K.J. Szmidt, Elementarz twórczego życia, Warszawa 1997.
Podejście do problemów
Kwestionariusz składa się z kilkudziesięciu stwierdzeń. Twoim zadaniem jest oznaczenie, w jakim stopniu dane stwierdzenie odnosi się do Ciebie. Zapisz jedną z trzech ocen oznaczających, że stwierdzenie:
2 - szczególnie trafnie odnosi się do Ciebie, czyli że jest prawdziwe w Twojej sytuacji;
1 - jest tylko częściowo prawdziwe;
0 - nie odnosi się do Ciebie, nie charakteryzuje Twojego zachowania
Przykład: W czasie publicznych dyskusji wolę się nie wychylać, choć często mam wyrobione zdanie na omawiany temat.
Zapisanie 0 znaczy, że to stwierdzenie w ogóle Cię nie charakteryzuje, nie jest prawdziwe w stosunku do Ciebie.
Na ogół, widząc długą kolejkę w sklepie, rezygnuję z dokonania zakupów.
Nie obawiam się posądzenia o zarozumiałość lub arogancję, mam o sobie wysokie mniemanie.
Przystępując do rozwiązywania jakiegoś zadania, mam zwyczaj dowiadywać się, jak w podobnej sytuacji postąpili inni ludzie.
Często dostrzegam problemy tam, gdzie inni ludzie ich nie widzą.
W czasie publicznej dyskusji zdecydowanie lepiej czuję się w roli słuchacza niż osoby nadającej ton.
Przed ważnymi wydarzeniami (egzamin, wizyta u lekarza, długa podróż) z reguły nie mogę spać, tracę apetyt i muszę często zaglądać do toalety.
W czasie wakacyjnych wędrówek wolę trzymać się wyznaczonych szlaków, niż chodzić wymyślonymi przez siebie.
Zazwyczaj mam trudności z doprowadzeniem jakiejś złożonej pracy do końca, wolę zająć się czymś nowym.
Na ogół chętnie podejmuję rozmowy z przygodnymi pasażerami w pociągu lub autobusie.
Chętnie korzystam z nowości w modzie, jeżeli pasują do mojego stylu.
W czasie egzaminów lub rozmów z szefem zazwyczaj drżą mi ręce, nie potrafię formułować płynnych zdań i wypadam gorzej, niż na to zasługuję.
Wolę bywać w dobrze znanej kawiarni, aniżeli pójść do zupełnie nieznanej.
Bardzo rzadko występuję w roli przywódcy w grupie.
Będąc po raz pierwszy w jakimś mieście, często korzystam z pomocy jego mieszkańców w zwiedzaniu.
Nawet gdy nie jestem wystarczająco przygotowany do egzaminu lub rozmowy z szefem, po prostu wchodzę i zdaję lub rozmawiam.
Lubię spędzać wakacje w coraz to innym miejscu.
Nie mam ani zbyt wysokiego, ani zbyt niskiego mniemania o sobie.
Wizja samotnej wędrówki w górach mnie przeraża.
Lubię zadania, których rozwiązanie nie wymaga zachodu, poszukiwania dodatkowych informacji, cierpliwości i uporu.
Chętnie przyjmuję i toleruję punkty widzenia odmienne od moich, jestem na ogół gotów modyfikować własne stanowisko pod wpływem innych osób.
Wszelkie testy, sprawdziany i prace kontrolne oddaję pod koniec sprawdzianu.
Gdy jestem nagabywany przez osobę, która z jakichś względów mi się podoba lub imponuje mi, z reguły zapominam języka w gębie.
Bardzo często przestawiam meble w moim pokoju.
Widząc długą kolejkę w sklepie, ustawiam się na jej końcu i spokojnie czekam.
Mam trudności z wymyślaniem opowiadań i zwrotów oryginalnych językowo.
Przykre sprawy wolę załatwiać telefonicznie.
Nadaję się bardziej na pianistę, który tworzy wizje przyszłych działań, niż na wykonawcę.
Na ogół sam wybieram sposoby pokonywania trudności, niezależnie od dobrych rad i wskazówek innych ludzi, nawet swoich przełożonych.
Dobre efekty uzyskuję zazwyczaj wtedy, gdy wykonuję jakieś zadanie, które już dobrze znam.
W sytuacjach trudnych (wizyta u lekarza, rozmowa z przełożonym, ważny egzamin) często salwuję się ucieczką.
Dobrze czuję się w zespołach, w których nie muszę pełnić żadnej odpowiedzialnej funkcji.
Jestem mało odporny na niepowodzenia i brak pochwał.
W zwiedzaniu obcego miasta z reguły nie korzystam z pomocy jego mieszkańców, lecz sam sobie wytyczam trasy.
Nie lubię sytuacji, w których muszę podejmować decyzje w imieniu innych.
Wizja samotnej wędrówki po górach wprawia mnie w dobry nastrój.
Nie mam dobrego mniemania o sobie.
Lubię spędzać wakacje stale w tym samym miejscu lub okolicy.
Lubię zadania, które mają wiele wariantów rozwiązań, wymagają poszukiwań informacji pomocniczych w wielu źródłach, pobudzają wyobraźnię.
Na ogół unikam rozmów z przypadkowymi współpasażerami w pociągu czy autobusie.
Za swoje niepowodzenia często winię kolegów, rodzinę bądź przełożonych.
Z uwagą czytam wszystkie tablice i ogłoszenia z nakazami i zakazami, staram się do nich dostosowywać.
Widząc długą kolejkę w sklepie, staram się wymyślić sposób, by dokonać zakupów poza kolejką.
Niepowodzenia nie zrażają mnie łatwo, nie szukam ciągłych pochwał i zachęt ze strony ludzi.
Nieufnie przyjmuję wszelkie nowinki i nowości w modzie.
Będąc po raz pierwszy w jakimś mieście, zwykle rezygnuję z samotnych spacerów i zwiedzania.
Łatwiej uczę się treści nie wymagających dodatkowych wyjaśnień, korzystania ze słowników, konsultacji i porad.
W pracy grupowej na ogół przyjmuję na siebie rolę kierownika i przywódcy.
Idąc do kina, przy wyborze filmów kieruję się na ogół opiniami znajomych lub recenzentów.
W czasie dyskusji zdarza się, że mam pewność, iż moje wiadomości mogłyby przyczynić się do rozwiązania problemu, lecz wolę siedzieć cicho.
Przyczyn własnych niepowodzeń upatruję w samym sobie.
W sytuacjach dla mnie trudnych często reaguję nieadekwatnym śmiechem.
Bardzo rzadko przestawiam meble w swoim pokoju.
Na ogół źle się czuję, gdy w towarzystwie nie mogę przedstawić własnych poglądów i przemyśleń.
Często mam wrażenie, że wszystko robię źle, niezręcznie, że wszyscy są lepsi ode mnie.
Zdarza mi się przedstawiać czyjąś myśl, pogląd jako własne.
Tablice z napisami: Teren prywatny, Wstęp wzbroniony, Nie wchodzić itp. sprawiają, że mam dużą chęć zobaczyć, co się za tymi ostrzeżeniami kryje.
Bardzo często wracam do przykrych doświadczeń wyniesionych z rozwiązywania problemów, rozpamiętując i analizując swoje błędy.
Przykre sprawy lubię załatwiać osobiście.
Najchętniej wykonywałbym zawód, który nie wymaga ciągłych podróży, przemieszczania się, zebrań i narad.
Krytyczne uwagi o mojej pracy na ogół osłabiają moją motywację, wykonuję ją na odczepnego.
Nie każdy rodzaj wyrastających przed nami problemów daje jednakowe pole do demonstrowania postawy twórczej. Istnieją jednak problemy mające wiele konkurencyjnych rozwiązań, wśród nich również życiowe. Chociaż nikt nie jest w stanie zajmować twórczej postawy wobec wszystkich problemów, to jednak wydaje się, że ludzie zbyt często rozwiązują sprawy w sposób stereotypowy.
W zdecydowanej większości wypadków kwestionariusz nie daje wyników tzw. czystego podejścia, bo w życiu trudno jest znaleźć wyraźnie dominujący typ podejścia do problemów. Stosunkowo duża przewaga jednego podejścia nad dwoma pozostałymi może świadczyć o tym, że rozwiązujesz problemy w charakterystyczny sposób. Oczywiście, najlepiej, gdyby to był sposób twórczy. Jeśli kwestionariusz wykazał przewagę podejścia neurotycznego, warto, byś się zastanowił, czy rzeczywiście w ten sposób rozwiązujesz ważne dla siebie problemy. Jeśli analiza sytuacji życiowych, w jakich się znajdowałeś, potwierdzi wynik, spróbuj coś z tym zrobić. Zacznij stosować zasady i metody twórczego działania, zapisz się na zajęcia usprawniające umiejętności radzenia sobie z problemami. Potraktuj uzyskany wynik jako dobrą okazję do zmiany, dla której pierwszym krokiem będzie uświadomienie sobie, że warto koncentrować się na zadaniu, a nie na własnych lękach.
Podejście neurotyczne
Obserwuje się u osób nie zdolnych do skupienia sił na rzeczowym rozwiązywaniu problemów, gdyż mają trudności z samymi sobą, głównie z emocjami (np. podczas egzaminów). Nadmierny lęk i przewidywanie niepowodzenia zakłócają ich normalne funkcjonowanie, powoduje, że mają trudności z wykorzystywaniem swojej wiedzy. Neurotyczny stosunek do problemów w sytuacjach codziennych sprawia, że człowiek zwykle ucieka od problemu, z którym we własnym interesie powinien się uporać, a za swoje niepowodzenia często obwinia innych, przerzuca całą odpowiedzialność na partnerów, którzy - w jego mniemaniu - mieli złą wolę lub z innego powodu odebrali mu szanse na uzyskanie pożądanego wyniku. Postawa neurotyczna uniemożliwia rzeczową dyskusję i blokuje zdolność uczenia się. Skrajnym jej przypadkiem jest ucieczka w chorobę. Objawy lękowego stosunku do problemów utrudniają ich rozwiązanie i nie sprzyjają poszukiwaniu nowych, twórczych rozwiązań, sprawiają bowiem, że zamiast koncentrować się w pełni na zadaniu, skupiamy się nadmiernie na sobie i swoich lękach.
Podejście stereotypowe
Charakteryzuje się minimalizmem w poszukiwaniu rozwiązań pogłębionych lub nowych. Osoba mająca takie podejście wybiera rozwiązanie podobne do znanych wcześniej, a więc takich, jakie nie wymagają wiele zachodu. Dominujące dążenie do ekonomizacji wysiłku nakazuje jej szybko akceptować zastane wzory i oszczędzać sobie trudu poszukiwania i sprawdzania dodatkowych informacji potrzebnych do bardziej wnikliwego potraktowania sprawy. Nie tylko nie poszukuje nowych rozwiązań, nie stosuje też nawet cudzych, oryginalnych, gdyż są zwykle ryzykowne i przysparzają dodatkowych kłopotów. Nadspodziewanie wielu młodych ludzi wybiera zawód, sposób spędzania wolnego czasu, kształtuje swoje poglądy na świat, powodowani właśnie stereotypowym podejściem. Przejawia się ono nie tylko w sprawach ważnych, lecz także w mających mniejszą wagę. I tak student pisze sztampowy referat, nie siląc się na wykorzystanie okazji do bardziej oryginalnego ujęcia tematu, nauczyciel naucza raz na zawsze ustaloną metodą, a urzędnikowi nie chce się zmienić opracowanej trzy lata wcześniej formy ogłoszenia dla klientów. Dewizą osób o takim podejściu jest zachowanie świętego spokoju i nie wychylanie się.
Podejście twórcze
Wyróżnia się tym, że osoby je stosujące nie zadawalają się byle jakim, szablonowym rozwiązaniem ważnego dla nich problemu, lecz są gotowe szukać rozwiązań lepszych, nowych, oryginalnych lub mało popularnych. Takie podejście przejawia się m.in. w śmiałym i energicznym poszukiwaniu informacji pomocniczych w wielu źródłach, braniu pod uwagę i tolerowaniu wielu punktów widzenia, braku lęku przed rozpatrywaniem i badaniem nawet zaskakujących i źle widzianych przez ogół wariantów rozwiązań. Osoby podchodzące twórczo do problemów pracują wielokrotnie więcej niż zwolennicy rutyny, lecz ten trud bawi je i podnieca, a problemy naprawdę pochłaniają. Niepowodzenia niełatwo je zrażają, ponieważ samo poszukiwanie przynosi satysfakcję.
Po wypełnieniu kwestionariusza dodaj punkty, które odpowiadają kolejnym, wypisanym poniżej numerom pytań. Sumę wpisz w zaznaczone miejsca.
Podejście neurotyczne
..... + ..... + ..... + ..... + ..... + ..... + ..... + ..... + ..... + ..... + ..... + ..... + ..... + ..... + ..... +
1 6 8 11 13 18 21 22 26 30 32 34 36 39 40
..... + ..... + ..... + ..... + ..... = ......
45 49 51 54 57 suma
Podejście stereotypowe
..... + ..... + ..... + ..... + ..... + ..... + ..... + ..... + ..... + ..... + ..... + ..... + ..... + ..... + ..... +
3 5 7 12 14 17 19 24 25 29 31 37 41 44 46
..... + ..... + ..... + ..... + ..... = ......
48 52 55 59 60 suma
Podejście twórcze
..... + ..... + ..... + ..... + ..... + ..... + ..... + ..... + ..... + ..... + ..... + ..... + ..... + ..... + ..... +
2 4 9 10 15 16 20 23 27 28 33 35 38 42 43
..... + ..... + ..... + ..... + ..... = .......
47 50 53 56 58 suma
Podejście neurotyczne
Obserwuje się u osób nie zdolnych do skupienia sił na rzeczowym rozwiązywaniu problemów, gdyż mają trudności z samymi sobą, głównie z emocjami (np. podczas egzaminów). Nadmierny lęk i przewidywanie niepowodzenia zakłócają ich normalne funkcjonowanie, powoduje, że mają trudności z wykorzystywaniem swojej wiedzy. Neurotyczny stosunek do problemów w sytuacjach codziennych sprawia, że człowiek zwykle ucieka od problemu, z którym we własnym interesie powinien się uporać, a za swoje niepowodzenia często obwinia innych, przerzuca całą odpowiedzialność na partnerów, którzy - w jego mniemaniu - mieli złą wolę lub z innego powodu odebrali mu szanse na uzyskanie pożądanego wyniku. Postawa neurotyczna uniemożliwia rzeczową dyskusję i blokuje zdolność uczenia się. Skrajnym jej przypadkiem jest ucieczka w chorobę. Objawy lękowego stosunku do problemów utrudniają ich rozwiązanie i nie sprzyjają poszukiwaniu nowych, twórczych rozwiązań, sprawiają bowiem, że zamiast koncentrować się w pełni na zadaniu, skupiamy się nadmiernie na sobie i swoich lękach.
Podejście stereotypowe
Charakteryzuje się minimalizmem w poszukiwaniu rozwiązań pogłębionych lub nowych. Osoba mająca takie podejście wybiera rozwiązanie podobne do znanych wcześniej, a więc takich, jakie nie wymagają wiele zachodu. Dominujące dążenie do ekonomizacji wysiłku nakazuje jej szybko akceptować zastane wzory i oszczędzać sobie trudu poszukiwania i sprawdzania dodatkowych informacji potrzebnych do bardziej wnikliwego potraktowania sprawy. Nie tylko nie poszukuje nowych rozwiązań, nie stosuje też nawet cudzych, oryginalnych, gdyż są zwykle ryzykowne i przysparzają dodatkowych kłopotów. Nadspodziewanie wielu młodych ludzi wybiera zawód, sposób spędzania wolnego czasu, kształtuje swoje poglądy na świat, powodowani właśnie stereotypowym podejściem. Przejawia się ono nie tylko w sprawach ważnych, lecz także w mających mniejszą wagę. I tak student pisze sztampowy referat, nie siląc się na wykorzystanie okazji do bardziej oryginalnego ujęcia tematu, nauczyciel naucza raz na zawsze ustaloną metodą, a urzędnikowi nie chce się zmienić opracowanej trzy lata wcześniej formy ogłoszenia dla klientów. Dewizą osób o takim podejściu jest zachowanie świętego spokoju i nie wychylanie się.
Podejście twórcze
Wyróżnia się tym, że osoby je stosujące nie zadawalają się byle jakim, szablonowym rozwiązaniem ważnego dla nich problemu, lecz są gotowe szukać rozwiązań lepszych, nowych, oryginalnych lub mało popularnych. Takie podejście przejawia się m.in. w śmiałym i energicznym poszukiwaniu informacji pomocniczych w wielu źródłach, braniu pod uwage i tolerowaniu wielu punktów widzenia, braku lęku przed rozpatrywaniem i badaniem nawet zaskakujących i źle widzianych przez ogół wariantów rozwiązań. Osoby podchodzące twórczo do problemów pracują wielokrotnie więcej niż zwolennicy rutyny, lecz ten trud bawi je i podnieca, a problemy naprawdę pochłaniają. Niepowodzenia niełatwo je zrażają, ponieważ samo poszukiwanie przynosi satysfakcję.
Nie każdy rodzaj wyrastających przed nami problemów daje jednakowe pole do demonstrowania postawy twórczej. Istnieją jednak problemy mające wiele konkurencyjnych rozwiązań, wśród nich również życiowe. Chociaż nikt nie jest w stanie zajmować twórczej postawy wobec wszystkich problemów, to jednak wydaje się, że ludzie zbyt często rozwiązują sprawy w sposób stereotypowy.
W zdecydowanej większości wypadków kwestionariusz nie daje wyników tzw. czystego podejścia, bo w życiu trudno jest znaleźć wyraźnie dominujący typ podejścia do problemów. Stosunkowo duża przewaga jednego podejścia nad dwoma pozostałymi może świadczyć o tym, że rozwiązujesz problemy w charakterystyczny sposób. Oczywiście, najlepiej, gdyby to był sposób twórczy. Jeśli kwestionariusz wykazał przewagę podejścia neurotycznego, warto, byś się zastanowił, czy rzeczywiście w ten sposób rozwiązujesz ważne dla siebie problemy. Jeśli analiza sytuacji życiowych, w jakich się znajdowałeś, potwierdzi wynik, spróbuj coś z tym zrobić. Zacznij stosować zasady i metody twórczego działania, zapisz się na zajęcia usprawniające umiejętności radzenia sobie z problemami. Potraktuj uzyskany wynik jako dobrą okazję do zmiany, dla której pierwszym krokiem będzie uświadomienie sobie, że warto koncentrować się na zadaniu, a nie na własnych lękach.