• Kto wie, czy nie będziesz postawiony wyżej? Po
  prostu nie martw się o to i chodź ze mną.

• No i po co ciągle się ze mną kłócisz? Mówię ci
  tylko, jaki jestem, chcę tylko tego, co mi się należy.
  Nikogo nie proszę o łaskę.

• A więc zrób to, i to natychmiast! Poproś o łaskę!
  Tutaj jeżeli chcesz coś dostać, wystarczy poprosić, ale
  niczego nie można kupić.

• No, tobie to pewnie nie przeszkadza, co? Jeże­
  li chcą tu wpuszczać takich przeklętych morderców
  tylko dlatego, że w ostatniej chwili udają skruchę, to
  ich sprawa. Ale wcale mi się nie uśmiecha, żeby nas
  wrzucali do jednego worka. Jakim prawem? Ja nie
  potrzebuję niczyjej laski. Jestem porządnym facetem
  i gdybym dostał to, co mi się należy, już dawno był­
  bym tutaj, możesz im to ode mnie powiedzieć.

Jego towarzysz potrząsnął głową.

• W ten sposób nigdy ci się nie uda — powie­
  dział. — Stopy nigdy nie stwardnieją ci na tyle, żebyś
  mógł chodzić po trawie. Zmęczysz się, zanim dotrze­
  my do gór. A poza tym nie masz racji. — Gdy to mó­
  wił, w jego oczach błysnęły wesołe ogniki.

• W czym nie mam racji? — zapytał Upiór urażo­
  nym głosem.

• Nie byłeś porządnym człowiekiem i wcale się
  nie starałeś. Nikt z nas nie był naprawdę porządny
  i nikt z nas się nie starał. Ale, niech Pan ma cię w swo­
  jej opiece, to już bez znaczenia. Nie trzeba znowu do
  tego wracać.

• Ty! — wykrztusił Upiór. — Ty masz czelność
  mówić, że j a nie byłem porządnym człowiekiem?

• Oczywiście. Czy muszę wdawać się w szcze­
  góły? Na początek powiem ci jedną rzecz. To, że za­
  mordowałem Jacka, nie było jeszcze najgorsze. Dzia­
  łałem pod wpływem chwili i kiedy to robiłem, byłem

na wpół szalony. Ale ciebie mordowałem z rozmy-słem całymi latami w swoim sercu. Zdarzało się, że le­żałem w nocy i rozmyślałem, co mógłbym ci zrobić, gdyby kiedyś nadarzyła się okazja. To dlatego przysła­no mnie teraz do ciebie: mam cię prosić o wybaczenie i pozostać twoim sługą tak długo, jak będziesz tego potrzebował, albo i dłużej, jeżeli sprawi ci to przyjem­ność. Ja byłem najgorszy, ale wszyscy twoi podwładni czuli to co ja. Dałeś się nam we znaki. Tak samo jak swojej żonie i dzieciom...

• Pilnuj swojego nosa, młokosie — przerwał mu
  Upiór. — Trzymaj lepiej język za zębami, rozumiesz?
  Nie będę wysłuchiwał od ciebie żadnych impertynen­
  cji na temat moich prywatnych spraw.

• Żadne sprawy nie są tak naprawdę prywatne —
  odparł tamten.

• I jeszcze coś ci powiem — nie ustępował Upiór.
  — Zabieraj się stąd, dobra? Nikt cię tu nie potrzebuje.
  Może jestem tylko zwyczajnym facetem, ale nie będę
  trzymał z mordercą, a już na pewno nie będę wysłu­
  chiwał twoich pouczeń. Dałem ci się we znaki, co?
  I takim jak ty też? No, gdybyś tak znowu był u mnie,
  dopiero bym ci pokazał, co to znaczy praca!

• Możesz mi to pokazać teraz — odpowiedział
  tamten ze śmiechem. — Wędrówka w stronę gór to
  wielka radość, ale będziemy mieli też sporo pracy.

• Nie myślisz chyba, że z tobą pójdę?

• Nie odmawiaj. Sam nigdy tam nie dotrzesz. A ja
  Zostałem przysłany specjalnie po ciebie.

• A więc to tak?! — wrzasnął Upiór, z pozoru roz­
  goryczony, ale zdawało mi się, że usłyszałem w jego
  głosie nutkę triumfu. Poproszono go o coś: mógł więc
  skorzystać ze sposobności i odmówić. — Domyślałem
  się, że coś tu nie gra — ciągnął. — To wszystko jed­
  na banda, jedna parszywa banda. Powiedz im, że nie

30

31

---