Zbiorniki prostokątne wykonuje się niemal wyłącznie z żelbetu albo z betonu sprężonego, gdyż stosowanie konstrukcji stalowej jest nieekonomiczne ze względu na znaczne momenty zginające, powstające w cienkich ścianach tych zbiorników; ściany z blach stalowych lepiej natomiast pracują na siły rozciągające występujące w zbiornikach o przekroju kołowym.
Wymiary rzutu zbiorników żelbetowych prostokątnych nie mają zasadniczych ograniczeń; ich wysokość może być znaczna, lecz nic przekracza na ogół 8 m.
P r z e k r y c i e m zbiorników prostokątnych o małych wymiarach jest zwykle płyta. Przy większych wymiarach należy stosować konstrukcję płytowo-żebrową (bez słupów środkowych lub ze słupami) albo strop grzybkowy. Przekrycia mogą być monolityczne lub prefabrykowane.
Ś c i a n y b o c z n e w zbiornikach mogą być połączone z dnem w sposób sztywny bądź przegubowy lub też oddzielone od dna szczeliną dylatacyjną. Górne krawędzie ścian w zbiornikach zamkniętych są połączone z konstrukcją przekrycia w sposób sztywny bądź też przegubowy. W zbiornikach otwartych powierzchniowych i nadziemnych górna krawędź bocznych ścian może być swobodnie podparta lub opierać się na poziomej ramie odpowiadającej wymiarami rzutowi zbiornika. W zbiornikach wielokomorowych ściany pionowe połączone są ze sobą w sposób monolityczny. Tworzące się przy tym węzły mogą przenieść powstające w nich momenty zamocowania. Grubość ścian zbiorników niskich przyjmuje się stałą na ich wysokości, w wyższych natomiast należy projektować przekrój trapezowy o grubości zwiększającej się ku dołowi Przy dużych powierzchniach bocznych ścian można stosować pionowe żebra usztywniające oraz między nimi pionowe ściany sklepieniowe.
D n a zbiorników prostokątnych projektuje się w większości przypadków płaskie; a konieczne pochylenia wykonuje się przez ułożenie chudego betonu. Przy słabym gruncie, grubej warstwie gruntu nasypowego bądź przy obecności wody gruntowej o znacznym parciu hydrostatyczni: m należy w zbiornikach dużych projektować dno jako odwrócony strop płytowo-żebrowy bądź grzybkowy (rzadziej stosuje się odwrócone sklepienie cylindryczne lub tarczownicowe). Gdy grunt jest wystarczająco wytrzymały i poziom wody gruntowej znajduje się poniżej dna wówczas można zaprojektować osobne lawy fundamentowe pod ściany boczne oraz ewentualne ściany środkowe; płyta denna może być tu związana z ławami jedynie konstrukcyjnie, jednak powinna być należycie uszczelniona.
Zbiorniki prostokątne o mniejszych wymiarach wykonuje się z zasady jako monolityczne niesprężone. Sprężenie stosuje się jedynie w zbiornikach prostokątnych o dużych wymiarach, przy czym spręża się bądź fragmenty konstrukcji, np. prefabrykowane przekrycie, które nie mogłoby przejąć górnych reakcji ścian bocznych od parcia cieczy przy braku bocznych obciążeń zewnętrznych, nośne elementy belkowe lub płytowe zbiorników wieżowych i basenów kąpielowych nie zagłębionych w ziemi, bądź też spręża się całą konstrukcję (dno, ściany i przekrycie) zbiorników całkowicie prefabrykowanych albo ich wielokomorowe zespoły. Sprężanie wykonuje się z zasady za pomocą kabli.
Należy zwrócić uwagę na dokładne wykonanie naroży oraz nie dopuszczanie do zbrojenia ścian prętami znacznych długości wychodzących z płyty dennej, gdyż w okresie przerwy technologicznej istnieje możliwość powyginania tych prętów. Należy zatem ściany zbroić dwu etapowo.