zji Ukrzyżowania. Dopiero teraz można w pełni po­jąć, jak wielka była to katastrofa... zniszczyła wszelkie nadzieje. Ach, musisz już iść? Cóż, i na mnie pora. Że­gnaj, drogi chłopcze. Bardzo się cieszę z naszego spo­tkania. Było bardzo pouczające i pobudzające do my­ślenia. Żegnaj, żegnaj, żegnaj!

Powiedziawszy to, Upiór skinął głową i obdarzył swego rozmówcę promiennym uśmiechem duchow­nego — bo chyba to właśnie miał oznaczać grymas bezcielesnych warg — a potem odwrócił się i zaczął nucić pod nosem „O jak potężne jest miasto Boga".

Przez chwilę patrzyłem, jak odchodził, zaraz jed­nak nowa myśl odwróciła moją uwagę. Skoro trawa okazała się twarda jak kamień, czy nie dałoby się cho­dzić również po wodzie? Spróbowałem najpierw jed­ną nogą — stopa nie zanurzyła się pod powierzchnię. W następnej chwili odważnie dałem krok naprzód. Natychmiast upadłem na twarz i potłukłem się bole­śnie. Zapomniałem, że woda, chociaż twarda, płynie jednak z dużą prędkością. Kiedy zdołałem wstać, od miejsca, gdzie opuściłem brzeg, dzieliło mnie już oko­ło trzydziestu metrów. Nie zniechęciło mnie to do wę­drówki w górę rzeki, oznaczało jednak, że pomimo szybkiego marszu posuwałem się bardzo powoli.

6

C

hłodna, gładka powierzchnia przejrzystej wody przyniosła ulgę moim stopom. W godzinę zdo­łałem pokonać kilkaset metrów, ale potem wędrów­ka nabrała innego charakteru. Strumień zaczął płynąć szybciej, a wielkie płaty czy też wirujące wysepki pia­ny mknęły z nurtem, kalecząc mnie w nogi jak ka­mienie, gdy nie zdążyłem w porę uskoczyć na bok. Powierzchnia wody stała się nierówna, pojawiły się w niej zagłębienia i wybrzuszenia, które co prawda bardzo malowniczo zniekształcały widoczne na dnie kamienie, ale równocześnie wytrącały mnie z rów­nowagi, tak że w końcu musiałem wydostać się na brzeg. Na szczęście tworzyły go tutaj wielkie, płaskie kamienie, po których szło się niemal bezboleśnie. Po­tężny, ale przyjemny dla ucha szum rozbrzmiewał wśród otaczających mnie drzew, aż w końcu po kilku godzinach marszu wyszedłem zza zakrętu i zobaczy­łem, skąd ów hałas pochodzi.

Przede mną wznosiły się łagodnie zielone stoki wzgórz, tworząc obszerny amfiteatr okalający spienio­ne, pulsujące jezioro, do którego woda spadała kaska­dą po wielobarwnej skalnej ścianie. Ponownie zda­łem sobie sprawę, że z moimi zmysłami stało się coś, co pozwoliło mi odbierać wrażenia nie do ogarnię­cia w zwykłych warunkach. Na Ziemi nie można by w ogóle oglądać takiego wodospadu w całości: był­by na to zbyt wielki. Huk spadającej z tak wysoka wody musiałby być nie do zniesienia nawet z odległo-

43

---