Silnik asynchroniczny składa się z 2 podstawowych części: nieruchomego stojana i ruchomego wirnika. W wewnętrznej części stojana wyżłobione są rowki, w których umieszczone jest trójfazowe uzwojenie połączone w gwiazdę lub trójkąt (zależy to od napięcia znamionowego stojana i od napięcia międzyprzewodowego sieci). Jeżeli te dwa napięcia są równe, to uzwojenie łączymy w trójkąt, jeżeli napięcie znamionowe silnika jest o pierwiastek z 3 mniejsze od napięcia międzyfazowego sieci to uzwojenia łączymy w gwiazdę.
Wirnik silnika może byc zbudowany na różne sposoby. Wyróżniamy 2 rodzaje silników asynchronicznych: zwarty (klatkowy) i pierścieniowy. Wirnik silnika klatkowego w swoich żłobkach ma umieszczone pręty wykonane z miedzi lub aluminium, które są nie izolowane i połączone po obu stronach do czoła wirnika.
Wirnik silnika pierścieniowego w swoich żłobkach umieszczone ma uzwojenie (najczęściej trójfazowe) izolowane, połączone w gwiazdę lub trójkąt. Uzwojenie to na swoich końcach połączone jest z trzema odizolowanymi pierścieniami ślizgowymi, które mają styczność ze szczotkami węglowymi.
Silnik klatkowy charakteryzuje wyjątkowo wysoka trwałość; jedynymi elementami podlegającymi zużyciu są w nim łożyska. Jego wadą jest trudny rozruch; przy dużym (bliskim znamionowemu) obciążeniu silnik może w ogóle nie ruszyć z miejsca. Regulacja prędkości obrotowej przy zasilaniu bezpośrednio z sieci była niemożliwa.
Próbą obejścia wad silnika klatkowego było włączenie rezystorów w obwód wirnika; zmieniało to charakterystykę silnika na tyle, że możliwa była płynna regulacja obrotów (kosztem energii traconej na rezystorach).
Silniki pierścieniowe dzisiaj są mało używane; ich rolę przejęły silniki klatkowe zasilane przez przemienniki częstotliwości (falowniki).
Do zasilania sieciowego podłączony jest jedynie stojan, a dostarczenie energii na wirnik odbywa się na zasadzie indukcji magnetycznej.