11Współczynnik przenikania ciepła przegrody jedno i wielowarstwowej k=1/Rc Rc=Ri+R+Re gdzie: k- współczynnik przenikania ciepła ;Rc - opór przenikania ciepła przegrody Ri - opór przejmowania ciepła wewnątrz przegrody; R - opór cieplny przegrody; Re - opór przejmowania ciepła na zewnątrz przegrody 12 średni współczynnik przenikania ciepła przegrody niejednorodnej k=(k1A1+...knAn)/A;gdzie k1, ... , kn - współczynniki przenikania ciepła poszczególnych części przegrody k=(k1A1+...knAn)/A;gdzie k1, ... , kn - współczynniki przenikania ciepła poszczególnych części przegrody 13 Współczynnik przenikania ciepła dla podłóg, okien, świetlików i drzwi balkonowych Podłoga na gruncie w ogrzewanym pomieszczeniu powinna mieć: kgmax=0.6w/m2K przy ti > 16C; kgmax=0.9w/m2K przy 4C < ti < 18C; Wartości k dla zewn. okien, świetlików i drzwi balkonowych nie powinny być większe od wartości maksymalnych kmax w zależności od rodzaju pomieszczeń, temperatur obliczeniowych w pomieszczeniach oraz strefy klimatycznej. 14 Współczynnik przenikania ciepła dla budynku kb oblicz. wyagania kb=(n1k1A1+...+n2k2A2)/(A1+...+An); n1, n2, ... , nn - współczynniki liczb. dla poszczególnych przegród k1, k2, ... , kn - współcz. przenikania ciepła; A1, A2, ... , An - powierzchnie poszczególnych przegród zewn. ograniczające ogrzewaną kubaturę budynku z wyjątkiem pomieszczeń podziemnych; Wymagania: Ograniczenie max. wartości współcz. przenikania ciepła kb dotyczy nowych wolnostojących pojedynczych lub zespolonych bud. mieszkalnych, użyteczności publ. i produkcyjnych, jeżeli wartość średniej temp. wewn. tib budynku jest większa niż 16C . Średnia temperatura bud. jest liczona ze wzoru:tis=ti1A1+...+tinAn; t - temperatura obliczeniowa w poszczególnych ogrzewanych pomieszczeniach. A - powierzchnie przegród zewn. w m2 w ogrzewanych pomieszcz. stykające się z powietrzem zewn Powierzchnie okien świetlików i drzwi należy obliczać wg zewn. wymiarów ościeżnic , a innych przegród wg zewn. wymiarów budynku Ab/Vb=(A1+..+An)/Vb; Wartość kb obliczona z powyższego wzoru nie powinna być większa od kbmax w zależn. od AB/VB; A1, ... , An - powierzchnie w[m2] poszcz. przegród zewn.; VB - ogrzewana kubatura budynku. Wartość kbmax zależy od strefy klimatycznej i średniej temp. wewnątrz budynku 15 Obliczanie oporu dyfuzyjnego przegrody jedno i wielowarstwowej Przegroda jednowarstwowa: rwk=dk/dk; d - grubość k-tej warstwy materiału [m]; d-współczynnik przepuszczalności pary wodnej. Przegroda wielowarstwowa: ( suma oporów dyfuzyjnych wszystkich warstw ) r=rw1+...+rwn 16 Obliczanie ciśnień pary wodnej wewnątrz przegrody pi=fi*psi/100; f - wilgotność względna powietrza w pomieszczeniu[%];p - ciśnienie pary nasyconej odpowiadającej temperaturze powietrz w pomieszczeniu 17 Przenikanie i kondensacja pary wodnej w przegrodzie Skraplanie wilgoci zachodzi wówczas, gdy powietrze stykające się z chłodnymi powierzchniami przegród ochładza się poniżej temperatury punktu rosy. Jeżeli temp. punktu rosy okaże się wyższa od obliczeniowej temp. na powierzchni przegrody od strony pomieszczenia, to wystąpi kondensacja pary wodnej ( roszenie ) na tej powierzchni. Dyfuzja pary wodnej zachodzi zawsze w kierunku od środowiska o wyższej temp. do środowiska chłodniejszego. Para wodna dyfundująca przez przegrody budowlane w okresie zimowym napotyka coraz chłodniejsze warstwy materiału. Jeżeli temp. powietrza zawartego w porach spadnie poniżej punktu rosy, para wodna zawarta w powietrzu ulegnie skropleniu zwiększając wilgotność materiału 18 Wymagania w zakresie dopuszczalnego zawilgocenia ścian w wyniku dyfuzji i kondensacji pary wodnej Kondensacja pary wodnej jest dopuszczalna, ale nagromadzenie kondensatu nie powinno spowodować większego przyrostu wilgotności materiałów przegrody niż wartości dopuszczalne 19 Zasady projektowania przegród zewnętrznych Rozwiązanie konstrukcyjne tych przegród powinny zabezpieczać przed zawilgoceniem powodowanym przez kondensację pary wodnej w ich wewn. warstwach. Jeżeli przegroda wykaże większy przyrost wilgotności niż wartości dopuszczalne to należy zmienić jej konstrukcję lub zastosować paroizolację. Ze względu na izolacyjność akustyczną: Ściany zewn. i okna w budynkach mieszkalnych powinny charakteryzować się minimalnymi wskaźnikami oceny izolacyjności akustycznej. Kiedy ściana zewn. budynku jest ekranowana od źródła hałasu lub zastosowano inne zabezpieczenie akustyczno-urbanistyczne wówczas przewidywane poziomy hałasu komunikacyjnego należy skorygować o wartość wynikającą z zastosowanych rozwiązań urbaistycznych 20 Scharakteryzować czynniki wpływające na głębokość posadowienia budynku - Głębokość występowania gruntów nośnych, na których budowla może być bezpiecznie posadowiona -Głębokość przemarzania. Minimalne głębokości posadowienia fundamentów ze względu na przemarzanie gruntów od poziomu terenu do spadu fundamentu wynoszą 0.8-1.4m (w zależności od strefy ). -Głębokość rozmycia gruntu, np. przy fundamentach podpór mostowych -Poziom zwierciadła wody gruntowej -Wymagania eksploatacyjne stawianych budowli -Poziom posadowienia sąsiednich fundamentów -Głębokość występowania gruntów pęczniejących, zapadowych, wysadzinowych itp. 158 Tynki zwykłe Tynki surowe 0 narzut jednowarstwowy bez wyrównania; I narzut jednowarstwowy wyrównany kielnią .Tynki pospolite II tynki dwuwarstwowe wyrównywane od ręki, ale jednolicie zatarte pacą; III tynki trójwarstwowe zatarte pacą na ostro. Tynki doborowe IV tynk trójwarstwowy gładki zatarty pacą; IVf tynk trójwarstwowy o powierzchni starannie wygładzonej packą i zatartej packą obłożoną filcem. Tynki wypalane IVw tynk trójwarstwowy z ostatnią warstwą z samego cementu zatartą packą stalową 160 Tynki specjalne Różnią się sposobem wykonania warstwy zewn. ( tynki filcowane, wypalane, kamyczkowe). Warstwę spodnią stanowi zwykle tynk dwuwarstwowy. Charakteryzują się określonymi pożądanymi właściwościami ( odporne na promieniowanie, wilgoć, przemarzanie ). 161 Tynki szlachetne . Tynkami szlachetnymi nazywamy tynki ozdobne, do których zamiast zaprawy zwykłej zastosowano zaprawę szlachetną z przygotowanych fabrycznie składników. Zależnie od wyglądu i sposobu wykonania rozróżniamy odmiany: nakrapiane, zmywane, cyklinowane, zacierane na gładko i szlifowane. Zastosowanie w obiektach reprezentacyjnych lub jako wystrój obiektów monumentalnych 162 Sposoby tynku szlachetnego Podkład stanowi zaprawa cementowo-wapienna lub cementowa marki większej od 5. Podkład należy dwukrotnie zwilżyć wodą (na 3 godziny bezpośrednio przed nanoszeniem warstwy szlachetnej ). Podkład ten nie powinien być całkowicie stwardniały. Zaprawę należy rozcierać ruchem kolistym. Tak przygotowaną powierzchnię należy zmyć co najmniej dwukrotnie. Pierwsze zmycie należy wykonać w dniu naniesienia zaprawy (tak aby zaczyn cementowy odsłaniał ziarna kruszywa), drugie zmycie należy wykonać po 2 lub 3 dniach po pierwszym zmywaniu. Podczas tego zmywania należy zmyć najpierw powierzchnię 10% roztworem HCl, a po uzyskaniu naturalnej barwy należy powierzchnię zmyć ponownie czystą wodą za pomocą twardej szczotki. 163 Materiały podstawowe i pomocnicze do tynków Materiały podstawowe: kruszywo naturalne (0.05-2mm), czyste bez domieszek, piasek gruboziarnisty (1,0-2mm); Wapno gaszone zwykłe - bez szkodliwych domieszek (rozpuszczalnych siarczanów i chlorków, które powodują wylewity); Wapno sucho gaszone - (hydratyzowane); Wapno hydrauliczne - (przygotowywane fabrycznie). Odznacza się ono długim początkowym okresem wiązania oraz wytrzymałością i odpornością na działanie czynników zewnętrznych (wilgoć). Gips budowlany, gips modelowy, opóźniacze działania gipsu, gips tynkarski; Cement portlandzki; Pigmenty; Woda. Materiały pomocnicze: maty trzcinowe (poprawiają przyczepność), siatki podtynkowe, siatki metalowe(są stosowane w przypadku złego podłoża). 164 Podłoża pod tynki i jakie wyprawy mogą być na nich wykonane Tynki można wykonywać na podłożach ceramicznych, z cegły cementowo-wapiennej, betonów kruszywowych i komórkowych, gipsowych, gipsobetonowych, z płyt wiórowo-cementowych, podłożach drewnianych i metalowych. W odpowiednich przypadkach dla poprawy przyczepności należy stosować materiały pomocnicze. Przy tynkach z gipsem powierzchnie metalowe należy zabezpieczyć przed korozją. 165 Wykonania tynków zewnętrznych 1)wyznaczenie powierzchni tynku 2)wykonanie obrzutki (z bardzo rzadkiej zaprawy grubości 3-4mm) 3)wykonanie narzutu (druga warstwa wykonywana po lekkim stwardnieniu obrzutki i skropieniu jej wodą) 4)wykonanie gładzi (z rzadkiej zaprawy z drobnego piasku, narzucanie ręcznie, rozprowadzanie pacą, po stężeniu zaciera się pacą z filcem 5)wykonanie faktury (przez narzut specjalnie dobranej zaprawy lub obróbkę za pomocą narzędzi. 166 Wymagania techniczne stawiane tynkom jednolitość własności w czasie, dobra przyczepność do podłoża, odporność na zawilgocenie, nie wydzielanie substancji szkodliwych dla zdrowia, łatwość wykonania i możliwość renowacji, ochrona powierzchni zewn przed działaniem czynników atmosferycznych, nadanie powierzchnią estetycznego wyglądu, zdolność do przenoszenia naprężeń zewnętrznych bez spękań, odporność na uszkodzenia mechaniczne, odporność na zabrudzenie pyłami atmosferycznymi i łatwość ich wyczyszczenia.

167 suche tynki Suche tynki wykonuje się z płyt gipsowo-kartonowych o grubościach od 3.5 do 12.5 mm. Produkuje się płyty o różnych właściwościach. Zwykle ognioochronne, wodoodporne. Jednak nie zaleca się montowania płyt w środowisku wilgotnym. Mogą być montowane do ściany za pomocą łat drewnianych lub profili aluminiowych za pomocą gwoździ popowych lub odpowiednich wkrętów co 30 cm. Płyty można montować za pomocą zaczynu gipsowego. Gipsowe placki narzuca się na ścianę a następnie dociska się płytę. 168 Plastyczne masy tynkarskie wprowadzone zamiast tradycyjnych tynków natryskowe płynne masy szpachlowe takie jak: płynna tapeta włóknista, Malix W, Malix Z, Fibrofob, Polfex. Można stosować je elewacyjnie lub do wnętrz.Dużo szybsze w wykonaniu, mogą być barwione. Faktura zależna od sposobu nakładania 169 Hydrofobizacja powierzchniowa tynków Do hydrofobizacji stosuje się preparaty na bazie żywic silikonowych. Stosuje się je w postaci mocno rozcieńczonej aby głębokość wnikania była jak największa. Podłoże powinno być suche i czyste. Siliknowanie elewacji należy wykonywać przy bezdeszczowej pogodzie w temperaturze +5C.Zaimpregnowane powierzchnie po 7 dniach przy przelewaniu wodą nie powinny wykazywać zawilgocenia, a woda powinna całkowicie spływać po powierzchni pionowej ściany 170 Hydrofobizacja wgłębna tynków Poddaje się jej zaprawy tynkowe lub plastyczne masy tynkowe przez dodanie środka hydrofobizującego do wody zarobowej, a następnie wymieszaniu jej z innymi składnikami zaprawy. Efekt zależy od rodzaju i zawartości hydrofobizatora oraz od dokładności jego wymieszania w zaprawie. Hydrofobizator obniża wytrzymałość zaprawy oraz ich przyczepność dlatego jego zawartość nie powinna przekraczać 0.05-0.1% 172 Kamienne okładziny wewnętrzne Do okładzin kamiennych stosowane są zazwyczaj twarde wapienie, marmury, piaskowce. Okładziny te są odporniejsze na uszkodzenia mechaniczne niż tynki dlatego stosu się je w pomieszczeniach o wzmożonym ruchu( halle, korytarze ). Materiał na okładziny zamawia się według dokładnej specyfikacji opracowanej na podstawie szczegółowego rysunku. Grubość płyt wynosi zazwyczaj od 2.2 do 5 cm, a powierzchnia od 0.25 do 0.5 m^2. Płyta o takich wymiarach ma ciężar umożliwiający osadzenie jej przez jednego robotnika. Między okładziną a podłożem należy zostawić przestrzeń grubości 2-3 cm, którą przeważnie wypełnia się zaprawą. Podłożem może być mur o takiej grubości aby można było mocować w nim haki do mocowania płyt. Płytę mocuje się do ściany za pomocą kotwi z prętów ocynkowanych o średnicy od 3 do 8 mm 100 Odwodnienie zewnętrzne stropodachów RYNNY Odwodnienie zewnętrzne jest stosowane w niewielkich budynkach. Do zalet należy względna łatwość wykonania. Rynny wykonuje się z blachy cynkowej, blachy ocynkowanej, miedz i PCV. Wymiary rynien zależą bezpośrednio od wielkości połaci dachowych. Na ogół przyjmuje się, że 1m2 rzutu połaci wymaga 0.8-1 cm2 przekroju poprzecznego rynny. Rynny metalowe przytrzymywane są przez specjalnie wygięte uchwyty z płaskowników 4x25mm do 4x30mm, których kształt dopasowany jest do przekroju rynny. Uchwyty mocuje się średnio co 0.5m. Spadek w rynnach wynosi 0.5-2%. RURY SPUSTOWE Odległość między rurami spustowymi wynoszą 12-20m. Rury spustowe powinny być umieszczone przy koszach. Odległość między rurami spustowymi wynoszą 12-20m. Rury spustowe powinny być umieszczone przy Przekrój powinien być nie mniejszy niż 3/4 przekroju rynny. montowanie polega na unieruchomieniu rury w kierunku poziomym przy jednoczesnym umożliwieniu pewnych ruchów ku górze. 101 Odwadnianie do wewnątrz budynku Sropodachy z odwadnianiem do wewnątrz budynku są w naszym klimacie korzystniejsze gdyż nie powstaje w nich oblodzenie. Koryta należy projektować z dala od ścian i nadbudówek. Rury spustowe od lejów spływowych w budynkach z poddaszami powinny być na poddaszu podgrzewane aby nie zamarzły. Jeden lej o średnicy 10cm wystarcza na 300 m^2 dachu.

.

.

.

.

.

---