Po napaści Niemiec hitlerowskich na Polskę Wielka Brytania wypowiedziała Niemcom wojnę, zgodnie z udzielonymi wcześniej gwarancjami. Ale Wielka Brytania nie była wówczas do wojny przygotowana, dlatego nie podjęła żadnych działań.
W roku 1940 Wielka Brytania podjęła wiele akcji wspierających państwa zmagające się z III Rzeszą. Od kwietnia do czerwca 1940 roku w Norwegii, od maja do czerwca na terenie Francji. Po kapitulacji Francji cały ciężar prowadzenia wojny spocznie na Wielkiej Brytanii.
10 maja 1940 roku na czele rządu szerokiej koalicji stanął Winston Churchill. Był to rząd cieszący się dużym zaufaniem społecznym, dzięki czemu udało się zmobilizować ludność do walki, odrzucona została możliwość kapitulacji czy nawet pertraktacji z Niemcami. Po klęsce Francji Hitler zaatakował Wielką Brytanię, rozpoczynając w sierpniu 1940 roku działania powietrzne. Bitwa o Wielką Brytanię zakończyła się sukcesem Brytyjczyków.
Polityka rządu amerykańskiego wobec wydarzeń wojennych wEuropie opierała się na zasadzie neutralności - USA dystansowały się od wydarzeń europejskich. Polityka państw osi zmieni jednak to nastawienie. 4 listopada 1939 roku uchwalona została ustawa zezwalająca na sprzedaż broni.
Zwycięstwo Wielkiej Brytanii w bitwie o Anglię miało zasadnicze znaczenie dla powstania Koalicji o charakterze anglosaskim. Wyspy brytyjskie zostały okrzyknięte największym niezatapialnym lotniskowcem świata, na którym powstały liczne bazy wojskowe. Jednocześnie Churchill dążył do szybkiego włączenia USA w sprawy europejskie.
11 marca 1941 roku Kongres USA uchwalił ustawę o pożyczce i dzierżawie, w której to upoważnił prezydenta do udzielenia pożyczki sprzymierzonym oraz do sprzedaży, wydzierżawiania lub pożyczania materiałów wojennych (ustawa Lend-Lease-Act) państwom, których obronę uważał za ważną z punktu widzenia bezpieczeństwa USA. Pomoc realizowana była na zasadzie dwustronnych porozumień. Z amerykańskiej pomocy, która w okresie całej wojny wyniosła blisko 51 miliardów dolarów skorzystało 38 państw. Wielka Brytania otrzymała sprzęt i kredyty na sumę 28 miliardów. Ustawa przestała formalnie obowiązywać 27 września 1945 roku. Sprawą przydzielania pożyczek miał się zajmować Harry Hopkins.
Agresja niemiecka na ZSRR (22 czerwca 1941 roku) spowodowała, że ZSRR uważany dotąd za niemieckiego sojusznika znalazł się po stronie aliantów. W dniu agresji Churchill bez uzgodnień z Moskwą zapowiedział bezwarunkową pomoc i poparcie dla ZSRR. 8 lipca ambasador angielski przekazał list z ofertą konkretnej pomocy. Stalin odpowiedział na propozycje brytyjskie 18 lipca, co wyraziło się w podpisaniu umowy o pomocy.
Roosevelt postanowił wymusić na brytyjskim sojuszniku zmianę stosunków na świecie po zakończeniu wojny. W wyniku negocjacji 11 sierpnia 1941 roku podpisana została Karta Atlantycka. Obejmowała ona 8 podstawowych zasad, które miały stać się wyznacznikiem powojennego rozwoju świata:
- sygnatariusze Karty mieli zrezygnować z dążenia do rozszerzania własnych granic terytorialnych;
- na wszelkie zmiany terytorialne musieli wyrazić zgodę ludzie, zamieszkujący tereny, gdzie ewentualne zmiany miały zostać przeprowadzone;
- wszystkie narody mają prawo do wyboru formy rządów we własnym kraju;
- obejmowano Kartą międzynarodową współpracę gospodarczą;
- deklarowano poprawę warunków pracy, rozwój ekonomiczny i bezpieczeństwo socjalne;
- deklarowano wolność od strachu i niedostatku;
- deklarowano wolność żeglugi na otwartych morzach;
- wszystkie narody świata, realizując swoje cele materialne i duchowe muszą zrezygnować z rozwiązań siłowych;
24 września 1941 roku ZSRR został także sygnatariuszem Karty. Stalin podpisał jednak Kartę tylko dlatego, że od jej podpisania uzależniona była pomoc Zachodu. W tym samym czasie deklarację podpisały inne państwa europejskie: Belgia, Holandia, Czechosłowacja, Grecja, Luksemburg, Jugosławia, Norwegia, Polska, Komitet Wolnej Francji. W październiku 1941 roku doszło do porozumienia pomiędzy USA, Wielką Brytanią i ZSRR. Na mocy porozumienia ZSRR miało otrzymać około 400 samolotów i 500 czołgów miesięcznie. Łącznie ZSRR otrzymało pomoc na sumę 11 miliardów dolarów, co przełożyło się na blisko 15 tysięcy samolotów, ponad 7 tysięcy czołgów, ponad 8 tysięcy dział przeciwlotniczych, 51 tysięcy samochodów terenowych, ciężarówki, lokomotywy, materiały wybuchowe, żywność.
Mimo podpisania Karty Atlantyckiej Kongres był przeciwny przystąpieniu USA do wojny. Dopiero atak 7 grudnia na Pearl Harbour doprowadził do zmiany postaw w USA. Japonia otworzyła drzwi do wielkiego przymierza.
Wojna ze Stanami Zjednoczonymi była sprzeczna z interesami Niemiec, ale w zaistniałej sytuacji 11 grudnia 1941 roku Hitler wypowiedział wojnę USA. USA oficjalnie przystąpiło do wojny 8 grudnia. Powstało przymierze ZSRR - Wielka Brytania - USA. Był to jednak sojusz dość dziwny, gdyż Stalin z pogardą odnosił się do zachodnich sojuszników, uważając panujące na zachodzie demokracje za równie wrogie socjalizmowi co ustrój Rzeszy niemieckiej, a dla zachodu ZSRR jawił się jako państwo bez żadnych zasad. Sprawy wspólnego prowadzenia wojny przywódcy Wielkiej Trójki będą podejmowali na konferencjach w Teheranie (28.11 - 01.12 1943 r.), w Jałcie (04 - 11.02 1945 r.) oraz w Poczdamie (17.07 - 02.08 1945 r.).
Dalszym skutkiem porozumienia było podpisanie 1 stycznia 1942 roku Deklaracji Narodów Zjednoczonych.
Deklaracja została podpisana przez 26 państw, które znajdowały się w stanie wojny z III Rzeszą. Państwa te zobowiązywały się:
- nie podpisywać separatystycznego pokoju z żadnym z państw osi;
- współdziałać z innymi państwami, sygnatariuszami deklaracji;
- użycia wszelkich zasobów wojskowych i gospodarczych w walce z państwami osi i ich sojusznikami.
Kolejnym etapem na drodze zjednoczenia narodów będzie podpisanie Karty Narodów Zjednoczonych na konferencji San Francisco w dniach od 25 kwietnia do 26 czerwca 1945 roku. W konferencji tej wzięło udział 50 państw - założycieli. Polska, nie biorąca udziału w konferencji uzyskała status 51 państwa założycielskiego.