31. RODZAJE RECYRKULACJI

a) recyrkulacja osadu - recyrkulacja zagęszczonego w osadniku wtórnym osadu do komory osadu czynnego (tzw. recyrkulacja zewnętrzna). Recyrkulacja zewnętrzna (osadnik - komora beztlenowa), jest po to aby, utrzymywać bakterie w układzie i dać im czas na namnożenie się, a ilość (objętość) recyrkulowanego osadu zależy głównie od jego zdolności sedymentacyjnych.

b) recyrkulacja ścieków - recyrkulacja wewnętrzna mieszaniny ścieków i osadu czynnego z jednej komory do innej, najczęściej jest to recyrkulacja ścieków bogatych w azotany i azotyny z komory napowietrzania (komory nitryfikacji) do komory denitryfikacji, gdzie redukowane są azotany i azotyny do wolnego azotu, tlenków azotu i amoniaku.

Rola recyrkulacji w procesie osadu czynnego: Doprowadzanie ścieków o większym stężeniu powoduje szybkie zarastanie złóż biologicznych, aby temu zapobiec należy zastosować recyrkulację (zawracanie części ścieków oczyszczonych). Recyrkulacja powoduje zwiększenie aktywności złoża, ponieważ zawracane ścieki wnoszą tlen, azotany i mikroorganizmy.

32. Optymalne sposoby recyrkulacji osadu czynnego - rozwiązania techniczne.

Recyrkulacja osadu czynnego
W celu utrzymania właściwych ilości osadu na liniach biologicznych, część wydzielonego w osadnikach wtórnych osadu jest zawracana pompowo do komory niskotlenowej lub opcjonalnie do komory beztlenowej (recyrkulacja zewnętrzna). Pozostały osad jako nadmierny (przyrost biomasy) odprowadzany jest pompowo do węzła przeróbki osadu. Niezależnie od recyrkulacji zewnętrznej prowadzona jest recyrkulacja wewnętrzna z końca komory nitryfikacji do komory denitryfikacji, gdzie redukowane są azotany do  azotu gazowego.

Recyrkulacja zewnętrzna (osadnik - komora beztlenowa), jest po to aby, utrzymywać bakterie w układzie i dać im czas na namnożenie się, a ilość (objętość) recyrkulowanego osadu zależy głównie od jego zdolności sedymentacyjnych. Dązy się do tego, aby stopień recyrkulacji osadu czynnego był tak niski jak to tylko możliwe, tak by zminimalizować ilość azotanów zawracanych do strefy beztlenowej. Azotany będą występować w roztworze, a więc w ciekłej fazie strumienia osadu recyrkulowanego, stąd im mniejszy stopień recyrkulacji, tym mniejsza masa zawracanych azotanów. W efekcie otrzymujemy strumień osadu bardziej stężonego, o mniejszej objętości, który będzie zawierał mniejszą masę azotanów. Jeżeli będziemy prowadzić "gospodarkę osadem" w osadniku wtórnym poprzez utrzymanie określonej warstwy osadu to nastąpi redukcja części azotanów , ponieważ nastąpi denitryfikacja (warunki niedotlenione) przy obecności głównie węgla endogennego (pochodzącego z komórek bakteryjnych). Oczywiście jest to korzystne zjawisko do momentu, kiedy zbyt intensywna denitryfikacja w osadniku wtórnym nie spowoduje wynoszenia płatów osadu przez pęcherzyki azotu. Różnie jest postrzegany wpływ stopnia recyrkulacji osadu czynnego na usuwanie fosforu. Wysoki stopień recyrkulacji osadu czynnego zmniejsza czas zatrzymania w strefach beztlenowych większości układów i powoduje rozcieńczenie, które wraz z obecnością azotanów, ma szkodliwy wpływ na mechanizm usuwania fosforu. Ale zmniejszenie stopnia recyrkulacji do momentu, w którym następuje uwalnianie fosforu w osadniku wtórnym jest niekorzystne ze względu na pogorszoną jakość odpływu - fosforany w odpływie. Reasumując obecność azotanów w osadniku wtórnym jest wskazana, ale są one niemile widziane w dopływie do komory beztlenowej.

33. Urządzenia do napowietrzania wody ze względu na wielkość pęcherzyków powietrza dzieli się na aeratory:

  •  ciśnieniowe, wprowadzające sprężone powietrze do wody w postaci drobnych pęcherzyków,

  •  otwarte, rozdzielające wodę na krople, cienkie strugi lub warstewki wody w powietrzu atmosferycznym - aeratory rozdeszczające, aeratory rozbryzgujące, złoża ociekowe, aeratory kaskadowe.

34. Opis typowej instalacji natleniającej w aspekcie zastosowanych urządzeń:

Urządzenia stosowne do napowietrzania ścieków to mieszadła rozruszające i mieszadła pompujące. Źródłem powietrza są wentylatory, dmuchawy i sprężarki. Powietrze podawane jest od źródła poprzez przewody od dołu komory napowietrzania z predkoscia około 15-18m/s. Najczęściej stosowane jest napowietrzanie wgłębne drobnopęcherzykowe.

 

35. W przypadku napowietrzania powierzchniowego stosuje się koła łopatkowe, wirniki, stalowe szczoty lub mieszadła turbinowe. Do komór napowietrznych podłączone są płytki perforowane, rury (muszą być perforowane) i dysze, nimi dostarczane jest sprzężone powietrze.

36. Sposób natleniania ścieków w rowach biologicznych

Rowy biologiczne stosowane są do oczyszczania małych ilości ścieków bytowo-gospodarczych lub przemysłowych. Oczyszczalnię tego typu stanowi jeden lub kilka rowów połączonych ze sobą, w których mieszanie, przepływ i napowietrzanie ścieków osiąga się za pomocą ustawionej w poprzek rowu szczotki Kessenera. W celu zabezpieczenia rowu przed zamarzaniem odbudowuje się szczotki oraz wmontowuje urządzenia podgrzewające wewnątrz ich obudowy. Komory przedłużonego napowietrzania różnią się od rowu biologicznego około dwukrotnie większym obciążeniem ściekami. Typowym rozwiązaniem są komory napowietrzania zespolone z osadnikiem wtórnym.

35. Recyrkulacja osadowa:

38. Recyrkulacja azotowa

39.Stopien wykorzystania tlenu w KOC

Stopien wykorzystania tlenu okolo 20%.

40. Zasady wymiarowania procesow jednosadowych wielostopniowych w odniesieniu do tlenu-powietrza.

W systemach jednosadowych wielostopniowych (np. system A/O, A₂O) stosuje się komory w której wyzrozniamy strefe beztlenowa (<0.2g O2/m³ ) lub niedotleniona (<0.5g O2/m³ )a następnie strefa tlenowa. W komorze niedotlenionej zachodzi proces denitryfikacji, w tlenowej nitryfikacji.

---