Drodzy siostry i bracia
Młody, zdolny urzędnik, któremu dobrze wiodło się w życiu jechał szybko swoim nowym autem. Przyglądał się dzieciakom wyglądającym zza rzędu samochodów i nawet zwolnił, bo wydawało mu się, że coś zauważył. Kiedy przejeżdżał obok, dzieciaki się schowały. W zamian za to zobaczył jak cegła uderza w drzwi jego nowiutkiego samochodu. Gwałtownie wcisnął hamulec i wycofał szybko w miejsce skąd wyleciała cegła. Zły wyskoczył z samochodu złapał najbliżej stojącego chłopca przycisnął go do samochodu i potrząsając krzyczy: „Co to ma znaczyć, czy widzisz co zrobiłeś? To jest mój nowiutki samochód i ta cegła będzie cię drogo kosztowała”!!! Chłopak płacząc odpowiada: „Proszę mi pomóc proszę Pana ... bardzo proszę, przepraszam, ale nie wiedziałem już co mam zrobić”. I dodaje: „rzuciłem tą cegłę, bo nikt nie chciał się zatrzymać...”. Ze łzami w oczach zwiesza głowę i pokazuje na leżącego obok za samochodem innego chłopaka. I dodaje: „To jest mój starszy brat. on jest inwalidą i spadł z wózka, a ja nie umiem go podnieść, bo jest za ciężki dla mnie”. „Czy mógłby mi Pan pomóc go posadzić na wózku, bo on się pokaleczył” - prosi zapłakany chłopiec. Poruszony, młody urzędnik, nie wie co powiedzieć, podnosi inwalidę na wózek i czuje jak w gardle rośnie mu wzruszenie i wstyd. Kiedy usadowił już inwalidę na wózku i obejrzał, uspokoił się trochę widząc, że poza drobnymi zadrapaniami nic mu się nie stało. Wtedy rozpromieniony maluch uśmiechając się rozbrajająco mówi: „Dziękuję bardzo i niech Bóg Panu wynagrodzi”. Zaszokowany zbytnio tym co przeżył, młody urzędnik nie wie co powiedzieć i patrzy zdumiony za oddalającymi się dzieciakami. Wraca wolno do swojego Jaguara. Szkoda poczyniona przez cegłę jest znaczna, ale ... postanawia jej nie naprawiać, bo słyszy jakiś cichy głos w swojej głowie mówiący: „Nie pędź przez życie tak szybko, aby ktoś musiał aż cegłę rzucać, aby zwrócić na siebie uwagę.” Pan Bóg szepcze w naszym wnętrzu i mówi do naszego serca. Ale czasami, kiedy nie masz czasu i ochoty Go słuchać musi rzucić w ciebie cegłą, abyś zwolnił, zatrzymał się i posłuchał, co ma ci do powiedzenia. Do ciebie należy wybór: posłuchać Go czy nie? Dziś także słyszymy głos Jana Chrzciciela: „Nawróćcie się, bo bliskie jest królestwo niebieskie”.
Może to królestwo jest zdradzone przez ciężkie grzechy... Może to królestwo ledwie żyje, uśpione jak w letargu... Może jest osłabione, może przykryte kurzem codziennej bieganiny. Wstrząsające są słowa św. Jana Chrzciciela. Wstrząsające i ... nie słuchane. Św. Jan nadal woła na pustkowiu i nikt go nie chce usłyszeć. "Nawróćcie się ... przygotujcie drogi Panu ... prostujcie ścieżki dla Niego".
Słyszałem te słowa i ja wielokrotnie, nawet w dzisiejszej Ewangelii i co? Jednym uchem wleciało, drugim wyleciało. Tyle już adwentów było w moim życiu i tyle szans na zmianę życia, na nawrócenie danych mi przez Boga i co? Kiedy Jan mówi: "Już siekiera do korzeni drzew jest przyłożona ... za mną idzie ten, Który ma wiejadło w ręku i oddzieli plewy od pszenicy" - słucham tego - być może nawet pobożnie - i zapominam. Nawoływanie św. Jana nadal jest wołaniem na pustkowiu współczesnego świata. Nikt nie traktuje poważnie jego słów i upomnień. Nikt nie chce uznać, że ma coś do wyprostowania w swoim życiu, do naprawienia, do zmiany, do oczyszczenia ... Św. Jan woła a świat patrzy na niego jak na dziwaka, odludka. Nikt go nie słucha, a nawet jeśli słucha to nie bierze poważnie jego słów do swojego serca. Tak chętnie prostowałbym drogi, ale innym, tak chętnie nawracałbym, ale innych ... A Ja ...? Nie mam nic do zmiany. Trzeba wielkiej pokory, żeby przyjąć i uznać słowa św. Jana, ale też trzeba najpierw przestać być głuchym, żeby je usłyszeć. W zalewie przedświątecznych przygotowań, szaleństwie zakupów "mikołajkowych" i gwiazdkowych nie mamy czasu, nie chcemy usłyszeć nawoływania św. Jana. Ponad 2000 lat temu narodził się Zbawiciel świata, ale jakoś dziwnie nie przyszedł on jeszcze do wielu spośród Jego wyznawców, bo ich drogi nadal są kręte, bo ich ścieżki nadal pogmatwane, bo ich uszy nadal pełne wrzasku i hałasu, a ich serca zatwardziałe. Gdzie pszenica, a gdzie plewy w moim życiu? Czy oddzielenie ma się rzeczywiście dokonać dopiero przy sądzie ostatecznym? Trzeba wielkiej pokory i wielkiej uwagi, aby usłyszeć i przyjąć poważnie nawoływanie św. Jana.
Moi drodzy
Wracajmy myślą do jego wezwań i wyciszajmy się. W ciszy przemawia Pan Bóg. To są błogosławione chwile. A może zamiast przygotowywać się do świąt, najpierw przygotuj się na "przyjście Pana"? Pierwszym krokiem do tego będzie udział w rekolekcjach adwentowych które rozpoczną w przyszłą niedzielę. Spowiedź szczera. Nie bądźmy obojętni na pukanie Chrystusa do naszego serca. Bóg stale przychodzi do naszej duszy przez swoją zbawczą łaskę. Chodzi tylko o to, abym tej okazji „nie przegapił”, a tym bardziej nie zlekceważył; ale żebym wyszedł naprzeciw Bogu. To nieprawda, że nie można nic poradzić na zło świata. Świat można zmienić na lepszy, ale trzeba zacząć od siebie, od swojego serca. Bo - jak mówi Aleksander Sołżenicyn - „linia oddzielająca zło od dobra przebiega nie między państwami, nie między klasami, nie między partiami, ale przecina każde ludzkie serce, nie omijając żadnego”. Gotujmy drogę Panu - Prostujmy ścieżki Jego. Przemieńmy swoje życie - Odwróćmy się od złego.
4