Motyw miłości w Mitologii i Biblii.
Miłość jest jednym z najstarszych i najpopularniejszych motywów literackich. Jest pojęciem bardzo trudnym do zdefiniowania, zjawiskiem bardzo różnorodnym. Możemy przecież mówić o miłości między kobietą i mężczyzną, o miłości ojcowskiej, macierzyńskiej, braterskiej, o miłości do ojczyzny i do rodziców.
W Mitologii miłość połączyła Erosa (Amora, syna Hermesa i Artemis) oraz piękną Psyche. Najczęściej wyobrażany jako figlarny chłopiec z łukiem, bożek miłości, miał spełnić życzenia zazdrosnej Afrodyty i połączyć miłością Psyche z potworem. Tymczasem sam Eros uległ urodzie Psyche. Przychodził do niej w nocy, zasłaniając swą twarz. Jednak ona dowiedziała się, że jest pięknym młodzieńcem. Czar prysł, Eros odszedł od Psyche, ale nigdy nie przestał jej kochać. Wtedy z woli Zeusa doszło do ich zaślubin na Olimpie.
Miłość macierzyńską ukazuje nam mit o Demeter, której córka została porwana z łaki, na której się bawiła, przez Hadesa, władcę podziemi. Matka bardzo kochała swoją Korę i wiele łez wypłakała podczas poszukiwań jedynego dziecka. Na szczęście udało się ją odzyskać, ale jedynie na 3/4 roku. Wtedy Kora wychodziła z podziemi, aby uszczęśliwić matkę i ziemia otulona zimą odżywała w bogactwie roślin, barw i zapachów.
Afrodyta, była to urocza bogini piękna i miłości. Kochała myśliwego Adonisa, ale kiedyś nie zdążyła przyjść mu z pomocą, gdy poszarpał go dzik. Z jego czerwonej krwi powstał kwiat anemon, gdy tylko Afrodyta polała ją nektarem. Na jej prośbę, Zeus zgodził się, by Adonis spędzał pół roku w Hadesie, a pół roku z ukochaną.
Możemy zauważyć też w mitologii symbol miłości i wierności małżeńskiej - Penelopę. Podczas nieobecności w domu męża, Odyseusz, wielu zalotników starało się o jej rękę. Ona jednak wiernie czekała na powrót ukochanego i odwlekała czas zaręczyn, w dzień tkając, a w nocy prując całun pośmiertny dla ojca. Odyseusz wrócił do domu i wymordował wszystkich zalotników. Penelopie, która nie mogła uwierzyć, że ma przed sobą męża, musiał przypomnieć ich wspólne sekrety, co rozwiało jej wątpliwości.
W biblii o miłości mówi „Hymn do miłości” z listów Św. Pawła. Uczucie to jest tam przedstawiane jako doskonałość, pełnia, która wiecznie trwa i nie ma końca. Prawdziwa miłość, opisywana w utworze:
jest cierpliwa (przetrwa największe kryzysy)
jest wieczna - nigdy nie ustaje
jest szczodra
nie zazdrości
nie szuka poklasku (nie jest miłością na pokaz)
nie unosi się pychą
nie dopuszcza się bezwstydu
nie unosi się gniewem - nie jest pamiętliwa
współweseli się z prawdą
wszystko przetrzyma
Kolejny rodzaj miłości, jaki możemy dostrzec w przypowieści „O synu marnotrawnym” to miłość ojcowska. Kochający ojciec przebacza synowi, który wyrzekł się rodziny, domu i zabrawszy swój majątek, wyruszył w świat. Gdy, skruszony, wraca do domu, czeka na niego wielka uczta i ojciec z otwartymi ramionami. Rozpatrując tą przypowieść na płaszczyźnie alegorycznej, dostrzegamy tu nie tylko miłość ojcowską do dziecka, ale także miłosierne uczucie Boga do wszystkich grzeszników, którzy są na drodze do nawrócenia.
Miłość Boga do człowieka dostrzegamy również w jego dziele stworzenia świata. Wszystko to zostało stworzone dla ludzkości i podarowane ludziom dla ich radości i szczęścia, a sam człowiek został wywyższony i obdarzony wielką godnością.