OCHRONA OSÓB

ZARYS

„Ci, którzy celują w rozwiązywaniu problemów, rozwiązują je tuż przed ich pojawieniem się. Ci, którzy celują w pokonywaniu swoich wrogów, zwyciężają zanim pojawi się zagrożenie” Sun Tzu

• Grupy plemienne - wojownik o wzbudzającej respekt sylwetce, charakteryzujący się siłą, sprawnością i czujnością;

• Gwardia Towarzyszy (hetairoi) Filip i Aleksander III Wielki (MACEDOŃSKI)

• Pretorianie (milites praetoriani) - Scypion Afrykański (Cesarstwo Rzymskie) 10 tys. żołnierzy (10 kohort po 1000 ludzi czyli 6 centuri piechoty i 6 centuri jazdy) zasłużonych żołnierzy legionowych

• Drużyny książęce (acies curialis) - drużyna Mieszka I

• Brońcy (milites curiales) - Bolesław Chrobry;

• Straż przyboczna (haousecarls) - straż króla duńskiego Kanuta;

• Gwardia Harolda - powołana przed bitwą pod Hastings (wycięta w pień);

• Khelenpa - oddział 300 mnichów (Cedrugów) chroniący Dalajlamę;

• Samurajowie (samurahi);

• Janczarzy (yeni ceri) - utworzona przez Murada I ok.. 1330 r. rozwiązani przez Mahmuda II w 1826 r.;

• Szwajcarska Gwardia Papieska (cohors helvetica) - istnieje od XIV w. powołana przez papieża Juliusza II;

• Chorągiew Nadworna Królewska;

• Ninja;

• Gwardia Królewska - utworzona przez Stefana Batorego;

• Gwardia Cesarska (Napoleońska) - Polski Pułk Gwardii zwany Szwoleżerami;

• Bucktail Brigade - USA 1861 - 1865 r.

• Secret Service (United States Secret Service Uniform Division) - USA 1865 r.;

• Kompania i Szwadron Przyboczny Naczelnika Państwa - 1918 r.

• Kompania Przyboczna i Szwadron Przyboczny Prezydenta Rzeczypospolitej - 1921 r.

• Brygada Ochronna MSW - powołana 1,5 roku po zamachu na Prezydenta Gabriela Narutowicza

• Samodzielny Batalion Specjalny - oddelegowany z frontu (1943 - 44) do ochrony przedstawicieli władz komunistycznych;

• Wydział Ochrony Rządu Resortu Bezpieczeństwa Publicznego - przekształcony Batalion Ochrony PKWN, a następnie w Batalion Ochrony Rządu

• Wydział Ochrony Kontrwywiadowczej i Fizycznej Ministra Obrony Narodowej WSW;

• Departament VIII ds.. Bezpieczeństwa Publicznego;

• Biuro Ochrony Rządu - grudzień 1956 r.

• Żandarmeria Wojskowa - Oddział Specjalny ŻW;

• Bundeskriminalamt (RFN 1951)

• Szeryt Habitachon Haklali (1948) - Szin Bet;

• GROM;

• 1 Pułk Specjalny Komandosów

=========================================================================================

Podstawowa definicja - Ustawa o ochronie osób i mienia z dnia 22 sierpnia 1997 r.:

• Ochrona osób to działania mające na celu zapewnienie bezpieczeństwa życia, zdrowia i nietykalności osobistej;

Podstawowe akty prawne regulujące działania w zakresie ochrony osobistej:

• Ustawa z dnia 22 sierpnia 1997 r. o OOiM,

• Rozporządzenie RM z dnia 30 czerwca 1998 r. w sprawie szczegółowych warunków i sposobów użycia przez p.o. śpb;

• Rozporządzenie RM z dnia j.w. w ssw postępowania p. o. przy użyciu broni palnej;

• Rozporządzenie MSWiA z dnia 18 grudnia 1998 r. w sprawie określenia szczegółowych zasad współpracy sufo z Policją, jednostkami ochrony przeciwpożarowej, OC i SM;

• Rozporządzenie RM z dnia 18 listopada 1998 r. w sprawie szczegółowego trybu działań p. o. wobec osób znajdujących się w granicach chronionych obiektów i obszarów;

• Ustawa z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji.

Ochronę osób realizuje się w formie:

A. bezpośredniej ochrony fizycznej stałej,

B. bezpośredniej ochrony fizycznej doraźnej

C. bezpośredniej ochrony fizycznej polegającej na stałym dozorze sygnałów przesyłanych, gromadzonych i przetwarzanych w elektronicznych urządzeniach i systemach alarmowych,

D. zabezpieczenia technicznego polegającego na montażu elektronicznych urządzeń i systemów alarmowych, sygnalizujących zagrożenie ochranianych osób oraz eksploatacji, konserwacji i naprawach w miejscu ich zainstalowania

E. zabezpieczenia technicznego, polegającego na montażu urządzeń i środków zabezpieczenia mechanicznego oraz ich eksploatacji, konserwacji, naprawach i awaryjnym otwieraniu w miejscu zainstalowania.

Przyczyny (motywy) zamachów.

Motywy działania sprawców zamachów na osoby:

a. ekonomiczne (zamachowcy są przekonani, że przyszła ofiara jest odpowiedzialna za niekorzystną sytuację gospodarczą kraju, grupy ludzi lub samego zamachowca)

b. ideologiczne - religijne (zamachowcy uważają, że przyszła ofiara stanowi zagrożenie dla ich przekonań religijnych, społecznych itp.)

c. osobiste (zemsta, zazdrość, nienawiść, lub innymi pobudkami osobistymi)

d. polityczne (mające na celu zmianę ustroju, rządu itp.)

e. psychologiczne (choroba psychiczna itp.)

Metody zamachów.

Metody zamachów na osoby:

• z użyciem broni palnej (z daleka i z bliska)

• z użyciem broni białej (z bliska i z daleka)

• z użyciem materiałów wybuchowych

• uprowadzenie (porwanie)

Czynności przygotowawcze do zamachu.

• wybór obiektu zamachu- u jego podstaw leży cel zamachu (rabunek, morderstwo, porwanie, ośmieszenie) oraz możliwości zamachowca (ów).

- obserwacja obiektu zamachu,

- planowanie ataku,

- przeprowadzenie ataku ,

• ucieczka z miejsca ataku

• wykorzystanie ataku w celu uzyskania dodatkowych korzyści, np.: politycznych

Skład drużyny ochronnej

1. Sekcja eskorty pieszej - wraz z sekcją eskorty samochodowej obejmuje ok. 40 % całego zespołu ochronnego.

2. Sekcja eskorty samochodowej

3. Sekcja zabezpieczenia i ochrony - obejmuje ok. 60 % zespołu ochrony.

a. oddział rozpoznania i planowania

b. oddział rozpoznania antybombowego

c. oddział rozpoznania antypodsłuchowego

d. oddział kontrobserwacji

e. oddział antysnajperski

Zasady rozpoznawania osoby chronionej i jej otoczenia.

1. obserwacja ukryta ,

2. obserwacja jawna (na tzw. “japończyka”),

3. obserwacja kombinowana - połączenie dwóch powyższych metod.

4. obserwacja elektroniczna

5. obserwacja stacjonarna - to punkty obserwacyjne tworzone w danym miejscu i czasie, mogą być stałe, ruchome i improwizowane

6. obserwacja towarzysząca,

7. biały wywiad

Tworzenie planu ochrony

Odpowiadamy na pięć podstawowych pytań: KTO ? GDZIE ? KIEDY ? KIM ? W JAKI SPOSÓB ?

1. Powód, dla którego ochrona będzie organizowana,

2. Czas trwania ochrony,

3. Zakres ochrony,

4. Termin rozpoczęcia,

5. Informacje dotyczące VIP'a,

6. Szkice terenu, obiektu i tras przejazdu,

7. Taktyka działania,

8. Obiekty, w których przebywa lub będzie przebywał VIP,

9. Wyznaczenie “bezpiecznego pomieszczenia”,

10. Zasady kontroli pirotechnicznej,

11. Zasady kontroli pirotechnicznej,

12. Sposób zabezpieczenia tras przejazdu,

13. Sposób zabezpieczenia podjazdu i odjazdu,

14. Szczegółowy opis rezydencji z uwzględnieniem potencjaln. zagrożeń i sposobów zabezpieczenia,

15. Szczegółowy scenariusz pobytu w każdym miejscu,

16. Wykaz osób mogących przebywać w otoczeniu VIP'a,

17. Lista pracowników z uwzględnieniem adresów i nr telefonów,

18. Sposób zabezpieczenia medycznego,

19. Środki transportu: Pojazd główny i rezerwowy,

20. Usytuowanie służb ratowniczych,

21. Zasady postępowania w sytuacjach nieprzewidywalnych,

22. Postępowanie w sytuacji ataku, pożaru,

23. Bagaż,

24. Termin zakończenia.

Wyposażenie pracownika ochrony osób

1. Kamizelka kuloodporna/kulo -, nożo -, igło -.

2. Środki łączności (zestawy kamuflowane).

3. Apteczka ppp/opatrunek osobisty.

4. Multitool.

5. Maseczka ucieczkowa.

6. Smycz.

7. Lusterko inspekcyjne małe.

8. Okulary przeciwsłoneczne.

9. Długopis.

Broń w ochronie osobistej:

1. Pistolety/rewolwery

2. Pistolety maszynowe

3. Karabinki

4. Karabiny wyborowe

5. Broń specjalistyczna (granatniki, km-y, granaty)

Środki Przymusu Bezpośredniego w ochronie osobistej:

1. Pałka wielofunkcyjna typu teleskopowego

2. Miotacz żelu łzawiącego

3. Elektroszoker

4. Kajdanki

5. Zapp

Ubiór pracownika ochrony osób

1. Bielizna termoaktywna.

2. Koszula.

3. Krawat bezpieczny.

4. Garnitur.

5. Pasek do spodni /pas główny.

6. Kamizelka oporządzeniowa/szelki do spodni.

7. Buty.

8. Skarpety termoaktywne.

9. Kurtka (m. in. przeciwdeszczowa).

Taktyka ochrony VIP'a w obiektach.

Przeszukiwanie obiektów pod względem zagrożenia:

1. pirotechnicznego,

2. chemicznego,

3. radiologicznego,

4. biologicznego,

5. podsłuchem i podglądem.

Przeszukanie generalnie dzielimy na dwie części:

- przeszukanie otoczenia budynku (w kierunku od zewnątrz do wewnątrz budynku),

- przeszukanie budynku (wnętrza)

Eskorta piesza, szyki ochronne.

Osoby funkcyjne w szyku (eskorcie):

1. Dowódca Ochrony (DO) zwany również Adiutantem (A) lub Jedynką (1),

2. Dowódca Zmiany (DZ),

3. Agent Rozpoznania (AR),

4. Agent Uprzednio Ustawiony (AUU),

5. Agent Kontrinwigilacji (AK),

6. Agent Ochrony (AO),

7. Kierowca VIP'a (KO),

8. Kierowca Eskortujący (KE),

9. Kierowca Poprzedzający (KP)

Pierścienie bezpieczeństwa

Pierścień zewnętrzny - przeszkody fizyczne i pracownicy ochrony

Pierścień środkowy - pracownicy ochrony (kontrola, obserwacja)

Pierścień wewnętrzny - ochrona osobista

Podział ról w szyku.

1. Zadania i obowiązki AO w szyku

2. Cele szyku ochronnego.

SIEDEM PODSTAWOWYCH ZASAD INTERWENCJI JAKIE POWINNA STOSOWAĆ OCHRONA:

1. musi być skuteczna,

2. zgodna z obowiązującym prawem,

3. musi posiadać przesłanki do “realności interwencji”,

4. bardzo szybka,

5. kulturalna,

6. dyskretna,

7. grupowa.

Formy interwencji:

a. bez kontaktu fizycznego

b. pojedynczy kontakt fizyczny

c. wielokrotny kontakt fizyczny

Szyki ochronne:

1/1 (solo)

2/1 (deuce)

3/1 (triangle, klin)

4/1 (square, pudełko, prosty romb)

5/1 (Texas star, romb)

6/1 (star of David, romb rozszerzony)

7/1

Krąg ochronny (ok. 10 PO)

Kordon ochronny (doraźny)

„Martwy VIP nie płaci - Martwy bodyguard nie otrzymuje wynagrodzenia”

Motto IBA

ORGANIZOWANIE OCHRONY OSOBISTEJ

Pięć etapów organizowania ochrony osobistej:

ETAP ZEROWY

Wstępna rozmowa z VIP'em (podstawowe źródło informacji):

• Pogróżki

• Okres na jaki potrzebna jest ochrona

• Jaki będzie zakres ochrony (sam VIP czy również ktoś z rodziny)

• Czy podejmowano i jakie działania profilaktyczne

ETAP PIERWSZY

Uzyskanie odpowiedzi na pytania:

• Kim jest osoba ochraniana ?

• Czym się zajmuje osoba ochraniana oraz najbliższa rodzina ?

• Jakie ma przekonania społeczne, polityczne ?

- W jakim środowisku się obraca ?

• Jakie ma znajomości ?

• Jakie ma zainteresowania pozazawodowe (hobby) ?

• Wszystko na temat kontaktów oficjalnych i nieoficjalnych (np. kochanki) ?

• Czy posiada wrogów, osoby nieżyczliwe?

• Czy kiedykolwiek i w jaki sposób grożono jej lub rodzinie ?

• Kto i w jaki sposób wyrażał wobec niej dezaprobatę ?

• Czy ochrona osobista jest traktowana jako zło konieczne i czy będzie istniała współpraca między osobą ochranianą, a ochroną ?

• Jaki zastrzeżenia ma osoba ochraniana co do formy realizacji zadań ochronnych?

• Jaki ma charakter osoba ochraniana ?

• Jakie ma zwyczaje ?

• Jaka jest prywatnie, a jaka zawodowo ?

• Wszystko o obiektach st. pob. i czas. pob.

• Jaki jest ruch uliczny w rejonie m. st. i czas. pob. oraz na trasach przejazdu ?

• Usytuaowanie najbliższych posterunków Policji, SM, szpitali, PSP itp..

ETAP DRUGI

Opracowanie koncepcji ochrony oraz jej formy

• Czy istnieją lub mogą zaistnieć realne źródła zagrożenia ?

• Czy występują przesłanki zagrożenia ?

• Jeżeli istnieje zagrożenie to jaki jest jego charakter i kiedy oraz z jakim natężeniem może ono wystąpić ?

• Gdzie może zaistnieć największe prawdopodobieństwo zagrożenia zamachem ?

Następnie :

1. Analiza czynności osoby ochranianej w ciągu dnia, tygodnia i miesiąca.

2. Analiza zwyczajów i nawyków osoby ochranianej i ich wpływ na stopień bezpieczeństwa.

3. Wypracowanie odpowiednich form ochrony.

• Propozycje zmian w rozkładzie niektórych czynności i zwyczajów.

• Analiza istniejących zabezpieczeń technicznych oraz propozycja zmian i rozbudowy.

• Plany kondygnacji budynku lub całego kompleksu.

• Wykazy osób mogących przebywać z osobą ochranianą w m. st. p. i m. cz. p.

• Listy pracowników z uwzględnieniem nr tel. I ich adresów.

• Szkice terenu wokół obiektu i plan sytuacyjny.

• Mapy z trasami przejazdu (główne trasy i zapasowe).

• Opisy ewentualnych zagrożeń i propozycje ich neutralizacji.

• Ustalenie posterunków stałych i ruchomych w m. st. p. i w m. cz. p.

• Wyznaczenie pomieszczenia bezpiecznego.

• Sposoby prewencji przy uwzględnieniu wszystkich możliwych sytuacji i miejsc.

• Opracowanie systemów łączności i alarmowania.

ETAP TRZECI

Opracowanie metody i sposobów przeciwdziałania atakom oraz planowanie zasad interwencji

ETAP CZWARTY

Sporządzanie bardzo szczegółowego planu ochrony

• Sposoby działania, zadania i obowiązki poszczególnych członków zespołu.

• Informacje na temat zakwaterowania, wyżywienia, odpoczynku (logistyka).

• Informacje na temat dodatkowego wyposażenia, umundurowania i uzbrojenia.

Pomieszczenie bezpieczne

• powinno być łatwo dostępne dla osoby ochranianej i jego BG,

• przez co najmniej 30 - 60 minut zapewnić niezawodne schronienie osobie ochranianej i wybranym członkom z jego otoczenia,

• posiadać wyjście awaryjne,

• posiadać wzmocnione drzwi, okna oraz system alarmowania i łączności

• Powinno być zaopatrzone w środki p.poż., oświetlenie awaryjne, telefon komórkowy, podstawowe środki medyczne

Zagrożenie aktami terroru

Terroryzm to metoda działania polegająca na przemocy wobec pojedynczych osób aparatu władzy (terroryzm indywidualny) lub wobec przypadkowych członków społeczeństwa, przez zamachy na urzędy, lokale publiczne, koszary (terroryzm zbiorowy). Celem tych aktów przemocy jest wymuszenie ustępstw legalnych władz (np. religijnych, politycznych, społecznych). Celem działania terrorystów jest również destabilizacja władzy przez zastraszenie ludzi biorących udział w jej sprawowaniu. Podstawowymi środkami terrorystów są zabójstwa, zamachy bombowe, porwania.

SPOSOBY ATAKU BIOTERRORYSTYCZNEGO

•  DROGĄ AEROZOLOWĄ

• ZA POŚREDNICTWEM WODY

• ZA POŚREDNICTWEM ŻYWNOŚCI

• METODAMI NIEKONWENCJONALNYMI

Substancje, których użycie jest najbardziej prawdopodobne według NATO i Światowej Organizacji Zdrowia

• bruceloza

• cholera

• dżuma

• gorączka Doliny Rift

• gorączka krwotoczna Ebola

• gorączka Q

• gronkowcowa enterotoksyna B

• jad kiełbasiany (botulina)

• kongijsko - krymska gorączka krwotoczna

• melioidoza

• ospa prawdziwa

• rycyna

• saksytoksyna

• toksyny grzybicze - Trichoteceny

• toksyny laseczki zgorzeli gazowej

• tularemia

• wąglik

• wenezuelskie końskie zapalenie mózgu

Ataki terrorystyczne z użyciem broni chemicznej

• ataki mające spowodować liczne straty w ludziach (ataki skierowane na duże skupiska, wodociągi, tunele i stacje kolejek miejskich, lotniska, sklepy wielkopowierzchniowe itp.),

• ataki mające spowodować panikę, zastraszenie, mające stanowić szantaż.

PODZIAŁ BOJOWYCH ŚRODKÓW TRUJĄCYCH

1. TRWAŁE ŚRODKI TRUJĄCE

• IPERYT SIARKOWY

• IPERYT AZOTOWY,

• TABUN, SARIN

2. NIETRWAŁE ŚRODKI TRUJĄCE

• FOSGEN,

• DWUFOSGEN,

• CJANOWODÓR (KWAS PRUSKI),

• CHLOROPIKRYNA

3. TRUJĄCE DYMY

• CHLOROACETOFENON,

• ADAMSYT,

• KAMIT

TERRORYZM JĄDROWY LUB RADIOLOGICZNY

PORWANIA DLA OKUPU, ZEMSTY itp.

Podział czynu jakim jest uprowadzenie - porwanie:
a. sprawca uprowadza osobę, a następnie ją przetrzymuje,
b. sprawca uprowadza osobę, a następnie przekazuje ją innej osobie celem przetrzymywania,
c. sprawca sam nie uprowadza osoby ale przetrzymuje osobę uprowadzoną przez kogoś innego,
d. sprawca uprowadza osobę lecz jej nie przetrzymuje,
e. sprawca przetrzymuje osobę, która oddała mu się sama jako zakładnik (np. w celu uwolnienia innej osoby).

Podział uprowadzeń ze względu na cel:
1. uprowadzenie mające na celu pozbawienie życia - zamachowiec uprowadza osobę tylko po to aby pozbawić ją
życia poza miejscem dokonania aktu porwania,
2. uprowadzenie mające na celu pozbawienie zdrowia lub doprowadzenie do rozstroju zdrowia zwłaszcza
poprzez wywołanie stanów lękowych i psychoz,
3. uprowadzenie mające na celu zdyskredytowanie (ośmieszenie) np.: osoby odpowiedzialnej za bezpieczeństwo,
ład i porządek itp.,
4. uprowadzenie mające na celu uzyskanie korzyści materialnych, politycznych itp., np.: porwania dla okupu, porwania
w celu uzyskania ustępstw politycznych itp.

TERRORYZM INFORMATYCZNY

PIERŚCIENIE OCHRONNE

• Pierścień zewnętrzny

Pierwsza linia obrony, najbardziej oddalona od osoby ochranianej. W jego skład wchodzą wszelkiego rodzaju przeszkody fizyczne, mechaniczne i elektroniczne oraz wszyscy współdziałający z ochroną bezpośrednią.

Służby współpracujące:

• Policja

• SM

• Pracownicy ochrony obiektu

• Portierzy

• Zaporowe środki techniczne:

- bramy, ogrodzenia, płoty, barierki, liny,

- zasuwy, zamki, zapory,

- systemy SWiN, SSP, KD, CCTV,

- bramki pirotechniczne i inne wykrywcze,

- inne systemy zabezpieczające.

• Pierścień środkowy

Druga linia obrony. W tej strefie działają pracownicy sekcji ochrony współdziałający z pozostałymi służbami ochrony.

- pracownicy ochrony sekcji rozpoznania, Policja,

• pracownicy i współpracownicy osoby ochranianej,

• kierowcy samochodów,

• pracownicy ochrony osobistej

• Pierścień wewnętrzny

Trzecia linia obrony, najbliżej osoby ochranianej.

- pracownicy ochrony z sekcji eskorty,

- osoby z najbliższego rozpoznanego otoczenia osoby ochranianej

Wstęp do każdej ze stref podlega m. in. kontroli i szczegółowemu sprawdzeniu:

• dokumentów tożsamości,

• identyfikatora,

• obecności na liście osób upoważnionych do wejścia w daną strefę,

• bagażu,

• celu przybycia

Punkt Kontroli (PK)

To atrybut pierścienia środkowego >> droga do strefy „0”

Punkt Kontroli niezależnie od ukierunkowania czynności kontrolnych (inspekcyjnych) jest miejscem realizacji planowych czynności zmierzających do wykluczenia możliwości wniesienia do strefy chronionej przedmiotów potencjalnie niebezpiecznych i niepożądanych.

Opis do ideogramu (legenda):

1 - wstępna kontrola dostępu (pracownik lub urządzenie)

2 - obsługa stacjonarnego detektora metali (w alternatywie: z możliwością wykrywania mikrośladów materiałów wybuchowych), (pracownik wsparty urządzeniami)

3 - obsługa urządzenia rentgenowskiego lub kontrola ręczna zawartości bagażu (pracownik wsparty urządzeniami)

4 - ponowna kontrola dostępu, ubezpieczenie działania obsługi punktu kontroli (pracownik wsparty urządzeniami, system zapór)

a - stacjonarny detektor metali

b - stolik

c - urządzenie rentgenowskie

d - ciąg komunikacji zwrotnej i przejścia poza kontrolą oddzielony separatorem technicznym

OCHRONA W TRAKCIE POSIŁKÓW W LOKALACH PUBLICZNYCH

1. rezerwacja stolika - osobne pomieszczenie lub róg sali w pobliżu wyjścia awaryjnego,

2. Sąsiednie stoliki zarezerwowane dla członków ochrony

3. drzwi wej. i awar. chronione z obu stron

REKONESANS PIROTECHNICZNY

1. Sprawdzenie planowane

2. Sprawdzenie doraźne

Rozpoznanie pirotechniczne obiektu - ma na celu sprawdzenie pod względem zaminowania, skażenia radiologicznego i chemicznego wszystkich obiektów infrastruktury socjalnej, przemysłowej, innych mających charakter przestrzenny,
zamknięty lub otwarty

MATERIAŁAMI WYBUCHOWYMI

nazywamy związki chemiczne lub ich mieszaniny znajdujące się w stanie równowagi nietrwałej, zdolne pod wpływem oddziaływania zewnętrznego do gwałtownej przemiany chemicznej połączonej z wydzielaniem silnie nagrzanych oraz sprężonych dużych ilości gazów, które gwałtownie rozprężając się, są w stanie wykonać pracę mechaniczną.

ZE WZGLĘDU NA PRZEZNACZENIE MOŻNA PODZIELIĆ JE:

• kruszące

• inicjujące

• miotające

• mieszaniny i masy pirotechniczne

1. Materiały Wybuchowe Kruszące

2. Materiały Wybuchowe Inicjujące

• azydek ołowiu

• trójnitrorezorcynian ołowiu (TNRO)

• piorunian rtęci

• tetrazen

3. Materiały Wybuchowe Miotające

PROCHY

• czarny

• nitrocelulozowy

• nitroglicerynowy

PALIWA RAKIETOWE

• stałe

• ciekłe

Mieszaniny i Masy Pirotechniczne

Masą pirotechniczną jest mieszanina palna zawierająca utleniacz i paliwo, dająca podczas spalania efekty świetlne, dymne, akustyczne, zapalające, odrzutowe lub cieplne.

Do wytworzenia każdej masy pirotechnicznej niezbędne są dwa składniki - utleniacz i substancja palna (paliwo).

Typy mas pirotechnicznych:

- masy oświetlające

-   masy fotobłyskowe

-   masy smugowe

-   masy sygnalizacyjne i ognie sztuczne

-   masy i mieszaniny zapalające

-   masy dymotwórcze

Masy oświetlające są to mieszaniny azotanów baru, sodu, potasu, czasami amonu z proszkami metali takich jak: bar, magnez, glin, krzem w odpowiednich stosunkach.

Masy fotobłyskowe stanowią mieszaniny niektórych utleniaczy z proszkami metali. Najczęściej jest stosowny proszek magnezu lub aluminium albo stop tych pierwiastków.

Masy smugowe są podobne do mas fotobłyskowych. Podstawowa różnica istnieje w kolorze światła. Masy smugowe dają światło różnokolorowe w przeciwieństwie do fotobłyskowych (przeważnie światło białe).

Masy sygnalizacyjne są to mieszaniny utleniaczy, substancji palnej i jednego lub kilku barwników organicznych.

Najczęściej wykorzystywanym utleniaczem jest chloran potasowy.

Masy i mieszaniny zapalające:

1. Pirotechniczne masy zapalające zawierające utleniacze. Są to tlenki metali np. tlenki żelaza, ołowiu, manganu.

2. Mieszaniny i masy nie zawierające utleniaczy np. fosfor i jego roztwory i związki, elektron, sód metaliczny, pochodne ropy naftowej, napalmy.

Masy dymotwórcze:

Są to mieszaniny zawierające utleniacz, substancję palną oraz dymotwórczą.

Utleniaczem jest najczęściej chloran potasu.

Substancjami dymotwórczymi są najczęściej:

chlorek amonowy, naftalen, antacen, fenantren lub ich mieszaniny.

Przed rozpoczęciem czynności przeszukiwawczo - rozpoznawczych należy uwzględnić dodatkowe zagrożenia, które mogą pojawić się w czasie wykonywania tych czynności. W związku z tym, po wstępnym rozpoznaniu, obszar działania należy podzielić na dwie strefy:

• STREFA ZAGROŻENIA BEZPOŚREDNIEGO (30 - 40m szerokości) Jest związana z możliwością umieszczenia przez przestępców /terrorystów/ środków i urządzeń niebezpiecznych w obiektach przylegających do budynku w gruncie wokół niego.

• STREFA ZAGROŻENIA POŚREDNIEGO (300 - 600m szerokości ) tzw. strefa bezpieczeństwa przed oddziaływaniem przypadkowych wybuchów

Taktyka prowadzenia przeszukania/sprawdzenia pirotechnicznego

1. Od dołu do góry

2. Od zewnątrz do wewnątrz

3. Zachowując zasadę równoległości

• rozpoznanie obiektu powinno zacząć się jednocześnie w trzech miejscach i obejmować:

• otoczenie zewnętrzne, dach, elementy elewacji

• pomieszczenia prywatne /pokoje/, biurowce, itp. rozpoczynając od najniższej kondygnacji

• ciągi komunikacyjne

Metody Prowadzenia Rozpoznania (procedury rozpoznawcze):

OBSERWACJA

Jest zasadniczym i podstawowym sposobem rozpoznania. Obserwacje powadzi się we wszystkich okolicznościach i różnych sytuacjach zaistniałych w obiekcie - samodzielnie lub w powiązaniu z innymi rodzajami rozpoznania obserwację prowadzi się także za pomocą przyrządów do tego przeznaczonych (lornetki, noktowizory).

OSŁUCHIWANIE

Przez osłuchiwanie na podstawie dźwięków i odgłosów można określić przypuszczalny charakter dokonanej próby dywersji (gł. pirotechnicznej) i na tej podstawie podjąć stosowną decyzję. Wyróżniamy odsłuchiwanie bezpośrednie oraz za pomocą aparatury wykrywczej.

MECHANICZNE KONTROLOWANIE I PRZEMIESZCZANIE

Jest to jeden ze sposobów prowadzenia rozpoznania pirotechnicznego i radiologicznego, ma on na celu skontrolowanie czy w danym przedmiocie, elemencie nie umieszczono materiałów lub substancji, których działanie zakłóciło by przebieg np. imprezy. Ten sposób realizuje się poprzez: uciskanie, przechylanie, przemieszczanie, nakłuwanie, otwieranie, naciąganie, podnoszenie itp.

URUCHOMIENIE URZĄDZEŃ TECHNICZNYCH WYPOSAŻENIA OBIEKTU

Jest to sposób rozpoznania technicznych urządzeń będących na wyposażeniu danego obiektu w celu określenia ich niezawodnego działania oraz wyeliminowania prób dywersji przy ich użyciu.
W zasadzie rozpoznanie tym sposobem powinno być realizowane przez obsługę urządzeń technicznych (pracownicy) danego obiektu przy udziale rozpoznającego. W wypadku braku obsługi, decyzję o sposobie rozpoznania podejmuje administrator.

Technika przeszukiwania pomieszczenia

• Płaszczyzna „A”

Obejmuje poziom podłogi, przypodłogową część ścian, elementy wyposażenia znajdujące się w obrębie przeszukiwanej strefy, która zawiera się w obszarze podłogi do 1/3 wysokości ściany

• Płaszczyzna „B”

Obejmuje elementy wyposażenia i urządzenia pomieszczenia znajdujące się pomiędzy sprawdzoną już przestrzenią, a sufitem

• Płaszczyzna „C”

Obejmuje sufit wraz z punktami świetlnymi, karnisze, pawlacze, półki podsufitowe, itp.

Zakończenie rozpoznania pirotechnicznego

1. skutki rzeczywiste

2. skutki prawne:

• protokół rozpoznania, notatka służbowa

Sprzęt i wyposażenie techniczne w działaniach rozpoznawczych

1. Sprzęt dostępowy

• Drabiny

• Klucze

• Śrubokrety

2. Sprzęt detekcyjny

- urządzenia elektroniczne

Metody i etapy ataków na osoby oraz używane środki

„Ci, którzy celują w rozwiązywaniu problemów, rozwiązują je tuż przed ich pojawieniem się.

Ci, którzy celują w pokonywaniu swoich wrogów, zwyciężają zanim pojawi się zagrożenie”

Sun Tzu „Sztuka wojny”

Podstawą ochrony osobistej jest diagnostyka (audyt) bezpieczeństwa (analiza ryzyka) osoby ochranianej, inaczej mówiąc oszacowanie zagrożenia.

Bez dokładnego poznania zagrożenia, jego rodzaju i stopnia, nie da się określić rodzaju i ilości wymaganych środków bezpieczeństwa.

PODZIAŁ ZAGROŻEŃ

• militarne

• niemilitarne

• naturalne

• cywilizacyjne

• działanie siły wyższej i niezawinionej awarii technicznej

• błąd ludzki

• celowa działalność

DZIAŁANEI SIŁY WYŻSZEJ I NIEZAWINIONEJ AWARII TECHNICZNEJ

• utrata personelu kluczowego

• inne specyficzne dla danego obiektu awarie techniczne (np. klimatyzacja, ogrzewanie, zasilanie w wodę, itp.)

• skasowanie danych

• pożar

• powódź

• dostęp do informacji osób nieuprawnionych

• katastrofa budowla na

• awaria źródeł zasilania

BŁĄD LUDZKI

• wadliwa logistyka

• zła organizacja ochrony

• brak reakcji służb serwisowych

• zagubienie informacji

• niewłaściwa administracja systemami (różny mi)

• błędne informacje

• awarie

• wyciek informacji

Celowa działalność → kradzież → niszczenie → nadawanie nadmiernych uprawnień → inwigilacja → wynoszenie lub udostępnianie informacji osobom nieuprawnionym → fałszerstwa → przejmowanie kontroli → wyłudzenia (głównie informacji, sprzętu itd.) → napady → akty
→ terrorystyczne (zamachy wszelkiej maści z uprowadzeniem personelu włącznie) → szantaże → → podpalenia → akcje destrukcyjne

ZAGROŻENIA

• charakterze indywidualnym

• charakterze zorganizowanym

Podstawowe elementy procesu szacowania zagrożenia:

• Lista wszystkich (prawdopodobnych) zagrożeń, bez szukania dla nich rozwiązań.
  W miarę dopływu nowych informacji lista ta będzie aktualizowana;

• Uporządkowanie zagrożeń według stopnia ryzyka dla VIP-a;

• Dobór niezbędnych środków bezpieczeństwa w celu minimalizacji tych zagrożeń;

• Ustalenie profilu VIP-a.

Należy przyjąć zasadę, że każda informacja, choćby wydawała się mało znacząca, może okazać się użyteczna przy szacowaniu zagrożenia.

ZASADA „SIEDMIU P”:

1. Ludzie (people).

2. Miejsca (places).

3. Osobowość (personality).

4. Uprzedzenia (prejudices).

5. Historia osobista (personal history).

6. Poglądy polityczne i religijne (political and religious persuasion).

7. Życie prywatne (private life).

Ludzie

Należy brać pod uwagę każdego członka rodziny, współpracowników, personel, gości, znajomych, przyjaciół, sąsiadów, klientów, konkurentów, kochanki, dziwki, znajomi znajomych, znajomi rodziny, przyjaciół itd..

Miejsce

Należy dowiedzieć się, gdzie VIP się urodził, gdzie mieszkał, obecnie pracuje i spędza wolny czas. Miejsca dla jednych bezpieczne, dla innych mogą takie nie być. Bodyguard zawsze musi pamiętać o związku osoby ochranianej z miejscem i wpływie tego powiązania na stopień zagrożenia.

Osobowość

Istnieją pewne typy osobowości, które po prostu przyciągają kłopoty. Są to zwykle osoby szorstkie, kłótliwe, mające wojownicze usposobienie. Tacy są często przedsiębiorcy, właściciele firm. Szybko potrafią się zaprzyjaźnić, ale równie szybko narobić sobie wrogów. Bodyguard nie musi lubić osoby, dla której pracuje, jednak wiedza o jej osobowości powinna sprawić, że ochrona będzie jeszcze bardziej czujna.

Uprzedzenia (dyskryminacje)

Zwłaszcza te głęboko zakorzenione w człowieku są szczególnie niebezpieczne.

Uprzedzenia rasowe, religijne, polityczne, kulturowe, nacjonalistyczne, płciowe, wiekowe, ze względu na niepełnosprawność.

Bodyguard powinien znać te uprzedzenia, aby w razie zagrożenia wynikającego z nich mógł właściwie zareagować.

Historia osobista

Powinna obejmować nazwiska ludzi, którzy znali VIP-a w przeszłości, jego dawne powiązania, historię małżeństwa (lub kilku małżeństw), służbę wojskową, miejsca zamieszkania, historię pracy zawodowej, kwalifikacje, tytuły, kondycja, nawyki i przyzwyczajenia itp. Należy to porównać z informacjami zawartymi w źródłach publicznych (prasa, książki, encyklopedia). Bodyguard powinien znać historię chorób VIP-a, jego grupę krwi i ewentualne alergie, przyjmowane regularnie leki itp.

Poglądy polityczne i religijne

Należy poznać poglądy polityczne zleceniodawcy i jego przynależność do organizacji politycznych. Poglądy i praktyka religijna również mogą mieć wpływ na stopień zagrożenia.

Życie prywatne

Najbardziej kontrowersyjny punkt profilowania VIP-a. Musimy wiedzieć, czy nadużywa alkoholu, czy widuje się z prostytutkami, czy ma kochankę, co jada, gdzie lubi przebywać (ulubione restauracje, hotele). Lista ta powinna być bardzo dokładnie sporządzona przez służbę ochrony, a odpowiedzi na te pytania muszą być przez VIP-a udzielone zgodnie z prawdą.

ZAMACHOWCY

Amatorzy czyli osoby działające pod wpływem silnego impulsu (afektu), bez przygotowania „zawodowego", z niewielkimi wyjątkami nieposiadające dostępu do specjalistycznego sprzętu, popełniające szereg błędów, atakujące raczej z bliskiej odległości. Najważniejszą dla amatora rzeczą jest sam atak, najczęściej pozbawienie VIP'a życia lub zdrowia. Na dalszy plan odsuwa się bezpieczeństwo własne.

Dominują w tej grupie psychopaci, ludzie z zaburzeniami emocjonalnymi i ludzie z tzw. marginesu. Są oni bardziej nieprzewidywalni niż zawodowcy, podejmują irracjonalne decyzje, staja się okrutni. Często celem ataku nie jest pozbawienie życia lub zdrowia, ale ośmieszenie przez oblanie np. kawą, obrzucenie jajkami czy pomidorami czy też postawienie w niezręcznej sytuacji. Amator najczęściej używa broni palnej krótkiej, broni białej, środków chemicznych (ciecze żrące), siły fizycznej.

Sposób działania amatora

• wybór obiektu ataku,

• słaba obserwacja,

• słabe planowanie (najczęściej instynktowne),

• przypadkowy dobór środków realizacji,

• nieliczenie się ze skutkami ataku,

Zawodowcy czyli profesjonaliści, precyzyjnie realizujący punkt po punkcie opracowany wcześniej plan. Planujący zamach profesjonalista największą wagę przykłada do swojego bezpieczeństwa (skryte zajęcie stanowiska, skryte, niewzbudzające podejrzeń, opuszczenie miejsca zamachu), dopiero w dalszej kolejności jest wykonanie zadania (sam akt, np.: strzał). Zawodowiec zawsze dysponuje zarówno niezbędnymi środkami finansowymi oraz wysokiej klasy sprzętem jak i niezbędnym doświadczeniem (które nabywał najczęściej w trakcie służby w wojsku, policji, służbach specjalnych itp.

Mówiąc krótko jest to osoba, która nie działa jeżeli nie ma 100 % pewności wykonania zadania. Zawodowiec działa w ten sposób, że najczęściej poza trupem VIP'a nie pozostawiają innych śladów. Zawodowiec najczęściej atakuje z dużych odległości (gdy celem jest zabójstwo VIP'a) unikając „kontaktu bezpośredniego" z ofiarą zamachu.

Profesjonalista najczęściej używa broni długiej (ok. 300 m, niekiedy 1000 - 2000 m), materiałów wybuchowych (profesjonalnie wyzwalanych drogą radiową lub mechanicznie uwzględniając czynności charakterystyczne wykonywane wyłącznie przez obiekt zamachu) lub porywa. Rzadziej stosuje broń biologiczną, chemiczną czy też materiały radioaktywne

Sposób działania zawodowca

• wybór obiektu ataku,

• obserwacja obiektu ataku,

• planowanie ataku,

• oszacowanie ryzyka,

• uzyskanie przewagi,

• dobór środków realizacji ataku,

• odwrócenie uwagi,

• przygotowanie zaplecza,

• przygotowanie dróg ucieczki,

• wybór meliny,

METODY ZAMACHÓW

1. z użyciem broni palnej (z daleka i z bliska),

2. z użyciem broni białej (z bliska i z daleka),

3. z użyciem materiałów wybuchowych,

4. z użyciem środków chemicznych, biologicznych lub materiałów radioaktywnych,

5. uprowadzenie (porwanie, kidnaping),

6. przy użyciu informacji (atak medialny)

UPROWADZENIA

Kto bierze lub przetrzymuje zakładnika w celu zmuszenia organu państwowego lub samorządowego, instytucji, organizacji, osoby fizycznej lub prawnej albo grupy osób do określonego zachowania się podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10. Art. 252, §1 KK (Dz. U. z 1997 r. Nr 128, poz. 840 z późn. zm.).

MOTYWY UPROWADZEŃ

1. polityczne, mające na celu np. zmianę ustroju lub rządu,

2. ekonomiczne, kiedy to zamachowcy są przekonani, że przyszła ofiara jest odpowiedzialna za niekorzystną sytuację gospodarczą kraju, grupy ludzi lub samego zamachowca,

3. ideologiczne - religijne, kiedy to zamachowcy uważają, że przyszła ofiara stanowi zagrożenie dla ich przekonań religijnych, społecznych, itp.,

4. psychologiczne, będące wynikiem choroby umysłowej lub zaburzeń emocjonalnych osoby dopuszczającej się zamachu,

5. osobiste, stanowiące zemstę lub powodowane zazdrością, nienawiścią czy też innymi pobudkami osobistymi

Uprowadzenie (porwanie, kidnaping) jest jedną z bardziej wyszukanych metod zamachu. Wymaga dokładnego rozpoznania, planowania, realizacji i odwrotu. Polega na porwaniu osoby (lub członka rodziny, np.: dziecka, żony), na której porywacze chcą wymóc określone jej zachowanie się lub też (najczęściej) zachowanie się członka rodziny, kogoś z najbliższego otoczenia osoby porwanej oraz przetrzymywanie jej w nieznanym miejscu.

Uprowadzenie może kończyć się śmiercią osoby uprowadzonej co niestety jest bardzo częste. Rzadziej spotyka się przypadki, w których porywacze uwalniają osobę uprowadzoną.

Podział czynu - porwanie

1. sprawca uprowadza osobę, a następnie ją przetrzymuje,

2. sprawca uprowadza osobę, a następnie przekazuje ją innej osobie celem przetrzymywania,

3. sprawca sam nie uprowadza osoby ale przetrzymuje osobę uprowadzoną przez kogoś innego,

4. sprawca uprowadza osobę lecz jej nie przetrzymuje,

5. sprawca przetrzymuje osobę, która oddała mu się sama jako zakładnik (np. w celu uwolnienia innej osoby).

STATYSTYKI UPROWADZEŃ

Według oficjalnych statystyk, w Polsce, co drugi dzień ktoś zostaje porwany, co piąty dzień uprowadzony dla okupu i są to tylko te przypadki, które zostały zgłoszone policji. Istnieje jeszcze "ciemna liczba" przestępstw tego typu.

• do 1990 r. w Polsce znany był tylko jeden fakt uprowadzenia.

• od 1990 r. ilość tego typu czynów przestępczych rośnie zastraszająco.

W 1990 r. dokonano 45 uprowadzeń dzieci, natomiast w 1994 r. czynów tych zanotowano już 100.

Dynamika tego typu przestępstw wzrasta wraz ze wzrostem zamożności społeczeństwa, stąd coraz częstsze przypadki porwań w mniejszych, dynamicznie rozwijających się miejscowościach.

W 1997 r. zanotowano 91 porwań, w 1999 r. zanotowano (niewielki spadek) 88 porwań, a w 1999 r. było ich już 173, zatem dynamika ich wzrostu w latach 1997 - 1999 wyniosła 90,1 %.

Obrazuje to bardzo wyraźnie dramatyczny wzrost zagrożenia tego typu przestępstwami zwłaszcza, że w tym samym okresie dynamika wzrostu takich przestępstw jak kradzież rozbójnicza, rozbój i wymuszenie razem wziętych wyniosła 48,9 %.

Dane Komendy Głównej Policji na temat porwań w latach 1999 - 2007 r. mieszczą się w czynach wyczerpujących znamiona opisane w art. 189 KK:

§ 1. Kto pozbawia człowieka wolności, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.

§ 2. Jeżeli pozbawienie wolności trwało dłużej niż 7 dni lub łączyło się ze szczególnym udręczeniem, sprawca
podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10.

STATYSTYKI UPROWADZEŃ

Podział uprowadzeń ze względu na cel

1. uprowadzenie mające na celu pozbawienie życia - zamachowiec uprowadza osobę tylko po to aby pozbawić ją życia poza miejscem dokonania aktu porwania,

2. uprowadzenie mające na celu pozbawienie zdrowia lub doprowadzenie do rozstroju zdrowia zwłaszcza poprzez wywołanie stanów lękowych i psychoz,

3. uprowadzenie mające na celu zdyskredytowanie (ośmieszenie) np.: osoby odpowiedzialnej za bezpieczeństwo, ład porządek itp.,

4. uprowadzenie mające na celu uzyskanie korzyści materialnych, politycznych itp., np.: porwania dla okupu, porwania w celu uzyskania ustępstw politycznych itp.

---