Forma pokuty
Oprócz sakramentów pokuty istnieją różne postacie pokuty codziennej. Czy Ojciec może wspomnieć o pokutnej praktyce Kościoła?
Pismo Święte i Ojcowie Kościoła akcentują szczególnie trzy praktyki pokutne: post, modlitwę i jałmużnę. Ponadto, pojednanie z bliźnim, łzy żalu, troskę o zbawienie drugich, wstawiennictwo świętych i miłość. Do tego w żywej tradycji Kościoła dochodzi przede wszystkim czytanie Pisma Świętego i odmawianie modlitwy Ojcze nasz. Wyrazem pokuty są gest pojednania, braterskie upomnienie i przyznanie się do winy, przemiana sposobu myślenia, rewizja życia, zasięgnięcie rady duszpasterza, asceza i różnego rodzaju wyrzeczenia, czynna miłość bliźniego, uczynki miłosierdzia, pokuta podjęta za drugich.
Punkt ciężkości pokutnej praktyki Kościoła stanowią czasy i dni pokuty w ramach roku liturgicznego (Adwent, Wielki Post, każdy piątek jako dzień śmierci Pana). Te okresy są szczególnie odpowiednie na rekolekcje, dni skupienia, nabożeństwa i pielgrzymki pokutne, post i wyrzeczenie, braterskie dzielenie się z drugimi (pomoc ubogim misjom itd.).
Wszystkie formy chrześcijańskiej pokuty muszą rodzić się z wiary, nadziei i miłości. Stąd też wszystkie mają tę samą podstawową strukturę: uświadomienie sobie i uznanie swojej winy - żal za zło popełnione i zło zaniedbania - wyznanie wiary - gotowość do zmiany życia połączona z gotowością do zadośćuczynienia w miarę możności za wyrządzone krzywdy i szkody - prośba o przebaczenie - przyjęcie Bożego daru pojednania - dziękczynienie za nie - nowe życie w posłuszeństwie Bogu.