DavidHume (1711-1776) filozof angielski, ur. w Szkocji

Studiował i przebywał kolejno w Szkocji, Francji i Anglii. Jak pisze Wł. Tatarkiewicz „w trzecim dziesiątku swych lat stworzył dzieło filozoficzne, w czwartym spopularyzował je, w piątym - zajmował się historią, w szóstym -był dyplomatą i zebrał sławę, którą dawniej posiadł, w siódmym zaś - był emerytem". Ten ciekawy życiorys przypada filozofowi, który doprowadził empiryzm do ostatecznych konsekwencji, tym samym ostatecznie przesądzając o losie metafizyki („do ognia z nią"). Trudno przecenić znaczenie filozofii Hume'a. który przyjął świat wrażeń za fundament naszego poznania. Filozofia powinna zająć się badaniem związków między ideami i faktami, z jednej strony, a odpowiedzią na kluczowe pytanie: czy i co jest w naszej wiedzy bezwzględnie pewne? Odpowiedź Hume'a okazała się destrukcyjna w stosunku do całej tradycji filozoficznej: nie ma wiedzy, która byłaby zarazem oczywista (w sensie empirycznym) i pewna.

Równie radykalny charakter przyjęły badania tego filozofa nad moralnością - wszystkie nasze kategorie moralne mają podłoże w dwóch rodzajach przeżyć emocjonalnych: w aprobacie i dezaprobacie. Źródłem moralności jest świat uczuć i on kreuje porządek wartości. Dzięki sympatii człowiek jest zdolny do solidarnego reagowania na zjawiska społeczne.

Najważniejsze prace Hume'a:

Traktat o naturze ludzkiej, Badania dotyczące rozumu ludzkiego, Dialogi o religii naturalnej, Eseje z dziedziny moralności i literatury.

---