Różnica między dźwignią finansową a operacyjna

Dźwignia finansowa (ang. financial leverage) - instrument finansowy wykorzystywany przez podmioty w celu zwiększenia zyskowności. Dźwignia finansowa ma sens wtedy kiedy dofinansowując podmiot kapitałem obcym możemy liczyć na zwiększenie zysków przynajmniej w stopniu pozwalającym na spłatę kosztów pozyskania kapitału. Inaczej mówiąc podmiot osiąga korzyści z dźwigni finansowej, gdy koszt kapitałów obcych jest niższy od rentowności jego majątku.

Określamy wzorem :

Stopień dźwigni finansowej DFL (Degree of financial leverage) jest wprost proporcjonalny do % przyrostu rentowności kapitału własnego %D r a odwrotnie proporcjonalny do procentowej zmiany zysku operacyjnego (przed spłatą odsetek i opodatkowaniem) %D EBIT.

lub

Stopień dźwigni finansowej DFL jest wprost proporcjonalny do poziomu zysku przed spłatą odsetek i opodatkowaniem według stanu bazowego EBIT(0) a odwrotnie proporcjonalny do różnicy poziomu zysku przed spłatą odsetek i opodatkowaniem według stanu bazowego EBIT(0)a odsetkami od kapitału obcego O(d).

Dźwignia operacyjna - jest miarą ryzyka operacyjnego i określa zależność między zmianą zysku operacyjnego przed odliczeniem odsetek i opodatkowaniem (EBIT) a zmianą przychodów ze sprzedaży.

Stopień dźwigni operacyjnej DOL (Degree of Operational Leverage) określamy wzorem:

DOL = (Sprzedaż - Koszty zmienne) / (Sprzedaż - Koszty zmienne - Koszty stałe)
lub

Dźwignia operacyjna równa np. 2 oznacza, iż wzrost sprzedaży o 1% powoduje wzrost zysku operacyjnego (EBIT) o 2%.

Im większy udział kosztów stałych w przedsiębiorstwie, tym mocniejszy wpływ dźwigni operacyjnej na wynik przedsiębiorstwa.

Efekt dźwigni operacyjnej najmocniejszy jest, gdy przedsiębiorstwo osiąga przychody w pobliżu progu rentowności (BEP).

Dźwignia łączna (połączona, całkowita) (Degree of Total Leverage) - jest iloczynem dźwigni finansowej i dźwigni operacyjnej i określa stopień ryzyka operacyjnego i finansowego przedsiębiorstwa.
DTL = DFL * DOL
Jeżeli dźwignia wynosi np. 3, to znaczy, że wzrost sprzedaży o 1% powoduje wzrost zysku o 3%.

Wynik finansowy - jak ustalamy

Wynik finansowy - różnica pomiędzy przychodami a kosztami ich uzyskania obliczona dla określonego przedsiębiorstwa w wybranym okresie sprawozdawczym. Dodatni wynik finansowy jest nazywany zyskiem, zaś ujemny stratą. Wynik finansowy podzielony przez wartość przychodu lub zaangażowanego kapitału jest nazywany rentownością. Wynik finansowy przedsiębiorstwa obliczony na podstawie rachunku zysków i strat tworzonego zgodnie z ustawą o rachunkowości oraz z uwzględnieniem ustaw podatkowych stanowi podstawę naliczania podatku dochodowego (wynik finansowy brutto) oraz w przypadku spółek kapitałowych podstawę określania wysokości dywidendy. Wynik finansowy po opodatkowaniu podatkiem dochodowym to wynik finansowy netto.

Co to jest rachunkowość finansowa

- Rachunkowość finansowa zajmuje się pomiarem i ewidencją majątku przedsiębiorstwa, operacji gospodarczych oraz przygotowywaniem na tej podstawie raportów finansowych. Sposób prowadzenia rachunkowości finansowej jest ściśle unormowany przez prawo. Zadaniem rachunkowości zarządczej jest dostarczanie informacji wspomagających podejmowanie decyzji na różnych szczeblach przedsiębiorstwa - od decyzji dotyczących codziennej działalności operacyjnej do decyzji mających wpływ na długookresową strategię przedsiębiorstwa
- Rachunkowość zarządcza jest nienormowanym przepisami prawa systemem identyfikowania, pomiaru, interpretacji i prezentacji danych zarówno finansowych jak i operacyjnych, wykorzystywanych przez kierownictwo do planowania, oceny i kontroli. Rachunkowość zarządcza dostarcza m.in. informacji dotyczących opłacalności prowadzonej działalności oraz efektywności inwestycji.
Funkcje rachunkowości:
1.informacyjna - polega na dostarczaniu informacji wykorzystywanych min. przy sporządzaniu sprawozdań finansowych lub przy podejmowaniu decyzji gospodarczych,
2.kontrolna - realizowana za pośrednictwem różnorodnych działań kontrolnych np. dokumentowanie wszystkich bez wyjątku operacji gospodarczych, sporządzanie bilansu obrotów i sald na koniec każdego okresu sprawozdawczego czy też przeprowadzaniu okresowego spisu z natury w celu porównania stanu faktycznego ze stanem ujętym w ewidencji księgowej,

3.sprawozdawcza - polega na sporządzaniu sprawozdań przekazywanych organom państwowym takim jak urzędy skarbowe, urzędy statystyczne, ZUS, NBP, sądy rejestrowe czy też prezentowanie przez przedsiębiorstwa dla potrzeb akcjonariuszy, udziałowców, kontrahentów.

Weksle

Weksel jest dokumentem wystawionym zgodnie z prawem wekslowym i stanowi wezwanie bezwarunkowe do zapłaty określonej osobie w ustalonym terminie i miejscu przez wystawcę lub osobę przez niego wskazaną określonej sumy pieniężnej. Rozróżnia się dwa rodzaje weksli:
- weksel trasowany, zwany również ciągnionym,
- weksel własny.
Weksel trasowany jest dokumentem zawierającym sformułowanie przez wystawcę polecenie zapłaty, skierowanie do określonej osoby, z żądaniem zapłacenia innej osobie sumy wekslowej w oznaczonym czasie i miejscu.
Jeżeli osoba ta, zwana trasatem, przyjmie i podpisze weksel, wówczas przyjmuje na siebie realizację zobowiązania wymienionego na wekslu.
Weksel własny zawiera przyrzeczenie wystawcy weksla ( trasanta ) bezwarunkowego zapłacenia określonej sumy wekslowej w podanym czasie i miejscu. Wystawca weksla swoim podpisem przyjmuje na siebie
realizację zobowiązania wpisanego na wekslu.
Wekslem trasowany a własny (różnice) polega na tym, ze przy wekslu własnym wystawca sam zobowiązuje się do zapłacenia sumy wekslowej, a w odniesieniu do weksla trasowanego poleca zapłacenie tej sumy osobie trzeciej. Inaczej mówiąc w wekslu własnym wystawca weksla jest głównym dłużnikiem, natomiast przy wekslu trasowanym głównym dłużnikiem jest osoba, która ciągniony na nią weksel zaakceptowała (trasat).
Weksel spełnia następujące funkcje:
- kredytowa - ze względu na odroczony termin płatności weksla,
- płatnicza - wręczony jest przy zakupie towarów i usług,
- gwarancyjna - odpowiedzialność wszystkich uczestników stosunku wekslowego, podpisanych na wekslu ,
- obiegowa - łatwość przenoszenia weksla przez indos,
- refinansowa - możliwość złożenia weksla do dyskonta.
Weksel trasowany musi zawierać:
1. nazwę "weksel" w samym tekście dokumentu w języku, w jakim go wystawiono,
2. polecenie bezwarunkowe zapłacenia oznaczonej sumy pieniężnej,
3. nazwisko osoby, która ma zapłacić (trasata),
4. oznaczenie terminu płatności,
5. oznaczenie miejsca płatności,
6. nazwisko osoby, na której rzecz lub na której zlecenia zapłata ma być dokonana (remitenta),
7. oznaczenie daty i miejsca wystawienia weksla,
8. podpis wystawcy weksla (trasanta).

Czeki

Czek jest pisemnym zleceniem bezwzględnego wypłacenia określonej kwoty, wydanym bankowi przez posiadacza rachunku bankowego. Zależnie od sposobu zapłaty rozróżnia się czeki:

- kasowe (gotówkowe), zlecające bankowi wypłatę gotówki;

- rozrachunkowe, służące wyłącznie do rozliczeń bezgotówkowych.

Musi on zawierać w treści słowo "czek", bezwarunkowe polecenie zapłacenia określonej kwoty pieniężnej, oznaczenie miejsca płatności i banku (trasata), który ma zapłacić, a ponadto datę wystawienia oraz podpis wystawcy (trasanta). Trasatem może być wyłącznie bank, a trasantem - każda osoba fizyczna i prawna posiadająca rachunek bankowy. Czek może być wystawiony na zlecenie własne, osoby trzeciej (imiennie) lub na okaziciela. Prawa z czeku, podobnie jak z weksla mogą być przenoszone przez indos, czyniąc czek surogatem pieniądza (dotyczy czeków imiennych).

Ceny ewidencyjne zapasów materiałowych - Zapasy materiałowe oraz obrót nimi, przychody i rozchody muszą być odpowiednio wycenione. Do tej wyceny stosuje się:

- ceny rzeczywiste zakupu - wynikają z rachunku (faktury) dostawcy. Rozumiemy przez nią: przy zakupach krajowych - cenę płaconą za materiały pomniejszoną o podatek od towarów i usług; przy zakupach z importu - cenę podaną przez dostawcę zagranicznego w walucie obcej, przeliczoną na złote polskie według średniego kursu NBP powiększoną o cło i podatek akcyzowy.

- ceny rzeczywiste nabycia - aby sprowadzić zakupione materiały do magazynu, firma musi ponieść dodatkowe koszty, tzw. koszty zakupu (transport, ubezpieczenie, ewentualnie różne opłaty). I to koszty zakupu powiększają wartość zakupionych materiałów do ceny nabycia.

- stałe ceny ewidencyjne - są to ceny, ustalone przez jednostkę na pewnym planowanym poziomie. W dłuższym okresie ceny te nie ulegają zmianom, pomimo często występującymi różnicami pomiędzy rzeczywistą ceną zakupu, a stałą ceną ewidencyjną. Różnice te noszą nazwę odchyleń od cen ewidencyjnych materiałów.

Układ rodzajowy kosztów, układ strukturalny kosztów działalności przedsiębiorstwa, wykorzystywany w sprawozdawczości finansowej. Rozróżnia się w nim następujące rodzaje kosztów: amortyzację, wynagrodzenia, świadczenia na rzecz pracowników (składki ZUS), koszty materiałów i energii, koszty usług obcych, koszty podróży służbowych oraz podatki i opłaty zaliczone w ciężar kosztów (np. podatek od nieruchomości, od środków transportu, opłaty skarbowe itp.).

Próg rentowności - Próg rentowności obrazuje sytuację, w której przychody ze sprzedaży pokrywają koszty stałe i koszty zmienne przedsiębiorstwa. Warunkiem koniecznym obliczenia progu rentowności jest podział kosztów przedsiębiorstwa na koszty stałe (np. amortyzacja jest kosztem stałym) i koszty zmienne (np. energia wykorzystywana w produkcji, materiały, czy też wynagrodzenia pracowników produkcyjnych, o ile rosną one w miarę wzrostu produkcji). Próg rentowności można wyrazić ilościowo (tzn. ile sztuk produktu trzeba sprzedać), lub wartościowo (tj. jaką wartość musi osiągnąć ta sprzedaż). W progu rentowności firma nie ponosi straty ani też nie osiąga zysku, wynik finansowy jest równy 0. Ale co ważne, w progu rentowności przepływy pieniężne są równe amortyzacji, gdyż jest ona kosztem niepieniężnym (nie wiąże się z nią wypływ gotówki z firmy).

Próg rentowności oblicza się wg poniższych wzorów:

BEP ilościowy = (koszty stałe)/(cena - koszt jednostkowy zmienny)

BEP wartościowy = (koszty stałe)/((cena - kjz)/cena), lub KS/(marża jednostkowa/cena)

BEP procentowy = (koszty stałe)/(popyt)*100

PRi = Ks/p- Kz

Środki trwałe to rzeczowe aktywa trwałe i zrównane z nimi zasoby jednostki spełniające równocześnie trzy następujące warunki:
- przewidywany okres ich ekonomicznej użyteczności jest dłuższy niż rok,
- są kompletne i zdatne do użytku,
- przeznaczone są na potrzeby jednostki.
Zalicza się do nich w szczególności:
a) nieruchomości - w tym grunty, prawo użytkowania wieczystego gruntu, budynki i budowle, a także będące odrębną własnością lokale, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkaniowego oraz spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego.
b) maszyny, urządzenia, środki transportu i inne rzeczy,
c) ulepszenia w obcych środkach trwałych,
d) inwentarz żywy.
Warunek „kompletnie i zdatne do użytku” oznacza, iż nie uznaje się za środki trwałe poszczególnych, oddzielnie zakupionych obiektów, składających się np. na komputer, czyli jednostki centralnej, monitora, klawiatury, lecz dopiero ich zespół przyjęty do użytkowania jako kompletny obiekt. Nie uznaje się również za środki trwałe składników, które przed przyjęciem do użytkowania należy poddać naprawie, gdyż te z kolei nie spełniają warunku „zdatne do użytku”.
Środki trwałe stanowią bardzo zróżnicowaną grupę składników majątkowych, stąd też dokonuje się ich klasyfikacji według poniższych kryteriów.
Z punktu widzenia spełnionych funkcji, środki trwałe dzielą się na:
- produkcyjne, to te środki trwałe, które ze swojej istoty ekonomicznej są środkami pracy i biorą udział bezpośrednio lub pośrednio w procesach produkcji i obrotu towarowego. Zalicza się do nich środki wykorzystywane w danej jednostce gospodarczej dla potrzeb zaopatrzenia, produkcji i zbytu;
- nieprodukcyjne, do których zalicza się domy mieszkalne, środki wykorzystywane na cele oświatowe, ochrony zdrowia, ośrodki wypoczynkowe i inne.
W zależności od sposobu wykorzystania, środki trwałe dzieli się na:
- czynne, używane w ramach prowadzonej działalności, w tym także znajdujące się często w rezerwie i w zapisie (nieczynne czasowo),
- nieczynne, a więc wycofane z używania z powodu utraty przydatności gospodarczej w wyniku np. zmiany rodzaju działalności, przeznaczone do likwidacji z powodu zużycia, zniszczenia i inne.
Zgodnie z wymogami sprawozdawczości finansowej środki trwałe należy w bilansie wykazywać w podziale na następujące grupy:
- grunty (w tym prawo wieczystego użytkowania wieczystego gruntu),
- budynki, lokale i obiekty inżynierii lądowej i wodnej,
- urządzenia techniczne i maszyny,
- środki transportu,
- inne środki trwałe.
Wyróżnia się następujące zbiory środków trwałych:
- nieruchomości,
- maszyny, urządzenia techniczne i narzędzia,
- środki transportu,
- inwentarz żywy.

Średnia ważona cena: wartość materiałów po cenach rzeczywistych; zapas + przychody ///// ilość materiałów w jednostkach materialnych

Układ rodzajowy kosztów, układ strukturalny kosztów działalności przedsiębiorstwa, wykorzystywany w sprawozdawczości finansowej. Rozróżnia się w nim następujące rodzaje kosztów: amortyzację, wynagrodzenia, świadczenia na rzecz pracowników (składki ZUS), koszty materiałów i energii, koszty usług obcych, koszty podróży służbowych oraz podatki i opłaty zaliczone w ciężar kosztów (np. podatek od nieruchomości, od środków transportu, opłaty skarbowe itp.).

Umorzenie to równowartość zużycia środków trwałych korygująca ich wartość początkową (brutto) do wartości netto. Umorzenie nalicza się według takich samych zasad, jak amortyzację, (począwszy od tej samej daty, przez ten sam okres oraz według tych samych stawek).
Metody naliczania zużycia środków trwałych z punktu widzenia sposobu rozkładania wartości zużycia w czasie dzieli się na:
- amortyzację równomierną,
- amortyzację nierównomierną.

Wartość początkowa środków trwałych. Środki trwałe ujmuje się w księgach w wartości początkowej (brutto) odpowiadającej:
- cenie nabycia zakupionych środków trwałych,
- kosztom wytworzenia tych środków, które zostały wytworzone we własnym zakresie,
- wartości rynkowej środków trwałych otrzymanych w formie darowizny czy w formie aportu,
- wartości brutto wynikającej z ksiąg przekazującego - dla środków trwałych otrzymanych w wyniku przekształceń formy prawnej (podziału, łączenia spółek),
łączenie z kosztami montażu i innymi niezbędnymi do uczynienia danego obiektu zdatnym do eksploatacji.
Wartość początkowa przyjętego do używania środka trwałego powiększają:
1) koszty jego ulepszenia (przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji lub modernizacji). Powodują one, że wartość użytkowa środka po zakończeniu ulepszenia przewyższa jego wartość użytkową posiadaną przy przyjęciu do używania, co przejawia się między innymi:
- wydłużeniem okresu używania,
- zwiększeniem zdolności wytwórczej,
- poprawą jakości produktów uzyskiwania przy pomocy ulepszonego środka trwałego,
- obniżeniem kosztów jego eksploatacji,
- zwiększeniem powierzchni lub komfortu budynki itp.
2) aktualizacja wyceny środków trwałych (przeszacowanie) przeprowadzana na podstawie odrębnych przepisów. Przeszacowaniu podlega zarówno wartości początkowa, jak i dotychczasowe umorzenie środka trwałego. Skutki przeszacowania odnoszone są na kapitał z aktualizacji wyceny.
Weksel jest dokumentem wystawionym zgodnie z prawem wekslowym i stanowi wezwanie bezwarunkowe do zapłaty określonej osobie w ustalonym terminie i miejscu przez wystawcę lub osobę przez niego wskazaną określonej sumy pieniężnej. Rozróżnia się dwa rodzaje weksli:
- weksel trasowany, zwany również ciągnionym,
- weksel własny.

Amortyzacja to równowartość zużycia zaliczana w koszty działalności. Metoda amortyzacji równomierniej (liniowej) zakłada, że środek trwały zużywa się jednakowo w
każdej jednostce czasu przez cały przewidywany okres jego używania.Inną, w stosunku do liniowej, grupę metod amortyzacji stanowią metody amortyzacji nierównomiernej. Zakładają one, że zużycie środka trwałego kształtuje się różnie (a więc nierównomiernie) w poszczególnych okresach jego eksploatacji. Do tej grupy zalicza się:
- amortyzację naturalną - zakładającą, że zużycie środka trwałego jest jednakowe na każdą jednostkę jego pracy (np. sztukę, tonę, godzinę, kilometr). Przy tej metodzie amortyzacji zużycie jest proporcjonalne nie do czasu używania obiektu, lecz do ilości wykonanej pracy;
- amortyzację progresywną - zakładającą, że starzenie się obiektu powoduje wzrost kosztów jego eksploatacji spowodowany chociażby koniecznością częstych napraw i remontów. Przy tej metodzie amortyzacji stawki odpisów są rosnące;
- amortyzację degresywną - zakładającą, że wydajność pracy danego środka trwałego maleje w miarę jego starzenia się, a więc w celu jednakowego obciążenia kosztu jednostkowego produkowanych wyrobów kosztami z tytułu środków trwałych przyjmuje się stawki malejące w czasie.
Przyjęcie do używania środki trwałe o niskiej jednostkowej wartości początkowej można amortyzować w sposób uproszczony poprzez:
a) dokonanie odpisu od całej grupy obiektów zbliżonych rodzajem i przeznaczeniem (amortyzuje się więc nie poszczególne obiekty, ale zbiorczo całą ich grupę), np. meble, dywany, odzież roboczą o znacznej wartości jednostkowej,
b) jednorazowe odpisanie wartości początkowej takich obiektów (np. pojedyncze meble, dywany oraz składniki o niskiej wartości jednostkowej).
Podmiot gospodarczy może stosować różne metody amortyzacji, których wybór uzależniony jest od oczekiwanego trybu uzyskiwania korzyści ekonomicznych.
Zgodnie z ustawą o rachunkowości, przy naliczaniu amortyzacji obowiązują następujące zasady:
- odpisów amortyzacyjnych dokonuje się drogą systematycznego, planowego rozłożenia wartości początkowej środka trwałego na ustalony okres amortyzacji,
- rozpoczęcie amortyzacji następuje nie wcześniej niż po przyjęciu środka trwałego do używania,
- zakończenie amortyzacji następuje nie później niż z chwilą:
▪ zrównania odpisów z wartością początkową,
▪ przeznaczenie środka trwałego do likwidacji, sprzedaży lub stwierdzenia jego niedoboru,
- przy ustalaniu okresu amortyzacji i rocznej stawki amortyzacji uwzględnia się okres ekonomicznej użyteczności środka trwałego, na który wpływają:
1) liczba zmian, na których pracuje środek trwały,
2) tempo postępu techniczno-ekonomicznego,
3) wydajność środka trwałego,
4) prawne i inne ograniczenia czasu używania,
5) przewidywana przy likwidacji cena sprzedaży istotnej pozostałości środka trwałego,
- okres lub stawkę i metodę amortyzacji należy ustalić na dzień przyjęcia środka trwałego do używania,
- przyjęte okresy i stawki amortyzacji powinny być przez jednostkę okresowo weryfikowane powodując korektę odpisów dokonywanych w następnych latach.
Bilans - oznacza w rachunkowości wszelkiego rodzaju podsumowania lub sporządzanie zestawień.
Bilans może dotyczyć wielkości planowanych (bilans planowy) lub wielkości faktycznych (bilans sprawozdawczy). Bilans jednostki (firmy) jest częścią składową sprawozdania finansowego jednostki prowadzącej rachunkowość. Sporządza się go na podstawie zamkniętych ksiąg rachunkowych (na dzień zamknięcia ksiąg rachunkowych), zgodnie z przepisami ustawy o rachunkowości, z uwzględnieniem rozwiązań przyjętych w zakładowym planie kont. W bilansie wykazuje się stan aktywów i pasywów jednostki (firmy) na dzień bilansowy. W bilansie znajduje odzwierciedlenie podstawowa zasada, na której opiera się księgowość podwójna: „ogólna suma aktywów jednostki prowadzącej rachunkowość jest zawsze równa ogólnej sumie pasywów tej jednostki”. Dzięki temu bilans jako sprawozdanie finansowe jednostki jest ważnym źródłem informacji potrzebnym do oceny sytuacji finansowej jednostki. Oprócz tego bilans jest ważnym dokumentem dla rachunkowego zamknięcia okre-su sprawozdawczego jednostki. Zwany jest wówczas bilansem zamknięcia lub bilansem końcowym. Równocześnie bilans zamknięcia jest dokumentem dla otwarcia drugiego, kolejno następującego okresu sprawozdawczego jednostki, dla którego staje się bilansem otwarcia lub bilansem początkowym. Bilans zamknięcia jednego okresu sprawozdawczego, będąc jednocześnie bilansem otwarcia dla następnego okresu, pozwala na zachowanie tzw. ciągłości bilansowej, stanowiącej jedną z głównych zasad, na których opiera się rachunkowość. Przy spełnieniu określonych warunków - jak np. niezmienność układu i zawartości merytorycznej poszczególnych pozycji bilansu - ciągłość bilansowa pozwala na porównanie i ocenę działalności jednostki (firmy) oraz jej efektów finansowych w kolejnych okresach sprawozdawczych.

Płynność:

Wskaźnik płynności bieżącej
, w.w. 1,3:2 jeżeli wartość jest z tego przedziału to znaczy iż przedsiębiorstwo nie ma problemu z regulowaniem swoich zobowiązań - przedsiębiorstwo ma płynność, jeżeli wskaźnik ten przekracza wartość 2 pkt. to znaczy iż przedsiębiorstwo nie potrzebnie przechowuje aktywa obrotowe względem swoich zobowiązań bieżących - nadpłynność, jeżeli wskaźnik ten spada znacznie poniżej 1 pkt. wówczas pojawia się zagrożenia dla przedsiębiorstwa i jego finansów, jego sytuacja bieżąca nie jest w najlepszej kondycji i pojawia się groźba traty płynności.

Wskaźnik płynności szybkie =
w.w. ok. 1. Uzyskanie wartości wzorcowej w tym wskaźniku informuje iż przedsiębiorstwo jest w stanie w bardzo krótkim czasie uregulować swoje zobowiązania bieżące.Ale generalnie można go interpretować w następujący sposób: za duży (cos około 2 i wyżej) wskaźnik, sugeruje iż niepotrzebnie przechowywane są w firmie najbardziej płynne aktywa obrotowe - forsa, względem bieżących zobowiązań, to świadczy o złej gospodarce finansowej, gdyż środki te można by w tym samym czasie np. zainwestować. Za mały zaś wskaźnik to brak płynności, w szybkim regulowaniu bieżących zobowiązań.

Podmiotami rachunkowości są różnorodne pod wieloma względami jednostki prowadzące rachunkowość. Różna jest na ogół ich forma własności, forma prawna i organizacyjna. Różnią się one także zazwyczaj charakterem działalności oraz jej rozmiarami. Zdecydowana większość tych jednostek prowadzi działalność gospodarczą zarobkową.
Podmiotami rachunkowości są jednostki prowadzące rachunkowość.

Próg rentowności - Próg rentowności obrazuje sytuację, w której przychody ze sprzedaży pokrywają koszty stałe i koszty zmienne przedsiębiorstwa. Warunkiem koniecznym obliczenia progu rentowności jest podział kosztów przedsiębiorstwa na koszty stałe (np. amortyzacja jest kosztem stałym) i koszty zmienne (np. energia wykorzystywana w produkcji, materiały, czy też wynagrodzenia pracowników produkcyjnych, o ile rosną one w miarę wzrostu produkcji). Próg rentowności można wyrazić ilościowo (tzn. ile sztuk produktu trzeba sprzedać), lub wartościowo (tj. jaką wartość musi osiągnąć ta sprzedaż). W progu rentowności firma nie ponosi straty ani też nie osiąga zysku, wynik finansowy jest równy 0. Ale co ważne, w progu rentowności przepływy pieniężne są równe amortyzacji, gdyż jest ona kosztem niepieniężnym (nie wiąże się z nią wypływ gotówki z firmy).

Próg rentowności oblicza się wg poniższych wzorów:

BEP ilościowy = (koszty stałe)/(cena - koszt jednostkowy zmienny)

BEP wartościowy = (koszty stałe)/((cena - kjz)/cena), lub KS/(marża jednostkowa/cena)

BEP procentowy = (koszty stałe)/(popyt)*100

PRi = Ks/p- Kz

Przedmiot rachunkowości - to procesy gospodarcze mające miejsce w jednostkach gospodarczych oraz posiadane przez nie zasoby biorące udział w tych procesach. Charakter procesów gospodarczych zależy przede wszystkim od rodzaju działalności prowadzonej przez jednostkę.

Rachunkowość to uniwersalny, elastyczny system informacyjno - kontrolny, który odzwierciedla przebieg i rezultaty działalności gospodarczej jednostek organizacyjnych.
W powyższej definicji istotną rolę ogrywają określenia systemu: "uniwersalny" i "elastyczny", które wymagają objaśnienia. System UNIWERSALNY - to znaczy możliwy do zastosowania w różnych warunkach. Ten sam system rachunkowy możemy stosować w odniesieniu do różnych przedmiotów i podmiotów, różnego zakresu i rodzaju działalności; stosując przy tym różne formy i techniki obliczeniowe). System ELASTYCZNY - to znaczy możliwy do stosowania w każdej jednostce. Rachunkowość dzielimy n a:

- Rachunkowość finansowa zajmuje się pomiarem i ewidencją majątku przedsiębiorstwa, operacji gospodarczych oraz przygotowywaniem na tej podstawie raportów finansowych. Sposób prowadzenia rachunkowości finansowej jest ściśle unormowany przez prawo. Zadaniem rachunkowości zarządczej jest dostarczanie informacji wspomagających podejmowanie decyzji na różnych szczeblach przedsiębiorstwa - od decyzji dotyczących codziennej działalności operacyjnej do decyzji mających wpływ na długookresową strategię przedsiębiorstwa
- Rachunkowość zarządcza jest nienormowanym przepisami prawa systemem identyfikowania, pomiaru, interpretacji i prezentacji danych zarówno finansowych jak i operacyjnych, wykorzystywanych przez kierownictwo do planowania, oceny i kontroli. Rachunkowość zarządcza dostarcza m.in. informacji dotyczących opłacalności prowadzonej działalności oraz efektywności inwestycji.
Funkcje rachunkowości:
1.informacyjna - polega na dostarczaniu informacji wykorzystywanych min. przy sporządzaniu sprawozdań finansowych lub przy podejmowaniu decyzji gospodarczych,
2.kontrolna - realizowana za pośrednictwem różnorodnych działań kontrolnych np. dokumentowanie wszystkich bez wyjątku operacji gospodarczych, sporządzanie bilansu obrotów i sald na koniec każdego okresu sprawozdawczego czy też przeprowadzaniu okresowego spisu z natury w celu porównania stanu faktycznego ze stanem ujętym w ewidencji księgowej,

3.sprawozdawcza - polega na sporządzaniu sprawozdań przekazywanych organom państwowym takim jak urzędy skarbowe, urzędy statystyczne, ZUS, NBP, sądy rejestrowe czy też prezentowanie przez przedsiębiorstwa dla potrzeb akcjonariuszy, udziałowców, kontrahentów.

Rentowność:

ROS - Return on Sales
, bez w.w. wskaźnik ten informuje ile % w strukturze dochodu przedsiębiorstwa zajmują zyski ze sprzedaży. Np. jeżeli ros wyniosł 10% to znaczy iż zyski ze sprzedaży to tylko 10% dochodu przedsiębiorstwa.

ROE - Return on Equity
, bez w.w. wskaźnik ten informuje o stopie zysku od zaangażowanego kapitału, czyli jaka rentowność miała każda złotówka zainwestowana w przedsięwzięcie podawane w %.

ROA - Return on Assets
, jak wyzej bez w.w. wskaźnik ten mówi ile zysków przypadło na 1 zł aktywów zaangażowanych w przedsiębiorstwo.

Różnica zapisu między kontami syntetycznymi a analitycznymi polega na tym, że na kontach syntetycznych zawsze obowiązuje zasada podwójnego zapisu, a na kontach analitycznych obowiązuje zasada jednostronna, gdyż zapisy są tu tylko powtórzeniem zapisu z konta syntetycznego. Konsekwencjami zasady zapisu powtarzanego są następujące równości:

- Obrót debetowy konta syntetycznego jest równy sumie obrotów debetowych wszystkich kont analitycznych

- Obrót kredytowy konta syntetycznego jest równy sumie obrotów kredytowych zbioru kont analitycznych

- Saldo Dt(lub Ct) konta syntetycznego jest równe sumie sald Dt (lub Ct) wszystkich kont analitycznych.

Dla celów kontroli czy powyższe równości są spełnione powinny być dokonywane okresowe zestawienia obrotów i sald kont analitycznych prowadzonych do danego konta syntetycznego.

---