• Na każdym, kto nań zasługuje. — Jednym długim łykiem opnu*.
  szklankę. Ssał kostkę lodu, obracając ją w ustach.

• A więc, co mogę dla pana zrobić? — zapytałem.

• Nic, Alex. Po prostu staram się utrzymywać dobre stosunki. Szkód
  że nie poznaliśmy się lepiej przed pańskim wyjazdem.

• Kto mówi, że wyjeżdżam?
  Uśmiechnął się.

• A nie?

• Kiedyś wreszcie wyjadę. A pan?

• Nie mam żadnego planu. To jedna z zalet wolnego zawodu.

• Brzmi zachęcająco.

• I tak jest. Nalać panu jeszcze?

• Nie, dziękuję.

• A ja sobie naleję.

Tym razem nalał sobie jeszcze więcej szkockiej i wrócił na miejsce.

• Niezła sprawa takie morderstwo. Kiedy byłem Waszyngtonie, tamtejsza
  przestępczość nie robiła na mnie wrażenia. Przeważnie nie działo się nic
  ciekawego. Policjanci i prokuratorzy także nie zadziwiali sprytem.

• A politycy?

• Niektórzy. — Roześmiał się. — Nieliczni.

• Nicholas Hoffman?
  Łyknął whisky.

• Słyszałem, że jest dość sprytny. A więc kiedy się stad wynosicie?

• Jeszcze nie wiem, Tom.

• A co z opracowaniem dla Morelanda?

• To właściwie nie miało być opracowanie.

• A co?

• Przejrzenie dokumentacji w poszukiwaniu tematów.

• Tematów?

• Modeli chorób.

• Psychicznych?

• Wszelkich chorób.

• Tylko tyle?

• Jak dotąd, tyle.

• I co dalej, jeśli znajdziecie takie modele?

- Opiszemy je w czasopismach medycznych lub w książce. A j»
pańska książka?

• Wspaniale.

• Doda pan rozdział o morderstwach?

• Biorę to pod uwagę... A jak tam Robin?

• Dobrze.

• Pieseczek także?

• Znakomicie.

• Czy możliwe, że Moreland zachęcił Bena do zabicia tych dziewczy"

Zareagowałem z przesadnym zdziwieniem. __ Dlaczego miałby to robić?

Odstawił szklankę, założył nogę na nogę i zapatrzył się przed siebie. „- Spójrzmy prawdzie w oczy, Alex. Ten facet jest niesamowity. .__ Jest trochę inny.

^ Tak »ak Norman Bates. Ten dom, te owady. I co on robi, do diabła, i calutki dzień w tym swoim laboratorium? Na pewno nie zajmuje się bo większość spraw załatwia Ben, a przynajmniej tak było do - Dopóki nie przyjechała Pam. Więc co ten stary robi całymi dniami? Nie wiem.

__ Daj pan spokój, przecież razem pracujecie. _ W oddzielnych pawilonach. _ Co on ukrywa?

— Nie wiem, czy w ogóle coś ukrywa.

Wąsy mu opadły, tworząc cieniutką kreseczkę, a on przygładził je bardziej.

• Na pewno opowiedział panu o moim nieporozumieniu z Benem.
  pewnie przedstawi! mnie jako złodzieja.

• Powiedział mi, że czegoś pan szukał. Czy to prawda?

• Tak. Instynkt reportera. Jak tylko znalazłem się w jego domu,
  doznałem dziwnego uczucia.

• Jakiego?

• Po prostu wszystko wydawało mi się dziwaczne. I najwyraźniej miałem
  racje. Taki dobroczyńca, a tymczasem jego najbliższy współpracownik okazuje
  się seryjnym zabójcą. Ludzie są wkurzeni, AIex. Jeżeli zależy panu na tej ładnej
  damulce i tym milutkim psiaczku, niech się pan jak najprędzej zmywa do domu.

Mówił cicho i spokojnie, ale po jego oczach widać było, że nie żartuje.

• To brzmi prawie jak pogróżka, Tom.

• Przemawiam panu do rozsądku, Alex. Ocena sytuacji oparta na
  dostępnych faktach.

Uśmiechnąłem się.

— Brzmi to jak sprawozdanie kwartalne.

Na ślepo sięgnął po whisky. Nie trafił, pomacał ręką, podniósł szklankę ¹ wypił. Kiedy odstawił szklankę, jego dolna warga była wilgotna i lśniąca.

• Lepiej będzie, jak odwiozę pana do do Niesamowitego Zamczyska.

• Też tak myślę.

Wyszliśmy z domu. Tom wsiadł do volkswagena. Silnik zarzęził, ale nie zapalił. . — Cholera — powiedział bez najmniejszego śladu żalu. — Akumulator |C wyładował. Zadzwoniłbym do Harry'ego albo do Skipa, żeby tu wpadli, ^{e s}ą w mieście, tak jak wszyscy inni.

"— Przejdę się — powiedziałem. — I ruszyłem przed siebie. - Bardzo mi przykro - - zawołał za mną. Kiedy się obejrzałem, ^&aczyłem, że patrzy na mnie z uśmiechem.

202

203

---