Opowiem wam o pewnym zdarzeniu z ubiegłego tygodnia. Otóż w poniedziałek rano mama jak zwykle odprowadzała Michała i mnie do przedszkola. Nagle zauważyłem coś brą­zowego leżącego na chodniku. Najpierw pomyśla­łem, że to kawałek gałęzi, ale kiedy podeszliśmy bliżej, zobaczyliśmy, że był to skórzany futerał na klucze. Podniosłem go z ziemi i okazało się, że nie jest pusty - w środku był pęk kluczy. Niestety, nigdzie nie było adresu mieszkania, od którego pochodzą. Powiedziałem mamie, że to szkoda, że ktoś ich nie podpisał, bo wtedy moglibyśmy odnaleźć właściciela i odnieść mu zgubę. Wtedy mama wytłumaczyła mi, że nie mam racji i że właściciel postąpił bardzo mądrze nie podpisując kluczy. Bo gdyby jakiś nieuczciwy człowiek, na przy­kład złodziej, znalazł klucze razem z adresem, to mógłby wtedy wejść do tego mieszkania i je okraść.

Rzeczywiście, przyznałem mamie ra­cję. Przecież nasze klucze od mieszkania również nie są podpi­sane. Pamiętam, że tato też raz zgubił swoją saszetkę, w której miał klucze oraz dokumenty, i wtedy rodzice zmienili zamki w drzwiach na nowe. To na wypadek, gdyby klucze znalazł ktoś nieuczciwy i chciał nimi otworzyć nasze mieszkanie. A po zmianie zamków klucze już do niczego się nie przydadzą, bo nie pasują do nowych zamków.

Ale wracając do znalezionych kluczy - za­braliśmy je z sobą. Mama zaprowadziła nas do przedszkola, a po południu wspólnie z ta­tą zastanawialiśmy się, co z nimi zrobić. Do­brym pomysłem było napisanie karteczek z ogłoszeniem i rozwieszenie ich w okolicy. Nie wiadomo jednak, czy ten ktoś, kto je zgu­bił, akurat przechodziłby naszą ulicą.

Postanowiliśmy więc odnieść klucze do naszego kościoła i poprosić księdza pro­boszcza, aby powiedział o nich w czasie ogłoszeń parafialnych na Mszy świętej. Po­mysł okazał się dobry, sam ksiądz pro­boszcz pochwalił nas za uczciwość. Jednak dziś na Mszy świętej trochę się zdziwi­łem. Słuchałem uważnie ogłoszeń i nie by­ło informacji o naszych kluczach. Już my­ślałem, że ksiądz o tym zapomniał, kiedy po Mszy świętej on sam podszedł do nas i powiedział, że sprawa już jest załatwiona. Otóż okazało się, że właściciel kluczy wpadł na ten sam pomysł, co my. Poszedł do księdza proboszcza i poprosił o ogło­szenie w niedzielę, że zgubił klucze i że prosi znalazcę o ich oddanie do księdza lub bezpośrednio do niego. Jak się okaza­ło, nie było to konieczne, bo klucze już wte­dy były na plebanii. Wszyscy się cieszyli - i pan, który je zgubił, i my, i ksiądz pro­boszcz, za którego pośrednictwem znaleź­liśmy właściciela.

Podobno był to jakiś starszy pan. Bardzo się zmartwił, bo zgubił klucze właściwie od wszystkiego, co posiadał - od mieszkania, piwnicy, garażu, strychu, a także od szafki na narzędzia i domku na działce. Ksiądz pro­boszcz poradził mu, żeby nie nosił wszystkich kluczy razem. Wtedy nawet gdyby znów zda­rzyło mu się je zgubić, to zawsze jest szansa, że zgubi klucz tylko od jednego pomieszcze­nia, a nie wszystkie naraz.

Dla pewności w domu sprawdziłem, czy na naszych kluczach rzeczywiście nie ma ad­resu oraz które klucze są przypięte w naszym futerale. Okazało się, że tylko te od bramy domu i od mieszkania. Za to w szufladzie ta­ty w szafce jest cały stos pojedynczych klu­czy i kluczyków - małych i dużych. A najlep­sze jest to, że tato wcale nie wie, co one otwierają...

Jaś 35 (2007) s. 6-7

---