również żaden z pilotów nie meldował o utrudnieniach, Ricardo. Na normalnym pułapie miałby tylny wiatr wiejący z prędkością trzydziestu pięciu węzłów, a na tym, na którym się znajduje, szybkość wiatru nie przekracza dwunastu węzłów.

Ricardo pokręcił głową.

- To znaczy, że wcale mu nie zależy na oszczędności paliwa. Niemniej trzyma się kursu i rozkładu lotu, nie popełnił też żadnego wykroczenia. Czy możemy mu coś zarzucić? Chyba nic. - Obejrzał się na Beckera. - Mam rację?

Ten jednak nie odpowiedział. Od strony formalnej nie można było pilotowi niczego zarzucić, ale nie chciał też lekceważyć technika zgłaszającego swe podejrzenia. Pozostawało jedynie czekać na rozwój wydarzeń.

- Obserwuj dalej ten obiekt, Ricardo. Teraz ty pełnisz funkcję dowodzącego. - Wskazał ręką Mink, która uważnie przysłuchiwała się ich rozmowie, a teraz odwróciła się z powrotem do swego pulpitu. - Pozostań cały czas w kontakcie z technikiem.

Ricardo skinął głową i rzekł do mikrofonu:

- Angelo, chciałbym, żebyś trochę nastraszyła tego pilota. Powiedz mu, że ma się stawić do kontroli. Wyciągnij listę pasażerów, dane właściciela, specyfikację przewożonego ładunku i sprawdź dokładnie wszystkie wpisy w zgłoszonym rozkładzie przelotu i wstępnej deklaracji celnej.

Mink przytaknęła ruchem głowy i wcisnęła przycisk nadawania.

- Przyjęłam, „Trzy Pięć Jeden". Mamy jednak kłopoty z weryfikacją twojej deklaracji celnej. Musimy cię skierować na lotnisko Opa-Locka w celu przeprowadzenia szczegółowej kontroli. Proszę o potwierdzenie. Odbiór.

- Powtórzcie, Ochrona Granic! - zawołał pilot z wyraźnym latynoskim akcentem; był wyraźnie podenerwowany. - Gdzie mam lądować?

- Lotnisko Opa-Locka - odparł Angela. - „Sundstrand Trzy Pięć Jeden", z polecenia zastępcy dowódcy posterunku Sił Ochrony Granic rozkazuję ci najprostszą drogą, omijając zastrzeżoną przestrzeń powietrzną, udać się na lotnisko Opa-Locka, gdzie zespół Służb Celnych przeprowadzi szczegółową inspekcję, a samolot zostanie poddany kontroli technicznej. Rozkaz nie podlega odwołaniu, a jego wykonanie może zostać wyegzekwowane przy użyciu siły. Opa-Locka znajduje się na twoim kursie. Pas startowy biegnie w kierunku dwadzieścia siedem stopni. Jeśli chcesz, możesz zostać sprowadzony do lądowania elektronicznie. Przekażemy Centrum Kontroli Lotów w Miami twój nowy port przeznaczenia. Na razie utrzymuj kurs, zostań na obecnym pułapie i nie przestrajaj radiostacji. Później otrzymasz komunikat o natężeniu ruchu powietrznego i zostaniesz skierowany na ścieżkę podchodzenia do lotniska. Proszę potwierdzić odbiór rozkazów.

Kiedy Mink zwolniła przycisk nadawania, w słuchawkach rozbrzmiewał już wzburzony głos pilota.

- ...nie macie prawa! Otrzymałem pozwolenie na przelot do Fort Lauderdale! Jak tylko się spotkamy, to cię powieszę za te twoje cycki, puta sucia... Żądam natychmiast rozmowy z twoim przełożonym! Odbiór.

- „Trzy Pięć Jeden", zaraz powiadomię oficera dyżurnego. Nie rozłączaj się.

Z trudem się opanowała, żeby nie odpowiedzieć ostrzej, zwłaszcza że rozmawiali na otwartym kanale łączności. Ten facet i tak miał dostać za swoje po wylądowaniu. Specjalny oddział techniczny „Młociarzy" oraz grupa inspekcyjna Służb Celnych, które zostały wcześniej zawiadomione i teraz zapewne przysłuchiwały się tej wymianie zdań, podążając już na lotnisko Opa-Locka, nie mogły potraktować go uprzejmie po takiej reakcji.

- Lepiej niech go pani wezwie jak najszybciej, damulko - odezwał się pilot. - Wyście chyba powariowali! Nie mam żadnych pasażerów na pokładzie, a ładunek może przejść odprawę celną w Fort Lauderdale. Przecież jest tam posterunek. Po diabła ściągacie mnie na dodatkową inspekcję?

Mink pospiesznie sięgnęła do klawiatury komputera, przywołując odpowiednie informacje.

- Sprawdzam jego deklarację celną - powiadomiła Ricardo przez interfon. - Jestem przekonana, że zgłaszał przewóz czarterem kilku pasażerów.

- Co takiego?

- Przepraszam, Ricardo - włączył się na linię drugi technik. Nie chcę przeszkadzać, ale wygląda na to, że straciliśmy łączność z „Karabalem".

Tym kryptonimem określano aerostat radarowy zawieszony nad niewielką placówką „Młociarzy" na wyspie Grand Bahama, sto osiemdziesiąt kilometrów na wschód od Palm Beach. Usłyszawszy tę wiadomość, Michael Becker natychmiast zajął swoje miejsce przy konsoli na stanowisku dowodzenia.

- Sprawdź, czy odczyty radaru nadal docierają do sieci. Potem wyślij kontrolny sygnał radiowy i zobacz, czy uzyskasz odpowiedź.

- Już to zrobiłem.

- Według mojego komputera kanał łączności radiowej z Bahama w ogóle zamilkł - rzekł Becker. - Spróbuję połączyć się z nimi telefonicznie.

- Już mam, Ricardo - odezwała się Angela. - Zgodnie z deklaracją celną miał przewozić ośmiu pasażerów, obywateli amerykańskich. Mam wyszczególnione numery ubezpieczenia i prawa jazdy, adresy, miejsca pracy.

- A mimo to facet utrzymuje, że nie ma pasażerów na pokładzie odparł Ricardo. - Połącz się z nim i zażądaj wyjaśnień.

Nagle w centrum dowodzenia zajazgotały dzwonki alarmowe, a na wszystkich kanałach interfonu rozbrzmiał głos Beckera.

- Uwaga, załoga platformy. Mówi dowódca. Odebraliśmy właśnie wiadomość, że nasz aerostat nad wyspą Grand Bahama został zaatakowany i zniszczony przez niezidentyfikowany samolot myśliwski. Ogłaszam żółty alarm. Proszę oczyścić lądowiska i przygotować do startu wszystkie samoloty oraz maszyny bezzałogowe. Załogi nie pełniące dyżuru mają się stawić w wyznaczonych miejscach alarmowych. Powtarzam, żółty alarm dla wszystkich znajdujących się na platformie.

Major zwrócił się do Ricardo:

- Zaalarmuj wszystkie jednostki i posterunki Ochrony Granic, a także Straż Przybrzeżną i wojsko. Zażądaj oczyszczenia przestrzeni powietrznej w promieniu osiemdziesięciu kilometrów od platformy.

Większość techników poderwała się z miejsc i z uwagą spoglądała w kierunku stanowiska dowodzenia.

- Siadajcie i nadal obserwujcie swoje sektory - rozkazał Becker. - Załóżcie kamizelki ratunkowe, ale nie przerywajcie pracy.

Tylko Angela Mink bez przerwy wpatrywała się w ekran swego komputera. Po chwili przycisnęła dłońmi słuchawki, żeby odizolować się od gwaru rozmów w centrum dowodzenia, włączyła nadajnik i zawołała do mikrofonu:

- „Sundstrand Trzy Pięć Jeden"! Wyszedłeś z korytarza i zbliżasz się do granicy zamkniętej przestrzeni powietrznej! Natychmiast skręć w lewo i wejdź na kurs trzysta pięć!

Ale nie było odpowiedzi. Powtórzyła jeszcze raz, wreszcie przełączyła się na interfon.

- Mike, „Sundstrand Trzy Pięć Jeden" wyszedł z korytarza powietrznego i bierze kurs prosto na nas. Nie odpowiada. Przyspieszył do dwustu osiemdziesięciu węzłów. Znajduje się obecnie sześćdziesiąt dwa kilometry na południowy wschód od platformy. Będzie tu za osiem minut.

Na pokładzie kurierskiego „Lwa Dwa Dziewięć"

zmierzającego ku platformie „Młociarz Dwa"

Hardcastle szedł powoli między rzędami foteli, ostrożnie niosąc kolejny kubeczek kawy, tym razem bezkofeinowej, kiedy Lee Tanner dotknął jego ramienia.

- Przepraszam, panie admirale...

- Widzę, że wziąłeś sobie za punkt honoru, Tanner, by nie dać mi nawet zmrużyć oka - rzekł z uśmiechem, lecz dowódca zmiany miał zasępioną minę. - Co się stało? Buffalo Bills strzelili kolejną bramkę?

- „Młociarz Jeden" wezwał przez radio wszystkie jednostki i posterunki. Ogłosili żółty alarm. Twierdzą, że „Karabal" został zaatakowany z powietrza...

Hardcastle błyskawicznie zerwał Tannerowi hełm, omal nie urywając mu głowy.

- Ken, co się dzieje? - wywołał przez interfon pilota AV-22.

- Straciliśmy kontakt z „Karabalem" - zameldował Ken Sherry. - Na obu platformach ogłoszono żółty alarm. Posterunki na Key West i przy Zoo także zostały postawione w stan gotowości.

- Czy na pewno był to atak z powietrza?

- Brak potwierdzenia, panie admirale, ale dowódca „Młociarza Jeden" utrzymuje, że musiał to być atak niezidentyfikowanego myśliwca.

Hardcastle wyjrzał przez wielkie okno w prawej burcie samolotu, lecz na zewnątrz panowały nieprzeniknione ciemności. Członkowie załogi zaczynali niespokojnie poruszać się na miejscach i porozumiewać półgłosem, atmosfera zrobiła się nagle napięta.

- Gdzie jesteśmy?

- Trzydzieści kilometrów na zachód od wybrzeża. Platformę mamy prosto przed dziobem, w odległości czterdziestu kilometrów.

- Zawracaj i ląduj gdziekolwiek - rozkazał Hardcastle. - Jak najbliżej, w Naples albo na południowo-zachodnim krajowym...

- To nie lecimy na platformę?

- Jeśli zostanie zaatakowana, to przynajmniej wszyscy z tej zmiany unikną niebezpieczeństwa. Polecimy pustym samolotem, może zaistnieć konieczność ewakuacji załogi z „Młociarza Dwa". Zawracaj, proszę, i jak najszybciej znajdź miejsce do lądowania.

Biały Dom, Waszyngton

Prezydent nie zdążył się nawet przebrać, miał na sobie niebiesko-biało-czerwony stilonowy dres, pamiątkę z czasów występów w drużynie piłki nożnej. W sali odpraw Białego Domu czekali już na niego wiceprezydent Martindale, sekretarz obrony Thomas Preston, przewodniczący Zjednoczonego Sztabu generał Randolph McKyer, nowo promowany szef kancelarii Białego Domu Jack Pledgeman, dyrektor CIA Kenneth Mitchell oraz prezydencki doradca do spraw bezpieczeństwa narodowego generał lotnictwa Wilbur Curtis. Pozostałych członków gabinetu oraz rady bezpieczeństwa narodowego reprezentowali zastępcy lub doradcy. Z dala od tej grupy siedziało dwóch oficerów lotnictwa, generał Brad Elliott oraz major Patrick McLanahan.

- Przy całym szacunku, jaki żywię do pana, generale Elliott zaczął prezydent podenerwowanym tonem - nie mogę zaakceptować propozycji opartej niemal na samych przypuszczeniach i domysłach. Obrócił się w stronę Martindale'a. - Co o tym sądzisz, Kevin? Przecież to ty wysłałeś majora McLanahana w towarzystwie jakiegoś niedoświadczonego pilota na Haiti tym... - zawiesił na moment głos, jakby sam w to nie wierzył - ...rosyjskim myśliwcem. Zostali zmuszeni do lądowania i omal nie znaleźli się w areszcie. I tak trzeba się cieszyć, że uszli z życiem. Teraz zaś na podstawie zebranych, lecz wątpliwych materiałów chcesz mnie przekonać, że odkryliście nielegalną wojskową jednostkę lotniczą, która zajmuje się przemytem narkotyków?

- Być może te wnioski nie są przekonywające, zostały jednak dość dobrze udokumentowane, panie prezydencie - odparł Martindale. Baza lotnicza w Verrettes już od dłuższego czasu jest pod obserwacją Agencji Ochrony Granic. Major McLanahan zgromadził dowody, że myśliwiec, którego załoga dopuściła się zbrodni na dzieciach, wyrzucając je z pokładu samolotu, wylądował w interesującej nas bazie. Właśnie

Asystentka sekretarza stanu odpowiedzialna za kontakty z państwami Ameryki Środkowej, Janet Johnson, wtrąciła:

- Sprawdziłam dane dotyczące tego pułkownika Salazara, którego bazę porucznik Powell odkrył na Haiti. Otóż okazuje się, że jest on komendantem milicji obywatelskiej departamentu centralnego...

- Co takiego? To znaczy, że działa w jakimś stopniu legalnie?

- Salazar ma podwójne obywatelstwo, haitańskie i panamskie, chociaż urodził się na Kubie. W lotnictwie Kubańskiej Armii Rewolucyjnej doszedł do stopnia pułkownika. Co prawda pełni służbę w milicji społecznie, ale ma pełne prawo organizować oddziały paramilitarne w całym środkowo-zachodnim rejonie Haiti. Otrzymał nominację na komendanta milicji z rąk wojskowych władz tego kraju, wraz z pełnomocnictwami do zorganizowania i wyekwipowania bazy lotniczej w Verrettes.

- Nie możemy jednak zapominać, że to były oficer armii kubańskiej, aresztowany i skazany za przemyt narkotyków - dodał szef CIA, Kenneth Mitchell. - Jego przyjaciele, prawdopodobnie żołnierze i piloci, którzy teraz tworzą personel bazy w Verrettes, zorganizowali mu ucieczkę z więzienia na dzień przed egzekucją. Według naszych źródeł władze kubańskie przymykają oczy na jego działalność, za co Salazar hojnie się odpłaca niektórym politykom reżimu. W zamian jego samoloty mogą bezkarnie poruszać się w kubańskiej przestrzeni powietrznej, do czego zresztą żaden z przedstawicieli rządu w Hawanie nigdy się nie przyzna. Poza tym formalnie Salazar dowodzi bazą na Haiti, a nie na Kubie.

- Co więc z tego wynika? - zapytał prezydent. - Czy możemy aresztować tego człowieka, czy nie?

- Powinniśmy chyba wystąpić do władz haitańskich z wnioskiem o wydanie nam przestępcy - odparła Johnson. - Można go porównywać z prezydentem Panamy, Manuelem Noriegą. Także jest wysokim oficerem wojskowym, cieszy się poparciem rządu, a w dodatku chroni go immunitet członka lokalnych władz haitańskich. Poza tym to chyba najbogatszy i najbardziej wpływowy człowiek na Haiti...

- Gdybyśmy mieli pozwolenie rządu haitańskiego, moglibyśmy w każdej chwili go aresztować - dodał generał McKyer.

- Proponujecie kolejną inwazję? - zapytał prezydent. - Od czasu, kiedy Bush zdecydował się na interwencję w Panamie, cały świat uważnie patrzy nam na ręce.

- Ale tamta operacja zakończyła się sukcesem, panie prezydencie - odparł McKyer. - Ujęliśmy Noriegę. Od tego czasu panuje spokój...

- Jeżeli w analogiczny sposób przeprowadzimy interwencję na Haiti, zyskamy wielu wrogów - powiedziała Johnson. - Już od dawna mówi się o amerykańskim imperializmie, o tym, że dokonujemy zbrojnych inwazji na ościenne państwa, kiedy nam się żywnie podoba. Jestem zdecydowanie przeciwna tego typu działaniom.

- Niestety, to prawda - dodał Thomas Preston. W tej samej chwili Martindale jakby się ugiął pod ciężarem; dobrze wiedział, ile zdanie Prestona znaczy dla prezydenta. - Tym bardziej, że pozycja Salazara jest zdecydowanie inna niż Noriegi. Tamten był szefem rządu Panamy, bezlitośnie tępił opozycję i fałszował wyniki wyborów. W dodatku otwarcie wypowiedział wojnę Stanom Zjednoczonym i groził zniszczeniem Kanału Panamskiego. Musieliśmy się zdecydować na interwencję zbrojną, nie było innego wyjścia. Poza tym mieliśmy na miejscu odpowiednio liczne oddziały. W tym wypadku jesteśmy w znacznie gorszej sytuacji. Nie znajdujemy się w stanie wojny z Haiti, rząd tego kraju nie żywi wobec nas wrogich zamiarów. Nie możemy też udowodnić, że działalność tego Salazara zagraża bezpieczeństwu czy to Haiti, czy Stanów Zjednoczonych...

- Zgadzam się z tobą, Thomas - rzekł prezydent, po czym zwrócił się do Martindale'a: - Możemy podjąć różnorodne akcje wymierzone przeciwko Salazarowi, żeby okazać nasze niezadowolenie z jego poczynań. Niewykluczone, że zdołamy jakoś umotywować oskarżenie o udział w przemycie narkotyków i zwrócimy się do rządu haitańskiego z wnioskiem o wszczęcie przeciwko niemu dochodzenia. Nic jednak nie upoważnia nas do podjęcia interwencji zbrojnej. Takie rozwiązanie w ogóle nie wchodzi w rachubę. Obawiam się, że nawet nie potrafilibyśmy udowodnić Salazarowi zarzucanych czynów.

- Z wyjątkiem oczywistego udziału w przemycie narkotyków wtrącił cicho Elliott, a w jego głosie dało się wyczuć napięcie.

- To też nie zostało dostatecznie udowodnione - odparła Johnson. - Jeśli chcemy wytoczyć przeciwko niemu oskarżenie, musimy dysponować niezbitymi dowodami.

- Najpierw się trzeba zastanowić, czy jakiekolwiek oskarżenia w ogóle mają sens - powiedział McKyer, spoglądając na Elliotta. Dla nikogo nie było tajemnicą, że generał ma bardzo złe zdanie o tym pupilku Białego Domu. - W chwili obecnej dysponujemy jedynie wątpliwej jakości materiałami zebranymi przez dwóch pilotów, którzy w wykradzionym rosyjskim myśliwcu bezprawnie naruszyli haitańską przestrzeń powietrzną. Wątpię, aby jakikolwiek trybunał uznał te materiały za wystarczające dowody winy.

- Tajna akcja, o której pan mówi, generale, została przeprowadzona na zlecenie rządu - syknął Martindale. - Mamy prawo zachować w tajemnicy źródła i sposoby, jakimi zostały zdobyte dane wywiadowcze, które każdy sąd w tym kraju musi uznać za dowody.

- My jednak musimy przede wszystkim zachować zdrowy rozsądek rzekł prezydent tonem wskazującym, że uważa wszelkie dalsze dyskusje za niepotrzebne. - Najpierw trzeba zdobyć niepodważalne dowody. Dopóki ten Salazar nie popełni jakiegoś błędu... na przykład nie zaatakuje otwarcie Stanów Zjednoczonych czy nie ostrzela któregoś z naszych statków na pełnym morzu, nie będziemy mogli wystąpić przeciwko niemu...

- Przecież już to zrobił, panie prezydencie - odparł Elliott. Szczegółowo przeanalizowaliśmy fotografie z Verrettes, szukając jakichkolwiek elementów łączących stacjonujące tam maszyny z samolotami przemytników, które zostały przez nas zaatakowane lub zestrzelone. Opieraliśmy się głównie na wynikach dokładnych badań wraka transportowca strąconego przed dwoma laty nad Everglades. Według mnie zdobyliśmy wystarczające dowody, aby twierdzić, że to właśnie ludzie Salazara zaatakowali i zestrzelili samolot patrolowy Straży Przybrzeżnej... zamilkł na chwilę. - Właśnie na tej podstawie, panie prezydencie, ośmielam się powtórzyć, że baza lotnicza w Verrettes stanowi olbrzymie zagrożenie dla naszego bezpieczeństwa narodowego.

- Daj spokój, Brad. Wierzę, że szczegółowo analizowaliście te zdjęcia, lecz dla mnie wasze dowody nie są wystarczające. Jeśli zdobędziecie coś pewnego, ponownie rozważymy sytuację, na razie jednak musimy postępować tak jak dotychczas. - Prezydent wstał z fotela i obciągnął bluzę dresu. - Dziękuję wszystkim za udział w tej dyskusji i przepraszam, że ściągnąłem was o tak późnej porze.

Kilka osób podeszło do prezydenta, żeby zamienić parę słów na osobności. Pledgeman otworzył drzwi i gestem zaprosił Elliotta i McLanahana do opuszczenia sali, kiedy nieoczekiwanie zadzwonił aparat specjalnej prezydenckiej linii alarmowej, stojący pośrodku stołu konferencyjnego. Niemal równocześnie odezwały się sygnały przywoływacze trzech osób: Prestona, Curtisa i Elliotta.

Doradca sekretarza obrony szybko sięgnął po słuchawkę telefonu.

- Pilna wiadomość z centrali łączności - zakomunikował po chwili Prestonowi, a kiedy ten wziął z jego rąk słuchawkę, doradca przywołał Elliotta. - To meldunek z dowództwa pańskiej agencji. Telefonistka mówi, że bardzo pilny.

Generał podszedł szybko do drugiego aparatu, przez chwilę słuchał w milczeniu, wreszcie zawołał głośno, jakby chciał skupić na sobie uwagę wszystkich zgromadzonych w sali:

- Proszę powtórzyć! - Zaraz jednak rzucił do słuchawki: - Tak, będę w kontakcie.

Odłożył ją na widełki i głośno oznajmił:

- Panie prezydencie, nasz aerostat radarowy zawieszony nad wyspami Bahama został zniszczony wskutek ataku niezidentyfikowanego myśliwca. - Po tych słowach w sali zapanowała martwa cisza. - Na obu posterunkach Sił Ochrony Granic rozmieszczonych na platformach morskich ogłoszono alarm. Istnieje realna groźba zmasowanego ataku nieprzyjacielskiego lotnictwa.

Platforma „Młociarz Jeden"

Angela Mink tak ustawiła obraz na swoim monitorze, by ukazywał obszar o średnicy piętnastu kilometrów - chciała obserwować zarówno podejrzanego „Sundstranda Trzy Pięć Jeden", jak i „Lwa Dwa Jeden", który przed chwilą wzbił się w powietrze. Echa radarowe obu maszyn widniały w przeciwległych krańcach ekranu; jak dwa króle na szachownicy, gdzie oprócz nich nie było już żadnych innych figur.

Ale tuż za kwadracikiem przedstawiającym AV-22 majaczył wielki cień „Młociarza Jeden". Obiekt znajdował się w odległości zaledwie piętnastu kilometrów, tylko dwie minuty lotu dzieliły go od platformy.

- „Dwa Jeden", masz cel na godzinie jedenastej, w odległości czternastu kilometrów - powiedziała do mikrofonu. - Wolno ci użyć broni. Przestrzeń po lewej wolna. Po prawej, na godzinie czwartej, w odległości ośmiu kilometrów, znajduje się „Mewa" ustawiona na automatyczne przechwycenie obiektu.

- Zrozumiałem - odpowiedział pilot nieco roztrzęsionym głosem; był chyba o wiele bardziej zdenerwowany niż ona. - Mamy kontakt radarowy. Przystępuję do przechwytywania.

- „Dwa Jeden" - włączył się Michael Becker. - Twoim zadaniem nie jest pościg za podejrzanym. Nie mamy czasu. Atakuj zaraz po przekroczeniu granicy zasięgu komputera naprowadzającego, potem wykonaj zwrot i powtórz atak. Postaraj się wykorzystać wszystkie swoje atuty, nie wolno ci go dopuścić w pobliże platformy.

Becker przełączył się na interfon i rozkazał:

- Do cholery, nadawajcie wciąż ostrzeżenia radiowe!

Istniała jeszcze szansa, co prawda niewielka, że pilot stracił orientację, przypadkowo skręcił z korytarza i obrał kurs na platformę; że jego manewr nie miał nic wspólnego z nagłą utratą łączności z „Karabalem".

- Obiekt leci obecnie na wysokości trzystu metrów i schodzi coraz niżej - zameldowała Angela. - Oba samoloty dzieli dystans jedenastu kilometrów, ale szybko maleje. „Dwa Jeden" wszedł na kurs kolizyjny. Dziewięć kilometrów...

- Mike, z bazy Homestead wystartowała załoga rezerwowa, zmierza w naszą stronę - zakomunikował przez interfon któryś z techników. - Mamy też wsparcie jednego F-16 o kodzie „Trap Jeden". Leci z szybkością jednego i dwie dziesiąte Macha, ale jest jeszcze pięćdziesiąt kilometrów stąd. Dwa inne myśliwce wystartowały do ochrony posterunku Key West, trzeci zmierza w kierunku „Młociarza Dwa".

Mink natychmiast przestawiła obraz na ekranie, żeby widzieć nadciągające samoloty wojskowe.

- Tu „Dwa Jeden". Odpaliłem rakietę - zameldował pilot AV-22.

Warunki do prowadzenia ostrzału nie były najlepsze. „Lew Morski" znajdował się na granicy zasięgu układów naprowadzających rakiety typu Stinger, a w dodatku celował do małego, jednosilnikowego samolotu śmigłowego, lecącego nisko nad falami. Technik łączności natychmiast zaczął powtarzać na wszystkich pasmach ostrzeżenie dla jednostek pływających.

Przez chwilę panowało pełne napięcia milczenie.

- Chybiłem - oznajmił w końcu pilot AV-22. - Nie wycelowałem dokładnie. Robię drugie podejście.

- F-16 jest już w odległości trzydziestu kilometrów, nadal leci z szybkością ponaddźwiękową - zameldowała Angela. - Pilot nadaje przez radio, że ma kontakt radarowy z celem i prosi, by nasz AV-22 zszedł z linii strzału.

- Kiedy znajdzie się nad celem?

- Za półtorej minuty. Tyle samo dzieli obiekt od platformy.

Becker zawahał się. „Lew Morski" był zaledwie parę kilometrów od intruza, ale musiał poświęcić nieco czasu na dokładne wycelowanie rakiety. Układy naprowadzające, w jakie wyposażono AV-22, nie były przystosowane do prowadzenia ognia na duże odległości, choć doskonale się sprawdzały po osiągnięciu kontaktu wizualnego z celem. Trudno było ocenić, czy patrol znajdzie się w dogodnej pozycji do odpalenia następnej rakiety, zanim obiekt niebezpiecznie zbliży się do platformy.

Za to myśliwiec F-16 miał na pokładzie pociski dalekiego zasięgu, prawdopodobnie mógł już teraz, z odległości trzydziestu kilometrów prowadzić skuteczny ogień. Mając bezpośredni kontakt z celem mógłby także rozpocząć ostrzał, korzystając ze sprzężonych działek pokładowych kalibru dwudziestu milimetrów. Gdyby jednak rakieta dalekiego zasięgu chybiła, wówczas nic już by nie powstrzymało intruza. Promień skrętu F-16 lecącego z prędkością dźwięku wynosił ponad czterdzieści kilometrów, a jeśli w dodatku samolot miał zamontowane zapasowe zbiorniki paliwa, był zatankowany i w pełni uzbrojony, pilot nie zdążyłby nawet powtórnie wziąć intruza na cel, nim ten znalazłby się nad ich głowami.

Jeszcze jedna rzecz nie dawała Beckerowi spokoju - nie mógł się pozbyć myśli, że nadlatujący „Sundstrand" wcale nie zamierza ich atakować. To prawda, że pilot popełnił wykroczenie i zachowywał się nienormalnie, a w dodatku dokładnie w tym samym czasie aerostat nad wyspami Bahama został zaatakowany z powietrza i zniszczony. Nie można było jednak wykluczyć, że zaszła jakaś pomyłka, a piloci dość często zachowują się dziwnie, zwłaszcza nocą, kiedy lecą nisko nad wodą i zaistnieje coś nieprzewidzianego. Poza tym atak na aerostat, jeśli rzeczywiście był to atak, tylko przypadkiem mógł się wydarzyć w tym samym czasie...

- Czy pilot nadal nie odpowiada na nasze wezwania radiowe? - zapytał Becker.

- Nie.

- Wciąż czekam na rozkaz wkroczenia F-16 do akcji, Mike - przypomniała mu Angela. - Za minutę znajdzie się nad celem. Zwolnił już poniżej szybkości dźwięku, przygotował rakiety i aż rwie się do ataku.

- Cholera... - syknął Becker. - Nadal wzywajcie przez radio tego intruza. Powiedzcie mu wyraźnie, że za chwilę zostaną odpalone rakiety.

Doskonale zdawał sobie sprawę, jak wiele ryzykuje, zwlekając z podjęciem decyzji. Obawiał się jednak wydać ostateczny wyrok na człowieka, musiał się jeszcze zastanowić...

Jednostki Ochrony Granic nie miały prawa atakować intruza, nie zyskawszy wcześniej kontaktu wizualnego bądź bez nawiązania łączności radiowej; taki punkt regulaminu wprowadzono na wyraźne życzenie Hardcastle'a, który chciał w ten sposób pozbawić wszystkich przeciwników utworzenia „Młociarzy" jednego z najpoważniejszych argumentów. Piloci mieli obowiązek nawiązać kontakt wzrokowy czy w jakikolwiek sposób porozumieć się z pilotem podejrzanej maszyny, choćby za pomocą sygnałów świetlnych, zanim w ogóle mogli brać pod rozwagę możliwość ataku zbrojnego. Zazwyczaj widok bezzałogowej „Mewy" kurczowo trzymającej się skrzydła czy też „Morskiego Lwa" z wysuniętym i gotowym do użycia uzbrojeniem był na tyle odstraszający, że przemytnicy posłusznie wypełniali polecenia. W każdym razie tak postępowała większość z nich. Olbrzymią zaletą takiego sposobu postępowania był fakt, że pilot podejrzanej maszyny miał wiele czasu na rozpoznanie śledzących go maszyn i odebranie sygnałów. Nie mając nawet kontaktu radiowego, patrole wyraźnie dawały intruzowi do zrozumienia, że został zauważony i przechwycony, a dopiero tym, którzy ignorowali nawet ostrzeżenia sygnałami świetlnymi, groziło ostrzelanie...

- Michael?

Do diabła, teraz sytuacja jest jednak zdecydowanie inna, pomyślał. Napięcie ostatnich dni, wykrycie bazy terrorystów na Haiti, atak na aerostat bahamski... Nie wolno było dopuścić, aby bandyci zaatakowali bezpośrednio platformę. Los pięćdziesięcioosobowej załogi mógł zależeć od jego decyzji. Przede wszystkim odpowiadał przecież za życie ludzi, a nie za sprzęt i urządzenia „Młociarzy". Z drugiej jednak strony bezpodstawne użycie broni mogło zniweczyć wieloletnie starania jego przełożonego, admirała Hardcastle'a. Bez względu na zachowanie pilota „Sundstranda", nie wolno go było zaatakować bez uprzedniego zidentyfikowania maszyny, choćby wiązało się to z ogromnym zagrożeniem. Najpierw powinni zyskać pewność...

- Przekaż „Dwa Jeden", żeby rozpoczął normalną procedurę przechwytywania tego łobuza - rozkazał. - Niech F-16 się wycofa, lecz zostanie w pobliżu.

- „Trap Jeden", przerwij atak, lecz się nie oddalaj! - zawołała Angela do mikrofonu. Po chwili przełączyła się na interfon. - F-16 wchodzi na wyższy pułap, będzie nas osłaniał...

Po kilku sekundach usłyszeli przybierający na sile świst, zakończony głośnym hukiem gromu dźwiękowego, który przetoczył się po wszystkich pokładach platformy i wstrząsnął szybami w oknach centrum dowodzenia.

- „Dwa Jeden", odpal rakietę ostrzegawczą i sygnalizuj światłami niebezpieczeństwo! - zawołał Becker. - Wsiadaj mu na nos, skieruj reflektor w kabinę pilotów, ale nie otwieraj ognia, dopóki nie będziesz miał pewności, że intruz musiał zauważyć podświetlony napis FOLLOW ME i także nie zareagował. Czy to jasne?

- Tu „Dwa Jeden". Zrozumiałem. Wykonuję zwrot i podchodzę jak najbliżej intruza. Na pewno widzi nasze światła, lecz nadal nie reaguje.

- Za pół minuty będą nad platformą! - wtrąciła Mink.

- Celownik radarowy złapał obiekt - meldował dalej pilot AV-22. Pociski uzbrojone. Czy mam odpalić rakietę?

- „Dwa Jeden", wejdź na kurs równoległy! - krzyknął Becker. Przełącz się na karabin maszynowy i puść mu serię ostrzegawczą przed nosem!

- Widzę już platformę, Becker! - zawołał pilot. - Ten drań leci prosto na nią! Jesteśmy już za blisko. Rakieta nacelowana. Proszę o rozkaz odpalenia.

- Zaczekaj! Wejdź na kurs równoległy, spróbuj go zepchnąć w bok...

- Już za późno, Mike. Nie zdążę nic zrobić. Czekam na rozkaz otwarcia ognia.

- Ogłosić alarm na platformie! - zawołał Becker przez interfon. Wszystkie załogi mają...

Nagle w słuchawkach rozległ się głośny trzask i pilot „Sundstranda" wrzasnął piskliwym głosem:

- Ochrona Granic, tu „Sundstrand Trzy Pięć Jeden"! Nie strzelajcie! Słyszycie? Nie strzelajcie! Nie zabijajcie mnie!

Od czasu wojny wietnamskiej Becker nie słyszał aż takiego przerażenia w niczyim głosie.

- Angela! Każ mu natychmiast skręcić! - zawołał.

- „Sundstrand Trzy Pięć Jeden", tu posterunek Ochrony Granic. Jeśli mnie słyszysz, natychmiast skręć w prawo o czterdzieści stopni, w przeciwnym razie zostaniesz zestrzelony...

Pilot zareagował błyskawicznie, położył maszynę w ciasny zakręt i zaczął się oddalać od platformy. Mink zaczerpnęła głęboko powietrza, jakby od dłuższego czasu wstrzymywała oddech.

- Obiekt skręca w prawo, wchodzi na kurs zero czterdzieści. Oddala się od platformy.

Siedzący wokół niej technicy głośno odetchnęli z ulgą. Becker, który stał na stanowisku dowodzenia i daleko wychylał się do przodu, opierając dłonie na krawędzi pulpitu, teraz rozejrzał się niepewnie dookoła i ciężko opadł na fotel. Zdjął z głowy słuchawki i przetarł oczy.

- Niech „Dwa Jeden" eskortuje tego skurwysyna aż do „Zoo" - polecił. - Mam ochotę osobiście stłuc pilota po pysku. Podziękuj też F-16 za pomoc i powiedz, że może wracać do bazy.

- Zrozumiałam - odpowiedziała Mink przez interfon i zaraz włączyła radiostację na wojskowe pasmo taktyczne. - „Trap Jeden", tu „Młociarz Jeden". Nasz cel zawrócił po odebraniu ostrzeżenia radiowego. Bardzo dziękujemy za pomoc. - Przełączyła z powrotem swój komputer nawigacyjny na obraz radarowy całej strefy o promieniu osiemdziesięciu kilometrów, żeby poinformować pilota o zagęszczeniu ruchu powietrznego między platformą a leżącą na północnym zachodzie bazą lotnictwa w Homestead. - Masz wolną drogę na kursie trzysta pięćdziesiąt. Wejdź na pułap trzech i pół tysiąca metrów i kontaktuj się z wieżą kontroli Homestead na częstotliwości sto osiemnaście przecinek jeden. Życzymy dobrej nocy.

Dopiero w tej chwili Angela zwróciła uwagę na zbliżające się, obce samoloty. Jednocześnie pilot F-16 zawołał:

- Chwileczkę, „Młociarz Jeden". Mam tutaj...

Mink natychmiast przełączyła się na interfon.

- Dwa niezidentyfikowane obiekty na kursie zero siedemdziesiąt, w odległości piętnastu kilometrów, na pułapie dwustu metrów. Lecą z szybkością czterystu węzłów, prosto na nas. Jeszcze jedno echo w pobliżu F-16...

Włączyła z powrotem nadajnik.

- „Trap Jeden", masz niezidentyfikowany obiekt na godzinie szóstej w odległości dwunastu kilometrów. Zbliża się z szybkością...

Na pulpicie zapaliła się nagle lampka alarmowa, a okrzyk pilota myśliwca rozbrzmiał na częstotliwości alarmowej, mającej bezwzględny priorytet, na którą komputer natychmiast przestroił radiostację:

- Mayday! Mayday! Tu „Trap Jeden", osiem kilometrów na południowy zachód od platformy „Młociarz Jeden"! Zostałem zaatakowany!

Trafili mnie! Trafili!...

Przeraźliwy okrzyk pilota utonął w powodzi trzasków, a po chwili nastała cisza.

- Oznaczyłam miejsce katastrofy - zameldowała Mink. - F-16... został chyba zestrzelony...

- Co tam się dzieje, do cholery?! - wrzasnął Becker.

- Trzy samoloty... Nie, cztery samoloty pojawiły się nie wiadomo skąd. Miałam komputer przestawiony na drobny wycinek sektora i wcześniej ich nie zauważyłam. Dwie maszyny wzięły kurs na F-16, dwie inne lecą z dużą szybkością w kierunku północno-wschodnim. Nie mamy kodów identyfikacyjnych.

- Natychmiast rozkazać start wszystkich „Lwów Morskich"! - zawołał Becker. - Na wszystkich pasmach nadawać komunikaty ostrzegawcze!

Powiódł spojrzeniem po całej sali centrum dowodzenia, a dostrzegłszy, że kilku techników stoi przy swoich pulpitach, krzyknął na nich:

- Ogłoście alarm dla całej platformy! Uciekajcie do rejonów ewakuacji!

Zerwał się z miejsca, przywołując gestem Angelę Mink, lecz ta jedynie obróciła się na krześle, powoli zsunęła słuchawki z głowy i patrzyła na niego rozszerzonymi oczyma...

Kilku młodszych, mniej doświadczonych pracowników rzuciło się do windy osobowej, chcąc zapewne zjechać na najniższy poziom, gdzie znajdowały się łodzie ratunkowe. Ale większość nadal siedziała przy swoich pulpitach, bądź to wydając polecenia załogom samolotów patrolowych, bądź nawiązując łączność alarmową z innymi posterunkami „Młociarzy". Dwie maszyny AV-22 stały już na lądowiskach, gotowe do startu, trzecią windowano właśnie z hangaru, kiedy nieprzyjacielskie myśliwce zaatakowały.

- Pierwszy załatwiony - zameldowano przez radio.

- Znakomicie, „Kły". Doskonale - odpowiedział Agusto Salazar skrzydłowemu swojej grupy, który wysunął się do przodu. - „Pazury" wkraczają do akcji. „Kły", wejdźcie na wyższy pułap i osłaniajcie nas.

Przeprowadzali swą operację tak blisko pierwszych linii amerykańskiej obrony przeciwlotniczej, że wszystkie samoloty szturmowe były w pełni uzbrojone. Zdziwiło ich jednak, że musieli walczyć tylko z samotnym myśliwcem F-16. Jeden MIG-21 leciał z dwoma napełnionymi zbiornikami paliwa, za to miał na pokładzie dwie rakiety samonaprowadzające sterowane radarem, dwie z czujnikami podczerwieni oraz duży zapas amunicji do pokładowego działka kalibru 23 mm. Natomiast myśliwcowi Mirage F1C wystarczył do tej akcji tylko jeden zbiornik paliwa, więc jego także uzbrojono w cztery pociski rakietowe i amunicję do trzydziestomilimetrowego działka. Te dwie maszyny, prowadzone przez najlepiej wyszkolonych pilotów Cuchillos, tworzyły „Kły".

Druga para, złożona z identycznych samolotów, została wyposażona nieco inaczej. Pozostawiono dodatkowe zbiorniki benzyny - na wypadek, gdyby grupa uderzeniowa musiała walczyć z myśliwcami wroga - toteż obok rakiet sterowanych radarem założono po dwie znacznie lżejsze rakiety do rażenia celów naziemnych, ale zabrano też na pokład po jednej ćwierćtonowej bombie rozpryskowej typu BL755, które posłużyły do zniszczenia posterunku „Młociarzy" na Bahamach. Owe brytyjskie bomby specjalnej konstrukcji składały się w zasadzie tylko z obudowy, w której umieszczono sto czterdzieści kilogramowych granatów odłamkowych. Jej rozerwanie się nad celem powodowało, że granaty eksplodowały w promieniu kilkuset metrów, powodując olbrzymie szkody materialne. W tak obciążonych myśliwcach pozostało wolnego miejsca tylko na jeden rodzaj broni, która miała posłużyć do zniszczenia platformy „Młociarz Jeden".

Były to zdalnie sterowane pociski produkcji argentyńskiej, przeznaczone do niszczenia jednostek pływających, tak zwane „Rybitwy" - najbardziej niszczycielska broń, jaka znajdowała się w arsenale Cuchillos.

Ważąca niespełna pół tony rakieta mogła pokonać dystans do pięciu kilometrów, lecąc z prędkością dźwięku, ale to niespotykana konstrukcja zaledwie czterdziestokilogramowej głowicy sprawiała, że te pociski cieszyły się aż tak złą sławą. Pojawiły się na międzynarodowym rynku handlu bronią dopiero po wojnie o Falklandy, kiedy to cały świat przekonał się o straszliwej skuteczności brytyjskich rakiet „Exocet"; wtedy również cena „Rybitwy", przeznaczonej do specjalnych celów, zmalała do tego stopnia, że Salazar mógł je kupić dla swoich potrzeb. Oba samoloty, zarówno MIG, jak i Mirage, zostały wyposażone w te właśnie rakiety.

- „Pazury" przystępują do ataku. Wchodzę jako drugi, życzę miłych łowów - oznajmił Salazar przez radio, zostając swoim MIG-iem nieco z tyłu.

Oba myśliwce wyhamowały do prędkości pół Macha, przeszły w płytki lot nurkowy i z odległości trzech kilometrów odpaliły rakiety. „Rybitwy" były sterowane drogą radiową, toteż nawet przy tej odległości całkowicie zaciemniona, tonąca w mroku platforma stanowiła bardzo łatwy cel. Samoloty nadal leciały tym samym kursem, a więc piloci mogli prowadzić rakiety jak po sznurku, aż do trafienia. Poza tym w przeciwieństwie do poprzedniego ataku, przeprowadzonego za pomocą bomb rozpryskowych, mieli okazję nacieszyć oczy skutkami swego natarcia...

Obie rakiety uderzyły w główny pokład „Młociarza Jeden" niemal równocześnie - pierwsza trafiła w nadbudówkę obok lądowiska maszyn bezzałogowych, druga w umieszczoną centralnie platformę windy, którą transportowano z hangaru kolejny samolot AV-22. Wykonane z utwardzonego tytanu, specjalnie profilowane głowice pocisków przystosowane były do przebijania nawet najgrubszych blach poszycia, przez co materiał wybuchowy o wielkiej sile niszczenia mógł eksplodować wewnątrz jednostki pływającej. Tak też się stało i tym razem.

Pierwsza rakieta nie tylko przebiła ścianę drugiego piętra nadbudówki, ale zdołała się jeszcze wedrzeć w głąb centrum dowodzenia i łączności, zanim nastąpiła eksplozja. Wybuch spowodował śmierć wszystkich obecnych tam ludzi i wywalił prawie całą wschodnią ścianę stalowej konstrukcji, której szczątki runęły na lądowisko. Niemal połowa głównego pokładu się zapadła, pociągając za sobą wieżę kontroli lotów wznoszącą się w północno-wschodnim narożniku platformy. Zerwały się wszystkie liny i wyciągi lądowiska maszyn bezzałogowych, zniszczeniu uległa także sieć ograniczająca pole aerostatu. Pękła czterokilometrowa lina przytrzymująca balon i z hukiem runęła na lądowisko.

- Trafione w punkt! W punkt! - wrzasnął przez radio Salazar.

Druga rakieta przebiła płytę głównej windy towarowej i eksplodowała we wnętrzu olbrzymiego hangaru, w którym stał jeszcze jeden samolot AV-22 i jeden śmigłowiec typu Dolphin. Wybuchły zbiorniki paliwa obu maszyn, a dwudziestu ludzi obsługi technicznej zginęło na miejscu. Fala uderzeniowa eksplozji kilku ton benzyny wywaliła prawie całą zachodnią ścianę platformy i zerwała mocowania dwóch gigantycznych nóg wspornikowych.

Pozbawiona z jednej strony punktu podparcia i potrzaskana na skutek wybuchów platforma silnie się przechyliła, zanurzając bokiem w falach. Po chwili nadwerężone podpory nie wytrzymały zwiększonego nacisku, powyginały się, popękały i odpadły. Cztery z sześciu nóg trzymały jeszcze mocno, lecz kolos pochylał się coraz bardziej z powodu przesunięcia środka ciężkości. Znieruchomiał wreszcie, ale większość dolnych pokładów, a nawet część głównego lądowiska znalazła się pod wodą. Benzyna wyciekająca ze spękanych przewodów i zbiorników zajęła się w końcu ogniem od pożarów trawiących centrum dowodzenia i całe morze w promieniu kilometra od posterunku stanęło w płomieniach.

Zaledwie w ciągu minuty pierwsza morska platforma Agencji Ochrony Granic została doszczętnie zniszczona. Cztery nieprzyjacielskie myśliwce bezpiecznie uciekły na południe. Jedyny znajdujący się powietrzu „Morski Lew" natychmiast zawrócił i podjął akcję ratowniczą, lecz załoga szybko odkryła straszliwą prawdę. Czterdzieści jeden osób załogi, przebywających w chwili ataku na platformie, poniosło śmierć, w tej liczbie także Michael Becker, Angela Mink oraz stażysta Ricardo Motoika.

8

Na pokładzie „Lwa Dwa Dziewięć"

znajdującego się nad zachodnią Florydą

- Uwaga, wszystkie jednostki! Uwaga, wszystkie jednostki! Siły Ochrony Granic Stanów Zjednoczonych ogłaszają alarm. Nasz posterunek został zaatakowany przez nieprzyjacielskie myśliwce. Program „Scatana" nadzorują centrale kontroli ruchu powietrznego w Jacksonville, Miami oraz Houston. Powtarzam: uruchomione zostają procedury nadzwyczajne programu „Scatana". Wszystkie samoloty po odebraniu tego komunikatu mają się przestawić na częstotliwości alarmowe i czekać na dalsze rozkazy.

Hardcastle jak oniemiały wsłuchiwał się w rozbrzmiewającą na wszystkich pasmach złowieszczą zapowiedź; poczuł też, że samolot zatoczył się z lekka, kiedy równie osłupiały pilot nieuważnie poruszył drążkiem.

Miał wrażenie, że maszynę ogarnęły te same uczucia co jego: strach, a nawet przerażenie zetknięcia się z czymś potwornym, nieogarnionym, świadomość tragicznych konsekwencji napaści zamaskowanego, nie rozpoznanego wroga na militarną potęgę Stanów Zjednoczonych. Program „Scatana", oficjalnie nazywany Systemem Zabezpieczenia Lotnictwa Cywilnego i Kontroli Ruchu Powietrznego, miał na celu zapewnienie bezpieczeństwa znajdujących się w powietrzu samolotów cywilnych w wypadku drastycznego ograniczenia dostępnych kanałów łączności radiowej, wskutek przejęcia ich przez ośrodki wojskowe w chwili rozpoczęcia działań wojennych. Ale dotychczas ów program, opracowany na podstawie doświadczeń z czasów inwazji na Kubę, ani razu nie był wprowadzany w życie, jeśli nie liczyć paru krótkotrwałych próbnych alarmów.

- Wszystkie samoloty obsługujące połączenia międzynarodowe bądź lokalne, które w chwili obecnej przekraczają albo znajdują się w pobliżu granicy przestrzeni powietrznej Stanów Zjednoczonych i lecą szlakami nadmorskimi „Alfa" lub „Bravo" albo korytarzami lokalnymi numer 157, 539 i 225 mają czekać na swoje instrukcje - brzmiał dalszy ciąg komunikatu nadawanego na wszystkich częstotliwościach łączności lotniczej. Prawdopodobnie był on również transmitowany na wszelkich kanałach radiowych ratownictwa morskiego, a także został przekazany wszystkim lokalnym stacjom radiowym i telewizyjnym, w szczególności tym, które przez całą dobę nadawały komunikaty meteorologiczne dla rybaków oraz prywatnych użytkowników awionetek. - Proszę być przygotowanym na zmiany kanałów łączności radiowej i zakłócenia odbioru. Powtarzam: samoloty rejsowe otrzymają indywidualne instrukcje z właściwych ośrodków kontroli lotu. Wszystkie pozostałe samoloty mają jak najszybciej opuścić przestrzeń powietrzną Stanów Zjednoczonych, w przeciwnym razie mogą zostać bez uprzedzenia zaatakowane w powietrzu. Szczegółowych informacji udziela Centrala Dowodzenia Agencji Ochrony Granic na częstotliwościach 121,5 oraz 243,0 MHz.

Ten sam komunikat powtórzono po hiszpańsku, potem znów po angielsku, wreszcie przez radio zaczęły płynąć instrukcje dla poszczególnych samolotów pasażerskich znajdujących się w zagrożonym rejonie.

Hardcastle przysłuchiwał się temu w atmosferze grozy, żołądek niemal podjeżdżał mu do gardła. Doskonale zdawał sobie sprawę, że program „Scatana", opracowany jeszcze w latach sześćdziesiątych, miał uniemożliwić nieprzyjacielskim bombowcom wtargnięcie na teren kraju pod osłoną samolotu pasażerskiego, a także ograniczyć swobodny dostęp do nadajników radiowych, które mogły być wykorzystywane do celów szpiegowskich - między innymi dawał dowódcom wojskowym prawo do zamykania na czas nieokreślony wszelkich stacji radiowych oraz telewizyjnych, i to nie tylko prywatnych, lecz również kontrolowanych przez władze lokalne czy federalne. Teraz, w epoce ogólnoświatowej pierestrojki, znacznych ograniczeń funduszy zbrojeniowych i likwidacji arsenału nuklearnego, większość polityków uważała ten program za anachronizm, relikt minionej Zimnej Wojny. Powszechnie sądzono, że groźbę ataku lotniczego na Stany Zjednoczone należy uznać za czystą fantazję.

Okazało się jednak, że owo zagrożenie zyskało realne kształty. Ktoś zdobył się na odwagę przypuścić frontalny, znakomicie zorganizowany atak na sieć radarową „Młociarzy"...

Z pewnością Agusto Salazar, odpowiedział sobie w myślach Hardcastle - ten posługujący się najnowszymi zdobyczami techniki kubański przemytnik narkotyków, działający półoficjalnie jako dowódca milicji haitańskiego dystryktu, mający do dyspozycji tak świetnie wyszkolony i uzbrojony oddział, o jakim mogło tylko marzyć wiele państw rejonu karaibskiego. Tylko on mógł się poważyć na bezpośredni atak wymierzony przeciwko amerykańskim służbom powołanym do zwalczania przemytu.

Być może Salazar był fanatykiem czy nawet szaleńcem, ale jego akcja zakończyła się sukcesem. W zamieszaniu, jakie zapanowało po zniszczeniu stacji radarowej „Karabala" i tajemniczym zamilknięciu „Platobala", który zapewne także został ostrzelany, samoloty napastników zdołały się bezpiecznie wycofać. Przerwane jednak zostały wszelkie połączenia z platformą, a odczyty aerostatu nie docierały do sieci radarowej. Na wszystkich kanałach radiowych rozbrzmiewały jedynie komunikaty związane z wprowadzeniem programu „Scatana". Należało przypuszczać, że „Keystone", „Napalm" - czyli aerostat drugiej platformy „Młociarzy" - a może nawet stacja radarowa marynarki wojennej w bazie Guantanamo na Kubie i posterunki Sił Ochrony Granic na Portoryko oraz wyspach Turks i Caicos także są zagrożone.

Hardcastle siedział wciąż w samolocie, choć od pewnego czasu stali już na lądowisku miejskim w Naples na zachodnim wybrzeżu Florydy, osiemdziesiąt kilometrów na wschód od platformy „Młociarz Dwa". Pilot ledwie zdołał wcisnąć maszynę w niewielką przestrzeń między budynkiem kontroli lotów, samotnym hangarem i stłoczonymi przed nim awionetkami. Wzbudził też sporą sensację wśród grupy nastolatków poruszających się po placu w elektrycznych wózkach golfowych, którzy do tej pory pomagali w obsłudze jedynie małych, prywatnych samolotów. Admirał w końcu wstał z fotela, otworzył drzwi i zeskoczył na płytę lotniska. Na spotkanie wyszła mu kilkunastoletnia dziewczyna w żółtych szortach i granatowej bluzce. Niosła dwa koszyki, w jednym miała ściereczki i płyn do mycia szyb, w drugim znajdowały się napoje chłodzące.

- Witamy w rejonie obsługi lotniska w Naples! - zawołała śmiało, choć uśmiechała się dość niepewnie. - Czym możemy służyć? Sprawdzić poziom oleju?

Hardcastle pomyślał, że dziewczyna miałaby zamiar wykonywać swoje obowiązki bez względu na to, czy na lotnisku usiadł olbrzymi wojskowy transportowiec, czy gigantyczny Concorde. Kazał jej trzymać się z daleka od wielkich śmigieł maszyny oraz tylnej rampy załadunkowej i pobiegł w stronę budynku.

Dyżurujący kontroler nie był aż tak przerażony pojawieniem się „Morskiego Lwa", na widok admirała bez słowa postawił na pulpicie aparat telefoniczny. Hardcastle szybko wybrał numer kwatery dowództwa w Alladin City.

Głos Annette Fields w słuchawce ledwie się przebił poprzez gwar podnieconych głosów i okrzyki techników łączności próbujących opanować harmider w eterze. Ależ tam musi być piekło, pomyślał admirał.

- Oficer dyżurny centrali Alladin. Proszę za...

- Annette! Tu Hardcastle.

- Ian! Tak się cieszę, że jesteście na lądzie. Mamy tu straszne zamieszanie. Domyślam się, że gdzieś wylądowaliście, tylko gdzie, do diabła? Wszystko w porządku?

- Jesteśmy na lotnisku miejskim w Naples. Załoga bezpieczna. Odebraliśmy komunikat programu „Scatana". Czy możesz wyjaśnić, co się dzieje? Gdzie najbardziej się przyda nasz „Lew Dwa Dziewięć"?

- Chyba najlepiej będzie, jeśli wrócicie tutaj, do „Zoo". Platforma pierwsza została zaatakowana. Sytuacja jest poważna. Wstępne raporty dwóch patroli potwierdzają, że „Młociarza Jeden" trafiły dwie rakiety odpalone z myśliwców. Zniszczenia są ogromne, wszystko płonie.

Przez chwilę nie mógł wydusić z siebie słowa. Wreszcie przełknął ślinę i zapytał:

- Ilu zabitych?

- Jeszcze nie wiemy - odpowiedziała drżącym głosem Fields i admirał natychmiast się domyślił prawdy. - Dwie maszyny zdążyły wystartować, na pokładzie każdej z nich znajdowała się pięcioosobowa załoga. Od razu podjęliśmy akcję ratowniczą.

Wahanie Annette podpowiedziało mu, że samoloty patrolowe nie odnalazły nikogo ocalałego z katastrofy.

- Jak najszybciej polecimy do „Zoo". Tam zostawię załogę i dołączę do akcji ratowniczej. Ile maszyn jest gotowych do startu na platformie „Młociarz Dwa"?

- Cztery „Lwy Morskie" i dwa dolphiny, wszystkie załogi czekają w gotowości.

- Tamte maszyny są w pełni przystosowane do akcji, bo nasz „Lew" to samolot kurierski, nie nadaje się do prowadzenia akcji ratowniczej. Dlatego po wylądowaniu w Alladin City zostawimy ludzi i zatankujemy, - ale będziemy musieli jeszcze usunąć fotele i z powrotem zamontować uzbrojenie.

- W porządku, przygotujemy wszystko. Ekipa techniczna będzie już na was czekała.

- Czy „Keystone" działa normalnie? Nie ostrzelano kutrów patrolowych?

- Odczyty „Keystone'a" i aerostatu „Młociarza Dwa" nadal docierają do sieci - odpowiedziała Fields. - Ogłosiliśmy alarm na wypadek, gdyby i one zostały zaatakowane, lecz na razie musimy dojść do ładu z tym bałaganem w powietrzu. Robimy, co tylko można, ale...

- Przede wszystkim skierujcie wszystkie samoloty jak najdalej od zagrożonych miejsc, Annette. Jeśli „Napalm" i „Keystone" także zostaną...

- Tak, wiem. Nie zostanie nam ani jeden czynny radar. Nie przypuszczam jednak, żeby tamci odważyli się ponowić atak. „Keystone" wisi przecież nad lądem, a „Młociarz Dwa" znajduje się dość daleko na północy.

Hardcastle uzmysłowił sobie, że jeszcze dziś rano Salazar próbował przecież uwięzić załogę rosyjskiego myśliwca. Wynikało stąd, że jest chyba gotów na wszystko, byle tylko dopiąć swego.

- Nie byłbym tego taki pewien, Annette. Co z myśliwcami, które zniszczyły „Platobala"? Poleciały dalej, w stronę „Keystone'a" albo „Młociarza Dwa"?

- Według danych z „Keystone'a" cztery myśliwce, które najpierw ostrzelały „Karabala", a następnie odpaliły rakiety na platformę, uciekły w kierunku południowo-południowo-wschodnim, lecąc z wielką prędkością na niskim pułapie. Próbujemy na podstawie ich kursu określić przypuszczalne miejsce lądowania.

- Mogę wam powiedzieć w ciemno, skąd pochodziły... - Hardcastle urwał nagle, spostrzegłszy, że wokół niego gromadzi się tłum nasłuchujących z ciekawością ludzi. - Będę u was za dwadzieścia minut dokończył pospiesznie i odłożył słuchawkę.

Ponad archipelagiem Dry Tortugas, sto trzydzieści kilometrów na południe

od platformy „Młociarz Dwa"

Gdyby nawet plany ataku zostały opracowane szczegółowo, dokładnie wyliczono czas i przeprowadzono kilka lotów treningowych, wykonanie równoczesnego uderzenia na obie platformy morskie nawet dla najlepszych pilotów byłoby trudnym zadaniem. A przecież Cuchillos działali według prowizorycznego, sporządzonego naprędce schematu, nie mając nawet czasu, by się przygotować do akcji. Z pozoru wydawać się mogło, że dziesięciominutowe opóźnienie nie będzie miało większego znaczenia, zważywszy na umiejętności i odwagę kubańskich lotników. Lecz ten właśnie element okazał się decydujący.

Cztery myśliwce, które zniszczyły „Karabala" oraz platformę „Młociarz Jeden", miały do pokonania trasę o długości dwóch tysięcy dwustu kilometrów i choć podczas drogi powrotnej do Verrettes musiały lecieć tuż nad powierzchnią morza, nie napotkały większych trudności z powtórnym sformowaniem szyku i bezpiecznym przelotem, mimo że nie wolno im było korzystać z łączności radiowej. Na szczęście nikt ich nie zaatakował, toteż nie zaszła konieczność wprowadzania poprawek do planu operacji, który zakładał, że gdyby napotkali samoloty amerykańskie, mieli za wszelką cenę odpalić rakiety, a potem na własną rękę znaleźć wyjście z opresji i próbować bezpiecznie wrócić do bazy.

Ale druga grupa, w skład której także wchodziły dwa myśliwce szturmowe MIG-21 i dwa bombardujące mirage F1C, musiała pokonać trasę dłuższą o siedemset kilometrów, z czego bezpiecznych było zaledwie dwadzieścia minut lotu. Po starcie z Haiti eskadra poleciała korytarzem komunikacji międzynarodowej biegnącym wzdłuż północnych wybrzeży Kuby, regularnie zgłaszając się przez radio właściwym kubańskim ośrodkom kontroli ruchu powietrznego. Kiedy pierwsza eskadra zniszczyła posterunek radarowy na wyspie Grand Bahama i ruszyła d₀ ataku na platformę „Młociarzy", cztery myśliwce przestały odpowiadać na wezwania i ostro skręciły na północ. Salazar chciał w ten sposób wykorzystać element zaskoczenia, mając nadzieję, że wszyscy kontrolerzy lotów skupią się na wydarzeniach na wschodzie.

Ale gdy rakiety trafiły „Młociarza Jeden", samoloty Cuchillos znajdowały się jeszcze o parę minut lotu od Cudjoe Key, dużej wyspy w łańcuchu Florida Keys, gdzie mieściła się baza lotnictwa marynarki wojennej, przystań morska Straży Przybrzeżnej oraz posterunek Agencji Ochrony Granic i nad którą unosił się aerostat „Keystone". Celem drugiej eskadry miał być właśnie ten, odległy o dwadzieścia pięć kilometrów balon.

Zachęceni pierwszym powodzeniem piloci uderzyli na platformę za wcześnie, gdyż zgodnie z planem ataki na „Młociarza Jeden" i „Keystone" miały nastąpić równocześnie. Lecz nawet zanim jeszcze rakiety dosięgnęły platformy, w powietrzu nad tym rejonem zaroiło się od amerykańskich myśliwców, a do celu znajdującego się przed drugą eskadrą nie oddano jeszcze ani jednego strzału.

Toteż gdy tylko dowódca Kubańczyków usłyszał przez radio chaos krzyżujących się rozkazów, zaklął głośno. Minęło już prawie dziesięć minut od ataku na „Karabala", a oni nie zdążyli jeszcze przekroczyć granicy amerykańskiej przestrzeni powietrznej, formowali dopiero szyk bojowy do zniszczenia aerostatu.

- Uwaga, „Grupa Złota", mówi dowódca! - zawołał po hiszpańsku do mikrofonu. - „Grupa Srebrna" zniszczyła oba swoje cele. Na wszystkich częstotliwościach nadawane są paniczne komunikaty i ostrzeżenia.

- I co teraz zrobimy? - zapytał szybko jeden z pilotów.

Zapewne każdego nurtowało to samo pytanie, lecz tylko któryś z młodszych i mniej doświadczonych nie zdołał się opanować, pozostali nie chcieli okazywać lęku i zagubienia. Wszyscy jednak czuli się tak, jakby nagle postawiono ich przed plutonem egzekucyjnym.

- Przede wszystkim - syknął przez zęby dowódca, przechodząc na angielski - musimy zachować ciszę w eterze!

Zdawał sobie sprawę, że ich radiostacje są wyposażone w przestarzałe szyfratory i skomputeryzowane urządzenia amerykańskie mogą bez trudu odtworzyć przebieg tej rozmowy. Jednocześnie musiał zganić także samego siebie, że w podnieceniu wyrwał mu się okrzyk po hiszpańsku. Wszelkie rozmowy mieli prowadzić po angielsku, gdyż jest to przyjęte w lotnictwie całego świata i nawet w wypadku złamania szyfru nie powinno wzbudzać większych podejrzeń.

- Zmiana formacji! - rozkazał po chwili. - Dzielimy się na „Kły" i „Pazury".

Oba mirage weszły na wyższy pułap, położyły się na bok i zaczęły przyspieszać po łuku. Szturmowe MIG-i stopniowo się od nich oddalały, obierając kurs na wyznaczony cel. Po chwili lewoskrzydłowy mirage także przeszedł na pozycję z prawej, powyżej i trochę z tyłu swojego dowódcy, przejmując rolę osłony. Eskadra rozdzieliła się w ten sposób na dwie pary.

- Biorę na siebie platformę, wy się zajmijcie balonem - kontynuował Kubańczyk. - „Trzeci", przełącz się na kanał taktyczny Agencji Ochrony Granic. Za piętnaście minut będę oczekiwał waszego komunikatu na tej samej częstotliwości. Powodzenia.

Położył swojego MIG-a jeszcze bardziej na lewe skrzydło, obierając kurs prosto na „Młociarza Dwa". Druga para w idealnym szyku skręciła w prawo, kierując się ku stanowisku aerostatu radarowego „Keystone".

Centrum Dowodzenia Sił Ochrony Granic, Alladin City

Obraz radarowy ruchu powietrznego nad zachodnią i południowo-zachodnią Florydą przypominał abstrakcyjny rysunek szaleńca. Wszędzie było rojno od samolotów. Olbrzymie pasażerskie liniowce z setkami osób na pokładzie często przelatywały w odległości zaledwie kilkudziesięciu metrów od prywatnych, jedno - lub dwusilnikowych awionetek, a piloci naraz domagali się indywidualnych instrukcji i żądali zezwoleń na przelot. Kontrolerzy każdego lotniska w tym rejonie uwijali się jak w ukropie, gdyż wszyscy chcieli lądować niemal równocześnie, obawiając się, że mogą zostać ostrzelani. Setki rozmów przeniesiono nagle do kilku pasm łączności alarmowej, w których stopniowo zaczynały dominować paniczne komunikaty o konieczności zmiany lotniska docelowego i wyjścia z korytarza. Coraz częściej krzyczano także o groźbie kolizji.

W takim galimatiasie pojawiły się jeszcze myśliwce wojskowe ze 125 Pułku Lotnictwa Przechwytującego, stacjonującego w bazie Homestead. Wkrótce dołączyły do nich inne myśliwce F-16: z 56 Dywizjonu Lotnictwa Taktycznego, mającego bazę w MacDill, oraz z Pułku Wsparcia Lotniczego z Tampy. W eterze, oprócz komunikatów i ostrzeżeń, zaczęły krzyżować się rozkazy, jakby dowódcy wszystkich eskadr w jednej chwili zapragnęli zmierzyć się z przeciwnikiem. Kiedy jeszcze na pomoc kolegom z Homestead wystartowały eskadry z Jacksonville, ze 126 Pułku Lotnictwa Przechwytującego, wszyscy piloci cywilni zaczęli się nagle przekrzykiwać, że to oni padną ofiarą szarżujących F-16; ktoś dostrzegł świetliste smugi serii z karabinów maszynowych, ktoś inny wrzeszczał o odpaleniu rakiet, a niebo miało się jakoby pokryć błyskami eksplozji.

Natychmiast do akcji wkroczyli wojskowi kontrolerzy ruchu powietrznego z Dowództwa Obrony Okręgu południowo-wschodniego, dyżurujący w bazie lotniczej Tyndall, na północno-zachodnim krańcu Florydy, którzy doszli widocznie do wniosku, że mimo trzech lat doświadczeń oficerowie Agencji Ochrony Granic nie dadzą sobie rady w sytuacji zagrożenia. Zapanował nieopisany chaos.

Annette Fields, pełniąca dyżur w centrali dowodzenia w Alladin City, miała pełne ręce roboty - usiłowała równocześnie uporządkować jakoś ruch samolotów cywilnych, żeby choć w przybliżeniu określić pozycje napastników, a zarazem próbowała trzymać wszystkie maszyny z dala od miejsc zagrożonych atakiem, czyli od aerostatów „Napalm", „Keystone" oraz „Alladin". Jak na złość przez zastrzeżoną przestrzeń wokół każdego z nich przebiegało kilka ogólnodostępnych korytarzy. Trasy Alfa 758 i Alfa 39, łączące meksykański półwysep Jukatan z Miami i wykorzystywane głównie przez samoloty rejsowe z Ameryki Środkowej i z zachodniego wybrzeża Ameryki Południowej, wiodły trzydzieści kilometrów na południe od platformy „Młociarz Dwa". Prowadzący z południa na północ korytarz Golf 448, łączący w prostej linii Wenezuelę z portem lotniczym w Marathonie i będący jednym z najbardziej zatłoczonych szlaków komunikacji powietrznej w całym regionie Karaibów i Ameryki Południowej, przechodził pięćdziesiąt kilometrów od posterunku „Keystone", który według Fields był w tej chwili najbardziej zagrożony.

Najwięcej zmartwień przysparzał jej ruch na trasie Bravo 646, głównym szlaku wiodącym z zachodu na wschód, z Ameryki Południowej i Centralnej w kierunku wysp Bahama, gdyż na tej trasie jednym z ważniejszych punktów kontrolnych była stacja radiowa „Vortac" z Key West, przez co korytarz musiał prowadzić w bezpośrednim sąsiedztwie posterunku „Keystone" na dobrą sprawę przebiegał już wewnątrz przestrzeni zastrzeżonej wokół aerostatu. Nawet gdy sytuacja w powietrzu była opanowana, często piloci samolotów poruszających się tym szlakiem meldowali o groźbie kolizji z balonem unoszącym się na wysokości czterech tysięcy metrów.

Annette usiłowała więc przede wszystkim skierować samoloty lecące korytarzem Bravo 646 jak najdalej na południe, aby żaden z nich nie zbliżył się bardziej niż na pięćdziesiąt kilometrów do aerostatu. Wiedziała, że po wyjściu z rejonu zagrożenia zostaną dalej poprowadzone przez kontrolerów z rejonowego centrum kontroli ruchu powietrznego w Miami, albo wrócą na swój wcześniejszy kurs, albo też zostaną skierowane na lotniska w Miami czy Fort Lauderdale. Zadanie było na pozór banalne, lecz wydawane przez nią polecenia zdawały się wprowadzać jeszcze większy zamęt. A w dodatku technicy z centrum dowodzenia przez cały czas usiłowali sprawdzać, czy w tym rozgardiaszu jakieś samoloty przemytników nie próbują się przedostać przez granicę. Nawet przy funkcjonującym w pełni systemie kontroli radarowej małe awionetki często próbowały pokonać kordon, lecąc bardzo blisko dużego samolotu pasażerskiego.

- Posterunek Key West, tu „Alladin". Proszę skierować „Mexicali Jeden Siedem Dziewięć Charlie" w bok od korytarza Bravo 646! - doleciał do niej okrzyk jednego z techników, Darrella Fjelmanna. - Nic mnie nie obchodzi, że on znajduje się poza twoją strefą kontrolną. Masz to zrobić jak najszybciej... Natychmiast, bo może nastąpić katastrofa... Nie, miałem na myśli rakiety obrony przeciwlotniczej. Odebrałeś ostrzeżenie, więc postaraj się go skierować gdzie indziej!

Fjelmann ze złością wcisnął klawisz na pulpicie, przerywając połączenie, a następnie obrócił się bokiem na foteliku i przetarł palcami oczy.

- Zachowaj spokój, Darrell - odezwała się Fields. - Musisz jeszcze wytrzymać.

- Annette, zbliża się „Lew Dwa Dwa" wracający z „Młociarza Jeden" - zameldował inny technik. - Niewykluczone, że mają na pokładzie rozbitków.

W serca wszystkich członków dyżurującej zmiany wstąpiła nagle nadzieja, że jednak ktoś z ich kolegów przeżył atak na platformę.

- Skieruj go bezpośrednio do Homestead - poleciła Fields. - Zawiadom też służby miejskie, że nasz AV-22 będzie lądował na placu przed szpitalem.

Fjelmann zaklął nieoczekiwanie, obrócił się gwałtownie w stronę pulpitu i wdusił przycisk nadawania.

- Key West, dokąd skierowałeś ten liniowiec „Mexicali"?! Miał skręcić w prawo, a nie w lewo... Naprawdę sądzisz, że pilot jest zdezorientowany? Zresztą to widać. Jeśli natychmiast nie wyjdzie z tego łuku, lada moment znajdzie się na wprost naszego aerostatu... Więc z nim porozmawiaj. Powiedz kapitanowi, że jeśli nie ma zamiaru spędzić co najmniej roku w więzieniu, niech w tej chwili skręca w prawo i wynosi się z naszej przestrzeni powietrznej... Nie! Ty mu to powiedz! To twoja robota, do jasnej cholery!

- Uspokój się, Darrell - upomniała go ponownie Annette. - To lot rozkładowy. Nie możemy się wyżywać na pilocie tylko dlatego, że wpadł w panikę. Postaraj się trzymać wszystkich jak najdalej od „Keystone'a", ale nie stosuj gróźb, bo to nic nie da.

- Mam wrażenie, jakby piloci liniowców dopiero przed chwilą się ocknęli - rzekł poirytowany Fjelmann. - Nie mają pojęcia, co zrobić, jeśli każe im się zejść z ustalonej trasy. Dostają proste polecenie i zaraz wpadają w popłoch. Chyba bezbłędnie potrafią tylko wejść do korytarza i włączyć autopilota.

- Ale to nie znaczy, że i ty musisz wpadać w popłoch...

- Dobrze, już dobrze. Po prostu musiałem odreagować.

Fjelmann zdjął z głowy słuchawki i zaczął sobie masować skronie, próbując złagodzić nieco napięcie objawiające się bólem głowy. Po chwili założył je z powrotem i odwrócił się do ekranu monitora. Wreszcie westchnął ciężko i powiększył obraz radarowy, ustawiając w centralnej pozycji echo meksykańskiego samolotu, który wciąż zbliżał się do balonu zawieszonego nad Cudjoe Key. Było już za późno na jakiekolwiek korekty kursu, liniowiec zmierzał prosto przez zastrzeżony obszar przestrzeni.

- Annette, włącz na krótko światła „Keystone'a", bo inaczej ten kretyn wpakuje się w sam środek balonu.

Fields popatrzyła na swój monitor, skinęła głową i powiedziała do mikrofonu:

- Włączcie na minutę migacze ostrzegawcze „Keystone'a".

Na pokładzie dowodzącego eskadrą Cuchillos myśliwca bombardującego mirage F1C

Dwa myśliwce leciały nisko wzdłuż korytarza Bravo 646 z prędkością niemal tysiąca kilometrów na godzinę, ale „Trzeciego" z grupy „Złotej" i jego towarzysza dzieliło od celu jeszcze sto kilometrów. Obaj mieli wrażenie, że na niebie pojawiła się gromada komet - pasażerskie liniowce z włączonymi światłami pozycyjnymi nadlatywały ze wszystkich stron, w eterze panował nieopisany chaos. Ze względu na niebezpieczeństwo kolizji polecono każdemu pilotowi włączyć światła, toteż na niebie zaroiło się od migocących iskier. Oba mirage weszły na nieco wyższy pułap, nurkując w tę gromadę świetlików, gdyż ukrywając się pośród natłoku samolotów cywilnych Kubańczycy mieli nadzieję umknąć amerykańskim pilotom wojskowym, gdyby ci pojawili się w powietrzu.

„Trzeci" strzelił przełącznikiem radiostacji, chcąc w ten sposób przyciągnąć uwagę kolegi. Przed nimi, daleko na horyzoncie, pojawił się niecodzienny widok: rozbłysła tam niespodziewanie wysoka kolumna świetlna, przypominająca gigantyczny gwóźdź wbity w ziemię - światła aerostatu to gasły, to znów zapalały się co dwie sekundy. Ów widok był tak niezwykły, jakby nagle znaleźli się w jakiejś bajkowej krainie, jakby sam Bóg przemienił Ziemię w wielką ścienną ozdobę i przymocował ją tym rozbłyskującym rytmicznie, olbrzymim gwoździem. Obaj piloci wręcz nie mogli oderwać od niego oczu.

Ale wrażenie magii szybko prysło, zastąpiła je radość i poczucie ulgi, które nie ustąpiły, mimo że kilkanaście sekund później światła zgasły na dobre. Piloci Cuchillos wiedzieli jednak, że oto ich oczom ukazał się cel, do którego zmierzali - „Keystone", oświetlony na krótko zapewne z powodu wielkiej liczby samolotów stłoczonych w pobliskim korytarzu powietrznym. Znajdował się prosto przed nimi i mniej więcej za dziewięć minut ten boski gwóźdź powinien zostać zniszczony i runąć do oceanu.

Centrum Dowodzenia Sił Ochrony Granic

- Kontrola Key West. Ten „Mexicali" zszedł z kursu kolizyjnego z aerostatem - rzekł Darrell Fjelmann do mikrofonu - ale chciałbym, żebyście go skierowali jeszcze bardziej na południe od korytarza Bravo 646. Przez dwie minuty niech leci na południowy wschód... Co najmniej przez dwie minuty... Dziękuję, doceniam to. Tak, już widzę, że skręca. Dzięki, że wyręczyliście mnie w łajaniu kapitana... Tak, wciąż mamy urwanie głowy. Jeszcze raz dziękuję.

Fjelmann przestawił obraz radarowy na większy zasięg. Na szlakach powietrznych stopniowo znów zaczynał panować ład, piloci reagowali spokojniej na polecenia kontrolerów, powracał spokój... Na ekranie alarmująco zamigotał kursor. Tym razem był to jakiś szybko lecący samolot, mały odrzutowiec lub wojskowy myśliwiec, usiłujący się prześliznąć między liniowcami pasażerskimi nad południową Florydę. Darrell sięgnął już do klawisza łączności, chcąc ponownie wywołać kontrolę lotów z Key West, kiedy niespodziewanie w jego słuchawkach rozbrzmiał głos oficera dyżurnego obrony przeciwlotniczej.

- Uwaga, „Alladin". Zdaje się, że macie na swoim obszarze intruza - rzekł tamten, nawet się nie przedstawiając. - Pilot jednego z moich patrolowców Delta zdążył mu się przyjrzeć, kiedy tamten przemykał w niewielkiej odległości od niego. Powiedział, że wyglądało mu to na obcy myśliwiec i że być może chodzi o dwie maszyny lecące w zwartym szyku. Nie mam jeszcze potwierdzenia tej informacji...

- Annette, mamy niezidentyfikowany obiekt, osiemdziesiąt kilometrów na zachód od „Keystone'a", który zbliża się z prędkością sześciuset węzłów.

Fields podbiegła do jego stanowiska i spojrzała mu przez ramię.

- Jak to możliwe?

- Nie zwróciłem na niego wcześniej uwagi - odparł Fjelmann. Od dziesięciu minut próbuję jakoś zaprowadzić porządek na moim odcinku. Ten zdołał się jakoś wśliznąć między samoloty pasażerskie skręcające na południe od korytarza Bravo 646, gdy byłem zajęty meksykańskim liniowcem zmierzającym wprost na „Keystone'a". Radar wyławia tylko jedno echo, ale pilot wojskowego patrolowca przekazał, że mogą to być dwa obce myśliwce...

- Obce myśliwce? Nie umiał nic więcej powiedzieć? - Ale w tej samej chwili zrozumiała, że i tak powinni się cieszyć, iż w tym tłoku i ciemnościach pilot wojskowy zdołał cokolwiek dostrzec. - Dobra, traktujemy go jak napastnika, dopóki nie otrzymamy danych z kontaktu wizualnego. Jeśli to faktycznie obce myśliwce, to powinny niedługo skręcić z korytarza i obrać kurs na aerostat. Jak najszybciej nakaż start obu naszym F-16 z bazy w Homestead. Pokierujesz przechwytywaniem.

Fjelmann poczuł się nieswojo. Dręczyło go sumienie, że wcześniej nie zauważył intruzów i teraz wydawało mu się, iż koledzy spoglądają na niego z wyrzutem.

- Może powinien się tym zająć ktoś inny...

- Nie ma nikogo innego, ty pokierujesz akcją. - Annette włączyła interkom. - Uwaga wszyscy! Prawdopodobnie mamy dwóch intruzów, którzy za parę sekund powinni odłączyć się od grupy lecącej korytarzem i wziąć kurs na „Keystone'a". Proszę przekazać wiadomość kontrolerom poszczególnych odcinków i usunąć samoloty cywilne z tego rejonu. - Wyłączyła mikrofon i ponownie zwróciła się do Fjelmanna:

- Dobra, naprowadzaj te dwa F-16 i tym razem niczego nie przegap, na miłość boską.

Na pokładzie myśliwca bombardującego dowódcy grupy Cuchillos

Za oknem samolotu zalegała nieprzenikniona ciemność, ale było dość ciepło. Jedynie po lewej stronie na horyzoncie dało się dostrzec słabe światła na wyspach Florida Keys, a zwłaszcza na leżącej w odległości pięćdziesięciu kilometrów Key West. Niewprawny obserwator mógłby je potraktować jako gromadkę gwiazd, gdyż niebo było tak czyste, iż konstelacje zdawały się sięgać aż pod horyzont, a gwiazdy sprawiały wrażenie tak bliskich, że tylko ręką sięgnąć. Po drugiej stronie kabiny widać było w oddali jeszcze światła pozycyjne kilku ostatnich liniowców, ale w korytarzu zapanował już względny ład i samoloty ciągnęły jak po sznurku, chociaż skierowano je kilkadziesiąt kilometrów dalej na południe od dotychczasowej trasy.

Do tej pory nie napotkali żadnych przeszkód, nie pojawiły się myśliwce obrony powietrznej. Cel mieli prosto przed sobą, odległy o parę minut lotu.

Oprócz pasażerskich liniowców w najbliższym otoczeniu nie było innych maszyn, panowała cisza i spokój. I właśnie to niepokoiło dowódcę grupy...

Pilot lecącego przodem mirage'a F1C poczuł nagle, że samolot z wolna skręca w prawo i zaczyna się wspinać. Czyżbym przysypiał za sterami? - pomyślał. A może poczułem się zbyt pewnie? Poruszył ramionami, chcąc przyspieszyć krążenie krwi, po czym delikatnie pociągnął drążek w lewo i lekko nacisnął lewy pedał steru wysokości.

- „Trzeci", skup się na przyrządach - niespodziewanie rozległ się w słuchawkach głos kolegi.

Błyskawicznie popatrzył na tablicę i od razu pojął, co się z nim działo. Samolot wcale nie skręcał w prawo, wskazania instrumentów nie zostawiały żadnych wątpliwości. To on zaczynał tracić orientację przestrzenną, doznawał przydarzającego się niekiedy w powietrzu zaniku poczucia kierunków, kiedy to mózg błędnie interpretuje obraz widziany przed oczyma. Uroiło mu się, że gwiazdy tuż nad ziemią to światła Florida Keys, a w ten sposób w jego podświadomości uległa przesunięciu linia niewidocznego horyzontu, co wywołało wrażenie skrętu w prawo i wznoszenia się maszyny.

Zachowaj spokój, nakazał sobie w duchu. Skup się na przyrządach... wyrównaj lot do poziomu... wróć na kurs posuwających się przed tobą samolotów. Przestań się gapić za okno i wróć myślami do czekającego cię zadania...

- „Trzeci"...

- W porządku - odpowiedział pospiesznie, po czym dodał cicho: To tylko drobna dezorientacja.

Trzeba uważać, bo jeśli Salazar się o tym dowie...

- Jesteśmy na właściwym kursie - odezwał się ponownie pilot drugiego myśliwca.

Dowódca pobieżnie rzucił okiem na widoczne w oddali przed nimi liniowce - wyraźnie skręcały za bardzo na południe. Znajdowali się wciąż w odległości pięćdziesięciu kilometrów od celu, chociaż lecieli bez przerwy na wschód, pokonując niemal trzynaście kilometrów w ciągu minuty. Czyżby kontrolerzy lotów skierowali jednostki cywilne jeszcze dalej od aerostatu? Jeśli tak, to by oznaczało...

Już w chwilę później potwierdziły się jego podejrzenia. Rozbłysła czerwona lampka i zapiszczał ostrzegawczy brzęczyk detektora promieni radarowych, a to znaczyło, że na samolot padła skupiona wiązka urządzeń samonaprowadzających bądź myśliwca wojskowego, bądź też naziemnych instalacji rakietowych. Liniowce pospiesznie wycofywano ze strefy rażenia...

Dowódca grupy natychmiast skręcił w lewo, docisnął słuchawki do uszu i posługując się dopplerowskim urządzeniem nawigacyjnym skierował maszynę prosto na posterunek cumowniczy aerostatu radarowego. Siłą powstrzymywał się, żeby nie przyspieszyć - leciał nadal z szybkością ośmiuset kilometrów na godzinę, z tą samą prędkością podróżną, z jaką dotychczas posuwali się za odrzutowcem pasażerskim. Walczył także z pokusą wykorzystania urządzenia zakłócającego pracę radaru, ale w ten sposób zdradziłby całemu światu, że leci wojskowym myśliwcem, a chciał tego jak najdłużej uniknąć. Nadeszła pora ostatecznej rozgrywki, pomyślał - teraz tylko w jeden sposób można się zbliżyć do celu.

Przestawił radiostację na częstotliwość 121,5 MHz, na międzynarodowe pasmo awaryjne. Zaczerpnął głęboko powietrza, włączył mikrofon i najlepiej, jak tylko potrafił, zawołał po angielsku:

- Mayday, mayday, mayday. Tu „Challenger Pięć Sześć Mike Mike" na kanale awaryjnym. Czy ktoś mnie słyszy?

Ten wymyślony kod samolotu przyszedł mu do głowy w ostatniej chwili, kiedy przypomniał sobie, że może wykorzystać znane wszystkim dzieciom na świecie inicjały bohaterki kreskówek Walta Disneya.

- Uwaga, „Pięć Sześć Mike Mike", tu jednostka Sił Ochrony Granic Stanów Zjednoczonych. Odbieramy cię bez zakłóceń. Włącz sygnalizator i mów, co się stało.

Pilot dobrze wiedział, że tamtemu chodzi o włączenie urządzenia identyfikacyjnego, dzięki któremu radary będą mogły bez trudu go namierzyć. Przedtem sprawdził jeszcze, czy sygnalizator jest ustawiony na awaryjny tryb pracy, który uniemożliwi Amerykanom automatyczny odczyt jego pułapu, po czym wystukał kod 7700 i uruchomił nadajnik. Ale po kilku sekundach wyłączył go z powrotem.

Teraz tamci dokładnie wiedzieli, gdzie on się znajduje, ale z pewnością potrzebowali jeszcze paru minut na podjęcie decyzji i wszczęcie jakichkolwiek działań, a ich od celu dzieliły zaledwie trzy minuty lotu.

Centrum Dowodzenia Sił Ochrony Granic

- Mamy go! - zawołał Fjelmann. - Nawiązał łączność na kanale awaryjnym. Przedstawia się jako „Challenger Pięć Sześć Mike Mike". Mówi, że... Cholera, znów straciłem namiar jego sygnalizatora.

Lecz Annette Fields była pewna swego i nie dała się zwieść tym wybiegiem.

- Nie przerywaj akcji przechwytywania. Trzeba go zmusić do zawrócenia i opuszczenia zastrzeżonej przestrzeni.

- Przecież nadawał sygnał „Mayday"...

- Nic mnie to nie obchodzi. Ma skręcić na południe i zaczekać, aż uzyskamy potwierdzenie wizualne.

- A ten kod, „Mike Mike"... Czyżby to miał być skrót od Myszki Miki?

- Powiedziałam: zmuś go do zawrócenia i kontynuuj akcję przechwytywania.

Fjelmann skinął głową i przestawił się na pasmo łączności z myśliwcami F-16.

- „Trap Dwa", tu „Alladin". Ogłaszam stan gotowości. Intruz, a są to prawdopodobnie dwa odrzutowce, znajduje się na twojej godzinie drugiej w odległości stu dziesięciu kilometrów, na pułapie trzech tysięcy metrów. Skręć w prawo na kurs dwieście pięćdziesiąt. Podejdziesz do obiektu pod kątem dwunastu stopni.

Przez moment panowała cisza, wreszcie nadeszła odpowiedź:

- „Alladin", tu „Trap Dwa". W tym samym paśmie utrzymujemy łączność z „Rzeźnikiem". Zaczekajcie chwilę.

Kodem „Rzeźnik" określano dowództwo obrony przeciwlotniczej okręgu południowo-wschodniego.

- Uwaga, „Trap". Dowództwo Sił Ochrony Granic pokieruje akcją przechwytywania. Skręć w prawo na kurs dwieście pięćdziesiąt...

- Powiedziałem, żebyście zaczekali, „Alladin". Musimy pozostać w stałej łączności z naszym dowództwem operacyjnym.

Fields przysłuchiwała się tej wymianie zdań, jednocześnie nakręcając numer telefoniczny dyżurnego bazy w Homestead. Natomiast Fjelmann, który odczuwał coraz silniejsze, dokuczliwe pulsowanie w skroniach, przestawił radiostację na częstotliwość awaryjną.

Na pokładzie myśliwca mirage dowódcy grupy Cuchillos

- „Challenger Pięć Sześć Mike Mike", tu Jednostka Ochrony Granic Stanów Zjednoczonych. Mamy cię na radarze, choć zgubiliśmy twój sygnał identyfikacyjny. Natychmiast skręć w prawo i leć równolegle do korytarza Bravo 646, dopóki nie otrzymasz dalszych poleceń. Obowiązują procedury „Scatana". Potwierdź wiadomość. Odbiór.

Nie dali się nabrać, przemknęło pilotowi przez myśli. Trzeba spróbować jeszcze raz, a potem iść na całość.

- Silnik mi się pali, mam dym w kabinie! - zawołał do mikrofonu. - Muszę natychmiast lądować. Kieruję się na Key West, będę siadał awaryjnie. Odbiór.

- „Pięć Sześć Mike Mike", nie zezwalam. Musisz skręcić na południe i trzymać się z dala od korytarza Bravo 646, gdyż możesz stać się celem ataku obrony przeciwlotniczej. Natychmiast skręć w prawo i wyjdź z zastrzeżonej przestrzeni powietrznej. Zostaniesz skierowany do awaryjnego lądowania w Marathonie.

- Nie dolecę do Marathonu, ląduję na Key West. Zgłosiłem awarię i żądam udzielenia mi priorytetu. Odbiór.

- Jeśli uważasz, że z miejsca, w którym się znajdujesz, dolecisz do Key West, to tak samo dolecisz do Marathonu - odparł szybko kontroler „Młociarzy". Miał zresztą rację, oba myśliwce dzieliła prawie jednakowa odległość od każdego z tych lotnisk. Podstęp się nie udał. - Skręć natychmiast w prawo i wejdź na kurs sto dwadzieścia. Odbiór.

- Na Key West jest dłuższy pas startowy i mają tam lepszy sprzęt ratunkowy - nalegał pilot Cuchillos. - Nie zgadzam się lądować w Marathonie, lecę do Key West. Proszę dać do mikrofonu pańskiego przełożonego...

- „Pięć Sześć Mike Mike", mój przełożony nie może podejść do mikrofonu. Narażasz na olbrzymie niebezpieczeństwo nie tylko siebie, lecz także swoich pasażerów i wszystkie znajdujące się w pobliżu samoloty. Ten rejs nie został wpisany do planu lotów, a twój kod identyfikacyjny nie daje się potwierdzić. Nie masz prawa, powtarzam: nie masz prawa lecieć dalej dotychczasowym kursem. Skręć w prawo, wejdź na kurs sto dwadzieścia i wycofaj się z zastrzeżonej przestrzeni powietrznej. Potwierdź i wykonaj. Odbiór.

No cóż, w każdym razie zyskaliśmy parę cennych minut, pomyślał pilot Cuchillos. Kilkakrotnie zamrugał światłami pozycyjnymi, dając w ten sposób znać koledze, żeby odsunął się na bezpieczną odległość. Kiedy tamten wykonał rozkaz, włączył na krótko radar naprowadzający i znów mrugnął światłami, co oznaczało, że pozbywają się dodatkowych zbiorników po paliwie i przygotowują uzbrojenie. Zabezpieczył działka, przełączył zasilanie silnika i odczepił haki mocujące zewnętrzny, dziesięciotonowy zbiornik, po czym znów odbezpieczył całe uzbrojenie.

Mógł się jedynie domyślać, że jego kolega wykonał dokładnie te same czynności, gdyż po ciemku nie widział towarzyszącego mu samolotu. Zresztą w ciągu kilku najbliższych minut każdy z nich musiał radzić sobie sam - trzeba było zakładać, że utrzymają swój kurs, zniszczą wyznaczone cele, a następnie zdołają się bezpiecznie wycofać. Drugi mirage, który miał na pokładzie bomby, powinien zejść na pułap stu metrów i przystąpić do ataku, natomiast jego podstawowym zadaniem było związanie walką w powietrzu ewentualnych myśliwców obrony.

Pchnął dźwigienki gazu na pełną moc, jeszcze raz sprawdził, czy całe uzbrojenie znajduje się w gotowości, po czym włączył elektroniczne systemy celowania i naprowadzania.

Wykrywacz promieniowania radarowego ponownie pisnął ostrzegawczo, tym razem sygnał był wyraźniejszy i pochodził z bliska - a to oznaczało, że amerykańskie samoloty ich namierzyły i szykowały się do natarcia...

Centrum Dowodzenia Sił Ochrony Granic

- „Challenger Pięć Sześć Mike Mike", potwierdź i wykonaj.

Odbiór... „Pięć Sześć Mike Mike", narażasz się na niebezpieczeństwo zestrzelenia bez dalszych ostrzeżeń. Natychmiast skręć w prawo. Odbiór.

Fjelmanna coraz bardziej ogarniała panika, gdy na próżno usiłował nawiązać kontakt z pilotem. Lękliwie rozglądał się po sali w poszukiwaniu Annette.

- Ten „Challenger" zaczął wyraźnie przyspieszać! - zawołał do interkomu, mając nadzieję, że ktoś go usłyszy. - Rozpędził się do zero osiem Macha!

Na próżno jednak czekał pomocy, przecież to on miał pokierować przechwytywaniem. Pozostali technicy powinni zachować milczenie, chyba że któryś miał dla niego jakiś pilny komunikat.

- „Trap Dwa" i „Trap Trzy", tu „Alladin". Przystępujcie do przechwycenia. Wejdźcie w prawo na kurs sto dziewięćdziesiąt, pułap sto pięćdziesiąt. Odległość do celu: sześćdziesiąt pięć kilometrów.

- „Alladin", proszę chwilę zaczekać... - odpowiedział dowódca pary myśliwców F-16. Widocznie niezbyt wiedział, co robić, gdyż nakazywano mu przystąpić do akcji bojowej, ale rozkazy nie pochodziły z dowództwa obrony powietrznej. - Nie mamy prawa ani obowiązku wykonywać pańskich poleceń. Czekamy na rozkazy swego dowództwa.

- Niech to szlag! - wrzasnął Fjelmann, ale na szczęście ten okrzyk nie przedostał się w eter. Zauważył, że Fields podbiega do stanowiska dowodzenia.

- Uwaga, „Trap"! - zawołał do mikrofonu. - Albo natychmiast podejmiesz decyzję, albo się wynoś z naszej zastrzeżonej przestrzeni i zrób miejsce dla samolotów „Młociarzy". Wkraczaj do akcji bądź zawracaj. I to już!

Przez chwilę nie było odpowiedzi.

- „Alladin", czy możesz przesłać nam dane do automatycznego naprowadzania na cel?

- Zrób to! - zawołała Annette, lecz Fjelmann już pospiesznie uderzał w klawisze komputera.

Dane cyfrowe, przesyłane drogą radiową z naziemnej sieci radarowej do komputera pokładowego, umożliwiały przeprogramowanie autopilota na wykonanie podejścia do celu. Pilot F-16 mógł skorzystać z tej możliwości, by uniknąć żmudnego naprowadzania ręcznego. Ale była to również prosta metoda na uzyskanie potwierdzenia rozkazów napływających z ziemi, gdyż tylko upoważnione instytucje dysponowały odpowiednim sprzętem. W wypadku zgodności sposobu kodowania sygnałów na ekranie komputera pokładowego powinny się ukazać dane liczbowe wraz z zaznaczonym w kółku numerem identyfikacyjnym nadawcy, którym w wypadku Agencji Ochrony Granic była cyfra 8.

Po chwili Fjelmann odebrał w słuchawkach:

- „Alladin", odebrałem wasz przekaz. Dwa myśliwce patrolu „Trap" wchodzą w prawy skręt. - Znów na parę sekund zapadła cisza. „Trap Dwa" melduje kontakt radarowy. Obiekt na godzinie dwunastej, w odległości czterdziestu czterech kilometrów. „Judy".

Hasło to oznaczało, że pilot myśliwca przełącza komputer pokładowy na sterowanie według wskazań własnego radaru samolotu.

- Nie potwierdzam, „Trap Dwa"! - zawołał Darrell, któremu na czoło wystąpiły grube krople potu. - Niezgodność danych. Twój cel leci na północ, na pułapie stu pięćdziesięciu metrów i znajduje się w odległości pięćdziesięciu sześciu kilometrów. - Na jego ekranie pojawił się duży, migocący, biały napis: UWAGA! SYGNAŁY ZAKŁÓCAJĄCE! PROSZĘ CZEKAĆ! Fjelmann zaklął i przełączył się na interkom. - Ten cholerny meksykański liniowiec znajduje się prosto na ich drodze, a niezidentyfikowany obiekt zakłóca nam łączność radiową...

- Tu „Trap Dwa", straciłem kontakt... Masa zakłóceń... - Urządzenia naprowadzające myśliwców F-16 także musiały teraz wariować. Wróć! Odzyskałem kontakt radarowy. Mamy kontakt... Chwileczkę... Zaczekajcie, „Młociarze"... - W miarę zbliżania się do obiektu zakłócenia musiały być coraz silniejsze.

- Uwaga, „Trap". Masz cel na godzinie dwunastej, odległość: trzydzieści dwa kilometry. Pamiętaj, że na godzinie dziesiątej, dwadzieścia pięć kilometrów od ciebie, ale znacznie wyżej leci samolot pasażerski.

Zachowaj ostrożność. Masz cel dwadzieścia dziewięć kilometrów przed sobą, na dwunastej, nisko... przechodzi na jedenastą. Czekam na „Judy".

- Tu „Trap Dwa", jestem ślepy... niech to cholera... „Trzeci", coś mi nawala, przejmuj prowadzenie.

Podobnie jak komputery sterujące naziemnym systemem „Młociarzy", komputer pokładowy F-16 także potrafił wyłowić właściwe echo spośród szumów zakłócających, cyklicznie przełączając częstotliwość radaru. Ale widocznie urządzenia filtrujące myśliwca nie działały prawidłowo, dlatego dowódca patrolu rozkazał koledze przejąć prowadzenie i podejść do celu.

- Nie rób tego - mruknął Fjelmann pod nosem. - Nie starczy ci czasu...

Pilot F-16 jakby odczytał jego myśli, gdyż zawołał:

- Wróć, „Trzeci". Utrzymuję prowadzenie. Nie mamy miejsca na wykonanie manewru. „Młociarz", naprowadzaj mnie!

- Przyjąłem, „Trap Dwa". Masz go na jedenastej, odległość: dwanaście kilometrów, odchylenie: osiemset, leci nisko, na pułapie dwieście pięćdziesiąt. Odległość: jedenaście, już na dziesiątej trzydzieści, odchylenie: tysiąc dwieście metrów...

- „Alladin", tu prowadzący „Trap Dwa", mam „Judy". Powtarzam: „Judy". Dziesiąta trzydzieści, dziesięć kilometrów...

- Zgadza się, to twój cel, „Trap Dwa". Kontakt za dziesięć sekund...

- Jak daleko jest ten cywil, „Alladin"?

- Trzynaście kilometrów, na dziewiątej trzydzieści, odchylenie: dziesięć kilometrów. - Pierwszy z myśliwców F-16 znajdował się już nad łańcuchem wysp Florida Keys. - „Trap Dwa", masz zgodę na otwarcie ognia.

Uważaj, mogą to być dwa obiekty. Powtarzam: zgoda na otwarcie ognia.

Na pokładzie myśliwca mirage dowódcy grupy Cuchillos

Brzęczyk ostrzegawczy popiskiwał tak głośno, że pilot w końcu go wyłączył. Nie potrzebował elektroniki, by udowadniała mu to, co oczywiste - walka była nieunikniona.

Napastnik zawsze ma przewagę, tak przynajmniej uczył ich pułkownik Salazar. Bez względu na wszystko, na różnice w liczebności czy dysproporcje w sprzęcie oraz uzbrojeniu, napastnik działający szybko i pewnie, z zaskoczenia, zwykle jest górą. Zatem nadeszła teraz pora, by sprawdzić słuszność tego twierdzenia.

Na pokładzie prowadzącego myśliwca F-16

Wiadomość od kontrolera „Młociarzy" zbiegła się w czasie z ostrzegawczym piskiem sygnalizacji alarmowej. Komputer pokładowy nie tylko wykrył obecność skupionej wiązki radarowej przeciwnika, ale potrafił też podać kierunek, z którego została wysłana, a także rozpoznać, czy jest to promieniowanie radaru nawigacyjnego, urządzenia do automatycznego naprowadzania na cel, czy też czujnika sterującego pociskiem rakietowym. Tym razem jednak, przy tak bliskiej odległości, identyfikacja komputera zmieniała się błyskawicznie: najpierw wiązka została rozpoznana jako nawigacyjna, zaraz jednak pojawiła się sygnalizacja o przełączeniu na celownik radarowy, by w kilka sekund później, niemal równocześnie z rozbłyskującym na czerwono alarmem o pochwyceniu F-16 przez automatyczny celownik przeciwnika, zajaśniał napis o włączeniu systemów naprowadzających rakiety. Niemal w tej samej chwili na ekranie zamigotał napis: POCISK ODPALONY.

- Uwaga, „Trzeci"! - zawołał pilot. - Odskakuję w prawo!

Na jakiś czas musiał zapomnieć o akcji przechwytywania i skupić się na ratowaniu swego życia. W ogóle się nie spodziewał ostrzeżenia o ataku rakietowym - trafienie przeciwnika pociskiem samonaprowadzającym, kiedy oba samoloty znajdowały się na wprost siebie, było wręcz niemożliwością, chyba że tamten dysponował jakimś najnowocześniejszym uzbrojeniem...

W każdym razie nie mógł zlekceważyć ostrzeżenia komputera pokładowego. Z wyrzutnika na lewym skrzydle odpalił ładunek opiłków, mających zmylić radarowe urządzenia naprowadzające, po czym skręcił w prawo, podrywając błyskawicznie, maszynę do góry i dodając gazu. Z przyspieszeniem 6 G wskoczył na pułap trzystu metrów, przewalił myśliwiec przez plecy i runął w stronę oceanu, chcąc wykonać jak najciaśniejszą pętlę. Tuż przed wejściem w lot nurkowy odpalił drugi ładunek z opiłkami, by zawisła w powietrzu chmura żelaznego śmiecia odciągnęła uwagę radaru od spadającego jak kamień myśliwca.

Ale pilot Cuchillos wcale nie odpalił pocisku, zamarkował jedynie atak rakietowy, licząc na to, że amerykański pilot zdecyduje się na manewr ucieczki i znajdzie się wobec niego w pozycji defensywnej. Tak też się stało. Kiedy tylko F-16 wyskoczył prawym łukiem w górę, pilot mirage również poderwał maszynę i dodał gazu, przełączając równocześnie sterowanie rakietami z radaru dalekiego zasięgu na czujniki podczerwieni bliskiego zasięgu. Pomknął za wykonującym pętlę myśliwcem. Teraz samoloty już nie zbliżały się czołowo, mirage znalazł się w pozycji atakującego, siedząc na ogonie F-16...

Sztuczka z markowaniem ataku rakietowego nie była jednak obca amerykańskim pilotom, toteż doskonale się rozumiejący koledzy z patrolu zachowali zimną krew - drugi F-16 odleciał w bok, przejmując rolę osłaniającego. Kiedy prowadzący wyskoczył ciasnym łukiem w górę, drugi pilot w napięciu liczył sekundy, wypatrując na niebie samolotu przeciwnika. Było to dość ryzykowne, ponieważ istniało niebezpieczeństwo, że w jego stronę faktycznie została odpalona rakieta. Ale gdy dostrzegł atakujący myśliwiec, rzucający się w pogoń za prowadzącym, natychmiast skierował samolot jego śladem. Po chwili uciekający F-16 zwalił się w dół, natomiast starszy i zdecydowanie mniej zwrotny mirage, który ani nie mógł się poderwać z tak wielkim przyspieszeniem, ani też wyhamować równie szybko i przejść w lot nurkowy, na kilka długich sekund niemalże zawisł w powietrzu. Drugi F-16 miał wystarczająco wiele czasu, by podejść na odpowiednią odległość, wycelować sprzężone działko typu Vulcan i otworzyć ogień.

- „Lis trzy"! - zawołał pilot do mikrofonu, naciskając jednocześnie przycisk spustowy. - Mam go! Nie mogę rozpoznać napastnika w ciemnościach, lecz nie ulega wątpliwości, że ten sukinsyn nas zaatakował...

Na pokładzie atakującego myśliwca mirage F1C

Kiedy uciekający F-16 znalazł się na szczycie wykonywanej pętli i zawisł w powietrzu, dokładnie w przecięciu nitek automatycznego celownika, pilota Cuchillos ogarnęła niemal euforia zwycięstwa - owo przemożne uczucie własnej wyższości, znane chyba wszystkim myśliwym. Starał się jednak zdusić je w sobie, powtarzając w myślach, że w takiej chwili najłatwiej jest popełnić jakiś błąd i że musi zachować wyjątkową ostrożność.

Znajdował się zbyt blisko Amerykanina, by odpalić rakietę, lecz za daleko na otwarcie skutecznego ognia z działek. Przede wszystkim musiał być cierpliwy. Doskonale zdawał sobie sprawę, że F-16 ma wystarczającą moc, aby ponownie wystrzelić niemal pionowo do góry, sądził jednak, że przeciwnik po raz drugi wyrzuci ładunek opiłków zakłócających pracę radaru, bądź nawet wystrzeli flarę w celu zmylenia czujników podczerwieni, po czym zwali się w dół, chcąc nabrać szybkości w swobodnym spadaniu. Toteż zawczasu obrócił maszynę brzuchem do góry i poszedł nieco niższym łukiem, wyczekując tego momentu, kiedy spadający samolot ukaże mu się pełnym profilem, wystawiając się na łatwy cel. Na zewnątrz panowały jednak nieprzeniknione ciemności, tylko nad horyzontem widoczne były światła Key West, które rozpraszały jego uwagę. Ale gdy tylko mrugające echo na ekranie radaru zaczęło wchodzić w lot nurkowy, zostawiając za sobą roziskrzony ślad po odpaleniu ładunku maskującego, on także zaczął zniżać lot, trzymając palec na spuście - zamierzał wcześniej zacząć strzelać, by spadający F-16 trafił na strumień jego pocisków.

Kiedy amerykański myśliwiec począł nurkować, a pilot Cuchillos wyczekiwał do ostatniej chwili z otwarciem ognia, nagle rozległ się ciężki grzechot karabinów maszynowych, a mirage'em wstrząsnęły gwałtowne uderzenia W pierwszej chwili Kubańczyk pomyślał, że wibracje są wynikiem przegrzania silników, ale rzut oka na wskazania instrumentów przekonał go, że wszystko jest w porządku. Przyszło mu też do głowy, że być może w zdenerwowaniu za wcześnie nacisnął spust, a ów grzechot i wibracje to efekt strzelania jego własnych działek. Rzucił pospiesznie okiem na sygnalizator wykrywacza wiązki radarowej, ale ten nic nie wskazywał. Nie alarmował nawet o bliskiej obecności F-16 wychodzącego z przewrotu...

Czyżby coś nawaliło? Przecież w tej sytuacji brzęczyk alarmowy powinien sygnalizować...

Dopiero poniewczasie przypomniał sobie, że sam go wyłączył. Musiał więc nadlecieć drugi F-16, który teraz go ostrzeliwał...

Błyskawicznie obrócił samolot, skierował dziób w dół, przewalił się przez prawe skrzydło, skręcił o dziewięćdziesiąt stopni, wreszcie wyrównał i zawrócił - miał nadzieję, że ten szybki manewr pozwoli mu uciec z radarowej wiązki naprowadzającej amerykańskiego myśliwca. W podnieceniu zapomniał o jednej z podstawowych reguł walki w powietrzu - nigdy nie wolno zbyt długo koncentrować się na jednej tylko maszynie przeciwnika. Pozwolił drugiemu samolotowi wsiąść sobie na ogon. Pospiesznie włączył z powrotem urządzenie alarmowe, które zaczęło monotonnie popiskiwać. Ale w odróżnieniu od układów F-16, podobny system mirage'a nie potrafił nawet określić kierunku, z którego pochodziła skupiona wiązka radarowa.

W ciemnościach, na bardzo niskim pułapie - gdyż cały ten manewr pościgu za F-16 odbywał się poniżej granicy tysiąca metrów - i przy stosunkowo niewielkiej prędkości samolotu trudno było pilotowi określić, gdzie teraz znajduje się myśliwiec, który go ostrzelał. Nie miał żadnego wyraźnego echa na ekranie radaru, a w pobliżu nie było też kolegi, który by go osłaniał... Wszystko to mogło oznaczać tylko jedno: trzeba się jak najszybciej wycofać z rejonu zagrożenia; uciec, aby w przyszłości kontynuować tę walkę. Zszedł jeszcze trochę niżej, zachowując bezpieczny pułap nad falami oceanu, po czym pchnął dźwignie gazu do oporu, włączając dopalacze. Obrawszy kurs na południe i wyrównawszy lot mógł się wreszcie rozejrzeć za nieprzyjacielskimi samolotami...

Zerknął przez prawe ramię i dostrzegł ponad skrzydłem maszyny mknący ku niemu samonaprowadzający pocisk typu Sidewinder. Pospiesznie sięgnął do dźwigni katapulty, wystającej spod fotela między jego nogami, lecz w tej samej chwili rakieta wbiła się prosto w ogonową dyszę gazów wylotowych silnika. Rozerwany mirage przekoziołkował kilka razy i runął do morza na długo przedtem, zanim pilot zdążyłby szarpnąć pomalowaną na żółto dźwignię. Lecz nawet impet uderzenia o fale nie zabił Kubańczyka - połamany i uwięziony w rozbitej kabinie czuł, jak chłodna woda morska wdziera się do środka i zamyka ponad nim, niczym wrota grobowca.

Na pokładzie prowadzącego myśliwca F-16

- Droga wolna! - zameldował przez radio pilot drugiego F-16, po czym zawołał: - „Młociarze", jeden wyeliminowany. Do cholery, wyskoczył na nas jak diabeł z pudełka!

Dowódca patrolu obrócił samolot brzuchem do dołu, wyrównał i przekonawszy się, że jest zaledwie trzydzieści metrów nad falami, poderwał dziób do góry. Wystarczył moment nieuwagi, by jego manewr zakończył się tragicznie.

- Uwaga, „Trap". Drugi obiekt nadal leci na północ, jest bardzo nisko. Wejdźcie na kurs zero trzydzieści, będziecie go mieć prosto przed sobą w odległości trzynastu kilometrów. Leci z prędkością sześciuset węzłów.

Prowadzący wyrównał na pułapie trzystu pięćdziesięciu metrów, nadal w myślach dziękując Bogu, że udało mu się z tego wyjść bez szwanku - szybkie myśliwce przechwytujące znacznie lepiej się spisywały na wyższych pułapach, ponad dwóch tysięcy metrów. Tym razem bez zwłoki przyjął transmisję cyfrowych danych nawigacyjnych z centrali „Młociarzy", przystępując do kolejnej akcji przechwycenia. Idąc śladem drugiego intruza zaczął nabierać prędkości, którą wytracił podczas manewru schodzenia z linii ataku...

Ale zbyt ostrożnie popychał do przodu dźwigienki gazu, jakby nie doszedł jeszcze do siebie po niedawnych przeżyciach. Wpatrywał się jak urzeczony we wskazówkę prędkościomierza pełznącą z wolna po skali i dopiero po kilku sekundach uświadomił sobie, że radar naprowadzający sygnalizuje uchwycenie kontaktu z celem.

- Tu „Trap Dwa", zgłaszam „Judy" - zameldował.

- W porządku, „Trap Dwa". Masz zgodę na otwarcie ognia.

Wszedł na nieco wyższy pułap, aby znaleźć się ponad obcym samolotem, gdyż wszystkie rakiety średniego i dalekiego zasięgu, w jakie był wyposażony F-16, a szczególnie pociski typu AIM-7F, powinny zostać odpalone nad celem, ponieważ ich napęd miał zbyt małą moc na to, aby wznieść rakietę do góry. Na ekranie automatycznego celownika radarowego zamigotał biały romb, pokrywający się z echem intruza, co oznaczało, że system naprowadzający gotowego do odpalenia pocisku typu „Wróbel" odnalazł cel. Tuż pod migocącym rombem pojawiło się słowo: STRZAŁ. Pilot wyrównał lot na wysokości siedmiuset metrów, po raz ostatni omiótł spojrzeniem ekran komputera pokładowego, po czym zawołał do mikrofonu:

- Uwaga, „Trap Dwa". „Lis jeden", powtarzam: „lis jeden"!

Nadawszy to kodowe ostrzeżenie przed odpaleniem rakiety, szybko nacisnął spust.

Na pokładzie drugiego myśliwca bombardującego Cuchillos

Mirage nie był wyposażony ani w laserowy, ani w radiowy układ sterowania pociskami rakietowymi, nie miał bezwładnościowego urządzenia nawigacyjnego, laserowego żyroskopu czy też komputera nawigacyjnego odbierającego sygnały z satelitów geostacjonarnych. Młody, dwudziestoletni pilot - który zaledwie przed kilkoma miesiącami dołączył do Cuchillos po tym, jak usunięto go z Akademii Lotniczej Kubańskich Rewolucyjnych Sił Zbrojnych za niedostateczne zaangażowanie, czego zresztą miał już okazję pożałować - był nie tylko zmęczony i podekscytowany, ale także bardzo zdenerwowany. Pierwszy raz brał udział w samodzielnej akcji, nie mając obok siebie instruktora, nie mogąc się skontaktować z dowódcą grupy czy choćby kontrolerem ze służb naziemnych, a w dodatku nikt go nie osłaniał.

Ale bombardowanie nie było dla niego niczym nowym, toteż musiał tylko opanować zdenerwowanie i podniecenie, by pomyślnie zakończyć akcję. Miał nadzieję, że ta nieoczekiwana samotność w powietrzu i brak przekleństw oraz rubasznych żartów dowódcy grupy, które dotychczas rozbrzmiewały w jego słuchawkach, tylko pomoże mu się skupić. W tej chwili cały jego świat ograniczał się do wnętrza tej kabiny, podświetlonych instrumentów pokładowych i połyskliwych iskier na ekranie radaru.

Musiał przeprowadzić atak na wyczucie, obliczając czas na podstawie prędkości i pułapu lotu, ale wcześniej trzeba było zbliżyć się na trzydzieści kilometrów do celu, kiedy to na ekranie radaru powinny się pojawić jakieś charakterystyczne punkty terenowe, a następnie spróbować dojrzeć stację radarową bądź też nakierować na nią samolot tylko na podstawie wykrytych przez radar obiektów i przelatując nad celem, odpowiednio wcześniej spuścić bomby. Wiedział, że jeśli uda mu się dostrzec zabudowania, to przy prędkości sześciuset węzłów i na pułapie stu metrów powinien zrzucić ładunek dokładnie w tym momencie, kiedy czubek próbnika wysuniętego przed dziób myśliwca znajdzie się na linii optycznej z celem. Gdyby zaś musiał korzystać wyłącznie z radaru, trzeba było zluzować uchwyty bomb z takim wyprzedzeniem, by cel od środka ekranu dzieliła jedna 500-metrowa podziałka radaru na każde trzydzieści metrów wysokości lotu. Nie był to zbyt precyzyjny sposób celowania, on jednak zanadto się tym nie przejmował, gdyż ładunek bombowy powinien niemal wszystko zrównać z ziemią na obszarze prawie jednego kilometra kwadratowego.

Strach i zdenerwowanie nie ustępowały, podsycane nieustannym popiskiwaniem w słuchawkach radarowego układu ostrzegawczego. Wiedział, że został wykryty, a lecąc ze stałą prędkością i ustalonym kursem stanowił bardzo łatwy cel dla nowoczesnych myśliwców przechwytujących F-16. Zdawał sobie sprawę, że musi działać błyskawicznie. Nie widział jeszcze stacji, ale był już bardzo blisko i ściśle trzymał się kursu. Gdyby próbował wykonywać jakieś manewry, chcąc zmylić przeciwnika, straciłby tylko niepotrzebnie czas i musiał od nowa szukać celu.

Szarpnął do siebie drążek i mirage skoczył niemal pionowo w powietrze. Po osiągnięciu pułapu dwóch tysięcy metrów przewalił samolot przez plecy i wszedł w lot nurkowy, kierując dziób maszyny prosto ku ziemi.

Nie wiedział nawet, że ten nagły manewr ocalił mu życie. Dwie rakiety typu „Wróbel", wystrzelone przez dowódcę amerykańskiego patrolu, straciły kontakt z celem, poleciały dalej prosto przed siebie i eksplodowały w powietrzu.

Kubańczyk wciąż nie mógł dostrzec zabudowań, choć teraz już widział niewyraźny zarys wyspy Cudjoe Key na tle połyskliwie czarnej powierzchni oceanu - miała nieco ponad dwa kilometry długości i jakieś pół kilometra szerokości. Budynki i doki portowe znajdowały się na północnym wybrzeżu, skąd szeroka, wysadzana drzewami aleja prowadziła na południe, ku zajmującemu centralną część wyspy posterunkowi Agencji Ochrony Granic. Na ogrodzonym obszarze pół kilometra kwadratowego mieścił się plac lądowiskowy aerostatu z czterema gigantycznymi wspornikami mocowania uwięzi balonu, centrala łączności, generator elektryczny i niewielkie lądowisko dla helikopterów. Pilot nakierował dziób pikującego myśliwca w tę właśnie część wyspy, wprowadzając poprawki względem oświetlonego terenu portowego na północy. Po chwili dostrzegł też pojedynczy ognik światła w środkowej strefie wyspy, przypominający smugę padającą z otwartych drzwi budynku. Wiedział jednak, że oprócz posterunku aerostatu nie ma tam innych zabudowań, toteż pospiesznie skorygował lot.

Zwolnił zaczepy mocujące ładunek bombowy, szybko przygotował do odpalenia rakietę typu „Rybitwa" i wycelował w środek wyspy. Zdał sobie jednak sprawę, że mając za sobą co najmniej jeden myśliwiec F-16 nie może sobie pozwolić na luksus wypatrywania celów naziemnych, a liczył na to, że konsternacja wywołana eksplozją bomby stworzy mu szansę ucieczki. Wyrównał lot na pułapie stu metrów, zawrócił na południe i włączywszy dopalacze pomknął z pełną mocą silnika.

Ale pojemnik zawierający sto granatów został przygotowany do zrzucenia podczas przelotu poziomego z dużą szybkością, a nie z lotu nurkującego, tak jak klasyczna bomba, gdyż w tej sytuacji pojedyncze ładunki nie miały szans rozsypać się na większym obszarze, a tym samym jego siła niszcząca została w znacznym stopniu zredukowana. Niemniej pilot Cuchillos znakomicie ocenił położenie bazy. Pojemnik, zaopatrzony w automatyczny zamek typu grawitacyjnego, otworzył się zgodnie z założeniami na wysokości stu metrów, tym samym uruchamiając czasowe zapalniki granatów. Cały ładunek spadł na niewielką przestrzeń między polem lądowiskowym aerostatu a barakiem mieszczącym generator prądu. Kolejne wybuchy zlały się w jeden, przeciągły huk, kiedy fala uderzeniowa strzaskała olbrzymi zbiornik na ropę ustawiony pod ścianą baraku i eksplodowało paliwo do generatora. Ogień strawił także przewody linii zasilających i transmisyjnych, przez co zerwana została wszelka łączność między posterunkiem i centralą dowodzenia agencji.

Centrum Dowodzenia Sił Ochrony Granic, Alladin City

- Annette, straciliśmy łączność z „Keystone'em" - oznajmił Fjelmann głosem pełnym napięcia.

W całej sali zapadła nagle cisza, urwało się stukanie w klawisze komputerów, umilkły szepty, a nawet szuranie stopami. Po chwili Darrell z wściekłością uderzył pięścią w krawędź swego pulpitu.

- To nic! - zawołała Fields, usiłując zawrzeć w swym głosie choćby odrobinę entuzjazmu. - Przełącz się na inną stację radarową i nie spuszczaj oka z napastników. Nasi piloci w F-16 czekają na twoje polecenia.

- Przełączę komputer na sumowanie informacji z bazy marynarki wojennej na Key West i z centrum kontroli ruchu powietrznego - powiedział Fjelmann, pospiesznie wpisując odpowiednie polecenia do komputera.

Ekran ściemniał nagle i przez pewien czas trwało korelowanie danych napływających z dwóch różnych ośrodków. Wreszcie stopniowo zaczęły się na nim od nowa pojawiać radarowe echa znajdujących się w powietrzu obiektów oraz okienka wypełnione parametrami ich lotu. W dodatku wyświetlone zostały zarysy linii brzegowej, a także informacje o tłoku panującym na szlakach i dostępnych lotniskach całego rejonu. Nie było natomiast jakichkolwiek danych o jednostkach pływających, gdyż żaden z pracujących radarów nie mógł ich wyłowić na powierzchni morza, co należało do głównych zadań aerostatów. W menu umożliwiającym zestawianie raportów, analizę i przeszukiwanie danych, zamiast informacji o statkach teraz jaśniał napis: OPCJE NIEDOSTĘPNE.

Wykasowaniu uległy także kody przypisane poszczególnym echom radarowym, lecz bez trudu można było od razu zidentyfikować napastnika. Myśliwiec uciekał od „Keystone'a" prosto na południe z szybkością naddźwiękową.

- „Trap Dwa", tu „Alladin". Podaję wam nowy namiar do celu.

Skręćcie w prawo na kurs dziewięćdziesiąt i wejdźcie na pułap siedmiuset metrów. Dane dotyczące pułapu obiektu nie są wiarygodne. Leci z prędkością siedmiuset dziewięćdziesięciu węzłów i wciąż przyspiesza, jest w odległości trzydziestu dwóch kilometrów.

Fields na stanowisku dowodzenia próbowała się rozeznać w całej sytuacji nad Cieśniną Florydzką, kiedy w słuchawkach rozległ się kolejny alarmujący komunikat:

- „Alladin", tu „Napalm". Mamy intruzów. Dwa samoloty zmierzają z dużą prędkością na północ, lecą prosto na nas. Mamy do dyspozycji tylko jednego F-16, który właśnie startuje. Potrzebujemy pomocy. Jaka jest u was sytuacja?

- Zaczekaj chwilę, „Napalm". - Fields odłączyła transmisję radiową od interkomu. - Oba nasze myśliwce są zaangażowane w pościg za napastnikiem. Straciliśmy „Keystone'a".

Jeśli tamtym uda się zniszczyć drugą platformę, to doprowadzą do całkowitej klęski „Młociarzy", pomyślała. Na jej pokładzie znajduje się teraz ponad dziewięćdziesiąt osób. Trzy posterunki aerostatów praktycznie nie miały żadnej obrony, toteż należało skupić się wyłącznie na ocaleniu tej platformy.

Annette pospiesznie przełączyła się na kanał łączności z patrolem.

- „Trap Dwa", tu „Alladin". Odebraliśmy właśnie wiadomość, że dwaj inni napastnicy szykują się do ataku na platformę „Młociarz Dwa".

Dysponujemy tylko samotnym „Trap Cztery". Czy jeden z was może polecieć mu na pomoc?

Odpowiedź była natychmiastowa.

- Zgoda, „Alladin". „Trap Trzy" skieruje się na północ do pomocy. „Trap Dwa" będzie kontynuował pościg. Odbiór.

- Przyjęłam, „Trap Dwa". „Trap Trzy", wejdź na kurs trzysta trzydzieści osiem, będziesz miał cel przed sobą w odległości stu osiemdziesięciu kilometrów. Przyjmij kąt wyprzedzenia piętnaście stopni. „Trap Dwa", masz cel na dwunastej w odległości dwudziestu ośmiu kilometrów. Czekam na sygnał „Judy".

Ale dowódca patrolu nadal borykał się z kłopotami i nie mógł zestroić radaru celowniczego po tym, jak znalazł się w skupionej wiązce zakłócającej.

- Tu „Trap Dwa", wciąż mam zeza... - zameldował. - Ale niedługo powinienem...

- Niech to szlag trafi! - syknął Fjelmann. - Tamten może mu zwiać. Nie potrafimy nawet oszacować pułapu, na jakim ucieka napastnik, a za parę minut znajdzie się poza zasięgiem radaru z Key West.

- To przełącz się tylko na wskazania centrum kontroli ruchu powietrznego z Miami, bylebyś nie stracił go z oczu. Wystarczy, że podasz pilotowi właściwy kierunek, powinien sam znaleźć uciekającego. Pomóż mu za wszelką cenę...

W tej samej chwili usłyszeli:

- „Trap Dwa" melduje „Judy". Mam go na dwunastej, dwadzieścia cztery kilometry przed sobą. Jest na pułapie sześćdziesięciu metrów i ciągnie z prędkością jeden przecinek dwa Macha. Ucieka pełną mocą, z włączonymi dopalaczami.

Na pokładzie myśliwca przechwytującego F-16, „Trap Dwa"

Niemal w tej samej chwili, gdy radar celowniczy zasygnalizował namierzenie obiektu, pilot dostrzegł przed sobą, nisko nad horyzontem, żółtą iskierkę rozgrzanych gazów wylotowych uciekającego odrzutowca. Napastnik włączył dopalacz i gnał pełną mocą na południe, trzymał się też nisko nad wodą, mając widocznie nadzieję, że odbicia radarowe od fal oceanu zmylą czujniki pocisków samonaprowadzających. Nie pomyślał jednak, że płonące gazy wylotowe stanowią niemal zaproszenie do użycia rakiet sterowanych podczerwienią, takich jak „Sidewindery" - zresztą dowódca patrolu nie miał innego wyjścia, oprócz 500 sztuk amunicji do działek pokładowych zostały mu już tylko dwa pociski typu „Sidewinder", gdyż oba „Wróble" AIM-7 odpalił wcześniej, nad wyspą Cudjoe Key.

Odległość między nimi stopniowo zmalała do dziewiętnastu kilometrów. Rakiety AIM-9L miały maksymalny zasięg piętnastu kilometrów, ale trafienie w cel odległy o ponad dziesięć kilometrów nie było nazbyt pewne. Musiał więc zaczekać. Zdecydował się na odrzucenie dwóch pustych, dodatkowych zbiorników paliwa, co powinno jeszcze bardziej przyspieszyć mniej obciążony samolot. Ale stwierdził jednocześnie, że po wykonaniu zadania będzie musiał natychmiast wracać do bazy - już teraz był bardzo daleko od lądu, a z każdą chwilą jego sytuacja się pogarszała. Należało jak najszybciej zniszczyć tamtego...

Komputer pokładowy zasygnalizował uchwycenie pewnego namiaru przez czujniki pocisku, kiedy od celu dzieliło go dokładnie piętnaście kilometrów, a już w kilka sekund później na ekranie pojawił się napis:

STRZAŁ. Lecz pilot F-16 zwlekał jeszcze i dopiero gdy znalazł się dwanaście kilometrów za uciekającym, zawołał do mikrofonu:

- „Trap Dwa" melduje „lis dwa".

Jednocześnie odpalił rakietę spod lewego skrzydła. Mały, zwrotny „Sidewinder" z cichym świstem wystrzelił do przodu, szybko rozpędził się do prędkości 2 Macha i zniknął mu z oczu, doganiając cel. Jakże różny był ten pocisk od starego, ciężkiego „Wróbla", którego odpalenie wstrząsało całym samolotem, a płomienie napędu rakietowego mogły na kilka sekund oślepić pilota.

Ognik „Sidewindera" zniknął z oczu dowódcy patrolu dużo wcześniej niż rakieta dotarła do celu, toteż pilot nie umiał nawet powiedzieć, co się stało. Zauważył tylko odległy rozbłysk eksplozji, lecz rozpalone gazy wylotowe obcego myśliwca świadczyły wyraźnie, że napastnik spokojnie leci dalej. Pospieszny rzut oka na ekran komputera pokładowego wystarczył, by się przekonać, że tamten szybko wyhamowuje - zszedł poniżej bariery dźwięku, zwolnił do sześciuset węzłów, lecz nadal trzymał się nisko nad falami. Rakieta musiała zatem chybić celu bądź też wybuch nastąpił w takiej odległości od samolotu, że nie wyrządził większych szkód.

Ten facet ma piekielne szczęście, pomyślał pilot F-16. Ponownie naprowadził maszynę na cel, włączył komputer celowniczy, lecz odczekał jeszcze kilka długich sekund, zanim odpalił swoją ostatnią rakietę. Postanowił bowiem zbliżyć się do tamtego na odległość dziesięciu kilometrów. Gdyby ostatni pocisk także nie spełnił swego zadania, wówczas skromna rezerwa paliwa pozwoliłaby mu na oddanie kilku serii z działek przed upływem nieodwołalnego terminu powrotu do bazy.

Na pokładzie myśliwca bombardującego mirage F1C

Pilot Cuchillos uporczywie wbijał wzrok w tablice przyrządów, próbując odegnać od siebie senność i apatię. Aparat tlenowy został zniszczony, nie miał więc innego wyjścia, jak zdjąć z twarzy maskę. Okruchy roztrzaskanej osłony powbijały mu się głęboko w rękę, toteż z lewej strony przytrzymywał drążek sterowy łokciem, czuł jednak, że powoli traci czucie w całej lewej części ciała. Do kabiny wdzierało się orzeźwiające, ciepłe powietrze, lecz mimo to wstrząsały nim silne dreszcze.

Tuż przed eksplozją „Sidewindera" zdążył wykonać niemal pokazowy manewr - obrócił samolot przez prawe skrzydło i gwałtownie poderwał do góry, a wychodząc z pętli zdążył jeszcze dostrzec płomień przelatującej pod nim rakiety. Doskonale też wyliczył go sobie w czasie. Czujniki podczerwone rakiety zgubiły ślad rozgrzanych gazów wylotowych mirage i pocisk przemknął wzdłuż kadłuba, niemalże muskając lewe skrzydło, ale rozerwał się na wysokości kabiny pilota. Eksplozja zdmuchnęła szklaną osłonę niczym płomień świecy, a ostre odłamki pędzące niemal z szybkością dźwięku powbijały mu się w lewą część ciała. Myśliwiec nie odniósł poważniejszych uszkodzeń, ale na skutek dotkliwych obrażeń on popadł w stan dziwnego odrętwienia. Musiał też gwałtownie zredukować szybkość, żeby pęd powietrza nie urwał mu głowy.

Młody pilot w ogóle nie dopuszczał do siebie myśli, aby już teraz się katapultować. Samolot nadal był sprawny, a on jeszcze żył i pamiętał ostatnie słowa pułkownika Salazara, że gdy powróci po wypełnieniu zadania, zostanie przyjęty jak prawdziwy bohater. Zdawał sobie sprawę, iż podobne górnolotne frazesy często padały z ust pułkownika, wiedział też, że wcześniej czy później będzie musiał wyskoczyć z myśliwca, lecz zdecydowanie wolał to uczynić na wodach kubańskich czy haitańskich, a nawet na międzynarodowych, niż w pasie wód terytorialnych Stanów Zjednoczonych.

Starał się myśleć tylko i wyłącznie o tym, jak ocalić własną skórę i uchronić się przed dalszymi atakami, ale na to był tylko jeden sposób: zawrócić i podjąć walkę. Miał przecież sześćset sztuk amunicji do działek pokładowych oraz dwa francuskie, sterowane podczerwienią pociski typu Matra R-550 „Magie". Najwyższa pora z nich skorzystać. Postanowił działać szybko i z zaskoczenia - zdawał sobie sprawę z olbrzymiej przewagi, jaką ma nad nim zawodowy amerykański pilot lecący myśliwcem F-16.

Nie bacząc na rany i silne podmuchy wiatru, przed którymi wobec braku osłony kabiny chronił go jedynie hełm, pilot mirage'a poderwał błyskawicznie maszynę do góry i już po pięciu sekundach znalazł się na pułapie tysiąca pięciuset metrów. Na szczycie pętli, lecąc brzuchem do góry, przełączył radar na poszukiwanie samolotu przeciwnika, rozglądając się jednocześnie po mrocznym niebie. Kiedy tylko celownik radarowy zasygnalizował uchwycenie namiaru, pilot Cuchillos - nie czekając nawet, aż czujniki pocisku samonaprowadzającego także zgłoszą gotowość i jakby zapomniawszy o tym, że układy „Matry" nie są w stanie namierzyć samolotu zbliżającego się z naprzeciwka - nacisnął spust i odpalił rakietę.

Na pokładzie myśliwca falcon F-16, „Trap Dwa"

Niespodziewany manewr przeciwnika, który zasygnalizował mu komputer pokładowy, nawet za bardzo nie zdziwił dowódcy patrolu - w pewnym sensie było oczywiste, iż żaden pilot myśliwca nie dopuści do tego, aby bezkarnie strzelano do niego przez całą noc. Ale całkowicie zdumiał go błysk odpalanej przez tamtego rakiety. Trafienie w nadlatujący z przeciwka samolot należało do rzadkości, nawet jeśli korzystało się z tak nowoczesnych pocisków, jak „Sidewindery". Domyślił się jednak, że przeciwnik wystrzelił raczej na postrach, że postanowił zaryzykować strzał nawet w tak niepewnych warunkach, ponieważ znalazł się w sytuacji bez wyjścia.

Komputer pokładowy nie zasygnalizował nadlatującej rakiety, zatem musiał to być albo w ogóle nie kierowany pocisk, albo naprowadzany podczerwienią. Pilot obrócił falcona przez prawe skrzydło i sprawdził raz jeszcze, czy nie ma włączonych dopalaczy, które mogłyby przyciągnąć uwagę czujników rakiety. Ustawił myśliwiec dziobem do nadlatującego pocisku, jak najmniejszym profilem w kierunku czułych na ciepło układów sterujących. Kiedy zaś dostrzegł przelatującą obok siebie rakietę, odczekał kilka sekund, a następnie wyrównał i poderwał samolot do góry. Obejrzał się jeszcze, czy pocisk mimo wszystko nie zawrócił jego śladem. Zauważył jednak, że napędzana paliwem stałym rakieta pomknęła w dal, nie było żadnego nagłego rozbłysku, który mógłby świadczyć o gwałtownym manewrze, jaki musiałaby wykonać, gdyby czujniki podczerwieni złapały trop gorących gazów wylotowych F-16.

Teraz musiał się skupić na napastniku, który lotem nurkowym pędził prosto na niego, mając olbrzymią przewagę szybkości. Ale właśnie ta prędkość wyjścia z pętli i sposób manewrowania podpowiedziały mu, że tamten nadal leci brzuchem do góry. W tej sytuacji nie zostało mu nic innego, jak wykonać ciasny skręt i wejść na przeciwny kurs, unikając zarazem sytuacji, w której szarżujący przeciwnik znalazłby się nad nim, w pozycji dogodnej do ataku.

Błyskawicznie zakręcił o 180 stopni. Brzęczyk ostrzegawczy komputera nawet nie pisnął. Gdyby napastnik nie leciał brzuchem do góry, zdążyłby już wyhamować, wejść na ogon F-16 i otworzyć ogień z działek bądź odpalić kolejną rakietę. Przez kilka sekund Amerykanin leciał poziomo, nabierając prędkości. Zwracał baczną uwagę na czujnik promieniowania radarowego, który powinien wykryć każdą skoncentrowaną, wymierzoną w jego kierunku wiązkę. Wreszcie ponownie wszedł w ciasny skręt, walcząc z wgniatającym go w fotel przyspieszeniem równym 7 G, i jeszcze raz zawrócił. Według wskazań komputera pokładowego znalazł się dokładnie naprzeciw tamtego, który w tym czasie zdążył jedynie obrócić samolot i zaczął przyspieszać jego śladem.

Wyprowadzając maszynę z łuku przełączył komputer pokładowy na sterowanie działkiem. Zaczekał chwilę, aż urządzenie na podstawie wskazań radaru wyznaczy najbardziej prawdopodobną trasę lotu przeciwnika. Pilot obcego myśliwca - dla niego wciąż anonimowy agresor, lecący nie rozpoznanym dotąd typem samolotu - musiał się domyślić, że Amerykanin jest gotów do otwarcia ognia, gdyż także zaczął skręcać w prawo i przyspieszać, biorąc kurs prosto na niego. Chciał zmniejszyć kąt ustawienia maszyny względem F-16. Dowódca patrolu zaczął strzelać, kiedy odległość między samolotami wynosiła niewiele ponad kilometr. Zdążył oddać pięć krótkich serii, zanim tamten przewalił się przez prawe skrzydło i ponownie zaczął uciekać na południe.

Zauważył jednak, że na lewej burcie maszyny przeciwnika wykwitły drobne języczki płomieni.

- „Alladin", tu „Trap Dwa!" - zawołał. - Intruz zaczyna się palić. Kontynuuję pościg. Odbiór.

Ale nie było odpowiedzi. Pilot spojrzał na wskazania instrumentów i popatrzył na mapę: znajdował się sto kilometrów na południe od Key West. Uzmysłowił sobie, że „Keystone" nie działa, zatem on musi już być co najmniej czterdzieści kilometrów poza zasięgiem radiostacji naziemnych. Jedynie na znacznie wyższym pułapie mógł teraz nawiązać łączność z centralą dowodzenia „Młociarzy". Zerknął też na wskaźnik poziomu paliwa - miał jeszcze rezerwę na parę minut lotu. Pomyślał jednak, że wobec zamieszania, jakie panuje w powietrzu nad Florydą, będzie musiał lecieć aż do MacDill czy nawet Jacksonville, a to oznaczało, że powinien natychmiast zawracać. Zaczął szerokim łukiem skręcać na północ i zarazem wspinać się wyżej. Zaprogramował komputer na obliczenie optymalnej trasy powrotu przy uwzględnieniu masy samolotu i prądów powietrznych, pozwalającej maksymalnie oszczędzić paliwo.

Wszedł na pułap trzech i pół tysiąca metrów, kiedy w słuchawkach na nowo pojawił się odległy gwar rozmów radiowych.

- „Alladin", tu „Trap Dwa". Musiałem natychmiast zawrócić, zostały mi tylko cztery tony paliwa. Znajduję się teraz osiemdziesiąt kilometrów na południe od Key West. Status pierwszy. Odbiór.

- „Trap Dwa", „Trap Dwa", tu „Alladin". Wywołujemy cię od dawna. Masz kolejnych intruzów na godzinie szóstej, w odległości piętnastu kilometrów. Według naszych danych są to trzy samoloty. Powtarzam: trzech intruzów na godzinie szóstej, piętnaście kilometrów za tobą, ale szybko się zbliżają...

I tak oto myśliwy stał się zwierzyną, pomyślał z goryczą pilot F-16, dodając gazu i stopniowo schodząc w dół. Niemal w tej samej chwili ostrzegawczo zapiszczał brzęczyk czujnika radarowego, sygnalizując mu to, czego już się domyślał - że wiadomość nadeszła za późno.

Napastnicy lecieli mniejszymi i znacznie wolniejszymi od falcona, lecz za to zwrotniejszymi albatrosami. Dowódca patrolu ledwie zaczął przyspieszać, a już osiągnął prędkość o sto węzłów większą od swych prześladowców. Ale piloci Cuchillos w małych, treningowych myśliwcach mieli po swej stronie czynnik zaskoczenia, który omal nie przesądził o porażce F-16. Albatrosy krążyły nad oceanem właśnie po to, by osłaniać myśliwce wycofujące się po zakończeniu ryzykownego zadania. Każdy z nich został wyposażony w dodatkowy zbiornik zawierający 1800 litrów paliwa, w pojedyncze, mocowane pod brzuchem działko kalibru 23 mm oraz dwa pociski typu Bofers RBS-70 sterowane czujnikami podczerwieni, umieszczone pod skrzydłami. Podobnie, jak wykorzystywane przez „Młociarzy" Stingery, były to rakiety uniwersalne, przydatne do niszczenia celów naziemnych, nawodnych i powietrznych.

Kolejno trzy albatrosy odpaliły po jednej rakiecie, gdy uciekający F-16 znajdował się w odległości ośmiu kilometrów, czyli był w zasięgu skutecznego rażenia RBS-70. Lecz gwałtownie przyspieszający falcon niemal równocześnie przekroczył prędkość dźwięku. Pierwszy pocisk eksplodował kilka metrów za samolotem. Nie wyrządził żadnej szkody, ale zmusił amerykańskiego pilota do panicznego kluczenia w celu uniknięcia zestrzelenia. Dwie następne rakiety nie zdołały się nawet zbliżyć do falcona, bo choć leciały z prędkością 2 Macha, czujniki nie były w stanie utrzymać ich na kursie skręcającego gwałtownie falcona. Zaczęły spadać do morza i po dalszych piętnastu sekundach lotu eksplodowały ponad falami.

Atak Kubańczyków, mimo że niegroźny, okazał się jednak bardzo skuteczny - pilot samotnego F-16, zmuszony do marnotrawienia paliwa podczas ucieczki przed napastnikami, nie miał już czasu, żeby zawrócić i podjąć walkę. Musiał lecieć prosto do bazy.

Pół godziny później ocalały pilot mirage'a katapultował się u zachodnich wybrzeży Haiti i bezpiecznie wylądował w falach zaledwie kilkaset metrów od czekającej na niego łodzi.

Całkowicie nie powiódł się atak Cuchillos na platformę „Młociarz Dwa". Oba MIG-i, mając przed sobą dwa F-16 i wracający z południa trzeci myśliwiec, podjęły krótką, acz nierówną walkę. Osaczony dowódca grupy zmuszony był porzucić ładunek bombowy oraz rakietę typu „Rybitwa" nad oceanem, aby zmniejszyć obciążenie maszyny i zapewnić jej większą zwrotność. Lecz mimo to znacznie szybsze F-16 błyskawicznie rozprawiły się z dwoma MIG-ami, żaden z nich nie został nawet zmuszony do tego, aby podejść do przeciwnika bliżej niż na dziesięć kilometrów.

Ale w sumie zniszczenia dokonane przez napastników były ogromne...

Na pokładzie wojskowego transportowca C-20B

Kilka minut później

- Dzięki Bogu! - Głos Elliotta odbił się echem w obszernym wnętrzu samolotu typu Gulfstream III przerobionego na ruchome centrum łączności, zmierzającego z Waszyngtonu na Florydę. - „Napalm" nie został uszkodzony.

- Od platformy dzieliło ich jeszcze dwadzieścia minut lotu - dodał Hardcastle, który siedział przy radiostacji w centrum dowodzenia w Alladin City. - Nasze F-16 zniszczyły oba myśliwce kierujące się na „Młociarza Dwa", zestrzeliły też jednego z tej grupy, która zaatakowała „Keystone". Ale dowódca patrolu musiał uciekać przed trzema innymi samolotami, jakie nadleciały od strony Kuby i zmusiły go, aby zawrócił.

- To były myśliwce kubańskie?

- Nie. Według informacji z sieci ROTH wystartowały ze środkowej części Haiti. Nie udało się określić ich macierzystego lotniska, ale oprócz Port-au-Prince jedyną bazą w tamtej części wyspy, gdzie znajduje się odpowiednio długi pas startowy dla tego typu silnie uzbrojonych maszyn, jest Verrettes. A to oznacza, że ataku na sieć radarową „Młociarzy" dokonali ludzie Salazara. Wręcz nie mogę jeszcze w to uwierzyć.

- Zaczekaj chwilę - rzekł Elliott, wyglądając przez niewielkie okienko transportowca.

Agencja Ochrony Granic znalazła się w nie lada kłopocie. Zniszczenie „Młociarza Jeden" oraz „Karabala" utworzyło olbrzymią lukę w niezwykle precyzyjnej, radarowej sieci urządzeń dalekiego zasięgu, nie mówiąc już o stracie doświadczonego personelu dyżurującego na platformie. W ten sposób, do czasu uruchomienia nowych posterunków radarowych, cały basen karaibski znów był dostępny dla przemytników działających na morzu i w powietrzu...

- Postaram się jak najszybciej wcielić w życie plan awaryjny odezwał się ponownie generał. - Mam nadzieję, że uda się ściągnąć „Oriskany'ego" do cieśniny najpóźniej za tydzień. Prezydent już podpisał rozkaz, aby dowództwo marynarki wojennej udzieliło nam wszelkiego możliwego wsparcia. Może zdobędziemy też kilka F-14 do pomocy naszym „Lwom Morskim".

Pierwotny projekt admirała - jako alternatywę dla platform wiertniczych, stanowiących wysunięte posterunki ochrony granic - zakładał wykorzystanie starych, wycofanych ze służby lotniskowców jako lądowisk dla samolotów patrolowych. Miałyby one kotwiczyć w pobliżu najczęściej wykorzystywanych szlaków przemytniczych. W projekcie wymieniano nawet dwa przykładowe, nadające się do tych celów lotniskowce: przeznaczony na złom „Coral Sea" oraz używany wciąż do celów szkoleniowych okręt klasy. Essex, „Oriskany", którego kilkakrotnie miano już poddać rozbiórce i za każdym razem ratowały go starania takiej czy innej agencji rządowej.

- Muszę przyznać, Brad, że w tej chwili mniej mnie obchodzi, jakie działania podejmiemy w celu uszczelnienia granic - odparł Hardcastle. - Chcę wiedzieć, co zrobimy z tą bandą opryszków Salazara.

- No cóż, jeśli chcemy dostać Salazara i jego terrorystów, to powinniśmy natychmiast przystąpić do akcji. Jutro o tej porze prawdopodobnie nie będzie już po nich śladu...

- Do diabła! Więc podnieś w powietrze swoje F-111 i zbombarduj całe to przeklęte Verrettes. Albo poproś prezydenta, żeby nakazał akcję Sił Szybkiego Reagowania, oddziału Delta czy chociażby jednostki specjalnej. Brad, na „Młociarzu Jeden" zginęło ponad czterdzieści osób! Dowódcą zmiany był Michael Becker...

- Tak, wiem, wiem...

Hardcastle wymienił te wszystkie warianty działania, nad którymi Elliott już wcześniej się zastanawiał - tyle że on brał pod uwagę jeszcze inne możliwości, a zwłaszcza wykorzystanie swoich najnowszych samolotów doświadczalnych. Zaraz po rajdzie Su-27 na Haiti poprosił swego następcę, Johna Ormacka, o przygotowanie kilku wariantów ataku na bazę w Verrettes, uwzględniając przy tym wykorzystanie nawet takich maszyn, które nie weszły jeszcze na wyposażenie żadnej z jednostek lotnictwa wojskowego.

Jakby czytając w myślach Elliotta, Hardcastle zapytał:

- Brad, jak długo może potrwać opracowanie planów rajdu lotniczego na Verrettes?

- Wszystkie jednostki lotnictwa taktycznego i zespoły operacji specjalnych mają gotowe plany interwencji w różnych rejonach świata, trzeba je tylko odkurzyć i wcielić w życie. Obawiam się jednak, że dotychczas nikt nie brał pod uwagę nalotu na Haiti. Gdyby wykorzystać gotowe schematy komputerowe, uzupełnić je o dane wywiadowcze oraz informacje uzyskane podczas naszego rekonesansu, myślę, że taki plan byłby gotowy po czterech godzinach, a wliczając w to skompletowanie załóg, dobór sprzętu i uzbrojenia, eskadra mogłaby wystartować najpóźniej za sześć godzin...

- Więc zróbmy to!

- Ale przedtem musielibyśmy zdobyć akceptację Białego Domu odparł pospiesznie Elliott. - Ian, wiesz równie dobrze jak ja, że najwęższym gardłem w przygotowywaniu tego typu operacji jest właśnie uzyskanie zgody dowództwa. W żadnej z baz lotniczych nie można załadować na pokład samolotu nawet jednej bomby bez pozwolenia kogoś z samej góry, co najmniej z Sekretariatu Sił Powietrznych, a przeprowadzenie takiej akcji, o jakiej mówimy... będzie wymagało akceptacji samego prezydenta. Poinformowałem go szczegółowo o tym ataku, ale gabinet i Prezydium Zjednoczonych Sztabów będą mogły się zebrać dopiero rano, czyli najwcześniej za sześć godzin.

- Możemy jednak rozpocząć przygotowania, nie mając jeszcze niczyjej zgody.

- Owszem, możemy rysować szkice, gromadzić dane wywiadowcze, zbierać najróżniejsze opinie, ale nie licz na to, że ktokolwiek z dowództwa wyrazi zgodę na użycie jego samolotu, oddelegowanie jego ludzi czy choćby wykorzystanie jednej bomby kruszącej, jeśli nie otrzyma wyraźnego rozkazu. Co więcej, dowództwo okręgu nie zaakceptuje żadnych planów bez pozytywnej opinii zespołu doradców, a i ci będą czekali na rozkaz ze sztabu. Im więcej szczebli trzeba będzie w to włączyć, tym dłużej to potrwa...

- A tymczasem Salazar zdąży nam zwiać. Czy to znaczy, że mamy puścić mu płazem ten atak?

- Nie wiem... - mruknął Elliott, po czym na chwilę zdjął palec z przycisku nadawania i zaklął siarczyście.

To prawda, musiał podjąć jakieś działania, gdyż bierność oznaczała w tej sytuacji albo zdjęcie go ze stanowiska, albo też rozpad całej, tworzonej dopiero agencji. Dziesięć lat służby wojskowej nauczyło go jednego - że w podobnej sytuacji wszyscy oczekują od dowódcy podejmowania szybkich decyzji i wydawania konkretnych rozkazów. W przeciwnym razie musiałby się tym zająć ktoś inny.

Przedstawione Hardcastle'owi argumenty nie były wyssane z palca, faktycznie żaden z dowódców nie mógł zaakceptować planów rajdu lotniczego, nie uzyskawszy wcześniej aprobaty swego przełożonego. Ale on był przecież dowódcą i nie przekraczając swoich uprawnień mógł rozkazać podlegającym mu ludziom dowolną akcję. W dodatku nie tak dawno był dowódcą Centrum Doświadczalnego Nowych Typów Uzbrojenia Sił Powietrznych Stanów Zjednoczonych, zwanego często „Krainą Marzeń", gdzie testowano liczne, ściśle tajne rodzaje broni, o jakiej nikomu się na świecie nawet nie śniło. John Ormack, który awansował na generała i przejął kierowanie ośrodkiem, nadal regularnie kontaktował się z nim w wielu sprawach.

Elliott otworzył leżącą na sąsiednim fotelu aktówkę i wyjął z niej kopię przesłanego mu faksem planu ataku na Verrettes, przygotowanego przez Hardcastle'a i McLanahana. Wcześniej, podczas wieczornego lotu do Waszyngtonu i w drodze z bazy Andrews do Białego Domu, zdążył go tylko pobieżnie przejrzeć.

- Ian, mam ten plan, który opracowałeś wspólnie z McLanahanem... Proponujecie w nim wykorzystanie maszyn bezzałogowych do odciągnięcia uwagi obrony przeciwlotniczej Salazara. Tylko tyle zdążyłem przeczytać. Co miałoby nastąpić dalej?

- Chcieliśmy zniszczyć rakietami odpalanymi z bezzałogowców tak wiele celów naziemnych, jak tylko byłoby to możliwe. Później... w Verrettes musiałyby wylądować oddziały desantowe i pojmać Salazara oraz tych jego ludzi, którzy przeżyją nalot...

- Ile bezzałogowców i „Lwów Morskich" jest gotowych do startu?

- Chwileczkę, zaraz sprawdzę.

Hardcastle wyświetlił na ekranie komputera listę wszystkich maszyn latających znajdujących się w dyspozycji „Młociarzy", wraz z ich aktualnym statusem. Zgodnie z przypuszczeniami Elliotta większość samolotów była w chwili obecnej zaangażowana w akcję poszukiwawczą i ratowniczą.

- Tu, w Alladin City, mamy teraz dwadzieścia „Mew", dwanaście „Podniebnych Lwów" i jednego „Lwa Morskiego". Pięć „Podniebnych Lwów" i cztery „Lwy Morskie" uczestniczą w akcji ratunkowej. Na „Napalmie" stacjonują cztery „Mewy", pięć „Podniebnych Lwów" i jeden „Lew Morski", ponieważ dwa inne odesłano do akcji ratunkowej. Pozostałych sześć „Morskich Lwów" jest rozrzuconych po wyspach Karaibskich, na Key West i wzdłuż wybrzeża zatoki, wliczając w to dwie maszyny biorące udział w akcji na Grand Bahama i dwie na Cudjoe Key...

- W porządku - odparł generał, stwierdziwszy, że cała eskadra „Mew", najmniej przydatnych w akcjach poszukiwawczych, jest nadal do jego dyspozycji. - Chciałbym jeszcze wiedzieć...

- W jakim stanie jest system sterowania bezzałogowcami - Hardcastle wpadł mu w słowo. - Już wezwałem McLanahana. Czyżbyś się jednak zdecydował? Naprawdę masz zamiar komuś skopać dupę za to, co się dzisiaj stało?

- Na razie myślę tylko o całkowicie legalnej operacji - rzekł z naciskiem Elliott. - Nikomu nie skopiemy dupy, dopóki nie znajdziemy jakiegoś sposobu na zastąpienie „Keystone'a", „Karabala" i „Platobala" w naszej sieci radarowej dalekiego zasięgu.

- Mówi McLanahan, generale. Chce pan wiedzieć, w jakim stopniu możemy kontrolować bezzałogowce? Gdybym dostał z powrotem naszego E-2 z Mobile, mógłbym w ciągu godziny przeprogramować komputer samolotu i sprzężyć go z nadajnikiem. W ten sposób można by kierować makietami nawet bezpośrednio z centrali dowodzenia...

- Już poleciłem, żeby nam udostępnili drugiego E-2 z Alabamy wtrącił Hardcastle. - Powinien się tu zjawić mniej więcej za pół godziny. Miałem zamiar wykorzystać go do patrolowania kanału Santaren.

Rozmawiali o typie samolotu zwiadowczego, którego radary miały stosunkowo duży zasięg. Kilka takich maszyn, specjalnie do walki z przemytem narkotyków, zamówiły jeszcze Służby Celne, a ostatnio trafiły one na wyposażenie „Młociarzy". Podczas gdy południowo-wschodni odcinek granicy objęty był siecią radarową aerostatów, samoloty te patrolowały zachodnie wybrzeża Zatoki Meksykańskiej.

- Nadal będzie ci potrzebny do jakichś specjalnych celów? - zapytał Elliott.

- Chciałem go włączyć do sieci rejonu karaibskiego, przynajmniej do czasu, aż uzyskamy wsparcie marynarki wojennej. Osobiście uważam jednak, że przez jakiś czas nie musimy się tu obawiać masowych akcji przemytników. Będą się lękać, że myśliwce F-16 zaczną strzelać do nich jak do kaczek. Możesz go więc wykorzystać do swoich potrzeb.

- Świetnie. Patricku, przygotuj zmiany w oprogramowaniu i zajmij się nim, kiedy tylko wyląduje w Alladin City. Ian, ty dopilnuj, żeby uzbrojono „Mewy" i szykowano je do lotu. Mam nadzieję, że jeszcze dzisiaj uda nam się wysłać niecodzienny patrol.

Centrum dowodzenia Sił Ochrony Granic, Alladin City, Floryda

Dwie godziny później

Cały, jaskrawo oświetlony teren lotniska w bazie „Młociarzy" kipiał życiem, „Lwy Morskie" AV-22 startowały i lądowały średnio co trzy minuty. Między maszynami stojącymi przed hangarami kręciły się cysterny z paliwem, ekipy techniczne zajmowały się każdym samolotem, zaledwie zdążył wylądować i wyłączyć silniki. Przed gmachem administracyjnym stały błyskające migaczami karetki pogotowia. Nie wyły jednak syreny, sanitariusze nie musieli się spieszyć, gdyż do tej pory nie odnaleziono żadnych ludzi ocalałych z ataku na „Młociarza Jeden".

Po drugiej stronie pasa startowego zalegał półmrok, z pozoru panował spokój. Ale i tu krzątali się technicy, wytaczając z magazynów dalsze samoloty.

Kolejno przygotowywali do startu ciemne, groźnie wyglądające bezzałogowce. I do nich podjeżdżały cysterny z benzyną, tyle że tankowanie każdej „Mewy" trwało o wiele krócej niż w wypadku dużego, ciężkiego turbośmigłowca - mniej więcej zabierało tyle czasu, co zatankowanie auta na zwykłej stacji benzynowej. I tak samo, jak na stacji, krążyli między nimi ludzie ze ściereczkami, choć nie przecierali szyb w samochodach, lecz wielkie, półkoliste, szklane osłony zespołów czujnikowych, wysuniętych daleko przed dziób samolotu.

Za ekipami technicznymi posuwały się zespoły zbrojmistrzów, mocując pod skrzydłami bezzałogowców, blisko kadłuba, po jednej dziwnej rurze z włókna szklanego, mającej dwa metry długości i około dziesięciu centymetrów średnicy. Każdy z ładunków ważył niespełna dwadzieścia kilogramów, toteż dwaj mężczyźni radzili sobie z nim bez trudu. W tych cylindrycznych pojemnikach znajdowały się pociski samonaprowadzające typu Stinger wraz z kompletnym urządzeniem celowniczym oraz systemem wychwytu gazów odrzutowych pierwszego stopnia, dzięki któremu odpalona rakieta mogła oddalić się na bezpieczną odległość od bezzałogowca, zanim rozpoczął pracę jej główny napęd. Tylko w ten sposób można było uchronić przed zniszczeniem skrzydła „Mewy". Cała ta niezwykła eskadra - włączając jednego „Morskiego Lwa", z którego pokładu miała być nadzorowana akcja, uzbrojonego w sześć stingerów oraz pełny zapas amunicji do karabinu maszynowego - dysponowała aż czterdziestoma sześcioma śmiercionośnymi pociskami rakietowymi.

Podczas gdy w ciszy i skupieniu przygotowywano do lotu bezzałogowce, załoga AV-22 przeszła z centrum dowodzenia do opustoszałego hangaru technicznego na zwołaną tam odprawę. Elliott rozwinął na klasycznym stojaku wielką mapę rejonu karaibskiego - organizując tę ściśle tajną, nie zatwierdzoną przez dowództwo akcję, wolał nie korzystać z nowoczesnego sprzętu komputerowego.

- Dzisiejszej nocy „Młociarze" otrzymali bardzo dotkliwy cios zaczął. - Według ostatnich danych na platformie zginęło trzydzieści pięć osób, pięć dalszych uznano za zaginione. Podczas ataku na posterunek „Karabala" śmierć poniosły trzy osoby, w tym dwoje dzieci. Są ranni po eksplozji bomby na terenie lądowiska „Keystone'a". Rany odniósł także jeden z pilotów lotnictwa wojskowego. Trzy z czterech naszych aerostatów w tym rejonie zostały zniszczone bądź wymagają gruntownego remontu. Ogółem straty ocenia się na miliardy dolarów.

Dzisiaj rano został przeprowadzony specjalny rekonesans na terenie haitańskiej bazy lotniczej w Verrettes, skąd startowało wiele dużych transportowców przewożących narkotyki. Brał w nim udział Patrick McLanahan oraz jeden z pilotów mojego ośrodka doświadczalnego w Nevadzie. Po wylądowaniu pilot miał nawet okazję rozmawiać osobiście z dowódcą owej bazy, niejakim pułkownikiem Salazarem. Obaj nasi zwiadowcy zwrócili uwagę na świetne wyposażenie oddziału stacjonującego w Verrettes, na które składają się rosyjskie MIG-i 21, francuskie mirage, szturmowe aero albatrosy i myśliwce wsparcia typu FMA Pucara. Salazar, były oficer lotnictwa kubańskiego, prawdopodobnie piastuje formalne stanowisko komendanta lokalnej milicji, ale zarazem dowodzi tak silnym oddziałem lotniczym, jakiego nie ma chyba żadne państwo karaibskie, oczywiście z wyjątkiem Kuby.

Mam wszelkie podstawy, aby przypuszczać, że to właśnie Salazar przeprowadził ten zmasowany atak na nasze aerostaty, pragnąc wziąć odwet za ten rekonesans, a jednocześnie pozbawić nas możliwości wczesnego wykrywania jego przemytniczych transportowców. Zarówno rodzaje wykorzystanej broni, jak i typy samolotów napastników wskazują, że musiały one pochodzić z bazy w Verrettes, gdyż tylko Kubańczycy dysponują podobnym sprzętem, ale nie mamy żadnych podstaw, aby oskarżać lotnictwo kubańskie o dokonanie tego nalotu.

Mam także podstawy do obarczenia Salazara odpowiedzialnością za powtarzające się zbrojne ataki na patrole Służb Celnych i Straży Przybrzeżnej, począwszy od incydentu na Mahogany Hammock przed trzema laty oraz zatopienia falcona u wybrzeży Bimini, a także za mordowanie dzieci, które w ostatnich tygodniach zabierano na pokład transportowców w celu zabezpieczenia ładunku kontrabandy. Według mojej oceny od pięciu lat ten człowiek organizuje około pięćdziesięciu procent zrzutów narkotyków z powietrza w całym południowo-wschodnim rejonie Stanów Zjednoczonych. Bez wątpienia to on jest autorem tego rajdu bombowego, którego doświadczyliśmy dzisiejszej nocy.

A zatem... wykorzystując moje uprawnienia naczelnego dowódcy Sił Ochrony Granic, zarządzam specjalną operację rozpoznawczą na terenie basenu karaibskiego, a ściślej w rejonie wysp Turks i Caicos oraz Hispanioli, aż po Kubę, ze szczególnym zwróceniem uwagi na bazę w Verrettes, w środkowej części Haiti. Z uwagi na potencjalne zagrożenie ze strony oddziału Salazara, poleciłem uzbroić wszystkie „Mewy", które będą sterowane z pokładu samolotu zwiadowczego E-2, a także biorącego udział w akcji „Lwa Morskiego". Jednocześnie rozkazuję, by w wypadku ataku na którykolwiek z samolotów uczestniczących w operacji bez wahania otwierać ogień w celu ratowania ludzkiego życia.

Elliott odszedł od mapy i zbliżył się o parę kroków do zgromadzonych ludzi. Powiódł spojrzeniem po twarzach pilotów, inspektorów celnych, techników, wreszcie zatrzymał wzrok na grupie silnie uzbrojonych funkcjonariuszy z oddziału specjalnego.

- Przedstawiłem wam moje oficjalne stanowisko - rzekł, ściszając głos - i chciałbym, abyście te właśnie słowa powtarzali później przed odpowiednimi komisjami. Przypominam jednak, że ta operacja jest ściśle tajna... Ale myślę, iż wszyscy zdajecie sobie sprawę z prawdziwego celu naszej akcji. Polecimy do Verrettes, aby zniszczyć przemytniczą bazę Salazara. Jeśli dostrzeżemy jakikolwiek samolot na tamtejszym lotnisku, McLanahan na mój osobisty rozkaz ostrzela go rakietami z bezzałogowców. Otrzyma także polecenie zniszczenia wszelkich jednostek obrony przeciwlotniczej, hangarów, budynków łączności i obsługi technicznej oraz schronów, w których przechowywane są samoloty. Jeśli nie napotkamy większego oporu, desant oddziału specjalnego powinien dokonać zniszczenia, w przeciwnym razie konieczne będzie prowadzenie ostrzału z krążącego nad bazą AV-22.

W akcji weźmie udział dwadzieścia bezzałogowych „Mew", każda uzbrojona w dwie rakiety typu Stinger. Żałuję, że nie możemy zabrać ze sobą większej liczby makiet, boję się jednak, iż silniejsza eskadra zbyt przyciągnęłaby uwagę niepowołanych osób. Jeżeli samolotom bezzałogowym nie uda się dolecieć do Verrettes z powodu zmasowanej obrony przeciwlotniczej, wówczas przerwiemy operację. W takim wypadku pozostaje tylko liczyć na to, że i przeciwnik poniesie odczuwalne straty.

Za „Mewami" poleci AV-22 oznaczony kodem „Lew Dwa Dziewięć", którym dowodzić będzie Rushell Masters. Całą akcją pokieruję osobiście, pełniąc jednocześnie rolę drugiego pilota, „Lwa Morskiego". „Dwa Dziewięć" zabierze standardowy ładunek sześciu stingerów, ale z powodu konieczności zredukowania wagi samolotu tylko jeden zapasowy pojemnik z amunicją do karabinu maszynowego. Poleci nim ośmioosobowy oddział specjalny, uzbrojony w pistolety maszynowe i granatniki M203. Też żałuję, że nie możemy zabrać cięższej broni, lecz w ogóle nie mamy jej na wyposażeniu.

Poleci z nami także samolot zwiadowczy typu E-2, oznaczony kodem „Lew Siedem Jeden", którego załoga, oprócz sterowania bezzałogowcami, będzie czuwała nad przebiegiem całej operacji. Dowództwo tej maszyny obejmie McLanahan.

W odwodzie będzie jeszcze jeden V-22, „Lew Trzy Trzy", wyposażony jako cysterna paliwa do tankowania w powietrzu zarówno E-2, jak i AV-22. Ma się trzymać z dala, lecz zostanie w pełni uzbrojony w stingery i zapas amunicji do karabinu maszynowego, aby mógł stanowić dla nas osłonę, jeśli wydarzenia w Verrettes nie potoczą się po naszej myśli. W dodatkowych zbiornikach zabierze osiem tysięcy litrów benzyny, dzięki czemu będziemy mieć zapewnioną rezerwę na lot powrotny.

Elliott spojrzał na Hardcastle'a siedzącego w pierwszym rzędzie, na wprost niego.

- Przykro mi, Ian, ale ktoś musi pilnować fortu pod naszą nieobecność.

- Więc ja się tym zajmę - odpowiedział jakiś głos od strony wejścia do hangaru.

Wszystkie głowy obróciły się w tamtym kierunku. W drzwiach stała Sandra Geffar ubrana w kombinezon lotniczy, z wielkim pistoletem kalibru 11,4 mm w kaburze podramiennej. Uśmiechała się szeroko, lecz widać było, że za tym uśmiechem kryje się cierpienie. Hardcastle poderwał się z miejsca, chwycił ją pod ramię i pomógł zająć miejsce na krześle.

- Dlaczego nie jesteś w szpitalu?

- Sądzicie, że mogłam tam spokojnie leżeć, kiedy zniszczono moją platformę i wybito całą zmianę moich ludzi? Nic mi nie dolega. Nie słyszałam, co mówiłeś na początku odprawy, ale mam pewne propozycje...

- To nieprawda, że nic ci nie dolega...

- W porządku, panie doktorze Elliott. Może nie odzyskałam jeszcze sił i jestem obolała, jak cholera, ale moje miejsce nie jest w szpitalu, ale tu, z wami. - Popatrzyła uważnie w podkrążone, zmęczone oczy generała, a następnie powiodła wzrokiem po twarzach pozostałych osób. - Mogę się założyć, że w ciągu ostatnich dwóch dni odpoczywałam znacznie dłużej, niż ktokolwiek z was. Wyglądacie dokładnie tak, jak ja się czuję. Ile godzin służby macie za sobą? Czy nie należałoby wszystkich tu obecnych odesłać do domów jako niezdolnych do udziału w tego typu akcji?

Elliott nie odpowiadał.

- Wydaje mi się, generale, że pan nie powinien lecieć AV-22, lecz samolotem zwiadowczym, razem z McLanahanem. Nie będzie pan mógł dowodzić tak dużą operacją, pełniąc jednocześnie funkcję drugiego pilota. Za sterami, obok Rusha, niech usiądzie Ian, a ja razem z Annette obejmę dowództwo bazy.

Skończywszy mówić odruchowo chciała skrzyżować ręce na piersi, ale tylko skrzywiła się z bólu i wyprostowała na krześle.

- W porządku. Przyjmuję te propozycje, Ian, poprowadzisz „Dwa Dziewięć" razem z Rushem. - Elliott podszedł do mapy. - Polecimy utartymi szlakami, najpierw korytarzem Alfa 39 do punktu Ursus, a potem dalej na południe szlakiem Alfa 509. Naszym ostatnim punktem kontrolnym, do którego będziemy się regularnie zgłaszali przez radio, jest wyspa Great Inagua. Stamtąd E-2 i V-22 z zapasem paliwa skierują się na południowy wschód, reszta poleci prosto na południe, w kierunku Cieśniny Zawietrznej. Skręcimy na wschód i wejdziemy w haitańską przestrzeń powietrzną dopiero wtedy, gdy znajdziemy się na wysokości zatoki Gonave. Miniemy wybrzeże nad miastem Saint-Marc i polecimy nad Verrettes.

Dopiero tam możemy oczekiwać jakiegokolwiek oporu. Co prawda przelecimy pięćdziesiąt kilometrów od bazy haitańskiej marynarki wojennej w Gonaïves, lecz nie ma tam jednostek obrony przeciwlotniczej. Należy też brać pod uwagę możliwość spotkania z Kubańczykami, ich samoloty mogą wystartować z baz lotniczych w Holguin lub Santiago de Cuba, położonych około trzystu kilometrów od naszej trasy, ale jest to mało prawdopodobne, tym bardziej że polecimy w środku nocy i pokonamy większą część drogi podając się za samoloty cywilne.

Natomiast w Verrettes napotkamy silną obronę, oprócz artylerii przeciwlotniczej i myśliwców można się spodziewać odpalanych z ziemi rakiet samonaprowadzających typu SA-7 lub Stinger. Wiemy, że Salazar ma do dyspozycji co najmniej po dwa MIG-i 21, mirage F1C, aero albatrosy i odrzutowe FMA Pucara. W pierwszej kolejności zaatakują bezzałogowe „Mewy", a przy ich pomocy szczegółowo określimy rozmieszczenie baterii przeciwlotniczych, sporządzimy dokładną mapę bazy i postaramy się zniszczyć tak wiele budynków, urządzeń oraz samolotów, jak tylko będzie to możliwe. Po uzyskaniu wszelkich pozostałych... informacji z rekonesansu bezzałogowców, do akcji wkroczy AV-22.

Elliott zawahał się, nie chcąc powiedzieć wprost, że do załogi „Morskiego Lwa" będzie należało zniszczenie wszystkiego, co pozostanie po ataku „Mew".

- Następnie się wycofamy i wrócimy do Alladin City. Czeka nas przelot na trasie ponad dwóch tysięcy dwustu kilometrów, a to znaczy, że spędzimy w powietrzu cztery godziny oraz godzinę nad Verrettes. „Mewy" mają zapas benzyny na sześć godzin lotu, zwiadowczy E-2 dysponuje znacznie większą rezerwą, lecz AV-22 trzeba będzie zatankować po drodze. Jedynym alternatywnym lądowiskiem dla maszyn bezzałogowych jest platforma „Młociarz Dwa". Jeśli zajdzie taka konieczność, posadzimy „Mewę" na falach, a później Straż Przybrzeżna pomoże nam ją wyłowić. W sytuacji awaryjnej bądź też w wypadku, gdyby zatankowanie AV-22 okazało się niemożliwe, samoloty załogowe będą mogły lądować na Portoryko lub Wyspach Dziewiczych. Inne możliwe miejsca to nasze bazy w Guantanamo oraz Kew na wyspie Grand Turk czy też dowolne lotnisko cywilne na Bahamach lub Kingston na Jamajce.

Dla każdej załogi przygotowałem teczkę z niezbędnymi dokumentami, aktualną prognozą pogody, planem przelotu, oficjalnymi rozkazami, a także zezwoleniami wstępu do przestrzeni powietrznej Wysp Bahama oraz archipelagu Turks i Caicos. Musimy się trzymać z dala od przestrzeni kubańskiej oraz dominikańskiej, chyba że zaistnieje jakaś nadzwyczajna sytuacja.

Elliott przerwał i popatrzył po twarzach zebranych, jakby szukał w nich śladów wątpliwości, zakłopotania czy nawet strachu. Ale wszyscy spoglądali na niego z ufnością, choć byli wyraźnie zdenerwowani lub podnieceni - z min ludzi można było odczytać skrajną determinację. Jeśli nawet lękali się tego, co ich czeka, byli gotowi natychmiast przystąpić do wykonywania rozkazów. Nie wyglądali na bohaterów, ale na ludzi pragnących przede wszystkim pomścić kolegów, wystąpić przeciwko tym, którzy odważyli się ich brutalnie zaatakować.

- Są jakieś pytania?

- Czy możemy oczekiwać jakiegokolwiek wsparcia ze strony naszych jednostek stacjonujących w Guantanamo, panie generale? - zapytał jeden z członków oddziału specjalnego.

- Nie sądzę. Nie mamy pozwolenia lądować w tamtejszej bazie. W razie konieczności można podjąć próbę skontaktowania się z nimi na częstotliwości awaryjnej bądź w ogólnodostępnym paśmie marynarki wojennej, ale na nic nie liczcie. W krytycznej sytuacji lepiej nawiązać łączność z posterunkiem marynarki wojennej na wyspie Navassa, tutaj, na zachód od haitańskiego półwyspu Hotte. Mają tam centrum łączności radiowej. Nie muszę chyba powtarzać, że nasze stosunki z rządem haitańskim, choć raz lepsze, raz gorsze, generalnie można określić jako przyjacielskie...

- Krótko mówiąc powinniśmy zrobić swoje i jak najszybciej się stamtąd wynosić - wtrącił Rushell Masters. - Domyślam się, że owych rozkazów na piśmie i pozwoleń wejścia w obcą przestrzeń powietrzną nie należy traktować jak uniwersalnych kart kredytowych American Express.

Elliott uśmiechnął się, z ulgą przyjmując ten przejaw dobrego nastroju Mastersa.

- Musicie wszyscy pamiętać, że nie jesteśmy w stanie wojny ani z Haiti, ani z Kubą. Naszym zadaniem jest dokonanie rekonesansu bazy lotniczej Salazara w Verrettes. Są jeszcze inne pytania? W porządku. Startujemy za pół godziny.

Elliott zarządził wypuszczenie „Mew" o trzeciej w nocy, niespełna pięć godzin po ataku na platformę „Młociarz Jeden". Wcześniej z pasa startowego w Alladin City wzniósł się w powietrze samolot zwiadowczy E-2. Przyglądała się temu gromada dziennikarzy oraz gapiów zebranych przy ogrodzeniu bazy, ale nikt też nie próbował niczego ukrywać - oficjalnie samolot brał udział w prowadzonej akcji ratowniczej.

W ślad za E-2, który bez pośpiechu odleciał na południe, zaczęły kolejno startować bezzałogowce. Te jednak, aby nie wzbudzać sensacji, wypuszczano z bocznej drogi dojazdowej biegnącej na tyłach budynku administracyjnego. Niewielkim maszynom bezzałogowym wystarczyła droga startowa o długości kilkuset metrów, toteż dość szybko znikały z pola widzenia zgromadzonych gapiów. Na końcu uliczki zamocowano sieć zabezpieczającą, aby móc wyłapać z powrotem każdą makietę, która z takich czy innych powodów nie zdołałaby się wzbić w powietrze. I tak się złożyło, że dwa bezzałogowce nie wystartowały normalnie - pierwszy podczas lądowania silnie uderzył w metalową sieć, doznał uszkodzeń i trzeba go było odstawić do hangaru; na szczęście drugiego McLanahan zdążył posadzić miękko na ziemi i po krótkim zabiegu „Mewa" dołączyła do pozostałych.

Kiedy tylko cała eskadra znalazła się w powietrzu, została uformowana w szyk i skierowana śladem E-2 na południe, z głównego pasa wystartowały dwa „Morskie Lwy" - rozpędzały się jak klasyczne samoloty, z silnikami ustawionymi w poziomie, gdyż przy tak dużym obciążeniu maszyn start pionowy pochłonąłby zbyt wiele paliwa. A przecież musieli oszczędzać niemal każdą kroplę benzyny, nie wiedzieli bowiem, z jak silną obroną przyjdzie im się zmierzyć nad Verrettes. Wśród zgromadzonych obserwatorów zaczęły krążyć najróżniejsze plotki na temat celu lotu tych dwóch maszyn, właśnie z tego powodu, że w przeciwieństwie do startujących i lądujących do tej pory AV-22 normalnie kołowały po pasie, lecz dość szybko ludzie przestali sobie zaprzątać tym głowy.

Pierwsza godzina lotu przebiegła w spokoju. W celu skontrolowania przebiegu tankowania w powietrzu - a także po to, by nieco odciążyć przerobiony na latającą cysternę samolot - zarówno E-2, jak i AV-22, napełniły do pełna zbiorniki kwadrans przed osiągnięciem wyznaczonego punktu zbiórki. Przebieg operacji wymagał, aby przez pewien czas samoloty bezzałogowe były sterowane przez autopilota, ponieważ silne promieniowanie radarowe mogło spowodować samozapłon kondensujących się w powietrzu oparów benzyny.

Z pokładu V-22 rozwinięto długi wąż z oświetlonym, ciężkim, metalowym łącznikiem na końcu. Wystarczyło tylko odpowiednio naprowadzić samolot, wsunąć końcówkę przewodu do tankowania w otwartą część łącznika, a jego magnetyczne zwory uszczelniały połączenie i latająca cysterna mogła rozpocząć przepompowywanie paliwa. Pilot E-2, mający znacznie większe doświadczenie w tego typu manewrach wykonywanych w nocy, szybko i bez kłopotów uporał się z zadaniem. Natomiast Rushellowi Mastersowi, który tylko parę razy ćwiczył na symulatorze tankowanie w powietrzu, podejście do węża zajęło kilka długich minut.

- To szaleństwo - mruknął, kiedy wreszcie za trzecim razem zadziałały magnetyczne zwory. - Czuję się tak, jakbym nawlekał igłę w środku nocy, siedząc w wagoniku kolejki górskiej w lunaparku.

- No to pomyśl, jak daleko moglibyśmy jeszcze dolecieć, gdybyś teraz nie uzupełnił paliwa - odparł Hardcastle.

- Dobra, i tak już dostałem za swoje - warknął Masters, skręcając delikatnie to w jedną, to w drugą stronę, by strumień benzyny wyciekającej z nieszczelnego połączenia nie trafiał w okna kabiny.

- Mam wrażenie, Rush, że więcej paliwa poszło do morza niż do naszych zbiorników - rzekł po chwili admirał - sądzę jednak, że na razie nam starczy.

Przebiegł palcami po klawiaturze komputera pokładowego, sprawdzając stan urządzeń do tankowania.

- Zawory zamknięte, ciśnienie wyrównane, dopływ benzyny do silników bez zakłóceń - oznajmił, po czym włączył radiostację. - Tu „Dwa Dziewięć", status zielony. Mamy pięć ton paliwa. - Następnie znów przełączył się na interfon. - Uwaga, załoga. Dokładnie sprawdzić wszystko, sprzęt swój i kolegów.

- Tu „Siedem Jeden", status zielony. Mamy pięć i pół tony - zameldował pilot E-2.

- Wróciłem na ręczne sterowanie „Mewami" - dodał McLanahan.

- Możemy mieć kłopoty z uzbrojeniem kilku bezzałogowców. Przeprowadzę ostatnią kontrolę.

- Tu „Trzy Trzy", status zielony. Mamy jeszcze prawie siedem ton - zgłosił się pilot V-22.

W dodatkowych zbiornikach zainstalowanych wewnątrz „Morskiego Lwa" znajdowały się trzy tony benzyny, które miały posłużyć do ponownego zatankowania „Lwa Dwa Dziewięć" przed przystąpieniem do wykonywania akcji.

Na wysokości wyspy Great Inagua samolot zwiadowczy wszedł w międzynarodowy korytarz powietrzny biegnący na południowy wschód, natomiast oba AV-22 wraz z eskadrą bezzałogowców skręciły na południe, w kierunku Cieśniny Zawietrznej, rozdzielającej Haiti oraz Kubę. Tędy również wiódł lokalny, mniej uczęszczany szlak lotniczy. Ustawiwszy maszyny na odpowiednim kursie, przed wejściem w haitańską przestrzeń powietrzną, po raz drugi przystąpili do tankowania.

Tym razem samolot prowadził Hardcastle.

- Musisz się skupić na autożyro - objaśniał. - Jeśli będziesz patrzył tylko na ten niewielki obiekt przed sobą, widoczny na tle ciemnego nieba, bardzo szybko stracisz poczucie odległości. Usiłując dostosować się do jego wahań, nigdy właściwie nie naprowadzisz maszyny. Trzeba lecieć spokojnie, w poziomie i celować próbnikiem w końcówkę węża. Staraj się bardziej zwracać uwagę na latającą cysternę i z nią równaj lot. Dopiero w ostatniej chwili przyspiesz i dokonaj połączenia. - Mówiąc to, płynnie wcelował próbnikiem do tankowania w otwartą końcówkę magnetyczną węża. - „Dwa Dziewięć" zgłasza kontakt.

- Przyjąłem. Zaczynamy pompować.

Hardcastle pobrał zaledwie kilkaset litrów benzyny, po czym zamknął zawory, odłączył się od węża i został nieco z tyłu.

- Twoja kolej - rozkazał.

- Przejmuję stery - odparł Masters.

Znajdowali się jeszcze kilkaset kilometrów od celu, toteż Rushell postanowił spokojnie wykonać manewr, żeby nie musiał się niczego wstydzić. Już za pierwszym razem udało mu się dokonać połączenia tak płynnie, jakby nie robił niczego innego przez całe życie.

- To zdumiewające, Rush, do jakiego stopnia kilka dobrych rad wpłynęło na twoje umiejętności - mruknął Hardcastle.

- Przecież to proste - odparł Masters, nie spuszczając z oczu jaśniejącego w ciemnościach białego pierścienia.

Zakończyli tankowanie trzydzieści kilometrów przed wyznaczonym punktem wyjścia z korytarza. „Morski Lew" przerobiony na cysternę szybko zawrócił, żeby dołączyć do zwiadowczego E-2, krążącego w pobliżu wyspy Great Inagua.

- Macie za sobą piętnaście „Mew" - zameldował przez radio McLanahan. - Z czterech musiałem zrezygnować. W dwóch szwankuje łączność z mechanizmami odpalania rakiet, jedna ma jakieś kłopoty z silnikiem, a w ostatniej nawala odbiornik radiowy zdalnego sterowania. Tych piętnaście wydaje się bez zarzutu, admirale. Możecie zacząć schodzić. Przez cały czas będę utrzymywał bezzałogowce na waszym kursie, jakieś dwieście metrów powyżej.

- Dzięki. „Dwa Dziewięć" zgłasza status zielony, mamy pięć i pół tony paliwa. Niedługo się odezwiemy - odparł Hardcastle, a przez interfon polecił: - Uwaga, Rush. Pełna gotowość.

- Jestem gotów.

- W porządku. Autopilot włączony, ale tylko na trzymanie kursu, a nie pułapu. Włączony jest też radar i radarowy wysokościomierz.

- Sprawdzone i potwierdzone - odparł Masters. - Alarm wysokościomierza ustawiony na dwieście metrów. Radar pracuje w trybie przeszukiwania terenu w dole, brak sygnalizacji awarii.

- Dobra. Ustawiam swój lewy monitor na obraz radarowy o zasięgu pięćdziesięciu kilometrów. - Hardcastle przełączył tryb pracy komputera, wywołując na ekranie kolorowy obraz radarowy z naniesioną siatką o boku dziesięciu kilometrów, na którego obrzeżach ukazały się okna z danymi nawigacyjnymi. Na drugim monitorze ustawił tablicę parametrów pracy silników, a na trzecim, umieszczonym centralnie, obraz przekazywany przez kamerę podczerwoną.

- Ustawiony i sprawdzony - zakomunikował, po czym położył dłonie na drążku sterowym. - Przejmuję prowadzenie.

- Przełączyłem - rzekł Masters i przystąpił do programowania obrazów na swoich monitorach.

Na prawym wywołał obraz radarowy, ten sam, co u admirała, lewy zaś ustawił na wyświetlanie wskazań instrumentów pokładowych, wybierając duże, widoczne z daleka cyfry, aby na pierwszy rzut oka móc się zorientować w sytuacji.

- Moje także ustawione i sprawdzone - zameldował. - Wyreguluję teraz obraz podczerwony. Jeśli będzie wystarczająco kontrastowy, zacznę schodzić nad ląd posługując się tylko nim.

Hardcastle uruchomił skaner FLIR i w wysuniętej przed dziób „Morskiego Lwa" głowicy odsunęła się przysłona chłodzonego ciekłym azotem obiektywu kamery. Na ekranie natychmiast ukazało się wybrzeże Haiti, mające postać białej linii nad horyzontem, a nieco dalej zamajaczyły ciemne zarysy wzgórz znajdujących się w głębi lądu. Masters opuścił sobie na oczy wizjer hełmu i włączył urządzenie sterujące ruchami obiektywu, odwzorowujące każdy ruch jego głowy. Obraz był dość wyraźny, a półprzepuszczalny ekranik pozwalał mu widzieć wnętrze kabiny oraz wyświetlane przez komputer wskazania przyrządów.

- Wygląda na to, że wszystko w porządku. - Uniósł wizjer, popatrzył na Hardcastle a i położył ręce na drążku. - Przejmuję stery. Sprawdź swój wizjer i rozejrzyj się po raz ostami po wnętrzu przedziału towarowego. Upewnij się też, czy wyłączyłem wszystkie światła.

- W porządku - odparł admirał, sprawdzając ustawienie przełączników oświetlenia. Nie miałoby sensu schodzenie na niski pułap w celu uniknięcia wykrycia przez radary, gdyby lecieli z włączonymi światłami pozycyjnymi bądź też reflektorami lądowania czy przeciwmgielnymi. - Na zewnątrz wszystkie zgaszone.

Masters włączył interfon.

- Uwaga, załoga. Przygotować się do schodzenia. Proszę dopiąć skafandry, włożyć hełmy i rękawice oraz zapiąć pasy.

- Załoga gotowa do schodzenia - zameldował dowódca oddziału specjalnego.

- Doskonale. No to spadamy - mruknął Rushell i rzekł do mikrofonu: - Tu „Dwa Dziewięć". Zaczynamy schodzić nad ląd.

- Przyjąłem, „Dwa Dziewięć" - rozległ się w słuchawkach głos Elliotta. - Pomyślnych łowów. Macie za sobą całą sforę gotowych do działania „Mew".

- Zrozumiałem. - Masters delikatnie popchnął drążek sterowy od siebie i samolot pochylił się nieco do przodu. Ustawił prędkość schodzenia na trzysta metrów na minutę i wbił spojrzenie w odczyt wysokościomierza radarowego, chcąc sprawdzić, czy ten działa prawidłowo. - Radar i wysokościomierz w porządku. Silniki nadal ustawione w poziomie.

- Potwierdzam - odparł Hardcastle.

Jeszcze raz skontrolował wskazania wszystkich instrumentów, wreszcie wyjrzał za okno. Na horyzoncie z trudnością można było dostrzec linię brzegową wyspy, wszędzie zalegały ciemności. Admirał zaprogramował obliczenie współrzędnych aktualnej pozycji na podstawie trzech wybranych radiostacji naziemnych, po czym kilkakrotnie sprawdzał obliczenia z wynikami namiarów satelitarnych.

- Skontrolowałem wskazania komputera nawigacyjnego. Wszystko się zgadza, jesteśmy na właściwym kursie.

- Na pewno otrzymalibyśmy komunikat z „Siedem Jeden", gdyby było inaczej - odparł Masters. - Minęliśmy właśnie pułap trzech i pół tysiąca metrów.

- Zgadza się - potwierdził Hardcastle.

Kilka minut później AV-22 wyrównał lot dwieście metrów ponad wodami Zatoki Gonave, pięćdziesiąt kilometrów na zachód od wybrzeża środkowej części Haiti. Masters przełączył autopilota na utrzymywanie tego pułapu i ponownie sprawdził odczyt wysokościomierza radarowego oraz pracę radaru śledzącego ukształtowanie terenu, a także obraz przekazywany przez skaner podczerwieni.

- Mam bardzo wyraźny obraz z FLIR, więc będę się nim kierował - powiedział.

Hardcastle wyłączył radar dalekiego zasięgu, aby jego skupiona wiązka nie przyciągnęła uwagi jednostek haitańskiej obrony przeciwlotniczej. Radio wyłowiło parę komunikatów naziemnej kontroli lotów, skierowanych do pilotów pasażerskich liniowców i prywatnych awionetek zmierzających w kierunku Port-au-Prince lub Gonaïves, nie padły jednak żadne ostrzeżenia - ani po hiszpańsku, ani po francusku czy angielsku które mogłyby świadczyć, że zostali wykryci.

- Tu „Dwa Dziewięć". Jesteśmy nad lądem - rzekł admirał do mikrofonu, kiedy tylko minęli wybrzeże. Przez interfon oznajmił: - Uwaga, załoga. Za dziesięć minut znajdziemy się nad celem.

Poprawił skafander, zapiął dokładnie pasy i opuścił podwinięte rękawy kurtki.

- Trzeba być przygotowanym na najgorsze - mruknął. - Niedługo powinniśmy dostrzec wyprzedzające nas „Mewy".

Nie odbierali żadnych komunikatów z samolotu zwiadowczego, nie padały meldunki radiowe. Ale nie zdołali też zauważyć ani jednego bezzałogowca.

- Sześć minut - rzekł zniecierpliwiony admirał. - „Mewy" powinny już być nad celem.

- Na razie panuje spokój - odparł Masters.

- Nie sądzisz chyba, że Salazar wyśle nam przez radio jakieś ostrzeżenie - burknął Hardcastle, rozglądając się po niebie. - Jeśli zostaniemy wykryci, ich myśliwce zaraz wsiądą nam na ogon. Podczas rekonesansu McLanahana zainteresowali się myśliwcem dopiero wtedy, gdy ten był już blisko bazy, a przecież bezzałogowce są trochę mniejsze od rosyjskiego szturmowca.

Upłynęła kolejna minuta. Kiedy zaledwie pięć minut lotu dzieliło ich od Verrettes i wciąż nie było słychać żadnych odgłosów bitwy, Hardcastle jęknął:

- Nie wytrzymam tego dłużej. Wiem, że powinniśmy przestrzegać ciszy radiowej, ale muszę się dowiedzieć, co tam się stało.

Włączył radiostację i zawołał do mikrofonu:

- „Siedem Jeden", tu „Dwa Dziewięć". Podajcie aktualny status.

Nie było odpowiedzi.

- „Siedem Jeden", słyszysz mnie?

- Głośno i wyraźnie, „Dwa Dziewięć" - odezwał się w końcu McLanahan.

- Gdzie są bezzałogowce? Co się dzieje? Wywiązała się już walka?

Przez chwilę panowało milczenie.

- „Dwa Dziewięć", zawróciliśmy wszystkie „Mewy" do bazy.

- Co?! Zawróciliście je do bazy?! Wszystkie?!

- Tak, potwierdzam.

- Elliott, do jasnej cholery! Co ty wyrabiasz?! Co się dzieje? Chcesz, abyśmy sami tam polecieli? Jesteśmy za słabo uzbrojeni, żebyśmy bez pomocy wypełnili to zadanie. Nie rozumiem. Zostaliście zaatakowani?

- Nic podobnego, „Dwa Dziewięć". Musimy tylko jednocześnie utrzymywać kontakt z wami i... z „Cieniem Jeden Jeden".

- Z jakim „Cieniem"? Kto to jest?

- Macie ich na godzinie drugiej w odległości trzech kilometrów.

- O co chodzi, do cholery? - syknął Masters.

Pospiesznie włączył autopilota oraz radar śledzący ukształtowanie terenu, opuścił wizjer hełmu i popatrzył we wskazanym kierunku. Hardcastle natychmiast poszedł w jego ślady.

Na obrazie podczerwonym dostrzegli dwa ogromne cienie, które Mastersowi skojarzyły się z gigantycznymi latającymi karaluchami. Dziwaczne maszyny miały płaskie brzuchy i nadzwyczaj wysoko sklepione kabiny, kanciaste skrzydła umieszczone pod kadłubem, wąską i opadającą w dół część ogonową, z której wyrastał smukły, strzelisty stabilizator z podwójnymi sterami poziomymi. Sylwetkę każdego odrzutowca w podczerwieni wyróżniają jasne plamy wylotu gazów spalinowych z tyłu kadłuba oraz wyraźniejszy zarys osłony kabiny pilota, lecz za tymi dwoma samolotami w ogóle nie było widać smugi rozgrzanego powietrza, a nawet odnosiło się wrażenie, że niezwykłe maszyny są zimniejsze od rozciągających się za nimi wzgórz. Rushell pospiesznie zaczął regulować powiększenie obrazu, lecz nawet przy maksymalnym przybliżeniu nie zdołał rozpoznać żadnych szczegółów. Oba mroczne cienie dość szybko się oddaliły od „Morskiego Lwa" i wkrótce zniknęły w ciemnościach. Skierowany w ich stronę czujnik podczerwieni nie zdołał wyłowić nawet najmniejszego śladu gorących gazów wylotowych, choć dzieliło ich zaledwie parę kilometrów. Na ekranie radaru także nie pojawiły się żadne echa. Dwie maszyny jak gdyby rozpłynęły się w mroku.

- Widziałeś je? - syknął Masters, przeczesując skanerem podczerwieni spory obszar przed nimi. Nie mógł jednak wychwycić żadnego sygnału. - Co to było? Te maszyny są niewidoczne dla naszego FLIR. Czyżby weszły w prędkość naddźwiękową?

- Nie sądzę - odparł Hardcastle. - Myśliwce typu Stealth nie latają...

- Stealth?! Jesteś pewien, że to były stealthy? Co one tu robią?

- Wygląda na to, że Elliott wypowiedział jednak wojnę Salazarowi i jego bandzie przemytników - rzekł admirał cicho, prawie szeptem. Doszedł do wniosku, że dysponując tylko naszym oddziałem nie ma się co porywać na tamtych, dlatego ściągnął swoje własne odwody...

- Ale... jak to możliwe? - zapytał Masters, wyłączając autopilota i przechodząc z powrotem na ręczne sterowanie. - Chodzi mi o to, że nie da się zachować pozorów zwykłego lotu rekonesansowego Sił Ochrony Granic, jeśli biorą w nim udział myśliwce typu Stealth. Poza tym nie miałem pojęcia, że Elliott ma na swoje rozkazy tego typu maszyny...

Rushell zamilkł nagle, jakby dopiero teraz sobie uprzytomnił, co to może oznaczać.

- On naprawdę wypowiedział przemytnikom wojnę - mruknął po chwili. - Chce chyba wysadzić w powietrze całą tę cholerną bazę...

Miasteczko Verrettes leży nad rzeką Artibonite, w żyznej dolinie o niezbyt stromych zboczach, przecinającej ze wschodu na zachód środkową cześć Haiti. Dwa myśliwce typu F-117A Stealth leciały nad szczytami wzgórz, na wysokości dwustu metrów, trzymając się z dala od drogi oraz linii kolejowej, biegnących dnem doliny. W przeciwieństwie do „Lwa Morskiego" nie musiały się posługiwać radarem sondującym ukształtowanie terenu. Skomputeryzowane urządzenia nawigacyjne wyznaczały optymalną trasę na podstawie wprowadzonych do pamięci danych, dostarczonych przez satelity szpiegowskie, a jedynym zadaniem pilotów było wyszukiwanie skanerami podczerwieni tych wzniesionych przez człowieka obiektów, które nie figurowały w elektronicznej bazie danych.

Szturmowe samoloty były tak skonstruowane, aby uniemożliwić ich przedwczesne wykrycie. Wielopłaszczyznowa, kanciasta i niemiła dla oka sylwetka rozpraszała większość promieniowania radarowego, wskutek czego na żadnym radarze nie można było uzyskać wyraźnego echa. Silniki turboodrzutowe zostały wyposażone w skomplikowany układ szybkiego schładzania gazów wylotowych, przez co myśliwce praktycznie były niewidoczne dla czujników podczerwieni. Urządzenia celownicze oraz komputer nawigacyjny także były sprzężone z kamerami podczerwonymi, skierowanymi zarówno w dół, jak i do przodu, toteż ataku stealtha nie sygnalizowały żadne bierne detektory promieniowania radarowego, montowane w innego typu maszynach. Myśliwce te nie miały na zewnątrz ani wyrzutni pocisków, ani dodatkowych zbiorników paliwa, dlatego podczas tej akcji z bazy Tonopah w Nevadzie musiał poza nimi wystartować tankowiec KC-135, który czekał teraz nad wyspą Great Inagua, aż oba samoloty wykonają swoje zadania i pobiorą paliwo przed wyruszeniem w drogę powrotną. Całe uzbrojenie stealtha schowane było w komorach opuszczonej ku dołowi części ogonowej kadłuba, co dodatkowo zabezpieczało samolot przed wykryciem przez radary. F-117A mogły rozwijać szybkość znacznie przekraczającą prędkość dźwięku, ale zjawisko gromu sonicznego oraz fale ciśnieniowe w powietrzu, tworzące się podczas przekraczania bariery dźwięku, pozwoliłyby bez trudu wykryć obecność samolotu. Z tego powodu obie maszyny zbliżały się do Verrettes ze znacznie bardziej ekonomiczną prędkością 900 kilometrów na godzinę.

Załogi obu myśliwców były przygotowane na stoczenie walki powietrznej, karkołomne manewry, a nawet na zrzucenie bomb z bardzo niskiego pułapu, nic jednak nie wskazywało na to, że zostali wykryci. Dlatego też piloci zdecydowali się wejść na wyższy pułap, aby w locie nurkowym dokładniej naprowadzić maszyny na cel, zamiast wykonywać - jak planowano - kilka przelotów na małych wysokościach.

Każdy z myśliwców miał na pokładzie dwie bomby typu Durandal, specjalnie skonstruowane do niszczenia pasów startowych, oraz cztery samonaprowadzające pociski typu Maverick, sterowane podczerwienią. Stealthy podeszły nad bazę w Verrettes w odstępie dziesięciosekundowym i zrzuciły bomby w taki sposób, aby te spadły w odległości około sześciuset metrów od siebie. Durandale, wyposażone w silniki rakietowe małej mocy, wbijają się w beton co najmniej na głębokość jednego metra i dopiero wówczas następuje eksplozja o sile ćwierć tony dynamitu. Na haitańskim lotnisku zwały wzmocnionego stalowymi prętami betonu niespodziewanie wyskoczyły na trzy metry w górę, a w pasie startowym powstały gigantyczne kratery o średnicy dziesięciu metrów. Bomby z drugiego myśliwca, które spadły na asfaltową drogę biegnącą równolegle do pasa startowego, poczyniły jeszcze większe spustoszenia.

W krótkim czasie zarówno pas startowy, jak i szeroka aleja dojazdowa lotniska w Verrettes stały się całkowicie niezdatne do użytku. Na terenie bazy mogły już wylądować jedynie helikoptery, samoloty pionowego startu bądź lekkie, zwrotne awionetki.

Cele dla ośmiu samonaprowadzających pocisków typu Maverick także zostały wcześniej starannie wybrane. Oba myśliwce oddaliły się na południe, klucząc dla zmylenia ewentualnej pogoni lub jednostek obrony przeciwlotniczej, po czym zawróciły i po raz drugi zaczęły się zbliżać do bazy. Dwie pierwsze rakiety zostały odpalone w kierunku okopanych stanowisk baterii przy końcu pasa startowego; pozostałe trafiły w największe hangary oraz podziemne bunkry, w których McLanahan i Powell podczas rekonesansu widzieli ustawione samoloty. Piloci błyskawicznie odnajdywali wyznaczone cele, ustawiali automatyczne naprowadzanie pocisków i odpalali rakiety z odległości od dwóch do trzech kilometrów. Zaraz po tym wykonywali zwrot przez skrzydło, ustępując miejsca koledze, a sami zawracali, by od razu skierować maszynę na kolejny obiekt. Z daleka manewry dwóch myśliwców upodobniały je do natrętnych owadów, które po niespodziewanym ataku odlatują na bezpieczną odległość, tylko po to, aby zaraz go ponowić.

Wystrzelenie ośmiu pocisków trwało bardzo krótko. Dwa stealthy zawróciły i po raz ostatni przeleciały nad bazą, żeby dokonać pobieżnej oceny zniszczeń i wykryć ewentualne punkty oporu przeciwnika. Każdy samolot dysponował jeszcze działkiem pokładowym kalibru 20 mm z zapasem 500 sztuk amunicji przeciwpancernej o wielkiej sile przebicia. Nie znaleziono jednak ani jednego celu, na który można by przypuścić ostatni atak.

- „Lew Siedem Jeden", tu dowódca „Cieni". Oddalamy się od celu, nie napotkaliśmy żadnego oporu. Wracamy do wyznaczonego punktu zbiórki, gdzie zaczekamy na wstępny raport z „Lwa Dwa Dziewięć". Odbiór.

- Tu „Siedem Jeden". Przyjąłem. Droga wolna.

Radary samolotu zwiadowczego E-2 przeczesywały przestrzeń powietrzną w poszukiwaniu maszyn ścigających dwa stealthy, uciekające znad Haiti tuż nad wierzchołkami drzew. Ale myśliwce dotarły bez przeszkód nad wody Zatoki Gonave, gdzie zaczęły wchodzić coraz wyżej, zmierzając na spotkanie z latającą cysterną KC-135, która krążyła w pobliżu E-2.

Cały ten rajd samolotów szturmowych F-117A Stealth, dopiero drugi w historii - gdyż pierwszy miał miejsce w styczniu 1990 roku, kiedy to identyczne samoloty zdziesiątkowały panamskie jednostki obrony, umożliwiając tym samym pojmanie Manuela Noriegi - trwał tylko dwie minuty i zakończył się pełnym sukcesem.

Po raz pierwszy „Lew Morski" przeleciał nad terenem bazy z dużą prędkością, niemal pięciuset kilometrów na godzinę - na wypadek, gdyby oddziały broniące lotniska nie poszły w rozsypkę i zdążyły się przegrupować po ataku bombowym. Przemknęli na włączonym autopilocie, intensywnie wypatrując jakiegokolwiek ruchu, nakierowywania luf baterii przeciwlotniczych, pojedynczych świateł czy nawet pocisków wystrzeliwanych w ich kierunku. Nie zauważyli jednak niczego. Wszędzie zalegały ciemności, nie widać było choćby śladu żywej duszy. Także przełączanie obrazu z podczerwonego na zwykły nie dało rezultatu. Obszar pod nimi był jak wymarły.

Mimo to nad końcem pasa startowego Masters położył samolot w ostry skręt, chcąc zaskoczyć pilotów przeciwnika, gdyby ci niespodziewanie pojawili się za nimi. Zawrócił po raz drugi i wykorzystując nadzwyczajną zwrotność oraz sterowność maszyny zanurkował między drzewa, kierując AV-22 w stronę otwartej przestrzeni na tyłach zniszczonych stanowisk obrony przeciwlotniczej.

- Uzbrojenie w pełnej gotowości - zameldował Hardcastle. Oba wysięgniki zablokowane w pozycji bojowej. Komputer celowniczy przyszykowany do namierzania celów.

Masters zahamował gwałtownie. „Lew Morski" zawisł sześć metrów nad ziemią, nie opodal odkrytych z tej strony umocnień artyleryjskich. Rushell rozglądał się uważnie, szukając samolotów, pojazdów, żołnierzy - jakiegokolwiek ruchu. Ale dokoła panował spokój. Dwie rakiety typu Maverick odpalone z pokładu myśliwców zmieniły czołowe umocnienia obu stanowisk w bezładne kłębowiska stalowych szyn, poszarpanych belek i zwałów ziemi. Dachy się zapadły, pozostały jedynie betonowe podpory wzdłuż bocznych ścian. Masters w napięciu wpatrywał się w te ruiny, ale niczego nie dostrzegł.

- Skok! - zawołał Hardcastle.

Rushell błyskawicznie poderwał maszynę i wznosząc się stromo łukiem wyskoczył ponad rozwalone bunkry, nakierowując dziób AV-22, a zarazem ciężki karabin maszynowy, na otoczony drzewami budynek administracyjny, stojący na tyłach podziemnych hangarów. Znów zaczął wypatrywać jakichkolwiek pojazdów czy żołnierzy zmierzających w ich stronę, ale i tam nie zauważył żadnego ruchu.

- W schronach nie ma ani jednego samolotu! - zawołał. - Nie widać też pojazdów i ludzi, nawet ciał zabitych. Baza wygląda na opuszczoną. A przecież rano była tu jeszcze eskadra lotnicza, widzieliśmy to na zdjęciach! Mieli co najmniej kilkanaście samolotów, stacjonowało tu około dwustu żołnierzy. Jak to możliwe, żeby tak szybko się stąd wynieśli?

- Muszą być gdzieś w pobliżu - odparł admirał. - Nie spuszczaj z oka tamtego budynku. Jeśli nic się nie będzie działo, wysadzimy desant.

Wykonując niespodziewane zwroty i skoki, Masters przelatywał od budynku do budynku, z jednego końca bazy w przeciwległy, nigdzie nie zatrzymując się dłużej niż na kilka sekund. W ten sposób po paru minutach zyskali już pewność, że na terenie lotniska nie ma nikogo.

W końcu Rushell przeskoczył przez szeroki pas startowy i zanurkował w cień kępy drzew, jak najdalej od wszelkich budowli oraz hangarów, z których samolot mógłby zostać ostrzelany.

- W porządku. Uwaga, oddział specjalny - rzekł Hardcastle przez interfon. - Przeczesaliśmy cały teren, wszędzie panuje spokój. Wylądujemy teraz na tej otwartej przestrzeni między dwoma największymi hangarami, które widać po lewej stronie, i tam wyskoczycie. Będziemy was osłaniać. Zbadajcie obszar w promieniu kilkuset metrów, zwracając uwagę na żołnierzy mogących się kryć gdzieś w ruinach. My w tym czasie zatoczymy koło nad ogrodzeniem bazy. Kiedy otrzymamy meldunek, że sprawdzony przez was teren jest bezpieczny, wylądujemy przed hangarami.

„Lew Morski" uniósł się jakieś trzy metry nad ziemię i przemknął ponad pasem startowym z prędkością niemal dwustu kilometrów na godzinę. Nad wyznaczonym lądowiskiem Masters obrócił maszynę, by jej dziób wciąż celował w stronę otwartej przestrzeni, po czym szybko posadził samolot na płytach chodnika. Ludzie z oddziału specjalnego wysypali się przez otwartą klapę rufową i natychmiast rozpierzchli we wszystkich kierunkach. Biegli z bronią uniesioną w górę, gotowi do odparcia ataku z dachów, koron drzew i każdej innej możliwej kryjówki. Kiedy zniknął z oczu ostatni z nich, AV-22 wyskoczył kilkadziesiąt metrów w górę i nabierając prędkości rozpłynął się w mroku.

Baza nie była zbyt rozległa, toteż dość szybko zatoczyli koło ponad jej ogrodzeniem. Nigdzie nie dostrzegli żywej duszy. W odległości paru kilometrów zauważyli jakąś ciężarówkę zmierzającą w tym kierunku, lecz biorąc pod uwagę prędkość samochodu oraz wąską i krętą drogę prowadzącą z głębi doliny na lotnisko, przez pewien czas mogli się jeszcze niczego nie obawiać. Dotarłszy do bramy wjazdowej, Masters skręcił i poleciał nad asfaltową drogą ku centrum dowodzenia. Tu natknęli się na kilka porzuconych łazików, a skaner podczerwieni ujawnił, że silniki są jeszcze ciepłe, ale w ich otoczeniu również nikogo nie było.

- Oddział specjalny, czekam na meldunek - rzekł Hardcastle do mikrofonu.

W tym czasie Rushell zawrócił nad parkingiem i zawisł nisko nad ziemią, na wypadek, gdyby ktoś z desantu potrzebował pomocy. Ale ludzie w czarnych kombinezonach także rozpłynęli się w ciemnościach i na terenie bazy nadal nie było widać żywej duszy, nawet zwierząt czy ptaków.

- W zachodniej części bazy nie ma nikogo - zameldował przez radio dowódca oddziału, Arturo Cordova. - Sprawdziłem tu każdy hangar. Wszystko wskazuje na to, że załoga ewakuowała się w panicznym pośpiechu.

- W części północnej również bezpiecznie - odezwał się ktoś inny.

- Jestem w wieży kontroli lotów. Zostawili porozrzucane księgi, notatki, rozkłady lotów. W całym budynku nie ma ani jednego żołnierza.

- Zabierzcie tyle dzienników, ile tylko dacie radę unieść - polecił Hardcastle. - Jeszcze raz przelecimy nad pasem startowym i wzdłuż ogrodzenia. Spotkamy się na placu między hangarami za dziesięć minut.

- Zrozumiałem - odpowiedział dowódca oddziału specjalnego, gestami dając znać swoim kolegom, żeby pobiegli do wieży kontroli lotów po dzienniki.

- Masters znów poderwał „Morskiego Lwa", przemknął między drzewami i skręcił nad ogrodzeniem bazy. Tym razem natknęli się na kilka zamkniętych bunkrów, zagrzebanych głęboko w ziemi, gdzie mogła zostać ukryta ciężka broń przeciwlotnicza oraz zapasy amunicji. Lecz i tu nie było nikogo.

- Całkiem się stąd wynieśli - mruknął Hardcastle. - Spakowali wszystkie graty i zwinęli dużą eskadrę lotnictwa w ciągu niespełna osiemnastu godzin. Muszę przyznać, że to zdumiewające.

Niespodziewanie w słuchawkach rozległ się głos Elliotta.

- „Dwa Dziewięć", tu „Siedem Jeden". Wygląda na to, że niedługo możecie mieć towarzystwo. Sądząc po szybkości, w waszą stronę leci mały samolot rozpoznawczy bądź śmigłowiec. Prawdopodobnie wystartował z Port-au-Prince. Nadaje jakiś sygnał identyfikacyjny, więc jest to maszyna wojskowa lub policyjna. Będzie u was za trzynaście minut. Jaki jest wasz status?

- Baza została porzucona - odparł admirał. - Nikogo tu nie ma.

Zabieramy kilka porzuconych dzienników i książek kontroli lotów.

- W porządku. Musimy już skierować „Mewy" na północ, bo może im zabraknąć paliwa, dlatego powinniście wystartować najpóźniej za dziesięć minut. Zarejestrujcie obraz bazy przekazywany przez FLIR, posłuży nam do oszacowania skuteczności ataku.

- Zrozumiałem, „Siedem Jeden".

Hardcastle zerknął na Mastersa i pokręcił głową.

- Chyba wiem, jak on się teraz czuje - mruknął. - Ten atak na porzuconą bazę może się okazać jego przekleństwem.

- Przecież nie miał pojęcia, że przemytnicy wyniosą się tak szybko. Mimo wszystko...

- Mimo wszystko wyszliśmy na idiotów - wpadł mu w słowo admirał. - Cała akcja została znakomicie zaplanowana i sprawnie przeprowadzona. Powstał tylko jeden problem: przemytnicy zdążyli się wcześniej ulotnić.

Na pokładzie samolotu zwiadowczego E-2, „Lwa Siedem Jeden"

Kilka minut później

Elliott odchylił się na oparcie swego fotela, umieszczonego między pulpitami kontrolnymi radaru a konsolą zdalnego sterowania bezzałogowcami, przy której siedział McLanahan.

- „Dwa Dziewięć" wystartował - zameldował operator radaru. Niezidentyfikowany obiekt znajduje się dwadzieścia kilometrów od nich, nadal leci w kierunku Verrettes. Nie widać żadnych innych maszyn w powietrzu.

- Kontakt z wszystkimi bezzałogowcami bez zakłóceń - oznajmił McLanahan. - Powinniśmy je bez przeszkód doprowadzić z powrotem do Alladin City.

Elliott w zamyśleniu pokiwał głową i przetarł palcami oczy.

- Odeślij stealthy do bazy - zwrócił się do oficera łączności. Zaraz po wylądowaniu sporządzimy wspólnie raport. Podziękuj im w moim imieniu. Ja nie potrafiłbym wydobyć z siebie nawet słowa.

- Nadal nie mogę w to uwierzyć - powiedział McLanahan. Chyba każda z naszych jednostek lotnictwa także mogłaby spakować graty i zniknąć razem z dwudziestoma samolotami w ciągu osiemnastu godzin, lecz na pewno nie zdążyliby zabrać sprzętu pomocniczego, dokumentacji i całego wyposażenia bazy w tak krótkim czasie. A ci przecież usunęli wszystko. Na pewno wiedzieli, że szykujemy się do tego rajdu. - Zamilkł na chwilę, po czym dodał: - Skąd mógł pan wiedzieć, generale, że ulotnią się tak szybko? Przecież i tak musieliśmy tu przylecieć.

- Jestem pewien, że to zniknięcie zostało szczegółowo zaplanowane i było częścią całej operacji ataku na nas. Przewidywali, że w krótkim czasie podejmiemy taką akcję. Zapewne powracające z północy myśliwce były już ostatnimi samolotami, jakie wylądowały w Verrettes.

- Dokąd mogli uciec?

- Dokądkolwiek. Albo są teraz w Kolumbii, odległej zaledwie o tysiąc kilometrów, albo nie dalej, jak parę kilometrów stąd w głębi wyspy. Ich największe samoloty transportowe mają taki zasięg, że zdolne byłyby dotrzeć do Meksyku czy Wenezueli, a nawet do Brazylii. - Uderzył dłonią w poręcz fotelika. - Powinniśmy byli wcześniej dokładnie sprawdzić dane wywiadowcze. Kiedy już odkryliśmy, gdzie mają swoją bazę, należało poddać ją stałej obserwacji. Lecz zamiast tego pozwoliliśmy im - się spokojnie wymknąć. Teraz mogą świętować skuteczny atak na „Karabala", „Keystone'a" oraz „Platobala" oraz bezpieczne wycofanie się z zagrożonego rejonu. My zaś zorganizowaliśmy zmasowany kontratak i wracamy z niczym.

Elliott zamilkł, namyślał się przez jakiś czas, wreszcie z wściekłością wyprostował się na fotelu.

- Trudno, Patricku. Wciąż mamy ważne zadania do wykonania, a dzięki Bogu zdołaliśmy ujść z życiem i któregoś dnia jeszcze podejmiemy tę walkę... Jak najszybciej będę potrzebował pełnych danych o naszych stratach, zarówno na „Młociarzu Jeden", jak i na posterunkach „Keystone'a" oraz „Karabala", wraz z aktualnym raportem o stanie technicznym i liczebności samolotów oraz urządzeń naziemnych. Kiedy tylko otrzymam te informacje, skontaktuję się z sekretarzem obrony. Umówimy się na szóstą rano, powinien wówczas być jeszcze w domu. Chciałbym uniknąć takiej sytuacji, że jako pierwsi dopadną go dziennikarze, którzy jakimiś kanałami dowiedzieli się o naszym rajdzie bombowym. Osobiście zrelacjonuję mu wszystkie wydarzenia i z samego rana poproszę o spotkanie z prezydentem. Przede wszystkim musimy podjąć normalne działania w zakresie ochrony granic i uruchomić zniszczoną sieć radarową. Proponuję uzupełnić ją o trzy aerostaty wypuszczone z kutrów, jednego zakotwiczonego w Cieśninie Bimini, drugiego w Cieśninie Florydzkiej, na wysokości Key West, a trzeciego na wodach archipelagu Bahama. Mam nadzieję, że uda się dołączyć do tego lotniskowiec ustawiony w pobliżu zniszczonej platformy „Młociarz Jeden". Kiedy odzyskamy już możliwość działania, zaczniemy intensywnie szukać tego nieuchwytnego Salazara. Będziemy mogli objąć kontrolą radarową wszystkie samoloty startujące z obszaru Haiti, zwracając uwagę na każdą podejrzaną maszynę lądującą w głębi wyspy. Trzeba także nawiązać bliższą współpracę z CIA oraz DEA i przy pomocy agentów spróbować wywabić Salazara na światło dzienne, bo nie wątpię, że przez pewien czas będzie się krył w jakiejś mysiej norze.

- Jest coś, co powinno szybko wywabić przemytników z ich kryjówki - odparł McLanahan. - Pieniądze. Tylko forsa zmusi ich do tego, by przezwyciężyć strach.

To prawda, lecz jak długo to potrwa? - pomyślał Elliott. Nie można przecież siedzieć z założonymi rękami i czekać. Trzeba ich wykurzyć z tej nory. Znaleźć jakiś sposób...

Biały Dom, Gabinet Owalny

Dwie godziny później

- Powtórz, Tom - rzekł prezydent, wbijając zdumione spojrzenie w sekretarza obrony, Prestona. - Elliott na własną rękę zorganizował rajd bombowy na Haiti?

- Zameldował mi o tym przed kilkoma minutami. Celem akcji było...

- Akcji?! Nie wydawałem rozkazu przeprowadzenia żadnej akcji na Haiti, a już na pewno nie rajdu bombowego! Co on zrobił? I jakimi siłami? Użył B-52?

- Nie. Utworzył eskadrę z dwóch „Morskich Lwów" swego centrum dowodzenia na Florydzie, samolotu zwiadowczego E-2, także należącego do Agencji Ochrony Granic, dwudziestu bezzałogowych „Mew" oraz dwóch myśliwców F-117 Stealth z bazy lotnictwa taktycznego w Nevadzie.

- Skorzystał z F-117?... Wysłał stealthy do przeprowadzenia rajdu bombowego, bez mojego rozkazu? Jak to możliwe? Kto mu pozwolił dysponować tymi samolotami bez mojej zgody?

- Generał Elliott przez wiele lat dowodził zespołem doświadczalnym w Tonopah, zanim został on przekształcony w jednostkę lotnictwa taktycznego, panie prezydencie. Nadal kieruje ośrodkiem testującym nowe typy uzbrojenia w Nevadzie, formalnie nie został zdjęty z tego stanowiska...

- Powinienem rozstrzelać tego sukinsyna. Co on zamierza dalej?

Zbombardować Kubę? A może zorganizować nalot na Chiny? Czy też zacznie ostrzeliwać Waszyngton, jeżeli nie zaakceptuję tego, co mu się zamarzy?

- Czy mógłbym coś wyjaśnić, panie prezydencie?... Organizując ten rajd, działał w granicach swoich kompetencji. - Prezydent bez słowa gapił się na Prestona. - Elliott należy do grona najwyższych dowódców wojskowych Stanów Zjednoczonych, ma stopień generała i kieruje samodzielną rządową agencją o charakterze paramilitarnym. Zapewnienie należytej ochrony, akcje obronne i przeciwdziałanie aktom dywersji, a także organizowanie wypraw poszukiwawczych i rekonesansowych, mających na celu bezpieczeństwo podlegających mu jednostek, a tym samym bezpieczeństwo naszego kraju, wchodzą w zakres jego obowiązków. Generał Elliott tylko wypełniał swe zadania, panie prezydencie. Przeprowadził w pełni uzasadnioną operację rozpoznawczą. Wczoraj szczegółowo poinformował pana o swoich odkryciach, mówił też o groźbie ataku na posterunki oraz instalacje radarowe, o zagrożeniu dla naszego kraju i o konieczności zaplanowania właściwych akcji odwetowych. W nocy cztery posterunki agencji zostały zaatakowane z powietrza przez myśliwce startujące z bazy na Haiti. Elliott nie miał innego wyjścia, jak odpowiedzieć w ten sam sposób. Nie ulega wątpliwości...

- Skończ tę przemowę, Tom. Przecież Elliott działał na własną rękę, nawet ciebie nie powiadomił o planowanym nalocie.

- Dowódcy samodzielnych agencji nie mają obowiązku zrywać nas z łóżek, jeśli ich ludzie czy też posterunki zostaną zaatakowane...

- Przestań mi mydlić oczy, Preston!

- Ale taka jest prawda. Gdyby Rosjanie nagle zmienili politykę i sowieckie czołgi przekroczyły granicę Niemiec, oczekiwalibyśmy po dowódcach naszych jednostek stacjonujących w Europie, że zaczną wykonywać rozkazy przygotowane na wypadek wojny, zorganizują obronę i podejmą walkę z agresorem, nie czekając na jakiekolwiek decyzje z Waszyngtonu. Gdyby nawet spotkali się z wahaniem i niezdecydowaniem naczelnego dowództwa, i tak byśmy oczekiwali po nich, że we własnym zakresie uczynią wszystko, by chronić życie Amerykanów i ratować nasz sprzęt Dowódcy wojskowi muszą być przygotowani na to, by w odpowiednim momencie podejmować konieczne decyzje. Generał Elliott właśnie to zrobił.

Prezydent, już wyraźnie spokojniejszy, zwrócił się do szefa kancelarii, Jacka Pledgemana:

- Ściągnij tu Martindale'a, Chapmana, Curtisa i Mitchella. Tylko bez hałasu, Jack.

Pledgeman pospiesznie wyszedł z gabinetu.

- Dobra, na razie zapomnijmy o sporze, czy on miał prawo zorganizować taki rajd, czy nie - rzekł prezydent. - Jakie wyniki przyniósł ten rekonesans? Co tam się wydarzyło?

- Baza lotnicza została wcześniej ewakuowana - odparł szybko Preston, po czym zaczął relacjonować szczegóły.

- A co z „Mewami", tymi samolotami bezzałogowymi?

- Nie zostały użyte podczas akcji. Moim zdaniem Elliott zamierzał je wykorzystać tylko wtedy, gdyby nie uzyskał pomocy dwóch myśliwców typu Stealth.

- Wszyscy wrócili? Nikt nie zginął?

- Generał zameldował jedynie o utracie dwóch „Mew" w trakcie przelotu nad oceanem - rzekł Preston. - Zawiodły radiowe układy zdalnego sterowania. Maszyny wodowały na spadochronach, w ciągu dnia zostaną wyłowione przez kutry patrolowe Agencji Ochrony Granic. Biorąc pod uwagę wszelkie okoliczności, muszę przyznać, że sprawność działania zrobiła na mnie duże wrażenie. Generał Elliott przygotował tę operację w bardzo krótkim czasie i w całkowitej tajemnicy, zgromadziwszy odpowiednie siły i środki do przeprowadzenia błyskawicznej akcji. Nawet gdyby napotkał opór obrońców bazy przemytników, i tak mógłby odnieść znaczący sukces, tracąc najwyżej paru swoich ludzi. Uderzył z zaskoczenia, szybko i precyzyjnie...

- Tak, to już wiem. Widzę, że podoba ci się taki styl działania. Do diabła, chyba wszyscy w moim otoczeniu darzą podziwem tego faceta. Ale ja mu nie pozwolę bezkarnie latać nad Karaibami, zrzucając bomby na każdą wioskę, w której według niego mieści się baza przemytników. Nawet dowódcy samodzielnych agencji nie mają prawa organizować zbrojnych akcji na terenie sąsiednich państw, nie uzyskawszy mojej aprobaty. I nie obchodzi mnie to, że zgodnie z regulaminami działają w granicach swoich kompetencji. Na miłość boską, obrona amerykańskiej przestrzeni powietrznej to nie to samo, co rajd bombowy na teren innego państwa!

- Na pewno przekażę to zdanie generałowi Elliottowi - oznajmił ze stoickim spokojem Preston. - Powinien się tu zjawić najpóźniej za trzy godziny. Czy chciałby się pan z nim zobaczyć?

- Owszem, chciałbym. Mam straszną ochotę udusić tego sukinsyna. Nie, najpierw go zdegraduję do stopnia podpułkownika, a dopiero potem własnoręcznie uduszę.

- Jestem przekonany, że opinia publiczna przede wszystkim oczekuje stanowczego reagowania na zdradziecką napaść, panie prezydencie - rzekł Preston z naciskiem. - Akcja generała Elliotta, bez względu na to, jak bardzo jest pan jej przeciwny, zaspokoi te oczekiwania. Urwał, dostrzegłszy powątpiewanie w spojrzeniu prezydenta. - Możemy sprawić, by pewne informacje przedostały się do prasy, dziś wieczorem lub jutro rano. Oczywiście, bez żadnych szczegółów, ale wzmianki prasowe staną się wiarygodne, jeśli ich ani nie potwierdzimy, ani nie zdementujemy. A gdy tylko wścibscy dziennikarze się dowiedzą, że pewna baza na Haiti faktycznie została zbombardowana, to nawet mimo naszych zaprzeczeń opinia publiczna dostanie to, czego tak bardzo pragnie. Ludzie uwielbiają tajemnice, szczególnie takie, które mogą sami odkryć.

- Chyba niczym się bardziej nie brzydzę, niż tego typu krętactwami. Nie mam zamiaru ulec naciskom i uznać ten zaplanowany przez Elliotta akt agresji za element mojej własnej polityki zagranicznej, bo tylko wówczas mógłbym się zgodzić na owe... przecieki „z dobrze poinformowanych waszyngtońskich źródeł".

- Czy jest pan zupełnie pewien, panie prezydencie, że operacja Elliotta całkowicie się rozmija z pańskimi dążeniami?

- Do czego ty zmierzasz?

- Mam wrażenie, że powodem pańskiego niezadowolenia jest tylko to, iż nie panuje pan w pełni nad sytuacją. Pan nie ma obiekcji przeciwko tej akcji jako takiej, ale drażni pana, że nie został wcześniej powiadomiony i nie kierował nią osobiście...

- Czy sądzisz, Preston, że do tego wszystkiego brakuje mi jeszcze wywodów psychoanalityka amatora? - zapytał szybko prezydent, ale w duchu musiał przyznać, że sekretarz ma chyba rację... - Chciałbym, abyś w moim imieniu poinformował wszystkich zebranych o ostatnich wydarzeniach. Jeśli ci to pasuje, możesz wytłumaczyć moje spóźnienie przygotowaniami do dzisiejszej konferencji prasowej.

Pledgeman ponownie zajrzał do Gabinetu Owalnego, ale zanim zdążył otworzyć usta, prezydent warknął:

- Dlaczego jeszcze ich nie ma, Jack?

- Czekamy na dyrektora Mitchella, panie prezydencie. Został wezwany w pilnej sprawie do centrali łączności.

- Zaczniemy bez niego. Wprowadź ich, Jack. Mam nadzieję, że przynieśli jakieś nowe raporty.

- Już je zebrałem, panie prezydencie. - Pledgeman pokazał trzymany w ręku plik papierów; musiał uważnie przejrzeć te dokumenty i sporządzić notatki przez zaplanowaną na dziś konferencją.

- Przyjdę za pięć minut.

Prezydent wstał zza biurka i podszedł do wysokiego okna w prawej ścianie gabinetu, wychodzącego na rozległy trawnik na tyłach Białego Domu, skąd niejednokrotnie reporterzy uzbrojeni w teleobiektywy fotografowali go przy pracy. Wiele razy już myślał o tym, by odsunąć biurko od okna, lecz zawsze rezygnował z tego pomysłu - dochodził do wniosku, że skoro stało ono w tym samym miejscu od wielu lat, to niech już tak zostanie. Owo biurko było symbolem urzędu prezydenta, miejscem pracy głowy państwa...

Głowy państwa - powtórzył w myślach ze złością... Czasami to określenie brzmiało jak kiepski żart...

Sala odpraw Białego Domu

Trzy godziny później

W pokoju siedział tylko wiceprezydent, dwóch doradców wojskowych oraz Brad Elliott. Spotkanie z prezydentem i członkami gabinetu zostało odłożone o godzinę, ale zapadła już decyzja, że od tej pory każda akcja w rejonie karaibskim ma być sterowana bezpośrednio z Białego Domu. Wszystkim nakazano pozostać w kontakcie, co w praktyce oznaczało zakaz opuszczania Białego Domu. Ale miało to również swoje dobre strony - polecenia mogły być wydawane z centrali operacyjnej, z pominięciem jakichkolwiek służb, nawet sekretariatu Prezydium Zjednoczonych Sztabów, umożliwiając w ten sposób błyskawiczną reakcję.

Czterech mężczyzn oglądało telewizyjną transmisję konferencji prasowej prezydenta, która - jak można się było tego spodziewać - miała dość burzliwy przebieg, tym bardziej, że wypowiedzi przetykano lotniczymi zdjęciami zniszczonej platformy „Młociarz Jeden" otoczonej gromadką kutrów ratowniczych. W pewnym momencie kamera wyłowiła na horyzoncie olbrzymią sylwetkę lotniskowca „Coral Sea", mającego zapewnić tymczasowe lądowisko dla maszyn jednostki Ochrony Granic. Kiedy wreszcie komentatorzy zaczęli przedstawiać własne domysły na temat owej tragedii, jaka wydarzyła się na południu Florydy, Martindale ściszył odbiornik i mruknął:

- To rzeczywiście koszmar. Jeśli już zostaliśmy zmuszeni do wykorzystania lotniskowca, nawet takiej starej balii, jak „Coral Sea", by ochraniać granice kraju, to dziennikarze będą mieli bogate żniwa.

- Chyba każdy sposób jest lepszy od pozostawienia tego rejonu niestrzeżonego - wtrącił Elliott. - Lotniskowiec znakomicie się nada do naszych celów, przynajmniej do czasu wyekwipowania drugiej platformy.

- To znaczy do kiedy?

- Będzie gotowa za jakieś dwa tygodnie, ale wyposażenie jej do wszystkich zadań operacyjnych może potrwać nawet dwa miesiące, a zamontowanie stanowiska aerostatu zajmie z pół roku. Pełną sprawność działania w tym obszarze odzyskamy nie wcześniej niż za rok. Ale tym razem nie będziemy urządzali na niej okręgowego centrum dowodzenia, posłuży przede wszystkim jako baza wypadowa dla patroli. To oznacza mniej liczebny personel, mniej komputerów i sprzętu elektronicznego. Nadzorowaniem działań może się zająć centrum dowodzenia na Florydzie...

Zastanawiam się jeszcze, czy nie lepiej byłoby przeholować „Młociarza Dwa" do Cieśniny Florydzkiej, a lotniskowiec zakotwiczyć u zachodnich wybrzeży półwyspu. Mógłby zresztą pływać po wodach zatoki, stanowiąc ruchomą bazę patroli dla całego rejonu południowego. Nie wiem też, czy nie warto uzbroić platformy, by mieć możliwość obrony przed drugim takim nalotem. Sądzę jednak, że skoro na pobliskim lotnisku w Homestead stacjonują nasze F-16, a niedaleko jest również baza marynarki wojennej, to przemytnicy będą się trzymać z dala od platformy.

Wiceprezydent nie odpowiedział, tylko zamknął oczy i pokiwał głową.

- Przygotuj dla mnie kosztorysy obu alternatywnych rozwiązań, a ja przedstawię je staremu. Ale nie oczekuj zbyt wiele. Naprawdę jest na ciebie wkurzony. Gdybyś teraz zaczął się jeszcze dopraszać o fundusze, mógłby nie wytrzymać i...

W tej samej chwili otworzyły się drzwi i wkroczył przez nie prezydent w towarzystwie szefa kancelarii, Pledgemana, sekretarza obrony, Prestona, doradcy do spraw walki z narkotykami, Masseya, i doradcy do spraw bezpieczeństwa narodowego, Curtisa. Prezydent zajął miejsce u szczytu stołu konferencyjnego, zaczekał, aż Pledgeman rozłoży przed nim notatki i dokumenty, dał znak stenografistce czekającej cierpliwie w rogu sali i dopiero wtedy po raz pierwszy spojrzał na Elliotta.

- Ma pan za sobą bardzo pracowitą dobę, prawda, generale?

- Tak, panie prezydencie.

- Wiem już, że meldował pan o ostatnich wydarzeniach Prestonowi i Chapmanowi. Dostałem ich wstępne raporty. - Wskazał dłonią leżące przed nim kartonowe teczki. - Chciałbym jednak usłyszeć od pana, generale Elliott, dlaczego nie powiadomił pan Białego Domu o planowanej operacji na Haiti.

- Jeśli istniała jakakolwiek szansa pochwycenia terrorystów, odpowiedzialnych za ataki na nasze stanowiska aerostatów i platformę kontrolną, to musieliśmy działać...

- To tylko w części usprawiedliwia pańskie postępowanie, gdyż nikt nie dał panu prawa bombardować jakiekolwiek obiekty na terenie innego kraju. Pańska akcja mogła spowodować bardzo poważny kryzys rządowy. Wierzyliśmy, że potrafi pan pokierować Agencją Ochrony Granic w tak trudnej i tragicznej chwili. Tymczasem pan na własną rękę zorganizował rajd bombowy na bazę lotniczą na Haiti, używając do tego myśliwców typu Stealth, którymi nie ma pan żadnego prawa rozporządzać.

Prezydent wpatrywał się intensywnie w twarz Elliotta, lecz ten śmiało spoglądał mu w oczy.

- Wszyscy wiemy, Brad, że jesteś znakomitym, inteligentnym i odpowiedzialnym dowódcą wojskowym. Ale musisz pamiętać, do cholery, że reprezentujesz prezydenta Stanów Zjednoczonych, dlatego nie wolno ci działać na własną rękę.

- Chyba nie muszę mówić, panie prezydencie, że jestem głęboko przekonany, iż moja decyzja wynikała z właściwej oceny wydarzeń, a przeprowadzenie takiej akcji miało na celu jedynie ochronę bezpieczeństwa naszego kraju oraz podległej mi agencji rządowej - oznajmił Elliott. W każdej sytuacji mam obowiązek bronić Stanów Zjednoczonych. Uważałem za niezbędne podjęcie stanowczych przeciwdziałań i to właśnie w takim momencie. Dlatego też wydałem odpowiednie rozkazy.

- No właśnie. - Prezydent skrzyżował ręce na piersi, westchnął ciężko i dodał: - Po naradzie z członkami gabinetu, których zdania diametralnie różniły się między sobą, zdecydowałem, że nie będę wyciągał w stosunku do ciebie żadnych konsekwencji. Musimy o tym zapomnieć i skupić się na dalszych działaniach. Nie oznacza to jednak, że aprobuję twoje postępowanie. Liczę na to, że będziesz wypełniał rozkazy oraz kierował operacjami na podległym ci obszarze i w granicach swoich uprawnień, to znaczy nadzorował bezpieczeństwo naszych granic w tym zakresie, w jakim Agencja Ochrony Granic ma prawo działać. Wszystkie pozostałe akcje mają być uzgodnione ze mną. Czy to jasne, generale?

- Tak, panie prezydencie.

- Brad, jesteś znakomitym fachowcem i doskonałym organizatorem, lecz jeśli nie będę mógł ci ufać, wyleję cię bez mrugnięcia okiem. Chcę, żeby nie było między nami żadnych niedomówień.

- Rozumiem.

- Świetnie. - Prezydent przysunął sobie i otworzył pierwszą z brzegu teczkę, która zawierała propozycje niezbędnych działań, mających być odpowiedzią na zbrojny atak. - Zastanówmy się więc wspólnie, co powinniśmy teraz zrobić...

- Jeśli można, panie prezydencie - wtrącił szybko Elliott. Stary uniósł głowę znad papierów i z trudem opanowując zniecierpliwienie skinął głową. - Przede wszystkim powinien mnie pan zwolnić ze stanowiska i nakazać odholowanie do portu platformy „Młociarz Dwa".

- Co ty znów kombinujesz, Elliott?

- Panie prezydencie, banda przemytników kierowana przez pułkownika Agusto Salazara znalazła sobie nową kryjówkę. Podczas rekonesansu na Haiti nie odnaleźliśmy nawet śladów, które by sugerowały dokąd uciekli. Mogą się kryć niemal wszędzie w Środkowej lub Południowej Ameryce. Mam pewien plan, który pozwoli wywabić ich z tej kryjówki i skusić do podjęcia na nowo przemytu na wielką skalę, lecz może się to udać tylko wtedy, gdy zdobędą przeświadczenie, że realizacja projektu „Młociarzy" została na jakiś czas zawieszona i szlaki przemytnicze wiodące ku południowej Florydzie są dla nich znów bezpieczne... - Generał zawiesił głos, oczekując na reakcje zebranych, ale przy stole panowała cisza. - W celu uwiarygodnienia tej sytuacji należałoby ogłosić publicznie, że zostałem zdjęty ze stanowiska za nieudolne kierowanie Agencją Ochrony Granic, a platforma „Młociarz Dwa" musi przejść gruntowny remont, zanim będzie ustawiona w Cieśninie Florydzkiej i zastąpi zniszczonego „Młociarza Jeden". - Tym razem większość polityków popatrzyła na niego z wyraźnym zdumieniem. - Proszę ogłosić, że tymczasową bazę samolotów patrolowych będzie stanowić lotniskowiec „Coral Sea" zakotwiczony u zachodnich wybrzeży Florydy, w miejscu „Młociarza Dwa", a jednocześnie w tajemnicy odwołać statek do portu w Saint Petersburg czy w Mobile, tłumacząc to chwilowym brakiem funduszy i coraz silniejszą opozycją przeciwko całemu projektowi Agencji Ochrony Granic.

- Nie sądzę, żeby to była najlepsza propozycja, generale - odparł prezydent. - Gdybyśmy poszli w tym kierunku...

- Nie możemy dopuścić do tego, aby Salazar opanował szlaki przemytnicze i powołał do życia nowe siatki dystrybucji narkotyków wzdłuż granicy z Meksykiem czy na zachodnim wybrzeżu. „Młociarze" nie są przygotowani do prowadzenia w tamtych rejonach operacji na większą skalę. Zarówno sieć odbiorców Salazara, jak i oddziały naszej agencji są dobrze zorganizowane tylko w południowo-wschodniej części Stanów Zjednoczonych. Jeżeli teraz zaczniemy jeszcze ostrzej i energiczniej reagować na pojawienie się każdej podejrzanej łodzi czy samolotu, Salazar może się przestraszyć ryzyka i na dłużej pozostać w ukryciu. Wówczas potrzebowalibyśmy kilku miesięcy i zaangażowania całej siatki wywiadowczej, żeby odnaleźć jego kryjówkę.

- A skąd masz pewność, Brad, że i tak nie będzie siedział cicho w norze i ostrożnie próbował przerzucać narkotyków innymi drogami? - zapytał przewodniczący zjednoczonego sztabu, Curtis. - Ten facet to szczur, ale na pewno nie jest głupcem.

- Oczywiście, nie mam żadnej gwarancji, że nie zignoruje takich posunięć i nie zacznie działać gdzie indziej. Ale wszystkie zdobyte przez nas informacje ujawniają pewien bardzo znaczący fakt, że centrum dystrybucji narkotyków znajdowało i nadal znajduje się na południowej Florydzie. Otóż kontrabanda przewożona przez granicę nawet w tak odległych stanach, jak Kalifornia, zawsze jest najpierw transportowana na Florydę i dopiero tam trafia do sieci odbiorców. Na przykład hurtownicy, którzy zginęli w Luizjanie, należeli do gangu narkotykowego z Nowego Jorku, ale kierował nimi człowiek z Miami. Uzyskaliśmy informacje, że cały zrzucony tam transport był przeznaczony właśnie dla Nowego Jorku, ale musiał przejść przez ręce bossów z Florydy. Wynika stąd, że nie istnieją bezpośrednie kanały przerzutowe z Ameryki Południowej do stanów na północy, cały towar musi iść przez Florydę, a jedynym powodem, dla którego został zrzucony w Luizjanie, było uszczelnianie przez nas granic na południowym wschodzie. Właśnie dlatego jestem przekonany, że jeśli udowodnimy całemu światu gotowość jeszcze pilniejszego strzeżenia wybrzeży Florydy, coraz silniej uzbrajając nasze posterunki, wówczas Salazar na pewno się przeniesie na inne szlaki. Gdyby jednak udało się sprawić, że ograniczenie działań na południowym wschodzie odczyta jako dowód naszej słabości i ufając we własną siłę wznowi przerzuty, zyskamy szansę pojmania go i ukrócenia tego procederu.

- Zakładając nawet, że przemytnicy przyjmą to zaproszenie do współpracy - odezwał się wiceprezydent Martindale - jak masz zamiar ich tropić, skoro chcesz wycofać platformy i nie odbudowywać sieci radarowej?

- Wykorzystując instalację ROTH w Arkansas, panie prezydencie. To urządzenie do wychwytywania odbić promieni radarowych ponad horyzontem jest zdolne namierzyć każdy statek i samolot w promieniu wieluset kilometrów, od wybrzeży Karoliny Północnej aż po Kalifornię. Według wskazań tej instalacji moglibyśmy z grubsza naprowadzać samoloty patrolowe, dopóki piloci nie odnajdą intruza na radarach pokładowych.

- Widziałem to niezwykłe urządzenie typu ROTH w działaniu powiedział doradca do spraw walki z narkotykami, Massey. - Przyznam, że zrobiło na mnie olbrzymie wrażenie. Ale sam wyliczałeś kilka poważnych wad tego systemu: niemożność odczytania pułapu samolotu, dużą wrażliwość na warunki atmosferyczne, nie sprawdzoną do końca precyzję wskazań. Sądzisz, że można będzie polegać na tej instalacji, gdyby Salazar zdecydował się jednak wznowić przemytniczą działalność?

- Doskonale wiem, że ten plan opiera się na bardzo wielu założeniach - odparł Elliott - uważam jednak, że to nasza jedyna szansa. Mamy tylko taką alternatywę, by na szeroką skalę podjąć akcję wywiadowczą zmierzającą do odnalezienia kryjówki Salazara, łudząc się jednocześnie nadzieją, że on nie zdąży w tym czasie rozpracować nowych szlaków i nie zasypie całego kraju narkotykami, zanim zdołamy go unieszkodliwić. Wolałbym jednak podjąć próbę oszukania go. Salazar od początku żerował na naszej słabości, a jest niezwykle chciwy. Wróci w ten rejon, gdy wyczuje okazję uzyskania jeszcze większych dochodów niż poprzednio. Jeśli zaś wykorzystamy marynarkę wojenną do ochrony granic na południowym wschodzie, z pewnością zacznie szukać innych dróg przemytu, a tych można znaleźć bez liku, zwłaszcza na granicy lądowej z Meksykiem. Mieliśmy już przykład, że potrafi przenieść miejsca zrzutu na zachód dużo szybciej, niż przebiega tworzenie nowych posterunków agencji. A nie ulega wątpliwości, że musimy go powstrzymać, zanim zdąży zorganizować nową sieć odbiorców.

Prezydent rozejrzał się po twarzach zebranych i zapytał:

- Czy ktoś chce coś dodać?

- Z całym szacunkiem, generale Elliott - odezwał się Massey mam wrażenie, że ten ostatni incydent wskazuje wyraźnie, iż powinniśmy jeszcze raz się zastanowić nad celowością istnienia Agencji Ochrony Granic. Wszyscy się łudziliśmy, że powołujemy do życia służbę kontrolną, instytucję o charakterze paramilitarnym, ale teraz widać wyraźnie, Brad, że „Młociarze" wypełniają zadania czysto wojskowe. Mam pełne zaufanie zarówno do ciebie, jak i do admirała Hardcastle'a oraz nadinspektor Geffar. W ciągu ostatnich lat dokonaliście rzeczy zdumiewającej. Teraz jednak jesteśmy zmuszeni do korzystania z lotniskowców i musimy wygospodarować z budżetu kolejne miliardy na odbudowę zniszczonych instalacji, nie wspominając już o niepowetowanych stratach w ludziach. Co więcej, i tak trzeba zapewnić wam należytą ochronę wojskową, by coś podobnego nigdy się już nie powtórzyło... Dlatego proponuję na dobre zrezygnować z Agencji Ochrony Granic, a pozostałe siły i środki rozdysponować między jednostki wojskowe. Zamiast tych narażonych na ataki platform można odkurzyć i skierować do patrolowania granic okręty marynarki wojennej. Przecież samoloty bezzałogowe i „Lwy Morskie" mogą startować nawet z pokładu kutra. W ten sposób połączylibyśmy szkolenie wojskowe z udziałem w regularnych patrolach i walką z przemytem narkotyków...

A ty, sukinsynu, mógłbyś się wreszcie nas pozbyć, bo już od samego początku projekt Hardcastle'a stoi ci ością w gardle, pomyślał Elliott, siłą się powstrzymując, żeby nie powiedzieć tego na głos. Na szczęście prezydent włączył się w ten ciąg wywodów:

- Dobrze, Sam. Przygotuj w tej sprawie odpowiednie dokumenty i przekaż je wiceprezydentowi. Na razie jednak chciałbym, aby Jednostka Ochrony Granic nadal wypełniała te zadania, do których została powołana. - Zamyślił się na chwilę, po czym rzekł do Martindale'a: Kevin, zostawiam ten plan w twoich rękach. Razem z generałem Elliottem i sekretarzem Prestonem przygotujcie propozycje konkretnych działań i jak najszybciej przedstawcie mi go do zatwierdzenia. Ten pomysł wydaje mi się kuszący, dlatego uważam, że warto spróbować.

Przez chwilę spoglądał na Elliotta, a jego wargi stopniowo wyginały się w dziwnym, na poły ironicznym uśmieszku.

- Wiesz co, Brad? Czasami przypominasz mi kota, który zawsze spada na cztery łapy. Dziś rano gotów cię byłem własnoręcznie udusić, a teraz mam zamiar poprzeć twój zwariowany projekt. Chyba powinieneś się modlić, żeby coś z tego wyszło. - Ponownie obrócił się do wiceprezydenta i wskazując kciukiem Elliotta rzekł, uśmiechając się szeroko: - W porządku, Kevin. Zwolnij tego człowieka ze stanowiska.

9

Westchester, Floryda

Dwa tygodnie później

Hardcastle sam był zaskoczony faktem, że kiedyś mieszkał w tak komfortowych warunkach. Piętrowy dom utrzymany w stylu Tudorów, w którym obecnie jego była żona, Jennifer, mieszkała z Danielem, stał na terenie ogrodzonego i strzeżonego osiedla na południowo-zachodnich przedmieściach Miami. Parkując furgonetkę przed wejściem, powtarzał w myślach, że nie przyjechał tu wspominać dawne czasy - miał podjąć próbę odzyskania syna.

Zwrócił uwagę na nowy motocykl stojący pod szerokim okapem, przed zamkniętymi drzwiami garażu. Aha, więc Jennifer w ten sposób postanowiła rozwiązać problem Daniela, który „pożyczył" sobie motor sąsiada, chcąc pojechać na spotkanie z ojcem, pomyślał. Na chwilę ogarnęła go złość, szybko jednak minęła, gdy uzmysłowił sobie, że od tamtego incydentu minęły już prawie trzy lata. Ale w ciągu tych trzech lat widział się z Danielem nie więcej, niż dziesięć razy.

Zauważył też nowy samochód na podjeździe, jakiś zagraniczny, ale z daleka nie mógł rozpoznać marki. Był niemal pewien, że to wóz Vance'a Hargrove'a, adwokata Jennifer, który sporo czasu spędzał w jej towarzystwie. Hardcastle nie potrafił jednak wyobrazić go sobie w roli kochanka swej byłej żony.

Miał za sobą kolejną, piętnastogodzinną służbę w centrum dowodzenia Jednostki Ochrony Granic. Teraz dodatkowo spadły na niego przykre obowiązki łącznika agencji z marynarką wojenną, departamentem obrony, Strażą Przybrzeżną oraz innymi instytucjami. Wystarczająco dała mu się we znaki operacja ustawiania lotniskowca „Coral Sea" u zachodnich wybrzeży Florydy, toteż serdecznie miał dość kłopotów związanych z przenoszeniem platformy „Młociarz Dwa" do cieśniny, gdyż władze stanowe i Straż Przybrzeżna wciąż wynajdywały nowe problemy - a to kwestię toksycznych ścieków zrzucanych do morza, strach przed zamachami terrorystycznymi, a to znów sprawę dodatkowych kosztów - jakby nagle wszyscy zaczęli się bać nawet własnego cienia.

Kiedy Jennifer do niego zadzwoniła i wyczuł w jej głosie tłumioną histerię, postanowił przyjechać prosto z Alladin City, w mundurze oficera „Młociarzy" i z pistoletem w kaburze - po ataku na platformę uchylono przepis regulaminu, mówiący o tym, że funkcjonariuszom agencji po służbie nie wolno nosić broni. Z początku bardzo się zaniepokoił, ale wytłumaczył sobie, że skoro sytuacja jest na tyle poważna, iż ona prosi go o rozmowę, to może uda mu się choć trochę poprawić swoje stosunki z Danielem.

Jennifer otworzyła drzwi i sztywno skinęła mu głową.

- Wejdź - rzuciła. Zabrzmiało to jak rozkaz, a nie zaproszenie.

- Co się stało? Odniosłem wrażenie, że coś cię trapi.

Nie zdumiał go widok stojącego w salonie Vance'a, ubranego w garnitur co najmniej za sześćset dolarów i jedwabny krawat. Mężczyzna trzymał w dłoni kryształową szklaneczkę z jakimś bursztynowym trunkiem.

- Jest na górze - odparła lodowatym tonem Jennifer.

- Co robi?

- Sam się przekonasz.

- Może mi jednak powiesz, Jen, co cię gryzie.

- A to, że on chyba zaczął brać narkotyki. Nawet nie wychyla nosa ze swego pokoju. Całymi dniami włóczy się nie wiadomo gdzie. Zaczynam się poważnie o niego martwić.

- Próbowałaś z nim rozmawiać?

- Oczywiście. Powtarza, że wszystko jest w porządku i nie muszę się niczym przejmować. Ale mam wrażenie, że on z każdym dniem coraz bardziej... oddala się ode mnie. Nie mam na niego żadnego wpływu, zaczynam tracić...

- Tak, zauważyłem. - Hardcastle ruchem głowy wskazał Hargrove'a. - A co on tutaj robi?

- Zadzwonił do mnie pod koniec pracy. Powiedziałam mu o swoich podejrzeniach i dlatego przyjechał...

- Jest tylko twoim adwokatem, ale nie ojcem Danny'ego. Zresztą mniejsza z tym - mruknął, odpinając skórzany pas i zdejmując kaburę z pistoletem oraz zapasowymi magazynkami.

Już na schodach poczuł znajomy, słodkawy i nieprzyjemny zapach marihuany. Ale co dziwne, nie odczuł nawet odrobiny złości na Daniela, miał tylko żal do Jennifer. Jak mogła do tego dopuścić? To fakt, że przez całe życie była chroniona przed podobnymi doświadczeniami, ale powinna przecież rozpoznać zapach gotowanej heroiny.

Podszedł do drzwi pokoju syna i zapukał.

- Daniel?

- Tata?

W głosie syna brzmiało wyraźne zdumienie. Hardcastle przypuszczał, że nastąpi dłuższa przerwa wypełniona krzątaniną chłopaka próbującego ukryć ewidentne dowody, ale drzwi otworzyły się niemal natychmiast.

- Cześć, tato. Nie spodziewałem się ciebie.

- Czy mogę wejść?

Zaskoczony Daniel uniósł brwi.

- Oczywiście, przecież to twój dom... - Uśmiechnął się z zakłopotaniem i dodał: - No cóż, to był twój dom... W każdym razie...

- Daj spokój. Wiem, co masz na myśli.

Wszedł do pokoju. Daniel pospiesznie zebrał ubrania rozrzucone na fotelu - na ulubionym fotelu admirała, który jeszcze do niedawna stał w salonie na dole - i wskazał mu go ręką.

- Siadaj, tato. Bardzo się cieszę. - Chłopak próbował ukryć swoje zmieszanie. - Siedzę i uczę się do egzaminu. A co u ciebie? Słyszałem, że „Młociarze" mają teraz sporo kłopotów.

- Owszem, bywały lepsze czasy. Matka się martwi o ciebie. Uważa, że po kryjomu przygotowujesz sobie heroinę.

- Heroinę? To ma być żart?

- Nie, jest całkiem poważnie zaniepokojona. - Hardcastle rozejrzał się po całym pokoju, po czym spojrzał synowi w oczy. - Ona nie zna, albo raczej nie chce znać zapachu surowej marihuany. Ale jest wręcz przerażona. Wolałbym, żebyś się jakoś z nią dogadał.

- Sądzisz, że to w ogóle możliwe?

- Sam dobrze wiesz, że tak, Danielu. Ona cię naprawdę kocha. Gdybyś spróbował jej tylko wyjaśnić, czym się zajmujesz, na pewno by zrozumiała.

Chłopak zagryzł wargi i przez chwilę wpatrywał się w twarz ojca.

- A ty? Nie jesteś na mnie wściekły za to, że zacząłem używać trawki?

- Mówisz tak, jakbyś tylko czekał, że wpadnę w złość... Może nawet na to liczyłeś. Posłuchaj, Danielu. Nie popieram tego, doskonale o tym wiesz. A biorąc pod uwagę moją pracę oraz poglądy, trudno przypuszczać, że właśnie tego po tobie oczekiwałem. Uważam jednak, że jesteś na tyle dorosły, aby samemu decydować o pewnych sprawach. Jeśli masz ochotę zażywać to świństwo, proszę bardzo. Przecież to twoje życie. Ale nie sądzisz chyba, że mnie to nie obchodzi. Martwię się o ciebie. Niepokoi mnie to, że potrzebujesz narkotyków, aby móc normalnie żyć. Martwię się, że po większej dawce możesz wyjść z domu, wsiąść na motocykl i spowodować wypadek. Martwi mnie też, że jeśli dłużej będziesz stosował trawkę, to któregoś dnia zechcesz sięgnąć po silniejsze środki, a wtedy mógłbyś bardzo skomplikować sobie życie. Ale jednocześnie zdaję sobie sprawę, iż nie mogę cię stale prowadzić za rączkę, Danny. Chciałbym, abyś przed uczynieniem jakiegokolwiek kroku dobrze się nad nim zastanowił. Zanim weźmiesz kolejną dawkę, pomyśl, czy nie wybierasz się na przejażdżkę motorem. Gdybyś spowodował wypadek pod wpływem narkotyków... Pamiętaj, że możesz zrobić krzywdę niewinnym ludziom. - Zamilkł na chwilę. - No i spróbuj choć trochę się otworzyć przed matką...

- Nie wierzę, by ona cokolwiek zrozumiała, tato. Na pewno wpadłaby w histerię, wsadziła mnie na jakąś odwykówkę albo do poprawczaka... - urwał, po czym dodał z uśmiechem: - Albo napuściła na mnie ojca. Czy nie tak się stało? Wezwała starego na ratunek...

Hardcastle próbował się uśmiechnąć, ale poczuł się nieco urażony tym sarkazmem w głosie syna. Daniel wyraźnie chciał sobie dodać animuszu, odwołując się do schematu „niczego nie rozumiejących wapniaków". Pokręcił nieznacznie głową i rzekł:

- Dajmy temu spokój. Najważniejsze jest to, że matka się o ciebie martwi, a nawet jest przerażona, ale chciała z kimś porozmawiać, zanim będzie musiała wystąpić w roli inkwizytora. Powinieneś zwrócić uwagę na sposób, w jaki cię traktuje, chociaż wobec niej postępujesz nieuczciwie.

- Tego typu wiadomości należy trzymać w tajemnicy przed mamą odparł z naciskiem Daniel. - Gdybym codziennie do obiadu wypijał butelkę wina, zaczęłaby mnie uważać za dobrze wychowanego. Ale gdybym w jej obecności zażył proszku, pewnie padłaby trupem na miejscu.

- Masz rację, lecz większość ludzi zareagowałaby w ten sposób.

- Jasne. „Golnąć kielicha to prycha. Zbrodnia gdy śmierdzi marycha. " Zgadza się?

- Jezu! - mruknął admirał, uśmiechając się ironicznie. - Dokładnie tym samym hasłem zasłanialiśmy się jeszcze w latach sześćdziesiątych. Teraz wydaje mi się ono po prostu żałosne. Dobrze wiesz, że i jedno, i drugie należy traktować tak samo.

Daniel wzruszył ramionami i skinął głową.

- Proszę cię tylko o to, abyś się zastanowił, zanim uczynisz jakikolwiek krok. Pamiętaj, że trawka działa identycznie, jak alkohol: osłabia refleks, spowalnia czas reakcji, zaburza precyzję ruchów. Dlatego chciałbym, żebyś przed zażyciem kolejnej dawki dobrze pomyślał, czy nie wybierasz się na przejażdżkę motorem. Jeśli spowodujesz wypadek pod wpływem narkotyków, nikt ci już nie pomoże. Nie zapominaj także, iż nawet najdrobniejsza wzmianka o narkotykach w twoich papierach jest równoznaczna z rzuceniem na ciebie klątwy. Gliniarze wszędzie reagują podobnie, sędziowie ferują wyroki pod silną presją walki z narkomanią, a tego typu wierszyki niewiele ci pomogą przed sądem. Jeśli zostaniesz przyłapany na zażywaniu, przenoszeniu bądź kupowaniu choćby najmniejszej porcji proszku, to nie tylko ty na tym ucierpisz, ale również i ja, i twoja matka. Czy rozumiesz, co mam na myśli? Nałóg także pociąga za sobą ofiary, Danielu. Możesz skrzywdzić nie tylko siebie. Chciałbym, żebyś miał to na uwadze. Do diabła, ale palnąłem ci mowę! Do dziś nie mogę się uwolnić od myśli, że zabranie cię na pokład „Lwa Morskiego" po naszym wystawnym obiedzie nie było najlepszym pomysłem. Pamiętasz?

- Jakże mógłbym zapomnieć? Przeżyłem prawdziwy szok, byłem przerażony, chyba strasznie się bałem, że mogę zginąć.

Daniel musnął palcami bok głowy, gdzie został zraniony odłamkami szyby i oparcia fotela, strzaskanego przez kulę przemytników. Hardcastle pokręcił głową, przypomniawszy sobie, że przecież jego syn otarł się wtedy o śmierć...

- Podobną mowę wygłosiłem tego wieczoru, kiedy aresztował cię zastępca szeryfa. A później sam zabrałem cię na patrol, chociaż wcześniej piliśmy wino do obiadu.

Chłopak spojrzał na niego ze zdumieniem, jakby nie mógł uwierzyć własnym uszom.

- Może odziedziczyłem po tobie coś z tej lekkomyślności - mruknął.

- Wolałbym jednak syna, który będzie miał nieco więcej oleju w głowie, niż jego stary. Żałuję tylko, że widujemy się tak rzadko...

Na chwilę zapadło milczenie. Obaj mieli wrażenie, iż odżywa między nimi jakiś ślad tej więzi, która łączyła ich przed laty.

- No więc co będzie z „Młociarzami"? - zapytał w końcu Daniel. W telewizji mówili, że wasze dni są już chyba policzone.

Hardcastle wzruszył ramionami.

- To tylko plotki, Danielu. Na razie próbujemy ponownie stanąć na nogach.

- Ale prezydent zwolnił ze stanowiska generała Elliotta.

Admirał pokiwał smętnie głową.

- Za co?

Nie mógł opowiedzieć synowi o tajnym rajdzie na Haiti ani o podstępie mającym na celu zwabienie przemytników.

- Sam nie bardzo mogę się w tym połapać. Urzędnicy czasami przesiadają się na inny stołek. Elliott był naszym dowódcą prawie przez trzy lata, może ktoś uznał po prostu, że to za długo.

- Ten facet mi się nawet podobał - rzekł Daniel. - Robił dobre wrażenie przed kamerami, był jak szczyny zaprawione octem.

- Myślę, że generałowi spodobałaby się ta zwięzła charakterystyka - odparł Hardcastle.

Znów zapadło milczenie. Wreszcie Daniel, z widocznym ociąganiem, mruknął:

- To może już teraz zejdę na dół i porozmawiam z matką?

- Dobrze by było - odparł Hardcastle. - Choć może lepiej zaczekaj, aż Hargrove sobie pójdzie.

- To naiwniak. - Chłopak uśmiechnął się ironicznie. - Zagląda tu prawie codziennie i kręci się koło matki. - Napotkawszy karcące spojrzenie ojca, dodał szybko: - Mama chyba lubi te jego zaloty, ale sama nie robi nic, żeby go zachęcić. Nie martw się. Sądzę, że jedyne mięso, jakie Greg mamie serwuje, to kotlety w restauracji Aldo.

- Gdzieś ty się nauczył takiego słownictwa? - zapytał admirał, z trudem tłumiąc chichot. - Na pewno nie w domu.

- No jasne.

- A jeśli już mowa o środkach odurzających... Hargrove raczy się właśnie na dole jakimś trunkiem, a potem usiądzie za kierownicą swego rovera, jaguara, czy jak się to cacko nazywa, i pojedzie do miasta. Ale takie postępowanie jest ostatnio traktowane coraz łagodniej. Nawet jeśli opinia publiczna wyraża swe oburzenie na ludzi prowadzących pod wpływem alkoholu, to takie figury jak Hargrove zawsze się z tego wywiną, choćby je dorwał patrol drogówki. I jaki stąd morał? Część moich oficerów po udanym przechwyceniu większego ładunku narkotyków także świętuje sukces, zalewając się w trupa w jakichś podrzędnych knajpach Miami. Nie najlepiej to o nas świadczy, skoro nagrodą za przechwycenie narkotyków ma być alkohol. - Wzruszył ramionami i dodał: - Koniec wykładu.

Wstał z fotela i uściskał syna.

- Lepiej już sobie pójdę.

W holu rzucił Jennifer krótkie „do widzenia" i wyszedł na zewnątrz.

Hargrove stał z łokciem opartym o dach samochodu, Hardcastle minął go bez słowa. Jennifer także wyszła przed dom, ale szybko pożegnała się z adwokatem i po chwili admirał usłyszał za plecami warkot zapuszczanego silnika. Duży, z pewnością zagraniczny kabriolet przejechał obok niego, Hargrove skręcił na ulicę i z rykiem pomknął w stronę autostrady.

Hardcastle usiadł za kierownicą furgonetki i bez pośpiechu włączył się w ruch uliczny. Całkiem nieźle, pomyślał - udało mi się odzyskać kontakt z synem i spotkać z Jennifer, bez kłótni. Tyle tylko, że...

Sięgnął do pasa po krótkofalówkę.

- „Alladin", zgłasza się „Tygrys".

- Słucham cię, „Tygrysie".

- Przekażcie ode mnie wiadomość do biura szeryfa okręgu Dade.

Niech odnajdą srebrzyste alfa romeo z numerem rejestracyjnym Hanna-Grzegorz-Ryszard-Olga-Wiktor-Edward-Natalia-Dwa, jadące ostatnio bulwarem Taimiami na wschód. Facet zatacza się z jednego pasa na drugi. Powinni sprawdzić, czy nie jest pijany. Odbiór.

- Przyjąłem, „Tygrysie".

- Dzięki. Bez odbioru.

Trzeba było jakimś akcentem zakończyć ten cholernie dobry dzień.

Na pokładzie jachtu dryfującego u wybrzeży Belize w Ameryce Środkowej

Kilka dni później

Motorówka dobiła do stalowej, błyszczącej białym lakierem burty jachtu Gacheza i dwaj mężczyźni wspięli się po trapie na pokład. Przy wejściu przeszukano ich dokładnie, po czym zaprowadzono do głównego salonu pod pokładem.

Na widok Gacheza siedzącego w fotelu za niezwykle kosztownym, orzechowym biurkiem, Agusto Salazar szeroko rozłożył ręce.

- Stary przyjacielu - rzekł głośno. - Cieszę się, że znów cię widzę. To bardzo miło z twojej strony, że zaprosiłeś mnie na swój jacht.

Podszedł bliżej, ale Gachez nawet nie raczył podnieść się z miejsca, nadal spokojnie palił cygaro. Salazar opuścił ręce, lecz wciąż uśmiechał się przyjaźnie. Dopiero po pewnym czasie gospodarz wskazał mu stojące obok krzesło obite skórą. Tym razem Kubańczyk zignorował to zaproszenie i zaczął powoli spacerować wokół przestronnego salonu. Kolumbijczyk przyglądał mu się uważnie, wreszcie rzucił do mężczyzny stojącego przy wejściu:

- Zostaw nas samych.

Maxwell Van Nuys spojrzał niepewnie na Salazara, potem na Gacheza. Od czasu incydentu w Sunrise Beach czuł się protegowanym Gacheza i całego kartelu z Medellin, wykonując jakieś drobne zadania w całym rejonie karaibskim, a niekiedy nawet na terenie Stanów Zjednoczonych. Teraz zaś otrzymał polecenie eskortowania Salazara przybywającego na spotkanie z szefem kartelu.

- Przecież jesteśmy wspólnikami, Gachez - zaprotestował. Jeśli masz zamiar się jakoś dogadać z tym nadętym indorem, chciałbym być przy tym obecny.

- Tu chodzi o sprawy osobiste, Van Nuys. Poślę po ciebie, gdy będziemy omawiali interesy.

- Mam nadzieję. Na twoim miejscu nie podejmowałbym takiego ryzyka.

Van Nuys był wściekły, ale nie chcąc rozpoczynać kłótni w obecności Salazara, odwrócił się i wyszedł.

- Twój nowy chłopiec na posyłki zrobił na mnie spore wrażenie, Luiz - odezwał się Kubańczyk. - Co prawda jest arogancki, ale to cecha narodowa wszystkich Amerykanów.

- No cóż, załatwianie spraw z celnikami z Belize to zabawa dla dzieci, ale wydaje mi się, że on ma w kieszeni również meksykańskich federales. Kiedyś nad tym jachtem u wybrzeży Meksyku ciągle kręciły się śmigłowce policyjne, robiąc mi zdjęcia, a teraz federales mówią do mnie „sir" i dają mi eskortę, gdy jadę na lotnisko. Van Nuys bardzo szybko znalazł nowe trasy przerzutowe i zorganizował sieć odbiorców w całym tym rejonie, włączając również południowo-zachodnią część Stanów. Jego firmy holdingowe, kasyna, banki i agencje handlu nieruchomościami stały się znakomitą lokatą kapitałów dla kartelu. Dzięki niemu mogliśmy rozpocząć kilka intratnych inwestycji. Ale Van Nuys nie potrafi nam zapewnić hurtowych przerzutów.

- I właśnie dlatego posłałeś po mnie.

- Ja i moi wspólnicy pragniemy się dowiedzieć, czy Cuchillos nadal chcą z nami współpracować - rzekł Gachez. - Od pewnego czasu nie wychylacie nosa z kryjówki. Czy zatem możemy na was liczyć?

- Przecież nie wycofaliśmy się z interesu. Przyznaję, że rekrutacja nowych pilotów i naprawa uszkodzonych samolotów zajęły nam więcej czasu, niż początkowo sądziłem, ale jesteśmy już gotowi do podjęcia lotów. Możemy zorganizować pierwszy duży przerzut...

- Moi wspólnicy będą zadowoleni. Gdzie teraz znajduje się wasza baza?

- Wybacz, że zachowam to w tajemnicy, nawet przed tobą, señor Gachez. Nie jesteśmy niezwyciężeni... Mam nadzieję, że to zrozumiesz.

- Nie. Pojmuję konieczność zapewnienia bezpieczeństwa, ale muszę wiedzieć wszystko o ludziach, którzy dla mnie pracują. Tak jak poprzednio oczekuję, że zdradzisz mi położenie swojej bazy i pozwolisz, by moi wysłannicy dokonali w niej inspekcji.

- To niemożliwe. Ustaliłem ścisłe zasady bezpieczeństwa, a ich wprowadzenie paru moich najlepszych pilotów przypłaciło życiem, nie mówiąc już o tym, że straciłem prawie wszystkie nowoczesne myśliwce...

- Ale to nie moja wina, Salazar. Nie kazałem ci przecież atakować posterunków ochrony granic. Wiedzieliście, że podejmujecie samobójczą akcję. Co się zaś tyczy bezpieczeństwa, jednostka lotnicza tej wielkości zawsze będzie zagrożona. Musiałeś sobie zdawać sprawę, że wcześniej czy później Amerykanie was znajdą. Zamiast przygotować jakieś lotniska polowe i tymczasowe bazy, pozwalałeś swoim pilotom latającym do Stanów Zjednoczonych startować i lądować bezpośrednio na Haiti. To ty popełniłeś wielki błąd, a nie ja. Poza tym wciąż nie mogę zrozumieć, po co ci odrzutowe myśliwce, skoro zajmujesz się wyłącznie przemytem. Nie przewieziesz nimi towaru, nie masz też czego bronić. Służą ci tylko do zabawy. Oczywiście, to twoja sprawa, ale sam ponosisz odpowiedzialność za to, co cię spotkało.

- To prawda, ponoszę odpowiedzialność - odparł Salazar - ale uważam też za swój obowiązek ochronę całej mojej jednostki, która dopiero co zdążyła się przegrupować. Dlatego nawet przed kartelem chciałbym zachować w tajemnicy lokalizację, jak i liczebność oraz wyposażenie oddziału.

- W takim razie kartel zrezygnuje z waszych usług. Nie spodziewasz się chyba, że przekażemy w wasze ręce towar o wartości kilku milionów dolarów, nie mając pojęcia, jakimi maszynami dysponujecie. Musisz zezwolić nam na inspekcję swojej nowej bazy...

- Odmawiam.

- Sądzisz, że wolno ci stawiać kartelowi takie warunki? Jaką masz pozycję przetargową? Drogo będzie cię kosztował zakup nowych zabawek w miejsce tych, które straciłeś podczas ataku na amerykańskie posterunki radarowe. A nie zdołasz ich sobie zapewnić, jeśli nie będziesz miał zleceniodawcy, który zapłaci za przewóz swoich towarów.

- Mamy jeszcze na czym latać, dysponuję w pełni sprawnym oddziałem. To my przecież pokonaliśmy amerykańskich pilotów wojskowych na ich własnym podwórku. Natomiast pan, señor Gachez, jest tylko przywódcą kartelu z Medellin, a nie zarządzającym całością handlu na półkuli zachodniej. Teraz, gdy Amerykanie płacą niemal po sto tysięcy dolarów za kilogram kokainy, konkurencja jest coraz silniejsza. Kartele z Cali i Bogoty są już zainteresowane współpracą z nami, a señor Sienca kieruje w Cali niezwykle potężną organizacją kolumbijską, chyba silniejszą od kartelu z Medellin... Proszę, pozwól mi dokończyć... Są jeszcze organizacje z Mexico City i Guadalajary, które także rosną w siłę z dnia na dzień, a do tej pory musiały się ograniczać do przerzutów drogą lądową. Gdyby dysponowały taką jednostką lotniczą, jak Cuchillos, z pewnością także by was przerosły...

Gachez pokręcił głową.

- Kartel z Medellin jest teraz jeszcze bogatszy i silniejszy, niż kiedykolwiek przedtem.

- A to znaczy, że Meksykanie tak bardzo nas potrzebują, iż będą gotowi zapłacić o wiele więcej, może nawet przyjmą nas do spółki...

Zawsze to samo, pomyślał Gachez. Z takimi samymi problemami już przed laty zetknęli się jego bracia. Nie wolno ufać nikomu z zewnątrz, bo ciągle komuś jest mało. W każdym razie Salazar mylił się głęboko, jeśli uważał, że którakolwiek z organizacji meksykańskich może się stać bogatsza i potężniejsza od kartelu z Medellin. Mimo wszystko nie wolno było lekceważyć groźby, że Meksykanie uzyskają dostęp do hurtowych transportów, a Kolumbijczycy nie...

- Señor Gachez, pomogę panu uniknąć przeciągających się, bezowocnych negocjacji. Cena za przewiezienie kilograma kokainy z Kolumbii do dowolnego miejsca w Stanach Zjednoczonych wynosi obecnie trzydzieści tysięcy dolarów, płatnych jak do tej pory, w dwóch ratach...

- Przecież to trzykrotnie więcej niż ostatnio!

- Już raz pokonałem jednostkę „Młociarzy" i amerykańskie lotnictwo wojskowe, mogę więc dokonać tego ponownie. I wyłącznie z tego powodu moje warunki uważam nie tylko za rozsądne, ale i korzystne.

- Moi współpracownicy nie będą mi dyktować, jak mam prowadzić interesy.

- Bueno, w takim razie nie jestem już pańskim współpracownikiem. Sam pan dokonał wyboru.

Odwrócił się i ruszył w stronę wyjścia.

- Ale mam też prawo zdecydować, żeby rzucono cię rekinom na pożarcie!

Gachez szybko wcisnął guzik umieszczony pod blatem biurka i do saloniku wpadło dwóch żołnierzy - jeden tylnym wejściem, za fotelem Kolumbijczyka, drugi zaś głównymi drzwiami.

Lecz ten niespodziewany atak zakończył się bardzo szybko. Zanim Gachez zdążył wstać zza biurka, pierwszy z żołnierzy dostał nożem w brzuch, drugiemu sztylet wbił się w ramię. Salazar błyskawicznie rozbroił strażników i trzymając w ręku pistolet maszynowy obrócił się do szefa kartelu.

- Proszę odwołać swoich ludzi i kazać im zejść mi z drogi - rozkazał. - Jeśli zobaczę kogokolwiek na pokładzie lub zauważę wymierzoną w siebie broń, zabiję pana.

Ku jego zaskoczeniu Gachez uśmiechnął się niewyraźnie, powoli uniósł ręce i ostentacyjnie zaczął klaskać w dłonie.

- Doskonale, pułkowniku. Znakomicie. Mimo swego wieku odznacza się pan imponującą szybkością. - Wcisnął przełącznik interkomu. Jose, pułkownik Salazar wychodzi. Każ swoim ludziom zejść mu z drogi, jest bowiem uzbrojony w pistolet maszynowy. Nie próbujcie go zatrzymywać. - Po czym znów zwrócił się do Kubańczyka: - Czy mógłby pan zaspokoić moją ciekawość i zdradzić, pułkowniku, jak udało się panu przemycić te noże przez kontrolę moich strażników?

Salazar sięgnął za cholewę prawego buta i wyciągnął kolejny sztylet. Cisnął nim i ostrze wbiło się w skórzane oparcie krzesła stojącego przed biurkiem, minąwszy zaledwie o kilka centymetrów lewe biodro Gacheza. Kolumbijczyk wyszarpnął sztylet i przyjrzał mu się badawczo.

- To prezent dla pana, señor Gachez. Moje noże, wykonane ze specjalnych spieków ceramicznych, są znacznie lżejsze i wytrzymalsze od stalowych, a poza tym nie można ich wykryć klasycznymi detektorami metali. Powinien pan stosować nowocześniejsze środki ochrony.

Energicznym krokiem wyszedł na pokład i zbiegł po trapie do przycumowanej przy burcie motorówki.

Natychmiast po wyjściu Salazara uśmiech zniknął z twarzy Gacheza. Mężczyzna szybko sięgnął do interkomu.

- Jose, przyślij mi tu dwóch ludzi.

Stał cały czas za biurkiem, oglądając ostrze sztyletu, dopóki strażnicy nie wynieśli z salonu rannych kolegów. Kiedy Jose, ich dowódca, zabrał także pistolet maszynowy i wyszedł, do salonu wkroczył Maxwell Van Nuys.

- Co tu się stało, do cholery? - zapytał. - Gdzie jest Salazar?

- Wy, gringos, tego nie rozumiecie - mruknął Gachez. - W ten sposób załatwiają sprawy prawdziwi mężczyźni.

- Prawdziwi mężczyźni? Ten człowiek zaszlachtował dwóch twoich strażników i z twego krzesła zrobił sobie tarczę do rzutów nożem. To faktycznie męska rozrywka. Gdzie on jest? Podejmie się przewieźć towar?

- Zażądał trzydziestu tysięcy za kilogram, przy czym połowę z góry.

- Aha. Ty odpowiedziałeś „nie", a on wtedy wyciągnął sztylet.

Szef kartelu energicznym krokiem podszedł do barku i nalał sobie kieliszek wódki.

- I tyle wyszło z twoich męskich sposobów prowadzenia negocjacji. Zostaje nam jedynie kontynuować przerzuty przez granicę meksykańską, ale wiesz dobrze, jak długo to trwa, a potem trzeba przecież rozdzielić towar między odbiorców w Kalifornii i na Florydzie...

- Nie musisz się martwić tym, gdzie i jak będziemy dokonywali przerzutów. Twoim zadaniem jest tylko trzymać celników z dala od nas i dbać o pieniądze ulokowane w twoich bankach.

Van Nuys pokiwał głową.

- W efekcie zapłacisz znacznie więcej, niż gdybyś wynajął Salazara i jego Cuchillos. On zna się na tej robocie. Wiem, że płacisz tylko dziesięć tysięcy od kilograma za przewiezienie towaru lądem do Stanów Zjednoczonych, ale zapominasz o kosztach transportu z Teksasu czy Nowego Meksyku do Los Angeles lub Miami. W dodatku każdy ładunek jest w podróży przez parę tygodni, co znacznie zwiększa ryzyko jego przechwycenia. Jeśli nawet założysz, że kilka samolotów Kubańczyków zostanie strąconych, to i tak unikasz wielu kłopotów, a przede wszystkim omijasz kontrole celne.

- Czyżbyś chciał mi powiedzieć, że nie będziesz mógł wywiązywać się ze swoich zobowiązań?

- Będę mógł, ale jest to niebezpieczne - odparł Van Nuys. - Można przekupić każdego urzędnika, ale i tak któregoś dnia przyjdzie do ciebie, bo będzie chciał więcej pieniędzy, więcej alkoholu, piękniejszych kobiet czy lepszej broni. Poza tym inspektorzy celni to ludzie nieco innego pokroju... Nie czytujesz gazet? Cała ta Agencja Ochrony Granic ledwie trzyma się kupy. Rząd amerykański walką z przemytem narkotyków próbuje obarczyć wojsko, lecz utrzymanie jednego F-16 kosztuje znacznie drożej, niż „Morskiego Lwa" czy kilku maszyn bezzałogowych. Jeśli wolno mi wyrazić swoje zdanie, to nie masz innego wyjścia, jak dogadać się z Salazarem. Obecnie w Stanach robi się wszystko, aby przekonać opinię publiczną, że przemytnicy pochowali się po mysich norach, a marynarka wojenna i lotnictwo wychodzą ze skóry, żeby się do nich dobrać. Wiem, że Salazar jest chciwy, ale zna się na rzeczy. Trzeba wykorzystać to, iż granice są obecnie słabo strzeżone.

Gachez, obracając powoli w palcach sztylet Kubańczyka, wrócił z opróżnionym do połowy kieliszkiem do biurka.

- Bueno. Więc ty się dogadaj z Salazarem. Pojedź z nim do jego nowej bazy, obejrzyj urządzenia, a potem mi powiesz, czy on ma odpowiedni sprzęt do wykonania tego zlecenia. Wówczas zdecyduję, czy można mu zaufać i powierzyć tak duży ładunek.

- Ja?! Niby dlaczego miałbym...

- Jesteś doświadczonym pilotem, potrafisz właściwie ocenić stan techniczny maszyn i urządzeń naziemnych bazy. Potrafisz naszkicować rozmieszczenie zabudowań i oszacować liczebność jednostki. On zaś nie godzi się na to, by towarzyszył mu którykolwiek z moich ludzi. Ciebie nie będzie traktował jako potencjalne zagrożenie, więc może zgodzi się na taki kompromis.

- Już rozumiem. To właśnie z powodu przecieków w twojej organizacji oraz sposobu, w jaki traktujesz Salazara, omal nie wpadłem w ręce „Młociarzy". Będę współpracował z tobą tylko do czasu, aż powetuję sobie poniesione straty, a potem koniec.

- Na razie jednak wciąż dla mnie pracujesz, Van Nuys. Mogłem kazać cię zabić albo też wydać w ręce władz, kiedy się dowiedziałem, że robisz przerzuty na własną rękę, ale tego nie zrobiłem. Wywalczyłeś sobie wolność, godząc się na długoterminową współpracę ze mną. Jeśli więc naprawdę chcesz sobie powetować straty, jak mówiłeś, teraz zrobisz dokładnie to, co ci każę. Masz sprawdzić, czy Salazar nie próbuje nas wykiwać i czy potrafi wykonać to zlecenie. Kartel chciałby wysłać główny transport jak najszybciej, ale przedtem musimy sprawdzić wiarygodność Salazara.

- Jaki to ma być ładunek? - zapytał Van Nuys z ociąganiem.

- Chciałbym wiedzieć, czy Cuchillos będą mogli zabrać pięćdziesiąt tysięcy kilogramów - odparł Gachez.

- Co?! Pięćdziesiąt... ton?! Czystej kokainy?

- Może nawet więcej. W ciągu ostatniego roku eksportowaliśmy zaledwie dziesiątą część towaru, ale produkcja szła normalnym rytmem. Jesteśmy nim zawaleni. Przy cenie hurtowej sześćdziesięciu tysięcy dolarów za kilogram i tak możemy osiągnąć niezły zysk...

- Przecież ten towar jest wart trzy miliardy dolarów!

Chcesz go wysłać jednym transportem?

- Oczywiście. W Stanach jest olbrzymi popyt na kokainę. Urządzimy prawdziwy most powietrzny, jak podczas akcji pomocy żywnościowej dla Etiopii, transportu masek gazowych do Bhopalu czy płyt ołowianych do Czernobyla. - Gachez uśmiechnął się szeroko. - Nawet płacąc Salazarowi tę wygórowaną cenę, kartel zarobi na czysto ponad miliard dolarów, nie mówiąc już o procencie od sprzedaży detalicznej, a to wszystko za kilka dni pracy. Z tego większa część przypadnie mnie, jako największemu producentowi kartelu: czterysta milionów...

Van Nuys nie mógł wyjść ze zdumienia. U ulicznych sprzedawców kokaina miała cenę dwukrotnie wyższą od hurtowej, czyli ładunek był wart ponad sześć miliardów. Jeden taki transport wystarczył, by każdemu mieszkańcowi Stanów, wliczając starców i dzieci, zapewnić dwie dawki narkotyku. Gdyby zaś chodziło o krystaliczną kokainę...

- Cały ten ładunek jest gotów do wysłania w każdej chwili mówił dalej Gachez. - Chcę żebyś już dzisiaj wsiadł do samolotu razem z Salazarem i obejrzał tę jego nową norę.

Van Nuys nie mógł zapomnieć o tym niewiarygodnym zysku, o trzech miliardach dolarów...

- Dobra, w porządku. Ten jeden raz się zgodzę. Ale na przyszłość pamiętaj, że jestem adwokatem, a nie jednym z twoich chłopców na posyłki...

- Jesteś takim samym chciwym łajdakiem, jak cała reszta - wtrącił szybko Gachez i dopił resztę wódki. - Niby się buntujesz, lecz przecież sam przyszedłeś do mnie. Kogo to obchodzi, kim byłeś i czym się przedtem zajmowałeś? Masz robić to, co ci każę, a wówczas otrzymasz swoją zapłatę. Dlatego mam prawo cię traktować na równi z tą starą babą, która codziennie czyści mój kibel. Musisz nie odstępować Salazara nawet na krok i mieć oczy szeroko otwarte, aby w odpowiedniej chwili złożyć mi raport o położeniu jego nowej bazy oraz sprzęcie, jakim obecnie dysponuje.

Kiedy Van Nuys wyszedł, eskortowany przez dwóch strażników, Gachez zwrócił się do Luiza Canseco - tego młodzieńca, który na ochotnika podjął się skontrolować szczelność granic strzeżonych przez „Młociarzy", a który teraz był porucznikiem w oddziale jego osobistej straży:

- Luiz, pojedziesz za Van Nuysem. Miej go na oku. Wynajmij samolot, kup jacht, daj łapówki komu trzeba, bylebyś tylko nieustannie go śledził i meldował mi o każdym jego kroku. Gdybyś zauważył, że kontaktuje się z jakimkolwiek agentem lub policjantem amerykańskim, a nawet z turystą, zastrzel go bez wahania.

Ciudad del Carmen, Meksyk

Następnego ranka

- To jest wasza nowa baza operacyjna? - spytał zdumiony Van Nuys, kiedy kołowali po drodze dojazdowej lotniska, pięknie położonego na wschodnim wybrzeżu południowego Meksyku, nad kanałem łączącym modre wody laguny z oceanem.

Z niedowierzaniem spoglądał na palmy, autobusy miejskie zajeżdżające przed wejście nowoczesnego, przeszklonego, piętrowego terminalu, świeżo odmalowane hangary i dokładnie wysprzątany teren lotniska.

Niewielki odrzutowiec typu Lear z Salazarem, Van Nuysem, Canseco i dwoma żołnierzami eskorty na pokładzie, minął budynek portu i dotarł do zabudowań obsługi technicznej oraz prywatnych hangarów. Zatrzymali się na wprost betonowej drogi prowadzącej do biurowca, przez której całą szerokość biegł wymalowany wielkimi, czerwonymi literami napis:

WELCOME.

- Trochę tu inaczej niż w Verrettes, ale zapewniam, że nie straciliśmy nic ze swych zdolności operacyjnych - rzekł Salazar, wyłączając poszczególne układy samolotu. Van Nuys pospiesznie wbił sobie w pamięć współrzędne nawigacyjne z wyświetlacza LORAN-u, zanim Kubańczyk odłączył zasilanie. - Co prawda na Haiti pełniłem oficjalnie funkcję dowódcy lokalnej milicji i mogłem zupełnie dowolnie wykorzystywać urządzenia naziemne oraz budynki bazy, ale wtedy wszystko finansował Gachez i kartel z Medellin. Bardzo im na rękę było to, że wiodłem życie zwykłego żołnierza, traktowali mnie jak wieśniaka. Ale zainwestowałem sporo zarobionych wówczas pieniędzy i teraz, jak sam widzisz...

Z budynku wyszedł meksykański inspektor celny, ale spisał tylko numery rejestracyjne samolotu, zanotował datę i godzinę, po czym zasalutował Salazarowi i odszedł. Nawet nie miał zamiaru sprawdzać ładowni, w której znalazłby ponad sto milionów dolarów w walucie amerykańskiej, meksykańskiej, niemieckiej oraz kolumbijskiej.

- Tam, w terminalu, niezwykle pieczołowicie i sumiennie kontrolują wszystkich turystów - mówił Kubańczyk - ale tutaj są na moje usługi. Dopóki przedstawiciele miejscowych władz i policja biorą sowite łapówki, możemy przywozić do Ciudad del Carmen co tylko zechcemy i kiedy zechcemy.

- Czy sprawdzacie, kto odwiedza to miasto?

- Oczywiście. Tutejszy urząd celny dostarcza nam dane o wszystkich przyjeżdżających Amerykanach, a zwłaszcza oficjelach formalnie występujących jako pracownicy departamentu stanu, gdyż mogą to być agenci DEA lub Ochrony Granic. Także policja przesyła nam listy podejrzanych turystów, a my podejmujemy odpowiednie kroki.

- Dlaczego jednak wybrałeś to miejsce? - zdziwił się Van Nuys. Ciudad del Carmen sprawia wrażenie popularnego kurortu, a wasza baza sąsiaduje z lotniskiem, przez które przewijają się tysiące turystów. Stąd do głównego terminalu jest nie więcej niż dwieście metrów.

- Faktycznie, Ciudad del Carmen to znana miejscowość wypoczynkowa, może nie tak oblężona, jak Veracruz czy Cancun, ale bardzo popularna w Europie i Azji. Amerykanie przyjeżdżają tu rzadziej od czasu, gdy tajfun niemal doszczętnie zniszczył miasto. Ale jakie to może mieć znaczenie? Tutejsze Carmen del Sol to największe linie lotnicze w całym stanie Campeche, utrzymują stałe połączenie nawet z Bostonem i San Francisco. Turyści chętnie tu przyjeżdżają, ponieważ jest tu zdecydowanie taniej niż gdzie indziej, a łatwo stąd zorganizować wyprawę samochodem, motocyklem bądź jachtem, wokół Jukatanu do Cancun, albo w przeciwną stronę, wzdłuż wybrzeża, do Veracruz. W pewnym sensie ja i moi piloci także jesteśmy turystami...

Zeszli na płytę lotniska i ruszyli bez pośpiechu wzdłuż ciągu tablic reklamowych i nieskazitelnie białych budynków pokrytych wielokolorowymi freskami. Każdy pracownik linii lotniczych Carmen del Sol był ubrany w białą koszulę z krótkimi rękawami i dużym znaczkiem firmowym na kieszonce, ale Van Nuys zwrócił uwagę, że niektórzy technicy mieli po wojskowemu krótko obcięte włosy, a ubranie na biodrze wypychała im ukryta kabura z bronią.

- Czyżby Cuchillos także się zatrudnili w tych Uniach lotniczych?

- Nie inaczej. Obsługujemy kilka lokalnych tras, pilotujemy również loty czarterowe towarzystw naftowych oraz innych firm działających w sąsiednich stanach. Wynajmujemy ponadto mechaników i urządzenia techniczne kilku zleceniodawcom, począwszy od amerykańskich United Airlines i rządowych Mexicali Airlines, aż po jednego specjalnego klienta.

Salazar wskazał mu wejście do najbliższego hangaru. Przed drzwiami uzbrojony strażnik ich wylegitymował, a następnie wręczył przepustki.

Kiedy znaleźli się w środku, Van Nuys aż przetarł oczy ze zdumienia. Wokół dwóch w pełni uzbrojonych, wojskowych myśliwców typu F-5, należących do lotnictwa meksykańskiego, krzątały się ekipy techniczne Cuchillos.

- Podpisaliśmy umowę z rządem Meksyku na remont silników oraz pewne prace modyfikacyjne kadłubów tych maszyn - oznajmił z dumą Salazar. - Bez trudu wygraliśmy przetarg, a moi specjaliści okazali się znacznie lepiej wyszkoleni od techników armii meksykańskiej. Mamy więc całkowicie legalne zajęcie na zlecenie rządu, całkowicie legalne źródło dochodów, a zarazem dostęp do wszelkiego typu wyposażenia i uzbrojenia wojskowego. Nie musimy już kupować na czarnym rynku. Oczywiście, mamy pełne prawo dokonywać próbnych lotów na tych maszynach, które naprawiamy, a domagamy się bardzo wielu testów. Nasze własne samoloty, to znaczy jedyny mirage oraz dwa bombowe albatrosy, jakie ocalały po ataku na instalacje Agencji Ochrony Granic, zostały wyremontowane, a nawet przerobione, lecz trzymamy je gdzie indziej.

- Gachez powinien być zadowolony - rzekł Van Nuys, ale pomyślał, że Salazarowi udało się prawie dokonać cudu od czasu ewakuacji z Verrettes.

- Gachez zaczyna się zachowywać jak stara baba - mruknął Salazar. - Niepotrzebnie się martwi.

- Po prostu chce mieć pewność. Zależy mu na skutecznym i jak najszybszym wykonaniu tego przerzutu. Czy możecie to zrobić jutrzejszej nocy?

- Owszem. Teraz, kiedy „Młociarze" nie funkcjonują, nie powinniśmy mieć większych kłopotów. Poza tym nad całym rejonem karaibskim wędrują chmury burzowe, łatwo się będzie ukryć... Jak duży jest ten ładunek, który señor Stara Baba chciałby przerzucić?

- Pięćdziesiąt tysięcy kilogramów, w jednym transporcie. Miejsca zrzutu rozlokowane na Bahamach, Florydzie i u wybrzeży Kuby.

- Pięćdziesiąt tysięcy!... Imponujące.

- Czego będziecie potrzebowali do wykonania przerzutu?

- Szczegółowego planu - odparł Salazar. - Musimy dokładnie określić miejsca zrzutów, powiadomić odbiorców, obliczyć czas, przygotować i podzielić ładunek na porcje.

- Dostarczę wam wszelkich potrzebnych danych, ale będę musiał zatwierdzić ten szczegółowy plan, zanim Gachez zezwoli waszym samolotom wylądować w Kolumbii po odbiór towaru. Mówiąc szczerze, nie bardzo sobie wyobrażam, jak możecie zorganizować tak wielki transport do jutrzejszego wieczora, wierzę jednak, że jesteście do tego zdolni. Możecie przystępować do pracy.

- Wiele się zmieniło, Van Nuys, ale wciąż jesteśmy Cuchillos rzekł Salazar. - Wykonamy to zadanie.

Siedziba inspektoratu celnego, Ciudad del Carmen, Meksyk

Kiedy urzędnik celny wszedł do budynku, natychmiast skierował się do biura swego przełożonego. Ujrzawszy go major Carlos Fiera gestem nakazał mu wejść do środka i zamknąć drzwi.

- Panie majorze, wrócił señor Salazar - poinformował inspektor.

Przełożony bez słowa wyciągnął rękę, biorąc od niego formularz odprawy. Przez chwilę spoglądał na zapisy.

- Na pokładzie samolotu było jeszcze czterech pasażerów? Kogo to señor Salazar tu przywiózł?

- Nie pytałem, tak jak pan rozkazał - odparł urzędnik, lecz dostrzegłszy surowe, karcące spojrzenie majora, dodał szybko: - Dwaj to ludzie z obstawy Salazara. Trzecim był Kubańczyk o nazwisku Canseco, uzbrojony w pistolet. Natomiast czwarty mężczyzna to Amerykanin, nazywa się Maxwell Van Nuys. Miał ze sobą neseser. Tylko tyle zdążyłem zauważyć, panie majorze.

- Przywieźli coś jeszcze?

Inspektor zagryzł wargi, jakby się głęboko zastanawiał, toteż oficer wtrącił pospiesznie:

- Pytam nieoficjalnie. Zauważyłeś coś szczególnego?

- Przenieśli do kuloodpornego samochodu kilka dużych paczek i walizek, panie majorze.

Zatem przywieźli pieniądze, a nie narkotyki, pomyślał Fiera. Każdy przerzut narkotyków mógł oznaczać dla nich spore kłopoty. Lecz skoro Salazar, który miał na swe usługi niemal wszystkich urzędników w tym mieście, przywiózł większą sumę pieniędzy, to znaczyło, że jedynie załatwiał jakieś interesy. Major szybko podpisał formularze i wręczając z powrotem bloczek inspektorowi mruknął:

- Nikomu o tym nie mów. Możesz odejść.

Kiedy tylko urzędnik wyszedł z gabinetu, Fiera wstał z krzesła, przeciągnął się i podszedł do stolika w rogu pokoju, żeby nalać sobie kawy do kubka. Rozchylił żaluzje i popatrzył na brukowaną, wyboistą uliczkę, którą stare, rozklekotane taksówki przewoziły turystów do miasta. Zwrócił uwagę na wysoką i zgrabną Europejkę w średnim wieku, z wolna idącą wzdłuż witryn sklepów z pamiątkami. Skrzywił się na widok dużej grupy Japończyków - każdego roku coraz więcej ich przyjeżdżało do Ciudad del Carmen. Co prawda zostawiali tu sporo pieniędzy, lecz jego drażnił jednolity wygląd Azjatów oraz szczekliwy, niezrozumiały język, jakim się posługiwali. Zamknął szczelnie żaluzje i opuścił je do końca.

Był to umówiony znak dla amerykańskiego łącznika, który kilkakrotnie w ciągu dnia przechodził obok budynku inspektoratu. Powinien odebrać sygnał mniej więcej w porze lunchu. Jeżeli w stojaku pod oknem pojawi się rower ze zdjętym przednim kołem, a zakaz wjazdu ustawiony przed bramą zostanie przesunięty bliżej stojaka, będzie to oznaczało, że wiadomość dotarła do adresata.

Carlos Fiera, który krótko po rozpoczęciu pracy w Meksykańskim Urzędzie Celnym nawiązał kontakt z agentem DEA, już od kilku lat przekazywał Amerykanom informacje o wszystkich podejrzanych zdarzeniach, jakie miały miejsce w tych placówkach, gdzie pełnił służbę. Otrzymywał za to sowite wynagrodzenie, a jego kontakty utrzymywane były w ścisłej tajemnicy. Z tego powodu, że Ciudad del Carmen to niewielkie miasteczko, a Salazar zdołał przekupić większość tutejszych urzędników, podjęte zostały nadzwyczajne środki ostrożności podczas przekazywania informacji - nie wolno mu było telefonować do łącznika, korzystać z poczty, a tym bardziej rozmawiać z nim w gabinecie. Major był przekonany, że Kubańczyk natychmiast by się dowiedział od któregoś z pracowników inspektoratu o jego spotkaniu nawet z jakimkolwiek urzędnikiem meksykańskim, a co tu mówić o Amerykaninie.

Jedyną bezpieczną metodą przekazywania wiadomości było zostawianie kartki w ustalonym miejscu czy też zamiana kilku słów w sklepie bądź zatłoczonej restauracji. Dłużej mogli porozmawiać jedynie wówczas, gdy wieczorem wybierali się samochodami w jakieś odludne miejsce. Zazwyczaj jednak Fiera wypisywał na kartce zaszyfrowaną informację, w zamian za co otrzymywał od agenta DEA kopertę z pieniędzmi, a spotkanie trwało zaledwie parę sekund. Nie mogło być żadnych ustaleń, żadnej wymiany oficjalnych raportów, gdyż meksykańskim urzędnikom nie wolno było jawnie współpracować z obcymi agentami.

Jego szczególną uwagę skierowano na nowe miejsce zatrudnienia Salazara, linie lotnicze Carmen del Sol. DEA interesowało się wszystkimi nietypowymi zleceniami tego przewoźnika, takimi jak transport dużych ładunków, czartery wynajmowane przez amatorów wędkarstwa, a nawet odjeżdżające sprzed magazynów konwoje ciężarówek. Ta niewielka linia lotnicza znajdowała się pod obserwacją już od kilku miesięcy, ale jeszcze tydzień temu jej działalność nie budziła większych podejrzeń. DEA jakby o niej zapomniało, gdy Carmen del Sol zaczęła otrzymywać zlecenia rządowe.

Kiedy jednak liczba pracowników firmy nagle wzrosła czterokrotnie, a jej właściciele poczęli na lewo i prawo rozdawać łapówki, Agencja do Walki z Narkotykami ponownie się nią zainteresowała. A gdy w Ciudad del Carmen wylądowały typowo wojskowe transportowce, którymi przylecieli podejrzanie wyglądający, nowi pracownicy - co zbiegło się w czasie z tajemniczymi atakami na posterunki graniczne w Stanach Zjednoczonych owo zainteresowanie sięgnęło zenitu. DEA podwoiło stawki za dostarczane informacje, ale nie mniej płacił za to samo Salazar.

Szpiegowanie kogoś tak wpływowego i bogatego, jak ten kubański pułkownik, nie było zadaniem łatwym. Fiera starał się w miarę możliwości informować o wszelkich poczynaniach Salazara, ale nie mógł przecież śledzić harmonogramów i tras przelotów wszystkich maszyn należących do Carmen del Sol, nie wzbudzając zbytnich podejrzeń. Dlatego też jego doniesienia były raczej wyrywkowe. Tym razem jednak miał nadzieję, że za podanie nazwisk gości Salazara Amerykanie powinni mu zapłacić premię.

Zaledwie przed kilkoma dniami otrzymał od DEA polecenie, by zwracać szczególną uwagę na wysokiego, śniadego Amerykanina o nazwisku Van Nuys, który prawdopodobnie przebywa w Meksyku i może się tu zjawić, czy to sam, czy też w towarzystwie Salazara bądź jego ludzi.

Kierownik zmiany meksykańskich celników pogrążył się w pracy i dopiero o jedenastej wyjrzał ponownie przez okno. Tak jak się spodziewał - w stojaku znajdował się rower ze zdjętym przednim kołem, a znak drogowy został przesunięty bliżej niego.

Kiedy pracownicy biura zaczęli grupami wychodzić na lunch, przystąpił do spisywania na kartce wiadomości. Posługiwali się dość prostym szyfrem, który każdy wprawny kryptograf bez trudu by złamał, lecz dla przypadkowego znalazcy ów ciąg liter i cyfr musiał być nie znaczący. Pieczołowicie szyfrował informację przez pięć minut, na szczęście nie musiał się posługiwać żadną tabelą ani przygotowywać kartki na brudno.

Skończywszy, wsunął ją do kieszeni i starannie uprzątnął biurko, sprawdzając kilkakrotnie, czy nie zostawia jakichkolwiek śladów sekretnej działalności. Złożył kartkę z wiadomością w kwadracik nie większy od miedziaka i rzuciwszy sekretarce, że idzie na lunch, wyszedł z biura.

Trzy skrzyżowania dalej zauważył mężczyznę z marynarką przerzuconą przez prawą rękę. Ruszył w jego kierunku, starając się nie patrzeć w tamtą stronę. Amerykanin był w okularach przeciwsłonecznych i miał na sobie bawełnianą koszulkę z emblematem Tour de France, tak popularną wśród rozmiłowanych w kolarstwie mieszkańców Ciudad del Carmen.

Kiedy Fiera znalazł się parę metrów przed łącznikiem, tamten niedbałym ruchem zarzucił marynarkę na ramię. Meksykanin potwierdził odbiór sygnału udając, że potknął się o krawężnik. Gdy zaś mijał nieznajomego, Amerykanin głośno odkaszlnął. Oznaczało to, że będzie na niego czekał przy wyjściu z lokalu.

Godzinę później w drzwiach restauracji zderzył się z wchodzącym turystą, niosącym marynarkę przerzuconą przez prawe ramię. Stanął, bąkając jakieś słowa przeprosin. Ale mężczyzna szybkim gestem wyjął kartkę z dłoni Fiery i poszedł w stronę baru.

Do końca pracy nie zaprzątał sobie specjalnie głowy tym incydentem. Wiedział, że jeśli informacja okaże się cenna dla DEA, Amerykanie skontaktują się z nim i przekażą zapłatę. Jak zawsze, postanowił zatrzymać dla siebie jedynie kilkaset peso, a resztę przekazać przez zaufanego kuriera swoim wnukom, mieszkającym w Mexico City. On także musiał opłacać kilku informatorów, poza tym postanowił zrobić drobny prezent swojej przyjaciółce. Nigdy nie wpłacał tych pieniędzy na konto, pilnie kontrolował wydatki i zawsze trzymał w szafie spakowaną walizkę z niezbędnymi rzeczami, ponieważ wiedział dobrze, że kontrolerzy urzędu celnego, ludzie Salazara, a także wścibscy dziennikarze bacznie zwracają uwagę na sytuację finansową takich funkcjonariuszy, jak on zwłaszcza tutaj, w niewielkim, prowincjonalnym Ciudad del Carmen.

Ale po południu, gdy Fiera powoli zbierał się już do zdania służby, rozległo się natarczywe pukanie do drzwi gabinetu.

- Proszę mi wybaczyć, panie majorze - rzekł jego zastępca, wtykając głowę do środka - ale jest tu ktoś, kto koniecznie chce z panem rozmawiać.

- Powiedz mu, żeby zostawił raport i przyszedł na rozmowę jutro rano.

- Panie majorze...

Inspektor został odciągnięty od drzwi, a jednocześnie rozległ się tubalny głos wykrzykującego Amerykanina:

- Jak tak można, człowieku?! Chciałem złożyć skargę na pańskich ludzi, prowadzących inspekcję na lotnisku!

- Nie dzisiaj... - Fiera wstał zza biurka i zmarszczył brwi, ujrzawszy mężczyznę w białym trykocie z emblematem Tour de France. Opanował się szybko i dodał: - Proszę przyjść jutro rano.

- Celnicy próbowali mnie właśnie okraść, generale! - zawołał tamten. - Chcieli zabrać moje teksty!

- Co chcieli zabrać?

- Moje teksty. - Agent wszedł dalej i postawił na brzegu biurka monstrualnych rozmiarów radio stereofoniczne z magnetofonem i gramofonem kompaktowym, po czym wcisnął klawisz odtwarzania kasety.

Z głośników popłynęła jakaś bełkotliwa rymowanka, wywrzaskiwana do nerwowego rytmu w stylu rap. - Niech pan tylko sam posłucha, generale! To moja kompozycja! - zawołał Amerykanin, starając się przekrzyczeć dudniącą piosenkę.

Porucznik chwycił turystę za ramię.

- Czy mam wyprowadzić tego człowieka, panie majorze?

Fiera powstrzymał go uniesieniem dłoni.

- W porządku, poruczniku. Porozmawiam z nim.

Jego zastępca posłał intruzowi pełne wściekłości spojrzenie, lecz wyszedł, zamykając za sobą drzwi. Fiera pochylił się i syknął łącznikowi prosto do ucha:

- Co tu robisz, do cholery?

- Czy to prawda, że Van Nuys przyleciał do Meksyku? - zapytał agent.

- Przez ciebie mogę dostać kulkę w łeb. Jestem przekonany, że ludzie Salazara założyli podsłuch w tym gabinecie...

- Muzyka nas zagłuszy. Powiedz wreszcie. Widziałeś Van Nuysa?

Czy Salazar przyleciał razem z nim?

- Tak. Nie widziałem go osobiście, ale doniósł mi o tym jeden z moich inspektorów.

- Gdzie się zatrzymali? Jak długo mają zamiar tu zostać?

- Nie pytałem, mój człowiek także tego nie uczynił. Staramy się trzymać jak najdalej od Salazara. Gdyby zyskał choć cień podejrzenia, że szpieguję dla was, już bym gnił w jakimś rowie. Przekazałem wszystko, czego się dowiedziałem. - Fiera odsunął się i podniósł głos, przekrzykując muzykę: - Proszę stąd natychmiast wyjść, bo każę pana aresztować za przeszkadzanie w pracy oficerowi pełniącemu służbę...

- Dobrze, już dobrze... - Agent pochylił się nad radiem, lecz po cichu dodał jeszcze: - Jeśli faktycznie Salazar przywiózł tu Van Nuysa, to niebawem zjawią się inspektorzy „Młociarzy". Wcale nie zaprzestali swej działalności. Postaraj się jak najszybciej wyjechać z miasta. Jeśli złapią tu Salazara, wasza policja zacznie zadawać wiele kłopotliwych pytań. A jeśli Kubańczyk zdoła uciec „Młociarzom", na pewno będzie chciał się zemścić.

A teraz skonfiskuj mi to radio, w środku znajdziesz ostatnią zapłatę.

- A radio ma zostać tutaj, dopóki sprawa się nie wyjaśni! - wrzasnął Fiera, wczuwając się w rolę. - I proszę to natychmiast wyłączyć!

Agent DEA zastopował magnetofon.

- Wrócę, jak tylko otrzymam niezbędne dokumenty, generale. Przysięgam, że to radio nie jest kradzione. Obiecuję, że jutro z samego rana zjawię się tu z pismem z naszego konsulatu...

Amerykanin założył z powrotem ciemne okulary i energicznym krokiem wyszedł z gabinetu. Fiera podszedł do okna i spoglądał, jak tamten wsiada na rower i po chwili znika w ulicznym tłumie.

Pospiesznie otworzył klapkę schowka w tylnej ściance radia, wyjął ciasno zwinięty kabel sieciowy i znalazł pod spodem grubą rolkę banknotów studolarowych. Wsunął pieniądze do kieszeni i zdążył założyć z powrotem osłonę, zanim do drzwi ponownie zapukał jego zastępca.

- Nic się nie stało, panie majorze?

- Ten Amerykanin próbował we mnie wmówić, że to radio nie jest kradzione - oznajmił spokojnie Fiera. - Przysięgał, iż wróci jutro z samego rana z odpowiednimi dokumentami. Jeśli jednak się tu nie pokaże, o czym jestem głęboko przekonany, możesz je sobie zatrzymać.

W spojrzeniu porucznika pojawił się błysk chciwości.

- Zamknę je na noc w szafie pancernej, panie majorze - powiedział.

Fiera doskonale wiedział, że zaraz po jego wyjściu radio wyląduje w bagażniku auta. Uważał jednak, że jest to najlepszy sposób na zapewnienie sobie milczenia tamtego.

Został w biurze po godzinach, wyciągając z szafy swoje rzeczy osobiste, notatki oraz czasopisma i pakując je do nesesera Amerykanin miał rację w tym mieście zrobi się dla niego bardzo niezdrowa atmosfera, kiedy przybędą tu agenci straży granicznej, polujący na Salazara Zaczną się przesłuchania, wszyscy będą chcieli wiedzieć, jak doszło do tego, że największa organizacja przemytników znalazła sobie kryjówkę właśnie tu, w Ciudad del Carmen, a w dodatku pod samym nosem inspektoratu celnego.

Najemnicy kartelu z Medellin pewnie także zaczną go szukać. A Fiera nie miał ochoty wystawiać im się na odstrzał.

Centrala dowodzenia Jednostki Ochrony Granic, Alladin City, Floryda

Trzy godziny później

Odprawę zwołano w niewielkim, przeszklonym i dźwiękoszczelnym pomieszczeniu na antresoli głównej sali łączności. Oprócz dowództwa „Młociarzy", Hardcastle'a, Mastersa i McLanahana, Elliott zaprosił na nią cały oddział specjalny z jego nowym dowódcą, byłym zastępcą Sandry Geffar w bazie Homestead, Curtisem Longiem.

- Zdobyliśmy pewne informacje na temat Salazara i Van Nuysa zaczął generał. - Obaj przebywają w Meksyku. Wygląda na to, że Salazar znów otrzymał jakieś duże zlecenie. Władze meksykańskie boją się nawet tknąć go palcem, dopóki nie dostaną wyraźnego nakazu Federalnego Sądu Najwyższego z Mexico City.

- Czy mówimy o tym samym człowieku, który zorganizował zmasowany atak na nasze posterunki radarowe? - zapytała pospiesznie Geffar. - To on jest winien śmierci czterdziestu osób... a władze meksykańskie nawet nie chcą nam pomóc go schwytać?

Elliott skinął głową.

- Salazar pracuje obecnie na zlecenie rządu Meksyku, a konkretnie Ministerstwa Obrony. Tacy ludzie otaczani są szczególnymi względami, chyba że zapadnie wyrok sądu federalnego bądź trybunału wojskowego. Nie sądzę, aby jakiekolwiek zabiegi dyplomatyczne mogły doprowadzić do jego ekstradycji. Natomiast Van Nuys nadal posługuje się paszportem amerykańskim, toteż z nim powinno nam pójść nieco łatwiej.

- I Van Nuys tak swobodnie pokazuje się z Salazarem w Meksyku? - wtrącił zdumiony Long. - Wydawało mi się, że wysłaliśmy za nim listy gończe. Dlaczego, do cholery, nie został zatrzymany podczas przekraczania granicy meksykańskiej? Przecież tyle się mówi o współpracy z rządem meksykańskim...

- Wygląda na to, że Salazar przekupił tamtejszą straż graniczną, milicję, policję federalną, krótko mówiąc: wszystkich - odparł Elliott. To on decyduje, kto może swobodnie przekroczyć granicę, a kto nie. Podejrzewam, że Van Nuys do tej pory ukrywał się w Kolumbii i nawiązał bliższe kontakty z kartelem z Medellin. Możliwe, że właśnie dla nich pracuje. Departament Stanu i prokurator generalny mają zamiar wystąpić z wnioskiem o udzielenie wszechstronnej pomocy w jego ujęciu, ale poprosiłem prezydenta, aby wstrzymał te pisma. Obawiam się, że gdybyśmy wysłali do Meksyku agentów federalnych, mających aresztować Van Nuysa, Salazar ponownie zakopałby się w jakiejś mysiej norze.

Generał wyświetlił na olbrzymim ekranie komputerową mapę Ameryki Środkowej.

- Salazar kieruje obsługą lotów czarterowych linii lotniczych Carmen del Sol, mających siedzibę we wschodnim Meksyku, w mieście Ciudad del Carmen. Udało mu się włączyć do tej działalności większość swoich samolotów, które zdołał przeprowadzić z Haiti do Meksyku. Wykonuje także liczne zlecenia dla meksykańskich sił powietrznych, mając swobodny dostęp do części zamiennych, paliwa, uzbrojenia i amunicji, a nawet wyposażenia lotnictwa wojskowego. Według naszych źródeł jego mechanicy naprawiają wszystkie typy maszyn, od prezydenckich śmigłowców po nowoczesne wojskowe odrzutowce.

- Najpierw miał za sobą władze Haiti, a teraz Meksyku - mruknął Hardcastle.

- Co więcej, gdzie tylko się da stosuje podsłuch i zdążył zorganizować olbrzymią siatkę informatorów, którzy donoszą mu o każdym kroku przedstawicieli władz meksykańskich i naszych agentów. Udało nam się zdobyć wiadomości o Salazarze tylko dzięki temu, że zastosowaliśmy metody opisane w powieściach Johna Le Carré. Ale ten człowiek musiał zniknąć. W tej chwili nie mamy już żadnego źródła informacji, jesteśmy pewni tylko tego, że Salazar i Van Nuys nadal przebywają w Ciudad del Carmen, choć nie wiadomo dokładnie gdzie. Niemniej otrzymaliśmy doniesienia o wzmożonej aktywności czarterowej ekipy Kubańczyka... a konkretnie można wnioskować o przygotowaniach do lotu kilku największych transportowców Salazara.

- A to znaczy, że planują kolejny duży przerzut - wtrąciła Geffar. Na to właśnie czekaliśmy. Szkoda, że nie znamy więcej szczegółów.

- Moglibyśmy naprędce zebrać grupę wywiadowczą, złożoną z moich ludzi i agentów DEA, która poleciałaby do Ciudad del Carmen, żeby śledzić poczynania ekipy czarterowej Salazara - zaproponował Long. - Trzeba by to zrobić po cichu, aby nie spłoszyć Kubańczyków. Ale będziemy też potrzebowali wszystkich ludzi, kiedy tamci już wystartują.

- Można też spróbować porwać Van Nuysa - podsunęła Geffar. To jasne, że on także macza w tym palce. Dowiedzielibyśmy się od niego, co knuje Salazar...

- Ja bym mu nie ufał - rzekł Hardcastle, obracając się do niej. Usiłował cię już kiedyś zabić, na pewno spróbowałby po raz drugi. Nie ma nic do stracenia. Poza tym nawet gdyby udało nam się go pojmać, nie wiadomo, czy powiedziałby coś konkretnego o planach Salazara Mam wrażenie, że o wiele bardziej się boi tego Kubańczyka i przywódców kartelu, niż amerykańskiego wymiaru sprawiedliwości. - Popatrzył na Elliotta. - Dlaczego nie mielibyśmy po prostu wysłać oddziału specjalnego i zlikwidować tej jego ekipy czarterowej? Czemu nie możemy siłą pojmać Salazara?

- To nie takie proste - odparł Curtis Long. - Podejrzewam, że i tam przygotował sobie niezłą kryjówkę. Trzeba to zrobić gdzieś, skąd nie będzie miał możliwości ucieczki.

- Poza tym zbrojna operacja oddziałów specjalnych w ogóle nie wchodzi w rachubę - powiedział Elliott. - Nikt by tego nie zaakceptował... Ponadto musielibyśmy mieć nakaz aresztowania zatwierdzony przez władze meksykańskie. A wówczas byłaby to operacja Meksykanów, a nie „Młociarzy". Oddział specjalny zostałby zatrzymany na granicy, a ich milicja czy policja nie chciałaby z naszej strony żadnej pomocy.

- Więc co zrobimy? - zapytał zniecierpliwiony McLanahan. Będziemy dalej czekać i obserwować?

- Na razie nie mamy innego wyjścia. Wzmocnimy kontrolę radarową, wysyłając nad wschodnie wybrzeże Meksyku samoloty zwiadowcze P-3 oraz E-2. Miejmy nadzieję, że gdy Salazar przystąpi do kolejnego przerzutu, my będziemy już gotowi... A tymczasem, Curt, chciałbym cię poprosić o sporządzenie planu działania dla kilku agentów oddziału specjalnego, którzy mieliby pojechać do Ciudad del Carmen i aresztować Van Nuysa oraz Salazara...

Kiedy po zakończeniu odprawy jej uczestnicy zaczęli opuszczać salę, Geffar i Hardcastle zostali z tyłu.

- Brad - odezwała się Sandra. - Ludzie już nie wytrzymują tego oczekiwania. Wszyscy wiemy, że jutro może być za późno... Pozwól mi polecieć do Meksyku i odszukać Van Nuysa.

- Wybij to sobie z głowy. Zastrzeliliby cię, zanim zdążyłabyś wysiąść z samolotu. Salazar ma swoich informatorów dosłownie wszędzie, na przejściach granicznych, w policji, wśród właścicieli sklepów i obsługi hotelowej. Śledzą każdego Amerykanina niemal przez okrągłą dobę...

- A nawet gdybyś go odnalazła, to co? - wtrącił Hardcastle. Przyciągnęłabyś go za włosy z powrotem do Miami? Jeśli trzyma się Salazara, to jest pod ochroną jego ludzi. Podejrzewam, że nie miałabyś nawet okazji odezwać się do Van Nuysa choćby słowem.

- Posłuchajcie, tracimy tylko czas - odparła Geffar ze złością. Mamy sporo informacji... Wiemy, gdzie należy szukać Salazara i Van Nuysa. Wiemy też, że szykują się do jakiejś większej operacji, prawdopodobnie przerzutu narkotyków. Ale nie ulega wątpliwości, iż powinniśmy kogoś wysłać do Meksyku, żeby dowiedzieć się jakichkolwiek szczegółów. A skoro nie może polecieć cały oddział specjalny i nie da się też niczego załatwić oficjalnymi drogami...

- Jeżeli nawet zdecydujemy się kogoś wysłać, to na pewno nie ciebie - przerwał jej Elliott. - Nie odzyskałaś jeszcze w pełni sił, a poza tym Van Nuys dobrze cię zna, więc bez wątpienia przekazał twój opis ludziom Salazara. Natychmiast zostałabyś rozpoznana...

- Nieważne. Jestem przekonana, że zdołałabym namówić Van Nuysa do współpracy. W Sunrise Beach rozmawiałam z nim, zanim pojawił się Hokum ze strzelbą. Był przerażony jak diabli. Chciał... Wcale nie miał zamiaru przyłączać się do Salazara, uważał jednak, że nie ma wyboru. Tamten go szantażował. Mówiłam wam przecież, że był gotów się z nami dogadać, chciał powiedzieć wszystko, co wie o działalności Salazara i siatce odbiorców kartelu z Medellin w zamian za pozostawienie go na wolności. Sądzę, że jeszcze teraz zdołałabym go przekonać, a na pewno z nikim innym w ogóle by nie rozmawiał. Myślę, że dałabym sobie radę, nawet jeżeli odgrywa tam ważniaka i udaje twardziela, gotowego owinąć sobie wokół palca każdą kobietę...

Elliott energicznie pokręcił głową.

- Jeśli pan się nie zgodzi, generale, gotowa jestem wziąć urlop bezpłatny i polecieć do Meksyku na własną odpowiedzialność...

- To byłoby równoznaczne z samobójstwem... - zaczął Elliott.

- Nieprawda. Liczyłam na to, że działając oficjalnie otrzymam jakieś wsparcie, ale w takim razie będę musiała sama sobie poradzić.

- Skoro jesteś aż tak przeświadczona, że Van Nuys byłby gotów zawrzeć z nami umowę, zlecimy to zadanie komu innemu... choćby agentom DEA, którzy są już na miejscu...

- Nic z tego nie wyjdzie. Zlikwidują agenta, Salazar ponownie się gdzieś ukryje, a Van Nuys zniknie na dobre. Tylko ja mogę podjąć próbę negocjacji.

- Mimo wszystko nie mogę ci na to pozwolić. Musiałabyś działać bez żadnego wsparcia, tamci dobrze cię znają, a w dodatku nie wróciłaś jeszcze do zdrowia...

- Powtarzam po raz kolejny, generale, iż możemy zaprzepaścić najlepszą okazję ujęcia Salazara. Jeszcze dziś wieczorem mogłabym polecieć „Morskim Lwem" i spróbować potajemnie się skontaktować z Van Nuysem. Albo go przekonam do współpracy z nami, albo... już nie wrócę.

Zapadło kłopotliwe milczenie. Elliott miał jednak ochotę wyrazić zgodę na tę propozycję.

Isla del Carmen, Meksyk

Wieczorem tego samego dnia

W posiadłości położonej na południowym wybrzeżu, w centralnej części wyspy Isla del Carmen, osiem kilometrów na wschód od miasta, piloci Cuchillos prezentowali swemu dowódcy i Van Nuysowi plan operacji. Spotkanie odbywało się w przestronnym gabinecie, którego panoramiczne okna o kuloodpornych szybach wychodziły na południe, na wody laguny Terminos oraz mroczniejącą o zachodzie słońca ścianę dżungli porastającej odległe ujście rzeki Candelaria. Pokój mieścił się na ostatnim, piątym piętrze okazałej budowli, ta zaś została wzniesiona na usypanym sztucznie wzgórzu, przez co ludzie siedzieli chyba w najwyżej położonym punkcie całego stanu Campeche. Dziesięciohektarowego terenu strzegł niezbyt liczny, lecz doskonale wyposażony oddział Cuchillos, a sam budynek przypominał średniowieczne zamczysko otoczone ceglanym murem i fosą, ze zwodzonym mostem i olbrzymią bramą na drodze dojazdowej.

Major Jose Trujillo, najstarszy pilot w oddziale, sięgnął po wskazówkę i wyszedł na środek sali. Miał na sobie dokładnie odprasowany mundur, jakby szykował się do inspekcji. Baretki i odznaki na lewej piersi były wystarczającym dowodem jego osiągnięć podczas piętnastoletniej służby w Kubańskich Rewolucyjnych Siłach Powietrznych. Miał nie tylko przedstawić swemu dowódcy i gościowi plan operacji, chciał także zaprezentować wszystkich Cuchillos jako znakomicie wyszkolonych i gotowych do podjęcia walki.

- Już za godzinę samoloty zaczną startować, kierując się do Valdivii w Kolumbii. Według naszego planu powinny się znaleźć w powietrzu w odstępach dziesięcio- lub piętnastominutowych, aby wyglądało to na naszą zwykłą działalność czarterową. Wszystkie maszyny polecą utartymi korytarzami, wykorzystywanymi przez lotnictwo cywilne.

Na początku wystartują wolniejsze, a więc małe dwusilnikowe i ciężkie jednosilnikowe, dopiero za nimi pójdą samoloty turbośmigłowe i odrzutowe. Dla pierwszej grupy zaplanowaliśmy międzylądowania w San Salvador, San Jose i w Panama City. Druga grupa, złożona z maszyn średniego zasięgu, będzie miała postoje w Kostaryce oraz w Bluefields w Nikaragui. Największe transportowce mogłyby pokonać całą trasę bez uzupełniania paliwa, lecz żeby nie wzbudzać podejrzeń, wylądują w David w Panamie oraz Cartagenie w Kolumbii. W ten sposób będzie to wyglądało na zwykły rejs naszych linii lotniczych. Wszystkie samoloty będą ściśle przestrzegały międzynarodowej konwencji ruchu powietrznego i posługiwały się kodami wywoławczymi linii Carmen del Sol.

Trujillo skłonił się Van Nuysowi i ten wstał z fotela.

- Podjąłem niezbędne kroki, aby każda z grup dotarła bezpiecznie do Valdivii. Samoloty nie powinny być na trasie kontrolowane przez celników. Ale ponieważ nie możemy mieć absolutnej pewności, każdy z członków załogi musi być pod każdym względem przygotowany na niespodziewaną inspekcję. Przede wszystkim należy zadbać o aktualne wpisy w paszportach, ważne dokumenty emigracyjne oraz legitymacje pilotów. Samoloty muszą być przyszykowane w taki sposób, aby nikt nie mógł się domyślić prawdziwego celu przelotu oraz rodzaju ładunku, jaki ma być przetransportowany do Stanów Zjednoczonych.

Gdyby przypadkowa kontrola ujawniła, co znajduje się w samolotach, wszystkich by natychmiast aresztowano. To samo grozi nam także wówczas, jeśli którykolwiek z was wspomni choć słowem na temat Valdivii, narkotyków czy też kartelu. Nie bądźcie nigdy pewni, że człowiek w mundurze służb celnych jest celnikiem, równie dobrze może to być agent DEA lub informator Amerykanów. Należy więc trzymać gęby na kłódkę i ani na chwilę nie tracić czujności.

- Przecież Gachez mówił, że możesz zagwarantować bezpieczeństwo moim ludziom na całej trasie, Van Nuys - wtrącił ze złością Salazar.

- Niczego nie mogę zagwarantować. Przekazałem wszystkim inspektorom opłacanym przez kartel, aby w odpowiednim czasie byli na służbie, ale nie mam żadnej pewności, że tak właśnie będzie, a zwłaszcza w Panamie, Salwadorze i Kostaryce. Amerykanie mają tam wielu swoich ludzi. A chyba nie muszę panu mówić, pułkowniku, że funkcja celnika w tych krajach jest uważana za pierwszy szczebel kariery politycznej. Przekazałem polecenia, ale nie mogę ręczyć za to, że zostaną wykonane.

- Lepiej żeby tak było - warknął Salazar - bo inaczej możesz zapłacić głową.

Przez chwilę panowała napięta cisza. Trujillo pospiesznie wstał i zaczął objaśniać dalej:

- Wszystkie samoloty mają być w Valdivii jutro rano. Kiedy tylko zakończymy przegląd i uzupełnimy paliwo, zaczniemy ładować towar. Główną jego część rozmieścimy następująco: dziesięć ton w transportowym An-26, sześć ton w shortsie 440 oraz dziewięć ton w DC-3. Pozostałych dwadzieścia pięć tysięcy kilogramów zostanie rozdzielonych między dziesięć mniejszych samolotów.

Trujillo rozwinął mapę wiszącą na stojaku. Nie było na niej zaznaczonych tras wiodących z Meksyku do Kolumbii, a jedynie te, które prowadziły z Kolumbii na północ, z wybranymi punktami tankowania na różnych wyspach Karaibów.

- Czeka nas długa i ciężka podróż z ładunkiem. Podzielimy samoloty na trzy grupy. Wszystkie maszyny zatankują do pełna na północy Kolumbii, w miastach Uribia lub Cienaga. Mniejsze samoloty, lekkie dwusilnikowe i ciężkie jednosilnikowe, udadzą się na wyznaczone lotniska w Panamie, na Jamajce bądź Haiti, w zależności od pojemności ich zbiorników oraz obciążenia... Wszyscy otrzymacie indywidualne rozkazy, wyszczególniające punkty międzylądowań wraz ze współrzędnymi lotnisk oraz częstotliwościami urządzeń radionaprowadzających. Dołączyłem także charakterystyki każdego z tych miejsc, na wypadek, gdybyście musieli lądować przy złej pogodzie.

Samoloty udające się w kierunku północno-zachodnim będą zaś tankowały w Nikaragui i Gwatemali, a następnie tutaj, w Ciudad del Carmen. Przygotowaliśmy też lotnisko rezerwowe, w Valladolid, w północno-wschodniej części Jukatanu, gdzie będzie czekała ekipa techniczna i sanitarna. Ta grupa poleci następnie nad morzem, bezpośrednio nad wyznaczone punkty zrzutu u wybrzeży Kuby, w Cieśninie Florydzkiej oraz w archipelagu Bahama. Natomiast samoloty tankujące na Jamajce przetną kubańską przestrzeń i dokonają zrzutu nad bagnami Everglades. Maszyny trzeciej grupy, które zatrzymają się na Haiti, dostarczą towar na wyspy Bahama oraz Turks i Caicos.

Cięższe samoloty po zatankowaniu w Kolumbii polecą bezpośrednio nad wyspy Bahama, inne zaś wylądują tutaj, uzupełnią paliwo i dokonają zrzutów w Nowym Meksyku, Teksasie i Luizjanie. Ta grupa maszyn będzie się poruszała cywilnymi korytarzami, plany czarterowych przelotów zostały już złożone we właściwych centralach kontroli ruchu powietrznego.

Według naszych informatorów nie obserwuje się żadnej wzmożonej aktywności jednostek Ochrony Granic, ani w stanach południowych, ani na Florydzie - mówił Trujillo. - Platforma „Młociarz Dwa" została przeholowana do portu na Key West, gdzie będzie poddana remontowi, a następnie ustawiona na Atlantyku, u wschodnich wybrzeży Florydy. Z kolei lotniskowiec, z którego pokładu przez jakiś czas wyruszały patrole „Młociarzy" strzegące wschodniej części półwyspu, obecnie kotwiczy u wejścia do portu w Miami. Widziano startujące z niego samoloty, ale informatorzy są przekonani, że chodziło jedynie o loty ćwiczebne.

Największym zagrożeniem będą dla nas amerykańskie myśliwce wojskowe. W przestrzeni powietrznej Stanów Zjednoczonych pojawi się nagle kilkanaście nisko lecących, obcych samolotów, chociaż tylko niektóre będą musiały się zbliżyć do wybrzeża. Uważamy jednak, że dopóki będziemy się trzymali cywilnych korytarzy i lecieli na niskim pułapie, raczej nic nam nie grozi. Przekonaliśmy się już, że Amerykanie niezbyt chętnie wykorzystują lotnictwo wojskowe do walki z przemytem. To punkt na naszą korzyść.

Szczególnie niebezpieczna rola przypadnie załogom dokonującym zrzutu nad Everglades. Dlatego też osobiście obejmę dowództwo tej grupy, a wraz ze mną polecą kapitan Estevez i kapitan Garzon, nasi najbardziej doświadczeni piloci. Wykorzystamy ponadto jeden z meksykańskich odrzutowców F-5 jako osłonę transportowców, zmierzających do Luizjany i Teksasu...

Rozległo się pukanie do drzwi i uzbrojony strażnik pospiesznie wręczył Salazarowi jakąś kartkę. Ten przeczytał notatkę, uśmiechnął się, po czym wyszedł na środek sali.

- Bardzo dziękuję, majorze Trujillo. Przedstawił nam pan doskonały, pozbawiony słabych punktów, szczegółowy plan operacji. Proszę w moim imieniu podziękować swojemu zespołowi. - Zwrócił się do zebranych pilotów: - No cóż, przystępujemy do walki. Otrzymałem przed chwilą wiadomość z inspektoratu celnego, że wpłynęła prośba o zezwolenie na lądowanie w Veracruz, pojutrze o godzinie jedenastej, amerykańskiego samolotu AV-22 z ośmioosobową załogą, należącego do Agencji Ochrony Granic. Nasi informatorzy próbują poznać przyczynę tej niespodziewanej wizyty, lecz nie ulega wątpliwości, że „Młociarze" dowiedzieli się o miejscu naszego pobytu. - Ponownie obrócił się do Trujillo. - Majorze, wszystkie samoloty mają uzupełniać paliwo na lotnisku awaryjnym w Valladolid. Nikomu nie wolno lądować w Ciudad del Carmen do czasu wyjaśnienia sytuacji. Wygląda na to, że „Młociarze" się spóźnią... - Urwał na chwilę. - Kiedy ten patrol pojawi się w Ciudad del Carmen... zakładam, że nie później niż godzinę po wylądowaniu w Valladolid... wszystkie ładunki powinny już zostać dostarczone. W drodze powrotnej musicie zatem zrobić przerwę na wyznaczonych lądowiskach, dokładnie skontrolować samoloty i uzupełnić dokumenty. Jeśli dobrze się spiszecie, będziemy mogli spokojnie przedstawić władzom sprawozdania z tras przelotów. Inspektorzy nie znajdą żadnych dowodów, ujrzą jedynie grupę zmęczonych, lecz zadowolonych pilotów. Oczywiście, ze względu na zakończoną, ciężką służbę nikt nie będzie miał prawa o nic was pytać. Dopilnuję tego. Zadbam też o fałszywe zlecenia i wpisy w księgach dyspozytora, aby nie zostawiać najmniejszych wątpliwości.

Przeszedł kilka kroków przed frontem zgromadzonych mężczyzn.

- Odnieśliśmy już znaczące zwycięstwo. Rząd Stanów Zjednoczonych przekonał się, że cała ta Agencja Ochrony Granic nie jest niczym innym, jak organizacją terrorystyczną, usiłującą przejąć zbrojnie kontrolę nad przestrzenią powietrzną i szlakami morskimi. Nasz atak na instalacje radarowe „Młociarzy" okazał się dla nich wystarczającą lekcją. Sprzeciw opinii publicznej i reakcje członków Kongresu, zmierzających do likwidacji zbrojnych jednostek Ochrony Granic, są najlepszym dowodem, jak bardzo ta akcja była potrzebna. Tę korzystną sytuację zawdzięczamy właśnie wam... oraz towarzyszom, którzy poświęcili życie. Jesteście żołnierzami i macie do wypełnienia ważne zadanie - rzekł nieco głośniej, uroczystym, podniosłym tonem. - Znaleźliście się w tym oddziale dlatego, że jesteście najlepszymi pilotami na świecie. Teraz macie okazję wykazać się swymi umiejętnościami i odwagą, podejmując bój z potężną, aczkolwiek słabnącą organizacją. Latacie dla pieniędzy i wszyscy otrzymacie godziwą zapłatę, ale ta operacja jest także walką o dowiedzenie naszego człowieczeństwa podczas tych zmagań z pustką i ciemnością, a także przeważającymi siłami przeciwnika. Jesteście Cuchillos i zwycięstwo należy do was...

Tak jak się spodziewał, odpowiedzią był wybuch głośnych owacji. Odczekał parę sekund, po czym uciszył zebranych podniesieniem ręki.

- Chcę, abyście wiedzieli, że przez cały czas będę z wami, pilotując nasz myśliwiec mirage F1C i osłaniając największy transportowiec w trakcie przelotu do Stanów Zjednoczonych. Będę tworzył ostatnią linię obrony naszego statku flagowego.

Znów odpowiedziały mu brawa i okrzyki, po których chóralnie odśpiewano, jak na ironię, hymn kubański.

Kiedy w końcu piloci zaczęli opuszczać salę i zajmować miejsca w autobusie, wyruszając w drogę na lotnisko, Van Nuys podszedł do Salazara i pogratulował mu uznania i posłuchu u wszystkich Cuchillos.

- Moją najważniejszą rolą jest podtrzymanie ducha bojowego tych ludzi i umocnienie w nich wiary w słuszność tego, co robią.

- Proszę to nazywać, jak się panu podoba - odparł Van Nuys ale to nie zmienia faktu, że zgrabnie ich pan sobie owinął wokół palca. Odnoszę wrażenie, jakby naprawdę wierzyli, że walczą o jakąś wielką, słuszną sprawę.

- Bez przesady. Otrzymali w jedzeniu i napojach zwiększoną dawkę amfetaminy, żeby łatwiej wytrzymali trudy tej operacji.

- Podaje im pan narkotyki?

- No cóż, utrzymywanie ducha bojowego jest znacznie łatwiejsze przy odrobinie środka dopingującego. To samo zastosujemy w Valdivii, przed wyruszeniem w długą i ciężką drogę do Stanów Zjednoczonych. I niech się pan nie martwi o moich pilotów, Van Nuys. Proszę się skupić na swojej roli, rozdawaniu łapówek i przekonywaniu urzędników celnych. Jeżeli choć jedna z moich załóg będzie miała po drodze jakieś kłopoty, pańska służba dobiegnie końca. Lepiej niech się pan tym martwi.

Siedziba linii lotniczych Carmen del Sol, Ciudad del Carmen, Meksyk

Dwie godziny później

Start przebiegał z iście wojskową dokładnością. Jako pierwszy na trasę z Meksyku do Valdivii, liczącą ponad dwa tysiące dwieście kilometrów, wyruszył najmniejszy samolot tej grupy, jednosilnikowy transportowiec typu Cessna Caravan. Przelot miał mu zająć dziesięć godzin, wliczając w to krótkie postoje w celu uzupełnienia paliwa. Za nim wzbiły się w mroczne niebo małe dwusilnikowe cessny, pipery i aerospatiale, a na końcu wystartowały cięższe turbośmigłowce, tak wielozadaniowe, jak i typowo transportowe, w przeważającej większości należące do linii lotniczych Carmen del Sol. W ten oto sposób rozpoczęła się największa w historii operacja przemytu narkotyków.

Wreszcie drogą dojazdową potoczyły się na koniec pasa startowego najcięższe maszyny - olbrzymi rosyjski transportowiec An-26, tak przerobiony, że mógł zabrać 10 ton ładunku, kanciasty, tęponosy shorts 440, zbudowany w Irlandii Północnej, jeden z najnowocześniejszych samolotów Cuchillos, oraz stary, wysłużony douglas DC-3, który wyrzucił z rur wydechowych gęstą, czarną chmurę spalin, zanim ostatecznie jego srebrzyste śmigła osiągnęły odpowiednią prędkość. Każdą z tych maszyn przystosowano do zabrania jak największej ilości towaru; zdemontowano wszelkie zbędne fotele, a te, które pozostawiono, były przymocowane tak, aby w każdej chwili można się ich pozbyć; silniki wyregulowano nawet poza granicę bezpiecznej pracy, byle tylko osiągnąć jak największą moc.

Założenie śmigieł o większych łopatach oraz dodatkowe, zewnętrzne zbiorniki paliwa pozwoliły wydłużyć maksymalny zasięg transportowców nawet o połowę. An-26 z pełnym ładunkiem mógł pokonać ponad trzy tysiące kilometrów, czyli przebyć całą drogę z Kolumbii do Stanów Zjednoczonych, zrzucić towar i bezpiecznie dotrzeć do bazy w Meksyku. Pozostałe samoloty musiały zatankować benzynę na Bahamach, Kubie lub w Meksyku. W sytuacji awaryjnej załogi miały gdzieś ukryć maszyny i na własną rękę próbować przedostać się do Ciudad del Carmen.

Van Nuys siedział w biurze dyspozytora linii lotniczych Carmen del Sol, ponieważ Salazar kazał mu nadzorować start poszczególnych załóg Cuchillos i na bieżąco nanosić na mapę pozycje samolotów. Przez cały czas utrzymywali łączność radiową z pilotami wszystkich maszyn, wykorzystując zastrzeżone pasmo wysokiej częstotliwości, lecz korzystali również z telefonicznej sieci międzynarodowej informacji o rozkładach lotów. Precyzja działania Kubańczyków wywarła na nim wrażenie, wydawało mu się, że przypadła mu rola analogiczna do funkcji głównodowodzącego w czasie wojny, wydającego rozkazy z Pentagonu.

Sprawdziwszy, że kolejne maszyny wystartowały ściśle z harmonogramem operacji, a piloci dokładnie trzymają się rozkładów i tras przelotów, Van Nuys zamknął się w gabinecie dyrektora linii. Dopiero za pięć godzin pierwszy samolot, caravan, miał wylądować na niewielkim, rzadko używanym lotnisku pod San Salvador. Ale ponieważ lot został zgłoszony jako czarterowy, a postój miał służyć jedynie uzupełnieniu zapasu paliwa, salwadorskie służby celne już wydały pilotowi przez radio zgodę na lądowanie i prawdopodobnie nikt z celników nie miał zamiaru specjalnie jechać za miasto. Van Nuys liczył na to, że podobnie gładko pójdzie wszystkim załogom, ale musiał czuwać, bo gdyby zaszło coś nieprzewidzianego, na pewno rozpętałoby się istne piekło. Wierzył, że zdoła przez telefon, prośbami czy groźbami, zmusić krnąbrnego celnika do rezygnacji ze szczegółowej kontroli. Co prawda przed hangarem stał przygotowany odrzutowy learjet, a w dyspozytorni czekała walizka wypchana pieniędzmi, Van Nuys jednak miał nadzieję, że nie będzie zmuszony lecieć na jakieś odludzie i rozdawać łapówki.

Rozsiadł się wygodnie w fotelu i zaczynał już przysypiać, kiedy niespodziewanie rozległo się głośne pukanie do drzwi i kubański kontroler zawołał łamaną angielszczyzną:

- Señor, na zewnątrz czeka na pana jakiś człowiek.

- Z nikim się nie umawiałem. Powiedz mu, że nie mam czasu.

- Prosił, żeby dać to panu...

Mężczyzna otworzył drzwi i wyciągnął w jego kierunku mały, czarny pistolet automatyczny kalibru 5,6 mm. Była to broń Salmana - robiona na zamówienie, całkowicie wykonana z tworzyw sztucznych, co umożliwiało jego byłemu ochroniarzowi, służącemu i sekretarzowi w jednej osobie nosić ją zawsze przy sobie, nawet jeśli musiał przejść przez bramkę wykrywacza metali.

- Wymienił swoje nazwisko? - zapytał zdumiony Van Nuys.

- Powiedział, że nazywa się Salman.

- Taki olbrzym? Wysoki, atletycznie zbudowany?

- Si, señor. Muy grande. Muy gordo. Czy mam go przyprowadzić?

- Nie, nie, wyjdę do niego - odparł Van Nuys, energicznie gestykulując.

Przed drzwiami obrócił się jeszcze do strażnika i wyjął mu z kabury wielki i ciężki pistolet typu Walther P38, który musiał liczyć sobie co najmniej dwadzieścia lat. Mimo wszystko nie chciał wychodzić z biura bez broni.

Salman czekał za budynkiem, przy bocznym wejściu, w wąskiej przestrzeni między biurowcem a pierwszym z hangarów. Obok niego tkwił nieruchomo uzbrojony strażnik Cuchillos. Van Nuys odesłał go ruchem ręki.

- Salman? Skąd się tutaj wziąłeś?

- Kilka dni temu zwolniono mnie za kaucją - odparł jak zawsze spokojnie Indianin. - Dowiedziałem się, że przebywa pan w Meksyku, dlatego jak najszybciej tu przyjechałem.

Van Nuys chciał zapytać, kto zapłacił kaucję, ale postanowił odłożyć to na później. Bardziej zaniepokoiło go co innego.

- Skąd wiedziałeś, gdzie mnie szukać?

- Dlaczego pan mi nie pomógł? - odpowiedział pytaniem Salman. - Siedziałem w więzieniu, a pan nawet nie kiwnął palcem w mojej sprawie...

Tamten mówił opanowanym, monotonnym głosem, lecz jego potężna sylwetka w półmroku robiła takie wrażenie, że mimo wszystko zabrzmiało to jak pogróżka. Toteż Van Nuys wymierzył pistolet w pierś Indianina.

- Pytałem cię o coś. Skąd wiedziałeś, że tu jestem?

- Ja mu to powiedziałam, Max - rozbrzmiał za jego plecami cichy, kobiecy głos, a towarzyszył mu nie zostawiający żadnych wątpliwości szczęk odwodzonego kurka. Van Nuys odważył się jedynie zerknąć przez ramię. Spostrzegł najpierw ciemny wylot lufy wielkiego jedenastomilimetrowego rewolweru Smith & Wesson, a dopiero później... Sandrę Geffar.

Mierząc mu prosto w prawe oko, kobieta błyskawicznym ruchem wyrwała pistolet z dłoni osłupiałego mężczyzny.

- Witaj, Max. Uciekłeś ode mnie w takim pośpiechu, że postanowiłam ci złożyć wizytę. Ruszaj przed siebie i w lewo, za hangar. Ani słowa, bo inaczej Salman wepchnie ci język do gardła. Nie muszę chyba tłumaczyć, jak bardzo jest na ciebie wściekły.

Indianin przyjacielskim gestem objął Van Nuysa za ramiona i poprowadził go w głąb mrocznego prześwitu między ścianami dwóch hangarów.

- Co ty tu porabiasz, Sandro?... - spytał adwokat, zbierając w sobie resztki animuszu.

Olbrzymia dłoń Salmana błyskawicznie spoczęła mu na karku, a palce zacisnęły się na szyi.

- Powiedziałam: ani słowa, Max.

Geffar obejrzała się lękliwie i szybkim krokiem podążyła za mężczyznami. Zatrzymali się u końca alejki. Zza rogu budynku wyłonił się Curtis Long, ciągnąc za sobą ogłuszonego strażnika.

- Curt, co się stało?

- Natknąłem się na wartownika. Mamy mało czasu.

Za ich plecami rozbrzmiały jakieś podniesione głosy i po chwili ktoś zaczął nawoływać Van Nuysa. Widocznie pierwszy strażnik wrócił na posterunek przy bocznych drzwiach biurowca.

- Wróć. W ogóle nie mamy czasu.

- Damy radę niepostrzeżenie opuścić teren lotniska?

- Nie. Widziałem przed bramą patrol policji. Nie ukryjemy się nigdzie w mieście.

- Wezwij go - poleciła Geffar.

Long wyjął z kieszeni jakiś nadajnik wielkości zapalniczki i wcisnął guzik. Na obudowie zajaśniała czerwona dioda, a po chwili zaświeciła zielona.

- Wiadomość odebrana. Jest już w drodze.

- Na pewno przyleciał z wami Rushell Masters - mruknął Van Nuys. - A więc mamy tu całą starą ekipę Służb Celnych. Ale mieliście lądować dopiero pojutrze...

- Naprawdę jesteś dobrze poinformowany, Max... Postanowiliśmy jednak wybrać się do ciebie całkiem prywatnie, z przyjacielską wizytą.

W odległości stu metrów od nich, po drugiej stronie siatki ogradzającej teren lotniska, niespodziewanie pojawił się wojskowy dżip. Stanął naprzeciwko hangarów, a ostry promień szperacza zaczął omiatać ściany budynków i wąskie przejścia między nimi. Cała czwórka pospiesznie przykucnęła, lecz po chwili światło reflektora wyłowiło ich z ciemności.

Za siatką rozległy się jakieś okrzyki.

- Wycofujemy się - rozkazała Geffar.

Wymierzyła szybko i strzeliła, lecz pocisk wykrzesał jedynie snop iskier z błotnika samochodu. Żołnierze skoczyli za osłonę dżipa. Sandra wycelowała dokładniej i strzeliła po raz drugi, gasząc reflektor.

Kiedy się odwróciła, spostrzegła, że Salman, Van Nuys i Long wspinają się po metalowej drabince na dach hangaru. Strzeliła jeszcze trzykrotnie w stronę dżipa, żeby wystraszyć żołnierzy, a następnie podbiegła do drabinki, chowając broń do kabury, i ruszyła za tamtymi.

Wspinaczka ostro jej się dała we znaki. Już po kilku krokach w poobijanych ramionach odezwał się przejmujący ból, a ostatnich kilka metrów stanowiło istną mordęgę. Sandra była niemal pewna, że obolałe mięśnie w każdej chwili odmówią posłuszeństwa i runie na ciągnący się w dole chodnik. Nogi zaczęły pod nią dygotać. Kiedy wreszcie odważyła się spojrzeć w górę, aby zobaczyć, jak daleko jest jeszcze do szczytu hangaru mającego wysokość pięciopiętrowej kamienicy, odniosła wrażenie, że tej wspinaczce nigdy nie będzie końca.

Gdzieś za jej plecami rozległ się strzał. Przywarła całym ciałem do drabinki, próbując opanować drżenie mięśni. Ale gdy tuż nad głową usłyszała odgłosy wystrzałów Longa odpowiadającego na ogień strażników, pospiesznie ruszyła dalej. W końcu czyjeś ręce chwyciły ją pod ramiona i wciągnęły na dach.

- Szybciej - syknął Long. - Tamci zaraz tu będą.

Ułożył miniaturowy nadajnik pośrodku dachu. Przyrząd ten nie tylko stanowił typową naprowadzającą radiolatarnię niewielkiej mocy, ale był w dodatku źródłem intensywnego promieniowania podczerwonego, a niewidoczne dla ludzkiego oka światło doskonale odbierały podczerwone skanery samolotów i śmigłowców.

- O co tu chodzi, Sandro? - zapytał Van Nuys, gdy Long i Salman zajęli stanowiska obronne przy dwóch innych stalowych drabinkach wiodących na dach hangaru. - Niewiele trzeba, abyśmy wszyscy zginęli...

- Zabieramy cię do kraju. To wszystko.

- Żartujesz? Znajdujemy się w Meksyku. Agencja Ochrony Granic nie ma prawa...

- Możemy aresztować obywatela amerykańskiego w dowolnym miejscu świata - odparła stanowczo. - A teraz opowiedz mi lepiej, co wiesz o działalności Salazara. Podobno szykuje się do jakiegoś wielkiego przerzutu... Gdzie ma dostarczyć narkotyki?

Mężczyzna z uśmiechem pokręcił głową. Geffar obejrzała się na niego i szybko wymierzyła mu rewolwer prosto w twarz.

- Znasz mnie, Max. Jeśli się nie zgodzisz na współpracę, zastrzelę cię bez chwili wahania. Więc słucham.

- Nie mogę w to uwierzyć... - mruknął.

Boże, nawet w takiej sytuacji musi odgrywać ważniaka, pomyślała Sandra.

- W takim razie zrobimy inaczej - powiedziała - zostawię cię przy życiu, mając na uwadze, że Salazar lubi rzucać sztyletami do celu. To ci bardziej odpowiada? - Odczytała z miny Van Nuysa, że ogarnął go strach. Jesteś zwyczajnym tchórzem, Max, dodała w myślach. - Proszę bardzo, możesz odejść wolny. Myślisz, że Salazar nie uwierzy w informację, że rozmawiałeś ze mną, i nie rzuci cię rekinom na pożarcie? - Sięgnęła do kieszeni i wyciągnęła plik banknotów. - Zostawimy cię nieprzytomnego z tą forsą i moją wizytówką w kieszeni. Nie sądzisz, że w ten sposób zgrabnie rozwiążemy ów problem? - Wepchnęła pieniądze do kieszeni jego marynarki. - Możesz iść, Max. Na pewno go przekonasz, że nie masz pojęcia, skąd się u ciebie wzięła ta forsa...

- W porządku. Zabierzcie mnie stąd, a wówczas zawrzemy umowę...

- Wszystko w swoim czasie, Max. Najpierw masz powiedzieć, co wiesz, a dopiero potem będziemy mogli rozmawiać o jakichkolwiek umowach. Jeśli nic nie powiesz...

- Dobra, rozumiem... Salazar już przystąpił do tej operacji. Samoloty wyruszyły w drogę do Kolumbii, gdzie mają załadować towar, a jutrzejszej nocy dokonać zrzutu...

- Gdzie?

- W całym rejonie. Na Florydzie, w Luizjanie, Teksasie, na Bahamach... Ma od razu załadować pięćdziesiąt tysięcy kilogramów...

- Pięćdziesiąt ton?!

- Zgadza się. A teraz zabierajcie mnie stąd, do cholery.

- Nie podnoś głowy, to może uda się ją ocalić - odparła Geffar.

Dobrze byłoby go dostarczyć do Stanów, pomyślała Sandra, stałby się znakomitym przykładem dla innych. W tej samej chwili zaterkotał pistolet maszynowy, pociski zaczęły wyrywać dziury w papie pokrywającej dach hangaru. Sandra przylgnęła do niego, przetoczyła się na brzuch, pospiesznie wymierzyła w słabo widocznego żołnierza ostrzeliwującego ich z sąsiedniego dachu i wypaliła dwukrotnie. Człowiek zawołał coś i zaraz zniknął jej z pola widzenia. Chwyciła Van Nuysa za rękę i szarpnęła w dół, aż opadł na kolana.

- Kryj się, Max!

Po chwili jednak skoczyła na równe nogi i pociągnęła mężczyznę za sobą. W samą porę, bowiem kolejna seria z automatu trafiła dokładnie w to miejsce, gdzie się przed chwilą znajdowali.

Nieopatrznie wybrali środkowy ze stojących w jednej linii pięciu hangarów. Pomimo ciemności mogli dostrzec żołnierzy wbiegających na dachy sąsiednich budowli, a także stojącego pięćdziesiąt metrów dalej biurowca.

- Zaraz nas otoczą! - zawołał Long. - Gdzie się podział ten helikopter? Powinien już tu...

Niespodziewanie cały teren zalało jaskrawe światło. Ochrona lotniska włączyła silne reflektory, zazwyczaj skierowane na drogi dojazdowe i place przed hangarami, obróciwszy je w kierunku grupy ludzi próbujących się skryć na płaskim dachu. Geffar i Long rozglądali się na boki, lecz wzdłuż krawędzi obu sąsiadujących hangarów stało po trzech lub czterech żołnierzy, na placu w dole z samochodów wysypywały się posiłki. Nie było się gdzie ukryć.

- Nie wiedziałem, że specjaliści od akcji ratunkowych mają też wyjątkowe umiejętności w kopaniu grobów - warknął Van Nuys, usiłując podnieść się na nogi.

- Leż! - rozkazała Geffar.

Ale tamten odtrącił jej rękę.

- Powiem im, że usiłowaliście mnie porwać. Na pewno uwierzą.

Poza tym jestem im potrzebny do pomyślnego przeprowadzenia tej operacji...

Wstał, uniósł ręce wysoko nad głowę i zaczął się obracać, chcąc pokazać żołnierzom, że nie jest uzbrojony.

- To ja, Van Nuys, asystent pułkownika Salazara! Próbowali mnie porwać...

Padł strzał. Adwokat chwycił się za ramię i padł na dach. Geffar podczołgała się do niego.

- Mówiłam, żebyś nie wstawał. Jesteś skończonym głupcem. Obejrzała się na Longa. - Zdaje się, że słyszę terkot śmigłowca.

- Szykujemy się!

Wyciągnął zza pazuchy dwa czarne pojemniki wielkości puszki z piwem i ponownie przywarł całym ciałem do dachu, trzymając je w obu rękach daleko od siebie.

- Jestem gotów.

Geffar ze schowka przy pasie wydobyła dwa identyczne pojemniki.

- Zaczekaj aż podleci bliżej.

Trwało to zaledwie parę sekund. Ciężki łoskot wirników helikoptera zaczął szybko przybierać na sile. Kilku żołnierzom udało się wdrapać na dach hangaru po drabince, przy której Sandra wcześniej trzymała straż, lecz położyli się płasko, widocznie czekając na rozkazy. Po chwili nad hangarem zjawił się śmigłowiec. Zawisł jakieś trzy metry nad nimi.

- Teraz! - zawołała Sandra.

Oboje poderwali się na nogi i rzucili pojemniki na sąsiednie budynki, po czym padli z powrotem na dach, chowając głowy w ramionach.

Granaty ogłuszające eksplodowały z niezwykłą mocą; powietrzna fala uderzeniowa miała taką siłę, jakby spadł na nich huragan.

- Biegiem! - krzyknęła Geffar.

Ogłuszony Van Nuys próbował stanąć na chwiejnych nogach, lecz tylko potoczył się po dachu. Salman poderwał się, ale przez chwilę musiał potrząsać głową, żeby odzyskać orientację, wreszcie podbiegł do adwokata i zaczął go wlec w stronę śmigłowca. Geffar rozejrzała się pospiesznie. Żołnierze wciąż stali przy krawędzi sąsiednich hangarów, lecz broń trzymali opuszczoną, zatykali uszy bądź potrząsali głowami. Tego typu granaty ogłuszające nie były zbyt skuteczne na otwartej przestrzeni, lecz tym razem upadły niemal pod nogi zgromadzonych ludzi, toteż skutek eksplozji był wyraźnie odczuwalny.

Helikopter tymczasem odleciał nieco w bok, lecz gdy znalazł się nad drogą dojazdową lotniska, na wprost terminalu pasażerskiego, z dołu posypały się w jego kierunku pociski. Long i Geffar rzucili kolejne granaty przed wrota hangaru, a w tym czasie pomalowany na zielono-niebiesko UH-1 łagodnie osiadł pośrodku dachu budowli. Po jego obu stronach, w otwartych drzwiach, siedzieli ludzie z oddziału specjalnego, z gotową do strzału bronią. Sporadycznie posyłali krótkie serie ponad głowami żołnierzy przyczajonych na sąsiednich dachach, nie pozwalając im nawet spojrzeć przed siebie. W kilka sekund później cała grupa znalazła się na pokładzie helikoptera i szybko nabierając prędkości zaczęli się oddalać od terenu niewielkiego, meksykańskiego lotniska.

- Nic wam się nie stało? - zawołał siedzący za sterami Masters. Czy ktoś jest ranny?

- Trafili Van Nuysa w ramię - odparła Geffar.

Drugi pilot podał jej apteczkę. Sandra rozcięła marynarkę i koszulę adwokata, po czym z wprawą założyła mu opatrunek. Nie można dopuścić do tego, żeby Max się wykrwawił na śmierć i nie miał okazji stanąć przed sądem, powtarzała w myślach.

- Groźnie to wygląda? - zapytał cicho Van Nuys.

- Przeżyjesz.

- Oddaliliśmy się już od lotniska?

- Owszem, chociaż nie ma w tym żadnej twojej zasługi, łajdaku syknęła Geffar, umyślnie za ciasno mocując bandaż. - Przez ciebie omal wszyscy nie zginęliśmy. A teraz słuchaj. Masz robić dokładnie to, co ci powiem, bo inaczej dostarczę cię z powrotem do Ciudad del Carmen, żebyś mógł zatańczyć jakąś sambę ze swym kolesiem, Salazarem. Powiedz mi wszystko, co wiesz na temat tego przerzutu...

Siedziba linii Carmen del Sol, lotnisko Ciudad del Carmen, Meksyk

Salazar poczerwieniał silnie, chodząc tam i z powrotem przed wyprężonym na baczność szefem ochrony jednostki, zastępcą dowódcy eskadry, majora Trujillo, kapitanem Garzą, dowódcą zmiany warty i trzema dowódcami plutonów, także odpowiedzialnymi za bezpieczeństwo nowej bazy.

- Jak to możliwe, żeby troje obcych ludzi, w tym jedna kobieta, przedostało się na teren mojej bazy i porwało Van Nuysa prosto sprzed nosa strażników?!

- Przeprowadzili akcję niczym doborowy oddział komandosów, panie pułkowniku - odparł nieśmiało dowódca warty. - Byli uzbrojeni w pistolety maszynowe i granaty ogłuszające. Nie mieliśmy jak się bronić...

- Nie prosiłem o żadne wytłumaczenia! Wynocha stąd!

Oficerowie wybiegli z gabinetu; pozostał jedynie dowódca służb ochrony.

- Zarządziłem już poszukiwania w całym okręgu, panie pułkowniku. Wyruszyły wzmocnione patrole milicji. Powiadomiłem też policję federalną i dyrekcję Urzędu Celnego, która ma się zająć koordynacją poszukiwań. Pozwoliłem sobie wysłać w teren pięć helikopterów, szósty stoi przed budynkiem, jest do pańskiej dyspozycji.

- Ostrzegam pana, kapitanie... - Salazar ledwie mógł opanować wzburzenie. - Jeżeli nie odnajdziecie tych ludzi w ciągu godziny... Wybaczyłem niedociągnięcia w ochronie bazy w Verrettes, kiedy niespodziewanie znaleźliście się pod bombami, ale żeby nie móc zatrzymać trzech osób?! Proszę się stąd wynosić i nie wracać, dopóki nie odnajdziecie sprawców porwania.

Dowódca służb ochrony wybiegł na korytarz, w myślach dziękując Bogu, że i tym razem udało mu się wyjść cało z opresji, a pułkownik nie sięgnął po swoją ulubioną broń.

Kiedy Garza został sam na sam z Salazarem, rzekł:

- Jeśli Van Nuys się nie odnajdzie, panie pułkowniku, cała nasza operacja zostanie zagrożona...

- Dobrze o tym wiem, kapitanie. Nie potrafi pan wymyślić nic innego?

- Trzeba powiadomić señora Gacheza i majora Trujillo. Jeżeli Van Nuysa uprowadzili agenci ochrony granic lub DEA, dokonanie przerzutu będzie bardzo ryzykowne. Musimy zakładać, że tamci poznają trasy naszych przelotów, miejsca tankowania, sieci odbiorców...

- O tym także wiem. Ale Gachezowi nie wolno o niczym mówić.

- Dlaczego? Zachowanie tego faktu w tajemnicy grozi poważnym ryzykiem utraty towaru...

- Cały ten ładunek obchodzi mnie tyle, co zeszłoroczny śnieg. Głowię się jedynie, w jaki sposób ocalić te półtora miliarda dolarów, które powinniśmy otrzymać za wykonanie zadania.

Garza ze zdumieniem popatrzył na swego przełożonego.

- Ale... jak możemy je wykonać? Jeżeli Van Nuys jeszcze żyje, zdradzi Amerykanom wszystkie szczegóły...

Salazar zaczął nerwowo chodzić z kąta w kąt.

- Kiedy tylko Gachez się dowie o zniknięciu Van Nuysa, zabierze cały swój towar i zaszyje się gdzieś w dżungli. Jeżeli zaś będziemy dalej realizować ten plan, jakby nic się nie stało, to w chwili startu samolotów z lotniska w Valdivii na nasze tajne konta w Europie i na Karaibach zostanie przelanych sześćset pięćdziesiąt milionów dolarów, gdyż sto milionów otrzymaliśmy już w gotówce. Nawet gdyby cały ładunek został przechwycony w drodze, te pieniądze i tak pozostaną nasze. Poza tym wcale nie mamy pewności, czy Van Nuys wypaple szczegóły tej operacji... Oby trzymał gębę na kłódkę przynajmniej do czasu, gdy będzie już za późno na to, by „Młociarze" zdążyli podnieść alarm. Mimo wszystko powinniśmy zarobić po piętnaście tysięcy dolarów na każdym kilogramie przewożonej kokainy. Właśnie dlatego musimy zachować to w tajemnicy do momentu, kiedy załadowane samoloty wystartują z Kolumbii. - Pułkownik przystanął, a na jego twarzy powoli wykwitł uśmiech. - Nawet jeśli stracimy wszystkie maszyny i cały ładunek, trzy czwarte miliarda dolarów zrekompensują nam te straty...

- Ale... co z ludźmi? Co z majorem Trujillo? Prawdopodobnie Siły Ochrony Granic przygotują zasadzkę, mamy obowiązek poinformować o tym naszych kolegów...

- Jesteś dobrym człowiekiem, Garza, ale zastanów się przez chwilę. Gachez może przechwycić każdą wiadomość, jaką nadamy do naszych pilotów. To zbyt ryzykowne. Nawiążemy z nimi kontakt dopiero wtedy, kiedy wystartują z Kolumbii, a my będziemy już mieć połowę zapłaty...

- Ależ, pułkowniku... Przecież to pańscy ludzie będą nadstawiać karku, pańscy Cuchillos! Ci, którzy tak panu ufają...

- Przecież nie chcę ich zostawić na pastwę losu, Garza! - odparł szybko Salazar. Usiadł za swoim biurkiem i zaczął się powoli kołysać w obrotowym fotelu, jakby chciał odzyskać spokój. - To dzielni ludzie, waleczni, zawsze gotowi podjąć ryzyko. Zdrowy rozsądek każe zakładać, - że Van Nuys wszystko powie „Młociarzom", nie mamy jednak żadnej pewności... Niewykluczone, że Gachez ma o wiele większy wpływ na tego Amerykanina, niż nam się wydaje. Nie mamy prawa rezygnować z całej operacji tylko dlatego, że mamy przeczucie, iż on zacznie gadać.

Garza skrzywił się, nadal nie przekonany.

- Nie zapominajmy też, że „Młociarze" są bardzo osłabieni i zdezorganizowani. Nie jestem pewien, czy zdołają powstrzymać moich Cuchillos, nawet jeżeli uzyskają dokładne informacje. A wszyscy przecież znacie procedurę postępowania: za wszelką cenę uniknąć wykrycia, a gdyby już tak się stało, zmylić pogoń, nie dopuścić do przechwycenia, uniknąć ataku, nie dać się złapać, a w razie przesłuchania milczeć. Nie zostawimy nikogo na pastwę losu. Jestem przekonany, że w obliczu niebezpieczeństwa wysokie umiejętności naszych pilotów pozwolą im... przynajmniej w pewnej części wywiązać się z zadania.

Przestał się obracać, pochylił do przodu i utkwił spojrzenie w twarzy kapitana.

- Garza, przekaż wszystkim pododdziałom strzegącym lotniska, że rozkazałem milczeć w sprawie tego incydentu. W każdym razie nie wolno o niczym mówić przez radio. Przygotujcie rezerwowe trasy przelotów dla naszych maszyn, na wypadek, gdyby się okazało, że Van Nuys sypnął.

Ty i ta parszywa gnida, szef służb ochrony, będziecie osobiście odpowiedzialni za to, żeby ani jedno słowo o porwaniu nie wydostało się poza obręb tego lotniska. To tylko drobna porażka, Garza, która nie przekreśla możliwości uzyskania zapłaty. Ale w tym celu Gachez pod żadnym pozorem nie może się dowiedzieć, co tutaj zaszło.

10

Gabinet Owalny, Biały Dom, Waszyngton

Następnego dnia rano

Wiceprezydent Martindale powitał w drzwiach gabinetu meksykańskiego ambasadora, młodą doktor Lidię Pereira, a następnie wprowadził ją do środka. Prezydent, sekretarz stanu, Conrad Chapman, szef kancelarii, Pledgeman, oraz przewodniczący zjednoczonego sztabu, Curtis, podnieśli się z miejsc.

- Witam pana, panie prezydencie. - Pereira nie musiała korzystać z pomocy tłumacza, posługiwała się wręcz nienagannym angielskim.

- Bardzo miło mi spotkać się z panią, doktor Pereira - odparł prezydent.

Początkowo nie doceniał umiejętności młodej dyplomatki, teraz jednak uważał ją za niezwykle inteligentnego i zręcznego polityka, a nawet darzył nie skrywanym podziwem. Właśnie dlatego poprosił ją o złożenie tego ranka wizyty w Białym Domu. Pereira nie tylko miała spore wpływy w swojej ojczyźnie, ale cieszyła się też uznaniem wielu wpływowych osobistości w Stanach. Warto było zawczasu wyłożyć jej swoje racje.

- Mam nadzieję, że zna pani wszystkich tu obecnych - rzekł, prowadząc ją ku grupie mężczyzn.

Zgodnie z protokołem dyplomatycznym przedstawił jej kolejno swoich gości. Kiedy wreszcie zajęli miejsca, powiedział:

- Doktor Pereira, musimy przedyskutować z panią pewną nadzwyczaj ważną sprawę.

Skinął na Martindale'a.

- Pani ambasador, Agencja Ochrony Granic Stanów Zjednoczonych zdobyła informację, że były oficer armii kubańskiej, mający podwójne obywatelstwo, haitańskie i kubańskie, założył swą bazę w Ciudad del Carmen, skąd kieruje prowadzonymi na wielką skalę operacjami przemytu narkotyków - zaczął wiceprezydent. - Nasz informator, mający kontakty z kolumbijskim kartelem narkotykowym, przekazał, że w najbliższych dniach planowany jest gigantyczny przerzut kokainy, która ma zostać przewieziona do Stanów Zjednoczonych przez granicę meksykańską. Jak pani zapewne wie, ostatnimi czasy znacznie nasiliła się aktywność przemytników w północnym Meksyku. Chociaż główne trasy przerzutu nadal wiodą przez Karaiby, co zapewne nigdy się nie zmieni, to jednak według naszych szacunków trzydzieści do czterdziestu procent narkotyków szmuglowanych do naszego kraju przewozi się przez Meksyk.

- Zdaję sobie z tego sprawę - odparła Pereira. - Zresztą łatwo można to wytłumaczyć. My nie dysponujemy tak zaawansowanym technicznie sprzętem i tak prężną organizacją zwalczającą przemyt, jak wy. Nasza policja federalna praktycznie nie funkcjonuje w wielu rejonach kraju. Co jakiś czas wybuchają skandale wokół polityków, otrzymujących od karteli narkotykowych wielkie sumy pieniędzy za milczenie bądź przymykanie oczu. Ale takie zjawiska występują nie tylko u nas. Mimo wszystko staramy się jak najdokładniej kontrolować ładunki przewożone przez granicę i ściśle współpracować z waszymi Służbami Celnymi.

- Doskonale o tym wiemy, pani ambasador - rzekł Martindale. - Ale przekonaliśmy się też, że oprócz współpracy w zakresie wszelkiego typu szkolenia i przekazywania wzajemnych doświadczeń, niezwykle ważną rolę odgrywa bezpośrednie wspólne działanie. Agencja Ochrony Granic przykłada szczególną wagę do wsparcia, jakiego udzielają nam władze sąsiednich państw w zatrzymywaniu przemytników, zanim ci dotrą do naszych granic... Dlatego też potrzebna jest nam pani pomoc w zawarciu podobnej, niezwykle istotnej i nie cierpiącej zwłoki umowy z rządem Meksyku.

- Kiedy dziś rano odebrałam telefoniczną wiadomość od pana prezydenta, mój sekretarz przedstawił mi jej zarysy. Zakładam więc, że chodzi o wyrażenie zgody na swobodę działania samolotów waszej Agencji Ochrony Granic... tak zwanych „Młociarzy". Mam rację?

- Tak. Nasza propozycja jest następująca: Pragniemy, abyście zezwolili samolotom naszych Sił Ochrony Granic, zabierającym na pokład przedstawicieli meksykańskiego wymiaru sprawiedliwości bądź policji federalnej, swobodnie poruszać się w nadgranicznych rejonach Meksyku w trakcie pościgu za maszynami, które nie uzyskają zgody na wejście w przestrzeń powietrzną Stanów Zjednoczonych lub będą podejrzane o przewożenie narkotyków, to znaczy za maszynami poruszającymi się na niskich pułapach, z wyłączonymi sygnalizatorami identyfikacyjnymi czy też nie odpowiadającymi na wezwania radiowe. Współpracę w tym zakresie nawiązaliśmy już z innymi państwami Karaibów i Ameryki Środkowej. Wyspy Bahama, Turks i Caicos, Anguilla, Republika Dominikańska, Honduras, a nawet Boliwia i Kolumbia, wykorzystują nasze samoloty oraz instalacje naziemne w walce z przemytnikami. My ze swej strony zapewniamy ochronę, transport, doradztwo, fundusze i szkolenia, w zamian otrzymujemy zgodę na współuczestnictwo w patrolach. Nie rościmy sobie żadnego prawa do kierowania akcjami sił porządkowych poza granicami naszego kraju.

Do tej pory władze Meksyku zawsze udzielały nam poparcia i chętnie godziły się na współpracę w zakresie walki z narkotykami, ale teraz potrzebne są bardziej zdecydowane działania. Niestety, Meksyk nadal stanowi istny raj dla przemytników...

- To niezbyt szczęśliwe i znacznie przesadzone określenie...

- Naszym patrolom nie wolno przekraczać granicy, jeśli nie uzyskają wcześniej zezwolenia - ciągnął Martindale, nie zważając na protesty pani ambasador. - A wszelka wymiana oficjalnych pism uniemożliwia błyskawiczną reakcję na próby przemytu, co zresztą handlarze narkotyków doskonale wykorzystują. Zabezpieczenie naszej granicy lądowej z Meksykiem jest w tej chwili najważniejszym elementem na drodze do ograniczenia napływu kontrabandy do Stanów Zjednoczonych.

Czy pani może nam pomóc w tej sprawie, doktor Pereira?

- Meksyk nawiązał już tego typu współpracę, panie prezydencie. Udzielamy szerokiego wsparcia pracownikom waszej Agencji do Walki z Narkotykami, utrzymujemy również kontakty z amerykańskimi Służbami Celnymi, Strażą Przybrzeżną, Patrolami Granicznymi i okręgowymi komendami policji.

- To prawda, doktor Pereira, ale proszę wziąć pod uwagę taką sytuację. Pilot każdego niezidentyfikowanego samolotu, nadlatujący z południa, który nie uzyska od naszej Agencji zgody na przekroczenie granicy, wie doskonale, że w razie wykrycia może po prostu bezpiecznie zawrócić na stronę meksykańską. Jeżeli z pokładu takiego samolotu w rejonie przygranicznym dokonywany jest zrzut narkotyków, przemytnicy mają pewność, że zawsze zdążą uciec przed naszymi patrolami. Jeśli nie zdołają wykonać swego zadania, wrócą na południe, uzupełnią paliwo, odczekają trochę i ponowią próbę. Ponadto mogą bez przeszkód dokonywać zrzutów po stronie meksykańskiej, a odbiorcy, czy to samochodami, czy nawet pieszo, przetransportują towar w małych porcjach na północ...

- Sądzę, że pan znacznie wyolbrzymia tego typu problemy - odparła spokojnie pani ambasador. - Władze mojego kraju nigdy nie odmówiły żadnej prośbie amerykańskich Służb Celnych, co więcej, nasze służby porządkowe starają się w miarę możliwości pomóc w zapobieganiu takim procederom, o jakich pan mówił. Meksykańską Służbę do Zwalczania Narkotyków tworzą najlepiej wyposażone i najlepiej wyszkolone jednostki policyjne w moim kraju. Nie twierdzę, że są równie prężni, jak wasi „Młociarze"... - w głosie Pereiry pojawił się cień ironii. - Jestem jednak przekonana, że władze Meksyku podchodzą do problemu narkotyków z zaangażowaniem proporcjonalnym do skali występowania tego zjawiska w naszym kraju.

- Rozumiem pani punkt widzenia - odparł Martindale. - To prawda, że nie musielibyśmy tak aktywnie zwalczać przemytu, gdyby w Stanach Zjednoczonych był znacznie mniejszy popyt na narkotyki. Nie zmienia to faktu, że ten problem istnieje, zarówno w naszym kraju, jak i w Meksyku, przez który z roku na rok prowadzi coraz więcej szlaków przemytniczych. Dążymy do jak największego ograniczenia owego nielegalnego procederu i właśnie dlatego potrzebujemy waszej pomocy...

- Co pan konkretnie proponuje?

Pledgeman podniósł się z miejsca i porozkładał na stole przed wszystkimi zebranymi plastikowe teczki zawierające po kilka stron maszynopisu.

- Oto wstępny projekt umowy, doktor Pereira, lecz pozwolę sobie streścić go w kilku słowach. Proponujemy utworzenie stuosobowego oddziału specjalnego waszych funkcjonariuszy straży granicznej. Ci ludzie będą stacjonować w naszych bazach wzdłuż granicy z Meksykiem. W każdym patrolu lotniczym będzie uczestniczyło od dwóch do czterech ludzi z tego oddziału. Prosimy też o umożliwienie tym patrolom swobodnego poruszania się w meksykańskiej przestrzeni powietrznej i lądowania w dowolnie wybranym miejscu. Jeżeli przemytnicy zostaną schwytani na terenie Meksyku, wasi oficerowie będą dowodzili akcją ich zatrzymania i zabezpieczenia dowodów, jeśli zaś będzie to miało miejsce po naszej stronie granicy, dowodzić będą oficerowie amerykańscy. W powietrzu patrolem kierować będą dowódcy samolotów należących do Jednostki Ochrony Granic. Prosimy też o prawo swobodnego operowania w meksykańskiej przestrzeni powietrznej naszych bezzałogowych maszyn zwiadowczych i rozpoznawczych.

- A co z uzbrojeniem? - zapytała Pereira. - Czy chcecie mieć także prawo swobodnego strzelania do obywateli meksykańskich?

- Podobnie, jak w identycznych umowach podpisanych z innymi państwami regionu karaibskiego, zawarliśmy klauzulę zezwalającą Amerykanom używać broni poza granicami naszego kraju wyłącznie do samoobrony. Dotyczy to również lotniczych pocisków rakietowych typu powietrze-powietrze oraz powietrze-ziemia, w jakie są uzbrojone maszyny patrolowe. Na terenie Meksyku naszym ludziom byłoby wolno jedynie asystować przy aresztowaniu przemytników, i to wyłącznie podczas akcji, którą dowodziłby oficer meksykański. Natomiast maszyny bezzałogowe mogłyby latać nad waszym krajem tylko nieuzbrojone.

Pereira spojrzała na generała lotnictwa, Wilbura Curtisa, i zapytała:

- A wasze myśliwce wojskowe?

- Ten projekt dotyczy wyłącznie operacji prowadzonych przez Służby Celne oraz Jednostki Ochrony Granic - odparł pospiesznie szef sztabu. - Umowa nie obejmuje lotnictwa wojskowego, którego samoloty mogłyby przekraczać granicę meksykańską dopiero po zawarciu całkowicie odrębnego porozumienia. Nadal będziemy ściśle przestrzegać prawa międzynarodowego.

Pereira zmarszczyła brwi.

- A przecież Jednostki Ochrony Granic podlegają dowództwu wojskowemu, prawda?

- Nie, Siły Ochrony Granic tworzą całkowicie niezależną agencję rządową - odpowiedział wiceprezydent. - Wkrótce Kongres powinien zatwierdzić powołanie samodzielnego resortu cywilnego. W każdym razie projekt umowy dotyczy ściśle określonych patroli, które mogłyby przekraczać granicę tylko wówczas, jeżeli w ich skład będą wchodzili meksykańscy funkcjonariusze z oddziału specjalnego. Oczywiście, warunek ten nie dotyczyłby maszyn bezzałogowych.

- Jakie korzyści odniesie Meksyk z podpisania tej umowy? Według takiego zapisu wasze służby miałyby całkowitą swobodę poruszania się po terenie naszego kraju. A co my byśmy z tego mieli?

- Uzupełnimy i zmodernizujemy wyposażenie waszych patroli granicznych oraz wojsk ochrony granic - odpowiedział wiceprezydent. Udostępnimy wam samoloty zwiadowcze i dane z sieci radarów naziemnych oraz umieszczonych na aerostatach, uzyskacie możliwość zakupu nowoczesnego sprzętu taktycznego, samolotów transportowych i śmigłowców, paliwa lotniczego i części zamiennych. Całość tej oferty w przybliżeniu ma wartość stu milionów dolarów rocznie. Ale to nie wszystko. Wiele naszych przedsiębiorstw z chęcią udzieli wam pomocy w modernizacji lotnisk, od małych, prowincjonalnych, po międzynarodowe, a także portów morskich. Generalnie można powiedzieć, że zacieśnimy więzi łączące oba nasze kraje. Współpraca w zakresie ochrony granicy z pewnością pociągnie za sobą liczne wspólne inwestycje w różnorodnych dziedzinach, nie tylko związanych z przemysłem, lecz także dotyczących takich problemów, jak rolnictwo, emigracja, bezrobocie...

Doktor Pereira wstała z fotela, sięgnęła po dokumenty w plastikowej obwolucie i wsunęła je pod pachę.

- Sądzę, że musimy dokładnie się nad tym zastanowić, panie prezydencie, dlatego proszę mi w tej chwili wybaczyć. Będę z niecierpliwością oczekiwała następnego spotkania. - Uśmiechnęła się rozbrajająco.

Martindale poderwał się z miejsca.

- Doktor Pereira, ta sprawa nie może czekać. Mamy informacje, że już teraz przygotowywana jest operacja przemytnicza na ogromną skalę. Nasza Jednostka Ochrony Granic musi otrzymać zezwolenie na prowadzenie akcji wymierzonej przeciwko przemytnikom oraz swobodne operowanie w przygranicznych rejonach Meksyku. Zdajemy sobie sprawę, że wasz prezydent ma trzydzieści dni na zapoznanie się i ewentualną akceptację tego typu umowy. - Wskazał aparat telefoniczny stojący na stoliku w kącie gabinetu. - Przygotowaliśmy specjalną linię telefoniczną i poprosiliśmy o połączenie z prezydentem Meksyku. Obiecał czekać przy aparacie na wiadomość od pani. Jeżeli pani już teraz poprze ten projekt, sądzę, że prezydent wyda potrzebne nam zezwolenie.

- W ten sposób nie załatwia się tego typu spraw, panie prezydencie. - Popatrzyła szybko po twarzach zebranych osób, po czym znów przeniosła wzrok na Martindale'a. - Proszę mi pozwolić zapoznać się z tą propozycją i przedstawić ją mojemu rządowi. Jeżeli wyślę dokumenty za pośrednictwem specjalnego kuriera, już jutro znajdą się na biurku prezydenta. Jak najszybciej dołączę do nich moje rekomendacje.

- I tak może być za późno, doktor Pereira - odparł wiceprezydent.

- Musimy natychmiast przystąpić do rozmieszczania patroli. Być może samoloty przemytników są już w drodze.

- Nic na to nie poradzę, panie prezydencie. Propozycja musi zostać szczegółowo rozpatrzona. Proszę zrozumieć...

- To sprawa nie cierpiąca zwłoki, pani ambasador - wtrącił prezydent. - Świetnie rozumiem, że musimy przestrzegać protokołu, ale mam nadzieję, iż pani docenia powagę sytuacji. Niejednokrotnie załatwialiśmy już pewne sprawy z waszym prezydentem drogą telefoniczną...

- Panie prezydencie, prośba o zgodę na dokonanie inspekcji przez waszą Straż Przybrzeżną jakiegoś parowca pływającego pod banderą meksykańską to jedna rzecz, a pozwolenie na przekraczanie granicy przez uzbrojone samoloty patrolowe to zupełnie co innego. Takiej decyzji nie możemy podejmować w pośpiechu. Prezydent musi dokładnie zapoznać się z tym projektem, zasięgnąć opinii ministra spraw wewnętrznych, ministra sprawiedliwości i najwyższych dowódców wojskowych, a także wysłuchać zdania przywódców opozycji parlamentarnej...

- Nasze samoloty zwiadowcze już teraz patrolują oba wybrzeża Meksyku - wtrącił wiceprezydent. - Musimy uzyskać zgodę...

- Już wysłaliście samoloty nad nasze wybrzeże? Uzbrojone myśliwce? Do czego naprawdę zmierzacie, panie prezydencie?

- Mówię o maszynach zwiadowczych typu E-2C i P-3B, należących do Agencji Ochrony Granic - odparł Martindale. - Nie są to uzbrojone myśliwce. Obserwują wasze wybrzeża zarówno od strony zatoki, jak i Pacyfiku, ale trzymają się z dala od granic meksykańskiej przestrzeni powietrznej i korytarzy międzynarodowej komunikacji lotniczej...

- Nasz rząd nawet nie został o tym powiadomiony. Należy uznać ten krok za jawne...

- Oba samoloty znajdują się w międzynarodowej przestrzeni powietrznej, pani doktor - powtórzył z naciskiem prezydent. - W takich wypadkach nie jest konieczna oficjalna...

- Z całym szacunkiem, panie prezydencie, ale nie w tym rzecz. Przy każdej operacji, obejmującej swym zasięgiem teren Meksyku, należałoby przynajmniej poinformować władze mojego kraju i przyjąć naszą pomoc. Natomiast wysyłanie samolotów szpiegowskich, które mają przygotować zbrojny atak myśliwców wewnątrz naszej przestrzeni powietrznej, co więcej, przesłanie nawet jednego wata energii przez granicę bez naszej wiedzy... to nie są akty dobrosąsiedzkiej przyjaźni. Rozumiem, że wysyłanie samolotów szpiegowskich nad Rosję czy Kubę nie wymaga niczyjej zgody, czyżby jednak zaczynali panowie traktować Meksyk tak samo, jak tamte dwa kraje?

- Właśnie teraz rozmawiamy z panią na ten temat, doktor Pereira - odparł poirytowany prezydent - i zwracamy się do pani o pomoc. Ale bez względu na wszystko musimy postępować w jak najlepiej pojętym interesie naszych obywateli. To, jaką akcję prowadzą nasze samoloty pozostające w przestrzeni międzynarodowej, jest wyłącznie naszą sprawą. A co się tyczy energii promieniowania radarowego, które przenika przez granicę Meksyku... No cóż, jakoś żadne państwo nie zdołało się dotychczas uporać z tym problemem. Wolelibyśmy przeprowadzić całą operację za zgodą i przy współpracy waszego rządu, lecz jeśli ich nie otrzymamy, będziemy musieli sobie radzić sami.

Prezydent zamilkł, czekając na odpowiedź Pereiry, lecz gdy milczenie się przeciągało, dodał:

- Musimy natychmiast przystąpić do tej akcji. Przykro mi, ale nie możemy czekać, aż pani doręczy prezydentowi propozycję umowy. Będziemy musieli skontaktować się z nim bezzwłocznie, bez pani pośrednictwa.

- Nie macie prawa wywierać takiego nacisku - odparła Pereira, a w jej głosie pojawiła się tłumiona złość. - Osobiście porozmawiam z prezydentem w tej sprawie, nalegając w dodatku, aby jak najuważniej zapoznał się z dostarczonym tekstem umowy.

Prezydent wstał z fotela, zaciskając palce na krawędzi biurka, jak gdyby lękał się go puścić.

- Wygląda więc na to, że nie mamy sobie nic więcej do powiedzenia.

- Jeszcze jedno - wtrącił szybko Martindale. - Jeśli władze Meksyku nie zgodzą się na współpracę, będziemy zmuszeni wyjaśnić całemu światu przyczyny, dla których objęliśmy ten rejon tak ścisłą obserwacją. To znaczy podać do publicznej wiadomości, że międzynarodowa banda przemytników nie tylko transportuje narkotyki przez obszar Meksyku, ale w dodatku założyła w samym sercu tego kraju doskonale prosperującą firmę, finansowaną przez kartel producentów kokainy i wspieraną przez rząd meksykański...

- To kłamstwo!

Wiceprezydent zignorował ten okrzyk, niewiele mający wspólnego z protokołem dyplomatycznym, wręcz powitał go z radością.

- Ujawnić też, że owa banda przekupiła wielu urzędników państwowych, niemal dosłownie zasypując Meksyk lawiną narkotyków, brudnych pieniędzy i oddziałami kryminalistów. Ta firma prosperuje tak znakomicie, iż rząd meksykański przekazuje jej swoje myśliwce wojskowe do naprawy. Zarazem przekupieni politycy nie tylko umożliwiają przemytniczej organizacji dostęp do części zamiennych, uzbrojenia i paliwa, lecz zezwalają jej wykorzystywać naprawiane myśliwce wojskowe do eskortowania samolotów transportowych przewożących narkotyki. A wszystko to za zgodą władz Meksyku...

- Czy naprawdę jest pan gotów uciekać się do takich kłamstw, panie prezydencie, byle tylko zmusić nas do współpracy?

- On mówi szczerą prawdę, pani ambasador.

- Jeden z zaufanych ludzi niejakiego Gonzalesa Gacheza, obywatel amerykański poszukiwany w naszym kraju za przemyt i handel narkotykami, został ostatnio ujęty w Ciudad del Carmen - ciągnął wiceprezydent, jakby nie chcąc dać kobiecie okazji do wyrażenia swojego protestu. - W zamian za obietnicę ochrony oraz immunitet świadka koronnego przekazał nam szczegółowe informacje o pułkowniku Agusto Salazarze, który po ucieczce z Haiti działa obecnie na terenie Meksyku. Tenże Salazar, jako przypuszczalny sprawca zmasowanego zbrojnego ataku na posterunki Sił Ochrony Granic, jest ścigany w Stanach Zjednoczonych listem gończym. Kiedy sekretarz Chapman zwrócił się do waszego ministra spraw zagranicznych z prośbą o pomoc w aresztowaniu Salazara przebywającego w Ciudad del Carmen, usłyszał w odpowiedzi, że Salazar, jako zleceniobiorca ministerstwa obrony, znajduje się pod specjalną ochroną.

- Zapytam jeszcze raz, doktor Pereira - wtrącił prezydent. - Czy pani nam pomoże?

Kobieta zastanawiała się przez chwilę, spoglądając prezydentowi prosto w oczy, wreszcie zaczerpnęła głęboko powietrza i ze spuszczoną głową ruszyła w kierunku aparatu telefonicznego w kącie gabinetu.

Nad Cieśniną Turks w archipelagu Turks i Caicos, Indie Zachodnie

Wieczorem tego samego dnia

- Kontrola lotów w Nassau, kontrola lotów w Nassau, lot Carmen del Sol Siedem-Siedem-Wiktor zgłasza się w korytarzu Alfa Osiem Sześć, przed punktem „Cabal", o godzinie Zero-Cztery-Jeden-Jeden Zulu, na pułapie pięciu tysięcy ośmiuset metrów. W punkcie „Crook" powinienem być o godzinie Zero-Pięć-Dwa-Zero Zulu. Podaję warunki meteorologiczne do lotu według przyrządów. Chmury burzowe nad nami i poniżej, temperatura na zewnątrz: cztery stopnie Celsjusza, wiatr północny wiejący z szybkością trzydziestu węzłów, w porywach do czterdziestu pięciu, od czasu do czasu pojawiają się błyskawice o umiarkowanym natężeniu. Odbiór.

Przez długą chwilę w słuchawkach rozbrzmiewał jedynie szum, wreszcie nie najlepiej słyszalny głos odpowiedział po angielsku z wyraźnym jamajskim akcentem:

- Carmen del Sol Siedem-Siedem-Wiktor, tu kontrola lotów w Nassau. Przyjąłem meldunek. Nadal odbieramy cię bardzo słabo. Po dotarciu do punktu „Crook" nawiąż łączność z centralą w Nassau na częstotliwości sto dwadzieścia cztery przecinek siedem. Życzę bezpiecznego przelotu.

Glos kontrolera utonął w nasilającym się szumie, przetykanym trzaskami wyładowań.

- Przyjąłem, Nassau. Dziękuję. Bez odbioru.

Pilot odwiesił z powrotem mikrofon, zadowolony, że do końca trasy nie będzie już musiał się z nikim kontaktować po angielsku. To był ostatni meldunek. Tysiąc kilogramów kokainy, które miał na pokładzie, było przeznaczone dla Turks i Caicos, niewielkiego wyspiarskiego kraju leżącego między archipelagiem Bahama i Haiti. Prowadził swoją cessnę caravan, jednosilnikowy transportowy górnopłat, wcale nie na pułapie pięciu tysięcy ośmiuset metrów, jak zameldował przez radio. Już od pół godziny leciał jedynie dwieście metrów ponad oceanem. Właśnie z tego powodu jego meldunek był tak źle słyszalny w Nassau - większość fal radiowych emitowanych z anteny umieszczonej pod brzuchem maszyny tłumiły fale.

Od samego początku obaj piloci wiedzieli, że czeka ich katorżnicze zadanie. W ciągu ostatniej doby zdołali się zaledwie zdrzemnąć, a od celu dzieliło ich jeszcze co najmniej sześć godzin lotu. W cessnie nie działał autopilot, a to oznaczało, że bez przerwy któryś z nich musiał czuwać przy sterach, co przy zmiennych wiatrach i turbulencjach wywołanych gwałtowną, typową dla Karaibów burzą, okazało się istnym koszmarem.

Od startu z Uribii w Kolumbii trzymali się cywilnego korytarza wiodącego nad Morzem Karaibskim przez Cieśninę Zawietrzną, rozdzielającą Kubę od Haiti, i dalej wzdłuż łańcucha wysp Turks i Caicos w kierunku Nassau na Bahamach. Nie mieli jednak zamiaru podążać prosto do celu. Według planu powinni zboczyć na wschód i lecąc tuż nad oceanem, aby uniknąć wykrycia przez radary, zrzucić dwa ćwierćtonowe ładunki w pobliżu koralowych wysepek na południe od przylądka East Caicos; następnie skręcić na północny zachód, zrzucić trzecią porcję u południowych wybrzeży wyspy Mayaguana w archipelagu Bahama, aż wreszcie skierować się dalej na zachód i nad wyspą Crooked Island wrócić na pierwotną trasę przelotu.

Później mieli zgłosić awarię silnika, ponownie wyjść z korytarza i symulując awaryjne lądowanie na asfaltowej drodze dostarczyć ostatni ćwierćtonowy ładunek kokainy do bahamskiego Arthur's Town na wyspie Cat Island. Czekał tam na nich sześcioosobowy oddział uzbrojonych mężczyzn, którego zadaniem było zabezpieczenie miejsca lądowania, ukrycie pojemnika z kontrabandą, usunięcie zewnętrznych zbiorników samolotu i zatarcie śladów przemytu, a następnie załadowanie transportowca workami z kolumbijską kawą i wsadzenie na pokład kilku fikcyjnych pasażerów; pojemnik z kokainą miał być spryskany frenoferonem, hormonem bydlęcym, całkowicie bezwonnym dla człowieka, lecz silnie przytępiającym węch psów policyjnych - według prawodawstwa bahamskiego nawet sam zapach narkotyków wyczuwany przez specjalnie szkolonego psa mógł być podstawą do aresztowania. Dopiero wówczas pilot miał wezwać celników, którzy nie powinni znaleźć niczego podejrzanego w „zepsutym" samolocie.

Tak zakładał plan. Ale walcząc z porywami marcowej burzy w miotanym tuż ponad falami samolocie i czując, że siły opuszczają go jeszcze szybciej niż bezcenne paliwo wypływa ze zbiorników, pilot cessny był coraz bardziej przekonany, iż nie uda mu się go zrealizować. Walcząc z narastającą sennością próbował się skupić na wskazaniach przyrządów, a zwłaszcza wysokościomierza. Po jedenastogodzinnym przelocie z Meksyku do Kolumbii przespał zaledwie pięć godzin, po czym zjadł obiad i musiał ruszać w dalszą drogę. Dwugodzinny lot z Valdivii do Uribii na północnym wybrzeżu Kolumbii minął jak z płatka - tym bardziej, że z niewiadomych przyczyn czuł się dziwnie podekscytowany i pełen energii. Sądził więc, że pozostała część rejsu przebiegnie podobnie. Ale stało się inaczej. Po trzech godzinach lotu, kiedy zbliżali się do Haiti, po raz pierwszy poczuł alarmujące dygotanie wszystkich mięśni i wrażenie oblewających go na zmianę fal gorąca i lodowatego chłodu. Nie mógł zasnąć, ale wiedział zarazem, że długo już tak nie wytrzyma.

Teraz zaś, mimo stosowania wszelkich znanych mu sposobów na zachowanie przytomności, czuł, że nieodwołalnie zapada się w mroczną otchłań snu. Stara metoda wojskowych pilotów, polegająca na łaskotaniu się końcem języka w podniebienie, nie przynosiła żadnych rezultatów. Już dawno temu wyłączył ogrzewanie kabiny pilotów, ale podmuchy zimnego powietrza, które czuł na łydkach, także nie skutkowały.

- Przejmij na chwilę stery, Jorge - odezwał się do drugiego pilota.

Tamten zareagował z wyraźnym ociąganiem, widocznie musiał się czuć równie wycieńczony. Po chwili jednak oparł dłonie na sterach. Pilot wstał z fotela, żeby rozprostować nogi i napić się kawy.

Prawe drzwi przedziału towarowego były otwarte na oścież, do środka wlewał się ogłuszający, monotonny ryk czterystukonnego silnika cessny. Ale to, co ujrzał w głębi przedziału, wprawiło go w istny szał. Dwaj pozostali członkowie załogi spali w najlepsze, a ich głośne chrapanie słychać było nawet mimo zawodzenia wiatru i warkotu silnika. Chwiejnym krokiem podszedł do pierwszego z nich i bezceremonialnie wymierzył mu kopniaka w bok. Tamten spadł z prowizorycznego posłania, uderzył głową w krawędź fiberglasowego pojemnika z kokainą i zerwał się na nogi, jakby obudzony wystrzałem z armaty.

- Wstawaj, idioto! - wrzasnął pilot. - Za kilka minut musimy dokonać zrzutu.

Drugi mężczyzna także się obudził i wstał, przecierając oczy i poruszając zdrętwiałymi ramionami.

- Co się z wami dzieje, do cholery?!

- Przepraszamy, poruczniku - bąknął pierwszy. - Jeszcze parę minut temu nieźle się trzymaliśmy, ale teraz... Już nie zaśniemy.

- Koniec leniuchowania! Wychylajcie głowy przez drzwi albo szczypcie się nawzajem, bo jak nie, to was wyrzucę razem z tymi prochami!

- Przepraszamy, poruczniku. To się już nie powtórzy. Sam nie wiem, jak to się stało...

- Nie chcę słuchać żadnych wymówek. Zakładajcie z powrotem hełmofony i czekajcie w pogotowiu.

- Nie musi pan tak krzyczeć, poruczniku - zaprotestował drugi. Jesteśmy na nogach już prawie od trzydziestu godzin. Na pewno byśmy się obudzili, gdyby wezwał pan przez interfon...

- Do diabła z tym! Powiedziałem, że macie być cicho i wykonywać rozkazy! - ryknął pilot. - Jeszcze jedno słowo i postawię was do raportu!

Tamci porozumieli się wzrokiem i popatrzyli na niego hardo, jakby nie mieli zamiaru ustąpić. Ale samolot nagle pochylił się w bok i zanurkował ku falom, toteż porucznik łapiąc się uchwytów pod dachem pobiegł z powrotem do kabiny pilotów.

- Co to było? - zapytał drugiego.

- Przepraszam - mruknął tamten. - Włączyłem autopilota, myślałem, że może zaczął funkcjonować. Zeszliśmy prawie o sto metrów, zaraz...

- Jasna cholera! - syknął porucznik, wsuwając się na swoje miejsce i zapinając pasy. - Co tu się dzieje, do diabła? Przecież już na początku trasy musieliśmy zrezygnować z autopilota. Wszyscy zachowujemy się jak szczeniaki. Manuel i Lidio chrapali w najlepsze, a ty...

- Tak, wiem. Po prostu jestem wykończony, nic więcej.

- Wszyscy mamy już tego dość.

Drugi pilot nie miał zamiaru wszczynać kłótni. Sięgnął po mapę i zaczął sprawdzać współrzędne ze wskazaniami LORAN-u.

- Mniej więcej za dziesięć minut znajdziemy się nad pierwszym punktem zrzutu.

Porucznik sprawdził, czy urządzenie radionaprowadzające jest ustawione na właściwą częstotliwość, i uruchomił emisję sygnału gotowości.

Zaczekał pięć sekund, a gdy odpowiedź nie nadeszła, wyłączył nadajnik.

- Nie mamy jeszcze namiaru. Jesteś pewien, że odczyty są prawidłowe?

- Wygląda na to, że LORAN działa normalnie.

Na wszelki wypadek drugi pilot zaczął wyławiać sygnały kierunkowe wybranych stacji naziemnych i na ich podstawie obliczać obecną pozycje samolotu.

- No i co? - zapytał porucznik.

Drugi obrócił się w jego stronę, wykrzywiając usta w złości, ale się nie odezwał. Wrócił do przerwanych obliczeń i po chwili oznajmił:

- Wskazania LORAN-u zgadzają się z dokładnością do trzech kilometrów. Może ekipa naziemna także zasnęła?

- Bardziej prawdopodobne jest to, że zszedłeś z kursu.

- Odpieprz się.

- Co?...

- Daj spokój, robię już bokami. Ale skoro ci mówię, że jesteśmy na kursie, to znaczy, że jesteśmy.

Porucznik nagle wychylił się z fotela i prawą ręką sięgnął do gardła drugiego pilota. Ten, niższy i słabszy od dowódcy, byłby gotów nawet do walki na pięści, ale odczuwał tak przemożne zmęczenie, że nie chciało mu się nawet ust otworzyć. Zresztą porucznik zaraz go puścił i z niedowierzania aż pokręcił głową.

- Co się ze mną dzieje? Co ja wyprawiam, do cholery? - Przetarł oczy, położył z powrotem dłonie na sterach i zaczął wbijać wzrok w ciemności za szybą. - Ktoś mógłby powiedzieć, że naćpaliśmy się tego świństwa. Do diabła, przecież lecimy zaledwie na pułapie dwustu metrów!

- Jestem wykończony - mruknął drugi pilot. - Tak jak wszyscy.

- Nigdy jeszcze nie braliśmy udziału w tak ciężkiej i niebezpieczniej akcji. Nerwy dają znać o sobie.

Znowu pokręcił głową i uruchomił nadajnik radionamiernika. Tym razem natychmiast zapaliła się zielona lampka sygnalizująca odbiór sygnału kierunkowego. Pilot odczytał dane z tarczy urządzenia, ustawił je na skali żyrokompasu i wyłączył nadajnik.

- Mamy namiar - powiedział. - Kurs: trzy zero zero, odległość: pięćdziesiąt dwa kilometry.

- Przyjąłem - odparł drugi, włączając interfon. - Uwaga, załoga. Za dziesięć minut pierwszy zrzut. Przygotować pojemniki przeznaczone dla tego odbiorcy i czekać w pogotowiu. - Po czym zwrócił się do pilota: - Mamy go dokonać, idąc kursem trzysta pięćdziesiąt. Pojemniki są powiązane po pięć sztuk, powinniśmy je wyrzucić na pułapie dwudziestu metrów, lecąc z prędkością stu dwudziestu węzłów.

- Skręcam na kurs trzysta pięćdziesiąt i schodzę na trzydzieści metrów, zwalniając do stu pięćdziesięciu węzłów - zakomunikował porucznik, obracając koło sterowe nieco w prawo i ściągając dźwigienkę przepustnicy w dół. - Ten zabytek radiolokacyjny powinien aktualizować namiary co pięć minut, na ostatnich dwudziestu kilometrach co minutę, a dopiero pięć kilometrów od celu dawać odczyt ciągły.

- Zrozumiałem - odparł drugi. - Włączyłem już stoper. Prędkość w normie. Silnik pracuje bez zakłóceń, paliwa chyba wystarczy...

Owo monotonne wykonywanie procedury sprawiło, iż porucznik wreszcie się rozluźnił. Wygląda jednak na to, że wykonamy zadanie, pomyślał.

Po raz kolejny uruchomił radionamiernik i sprawdził odczyty ze wskazaniami autożyro, mierząc równocześnie odległość od celu. W przeciwieństwie do urządzeń radarowych, w jakie były zaopatrzone samoloty Cuchillos, teraz musiał polegać na wskazówkowym urządzeniu starego typu. Mając do dyspozycji nowoczesne przyrządy, potrafili tak dokonywać zrzutów, że towar lądował w promieniu kilku metrów od wyznaczonego punktu. W tym wypadku należało się cieszyć, jeżeli spadnie nie dalej niż dwieście metrów od celu. Wyłączył aparat.

- Kontrola kursu. Wprowadzam kilkustopniową korektę, aby zrekompensować dryf... Jeszcze osiem kilometrów.

Dwaj ludzie w przedziale towarowym przygotowali pięć pojemników do zrzutu. Pierwsza skrzynia, zawierająca sto kilogramów kokainy, stała na szynach zsuwnicy tuż przy drzwiach. Po usłyszeniu sygnału wystarczyło jedynie zepchnąć ją za burtę, a spadając winna pociągnąć za sobą pozostałe, związane dwudziestometrowymi odcinkami nylonowej liny. Wszystko było tak wyliczone, że przy zachowaniu właściwego pułapu oraz prędkości ludzie mieli dość czasu, aby podsuwać kolejne pojemniki do drzwi, zanim ciężar poprzednich wyciągnie je na zewnątrz. W ten sposób towar w powiązanych ze sobą skrzyniach musiał szybko i dokładnie znaleźć się w umówionym punkcie.

- Minuta do celu.

Pilot skinął głową i na stałe włączył radionamiernik. Teraz mógł na bieżąco korygować kurs, aż do osiągnięcia miejsca zrzutu. Powoli sprowadzał ciężką cessnę w dół, dopóki wysokościomierz nie pokazał dokładnie dwudziestu metrów, a następnie zaczął redukować prędkość do stu dwudziestu węzłów. Silne porywy wiatru, które miotały samolotem na wszystkie strony, praktycznie uniemożliwiały mu utrzymanie tych parametrów.

- Trzydzieści sekund. Uwaga, załoga. Przygotować się.

- Jesteśmy gotowi.

Dwaj mężczyźni zaciskali palce na uchwytach drugiego pojemnika, gotowi go wciągnąć na zsuwnicę, kiedy tylko pierwsza skrzynia wyleci za drzwi. Czekali w napięciu, wbijając wzrok w nieprzeniknione ciemności za otwartymi drzwiami samolotu...

Nagle na tle zachmurzonego nieba pojawił się jakiś olbrzymi, ciemny, złowieszczy kształt. W mroku przypominał gigantycznego szerszenia o tępo ściętej głowie i wydłużonym odwłoku. Chwilę później ciemność przeciął strumień jaskrawego światła strzelający z dziobu maszyny, który oślepił wpatrujących się weń ludzi.

- Dziesięć sekund. Uwaga, załoga...

- To śmigłowiec! - krzyknął jeden z nich. - Tuż przy prawej burcie. Helikopter...

Obaj piloci równocześnie dostrzegli zbliżającego się do nich „Czarnego Jastrzębia". Leciał teraz z włączonymi wszystkimi światłami, a wzdłuż jego kadłuba jaśniał olbrzymi, czarno-żółty napis: SŁUŻBY CELNE STANÓW ZJEDNOCZONYCH. Lewe drzwi śmigłowca były otwarte, siedziało w nich dwóch ludzi w kamizelkach kuloodpornych i hełmach, mierząc do samolotu z pistoletów maszynowych M-16.

- Celnicy! Skąd oni się tu wzięli, do jasnej cholery?!

- Mniejsza z tym. Robimy swoje. - Pilot włączył interfon i zawołał: - Uwaga! Zrzut!

Jeden z mężczyzn w przedziale towarowym nacisnął pedał hydraulicznej zsuwnicy, nie zwracając uwagi na snop światła, który zdawał się oświetlać każdy zakamarek ładowni cessny. Pojemnik zjechał po szynach i zniknął za drzwiami. Lina zaczęła się szybko rozwijać. Kiedy jednak mieli już wciągnąć drugą skrzynię na platformę, strażnicy Służb Celnych otworzyli ogień. Pociski zagrzechotały we wnętrzu przedziału towarowego. Jeden z Kubańczyków został trafiony w prawe ramię i poleciał do tyłu; drugi, przerażony, odskoczył od drzwi i rzucił się na podłogę.

Drugi pojemnik nie zdołał wylecieć na zewnątrz. Szarpnięty gwałtownie, obrócił się bokiem, podskoczył na szynach zsuwnicy i zaklinował skosem między krawędzią drzwi a wręgą ożebrowania. Pierwsza skrzynia wpadła do wody, lecz nylonowa lina się nie zerwała i pociągnęła ją za samolotem. Nagła zmiana obciążenia spowodowała, że cessna zanurkowała prosto do morza, kładąc się na prawe skrzydło.

- W górę! W górę! - zawołał drugi pilot.

Ale porucznik już z całej siły ciągnął do siebie koło sterowe. Zaledwie jednak zdążył wyrównać lot, seria z pistoletu maszynowego trafiła w boczną szybę kabiny; odłamki szkła zadzwoniły o tablicę przyrządów, drugi pilot osunął się bezwładnie w fotelu. Ten niespodziewany ostrzał na chwilę zdezorientował porucznika i ośmiotonowy kolos, sunący z niewielką prędkością zaledwie kilka metrów nad powierzchnią morza, zachwiał się po raz drugi. Cessna leciała z zadartym w górę nosem, toteż gdy jej ogon zetknął się z falami, runęła nagle i przekoziołkowała kilkakrotnie, jej szczątki rozsypały się na długości kilkuset metrów, aż wreszcie z wolna zatonęły w ciepłych wodach Morza Karaibskiego.

Centrala dowodzenia Sił Ochrony Granic, Alladin City, Floryda

- Straciliśmy kontakt z obiektem!

W sali, pełniącej teraz funkcję połączonego centrum dowodzenia, łączności, kontroli lotów i gromadzenia informacji, na prawym, olbrzymim monitorze widniał powiększony wycinek radarowego obrazu północno-wschodnich Karaibów. Czerwony kwadrat z czarnym krzyżykiem pośrodku ekranu oznaczał niezidentyfikowany samolot przemytników, na którego pozycję kontrolerzy naprowadzali śmigłowiec patrolowy. W widniejącym obok, prostokątnym oknie, gdzie dotychczas wyświetlały się dane określające współrzędne, prędkość, pułap i kurs celu, teraz widniały same zera.

Grupą techników w centrum dowodzenia kierowała Annette Fields, lecz obok niej przed monitorem siedział Brad Elliott.

- ROTH także sygnalizuje, że prędkość obiektu spadła do zera powiedziała Fields. - Informacje o pułapie przelotu są niezbyt wiarygodne, ale w tej chwili komputer również nie potrafi ich określić.

- Wiadomość z „Nietoperza Siedem"! - zawołał któryś z techników. - Policjanci z Turks i Caicos otworzyli ogień do podejrzanego samolotu.

- Co takiego? - wybuchnął Elliott. - Niech natychmiast zameldują o sytuacji.

Technik pospiesznie zamienił kilka zdań, zanotował coś na kartce, wreszcie rozłączył się i odwrócił do Elliotta.

- Oświetlili transportowiec reflektorem i obserwowali przygotowania do zrzutu, panie generale. Lecz kiedy przemytnicy wyrzucili za burtę pierwszy pojemnik, policjanci zaczęli strzelać. Pilot cessny stracił panowanie nad sterami i samolot runął do morza.

- Kto im pozwolił otwierać ogień? - przypomniała Fields. - Powinniśmy sami przechwytywać podejrzane maszyny.

- OPBAT był lepiej przygotowany do wykonania tej roboty - rzekł Elliott.

Miał na myśli wspólne Oddziały Patrolowe Bahama, Anguilli oraz Turks i Caicos, utworzone przez Służby Celne we współpracy z władzami tych trzech państw i mające na celu zwalczanie przemytu narkotyków poza granicami Stanów Zjednoczonych. OPBAT wielokrotnie już dokonywał aresztowań ludzi podejrzanych o przemyt i handel, ale w myśl prawa międzynarodowego akcję musieli nadzorować wybrani funkcjonariusze policji danego kraju, którzy w tym celu brali udział w patrolach amerykańskich Służb Celnych, Straży Przybrzeżnej, a nawet marynarki wojennej. Był to jeden z niewielu rodzajów działalności patrolowej, jaki po utworzeniu Sił Ochrony Granic nie przeszedł pod kontrolę „Młociarzy", lecz pozostał w gestii Służb Celnych. Tym razem na pokładzie „Czarnego Jastrzębia" znajdowali się nie tylko policjanci z Turks i Caicos, ale również z Wysp Bahama.

- Funkcjonariusze mają prawo na swoim terenie postępować według własnego uznania, nasi celnicy służą im tylko za kierowców taksówki - dodał generał. - Władze Turks i Caicos od dawna bez ceregieli traktują przemyt narkotyków, posługują się zasadą: jeśli zostaniesz schwytany na gorącym uczynku, to pożegnaj się z życiem. Niech ktoś inny pokieruje akcją ratunkową, my zajmijmy się innymi niezidentyfikowanymi samolotami.

Fields zmieniła skalę komputerowej mapy, przywołując na ekran południową Florydę, północną część archipelagu Bahama i północne wybrzeża Kuby. Pospiesznie nakierowała kursor na kolejny czerwony kwadrat z czarnym krzyżykiem, oznaczający inną podejrzaną maszynę, lecącą ze wschodu na zachód. Cel znajdował się mniej więcej w połowie drogi między bahamską wyspą Andros a Key Largo.

- Tego dzieli zaledwie dwadzieścia minut lotu od Ławicy Cay Sal powiedziała Annette. - Leci wciąż na wysokości trzech tysięcy metrów, ale wkrótce powinien zacząć schodzić.

Tuż za czerwonym kwadratem na ekranie widniał drugi, niebieski, oznaczający samolot AV-22, „Lwa Trzy Trzy", który podjął obserwację nad wyspą Andros i teraz leciał kilka kilometrów za przemytnikami oraz kilkaset metrów wyżej, czekając tylko na sposobność, aby przystąpić do akcji.

- Dlaczego nie zatrzymano tych ludzi w Nassau? - odezwała się Fields. - W tej chwili nie możemy mu nic zrobić. Przeszedł odprawę celną na Bahamach, trzyma się korytarza Bravo 646 i według zgłoszenia leci do Meksyku. A przecież wiemy na pewno, że ma na pokładzie narkotyki...

- Wcale nie przechodził odprawy celnej w Nassau - odpowiedział Elliott. - W ogóle nie musiał się do niej zgłaszać. Został zarejestrowany jako czarter z Jamajki do Cancun, ale nie dostarcza po drodze żadnych ładunków, ląduje tylko w celu dokonania przeglądu i uzupełnienia paliwa. Celnicy bahamscy nie mieli podstaw przeprowadzać inspekcji, gdyż facet nie popełnił żadnego wykroczenia.

- My jednak mamy takie podstawy. Według zeznań Van Nuysa ma w ładowni pięćset kilogramów kokainy. Czy to nie jest wystarczający powód...

- A cóż to za różnica? I tak byśmy nie przekonali bahamskich celników, żeby pozwolili nam wejść na jego pokład czy choćby skontrolować dokumenty. Powiedzieli, że musimy mieć sądowy nakaz rewizji albo załatwiać zgodę kanałami dyplomatycznymi. Zresztą nie było czasu, aby podejmować jakiekolwiek kroki.

- To fakt, że gdybyśmy aresztowali pilota, moglibyśmy w ten sposób zaalarmować pozostałe załogi - mruknęła Fields. - Jeśli poza tym Van Nuys nie skłamał, ten powinien dokonać zrzutu gdzieś wzdłuż łańcucha Keys albo w Zatoce Florydzkiej. Kiedy tylko przystąpi do akcji, będziemy mogli przechwycić zarówno samolot, jak i odbiorców towaru.

- Ale tylko wówczas, jeśli będzie dokonywał zrzutu w granicach Stanów Zjednoczonych - przypomniał jej Elliott. - Kongresmani i prezydent upierali się przy tym, aby już nigdy nie powtórzył się wypadek samolotu przemytników zestrzelonego przez „Lwa Dwa Dwa" w międzynarodowej przestrzeni nad Zatoką Meksykańską. Nawet po atakach na instalacje „Młociarzy" musimy trzymać się przepisów, a te nawet uległy jeszcze zaostrzeniu, zwłaszcza w tych punktach, które określają warunki korzystania z broni. Oznacza to, że najpierw musimy zaobserwować zrzut, potem odnaleźć pojemnik, przekonać się, że zawiera on kokainę czy też inne narkotyki, i dopiero wtedy możemy rozpocząć akcję przechwytywania, o ile mamy jeszcze pewność, że kontrabanda została zrzucona z tego właśnie samolotu. A wszystko to musimy wykonać, zanim przemytnicy opuszczą naszą przestrzeń powietrzną. - Generał pokręcił głową. - Właśnie to mi się nie podoba. Powinniśmy od razu rozpoczynać przechwytywanie i zmusić intruza do zmiany kursu. W ten sposób ryzykujemy utratę zarówno podejrzanego, jak i kontrabandy.

- McLanahan czuwa przy radarze E-2 i ma pod kontrolą sześć bezzałogowych „Podniebnych Lwów", więc będzie mógł wysłać je w pościg za odbiorcami narkotyków - wtrąciła Fields. - A „Morski Lew" siedzi tamtemu na ogonie. Wszystko gra. Do tej pory informacje Van Nuysa się potwierdziły. Myślę, że i tym razem ich złapiemy. Oho! Wygląda na to, że zaczął schodzić! - zawołała, obserwując ekran monitora. - Według obliczeń komputera opuścił pułap trzech i pół tysiąca metrów.

Co prawda system radarowy ROTH nie dostarczał nazbyt precyzyjnych danych o wysokości, na jakiej znajduje się obiekt, ale rejestrował zmiany pułapu, a komputery centrum dowodzenia zostały tak zaprogramowane, by alarmować techników, jeżeli obserwowany samolot zacznie nagle tracić wysokość.

- Chyba także zwalnia... i skręca na północny zachód. Kieruje się w stronę wybrzeża. W tej chwili jest sto kilometrów na wschód od Marathonu... „Lew Trzy Trzy" również skręca, kontynuuje obserwację...

Na pokładzie przemytniczego samolotu transportowego

- Centrala Miami, tu lot Carmen del Sol Dziewięć-Zero-Dziewięć-Charlie. Zgłaszam zejście na pułap dwóch tysięcy ośmiuset metrów. Odbiór.

- Del Sol Dziewięć-Zero-Dziewięć-Charlie, przyjąłem - rozbrzmiał w słuchawkach głos kontrolera lotów. - Uważaj, w tym rejonie minimalny pułap przelotu wynosi dwa i pół tysiąca, dopóki nie znajdziesz się w obszarze nadzorowanym przez kontrolę w Key West. Odbiór.

- Centrala, tu Dziewięć-Zero-Dziewięć-Charlie. Dzięki za ostrzeżenie. Nie mam zamiaru schodzić niżej, zostanę na dwa osiemset. Tu w górze mamy silne porywy wiatru.

Kontroler potwierdził odbiór wiadomości, dwukrotnie strzelając przełącznikiem mikrofonu. Widocznie musiał się już zająć rozmową z innym pilotem.

Major Jose Trujillo, który siedział za sterami należącego do Cuchillos dwusilnikowego, turbośmigłowego cheyenne'a, sięgnął do niewielkiego urządzenia zamontowanego nad tablicą przyrządów i włączył je. W normalnych warunkach skupiona wiązka radarowa centrum kontroli lotów pobudza do działania sygnalizator identyfikacyjny typu IFF, który emituje falę radiową zawierającą kod samolotu oraz pułap lotu, odczytywany przez aparat na podstawie wskazań wysokościomierza ciśnieniowego. Kubańczycy wyposażyli jednak ów sygnalizator w przystawkę, pozwalająca zablokować odczyt wysokościomierza. Ten prosty układ elektroniczny sprawiał, że nadajnik IFF przesyłał do centrali nie aktualne dane, lecz informację o pułapie, na jakim samolot się znajdował w chwili naciśnięcia guzika.

- Podaj współrzędne - odezwał się Trujillo do drugiego pilota.

- Osiem kilometrów w bok od miejsca zrzutu.

Włączył na chwilę radionamiernik, odczytał kurs do miejsca, gdzie znajdował się nadajnik kierunkowy, po czym szybko wyłączył aparat, obawiając się dekonspiracji. Naziemna grupa odbiorców półtonowego ładunku kokainy czekała w wyznaczonym miejscu, u wybrzeży wyspy Matecumbe.

Drugi pilot po raz ostatni skorelował wskazania detektora ze współrzędnymi - znajdowali się dokładnie na wysokości punktu zrzutu. Szybkim ruchem dopiął pasy i obejrzał się na wnętrze przedziału towarowego. Załoga czekała w gotowości, a ponieważ z samolotu wymontowano wszystkie foteliki, ludzie stali, trzymając się kurczowo uchwytów na burtach.

- Teraz! - zawołał drugi.

Trujillo gwałtownie popchnął dźwigienki przepustnic do oporu i obrócił koło sterowe, kładąc maszynę w ostry prawy skręt. Nos transportowca pochylił się ku falom oceanu. Wskazówka miernika szybkości pionowej skoczyła nagle, sygnalizując opadanie z prędkością sześciuset metrów na minutę. Wkrótce znaleźli się na pułapie poniżej tysiąca metrów.

- Del Sol Dziewięć-Zero-Dziewięć-Charlie - rozległo się w słuchawkach. - Zresetuj swój sygnalizator i wprowadź kod cztery jeden trzy trzy. Odbiór.

Trujillo, który z całej siły zaciskał palce na sterach, zaczerpnął głęboko powietrza, żeby w jego głosie nie było wyczuwalne napięcie, i odpowiedział:

- Tu Dziewięć-Zero-Dziewięć-Charlie, zrozumiałem.

Nie spuszczał jednak oczu z tarczy wysokościomierza, po której wskazówka obracała się niczym w zwariowanym, a do tego chodzącym wstecz zegarku.

- Dziewięć-Zero-Dziewięć-Charlie, zresetuj jeszcze raz ten sygnalizator.

- Wyrównuj! - zawołał drugi pilot.

Byli już poniżej sześciuset metrów i wciąż szli pełną mocą ostrym skrętem w prawo, a nos maszyny nadal celował jakieś dziesięć stopni poniżej linii horyzontu. Trujillo pospiesznie ściągnął dźwigienki przepustnic, zmniejszając moc, a zarazem obrócił kołem sterowym i pociągnął kolumnę do siebie, wyrównując lot. Dopiero na pułapie dwustu metrów wskazówka miernika szybkości pionowej opadła niemal do końca skali, a gdy pilot ostatecznie ustawił maszynę w poziomie, wysokościomierz pokazywał już tylko sto metrów...

Na pokładzie „Lwa Trzy Trzy", lecącego za transportowcem

Carmen del Sol Dziewięć-Zero-Dziewięć-Charlie

Ken Sherrey, który bez przerwy obserwował podejrzany samolot przez wizjer podczerwony, natychmiast dostrzegł, że wielki turbośmigłowy cheyenne kładzie się na skrzydło i niczym kamień zaczyna spadać do oceanu. Błyskawicznie ściągnął dźwigienki gazu, wyhamowując „Lwa Morskiego", i nie bacząc na ostrzegawczy napis migający na ekranie komputera pokładowego, informujący o konieczności zmiany kąta nachylenia silników, wprowadził maszynę w lot nurkowy, ruszając w pościg.

- „Alladin", obiekt zaczął gwałtownie zniżać lot! - zawołał do mikrofonu. - Schodzi co najmniej z prędkością tysiąca metrów na minutę! Ten facet musi mieć stalowe nerwy, żeby w zupełnych ciemnościach wykonać taki manewr ciężkim cheyenne'em!

- Przyjęłam, „Trzy Trzy" - odpowiedziała Annette Fields. - Czy dasz radę utrzymać kontakt wzrokowy?

- Nie chciałbym pozabijać chłopców z oddziału specjalnego... Tak, widzę go! Utrzymam kontakt. Lepiej wysyłajcie w to miejsce kilka „Podniebnych Lwów".

- Zrozumiałam. Bez odbioru. „Jastrząb Cztery Jeden", słyszałeś meldunek?

- Tak, przyjąłem - odparł McLanahan, który czuwał na pokładzie samolotu zwiadowczego E-2, krążącego w odległości sześćdziesięciu kilometrów. - Już posłałem bezzałogowce w dół. Mam kontakt radarowy zarówno z podejrzanym, jak i z „Trzy Trzy". Skaner podczerwieni sygnalizuje obecność kilku jednostek pływających w pobliżu wyspy Lower Matecumbe Key... Sądzę, że to odbiorcy czekający na zrzut. Zaprogramowałem dwa „Podniebne Lwy" na automatyczne przechwytywanie tych łodzi.

- Przyjęłam, „Cztery Jeden".

- Tu „Trzy Trzy". Odebrałem meldunek - włączył się Sherrey, jednocześnie przyspieszając śladem przemytników. - Powinni zaraz wyrównać lot...

- Lepiej żeby tak było - mruknął drugi pilot.

- Nadal pikuje prosto do morza - ciągnął Sherrey. - Obawiam się, że nawet jeśli zmniejszy prędkość opadania, może zahaczyć prawym skrzydłem o fale...

Ale cheyenne nie spadł do wody. Stopniowo olbrzymi turbośmigłowiec wyrównał lot i zwolnił nagle. Pilot AV-22, obserwujący przemytników na zielono-białym ekranie noktowizyjnym, doznał wrażenia, że obiekt niespodziewanie zawisł bez ruchu ponad falami. Wprost nie mógł uwierzyć, że kapitanowi tej ciężkiej maszyny udało się jednak wyjść bez kłopotów z tak groźnego nurkowania.

- To musi być cholernie dobry pilot - odezwał się drugi.

- Albo ma piekielne szczęście - mruknął Sherrey.

Sprowadził „Morskiego Lwa" na pułap trzystu metrów i także zwolnił, ponownie zajmując utrzymywaną wcześniej pozycję z tyłu i nieco ponad obserwowanym samolotem.

- Piekielne szczęście... - powtórzył.

Kiedy tylko wyrównali lot i drugi pilot zyskał pewność, że Trujillo w pełni panuje nad maszyną, pospiesznie uruchomił znowu radionamiernik.

- Pięć stopni w lewo. Dziesięć sekund do celu! - zawołał.

Major dyszał ciężko, powoli dochodząc do siebie, ale zareagował błyskawicznie. Skorygował kurs i sprowadził transportowiec jeszcze niżej, na pułap trzydziestu metrów, pospiesznie dostosowując prędkość do wymaganych stu dwudziestu węzłów.

- Uwaga, załoga! Przygotować się!... Uwaga!... Teraz!

Cheyenne nie miał zamontowanych żadnych urządzeń wspomagających zrzut. Dwaj ludzie zaczęli po prostu kolejno wypychać przez otwarte drzwi pięćdziesięciokilogramowe pojemniki z włókna szklanego. Nie minęło nawet pół minuty, kiedy wszystkie dziesięć ładunków znalazło się na zewnątrz.

- Zrzut zakończony. Wiejemy.

- Towar w wodzie! - zawołał drugi pilot „Morskiego Lwa", licząc pojemniki wypadające przez otwarte drzwi przedziału towarowego cheyenne^.

- Mamy cię! - krzyknął Sherrey, jakby chciał sobie tym sposobem dodać animuszu. - Przerywamy obserwację transportowca. Uwaga, oddział specjalny. Przygotować się.

Pospiesznie obrócił gondole silników do pionu, przekształcając AV-22 w niezwykły śmigłowiec. Nadal zniżał lot, aż w końcu maszyna zawisła metr nad wodą i zaczęła się przesuwać w kierunku trzech pojemników łagodnie kołyszących się na falach.

- Najbliższy jest tam, dziesięć metrów z prawej - rzekł przez interfon, łagodnie sadzając „Morskiego Lwa" na powierzchni morza. Oddział specjalny, wysiadać!

Pięciu uzbrojonych mężczyzn szybko zepchnęło wielki motorowy ponton po otwartej klapie ogonowej do wody. Sternik, a zarazem dowódca oddziału, nosił hełm z noktowizorem, toteż bez trudu dostrzegł pływające w morzu pojemniki. Zanim jeszcze AV-22 zdążył się oddalić, ślizgając po falach, aby nie przeszkadzał im pęd powietrza wyrzucanego przez wirniki, dwaj ludzie szybko przywiązali koniec liny do pierwszego z ładunków. Kiedy mocowali pojemnik do burty pontonu, rozglądający się uważnie dowódca zameldował przez radio:

- Zbliża się szybko jakaś motorówka. Mamy ją na godzinie trzeciej...

- Natychmiast wracajcie na pokład! - zawołał Sherrey do mikrofonu.

Sięgnął do przełącznika radiostacji, lecz w tej samej chwili dostrzegł w ciemnościach z prawej burty rozbłyski wystrzałów.

- „Alladin", tu „Trzy Trzy". Jesteśmy pod ostrzałem, mamy napastników na godzinie trzeciej. Oddział specjalny znalazł się pod gradem kul. Nie mogę teraz wystartować i ich osłaniać.

Drugi pilot pospiesznie odpiął pasy, poderwał się z fotela i pobiegł do przedziału towarowego, aby pomóc wracającym na pokład ludziom.

- „Trzy Trzy", tu „Cztery Jeden" - natychmiast odpowiedział przez radio McLanahan. - Wytrzymajcie jeszcze chwilę. Pomoc już nadchodzi.

Stojący przy sterze dowódca oddziału specjalnego zwalił się nagle na dno pontonu, pozostali zanurkowali za wysokie burty. Dwaj zaczęli odpowiadać ogniem z pistoletów maszynowych, dwaj skoczyli na pomoc dowódcy, przejmując sterowanie. Ponton z wolna płynął w stronę otwartej klapy załadunkowej samolotu.

- Pospiesz się, „Cztery Jeden"! - krzyknął Sherrey. - Nie damy rady...

Nagle na mrocznym niebie z prawej burty „Morskiego Lwa" rozbłysła długa smuga żółtych płomieni i pomknęła ku powierzchni morza. Widocznie jeden z bezzałogowców musiał namierzyć skanerem podczerwieni zbliżającą się motorówkę i drogą radiową otrzymał sygnał do odpalenia rakiety typu Stinger. Ale pocisk wybuchł zaledwie pięćdziesiąt metrów od AV-22, chybiając celu. Chwilę później druga rakieta wystrzeliła w kierunku łodzi napastników, ale ta już nie zawiodła. Motorówka eksplodowała gigantyczną kulą ognia, a jęzory płonącej benzyny strzeliły na kilkadziesiąt metrów w górę.

- „Trzy Trzy", zmierza do was jeszcze jeden „Podniebny Lew" powiedział przez radio McLanahan. - Czy będziecie potrzebowali silniejszego wsparcia?

- Nie. Ta twoja zabaweczka odwaliła za nas kawał dobrej roboty odparł Sherrey. - Zostań w pogotowiu.

Wychylił się z fotela i zawołał:

- Co z Joe'em?

Zauważył jednak, że dowódca oddziału siedzi oparty o burtę pontonu i jest przytomny, choć cały kombinezon na prawym ramieniu ma zachlapany krwią.

- Nic mi nie jest - odpowiedział Joe. - Tym sukinsynom lepiej się dostało. Lepiej zajmij się pozostałymi łodziami.

- Na pewno wytrzymasz, Joe?

Tamten w odpowiedzi machnął lekceważąco ręką.

- Bezzałogowce śledzą drugą motorówkę - oznajmił Sherrey. Otwórzcie szybko tę skrzynię. Zobaczymy, co jest w środku.

Porozcinali stalowe taśmy, którymi był opasany fiberglasowy pojemnik, i sprawdzili pobieżnie, czy ładunek nie jest zabezpieczony ukrytym materiałem wybuchowym. Co prawda przemytnicy rzadko stosowali granaty-pułapki, ponieważ odbiorcy najczęściej musieli w pośpiechu rozładowywać pojemniki i uciekać z towarem, oni woleli jednak zachować podstawowe środki bezpieczeństwa. Wewnątrz znajdowało się pięćdziesiąt kilogramowych torebek wypełnionych lekko szarawym proszkiem. Jeden z członków oddziału specjalnego szybko otworzył probówkę z roztworem imidocyjanku kobaltawego, nabrał sporą porcję narkotyku na czubek noża, wsypał ją do środka i zamieszał energicznie.

- Towarek czyściutki jak pupa niemowlęcia! - zawołał.

- Dobra, zamykajcie klapę ogonową i wracajcie na miejsca. Startujemy - rozkazał Sherrey.

Poderwał maszynę z powierzchni morza i ruszył w pościg za samolotem przemytników, zanim jeszcze drugi pilot zdążył się przypiąć z powrotem do fotela.

Po dokonaniu zrzutu major Jose Trujillo ponownie pchnął dźwigienki przepustnic do przodu i zaczął wznosić transportowiec. Kiedy przekroczyli pułap dwustu metrów, w słuchawkach rozległ się glos nawołującego ich kontrolera z Miami, ledwie słyszalny z powodu zakłóceń:

- ...Charlie, jeśli mnie słyszysz nawiąż łączność z centralą Miami na częstotliwości sto osiemnaście przecinek dwadzieścia pięć. Powtarzam, del Sol Dziewięć-Zero-Dziewięć-Charlie, zgłoś się na tym paśmie.

- Centrala Miami, tu del Sol Dziewięć-Zero-Dziewięć-Charlie. Słyszę cię doskonale. Sprawdzałem sygnalizator. Czy teraz odbieracie nasz kod identyfikacyjny? Odbiór.

- Tak, potwierdzam, Dziewięć-Zero-Dziewięć-Charlie - odparł kontroler. Wysokościomierz cheyenne'a pokazywał trzysta metrów. Lecisz stałym kursem na pułapie dwóch tysięcy ośmiuset. Dlaczego nie odpowiadałeś na moje wezwania?

- Przez cały czas słyszałem pana bez zakłóceń - skłamał Trujillo. Chyba przez pomyłkę wyłączyłem nadajnik radiostacji. Przepraszam.

- Zrozumiałem. - Nastąpiła chwila przerwy. Niespodziewanie kontroler zawołał: - Del Sol Dziewięć-Zero-Dziewięć-Charlie... Ktoś jest za wami, na godzinie szóstej... w odległości siedmiu kilometrów.

Trujillo zmarszczył brwi. Zazwyczaj kontrolerzy nie informowali o innych samolotach w powietrzu, zwłaszcza wtedy, kiedy pilot nie miał szans ich dostrzec. A jeżeli już to robili, zwykle podawali kurs i pułap, a także typ przelatującej w pobliżu maszyny. Po chwili wahania odpowiedział:

- Przyjąłem, centrala. Niestety, nie widzę go.

Ponownie zapadła cisza, wreszcie kontroler zakomunikował:

- Del Sol Dziewięć-Zero-Dziewięć-Charlie, przełącz się na częstotliwość sto dwanaście przecinek pięćdziesiąt pięć.

Obaj piloci porozumieli się wzrokiem. Doskonale wiedzieli, co to oznacza - podane pasmo łączności radiowej było zarezerwowane dla patroli Sił Ochrony Granic. Zostali wykryci.

Bez słów przystąpili do działania. Trujillo natychmiast skręcił na południe, dał pełną moc silników i zaczął schodzić ku falom. Drugi pilot wyłączył sygnalizator identyfikacyjny i jeszcze raz sprawdził, czy wszystkie światła zewnętrzne są pogaszone.

- Carmen del Sol Dziewięć-Zero-Dziewięć-Charlie, tu patrol Sił Ochrony Granic - powiedział do mikrofonu Sherrey, przestawiwszy radiostację na międzynarodowe pasmo awaryjne. - Obserwujemy cię, skręcasz właśnie z korytarza powietrznego i schodzisz poniżej dozwolonego pułapu. Znajdujesz się obecnie względem Marathonu na kursie zero dziewięćdziesiąt dwa, w odległości czterdziestu kilometrów. Kierujesz się na południe, w tej chwili jesteś na pułapie stu pięćdziesięciu metrów i schodzisz niżej. Naruszyłeś przepisy o ruchu granicznym w Stanach Zjednoczonych. Zachowaj obecny pułap i wypuść podwozie. Czekam na twoje zgłoszenie na częstotliwości sto dwanaście przecinek pięćdziesiąt pięć bądź w paśmie awaryjnym, sto dwadzieścia jeden przecinek pięć.

Jeden z członków załogi zajrzał do kabiny pilotów.

- Co się dzieje? Co wy wyprawiacie?

- Zamknij się i wracaj na miejsce...

W tej samej chwili strumień jaskrawego światła padł na lewą burtę cheyenne'a, przesunął się wzdłuż kadłuba i skrzydła, aż wreszcie oślepił majora, zalewając blaskiem całą kabinę pilotów.

- „Młociarze"! Wykryli nas!... - Kubańczyk pochylił się i wyjrzał przez lewe okno, spoglądając na jasno oświetlony, migający czerwonymi światłami samolot patrolowy. - Są tuż za nami, na godzinie siódmej, w odległości kilometra. Dacie radę im zwiać?

Trujillo opuścił zasłonę przeciwsłoneczną w lewym oknie, chcąc odgrodzić się nią od oślepiającego blasku reflektora.

- A jak myślisz? - odpowiedział pytaniem. - Lecimy prosto na południe. Postaram się wyprowadzić maszynę z amerykańskiej przestrzeni powietrznej, zanim otworzą ogień.

- Nie zdołacie uciec - ostrzegł ten sam głos przez radio. - Obserwowaliśmy dokonywany przez was zrzut, mamy jeden z pojemników wypełnionych kokainą. Przechwyciliśmy motorówkę, która płynęła po towar. - Snop światła z reflektora zaczął się rytmicznie przesuwać wzdłuż lewej burty, od nasady skrzydła po dziób cheyenne'a. - Widzę w oknach twarze ludzi, a to oznacza, że odebraliście nasze ostrzeżenie.

Wypuść natychmiast podwozie i wejdź w prawy zakręt, bo inaczej zaczniemy strzelać.

- I co teraz zrobimy? - zapytał ze strachem w głosie drugi pilot. Tylko patrzeć, jak otworzą...

- Zamknij się! - warknął Trujillo. - Włącz radiostację na fale krótkie i spróbuj się skontaktować z jakąś inną załogą Cuchillos. Nadaj komunikat, że zostaliśmy przechwyceni.

Ściągnął dźwigienki przepustnic na siedemdziesiąt procent mocy silników, po czym wychylił się i szarpnął umieszczoną pod tablicą przyrządów dźwignię opuszczania podwozia. Na tablicy zamigotał czerwony ostrzegawczy napis: PODWOZIE WYPUSZCZONE, ale gdy urządzenie hydrauliczne wysunęło do końca golenie kół, zaświeciła się zielona lampka z napisem: PODWOZIE ZABLOKOWANE. Major przestawił radiostację na częstotliwość „Młociarzy".

- Tu Carmen del Sol Dziewięć-Zero-Dziewięć-Charlie, wysunąłem podwozie. Protestuję przeciwko bezprawnemu zatrzymywaniu mnie przez patrol Jednostki Ochrony Granic i żądam, aby samolot lecący na godzinie siódmej ode mnie natychmiast odszedł na bezpieczną odległość i wyłączył ten oślepiający reflektor. Rezygnujemy z dalszej części planowego przelotu i wychodzimy z amerykańskiej przestrzeni powietrznej. Nie macie już prawa mnie zatrzymywać. Proszę mi pozwolić odlecieć.

- Dziewięć-Zero-Dziewięć-Charlie, zostałeś przechwycony przez patrol Sił Ochrony Granic Stanów Zjednoczonych. Masz wykonywać moje polecenia i odpowiadać na wszelkie komunikaty radiowe, bo w przeciwnym razie zostaniesz zestrzelony. Jakiekolwiek skargi i zażalenia masz prawo kierować wyłącznie do mnie. Skręć natychmiast w prawo, wejdź na kurs trzysta pięćdziesiąt i przygotuj się do lądowania na lotnisku Taimiami.

Wykręcając głowę od oślepiającego światła, Trujillo powoli obrócił koło sterowe i zaczął wchodzić na podany kurs. Kiedy po chwili wyrównał lot, musnął palcami odznakę przypiętą do kieszonki munduru - niebieski romb, a w nim złote, rozpostarte skrzydła jastrzębia: symbol Cuchillos, zapożyczony z emblematu Kubańskich Rewolucyjnych Sił Powietrznych. Po chwili szarpnięciem zerwał odznakę ze swojej piersi i cisnął ją w kąt kabiny, dając w ten sposób upust swojej nienawiści do człowieka, który ich zdradził: pułkownika Agusto Salazara.

Centrala dowodzenia Sił Ochrony Granic, Alladin City, Floryda

- Podejrzany zwalnia i skręca na północ - zawołała podniecona Fields. - „Trzy Trzy" melduje, że wypuścił podwozie.

W sali podniósł się szmer zadowolenia.

- Skierujcie jednostki Służb Celnych i Straży Przybrzeżnej, żeby wyłowiły z morza pozostałe pojemniki z narkotykami i zbadały miejsce katastrofy motorówki - powiedział Elliott. - Nakażcie też start drugiego „Lwa Morskiego", żeby sprowadził tego cheyenne'a na pas Taimiami, a „Trzy Trzy" niech leci od razu do Homestead i odstawi rannego do szpitala.

- Tak jest, panie generale! - huknęła Annette.

Elliott popatrzył sceptycznie na dziewczynę.

- To naprawdę gigantyczna operacja przemytnicza, a dotychczas przechwyciliśmy zaledwie dwa z dwunastu samolotów, jakie według zeznań Van Nuysa biorą w niej udział.

Lotnisko w Ciudad del Carmen, Meksyk

Dwadzieścia minut później

Agusto Salazar chodził dokoła jednego z myśliwców F-5E, którym miał polecieć eskortując transportowce, a którego przegląd właśnie dobiegał końca Powtarzał w myślach, że ten piękny, groźny samolot przypomina sylwetką wysmukły sztylet, chociaż dwa dodatkowe zbiorniki paliwa na skrzydłach i podwieszone wyrzutnie pocisków rakietowych jedynie go szpeciły. Bardzo się różnił od topornego MIG-a, ale wyglądał też na szybszego i zwrotniejszego od francuskiego mirage'a F1C. Poza tym armia meksykańska nie szczędziła pieniędzy na dodatkowe wyposażenie elektroniczne, toteż Salazar nie wahał się ani przez chwilę, czy wybrać F-5, czy też mirage'a.

W dziobie samolotu zamontowane było sprzężone działko typu M39-A2, kalibru 20 mm, z zapasem 280 sztuk amunicji. Bliżej końców skrzydeł znajdowały się dwa starsze pociski typu AIM-9J „Sidewinder" sterowane czujnikami podczerwieni, tanie i niezbyt precyzyjne, ale bardzo przydatne do ataku na niewielkie dystanse. Natomiast od strony kadłuba były podwieszone niemal zabytkowe już rakiety AIM-4 „Genie", sterowane radarem i sprzężone z pokładowym komputerem celowniczym typu AN/APQ-159. Ale te dwa pociski zostały eksperymentalnie wyposażone w radiowe urządzenia nadawczo-odbiorcze, a ich rozbudowane systemy sterowania mogły pozostawać w stałym kontakcie z radarowym celownikiem dalekiego zasięgu. Rozwiązanie to nie zostało jeszcze do końca przetestowane, toteż pułkownik dopiero w ostatniej chwili zdecydował się skorzystać z tych pocisków. Drugi samolot został tak samo uzbrojony, lecz miał na dziobie tylko pojedyncze działko. Myśliwce stały jeszcze w hangarze, aby szykowanie ich do lotu nie przyciągnęło uwagi niepożądanych osób. Z pewnością wojskowe władze Meksyku nigdy by nie wyraziły zgody na to, żeby w pełni uzbrojone myśliwce wyruszyły jako eskorta transportowców przewożących narkotyki.

Zgodnie z planem oba F-5 miały towarzyszyć dwóm najcięższym maszynom w trakcie przekraczania granicy w drodze do Stanów Zjednoczonych. Powinni się spotkać w powietrzu nad Zatoką Meksykańską, na wschód od Tampico - w rejonie leżącym poza zasięgiem radarowej kontroli, zarówno Meksyku, jak i Stanów - a następnie utworzyć z transportowcami zwartą formację i eskortować je aż do momentu dokonania zrzutu.

F-5 wyposażone w dodatkowe zbiorniki paliwa miały zasięg około trzech tysięcy kilometrów, zatem nie istniało niebezpieczeństwo, że będą musiały wcześniej zawrócić z drogi i lecieć do bazy. Natomiast po dokonaniu zrzutu mogli zatankować na dowolnym lotnisku meksykańskim, nawet na cywilnym, międzynarodowym czy też lokalnym.

W końcu Salazar wszedł na drabinkę, żeby sprawdzić wnętrze kabiny. Po chwili podbiegł do niego jeden z techników.

- Pilna wiadomość, panie pułkowniku.

Salazar rozłożył kartkę i zaczął czytać meldunek. U stóp drabinki stanął pilot, który miał mu towarzyszyć, kapitan Tony Vasquez.

- Jakieś kłopoty, pułkowniku?

- Odebraliśmy na falach krótkich wiadomość od Dziewięć-Zero-Dziewięć-Charlie. Trujillo został zatrzymany przez „Młociarzy" na wschód od Marathonu. Patrol zniszczył także motorówkę z ludźmi Gacheza na pokładzie. - Salazar zmiął kartkę i cisnął nią w twarz zdumionego kontrolera lotów. - Jak oni namierzyli nasz samolot?! - wrzasnął.

Wiedział jednak doskonale, że Van Nuys musiał zacząć mówić.

- Może wykorzystują satelity i samoloty zwiadowcze? - podsunął Vasquez. - To pewne, że nie mają w tamtym rejonie ani jednego aerostatu czy też lotniskowca. - Zamilkł na chwilę. - A co z innymi transportami? Przerywamy całą operację?

- Oczywiście, że nie - odparł Salazar. - „Młociarze" mogą wysłać w powietrze nawet dziesiątki samolotów zwiadowczych, a i tak nas nie złapią, jeśli rozpierzchniemy się na przestrzeni kilku tysięcy kilometrów, po całym kontynencie. Poza tym dostarczenie każdego pojemnika odbiorcy to punkt na naszą korzyść, a to jest właśnie wojna na punkty, kapitanie. I tak ją wygramy.

Nie ośmielił się zaznaczyć, że dla niego najważniejsze jest to, iż każdy dostarczony pojemnik narkotyków oznacza pewną sumę pieniędzy, jaka wpłynie na jego konto. Odwrócił się do kontrolera, który stał w miejscu i czekał na rozkazy.

- Gdzie znajdują się w chwili obecnej samoloty transportowe, zmierzające do Teksasu, Nowego Meksyku i Luizjany?

- Już mówię, panie pułkowniku. - Zaczął przerzucać kartki notatnika. - Wszystkie trzy maszyny wylądowały bezpiecznie w Valladolid, trwa jeszcze uzupełnianie paliwa. Powinny startować mniej więcej za piętnaście minut.

Salazar spojrzał na zegarek i wykonał w pamięci kilka obliczeń.

- Wyruszamy zgodnie z planem, za godzinę, a spotkamy się w powietrzu za dwie godziny na wysokości Ciudad Victoria - powiedział. Nadal mamy przewagę nad „Młociarzami", nie zdążą ściągnąć posiłków.

Nad północnym Meksykiem, w pobliżu miejscowości San Antonio de Bravo

Trzy godziny później

Spotkali się zgodnie z planem. Trzysta kilometrów na wschód od Tampico, położonego w środkowej części wschodniego wybrzeża Meksyku, dwa myśliwce F-5 natknęły się na sunące powoli transportowce, An-26 oraz DC-3. Do tej pory wszystko szło jak w zegarku, prowadzący Salazar nawet nie musiał zanadto korzystać z radaru, żeby odnaleźć w powietrzu obie maszyny. Myśliwce zajęły pozycje po bokach cięższych samolotów i utworzyły z nimi zwartą formację. Kiedy znaleźli się w zasięgu radaru centrum kontroli lotów w Tampico, na ekranie pojawiły się tylko dwa echa - zgodnie z zatwierdzonym planem lotów dwie czarterowe maszyny linii Carmen del Sol zmierzały do Stanów Zjednoczonych.

Ściśle trzymali się kursu i rozkładu, toteż bez przeszkód uzyskali zgodę na wejście w meksykańską przestrzeń powietrzną. Gdy zaś dotarli do wyznaczonego punktu, sto pięćdziesiąt kilometrów na wschód od Chihuahua, DC-3 pod osłoną jednego myśliwca poleciał dalej na północny wschód, w kierunku Nogales, natomiast An-26 skręcił bardziej na północ i podążył wzdłuż granicznej rzeki Rio Grande w stronę miasta Ciudad Juarez.

Ta część operacji była najtrudniejsza. DC-3 miał po prostu wylądować w Nogales i rozładować towar na lotnisku, załoga An-26 musiała zaś dokonać szeregu zrzutów wzdłuż granicy meksykańskiej, między miastami Ojinaga i Felix Gomez - w rejonie nie objętym kontrolą radarową. Dwa aerostaty Sił Ochrony Granic, rozmieszczone na posterunkach w Eagle Pass w Teksasie oraz w Fort Huachuca w Arizonie, przesyłały dane do skomputeryzowanej sieci radarowej, lecz dwa inne, w Deming w Nowym Meksyku i w Marfie w Teksasie, zostały wyłączone z powodu braku funduszy. Powstała w ten sposób luka, której nie mogły wypełnić nawet radary kontroli lotów na lotniskach w El Paso i Juarez. Co prawda zwiększono liczbę patroli Służb Celnych oraz „Młociarzy" w południowo-zachodnich, przygranicznych rejonach Teksasu, lecz te nie powinny namierzyć samotnego, lecącego na niskim pułapie transportowca. Tak przynajmniej zakładał Salazar. Dlatego też kilka minut po nawiązaniu ostatniej łączności z centrum kontroli lotów w Chihuahua, kiedy nie powinni już być widoczni na ekranie radaru wieży, An-26 zaczął schodzić na pułap trzystu metrów, kierując się na miejsce pierwszego zrzutu.

Informacje uzyskane przez Salazara były prawdziwe. Co prawda balony stale unosiły się nad posterunkami w Marfie i Deming, ale radary wyłączono. Lecz nie istniała luka w sieci kontrolnej, tego odcinka granicy strzegła instalacja radarowa typu ROTH, znajdująca się w odległym Arkansas. Pochodzące z niej dane trafiały na pokład samolotu zwiadowczego P-3 „Orion", specjalnie zmodyfikowanego dla potrzeb „Młociarzy", a stąd kierowano samolotami patrolowymi AV-22. Drugi samolot radarowy Sił Ochrony Granic śledził lot DC-3 zmierzającego do Nogales...

- Uwaga „Lwy", tu „Rekin" - przekazał operator radaru z pokładu P-3 na szyfrowanej częstotliwości taktycznej - wasz cel zaczął schodzić. Macie go na dziesiątej w odległości trzydziestu kilometrów. Wejdźcie na pułap tysiąca dwustu metrów. Uważajcie, pod wami głębokie wąwozy i wiele linii wysokiego napięcia, niektóre z nich będziecie mieć zaledwie dwieście metrów pod sobą. Na kursie dwieście dziewięćdziesiąt dziewięć macie El Paso.

- Tu dowódca patrolu, „Lew Dwa Jeden". Zaczynamy schodzić z trzech i pół tysięcy metrów na tysiąc dwieście - odpowiedział Hardcastle.

Pilotował „Morskiego Lwa", mając obok siebie za sterami byłego wojskowego pilota śmigłowców, Rachel Sanchez. Tuż za nim Rushell Masters i Sandra Geffar prowadzili „Lwa Dwa Dwa". Poruszali się w amerykańskiej przestrzeni powietrznej, lecąc równolegle do transportowca Salazara. Kiedy tylko minęli pułap dwóch i pół tysiąca metrów, admirał opuścił wizjer swojego hełmu, ustawiony na przekazywanie obrazu radaru śledzącego ukształtowanie terenu, i zwrócił się do drugiego pilota:

- Rachel, przełącz komputer na radarowe wyszukiwanie małych celów.

- Gotowe. Radar przestawiony na fale milimetrowe, test komputera zakończony pomyślnie. Pali się zielona lampka.

Sanchez zapatrzyła się na dziesięciocalowy ekran monitora, na którym widniał obraz przekazywany przez krótkofalowy radar, przeznaczony specjalnie do wykrywania niewielkich obiektów na drodze samolotu, takich jak linie wysokiego napięcia czy wieże nadawcze radiostacji, które trudno było wypatrzyć nawet przez najnowocześniejsze noktowizory. Urządzenie to nie dawało klasycznego obrazu radarowego, na ekranie widniała cienka, pozioma linia, która w razie wykrycia jakichkolwiek metalowych obiektów przed dziobem samolotu powinna się odkształcić w tym fragmencie, gdzie odbicie fal radarowych jest najsilniejsze. Taki sam obraz Hardcastle miał w swoim wizjerze.

- Nic nie widać - mruknął.

Obniżał dalej lot, aż wreszcie wyrównał na tysiącu dwustu metrach, ale wysokościomierz radarowy pokazywał odległość pięciuset metrów od powierzchni ziemi. Znajdowali się nad zachodnią krawędzią płaskowyżu Stockton, obejmującego wielką połać południowego Teksasu. Teren pod nimi był tylko lekko pofałdowany, lecz między wzgórzami trafiały się głębokie wąwozy, przepaście i urwiska, nad którymi przerzucono linie wysokiego napięcia, a te dość często stanowiły pułapkę dla mniej ostrożnych pilotów.

- Wyłącz go na razie.

Sanchez usunęła z ekranu obraz radarowy, ale nie wyłączała urządzenia.

- Mamy cel na jedenastej, w odległości piętnastu kilometrów, na pułapie trzystu metrów. Leci z prędkością dwustu węzłów - zakomunikował Hardcastle.

- Równie dobrze mógłby być tysiąc kilometrów stąd - mruknęła poirytowana Sanchez. - Nawet nie możemy się do niego zbliżyć, dopóki nie uzyskamy zgody na przekroczenie granicy.

- Elliott obiecał, że to załatwi. Musimy mu wierzyć.

- A jeśli nie da rady? Będziemy tak latać, obserwując największy w historii zrzut narkotyków, który odbywa się tuż pod naszym nosem?

- Daj spokój, Rachel - rzekł Hardcastle. - Zrobimy wszystko, co będzie w naszej mocy...

Ale i on w głębi duszy odczuwał niepokój, Sanchez tylko wyraziła na głos nurtujące ich myśli. Jedyną rzeczą, która w tej chwili powstrzymywała „Młociarzy" od przechwycenia samolotu Cuchillos, była linia wytyczona na mapie. Bo tutaj, w powietrzu, w ciemnościach nocy, nie istniała żadna granica. Wystarczył niewielki ruch drążkiem sterowym i lekkie dodanie gazu, a za kilka minut zyskaliby kontakt wzrokowy z przemytnikami.

- Wasz cel zszedł poniżej stu metrów nad poziomem gruntu, wyhamował do stu pięćdziesięciu węzłów - zameldował operator radaru z pokładu Oriona. - Uwaga, „Lwy". Radzę wam lecieć dalej na tym pułapie i dokładnie sprawdzać teren w dole. Według naszego radaru lecicie obecnie pięćset dwadzieścia metrów nad ziemią.

- Zgadza się, „Rekin" - odparł Hardcastle, spojrzawszy na wskazania wysokościomierza radarowego. - Dobrze wiemy, że obiekt może w każdej chwili przystąpić do wykonywania zrzutu. Czy macie pewność, że wciąż znajduje się w przestrzeni meksykańskiej?

- Tak, potwierdzam, „Dwa Jeden". Trzyma się w sporej odległości od granicy, jest teraz osiem kilometrów na południowy zachód od San Antonio de Bravo. Chyba nie chce ryzykować.

- W promieniu stu kilometrów nie ma tu żadnego lotniska, zatem na pewno nie podchodzi do lądowania. W tych ciemnościach nie zdołałby posadzić maszyny na równym terenie. Czy nie widzicie żadnych towarzyszących mu samolotów?

- Nie. Normalny ruch panuje tylko w okolicy miast El Paso i Juarez.

W tym rejonie nie ma nikogo.

- A więc federales nie kwapią się z wkroczeniem do akcji. Koniec marzeń o pomocy władz meksykańskich. A co z zezwoleniem dla nas? Jeśli sami nie chcą schwytać przemytników, to czemu nam nie pozwolą tego zrobić? Nie macie jeszcze żadnej wiadomości z Waszyngtonu?

- Nie, „Dwa Jeden". Powiadomimy cię, jak tylko ją otrzymamy.

Jeśli w ogóle... - dodał w myślach Hardcastle.

- To głupota, strata czasu...

- Prowadzący, tu „Dwa Dwa" - Geffar włączyła się do rozmowy. I co robimy w tej sytuacji? Mamy dalej na próżno spalać benzynę?

Hardcastle miał straszną ochotę zignorować zakazy i na własną rękę od razu rozpocząć akcję przechwytywania. Mógłby się potem tłumaczyć, że jego zdaniem podejrzany samolot znajdował się już nad terytorium Stanów Zjednoczonych. Ale zgrzytnął tylko zębami i rzekł do mikrofonu:

- „Dwa Dwa", zaczekamy jeszcze. Przystąpimy do akcji, gdy uzyskamy zezwolenie.

- „Dwa Jeden", tu, „Rekin". Pojawiły się dwa obiekty lecące szybko na północny wschód z Chihuahua. Są w odległości stu dziesięciu kilometrów, poruszają się z prędkością stu trzydziestu węzłów. Odbieramy kody identyfikacyjne meksykańskiego lotnictwa wojskowego. Wygląda na to, że jednak federales zdecydowali się wkroczyć do akcji.

- Zmierzają w stronę transportowca czy kierują się na miejsce zrzutu?

- Na razie trudno powiedzieć. Lecą na północny wschód, kursem na Ojinaga, jakieś osiemdziesiąt kilometrów na południe od was. Możliwe, że chcą dotrzeć do granicy i potem skręcić wzdłuż niej, wykonując rutynowy patrol. A może w ogóle nie mają nic wspólnego z naszą akcją.

Niewykluczone, że nie wiedzą o przygotowaniach do zrzutu narkotyków.

- Albo nic ich to nie obchodzi - mruknęła Sanchez.

- „Rekin", czy istnieje możliwość skontaktowania się z nimi? - zapytał Hardcastle. - Znasz ich częstotliwość taktyczną? Nie chciałbym, żeby wystraszyli przemytników, jeśli to możliwe.

- Spróbuję się połączyć z kontrolą lotów w Chihuahua lub centralą w Monterrey, może od nich uzyskam jakieś informacje. Zaczekajcie.

Po dwóch minutach operator odezwał się ponownie.

- „Dwa Jeden", tu, „Rekin". Dostałem odpowiedź negatywną. Chihuahua nie utrzymuje kontaktu ze śmigłowcami. Sprawdzili, że jest to rutynowy patrol graniczny wojskowego lotnictwa meksykańskiego, ale nie chcieli mi podać ich taktycznej częstotliwości. Uzyskałem jedynie numer telefonu stanowego dowództwa wojsk ochrony granic. Spróbuję, może uda mi się jakoś z nimi połączyć. Ale kontroler z Chihuahua podał też, że patrol powinien prowadzić nasłuch międzynarodowego pasma awaryjnego.

Oba „Lwy Morskie" podeszły tak blisko granicy, jak tylko było to możliwe - lecieli dokładnie nad korytem rzeki Rio Grande. W pewnej odległości, kilka kilometrów na południe od miasteczka San Antonio de Bravo, Hardcastle dostrzegł przecinające się snopy świateł reflektorów, poruszające się w różnych kierunkach. Musiało tam być kilka pojazdów zgromadzonych w jednym miejscu. Przełączył wizjer hełmu na obraz z kamery podczerwieni i ustawił maksymalne przybliżenie. Teraz zauważył, że są to ciężarówki i furgonetki okrążające jakiś cylindryczny obiekt.

- „Rekin", widzę kilka samochodów podjeżdżających do czegoś, co wygląda mi na duży, cylindryczny pojemnik. Posuwają się w odstępach pięćdziesięciu metrów. Sądzę, że zabierają towar zrzucony z samolotu parę kilometrów na południe od San Antonio de Bravo.

Pospiesznie uniósł wizjer znad oczu, przełączył rezerwową radiostację na międzynarodowe pasmo awaryjne i zanim Sanchez zdążyła choćby spytać, co zamierza, sięgnął po mikrofon.

- Uwaga! Śmigłowiec Meksykańskich Wojsk Ochrony Granic podążający na północny wschód, pięćdziesiąt kilometrów na zachód od Ojinaga. Tu patrol Sił Ochrony Granic Stanów Zjednoczonych. Znajdujemy się osiem kilometrów na południe od San Antonio de Bravo, lecimy nad Rio Grande. Byliśmy świadkami zrzutu narkotyków z podejrzanego samolotu, obecnie obserwujemy grupę samochodów, które zbliżają się do zrzuconego pojemnika. Prosimy, abyście obrali kurs na San Antonio de Bravo i skontaktowali się z nami na częstotliwości sto dwanaście przecinek pięćdziesiąt pięć w celu uzyskania dalszych informacji. Czekam na potwierdzenie. Odbiór.

Sanchez tylko z uznaniem pochyliła głowę przed admirałem, który ponownie opuścił sobie wizjer hełmu.

- Chyba nic innego nie mogliśmy zrobić w tej sytuacji - powiedziała. - Najgorsze jest to, że przemytnicy również musieli odebrać ten komunikat... Obawiam się, że zaczną uciekać.

Hardcastle zdążył przestawić silniki w położenie pionowe i teraz zawracał, chcąc zataczać koła po tej stronie granicy, na wprost miejsca zrzutu. Zdawał sobie sprawę, że przemytnicy nawet posługując się noktowizorami nie powinni wykryć nie oświetlonych samolotów.

- Pozostaje tylko mieć nadzieję, że federales przylecą tu jak najprędzej.

Nagle w słuchawkach przekazujących stale komunikaty na kanale łączności taktycznej „Młociarzy" rozległ się trzask.

- Siły Ochrony Granic Stanów Zjednoczonych, prowadzący patrolu „Pajaro Jeden Siedem Jeden" zgłasza się na częstotliwości sto dwanaście przecinek pięćdziesiąt pięć. Słyszeliśmy wasz komunikat. Odbiór.

- „Pajaro Jeden Siedem Jeden", tu prowadzący patrolu, „Lew Dwa Jeden". Czy możecie jak najszybciej skierować się w okolice San Antonio de Bravo, aby przechwycić odbiorców zrzuconej z samolotu kontrabandy? Śledzimy podejrzany transportowiec, który właśnie dokonał tego zrzutu. Odbiór.

- Potwierdzam, „Lew Dwa Jeden". Nasze dowództwo powiadomiło nas o waszej akcji. Zostańcie na miejscu. Zaraz tam będziemy.

- Uwaga, „Lew Dwa Jeden". Meksykański śmigłowiec skręcił w waszą stronę - potwierdził operator z pokładu P-3. - Dotrze na miejsce za jakieś czternaście minut.

- „Rekin", połącz się jeszcze raz z „Alladin" - odparł Hardcastle. Za czternaście minut ci ludzie mogą już mieć towar na samochodach i uciekać w różnych kierunkach. Musimy natychmiast uzyskać pozwolenie przekroczenia granicy.

- Przyjąłem, „Dwa Jeden". Zaraz to zrobię. - Nastąpiła chwila ciszy i operator zaraz dodał: - „Lew Dwa Jeden", powinieneś wiedzieć, że obiekt ponownie zniża lot i zwalnia. Prawdopodobnie szykuje się do kolejnego zrzutu. Znajduje się obecnie trzydzieści kilometrów na północ od was, przy samej granicy.

- Przyjąłem. „Dwa Dwa", leć do przodu i spróbuj namierzyć podejrzanego. Obserwuj go tak długo, jak się da.

- Zrozumiałem, „Dwa Jeden" - odpowiedział Rushell Masters. Uwaga, „Rekin". „Dwa Dwa" odlatuje na północ, „Dwa Jeden" zostaje sam.

- Przyjąłem, „Dwa Dwa". Wejdź na kurs trzysta pięćdziesiąt pięć i pułap dwóch tysięcy ośmiuset, masz cel w odległości trzydziestu dwóch kilometrów. Na kursie dwieście dziewięćdziesiąt dziewięć znajduje się El Paso.

Hardcastle wychylił się z fotela i popatrzył przez boczną szybę na drugi AV-22, który do tej pory trzymał się blisko jego lewego skrzydła, lecz teraz wykręcił ostro w lewo i zaczął się coraz szybciej oddalać.

Kiedy ponownie spojrzał w stronę podejrzanej grupy samochodów, ogarnęła go wściekłość. Ciężarówki i furgonetki musiały błyskawicznie rozdzielić między siebie towar, gdyż właśnie zaczynały się rozjeżdżać w różnych kierunkach. Przemytnicy zamierzali im uciec...

- „Pajaro Jeden Siedem Jeden", tu „Lew Dwa Jeden". Odbiorcy kontrabandy opuszczają miejsce zrzutu. Wygląda na to, że ciężarówki kierują się w twoją stronę, jadą wzdłuż rzeki. Czy możesz już je dostrzec?

- Tak, potwierdzam, „Dwa Jeden" - odparł pilot meksykańskiego helikoptera. - Mamy noktowizory. Czekaj w pogotowiu.

Hardcastle obrócił nieco samolot, by móc lepiej widzieć uciekające pojazdy. Dość szybko przestał obserwować grupę furgonetek i skupił się na dwóch ciężarówkach, które nadzwyczaj szybko przemykały płytkim wąwozem między hełmiastymi wzgórzami po drugiej stronie Rio Grande. Minęło kilka długich minut, zanim wreszcie zauważył światła pozycyjne śmigłowca. Wkrótce patrol na krótko włączył reflektor, kierując go na wybrane punkty terenowe. Po chwili strumień jaskrawego światła wyłowił z ciemności jedną z ciężarówek. Zaraz też nadleciał drugi helikopter i również bez trudu wychwycił snopem z reflektora drugi samochód.

Admirał włączył radiostację.

- „Rekin", tu „Dwa Jeden". Wygląda na to, że śmigłowce „Pajaro" przechwyciły...

Nagle na dziobie jednego z helikopterów wykwitł błysk eksplozji.

Strumień światła z reflektora zaczął się wyraźnie chwiać na boki, aż wreszcie zgasł. Dopiero teraz Hardcastle zauważył płomyki wyskakujące prawdopodobnie z luf karabinów maszynowych, w które musieli być uzbrojeni ludzie na ciężarówkach.

- Zostali zaatakowani!...

W słuchawkach coś zatrzeszczało i jakiś głos w ich paśmie zawołał po hiszpańsku:

- Ayuda, ayuda, „Pajaro"... ataque parafusil enemigo... ayuda...

- „Pajaro Jeden Siedem Jeden", tu „Lew Dwa Jeden" - odezwał się pospiesznie admirał. - Czy mnie słyszysz?

Nadal widać było światła pozycyjne helikoptera. Widocznie pilot przynajmniej częściowo panował jeszcze nad maszyną, próbował uciec poza zasięg rażenia broni maszynowej przemytników i wylądować. Ale wizjer przekazujący obraz w podczerwieni pozwolił mu dostrzec smugi dymu wydobywające się po obu bokach śmigłowca. Ludzie z ciężarówek ciągle prowadzili ostrzał.

- „Pajaro Jeden Siedem Jeden", zgłoś się. Czy potrzebna ci pomoc?

- „Lew... Lew Dwa Jeden"... tu patrol „Pajaro"... Mayday, mayday, zostaliśmy zaatakowani... Mayday...

- Tego nam było trzeba - mruknął Hardcastle.

Błyskawicznie pchnął dźwignie gazu do oporu i skierował „Morskiego Lwa" na drugi brzeg Rio Grande, na miejsce rozgrywającej się tam tragedii.

- „Rekin", tu „Lew Dwa Jeden". Odebrałem sygnał mayday, widzę płonący śmigłowiec. Wkraczam do akcji. Powiadom odpowiednie władze meksykańskie, że dwa helikoptery ich patrolu „Pajaro Jeden Siedem Jeden" zostały zaatakowane i że przekraczam granicę, aby udzielić ludziom pomocy.

- Zrozumiałem, „Dwa Jeden". Potwierdzam, że ja również odebrałem sygnał mayday.

To całkowicie zmieniało sytuację. Zresztą Hardcastle i bez tego był gotów przystąpić do działania, wbrew zakazom.

- Rachel, zapal światła, przełącz radar na kontrolę ukształtowania terenu i ustaw sygnalizację alarmową na pułap dwudziestu metrów nad ziemią - polecił, a kiedy Sanchez pospiesznie zaczęła wciskać klawisze na tablicy, przez interkom zawiadomił dowódcę oddziału specjalnego, Dona Rice: - Uwaga, zarządzam gotowość bojową. Czekajcie przy tylnej rampie towarowej. Przemytnicy ostrzeliwują z ciężkiej broni maszynowej helikopter meksykańskiej straży granicznej. Wkraczamy do akcji. Wypuszczam uzbrojenie.

Uruchomił celownik radarowy i komputer celowniczy, wysuwając jednocześnie z obu komór pod kadłubem wysięgniki z uzbrojeniem. Przełączył komputer na sterowanie pociskami rakietowymi, uzbroił pierwszego stingera i nakierował celownik na najbliższą z ciężarówek.

Tymczasem dowódca meksykańskiego patrolu wciąż próbował posadzić rozchybotany śmigłowiec na ziemi w odległości pięćdziesięciu metrów od samochodów.

- „Pajaro" spadł i przewrócił się na bok! - zawołała po chwili Sanchez. - Nie widać jednak płomieni, a przez otwarte drzwi wyskakują ludzie.

Ze skrzyni pierwszej ciężarówki nadal ostrzeliwano zniszczony helikopter, przemytnicy dysponowali prawdopodobnie ciężkim karabinem maszynowym typu M60. Spod uchylonego brezentu nad prawą burtą wystawał jedynie koniec lufy, ale poniżej widać było zrzucone na stos brązowawe pakunki - tamci strzelali zza osłony wielkich bel surowej kokainy!

- Nawet na chwilę nie przerywają ognia - mruknął Hardcastle.

Przestawił wizjer swego hełmu z obrazu noktowizora na komputerowy obraz celownika, włączył podczerwony czujnik pierwszego stingera i po chwili zapalił reflektor.

- No, proszę bardzo, łobuzy... Jak chcecie sobie do czegoś postrzelać, to spróbujcie do mnie...

Snop światła przyniósł zamierzony skutek. Lufa zniknęła znad prawej burty ciężarówki, a po chwili pojawiła się nad tylną klapą - tym razem karabin maszynowy oparto na metalowych nóżkach. Hardcastle, który bacznie obserwował zalewany jaskrawym światłem samochód domyślając się, że przemytnicy nie dysponują noktowizorem, w tej samej chwili wyłączył reflektor i pospiesznie odsunął samolot nieco w bok.

Pociski z wielkokalibrowej broni wystrzeliły w to miejsce, gdzie znajdowali się wcześniej.

- Uwaga, załoga! Zostaliśmy zaatakowani! - zawołał pospiesznie, po czym na międzynarodowym paśmie awaryjnym zakomunikował: Tu Siły Ochrony Granic Stanów Zjednoczonych! Przerwać ogień! „Rekin", „Dwa Jeden" znalazł się pod ostrzałem, musimy odpowiedzieć ogniem.

Jednocześnie nakierował stingera na ciężarówkę, ale musiał odczekać jeszcze sekundę, aż czujniki rakiety odnajdą cel. Po chwili uniósł osłonę spustu i odpalił pocisk. Nie dbał o to, że w zasadzie mógł zostać oskarżony o sprowokowanie strzelaniny, a nadane przez radio ostrzeżenie praktycznie zbiegło się w czasie z otwarciem przez niego ognia.

Samochód od pewnego czasu stał z wyłączonym silnikiem i ten zdążył już ostygnąć. Lecz mimo to czujniki rakiety odnalazły cieplejszy od otoczenia cel - rozgrzaną lufę karabinu maszynowego, wypluwającego dwieście pocisków na minutę. A ponieważ strzał został oddany z bliskiej odległości, silnik rakietowy stingera wciąż jeszcze pracował pełną mocą, kiedy pocisk wdarł się na skrzynię samochodu i eksplodował, zalewając ciężarówkę strumieniami ognia. Wysoka temperatura sprawiła, że dwieście pięćdziesiąt kilogramów kokainy niemal w jednej chwili przemieniło się w półpłynną, czarną, podobną do karmelu maź, która pokryła wszystko dookoła, roznosząc ogień niczym napalm. Ludzie przypominający żywe pochodnie zeskakiwali na ziemię i zaczynali się tarzać w piasku, chcąc ugasić płomienie, ale wybuch zbiornika z paliwem przemienił resztki samochodu w istne piekło, w którym szybko ucichły krzyki poparzonych.

Hardcastle pospiesznie naprowadził nitki celownika na kolejną ciężarówkę. Tymczasem drugi śmigłowiec meksykańskiego patrolu wylądował bezpiecznie dwieście metrów dalej. Wyskoczyło z niego kilku żołnierzy, którzy przeskakując od krzaka do krzaka jęli się zbliżać do auta. Ale kierowca samochodu nie zamierzał czekać - kiedy tylko pierwszy wóz eksplodował, ten szybko zawrócił i zaczął uciekać na południe, a strzelec przyczajony na skrzyni od czasu do czasu wypuszczał na postrach krótkie serie.

Tym razem komputer celowniczy bez większych kłopotów namierzył cel. Rakieta poleciała prosto ku gorącemu silnikowi i trafiła w podstawę szoferki tuż nad lewym błotnikiem, a eksplozja rozwaliła całą przednią część ciężarówki. Ale znajdujący się na skrzyni ludzie ocaleli, zdążyli zeskoczyć i rzucili się do ucieczki. Admirał zawrócił AV-22, wyłączył komputer celowniczy i schował oba wysięgniki z uzbrojeniem.

Posługując się noktowizorem szybko odnalazł uszkodzony helikopter i posadził maszynę jakieś czterdzieści metrów od niego.

- Uwaga, oddział specjalny! Około pięćdziesięciu metrów z prawej burty leży zestrzelony meksykański śmigłowiec - rzekł przez interfon. Don, sprawdź, w jakim stanie jest załoga i poproś dowódcę patrolu, aby do nas dołączył.

Don Rice wyznaczył jednego ze swoich ludzi i obaj pospiesznie wyskoczyli na zewnątrz. W otwartych drzwiach „Morskiego Lwa" stanął trzeci mężczyzna z bronią gotową do strzału.

Okazało się, że meksykańscy żołnierze są potłuczeni, ale mogą chodzić o własnych siłach, tylko jeden odniósł poważniejszą ranę. Rice pospiesznie skierował ich do otwartego wejścia samolotu, omijając łukiem strumień gorących gazów spalinowych prawego silnika, i pomógł im wciągnąć rannego na pokład AV-22. Żołnierze usadowili go na pierwszym foteliku na prawo od wejścia. Kiedy tylko Hardcastle wyjrzał z kabiny pilotów, zwrócił uwagę, że ranny ma na sobie błękitny mundur lotnika ze srebrnymi gwiazdkami na naramiennikach.

- Czy to pan dowodzi patrolem? - zapytał.

Tamten przytaknął skinieniem głowy. Rice wrócił po chwili, niosąc apteczkę.

- Pułkownik Geraldo Hidalgo z Meksykańskich Wojsk Ochrony Granic. To pan... dowodzi tym samolotem?

- Ian Hardcastle, Siły Ochrony Granic Stanów Zjednoczonych.

- Hardcastle? Admirał Hardcastle? Naczelny dowódca „Młociarzy"?

- I tak, i nie. Dzisiaj pełnię tylko rolę dowódcy patrolu. Odniósł pan poważne obrażenia?

- Nie mogę poruszyć ani lewą nogą, ani ręką. Ale chyba nie połamałem kości. Co z moim drugim śmigłowcem i z przemytnikami?

- Drugi helikopter wylądował bezpiecznie, ludziom nic się nie stało. Rozpoczęli pościg za uciekającymi bandytami z drugiej ciężarówki. Załogą pierwszej nie musieli się już martwić.

- Zauważyłem - mruknął Hidalgo, uśmiechając się słabo. Macie znakomite uzbrojenie. Od dawna marzyłem, żeby się przelecieć waszym „Morskim Lwem"... - Spojrzał na swoją lewą dłoń, spoczywającą bezwładnie na kolanie. - A teraz, kiedy się nadarza okazja, nie dałbym rady usiąść za sterami.

- To prawda, ale może pan objąć dowództwo maszyny - odparł Hardcastle. - Transportowiec, z którego zrzucono te narkotyki, dokonuje obecnie dalszych zrzutów wzdłuż granicy Meksyku z Teksasem. Śledzimy go od wielu godzin, ale nie mogliśmy wkroczyć do akcji, nie mając pozwolenia wejścia w meksykańską przestrzeń powietrzną... Gdyby jednak pan przejął dowodzenie patrolem, podjęlibyśmy pościg...

Hidalgo rozpromienił się wyraźnie.

- Chodzi panu o to, żebyśmy wyruszyli „Morskim Lwem" za tymi perros sucios!... I ja miałbym dowodzić pościgiem? Si, admirale Hardcastle. Jeśli potrzebna panu jedynie moja zgoda, to już ją pan ma. Proszę tylko pozwolić mi skontaktować się z pilotem drugiego śmigłowca i zaraz wyruszamy za tymi desenmascarars.

Niewiele czasu zajęło pułkownikowi wydanie odpowiednich rozkazów. Meksykańscy żołnierze przyprowadzili pod lufami karabinów czterech pozostałych przy życiu przemytników, ci zaś przynieśli ciała dwóch kolegów zabitych podczas próby ucieczki. Pilot helikoptera szybko złożył meldunek swemu dowódcy, a ten bez słowa energicznie poklepał go po ramieniu. Wreszcie Hidalgo polecił swoim ludziom, aby wnieśli go z powrotem na pokład „Morskiego Lwa".

Kiedy znalazł się w foteliku, pospiesznie nałożył hełmofon i rzekł:

- Mamy zadanie do wykonania, admirale Hardcastle. Zatem w drogę.

W pobliżu miasteczka Felix U. Gomez, sto dwadzieścia kilometrów

na północny zachód od San Antonio de Bravo, Meksyk

Największy transportowiec, An-26, eskortowany przez Salazara podczas lotu wzdłuż granicy, w kierunku El Paso, miał na pokładzie jeszcze półtorej tony kokainy, kiedy Hardcastle po raz pierwszy nawiązał łączność w paśmie awaryjnym. Swoim ludziom rozkazał zachowywać absolutną ciszę radiową, ale bez trudu się domyślił, jaka atmosfera zapanowała na pokładzie An-26 - wszyscy chcieli jak najszybciej oddalić się od granicy Stanów Zjednoczonych. Napięcie wzrosło jeszcze bardziej, kiedy na tym samym otwartym kanale łączności usłyszeli komunikat, że jeden z amerykańskich AV-22 wkracza do akcji i wchodzi w meksykańską przestrzeń powietrzną. Ludzie Gacheza, odbierający towar na ziemi, byli dość silnie uzbrojeni i prawdopodobnie mogli sobie poradzić z patrolem w śmigłowcach, ale nie z „Morskim Lwem" wyposażonym w pociski rakietowe.

Gdyby na pokładzie transportowca została jedynie resztka ładunku, w tej sytuacji zapewne rozkazałby pilotowi zawrócić i uciekać byle dalej od granicy, chociaż nadal nie miał pojęcia, w jaki sposób „Młociarze" ich odnaleźli, nie dysponując radarami dalekiego zasięgu. Ale w przedziale transportowym An-26 znajdowało się jeszcze tysiąc pięćset kilogramów towaru, co dla niego oznaczało dwadzieścia dwa miliony dolarów zarobku, jeśli kokaina zostanie dostarczona odbiorcom. Nie miało już żadnego znaczenia, czy meksykańscy federales nie przechwycą jej pięć minut po wyrzuceniu z samolotu - jego zadanie polegające na zrzucie ładunku w ściśle określonym miejscu i tak zostałoby wykonane.

To, że „Młociarze" tak szybko ich namierzyli, oznaczało niezbicie, iż Van Nuys wpadł w łapy Sił Ochrony Granic i już podczas pierwszego przesłuchania zaczął sypać. Równie oczywisty był dla niego fakt, że nie ma powrotu do pracy w liniach lotniczych Carmen del Sol, ale tym nie przejmował się zbytnio, miał bowiem otwartą drogę do współpracy z kilkoma innymi firmami, w tym również amerykańskimi, a nie czuł się związany uczuciowo z którymkolwiek państwem. Miał swoje życie, kilka utajnionych kont w zagranicznych bankach oraz paru wiernych żołnierzy, gotowych stanąć za niego do walki. Teraz w dodatku miał ten wspaniały myśliwiec F-5E i dysponował olbrzymią siłą ognia. Czegóż mógł chcieć więcej?

Ale żeby wyjść cało z tej opresji, potrzebował każdego centa, którego da się wyciągnąć od Gacheza i pozostałych bossów kartelu z Medellin. A to znaczyło, że bez względu na okoliczności musi zrzucić pozostałe półtorej tony narkotyków i zarobić owe dwadzieścia dwa miliony. Dobrą stroną obecnej sytuacji był fakt, że grupy odbiorców nie miały pojęcia, co się dzieje w powietrzu i nie mogły się ze sobą komunikować. Liczył, że właśnie dzięki temu zdołają bezpiecznie dokonać ostatnich zrzutów, chociaż sytuacja pogarszała się niemal z minuty na minutę.

Jeszcze tylko dwa zrzuty i koniec...

Salazar odegnał od siebie posępne myśli i ściągnął nieco drążek do siebie, gdyż nieświadomie zaczął wyprzedzać transportowego kolosa. Zerknął na zegarek i popatrzył na rozkład lotu - za pięć minut powinni się znaleźć nad punktem kolejnego zrzutu. An-26 już zwalniał i schodził ku ziemi, aby utrzymując dokładnie obliczone parametry lotu dostarczyć towar w ściśle określone miejsce. Pułkownik wysunął klapy o piętnaście stopni, aby jeszcze bardziej wyhamować F-5 i mieć nad nim pełniejszą kontrolę. Wszedł też na wyższy pułap, żeby móc obserwować większą przestrzeń wokół bezbronnego transportowca. Zapatrzył się przez chwilę na ogromny statecznik An-26, kołyszący się z lekka na boki w miarę dokonywania przez pilota poprawek kursu...

Snop jaskrawego światła, jaki spadł na nich z góry, był niczym grom z jasnego nieba. Na podobieństwo błyskawicy wbił się w jego kabinę z prawej strony; musiał też oślepić pilota transportowca, gdyż samolot zakołysał się ostro. Nawet w kabinie myśliwca zrobiło się jasno jak w dzień, chociaż reflektor był nakierowany na lecący nie opodal An-26. W pierwszej chwili wyglądało wręcz na to, że pilot stracił panowanie nad sterami transportowca - Salazar musiał odskoczyć w prawo, żeby uniknąć zderzenia. Znajdowali się zaledwie trzydzieści metrów nad gruntem, więc każdy błąd mógł doprowadzić do katastrofy.

Pilot An-26 po chwili opanował maszynę, ale o precyzyjnym zrzucie nie było już co marzyć; lecieli za szybko i o dobre kilkaset metrów zboczyli od wyznaczonego kursu w kierunku Rio Grande. Salazar poderwał myśliwiec i obejrzał się - mniej więcej kilometr za sobą dostrzegł charakterystyczną sylwetkę srebrzystego „Morskiego Lwa", oświetlonego niczym choinka na Boże Narodzenie, mrugającego światłami ostrzegawczymi i nakierowującego snop ruchomego reflektora na transportowiec. Z tej odległości mógł nawet odczytać wielki podświetlony napis na boku kadłuba: FOLLOW ME.

Co ten AV-22 robi w meksykańskiej przestrzeni powietrznej? - przemknęło mu przez myśl.

- Koniec ciszy radiowej! - zawołał do mikrofonu. - Wracaj na pierwotny kurs i wykonuj zrzut według planu. Nie zwracaj uwagi na ten samolot, który podchodzi z lewej...

- Uwaga, niezidentyfikowany transportowiec i samolot myśliwski, tu patrol Wojsk Ochrony Granic Republiki Meksyku - przerwał mu czyjś głos rozbrzmiewający w międzynarodowym paśmie awaryjnym. - Naruszyliście przepisy dotyczące ruchu powietrznego oraz bezpieczeństwa narodowego tego kraju. Wypuśćcie podwozia i podążajcie za mną.

W przeciwnym razie zostaniecie zmuszeni do lądowania albo zaatakowani bez ostrzeżenia. Rząd Republiki Meksyku upoważnił mnie do stosowania wszelkich dostępnych środków, jeśli zajdzie taka konieczność.

Ten sam komunikat zaraz powtórzono po hiszpańsku.

- Kontynuujcie zrzut - rozkazał Salazar przez radio.

- Straciliśmy odczyt nadajnika kierunkowego, pułkowniku - odpowiedział mu pilot transportowca. - Powtarzam, straciliśmy kontakt...

- Niech ich szlag trafi!... - syknął Salazar, mając na myśli grupę odbiorców, która zapewne dostrzegłszy nadciągającego „Morskiego Lwa" w popłochu wyłączyła nadajnik. - Zastosuj procedurę awaryjną, wracaj na kurs i wykonaj zrzut!

AV-22 stopniowo się zbliżał, teraz oświetlał lewą burtę An-26 zaledwie z odległości czterystu metrów. Jaskrawy snop z reflektora musiał padać wprost na pierwszego pilota, Salazar bez trudu się domyślił, że tamten jest całkowicie oślepiony.

- Wykonaj zrzut! - zawołał po raz kolejny.

Nagle zdał sobie sprawę, że transportowiec leci coraz niżej, a jednocześnie traci i tak niewielką prędkość. Widocznie pilot nie widział nawet wskazań przyrządów.

- Podnieś nos do góry i wracaj na pierwotny kurs!

An-26 wystrzelił nagle, pochylając się na lewe skrzydło; przerażony pilot musiał dać pełną moc i w panice ściągnął drążek do siebie. Przez otwarte drzwi po obu stronach kadłuba wyleciało kilka naszykowanych pojemników z kokainą. Wyglądało jednak na to, że załoga nie zamierzała dokonać planowego zrzutu.

- To ostatnie ostrzeżenie - rozbrzmiał ponownie głos mężczyzny mówiącego po hiszpańsku. - Natychmiast wypuśćcie podwozie i skierujcie się za mną, bo inaczej zaczniemy strzelać.

Salazar dał pełną moc, włączając nawet dopalacze obu silników turboodrzutowych, i przemknął nad transportowcem, kierując się w prawo i ostro w górę. Oddaliwszy się nieco od wolniejszego An-26, odczepił oba niemal całkowicie opróżnione dodatkowe zbiorniki, uzbrajając pociski rakietowe oraz dwudziestomilimetrowe działko. Kiedy osiągnął pułap tysiąca ośmiuset metrów, wyrównał lot, zrobił przewrót przez lewe skrzydło i zaczął wypatrywać AV-22.

Ale nie mógł go nigdzie dostrzec. Załoga „Morskiego Lwa" pogasiła wszystkie światła, gdy tylko F-5 wyskoczył w górę...

Na pokładzie „Lwa Dwa Jeden"

- „Dwa Jeden", cel na dwunastej, wspina się szybko i przechodzi na pierwszą, jest teraz w odległości sześciu kilometrów - ostrzegł przez radio operator radaru z pokładu samolotu zwiadowczego P-3. - Wyrównuje na pułapie tysiąca ośmiuset metrów, zawraca i przechodzi na twoją godzinę jedenastą. Leci z szybkością trzystu węzłów i przyspiesza. Kieruje się prosto na ciebie.

Hardcastle już wcześniej wyłączył wszystkie światła zewnętrzne, kiedy tylko zauważył, że myśliwiec wyłamuje się z formacji.

- Przestaw celownik radarowy na wyszukiwanie obiektów latających - rozkazał.

Błyskawicznie dał pełną moc i obrócił gondole silników o czterdzieści pięć stopni, co zapewniało mu maksymalną sterowność i zwrotność maszyny. AV-22 zadarł nos do góry i także zaczął się ostro wznosić.

- Uwaga, załoga, przygotować się do walki w powietrzu. Pogasić wszystkie światła.

Sanchez pospiesznie zmniejszyła oświetlenie w kabinie pilotów i zajęła się przestrajaniem celownika radarowego.

- Co ty zamierzasz? Nie mamy szans w starciu z myśliwcem...

- Ale nie mamy też szans mu uciec - odparł Hardcastle. - Musimy podjąć walkę, przynajmniej do czasu...

Obraz na ekranie środkowego monitora zmienił się nagle, do tej pory pokazywał odczyty radaru kierunkowego, wysyłającego skupione wiązki promieniowania na trzydzieści stopni w lewo i prawo od kursu maszyny.

Lecz gdy komputer namierzył zbliżający się samolot, zawężył obraz, powiększając tylko wąski wycinek przestrzeni. Hardcastle szybko przestawił celownik na sterowanie podczerwienią i czujniki natychmiast wykryły lecący prosto na nich obiekt. Spróbował wejść w zakręt w taki sposób, żeby radar nie stracił kontaktu z celem, lecz ten mimo wszystko zniknął z ekranu.

Myśliwiec także wszedł w łuk, jakby chciał zatoczyć koło.

- „Dwa Jeden", cel przeszedł na twoją godzinę ósmą, jest teraz w odległości pięciu kilometrów, leci z szybkością trzystu pięćdziesięciu węzłów - meldował technik z pokładu Oriona. - Zejdź na pułap trzydziestu metrów i obierz kurs sto pięć, leć w stronę granicy. Może zdołasz się ukryć między wzgórzami ciągnącymi się wzdłuż Rio Grande.

- Nic z tego - odparł Hardcastle. - Jest za szybki. Zostanę na otwartym terenie.

Nie zmniejszając ani trochę gazu, admirał przestawił silniki w położenie pionowe, obrócił maszynę dziobem do atakującego myśliwca i zaczął spadać jak kamień. Wyrównał dopiero na pułapie trzydziestu metrów i ściągnął dźwigienki gazu, by utrzymać „Morskiego Lwa" na stałej wysokości. Pomimo szybkiego opadania radar wciąż sygnalizował kontakt ze zbliżającym się celem.

- Mamy go! - zawołała Sanchez. - Leci prosto na nas. Przyspieszył do czterystu węzłów, jest w odległości trzech kilometrów...

Hardcastle ponownie dał pełną moc. Przekształcony w śmigłowiec AV-22 wystrzelił w górę z prędkością dwustu metrów na minutę. Jednocześnie w ciemnościach przed sobą dostrzegli rozbłyski płomieni - to szarżujący myśliwiec otworzył ogień z działek... Admirał pospiesznie uzbroił ciężki karabin maszynowy, przełączył komputer celowniczy na sterowanie radarem bliskiego zasięgu, wyczekał, aż przeciwnik zbliży się do nich na półtora kilometra i wcisnął spust.

Ale karabin typu M230 nie jest najlepszą bronią w powietrznej walce z szybkim myśliwcem, nadaje się przede wszystkim do ostrzeliwania celów naziemnych lub samolotów poruszających się najwyżej z prędkością równą połowie szybkości prowadzonego przez Salazara F-5. Hardcastle dostrzegł tylko cień tamtego, który przemknął dobre sto metrów pod brzuchem „Morskiego Lwa". Natychmiast obrócił maszynę w lewo, starając się zrobić to tak szybko, by radar celowniczy nie stracił obiektu z pola widzenia, ale nie miał szans...

Pospiesznie uzbroił pocisk rakietowy i przełączył komputer na sterowanie podczerwienią, czekając, aż w wizjerze pojawi się romb sygnalizujący, że czujniki stingera namierzyły cel. Kiedy tylko go dostrzegł, delikatnie pociągnął drążek sterowniczy w bok, żeby dodatkowo echo radarowe pokryło się z jaskrawym punktem rozgrzanych gazów wylotowych myśliwca, i odpalił rakietę.

Już po chwili zyskał pewność, że pocisk chybił celu. Czujniki podczerwieni musiały zgubić trop myśliwca, kiedy ten nagle wystrzelił w niebo, robiąc jednocześnie obrót przez prawe skrzydło i kierując się z powrotem w stronę AV-22. Admirał dostrzegł jeszcze, że odznaczający się małą mocą silnik rakietowy stingera pchnął rakietę w górę, śladem umykającego samolotu, lecz ta wzniosła się niewiele wyżej i po paru sekundach eksplodowała w powietrzu. Natychmiast się domyślił, że podobnie jak w wypadku ciężkiego karabinu maszynowego, stingery także nie będą zbyt skuteczne w walce z tak szybkim, a w dodatku małym i zwrotnym F-5.

Pospiesznie zaczął przestawiać gondole silników w położenie poziome, doszedł bowiem do wniosku, że im bliżej się będzie trzymał szarżującego Salazara, tym mniej zostawi mu czasu na celowanie i prowadzenie ognia. Lecz w porównaniu z myśliwcem, który niemal osiągnął już prędkość jedenastu kilometrów na minutę, AV-22 zdawał się wisieć nieruchomo w powietrzu. Hardcastle przełączył z powrotem uzbrojenie na karabin maszynowy, uniósł dziób maszyny w górę i wdusił spust, posyłając strumień kul w stronę pikującego na nich napastnika. Lecz już po kilku sekundach ciągłego ognia karabin, wypluwający dziesięć przeciwpancernych pocisków na sekundę, wyczerpał zapas amunicji - na długo przedtem, zanim F-5 znów zaczął do nich strzelać. Admirał natychmiast wprowadził maszynę w lot nurkowy i skierował dziób prosto ku ziemi, próbując uciec ze strefy rażenia.

Spóźnił się nieco z tym manewrem. Pociski z działka myśliwca trafiły w nasadę skrzydeł w górnej części kadłuba, porozrywały przewody paliwowe i wznieciły ogień w systemie hydraulicznym oraz układach dozowania benzyny. W dodatku seria trafiła „Morskiego Lwa", kiedy F-5 skręcał lekkim łukiem w prawo, toteż kule dużego kalibru powyrywały także olbrzymie dziury w pokryciu lewego skrzydła i wbiły się w osłonę silnika. AV-22 przechylił się gwałtownie w lewo i runął w dół.

Na szczęście znajdowali się tuż nad ziemią i samolot spadł zaledwie z wysokości dziesięciu metrów. Lewe skrzydło uderzyło pierwsze, oderwało się i silnik stanął w ogniu. Pchany impetem obracającego się nadal prawego wirnika samolot przeleciał jeszcze kilkadziesiąt metrów, odbijając się brzuchem od pylistego gruntu i łamiąc suche zarośla, po czym zsunął się ze skarpy i zarył dziobem w błocie na brzegu Rio Grande.

Całą kabinę wypełniał gęsty dym, lecz Hardcastle zdołał namacać zapięcie pasów, uwolnił się z nich i wyskoczył z fotela. Lewa szyba była strzaskana, to tamtędy wdzierał się gryzący dym i coraz dłuższe języki płomieni, sięgające już fotela drugiego pilota. Działając jak w transie, admirał rozpiął pasy Sanchez, odciągnął dziewczynę do tyłu, chwycił ją na ręce i wyniósł z kabiny, podtrzymując jej zakrwawioną głowę ramieniem.

Grzęznąc po kostki w cuchnącym benzyną mule, ruszył w stronę nurtu, a kiedy stracił grunt pod nogami, to płynąc, to znów brodząc w przybrzeżnym błocie, oddalił się na sto metrów od rozbitej maszyny i dopiero wówczas skierował do brzegu. Samolot leżał przechylony na prawy bok, ze skrzydłem zagrzebanym w mule i płatami prawego wirnika wbitymi głęboko w piaszczystą skarpę. Wyglądał jak olbrzymie, martwe ptaszysko z ciemniejącymi oknami kabiny pilotów podobnymi do szklistych oczu wpatrujących się w dal, jakby w oczekiwaniu pomocy. Ogień, zasilany wyciekającym z pourywanych przewodów paliwem, rozprzestrzeniał się szybko i zaczynał już ogarniać prawy silnik.

- Rice! - zawołał Hardcastle. - Hidalgo!

Próbował stanąć na nogach, lecz kolana się pod nim ugięły. Przeklinając własną słabość, wyciągnął Rachel jeszcze trochę wyżej i upewniwszy się, że dziewczyna oddycha i nie grozi jej tu zalanie przez wodę, zaczął się wspinać na piaszczystą, osuwającą mu się spod nóg skarpę.

Nagle, poprzez syk płonącej benzyny i trzaski rozgrzewających się blach, złowił cichy, ledwie słyszalny gwizd odrzutowych silników myśliwca - F-5 nadlatywał na pułapie dwudziestu metrów, by dokończyć dzieła zniszczenia...

W blasku płonącej maszyny Salazar dostrzegł człowieka brodzącego w błocie na brzegu rzeki i od razu stwierdził, że nie może to być kto inny, niż admirał Hardcastle. Tamten wyciągał kogoś z wody. Spojrzał szybko na wskaźnik paliwa, którego zostało mu zaledwie na czterdzieści minut lotu, ale decyzję podjął już wcześniej, kiedy tylko zauważył Amerykanina ślizgającego się w mule, nieporadnego niczym żółw. Nie przejmował się tym, iż może mu zabraknąć benzyny na powrót do bazy - musiał zabić Hardcastle'a. Trzydziestostopniowym łukiem skręcił w prawo, okrążając miejsce katastrofy. Wyhamował także, zmniejszając prędkość do stu węzłów - nieprzekraczalnej granicy na tak niskim pułapie - aż w końcu wyrównał lot, nakierowując dziób myśliwca na piaszczystą skarpę. F-5 nie był wyposażony w żaden system kierowania ogniem z działka do celów naziemnych, ale w tych warunkach nie miało to większego znaczenia.

Wychodząc z zakrętu spostrzegł, że Hardcastle wytaszczył ciało towarzysza z wody i stara się wciągnąć je nieco wyżej, pod osłonę krzaków na brzegu skarpy. Zadbał nawet o to, żebym miał ich dwoje na celowniku, pomyślał. Po chwili dostrzegł także, że admirał sięga po pistolet i mierzy w jego kierunku... To na nic, admirale, stwierdził - przypomina pan mysz szczerzącą ząbki na widok pikującego orła...

- Witam, pułkowniku Salazar. Mówi pański stary przyjaciel, Wiktor Charbakow. Przyszedłem po ciebie, kolego.

- Co?... Kto to?

Głos nieznajomego, który odezwał się na międzynarodowej częstotliwości awaryjnej, zbiegł się w czasie z popiskiwaniem radarowej sygnalizacji alarmowej, informującej o zagrożeniu z tyłu. Salazar przez chwilę nie mógł się otrząsnąć z wrażenia, jakie zrobił na nim ów niespodziewany komunikat, ale zaraz pojął, co to oznacza. Rozejrzał się szybko, lecz niczego nie zauważył - pominąwszy blask płonącego w dole „Morskiego Lwa", dokoła panowały nieprzeniknione ciemności. Kiedy zaś ponownie spojrzał przed siebie, zrozumiał, że przeoczył dogodny moment do otwarcia ognia. Przeklinając siebie w duchu poderwał maszynę do góry.

- Nie pamięta mnie pan, pułkowniku? Kapitan lotnictwa Wiktor Piotrowicz Charbakow.

Dopiero teraz Salazar przypomniał sobie młodego pilota, który wylądował nowoczesnym Su-29 w bazie w Verrettes.

Generał Elliott powiadomił Powella, kiedy tylko stało się jasne, że Kubańczycy przystąpili do realizacji planu swej wielkiej operacji, a Siły Ochrony Granic zyskały pozwolenie rządu meksykańskiego na przekraczanie granicy w ramach wspólnej akcji zwalczania przemytu narkotyków. W bazie lotniczej Luke natychmiast przygotowano dwumiejscowy myśliwiec F-15, a miejsce drugiego pilota za Powellem zajął przedstawiciel wojskowego lotnictwa meksykańskiego.

- Rzucił pan we mnie jednym ze swoich rzeźnickich noży, pułkowniku. Od tamtej pory tak bardzo chciałem dostać pana w swe ręce, że wstąpiłem do służby w Siłach Powietrznych Stanów Zjednoczonych. I proszę, oto się wreszcie spotkaliśmy.

Salazar pchnął dźwignie gazu do oporu, ale nie włączył dopalaczy, żeby nie stanowić łatwego celu dla pocisków sterowanych podczerwienią. Wszedł na pułap siedemdziesięciu metrów i skręcił na północny zachód. Sygnalizator radarowy wciąż ostrzegał przed niebezpieczeństwem, ale w ciemnościach nie można było dostrzec przeciwnika, toteż nie zostało mu nic innego, jak próbować uciec. Postanowił lecieć w kierunku miasta Juarez, oddzielonego graniczną rzeką od amerykańskiego El Paso. Liczył na to, że zakłócenia fal radarowych wywołane przez zabudowania pozwolą mu jakoś wyjść z opresji...

- Pułkowniku Agusto Salazar - odezwał się w słuchawkach ktoś inny, mówiący z wyraźnym latynoskim akcentem. - Tu generał Tomas Rodriguez Fuentes ze stanowego dowództwa Meksykańskich Sił Lotniczych w Monterrey. Rozkazuję panu natychmiast zmienić kurs i wypuścić podwozie.

Salazar znajdował się tylko piętnaście kilometrów od Juarez, widział już coraz gęściej zabudowane przedmieścia. Musiał za wszelką cenę zyskać na czasie, liczył bowiem na to, że nad samym miastem prześladowcy nie odważą się strzelać do niego.

- Nie wykonam tych rozkazów, generale - odpowiedział przez radio. - Moi ludzie trzymają pańską rodzinę jako zakładników...

Przez chwilę panowała cisza. Światła miasta były coraz bliżej, tylko dziesięć kilometrów dzieliło go od Juarez. Widział już jasno oświetlone wieżowce centrum na linii próbnika wystającego przed dziób myśliwca...

Sięgnął pod fotel i szarpnął pomalowaną na żółto dźwignię katapulty. Dokładnie w tej samej chwili meksykański generał nacisnął spust, odpalając naraz spod obu skrzydeł F-15 dwa pociski typu Sidewinder. Rakiety trafiły w cel, a myśliwiec został rozerwany podwójną eksplozją niczym dojrzały arbuz pod tłokiem młota parowego. Szczątki F-5 spadły do Rio Grande na odcinku kilometra, a fragmenty poszarpanych blach usłały pustynię po obu stronach granicy...

Fala gorącego powietrza, której towarzyszył ogłuszający huk, cisnęła Salazara ku ziemi. Jakiś odłamek trafił go w głowę, roztrzaskując hełm i łamiąc mu nos. Twarz pułkownika momentalnie zalała się krwią. Spadochron zdążył się jednak otworzyć, choć tylko na tyle, że szarpnięty człowiek wywinął kozła w powietrzu i huknął ramieniem oraz głową w piaszczysty grunt.

Oślepiony i zakrwawiony, poobijany do tego stopnia, że w ogóle nie mógł ruszyć lewą ręką, zdołał wyplątać nogi z linek spadochronu i rozpiąć szelki uprzęży. Dostrzegł, że w odległości kilometra pali się jakaś szopa, a blask płomieni zdaje się rozjaśniać całą pustynną okolicę. Doczołgał się do najbliższego drzewa, usiadł, zapierając się o jego pień i wyciągnął broń, dziesięciomilimetrowy rosyjski pistolet automatyczny typu Tokariew z dziewięcioma nabojami w magazynku.

Dopiero teraz zauważył, że wylądował tuż przy ogrodzeniu niewielkiego gospodarstwa. W blasku pożaru omiótł wzrokiem zabudowania i wysoki, mający kształt piramidy silos zbożowy. Zaledwie dziesięć metrów na lewo od drzewa stała terenowa półciężarówka, zdecydował więc pójść w tamtym kierunku. Ale nim zdążył się podnieść, usłyszał przybierający na sile terkot i wkrótce ujrzał drugiego „Morskiego Lwa", który leciał powoli na małej wysokości, przeczesując teren w pobliżu miejsca katastrofy myśliwca. Trzeba stąd jak najszybciej uciekać, pomyślał, „Młociarze" będą mnie szukali...

Zagryzając wargi z bólu w stłuczonym ramieniu, dźwignął się na nogi i chwiejnym krokiem podbiegł do samochodu. Z trudem łapiąc powietrze oparł się ciężko o drzwi po prawej stronie auta. Po chwili otworzył je i wśliznął się do środka. Zaraz po tym mrok przeciął strumień jaskrawego światła reflektora samolotu patrolowego, a terkot wirników jeszcze bardziej przybrał na sile...

Otworzyły się drzwi od strony kierowcy. Salazar pospiesznie uniósł broń. Ale była to tylko starsza kobieta, która wyszła z domu, widocznie obudzona hałasami. Stanęła, osłupiała, wbijając spojrzenie w jego zakrwawioną twarz.

Kiedy snop światła padł na podwórze gospodarstwa, Salazar wykrztusił z siebie po hiszpańsku:

- No, pomachaj im, starucho! Uśmiechnij się przyjaźnie...

Snop światła padł najpierw na dom mieszkalny, przesunął się po stodole, wreszcie wyłowił z ciemności samochód. Salazar rzucił się na podłogę.

- Pomachaj im!

Kobieta uniosła głowę, mrużąc oczy, i pomachała ręką pilotowi AV-22. Snop światła przesunął się dalej, na krótko zastygł przy drzewie, gdzie wcześniej ukrył się Kubańczyk, wreszcie powędrował dalej...

Udało się, pomyślał. „Młociarze" musieli przeoczyć ciemną, maskującą czaszę spadochronu, który porzucił na środku pola, a także ślady czołgania się po suchym, pylistym gruncie.

Dźwignął się z powrotem na siedzenie.

- Wsiadaj, starucho - rozkazał. - Zawieziesz mnie do Juarez.

Kobieta, zbyt przerażona, by wydusić z siebie choć jedno słowo protestu, posłusznie usiadła za kierownicą i uruchomiła silnik.

- Jedź bocznymi drogami - polecił Salazar, spostrzegłszy, że kobieta ma zamiar wyjechać z pola na wstęgę asfaltu. - Jeśli natkniemy się na patrol policyjny, zginiesz na miejscu.

- No, señor, porfavor...

- Rób, co mówię, a nic ci się nie stanie...

Wyjechali w końcu na starą, brukowaną drogę prowadzącą w kierunku widocznego na horyzoncie miasta. Kobieta zaciskała kurczowo palce na kierownicy i bezgłośnie poruszała ustami.

- Włącz światła, do cholery! - wrzasnął na nią Salazar. - Jedź, jakby mnie tu nie było!

Jęknęła cicho i sięgnęła do przełącznika...

Światła reflektorów wyłowiły z ciemności jakiegoś człowieka, który próbował ściągnąć osła ze środka drogi.

- Jesus Cristo! El burro mio! - krzyknęła kobieta.

Zanim wdusiła z całej siły pedał hamulca, Salazar złowił kątem oka jakąś postać stojącą na poboczu, ubraną w jaskrawy, jednoczęściowy kombinezon. Zaraz jednak poleciał do przodu i nie mogąc się przytrzymać stłuczoną ręką, huknął czołem o deskę rozdzielczą.

- Vaya! Vaya! Al abrigo! - rozległ się czyjś okrzyk.

Ze zdumiewającą szybkością kobieta otworzyła drzwi i wyskoczyła z samochodu. Oszołomiony Salazar strzelił na ślepo, lecz ona zdążyła już zniknąć mu z pola widzenia. Przesunął się za kierownicę, zostawiając pistolet na sąsiednim siedzeniu, zatrzasnął drzwi i miał już ponownie uruchomić silnik, kiedy oślepiło go jaskrawe światło.

Z ciemności, niczym jakiś baśniowy, ziejący ogniem potwór, wyłonił się „Lew Morski", który zawisł w powietrzu kilkadziesiąt metrów przed maską auta. Widocznie musiał się kryć za koronami wysokich drzew rosnących wzdłuż biegnącej nie opodal autostrady, dlatego w jednej chwili znalazł się przed samochodem. Salazar mógł dostrzec wysunięty z boku kadłuba i wymierzony w niego ciężki karabin maszynowy, a mimo oślepiającego światła widział nawet pilota za sterami, mającego przed oczami opuszczony wizjer celownika. Po obu stronach drogi biegli w tę stronę żołnierze z gotowymi do strzału pistoletami M-16, otaczali półciężarówkę...

Sięgnął po pistolet...

- Pare! - zawołał kobiecy głos, słabo słyszalny poprzez ogłuszający terkot rotorów. - Nie ruszaj się, Salazar! - dodano zaraz po angielsku.

Obrócił głowę w prawo i ujrzał Geffar mierzącą mu prosto w twarz z wielkiego pistoletu. Sandra przekazała stery Rushellowi Mastersowi i wyskoczyła z AV-22 kilka minut wcześniej, wraz z ludźmi z oddziału specjalnego. Miała na sobie jaskrawopomarańczowy kombinezon „Młociarzy" i hełm z mikrofonem. Natarczywie wbijała wzrok w mężczyznę, a wylot lufy pistoletu nawet nie drgnął mu przed oczyma.

Palce jego zdrowej, prawej ręki dzieliło zaledwie parę centymetrów od kolby. Wystarczyło tylko...

- No, już! - zawołała Geffar. - Mam straszną ochotę cię zastrzelić, więc sięgnij po broń!

Salazar rozprostował palce i powoli uniósł rękę.

- Ręce za głowę! Tylko powoli!

Pułkownik położył prawą dłoń na karku, ale próbując unieść lewe ramię skrzywił się z bólu - musiał sobie wybić staw barkowy.

- Nie ruszaj się!

Geffar zrobiła krok do tyłu, sięgnęła po mikrofon przy hełmie i opuściła go bliżej ust. Nie tylko „Młociarze", ale i federales musieli być gdzieś w pobliżu...

- Mam go!... To Salazar! - zawołała do mikrofonu. - Chyba jest ranny. Sprowadźcie tu karetkę...

Błyskawicznym ruchem Kubańczyk sięgnął za kołnierz skafandra, namacał rękojeść sztyletu, który zawsze nosił w pochwie na karku, wyszarpnął go, wziął zamach...

Lecz odniesione rany i świadomość porażki znacznie osłabiły jego refleks. Zanim zdążył wypuścić sztylet z palców, Geffar przykucnęła, uniosła drugą rękę i wystrzeliła. Pierwszy pocisk kalibru 11,4 mm - tylko ten bowiem się liczył w takiej sytuacji - trafił go w prawe oko i wyleciał z tyłu głowy, przebijając sklepienie czaszki. Następne strzały nie miały już większego znaczenia, były potrzebne tylko Sandrze Geffar jako symboliczny akt zemsty za śmierć tak wielu ludzi - także tych, którzy mieli dopiero umrzeć na skutek przemytniczej działalności byłego pułkownika Agusto Salazara.

EPILOG

Sala konferencyjna Białego Domu, Waszyngton

Dwa dni później

Najstarsi oficerowie Agencji Ochrony Granic stali w szeregu na podwyższeniu, z rękoma założonymi za plecami, mrużąc oczy od jaskrawych błysków fleszy fotoreporterów. Po jednej stronie prezydenta miejsce zajęli Curtis Long, Rushell Masters, Sandra Geffar oraz Ian Hardcastle, natomiast po drugiej ambasador Meksyku, Lidia Pereira, wiceprezydent Martindale i doradca do spraw zwalczania narkotyków, Samuel T. Massey.

- Nie chciałem wygłaszać żadnego publicznego oświadczenia w sprawie wydarzeń z ostatnich kilku dni - zaczął prezydent - nie mając u swego boku ludzi, których tu widzicie. To właśnie dzięki ich wysiłkom został przechwycony transport narkotyków o wartości kilku miliardów dolarów, a przywódcy bandy przemytników zostali aresztowani bądź zginęli w czasie akcji. Kartel otrzymał bardzo dotkliwy, jeśli nawet nie ostateczny cios. Chciałbym przy tym wyrazić serdeczne słowa podziękowania narodowi i władzom meksykańskim, które z pełnym poświęceniem i odwagą włączyły się do ścisłej współpracy z nami w zakresie walki z przemytem narkotyków i ochrony naszej wspólnej granicy lądowej, a także wód terytorialnych i przestrzeni powietrznej. W szczególności pragnę podziękować ambasadorowi Meksyku, pani doktor Lidii Pereira, za jej... osobiste zaangażowanie w podpisanie owego historycznego porozumienia.

Prezydent urwał i lekko skłonił głowę w kierunku pani ambasador.

Doktor Pereira z rozbrajającym uśmiechem przyjęła ten dowód uznania i tak samo odpowiedziała skinieniem głowy.

- Prawdziwymi bohaterami są zaś ci ludzie, którzy osobiście dowodzili samolotami, kutrami i oddziałami specjalnymi Agencji Ochrony Granic w walce z nadzwyczaj dobrze zorganizowaną i świetnie uzbrojoną, paramilitarną organizacją przemytniczą. Serdecznie dziękuje Curtisowi Longowi, dowódcy oddziałów specjalnych „Młociarzy", Rushellowi Mastersowi, dowódcy patroli powietrznych, a przede wszystkim nadinspektor Sandrze Geffar oraz admirałowi Ianowi Hardcastle'owi, którzy są sercem i duszą całej agencji. Być może nie potraktują tego za wyraz mojego uznania, lecz za karę „uziemienia", w każdym razie admirał Hardcastle obejmie dowództwo tworzonej od podstaw zachodniej jednostki Ochrony Granic, która ma strzec naszej lądowej granicy z Meksykiem i walczyć z nasilającymi się próbami przemytu na wybrzeżu Kalifornii, natomiast Sandra Geffar będzie dowodzić wschodnim okręgiem, w którego skład wejdą również instalacje „Młociarzy" rozmieszczane wzdłuż wybrzeży atlantyckich.

Mam nadzieję, że wkrótce Kongres przegłosuje ustawę powołującą do życia samodzielne cywilne kierownictwo Agencji Ochrony Granic na szczeblu ministerstwa. Wtedy mój dotychczasowy doradca do spraw walki z narkotykami, Samuel Massey, otrzyma nominację na pierwszego w historii sekretarza ochrony granic. W ramach dalszych prac legislacyjnych do Agencji Ochrony Granic zostanie również włączona Straż Przybrzeżna oraz Służby Celne, ażeby, mówiąc potocznym językiem, wszystkie instytucje rządowe o zbliżonym profilu znalazły się pod wspólnym dachem...

Słuchając zapowiedzi prezydenta o mianowaniu Masseya Hardcastle mimo woli się skrzywił, przypomniawszy sobie niedawne wystąpienia doradcy przeciwko powoływaniu do życia „Młociarzy". Po chwili jednak pomyślał, że może jest to właśnie słuszna polityka - umieszczenie na najwyższym kierowniczym stanowisku w agencji człowieka, który traktował tę instytucję jako zagrażającą jego własnym interesom. Stwierdził nawet, że prawdopodobnie ta sama idea przyświecała prezydentowi...

- Na końcu chciałbym uhonorować wysiłki wiceprezydenta zmierzające do utworzenia i odpowiedniego wyposażenia Sił Ochrony Granic. Jako przewodniczący Narodowej Rady do Walki z Narkotykami, Kevin Martindale walnie przyczynił się do stworzenia planu efektywnego zabezpieczenia naszych granic i zahamowania przemytu narkotyków. Nie bojąc się zaryzykować, że zostanie to potraktowane jako element nadchodzącej kampanii wyborczej, mam odwagę powiedzieć, iż cała Ameryka powinna być dumna z poczynań tego stanowczego i nieugiętego polityka...

Brad Elliott, Patrick McLanahan i Roland (M.B.) Powell podnieśli się z miejsc, gdy kilka minut później prezydent wkroczył do Gabinetu Owalnego. Szybkim ruchem poluzował sobie krawat i rozsiadł się wygodnie na sofie, zapraszając trzech mężczyzn, by przesiedli się bliżej niego.

- Ach, te konferencje prasowe... - Westchnął. - Potrafią nieźle dać człowiekowi w kość.

Jack Pledgeman napełnił cztery filiżanki kawą. Prezydent odruchowo sięgnął po niewielki porcelanowy dzbanuszek z zawiązaną na rączce niebieską kokardką. Uniósł go, lecz zawahał się i popatrzył na niego uważnie, wykrzywiając usta.

- Cóż za hipokryta ze mnie - mruknął. - Oto świętujemy wielkie zwycięstwo w walce z narkotykami, a ja przyjmuję gości czymś takim. Do diabła, w gruncie rzeczy to identyczny środek odurzający jak marihuana. Gdzie jest granica między jednym a drugim? Czy gdybym polecił, aby w porcelanowym dzbanku z niebieską wstążką podawano roztwór marihuany, to też wszystko byłoby w porządku? - Popatrzył na zdumione miny trzech siedzących naprzeciwko niego mężczyzn, gdyż żaden z nich nie znał tajemnicy irlandzkiego likieru podawanego do kawy w tym gabinecie. - Właśnie w ten sposób, panowie, doprowadzamy do upadku pewnych wartości; nie poprzez użycie broni palnej i rakiet, ale dlatego, że zmęczeni, starzy ludzie o niezbyt błyskotliwych umysłach przywiązują się do porcelanowych dzbanuszków oznaczonych błękitną wstążką... - Wyciągnął dzbanek w stronę Pledgemana. - Zabierz to z moich oczu i usuń każdą kroplę tego trunku, jaką znajdziesz w Białym Domu. I to jak najszybciej.

Goście wręcz bali się unieść filiżanki z kawą, dopóki prezydent nie sięgnął po swoją. Pociągnął łyk, spojrzał na Elliotta i uśmiechnął się przyjaźnie.

- Przepraszam, Brad, ale musiałem cię na dobre wyłączyć z tej działalności. Nie obraź się, ale chociaż jesteś generałem, to według mnie nie dojrzałeś jeszcze do objęcia stanowiska w administracji.

- Sądzę, że ma pan rację, panie prezydencie.

- Cieszę się, że tak uważasz, chciałem bowiem oddelegować ciebie, Patricka i Rolanda...

- M.B. panie prezydencie.

- Słucham?

Elliott i McLanahan opuścili głowy, chcąc ukryć ironiczne uśmiechy.

- M.B. To moje inicjały, panie prezydencie. Nikt nie używa imienia Roland, z wyjątkiem mojej matki.

Prezydent pokręcił głową i spojrzał uważnie na Elliotta, jakby chciał zapytać: skąd pan wytrzasnął tego typa, generale? Lecz jedynie mruknął pod nosem:

- Matko boska...

- Bardzo dziękuję, panie prezydencie - odparł ze stoickim spokojem Powell.

- Więc, jak mówiłem, generale - rzekł prezydent, z trudem opanowując śmiech - chcę was oddelegować z powrotem do „Krainy Marzeń". Miałbym wiele kłopotu z uzasadnieniem, czy powinienem was zdegradować, czy też awansować, toteż wolę odesłać wszystkich trzech na pustynię, jak najdalej stąd. Ale zdaję sobie sprawę, że byłoby nietaktem z mojej strony prosić was, abyście przestali wreszcie sprawiać kłopoty, pozwólcie zatem, że pożegnam was zwyczajnym: powodzenia.

- Bardzo dziękujemy, panie prezydencie - odparł Elliott. - Sądzę, że to rozsądna decyzja. Pracujemy obecnie nad pewnym projektem, który powinien się okazać prawdziwym wystrzałem...

- Wielkie nieba! - jęknął prezydent. - Nie chcę o niczym więcej słyszeć...

Medellin, Kolumbia

Tego samego dnia

Dziesięcioosobowe kierownictwo narkotykowego kartelu spotkało się w willi Gonzalesa Rodrigueza Gacheza na przedmieściach Medellin.

- Ponieśliśmy niepowetowane straty - zaczął Jorge Luiz Peña, jeden z najstarszych członków kartelu. - Wymieniłeś sumę pięciu miliardów dolarów, Gachez. Czyżby dla ciebie to było tylko pięć miliardów dolarów? I ty masz odwagę zwoływać zebranie i obwieszczać nam to z uśmiechem, jakby nic się nie stało?

W rzeczywistości Gachez jedynie próbował się uśmiechać, nie miał bowiem zamiaru krzywić się tak, jak Peña. Ale i dla niego wiadomości o śmierci Salazara oraz utracie trzech wielkich transportowców załadowanych kokainą była dotkliwym ciosem. Już wcześniej zdarzały im się straty, ale nigdy tak ogromne. Mimo wszystko nie mógł dać po sobie poznać, że poniósł całkowitą klęskę, gdyż wśród tych ludzi okazanie swojej słabości mogło mieć fatalne skutki.

- Nie ma co rozpaczać - odparł spokojnie. - Ty straciłeś najmniej z nas wszystkich, Peña. Moje straty przekraczają dwa miliardy dolarów, a Escalante - skinął głową na siedzącego obok mężczyznę - stracił prawie miliard.

- Niech cię szlag trafi, Gachez. Niby jesteś wykształconym człowiekiem, ale chyba niezbyt wiele się nauczyłeś na uniwersytecie... Peña mówił coraz bardziej podniesionym tonem. - Może w porównaniu z tobą nie poniosłem tak dużych strat, ale ja utraciłem wszystko! Ty możesz natychmiast podwoić produkcję i za tydzień znów staniesz na nogach, ale ja nie mam takich możliwości. Tylko ty za to odpowiadasz.

- Przecież to nie ja zniszczyłem wasz towar. Salazar był zanadto butny, zbyt pewny siebie i... chciwy. Wierzył, że udało mu się całkowicie wyłączyć z gry Agencję Ochrony Granic. To przez niego ponieśliśmy tak wielkie straty...

- A co z Van Nuysem? - zapytał cicho Pablo Escalante. - To ty go wciągnąłeś w tę akcję, wysłałeś do Meksyku razem z Salazarem...

- Van Nuys znakomicie zorganizował transport, okazał się niezwykle cennym człowiekiem. Ale szef meksykańskiego inspektoratu celnego wydał go w ręce „Młociarzy". Obiecuję, że osobiście zajmę się tym zdrajcą...

- Za późno, Meksykanin zapadł się pod ziemię - odparł Escalante.

Gachez spojrzał na niego uważnie. Tamten, zwykle kipiący energią I pełen pomysłów, dzisiaj był nadzwyczaj opanowany i małomówny. Jedynie stosunkowo młody wiek nie pozwalał, żeby Escalante przejął kierownictwo całego kartelu, miał jednak bardzo duży wpływ i potrafił przeciągnąć pozostałych na swoją stronę. Ciekawe, czy przed tym spotkaniem naradzał się z innymi, pomyślał Gachez.

- Nieważne, moi ludzie i tak wcześniej czy później go dopadną powiedział z lekka spiętym głosem. - Posłuchajcie mnie teraz. Nic nam nie przyjdzie z wzajemnego obwiniania się. Musimy zadbać o naszą przyszłość. Każdy z członków kartelu dostanie odpowiednią rekompensatę ze wspólnego funduszu, aby mógł choć w części pokryć straty i kontynuować produkcję. Nikogo nie zostawimy na lodzie. Musimy przede wszystkim znaleźć sposób na ominięcie wzmocnionych patroli Sił Ochrony Granic. Skoro oni stosują coraz bardziej bezwzględne metody, my także będziemy się musieli do nich uciec. Dlatego proponuję...

Drzwi sali konferencyjnej otworzyły się nagle i do środka wpadła grupa uzbrojonych kolumbijskich policjantów. Gachez poderwał się z miejsca, patrząc ze zdumieniem na karabiny wymierzone w członków kartelu.

- Co to ma znaczyć? Czyście powariowali?

Nikt się nie odzywał. Pozostali spokojnie siedzieli na swoich miejscach. Wyglądało na to, że tylko jego zaskoczyło to nagłe wtargnięcie policji.

Wreszcie do sali wkroczył kapitan, dowódca oddziału. Gachez spojrzał szybko na Escalante, lecz ten tylko wzruszył ramionami.

- Wszyscy jesteście aresztowani pod zarzutem udziału w produkcji kokainy - oznajmił kapitan. - Jeżeli macie przy sobie broń, proszę ją złożyć i podnieść ręce do góry.

Gachez patrzył na to z rosnącym zdumieniem.

- Nie macie prawa... Jesteście przecież u mnie na służbie. To ja tu wydaję rozkazy.

Escalante powoli wstał z krzesła i kapitan policji zbliżył się do niego. Dopiero teraz Gachez zrozumiał, co się dzieje.

- Ty?! Ty, Pablo?! Myślisz, że zdołasz mnie zastąpić? Brak ci zdecydowania i energii na kierowanie tą organizacją. Do tego nie wystarczą same chęci...

Escalante bez słowa sięgnął do wewnętrznej kieszeni marynarki i wyjął niewielki półautomatyczny pistolet.

- Zagrażasz nam wszystkim, Gonzales. To ty jesteś naszą klęską. Przyciągasz niepowodzenia tak samo, jak Salazar, który był w dodatku zdrajcą i złodziejem. Ale twoje rządy dobiegły końca, należysz już do przeszłości.

Escalante popchnął pistolet po stole w kierunku Gacheza, ale ten nawet nie spojrzał na broń. Uniósł ręce w górę i uśmiechnął się szeroko.

- Chcesz zająć moje miejsce, Pablo? Proszę bardzo. Zobaczymy, jak sobie poradzisz. Mogę się założyć, że wszyscy przyjdziecie do mnie, błagając, abym wrócił...

- Nie sądzę, Gonzales.

Kapitan policji wymierzył rewolwer w Gacheza.

- Proszę odłożyć broń, señor, bo będę zmuszony otworzyć ogień.

Gachez zaczął się powoli cofać od stołu, bez przerwy trzymając ręce w górze. Niespodziewanie padły trzy strzały. Mężczyzna poleciał do tyłu i osunął się po ścianie na podłogę. Na jego piersi wykwitły trzy powiększające się szybko krwawe plamy.

- Gonzales Rodriguez Gachez miał się stawić na przesłuchanie rzekł spokojnie kapitan policji, wyjmując z kieszeni złożoną kartkę. Proszę, oto nakaz aresztowania. Ale stawiał opór, próbował uciec i mierzył z pistoletu do oficera policji, który w obronie własnej musiał użyć broni.

Escalante bez słowa skinął głową. Kapitan zasalutował, dał znak swoim ludziom i wyprowadził ich z sali, zamykając za sobą ciężkie, dębowe drzwi. Escalante przysunął sobie krzesło i usiadł z powrotem.

- Przejdźmy od razu do rzeczy, panowie. Otrzymaliśmy od naszych władz propozycję zawarcia umowy, której celem jest... uniknięcie dalszego rozlewu krwi i ograniczenie naszej wcześniejszej działalności, a zwłaszcza bezsensownych i niepotrzebnych zbrojnych ataków na amerykańskie Jednostki Ochrony Granic... Przynajmniej na jakiś czas.

W zamian władze zobowiązują się do wycofania wymierzonych przeciwko nam sankcji i zaprzestania relegacji powiązanych z kartelem funkcjonariuszy oraz urzędników państwowych. - Wskazał ręką zwłoki leżące w kącie pod ścianą. - Gonzales Rodriguez Gachez głosuje za przyjęciem tej propozycji. A wy, panowie?

---