Przekładnie ślimakowe są to przekładnie wichrowate, w których kąt skrzyżowanie osi wynosi 90°. Przekładnie te składają się ze ślimaka i ślimacznicy, przy czym kołem czynnym jest najczęściej ślimak. Różnią się od przekładni śrubowych tym, że ślimaki mają małą liczbę zwojów (zębów), a ślimacznice - wklęsłe wieńce zębate. Rozróżnia się przekładnie ślimakowe walcowe i globoidalne. W przekładni ślimakowej walcowej zęby ślimaka są nacięte na walcu, przekładni globoidalnej - na wklęsłej powierzchni obrotowej, której promień podziałowy odpowiada promieniowi podziałowemu współpracującej ślimacznicy. Zalety- powierzchnia styku zębów jest liniowa, a nie punktowa jak w innych przekładniach śrubowych wichrowatych, przez co żywotność przekładni ślimakowej jest większa -możliwość uzyskania samohamowności ( niektórych konstrukcjach) , gdyż upraszcza ich budowę. Przekładnia ślimakowa może byś wykonana jako samohamowna przy kącie wzniosu linii zwoju γ≤2.5° . Jeśli przekładnia nie jest samohamowna, to kołem czynnym może być ślimacznica. (w mostach napędowych samochodów ciężarowych). Zalety-jednoczesna współpraca większej ilości zębów - przenoszenie dużych obciążeń - cichobieżność. Wady przekładni ślimakowej - stosunkowo mała sprawność - trudność uzyskania dużej dokładności wykonania - konieczność bardzo dokładnego montażu w celu uzyskania prawidłowego zazębienia. Straty mocy uwarunkowane są głównie powstającymi w czasie pracy siłami tarcia między zetkniętymi powierzchniami ślimacznicy i ślimaka, w czasie zazębienia ma miejsce ślizganie się zwojów ślimaka wzdłuż pracujących powierzchni zębów. Oprócz tego przy cylindrycznym ślimaku w głównej płaszczyźnie przebiega toczenie się ze ślizganiem zębów ślimacznicy .Wielkość sił tarcia określa się z nacisków normalnych poprzez współczynnik tarcia. Współczynnik tarcia w przekładniach ślimakowych zależy -od materiału ślimaka i ślimacznicy -stanu stykających się powierzchni - lepkości smaru - szybkości ślizgania vśl - kształtu zębów ślimacznicy i zwojów ślimaka - wielkości obciążenia i wielu innych czynników. Moc, która jest tracona na pokonanie szkodliwych oporów wywołanych ślizganiem się zwojów ślimaka wzdłuż zębów ślimacznicy.

Współczynnik sprawności przekładni ślimakowej można określić wyrażeniem: η=1-φ, gdzie φ= Nstr \ N , Nstr -moc tracona na pokonanie oporów szkodliwych, N- moc doprowadzona do ślimaka. Przy napędzającym ślimaku z dostateczną dla praktyki dokładnością można przyjąć: Nstr=N(1-tgγ0\tg(γ0+ρ')) i współczynnik strat: φstr=1--tgγ0\tg(γ0+ρ') , γ0-kąt wzniosu średniej linii śrubowej ślimaka, ρ'- kąt tarcia między zetkniętymi powierzchniami. Współczynnik uwzględniający straty analogiczne stratom w zazębieniu koła o zębach skośnych z zębatką można przyjąć: φz=πεsμ\zcos γ0z2, gdzie: εs - skokowa liczba przyporu, μ - współczynnik tarcia między stykającymi się zębami,z2 - liczba zębów ślimacznicy. Współczynnik strat w łożyskach tocznych przekładni przyjmuje się: φl=Nl\N , gdzie: Nł - moc tracona na pokonanie oporów szkodliwych w łożyskach. Współczynnik strat, uwzględniający straty mocy na mieszanie smaru (oleju) Nol może być w sposób przybliżony określony z wyrażenia: φl=Nol\N=0,001v1L √Et \N, gdzie: v1 - obwodowa szybkość ślimaka w m/s, L - długość naciętej części ślimaka, Et - lepkość oleju w stopniach Euglera przy temperaturze t^0C oleju w reduktorze. Przy zanurzeniu ślimacznicy w oleju w miejsce v1 obwodową prędkość ślimacznicy v2i w miejsce L szerokość ślimacznicy B. Według wyżej przedstawionych równań określa się przybliżoną wielkość strat w przekładni ślimakowej. Całkowity współczynnik strat w przekładni ślimakowej: φ= φstr+ φz+ φl+ φol a sprawność wyniesie: η=1-( φstr+ φz+ φl+ φol) Przy badaniu przekładni rozdzielenie strat nastręcza duze trudności, straty w zazębieniu i łozyskach są stosunkowo małe w porównaniu ze stratami w parze śrubowej. Przyjmuje się w miejsce kąta tarcia zredukowany kąt tarcia. Wówczas współczynnik sprawności przekładni przy napędzającym ślimaku wyniesie: ηo= (1- φol)* tgγ0\tg(γ0+ρ') Doświadczalnie wielkości ρ΄ w zalezności od prędkości ślizgania vśl przy róznych materiałach ślimaka i ślimacznicy podano w tabeli. Vśl= √ z2^2+ z1^2 *mn/19100 ; gdzie m-moduł przekładni, n- obroty, z- krotność ślimaka

Przekładnie ślimakowe są to przekładnie wichrowate, w których kąt skrzyżowanie osi wynosi 90°. Przekładnie te składają się ze ślimaka i ślimacznicy, przy czym kołem czynnym jest najczęściej ślimak. Różnią się od przekładni śrubowych tym, że ślimaki mają małą liczbę zwojów (zębów), a ślimacznice - wklęsłe wieńce zębate. Rozróżnia się przekładnie ślimakowe walcowe i globoidalne. W przekładni ślimakowej walcowej zęby ślimaka są nacięte na walcu, przekładni globoidalnej - na wklęsłej powierzchni obrotowej, której promień podziałowy odpowiada promieniowi podziałowemu współpracującej ślimacznicy. Zalety- powierzchnia styku zębów jest liniowa, a nie punktowa jak w innych przekładniach śrubowych wichrowatych, przez co żywotność przekładni ślimakowej jest większa -możliwość uzyskania samohamowności ( niektórych konstrukcjach) , gdyż upraszcza ich budowę. Przekładnia ślimakowa może byś wykonana jako samohamowna przy kącie wzniosu linii zwoju γ≤2.5° . Jeśli przekładnia nie jest samohamowna, to kołem czynnym może być ślimacznica. (w mostach napędowych samochodów ciężarowych). Zalety-jednoczesna współpraca większej ilości zębów - przenoszenie dużych obciążeń - cichobieżność. Wady przekładni ślimakowej - stosunkowo mała sprawność - trudność uzyskania dużej dokładności wykonania - konieczność bardzo dokładnego montażu w celu uzyskania prawidłowego zazębienia. Straty mocy uwarunkowane są głównie powstającymi w czasie pracy siłami tarcia między zetkniętymi powierzchniami ślimacznicy i ślimaka, w czasie zazębienia ma miejsce ślizganie się zwojów ślimaka wzdłuż pracujących powierzchni zębów. Oprócz tego przy cylindrycznym ślimaku w głównej płaszczyźnie przebiega toczenie się ze ślizganiem zębów ślimacznicy .Wielkość sił tarcia określa się z nacisków normalnych poprzez współczynnik tarcia. Współczynnik tarcia w przekładniach ślimakowych zależy -od materiału ślimaka i ślimacznicy -stanu stykających się powierzchni - lepkości smaru - szybkości ślizgania vśl - kształtu zębów ślimacznicy i zwojów ślimaka - wielkości obciążenia i wielu innych czynników. Moc, która jest tracona na pokonanie szkodliwych oporów wywołanych ślizganiem się zwojów ślimaka wzdłuż zębów ślimacznicy.

Współczynnik sprawności przekładni ślimakowej można określić wyrażeniem: η=1-φ, gdzie φ= Nstr \ N , Nstr -moc tracona na pokonanie oporów szkodliwych, N- moc doprowadzona do ślimaka. Przy napędzającym ślimaku z dostateczną dla praktyki dokładnością można przyjąć: Nstr=N(1-tgγ0\tg(γ0+ρ')) i współczynnik strat: φstr=1--tgγ0\tg(γ0+ρ') , γ0-kąt wzniosu średniej linii śrubowej ślimaka, ρ'- kąt tarcia między zetkniętymi powierzchniami. Współczynnik uwzględniający straty analogiczne stratom w zazębieniu koła o zębach skośnych z zębatką można przyjąć: φz=πεsμ\zcos γ0z2, gdzie: εs - skokowa liczba przyporu, μ - współczynnik tarcia między stykającymi się zębami,z2 - liczba zębów ślimacznicy. Współczynnik strat w łożyskach tocznych przekładni przyjmuje się: φl=Nl\N , gdzie: Nł - moc tracona na pokonanie oporów szkodliwych w łożyskach. Współczynnik strat, uwzględniający straty mocy na mieszanie smaru (oleju) Nol może być w sposób przybliżony określony z wyrażenia: φl=Nol\N=0,001v1L √Et \N, gdzie: v1 - obwodowa szybkość ślimaka w m/s, L - długość naciętej części ślimaka, Et - lepkość oleju w stopniach Euglera przy temperaturze t^0C oleju w reduktorze. Przy zanurzeniu ślimacznicy w oleju w miejsce v1 obwodową prędkość ślimacznicy v2i w miejsce L szerokość ślimacznicy B. Według wyżej przedstawionych równań określa się przybliżoną wielkość strat w przekładni ślimakowej. Całkowity współczynnik strat w przekładni ślimakowej: φ= φstr+ φz+ φl+ φol a sprawność wyniesie: η=1-( φstr+ φz+ φl+ φol) Przy badaniu przekładni rozdzielenie strat nastręcza duze trudności, straty w zazębieniu i łozyskach są stosunkowo małe w porównaniu ze stratami w parze śrubowej. Przyjmuje się w miejsce kąta tarcia zredukowany kąt tarcia. Wówczas współczynnik sprawności przekładni przy napędzającym ślimaku wyniesie: ηo= (1- φol)* tgγ0\tg(γ0+ρ') Doświadczalnie wielkości ρ΄ w zalezności od prędkości ślizgania vśl przy róznych materiałach ślimaka i ślimacznicy podano w tabeli. Vśl= √ z2^2+ z1^2 *mn/19100 ; gdzie m-moduł przekładni, n- obroty, z- krotność ślimaka

Przekładnie ślimakowe są to przekładnie wichrowate, w których kąt skrzyżowanie osi wynosi 90°. Przekładnie te składają się ze ślimaka i ślimacznicy, przy czym kołem czynnym jest najczęściej ślimak. Różnią się od przekładni śrubowych tym, że ślimaki mają małą liczbę zwojów (zębów), a ślimacznice - wklęsłe wieńce zębate. Rozróżnia się przekładnie ślimakowe walcowe i globoidalne. W przekładni ślimakowej walcowej zęby ślimaka są nacięte na walcu, przekładni globoidalnej - na wklęsłej powierzchni obrotowej, której promień podziałowy odpowiada promieniowi podziałowemu współpracującej ślimacznicy. Zalety- powierzchnia styku zębów jest liniowa, a nie punktowa jak w innych przekładniach śrubowych wichrowatych, przez co żywotność przekładni ślimakowej jest większa -możliwość uzyskania samohamowności ( niektórych konstrukcjach) , gdyż upraszcza ich budowę. Przekładnia ślimakowa może byś wykonana jako samohamowna przy kącie wzniosu linii zwoju γ≤2.5° . Jeśli przekładnia nie jest samohamowna, to kołem czynnym może być ślimacznica. (w mostach napędowych samochodów ciężarowych). Zalety-jednoczesna współpraca większej ilości zębów - przenoszenie dużych obciążeń - cichobieżność. Wady przekładni ślimakowej - stosunkowo mała sprawność - trudność uzyskania dużej dokładności wykonania - konieczność bardzo dokładnego montażu w celu uzyskania prawidłowego zazębienia. Straty mocy uwarunkowane są głównie powstającymi w czasie pracy siłami tarcia między zetkniętymi powierzchniami ślimacznicy i ślimaka, w czasie zazębienia ma miejsce ślizganie się zwojów ślimaka wzdłuż pracujących powierzchni zębów. Oprócz tego przy cylindrycznym ślimaku w głównej płaszczyźnie przebiega toczenie się ze ślizganiem zębów ślimacznicy .Wielkość sił tarcia określa się z nacisków normalnych poprzez współczynnik tarcia. Współczynnik tarcia w przekładniach ślimakowych zależy -od materiału ślimaka i ślimacznicy -stanu stykających się powierzchni - lepkości smaru - szybkości ślizgania vśl - kształtu zębów ślimacznicy i zwojów ślimaka - wielkości obciążenia i wielu innych czynników. Moc, która jest tracona na pokonanie szkodliwych oporów wywołanych ślizganiem się zwojów ślimaka wzdłuż zębów ślimacznicy.

Współczynnik sprawności przekładni ślimakowej można określić wyrażeniem: η=1-φ, gdzie φ= Nstr \ N , Nstr -moc tracona na pokonanie oporów szkodliwych, N- moc doprowadzona do ślimaka. Przy napędzającym ślimaku z dostateczną dla praktyki dokładnością można przyjąć: Nstr=N(1-tgγ0\tg(γ0+ρ')) i współczynnik strat: φstr=1--tgγ0\tg(γ0+ρ') , γ0-kąt wzniosu średniej linii śrubowej ślimaka, ρ'- kąt tarcia między zetkniętymi powierzchniami. Współczynnik uwzględniający straty analogiczne stratom w zazębieniu koła o zębach skośnych z zębatką można przyjąć: φz=πεsμ\zcos γ0z2, gdzie: εs - skokowa liczba przyporu, μ - współczynnik tarcia między stykającymi się zębami,z2 - liczba zębów ślimacznicy. Współczynnik strat w łożyskach tocznych przekładni przyjmuje się: φl=Nl\N , gdzie: Nł - moc tracona na pokonanie oporów szkodliwych w łożyskach. Współczynnik strat, uwzględniający straty mocy na mieszanie smaru (oleju) Nol może być w sposób przybliżony określony z wyrażenia: φl=Nol\N=0,001v1L √Et \N, gdzie: v1 - obwodowa szybkość ślimaka w m/s, L - długość naciętej części ślimaka, Et - lepkość oleju w stopniach Euglera przy temperaturze t^0C oleju w reduktorze. Przy zanurzeniu ślimacznicy w oleju w miejsce v1 obwodową prędkość ślimacznicy v2i w miejsce L szerokość ślimacznicy B. Według wyżej przedstawionych równań określa się przybliżoną wielkość strat w przekładni ślimakowej. Całkowity współczynnik strat w przekładni ślimakowej: φ= φstr+ φz+ φl+ φol a sprawność wyniesie: η=1-( φstr+ φz+ φl+ φol) Przy badaniu przekładni rozdzielenie strat nastręcza duze trudności, straty w zazębieniu i łozyskach są stosunkowo małe w porównaniu ze stratami w parze śrubowej. Przyjmuje się w miejsce kąta tarcia zredukowany kąt tarcia. Wówczas współczynnik sprawności przekładni przy napędzającym ślimaku wyniesie: ηo= (1- φol)* tgγ0\tg(γ0+ρ') Doświadczalnie wielkości ρ΄ w zalezności od prędkości ślizgania vśl przy róznych materiałach ślimaka i ślimacznicy podano w tabeli. Vśl= √ z2^2+ z1^2 *mn/19100 ; gdzie m-moduł przekładni, n- obroty, z- krotność ślimaka

Przekładnie ślimakowe są to przekładnie wichrowate, w których kąt skrzyżowanie osi wynosi 90°. Przekładnie te składają się ze ślimaka i ślimacznicy, przy czym kołem czynnym jest najczęściej ślimak. Różnią się od przekładni śrubowych tym, że ślimaki mają małą liczbę zwojów (zębów), a ślimacznice - wklęsłe wieńce zębate. Rozróżnia się przekładnie ślimakowe walcowe i globoidalne. W przekładni ślimakowej walcowej zęby ślimaka są nacięte na walcu, przekładni globoidalnej - na wklęsłej powierzchni obrotowej, której promień podziałowy odpowiada promieniowi podziałowemu współpracującej ślimacznicy. Zalety- powierzchnia styku zębów jest liniowa, a nie punktowa jak w innych przekładniach śrubowych wichrowatych, przez co żywotność przekładni ślimakowej jest większa -możliwość uzyskania samohamowności ( niektórych konstrukcjach) , gdyż upraszcza ich budowę. Przekładnia ślimakowa może byś wykonana jako samohamowna przy kącie wzniosu linii zwoju γ≤2.5° . Jeśli przekładnia nie jest samohamowna, to kołem czynnym może być ślimacznica. (w mostach napędowych samochodów ciężarowych). Zalety-jednoczesna współpraca większej ilości zębów - przenoszenie dużych obciążeń - cichobieżność. Wady przekładni ślimakowej - stosunkowo mała sprawność - trudność uzyskania dużej dokładności wykonania - konieczność bardzo dokładnego montażu w celu uzyskania prawidłowego zazębienia. Straty mocy uwarunkowane są głównie powstającymi w czasie pracy siłami tarcia między zetkniętymi powierzchniami ślimacznicy i ślimaka, w czasie zazębienia ma miejsce ślizganie się zwojów ślimaka wzdłuż pracujących powierzchni zębów. Oprócz tego przy cylindrycznym ślimaku w głównej płaszczyźnie przebiega toczenie się ze ślizganiem zębów ślimacznicy .Wielkość sił tarcia określa się z nacisków normalnych poprzez współczynnik tarcia. Współczynnik tarcia w przekładniach ślimakowych zależy -od materiału ślimaka i ślimacznicy -stanu stykających się powierzchni - lepkości smaru - szybkości ślizgania vśl - kształtu zębów ślimacznicy i zwojów ślimaka - wielkości obciążenia i wielu innych czynników. Moc, która jest tracona na pokonanie szkodliwych oporów wywołanych ślizganiem się zwojów ślimaka wzdłuż zębów ślimacznicy.

Współczynnik sprawności przekładni ślimakowej można określić wyrażeniem: η=1-φ, gdzie φ= Nstr \ N , Nstr -moc tracona na pokonanie oporów szkodliwych, N- moc doprowadzona do ślimaka. Przy napędzającym ślimaku z dostateczną dla praktyki dokładnością można przyjąć: Nstr=N(1-tgγ0\tg(γ0+ρ')) i współczynnik strat: φstr=1--tgγ0\tg(γ0+ρ') , γ0-kąt wzniosu średniej linii śrubowej ślimaka, ρ'- kąt tarcia między zetkniętymi powierzchniami. Współczynnik uwzględniający straty analogiczne stratom w zazębieniu koła o zębach skośnych z zębatką można przyjąć: φz=πεsμ\zcos γ0z2, gdzie: εs - skokowa liczba przyporu, μ - współczynnik tarcia między stykającymi się zębami,z2 - liczba zębów ślimacznicy. Współczynnik strat w łożyskach tocznych przekładni przyjmuje się: φl=Nl\N , gdzie: Nł - moc tracona na pokonanie oporów szkodliwych w łożyskach. Współczynnik strat, uwzględniający straty mocy na mieszanie smaru (oleju) Nol może być w sposób przybliżony określony z wyrażenia: φl=Nol\N=0,001v1L √Et \N, gdzie: v1 - obwodowa szybkość ślimaka w m/s, L - długość naciętej części ślimaka, Et - lepkość oleju w stopniach Euglera przy temperaturze t^0C oleju w reduktorze. Przy zanurzeniu ślimacznicy w oleju w miejsce v1 obwodową prędkość ślimacznicy v2i w miejsce L szerokość ślimacznicy B. Według wyżej przedstawionych równań określa się przybliżoną wielkość strat w przekładni ślimakowej. Całkowity współczynnik strat w przekładni ślimakowej: φ= φstr+ φz+ φl+ φol a sprawność wyniesie: η=1-( φstr+ φz+ φl+ φol) Przy badaniu przekładni rozdzielenie strat nastręcza duze trudności, straty w zazębieniu i łozyskach są stosunkowo małe w porównaniu ze stratami w parze śrubowej. Przyjmuje się w miejsce kąta tarcia zredukowany kąt tarcia. Wówczas współczynnik sprawności przekładni przy napędzającym ślimaku wyniesie: ηo= (1- φol)* tgγ0\tg(γ0+ρ') Doświadczalnie wielkości ρ΄ w zalezności od prędkości ślizgania vśl przy róznych materiałach ślimaka i ślimacznicy podano w tabeli. Vśl= √ z2^2+ z1^2 *mn/19100 ; gdzie m-moduł przekładni, n- obroty, z- krotność ślimaka

Przekładnie ślimakowe są to przekładnie wichrowate, w których kąt skrzyżowanie osi wynosi 90°. Przekładnie te składają się ze ślimaka i ślimacznicy, przy czym kołem czynnym jest najczęściej ślimak. Różnią się od przekładni śrubowych tym, że ślimaki mają małą liczbę zwojów (zębów), a ślimacznice - wklęsłe wieńce zębate. Rozróżnia się przekładnie ślimakowe walcowe i globoidalne. W przekładni ślimakowej walcowej zęby ślimaka są nacięte na walcu, przekładni globoidalnej - na wklęsłej powierzchni obrotowej, której promień podziałowy odpowiada promieniowi podziałowemu współpracującej ślimacznicy. Zalety- powierzchnia styku zębów jest liniowa, a nie punktowa jak w innych przekładniach śrubowych wichrowatych, przez co żywotność przekładni ślimakowej jest większa -możliwość uzyskania samohamowności ( niektórych konstrukcjach) , gdyż upraszcza ich budowę. Przekładnia ślimakowa może byś wykonana jako samohamowna przy kącie wzniosu linii zwoju γ≤2.5° . Jeśli przekładnia nie jest samohamowna, to kołem czynnym może być ślimacznica. (w mostach napędowych samochodów ciężarowych). Zalety-jednoczesna współpraca większej ilości zębów - przenoszenie dużych obciążeń - cichobieżność. Wady przekładni ślimakowej - stosunkowo mała sprawność - trudność uzyskania dużej dokładności wykonania - konieczność bardzo dokładnego montażu w celu uzyskania prawidłowego zazębienia. Straty mocy uwarunkowane są głównie powstającymi w czasie pracy siłami tarcia między zetkniętymi powierzchniami ślimacznicy i ślimaka, w czasie zazębienia ma miejsce ślizganie się zwojów ślimaka wzdłuż pracujących powierzchni zębów. Oprócz tego przy cylindrycznym ślimaku w głównej płaszczyźnie przebiega toczenie się ze ślizganiem zębów ślimacznicy .Wielkość sił tarcia określa się z nacisków normalnych poprzez współczynnik tarcia. Współczynnik tarcia w przekładniach ślimakowych zależy -od materiału ślimaka i ślimacznicy -stanu stykających się powierzchni - lepkości smaru - szybkości ślizgania vśl - kształtu zębów ślimacznicy i zwojów ślimaka - wielkości obciążenia i wielu innych czynników. Moc, która jest tracona na pokonanie szkodliwych oporów wywołanych ślizganiem się zwojów ślimaka wzdłuż zębów ślimacznicy.

Współczynnik sprawności przekładni ślimakowej można określić wyrażeniem: η=1-φ, gdzie φ= Nstr \ N , Nstr -moc tracona na pokonanie oporów szkodliwych, N- moc doprowadzona do ślimaka. Przy napędzającym ślimaku z dostateczną dla praktyki dokładnością można przyjąć: Nstr=N(1-tgγ0\tg(γ0+ρ')) i współczynnik strat: φstr=1--tgγ0\tg(γ0+ρ') , γ0-kąt wzniosu średniej linii śrubowej ślimaka, ρ'- kąt tarcia między zetkniętymi powierzchniami. Współczynnik uwzględniający straty analogiczne stratom w zazębieniu koła o zębach skośnych z zębatką można przyjąć: φz=πεsμ\zcos γ0z2, gdzie: εs - skokowa liczba przyporu, μ - współczynnik tarcia między stykającymi się zębami,z2 - liczba zębów ślimacznicy. Współczynnik strat w łożyskach tocznych przekładni przyjmuje się: φl=Nl\N , gdzie: Nł - moc tracona na pokonanie oporów szkodliwych w łożyskach. Współczynnik strat, uwzględniający straty mocy na mieszanie smaru (oleju) Nol może być w sposób przybliżony określony z wyrażenia: φl=Nol\N=0,001v1L √Et \N, gdzie: v1 - obwodowa szybkość ślimaka w m/s, L - długość naciętej części ślimaka, Et - lepkość oleju w stopniach Euglera przy temperaturze t^0C oleju w reduktorze. Przy zanurzeniu ślimacznicy w oleju w miejsce v1 obwodową prędkość ślimacznicy v2i w miejsce L szerokość ślimacznicy B. Według wyżej przedstawionych równań określa się przybliżoną wielkość strat w przekładni ślimakowej. Całkowity współczynnik strat w przekładni ślimakowej: φ= φstr+ φz+ φl+ φol a sprawność wyniesie: η=1-( φstr+ φz+ φl+ φol) Przy badaniu przekładni rozdzielenie strat nastręcza duze trudności, straty w zazębieniu i łozyskach są stosunkowo małe w porównaniu ze stratami w parze śrubowej. Przyjmuje się w miejsce kąta tarcia zredukowany kąt tarcia. Wówczas współczynnik sprawności przekładni przy napędzającym ślimaku wyniesie: ηo= (1- φol)* tgγ0\tg(γ0+ρ') Doświadczalnie wielkości ρ΄ w zalezności od prędkości ślizgania vśl przy róznych materiałach ślimaka i ślimacznicy podano w tabeli. Vśl= √ z2^2+ z1^2 *mn/19100 ; gdzie m-moduł przekładni, n- obroty, z- krotność ślimaka

Przekładnie ślimakowe są to przekładnie wichrowate, w których kąt skrzyżowanie osi wynosi 90°. Przekładnie te składają się ze ślimaka i ślimacznicy, przy czym kołem czynnym jest najczęściej ślimak. Różnią się od przekładni śrubowych tym, że ślimaki mają małą liczbę zwojów (zębów), a ślimacznice - wklęsłe wieńce zębate. Rozróżnia się przekładnie ślimakowe walcowe i globoidalne. W przekładni ślimakowej walcowej zęby ślimaka są nacięte na walcu, przekładni globoidalnej - na wklęsłej powierzchni obrotowej, której promień podziałowy odpowiada promieniowi podziałowemu współpracującej ślimacznicy. Zalety- powierzchnia styku zębów jest liniowa, a nie punktowa jak w innych przekładniach śrubowych wichrowatych, przez co żywotność przekładni ślimakowej jest większa -możliwość uzyskania samohamowności ( niektórych konstrukcjach) , gdyż upraszcza ich budowę. Przekładnia ślimakowa może byś wykonana jako samohamowna przy kącie wzniosu linii zwoju γ≤2.5° . Jeśli przekładnia nie jest samohamowna, to kołem czynnym może być ślimacznica. (w mostach napędowych samochodów ciężarowych). Zalety-jednoczesna współpraca większej ilości zębów - przenoszenie dużych obciążeń - cichobieżność. Wady przekładni ślimakowej - stosunkowo mała sprawność - trudność uzyskania dużej dokładności wykonania - konieczność bardzo dokładnego montażu w celu uzyskania prawidłowego zazębienia. Straty mocy uwarunkowane są głównie powstającymi w czasie pracy siłami tarcia między zetkniętymi powierzchniami ślimacznicy i ślimaka, w czasie zazębienia ma miejsce ślizganie się zwojów ślimaka wzdłuż pracujących powierzchni zębów. Oprócz tego przy cylindrycznym ślimaku w głównej płaszczyźnie przebiega toczenie się ze ślizganiem zębów ślimacznicy .Wielkość sił tarcia określa się z nacisków normalnych poprzez współczynnik tarcia. Współczynnik tarcia w przekładniach ślimakowych zależy -od materiału ślimaka i ślimacznicy -stanu stykających się powierzchni - lepkości smaru - szybkości ślizgania vśl - kształtu zębów ślimacznicy i zwojów ślimaka - wielkości obciążenia i wielu innych czynników. Moc, która jest tracona na pokonanie szkodliwych oporów wywołanych ślizganiem się zwojów ślimaka wzdłuż zębów ślimacznicy.

Współczynnik sprawności przekładni ślimakowej można określić wyrażeniem: η=1-φ, gdzie φ= Nstr \ N , Nstr -moc tracona na pokonanie oporów szkodliwych, N- moc doprowadzona do ślimaka. Przy napędzającym ślimaku z dostateczną dla praktyki dokładnością można przyjąć: Nstr=N(1-tgγ0\tg(γ0+ρ')) i współczynnik strat: φstr=1--tgγ0\tg(γ0+ρ') , γ0-kąt wzniosu średniej linii śrubowej ślimaka, ρ'- kąt tarcia między zetkniętymi powierzchniami. Współczynnik uwzględniający straty analogiczne stratom w zazębieniu koła o zębach skośnych z zębatką można przyjąć: φz=πεsμ\zcos γ0z2, gdzie: εs - skokowa liczba przyporu, μ - współczynnik tarcia między stykającymi się zębami,z2 - liczba zębów ślimacznicy. Współczynnik strat w łożyskach tocznych przekładni przyjmuje się: φl=Nl\N , gdzie: Nł - moc tracona na pokonanie oporów szkodliwych w łożyskach. Współczynnik strat, uwzględniający straty mocy na mieszanie smaru (oleju) Nol może być w sposób przybliżony określony z wyrażenia: φl=Nol\N=0,001v1L √Et \N, gdzie: v1 - obwodowa szybkość ślimaka w m/s, L - długość naciętej części ślimaka, Et - lepkość oleju w stopniach Euglera przy temperaturze t^0C oleju w reduktorze. Przy zanurzeniu ślimacznicy w oleju w miejsce v1 obwodową prędkość ślimacznicy v2i w miejsce L szerokość ślimacznicy B. Według wyżej przedstawionych równań określa się przybliżoną wielkość strat w przekładni ślimakowej. Całkowity współczynnik strat w przekładni ślimakowej: φ= φstr+ φz+ φl+ φol a sprawność wyniesie: η=1-( φstr+ φz+ φl+ φol) Przy badaniu przekładni rozdzielenie strat nastręcza duze trudności, straty w zazębieniu i łozyskach są stosunkowo małe w porównaniu ze stratami w parze śrubowej. Przyjmuje się w miejsce kąta tarcia zredukowany kąt tarcia. Wówczas współczynnik sprawności przekładni przy napędzającym ślimaku wyniesie: ηo= (1- φol)* tgγ0\tg(γ0+ρ') Doświadczalnie wielkości ρ΄ w zalezności od prędkości ślizgania vśl przy róznych materiałach ślimaka i ślimacznicy podano w tabeli. Vśl= √ z2^2+ z1^2 *mn/19100 ; gdzie m-moduł przekładni, n- obroty, z- krotność ślimaka

Przekładnie ślimakowe są to przekładnie wichrowate, w których kąt skrzyżowanie osi wynosi 90°. Przekładnie te składają się ze ślimaka i ślimacznicy, przy czym kołem czynnym jest najczęściej ślimak. Różnią się od przekładni śrubowych tym, że ślimaki mają małą liczbę zwojów (zębów), a ślimacznice - wklęsłe wieńce zębate. Rozróżnia się przekładnie ślimakowe walcowe i globoidalne. W przekładni ślimakowej walcowej zęby ślimaka są nacięte na walcu, przekładni globoidalnej - na wklęsłej powierzchni obrotowej, której promień podziałowy odpowiada promieniowi podziałowemu współpracującej ślimacznicy. Zalety- powierzchnia styku zębów jest liniowa, a nie punktowa jak w innych przekładniach śrubowych wichrowatych, przez co żywotność przekładni ślimakowej jest większa -możliwość uzyskania samohamowności ( niektórych konstrukcjach) , gdyż upraszcza ich budowę. Przekładnia ślimakowa może byś wykonana jako samohamowna przy kącie wzniosu linii zwoju γ≤2.5° . Jeśli przekładnia nie jest samohamowna, to kołem czynnym może być ślimacznica. (w mostach napędowych samochodów ciężarowych). Zalety-jednoczesna współpraca większej ilości zębów - przenoszenie dużych obciążeń - cichobieżność. Wady przekładni ślimakowej - stosunkowo mała sprawność - trudność uzyskania dużej dokładności wykonania - konieczność bardzo dokładnego montażu w celu uzyskania prawidłowego zazębienia. Straty mocy uwarunkowane są głównie powstającymi w czasie pracy siłami tarcia między zetkniętymi powierzchniami ślimacznicy i ślimaka, w czasie zazębienia ma miejsce ślizganie się zwojów ślimaka wzdłuż pracujących powierzchni zębów. Oprócz tego przy cylindrycznym ślimaku w głównej płaszczyźnie przebiega toczenie się ze ślizganiem zębów ślimacznicy .Wielkość sił tarcia określa się z nacisków normalnych poprzez współczynnik tarcia. Współczynnik tarcia w przekładniach ślimakowych zależy -od materiału ślimaka i ślimacznicy -stanu stykających się powierzchni - lepkości smaru - szybkości ślizgania vśl - kształtu zębów ślimacznicy i zwojów ślimaka - wielkości obciążenia i wielu innych czynników. Moc, która jest tracona na pokonanie szkodliwych oporów wywołanych ślizganiem się zwojów ślimaka wzdłuż zębów ślimacznicy.

Współczynnik sprawności przekładni ślimakowej można określić wyrażeniem: η=1-φ, gdzie φ= Nstr \ N , Nstr -moc tracona na pokonanie oporów szkodliwych, N- moc doprowadzona do ślimaka. Przy napędzającym ślimaku z dostateczną dla praktyki dokładnością można przyjąć: Nstr=N(1-tgγ0\tg(γ0+ρ')) i współczynnik strat: φstr=1--tgγ0\tg(γ0+ρ') , γ0-kąt wzniosu średniej linii śrubowej ślimaka, ρ'- kąt tarcia między zetkniętymi powierzchniami. Współczynnik uwzględniający straty analogiczne stratom w zazębieniu koła o zębach skośnych z zębatką można przyjąć: φz=πεsμ\zcos γ0z2, gdzie: εs - skokowa liczba przyporu, μ - współczynnik tarcia między stykającymi się zębami,z2 - liczba zębów ślimacznicy. Współczynnik strat w łożyskach tocznych przekładni przyjmuje się: φl=Nl\N , gdzie: Nł - moc tracona na pokonanie oporów szkodliwych w łożyskach. Współczynnik strat, uwzględniający straty mocy na mieszanie smaru (oleju) Nol może być w sposób przybliżony określony z wyrażenia: φl=Nol\N=0,001v1L √Et \N, gdzie: v1 - obwodowa szybkość ślimaka w m/s, L - długość naciętej części ślimaka, Et - lepkość oleju w stopniach Euglera przy temperaturze t^0C oleju w reduktorze. Przy zanurzeniu ślimacznicy w oleju w miejsce v1 obwodową prędkość ślimacznicy v2i w miejsce L szerokość ślimacznicy B. Według wyżej przedstawionych równań określa się przybliżoną wielkość strat w przekładni ślimakowej. Całkowity współczynnik strat w przekładni ślimakowej: φ= φstr+ φz+ φl+ φol a sprawność wyniesie: η=1-( φstr+ φz+ φl+ φol) Przy badaniu przekładni rozdzielenie strat nastręcza duze trudności, straty w zazębieniu i łozyskach są stosunkowo małe w porównaniu ze stratami w parze śrubowej. Przyjmuje się w miejsce kąta tarcia zredukowany kąt tarcia. Wówczas współczynnik sprawności przekładni przy napędzającym ślimaku wyniesie: ηo= (1- φol)* tgγ0\tg(γ0+ρ') Doświadczalnie wielkości ρ΄ w zalezności od prędkości ślizgania vśl przy róznych materiałach ślimaka i ślimacznicy podano w tabeli. Vśl= √ z2^2+ z1^2 *mn/19100 ; gdzie m-moduł przekładni, n- obroty, z- krotność ślimaka

Przekładnie ślimakowe są to przekładnie wichrowate, w których kąt skrzyżowanie osi wynosi 90°. Przekładnie te składają się ze ślimaka i ślimacznicy, przy czym kołem czynnym jest najczęściej ślimak. Różnią się od przekładni śrubowych tym, że ślimaki mają małą liczbę zwojów (zębów), a ślimacznice - wklęsłe wieńce zębate. Rozróżnia się przekładnie ślimakowe walcowe i globoidalne. W przekładni ślimakowej walcowej zęby ślimaka są nacięte na walcu, przekładni globoidalnej - na wklęsłej powierzchni obrotowej, której promień podziałowy odpowiada promieniowi podziałowemu współpracującej ślimacznicy. Zalety- powierzchnia styku zębów jest liniowa, a nie punktowa jak w innych przekładniach śrubowych wichrowatych, przez co żywotność przekładni ślimakowej jest większa -możliwość uzyskania samohamowności ( niektórych konstrukcjach) , gdyż upraszcza ich budowę. Przekładnia ślimakowa może byś wykonana jako samohamowna przy kącie wzniosu linii zwoju γ≤2.5° . Jeśli przekładnia nie jest samohamowna, to kołem czynnym może być ślimacznica. (w mostach napędowych samochodów ciężarowych). Zalety-jednoczesna współpraca większej ilości zębów - przenoszenie dużych obciążeń - cichobieżność. Wady przekładni ślimakowej - stosunkowo mała sprawność - trudność uzyskania dużej dokładności wykonania - konieczność bardzo dokładnego montażu w celu uzyskania prawidłowego zazębienia. Straty mocy uwarunkowane są głównie powstającymi w czasie pracy siłami tarcia między zetkniętymi powierzchniami ślimacznicy i ślimaka, w czasie zazębienia ma miejsce ślizganie się zwojów ślimaka wzdłuż pracujących powierzchni zębów. Oprócz tego przy cylindrycznym ślimaku w głównej płaszczyźnie przebiega toczenie się ze ślizganiem zębów ślimacznicy .Wielkość sił tarcia określa się z nacisków normalnych poprzez współczynnik tarcia. Współczynnik tarcia w przekładniach ślimakowych zależy -od materiału ślimaka i ślimacznicy -stanu stykających się powierzchni - lepkości smaru - szybkości ślizgania vśl - kształtu zębów ślimacznicy i zwojów ślimaka - wielkości obciążenia i wielu innych czynników. Moc, która jest tracona na pokonanie szkodliwych oporów wywołanych ślizganiem się zwojów ślimaka wzdłuż zębów ślimacznicy.

Współczynnik sprawności przekładni ślimakowej można określić wyrażeniem: η=1-φ, gdzie φ= Nstr \ N , Nstr -moc tracona na pokonanie oporów szkodliwych, N- moc doprowadzona do ślimaka. Przy napędzającym ślimaku z dostateczną dla praktyki dokładnością można przyjąć: Nstr=N(1-tgγ0\tg(γ0+ρ')) i współczynnik strat: φstr=1--tgγ0\tg(γ0+ρ') , γ0-kąt wzniosu średniej linii śrubowej ślimaka, ρ'- kąt tarcia między zetkniętymi powierzchniami. Współczynnik uwzględniający straty analogiczne stratom w zazębieniu koła o zębach skośnych z zębatką można przyjąć: φz=πεsμ\zcos γ0z2, gdzie: εs - skokowa liczba przyporu, μ - współczynnik tarcia między stykającymi się zębami,z2 - liczba zębów ślimacznicy. Współczynnik strat w łożyskach tocznych przekładni przyjmuje się: φl=Nl\N , gdzie: Nł - moc tracona na pokonanie oporów szkodliwych w łożyskach. Współczynnik strat, uwzględniający straty mocy na mieszanie smaru (oleju) Nol może być w sposób przybliżony określony z wyrażenia: φl=Nol\N=0,001v1L √Et \N, gdzie: v1 - obwodowa szybkość ślimaka w m/s, L - długość naciętej części ślimaka, Et - lepkość oleju w stopniach Euglera przy temperaturze t^0C oleju w reduktorze. Przy zanurzeniu ślimacznicy w oleju w miejsce v1 obwodową prędkość ślimacznicy v2i w miejsce L szerokość ślimacznicy B. Według wyżej przedstawionych równań określa się przybliżoną wielkość strat w przekładni ślimakowej. Całkowity współczynnik strat w przekładni ślimakowej: φ= φstr+ φz+ φl+ φol a sprawność wyniesie: η=1-( φstr+ φz+ φl+ φol) Przy badaniu przekładni rozdzielenie strat nastręcza duze trudności, straty w zazębieniu i łozyskach są stosunkowo małe w porównaniu ze stratami w parze śrubowej. Przyjmuje się w miejsce kąta tarcia zredukowany kąt tarcia. Wówczas współczynnik sprawności przekładni przy napędzającym ślimaku wyniesie: ηo= (1- φol)* tgγ0\tg(γ0+ρ') Doświadczalnie wielkości ρ΄ w zalezności od prędkości ślizgania vśl przy róznych materiałach ślimaka i ślimacznicy podano w tabeli. Vśl= √ z2^2+ z1^2 *mn/19100 ; gdzie m-moduł przekładni, n- obroty, z- krotność ślimaka

Przekładnie ślimakowe są to przekładnie wichrowate, w których kąt skrzyżowanie osi wynosi 90°. Przekładnie te składają się ze ślimaka i ślimacznicy, przy czym kołem czynnym jest najczęściej ślimak. Różnią się od przekładni śrubowych tym, że ślimaki mają małą liczbę zwojów (zębów), a ślimacznice - wklęsłe wieńce zębate. Rozróżnia się przekładnie ślimakowe walcowe i globoidalne. W przekładni ślimakowej walcowej zęby ślimaka są nacięte na walcu, przekładni globoidalnej - na wklęsłej powierzchni obrotowej, której promień podziałowy odpowiada promieniowi podziałowemu współpracującej ślimacznicy. Zalety- powierzchnia styku zębów jest liniowa, a nie punktowa jak w innych przekładniach śrubowych wichrowatych, przez co żywotność przekładni ślimakowej jest większa -możliwość uzyskania samohamowności ( niektórych konstrukcjach) , gdyż upraszcza ich budowę. Przekładnia ślimakowa może byś wykonana jako samohamowna przy kącie wzniosu linii zwoju γ≤2.5° . Jeśli przekładnia nie jest samohamowna, to kołem czynnym może być ślimacznica. (w mostach napędowych samochodów ciężarowych). Zalety-jednoczesna współpraca większej ilości zębów - przenoszenie dużych obciążeń - cichobieżność. Wady przekładni ślimakowej - stosunkowo mała sprawność - trudność uzyskania dużej dokładności wykonania - konieczność bardzo dokładnego montażu w celu uzyskania prawidłowego zazębienia. Straty mocy uwarunkowane są głównie powstającymi w czasie pracy siłami tarcia między zetkniętymi powierzchniami ślimacznicy i ślimaka, w czasie zazębienia ma miejsce ślizganie się zwojów ślimaka wzdłuż pracujących powierzchni zębów. Oprócz tego przy cylindrycznym ślimaku w głównej płaszczyźnie przebiega toczenie się ze ślizganiem zębów ślimacznicy .Wielkość sił tarcia określa się z nacisków normalnych poprzez współczynnik tarcia. Współczynnik tarcia w przekładniach ślimakowych zależy -od materiału ślimaka i ślimacznicy -stanu stykających się powierzchni - lepkości smaru - szybkości ślizgania vśl - kształtu zębów ślimacznicy i zwojów ślimaka - wielkości obciążenia i wielu innych czynników. Moc, która jest tracona na pokonanie szkodliwych oporów wywołanych ślizganiem się zwojów ślimaka wzdłuż zębów ślimacznicy.

Współczynnik sprawności przekładni ślimakowej można określić wyrażeniem: η=1-φ, gdzie φ= Nstr \ N , Nstr -moc tracona na pokonanie oporów szkodliwych, N- moc doprowadzona do ślimaka. Przy napędzającym ślimaku z dostateczną dla praktyki dokładnością można przyjąć: Nstr=N(1-tgγ0\tg(γ0+ρ')) i współczynnik strat: φstr=1--tgγ0\tg(γ0+ρ') , γ0-kąt wzniosu średniej linii śrubowej ślimaka, ρ'- kąt tarcia między zetkniętymi powierzchniami. Współczynnik uwzględniający straty analogiczne stratom w zazębieniu koła o zębach skośnych z zębatką można przyjąć: φz=πεsμ\zcos γ0z2, gdzie: εs - skokowa liczba przyporu, μ - współczynnik tarcia między stykającymi się zębami,z2 - liczba zębów ślimacznicy. Współczynnik strat w łożyskach tocznych przekładni przyjmuje się: φl=Nl\N , gdzie: Nł - moc tracona na pokonanie oporów szkodliwych w łożyskach. Współczynnik strat, uwzględniający straty mocy na mieszanie smaru (oleju) Nol może być w sposób przybliżony określony z wyrażenia: φl=Nol\N=0,001v1L √Et \N, gdzie: v1 - obwodowa szybkość ślimaka w m/s, L - długość naciętej części ślimaka, Et - lepkość oleju w stopniach Euglera przy temperaturze t^0C oleju w reduktorze. Przy zanurzeniu ślimacznicy w oleju w miejsce v1 obwodową prędkość ślimacznicy v2i w miejsce L szerokość ślimacznicy B. Według wyżej przedstawionych równań określa się przybliżoną wielkość strat w przekładni ślimakowej. Całkowity współczynnik strat w przekładni ślimakowej: φ= φstr+ φz+ φl+ φol a sprawność wyniesie: η=1-( φstr+ φz+ φl+ φol) Przy badaniu przekładni rozdzielenie strat nastręcza duze trudności, straty w zazębieniu i łozyskach są stosunkowo małe w porównaniu ze stratami w parze śrubowej. Przyjmuje się w miejsce kąta tarcia zredukowany kąt tarcia. Wówczas współczynnik sprawności przekładni przy napędzającym ślimaku wyniesie: ηo= (1- φol)* tgγ0\tg(γ0+ρ') Doświadczalnie wielkości ρ΄ w zalezności od prędkości ślizgania vśl przy róznych materiałach ślimaka i ślimacznicy podano w tabeli. Vśl= √ z2^2+ z1^2 *mn/19100 ; gdzie m-moduł przekładni, n- obroty, z- krotność ślimaka

Przekładnie ślimakowe są to przekładnie wichrowate, w których kąt skrzyżowanie osi wynosi 90°. Przekładnie te składają się ze ślimaka i ślimacznicy, przy czym kołem czynnym jest najczęściej ślimak. Różnią się od przekładni śrubowych tym, że ślimaki mają małą liczbę zwojów (zębów), a ślimacznice - wklęsłe wieńce zębate. Rozróżnia się przekładnie ślimakowe walcowe i globoidalne. W przekładni ślimakowej walcowej zęby ślimaka są nacięte na walcu, przekładni globoidalnej - na wklęsłej powierzchni obrotowej, której promień podziałowy odpowiada promieniowi podziałowemu współpracującej ślimacznicy. Zalety- powierzchnia styku zębów jest liniowa, a nie punktowa jak w innych przekładniach śrubowych wichrowatych, przez co żywotność przekładni ślimakowej jest większa -możliwość uzyskania samohamowności ( niektórych konstrukcjach) , gdyż upraszcza ich budowę. Przekładnia ślimakowa może byś wykonana jako samohamowna przy kącie wzniosu linii zwoju γ≤2.5° . Jeśli przekładnia nie jest samohamowna, to kołem czynnym może być ślimacznica. (w mostach napędowych samochodów ciężarowych). Zalety-jednoczesna współpraca większej ilości zębów - przenoszenie dużych obciążeń - cichobieżność. Wady przekładni ślimakowej - stosunkowo mała sprawność - trudność uzyskania dużej dokładności wykonania - konieczność bardzo dokładnego montażu w celu uzyskania prawidłowego zazębienia. Straty mocy uwarunkowane są głównie powstającymi w czasie pracy siłami tarcia między zetkniętymi powierzchniami ślimacznicy i ślimaka, w czasie zazębienia ma miejsce ślizganie się zwojów ślimaka wzdłuż pracujących powierzchni zębów. Oprócz tego przy cylindrycznym ślimaku w głównej płaszczyźnie przebiega toczenie się ze ślizganiem zębów ślimacznicy .Wielkość sił tarcia określa się z nacisków normalnych poprzez współczynnik tarcia. Współczynnik tarcia w przekładniach ślimakowych zależy -od materiału ślimaka i ślimacznicy -stanu stykających się powierzchni - lepkości smaru - szybkości ślizgania vśl - kształtu zębów ślimacznicy i zwojów ślimaka - wielkości obciążenia i wielu innych czynników. Moc, która jest tracona na pokonanie szkodliwych oporów wywołanych ślizganiem się zwojów ślimaka wzdłuż zębów ślimacznicy.

Współczynnik sprawności przekładni ślimakowej można określić wyrażeniem: η=1-φ, gdzie φ= Nstr \ N , Nstr -moc tracona na pokonanie oporów szkodliwych, N- moc doprowadzona do ślimaka. Przy napędzającym ślimaku z dostateczną dla praktyki dokładnością można przyjąć: Nstr=N(1-tgγ0\tg(γ0+ρ')) i współczynnik strat: φstr=1--tgγ0\tg(γ0+ρ') , γ0-kąt wzniosu średniej linii śrubowej ślimaka, ρ'- kąt tarcia między zetkniętymi powierzchniami. Współczynnik uwzględniający straty analogiczne stratom w zazębieniu koła o zębach skośnych z zębatką można przyjąć: φz=πεsμ\zcos γ0z2, gdzie: εs - skokowa liczba przyporu, μ - współczynnik tarcia między stykającymi się zębami,z2 - liczba zębów ślimacznicy. Współczynnik strat w łożyskach tocznych przekładni przyjmuje się: φl=Nl\N , gdzie: Nł - moc tracona na pokonanie oporów szkodliwych w łożyskach. Współczynnik strat, uwzględniający straty mocy na mieszanie smaru (oleju) Nol może być w sposób przybliżony określony z wyrażenia: φl=Nol\N=0,001v1L √Et \N, gdzie: v1 - obwodowa szybkość ślimaka w m/s, L - długość naciętej części ślimaka, Et - lepkość oleju w stopniach Euglera przy temperaturze t^0C oleju w reduktorze. Przy zanurzeniu ślimacznicy w oleju w miejsce v1 obwodową prędkość ślimacznicy v2i w miejsce L szerokość ślimacznicy B. Według wyżej przedstawionych równań określa się przybliżoną wielkość strat w przekładni ślimakowej. Całkowity współczynnik strat w przekładni ślimakowej: φ= φstr+ φz+ φl+ φol a sprawność wyniesie: η=1-( φstr+ φz+ φl+ φol) Przy badaniu przekładni rozdzielenie strat nastręcza duze trudności, straty w zazębieniu i łozyskach są stosunkowo małe w porównaniu ze stratami w parze śrubowej. Przyjmuje się w miejsce kąta tarcia zredukowany kąt tarcia. Wówczas współczynnik sprawności przekładni przy napędzającym ślimaku wyniesie: ηo= (1- φol)* tgγ0\tg(γ0+ρ') Doświadczalnie wielkości ρ΄ w zalezności od prędkości ślizgania vśl przy róznych materiałach ślimaka i ślimacznicy podano w tabeli. Vśl= √ z2^2+ z1^2 *mn/19100 ; gdzie m-moduł przekładni, n- obroty, z- krotność ślimaka

---