1.1 Technologia tradycyjna

Pomimo coraz większej liczby technologii budowlanych dostępnych na naszym rynku, nadal największym uznaniem wśród większości inwestorów indywidualnych cieszy się technologia tradycyjna. Ściany współczesnych domów wykonywanych w technologii tradycyjnej można wykonywać na dwa sposoby. Pierwszy z nich to ulepszona metoda budowy ściany warstwowej, na którą składa się warstwa konstrukcyjna wykonana z cegły lub pustaków, warstwa izolacji termicznej (wełna mineralna, styropian, wełna szklana, szkło piankowe lub poliestyren ekstrudowany), oraz zewnętrzna warstwa licująca wykonana z cegły, bloczków betonu komórkowego, cegły klinkierowej, cegły wapienno-cementowej itp.
Wybór materiałów z których ma być postawiona ściana warstwowa, decyduje o jej grubości i o grubości warstwy izolacyjnej - wartości te są każdorazowo obliczane przez projektanta domu. Ściany zewnętrzne, za wyjątkiem tych wykańczanych klinkierem lub wyrobami silikatowymi, muszą być starannie zaspoinowane i wytynkowane. Warstwa tynku chroni ściany przed zamoknięciem oraz uszczelnia ścianę termicznie.
Dom wznoszony w technologii tradycyjnej może mieć też inny rodzaj ścian zewnętrznych. Składają się one z warstwy nośnej wykonanej z cegły ceramicznej, bloczków betonu komórkowego, pustaków itp. oraz z nałożonej od zewnątrz, odpowiedniej grubości, izolacji termicznej - zazwyczaj z wełny mineralnej lub styropianu. Na izolację nakłada się warstwę licującą, chroniącą mur przed wilgocią i uszkodzeniami. Może to być tynk szlachetny ułożony na siatce z włókna szklanego lub okładzina typu siding lub też drewniana. Takie rozwiązania są już u nas stosowane jednak częściej do termorenowacji istniejących już starych budynków niż w nowopowstających domach. Metoda ta powinna się jednak przyjąć w Polsce dość szybko. Jest ona o wiele szybsza i mniej pracochłonna od murowania ścian trójwarstwowych, a zastosowanie tynków szlachetnych do wykończenia zewnętrznego daje duże możliwości ciekawej aranżacji plastycznej budynku zarówno pod względem koloru jak i faktury samego tynku.
Ze względu na to że materiały tradycyjne maja dużą zdolność akumulacji ciepła i odpowiednią przepuszczalność pary wodnej, są w stanie utrzymać w domu właściwe warunki cieplne i wilgotnościowe, sprzyjające dobremu samopoczuciu mieszkańców.

Zalety:

-odporność na złe użytkowanie

-ogniotrwałość

-duże rozpiętości stropów

-długie utrzymanie ciepła

-więcej doświadczonych firm

-możliwość etapowania budowy

Wady:

-długi czas budowy, sezonowość podstawowych prac budowlanych

-duży ciężar domu

-grube ściany zewnętrzne

-trudne wykonawstwo połączenia poszczególnych elementów, np. ścian i stropów ( ze względu na możliwość powstania tzw. mostków termicznych, czyli miejsc o znacznie gorszej izolacyjności cieplnej)

pracochłonność

-materiałochłonność

1.2 Domy drewniane stawiane w systemie kanadyjskim

Pierwsze domy w konstrukcji tzw. lekkiego szkieletu drewnianego, czyli kanadyjczyki, pojawiły się u nas na początku lat 90. Dobrze zrobiony kanadyjczyk jest równie trwały jak dom murowany. Wszystko zależy od jakości wykonania. Szkielet drewniany, jak żadna inna technologia, wymaga bardzo ostrego reżimu technologicznego. Każdy błąd niesie za sobą nieodwracalne skutki. Za oceanem tego typu domy buduje się już 200 lat, ale w Polsce nadal jest to technologia nowa i mało jest firm wykonawczych, które potrafią w niej "poprawnie" budować. Ostatnie pięć-dziesięć lat wdrażania tej technologii u nas można uznać za wielki poligon doświadczalny. Jeżeli zdecydujemy się zatem na budowanie kanadyjczyka, sprawdźmy najpierw rekomendacje firmy wykonawczej.
Podstawą konstrukcji kanadyjczyka jest drewniany szkielet ścian, stropu i dachu stawiany na tradycyjnych fundamentach lub płycie fundamentowej. Do szkieletu przybija się poszycie z płyt lub desek, wewnątrz i na zewnątrz budynku układa się warstwy izolacji termicznej - wełny mineralnej, paroizolacji, wiatroizolacji oraz elementy instalacji elektrycznych i sanitarnych. Wnętrze domu wykańcza się płytami gipsowo-kartonowymi. Elewację można obłożyć deskami, cegłą klinkierową lub sidingiem. Do budowy szkieletu nie wolno używać drzewa "prosto z lasu". Oddaje ono wtedy swoją wilgoć ścianom, powoduje zawilgocenie warstwy izolacyjnej, która przestaje być skutecznym izolatorem ciepła. Pojawia się grzyb i pleśń. Poza tym takie drewno jest nieodporne na zginanie i szkodniki. Najlepsze do budowy kanadyjczyka jest drewno czterostronnie strugane, zaokrąglone na narożnikach i suszone komorowo - to znaczy poddane wysokiej temperaturze. Niestety, tak przygotowane kosztuje trzy razy więcej niż tarcica. Powinno ono być również odpowiednio impregnowane - zabezpiecza się je w ten sposób przed wilgocią, gryzoniami i owadami, ale dobrze zaimpregnowane drewno to tylko połowa sukcesu. Równie ważne jest właściwe położenie warstw paroizolacji i wiatroizolacji. Paroizolacja chroni konstrukcję i izolację termiczną przed nadmiernym wpływem pary wodnej, która przenikając na zewnątrz, mogłaby spowodować zawilgocenie. Układa się ją od strony wewnętrznej budynku. Zastosowana folia musi przepuszczać parę wodną w takiej ilości, aby jej nadmiar nie skroplił się na ścianach.
Wiatroizolacja natomiast chroni dom przed wiatrem i wilgocią z zewnątrz. Dobrze zrobiona powinna jednocześnie przepuszczać parę wodną na zewnątrz, dzięki czemu ściana "oddycha". Jeżeli zamiast wiatroizolacji obłożymy dom papą izolacyjną lub bitumiczną, wtedy uwięzimy parę wodną w ścianach. Nie znajdując ujścia, będzie się skraplać na zewnętrznej części ściany, może mieć to opłakane skutki dla całego budynku. Jako materiału izolacyjnego nie zaleca się w kanadyjczykach styropianu, bo nie zapewnia prawidłowego "oddychania" ściany. Pod względem szybkości wznoszenia domy szkieletowe są bezkonkurencyjne. Prefabrykowane elementy można bardzo szybko zmontować w zwartą bryłę budynku. Całkowity czas budowy wraz z wykończeniem wnętrza nie przekracza zazwyczaj ośmiu - dziesięciu tygodni bez względu na to, czy rozpoczynamy budowę latem czy zimą. Technologia szkieletowa pozwala na pracę niezależnie od pory roku, a proces budowy jest ciągły (choć należy pamiętać, że do wylania fundamentów potrzebne są dodatnie temperatury). Poza tym technologia ta jest technologią „suchej budowy” - nie wylewa się mas betonowych, nie występują więc okresy suszenia oraz zawilgocenia budynku w pierwszej fazie zamieszkania tak, jak w budownictwie murowanym. Dzięki temu do domu wzniesionego w technologii szkieletowej możemy się wprowadzić natychmiast po zakończeniu jego budowy.
Szkieletowe domy drewniane są lżejsze od domów murowanych. Dzięki temu można je wznosić na terenach, na których postawienie domu murowanego byłoby niemożliwe. Poza tym szkieletowe domy drewniane pozwalają uzyskać większą powierzchnię użytkową niż budynki murowane o takich samych obrysach zewnętrznych. Jest to możliwe dzięki temu, że ściany zewnętrze mają mniejszą grubość od ścian wznoszonych w technologii tradycyjnej. Ma to szczególne znaczenie przy budowie na niewielkich, wąskich działkach, coraz popularniejszych przy stale rosnących cenach gruntów (co ciekawe pomimo tego, że ściany zewnętrzne w budownictwie szkieletowym są cieńsze, to mają one izolacyjność „grubszej” ściany murowanej). Warto także podkreślić, że domy szkieletowe dostosowują się do naszych potrzeb ponieważ łatwo możemy je rozbudować i przebudować. Dzięki temu remonty są szybkie i tanie. Także walory ekologiczne i energooszczędne szkieletowych domów drewnianych sprawiają, że tego typu budynki sprawdzają się zarówno w ciepłym jak i w zimnym klimacie, poza tym są niedrogie w utrzymaniu. To sprawia, że zainteresowanie konstrukcją szkieletową cały czas rośnie, a budownictwo tego typu jest postrzegane jako budownictwo przyszłości.

Zalety szkieletu drewnianego:

-krótki czas budowy- do trzech miesięcy (można budować nawet zimą)

-łatwość przebudowy i rozbudowy

-dom jest energooszczędny (gruba warstwa izolacji termicznej to mniej wydanych pieniędzy na ogrzewanie -budynku, poza tym dom szybko się nagrzewa. Współczynnik przenikania ciepła dla kanadyjczyka po ociepleniu ścian 15 cm wełny mineralnej wynosi 0,24

Wady szkieletu drewnianego:

-budowa wymaga bardzo surowego reżimu technologicznego, przez co znalezienie dobrej ekipy nie jest łatwe

-nie trzyma ciepła - po wyłączeniu ogrzewania wychładza się równie szybko, jak się nagrzewa.

1.3 Dom z bali drewnianych

To najstarszy sposób budowania. Dziś buduje się domy z bali o grubości 6-9 cm lub z okrąglaków ( z sosny, świerku, jodły, modrzewia). Konstrukcja zrębowa (zwana także konstrukcją węgłową, konstrukcją wieńcową, na zrąb lub na zamek) wykonywana jest z bali różnej wysokości, ponieważ bale pozyskiwane są z kłód tartacznych, a te są o różnych średnicach. Pierwsza warstwa bali zwana podwaliną mocowana jest do fundamentu za pomocą kotew. Łączenie bali w narożnikach wykonane jest na jaskółczy ogon, a pomiędzy sobą bale osadzone są w ten sposób, że w dolnej części bala wykonane jest wycięcie w kształcie trójkąta, co powoduje zachodzenie bala na bal. Dodatkowo ściany są dyblowane kołkami z drewna liściastego.

Budowa ścian w konstrukcji wieńcowej polega na tym, że bale układa się poszczególnymi warstwami na całej długości ścian. Do budowy używa się drewna sosnowego lub świerkowego o naturalnej wilgotności. W tej technologii można wykonać w narożnikach tzw. ostatki (elementy ozdobne) wystające poza narożnik ściany. Przy połączeniu na “jaskółkę” wystająca część połączenia (ok. 5 cm) poza narożnik lub tzw. długi węgieł (wystający bal ok. 20 cm poza narożnik).

Konstrukcja sumikowo-łątkowa składa się z pionowych słupków z poziomych elementów, zw. sumikami, wpuszczonych w wyżłobione pazy słupów narożnych i pośrednich, zwane łątkami. Sumiki ułożone jeden na drugim wypełniają przestrzeń między łątkami. Łątki i sumiki opierają się zwykle na zwęgłowanej podwalinie, górą związane są wieńcem oczepów. Węgary otworów takich ścian tworzą łątki ustawione bądź na wysokość całej ściany, bądź tylko otworu bali, usztywnionych w narożach zastrzałami. Deskowanie może zostać wykonane jako jedno- lub dwustronne. Przestrzeń pomiędzy okładzinami może być wypełnia materiałem izolacyjnym.

Zalety domów drewnianych:

-krótki czas budowy (około 3 miesięcy)

-cena - sprawa dyskusyjna, regionalni cieśle stawiają takie domy taniej niż murowane, duże uznane firmy żądają dużych pieniędzy

-drewno jest dobrym izolatorem ciepła

-mały ciężar domu

-z wyjątkiem fundamentów podłogi, cala technologia jest sucha, mało uzależniona od warunków atmosferycznych

-większa powierzchnia użytkowa dzięki małej grubości ścian

Wady domów drewnianych:

-ograniczenie rozpiętości stropów

-dom szybko się nagrzewa po włączeniu ogrzewania, ale szybko wychładza po wyłączeniu

-trudności z pozyskaniem właściwego budulca,  można trafić na wykonawcę-partacza, który zbuduje dom z wilgotnego, złej jakości drewna

-brak przystosowania do normatywów innych materiałów budowlanych

-bardzo często złe zabezpieczenie przed niszczeniem, wykonawcy bardzo rzadko dobrze impregnują drewno

1.4 Domy z prefabrykatów

Prefabrykacja kojarzona jest często z budowanymi w poprzedniej epoce ustrojowej blokami mieszkalnymi z wielkiej płyty, których standard i wykonanie nie były najwyższej jakości. Ale prefabrykacja to nie tylko betonowe płyty i nie tylko budownictwo wielorodzinne. Mniej znane ale stosowane już od dawna są systemy prefabrykacji w budownictwie jednorodzinnym z zastosowaniem komponentów zarówno betonowych, drewnianych, drewnopochodnych, stalowych jak i innych.
Prefabrykacja to fabryczne wytwarzanie elementów i zespołów konstrukcyjno-budowlanych o dużym stopniu zaawansowania wykonawczego. Uprzemysłowienie budownictwa ma za zadanie przyśpieszenie realizacji przez wyeliminowanie z placu budowy wszelkich uciążliwych i pracochłonnych czynności produkcyjnych i przeniesienie ich do specjalnych wytwórni wyposażonych w odpowiedni sprzęt i maszyny. W wytwórniach, dzięki korzystniejszym warunkom pracy niż na budowie, mechanizacji, fachowemu kierownictwu i możliwości wprowadzenia lepszej technologii wykonania, uzyskuje się produkt budowlany tańszy i lepszy jakościowo. Gotowe elementy konstrukcyjno-budowlane dostarczane są na plac budowy, gdzie są składane, w zależności od ciężaru, przy pomocy sprzętu zmechanizowanego lub ręcznie. Elementy prefabrykowane często obejmują całe ściany (system wielkopłytowy) lub ich duże fragmenty (system wielkoblokowy). Prefabrykowane mogą być też inne elementy budynku takie jak stropy, schody, konstrukcje dachowe itd.

Prefabrykowane ściany nogą być wykonane w konstrukcji warstwowej z betonu z ociepleniem, lub w systemie szkieletowym (szkielet prefabrykowany drewniany lub stalowy) z wypełnieniem izolacyjnym- ciepłochronnym (wełna mineralna, styropian) i wykończone na zewnątrz płytami kartonowo- gipsowymi, płytami z tworzywa lub blachą. Prefabrykaty ścian często posiadają już zamontowaną stolarkę otworową (okna, drzwi), a także w przypadku systemów szkieletowych elementy instalacji wodno-kanalizacyjnej, elektrycznej i innych.
W systemach szkieletowych drewnianych stosuje się najczęściej prefabrykację małoblokową, wielkoblokową i modułową.
System małoblokowy polega na montażu ścian na miejscu budowy ze standardowych elementów ściennych, tzw. paneli o szerokości dostosowanej do łatwego transportu, np. zwykłym samochodem ciężarowym i łatwego montażu, nawet baz użycia ciężkiego sprzętu. Panele mogą zawierać w sobie element okienny, drzwiowy, pośredni, narożny itd. Zaletą systemu jest łatwość wznoszenia, możliwość produkowania większej ilości elementów i łatwego ich przechowywania. Wadą jest konieczność stosowania dużej ilości łączników i większa pracochłonność niż w systemie wielkoblokowym.

System wielkoblokowy to stosowanie większych elementów, nawet całych ścian, wiązarów
dachowych i dużych elementów stropowych. Istnieje tu konieczność stosowania specjalnych środków transportu z tzw. dłużycą oraz sprzętu dźwigowego. Zaletą jest ekonomiczność, szybkość i wyższa jakość w stosunku do systemu małoblokowego. Wadą jest konieczność stosowania ciężkiego sprzętu. Domy w obu systemach są realizowane na ogół w krótkim czasie- montaż szkieletu do kilku dni, realizacja całości ok. dwa do trzech miesięcy.

System modułów przestrzennych jest najbardziej zaawansowany technologicznie, polega na
budowaniu kompletnych, wykończonych części budynku wielkości kontenera. Praca na budowie ogranicza się do ustawienia modułów przestrzennych na fundamencie, podłączeniu mediów i ukryciu złączy. System wymaga użycia ciężkiego sprzętu ale jest najszybszy ze wszystkich.
Najbardziej rozpowszechnioną metodą prefabrykacji jest metoda wielkoblokowa.

Do niewątpliwych zalet takiej prefabrykacji należą:

-łatwiejsza kontrola procesu produkcyjnego umiejscowionego „pod dachem”

-lepsza jakość dzięki powtarzalności czynności wykonywanych taśmowo

-mniejsza groźba zawilgocenia drewna czy elementów izolacyjnych

-niższe koszty robocizny dzięki mechanizacji

-duża wydajność

-przedłużenie sezonu budowlanego dzięki przeniesieniu części procesu budowy do wytwórni

-szybkość realizacji „skorupy” domu

1.5 Domy z elementów keramzytobetonowych

Prefabrykacja to fabryczne wytwarzanie elementów i zespołów konstrukcyjno-budowlanych o dużym stopniu zaawansowania wykonawczego. Uprzemysłowienie budownictwa ma za zadanie przyśpieszenie realizacji przez wyeliminowanie z placu budowy wszelkich uciążliwych i pracochłonnych czynności produkcyjnych i przeniesienie ich do specjalnych wytwórni wyposażonych w odpowiedni sprzęt i maszyny. W wytwórniach, dzięki korzystniejszym warunkom pracy niż na budowie, mechanizacji, fachowemu kierownictwu i możliwości wprowadzenia lepszej technologii wykonania, uzyskuje się produkt budowlany tańszy i lepszy jakościowo. Gotowe elementy konstrukcyjno-budowlane dostarczane są na plac budowy, gdzie są składane, w zależności od ciężaru, przy pomocy sprzętu zmechanizowanego lub ręcznie. Elementy prefabrykowane często obejmują całe ściany (system wielkopłytowy) lub ich duże fragmenty (system wielkoblokowy). Prefabrykowane mogą być też inne elementy budynku takie jak stropy, schody, konstrukcje dachowe itd.

Kiedy do mieszanki betonowej zamiast żwiru, dodawane jest kruszywo keramzytowe uzyskiwane poprzez wypalenie glin i łupków w wysokiej temperaturze, mówimy o budulcu zwanym keramzytobetonem. Pustaki wykonane z tego materiału są lekkie. Posiadają szczeliny, które niekiedy wypełnia się styropianem poprawiając w ten sposób ich izolacyjność cieplną. Z pustaków keramzytowych można murować jednowarstwowe ściany o bardzo dobrych parametrach użytkowych i na dodatek niedrogie.
Historia keramzytu sięga początków XIX wieku, kiedy to w Stanach Zjednoczonych

opatentowano metodę wypalania glin ilastych. Od tego czasu keramzyt jest często używany jako materiał konstrukcyjny szczególnie przy budowie domów jednorodzinnych, jest, bowiem materiałem naturalnym, ciepłym, lekkim i zarazem wytrzymałym.
Podstawowym surowcem stosowanym do wytwarzania wyrobów keramzytowych jest glina. Po wydobyciu jest oczyszczana, rozdrabniana i mieszana, aż do uzyskania jednolitej masy. W wyniku procesu wypalania w obrotowych piecach, w temperaturze około 1250 st. C, powstają czerwono-brązowe porowate granulki z mocną, ceramiczną powłoką zewnętrzną, o dobrych właściwościach termoizolacyjnych. W wyniku procesu technologicznego ten twardy i wytrzymały granulat, może stanowić jeden z surowców używanych do produkcji bloczków. Krajowi producenci (np. Optiroc) wytwarzają z keramzytobetonu systemy bloczków. Komponentami do produkcji są: keramzyt, piasek, cement i woda. Bloczki można stosować w niskiej zabudowie (do trzech kondygnacji), zwłaszcza przy budowie domów jedno- i wielorodzinnych, pawilonów usługowych, budynków użyteczności publicznej, garaży. Mogą także stanowić wypełnienie konstrukcji szkieletowych w wysokich budynkach.
Bloczki keramzytowe są mrozoodporne i nienasiąkliwe, odporne na grzyby, pleśń i działanie mikroorganizmów, dlatego są często używane do budowy podpiwniczeń.
Z bloczków keramzytowych buduje się zarówno ściany jedno- jak i wielowarstwowe. Zaletą ścian jednowarstwowych wykonanych z bloczków keramzytowych jest swobodny przepływ wilgoci na, zewnątrz, nie powstrzymywany dodatkowymi warstwami ocieplenia, co zapewnia utrzymanie zdrowego mikroklimatu w pomieszczeniach. Ściany zewnętrzne mogą być wykonywane również jako wielowarstwowe.
Istnieje kilka systemów budowania przy użyciu wyrobów keramzytowych. Na system

składają się zazwyczaj bloczki przeznaczone do wznoszenia ścian jednowarstwowych zewnętrznych nośnych, ścian osłonowych, fundamentowych i piwnicznych. Bloczki łączy się przy pomocy specjalnej zaprawy, nakładanej specjalistycznym narzędziem dwoma równoległymi pasami o grubości 10 mm rozdzielonymi pustką powietrzną. Nie trzeba wówczas stosować zaprawy ciepłochronnej. Do wzmocnienia stabilności ścian oraz do przeciwdziałania skurczowi zaprawy stosuje się drabinki z drutu stalowego o średnicy 4 mm, układane, w co drugiej warstwie bloczków. Sąsiednie bloki łączy się na pióro i wpust. Całość systemu dopełniają bloczki, które przeznaczone są do wznoszenia ścian wewnętrznych działowych i zewnętrznych warstwowych. Ściany wewnętrzne można murować w sposób tradycyjny stosując spoinę pełną.
Kolejnym systemem budowania z keramzytu jest system oparty na prefabrykatach

stanowiących połączenie części konstrukcyjnej wykonanej z betonu keramzytowego i warstw materiału izolacyjnego, najczęściej styropianu. Sposób i ilość ułożenia warstw izolacyjnych względem osnowy nośnej zapewnia osiągnięcie bardzo korzystnych parametrów izolacji termicznej muru. Mury z takich prefabrykatów muruje się stosując jedynie spoinę poziomą. Połączenie pionowe uzyskuje się poprzez szczelne złącze na pióro i wpust.

Zalety keramzytobetonu:

-niska przewodność cieplna

-akumuluje ciepło

-lżejszy niż kruszywa naturalne

-wytrzymały na ściskanie

-niepalny

-dźwiękochłonny

-odporny na wilgoć

-paroprzepuszczalny

Wady keramzytobetonu:

-wysoka cena

1.6 Domy z silikatów

Cegły i bloczki wapienno-piaskowe, czyli silikaty, to tanie, zdrowe i uniwersalne materiały. W Zachodniej Europie są od wielu lat powszechnie znanym i cenionym budulcem. W Niemczech, Holandii czy krajach skandynawskich, ok. 40-60 proc. ścian w budynkach mieszkalnych, powstaje z cegły lub bloczków wapienno-piaskowych. Tymczasem w Polsce materiały te są często niedoceniane z powodu braku wiedzy lub przez niczym nieuzasadnione uprzedzenia. Do niedawna cegłę silikatową stosowano najczęściej do budowy budynków inwentarskich, wiat lub śmietników. Ze względu na dużą nasiąkliwość silikatów domy budowano z nich rzadko. Sytuacja w ostatnich latach zmieniła się bardzo. Krajowi wytwórcy (np. Silikaty-Teodory) udoskonalili technologię produkcji, poprawiając parametry techniczne silikatów oraz rozszerzyli asortyment produktów, co spowodowało wzrost zainteresowania tym budulcem ze strony inwestorów budownictwa jednorodzinnego.
Wszystkie produkty wapienno-piaskowe są repliką piaskowca - skały stanowiącej

składnik skorupy ziemskiej. Technologia produkcji cegieł wapienno-piaskowych jest odwzorowaniem procesu powstawania piaskowca w warunkach naturalnych.
Na skalę przemysłową zastosowano tą technologię w 1894 roku. Historia cegły wapienno-piaskowej liczy sobie już ponad 100 lat. W procesie produkcji silikatów używane są wyłącznie surowce naturalne, zaś sam proces produkcji jest ekologicznie neutralny i energooszczędny. Po wymieszaniu około 90 proc. piasku i 7 proc. wapna, z dodatkiem 3 proc. wody, surowce te pozostają kilka godzin w stalowych silosach, są dokładnie mieszane. Następnie masa wapienno-piaskowa trafia do pras, w których zostaje uformowana w cegły i bloki o odpowiednich rozmiarach i właściwym kształcie. W końcowej fazie sprasowane elementy zostają ukształtowane w cegły w autoklawach w ciągu 6 do 12 godzin rekrystalizacji (w zależności od rozmiarów), w wyniku działania pary wodnej o temperaturze 200 st. C pod ciśnieniem 16 bar.
Dzięki takiej technologii materiał uzyskuje bardzo użyteczne parametry fizyczne. Silikaty produkowane są w kilku klasach wytrzymałości. Umożliwia to wznoszenie budynków nawet do 12 kondygnacji bez konstrukcji szkieletowej. Duża gęstość właściwa sprawia, że silikaty są materiałem bardzo dobrze pochłaniającym dźwięk. Są również materiałem całkowicie niepalnym - zapewniają użytkownikowi całkowite bezpieczeństwo przeciwpożarowe.
Dzięki temu, że cegły i bloczki wapienno-piaskowe produkowane są wyłącznie z naturalnych składników, odznaczają się najniższą promieniotwórczością naturalną ze wszystkich materiałów budowlanych. Mur z silikatów tworzy znakomicie "oddychającą" przegrodę - nie występują w niej zjawiska kondensacji pary wodnej i zawilgocenia. Jedną z najcenniejszych właściwości cegły silikatowej jest jej zdolność do stabilizacji wilgotności pomieszczeń. Materiał ten pozwala uzyskać najkorzystniejszą dla człowieka wilgotność powietrza wynoszącą ok. 60 proc. Dobra przenikalność pary pozwala usuwać wilgoć na zewnątrz ściany i umożliwia zachowanie dobrego stanu budynku. Ponadto bakteriobójcze własności wapna i brak składników pochodzenia organicznego uniemożliwiają rozwój mikroorganizmów i grzybów, co podnosi zdrowotność budynku. Zdolność do magazynowania ciepła powoduje, że zimą uzyskujemy konkretne oszczędności na energii cieplnej, a latem doznajemy przyjemnego uczucia chłodu i świeżości. Nowoczesne silikaty znakomicie nadają się na ściany zewnętrzne. Są materiałem całkowicie mrozoodpornym i bardzo dobrze znoszą nawet najsroższe zimy. Technologia produkcji silikatów zapewnia uzyskanie wysokiej dokładności wymiarów (poniżej 2 mm), co znakomicie ułatwia prace murarskie i redukuje koszty wykończenia ścian.
Cegła silikatowa starszej generacji, używana jest obecnie głównie do prac pomocniczych. W ostatnich latach weszły do produkcji większe bloczki (dł.50 cm, wys. 22 cm i grubość 18 lub 25 cm) przeznaczone głównie do stawiania ścian nośnych. Bloczki silikatowe używane są najczęściej do wznoszenia zewnętrznych ścian trójwarstwowych. Izolację termiczną ściany zapewnia warstwa izolacyjna o grubości 10-15 cm. Silikaty są mrozoodporne, dzięki czemu materiał ten nadaje się do budowy nieotynkowanych ścian zewnętrznych. Przez to, że bardzo dobrze tłumią hałas, są cenionym budulcem zwłaszcza w zabudowie szeregowej. Z silikatów muruje się podobnie jak z innych materiałów, zachowując zasadę przesuwania elementów względem siebie w kolejnych warstwach poziomych. Spoiny mogą mieć tradycyjny kolor lub być barwione by podkreślić wiązanie muru i barwę użytych cegieł. Z materiałów wapienno-piaskowych produkuje się również pustaki wentylacyjne oraz cegły i płytki elewacyjne, barwione różnokolorowo. Wewnętrzne ściany nośne nie wymagają tynkowania i jeśli są starannie wykonane na cienkiej zaprawie klejowej ich powierzchnia może być wykończona cienką gładzią gipsową, farbą strukturalną lub tapetą natryskową. Jest to znacznie mniej kosztowne i pracochłonne od układania tynków tradycyjnych. I Wreszcie niebanalną cechą murów wznoszonych z materiałów silikatowych jest to, że należą one do najtańszych.

Zalety:

produkowane wyłącznie z naturalnych materiałów

najniższa promieniotwórczość naturalna spośród wszystkich materiałów ściennych

duża wytrzymałość na ściskanie (10-25 MPa)

bardzo dobra izolacyjność akustyczna

bardzo dobra akumulacja ciepła

zdolność do wyrównywania poziomu wilgotności wewnątrz domu (pochłaniają nadmiar wilgoci i oddają ją, kiedy jest zbyt sucho)

właściwości odkażające (dodatek wapna sprawia, że na ścianach nie rozwijają się pleśnie i grzyby)

Wady:

izolacyjność termiczna niewystarczająca do budowy ścian jednowarstwowych

duży ciężar, utrudniający murowanie

kruchość

2.1.1 Bloczki (np. typu YTONG)

Zalety:

mały ciężar elementów

dokładność wykonania elementów

łatwość obróbki

korzystny współczynnik przenikania ciepła

dobry mikroklimat wewnątrz domu

odporność na ogień i mróz

Wady:

podatność na uszkodzenia w czasie transportu i składowania

konieczność zabezpieczenia tynku przed wilgocią

kłopoty z wieszaniem ciężkich przedmiotów

2.1.2 Beton komórkowy

Zalety:

trwały

ściany wykonane z jednorodnego materiału

duża zdolność akumulacji ciepła

paroprzepuszczalność

korzystny mikroklimat w pomieszczeniach

niepalny

mrozoodporny

łatwy do obróbki

stosunkowo niska cena

Wady:

nie jest odporny na zawilgocenia

2.1.3 Pustaki z ceramiki poryzowanej

Zalety:

znacznie lepsze parametry izolacyjne w porównaniu do ceramiki tradycyjnej

możliwość wznoszenia ścian jednowarstwowych

niska waga

łatwe w obróbce

Wady:

łatwo się kruszą

niezbyt dobre parametry akustyczne

są dość nasiąkliwe

mniejsza wytrzymałość konstrukcyjna niż tradycyjna ceramika

2.1.4 Drewno

Zalety:

-łatwe w obróbce

-dobre parametry cieplne

-budowanie z drewna, poza wylaniem fundamentów, nie wymaga ani betonowania, ani murowania, co skraca czas budowy

-słaba izolacyjność cieplna

Wady:

konieczność sezonowania w celu odpowiedniego przeschnięcia

wymaga specjalnej impregnacji

nieliczne rodzaje drewna nadają się do budowy domów

2.1.5 Keramzyt

Zalety:

dobre właściwości termoizolacyjne

dobre właściwości termoregulacyjne

dobra izolacyjność akustyczna

stabilne wymiary

dobra odporność na mróz

odporność na wilgoć

wysoka ognioodporność

odporność biologiczna uniemożliwiająca rozwój grzybów i pleśni

łatwy w obróbce mechanicznej i ręcznej

łatwy w łączeniu na pióro-wpust

przyjazny dla środowiska naturalnego

Wady:

jeden z droższych materiałów

jest dość kruchy

2.1.6 Stropy żelbetowe

Zalety:

są trwałe i wytrzymałe

nie wymagają uciążliwej konserwacji

są odporne na ogień

charakteryzuje je dobra izolacyjność akustyczna

są stosunkowo tanie

Wady:

większość stropów betonowych jest pracochłonna

są ciężkie

nie nadają się do domów drewnianych

pełną wytrzymałość uzyskują dopiero po kilku tygodniach od zabetonowania

niektóre z nich wymagają zrobienia pełnego deskowania, a prawie wszystkie muszą być dokładnie podparte na czas budowy

2.1.7 Stropy drewniane

Zalety:

lekka konstrukcja

wysoka wytrzymałość

technologia sucha

łatwość wykonywania konstrukcji stropów i remontów

długa żywotność

Wady:

lekkie ścianki działowe i związane z tym ograniczenia w rozpiętości stropów

problem z instalacją wodno-kanalizacyjną i elektryczną w budynku

2.1.8 Cegła czerwona

Zalety:

lekka

przyjazna dla środowiska naturalnego (ekologiczna)

stałe wymiary

korzystny mikroklimat w pomieszczeniach

mrozoodporność

dobre właściwości termiczne

nie posiada żadnych domieszek, barwników i plastyfikatorów

Wady:

małe wymiary pojedynczych elementów, przedłuża się czas budowy

możliwość pękania podczas transportu

2.1.11 Silikaty (elementy wapienno-piaskowe)

Zalety:

mają dużą wytrzymałość na ściskanie (10-25 MPa) - można z nich budować ściany przenoszące duże obciążenia

charakteryzują się wysoką odpornością na mroź i deszcz - zbudowane z nich ściany nie wymagają tynkowania

bardzo dobrze izolują akustycznie (dla ściany grubości 25 cm współczynnik tłumienia hałasu wynosi 51 dB)

akumulują ciepło - nagrzewają się wolno, za to długo utrzymują temperaturę i oddają ciepło bardzo powoli

sprzyjają wyrównaniu poziomu wilgotności w pomieszczeniach - pochłaniają nadmiar wilgoci i oddają ją, gdy robi się sucho

dzięki zawartemu w nich wapnu mają właściwości odkażające - na powierzchni ścian silikatowych nie rozwijają się pleśnie ani grzyby

są bardzo odporne na działanie ognia - naruszenie ich struktury następuje dopiero w temperaturze 600 st.C

w porównaniu z innymi materiałami używanymi do budowy domów są wyjątkowo tanie

Wady:

mają słabą izolacyjność termiczną, dlatego wykonywane z nich ściany zewnętrzne trzeba ocieplać

są kruche, jeśli więc są niewłaściwie transportowane i przechowywane, mogą popękać

są ciężkie i z tego względu mają nieduże rozmiary, co nie ułatwia murowania i wydłuża czas wznoszenia ścian

2.2.12 Bloczki fundamentowe

Zalety:

mrozoodporność

wytrzymałość na ściskanie

nadają się niemal do wszystkich ścian fundamentowych

mało nasiąkliwe

Wady:

mniejsza wytrzymałość na obciążenia boczne niż zbrojone ściany z betonu

dość duży ciężar (20-29 kg)

2.2.3 Tynki silikonowe

Zalety:

bardzo niska nasiąkliwość powierzchniowa

mogą być nakładane na każdy rodzaj podłoża

duża odporność na uszkodzenia

Wady:

dużo wyższa cena niż w przypadku tynków krzemionowych

2.2.6 Styropian

Zalety:

nienasiąkliwy

szczelny

w wysokich temperaturach topi się a nie spala

bezpieczny dla zdrowia i życia ludzi i zwierząt

nie pyli, nie uczula

nie jest radioaktywny

duża żywotność

nie zmienia kształtów

utrzymuje właściwości termoizolacyjne

bardzo lekki

łatwy w układaniu

łatwy w obróbce

tani

Wady:

topi się w kontakcie z masami bitumicznymi

żółknie

kruchy, mała twardość powierzchniowa

8

---