Ćwiczenie 2
Źródła informacji o stanie zdrowia populacji.
Karta zgonu. MSKCHiPZ.
Źródła informacji o stanie zdrowia ludności
Bezpośrednie
Pośrednie
I. Bezpośrednie źródła informacji
Celowo planowane badania,
Masowe badania przeglądowe,
Bilanse zdrowia dziecka,
Dyspanseryzacja,
Badania studentów, badania poborowe,
Planowane naukowe badania epidemiologiczne
„-” bardzo kosztowne
II. Pośrednie źródła informacji
Dane demograficzne
Dane z rutynowej sprawozdawczości służby zdrowia
A. Dane demograficzne
Uzyskuje się ze spisu ludności i ewidencji bieżącej stanu ludności (GUS i WUS; USC)
Narodowy Spis Powszechny
jest metodą gromadzenia danych dotyczących ludności wyodrębnionego terytorium w ustalonym momencie;
obejmuje całą ludność, a więc zalicza się do badań całkowitych;
wymóg ustalenia momentu, do którego odnoszą się informacje nadaje mu charakter statyczny.
c.d. Narodowy Spis Powszechny - historia
pierwszy spis obejmujący cała ludność 1789r., wcześniej 1777 i 1787 spisy ludności miast,
po II Woj. Świat. 1950, 1960, 1970, 1978 (przyczyną przyspieszenia była reforma administracyjna), 1988, 1998(nie odbył się z powodu reformy administracyjnej),
ostatni odbył się w 2002r.
Mikrospisy
W okresach międzyspisowych przeprowadzane są tzw. mikrospisy (1984, 1995 w Polsce) przy pomocy metody reprezentacyjnej (przeprowadzane na próbie, wyniki dla całej zbiorowości).
Na podstawie spisów można dokonywać prognoz.
Ewidencja bieżąca
- nie jest badaniem jednorazowym, lecz ciągłym wykonywanym stale.
Przykładowo urzędy stanu cywilnego notują
urodzenia,
zawarcia małżeństw,
rozwody,
zgony.
c.d. Ewidencja bieżąca
Pierwotnymi dokumentami są
karty statystyczne:
Karty statystyczne urodzonego dziecka
Karty statystyczne zgonu
Karty statystyczne małżeństwa/rozwodu, separacji
c.d. Ewidencja bieżąca
Cecha charakterystyczna:
Są to charakterystyki dotyczące osób np.: imię, nazwisko, data urodzenia, miejsce zamieszkania.
W karcie statystycznej dziecka podana jest nawet godzina urodzenia, rodzaj porodu, miejsce, numer kolejnego urodzenia.
B. Dane z rutynowej sprawozdawczości służby zdrowia
Dokumentacja lekarska - karta chorego w poradni, historia chorego w szpitalu, druk zwolnienia lekarskiego, karta zgonu;
Dokumentacja ewidencji zgłoszenia - karta statystyczna szpitalna, zawiadomienie o chorobie zakaźnej, karta zgłoszenia nowotworu złośliwego, zgłaszalność chorób zawodowych, gruźlicy, chorób wenerycznych.
Informacja statystyczna, demograficzna, epidemiologiczna
GUS www.stat.gov.pl - zakładka roczniki statystyczne
Instytut Zdrowia Publicznego - PZH - www.pzh.gov.pl - zakładki Stan zdrowia ludności i meldunki epidemiologiczne
EUROSTAT -www.epp.eurostat.ec.europa.eu
WHO -www.who.int
Karta zgonu i jej zawartość
Karta statystyczna zgonu składa się z 2 części:
(część A i B) - wypełniana przez lekarza, charakterystyki jak w karcie małżeństw + przyczyny zgonu
wypełnia urząd stanu cywilnego
Klasyfikacja i nazewnictwo zgonu
Z przyjętych ustaleń przez specjalistów WHO, za przyczynę śmierci należy uważać wszystkie te choroby, stany patologiczne i urazy, które doprowadziły do zgonu lub pośrednio przyczyniły się do niego, a także okoliczności nieszczęśliwego wypadku lub akty przemocy powodujące urazy.
Do aktu zgonu lekarz obowiązany jest wpisać - w języku polskim - trzy przyczyny zgonu, tj. wyjściową, wtórną i bezpośrednią (np. rozległe oparzenia, wstrząs, ustanie akcji serca).
Za główną (wyjściową) przyczynę zgonu uznaje się:
Podstawową chorobę lub uraz, rozpoczynające łańcuch kolejno następujących procesów patologicznych prowadzących do śmierci.
Okoliczności, w których doszło do nieszczęśliwego wypadku lub użycia przemocy prowadzącego do śmierci.
Rozporządzenie MZ z 07.12.2001r. w sprawie wzoru karty zgonu oraz sposobu jej wypełnienia.
Za przyczynę wtórną zgonu uznaje się:
Chorobę, która rozwinęła się jako skutek choroby, urazu, zatrucia, wypadku lub użycia przemocy, będących wyjściową przyczyną zgonu.
Za przyczynę bezpośrednią zgonu uznaje się:
Chorobę, która stała się ostateczną przyczyną zgonu, w następstwie chorób, urazu, zatrucia, wypadku lub użycia przemocy, będących przyczynami zgonu - wyjściową i wtórną.
Wpisywanie trzech przyczyn zgonu umożliwia epidemiologom:
Dokładną i pogłębioną analizę struktury zgonów według przyczyn.
Ocenę przydatności tych danych do bieżącej działalności leczniczej i organizacyjnej.
Umożliwia długofalowe planowanie działań profilaktycznych, np. zapobieganie miażdżycy, zawałom serca.
Przy wypełnianiu aktu zgonu konieczne jest przestrzeganie wielu zasad. Pomijanie ich grozi poważnymi konsekwencjami prawnymi:
Akt zgonu może wypełnić i podpisać lekarz wówczas, gdy osobiście stwierdził brak oznak życia i stwierdził tożsamość zmarłego.
Odpowiedzialność za stwierdzenie zgonu ponosi ten, kto podpisał akt (kartę) zgonu.
Po stwierdzeniu podejrzanych okoliczności śmierci należy niezwłocznie zawiadomić policję lub prokuraturę.
Rola różnego rodzaju klasyfikacji
W celu wyeliminowania nieporozumień i niespójności wynikających z niejednakowego stosowania terminologii medycznej, zaczęto z czasem tworzyć i katalogować słownictwo przypisując poszczególnym terminom określone, w założeniu jednoznaczne znaczenie. Jednocześnie poszczególnym słownym określeniom zjawisk (np. chorób) przypisywano kody numeryczne, alfanumeryczne czy literowe. Ich rolą było krótsze i często bardziej jednoznaczne zanotowanie wystąpienia danego zjawiska. Kody, bowiem szczególnie w systemach elektronicznych, są znacznie łatwiejszym materiałem do obróbki niż wieloczłonowe nazwy używające odmiennych, wg zasad gramatyki, wyrazów.
Znane są np.:
Międzynarodowa Klasyfikacja Upośledzeń, Niezdolności i Inwalidztwa (ICIDH), wydana przez WHO w 1980 r.,
Międzynarodowa Klasyfikacja Procedur Medycznych (ICPM), wydana przez WHO w 1979 r.,
Międzynarodowa Klasyfikacja Chorób dla Onkologii,
Międzynarodowa Statystyczna Klasyfikacja Chorób (przeznaczona dla stomatologów)
oraz niżej omówiona klasyfikacja.
Międzynarodowa Statystyczna Klasyfikacja Chorób i Problemów Zdrowotnych (X rewizja) ICD-10
Klasyfikacja ICD-10 to baza danych umożliwiająca wyszukanie odpowiedniej choroby i odczytanie jej kodu klasyfikacyjnego, który ułatwia analizy różnego rodzaju.
Międzynarodowa Statystyczna Klasyfikacja Chorób i Problemów Zdrowotnych (w skrócie: MKCHiPZ)
Główną innowacją w propozycjach X Rewizji było wprowadzenie schematu kodowania alfanumerycznego, w którym kod składa się z jednej litery, po której następują 3 cyfry.
Uzyskano w ten sposób ponad dwukrotnie większą liczbę możliwych kodów w porównaniu z IX Rewizją.
System ten pozwolił także na przypisanie jednej litery lub grupy liter większości rozdziałów, z których każdy mógł pomieścić 100 3-znakowych kategorii.
Dodano ponadto 7 nowych rozdziałów, m.in. związanych z ciążą, porodem i noworodkiem.
Tom 2 - Zbiór instrukcji. Tom ten zawiera: uwagi dotyczące orzecznictwa i klasyfikacji zamieszczone w tomie 1 łącznie z nowoopracowanymi podstawami teoretycznymi i instrukcjami oraz wskazówkami dotyczącymi posługiwania się Klasyfikacją. Ta część uznana została za brakującą w poprzednich rewizjach. Tom 2 zawiera również dane historyczne uprzednio zamieszczone we wstępie do Tomu 1.
Tom 3 - Spis alfabetyczny. Tom ten zawiera indeks alfabetyczny wraz ze wstępem i instrukcją używania.
Przykłady
E10.- - Cukrzyca insulinozależna (diabetes melitus)
F10.- - Zaburzenia psychiczne i zaburzenia zachowania spowodowane użyciem alkoholu
F11.- - Zaburzenia psychiczne i zaburzenia zachowania spowodowane używaniem opiatów
G40 - Padaczka
I63 - Zawał mózgu
L70 - Trądzik
X87.3 - Przestępstwo z użyciem pestycydów (miejsce uprawiania sportu i gimnastyki)
Kodowanie wygląda następująco: LCC.X.Y, gdzie X to charakterystyka specyficznego zaburzenia, a Y jego podtyp. Y przybiera wartości od 0 do 7, cyfra 8 oznacza INNE, a 9 BNO (bliżej nieokreślone).
H05.8 Inne zaburzenia oczodołu
P10.9 Nieokreślone rozerwanie struktury śródczaszkowej i krwotok spowodowany urazem porodowym
Wskazówki WHO dotyczące tworzenia statystyk chorobowości hospitalizowanej określają kilka podstawowych zasad wyboru rozpoznań, jakich powinien dokonać personel szpitala przy określaniu choroby zasadniczej (stanu głównego) oraz chorób współistniejących.
Choroba zasadnicza jest to stan, który po przeprowadzeniu właściwej diagnostyki uznano za głównie odpowiedzialny za przyjęcie pacjenta do szpitala (lub innej instytucji opieki zdrowotnej). Jeśli istnieje więcej stanów o ww. cechach,
jako chorobę zasadniczą przyjmuje się stan, na którego leczenie zużyto najwięcej zasobów (leków, pracy itp.).
Choroba (y) współistniejące są to wszystkie stany, które występują u pacjenta w momencie przyjęcia do szpitala, powstały w trakcie leczenia oraz wpływają na proces terapeutyczny lub długość pobytu. Rozpoznania związane z poprzednimi epizodami opieki medycznej, a nie wpływające na aktualny pobyt, należy pominąć.
MSKCHiPZ - zasady wpisywania rozpoznań do dokumentacji służącej kodowaniu
Zasada ogólna
Choroba zasadnicza oraz choroby współistniejące, zgodnie
z podanymi definicjami, powinny zostać wskazane oraz,
w zależności od wewnętrznej organizacji pracy, zakodowane przez lekarza odpowiedzialnego za leczenie pacjenta.
Zasada swoistości i szczegółowości
Każde stwierdzenie diagnostyczne powinno zawierać możliwie jak najbardziej wyczerpującą informację, tak aby móc przyporządkować stan do najbardziej szczegółowej kategorii Klasyfikacji.
Np.:
I. Ostre ropne zapalenie wyrostka robaczkowego z perforacją
II. Opieka przedporodowa spowodowana nadciśnieniem
wywołanym ciążą
III. Złamanie szyjki kości udowej w następstwie upadku w domu
MSKCHiPZ - zasady wpisywania rozpoznań do dokumentacji służącej kodowaniu
Zasada określania niepewnych rozpoznań lub objawów
Jeśli pod koniec pobytu w szpitalu nie ustalono ostatecznej diagnozy, należy zapisać informację, która zapewni najwyższy stopień dokładności i wiedzy o stanie, który wywołał hospitalizację. Należy dokonać tego wyboru poprzez wpisanie objawu, nieprawidłowego wyniku badań lub problemu zdrowotnego, a unikać kwalifikowania diagnozy jako „przypuszczalnej”, „podejrzewanej” itp., jeśli jest ona tylko rozważana, lecz nie ustalona.
Następnie osoba kodująca winna, zgodnie z zasadami podanymi
w dalszej części podręcznika, zdefiniować problem w kierunku przypuszczalnej przyczyny wystąpienia objawu lub podjętych działań.
Z zaakcentowaniem niepewności diagnostycznej.
Np.: IV. Pacjentka przyjęta z powodu badań w kierunku raka szyjki
macicy - brak potwierdzenia
Ze wzgl. na niepotwierdzenie raka, jako stan główny wpisano „Badania w kierunku…” natomiast zakodowana zostanie pozycja „Podejrzenie nowotworu złośliwego - Z03.1”.
MSKCHiPZ - zasady wpisywania rozpoznań do dokumentacji służącej kodowaniu
Zasada notowania kontaktu ze służbą zdrowia spowodowanego przez inne przyczyny niż choroba
Epizody korzystania z usług jednostek opieki zdrowotnej lub kontaktu ze służbą zdrowia, które mają miejsce z powodu innego niż choroba pacjenta, powinny zostać odnotowane w taki sposób, by możliwie precyzyjnie określić okoliczności takiego kontaktu.
Np.:
V. monitorowanie stanu poprzednio leczonego
VI. badanie osób zdrowych (np. dla potrzeb ubezpieczeniowych,
zawodowych)
VII. Porada o charakterze socjalnym
Pozycje te są zawarte w Rozdziale XXI.
MSKCHiPZ - zasady wpisywania rozpoznań do dokumentacji służącej kodowaniu
Zasada stosowania stanów mnogich
W sytuacjach, gdy epizod korzystania z opieki medycznej dotyczy licznych stanów powiązanych ze sobą (np. mnogie urazy, mnogie następstwa poprzedniej choroby itp.) za chorobę zasadniczą należy uznać ten stan, który jest wyraźnie najważniejszy i wymagający największej ilości środków, w kategoriach chorób współistniejących podając mniej istotne stany.
Jeżeli żaden ze stanów nie dominuje w stopniu wystarczającym, wtedy należy użyć, na przykład, terminu „mnogie urazy”, jako jedynego wpisanego do rubryki Karty Statystycznej.
Stany takie dotyczą głównie urazów, następstw chorób oraz stanów związanych z zakażeniem HIV.
MSKCHiPZ - zasady wpisywania rozpoznań do dokumentacji służącej kodowaniu
Zasada notowania czynników zewnętrznych
Jeżeli opieka medyczna wynika ze stanu (urazu, zatrucia itp.) spowodowanego przez czynniki zewnętrzne, należy w pełni opisać
zarówno rodzaj dolegliwości (stanu) jak i okoliczności, które go spowodowały.
Np.:
VIII. złamanie szyjki kości udowej w wyniku poślizgnięcia na posadzce
IX. stłuczenie mózgu kierowcy po wypadku samochodowym,
uderzeniu w drzewo
MSKCHiPZ - zasady wpisywania rozpoznań do dokumentacji służącej kodowaniu
Zasada notowania leczenia następstw
Jeżeli opieka medyczna została spowodowana leczeniem następstw danej choroby, należy stany te w pełni opisać
i określić ich pochodzenie, wraz z wyraźnym wskazaniem,
że choroba zasadnicza już nie występuje.
Np.:
X. skrzywiona przegroda nosa - złamanie nosa w dzieciństwie
XI. przykurcz ścięgna Achillesa - późny skutek urazu ścięgna
MSKCHiPZ - zasady kodowania choroby zasadniczej i chorób współistniejących
Zasada kodowania ogólna
W sytuacji, gdy jako choroba zasadnicza została wpisana jedna jednostka, ta jednostka zostaje zakodowana i wprowadzona do analizowanych zbiorów.
W sytuacji, gdy w rubryce ”choroba zasadnicza” znajduje się więcej niż jeden stan i stany te nie mogą zostać zakodowane kodem łącznym, należy wybrać do kodowania ten stan, którego leczenie wymagało większych nakładów i /lub który odpowiada specjalizacji oddziału, na którym pacjent przebywał.
W Karcie Statystycznej przy pozycji „choroba zasadnicza” oraz choroba współistniejąca I” znajdują się specjalne rubryki na wpisanie kodów dodatkowych, który powinny być wypełnione kodami dodatkowymi, jeśli zaistnieje taka potrzeba.
MSKCHiPZ - zasady kodowania choroby zasadniczej i chorób współistniejących
Zasada kodowania stanów podejrzewanych, objawów, nieprawidłowych wyników badań i sytuacji niedokładnie określonych.
Jeżeli do końca pobytu pacjenta nie ustalono diagnozy lub jeżeli zaistniały rzeczywiście niemożliwe do zakodowania stany lub urazy, można zastosować kody z Rozdziałów XVIII lub XXI.
Jeżeli po epizodzie korzystania z opieki zdrowotnej „choroba zasadnicza” jest ciągle opisywana jako „podejrzana”, „przypuszczalna” itp. i nie podano żadnej informacji lub wyjaśnienia, należy kodować diagnozę podejrzewaną jako ustaloną.
Przykład: Choroba zasadnicza: Badanie w kierunku raka szyjki macicy
Choroby współistniejące: brak
Jeśli stan nie został potwierdzony do końca okresu hospitalizacji należy zakodować „Obserwację w kierunku choroby nowotworowej (Z03.1)
Kategoria Z03, (Obserwacja medyczna i ocena przypadków podejrzewanych o chorobę lub stany podobne) stosowana jest do rozpoznań wstępnych, które mogą być wykluczone po przeprowadzeniu badań.
MSKCHiPZ - zasady kodowania choroby zasadniczej i chorób współistniejących
Zasada kodowania mnogich stanów chorobowych
Tam, gdzie stany zapisane zostały jako „Mnogie…” i nie dominuje żaden stan pojedynczy, należy zastosować kody kategorii rozpoczynającej się określeniem „Mnogie…” a dla poszczególnych stanów mogą zostać dodane opcjonalne kody dodatkowe.
Przykład:
Choroba zasadnicza: Uraz głowy, klatki piersiowej i brzucha u pasażera
samochodu osobowego w wyniku uderzenia
w drzewo
Choroby współistniejące:
Należy zakodować: „Złamania obejmujące liczne okolice ciała (T02) oraz, jako kod dodatkowy, „Użytkownik samochodu ranny w kolizji
z ustalonym lub stałym przedmiotem (V47)”.
Taki sposób kodowania stosuje się głównie w stosunku do stanów związanych z chorobą wywołaną przez wirus HIV, urazy oraz następstwa chorób.
MSKCHiPZ - zasady kodowania choroby zasadniczej i chorób współistniejących
Zasada kodowania kategorii połączonych
Rewizja X posiada kategorie, gdzie dwie choroby lub choroba
i związany z nią proces następczy mogą być reprezentowane przez jeden kod.
Jeżeli w rubryce „choroba zasadnicza” istnieje połączenie tego typu
należy zakodować ten stan przy pomocy kodu łącznego, który można odnaleźć dzięki zastosowaniu Indeksu Alfabetycznego (Tom III).
Przykład:
Choroba zasadnicza: Niewydolność nerek
Choroby współistniejące I: Choroba nadciśnieniowa
Należy zakodować: „Choroba nadciśnieniowa z zajęciem nerek I12”.
MSKCHiPZ - zasady kodowania choroby zasadniczej i chorób współistniejących
Kodowanie stanów chorobowych wywołanych przez czynniki zewnętrzne
W przypadku urazów i innych stanów chorobowych wywołanych przez czynniki zewnętrzne, należy kodować zarówno rodzaj urazu (stanu), jak i okoliczności jego powstania.
Przykład:
Choroba zasadnicza: Złamanie szyjki kości udowej w wyniku upadku
w łazience
Choroba współistniejąca I:
Należy zakodować „Złamanie szyjki kości udowej S72” oraz „Upadek na tym samym poziomie wskutek potknięcia W01”.
MSKCHiPZ - zasady kodowania choroby zasadniczej i chorób współistniejących
Kodowanie następstw niektórych stanów
W Rewizji X istnieje wiele kategorii zatytułowanych „ Następstwa…”
i opisujących odległe skutki niegdyś przebytych chorób lub urazów, które aktualnie są przedmiotem leczenia.
O ile to możliwe, należy w pozycji choroba zasadnicza kodować stan, będący aktualnie przedmiotem działań medycznych, natomiast jednostkę, której jest następstwem wprowadzić jako kod dodatkowy. Jedynie, gdy istnieje duża liczba następstw pojedynczego urazu lub choroby i nie ma wśród nich jednego dominującego pod względem ciężkości, dopuszczalne jest zastosowanie kodu następstwa jako kodu podstawowego.
Przykład:
Choroba zasadnicza: Dysfagia wywołana zawałem mózgu w przeszłości
Choroby współistniejące:
Należy zakodować: „Zaburzenie mowy niesklasyfikowane gdzie indziej
R47” jako stan główny oraz „Następstwa chorób naczyń mózgowych I69.3” jako kod dodatkowy.
MSKCHiPZ - zasady kodowania choroby zasadniczej i chorób współistniejących
Kodowanie stanów ostrych i przewlekłych
Jeżeli choroba zasadnicza jest zapisana jako stan występujący zarówno w fazie ostrej jak i przewlekłej, a klasyfikacja każdego z nich posiada oddzielnie kategorie oraz nie istnieje kod wspólny, do kodowania należy użyć kod stanu ostrego. Opcjonalnie można użyć kodu stanu przewlekłego jako kodu dodatkowego.
MSKCHiPZ - zasady kodowania choroby zasadniczej i chorób współistniejących
Kodowanie stanów pozabiegowych z powikłaniami
Stany wynikające po zabiegach można kodować w trojaki sposób: Jako kategorie pozabiegowe umieszczone w Rozdziale XIX (T80-T88), jako kategorie pozabiegowe zamieszczone na końcu części rozdziałów
i związane z poszczególnymi organami, bądź też jako normalne kategorie klasyfikacji (np. zapalenie płuc, zator płucny), lecz
w powiązaniu z zabiegiem, a więc z zastosowaniem kodu dodatkowego (Y83-Y84).
Przykład:
Choroba zasadnicza: Niedoczynność tarczycy z powodu zabiegu
usunięcia tarczycy sprzed roku
Choroby współistniejące:
Należy kodować: „Zaburzenia wydzielania wewnętrznego
i metaboliczne po zabiegach, gdzie indziej niesklasyfikowane E89”.
Klasyfikacja niepełnosprawności
Międzynarodowa Klasyfikacja Uszkodzeń, Niepełnosprawności i Inwalidztwa
International Classification of Impirments, Disabilities and Handicaps - ICIDH
II. Międzynarodowa Klasyfikacja Uszkodzeń, Niepełnosprawności i Upośledzeń
przyjęta i opublikowana w 1980 roku przez Światową Organizację Zdrowia.
Stanowi ona wzorzec określania różnorodnych możliwych konsekwencji wrodzonych lub nabytych deficytów zdrowotnych (Majewski, 1995; Kirenko 2002).
Dokonano w niej rozgraniczenia w zależności od tego, czy dana niepełnosprawność jest uszkodzeniem w wymiarze medycznym, niezdolnością do wykonywania funkcji życiowych, czy upośledzeniem w sensie społecznym. Przyjmując za podstawę podziału trzy aspekty - biologiczny, funkcjonalny i społeczny - wyodrębniono trzy podgrupy (Kirenko, 2002; Majewski, 1995; Sadowska, 2005):
a) uszkodzenie (impairment),
b) niepełnosprawność (disability),
c) upośledzenie (handicap).
Międzynarodowa Klasyfikacja Uszkodzeń, Działań i Uczestnictwa
Na tle krytyki tej koncepcji powstała społeczna koncepcja niepełnosprawności, która widziała niepełnosprawność jako problem społeczny.
W 1997 roku Światowa Organizacja Zdrowia przedstawiła zmodyfikowaną i skorygowaną wersję Klasyfikacji pod nazwą Międzynarodowa Klasyfikacja Uszkodzeń, Działań i Uczestnictwa z podtytułem Podręcznik Wymiarów Niepełnosprawności i Funkcjonowania oparta na tzw. biopsychospołecznej koncepcji niepełnosprawności , która stara się połączyć biologiczną i społeczną koncepcję niepełnosprawności.
„Praktyczna” klasyfikacja niepełnosprawności
III. MIĘDZYNARODOWA KLASYFIKACJA PROCEDUR MEDYCZNYCH (ICD-9CM)
Ewidencja wykonywania procedur medycznych
Ośrodki kosztów wykonujące procedury medyczne, mają obowiązek prowadzić ewidencję ich wykonań.
Jest to bardzo istotny element rachunku kosztów procedur medycznych. Z jednej strony, informacja ilościowa jest niezbędna w procesie rozliczania kosztu wytworzenia poszczególnych badań i zabiegów, z drugiej strony prowadzenie ewidencji procedur medycznych pozwala na ustalenie rzeczywistego zakresu działalności diagnostycznej, czy terapeutycznej danego ośrodka kosztów (pracowni diagnostycznej, laboratorium, bloku operacyjnego itp.)
Lista procedur medycznych powinna odzwierciedlać w sposób wyczerpujący całokształt działalności danego ośrodka, oznacza to, że wszystkie czynności medyczne powinny zostać nazwane i zakodowane zgodnie z Klasyfikacją ICD-9CM, zaś fakt ich każdorazowego wykonania musi zostać odnotowany w ewidencji.