Motyw cierpienia w Biblii i w Mitologii.
Zarówno w Biblii, jak i w Mitologii Parandowskiego motyw cierpienia przewija się często. W Biblii cierpienie ma charakter religijny. Wiąże się z biblijna historią zbawienia. Jest czasem próby i udoskonalania duchowego. Jest to cierpienie najczęściej niezawinione.
W słynnej Księdze Hioba, ukazany jest obraz człowieka cierpiącego. Nie zrobił on nic złego, ale Bóg zesłał na niego cierpienie, aby poddać próbie jego wiarę. Hiob nie poddaje się i nie uznaje tego jako kary za swoje postępowanie. Szuka wytłumaczenia. Do końca, w najgorszym upodleniu i bólu, nie przeklina Boga. Traktuje Go jako stwórcę, od którego dostał całe dobro i ma On prawo mu je odebrać. Wiara Hioba zostaje wynagrodzona. Wytrzymał on czas próby i Bóg pomnaża jego majątek.
Opowieść o jego losach jest próbą odpowiedzi na pytanie od lat gnębiące ludzkość. Dlaczego cierpimy niewinnie? Z tej opowieści wiemy, że cierpienie nie jest karą za grzechy. Nie można uniknąć cierpienia prowadząc cnotliwe życie, lecz przez zawierzenie Bogu, można uzyskać spokój w cierpieniu.
Inny charakter ma cierpienie Jezusa w Nowym Testamencie. Chrystus został zesłany przez Ojca na ziemię, aby nauczać ludzi i wybrać apostołów, którzy będą kontynuować jego nauki. Jezus poświęca swoje życie za ludzi i umiera na krzyżu, aby poprzez swoją krew obmyć z grzechu grzeszników. Cierpienie Chrystusa jest niezawinione. Jest poświęceniem się dla bliżnich z miłości. Miłość bliżniego była najwyższą wartością dla chrześcijan i poprzez śmierć na krzyżu, Chrystus ją udowodnił. Cierpienie Zbawcy zostało wynagrodzone i ukoronowane. Chrystus zmartwychwstał i wstąpił do nieba, zasiadając po prawicy swego Ojca.
Rozprawiając o zwykłym, ludzkim cierpieniu możemy mówić o Chrystusie, bo choć to Syn Boży, to także człowiek, który cierpiał ludzkim cierpieniem.
Wraz z Jezusem, cierpiała Jego matka, Maria. Ona została wybrana przez Boga do poczęcia Zbawiciela. Ona przez całe życie towarzyszyła mu. Również w trakcie ostatniej drogi Jezusa, drogi krzyżowej, nie opuszczała Go i cierpiała razem z Nim. Jej jedyny Syn został niesprawiedliwie oskarżony, okrutnie skatowany i ukrzyżowany. Matka była z Nim cały czas i towarzyszyła Mu w cierpieniu, stojąc pod krzyżem. Jej poświęcenie zostało wynagrodzone. Bóg wziął Ją do nieba w chwale i miłości.
Cierpienie Matki Boskiej na widok męki Syna jest nie tylko święte, lecz jest też uniwersalnym obrazem matki cierpiącej nad tragedią swojego dziecka.
Ojciec rozpaczający nad stratą dziecka to także biblijny Abracham, który niesie Izaaka na ofiarę całopalną. Nie odmawia Bogu największej ofiary, lecz cierpi jak najbardziej ludzkim uczuciem.
W Mitologii cierpienie jest spowodowane gniewem bogów lub Przeznaczeniem. Jest karą za sprzeciwianie się bogom lub jest niezależne od bohaterów antycznych i nie można przed nim uciec.
Jeden z mitów obrazuje nam cierpienie matki, Demeter, której córka Kora, została porwana Hadesa do królestwa zmarłych. Demeter szuka wszędzie córki, pładząc i cierpiąc. Dopiero Helios powiedział jej prawdę. Zagniewana bogini opuściła Olimp, a ziemia się jałowa i bezpłodna. Zeus wraz z Hadesem postanowili, że Persefona będzie spędzać 2/3 roku na ziemi, a resztę w Hadesie. Demeter to symbol matki cierpiącej po stracie swojej córki.
Cierpienie obrazuje również mit prometejski. Prometeusz, stworzywszy człowieka zapragnął dać mu siłę. Aby tego dokonać ukradł z Olimpu ogień, który poprawiłby ich byt i nigdy by nie gasł. Został ukarany przez Zeusa. Przykuty do skał, cierpiał okrutne męki. Codziennie sęp wygryzał mu wątrobę, która zawsze odrastała. Prometeusz jest symbolem człowieka cierpiącego za ludzkość, a także buntu potęgom wyższym i normom krępującym wolność.
Cierpienie możemy również zauważyć w legendach korynckich, gdzie Syzyf, ulubieniec bogów, został przez nich ukarany za liczne podstępy. Za swoje nieposłuszeństwo musiał wtaczać na wysoką górę wielki głaz, a gdy był blisko szczytu, kamień staczał się w dół. Odtąd Syzyf stale ponawia swą pracę. Jego postać to symbol wysiłku bez efektu.