Drzewa i ich święta siła!
Mimo, że jak wiadomo powszechnie kiedyś uważano, że w dniu kupały nie wolno wchodzić do lasu bo czarownice urządzają święta (zapewne urządzano w tedy noc kupały i katolicy nie wiedzieli o tym że ich przodkowie cos takiego robili) to jednak ta noc jest najlepsza na zbieranie magicznych ziół.
Dziś w kościele woda “święcona” zabierana w Wielkanoc, którą święci się dom i jajka kiedyś za pogańskich czasów było podobnie tyle, że wodę zbierano w niedzielę przed wschodem słońca z rzek i źródeł. Istniała tez tzw. Zasada nieparzystości np. odprawiano modły lub zabiegi trzy razy dziennie. Z tego co wiemy księżyc miał wielka moc dla ludzi i roślin. Tak też nie tylko witano Słońce atrybut Swaroga, ale i Księżyc niekiedy uważany za atrybut Welesa boga min. Magii.
“Witaj księżycu, niebieski dziedzicu.
Tobie na niebie korona, a nam zdrowie i fortuna.”
Sam próg u Słowian jak wiadomo jest dość duży i on także miał moc magiczną np. dziecko uchronić przed urokiem trzeba było aby 3 razy babka przestąpiła nad nim oraz 3 razy przenieść je przez próg. Aby zapobiec bólu zęba płukano jamę ustna z wywaru: szałwi, kory dębu, kłącza tataraku.
Bez czarny
Chyba każdy pił napój z bzu czarnego czyli dzikiego, który można spotkać w lasach - to taki krzew z koroną raczej obwisłą, liście nieparzystopierzaste, nakrzyżległe, matowe, po obu stronach ciemnozielone, ale pod spodem nieco jaśniejsze; konary łukowato wygięte do dołu. Kora młodego bzu jest jasnozielona, czasem bardziej ciemniejąc. Bez zakwita w maju i czerwcu dając białe kwiaty, które następnie zakwitają w ciemnoczerwone jagody, a w sierpniu staja się czarne. W medycynie ludowej wykorzystywany od zawsze. Napar z suszonych kwiatów jest dobrym środkiem napotnym, moczopędnym, “czyszczący krew”. W średniowieczu kobiety, które chciały schudnąć; jesienią zbierały korę z drzew dwu-trzy letnich, suszyły, tłukły, następnie dwie garście tych odruchów zalane wodą gotowały aż zostało połowę wywaru. Według Jasienicy kobieta, która chciała uniknąć ciąży stawała przed krzakiem mówiąc: “ Ty noś za mnie , ja będę kwitła za ciebie”.Piło się zazwyczaj pół szklanki przed zaśnięciem. Zapewne pogańskim zwyczajem była wiara w to, że wykopany bez czarny z grobu owija i kurczy ręki i nogi póki nie odnajdzie go i wkopie. Najgorzej było palić bzem w piecu ponieważ wywoływało to ogniopór, parch oraz wrzody. Miejsce pod bzem, osłonięte okapem korony było miejscem gdzie żyły złe duchy. Do XIX w poznańskiem wierzono, że zanosząc dziecko, które nie ma żadnej szansy na przeżycie zanoszono pod krzak bzu i niekiedy złe demony pomagały takim dzieciom. Wierzono, że wodę po zmarłym wylewano pod bzem co chroniło przed śmiercią innych członków rodu, ale kolejne pójście tam przed zakończeniem żałoby dało odwrotne skutki. Krzak bzu umiał wróżyć. Kiedy w jesieni zakwitał oznaczało to że ktoś umrze młody i lubiany, natomiast uschły bez wiosną wróżył suszę.Kiedy znajdzie się pięciopłatkowy kwiat bzu mamy szczęście zapewnione.
Marcin Darnowski